Ορθοδοξια ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ

[Voreios]

Ένας «Τζον Λένον» στην εκκλησία μας

Εκεί πίσω από το Τουρκικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη, στο σημείο όπου γεννήθηκε ο διώκτης του Ελληνισμού Κεμάλ Ατατούρκ, βρίσκεται κρυμμένη μια όμορφη και απέριττη Εκκλησία: Η Παναγία η Λαοδηγήτρια που κτίστηκε το 1802.

Εφημέριός της είναι ο πατήρ Βαρνάβας Γιάγκου. Ένας φωτισμένος, γλυκύτατος Ελληνοκύπριος, του οποίου οι γονείς έφτασαν στη Θεσσαλονίκη το 1973, λίγο πριν από τα τραγικά γεγονότα στη Μεγαλόνησό μας.

Το κήρυγμα του πατέρα Βαρνάβα θα μπορούσα να το αποκαλέσω «μοντέρνο εκκλησιαστικό λόγο». Έχει υπερβεί καιρό τώρα τα τείχη του ναού και πάλλει τις καρδιές των νέων ανθρώπων στο facebook. Μπορεί να μην τον ξέρουν οι τηλεοράσεις, τον γνωρίζει όμως το διαδίκτυο και η νεολαία.

Το πλήρωμά του κάθε Κυριακή στην Εκκλησία είναι κατά 50% νέοι άνθρωποι, ζευγάρια νυμφευμένα ή ανύμφευτα, 18-35 ετών που καταφθάνουν από όλη τη Θεσσαλονίκη για να εκκλησιαστούν και να προσευχηθούν. Γνώρισα τον πατέρα Βαρνάβα προ έτους -προσφάτως παρουσιάστηκε στη Στοά του Βιβλίου το τελευταίο πόνημά του «Μακαρισμοί. Η απάντηση στον κόσμο» (Αρχονταρίκι)- και έκτοτε διατηρώ τακτική επαφή μαζί του.

Το Σάββατο, και αφού είχαν τελεστεί οι Χαιρετισμοί, του τηλεφώνησα, ήθελα να ακούσω πώς είναι το κλίμα στην Εκκλησία και στο πλήρωμά της μετά τον θόρυβο της εβδομάδας. Μου διηγήθηκε αρχικώς τι είπε στους πιστούς από την Ωραία Πύλη το βράδυ της Παρασκευής. Ευτυχώς, οι ευπαθείς ομάδες είχαν υπακούσει και το εκκλησίασμα αποτελούνταν στην πλειονότητά του από νέους και νέες.

Χαίρομαι που είστε νέοι όσοι είστε εδώ» παρατήρησε και προσέθεσε: «Ο χριστιανός δεν είναι χριστιανός όταν είναι εδώ αυτό τον καιρό» παρατήρησε αναφερόμενος στις ευπαθείς ομάδες και συνέχισε: «Η απειλή είναι ευλογία. Μπήκαμε σε δοκιμασία μέσα στη Σαρακοστή. Ο Θεός μάς έβαλε με το ζόρι να προσευχηθούμε. Η Παναγία είναι το αμυντήριό μας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε την πτώση μας και να σηκωθούμε ψηλά. Καμία απελπισία, καμία απόγνωση (…) Δεν θα πάμε στην κόλαση επειδή δεν ήρθαμε να κοινωνήσουμε.

Μένουμε σπίτι μας για να μάθουμε και την καρδιακή προσευχή. Όπως οι ερημίτες! Τι ωραίο να προσευχόμαστε για τους άλλους. Τι ωραίο που έκλεισαν τα κέντρα, πώς τα οικονόμησε ο Θεός για να σκεφτούμε. Συγχωρέστε με. Μην προσκυνήσετε τις εικόνες σήμερα! Όχι γιατί δεν εμπιστευόμαστε την Παναγία. Αλλά να μην την προκαλούμε κιόλας».

Έπειτα ο πατήρ Βαρνάβας μού προσέθεσε: «Αγαπητέ μου Μανώλη, καλός χριστιανός δεν είναι αυτός που μετρά τις μετάνοιες. Ξέρεις, δεν “κολλά” η Θεία Κοινωνία. “Κολλά” όμως ο συγχρωτισμός. “Κολλούν” εικόνες. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε τι θα πρέπει να κάνουμε με τους ναούς, πώς θα λειτουργήσουμε για να σώσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα! Θεωρώ πως η Ιερά Σύνοδος θα λάβει τη σωστή απόφαση».

Μου άρεσε ο τρόπος που μιλούσε ο πατέρας Βαρνάβας, ηχούσε έπειτα από τόσους καβγάδες ως μουσική στα αυτιά μου. Όσο αποστρέφομαι τους αναρχοφιλελεύθερους κοσμικούς, οι οποίοι αναζητούν ευκαιρία για να πλήξουν την Εκκλησία μας ως θεσμό, άλλο τόσο δεν αντέχω και τους δεσποτάδες όταν οχυρώνονται πίσω από το δόγμα και δεν το «κουνάνε ρούπι».

Ο πατέρας Βαρνάβας Γιάγκου όσο καιρόν τον ξέρω υπηρετεί την Ορθοδοξία μας χωρίς απολυτότητα. Φέρνει κόσμο στην Εκκλησία χωρίς να διατάζει. Δείτε προσεκτικά τη φωτογραφία του. Τον ονομάζω χαιδευτικά «Τζον Λένον της Εκκλησίας». Είναι το υπόδειγμα του «Imagine» για την Εκκλησία της Ελλάδος. Η απήχηση του λόγου του στους νέους φοιτητές είναι άγνωστη πιθανόν και στον ίδιο.

Είμαι βέβαιος ότι μέσα στο πλήρωμα της Εκκλησίας μας υπάρχουν αρκετοί σαν τον πατέρα Βαρνάβα οι οποίοι απέχουν από τον εκκλησιαστικό λαϊκισμό και το μητροπολιτικό αλάθητο. Υπάρχουν γύρω μας. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας προσεκτικά και θα τους ανακαλύψουμε. Τους χρειαζόμαστε αυτή την εποχή. Όταν τελειώνουν οι απαντήσεις «εκτός» αρχίζεις και τις αναζητάς «εντός». Τώρα που ο ιός δοκιμάζει τις ψυχές μας και τις αντοχές μας ας τους αναζητήσουμε.

Για την ιστορία, παραθέτω ένα απάνθισμα σκέψεων του πατέρα Βαρνάβα. Τώρα, που έχουμε κλειστεί στους εαυτούς μας και βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως «ύποπτο», ίσως να χρειαζόμαστε ολίγη εναλλακτική χριστιανική σκέψη.

• «Αγάπη δεν είναι η ανάγκη και η απαίτησή μας να αλλάξουμε τον άλλον, αλλά ο πόθος να ενωθούμε με τον άλλον. Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρίς αγάπη (…) Και όταν αγαπώ αληθινά τον άλλο, δεν νοιάζομαι αν θα με αναγνωρίσει, αφού αναγνώριση για μένα είναι η χαρά που τον πλημμυρίζει μέσα από το άνοιγμά μου, μέσα από την κίνηση της προσφοράς μου».

• «Χάνονται από τη ζωή μας η απλότητα και η ευθύτητα, γιατί φοβόμαστε την κρίση και την απόρριψη. Γινόμαστε μετά μανίας πολυπράγμονες για να καλύψουμε το υπαρξιακό μας κενό αποκαλύπτοντας έτσι την εσωτερική μας φτώχεια. Δόξα του Θεού είναι ο Σταυρός. Ο Χριστός κενώνεται εκούσια και προσφέρεται στον κόσμο. Οποιος από εμάς προσφέρεται στους άλλους εκούσια και με επίγνωση μαρτυρεί την αληθινή αγάπη. Δεν μπαίνω στο δίλημμα πόσο αρέσω ή δεν αρέσω (…) Πρωταρχική μας ασθένεια δεν είναι η υποκρισία, αλλά η μετά μανίας επιδίωξη της αποδοχής και αναγνώρισης των άλλων».

• «Μπορούμε να δώσουμε δυνατότητα σωτηρίας στον άλλο μόνο αν του δώσουμε την άνεση να μας πλησιάσει πρώτος εκείνος. Αλλά για να θελήσει να ζητήσει την βοήθειά μας πρέπει προηγουμένως να τον έχουμε εμπνεύσει. Και τον εμπνέουμε με την όλη μας παρουσία, με όλο μας το ήθος, με όλη μας τη ζωή, όχι μόνο με τα λόγια μας αλλά και με τη σιωπή μας».

• «Στην Εκκλησία ταυτίζουμε συνήθως την αμαρτία με τα σαρκικά πάθη και αγνοούμε την υπερηφάνεια και την κενοδοξία, τη φιλαργυρία και τόσες άλλες εμπαθείς καταστάσεις».

• «Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση δεν υπάρχει αγάπη. Ο υπομονετικός άνθρωπος νιώθει πως βρίσκεται μέσα σε ένα κάστρο που δεν μπορεί να το πατήσει κανένας οχτρός, και είναι ατάραχος στις ανεμοζάλες που το χτυπούνε».

• Ταπείνωση σημαίνει αρνούμαι τη δική μου δύναμη και αποδέχομαι τη δύναμη του Θεού. Ταπεινός είναι αυτός που έμαθε να λέει στον Θεό “να είναι ευλογημένο”, ό,τι και αν του συμβεί. Αφήνεται στην πρόνοια και στο έλεος του Θεού, σε χαρές και σε λύπες, σε πειρασμούς και βάσανα. Δεν δέχεται κανέναν λογισμό. Σταυρώνει τη λογική και το θέλημά του. Δεν ταράσσεται. Στηρίζει τα πάντα στη χάρη Του».

• «Ο ταπεινός άνθρωπος απολαμβάνει μια εσωτερική πληρότητα. Δεν απαιτεί, δεν συγκρούεται, ενώ προσφέρει τον δικό του χώρο στον άλλον, η καρδιά του διευρύνεται τόσο ώστε να χωρά όλη την οικουμένη».

• «Τι να ανταγωνιστώ; Δεν έχω τίποτε να κατακτήσω!»…

Βάλσαμο!
https://www.newsbreak.gr/apopseis/85602/enas-tzon-lenon-stin-ekklisia-mas/

[rafale]

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος "Η Πνευματική αντιμετώπιση της πανδημίας.

https://www.youtube.com/watch?v=BeJci8gKbUg

[Voreios]

[Voreios]

Τώρα θα μάθουμε την πείνα και την δίψα της θείας Κοινωνίας.
Το σταυρικό ήθος.
Θα εκτιμήσουμε την τελευταία θέση και το απλό ύφος , ήθος και ρούχο στην εκκλησία.
Θα πάψουν οι απαιτήσεις για πολλά περιττά.
Θα μάθουμε να ανεχόμαστε τους συνεκκλησιαζόμενους μας,
γιατί θα μας έχουν λείψει ακόμα και αυτά που θεωρούμε «παραξενιές» τους.
Αφήστε που θα έχουμε χρόνο να δούμε τις δικές μας.
Θα κατεβάσουμε τα αγιωτικά μας, αγιασμούς και βιβλία και παρακλήσεις
και βίους αγίων και κομποσκοίνια από το εικονοστάσι μας,
το οποίο κάποιοι είχαμε ψηλά και απόκρυφα
να μην το βλέπουν οι πολλοί και μας σχολιάζουν.
Θα βλέπουμε ράσο και θα αναστενάζουμε.
Θα μας φανεί πολύτιμος και μοναδικός και ο πιο «στραβός» παπάς.
Εμείς οι ιερείς θα μάθουμε το δάκρυ πριν το ιερουργείν.
Θα τελούμε την κάθε Θεία Λειτουργία σαν να ήταν η πρώτη μας.
Θα αναπαυόμαστε στα λίγα και τα απέριττα.
Θα κατασιγάσουν οι επιθυμίες του φαίνεσθαι και του υπερέχει.
Θα ξεφτιλιστούν τα δεδομένα μας.
Θα στραφούμε στις ασκητικές μας καταβολές.
Πολλά ωραία και φρικτά.
Σαν μαχαίρι που βγάζει το πύον.
Ορισμένα μικρά και μεγάλα σας γράφω ανακατεμένα.
Έχει και άλλα, αλλά διαβάστε τα από τους πνευματικούς, που τα λένε πιο βαθιά και περιεκτικά.
Αυτά είναι κάποιες πρώτες σκέψεις που ρίχνω εδώ στην οθόνη.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Παντελεήμων Κρούσκος, Θεολόγος

[Voreios]

[rafale]

Γέροντας Γαβριήλ Μήνυμα σε όλους τους Ανθρώπους για τον Κοροναιό

https://www.youtube.com/watch?v=UbHMeTvsLYE

[Voreios]

[rafale]

Πῶς θ’ ἀντιδράσουμε σ’ ἕνα διωγμό τῆς Ἐκκλησίας; π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου


https://www.youtube.com/watch?v=9XNSZbeKYnQ

[rafale]

Γέροντας Παΐσιος: Η συγκλονιστική προφητεία για την παγκόσμια δικτατορία

«Μα πώς είναι δυνατόν παππούλη να γίνει μια παγκόσμια δικτατορία με τα σημερινά δεδομένα;» ρωτούσα με περισσή απορία, μιας και η στενομυαλιά μου δε με άφηνε να σκεφτώ πιο καθαρά, πιο ξάστερα.
Το χρήμα θα εκλείψει από τον κόσμο. Τα κράτη όλης της γης θα χρεοκοπήσουν«Μα δεν καταλαβαίνεις τις προθέσεις του; Δεν θα αναγκάσει κανέναν να δεχτεί κανένα σφράγισμα παιδί μου! Τίποτε τρομαχτικό από αυτά που φαντάζεσαι. Θα το κάνει μέσω του χρήματος. Το χρήμα θα εκλείψει από τον κόσμο. Τα κράτη όλης της γης θα χρεοκοπήσουν και δεν θα έχουν χρήματα για να ταΐσουν τους λαούς τους. Και τότε, οι τράπεζες που είναι όργανά του, θα δώσουν χρήματα στα κράτη και αυτά θα τον προσκυνήσουν ως μεγάλο ευεργέτη.
http://ellinonea.blogspot.com/2020/04/blog-post.html

[Voreios]

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Οι ιδιοτροπίες και οι φοβίες μας

– Γέροντα, αυτός που σιχαίνεται, γιατί το παθαίνει;

– Πες μου, εσύ τι σιχαίνεσαι;

– Όλα τα σιχαίνομαι.

-Τότε όλα σ’ εσένα θα έρχονται! Και τα σκουλήκια στα φρούτα ή στα όσπρια και καμιά τρίχα στο ψωμί κ.λπ.

– Έτσι γίνεται, Γέροντα!

– Δόξα Σοι ο Θεός! Βλέπεις πόσο σε βοηθάει ο Θεός για να το ξεπεράσεις;

– Από τον λογισμό δεν ξεκινάει, Γέροντα, αυτό; Ας πούμε ότι βρήκε η αδελφή μια τρίχα. Ας τη βγάλει στην άκρη.

– Αυτό είναι ευλογία! Δώσ’ την σ’ εμένα, να την πάρω εγώ ευλογία!…

Αχ! Θυμάμαι, μια φορά στο Σινά πηγαίναμε κάπου με έναν μοναχό και του έδωσα δυο ροδάκινα. Τον βλέπω, δεν τα τρώει. Ήθελε να πάει να τα πλύνει για να τα φάει, και τα κρατούσε στα χέρια, μην τα βάλει στην τσέπη και κολλήσουν μικρόβια και από την τσέπη!

Ο αδελφός του που είχε οκτώ παιδιά μου έλεγε: Περισσότερο σαπούνι ξοδεύει αυτός, για να πλύνει τα χέρια του, παρά η γυναίκα μου με τα οκτώ παιδιά που πλένει! Και να δείτε τι έπαθε! Εκεί στο Σινά έδιναν σε κάθε καλόγερο και έναν Βεδουΐνο, για να τον εξυπηρετεί, να του πηγαίνει το φαγητό κ.λπ. Ο Βεδουΐνος που έδωσαν σ’ αυτόν ήταν ο πιο βρώμικος απ’ όλους. Κατάμαυρος!

Μύριζαν τα ρούχα του, μύριζε ολόκληρος. Μια εβδομάδα έπρεπε να τον βάλεις στο μουσκιό, για να καθαρίσει! Τα χέρια του ήταν…, μην τα ρωτάς! Έπρεπε να τα ξύσεις με τη σπάτουλα! Εν τω μεταξύ, όταν έπιανε το τσανάκι, για να του πάει το φαγητό, έβαζε τα δυο του δάχτυλα μέσα. Φύγε, φύγε…, του φώναζε εκείνος, μόλις τον έβλεπε. Τελικά αυτός ο μοναχός ούτε δυο εβδομάδες δεν κάθισε στο Σινά κι έφυγε.

Θυμάμαι, και στο Κοινόβιο είχαμε έναν μοναχό που ως λαϊκός ήταν νωματάρχης. Τον είχαν βάλει διαβαστή, γιατί ήταν μορφωμένος. Τόσα χρόνια ήταν στο μοναστήρι και σιχαινόταν. Πού να αγγίξει πόμολο! Με το πόδι άνοιγε την πόρτα ή σκουντούσε το μάνταλο με τον αγκώνα και μετά καθάριζε με οινόπνευμα το μανίκι που το ακούμπησε! Ακόμη και την πόρτα της εκκλησίας με το πόδι την άνοιγε.

Και επέτρεψε ο Θεός, όταν γέρασε, να σκουληκιάσουν τα πόδια του, ιδίως το ένα με το όποιο άνοιγε τις πόρτες. Ήμουν παρανοσοκόμος, όταν ήρθε για πρώτη φορά στο νοσοκομείο της Μονής με δεμένο το πόδι. Μου είπε ο νοσοκόμος να το λύσω και εκείνος πήγε να φέρει κάτι γάζες. Όταν το άνοιξα, τι να δω! Πω, πω, ήταν γεμάτο σκουλήκια! Πήγαινε στην θάλασσα, του λέω, πλύν’ το, να φύγουν τα σκουλήκια, και έλα να κάνουμε αλλαγή. Πού είχε φθάσει! Τι τιμωρία! Εγώ τα έχασα. Μου λέει ο νοσοκόμος: Κατάλαβες από τι είναι αυτό; Κατάλαβα, του λέω, επειδή ανοίγει την πόρτα με το πόδι!

– Και σ’ αυτήν την κατάσταση, Γέροντα, συνέχιζε να ανοίγει την πόρτα με το πόδι;

– Ναι, με το πόδι! Και είχε γεράσει καλόγερος!

– Δεν το κατάλαβε;

– Δεν ξέρω. Μετά πήγα στη Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Τι θάνατο είχε, ποιος ξέρει! Και έβλεπες, εκεί στο Κοινόβιο μερικοί νέοι μοναχοί πήγαιναν και έτρωγαν από το περίσσευμα που άφηναν στα πιάτα τους τα γεροντάκια, για να πάρουν ευλογία! Μάζευαν τα περισσεύματα των κλασμάτων. Ή άλλοι ασπάζονταν το πόμολο, γιατί τα ακούμπησαν οι Πατέρες, και αυτός, όταν προσκυνούσε τις εικόνες, μόλις που ακουμπούσε το μουστάκι του στην εικόνα. Και το μουστάκι τι θα τραβούσε μετά με το οινόπνευμα!

– Όταν, Γέροντα, κάτι τέτοιο γίνεται σε ιερά πράγματα, δεν είναι ανευλάβεια;

– Μα από ‘κεί ξεκινάει κανείς και φθάνει πιο πέρα. Έφθασε στο σημείο να μην την προσκυνάει, γιατί φοβόταν μήπως εκείνος που προσκύνησε πριν από αυτόν την εικόνα είχε καμιά αρρώστια!

– Δηλαδή, για να μη σιχαίνεται κανείς, δεν πρέπει να δίνει σημασία;

-Τις σαβούρες που τρώνε οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν! Άμα κάνει κανείς τον σταυρό του, είτε φοβία έχει είτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ο Χριστός. Εκεί στο Καλύβι πόσοι περνάνε που έχουν διάφορες αρρώστιες! Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι, παίρνουν το κύπελλο που έχω εκεί και πίνουν νερό. Οι άλλοι που φοβούνται δεν το αγγίζουν.

Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος που είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία. Τόσο φοβάται ο καημένος τα μικρόβια, που έχει ασπρίσει τα χέρια του, για να τα καθαρίζει με το οινόπνευμα. Ακόμη και το αυτοκίνητο του το τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα!

Ξέρεις τι είναι να έχει τέτοια θέση και να κινείται έτσι; Του έδωσα λουκούμι, και δεν το πήρε, επειδή το έπιασα. Αλλά και στο κουτί να ήταν, πάλι δεν θα το έπαιρνε, γιατί θα σκεφτόταν ότι και στο κουτί θα το έβαλε κάποιος άλλος με τα χέρια του. Παίρνω το λουκούμι, το τρίβω στα παπούτσια του και το τρώω. Του έκανα κάμποσα τέτοια και τρόμαξα να τον κάνω να ελευθερωθεί λίγο από αυτό.

Να, και σήμερα ήρθε εδώ μια κοπέλα που είχε νοσοφοβία. Και όταν μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μην κολλήσει μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από τόσα που της είπα, για να τη βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή. Δεν σου φιλώ το χέρι, μου λέει, γιατί φοβάμαι μην κολλήσω μικρόβια! Τι να πεις; Κάνουν έτσι μαύρη τη ζωή τους.

Πηγή: «Πνευματικός Αγώνας» Λόγοι Γ’