ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

[Matina]

"Ανάθεσε στον Κύριον την ασθένεια της φύσεώς σου
αναγνωρίζοντας την αδυναμία σου
και τότε θα λάβεις το χάρισμα της σωφροσύνης
χωρίς να το καταλάβεις"

Γράφει: Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

[Εφραίμ]

Ομιλία του Αγιορείτου Γέροντος Εφραίμ Βατοπαιδινού

Στους προσκυνητές της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, την Τρίτη 22 Μαίου 2012: Ο Γέροντας μιλάει για πνευματικά θέματα, αλλά και για την οικονομική κρίση και άλλα σύγχρονα προβλήματα της Ελλάδας.

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... Q7W6OR-Q4#!

[Εφραίμ]

Αγιορείτης Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός: "Έλληνες, μη δειλιάζετε!"

Απόσπασμα από την ομιλία του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμανδρίτη Εφραίμ στους προσκυνητές του Μοναστηριού, την Τρίτη 22 Μαίου 2012.

[Matina]

Πίστη στην πρόνοια


Η ικανότητά μας να εμπιστευώμεθα σχετίζεται άμεσα με την πίστη μας στην πρόνοια. Αυτά που χρειάζεται να ξέρει ο άνθρωπος είναι ποιές είναι οι προθέσεις του Θεού γι’ αυτόν. Τα καλά νέα του Χριστού είναι ότι οι προθέσεις του Θεού για εμάς είναι καλές. Εκείνος που δεν εφείσθη αυτού του ιδίου του γιου Του, αλλά Τον παρέδωσε για όλους εμάς, δεν θα μας τα δώσει επίσης όλα με Αυτόν; Ο σταυρός του Χριστού είναι το σημάδι του Θεού ότι είναι μαζί μας, και «ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών;» (Ρωμ. 8, 31). Αν κάποτε δεν βλέπουμε να είναι ο Θεός μαζί μας, είναι γιατί, επειδή ακριβώς ο Θεός είναι πραγματικά μαζί μας, δεν ικανοποιεί ευτυχώς τις αυτοκαταστροφικές επιθυμίες μας, που εμείς δεν βλέπουμε ότι είναι όντως αυτοκαταστροφικές. Ευθύς ως πεισθούμε ότι ο Θεός είναι μαζί μας, ότι οι προθέσεις Του για εμάς είναι καλές, είμεθα έτοιμοι να δεχθούμε αυτό που ο Θεός μπορεί να μας δώσει μέσα από τη συγκεκριμένη κρίση ή οδυνηρή εμπειρία. Όταν ο Ιώβ επέμεινε ότι ο Θεός δεν απαντούσε στις κραυγές του για βοήθεια, ο Ελιού, πολύ σοφά, είπε: «Ο θεός μιλάει πολλές φορές και με ποικίλους τρόπους, κανείς δεν δίνει προσοχή στα λόγια Του» (Ιώβ 33, 14). Η αντίληψη του Ελιού έδωσε στον Ιώβ μια διαφορετική θεώρηση της σιωπής του Θεού, που ακριβέστερα θα μπορούσε να αποκληθεί η κωφότητα του ανθρώπου.

Ο Ιώβ είχε τη δική του ιδέα για το πως ο Θεός θα του απαντούσε. Όταν δεν του εδόθη αυτή η απάντηση, συνεπέρανε ότι ο Θεός δεν είχε μιλήσει. Ο Ελιού πίστευε ότι οι ενδείξεις που είχε ο Ιώβ για να καταλήξει να πιστεύει ότι ο Θεός δεν του μιλούσε ήταν ανεπαρκείς. Γιατί ο Θεός μπορεί να μας μιλά με έναν διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που εμείς περιμένουμε και σαν συνέπεια εμείς να μην ακούμε αυτό που μας λέει. Ο Θεός μας λέει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που περιμένουμε, γιατί αυτό που περιμένουμε είναι λάθος. Όλοι μας κάποτε αισθανθήκαμε ανακούφιση που ο Θεός δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας, γιατί έτσι γλυτώσαμε από κάποια συμφορά. Συχνά μας τυφλώνει τόσο πολύ η έπαρσή μας ώστε να πιστεύουμε ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα από Εκείνον τι πραγματικά έχουμε ανάγκη.

Ο Ελιού στην πραγματικότητα πρότεινε στον Ιώβ να κοιτάξει λίγο πιο πέρα από τη μύτη του και να τεντώσει τ’ αυτιά του σε διαφορετική κατεύθυνση, για να ακούσει τη φωνή του Θεού. Όταν επιλέγουμε να εμπιστευθούμε τον Θεό για να βγούμε από μια κρίση, μ’ αυτήν ακριβώς την ενέργεια δίνουμε νόημα στην κρίση μας. Επειδή η εμπιστοσύνη μας είναι η ανταπόκρισή μας στην υπόσχεση του Θεού να μας βοηθήσει, μας δίνει την ελπίδα που χρειαζόμεθα. Όταν βλέπουμε έτσι τον κρυμμένο Θεό, τα αυτιά και τα μάτια της πίστης μας ανοίγουν σε μια πληρέστερη προοπτική, για να δούμε μέσα απ’ αυτή την πραγματική μας κατάσταση. Η εμπιστοσύνη μας καλείται να είναι άλμα πίστεως, γιατί με αυτή υπερπηδούμε αυτά που αλλιώς φαίνονται ως ανυπέρβλητα εμπόδια. Το περισσότερο που μπορούν να κάνουν αυτά τα εμπόδια στο δρόμο που μας δείχνει ο Θεός είναι να δημιουργήσουν μια παρέκκλιση, αλλά ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει και την παρέκκλιση επωφελώς για μας.

Η πίστη στην πρόνοια του Θεού είναι από μόνη της ένα καλό νέο, γιατί ενεργοποιεί μια χαρά που δεν εξαρτάται, τουλάχιστον ολοκληρωτικά, απ’ αυτό που μας συμβαίνει. Η χαρά του Χριστού μπορεί να υπάρχει ακόμη και όταν δεν υφίστανται οι συνηθισμένοι λόγοι. Η σχέση μας με τον Θεό μπορεί να συνεχίσει σχετικά σταθερή, όταν άλλα στηρίγματα από τα οποία συνήθως εξαρτώμεθα δεν υπάρχουν, αν φροντίζουμε να κρατάμε ενεργοποιημένο το μέρος εκείνο της ύπαρξής μας που μπορεί να κοινωνεί με το μυστήριο του Θεού. Όταν στο μέσο μιας κρίσης εμπιστευόμαστε τον Θεό, θα μας είναι πιο εύκολο να εμπιστευόμαστε και τους άλλους, τον ή την σύζυγο, τα παιδιά, τους φίλους, τους συναδέλφους, και έτσι μπορεί να είμεθα λιγότερο απαιτητικοί στην επιθυμία μας για τη συμπαράστασή τους. Η εμπιστοσύνη μας γι’ αυτούς έχει θετική επίδραση τόσο στη δική τους ανάπτυξη, όσο και στη σχέση μας μαζί τους. Οι περισσότεροι από εμάς τους ανθρώπους παίρνουμε μεγάλη δύναμη από την εμπιστοσύνη των άλλων σε μας, ιδιαίτερα των σημαντικών άλλων.

(π. Φιλόθεος Φάρος, «Στου δρόμου τα μισά», εκδ. Αρμός, σ. 142-145)

[eternity]

ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΕΣ ΟΙ ΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Κάποιος αββάς που ασκήτευε και είχε παρρησία στο Θεό, τον παρακαλούσε με δάκρυα να του φανερώσει τον τρόπο που ο Θεός κρίνει και αποφασίζει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι άνθρωποι δεν τον κατανοούν, αλλά νομίζουν ότι πρόκειται για παράξενα πράγματα.

Ο Θεός όμως για πολύ καιρό δεν ήθελε να του φανερώσει τίποτα, επειδή ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει και να καταλάβει τα μυστήρια του Θεού.
Ο ασκητής πάλι δεν έπαυε νύχτα και μέρα να κάνει τη σχετική δέηση. Μια μέρα λοιπόν ο Θεός, θέλοντας να τον πληροφορήσει, έβαλε στην καρδιά του τον λογισμό να πάει να δει ένα γέροντα ασκητή, που βρισκόταν σε άλλο τόπο, όπου για να φτάσει κανείς έπρεπε να περπατήσει πολλές μέρες.

Σαν άρχισε την πορεία ο ασκητής, έστειλε ο Θεός στον δρόμο του έναν άγγελο με μορφή νέου καλογήρου, που τον χαιρέτησε με το «ευλόγησον πάτερ». Ο γέρων ασκητής αποκρίθηκε: «ο Θεός να σε συγχωρέσει, τέκνον μου».

Τότε ο άγγελος ρώτησε τον γέροντα: «που πηγαίνεις, αββά;» και ο γέρων απάντησε: «πηγαίνω στον τάδε ασκητή να τον δω». Κι ο άγγελος είπε: «κι εγώ εκεί πηγαίνω και ας προχωρήσουμε μαζί».

Αφού περπάτησαν οι δυό τους την πρώτη μέρα, έφθασαν το βράδυ σ΄ένα χωριό και κατέλυσαν στο σπίτι ενός ευλαβούς και φιλόξενου ανθρώπου, που τους φιλοξένησε. Μάλιστα έφερε στην τράπεζα έναν ασημένιο δίσκο.

Την ώρα που επρόκειτο να αναχωρήσουν, πήρε ο άγγελος τον δίσκο κρυφά, τον πέταξε στον αέρα και ο δίσκος χάθηκε. Ο γέρων σαν το είδε αυτό λυπήθηκε, όμως δεν είπε τίποτα.

Την δεύτερη μέρα έφθασαν σε ένα άλλο χωριό, όπου τους περιποιήθηκε φιλόξενα ένας ευλαβής χριστιανός. Αυτός είχε ένα μονάκριβο γιό και τον έφερε να τον ευλογήσουν και να του δώσουν την ευχή τους.

Ο άγγελος όμως την ώρα που επρόκειτο να φύγει μαζί με τον ασκητή, έπιασε το παιδί από το λαιμό και το έπνιξε. Μπροστά σ΄αυτό το θέαμα ο γέρων δοκίμασε μεγάλη έκπληξη και τρόμαξε, αλλά και πάλι δεν μίλησε.

Αφού περπάτησαν και την Τρίτη μέρα, έφθασαν σ΄ένα άλλο μέρος, αλλά επειδή δεν βρήκαν κανένα να τους υποδεχθεί κάθισαν σε μια αυλή που είχε έναν τοίχο έτοιμο να πέσει.

Ο άγγελος σηκώθηκε, ανασκουμπώθηκε, τον γκρέμισε και τον ξαναέκτισε αμέσως από τα θεμέλια.

Αντικρύζοντας κι αυτό το τελευταίο ο γέροντας δεν μπόρεσε πλέον να σιωπήσει, αλλά άρχισε να του λέει: σε εξορκίζω στο όνομα του Θεού του Υψίστου να μου πεις την αλήθεια.

Τι είναι αυτά που έκανες; Άγγελος είσαι ή δαίμονας; Αυτά που έκανες δεν είναι έργα ανθρώπου. Κι όταν ο άγγελος ρώτησε «τι έκανα;», ο γέροντας είπε: «χθες και προχθές που μας δέχθηκαν εκείνοι οι φιλόχριστοι άνθρωποι και μας φιλοξένησαν, εσύ του μεν ενός πήρες τον ασημένιο δίσκο και τον πέταξες στον αέρα και εξαφανίσθηκε, του Δε άλλου έπνιξες τον γιο. Και εδώ που ήρθαμε δεν μας πρόσφεραν καμμιά περιποίηση ή φιλοξενία, καταπιάστηκες με το κτίσιμο και τους ευεργετείς».

Τότε του αποκρίθηκε ο άγγελος: «άκουσε αββά, κι εγώ θα σου φανερώσω την αλήθεια των πραγμάτων. Ο πρώτος που μας δέχθηκε είναι άνθρωπος θεοφιλής και δίκαιος και διοικεί τα υπάρχοντά του κατά τις εντολές του Θεού.

Εκείνος όμως ο ασημένιος δίσκος προέρχονταν από άδικη κληρονομιά και για να μην χάσει κοντά σ΄αυτόν και τον μισθό από τα καλά του έργα, με πρόσταξε ο Θεός να τον εξαφανίσω, ώστε να είναι η φιλοξενία του καθαρή και απαλλαγμένη από ανομία.

Ο άλλος πάλι που μας φιλοξένησε, είναι ευλαβής και ενάρετος άνθρωπος και αν ζούσε ο γιος του, επρόκειτο να γίνει όργανο του σατανά και να διαπράξει πολλά κακά που θα έκαναν να λησμονηθούν τα καλά έργα του πατέρα του.

Γι΄αυτό όρισε ο Θεός να πεθάνει κι εκείνος έτσι μικρός, για να σωθεί και η δική του ψυχή και του πατέρα του». Τότε ο γέροντας είπε: «όλα αυτά τα έκανες καλά, τι έχεις όμως να πεις για την τελευταία περίπτωση;» και ο άγγελος απάντησε: « μάθε, πάτερ, και γι΄αυτό, ότι ο νοικοκύρης αυτής της αυλής είναι κακός και άδικος και θέλει να βλάψει πολλούς, αλλά δεν το μπορεί εξαιτίας της φτώχιας του.

Ο παππούς του όταν έκτιζε αυτόν τον τοίχο, έκρυψε μέσα σ΄αυτόν χρήματα πολλά, κι αν τον είχα αφήσει να πέσει, ο κακότροπος αυτός ιδιοκτήτης, θέλοντας να τον κτίσει, θα εύρισκε μέσα στα κατεδαφισμένα υλικά αυτά τα χρήματα και θα τα χρησιμοποιούσε για να κάνει το κακό που ήθελε.

Γι αυτό με πρόσταξε ο Θεός να στερεώσω τον τοίχο, για να μη βρει τα χρήματα ο κακός αυτός άνθρωπος, που επρόκειτο να τα χρησιμοποιήσει στις κακές του επιθυμίες και να βλάψει τους ανθρώπους.

Και ξέρει ο Θεός πότε θα τον φανερώσει, σε άνθρωπο που πρέπει και θα τον χρησιμοποιήσει σε καλά έργα.

Είδες, λοιπόν πως κρίνει ο Θεός σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ζητούσες να μάθεις. Γι αυτό πήγαινε στο κελί σου και μη σε μέλει για τα πράγματα του κόσμου, πως και γιατί γίνονται.

Διότι τα κρίματα του Θεού είναι απροσμέτρητη άβυσσος, όπως είπε ο προφήτης, και οι ενέργειές Του ανεξιχνίαστες και ακατανόητες και δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει τα πάντα με ακρίβεια. Πίστευε λοιπόν, πάτερ, ότι ο Θεός είναι δίκαιος και δεν κάνει καμμία αδικία.

Όσα επιτρέπει να γίνονται, όλα δικαίως γίνονται.

Όταν άκουσε αυτά από τον άγγελο ο ασκητής, δόξασε τον Θεό και, αφού αποσύρθηκε στο κελλί του, στο εξής δεν εξέταζε τίποτα.
http://www.agioritikovima.gr/%CE%94%CE% ... sichniates

[Matina]

«ΑΝ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ ΛΙΓΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ, ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΤΕ ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ!»

Αφορμή γι' αυτή την ανάρτηση μας έδωσε ένα σχόλιο αναγνώστη στο θέμα για το θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στους πιλότους της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Κάποιοι - άλλοι καλόπιστα κι άλλοι κακόπιστα - έσπευσαν να το αμφισβητήσουν. Την απάντηση για την καχυποψία αυτή που υπάρχει στον άνθρωπο και τον κάνει να μην παραδέχεται την Θεία παρέμβαση στη ζωή του, τη δίνει ο Νικόλας:

«Καχύποπτοι, αν το καλοσκεφτείτε μπορούμε να είμαστε σε κάθε θαύμα που έχουμε διαβάσει - ακούσει οπουδήποτε. Αν κοιτάξετε λίγο στην ζωή σας θα διαπιστώσετε πολλά θαύματα!!! Για να σας δώσω να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, θα σας πω ένα μικρό παράδειγμα.

Με απασχολούσε πριν αρκετά χρόνια ένα πολύ σημαντικό προσωπικό πρόβλημα. Πνευματική ζωή δεν είχα καθόλου. Εκκλησία Πάσχα - Χριστούγεννα και αν...! Μέρα με τη μέρα η απογοήτευση και στενοχώρια μεγάλωναν. Ώσπου μια μέρα, μπαίνω στο αμάξι για να πάω ένα μικρό ταξίδι με αυθημερόν επιστροφή λόγω υποχρεώσεων που είχα.

Όπως κάθε μέρα για μήνες, μπήκα σκυνθρωπός στο αυτοκίνητο και αυτή τη φορά απίστευτα απογοητευμένος - ταλαιπωρημένος - κουρασμένος κλπ κλπ. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ασυναίσθητα ψάχνω τους σταθμούς, χωρίς να ξέρω τι ψάχνω ν' ακούσω. Το χέρι μου σταματάει σ' ένα τοπικό εκκλησιαστικό σταθμό. Ούτε καν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιος σταθμός.

Έπαιζε μια ομιλία για 2 ώρες ενός Γέροντα που ήταν κομμένη και ραμμένη για μένα. Σαν να ήταν μπροστά μου και να μου μιλούσε. Αφου ξεπέρασα το αρχικό σοκ (ΝΑΙ, ΣΟΚ ΕΠΑΘΑ!), άκουγα για 2 σχεδόν ώρες συγκλονισμένος!!! Ο Γέροντας μου έδωσε ό,τι συμβουλές και λύσεις χρειαζόμουν τότε. Με τις νουθεσίες του ''μέσω ραδιοφώνου'', ξεπεράσαμε με την οικογένειά μου εκείνη την μεγάλη θλίψη.

Όση καχυποψία και να έχετε, ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΚΕΙΝΟ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ. Ο Κύριος μέσα από ένα ραδιόφωνο και λύση μου έδωσε γι' αυτό που περνούσα και με συγκλόνισε για να αποκτήσω πνευματική ζωή και να προσπαθήσω όσο μπορώ να αγωνίζομαι. Πέφτω συχνά και παλι, αλλά πλέον έχω μάθει να ξανασηκώνομαι και να πολεμώ στο όνομα του Κυρίου...!»



Σ.Σ.)Αλήθεια έχουμε καταμετρήσει πριν κοιμηθούμε το βράδυ πόσα θαύματα βιώσαμε τη μέρα που πέρασε;;;Για κάντε το....θα εκπλαγείτε...

[Matina]

[Voreios]

[rose]

Όλοι μας περνάμε δυσκολίες αυτό τον καιρό και κάπου μας παίρνει λίγο από κάτω και απογοητευόμαστε ...ναι το ξέρω,
δεν πρέπει και ιδιαίτερα εμείς οι Χριστιανοί, δεν πρέπει να το παθαίνουμε αυτό...
Δυστυχώς όμως, οι ανθρώπινες αδυναμίες μας.... είναι αυτές που μας κάνουν να χανόμαστε καμιά φορά...



...Συγκεντρώσου για λίγο και φαντάσου τον Θεό να σου μιλά....




Αγαπημένο μου παιδί, καθώς διαβάζεις τις παρακάτω προτροπές, να ξέρεις πως θα έρθουν κάποιες αλλαγές στη ζωή σου.
Αυτές οι αλλαγές πρέπει να ολοκληρωθούν, ώστε να εκπληρώσω τις υποσχέσεις Μου στη ζωή σου, να σου δώσω ειρήνη, χαρά και ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη για οποιαδήποτε ενόχληση και αμηχανία, αλλά μετά από όλα αυτά που κάνω, αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να σου ζητήσω. Σε παρακαλώ ακολούθα τις παρακάτω δέκα οδηγίες:

1. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ.
Η ζωή σε έφερε αντιμέτωπο με μεγάλες δυσκολίες και δοκιμασίες, και το μόνο που κάνεις είναι να κάθεσαι και να στενοχωριέσαι. Ξέχασες πως Εγώ Είμαι εδώ να σηκώσω όλο το φορτίο σου και να το κουβαλήσω για χάρη σου; Ή μήπως απολαμβάνεις να στενοχωριέσαι με κάθε μικρό πρόβλημα που έρχεται στο δρόμο σου;

2. ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΛΙΣΤΑ.
Υπάρχει κάτι που σε απασχολεί και πρέπει να το φροντίσεις; Σημείωσε το σε μια λίστα. Όχι στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ λίστα. Γράψ’το στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ λίστα που συμπεριλαμβάνει τα πράγματα που πρέπει να κάνω. Άφησέ ΜΕ να φροντίσω ΕΓΩ το πρόβλημά σου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν μου πεις εσύ για το πρόβλημά σου. Και αν και η λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνω είναι μεγάλη, παρόλα αυτά είμαι...Θεός. Μπορώ να φροντίσω κάθε έγνοια σου που τοποθετείς στα χέρια Μου. Στην πραγματικότητα, αν ήξερες όλη την αλήθεια, θα γνώριζες ότι φροντίζω για πολλά πράγματα της ζωής σου ακόμη κι αν εσύ ποτέ δεν το συνειδητοποιείς.

3. ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΜΕ.
Μια και μου δώσεις το φορτίο σου, μην προσπαθείς να το πάρεις πίσω. Εμπιστεύσου με! Έχε πίστη ότι Εγώ θα φροντίσω όλες τις ανάγκες σου, τα προβλήματα σου και τις δοκιμασίες σου. Έχεις προβλήματα με τα παιδιά σου; Βάλ’το στη λίστα Μου. Έχεις οικονομικά προβλήματα; Βάλ’το στη λίστα Μου. Έχεις προβλήματα με τα συναισθήματα σου; Για χάρη Μου, γράψ’το στη λίστα μου. Θέλω να σε βοηθήσω. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μου το ζητήσεις.

4. ΑΦΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ.
Αν ξυπνήσεις ένα πρωί και πεις: «Λοιπόν, αισθάνομαι πολύ πιο δυνατός σήμερα, νομίζω πως μπορώ να αντιμετωπίσω το πρόβλημα μου από εδώ και πέρα». Γιατί πιστεύεις πως αισθάνεσαι πιο δυνατός τώρα; Είναι απλό. Γιατί μου έδωσες τα φορτία σου και τώρα τα φροντίζω Εγώ. Επιπλέον, ανανέωσα τις δυνάμεις σου και σε καλύπτω με την ειρήνη Μου. Δεν γνωρίζεις πως αν σου επιστρέψω τα προβλήματα και τα φορτία σου, θα βρεθείς πάλι πίσω από εκεί που ξεκίνησες; Άφησε τις έγνοιες σου σε Μένα και ξέχασέ τες! Απλά επέτρεψέ μου να κάνω τη δουλειά μου.

5. ΜΙΛΑ ΜΟΥ.
Θέλω να ξεχάσεις πολλά πράγματα. Ξέχνα όλα όσα σε οδηγούνε στην απόγνωση. Ξέχνα τις ανησυχίες σου, εφόσον ξέρεις ότι Εγώ έχω τον έλεγχο. Όμως, υπάρχει ένα πράγμα που εύχομαι να μην ξεχάσεις ποτέ. Σε παρακαλώ, μη ξεχνάς ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ-ΣΥΧΝΑ! ΣΕ ΑΓΑΠΩ! Θέλω να ακούω τη φωνή σου. Θέλω να με συμπεριλάβεις στα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Θέλω να σε ακούω να μου μιλάς για τους φίλους και την οικογένειά σου. Προσευχή είναι απλά μια συζήτηση ανάμεσα σε σένα και σε Μένα. Θέλω να είμαι ο καλύτερος σου φίλος.

6. ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ.
Μπορώ να δω πολλά πράγματα από εδώ ψηλά τα οποία εσύ δεν μπορείς να δεις από εκεί που είσαι. Να έχεις πίστη σε Μένα γιατί γνωρίζω τι κάνω. Εμπιστεύσου Με. Δε θα ήθελες να βλέπεις αυτά που βλέπουν τα μάτια Μου. Θα συνεχίσω να νοιάζομαι για σένα, να σε προστατεύω, να βλέπω τις ανάγκες σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να Μ’ εμπιστευτείς. Αν και τα καθήκοντα μου είναι πολύ μεγαλύτερα από τα δικά σου, φαίνεται σα να δυσκολεύεσαι πολύ να κάνεις το μέρος σου.
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να Μ’ εμπιστευτείς;

7. ΜΑΘΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Είχες μάθει να μοιράζεσαι όταν ήσουν μόνο δύο χρονών! Πότε ξέχασες να το κάνεις; Ο κανόνας ισχύει και σήμερα! Μοιράσου τις εμπειρίες σου με ανθρώπους που είναι λιγότερο προνομιούχοι από εσένα. Μοιράσου τη χαρά σου με αυτούς που χρειάζονται ενθάρρυνση. Να μοιράζεσαι το γέλιο σου με αυτούς που δεν άκουσαν κανένα γέλιο για πολύ καιρό. Να μοιράζεσαι τα δάκρυα σου με αυτούς που ξέχασαν πώς είναι να κλαις. Να μοιράζεσαι την πίστη σου με αυτούς που δεν έχουν καθόλου πίστη.

8. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ.
Τα κανόνισα έτσι ώστε μέσα στη ζωή σου, να μπορείς να έχεις τόσες διαφορετικές εμπειρίες. Από παιδί, μεγαλώνοντας γίνεσαι ενήλικος, αποκτάς παιδιά, αλλάζεις εργασία πολλές φορές, ασχολείσαι με διάφορα επαγγέλματα, ταξιδεύεις σε τόσα πολλά μέρη, συναντάς χιλιάδες ανθρώπους, και δοκιμάζεις τόσα πολλά πράγματα. Πως μπορείς, λοιπόν, να είσαι τόσο ανυπόμονος, όταν Μου παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο από ότι περιμένεις για να χειριστώ κάτι που υπάρχει στη λίστα μου με τα πράγματα που πρέπει να κάνω; Εμπιστεύσου την δική μου χρονική στιγμή, γιατί ο δικός μου χρόνος είναι τέλειος. Απλά και μόνο, επειδή δημιούργησα όλο το σύμπαν μόνο μέσα σε 6 μέρες, όλοι πιστεύουν ότι πρέπει πάντοτε να βιάζομαι.

9. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ.
Να είσαι ευγενικός, με τους άλλους ανθρώπους, επειδή τους αγαπώ όπως ακριβώς αγαπώ εσένα. Μπορεί να μην ντύνονται σαν και εσένα, ή να μιλούν όπως εσύ, ή να ζουν με τον ίδιο τρόπο που ζεις εσύ, και όμως σας αγαπώ όλους. Σε παρακαλώ προσπάθησε να τα πηγαίνεις καλά μαζί τους για χάρη Μου. Δημιούργησα τον καθένα σας διαφορετικό με κάποιο τρόπο. Θα ήταν πολύ βαρετό αν ήσασταν όλοι πανομοιότυποι. Σε παρακαλώ, να ξέρεις ότι αγαπώ κάθε τι το ξεχωριστό που υπάρχει σε σας.

10. ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
Παρόλο που σ’ αγαπώ τόσο πολύ, πώς μπορείς να μην αγαπάς τον εαυτό σου; Δημιουργήθηκες από Εμένα, μόνο για ένα λόγο: για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Είμαι ο Θεός της Αγάπης. Αγάπησέ Με. Αγάπησε τους γείτονές σου. Αλλά επίσης αγάπησε τον εαυτό σου.
Η καρδιά μου πονάει όταν σε βλέπω τόσο θυμωμένο με τον εαυτό σου, όταν τα πράγματα είναι άσχημα.
Είσαι πολύτιμος για μένα. Αυτό ποτέ να μην το ξεχάσεις...


Εὐπρόσδεκτον ποίησον τὴν δέησιν ἡμῶν, Κύριε· δώρησαι ἡμῖν τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ σκέπασον ἡμᾶς ἐν τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων Σου. Καὶ φύλαττέ μας ἀπὸ ὀργὴν λιμοῦ, λοιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου καὶ αἰφνιδίου θανάτου. Εἰς σὲ ὑποτάσσομαι, Κύριε, καὶ κατὰ τὴν Σὴν θέλησιν προσδέξου με, ἵνα ἐπιτελέσω τὸν σκοπὸν καὶ τὸ Σὸν θέλημα. Καὶ εὐλόγησε τὴν Ἁγίαν Σου ἡμέρα (ἢ τὴν νύκτα)· τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον. Στεῖλε τοὺς ἀγγέλους Σου, φύλακας τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ἀμήν.

[rose]

Η Θεία επέμβαση και η ελευθερία του ανθρώπου.




Συχνά ακούγεται και σήμερα ότι ο Θεός «έρριξε» κάποιον σε αρρώστια γιά να συνέλθει από τις αμαρτίες του.
Άλλοτε, με θεολογικότερη γλώσσα διατυπωμένο, ακούμε ότι ο Θεός δοκιμάζει με θλίψεις τους ανθρώπους για την πνευματική τους ανάνηψη. Στην ίδια συνάφεια γίνεται επίσης λόγος για θεία «παιδαγωγία» ή «παραχώρηση» με τελικό πάντα σκοπό την επιστροφή του ανθρώπου στο δρόμο της ζωής, της αρετής από όπου εξέπεσε.

Παράλληλα όμως αυτή η θεία παιδαγωγία, δηλαδή η ευεργετική παρέμβαση του Θεού για το πνευματικό συμφέρον του ανθρώπου, προκαλεί στο σημερινό άνθρωπο, τον τόσο ευαισθητοποιημένο απέναντι στο θέμα ελευθερία, σοβαρό πρόβλημα.

Του δημιουργεί την εντύπωση, που όχι σπάνια μεταβάλλεται σε μομφή κατά του Θεού, ότι η παρέμβαση του Θεού στρέφεται εναντίον της ελευθερίας του ανθρώπου. Την ένστασή του αυτή συχνά ακούμε να τη διατυπώνει ως εξής: «Εφόσον ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και ταυτόχρονα σέβεται την ελευθερία του, πώς επιτρέπει στον εαυτό του να παρεμβαίνει σε ορισμένες περιπτώσεις με τέτοιο δυναμικό τρόπο στη ζωή του ανθρώπου, έστω κι αν ακόμη έχει ως σκοπό νά τον επαναφέρει στο σωστό δρόμο; Ο εξαναγκασμός δεν αποτελεί άρση της ελευθερίας του ανθρώπου;».

Το ερώτημα, αν και συνήθως περιορίζεται στην παραπάνω απλή διατύπωση, θα μπορούσε να προχωρήσει βαθύτερα. Εφόσον η σωτηρία του ανθρώπου αποτελεί γι’ αυτόν, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αιτία για χαρά και ευτυχία, πώς είναι δυνατό να συνειδητοποιεί κανείς την ευτυχία, όταν οδηγείται σ’ αυτή με έναν «καταναγκαστικό» τρόπο; Κανένας δεν μπορεί να απολαύσει ένα πράγμα αν ο ίδιος δεν το νιώθει ως κάτι το ωραίο, πολύ δε περισσότερο αν άλλοι του το επιβάλλουν να το δεχτεί ως τέτοιο και να το «απολαύσει».

Η ευτυχία που προσφέρει η σωτηρία αποτελεί θελημένο ασκητικό κατόρθωμα. Διαφορετικά η ευτυχία αύτη δεν λειτουργεί ως ευτυχία. Και δεν λειτουργεί έτσι όχι μόνο όταν είναι προϊόν πίεσης, αλλά ακόμη κι όταν προσφέρεται ως δωρεά. Γιατί δίχως την προϋπόθεση της ελευθερίας δεν είναι δυνατό να συνειδητοποιηθεί η αξία της δωρεάς.

Με το παραπάνω σκεπτικό οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι, αν ο Θεός «εκβιάζει» την ελευθερία του ανθρώπου, δεν είναι δυνατό να κινείται από αγάπη. Τί είδους αγάπη μπορεί να είναι αυτή, όταν στερεί από τον άνθρωπο την ελευθερία;

Και όμως ο Θεός επεμβαίνει στον άνθρωπο. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Με άλλα λόγια, η αφετηρία που έδωσε αφορμή για τη διατύπωση της ένστασης είναι πραγματική. Η ένσταση όμως πάσχει σε σχέση με την κατανόηση της ελευθερίας του ανθρώπου.

Κατ’ αρχήν όταν γίνεται λόγος για ελευθερία στον άνθρωπο, δεν πρέπει να νοείται η ελευθερία στο χώρο της πράξης, όσο κι αν αυτή έχει μεγάλη σημασία.
Η πραγματική ελευθερία ανάγεται στο χώρο της βούλησης του ανθρώπου. Το βλέπουμε σαφώς αυτό στην περίπτωση που ο άνθρωπος για λόγους ιδεολογικούς ή ομολογίας πίστης στερείται την ελευθερία του και φυλακίζεται. Το γεγονός της φυλάκισης αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι εσωτερικά ελεύθερος. Και ασφαλώς είναι πιο ελεύθερος από εκείνον που προδίδει το ιδανικό του για να εξασφαλίσει μια εξωτερική ελευθερία.

Η διάκριση ανάμεσα στην ελευθερία της πράξης και στην ελευθερία της βούλησης πρέπει να προχωρήσει και μέσα στον ίδιο το χώρο της βούλησης για να διαπιστωθεί έτσι το πραγματικό νόημα της ελευθερίας. Η διάκριση εδώ γίνεται ανάμεσα στη διατύπωση της απόφασης και στην προϋπόθεση της εκφοράς της. Η διατύπωση της απόφασης είναι ένα είδος «πράξης» στο χώρο της βούλησης του ανθρώπου. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει για την ελευθερία το πως παράγεται (εκφορά) η απόφαση. Κι έδώ βρίσκεται το κέντρο της ελευθερίας του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος που είναι δέσμιος (και ποιός δεν είναι!) ενός μικρού ή μεγάλου πάθους παίρνει σε σχέση με αυτό την απόφασή του, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι ενεργεί ελεύθερα. Για να γίνουν πιο κατανοητά τα προηγούμενα, θα αναφερθούμε σε ένα διαφωτιστικό παράδειγμα κάποιου ανθρώπου που είναι δούλος ενός πάθους, π.χ. του αλκοολισμού. Το γεγονός ότι του δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σ’ ένα ποτήρι κρασί και σε ένα άλλο νερού αποδεικνύει ότι έχει την ελευθερία της πράξης. Το γεγονός όμως ότι επιλέγει το κρασί μαρτυρεί την ύπαρξη δυνατότητας να πάρει απόφαση και συγχρόνως βεβαιώνει ότι η απόφασή του αυτή με το να διαλέγει μόνιμα το κρασί δεν παράγεται ελεύθερα. Με άλλα λόγια δεν είναι ουσιαστικά ελεύθερος.

Με το παραπάνω παράδειγμα μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα το γνωστό μας χωρίο της Κ. Διαθήκης, ότι «πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος έστι της αμαρτίας» (Ιω. 8,34). Η παρουσία της αμαρτίας μαρτυρεί ακριβώς την ανυπαρξία ή τη (μετριασμένη) δυνατότητα για ελεύθερη λήψη απόφασης από μέρους του προσώπου που ενεργεί.

Είναι προφανές ότι μια παρέμβαση στο σημείο αυτό για την αποκατάσταση της ελευθερίας της βούλησης του ανθρώπου κατά τη λήψη της απόφασης δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πράξη αρνητικής παρέμβασης στην ελευθερία του, έστω κι αν ο ίδιος δεν μπορεί τη στιγμή εκείνη να την αντικρύσει θετικά.

Η διάσταση μεταξύ της θετικής ενέργειας του Θεού για την αποκατάσταση της ελευθερίας και της λανθασμένης αντιμετώπισής της από μέρους του «προσβαλλόμενου» δίνει την απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον σέβεται ο Θεός την ελευθερία του ανθρώπου, αλλά και την αιτία της διαμόρφωσης του ερωτήματος.

Η παιδαγωγική ενέργεια του Θεού στον άνθρωπο με σκοπό να τον συνεφέρει από το δρόμο της αμαρτίας, δεν αποτελεί αρνητική παρέμβαση στην ελευθερία του, αλλά θετικό έργο για την αποκατάστασή της. Το γεγονός ότι η σωτήρια παρέμβαση του Θεού στον άνθρωπο δεν δολώνει την ελευθερία του μαρτυρείται από πλήθος περιπτώσεων, όπου άνθρωποι και μετά την παιδαγωγία του Θεού δεν άλλαξαν τρόπο ζωής και όχι σπάνια επέτειναν τον αμαρτωλό τρόπο συμπεριφοράς τους. Ωστόσο η αδυναμία να γίνει στο χώρο της βούλησης του ανθρώπου διάκριση ανάμεσα στη διατύπωση της απόφασης δημιουργεί την εντύπωση της παρέμβασης του Θεού στην ελευθερία του ανθρώπου. Η εντύπωση αυτή με τη σειρά της οδηγεί στη διατύπωση του ερωτήματός μας.

Ως επίλογος είναι χρήσιμο να σημειωθεί ότι ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου, ακόμη και στην περίπτωση που η από μέρους του ανθρώπου κατάχρηση της ελευθερίας του τον χρέωσε με ένα πλήθος από δεινά. Ο απόλυτος σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου από το Θεό δεν μπορεί παρά να οφείλεται στο γεγονός ότι η ελευθερία αποτελεί τη μόνη προϋπόθεση για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την ευτυχία που του προσφέρει η πορεία του για τη συνάντηση με το Θεό, με το διπλανό του και με την υπόλοιπη κτίση.

(Ηλία Αντ. Βουλγαράκη, «Χριστιανισμός και κόσμος», εκδόσεις Αρμός, σελ: 172-175).
Θεολόγος, εισηγητής της αγαπητικής θεολογίας.