Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Για τους δαιμονισμένους


Πολλοί δαιμονισμένοι ταλαιπωρούνται, για να βάλουν μερικοί άλλοι μυαλό. Γιατί, όταν τους βλέπουν πόσο βασανίζονται, προβληματίζονται, έρχονται σε συναίσθηση και μετανοούν.


- Γέροντα, στόν δαιμονισμένο των Γαδαρηνών (1) πόσοι δαίμονες κατοικούσαν;

- ­Δαιμόνια πολλά.(2), γράφει το Ευαγγέλιο. Γι' αυτό είπε ο δαιμονισμένος ότι το όνομά του ήταν ­λεγεώνα.(3).

Και βλέπετε, όπως σε έναν δαιμονισμένο μπορεί να κατοικούν ένα σωρό δαίμονες,

έτσι και στην καρδιά του πιστού μπορεί να χωρέσουν όλοι οι Άγιοι.

Αφού ό Χριστός χωράει, πόσο μάλλον οι Άγιοι! Μεγάλα μυστήρια!

Μια φορά, όταν ήμουν στο Καλύβι του Τιμίου Σταύρου, χτύπησε κάποιος το καμπανάκι.

Κοίταξα από το παράθυρο, και τι να δω!

Έναν άνδρα που τον ακολουθούσε μια ολόκληρη φάλαγγα δαιμόνων, ένα μαύρο σμήνος!

Πρώτη φορά είδα να εξουσιάζουν έναν άνθρωπο τόσοι δαίμονες.

Αυτός ήταν μέντιουμ. είχε ανακατέψει ευχές της Εκκλησίας με επικλήσεις δαιμόνων, χριστιανικά βιβλία με μαγικά,

και μετά τον εξουσίαζαν οι δαίμονες. Φοβερό! Πολύ στενοχωρέθηκα.

Μερικοί ψυχίατροι και τους δαιμονισμένους τους θεωρούν ψυχοπαθείς.

Μερικοί ιερείς πάλι κάποιους ψυχοπαθείς τους βγάζουν δαιμονισμένους.

Ενώ, ένας ψυχοπαθής, για να βοηθηθή, πρέπει να πάη αλλού, ένας δαιμονισμένος αλλού.

Ο ψυχίατρος πώς μπορεί να βοηθήση τον δαιμονισμένο (4);


- Γέροντα, ένας δαιμονισμένος είναι σε θέση να καταλάβη σε τι έφταιξε και δαιμονίσθηκε;

- Ναι, μπορεί να το καταλάβη, εκτός αν εχη πάθει και το μυαλό του, οπότε είναι πολύ δύσκολο να βοηθηθή.

Αν είναι μόνο δαιμονισμένος, μπορείς πιο εύκολα να συνεννοηθής μαζί του και να τον βοηθήσης,

αλλά πρέπει να κάνη υπακοή. Αλλιώς πώς να βοηθηθή;

Μια φορά ήρθε στο Καλύβι ένας από την νότια Ελλάδα, που είχε πάει στους Ινδούς, και είχε δαιμονισθή.

Έλεγε κάτι βρισιές και έβγαζε από το στόμα του αφρούς. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα, άγρια.

Του έλεγα: «μη λες αυτές τις βλασφημίες, γιατί έτσι καλείς τα δαιμόνια», δεν άκουγε.

Και από την άλλη ζητούσε να τον βοηθήσω. «Βοήθησε με, έλεγε, μόνον εσύ μπορείς να με βοηθήσης».

«Έμ, πώς να σε βοηθήσω; του λέω.

Θέλεις να προσευχηθώ, για να λυτρωθής με την Χάρη του Χριστού, κι εσύ καλείς τα δαιμόνια.

Πήγαινε να εξομολογηθής, να σου διαβάσουν εξορκισμούς και έλα μετά να συζητήσουμε».

«Δεν πηγαίνω», μου λέει.

«Έλα μέσα να σου βάλω λαδάκι από το κανδήλι», του λέω. «Δεν θέλω.

Θέλω να με βοηθήσης».

Πήγε μετά πιο πέρα και κουβέντιαζε με κάποιον.

Κάποια στιγμή που έλεγα σε μια συντροφιά ότι ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες για την σωτηρία μας, φώναξε από πέρα:

«Ρε συ, γιατί λες πως εργάζεται ο Θεός, για να σωθούν οι άνθρωποι;

Έχουμε έναν πατέρα στον ουρανό και έναν στην γη και πιο πάνω είναι ένας άρχοντας (5)».

«Πάψε τις δαιμονολογίες», του λέω, και έλεγα την ευχή.

«Τώρα με μπέρδεψες», μου λέει.

«Φύγε», του είπα και τον τίναξα πέρα. Έγινε κουβάρι.

«Έσύ με ποιόν είσαι; », με ρωτάει.

«Με τον Χριστό», του λέω. «Ψέματα λες, μου λέει, δεν είσαι με τον Χριστό, αφού εγώ είμαι ο Χριστός κι εσύ με χτυπάς».

Του τα παρουσιάζει ανάποδα ο διάβολος.


- Αυτά τα λέει ό διάβολος;

- Ναι, ο διάβολος, αλλά, βλέπεις, ο Θεός του έδωσε το κουράγιο να έρθη μέχρι το Αγιον Όρος.

Για να ξεκινήση από την άλλη άκρη της Ελλάδος να έρθη στο Όρος σε τέτοια κατάσταση, είναι μεγάλο πράγμα!

Αλλά δεν ακούει και γίνεται χειρότερα.

Αν έκανε υπακοή, θα βοηθιόταν.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



(1) Βλ. Λουκ. 8, 26 κ.έ.
(2) Λουκ. 8,30
(3) Ρωμαϊκή στρατιωτική μονάδα που την απήρτιζαν τρεις εως έξι χιλιάδες στρατιώτες.
(4)~Ό Γέροντας έλεγε ότι ο ψυχοπαθής χρειάζεται την ιατρική βοήθεια καλού και πιστού ψυχιάτρου και την πνευματική βοήθεια του πνευματικού, ενώ ο δαιμονισμένος, εφόσον έχει τα λογικά του, χρειάζεται να βρη σε
τι έφταιξε και δαιμονίσθηκε, να μετανοήση και να εξομολογηθή, για να απαλλαγή από το δαιμόνιο.
(5) Εννοούσε τον διάβολο.

[XAPA]

Με την εωσφορική υπερηφάνεια μπορεί να δαιμονιστή ο άνθρωπος



Όποιος έχει πολλή υπερηφάνεια είναι σκοτισμένος. Το μυαλό του είναι ανταριασμένο, είναι σαν να έχη καυσαέρια.

Κάνει χοντρά σφάλματα και δεν το καταλαβαίνει.

«Εγώ, μου είπε κάποιος, όλους τους αγαπώ. και τον διάβολο τον αγαπώ. δεν είναι κακός... ».

«Τί λες, βρε; του λέω. «Αν ο Θεός άφηνε τελείως ελεύθερο τον διάβολο, θα μας είχε ξεκάνει όλους.

Ποιος είδε χαΐρι από τον διάβολο, για να δης κι εσύ; ».

Έχει φθάσει όμως σε τέτοια σκότιση, που, ό,τι κι αν του πης για να τον βοηθήσης, δεν καταλαβαίνει.

Λέει ότι τον καταπιέζεις! Καταπίεση είναι αυτή; Άντε τώρα να του βγάλης αυτόν τον λογισμό...


Δεν είναι τρελλός, αφού το μυαλό του δουλεύει.

Πρέπει να καταλάβη ότι είναι άρνηση, είναι βλασφημία αυτό που λέει.

Έτσι φθάνουν σιγά-σιγά στην σατανολατρία.

Αν δης σατανολάτρες, φαίνονται ότι είναι κυριευμένοι από τον διάβολο. Βλέπεις έναν δαιμονισμό επάνω τους.

Και τα καημένα τα παιδιά τα κατευθύνουν εκεί που θέλουν αυτοί με σατανικές μουσικές. Φθάνουν να επικαλούνται τον σατανά.

Έχω ακούσει ότι μερικούς δίσκους «ροκ», αν τους γυρίσης ανάποδα (1),

θα ακούσης τραγούδια με τα οποία επικαλούνται τον σατανά.

Έχουν μέχρι και δοξολογία στον σατανά: «Σ' εσένα αφιερώνομαι, σατανά». Φοβερό!


- Δηλαδή, Γέροντα, μπορεί η υπερηφάνεια να οδήγηση στον δαιμονισμό;

- Ναι. «Ας υποθέσουμε ότι κάποιος κάνει ένα σφάλμα και δικαιολογεί τον εαυτό του.

Αν του πουν οι άλλοι μια κουβέντα, για να τον βοηθήσουν, λέει ότι τον αδικούν,

πιστεύει ότι είναι καλύτερος από εκείνους και τούς κατακρίνει.

Υστερα αρχίζει σιγά-σιγά να κρίνη τους Αγίους.

Πρώτα τους νεώτερους, μετά τους παλαιότερους: «Εκείνος δεν έκανε θαύματα, ο άλλος έκανε εκείνο... ».


Έπειτα από λίγο προχωρεί και αρχίζει να κρίνη τις Συνόδους: «και οι Σύνοδοι με τον τρόπο πού αποφάσιζαν... »,

επομένως και οι Σύνοδοι κατά την γνώμη του δεν έχουν ακρίβεια.

Και τελικά φθάνει να λέη: «Και ο Θεός γιατί να το κάνη εκείνο έτσι; ».

Έ, όταν ο άνθρωπος φθάνη σε τέτοιο σημείο, δεν τρελλαίνεται. δαιμονίζεται.


Είχε έρθει στο Καλύβι με τον πατέρα του ένας δαιμονισμένος που έλεγε ότι είναι θεός.

Είχε πάει σε έναν πνευματικό έξω στον κόσμο, κι εκείνος, επειδή φοβήθηκε μήπως ο διάβολος του ορμήση, του είπε: «Ευλόγησε με»!

Τί να πης; Τέλος πάντων!

Έλεγε μετά στον πατέρα του: «Να δης, και ο πατήρ Παϊσιος θα παραδεχθή ότι είμαι θεός».

Βάζει στοίχημα με τον πατέρα του σε όσα χρήματα είχαν μαζί τους ότι θα τον παραδεχθώ για θεό.

Μόλις άρχισα να κάνω κομποσχοίνι, τινάχθηκε όρθιος.

«Τί κάνεις εσύ μ' αυτό; φώναξε. Εγώ έχω κάνει όλες τις αμαρτίες.

Εχω κάνει κι εκείνη κι εκείνη την αμαρτία...

Έχω τον διάβολο μέσα μου και έχω θεοποιηθή. Πρέπει να παραδεχθής ότι είμαι θεός.


Έσύ, βρε, τίποτε δεν έκανες, μου λέει.

Κάνεις συνέχεια βουρ-βουρ μ' αυτό! ». Έλεγε κάτι βαρειές κουβέντες!

Είχα αγανακτήσει.

«Αντε, φύγε από 'δω, χαμένε», του λέω. Του έδωσα ένα ξεσκόνισμα γερό.

Αγρίεψε, έγινε θηρίο. Βγάζει τα χρήματα από την τσέπη του, τα πετάει στον πατέρα του:

«Παρ' τα, λέει, έχασα το στοίχημα».




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Εννοούσε τον διάβολο.
(2) Ό Γέροντας εννοεί τούς δίσκους που έχουν κρυμμένα μηνύματα σε «ανάστροφη κάλυψη».

[XAPA]

Οι δαιμονισμένοι αντιδρούν σε οτιδήποτε ιερό


- Γέροντα, πώς μπορεί κανείς να καταλάβη αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;

- Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβη.

Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο.

Λίγο αγιασμό αν τους δώσης ή με άγιο Λείψανο αν τους σταύρωσης, αντιδρούν,

επειδή στρυμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου.

Ακόμη και επάνω σου αν έχης έναν σταυρό και τους πλησίασης, ανησυχούν, ταράζονται.


Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Αγιον Όρος μου είπαν οι πατέρες

ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο.

Κάθησα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο.

Τινάχθηκε επάνω. σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά.

Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.


Οταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα,

μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου.

Και να δήτε, ενώ έχω κλειστά και τα δυό χέρια μου, το παιδάκι, αν έχη δαιμόνιο,

κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το όποιο κρατώ το άγιο Λείψανο.

Αν όμως δεν έχη δαιμόνιο, αλλά λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου.


Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο όποιο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο άγιου Λειψάνου,

αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν απομακρύνονται.

Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά να φάη πρώτα γλυκά, για να διψάση πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό.

«Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό».

Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζη: «Αυτό το νερό με καίει. Τί έχει μέσα; ».

«Τίποτε», του λέω. «Τί με κάνεις; με καίει», φώναζε.

«Δεν καίει εσένα. κάποιον άλλον καίει», του λέω.

Το σταύρωνα στο κεφάλι, και τινάζονταν τα χέρια, τα πόδια του... Έπαθε δαιμονική κρίση. Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι.


Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή που είχε έρθει εδώ παλιά;

«Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ.

Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά.

Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζη μέσα μου, να με σφίγγη πότε έδώ, πότε εκεί»,

και ο καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια

Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα:

« Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο. μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου».


Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδελφές που ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού,

κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα:

«Σε ποιό σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ο δαίμονας; Πού νομίζεις ότι βρίσκεται; ». Μου έδειξε τότε τα πλευρά του.

«Πού, εδώ; », τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο.

Βγάζει αμέσως ένα ουρλιαχτό! «Μ' έκαψες, μ' έκαψες! Δεν φεύγω...ω...ω! Δεν φεύγω! ». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά.


Τότε άρχισα μέσα μου νά λέω: ­Κύριε Ίησου Χριστέ, Κύριε Ίησοϋ Χριστέ, διώξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου.

και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο.

Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Υστερα ο δαίμονας τον σπάραξε, τον έρριξε κάτω.

Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μέσ' στις σκόνες.

Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάσθηκε από το τέμπλο, για να στηριχτώ.

Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι η δροσιά στα χορτάρια. Σε λίγο έφυγε ο δαίμονας και ηρέμησε.

Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Μη δίνετε σημασία στα λόγια του δαιμονισμένου



- Γέροντα, τί πρέπει να προσέχη κανείς, όταν συζητά με έναν δαιμονισμένο;

- Να λέη την ευχή και να του φέρεται με καλωσύνη.


- Γέροντα, θυμούνται οι δαιμονισμένοι τί λένε πάνω στην κρίση τους;

- Άλλα τα θυμούνται και άλλα δεν τα θυμούνται. Δεν ξέρουμε πώς εργάζεται ο Θεός.

Μερικές φορές επιτρέπει να τα θυμούνται, για να ταπεινωθούν και να μετανοήσουν.

Και όταν ζητάη κάτι ο δαιμονισμένος, δεν είναι εύκολο να καταλάβη κανείς πότε αυτό είναι από τον διάβολο

και πότε το έχει ανάγκη ο ίδιος.


Είχα συναντήσει κάπου μια δαιμονισμένη κοπέλα.

Αυτή είχε διαβάσει Καζαντζάκη και πίστευε κάτι βλάσφημα πράγματα με αποτέλεσμα να δαιμονισθή.

Ξαφνικά την έπιασε το δαιμόνιο και έβαλε κάτι φωνές! «Καίγομαι, καίγομαι! ».

Οι δικοί της την κρατούσαν, για να την σταυρώσω.

Μετά φώναζε: «Νερό, νερό! ». Λέω: «Φέρτε της νερό».


«Όχι, όχι, μου λένε, γιατί μας είπε κάποιος να μην κάνουμε υπακοή στον διάβολο».

«Τώρα, λέω, η καημένη διψάει. Φέρτε νερό».

Καταλάβαινα πότε ήταν το κάψιμο από τον διάβολο και πότε ήταν από δίψα.

Ήπιε η καημένη κανα-δυό ποτήρια νερό. «Κάρβουνα, έλεγε, έχω μέσα μου, τόσο κάψιμο νιώθω.

Και έναν κουβά νερό να έπινα, δεν θα έσβηνε μέσα μου η φωτιά». Τέτοιο κάψιμο ένιωθε!


-Όταν, Γέροντα, φωνάζη ένας δαιμονισμένος, πώς καταλαβαίνουμε πότε μιλάει ο διάβολος μέσω του άνθρωπου και πότε ο άνθρωπος;

- Όταν μιλάη ο διάβολος, τα χείλη δεν κινούνται κανονικά. κινούνται σαν μηχανή.

Ενώ, όταν μιλάη ο άνθρωπος, κινούνται φυσιολογικά.

Όταν φωνάζη ένας δαιμονισμένος, την ώρα που του διαβάζουν εξορκισμούς ή οι άλλοι εύχονται γι' αυτόν,

άλλοτε η ίδια η ψυχή βασανίζεται και λέει λ.χ. στον διάβολο: «φύγε, τι κάθεσαι; »

και άλλοτε ο διάβολος βρίζει τον άνθρωπο ή τον ιερέα ή βλασφημάει τον Χριστό, την Παναγία, τους Άγιους.

Άλλοτε λέει ψέματα ή άλλοτε πιέζεται από την δύναμη του ονόματος του Χριστού να πη την αλήθεια.


Μερικές φορές πάλι ο δαιμονισμένος λέει δικά του από τα πνευματικά που έχει διαβάσει κ.λπ.

Τι να πω; Μπερδεμένα πράγματα. Γι' αυτό, όταν συζητάτε μαζί του, να προσέχετε πολύ.

Μη δίνετε σημασία στα λόγια του. Μπορεί να λέη λ.χ. «με καις». Αν πράγματι τον καις και πης «τον καίω», κάηκες.

Αν δεν τον καις και πιστέψης ότι τον καις, κάηκες δυό φορές.

Ή μπορεί να φωνάζη «βρωμιάρες» και σε μια να πη: «Εσύ είσαι καθαρή».

Αν εκείνη το πιστέψη, πάει, χάθηκε. Γι' αυτό μην κάνετε πειράματα με τον διάβολο.


Σε ένα μοναστήρι πήγαν έναν δαιμονισμένο και ο ηγούμενος είπε στους πατέρες να πάνε στην εκκλησία να κάνουν κομποσχοίνι.

Είχαν εκεί και την κάρα του Αγίου Παρθενίου (1), επισκόπου Λαμψάκου, και το δαιμόνιο στρυμώχθηκε πολύ.

Συγχρόνως, ο ηγούμενος ανέθεσε και σε έναν ιερομόναχο να διάβαση στον δαιμονισμένο εξορκισμούς.

Ο ιερομόναχος αυτός ήταν ευλαβής μεν εξωτερικά, αλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια.


Ήταν αγωνιστής και τυπικός σε όλα. Νουθετούσε πνευματικά τους άλλους, γιατί ήταν και λόγιος.

Ο ίδιος όμως δεν βοηθιόταν από κανέναν, γιατί οι άλλοι, από σεβασμό,

όταν τον έβλεπαν να κάνη κάτι στραβό, δίσταζαν να του το πούν.

Είχε δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στον εαυτό του ότι είναι ο πιο ενάρετος της μονής κ.λπ.

Ο πονηρός βρήκε ευκαιρία εκείνη την ήμερα να του κάνη κακό.

Έβαλε την πονηριά του, για να του δώση την εντύπωση ότι αυτός διώχνει το δαιμόνιο από τον δαιμονισμένο.


Μόλις λοιπόν άρχισε να διαβάζη τους εξορκισμούς, άρχισε το δαιμόνιο να φωνάζη:

«καίγομαι! πού με διώχνεις, άσπλαχνε; », οπότε νόμισε ότι καίγεται από τον δικό του εξορκισμό

- ενώ ο δαίμονας ζοριζόταν, γιατί προσεύχονταν και οι άλλοι πατέρες -, και απάντησε στον δαίμονα: «Να έρθης σ' εμένα».

Το είχε πει αυτό ο Άγιος Παρθένιος σε ένα δαιμόνιο, αλλά εκείνος ήταν άγιος.


Μια φορά δηλαδή που ένα δαιμόνιο φώναζε: «καίγομαι, καίγομαι, που να πάω; », ο Άγιος του είπε: «Έλα σ' εμένα».

Τότε το δαιμόνιο είπε στον Αγιο: «και μόνον το όνομα σου με καίει, Παρθένιε! »,

και έφυγε από τον δαιμονισμένο που ταλαιπωρούσε.

Πήγε και αυτός να κάνη τον Αγιο Παρθένιο και δαιμονίσθηκε.

Από εκείνη την στιγμή τον εξουσίαζε πια ο δαίμονας.


Χρόνια ολόκληρα βασανιζόταν και δεν μπορούσε να αναπαυθή πουθενά.

Συνέχεια γύριζε, πότε έξω στον κόσμο και πότε μέσα στο Αγιον Όρος.

Τι τράβηξε ο καημένος! Του είχε δημιουργήσει αυτή η κατάσταση ψυχική κούραση και σωματική κόπωση με τρεμούλα.

Και να δήτε, ενώ ήταν καλός παπάς, δεν μπορούσε μετά να λειτουργήση (2).

Βλέπετε τι κάνει ο διάβολος;


- Γέροντα, έχει κάποια σχέση ο καφές με τις αντιδράσεις ενός δαιμονισμένου;

- Όταν το νευρικό σύστημα είναι ταραγμένο και πιή κανείς πολλούς καφέδες, κλονίζονται τα νεύρα

και το ταγκαλάκι εκμεταλλεύεται αυτήν την κατάσταση.

Δεν είναι ότι ο καφές είναι κάτι δαιμονικό.

Χρησιμοποιεί το ταγκαλάκι την επίδραση του στα νεύρα, και ο δαιμονισμένος αντιδράει χειρότερα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ή μνήμη του εορτάζεται στις 7 Φεβρουαρίου.
(2) Βλ. Γέροντος Παϊσίου 'Αγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, σ. 96-97.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Η φοβερή πλάνη

Άσκηση και πλάνη


- Γέροντα, φοβάμαι την πλάνη.

- Καλά κάνεις.

Όποιος φοβάται την πλάνη, δεν πλανιέται, γιατί προσέχει και λέει όλους τους λογισμούς του. δεν κρύβει τίποτε, κι έτσι βοηθιέται.


- Γέροντα, τί είναι η προδιάθεση πλάνης;

- Προδιάθεση πλάνης είναι να έχης την ιδέα ότι κάτι είσαι και να δείχνης στους άλλους ότι κάτι κάνεις.

Να νομίζης ότι εσύ έφθασες σε πνευματικά μέτρα, επειδή κάνεις λ.χ. κάποια άσκηση,

ενώ οι άλλοι δεν έχουν ακόμη συλλάβει το νόημα της πνευματικής ζωής, και να φέρεσαι υπερήφανα.

Το να ζορίζη κανείς τον εαυτό του εγωιστικά στην άσκηση, για να φθάση στα μέτρα ενός Άγιου

και να τον θαυμάζουν οι άλλοι, αυτό είναι αρχή πλάνης.

Άλλο βία και άλλο ζόρισμα. Είχα πει σε κάποιον: «Πρόσεξε μην πλανηθής, με την τακτική που ακολουθείς. δεν πας καλά».

«Εγώ να πλανηθώ; μου λέει. Εγώ ούτε κρέας τρώω».

Ούτε για εξομολόγηση πάει. Στην εικόνα λέει τις αμαρτίες του.

«Ορθόδοξος είσαι εσύ ή Προτεστάντης; του λέω. Πού το βρήκες αυτό γραμμένο; ».

«Γιατί, μου λέει, ο Χριστός δεν με ακούει; ». Ακου εκεί κουβέντα!


- Γέροντα, βοηθάει η σωματική άσκηση στον αγώνα κατά των παθών;

- Αν χρησιμοποιήται γι' αυτόν τον σκοπό, βοηθάει.

Ταπεινώνεται το σώμα και υποτάσσεται η σάρκα στο πνεύμα.

Η ξερή όμως άσκηση (1) δημιουργεί ψευδαισθήσεις, γιατί καλλιεργεί τα ψυχικά πάθη, φουσκώνει την υπερηφάνεια,

αυξάνει την αυτοπεποίθηση και οδηγεί στην πλάνη.

Βγάζει τότε κανείς συμπεράσματα για την πνευματική του πρόοδο από την ξερή άσκηση πού κάνει.

«Εγώ κάνω εκείνο κι εκείνο, ενώ ο τάδε χωλαίνει. έφθασα εκείνον τον Αγιο, πέρασα τον άλλον»

και δώσ' του νηστείες και αγρυπνίες.

Πάνε όμως όλα χαμένα, γιατί δεν τα κάνει με σκοπό την εκκοπή των παθών, αλλά για να ικανοποιηθή εγωιστικά.

Είχα γνωρίσει έναν μοναχό που έκανε άσκηση από υπερηφάνεια και του έλεγε ο λογισμός ότι είναι μεγάλος ασκητής.

Είχε γίνει χάλια. δεν έτρωγε, δεν πλενόταν κιόλας και ήταν μέσ' στην βρωμιά...

Τα ρούχα του από την λέρα είχαν λειώσει. Τα πήρα να τα πλύνω, αλλά τι να πλύνης! Είχαν σαπίσει.

Μιά φορά μου λέει: «Τον Οσιο Ιωάννη τον Καλυβίτη τον ξεπέρασα».

«Βρε, του λέω, από την λέρα άγιασε ο Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης; ».

Μετά από λίγες μέρες που ξαναήρθε, μου λέει: «Τον Όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη τον ξεπέρασα».

«Δηλαδή, πώς τον ξεπέρασες; », τον ρωτάω. «Να, όλο το Αγιον Όρος, μου λέει, το γύρισα σβούρα».

«Βρε, ο Όσιος Μάξιμος, του λέω, είχε εξαυλωθή και πετούσε, δεν γυρνούσε σαν κι εσένα».

Αρχισε μετά να κάνη και μνήμη θανάτου και έλεγε με τον λογισμό του:«Τώρα είμαι στην κόλαση».

Έπειτα από λίγο, τάχα για να ταπεινωθή, άρχισε να λέη:

«τώρα είμαι διάβολος, σατανάς, και θα πάω να μαζέψω οπαδούς», οπότε έφθασε στην πλάνη.


- Γέροντα, έχετε πει ότι πρέπει να αποφεύγουμε κατά την ώρα της προσευχής να φέρνουμε στον νου μας διάφορες εικόνες από την ζωή του Χριστού κ.λπ. Γιατί;

- Για να μη μας πλανέση ο διάβολος με φαντασίες.

Η φαντασία είναι καλή, είναι μεγάλη δύναμη, αν αξιοποιηθή.

Μερικοί άνθρωποι μπορεί λ.χ. να δουν τώρα ένα τοπίο και μετά από έναν χρόνο να το θυμούνται ακριβώς

όπως είναι και να το ζωγραφίσουν.

Αυτό είναι μιά ικανότητα που την δίνει ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά ο διάβολος την εκμεταλλεύεται.

Εκείνοι που πλανιούνται, ό,τι βλέπουν ή διαβάζουν, το φαντάζονται όπως θέλουν και ύστερα αυτήν

την φανταστική εικόνα την πιστεύουν για πραγματικότητα.

Για να βοηθηθούν, χρειάζονται πολλή παρακολούθηση οι καημένοι, γιατί συνέχεια τους ξεγελάει ο διάβολος.

Γι' αυτό, όποιος έχει εκ φύσεως φαντασία, πρέπει να προβληματίζεται, όταν του λένε ότι δεν σκέφτεται σωστά,

και να βάζη ερωτηματικά στον λογισμό του.


Είχα γνωρίσει μία απλή γυναίκα, που προσευχόταν συνέχεια και παρακαλούσε τον Χριστό να Τον δη εδώ σ' αυτήν την ζωή,

μιά που δεν θα Τον έβλεπε, καθώς έλεγε, στην άλλη ζωή.

Ο Χριστός πράγματι της παρουσιάσθηκε την ώρα της Θείας Κοινωνίας μέσα στο Αγιο Ποτήριο ως βρέφος,

με ματωμένα μαλλάκια, και ύστερα χάθηκε, και έτσι μπόρεσε να κοινωνήση.

Μετά από αυτό το γεγονός άρχισε να την δουλεύη ο εχθρός με τον λογισμό ότι κάτι είναι.

Από 'κει και πέρα την δούλευε με την φαντασία και της παρουσίαζε συνέχεια κινηματογραφικές ταινίες.

Όταν βγήκα μιά φορά στον κόσμο, την είχα βρει σε ένα σπίτι και άκουσα τις φαντασίες

που έλεγε σε άνδρες και γυναίκες που είχαν συγκεντρωθή εκεί.

Τρόμαξα να την φέρω σε λογαριασμό.

Η μόνη λύση ήταν να της δώσω ένα γερό ξεσκόνισμα μπροστά σε όλους, για να γίνουν γνωστές οι πλάνες της και να ταπεινωθή.


- Φαντασία της ήταν;

- Φαντασία και πλάνη.


- Γέροντα, δεν τα έλεγε αυτά στον πνευματικό της;

- Ξέρεις τί γίνεται; Ο σατανάς τους ξεγελάει με αυτά που βλέπουν, δεν προβληματίζονται και δεν σκέφτονται

ότι πρέπει να τα πουν στον πνευματικό.

Τί τεχνίτης είναι ο διάβολος!

Φοβερό!

Αν δεν προσέξη κανείς την φαντασία του, ο πειρασμός μπορεί να εκμεταλλευτή ακόμη και ένα απλό,

φυσικό, γεγονός και να τον πλανέση.

Στην Μονή Στομίου, όταν διάβαζα τον εσπερινό τον χειμώνα, άναβα την σόμπα.

Οι γυναίκες που ανέβαιναν καμμιά φορά στο μοναστήρι είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο,

την ώρα του εσπερινού, έκανε κρακ-κρακ -εγώ δεν το ειχα προσέξει - και έλεγαν η μία στην άλλη:

«Την ώρα που διαβάζει ο καλόγερος τον εσπερινό, η εικόνα της Παναγίας κάνει κρακ-κρακ».

Όταν το άκουσα, είπα: «Για να δω την εικόνα που κάνει κρακ-κρακ».

Όχι ότι δεν πιστεύω σε θεία γεγονότα. πιστεύω ότι η Παναγία και παρουσιάζεται και μιλάει και την βλέπουν

όσοι έχουν πνευματική κατάσταση, αλλά χρειάζεται προσοχή.

Ανεβαίνω λοιπόν σε μιά καρέκλα και κοιτάζω. Τί συνέβαινε; Η εικόνα ήταν παλιά και είχε τρέσα (2) χωνευτά.

Όταν άναβε η σόμπα, ζεσταινόταν το τρέσο και με την διαστολή έκανε κρακ-κρακ.

'Έβαλα ένα καρφάκι και σταμάτησε ο θόρυβος.

Ύστερα ρώτησα τις γυναίκες: «Ακούτε τώρα τίποτε; ».

«Όχι», μου είπαν. «Ε, μη δίνετε σημασία», τις είπα. θέλει προσοχή, γιατί, αν καλλιεργηθή σιγά σιγά η φαντασία,

όλη η ζωή του άνθρωπου πάει χαμένη.


- Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς αν ένα γεγονός είναι πράγματι από τον Θεό ή αν είναι από τον διάβολο; - Φαίνεται αυτό.

Αν δεν είναι από τον Θεό, του φέρνει ο διάβολος λογισμούς υπερήφανους.

Ύστερα, όσα κάνει ο διάβολος είναι χοντρά. φθάνει σε βλάσφημα πράγματα.

Είχε έρθει μιά φορά στο Καλύβι ένας πλανεμένος και δαιμονισμένος. Του είπα μερικά πράγματα και τον βοήθησα.

Ξέρετε τί μου είπε; «Πρώτη φορά τα ακούω αυτά! Ούτε στο Ευαγγέλιο δεν τα έχω διαβάσει! ».

Δηλαδή σαν να μου έλεγε: «Τα είπες καλύτερα από τον Χριστό».

Κατάλαβες τί κάνει ο διάβολος, για να σου φέρη υπερήφανο λογισμό;

Πάντως, αν δεν καταλάβη ο άνθρωπος ότι τίποτε δεν μπορεί να κάνη με την δική του δύναμη, αλλά, ό,τι κάνει,

το κάνει με την δύναμη του Χριστού, και χίλια δαιμόνια να βγάλη από δαιμονισμένους, πάλι τίποτε δεν κάνει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) ο Γέροντας χαρακτηρίζει ως ξερή την άσκηση που γίνεται αυτοσκοπός και δεν χρησιμοποιείται ως μέσο για την κάθαρση της καρδίας και την εν Χριστω τελείωση.
(2) Μικρά επιμήκη σανίδια που τοποθετούνται σε εγκοπή, η οποία γίνεται στο πίσω μέρος ενός μεγάλου σανιδιού, για να μην κύρτωση το σανίδι.

[XAPA]

Αν ο άνθρωπος δεν έχη το κεφάλι του πολύ καλά κλειδωμένο, μπορεί ο πονηρός να του βάλη λογισμό υπερηφάνειας και να τον πλανέση με φαντασίες και ψεύτικα φώτα, τα οποία δεν ανεβάζουν στον Παράδεισο, αλλά γκρεμίζουν στο χάος.

Γι' αυτό πρέπει να μη ζητάη ποτέ φώτα ή θεία χαρίσματα κ.λπ., αλλά μετάνοια.


Ο διάβολος παρουσιάζεται ως άγγελος φωτός


Όποιος δεν έχει νιώσει την ανώτερη χαρά, την παραδεισένια, δεν έχει δηλαδή πνευματικές εμπειρίες,

εύκολα μπορεί να πλανηθή, αν δεν προσέξη.

Ο διάβολος είναι πονηρός. Ερεθίζει λίγο την καρδιά του ανθρώπου και τον κάνει να αισθάνεται μια ευχαρίστηση,

οπότε τον πλανάει, δίνοντας του την εντύπωση ότι η ευχαρίστηση αυτή είναι πνευματική, θεία.

Κλέβει την καρδιά και νομίζει ο άνθρωπος πως πάει καλά.

«Δεν ένιωσα, ταραχή», λέει.

Ναι, αλλά αυτό πού ένιωσες δεν είναι η πραγματική, η πνευματική χαρά.

Η πνευματική χαρά είναι κάτι το ουράνιο.

Ο διάβολος μπορεί να παρουσιασθή και σαν άγγελος ή σαν άγιος.


Ο καμουφλαρισμένος δαίμονας σε άγγελο ή σε άγιο σκορπάει ταραχή - αυτό που έχει -,

ενώ ο πραγματικός Άγγελος ή Άγιος σκορπάει πάντα χαρά παραδεισένια και αγαλλίαση ουράνια.

Ο ταπεινός και καθαρός άνθρωπος, ακόμη και άπειρος να είναι, διακρίνει τον Άγγελο του Θεού από τον δαίμονα

που παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, γιατί έχει πνευματική καθαρότητα και συγγενεύει με τον Άγγελο.

Ενώ ο εγωιστής και σαρκικός πλανιέται εύκολα από τον πονηρό διάβολο.

Οταν ο διάβολος παρουσιάζεται σαν άγγελος φωτός, αν ο άνθρωπος βάλη έναν ταπεινό λογισμό, εξαφανίζεται.


Ένα βράδυ, στην Μονή Στομίου, μετά το Απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελλί καθισμένος σε ένα σκαμνί.

Για μια στιγμή ακούω όργανα και κλαρίνα σε ένα οίκημα που ήταν λίγο πιο πέρα για τους ξένους.

Παραξενεύτηκα! «Τί όργανα είναι αυτά πού ακούγονται τόσο κοντά! », είπα. Το πανηγύρι είχε περάσει.

Σηκώνομαι από το σκαμνί και πηγαίνω στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει έξω.

Βλέπω ησυχία παντού. Τότε κατάλαβα ότι ήταν από τον πειρασμό, για να διακόψω την προσευχή.

Γύρισα και συνέχισα την ευχή.

Ξαφνικά ένα δυνατό φως γέμισε το κελλί.

Η οροφή εξαφανίστηκε, άνοιξε η σκεπή και φάνηκε μια στήλη φωτός που έφθανε μέχρι τον ουρανό.

Στην κορυφή αυτής της φωτεινής στήλης φαινόταν το πρόσωπο ενός ξανθού νέου,

με μακριά μαλλιά και γένια, που έμοιαζε με τον Χριστό.

Επειδή έβλεπα το μισό πρόσωπο του, σηκώθηκα από το σκαμνί, για να το δω ολόκληρο.

Τότε άκουσα μέσα μου μια φωνή: «Αξιώθηκες να δης τον Χριστό».

«Και ποιος είμαι εγώ ο ανάξιος, που αξιώθηκα να δω τον Χριστό; », είπα και έκανα τον σταυρό μου.

Αμέσως το φως και ο δήθεν Χριστός χάθηκαν και είδα ότι η οροφή βρισκόταν στην θέση της.


Αν ο άνθρωπος δεν έχη το κεφάλι του πολύ καλά κλειδωμένο, μπορεί ο πονηρός να του βάλη λογισμό υπερηφάνειας

και να τον πλανέση με φαντασίες και ψεύτικα φώτα, τα οποία δεν ανεβάζουν στον Παράδεισο, αλλά γκρεμίζουν στο χάος.

Γι' αυτό πρέπει να μη ζητάη ποτέ φώτα ή θεία χαρίσματα κ.λπ., αλλά μετάνοια.

Η μετάνοια θα φέρη την ταπείνωση και μετά ο Καλός Θεός θα δώση ό,τι του είναι απαραίτητο.


Όταν ήμουν στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, μια φορά το ταγκαλάκι πήγε να μέ... εξυπηρέτηση!

Το ασκητήριο είχε τρία-τέσσερα σκαλάκια.

Την νύχτα, όταν είχε αστροφεγγιά, πήγαινα στις σπηλιές και, για να κατεβώ τα σκαλάκια, άναβα το τσακμάκι.

Μια φορά πάω να ανάψω το τσακμάκι, δεν άναβε.

Σε μια στιγμή βλέπω ένα φως σε έναν βράχο σαν από δυνατό προβολέα, φάπ! Ω, φώτισε τα πάντα γύρω!

«Να μου λείψουν τέτοια φώτα», είπα, και γύρισα πίσω. Αμέσως χάθηκε το φώς.

Βρε τον διάβολο, δεν ήθελε να φέξω με το τσακμάκι, για να κατεβώ!

«Κρίμα δεν είναι, σου λέει, να παιδεύεται; Ας του δώσω εγώ φώτα»! Καλωσύνη του!


- Πώς καταλάβατε, Γέροντα, ότι δεν ήταν από τον Θεό;

- Έμ, καταλαβαίνεται. Φοβερό !





ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Μικρά επιμήκη σανίδια που τοποθετούνται σε εγκοπή, η οποία γίνεται στο πίσω μέρος ενός μεγάλου σανιδιού, για να μην κυρτώση το σανίδι.

[XAPA]

Τα όνειρα είναι απατηλά



- Γέροντα, με ταλαιπωρούν κάτι άσχημα όνειρα...

- Όταν βλέπης άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζης τί είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις.

Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξη την ημέρα, έρχεται την νύχτα.

Επιτρέπει καμμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξη στον ύπνο,

για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλαιός άνθρωπος.


Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα,

για να στενοχωρεθή, όταν ξυπνήση.

Γι αυτό να μη δίνης καθόλου σημασία. να κάνης τον σταυρό σου, να σταυρώνης το μαξιλάρι, να βάζης και τον σταυρό

και κανα-δυό εικόνες επάνω στο μαξιλάρι και να λές την ευχή μέχρι να σε πάρη ο ύπνος.

Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζη.

Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς.


Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και

τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.

Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά

ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά.

Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του εχθρού στον άνθρωπο

την ώρα που κοιμάται.



- Και όταν, Γέροντα, νιώθης ένα πλάκωμα την ώρα πού κοιμάσαι;

- Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια αγωνιώδη κατάσταση που ζη κανείς μέσα στην ήμερα ή σε διάφορους φόβους,

σε διάφορες υποψίες κ.λπ.

Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποίηση το ταγκαλάκι, να κάνη κάποιον συνδυασμό,

για να ζαλίση τον άνθρωπο.

Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγη

αυτό το πλάκωμα, από το όποιο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή.


Καμμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρη την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου

και να παρουσιασθή στον ύπνο κάποιου.

Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε:

«Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνης. Τ' ακούς; Θα πεθάνης».

Τρόμαξε ο άνθρωπος.

Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο.


Και αν τυχόν είναι να πεθάνη ο άρρωστος και παρουσιασθή ένας Άγιος να τον πληροφόρηση για τον θάνατο του,

θα του το πη με καλόν τρόπο:

«Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, γι' αυτό θα σε πάρη από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθής».

Δεν θα του πη: «Τ' ακούς; Θα πεθάνης»!


- Καί όταν, Γέροντα, φωνάζη κανείς στον ύπνο του;

- Καλύτερα, ξυπνάει... Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας.

Όταν ο άνθρωπος έχη αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο.

Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν

κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι! »

και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω.



- Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να πρόβλεψη κάτι που θα του συμβή;

- Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα.

Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύη κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης.

Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά. Γι' αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία.

Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα έρμηνεύση κανείς, πρέπει να έχη καθαρότητα και άλλες

προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ (1) και ο Δανιήλ, που είχαν χάρισμα από τον Θεό.


«Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει» (2).

Αλλά σε τί κατάσταση είχε φθάσει!

Ήταν μέσα στα λιοντάρια και τα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν (3).

Του πήγε ο Άββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε: «Με θυμήθηκε ο Θεός; » (4).

Άν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν;


- Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα.

- Καλύτερα που δεν βλέπουν! Δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη!

Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες,

γιατί καταργείται ο χρόνος.

Να, από αυτό μπορεί να καταλάβη κανείς το ψαλμικό:

­Χίλια έτη έν όφθαλμοίς σου, Κύριε, ώς ή ήμερα ή εχθές, ήτις διήλθε. (5).




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Γεν. 37,5-11.
(2) Βλ. Δαν. 2, 25-46
(3)Βλ. Δαν. 6, 16 κ.έ.
(4) Βλ. Δαν., Βήλ καί Δράκων, 34-38
(5) Ψαλμ. 89,4.

[XAPA]

Προσοχή στα οράματα



- Γέροντα, όταν οι άνθρωποι μας διηγούνται οράματα ή λένε ότι είδαν έναν Άγιο κ.λπ., τι να λέμε;

- Καλύτερα να τους λέτε να είναι επιφυλακτικοί.

Αυτό είναι πιο σίγουρο, γιατί δεν μπορούν όλοι να διακρίνουν αν ένα όραμα είναι από τον Θεό ή από τον διάβολο.

Αλλά και από τον Θεό να είναι ένα όραμα, πρέπει να μην το δέχεται εξαρχής ο άνθρωπος.

Ο Θεός ίσα-ίσα συγκινείται, κατά κάποιον τρόπο, όταν βλέπη το πλάσμα Του να μην το δέχεται,

γιατί αυτό δείχνει ότι έχει ταπείνωση.

Αν πράγματι ήταν Άγιος αυτός που παρουσιάσθηκε, ο Θεός ξέρει μετά με άλλον τρόπο να πληροφόρηση την ψυχή

και να την οδηγήση σ' αυτό πού θέλει.

Χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί να έρθη το ταγκαλάκι, να πατήση το κουμπί και να αρχίση η τηλεόραση...


Ήταν μια ψυχή που δεν είχε βοηθηθή από ανθρώπους, και γι' αυτό δικαιούτο την θεία βοήθεια.

Ο Θεός της παρουσίασε κάτι, για να βοηθηθή. Ύστερα όμως ο διάβολος της έβαλε λογισμούς:

«Φαίνεται, για να σε αξίωση ο Θεός να δης αυτό το όραμα - ποιος ξέρει; - σε προορίζει για κάτι ανώτερο».

Από την στιγμή που πίστεψε κάτι τέτοιο, ο διάβολος άρχισε να κάνη την δουλειά του και την έκανε κουμάντο!

Αλλά τελικά ο Θεός πάλι την λυπήθηκε.

Είδε ένα όραμα και άκουσε μια φωνή να της λέη: «Να γράψης όλα τα οράματα που είδες στον πατέρα Παΐσιο».

Έτσι μου έγραψε ένα γράμμα με όλα τα οράματα πού είδε.

Ο πειρασμός την είχε αλωνίσει. Πραγματικά οράματα, αλλά όλα ήταν του πειρασμού.

Από όλα τα οράματα που μου ανέφερε, μόνον το πρώτο και το τελευταίο ήταν από τον Θεό.

Το τελευταίο το επέτρεψε ο Θεός, για να την φέρη σε λογαριασμό, να την βοηθήση να απαλλαγή από την πλάνη.

Τελικά η καημένη άκουσε τι της είπα και ξέμπλεξε.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Χαρακτηριστικά του πλανεμένου



- Γέροντα, πώς μπορείς να καταλάβης ότι κάποιος είναι πλανεμένος;

- Ακόμη και από την όψη του μπορείς να το καταλάβης.

Ο πλανεμένος παρουσιάζει μία εξωτερική ψεύτικη απάθεια.

Φαίνεται ταπεινός και πράος, αλλά μέσα του κρύβει την μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του.

Αν κοιτάξετε τα μάτια του, θα δήτε ότι βλέπει τους άλλους ταλαίπωρους, σαν μυρμήγκια.

Μπορείς όμως να τον καταλάβης και από αυτά που λέει.

Ήταν ένας πλανεμένος, που πολύς κόσμος τον είχε για άγιο.

Έλεγε ότι του είχε παρουσιασθή ο Χριστός καβάλα σε ένα άλογο, κρατώντας ένα φλασκί με κρασί,

τον κέρασε από αυτό και από τότε απέκτησε το διορατικό χάρισμα!

Μια φορά που μιλούσε στον κόσμο, κάποιος τον ρώτησε: «»Γιατί δεν μπορώ να κάνω κι εγώ θαύματα; ».

«Γιατί εσύ έκανες εκείνη κι εκείνη την αμαρτία... », του απάντησε.

Πανικοβλήθηκε ο καημένος και ήρθε να μου το πη.

«Καλά, του λέω, οι Άγιοι θεατρίζουν ποτέ τους ανθρώπους;

Μόνον ο διάβολος θεατρίζει. Δεν καταλαβαίνεις ότι ο διάβολος μιλάει;

Και αν είναι αληθινά αυτά που λέει ο πλανεμένος, πάλι ο διάβολος τα λέει».

Μια γυναίκα μου είπε ότι είχαν πάει μια δαιμονισμένη σε κάποιον, για τον όποιο είχαν ακούσει ότι έβγαζε δαιμόνια κ.λπ.

Αυτός τους πήρε και τους πήγε σε ένα χαλασμένο εξωκκλήσι.

Μόλις μπήκαν στο εκκλησάκι, πήρε ένα επιτραχήλι και το φόρεσε.

Παραξενεύτηκε η γυναίκα! Λαϊκός και να φορέση επιτραχήλι!

«Είσαι παπάς; », του λέει.

«Τι θα πη παπάδες! », λέει αυτός και άρχισε να κατηγορή τους ιερείς.

Έτσι κατάλαβαν οι καημένοι την πλάνη του και σηκώθηκαν και έφυγαν.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ψαλμ. 89,4.

[XAPA]

Πλάνη και τρέλλα



- Γέροντα, ο πλανεμένος είναι και τρελλός;

- Όχι πάντα. Άλλο πλάνη, άλλο τρέλλα. Μερικοί μόνον πλανώνται, και άλλοι πλανώνται, αλλά παθαίνει και το μυαλό τους.

Είχα γνωρίσει έναν μοναχό στο Άγιον Όρος που δεν άκουγε κανέναν. Είχε φύγει από το μοναστήρι του και γύριζε μέσα στο Όρος.

Τέσσερις-πέντε φορές είχε πάει δήθεν να ασκητέψη και τον συμβούλεψα να γυρίση στην μετάνοια (1) του.

Τελικά αγόρασε ένα Καλύβι (2) και έμενε μόνος του.

Μετά από επτά μήνες ήρθε και με βρήκε. «Να γυρίσης, του λέω, στο μοναστήρι σου».

«Τώρα, μου λέει, πήρα απολυτήριο από το μοναστήρι. δεν με δέχονται εκεί».

«Πρόσεξε, πρόσεξε πολύ, του λέω.

Τουλάχιστον κοίτα να συνδεθής με κανέναν Γέροντα, για να κάνης υπακοή και να μη ζής στο θέλημα σου».

«Υπακοή στο θέλημα του Θεού θα κάνω», μου λέει.


«Σήκω, του λέω, να πας σε μοναστήρι».

«Έγώ, ερημίτης τώρα, να γυρίσω πίσω;

Να πας εσύ», μου λέει.

«Εγώ να πάω μόνος μου;

Αν θέλης να πάω μαζί σου, να το κάνω με όλη μου την καρδιά», του λέω.

«Άκου εδώ, μου λέει, αν βαρέθηκες εσύ την ησυχία και θες να πας σε μοναστήρι, να πας».


Όταν είδα να φέρεται έτσι, με αναίδεια, τον άφησα κι εγώ.

Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι δαιμονίσθηκε, αλλά και τρελλάθηκε.

Του είχε παρουσιασθή ο διάβολος σαν την Παναγία και του είπε:

«Τέκνον μου, άμα πέσης να με προσκύνησης, θα σου δώσω τα επτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος... ».

Όποτε σκέφθηκε: «θα πάρω τώρα τα επτά χαρίσματα και θα τους βάλω όλους κάτω» και πέφτει, τον προσκυνάει.

Μόλις προσκύνησε, τον τράνταξε ο διάβολος και δαιμονίσθηκε.

Με το τράνταγμα όμως που του έκανε, σάλεψαν και τα λογικά του.

Πήγε μετά στην Ιερά Κοινότητα (3), να γίνη Πρωτεπιστάτης!

Κλείδωσε μέσα τους πατέρες που ήταν εκεί, πήρε την ράβδο του Πρωτεπιστάτη και κατέβαινε καμαρωτός τα σκαλιά.

Βλέπουν οι άλλοι απ' έξω άλλον Πρωτεπιστάτη να κατεβαίνη!...

Με τρόπο τον ακολούθησαν με ένα τζιπ και πιο κάτω τον πήραν μαζί τους και τον κατέβασαν στο ψυχιατρείο.

Τώρα έχει υποχωρήσει το δαιμόνιο, αλλά η τρέλλα μένει.



- Καί ο πλανεμένος, Γέροντα, δεν είναι κατά κάποιον τρόπο δαιμονισμένος;

- Έμ, τί είναι;

Μπορεί μάλιστα ο πλανεμένος να έχη και περισσότερα δαιμόνια από έναν δαιμονισμένο.


Άλλο όμως πλανεμένος, άλλο δαιμονισμένος.

Είναι δυό-τρείς πνευματικοί που έχουν λίγη ευλάβεια και λίγη βλάβη μαζί και μπερδεύουν τον κόσμο.

Και όλους τους βγάζουν δαιμονισμένους.

Δεν ακούνε κανέναν. «Είμαι παπάς, λένε, έχω εξουσία»!

Αν σας λένε για τέτοιες περιπτώσεις, να προβληματίζετε τους ανθρώπους, γιατί κάνουν κακό στην Εκκλησία.

Να τους λέτε: «Να βρήτε έναν σωστό πνευματικό να πάτε, για να βοηθηθήτε».

Φθάνουν στο σημείο να χρησιμοποιούν το όνομα μου, ακόμη και φωτογραφία μου,

για να δίνουν την εντύπωση στον κόσμο ότι έχουν επικοινωνία μαζί μου.

Αυτοί βέβαια έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι ελαφρούτσικοι.

Υπάρχουν όμως κάποια κακοήθη στοιχεία που παρουσιάζουν το ξίδι γιά κρασί.

Ένας έκανε τον λογιστή πρώτα, κάπου δούλευε, αλλά τώρα γυρίζει όλη την βόρεια Ελλάδα

και παρουσιάζεται ότι είναι υποτακτικός μου.

Λέει ότι του έδωσα το διορατικό και άλλα τέσσερα-πέντε χαρίσματα, και έτσι πλανά τον κόσμο και μαζεύει χρήματα.


- Κληρικός είναι;

- Οχι, λαϊκός.

Με είδε μιά φορά στην Δάφνη και κρύφθηκε, για να μην τον δω, επειδή είναι... γνήσιο τέκνο μου!

Ευτυχώς πίνει, μυρίζει ούζο, τον βλέπουν μερικοί ζαλισμένο, και λίγο προβληματίζονται.

Πόσοι τέτοιοι απατεώνες υπάρχουν που εκμεταλλεύονται τον πόνο του κόσμου και κάνουν εμπόριο!

Είπε κάποιος σε μια χήρα γυναίκα:

«Το ένα χέρι του ανδρός σου δεν έχει λειώσει, γιατί η ψυχή του έχει ανάγκη από προσευχή».

«Τί να κάνω τώρα; λέει η φουκαριάρα. Ας του δώσω χρήματα, για να προσευχηθή για την ψυχή του ανδρός μου».

Αφού της πήρε αρκετά χρήματα, μετά από λίγο της λέει: «Αντε, αποφύγαμε τον πρώτο κίνδυνο, τώρα είναι λίγο καλύτερα... ».

Δώσ' του-δώσ' του χρήματα, της πήρε την μισή περιουσία, για να βρη ανάπαυση ο άνδρας της!

Είναι και μερικοί πλανεμένοι που σταυρώνουν αρρώστους, μουρμουρίζοντας κάτι, και δήθεν τους κάνουν καλά.

Ξεγελιούνται οι άνθρωποι και δεν πάνε να εξομολογηθούν, να πάρουν τον παπά να κάνουν ένα ευχέλαιο

ή να τους διάβαση μια ευχή, αλλά πάνε σ' αυτούς.

Δίνουν εν τω μεταξύ και ένα σωρό χρήματα.


Μου είπαν ότι σε ένα χωριό ήταν δυο πλανεμένοι που είχαν καλή συνεργασία!...

Έφερνε ο διάβολος σε κάποιον συγχωριανό τους λ.χ. έναν δυνατό πονοκέφαλο ή προκαλούσε ένα πιάσιμο στην μέση

και μετά πήγαινε στον έναν πλανεμένο και του έλεγε: «Ο τάδε έχει δυνατό πονοκέφαλο για τον τάδε λόγο».

Σε κάποια ευκαιρία έλεγε στον συγχωριανό του ο πλανεμένος:

«εγώ ξέρω γιατί σου πονάει το κεφάλι» και του φανέρωνε αμέσως την αιτία.

«Αλήθεια, τι αποκάλυψη! έλεγε εκείνος. Καί τώρα, τί πρέπει να κάνω, για να μου πέραση; ».

«Να πας στον τάδε», του έλεγε και τον έστελνε στον άλλον πλανεμένο.

Είδατε τί σοφίσθηκε ο διάβολος, για να κρατάη τους ανθρώπους στην πλάνη;

Έβαλε δυο πλανεμένους να συνεργασθούν, ο ένας να κάνη την διάγνωση και ο άλλος δήθεν να θεραπεύη,

για να κρατάη τον κόσμο μακριά από την Εκκλησία.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Στό μοναστήρι στο όποιο εκάρη μοναχός.
(2) Οίκημα το οποίο περιλαμβάνει δύο-τρία κελλιά και μικρό ναό και ανήκει σε μία από τις είκοσι Μονές του Αγίου Όρους.
(3) Τό κτίριο στις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αθω, όπου εδρεύει ή «Ιερά Κοινότητα», το διοικητικό όργανο του Αγίου Όρους, την όποια συγκροτούν είκοσι μέλη, αντιπρόσωποι των είκοσι Μονών, εκλεγόμενα κάθε χρόνο.