Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η υπομονή χαριτώνει τον άνθρωπο



– Γέροντα, πώς μπορείς να αντιμετωπίσης τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;

– Με την υπομονή!

– Και αν δεν έχης;

– Να πας να αγοράσης! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ!...

Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πής, δεν γίνεται τίποτε.

Καλύτερα εκείνη την στιγμή να σιωπήσης και να λές την ευχή.

Με την ευχή θα καλμάρη ο άλλος, θα ηρεμήση και θα μπορέσης μετά να συνεννοηθής μαζί του.

Βλέπεις, και οι ψαράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχη μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλωσυνέψη ο καιρός.


– Που οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;

– Στην πολλή... εσωτερική τους ειρήνη!

Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή.

«Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται»(1) ,λέει το Ευαγγέλιο.

Γι᾿ αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν στην υπομονή οι άνθρωποι.

Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνης τον άλλον, πρέπει να τον πονέσης.

Και βλέπω πώς με την υπομονή σώζεται η οικογένεια.

Είδα θηρία να γίνωνται αρνιά.

Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.


Μια φορά, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, είχα δει στην Κόνιτσα μια γυναίκα που έλαμπε το πρόσωπό της.

Ήταν μητέρα πέντε παιδιών.

Μετά θυμήθηκα ποιά ήταν. Ο άνδρας της ήταν μαραγκός και έπαιρνε πολλές φορές δουλειές μαζί με τον μάστορά μου (2) .

Μια κουβέντα να του έλεγαν οι νοικοκυραίοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αυτό να το κάνουμε έτσι;», γινόταν θηρίο.

«Εμένα θα μου κάνης τον δάσκαλο;», τους έλεγε. Έσπαζε τα εργαλεία του, τα πετούσε και έφευγε.

Αφού παρατούσε την δουλειά του και τα έσπαζε όλα σε ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στο σπίτι του τί έκανε!

Αυτή λοιπόν ήταν του μαστρο-Γιάννη η γυναίκα.


Με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες μία μέρα να καθήσης, και αυτή χρόνια ζούσε μαζί του.

Κάθε μέρα περνούσε μαρτύριο, και όμως όλα τα αντιμετώπιζε με πολλή καλωσύνη και έκανε υπομονή.

Επειδή ήξερα την κατάσταση στο σπίτι, όταν την συναντούσα, την ρωτούσα: «Τί κάνει ο κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;».

«Έ, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!».

«Πώς τα περνάτε;». «Πολύ καλά, Πάτερ!», μου έλεγε.

Και το έλεγε με την καρδιά της.

Δεν υπολόγιζε που έσπαζε τα εργαλεία του – και αξίας εργαλεία –

ούτε που αναγκαζόταν η καημένη να ξενοδουλεύη, για να τα βγάλουν πέρα.


Βλέπετε με πόση υπομονή, με πόση καλωσύνη και με πόση αρχοντιά τα αντιμετώπιζε όλα!

Ούτε τον κατηγορούσε καθόλου! Γι᾿ αυτό ο Θεός την χαρίτωσε και έλαμπε το πρόσωπό της.

Μεγάλωσε και τα πέντε παιδιά της και έγιναν πολύ καλά παιδιά. Μπόρεσε και κράτησε και τα παιδιά της.


– Γέροντα, πώς μπορούσε να δικαιολογή τον άνδρα της;

– Με έναν καλό λογισμό: «Άνδρας μου είναι, έλεγε, θα πη και καμμιά κουβέντα.

Και εγώ, αν ήμουν στην θέση του, μπορεί να έκανα τα ίδια».

Εφήρμοζε το Ευαγγέλιο, γι᾿ αυτό ο Θεός έστελνε την θεία Χάρη Του.

Και αν κοσμικοί άνθρωποι κάνουν υπομονή και χαριτώνωνται, πόσο μάλλον πρέπει να κάνουμε υπομονή εμείς οι μοναχοί,

που έχουμε όλες τις προϋποθέσεις, όλες τις δυνατότητες για πνευματική ζωή!

Όπως έχω καταλάβει, τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, όχι μόνο στις οικογένειες αλλά και στα κράτη,

γίνονται από τιποτένια πράγματα.

Στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμήται τις αρετές του,

αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του.


Για μια τέτοια αντιμετώπιση πολύ βοηθάει να σκέφτεται κανείς ότι ο Χριστός θυσιάσθηκε για τις αμαρτίες μας

και μας ανέχεται όλους, δισεκατομμύρια ανθρώπους, αν και είναι αναμάρτητος – ενώ εμείς,

όταν ταλαιπωρούμαστε από τις ιδιοτροπίες των άλλων, εξοφλούμε αμαρτίες.

Τα οικονομάει έτσι ο Καλός Θεός, ώστε ο ένας, με το χάρισμα που έχει, να βοηθάη τον άλλον,

καί, με το κουσούρι που έχει, να ταπεινώνεται στον άλλον.


Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τα χαρίσματά του, αλλά έχει και μερικά κουσούρια και πρέπει να αγωνίζεται να τα κόψη.

Έδωσα ένα ξεσκόνισμα σε κάποιον! Να δήτε υπακοή που του κάνει η γυναίκα του, αν και έχει πολλές ικανότητες!

Μπροστά της εκείνος είναι ένα παιδί. Αυτή, με την υπακοή που κάνει, συνέχεια δέχεται, αποθηκεύει, θεία Χάρη,

ενώ εκείνος με τον εγωισμό του συνέχεια διώχνει την θεία Χάρη και αδειάζει.

Τελικά ποιός είναι κερδισμένος; Βλέπεις, το μυστικό είναι η ταπείνωση.

Όλη η βάση εκεί είναι. Υπακοή, ταπείνωση.

Αν εκείνος αναγνώριζε την αδυναμία του και ζητούσε βοήθεια από τον Θεό,

θα ερχόταν και σ᾿ αυτόν η θεία Χάρις.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 10, 22.
(2) Ο Γέροντας ως λαϊκός είχε μάθει την τέχνη του μαραγκού.

[XAPA]

Η πιστή σύζυγος


– Γέροντα, μια γυναίκα την εγκατέλειψε ο άνδρας της, πήρε και το παιδί, και έχει σχέσεις με δύο άλλες γυναίκες.
Με ρώτησε τί να κάνη.

– Να της πης, όσο μπορεί, να κάνη υπομονή, προσευχή, και να φέρεται με καλωσύνη.

Να περιμένη· να μη διαλύση τον γάμο η ίδια.

Κάποιος περιφρονούσε την γυναίκα του, την κακομεταχειριζόταν, και αυτή τα αντιμετώπιζε όλα με υπομονή και καλωσύνη,

μέχρι που πέθανε σχετικά νέα.

Όταν έκαναν την εκταφή της, βγήκε από τον τάφο μία ευωδία. Απόρησαν όσοι βρίσκονταν εκεί.

Βλέπετε, αυτή αντιμετώπιζε τα πάντα με υπομονή σ᾿ αυτήν την ζωή, γι᾿ αυτό δικαιώθηκε στην άλλη ζωή.

Έχω υπ᾿ όψιν μου και μια άλλη περίπτωση. Ένα κοσμικό παιδί είχε συμπαθήσει μια κοπέλα που ζούσε πνευματικά.

Για να τον συμπαθήση και η κοπέλα, προσπαθούσε να ζη κι αυτός πνευματικά, εκκλησιαζόταν κ.λπ.

Τελικά παντρεύτηκαν.


Μετά όμως από χρόνια εκείνος άρχισε πάλι την κοσμική ζωή.

Ενώ είχαν και μεγάλα παιδιά – ένα αγόρι στο πανεπιστήμιο και δύο κοπέλες, μία στο λύκειο και μία στο γυμνάσιο

– αυτός συνέχιζε να ζη άσωτα.

Είχε μια μεγάλη επιχείρηση και έβγαζε πολλά χρήματα, αλλά τα περισσότερα τα ξόδευε με την άσωτη ζωή του.

Η καημένη η σύζυγός του κρατούσε το σπίτι με την οικονομία που έκανε και τα παιδιά της με τις συμβουλές της.

Δεν κατηγορούσε τον πατέρα τους, για να μην τον σιχαθούν και τραυματισθούν, αλλά και για να μην παρασυρθούν.

Τα βράδια που γύριζε αργά, εύκολα τον δικαιολογούσε, λέγοντας στα παιδιά ότι έχει δουλειές,

αλλά το μεσημέρι που πήγαινε στο σπίτι με κάποια φιλενάδα του, τί να έλεγε;

Γιατί, τί έκανε ο αθεόφοβος αυτός άνθρωπος; – αν και δεν αξίζει να τον λέη κανείς άνθρωπο,

επειδή δεν είχε καθόλου ανθρωπιά.


Τηλεφωνούσε στην γυναίκα του να του ετοιμάση τα φαγητά που επιθυμούσε και ερχόταν το μεσημέρι

με κάποια από τις φιλενάδες του για φαγητό.

Η καημένη η μάνα, για να μην μπούν σε άσχημους λογισμούς τα παιδιά της, τους καλοδεχόταν.

Έδινε την εντύπωση ότι είναι δική της φίλη και πέρασε ο σύζυγός της από το σπίτι της

και την έφερε στο σπίτι τους με το αυτοκίνητό του.

Έστελνε με τρόπο τα παιδιά στα δωμάτιά τους, για να διαβάσουν, γιατί φοβόταν μήπως δούν καμμιά άσχημη σκηνή,

επειδή δυστυχώς αυτός δεν πρόσεχε, αλλά ασχημονούσε και μέσα στο σπίτι.

Αυτό γινόταν κάθε μεσημέρι και κάθε τόσο της κουβαλούσε και άλλο πρόσωπο.

Αφού τα παιδιά έφθασαν να λένε στην μητέρα τους: «Πόσες φίλες έχεις, μαμά;».

«Γνωριζόμασταν από παλιά», τους έλεγε εκείνη.


Εν τω μεταξύ αυτός την είχε την καημένη χειρότερα και από υπηρέτρια, διότι της φερόταν με πολλή βαρβαρότητα.

Σκεφθήτε τώρα, αυτή η μάνα κάθε μέρα να υπηρετή δύο κτήνη, που ατίμαζαν το σπίτι,

και να βάζη συνέχεια καλούς λογισμούς στα παιδιά της.

Και δεν είναι ότι ήξερε πώς το θέμα αυτό θα λήξη έπειτα από ένα διάστημα, ώστε να πή:

«θά κάνω υπομονή» και να έχη και λίγη παρηγοριά.

Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε αρκετά χρόνια.

Επειδή όμως είχε δώσει ο ταλαίπωρος πολλά δικαιώματα στον διάβολο,

επόμενο ήταν να δέχεται φοβερές δαιμονικές επιδράσεις.

Ήταν σαν τρελλός, δεν ήλεγχε τον εαυτό του, όλα του έφταιγαν.


Μια μέρα λοιπόν, όπως έτρεχε με το αυτοκίνητό του, καθώς ήταν μεθυσμένος από την σαρκική μέθη,

ξέφυγε από τον δρόμο και έπεσε σε έναν γκρεμό.

Το αυτοκίνητο διαλύθηκε και αυτός τραυματίστηκε σοβαρά.

Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο και ύστερα από μια σχετική νοσηλεία τον πήγαν στο σπίτι σακατεμένο.

Καμμιά φιλενάδα του δεν τον πλησίασε, γιατί δεν είχε πια ούτε πολλά χρήματα,

αλλά και το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο.

Η καλή σύζυγος όμως και καλή μάνα τον περιποιόταν με πολλή καλωσύνη,

χωρίς να του θυμίζη τίποτε από την άσωτη ζωή του.

Αυτό πολύ τον συγκλόνισε και τον αλλοίωσε πνευματικά.

Μετανόησε ειλικρινά, ζήτησε και εξομολογήθηκε, έζησε λίγα χρόνια χριστιανικά,

με εσωτερική ειρήνη, και αναπαύθηκε εν Κυρίω.


Μετά τον θάνατό του το αγόρι ανέλαβε την δουλειά του και συντηρούσε την οικογένεια.

Ζούσαν αγαπημένα τα παιδιά, γιατί είχαν πάρει καλές αρχές από την καλή μάνα.

Αυτή η μάνα ήταν ηρωίδα. Ήπιε όλα τα φαρμάκια, για να μη διαλυθή η οικογένειά της και πικραθούν τα παιδιά της,

κράτησε την οικογένεια σωστά, έσωσε και τον άνδρα της, αποταμίευσε και αυτή ουράνιο μισθό.

Ο Θεός αυτήν την γυναίκα θα την βάλη στην καλύτερη θέση στον Παράδεισο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τα παιδιά των διαλυμένων οικογενειών



– Γέροντα, όταν ο άνδρας έχη κάποιο πάθος, αναγνωρίζη ότι φταίει, εξομολογήται κ.λπ., αλλά δέχεται ακόμη επιδράσεις και λέη στην γυναίκα του: «σας παιδεύω, κι εσένα και τα παιδιά· καλύτερα να φύγω, να σας στέλνω χρήματα από μακριά, για να μην ταλαιπωρήσθε», τί πρέπει να κάνη η γυναίκα;

– Αν ο άνδρας νιώθη πράγματι έτσι όπως λέει, αυτό δείχνει ότι έχει πολύ φιλότιμο και η γυναίκα πρέπει να κάνη υπομονή.

Όμως καλό είναι να μην πιστεύη εύκολα αυτά που ακούει· να βλέπη βαθύτερα.

Γιατί καμμιά φορά μπορεί ο άνδρας να λέη δήθεν από αρχοντιά: «να φύγω, να μη σας παιδεύω»,

ενώ θέλει στα αλήθεια να φύγη, γιατί έχει μπλέξει με άλλη.

Σήμερα ο γάμος, όπως κατήντησε, έχει χάσει το νόημά του. Διαλύονται οικογένειες στα καλά καθούμενα.


Ήρθε τις προάλλες στο Καλύβι κάποιος τελείως ζαλισμένος.

Είχε δύο παιδιά από μία φιλενάδα.

Παντρεύτηκε μία άλλη, έκανε ένα παιδί και την χώρισε.

Μετά ξαναπαντρεύτηκε κάποια άλλη, η οποία ήταν χωρισμένη και είχε δύο παιδιά

από τον πρώτο γάμο της και ένα παιδί από έναν φίλο.

Έκανε και μ᾿ αυτήν άλλα δύο. «Για βάστα, του λέω, από πόσες μανάδες είναι αυτά τα παιδιά και από πόσους πατεράδες;».


Έτσι καταστρέφονται τα ταλαίπωρα τα παιδιά.

Όσα είναι ευαίσθητα και δεν μπορούν να ξεπεράσουν την στενοχώρια, απελπίζονται και μερικά αυτοκτονούν.

Άλλα πίνουν, για να ξεχνούν, άλλα μπλέκονται με τα ναρκωτικά.

Που τα βρίσκουν τα χρήματα; Η πιο μικρή δόση ηρωίνης στοιχίζει τέσσερις χιλιάδες δραχμές.

Η μεγάλη έξι ή επτά χιλιάδες (1) .Και αυτά τα παιδιά είναι από τα ζωηρά της προηγούμενης γενιάς.

Τα άλλα από το αυτόματο διαζύγιο, που είναι ακόμη μικρά, τί θα γίνουν;

Φέτος το καλοκαίρι πόσα παιδιά πέρασαν από το Καλύβι που έπαιρναν ναρκωτικά!

Τα περισσότερα, τα κακόμοιρα, ήταν από διαλυμένες οικογένειες.


Να βρίσκωνται σε τέτοια κατάσταση στην ηλικία των είκοσι επτά ετών και να ζητούν βοήθεια!

Και να δής, τα παιδιά από τις διαλυμένες οικογένειες φαίνονται από μακριά.

Στο Καλύβι έχω τα λουκούμια έξω. Όταν έρχωνται, πριν προλάβουν να φάνε το λουκούμι, τρέχουν να με φιλήσουν.

Με κάνουν με την ζάχαρη χάλια! Τους έχει λείψει η αγάπη, η στοργή.

Αυτά τα παιδιά είτε έχουν τα καημένα γονείς, είτε δεν έχουν, το ίδιο τους είναι.

Είτε έρχεται ο πατέρας στο σπίτι, είτε φεύγει, είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι, το ίδιο τους κάνει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ειπώθηκε το 1990.

[XAPA]

Το «φταίξιμο» και το «δίκαιο» των συζύγων


Έχω παρατηρήσει ότι μερικοί Πνευματικοί λένε στους άνδρες που έχουν προβλήματα με τις γυναίκες τους:

«Κάνε υπομονή, αυτός είναι ο σταυρός σου. Τί να κάνουμε; Θα έχης μισθό από τον Θεό».

Πάνε μετά οι γυναίκες και λένε και σ᾿ αυτές: «Κάνε υπομονή, για να έχης μισθό από τον Θεό».

Δηλαδή μπορεί να φταίνε και οι δύο και να λέη και στους δύο ο Πνευματικός: «Κάνε υπομονή».

Ή μπορεί να φταίη ο ένας και να του λέη ο Πνευματικός: «Κάνε υπομονή».

Οπότε αυτός που φταίει αναπαύει τον λογισμό του ότι ανέχεται τον άλλον, ενώ κάθε μέρα τον σκάζει.


Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είχε προβλήματα με την γυναίκα του.

Πήγαιναν για χωρισμό. Δεν ήθελε να δη ο ένας τον άλλον.

Ήταν και οι δύο δάσκαλοι, είχαν και δύο παιδάκια.

Δεν έτρωγαν ποτέ στο σπίτι. Σε άλλο εστιατόριο έτρωγε ο ένας μετά το σχολείο, σε άλλο ο άλλος,

και αγόραζαν και κάτι σάντουϊτς, για να φάνε τα παιδιά.

Τα καημένα, όταν οι γονείς γύριζαν στο σπίτι, πήγαιναν και έψαχναν στις τσέπες και στις τσάντες τους,

για να δούν τί τους έφεραν απ᾿ έξω να φάνε.


Περνούσαν μεγάλο δράμα! Αυτός έκανε και τον ψάλτη. Σε άλλη εκκλησία πήγαινε η γυναίκα του, σε άλλη έψαλλε αυτός. Τόσο πολύ!

«Τί να κάνω, Πάτερ, μου λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα έχουμε φασαρίες στο σπίτι».

«Πήγες στον Πνευματικό;», τον ρωτάω. «Ναί, πήγα, μου λέει, και μου είπε: "Υπομονή να κάνης· σηκώνεις μεγάλο σταυρό"».

«Για να δώ, του λέω, ποιός σηκώνει μεγάλο σταυρό. Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν παντρευτήκατε, μαλώνατε έτσι;». «Όχι, μου λέει.

Οκτώ χρόνια ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Λάτρευα την γυναίκα μου περισσότερο από τον Θεό!

Μετά εκείνη άλλαξε. Έγινε γκρινιάρα, ιδιότροπη...».


Ακούς; Την λάτρευε περισσότερο από τον Θεό!

«Έλα εδώ, του λέω. Λάτρευες την γυναίκα σου περισσότερο από τον Θεό!

Η γυναίκα σου φταίει τώρα ή εσύ, που φθάσατε σ᾿ αυτήν την κατάσταση;

Εξ αιτίας σου πήρε την Χάρη Του ο Θεός από την γυναίκα σου.

Και τί σκέφτεσαι να κάνης τώρα;», τον ρωτάω. «Μάλλον να χωρίσουμε», μου λέει.

«Μήπως έμπλεξες και με καμμιά άλλη;». «Ναί, έχω υπ᾿ όψιν μου κάποια», μου λέει.


«Βρέ, δεν καταλαβαίνεις ότι εσύ είσαι ο φταίχτης;

Να ζητήσης πρώτα συγχώρεση από τον Θεό, γιατί λάτρευες την γυναίκα σου περισσότερο από Εκείνον.

Μετά να πάς να ζητήσης συγχώρεση από την γυναίκα σου.

"Να με συγχωρέσης, να της πής, εγώ έγινα αιτία να δημιουργηθή αυτή η κατάσταση στο σπίτι και να ταλαιπωρούνται και τα παιδιά".

Έπειτα να πάς να εξομολογηθής και να λατρεύης τον Θεό σαν Θεό και να αγαπάς την γυναίκα σου σαν γυναίκα σου,

και θα δής, τα πράγματα θα πάνε καλά».


Τον τράνταξα. Άρχισε να κλαίη. Μου υποσχέθηκε πώς θα με ακούση.

Ήρθε μετά από λίγο καιρό χαρούμενος. «Σ᾿ ευχαριστώ, Πάτερ, μας έσωσες, μου λέει.

Είμαστε μια χαρά, κι εμείς και τα παιδιά μας».

Βλέπεις; Να είναι αυτός ο φταίχτης και να νομίζη κιόλας ότι σηκώνει πολύ μεγάλο σταυρό!

Κι εσείς ποτέ να μη δικαιολογήτε τις γυναίκες που έρχονται και σας κάνουν παράπονα για τους άνδρες.

Εγώ ούτε τους άνδρες δικαιολογώ ούτε τις γυναίκες, αλλά τους προβληματίζω.


Μου λέει, ας υποθέσουμε, η γυναίκα: «Ο άνδρας μου πίνει, γυρίζει στο σπίτι αργά το βράδυ, βρίζει...».

«Κοίταξε, της λέω, όταν γυρίζη στο σπίτι την νύχτα μεθυσμένος, να του φέρεσαι με καλωσύνη.

Αν αρχίζης εσύ και γκρινιάζης "γιατί άργησες; τί ώρα είναι αυτή που ήρθες; δεν θα αλλάξης επιτέλους;

τί κατάσταση είναι αυτή; δεν είναι μια μέρα, δεν είναι δύο, πόσο θα κάνω υπομονή;" και κατεβάζης τα μούτρα,

ο διάβολος θα του πή: "Βρέ, χαμένος είσαι που κάθεσαι μ᾿ αυτήν την χαζή!


Δεν πάς να γλεντάς με καμμιά άλλη;". Μπορεί να έχης δίκαιο, αλλά ο διάβολος θα τον μπλέξη αλλού.

Ενώ, όταν εσύ του φερθής με καλωσύνη και κάνης λίγη υπομονή και προσευχή, χωρίς να παραπονήσαι

για το τί κάνει εκείνος, θα δη λίγο λιακάδα, θα προβληματισθή και θα διορθωθή».

Έρχεται μετά ο άνδρας και μου λέει: «Η γυναίκα μου γκρινιάζει, φωνάζει».

«Βρέ, σε περιμένουν τα παιδιά και η φουκαριάρα η γυναίκα σου με λαχτάρα μέχρι τα μεσάνυχτα, του λέω,

κι εσύ γυρνάς στο σπίτι μεθυσμένος και αρχίζεις να βρίζης!

Είναι ντροπή! Για να βασανίζης την οικογένεια παντρεύτηκες;».


Υπάρχουν και περιπτώσεις που μπορεί να έχη και ο ένας και ο άλλος δίκαιο.

Κάποτε έλεγα σε μια συντροφιά πόσο αγνός ήταν ο Μακρυγιάννης. Είχε και σωματική και ψυχική αγνότητα.

Οπότε πετάγεται κάποιος και μου λέει: «Όχι, να θέλουν να παρουσιάσουν τον Μακρυγιάννη και για άγιο!».

«Γιατί όχι;», τον ρωτάω. «Γιατί έδερνε την γυναίκα του», μου απαντάει.

«Κοίταξε να σού πω τί συνέβαινε: Ο Μακρυγιάννης, όταν τύχαινε να έχη κανένα τάλληρο και ερχόταν καμμιά χήρα

που είχε παιδιά, της το έδινε.


Η γυναίκα του, η καημένη, γκρίνιαζε. "Μά κι εσύ παιδιά έχεις, του έλεγε, γιατί το έδωσες;".

Κι εκείνος της έδινε κανένα μπάτσο και της έλεγε. "Εσύ έχεις τον άνδρα σου που θα σε οικονομήση.

Αυτή η καημένη δεν έχει άνδρα, ποιός θα την οικονομήση;". Δηλαδή και οι δύο είχαν δίκαιο».

Ύστερα, αν ο ένας από τους δύο συζύγους ζη πνευματικά, τότε και δίκαιο να έχη, δεν έχει κατά κάποιον τρόπο δίκαιο.

Γιατί, σαν πνευματικός άνθρωπος που είναι, πρέπει να αντιμετωπίση μία αδικία πνευματικά.

Να τα αντιμετωπίζη δηλαδή όλα με την θεία δικαιοσύνη, να βλέπη τί αναπαύει τον άλλον.

Γιατί, αν μια ψυχή είναι αδύνατη και σφάλλη, έχει κατά κάποιον τρόπο ελαφρυντικά.


Ο άλλος όμως, που είναι σε καλύτερη πνευματική κατάσταση και δεν δείχνει κατανόηση, σφάλλει πολύ περισσότερο.

Όταν και οι πνευματικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα πράγματα κοσμικά,

με την κοσμική, την ανθρώπινη, δικαιοσύνη, τί γίνεται μετά;

Πρέπει να πηγαίνουν συνέχεια στα κοσμικά δικαστήρια. Γι᾿ αυτό και βασανίζονται οι άνθρωποι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ


«Οι γονείς που γεννούν τα παιδιά
καί τους δίνουν το σώμα
πρέπει να συντελέσουν, όσο μπορούν,
καί στην πνευματική τους αναγέννηση».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - Η τεκνοποιία

Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ζευγάρι


– Γέροντα, πέστε μας για την Αγία Άννα και τον Άγιο Ιωακείμ, τους Θεοπάτορες. Κάποτε κάτι αρχίσατε να μας λέτε.

– Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες.

Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ.

Πόσα οφείλουμε σ᾿ αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ.

Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.

Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς.

Αλλά μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα.

Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι,

γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός.

Μου λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ο Χριστός στην γή,

αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι, όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια,

ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχη το προπατορικό αμάρτημα.

Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, αλλά γεννήθηκε όπως ήθελε ο Θεός

να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία.

Ήταν πάναγνη (1) , γιατί η σύλληψή Της έγινε χωρίς ηδονή.

Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίση παιδί,

συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία, αλλά από υπακοή στον Θεό. Αυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά (2) .



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Η Θεοτόκος γεννήθηκε κατά φυσικό τρόπο και όχι παρθενικώς. «Ήταν πάναγνη», γιατί, όπως γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον Λόγο του «Εις το Γενέσιον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου», συνελήφθηκε από τους Αγίους Θεοπάτορες «σωφρόνως» (βλ. PG 96, 669Α), αλλά και αύξησε με τον αγώνα της την αγιότητα που έλαβε από τους γονείς της, αποκρούοντας «πάντα λογισμόν περιττόν και ψυχοβλαβή πριν γεύσασθαι» (αυτόθι 676Β).

(2) Ο Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο των Αγίων Επιστήμης και Γαλακτίωνος, από το 1962 μέχρι το 1964. Το γεγονός αυτό δεν μας το απεκάλυψε.

[XAPA]

Η εγκράτεια στην έγγαμη ζωή



Ο Θεός «εποίησε τα πάντα, καλά λίαν» (1).

Ο άνδρας νιώθει μια φυσική έλξη προς την γυναίκα και η γυναίκα προς τον άνδρα.

Αν δεν υπήρχε αυτή η έλξη, ποτέ δεν θα ξεκινούσε κανείς να κάνη οικογένεια.

Θα συλλογιζόταν τις δυσκολίες που θα είχε αργότερα στην οικογένεια με την ανατροφή των παιδιών κ.λπ.,

και δεν θα αποφάσιζε να ξεκινήση.

Μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων το σαρκικό φρόνημα σε μερικούς ανθρώπους μπορεί να υπάρχη

πέντε τοις εκατό, σε άλλους δέκα, τριάντα κ.λπ.

Αλλά σήμερα που να βρεθούν άνθρωποι να έχουν πέντε τοις εκατό σαρκικό φρόνημα, να έχουν δηλαδή αγνό φρόνημα!

Πάντως σε όλους τους ανθρώπους έχει δοθή από τον Θεό η δυνατότητα να φθάσουν στην απάθεια,

αν αγωνισθούν με φιλότιμο.


Δεν δικαιολογούνται οι έγγαμοι, επειδή ακολούθησαν τον έγγαμο βίο, να ξεχνούν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα,

αλλά είναι και πνεύμα, και να αφήνουν τον εαυτό τους αχαλίνωτο (2).

Πρέπει να αγωνίζωνται να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα.

Αν προσπαθούν να ζουν πνευματικά, με την καθοδήγηση του Πνευματικού τους, θα αρχίσουν να γεύωνται σιγά-σιγά

και ανώτερες χαρές, πνευματικές, ουράνιες, και δεν θα αναζητούν τις σαρκικές.

Έχουν υποχρέωση να αγωνίζωνται να εγκρατεύωνται, για να μη μεταδώσουν το σαρκικό πάθος και στα παιδιά τους.

Ένα παιδάκι, που οι γονείς του έχουν πολύ σαρκικό φρόνημα, έχει από μικρό τέτοιες τάσεις,

γιατί παίρνει το σαρκικό φρόνημα από αυτούς.


Στην αρχή αυτό είναι απαλό, όπως όλα τα κληρονομικά πάθη – σαν την τσουκνίδα πού, μόλις φυτρώνη,

είναι απαλή και μπορείς να την πιάσης, ενώ, όταν μεγαλώση, τσιμπάει – και μπορεί να θεραπευθή

από έναν καλό Πνευματικό, που έχει διάκριση.

Αν όμως δεν το κόψη στην μικρή ηλικία, θα χρειασθή πολύ να αγωνισθή, όταν μεγαλώση, για να το κόψη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Γέν. 1, 31.

(2) Σχετικά με το θέμα των συζυγικών σχέσεων έγραφε ο Γέροντας Παΐσιος σε μια επιστολή του:

«Δια το θέμα των συζυγικών σχέσεων των εγγάμων ιερέων, αλλά και των λαϊκών, που μου αναφέρεις, αφού δεν καθορίζουν οι Άγιοι Πατέρες το πώς ακριβώς, σημαίνει ότι είναι κάτι που δεν καθορίζεται, γιατί δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να μπούν σε ένα καλούπι.

Οι Πατέρες το αφήνουν στη διάκριση, το φιλότιμο, την πνευματική ευαισθησία και τη δύναμη του καθενός. Δια να γίνω πιο αντιληπτός, γράφω περιπτώσεις αγωνιστών εγγάμων ιερέων και λαϊκών που ζουν και γνωρίζω.

Εξ αυτών υπάρχουν εκείνοι που ήρθαν σε επαφή μετά τον γάμο και αποκτήσανε ένα, δυό, τρία παιδιά και μετά ζουν εν παρθενία. Άλλοι έρχονται μια φορά τον χρόνο για τεκνογονία και μετά ζουν σαν αδέλφια πάλι.

Άλλοι απέχουν τις περιόδους των νηστειών και μετά έρχονται σε επαφή. Άλλοι δεν μπορούν να το πετύχουν ούτε αυτό. Άλλοι μια φορά στο ενδιάμεσο της εβδομάδος, για να είναι τρεις ημέρες πριν από την θεία Κοινωνία και τρεις μετά την θεία Κοινωνία.

Άλλοι σκοντάφτουν και αυτού, δι᾿ αυτό και ο Χριστός μετά την Ανάσταση που παρουσιάσθηκε στους Αποστόλους, η πρώτη του λέξη ήτο: «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς... Λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται».

Ο σκοπός είναι να αγωνισθεί κανείς με διάκριση και φιλότιμο, ανάλογα με τις πνευματικές του δυνάμεις. Στην αρχή φυσικά δεν βοηθάει η ηλικία, αλλά, όσο περνάνε τα χρόνια και εξασθενεί η σάρκα, μπορεί να επιβληθεί το πνεύμα και παράλληλα αρχίζουν να γεύονται και οι έγγαμοι λίγες από τις θείες ηδονές.

Αποσύρονται φυσιολογικά από τις σαρκικές ηδονές, τις οποίες τότε τις βλέπουν πολύ τιποτένιες. Έτσι εξαγνίζονται κατά κάποιον τρόπο και οι έγγαμοι και φθάνουν στον Παράδεισο από το ξεκούραστο μονοπάτι με τις στροφές. Ενώ οι μοναχοί χτυπάνε κατακόρυφα, σκαρφαλώνοντας στα βράχια, και ανεβαίνουν στον Παράδεισο.

Πρέπει να έχεις υπ᾿ όψη σου ότι το θέμα των σχέσεων δεν είναι θέμα μόνο δικό σου, ούτε έχεις δικαίωμα να το ρυθμίσεις μόνος σου, αλλά «εκ συμφώνου» κατά τον Απόστολο Παύλο. Όταν γίνεται και αυτό το «εκ συμφώνου», πάλι χρειάζεται προσοχή.

Ο δυνατός θα πρέπει να παίρνει τη θέση του αδυνάτου. Πολλές φορές, για να μη λυπήσει το ένα μέρος το άλλο, λέγει ότι συμφωνεί, αλλά εσωτερικά ταλαιπωρείται. Αυτό συμβαίνει ιδίως στις γυναίκες που έχουν λίγο φόβο Θεού και έχουν ζωηρή σάρκα.

Πολλές φορές από αδιακρισία μερικοί ευλαβείς άνδρες, επειδή ακούνε από τις γυναίκες τους ότι συμφωνούν, προχωρούν αδιάκριτα σε μεγάλο διάστημα εγκρατείας και τότε οι γυναίκες ταλαιπωρούνται και ξεσπάνε σε νευρικότητες κ.λπ.

Οι άνδρες νομίζουν ότι οι γυναίκες τους έχουν προχωρήσει στην αρετή και θέλουν να ζουν πιο αγνά σε μεγαλύτερα διαστήματα και μπαίνει μετά ο πειρασμός στις γυναίκες και θέλουν να γνωρίσουν φίλους.

Και όταν γίνει αυτό, τις πιάνει η τύψη της συνειδήσεως για την πτώση και οι άνδρες προσπαθούν να ζήσουν πιο αγνά, βλέποντας τις γυναίκες να μην έχουν διάθεση.

Νομίζουν έτσι ότι έχουν προχωρήσει πιο πνευματικά και δεν επιθυμούν σαρκικά πράγματα. Αιτία φυσικά είναι και ο δικαιολογημένος γυναικείος εγωισμός και η ζήλεια, που νιώθουν μειονεκτικές. Η γυναίκα, όταν ιδεί τον άνδρα να θέλει να ζήσει πνευματική ζωή, ζορίζει τον εαυτό της, για να τον ξεπεράσει.

Συγχώρησέ με που μπήκα σε ξένα αμπέλια, διότι το έργο του μοναχού είναι το κομβοσχοίνι και όχι αυτά τα θέματα, αλλά, για να μη σε λυπήσω, αναγκάστηκα να σού γράψω μερικά από αυτά (πού γνωρίζω από μακριά), τα οποία ταλαιπωρούν τα αδέλφια μας στον κόσμο και δίνουν χώρο στον εχθρό.

Έχει μεγάλη σημασία εάν είναι και οι δυο σύζυγοι όμοιοι στην κράση. Όταν τύχει ο ένας να έχει ήπια και ο άλλος ζωηρή, θα πρέπει να γίνεται μια θυσία από τον δυνατότερο προς τον φιλάσθενο και σιγά-σιγά να βοηθηθεί να λάβει την υγεία ο φιλάσθενος, και με υγεία και οι δυο τότε να προχωρούν ». (Βλ. π. Δ. Τάτση, Ο Γέροντας Παΐσιος, Κόνιτσα, 1995, σ. 176-178).

[XAPA]

Η ανθρώπινη λογική στο θέλημα του Θεού για την τεκνογονία



Πολλές φορές ανδρόγυνα μου εκφράζουν την ανησυχία τους για το θέμα της τεκνοποιίας και ζητούν την γνώμη μου.

Άλλα σκέφτονται να κάνουν ένα-δυό παιδιά και άλλα θέλουν να αποκτήσουν πολλά παιδιά.

Αυτό όμως που τους συμφέρει είναι να αφήνουν το θέμα της τεκνοποιίας στον Θεό.

Να εμπιστεύωνται την ζωή τους στην θεία πρόνοια και να μη βάζουν δικά τους προγράμματα.

Πρέπει να πιστεύουν ότι ο Θεός, που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα δικά τους παιδιά.


Ήταν ένας ναυτικός που παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών.

Φτωχός αυτός, φτωχή και η κοπέλα που πήρε, νοίκιασαν ένα υπόγειο για να μείνουν.

Βρήκε και η κοπέλα μια δουλίτσα και ζούσαν πολύ λιτά.

Να φαντασθήτε, για τραπέζι είχαν ένα καφάσι από γιαρμάδες που αγόρασαν μια φορά.

Μετά απέκτησαν και παιδάκια και έκαναν μεγάλες οικονομίες για να τα μεγαλώσουν. Και όμως σιγά-σιγά έγιναν νοικοκυραίοι.

Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά.

Δεν λαμβάνουν υπ᾿ όψιν τους καθόλου τον Θεό.


Άλλοι πάλι λένε: «σήμερα είναι δύσκολη η ζωή· ένα παιδί φθάνει, γιατί και αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις»

και δεν κάνουν άλλα παιδιά.

Δεν καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ᾿ αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ο Θεός έχει σπλάχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, δεν Του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά.

Ξεκινούν πολλοί να παντρευτούν, χωρίς να σκεφθούν ότι πρέπει να έχουν και ως σκοπό να κάνουν παιδιά

και να τα αναθρέψουν χριστιανικά.

Δεν θέλουν πολλά παιδιά, για να μην έχουν σκοτούρες, και έχουν στα διαμερίσματα σκυλιά, γατιά...

Μου είπαν ότι τώρα (1) στην Αμερική έχουν στα σπίτια αντί για σκυλιά ένα είδος χοιρίδια,

που είναι πανάκριβα και δεν μεγαλώνουν πολύ.


Τα έχουν φτιάξει έτσι, για να μπορούν να τα έχουν μέσα στα διαμερίσματα.

Παιδιά δεν θέλουν να έχουν, γιατί είναι φασαρία να τα πλένουν κ.λπ., και πλένουν τα γουρούνια!

Το σκυλί τουλάχιστον είναι και φύλακας. Αλλά να έχης γουρούνια μέσα στο σπίτι! Φοβερό!

Στην Αυστραλία͵ είδα (2) να έχουν γηροκομείο για σκύλους, για γάτες..., ακόμη και νεκροταφείο για τα ζώα!

Οι άνθρωποι, έτσι όπως πάνε, θα μεγαλώνουν ποντίκια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα γατιά·

θα μεγαλώνουν λαγούς και κουνέλια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα σκυλιά,

και άλλοι άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα.

Και βλέπεις, άμα σκοτώση κανείς ένα σκυλί, μπορεί να πληρώση περισσότερα απ᾿ όσα αν σκότωνε έναν άνθρωπο.

Εξαρτάται φυσικά και από το τίνος θα είναι το σκυλί... Που φθάσαμε!...

Ο άνθρωπος στην εποχή μας αξίζει λιγώτερο και από ένα σκυλί.

Και μερικοί Πνευματικοί απορώ πώς λένε μερικά πράγματα. Μια φορά με ρώτησαν κάποιοι προσκυνητές που ήρθαν εκεί στο Καλύβι:


«Γέροντα, ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει πουθενά να μην κάνουν οι σύζυγοι παιδιά;».

«Τί είναι αυτά που λέτε; Που το ακούσατε αυτό;», τους λέω.

«Νά, ο πατήρ τάδε μας το είπε», μου λένε.

Πιάνω τον πατέρα τάδε και τον ρωτάω. «Είπες τέτοιο πράγμα;».

«Ναί», μου λέει. «Που το βρήκες αυτό γραμμένο;», τον ρωτάω.

«Ο Ιερός Χρυσόστομος το αναφέρει στον Περί παρθενίας λόγο του», μου λέει!

«Κοίταξε, του λέω, εγώ δεν διάβασα Άγιο Χρυσόστομο, αλλά δεν μπορεί ο Άγιος να λέη κάτι τέτοιο· κάτι άλλο θα λέη.

Φέρε να δώ τί γράφει». Μου φέρνει το βιβλίο και μου δείχνει το χωρίο.


Το διαβάζω και βλέπω ότι ο Άγιος γράφει: «Τώρα έχουν αυξηθή οι άνθρωποι και σάς δίνεται η δυνατότητα να ζήσετε

και εν παρθενία· δεν είναι όπως παλιά που έπρεπε να αφήσουν απογόνους»(3) ͵·

δεν λέει δηλαδή «μή γεννάτε παιδιά»· και αυτός να επιμένη.

Να είναι κληρικός και θεολόγος, και να λέη τέτοια πράγματα!

Να δείχνη ότι διαβάζει Χρυσόστομο, ότι κάνει και διατριβές, και να τον έχουν για καλό Πνευματικό!

Ξέρετε τί βλάβη κάνουν κάτι τέτοιες λανθασμένες ερμηνείες σε ανθρώπους που θέλουν να αναπαύσουν τον λογισμό τους;

Για πολλούς που ζουν κοσμικά η οικογένεια σήμερα δεν έχει νόημα.

Γι᾿ αυτό ή δεν παντρεύονται ή παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά ή σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις,

και έτσι μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους.

Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται· δεν τους καταστρέφει ο Θεός.


Ενώ οι πιστοί, που τηρούν τις εντολές του Θεού, δέχονται την θεία Χάρη, γιατί ο Θεός είναι υποχρεωμένος

κατά κάποιον τρόπο να τους βοηθάη στα δύσκολα χρόνια που ζούμε.

Και βλέπουμε χριστιανούς οικογενειάρχες, με όσα παιδάκια τους δίνει ο Θεός, να τα μεγαλώνουν με φόβο Θεού.

Και όλα τα παιδιά να είναι ισορροπημένα, χαρούμενα, ευλογία Θεού, και να προκόβουν.

Εκεί που λέμε: «τί θα γίνη ο κόσμος;», βλέπουμε τώρα να προχωράη, με την Χάρη του Θεού, μια γενιά καλή.

Ο διάβολος καταστρέφει, αλλά και ο Καλός Θεός εργάζεται και δεν θα αφήση να εξαφανισθή το γένος μας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1990.
(2) Ο Γέροντας είχε πάει στην Αυστραλία το 1977, μετά από πρόσκληση της Εκκλησίας, για να βοηθήση πνευματικά τους εκεί Έλληνες.
(3) Βλ. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Περί παρθενίας ΙΖ´, PG 48, 546.

[XAPA]

Δυσκολίες στην τεκνοποιία


– Γέροντα, μια γυναίκα που δεν είναι Ορθόδοξη, αν δεν μπορή να αποκτήση παιδάκι, επιτρέπεται, αν ζητήση, να φορέση την ζώνη͵ που έχουμε σταυρώσει στα ιερά Λείψανα του Αγίου Αρσενίου (1);

– Πιστεύει στην δύναμη του Αγίου ή με μαγικό τρόπο νομίζει ότι θα βοηθηθή;

Αν πιστεύη στον Άγιο, επιτρέπεται να την φορέση.

Σε μερικές γυναίκες που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι (2),

γιατί δεν κάνουν οικογένεια εγκαίρως.

Αρχίζουν να διαλέγουν. «Όχι, αυτός είναι έτσι, εκείνος είναι αλλιώς», δίνουν μια υπόσχεση σε κάποιον,

κοιτάζουν συγχρόνως και άλλον, λένε μετά «όχι» σ᾿ εκείνον που έδωσαν την υπόσχεση

– και αυτός αντί να το θεωρήση ευλογία που τον αφήνει πριν παντρευτούν, πάει να αυτοκτονήση.

Έ, τί οικογένεια θα κάνη μια τέτοια κοπέλα;


Άλλες γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, γιατί στα νεανικά τους χρόνια έζησαν άτακτη ζωή.

Μερικές πάλι επηρεάζονται από την διατροφή. Πολλές τροφές περιέχουν πολλά φάρμακα και ορμόνες.

Υπάρχουν και ανδρόγυνα πού, μόλις παντρευτούν, θέλουν αμέσως να αποκτήσουν παιδί καί,

αν λίγο καθυστερήσουν, αρχίζουν να αγωνιούν.

Αλλά πώς να κάνουν παιδί, ενώ είναι γεμάτοι αγωνία και άγχος;

Αν διώξουν την αγωνία και το άγχος και βάλουν στην ζωή τους μια καλή πνευματική σειρά, τότε θα κάνουν παιδί.


Μερικές φορές ο Θεός σκόπιμα αργεί να δώση παιδί σε κάποιο ανδρόγυνο.

Είδατε και στους Αγίους Ιωακείμ και Άννα, τους Θεοπάτορες, και στον Προφήτη Ζαχαρία και την Αγία Ελισάβετ,

στα γεράματα έδωσε παιδί, για να εκπληρωθή και στις δύο περιπτώσεις

το προαιώνιο σχέδιό Του για την σωτηρία των ανθρώπων.

Οι σύζυγοι πρέπει να είναι πάντα έτοιμοι να δεχθούν το θέλημα του Θεού στην ζωή τους.

Όποιος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, ο Θεός δεν τον αφήνει.

Τίποτε δεν κάνουμε εμείς, και ο Θεός πόσα κάνει για μάς!


Με πόση αγάπη και απλοχεριά μας τα δίνει όλα! Υπάρχει τίποτε στον Θεό που να μην μπορή να το κάνη;

Ένα ανδρόγυνο είχε πέντε παιδιά, αλλά, όταν τα παιδιά τους μεγάλωσαν, αποκαταστάθηκαν

και έφυγαν από κοντά τους, οπότε έμειναν μόνοι.

Τότε αποφάσισαν να κάνουν ακόμη ένα παιδί, για να το έχουν στα γεράματά τους.

Παρόλο που η γυναίκα ήταν σε ηλικία που δεν μπορούσε να τεκνοποιήση και ανθρωπίνως αυτό ήταν αδύνατο,

είχαν όμως μεγάλη πίστη στον Θεό και απέκτησαν ένα αγόρι.

Έτσι είχαν μαζί τους στα γεράματά τους τον μικρότερο γιό τους,

που τον μεγάλωσαν και τον τακτοποίησαν και αυτόν.


Το θέμα της τεκνοποιίας δεν εξαρτάται μόνον από τον άνθρωπο, εξαρτάται και από τον Θεό.

Όταν ο Θεός βλέπη ταπείνωση στο ανδρόγυνο που έχει δυσκολία να αποκτήση παιδιά,

τότε όχι μόνον ένα παιδί τους δίνει, αλλά και πολύτεκνους μπορεί να τους κάνη.

Όταν όμως βλέπη πείσμα και εγωισμό, αν τους εκπληρώση το αίτημά τους,

θα τους αναπαύση στο πείσμα τους και στον εγωισμό τους.

Πρέπει να αφεθούν εν λευκώ στον Θεό. «Θεέ μου, να πούν,

Εσύ για το καλό μας φροντίζεις· "γενηθήτω το θέλημά Σου" (3)».

Τότε θα γίνη αυτό που ζητούν.

Γιατί, όταν λέμε «γενηθήτω το θέλημά Σου» και αφηνώμαστε με εμπιστοσύνη στον Θεό,

τότε γίνεται το θέλημα του Θεού.

Αλλά εμείς από το ένα μέρος λέμε «γενηθήτω το θέλημά Σου»,

και από το άλλο μέρος επιμένουμε στο θέλημα το δικό μας.

Τότε τί να κάνη και ο Θεός;




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ο Άγιος Αρσένιος, όπως αναφέρεται στον βίο του, στις περιπτώσεις στειρώσεως ευλογούσε ένα σχοινάκι και το έδινε στην γυναίκα να το φορέση, για να λυθή η στείρωση. Ο Γέροντας μας έλεγε σε παρόμοιες περιπτώσεις να σταυρώνουμε μία κορδέλα στα ιερά Λείψανα του Αγίου Αρσενίου και να την δίνουμε στην γυναίκα που έχει το πρόβλημα να την φορέση.
(2) Βλ. σχετικά στο τέταρτο κεφάλαιο του πέμπτου μέρους.
(3) Ματθ. 6, 10.

[XAPA]

Περιπτώσεις ατεκνίας


– Γέροντα, μας ρώτησε κάποιο ανδρόγυνο, που έχουν και οι δύο στίγμα μεσογειακής αναιμίας, αν πρέπη να κάνουν παιδιά. Τους είπαμε να ρωτήσουν τον Πνευματικό τους.

– Οι Πνευματικοί δεν μπορούν να πούν σ᾿ αυτά τα ανδρόγυνα να μην κάνουν παιδιά.

Πρέπει να τους καλλιεργήσουν το φιλότιμο, ώστε να κάνουν έναν αγώνα να εγκρατεύωνται, και με διάκριση να τους οικονομούν.


– Γέροντα, είναι ανδρόγυνα πού, ενώ ζουν πολύ πνευματικά και θέλουν να αποκτήσουν παιδιά, δεν μπορούν.

– Ο Θεός σε πολλούς δεν δίνει παιδιά, για να αγαπήσουν τα παιδιά όλου του κόσμου σαν δικά τους

και να βοηθήσουν για την πνευματική τους αναγέννηση.

Κάποιος δεν είχε παιδιά, αλλά, όταν έβγαινε από το σπίτι του, όλα τα παιδιά της γειτονιάς έτρεχαν κοντά του

και τον περιτριγύριζαν με πολλή αγάπη. Δεν τον άφηναν να πάη στην δουλειά του.

Βλέπετε, ο Θεός δεν του έδωσε δικά του παιδιά, αλλά του χάρισε την ευλογία να τον αγαπούν σαν πατέρα

όλα τα παιδιά της γειτονιάς του και με τον τρόπο του να τα βοηθάη πνευματικά.


Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.

Άλλοτε πάλι ο Θεός δεν δίνει παιδιά, για να βολεύεται και κανένα ορφανό.

Είχα γνωρίσει κάποτε έναν καλό Χριστιανό, που εξασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου.

Όταν πέρασα μια φορά από την πόλη που έμενε, τον επισκέφτηκα και η πολλή καλωσύνη του

με έκαμψε να παραμείνω και να φιλοξενηθώ μια μέρα στο σπίτι του.

Γνώρισα και την σύζυγό του που του έμοιαζε και αυτή στις αρετές.

Και από μεν την σύζυγο έμαθα για την πνευματική ζωή του συζύγου,

από δε τον σύζυγο για την πνευματική κατάσταση της συζύγου.


Αργότερα έμαθα γι᾿ αυτούς και από πολλούς Χριστιανούς που τους γνώριζαν και τους είχαν ευεργετήσει.

Ο άνθρωπος αυτός του Θεού εξασκούσε τίμια το επάγγελμα του δικηγόρου.

Εάν έβλεπε ότι κάποιος ήταν απατεώνας, όχι μόνο δεν αναλάμβανε την υπόθεση, αλλά και τον ήλεγχε αυστηρά, για να συνέλθη.

Εάν έβλεπε ένοχο, αλλά μετανοιωμένο, προσπαθούσε να συμβιβάση κάπως τα πράγματα ή να ελαττωθή η ποινή.

Εάν έβλεπε φτωχό αδικημένο, δεν έπαιρνε καθόλου χρήματα και προσπαθούσε στην δίκη να δικαιωθή.

Ζούσε πολύ απλά, και έτσι τα λίγα χρήματα που έβγαζε του έφθαναν, ακόμη και για να βοηθάη φτωχές οικογένειες.

Το σπίτι του πιστού δικηγόρου ήταν μια πραγματική πνευματική όαση μέσα στην Σαχάρα της πόλεως.


Εκεί μαζεύονταν άνθρωποι πονεμένοι, φτωχοί, άνεργοι, με οικογενειακά προβλήματα,

στους οποίους συμπαραστεκόταν σαν καλός πατέρας.

Είχε και γνωστούς σε διάφορες θέσεις καί, όποιον έπαιρνε τηλέφωνο, για να εξυπηρετήση κάποιον

για καμμιά δουλειά, για αρρώστιες κ.λπ., κανείς δεν του έλεγε "όχι", γιατί όλοι τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν.

Με τον ίδιο τρόπο εργαζόταν και η γυναίκα του. Βοηθούσε φτωχά παιδιά ή νέους που είχαν δυσκολίες στις σπουδές τους.

Σαν μάνα την είχαν. Κάποια στιγμή όμως μου εξέφρασε ένα παράπονο.


«Όταν παντρεύτηκα, Πάτερ, μου είπε, αμέσως παραιτήθηκα από καθηγήτρια, γιατί είπα να γίνω μια καλή μητέρα.

Ζητούσα από τον Χριστό να μου δώση ακόμη και είκοσι παιδιά, αλλά δυστυχώς ούτε ένα δεν μου έδωσε».

Τότε της είπα: «Εσύ, αδελφή, έχεις περισσότερα από πεντακόσια παιδιά, και ακόμη παραπονιέσαι;

Ο Χριστός είδε την αγαθή σου προαίρεση και θα σε ανταμείψη γι᾿ αυτήν.

Τώρα που βοηθάς για την πνευματική αναγέννηση τόσων παιδιών, γίνεσαι καλύτερη μητέρα

από πολλές μητέρες και ξεπερνάς και όλες τις πολύτεκνες μητέρες.

Θα έχης και μεγαλύτερο μισθό, γιατί με την πνευματική αναγέννηση εξασφαλίζονται τα παιδιά πνευματικά στην αιώνια ζωή».


Είχαν εν τω μεταξύ υιοθετήσει μια κοπέλα και της είχαν γράψει την περιουσία τους.

Αυτή τους γηροκόμησε καί, όταν αναπαύτηκαν, πήγε σε μοναστήρι – αν και το σπίτι τους ήταν σαν μοναστήρι,

γιατί διαβάζονταν όλες οι ακολουθίες.

Στον εσπερινό και στο απόδειπνο είχαν και άλλους εν Χριστώ αδελφούς· μεσονυκτικό και όρθρο τα διάβαζαν οι τρείς.

Οι ευλογημένες αυτές ψυχές πολλές ψυχές πονεμένων ανέπαυσαν. Ο Θεός να αναπαύση και αυτούς.

Γι᾿ αυτό λέω ότι ο μεγαλύτερος και καλύτερος πολύτεκνος είναι ο άνθρωπος που αναγεννήθηκε πνευματικά

και βοηθάει για την πνευματική αναγέννηση των παιδιών όλου του κόσμου, για να εξασφαλίσουν τις ψυχές τους στον Παράδεισο.


– Μερικοί, Γέροντα, που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, σκέφτονται να υιοθετήσουν κάποιο παιδάκι.

– Ναί, καλύτερα να υιοθετήσουν. Δεν πρέπει να επιμένουν. Αυτό που θέλει ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε και το θέλημα του Θεού.


– Γέροντα, οι θετοί γονείς πρέπει σε κάποια ηλικία να πούν στο παιδί ότι το έχουν υιοθετήσει;

– Έ, το καλύτερο είναι να το πούν στο παιδί σε κάποια ηλικία.

Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να αγαπούν πολύ και σωστά το παιδί.

Υπάρχουν παιδιά που ζουν με τους πραγματικούς γονείς τους και αγαπούν άλλους ανθρώπους πιο πολύ,

γιατί οι γονείς δεν έχουν αγάπη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι πολύτεκνες οικογένειες



Ο Θεός αγαπάει και φροντίζει ιδιαίτερα τους πολυτέκνους.

Σε μια μεγάλη οικογένεια δίνονται πολλές ευκαιρίες στα παιδιά να αναπτυχθούν κανονικά,

εφόσον οι γονείς τους δίνουν σωστή αγωγή. Το ένα παιδί βοηθάει το άλλο.

Η μεγαλύτερη κόρη βοηθάει την μητέρα, το δεύτερο παιδί φροντίζει το μικρότερο κ.λπ.

Υπάρχει αυτό το δόσιμο και ζουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα θυσίας και αγάπης.


Ο μικρός τον μεγάλο και τον αγαπά και τον σέβεται. Αυτό φυσιολογικά καλλιεργείται σε μια πολύτεκνη οικογένεια.

Γι᾿ αυτό, όταν στην οικογένεια είναι μόνον ένα ή δυο παιδιά, οι γονείς χρειάζεται πολύ να προσέξουν πώς θα τα μεγαλώσουν.

Συνήθως κοιτάζουν να μην τους λείψη τίποτε, οπότε τα παιδιά τα έχουν όλα δικά τους και αχρηστεύονται τελείως.

Πάρε μια κοπέλα μοναχοκόρη που τα έχει όλα.

Έχει την υπηρέτρια που θα της φέρη το φαγητό στην ώρα του, που θα της νοικοκυρέψη το δωμάτιό της κ.λπ.

Η υπηρέτρια πληρώνεται, αλλά καλλιεργείται κιόλας, γιατί δίνεται, προσφέρει, ενώ αυτή,

αν δεν κάνη καμμιά θυσία, μένει κούτσουρο, ακαλλιέργητη.


Εγώ συνιστώ στους νέους να πάρουν σύζυγο από πολύτεκνη οικογένεια, γιατί τα παιδιά που μεγαλώνουν

με οικονομική δυσκολία συνηθίζουν στην θυσία, επειδή σκέφτονται πώς να βοηθήσουν τους γονείς.

Αυτό σπάνια το συναντάς στα καλομαθημένα παιδιά.

Αλλά και οι πολύτεκνοι γονείς έχουν πλούσια καρδιά.

Θυμάμαι, στην Κατοχή, ήταν στην γειτονιά μας ένα παιδάκι ορφανό που είχε μείνει τελείως μόνο του.

Ένας φτωχός οικογενειάρχης, με δέκα παιδιά, το λυπήθηκε, το πήρε στο σπίτι του και το μεγάλωσε

και αυτό μαζί με τα δικά του παιδιά.


Και ξέρετε έπειτα τί ευλογίες είχε από τον Θεό! Θα τον άφηνε ο Θεός αβοήθητο με τέτοιο φιλότιμο που είχε;

Ένας πολύτεκνος μπορεί στις αρχές να αντιμετωπίση δυσκολίες, αλλά ο Θεός δεν θα τον αφήση.

Να σας πω για μια περίπτωση: Ένας οικογενειάρχης, που είχε έξι παιδιά, μου είπε μια φορά να κάνω προσευχή

να φωτίζη ο Θεός τους νοικοκυραίους να μην τον βγάζουν από το σπίτι.

Δυστυχώς πολλοί ιδιοκτήτες, ενώ νοικιάζουν το σπίτι σε οικογένειες με δύο ανθρώπους και πέντε σκύλους ή γατιά

που το μουρνταρεύουν, δεν θέλουν οικογένειες με πολλά παιδιά, για να μην τους χαλάσουν δήθεν το σπίτι τους.

Αυτός λοιπόν ο οικογενειάρχης είχε κουραστή ο καημένος να τον διώχνη ο ένας ιδιοκτήτης, να μην του νοικιάζη

το σπίτι του ο άλλος και να μεταφέρη τα παιδάκια του και τα πράγματά του από σπίτι σε σπίτι με πολλή αγωνία.


Εργαζόταν σκληρά, οικονομούσε τα απαραίτητα για την οικογένειά του και δεν έκανε παζάρια για το ενοίκιο,

αρκεί να τον άφηναν οι ιδιοκτήτες να μείνη λίγα χρόνια, για να μην ταλαιπωρούνται με τις μετακομίσεις.

Όταν τα άκουσα αυτά, τον πόνεσα και του είπα: «Μη στενοχωριέσαι· ο Θεός έχει στον λογαριασμό Του και τα δικά σου παιδιά.

Αυτός είναι ο Δημιουργός που δίνει στα παιδιά το κυριώτερο, την ψυχή, ενώ εσύ με την σύζυγο, σαν συνδημιουργοί,

δίνετε το σώμα. Επομένως ο Θεός ενδιαφέρεται πιο πολύ από σάς για τα παιδιά σας».


Δεν πέρασαν δυό-τρείς μήνες, έρχεται χαρούμενος και μου λέει: «Δόξα τω Θεώ, ο Θεός μου οικονόμησε και σπίτι,

και μου περισσεύουν και αρκετά χρήματα».

Τον ρώτησα τί συνέβη και μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό: «Πηγαίνοντας για το χωριό μου,

κάθησα λίγο στο πρακτορείο, μέχρι να έρθη η ώρα να φύγη το λεωφορείο.

Με πλησιάζει λοιπόν ένας λαχειοπώλης και μου λέει να πάρω λαχεία.

Εγώ, επειδή είχα την αρχή ως Χριστιανός να μην παίρνω λαχεία, του είπα ότι δεν ήθελα.


Όταν όμως είδα τον λαχειοπώλη να φεύγη, σκέφτηκα μήπως είχε μεγάλη ανάγκη, γι᾿ αυτό τον φώναξα πάλι

και έβγαλα χρήματα να του πληρώσω ένα λαχείο, χωρίς να το πάρω.

Μά ο λαχειοπώλης ήταν φιλότιμος και δεν το δέχθηκε αυτό. Πάλι στενοχωρέθηκα καί, επειδή ήθελα να τον βοηθήσω,

του είπα: «Δώσ᾿ μου ένα λαχείο· ίσως μου χρειασθή».


Και αγόρασα ένα λαχείο με σκοπό να χαρή ο άλλος και εγώ να στενοχωρηθώ και λίγο, που παρέβηκα το τυπικό μου.

Εκείνο λοιπόν το λαχείο κέρδισε ένα μεγάλο ποσό, αγόρασα και σπίτι, μου περίσσεψαν και χρήματα,

για να μεγαλώσω τα παιδιά μου.

Έμαθα και που έμενε ο λαχειοπώλης και πήγα αθόρυβα και του άφησα στην θυρίδα του έναν φάκελο με αρκετά χρήματα,

επειδή ήξερα πώς δεν θα τα δεχόταν, εάν του τα έδινα στα χέρια».

Είναι φοβερό πώς ενεργεί στους φιλότιμους η αγάπη του Θεού!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002