Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

[akerm]

.....
Ο Κύριος γνωρίζοντας την αγαθή προαίρεση της καρδιάς της και πως ό,τι ζητούσε η πιστή Του δούλη ήταν για όφελος των άλλων την αξίωσε όχι μόνο διορατικού χαρίσματος αλλά και προορατικού, να προλέγει δηλαδή τα μέλλοντα να συμβούν. Ένα πρωί λοιπόν, όταν η Ειρήνη έμπαινε στο ναό για να προσκυνήσει και να αρχίσει το σωτήριο έργο της, βλέπει μπροστά της έναν άγγελο και τον ακούει να της απευθύνει τον εξής χαιρετισμό: «Χαίρε δούλη του Υψίστου, Ειρήνη. Εκείνος μ’ έστειλε να σε διακονώ χάρις εκείνων που μέλλουν δια μέσου εσού να σωθούν. Έχω διαταγή, σύμφωνα με την αίτησή σου, να βρίσκομαι πάντα πλησίον σου και να σου αποκαλύπτω τα μυστικά που κρύβουν οι ανθρώπινες καρδιές». Η Ειρήνη δεν ταράχθηκε ούτε φοβήθηκε από τη θεία οπτασία. Γονάτισε και με ευλάβεια ασπάστηκε το σημείο, όπου πάτησε ο άγγελος και με πολύ μεγάλη συγκίνηση ευχαρίστησε τον Κύριο της για την εξαιρετική αυτή χάρη. Από εκείνη τη στιγμή ο άγγελος ήταν πάντα πλάι της και της φανέρωνε μύχιες σκέψεις των ανθρώπων που κατέφευγαν στη συμβουλή της. Μάλιστα, με τόση λεπτότητα διόρθωνε τα σφάλματα και συμβούλευε, που όλοι, μοναχές και λαϊκοί, από όλες τις κοινωνικές τάξεις της Πόλης, την αποζητούσαν διακαώς, ώστε να διδαχθούν και να διορθωθούν.

Όλα τα εξαιρετικά χαρίσματα με τα οποία ο ουράνιος Πατέρας στόλισε εκ γεννησιμιού τη δούλη Του, όσα της χάρισε στη συνέχεια χάρη στη συνεχή άσκηση και αδιάλειπτη προσευχή, η αγιότητα του βίου της, προπάντων η επιστροφή στη διδασκαλία του Χριστού τόσων ψυχών κίνησαν κατά της Ειρήνης το μίσος και τον πόλεμο του μισόκαλλου διαβόλου. Σκοπός του ήταν να την αποσπά από την προσευχή, γι’ αυτό τα βράδια, όταν η Ειρήνη γονυπετής στο κελί της προσευχόταν με κατάνυξη, δημιουργούσε τρομερό θόρυβο, σαν να γκρεμιζόταν συθέμελα το οικοδόμημα. Άλλοτε πάλι εμφανιζόταν μπροστά της σε ανατριχιαστικά οράματα και της έλεγε: «Ειρήνη ξύλινη, που σε βαστούν ξύλινα ποδάρια, ως πότε θα με βασανίζεις με τις προσευχές σου»; Όμως, η Ειρήνη δεν ήταν πια άπειρη στις επιθέσεις του Πονηρού, όπως τον πρώτο καιρό που εισήλθε στις τάξεις των μοναζουσών και την βασάνιζε με τις αναμνήσεις από την πολυτέλεια και τις κοινωνικές τιμές του παρελθόντος. Τώρα τον περιφρονούσε ως ανάξιο οποιασδήποτε προσοχής και όσο ισχυρότερες ήταν οι επιθέσεις του Διαβόλου, τόσο πιο πολύ δινόταν σε ολόθερμη προσευχή.

Μια νύχτα, η οσία Μητέρα προσευχόταν στο κελί της γονατισμένη και με υψωμένα τα χέρια. Ο Διάβολος, ανήμπορος να την αποσπάσει από τη θεία έξαρση στην οποία ολοκληρωτικά είχε παραδοθεί, πήρε φωτιά από την καντήλα κι έκαψε την καλύπτρα της. Σε λίγο, η Ειρήνη ήταν μέσα στη φωτιά, η οποία είχε κατακάψει τα ράσα της κι άρχιζε να καίει και τις σάρκες της. Η ίδια όμως παράμενε ξένη σε οτιδήποτε συνέβαινε γύρω της κι εξακολουθούσε την προσευχή. Είναι σίγουρο πέραν πάσης αμφιβολίας ότι εκείνο το βράδυ η οσία θα καιγόταν ζωντανή, αν κάποια καλόγρια που αγρυπνούσε στο δικό της κελί δε μύριζε την οσμή καμένου υφάσματος και σάρκας. Έτρεξε τότε στο κελί της Ηγουμένης της και έντρομη είδε την Ειρήνη να προσεύχεται μέσα στις φλόγες. Με απεγνωσμένες προσπάθειες κατάφερε να την σβήσει και κούνησε λίγο την οσία για να βεβαιωθεί ότι ήταν ζωντανή. Τότε μόνο η Ειρήνη επανήλθε στον επίγειο κόσμο και κοιτώντας απορημένη την αδελφή τής είπε σιγά-σιγά με παράπονο: «Ω, να ήξερες, τέκνο μου πόσο μεγάλο κακό μου προξένησες και από πόσα αγαθά με στέρησες! Δεν πρέπει να φρονούμε τα των ανθρώπων αλλά τα του Θεού. Ως αυτή τη στιγμή παραστεκόταν εδώ κοντά μου θείος Άγγελος πλέκοντάς μου στεφάνι από υπερκόσμια άνθη. Καθώς άπλωσε το χέρι του να το βάλει στην κεφαλή μου, ήλθες εσύ να με περιποιηθείς και βλέποντάς σε εκείνος έφυγε. Ω, πόση λύπη και ζημία μου έδωσες»!

Η αδελφή, κλαίγοντας, ακούγοντας την εκπληκτική εκείνη μαρτυρία, περιποιήθηκε την καταπληγωμένη πνευματική της Μητέρα, φροντίζοντας τις καμένες σάρκες της και δίνοντάς της να φορέσει ένα δικό της ράσο (καθώς έχει προαναφερθεί, η οσία Ειρήνη ποτέ δεν απόκτησε δεύτερο ράσο, ούτε και όταν χειροτονήθηκε Ηγουμένη). Από το τραυματισμένο σώμα της Ειρήνης αναδινόταν μία μοναδική ευωδιά, την οποία για μέρες αισθάνονταν οι αδελφές και θαύμαζαν. Έτσι, ο διάβολος για άλλα μα φορά νικήθηκε από την Ειρήνη. Όμως, δεν άφησε ήσυχο το ευλογημένο κοινόβιο και προκαλούσε θλίψεις και ανησυχίες στην αγία Ηγουμένη του.

[akerm]

..............
Περίπου ένα χρόνο πριν από το περιστατικό αυτό, είχε εισέλθει στην ιερά μονή η κόρη μιας αριστοκρατικής οικογένειας από την Καισαρεία. Η Ειρήνη με ιδιαίτερη χαρά δέχτηκε την κοπέλα στο ποίμνιό της, καθώς ήταν η πρώτη συμπατριώτισσά της που εισερχόταν στο κοινόβιο, μετά τις δυο θεραπαινίδες της Φιλικητάτη και Αρετή. Η Θεοφανώ, όπως λεγόταν η νεαρή αριστοκράτισσα, ήταν ορφανή από γονείς και οι συγγενείς της την αρραβώνιασαν παρά τη θέλησή της με κάποιο πλούσιο άρχοντα, ο οποίος όμως ήταν σκληρός και φερόταν στην αρραβωνιαστικιά του βάναυσα. Η Θεοφανώ έφυγε κρυφά από την πατρίδα της, για να απαλλαγεί από τη βία του αρραβωνιαστικού της και των συγγενών της και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου βρήκε καταφύγιο στη μονή Χρυσοβαλάντου. Η φήμη της Ηγουμένης Ειρήνης είχε φτάσει ως την Καισαρεία και οι συμπατριώτες της ήταν πολύ περήφανοι γι’ αυτήν, ίσως περισσότερο κι από την ημέρα που την αποχαιρετούσαν ως μέλλουσα αυτοκράτειρά τους.

Όμως, ο αρραβωνιαστικός της Θεοφανώς οργίστηκε από τη φυγή της μνηστής του και νιώθοντας πληγωμένο τον ανδρικό του εγωισμό άρχισε να την ψάχνει με μανία. Πέρασαν μήνες και δεν μπορούσε να εντοπίσει κάποιο ίχνος της ούτε κάποιον που θα γνώριζε να τον πληροφορήσει για το πού θα μπορούσε να καταφύγει η κοπέλα. Παρολαυτά, το πάθος του και η οργή του δεν κατευνάζονταν και κατέφυγε σε ένα διάσημο μάγο της Καισαρείας, προκειμένου να του φέρει πίσω τη Θεοφανώ.
Ο μάγος κατέφυγε στις μαγγανείες του και στη βοήθεια του διαβόλου και ένα πρωί η Θεοφανώ ξύπνησε βγάζοντας άναρθρες κραυγές, ξεσκίζοντας τα ράσα της και ουρλιάζοντας το όνομα του μνηστήρα της. Οι αδελφές αναστατώθηκαν και η Ειρήνη, που χάρη στο διορατικό της χάρισμα γνώριζε γιατί η κοπέλα είχε περιέλθει σε αυτή την κατάσταση, κλαίγοντας πικρά κατηγορούσε τον εαυτό της ότι από δική της αμέλεια και ολιγωρία ο διάβολος κατέβαλε τη Θεοφανώ. Έχοντας όμως σταθερή και μεγάλη πίστη στο Θεό, οπλίστηκε για την καινούρια μάχη με το Σατανά, την οποία καταλάβαινε ότι θα είναι σκληρότερη από τις προηγούμενες.

Συγκέντρωσε τις αδελφές στο Καθολικό και αφού τις συμβούλεψε να φυλάγονται από τις παγίδες του Διαβόλου, τις διέταξε να νηστεύσουν για μια βδομάδα και κάθε μέρα να κάνουν χίλιες μετάνοιες η καθεμιά τους στα κελιά τους για την άρρωστη αδελφή τους, για να την ελεήσει ο πολυεύσπλαχνος Κύριος. Οι μοναχές με προθυμία πραγματοποίησαν την επιθυμία της, ενώ η ίδια η αγία παρέμεινε ένα ολόκληρο τριήμερο στο ναό, απέχοντας από οποιαδήποτε τροφή, γονατιστή μπροστά στις εικόνες του μεγάλου Βασιλείου και της αγίας Αναστασίας της μάρτυρος (στους άγιους αυτούς έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια, επειδή ήταν συμπατριώτες της).

Ιδιαίτερα μπροστά στο εικόνισμα του Μ. Βασιλείου, η οσία παραπονιόταν κι έλεγε πώς επιτρέπει ο άγιος να συμβαίνουν τέτοια έκτροπα στην πατρίδα τους, καθώς η Καππαδοκία ήταν περίφημο κέντρο των διαφόρων μάγων της εποχής. Την τρίτη νύχτα, η Ειρήνη, ενώ επαναλάμβανε τα ίδια, βλέπει μπροστά της το μεγάλο Καππαδόκη πατέρα της Εκκλησίας και τον ακούσει να της λέει: «Γιατί μου παραπονείσαι Ειρήνη; Κι εγώ λυπούμαι για την παρανομία των ασεβών ανθρώπων. Το πρωί μόλις ξημερώσει οδήγησε την πάσχουσα στο ναό των Βλαχερνών, κι έρχεται εκεί, στον Οίκο της, η Μητέρα του Δεσπότου Χριστού που μόνη έχει δύναμη και εξουσία να την θεραπεύσει».

Κατασυγκινημένη η αγία Ειρήνη, θυμούμενη την ευλάβεια που έτρεφε στη Βλαχερνιώτισσα Παναγία, συνδεδεμένη στενά με τον κοσμικό της βίο, πήρε την άρρωστη αδελφή και δύο από τις παλαιότερες μοναχές και πήγαν στο ναό. Ήταν η πρώτη φορά που η Ειρήνη έβγαινε από τη μονή του Χρυσοβαλάντου, ύστερα από τη χειροτονία της, πριν τόσα χρόνια, μόνο για αγάπη της άρρωστης κοπέλας.

[akerm]

Στις Βλαχέρνες, ενώ η άρρωστη βασανιζόταν από το ακάθαρτο πνεύμα, η Ειρήνη και οι δύο αδελφές προσευχόντουσαν γονατιστές μπροστά στη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας μέχρι αργά το βράδυ. Κατά τα μεσάνυχτα, η οσία κουρασμένη από την ταλαιπωρία και τη θλίψη των ημερών, ακούμπησε στο μαρμάρινο προσκυνητάρι της πάνσεπτης εικόνας και αποκοιμήθηκε. Τότε είδε στο όνειρό της ένα αμέτρητο πλήθος κόσμου να συνωστίζεται μέσα στο ναό και σε λίγο μπήκε με στρατιωτική τάξη ένα τάγμα από χρυσοφορεμένους νέους, οι οποίοι ετοίμαζαν δρόμο μέσα στο πλήθος. Στη συνέχεια, ένα άλλο τάγμα διακόνων με λευκές στολές και χρυσά οράρια θυμιάτιζαν και έραναν με άνθη το δρόμο. Η οσία έβλέπε όλες αυτές τις θαυμάσιες ετοιμασίες και ρώτησε με απορία έναν διάκονο για ποιον είναι όλη αυτή η υποδοχή. «Η Μητέρα του Θεού επισκέπτεται τον Οίκο της, ετοιμάσου να την προσκυνήσεις», απάντησε ο διάκονος.

Εκείνη τη στιγμή, κατέφθασε η Παναγία συνοδευόμενη από πλήθος αγγέλων και αγίων. Το πρόσωπό της ακτινοβολούσε τόσο πολύ από τη θεϊκή αίγλη, που κανείς δεν μπορούσε να την αντικρίσει. Η Παντάνασσα, αφού εξέτασε και βοήθησε όλους όσους είχαν καταφύγει στο ναό της, έφτασε και στη μαθήτριά της Ειρήνης. Τότε η οσία έπεσε στα πόδια της Παναγίας να την προσκυνήσει, όταν άκουσε τη Δέσποινα να απευθύνεται στον άγιο Βασίλειο και να τον ρωτάει για την περίπτωσή της. Όταν έμαθε για τι προσευχόταν η Ειρήνη, στράφηκε και στην αγία Αναστασία και είπε: «Υπάγετε στην Καισάρεια και εξετάσατε με επιμέλεια την υπόθεση αυτής της κόρης. Σ’ εσάς τους δυο εδόθη η χάρις να την θεραπεύσετε». Στη συνέχεια, η Παναγία ανέβηκε πάλι στους ουρανούς, ενώ φωνή από αόρατο στόμα διέταξε την Ειρήνη: «Πήγαινε στο μοναστήρι σου κι εκεί θ’ αξιωθείς του ποθουμένου».

Εκείνη τη στιγμή, η οσία ξύπνησε κι έκθαμβη διηγήθηκε το όνειρό της στις δύο άλλες αδελφές, που εξακολουθούσαν να προσεύχονται. Όταν ξημέρωσε, επέστρεψαν στο μοναστήρι τους γεμάτες πίστη κι ελπίδα. Ήταν η ώρα της μεσημεριανής προσευχής κι όλες οι μοναχές ήταν μαζεμένες στο Καθολικό, περιμένοντας με αγωνία την επιστροφή της Ηγουμένης τους. Η οσία διηγήθηκε ξανά το όραμά της και τις πρόσταξε με υψωμένα χέρια να φωνάζουν όλες μαζί κατανυκτικά «Κύριε ελέησον». Η πανίσχυρη εκείνη προσευχή είχε αποτέλεσμα: Σε ένα ακόμη όραμα που είδαν όλες οι αδελφές, ψηλά στον αέρα εμφανίστηκαν ο άγιος Βασίλειος και η αγία Αναστασία λέγοντας στην Ειρήνη: «Άπλωσε τα χέρια σου , Ειρήνη και δέξου αυτά και μη μας ονειδίζεις πλέον γιατί αναλάβαμε να διώξουμε τους μάγους από την Καισαρεία».

Η οπτασία χάθηκε και στα χέρια της Ειρήνης έπεσε ένα δέμα το οποίο αποτελούνταν από αντικείμενα χρηστικά σε μάγους, όπως τρίχες, βελόνες, καρφιά, χαρτιά με ονόματα δαιμόνων και δύο μολυβένια ομοιώματα του νέου που προκάλεσε όλο αυτό το κακό και της άρρωστης κοπέλας.
Όλη την υπόλοιπη ημέρα και τη νύχτα, η Ειρήνη με τη συνοδεία της έμεινα στο ναό και ευχαριστούσαν τους Αρχαγγέλους, τους Καππαδόκες αγίους και την Παναγία για όλα τα θαυμαστά που αξιώθηκαν να δουν και να ζήσουν. Το επόμενο πρωί, η οσία έστειλε πάλι την άρρωστη κόρη με δύο ακόμη αδελφές στο ναό της Βλαχερνιώτισας, με λάδι, νάμα και προσφορές να λειτουργήσει ο προσμονάριος (=εφημερεύων ιερέας) και το δέμα με τις μαγείες.
Με τη θεία Λειτουργία, έχρισε ο ιερέας την άρρωστη με λάδι από την καντήλα της θαυματουργού εικόνας της Παναγίας και έριξε στη φωτιά τα διαβολικά αντικείμενα. Καθώς αυτά καιγόντουσαν, η κοπέλα ξανάβρισκε την ισορροπία του λογικού της, ενώ από τα μολυβένια αγαλματίδια, που έλιωναν, ακουγόντουσαν αποτρόπαιες κραυγές. Η Θεοφανώ, επέστρεψε στη μονή εντελώς θεραπευμένη, ευχαριστώντας την Παναγία για το θαύμα της αλλά και τις αδελφές και την πνευματική της μητέρα για την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθειά τους.
Η οσία Ειρήνη απέκτησε μεγάλη εξουσία πάνω στο Διάβολο, χάρη στη διαρκή πάλη εναντίον του μέσω της διαρκούς άσκησης και προσευχής. Άλλο ένα περιστατικό καταδυκνύει αυτή τη δύναμη της αγίας, η οποία ακόμη και σήμερα μας προστατεύει από τις επιθέσεις του πονηρού.
Στα κτήματα της μονής εργαζόταν ένας νέος, ο Νικόλαος, ο οποίος είδε τυχαία κάποια μοναχή και την ερωτεύτηκε παράφορα. Ένα βράδυ, η έξαψη του παράνομου πάθους του έφτασε σε τέτοιο σημείο, που έπεσε καταγής μπροστά στην είσοδο της μονής, έβγαζε αφρούς από το στόμα και ξέσκιζε με τα νύχια του το ίδιο του το σώμα. Σε αυτή την ελεεινή κατάσταση τον βρήκε την επόμενη μέρα η πορτάρισσα, καθώς άνοιξε τη θύρα., η οποία έσπευσε να ειδοποιήσει την Ηγουμένη της.
Η αγία Ειρήνη, καταλαβαίνοντας ότι κάποιο αμάρτημα του νέου είχε δώσει την εξουσία στον Πονηρό, ενημέρωσε τους συγγενείς του και τον έστειλε στον ιερό ναό της αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτρας. Όμως, το ίδιο βράδυ, η αγία Αναστασία έρχεται στο όνειρο της Ειρήνης και της λέει: «Για να με δοκιμάσεις μου έστειλες το δαιμονισμένο; Μάθε, αγαπητή μου αδερφή, πως εσύ μόνο έχεις τη δύναμη να τον θεραπεύσεις».
Έτσι, η οσία φέρνει πίσω το νέο κι άρχισε τις Λειτουργίες στο παρεκκλήσι των αγίων Θεοδώρων (αφού στη μονή δεν επιτρεπόταν η είσοδος των ανδρών). Κατά τη δέκατη μέρα, ενώ ο Νικόλαος ήταν δεμένος με αλυσίδες, σπάει τα δεσμά του κι επιτίθεται κατά του ιερέα που τελούσε τη θεία Λειτουργία. Η Ειρήνη, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της, πλησιάζει το δαιμονισμένο νέο και τον προστάζει να μείνει ακίνητος. Εκείνος, από μια ακατανόητη δύναμη, υπάκουσε στο πρόσταγμα της αγίας. Μετά το πέρας της Λειτουργίας, η αγία Ηγουμένη έμεινε μόνη με το Νικόλαο και εξέταζε το ακάθαρτο πνεύμα για ποιο λόγο κατέλαβε το νέο και εκείνο, μην μπορώντας να αντιπαλέψει τη θεία χάρη της αγίας Ειρήνης, ομολόγησε όλη την αλήθεια.
Η οσία προσευχήθηκε θερμά προς τον Κύριο για το δυστυχισμένο νέο, έπειτα πρόσταξε το πονηρό πνεύμα να βγει και να αφήσει ήσυχο το Νικόλαο. Εκείνο, αφού σπάραξε πρώτα το νεαρό άνδρα, έφυγε αφήνοντάς τον σαν νεκρό. Η Ειρήνη τον βοήθησε να σηκωθεί και τον συμβούλευσε πνευματικά να αποφεύγει τις καταχρήσεις, καθώς διεγείρουν τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου.
Ο Νικόλαος, έπειτα από αυτήν την περιπέτεια, η οποία απείλησε την ψυχή και το σώμα του, επέστρεψε στο σπίτι του σωφρονισμένος και μια φορά το χρόνο λειτουργούσε στο παρεκκλήσι της μονής, ευχαριστώντας για τη σωτηρία του το Θεό και τη θαυματουργό αγία.
Όλα αυτά τα θαυμάσια εξάπλωσαν τη φήμη της οσίας Ειρήνης σε όλη την Κωνσταντινούπολη και πλήθος κόσμου, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, επισκέπτονταν τη μονή Χρυσοβαλάντου, προκειμένου να συμβουλευτούν και να ευλογηθούν από την Ηγουμένη του. Άνθρωποι που ταλανίζονταν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες, πίστευαν ακράδαντα ότι εκεί, στην ηγιασμένη μονή, θα έβρισκαν τη θεραπεία τους.
Η αγία Ειρήνη διενεργούσε τα θαύματα αυτά με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, αφού μέσα από τη συνεχή και αδιάκοπη άσκηση είχε αποκτήσει τους δύο μέγιστους θησαυρούς: θερμότατη πίστη και «ενεργούμενη» ζωντανή προσευχή. Χάρη στη μεγάλη της πίστη, η οσία Ειρήνη είχε μια ξεχωριστή επικοινωνία και επαφή με τα θεία και ουράνια. Όταν ο ιερέας τελούσε την αναίμακτη θυσία κατά τη Θεία Λειτουργία, η Ειρήνη έκλαιγε με δάκρυα πολλά στη σκέψη ότι ο Δημιουργός κατέβηκε στη γη με τη μορφή του δημιουργήματός Του, έπαθε, σταυρώθηκε και πέθανε ακριβώς για να αναζωογονήσει το πλάσμα Του και από τότε το τίμιο αίμα Του προσφέρεται στον αμαρτωλό άνθρωπο για να σωθεί και για να τραφεί πνευματικά.
Η προσευχή τόσο πολύ εξύψωνε την αγία πάνω από τα εγκόσμια, που εκείνη κατέβαλε προσπάθεια για να επιστρέψει στον επίγειο κόσμο. Μέρες ολόκληρες προσευχόταν γονυπετής με τα χέρια υψωμένα και τότε οι αδελφές της συνοδείας της την βοηθούσαν να τα κατεβάσει και οι αρμοί της προκαλούσαν τόσο θόρυβο, που ολόκληρο το κοινόβιο θαύμαζε και απορούσε.

Τις έναστρες νύχτες, η οσία Ειρήνη στεκόταν έξω από το κελί της (αυτό το ίδιο στο οποίο πριν τόσα χρόνια, μόλις 15 χρονών, οδηγήθηκε ως δόκιμη μοναχή), μαγευόταν από την ομορφιά της φύσης και έστελνε διάπυρες προσευχές προς τον Πλάστη. Μία από τις βραδιές αυτές, κάποια αδελφή αγρυπνούσε έξω από το κελί της και είδε το εξής παράδοξο: Τα δύο πανύψηλα κυπαρίσσια, τα οποία ορθώνονταν αριστερά και δεξιά στην είσοδο του Καθολικού, λύγιζαν μπροστά στην προσευχόμενη αγία σαν να την προσκυνούσαν και η ίδια η Ειρήνη δεν πάταγε στη γη αλλά αιωρούνταν περίπου περίπου ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Όταν η οσία ολοκλήρωσε την προσευχή της, σταύρωσε τα δυο κυπαρίσσια και εκείνα επανήλθαν στη φυσιολογική τους θέση. Η μοναχή κατάπληκτη, με ανάμειχτα συναισθήματα φόβου και θαυμασμού, συγκρατήθηκε και δεν είπε τίποτα στην υπόλοιπη αδελφότητα. Το επόμενο βράδυ παραφύλαξε πάλι έξω από το κελί της και το ίδιο παράδοξο γεγονός επαναλήφθηκε˙ και ξανά το ίδιο, το τρίτο κατά σειρά βράδυ. Την επόμενη νύχτα, η μοναχή, χωρίς να την αντιληφθεί η Ηγουμένη της, έτρεξε στα λυγισμένα κυπαρίσσια, έδεσε από ένα λευκό μαντήλι στις κορυφές τους και επέστρεψε στο κελί της.
Το επόμενο πρωί, η ήρεμη ατμόσφαιρα του ευλογημένου κοινοβίου αναστατώθηκε, όταν οι μοναχές είδαν τα δεμένα μαντήλια και κατάπληκτες ρωτούσαν η μια την άλλη ποιος ήταν αυτός που έδεσε τόσο ψηλά δέντρα, για ποιο λόγο το έπραξε και προπάντων με ποιο τρόπο. Η αδελφή που υπήρξε μάρτυρας στα θαυμάσια αυτά περιστατικά αποκάλυψε όλη την αλήθεια και τότε όλες έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση και παραπονιόντουσαν γιατί δεν τις ξύπνησε να δουν και εκείνες το φρικτό θαύμα της Ηγουμένης τους. Πάνω στην ώρα κατέφθασε και η Ειρήνη. Όταν κατάλαβε τι συνέβη και πώς μαθεύτηκε ένα μυστικό που εκείνη κρατούσε επτασφράγιστο για χρόνια ολόκληρα, επέπληξε αυστηρά την αδελφή που το μαρτύρησε με τα παρακάτω λόγια: «Αν με έβλεπες να αμαρτάνω σαν άνθρωπος, θα εφανέρωνες την αμαρτία μου»; Έθεσε λοιπόν βαρύ επιτίμιο για όποια τολμούσε να φανερώσει οτιδήποτε παράδοξο έβλεπε, όσο ήταν η ίδια εν ζωή. Έτσι, πολλά από τα θαύματα της αγίας εξαφανίστηκαν στη σιωπή της συνοδείας της, αλλά οι μοναχές πολλαπλασίασαν την ευλάβεια και εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της Ηγουμένης τους.

Η αγία Ειρήνη, όπως προαναφέρθηκε, εκτός από το διορατικό χάρισμα, είχε λάβει από τον Κύριο και το προορατικό, το χάρισμα δηλαδή της προφητείας. Προφήτεψε μεγάλες πολιτικές αλλαγές της εποχής της. Έτσι, στη διάρκεια μιας επίσκεψης της αδερφής της, η Ειρήνη εμπιστεύτηκε στην Καλλινίκη ότι ο Καίσαρας Βάρδας θα δολοφονηθεί από τους αντιπάλους του με τη σύμφωνη γνώμη του αυτοκράτορος Μιχαήλ και η ίδια θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει οριστικά τη Βασιλεύουσα, εξαιτίας των σκανδάλων που θα ξεσπάσουν. Της είπε ακόμη ότι μετά το φόνο του Βάρδα, σύντομα και ο ίδιος ο Μιχαήλ θα δολοφονηθεί από το σφετεριστή του θρόνου του, όμως κανένα μέλος της οικογένειάς τους να μην εναντιωθεί στο νέο αυτοκράτορα, διότι είναι αίτιος φόνου, αλλά ο Θεός τον προορίζει να κυβερνήσει την αυτοκρατορία. Η Ειρήνη συμβούλεψε ακόμη την αδελφή της να μην αποκαλύψει τίποτα από όσα της εμπιστεύτηκε, απλά να είναι προετοιμασμένη για τις συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή της.


συνεχίζεται...
το κείμενο αυτό βασίζεται στο χριστιανικό διήγημα «Η οσία Ειρήνη», της γ.Θεοδώρας Χαμπάκη, ηγουμένης της ιεράς μονής οσίου Θεοδοσίου