Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η ευχή των γονέων



Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά.

Γι᾿ αυτό να φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων.

Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι που έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε !

Ειδικά η ευχή της μητέρας είναι μεγάλο πράγμα!

Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή».


Να, και πριν από λίγο καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ!

Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο.

«Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δώ».

Τρείς μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε.

«Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω.

«Έμαθα, μου λέει, πώς πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνη.

Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».


Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του!

Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνη ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην Εκκλησία.

Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο.

Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.

Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.

Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι.

«Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου.

Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στενοχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε.


«Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει, του λέω.

Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε».

«Ναί, μου λέει, ήμουν κι εγώ...».

«Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω.

«Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου».

«Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».

«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει.

«Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή"».


Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: «Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!».

Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια.

Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά.

Συνέχεια βούρκωνε και έλεγε «δόξα τω Θεώ».

Άλλαξε όλη η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά.

Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχη την ευλογία του Θεού;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

«Αν κανείς αγαπήση τον Θεό, αν αναγνωρίση
τήν μεγάλη Του θυσία και τις ευεργεσίες Του
καί στριμώξη τον εαυτό του με διάκριση
στήν μίμηση των Αγίων, γρήγορα αγιάζει·
φθάνει να ταπεινώνεται,
νά συναισθάνεται την αθλιότητά του
καί την μεγάλη του αχαριστία προς τον Θεό».


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

- Η πνευματική ζωή στην οικογένεια

Όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει


– Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγης;

– Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα.

Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία.

Όταν δεν γκρινιάζη κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζη τον Θεό,

τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρη όλα πιο ανάποδα.

Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι και μας κάνει να μη μας ευχαριστή τίποτε,

ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχη την ευλογία του Θεού.


Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξη και του πης «πάλι βρέχει», αρχίζει:

«Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία».

Αν μετά από λίγο σταματήση η βροχή και του πης «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει:

«Ναι, βροχή ήταν αυτή; θα ξεραθή ο τόπος...».

Και δεν μπορεί να πη κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζη.

Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!

Η γκρίνια έχει κατάρα.

Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.


Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς.

Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυό χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό.

Εργαζόταν, όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ό,τι προλάβω», έλεγε.

Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψη,

άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά.

Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ., δεν είχε και παιδιά.

Αν τον ρωτούσες «πως τα πας;», «άσ᾿ τα, μην τα ρωτάς», απαντούσε· ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν.

Και να δήτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο.


Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.

Γι᾿ αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση.

Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός.

Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα

και εμείς σκεφτόμαστε τί καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;

Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα!

Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού.

Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε.

Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να βάλουμε στην ζωή μας κυβερνήτη τον Θεό



– Γέροντα, γιατί η Βασιλεία του Θεού στο Ευαγγέλιο παρομοιάζεται με κόκκο σινάπεως «ός όταν σπαρή επί της γής, μικρότερος πάντων των σπερμάτων εστί των επί της γής· και όταν σπαρή, αναβαίνει και γίνεται μείζων πάντων των λαχάνων»(1) ;

– Το σινάπι σαν σπόρος είναι πολύ μικρός, αλλά, όταν σπαρή, γίνεται ολόκληρος θάμνος.

Ακόμη και τα πουλάκια πηγαίνουν και κάθονται στα κλαδιά του.

Ο λόγος του Θεού παρομοιάζεται με τον σπόρο του, γιατί από έναν μικρό ευαγγελικό λόγο

ο άνθρωπος αναπτύσσεται και καταλαβαίνει την Βασιλεία του Θεού.


– Γέροντα, πώς νιώθει κανείς αυτό που λέει η Αγία Γραφή: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (2) ;

– Ευλογημένη, όταν μέσα μας είναι ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου, τότε «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστι».

Και το αντίθετο, όταν έχουμε άγχος, τύψεις συνειδήσεως, τότε μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της κολάσεως.

Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος από τούτη την ζωή να νιώθη μέσα του ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

Δεν είναι δύσκολο να το πετύχουμε αυτό· δυστυχώς όμως ο εγωισμός μας εμποδίζει από το πνευματικό αυτό μεγαλείο.

Ο άνθρωπος μόνος του μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν δέχεται να τον κυβερνάη ο Θεός σαν καλός Πατέρας.

Πρέπει να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, να ελπίζη σ᾿ Αυτόν για ό,τι επιχειρεί να κάνη και να Τον δοξάζη για όλα.

Να μην έχη άγχος.


Το άγχος φέρνει ένα τσάκισμα στην ψυχή, την παραλύει.

Όταν ζητάη την Βασιλεία των Ουρανών, όλα τα άλλα έρχονται.

Λέει το Ευαγγέλιο: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού»(3), αλλά και «τήν βασιλείαν του Θεού αρπάζουν οι βιασταί» (4).

Οι άνθρωποι σήμερα δυσκόλεψαν την ζωή τους, γιατί δεν αρκούνται στα λίγα, αλλά κυνηγούν συνέχεια τα υλικά αγαθά.

Όσοι όμως θέλουν να ζήσουν γνήσια πνευματική ζωή, πρώτα-πρώτα πρέπει να αρκεσθούν στα λίγα.

Όταν η ζωή τους είναι απλοποιημένη, χωρίς πολλές σκοτούρες, και ελευθερωμένοι θα είναι

από το κοσμικό πνεύμα, και χρόνος θα τους περισσεύη και για πνευματικά.

Αλλιώς θα κουράζωνται προσπαθώντας να ακολουθήσουν την μόδα,

θα χάνουν την γαλήνη τους και θα κερδίζουν το μεγάλο άγχος.

Και βλέπω, πώς οι άνθρωποι μερικές φορές κάνουν μαρτυρική την ζωή τους!

Σήμερα καθώς ερχόμουν με κάποιον από την Ουρανούπολη, με παρακάλεσε να περάσουμε λίγο από το σπίτι του.

Επειδή επέμενε, δεν θέλησα να του χαλάσω το χατίρι.

Μόλις φθάσαμε στην εξώπορτα, τον βλέπω, βγάζει τα παπούτσια του και μπαίνει μέσα πατώντας στις μύτες.

«Τί έπαθες και περπατάς έτσι;», τον ρωτάω.

«Τίποτε, Γέροντα, μου λέει, περπατάω προσεκτικά, για να μη χαλάσω το παρκέ».

Τί να πής; Βασανίζονται χωρίς λόγο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Μάρκ. 4, 31-32 και βλ. Ματθ. 13, 32· Λουκ. 13, 19.
2) Λουκ. 17, 21.
3) Ματθ. 6, 33.
4) Βλ. Ματθ. 11, 12.

[XAPA]

Ο πόνος για τον πλησίον βοηθάει την οικογένεια



Όσο πιο πολλά αγαθά αποκτούν σήμερα οι άνθρωποι, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουν.

Ούτε τον Θεό ευχαριστούν για τις ευεργεσίες Του, ούτε την δυστυχία των συνανθρώπων τους βλέπουν,

για να κάνουν καμμιά ελεημοσύνη.

Σπαταλούν και δεν σκέφτονται τον άλλον που δεν έχει να φάη.

Πώς να έρθη μετά η Χάρις του Θεού;

Εδώ και οικογενειάρχης να είναι κανείς, πρέπει από κάπου να κόβη και να οικονομάη κάτι, για να κάνη κάποια ελεημοσύνη.

Να πη στην γυναίκα του και στα παιδιά του ότι στο τάδε μέρος υπάρχει κάποιος άρρωστος εγκαταλελειμμένος

ή κάποια φτωχή οικογένεια που έχει μεγάλη ανάγκη.

Εάν δεν έχουν χρήματα να δώσουν, ας τους πη:

«Ας δώσουμε τουλάχιστον ένα χριστιανικό βιβλίο, αφού έχουμε πολλά».

Δίνοντας σ᾿ αυτούς που έχουν ανάγκη, κάνει καλό και στον εαυτό του αλλά και στην οικογένειά του.

Εκεί στην Ρωσία οι καημένοι οι πιστοί πόσο στερούνται!


Έδωσα μια φορά σε έναν Ρώσο παπά ένα κουτάκι λιβάνι και του είπα: «Ένα φτωχό δώρο».

«Φτωχό είναι αυτό; μου λέει.

Τα λιβάνια τα δικά μας είναι... βήχα-βήχα».

Κι εδώ στην Ελλάδα πόσο ταλαιπωρούνται οι πρόσφυγες!

Στην Χαλκιδική είδα κάποιον πρόσφυγα που έστρωνε σχιστόπλακες και έπαιρνε τριακόσιες δραχμές

το τετραγωνικό μέτρο (1) και έλεγε: «Δόξα Σοι ο Θεός, που έχουμε ψωμί».

Γι᾿ αυτό, όταν μου είπε ένας εργολάβος ότι μέσα στην δουλειά φορτώνεται αμαρτίες, του είπα:

«Αν φορτωθής αυτούς τους πρόσφυγες και τους οικονομήσης, θα ξεφορτωθής από τις αμαρτίες σου.

Δεν έχουν που να μείνουν. Εν συγκρίσει με αυτούς εσύ είσαι Ωνάσης».

Ο Θεός, για να ασκήσουμε τις αρετές, επέτρεψε να υπάρχουν οι άρρωστοι, οι φτωχοί κ.λπ.

Μπορούσε και τους αρρώστους και τους φτωχούς, όλους να τους οικονομήση,

αλλά τότε θα είχαμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ενάρετοι.

Θα λέγαμε λ.χ. ότι είμαστε ελεήμονες, χωρίς να είμαστε,

ενώ τώρα τα έργα μας φανερώνουν τις αρετές μας.

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται για τον συνάνθρωπό τους.


Γνώρισα κάποιον πού, μόλις απολύθηκε από τον στρατό,

δέχθηκε να καταδικασθή άδικα με μεγάλη ποινή, για να σώση μια οικογένεια.

Δεν σκέφθηκε ούτε το ρεζίλι, ούτε την σταδιοδρομία του.

Πάντως, βλέπω πώς οικονομάει ο Θεός, ώστε τουλάχιστον ένας από κάθε οικογένεια να έχη πίστη,

ευλάβεια, για να βοηθιούνται και οι υπόλοιποι!

Γνώριζα στην Κόνιτσα μια οικογένεια που όλοι ήταν αδιάφοροι προς την Εκκλησία.

Μόνο μια κόρη ξεχώριζε.

Μόλις άκουγε την καμπάνα, πετούσε την ποδιά, άφηνε όλες τις δουλειές στην μέση και πήγαινε στην εκκλησία.

Ακόμη και όταν ήρθαν οι Γερμανοί και χτυπούσε ο νεωκόρος την καμπάνα,

για να φύγη ο κόσμος από τα σπίτια, αυτή πήγε στην εκκλησία για εσπερινό!

Ήταν και πολύ πονόψυχη, ενώ οι γονείς της πολύ τσιγγούνηδες.

Ο πατέρας της, αντί να φάη φαγητό, έπαιρνε και έτρωγε ένα ξεροκόμματο που το βουτούσε στο νερό.

Η δε μάνα της ήταν πολύ σφιχτή!

Αν και τα παιδιά της είχαν μεγάλες θέσεις και περιουσία, εκείνη έψαχνε να βρη κανένα αναμμένο

καρβουνάκι στο τζάκι και με το θειαφοκέρι έπαιρνε από αυτό φωτιά, για να μη χαλάση ένα σπίρτο!

Για καφέμπρικο είχε ένα τενεκεδάκι από κονσέρβα!


Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, επειδή η μάνα της με αγαπούσε, αν ήθελε η κόρη να πάρη κάτι από το σπίτι τους

για κανέναν φτωχό και δυσκολευόταν να το βγάλη κρυφά, της έλεγε: «Μητέρα, ο καλόγερος το θέλει αυτό».

«Δώσ᾿ το, δώσ᾿ το», της έλεγε εκείνη.

Μόνο για τον καλόγερο η μάνα της δεν αντιδρούσε.

Αλλά και τότε στην Κατοχή η κόρη αθόρυβα βοηθούσε τους φτωχούς.

Έβγαζε με τρόπο σιτάρι από την αποθήκη τους, το φορτωνόταν, το πήγαινε στον μύλο,

το άλεθε και μοίραζε το αλεύρι στις φτωχές οικογένειες.

Την έπιασε μια φορά η μάνα της και τί είχε τραβήξει!

Τότε έταξε: «Θεέ μου, βοήθησέ με να βρώ μια δουλειά και θα δίνω όλον τον μισθό μου ελεημοσύνη».

Την άλλη μέρα την ζήτησαν σε κάποιο ίδρυμα.

Ώ, χαρά που είχε!

Και κράτησε το τάμα της· ούτε ένα ζευγάρι κάλτσες δεν αγόρασε από τον μισθό της για τον εαυτό της· όλα τα έδινε ελεημοσύνη.

Πόσοι τώρα λένε: «Θεός σχωρέσοι· ν᾿ αγιάσουν τα κόκκαλα των γονέων σου!».

Γι᾿ αυτό ο Θεός οικονόμησε μετά και την μάνα της.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ειπώθηκε το 1992.

[XAPA]

Η άσκηση της αρετής μέσα στην οικογένεια



– Γέροντα, ένας οικογενειάρχης πώς μπορεί να ασκήται στην αρετή;

– Δίνει ο Θεός ευκαιρίες.

Αλλά πολλοί, ενώ ζητούν από τον Θεό να τους δίνη ευκαιρίες, για να ασκούνται στην αρετή,

γογγύζουν, όταν συναντούν κάποια δυσκολία.

Μερικές φορές λ.χ. ο Καλός Θεός, από την άπειρη αγάπη Του, για να ασκηθή ο άνδρας στην ταπείνωση

και στην υπομονή, αφαιρεί την Χάρη Του από την γυναίκα και αρχίζει να γίνεται ιδιότροπη και να του φέρεται σκληρά.

Τότε ο άνδρας πρέπει να χαίρεται και να ευχαριστή τον Θεό για την ευκαιρία αυτή

που του δίνει να αγωνισθή, και όχι να γογγύζη.

Ή ζητάει η μητέρα από τον Θεό να της δίνη υπομονή.

Πάει το παιδάκι καί, όπως έχει έτοιμο το τραπέζι για να φάνε, τραβάει το τραπεζομάνδηλο και τα ρίχνει όλα κάτω.

Τότε είναι σαν να λέη στην μητέρα του: «Μαμά, κάνε υπομονή!»...

Και γενικά, οι δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο αναγκάζουν όσους θέλουν να ζήσουν

λίγο πνευματικά να βρίσκωνται σε εγρήγορση.


Όπως, Θεός φυλάξοι, όταν γίνεται πόλεμος, οι άνθρωποι βρίσκονται σε εγρήγορση,

το ίδιο βλέπω να γίνεται και τώρα με όσους προσπαθούν να ζουν πνευματικά.

Να, τα καημένα τα παιδιά που είναι κοντά στην Εκκλησία πόσο δυσκολεύονται!

Ο πόλεμος όμως που έχουν από το άσχημο περιβάλλον στο οποίο ζουν τα βοηθάει να είναι κατά κάποιον τρόπο ξύπνια.

Και βλέπεις, σε καιρό ειρήνης που δεν υπάρχουν δυσκολίες, οι πιο πολλοί το ρίχνουν έξω.

Ενώ πρέπει και τότε να αξιοποιούν την ειρήνη για την πνευματική πρόοδο·

να προσπαθούν να κόβουν τα ελαττώματά τους και να καλλιεργούν τις αρετές.


Πολύ βοηθάει στην πνευματική ζωή η ησυχία.

Καλά είναι να έχη κανείς κάποια ώρα της ημέρας να ησυχάζη.

Να εξετάζη τον εαυτό του, για να γνωρίση τα πάθη του και να αγωνισθή να τα κόψη, για να καθαρίση την καρδιά του.

Αν μάλιστα υπάρχη στο σπίτι ένα δωμάτιο ήσυχο, που να θυμίζη ατμόσφαιρα κελλιού, αυτό είναι πολύ καλό.

Εκεί, «εν τω κρυπτώ»(1), θα μπορή να κάνη τα πνευματικά του καθήκοντα, να μελετάη, να προσεύχεται.

Η λίγη πνευματική μελέτη, όταν προηγήται από την προσευχή, πολύ βοηθάει,

γιατί και η ψυχή θερμαίνεται και ο νούς μεταφέρεται σε πνευματικό χώρο.

Γι᾿ αυτό, όταν κανείς έχη πολύ περισπασμό την ημέρα, να προτιμά, αν έχη δέκα λεπτά για προσευχή,

δύο λεπτά να μελετά κάτι το δυνατό, για να διώχνη τον περισπασμό.


– Γέροντα, μήπως είναι λίγο δύσκολο να τα κάνη κανείς αυτά μέσα στον κόσμο;

– Όχι, υπάρχουν λαϊκοί που ζουν πολύ πνευματικά, σαν ασκητές, με τις νηστείες τους, τις ακολουθίες τους,

τα κομποσχοίνια τους, τις μετάνοιές τους, και ας έχουν παιδιά και εγγόνια.

Την Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία, κοινωνούν, και γυρίζουν πάλι στο «κελλί» τους,

όπως οι ερημίτες που πηγαίνουν την Κυριακή στο Κυριακό (2) ͵ και μετά ησυχάζουν στα κελλιά τους.

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλές τέτοιες ψυχές στον κόσμο.

Συγκεκριμένα, γνωρίζω κάποιον οικογενειάρχη που λέει συνέχεια την ευχή, όπου κι αν βρίσκεται,

και έχει διαρκώς δάκρυα στην προσευχή.

Η προσευχή του έγινε αυτοενέργητη και τα δάκρυά του είναι γλυκά, είναι δάκρυα θείας αγαλλιάσεως.


Θυμάμαι και κάποιον εργάτη – Γιάννη τον έλεγαν – εκεί στο Άγιον Όρος,

που δούλευε πολύ σκληρά· έκανε δουλειά για δυο ανθρώπους.

Του είχα πει να λέη την ευχή, όταν εργάζεται, και σιγά-σιγά την συνήθισε.

Ήρθε μια φορά και μου είπε ότι νιώθει μεγάλη χαρά, όταν λέη την ευχή.

«Άρχισε να γλυκοχαράζη», του είπα.

Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι τον σκότωσαν δυο μεθυσμένοι.

Πόσο είχα λυπηθή!

Έπειτα από λίγες μέρες κάποιος μοναχός έψαχνε ένα εργαλείο, αλλά δεν το έβρισκε,

γιατί το είχε τακτοποιήσει κάπου ο Γιάννης.

Το βράδυ φανερώθηκε στον ύπνο του ο Γιάννης και του είπε που το είχε βάλει.

Είχε φθάσει σε πνευματική κατάσταση και μπορούσε να βοηθάη από την άλλη ζωή.

Πόσο απλή είναι η πνευματική ζωή!

Αν κανείς αγαπήση τον Θεό, αν αναγνωρίση την μεγάλη Του θυσία και τις ευεργεσίες Του

και στρυμώξη τον εαυτό του με διάκριση στην μίμηση των Αγίων, γρήγορα αγιάζει·

φθάνει να ταπεινώνεται, να συναισθάνεται την αθλιότητά του και την μεγάλη του αχαριστία προς τον Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ματθ. 6, 4.
2) Ο κυρίως ναός μιας Σκήτης, στον οποίο συγκεντρώνονται οι ασκητές από τα γύρω Κελλιά την Κυριακή και τις γιορτές για κοινή ακολουθία.

[XAPA]

Η προσευχή στην οικογένεια



– Γέροντα, πρέπει να κάνη όλη η οικογένεια μαζί το απόδειπνο;

– Οι μεγάλοι να κινούνται με αρχοντιά.

Εκείνοι να κάνουν το απόδειπνο και στα μικρά παιδιά να λένε: «Αν θέλετε, μείνετε λίγο».

Όταν είναι κάπως μεγάλα τα παιδιά, μπορούν να έχουν ένα τυπικό· π.χ. δεκαπέντε λεπτά οι μεγάλοι,

δύο ή πέντε λεπτά τα παιδιά, και από ᾿κεί και πέρα όσο θέλουν εκείνα.

Αν οι γονείς τα κρατούν σε όλο το απόδειπνο, μετά αγανακτούν.

Δεν πρέπει να τα πιέζουν, γιατί αυτά δεν έχουν καταλάβει ακόμη την δύναμη και την αξία της προσευχής.

Οι γονείς, ας υποθέσουμε, μπορούν να φάνε και φασόλια και κρέας, οποιαδήποτε γερή τροφή.

Όταν όμως το παιδάκι πίνη ακόμη μόνο γάλα, θα του πούν να φάη κρέας, επειδή είναι πιο δυναμωτικό;

Μπορεί να είναι πιο δυναμωτικό, αλλά το καημένο δεν μπορεί να το χωνέψη.

Γι᾿ αυτό στην αρχή του δίνουν λίγο κρεατάκι με ζουμάκι, για να θελήση να ξαναφάη.


– Γέροντα, μερικές φορές και οι μεγάλοι το βράδυ είναι τόσο κουρασμένοι, που δεν μπορούν ούτε το απόδειπνο να κάνουν.

– Όταν είναι πολύ κουρασμένοι ή άρρωστοι, ας πούν το μισό απόδειπνο ή έστω ένα «Πάτερ ημών».

Να μην παραλείψουν τελείως την προσευχή.

Όπως στον πόλεμο, αν βρεθής βράδυ σε ένα ύψωμα μόνος και περικυκλωμένος από εχθρούς,

ρίχνεις καμμιά τουφεκιά, για να φοβηθούν οι εχθροί και να μην κάνουν έφοδο,

έτσι και αυτοί ας ρίχνουν καμμιά τουφεκιά, για να φοβάται το ταγκαλάκι και να φεύγη.

Η προσευχή έχει μεγάλη δύναμη μέσα στην οικογένεια.

Γνωρίζω δύο αδέλφια που κατάφεραν με την προσευχή τους όχι μόνο να μη χωρίσουν οι γονείς τους,

που είχαν πρόβλημα μεταξύ τους, αλλά να τους κάνουν και πιο αγαπημένους.


Εμάς ο πατέρας μου μας έλεγε: «Δεν ξέρω τί θα κάνετε,

δυο φορές την ημέρα θα πρέπη να δίνετε το παρόν στον Θεό, για να ξέρη που βρίσκεστε».

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ κάναμε προσευχή μπροστά στο εικονοστάσι όλοι μαζί,

ο πατέρας, η μητέρα και τα παιδιά, και στο τέλος βάζαμε μετάνοια στην εικόνα του Χριστού.

Όταν πάλι είχαμε κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια, κάναμε προσευχή, για να τακτοποιηθή.

Θυμάμαι, μια φορά που αρρώστησε ο μικρότερος αδελφός μας, είπε ο πατέρας μου:

«Ελάτε να παρακαλέσουμε τον Θεό ή να τον κάνη καλά ή να τον πάρη, για να μην υποφέρη».

Προσευχηθήκαμε όλοι και έγινε καλά.

Αλλά και στο τραπέζι καθόμασταν όλοι μαζί.

Κάναμε πρώτα προσευχή και ύστερα αρχίζαμε να τρώμε.

Αν άρχιζε κανείς να τρώη, πριν ευλογηθή το τραπέζι, λέγαμε: «αυτός επόρνευσε».

Την έλλειψη εγκρατείας την θεωρούσαμε πορνεία.

Είναι διάλυση της οικογενείας να έρχεται ο καθένας στο σπίτι, όποια ώρα θέλει, και να τρώη μόνος του χωρίς να υπάρχη λόγος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η πνευματική ζωή των συζύγων



– Γέροντα, όταν ο άνδρας δεν ζη πνευματικά, η γυναίκα τί πρέπει να κάνη;

– Να τον αναθέση στον Χριστό και να προσεύχεται να μαλακώση λίγο την καρδιά του.

Σιγά-σιγά θα κάνη αποβίβαση ο Χριστός στην καρδιά του και θα αρχίση να προβληματίζεται.

Μόλις μαλακώση λίγο η καρδιά του, τότε μπορεί να του πη να την πάη λ.χ. με το αυτοκίνητο στην εκκλησία.

Δεν θα του πη: «έλα κι εσύ στην εκκλησία», αλλά θα του πη:

«Μπορείς, σε παρακαλώ, να με πας μέχρι την εκκλησία;».

Αν την πάη μέχρις εκεί, μπορεί να πη:

«Αφού ήρθα ώς εδώ, ας μπω κι εγώ λίγο μέσα να ανάψω ένα κερί».

Και έτσι σιγά-σιγά ίσως προχωρήση και παραπέρα.


– Μπορεί, Γέροντα, ο Πνευματικός της γυναίκας να βοηθήση με κάποιον τρόπο και τον άνδρα;

– Μερικές φορές, για να βοηθηθή ο άνδρας, ο Πνευματικός πρέπει να κάνη πνευματική εργασία στην γυναίκα.

Από την γυναίκα θα μεταδοθή το καλό στον άνδρα καί, αν έχη αγαθή καρδιά, ο Θεός θα τον βοηθήση να αλλάξη.

Η γυναίκα έχει στην φύση της την ευλάβεια.

Αλλά, όταν ο άνδρας, ενώ είναι λίγο αδιάφορος προς την Εκκλησία, πάρη μια στροφή πνευματική,

μετά προχωράει σταθερά πνευματικά και η γυναίκα δεν τον φθάνει.

Μπορεί μάλιστα να αρχίση να τον ζηλεύη, επειδή δεν προχωράει αυτή.

Γι᾿ αυτό, στις περιπτώσεις αυτές, λέω στους άνδρες να προσέχουν.


Γιατί τί γίνεται;

Όσο προχωράει ο άνδρας πνευματικά, η γυναίκα, αν δεν ζη κι εκείνη πνευματικά, τόσο του πάει κόντρα.

Αν πη ο άνδρας: «πέρασε η ώρα, σήκω να πάμε στην εκκλησία», του λέει:

«Άντε, τράβα μόνος σου! Δεν με καταλαβαίνεις, έχω ένα σωρό δουλειές...».

Ή, αν της πη ο άνδρας: «καλά, σβηστό έχεις το καντήλι;» ή αν πάη να το ανάψη εκείνος,

πληγώνει τον εγωισμό της και βάζει τις φωνές: «Τί, παπάς θα γίνης; καλόγερος είσαι;».

Μπορεί ακόμη και να του πή: «Τί το καίμε το καντήλι; Καλύτερα να δώσουμε το λάδι σε κανέναν φτωχό».

Μέχρις εκεί μπορεί να φθάση, σε προτεσταντικές θεωρίες.

Φυσικά, ύστερα στενοχωριέται για τις δικαιολογίες που είπε,

αλλά στενοχωριέται και για την πρόοδο που βλέπει στον άνδρα της.

Χίλιες φορές σ᾿ αυτές τις περιπτώσεις να μείνη σβηστό το καντήλι, παρά να πάη ο άνδρας να το ανάψη.


Για να γλιτώσω λοιπόν τις οικογένειες από την διάλυση, λέω στους άνδρες:

«Να πης στην γυναίκα σου, όταν την βρής σε καλή ώρα:

"Αν πηγαίνω στην εκκλησία και κάνω λίγη προσευχή και καμμιά μετάνοια ή διαβάζω κανένα βιβλίο πνευματικό,

δεν τα κάνω αυτά από πολλή ευλάβεια, αλλά γιατί αυτά με φρενάρουν, με συγκρατούν,

ώστε να μην παρασυρθώ από αυτήν την ελεεινή κοινωνία και πάω στα μπουζούκια με παρέες κ.λπ."».

Όταν ο άνδρας χειρισθή έτσι το θέμα, τότε η γυναίκα χαίρεται και μπορεί να αλλάξη και να τον ξεπεράση στα πνευματικά.

Αν δεν το χειρισθή όμως έτσι, της σπάζει τα κόκκαλα.

Μπορεί να φθάσουν σε χωρισμό.

Αν θέλη ο άνδρας να βοηθήση την γυναίκα πνευματικά, ας προσπαθήση να την συνδέση με κάποια οικογένεια

που ζη πνευματικά και η μητέρα έχει ευλάβεια, ώστε να παρακινηθή να την μιμηθή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Παιδιά και πνευματική ζωή



– Γέροντα, μια μητέρα δίνει αγιασμό στο παιδί της και το παιδί τον φτύνει. Τί να κάνη;

– Να κάνη προσευχή για το παιδί της.

Ίσως και ο τρόπος που δίνει στο παιδί τον αγιασμό να του προκαλή αντίδραση.

Για να είναι τα παιδιά στον δρόμο του Θεού, πρέπει και οι γονείς να ζουν σωστά πνευματικά.

Μερικοί γονείς που θρησκεύουν προσπαθούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να γίνουν καλά παιδιά,

όχι γιατί τους απασχολεί η σωτηρία της ψυχής τους, αλλά γιατί θέλουν να έχουν καλά παιδιά.

Περισσότερο δηλαδή τους στενοχωρεί τί θα πη ο κόσμος για τα παιδιά τους, παρά μήπως πάνε στην κόλαση.

Τότε πώς να βοηθήση ο Θεός;


Σκοπός δεν είναι να πηγαίνουν τα παιδιά με το ζόρι στην εκκλησία, αλλά να αγαπήσουν την εκκλησία.

Να μην κάνουν το καλό με το ζόρι, αλλά να το αισθανθούν ως ανάγκη.

Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών και υποτάσσονται φυσιολογικά.

Έτσι μεγαλώνουν με ευλάβεια και με διπλή υγεία, χωρίς ψυχικά τραύματα.

Αν οι γονείς ζορίζουν το παιδί τους από φόβο Θεού, βοηθάει ο Θεός και βοηθιέται το παιδί.

Αν όμως το κάνουν από εγωισμό, τότε δεν βοηθάει ο Θεός.

Πολλές φορές ταλαιπωρούνται τα παιδιά από την υπερηφάνεια των γονέων.


– Γέροντα, μερικές μητέρες μας ρωτούν τί προσευχή να κάνουν παιδιά τριών-τεσσάρων ετών;

– Να τις πήτε: «Εσύ, μάνα είσαι· κοίταξε πόσο αντέχει το παιδί σου».

Να μη βάζουν τυπικό.


– Εδώ, Γέροντα, τα παιδάκια που φέρνουν οι γονείς στις αγρυπνίες μήπως κουράζονται;

– Στον όρθρο να τα αφήνουν λίγο να ξεκουραστούν και στην Θεία Λειτουργία να τα παίρνουν στον ναό.

Οι μητέρες, χωρίς να ζορίζουν τα παιδιά, πρέπει να τα μαθαίνουν από μικρά να προσεύχωνται.

Στα χωριά της Καππαδοκίας οι κάτοικοι ζούσαν έντονα την ασκητική παράδοση.

Πήγαιναν με τα παιδιά τους στα ασκητήρια και εκεί έκαναν μετάνοιες και προσεύχονταν με δάκρυα,

και έτσι μάθαιναν και τα παιδιά να προσεύχωνται.

Οι Τσέτες, όταν πήγαιναν το βράδυ να τους ληστέψουν, περνούσαν έξω από τα εκκλησάκια, άκουγαν κλάματα και απορούσαν.

«Καλά, τί γίνεται; έλεγαν.

Αυτοί την ημέρα γελάνε και την νύχτα κλαίνε;».

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί συμβαίνει.


Με τις προσευχές των μικρών παιδιών μπορούν να γίνουν θαύματα.

Ό,τι ζητούν από τον Θεό, τους το δίνει, γιατί έχουν αθωότητα και ο Θεός ακούει την καθαρή προσευχή τους.

Θυμάμαι, μια φορά που οι γονείς μας είχαν πάει στο χωράφι, με είχαν αφήσει στο σπίτι

με τα δυο μικρότερα αδέλφια μου.

Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε καταρρακτώδης βροχή.

«Τί θα κάνουν τώρα οι γονείς μας; είπαμε. Πώς θα έρθουν στο σπίτι;».

Τα δυο μικρά άρχισαν να κλαίνε.

«Ελάτε, τους είπα, θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να σταματήση την βροχή».

Γονατίσαμε και τα τρία μπροστά στο εικονοστάσι και προσευχηθήκαμε.

Σε λίγα λεπτά η βροχή σταμάτησε.


Οι γονείς πρέπει να βοηθούν με διάκριση τα παιδιά από μικρά να πλησιάσουν στον Χριστό

και να ζήσουν από μικρά τις ανώτερες χαρές, τις πνευματικές.

Όταν αρχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο, πρέπει σιγά-σιγά να τα μάθουν να μελετούν κάποιο πνευματικό βιβλίο

και να τα βοηθούν να ζουν πνευματικά.

Τότε θα είναι αγγελούδια και με την προσευχή τους θα έχουν μεγάλη παρρησία προς τον Θεό.

Τέτοια παιδιά είναι κεφάλαια πνευματικά για τα σπίτια.

Ειδικά τα Συναξάρια πολύ βοηθούν τα μικρά παιδιά στην πνευματική ζωή.


Εγώ μικρός έπαιρνα κάτι Συναξαράκια που υπήρχαν εκείνα τα χρόνια και έφευγα στο δάσος·

μελετούσα, προσευχόμουν. Πετούσα από την χαρά μου.

Από δέκα μέχρι δεκαέξι ετών, που άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, έζησα αμέριμνος την πνευματική ζωή.

Οι παιδικές χαρές είναι καθαρές· τυπώνονται στον άνθρωπο και πολύ τον συγκινούν, όταν μεγαλώση.

Αν τα παιδιά ζουν πνευματικά, θα ζουν χαρούμενα σ᾿ αυτήν την ζωή και στην άλλη θα χαίρωνται αιώνια κοντά στον Χριστό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι σχέσεις με τους συγγενείς και τους φίλους



– Γέροντα, κάποια κυρία ρώτησε τί να κάνη με δυο ξαδέλφες της που ζουν για χρόνια παρασιτικά εις βάρος της.

– Τί θέλει; να κάνουμε τώρα καινούργιο Ευαγγέλιο;

Από αυτήν ζητάει ο Θεός να τις βοηθάη και Εκείνος θα κάνη ό,τι συμφέρει στην ψυχή τους.


– Γέροντα, όταν ανάμεσα σε συγγενείς δημιουργηθή μια παρεξήγηση, πρέπει να τους πη κανείς κάτι, για να τους βοηθήση;

– Ναί, πρέπει να πη κάτι με τρόπο, γιατί, αν σιωπήση, ίσως κάνη κακό.

Αν τον παρεξηγήσουν, να πάη ξανά και να τους πή: «να με συγχωρήσετε που σας στενοχώρησα»,

και στο εξής να τους αφήση και να προσεύχεται γι᾿ αυτούς.

Όποιος θέλει να ζήση ειρηνικά, πρέπει να προσέξη ιδιαίτερα τις σχέσεις του με συγγενείς και φίλους.

Να μην ξεγελιέται από την ευγένεια που ίσως συναντά.

Η κοσμική ευγένεια μπορεί να κάνη πολύ κακό, γιατί έχει υποκρισία.

Η εξωτερική συμπεριφορά μπορεί να παρουσιάζη έναν τέλειο άγιο,

αλλά, όταν αποκαλυφθή ο εσωτερικός του κόσμος, να είναι τελείως το αντίθετο.


– Όταν, Γέροντα, νιώθη κανείς την καλωσύνη του άλλου, είναι σωστό να εκφράζεται γι᾿ αυτήν;

– Αν είναι πολύ δικός του άνθρωπος, δεν χρειάζεται, γιατί και αυτός κάποτε θα τον είχε εξυπηρετήσει,

αλλά και νιώθει την εσωτερική ευγνωμοσύνη που υπάρχει.

Αν όμως δεν είναι δικός του άνθρωπος, τότε, με όποιον τρόπο μπορεί, ας εκφράση την ευγνωμοσύνη του.

Στους ξένους λέμε «ευχαριστώ». Εάν θελήση λ.χ. ένα παιδί να εκφράση την ευγνωμοσύνη του στους γονείς του,

δεν πρέπει να κάνη άλλη δουλειά από το να τους λέη συνέχεια, μέρα-νύχτα, «ευχαριστώ» για όσα κάνουν γι᾿ αυτό.

Πολύ βοηθάει το να είναι κανείς απλός στις σχέσεις του με τους άλλους, να έχη γι᾿ αυτούς πάντοτε καλό λογισμό

και να μην παίρνη όλους τους ανθρώπους στα σοβαρά.


Να αποφεύγη τις συζητήσεις που γίνονται δήθεν για πνευματική ωφέλεια και φέρνουν μάλλον πονοκέφαλο.

Να μην περιμένη πνευματική κατανόηση από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό.

Καλύτερα να εύχεται γι᾿ αυτούς να τους συγχωρήση ο Θεός και να τους φωτίση.

Να μιλάη στον καθέναν με την δική του γλώσσα και να μη φανερώνη τις μεγάλες αλήθειες που πιστεύει και ζή,

γιατί δεν θα τον καταλάβουν, επειδή μιλάει σε άλλη συχνότητα και σε διαφορετικό μήκος κύματος.

Μερικοί λένε: «θέλω να γνωρίσουν και οι άλλοι τον Χριστό, όπως Τον γνώρισα κι εγώ»,

και κάνουν τον δάσκαλο στους άλλους.

Πρέπει όμως η ζωή τους να συμφωνή με αυτά που διδάσκουν.

Όταν με την ζωή τους διδάσκουν άλλον Χριστό και δεν ανταποκρίνωνται σε αυτά που λένε,

τότε δεν μπορούν να πούν ότι γνώρισαν τον Χριστό.


Και αν κανείς δεν έχη βιώματα, θα είναι έξω από την πραγματικότητα καί, αργά ή γρήγορα, θα τον προδώση ο εαυτός του.

Όταν με πόνο και αληθινή αγάπη πλησιάσουμε κάποιον, τότε η αληθινή αυτή αγάπη του Χριστού αλλοιώνει τον πλησίον μας.

Ο άνθρωπος που έχει αγιότητα, όπου κι αν βρεθή, δημιουργεί κατά κάποιον τρόπο γύρω του

ένα ηλεκτρομαγνητικό πνευματικό πεδίο και επηρεάζει όσους βρίσκονται μέσα σ᾿ αυτό.

Βέβαια, πρέπει να προσέχουμε να μη σπαταλάμε την αγάπη μας και να μη δίνουμε την καρδιά μας εύκολα,

γιατί πολλές φορές μερικοί εκμεταλλεύονται την δική μας καρδιά και μας την κάνουν κιμά

ή άλλοτε δεν μπορούν να μας καταλάβουν και μας παρεξηγούν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι πειρασμοί στις γιορτές



– Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

– Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν,

δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους.

Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, ή οι βασιλείς χαρίζουν ποινές,

όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο, οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;


Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές.

Γι᾿ αυτό ο διάβολος, επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς,

για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή.

Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μια γιορτή ετοιμάζωνται όλοι να κοινωνήσουν,

τους βάζει ο πειρασμός να μαλώσουν, και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.

Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι, ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια.


Αυτό παρατηρείται και στην δική μας, την καλογερική, ζωή.

Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθούμε πνευματικά σε κάποια γιορτή,

εκείνη την ημέρα, ή μάλλον από την παραμονή, δημιουργεί έναν πειρασμό

– σαν πειρασμός που είναι – και μας χαλάει όλη την διάθεση.

Μπορεί λ.χ. να μας βάλη να φιλονικήσουμε με έναν αδελφό, και ύστερα μας θλίβει, μας τσακίζει ψυχικά και σωματικά.

Έτσι, δεν μας αφήνει να ωφεληθούμε από την γιορτή με τον χαρούμενο τρόπο της δοξολογίας.


Ο Καλός Θεός όμως, όταν δη ότι δεν δώσαμε εμείς αφορμή, αλλά αυτό έγινε μόνον από φθόνο του πονηρού, μας βοηθάει.

Και ακόμη πιο θετικά μας ωφελεί, όταν εμείς παίρνουμε ταπεινά το σφάλμα επάνω μας

και δεν κατηγορούμε όχι μόνον τον αδελφό μας αλλά ούτε και τον μισόκαλο διάβολο,

διότι η δουλειά του αυτή είναι: να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα,

ενώ ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού πρέπει να σκορπάη ειρήνη και καλωσύνη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002