«Μάτιασμα» και «ξεμάτιασμα»

[inanm7]

Παρερμηνείες της βασκανίας

Από τους χρόνους της αρχαιότητας η βασκανία συνδέθηκε και μ’ αυτό που σήμερα αποκαλούμε «μάτιασμα». Σήμερα μάλιστα όταν ακούμε τη λέξη βασκανία αμέσως εννοούμε μόνον το μάτιασμα και τίποτε άλλο.

Πρόκειται για μια παλιά πρόληψη και δεισιδαιμονία ότι ο κακός με το βλέμμα του και μόνο μπορεί να βλάψει τον φθονούμενο. Αυτό φυσικά δεν είναι σωστό, και η Εκκλησία μας δεν το παραδέχεται. Βεβαίως η Εκκλησία έχει ευχές που κάνουν λόγο για «βάσκανον οφθαλμόν». Οι αναφορές αυτές εξηγούνται εύκολα, χρειάζεται όμως μια προσοχή, για να μην υπάρξουν παρανοήσεις.

Η φράση «βάσκανος οφθαλμός» προέρχεται από την Αγία Γραφή και σημαίνει το φθονερό άνθρωπο, τον κακό, τον ανελεήμονα, τον άσπλαχνο, ενώ το αντίθετο, «καλό μάτι», σημαίνει τον καλόν άνθρωπο, τον εύσπλαχνο, τον ψυχόπονο. Ας μη ξεχνάμε ότι στα αρχαία ελληνικά το μάτι λέγεται και όψις, και ότι στην Αγία Γραφή «μάτι» και «όψις» και «οφθαλμός» και «είδος» λέγεται και η εμφάνιση του ανθρώπου, το παρουσιαστικό του, και ο όλος άνθρωπος.

Κατ’ αρχάς εννοείται ότι, ο φθονερός άνθρωπος όταν δει το θύμα του και το φθονήσει, αυτό είναι η ρίζα του κακού που μπορεί να ακολουθήσει. Επομένως αυτή η φθονερή ματιά, είναι από όλους ανεπιθύμητη. Στην συνέχεια η φράση «βάσκανος οφθαλμός» επεκτάθηκε στους ανθρώπους που σαν υποχείρια του σατανά ασχολούνται με μαγείες, μαντείες, ξόρκια και όλα τα σχετικά.

Έτσι λοιπόν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα πως η Εκκλησία μας από τη μια δεν παραδέχεται το μάτιασμα και από την άλλη αναφέρεται στις ευχές της εναντίον της βασκανίας. Δεν πρόκειται για αντίφαση, αλλά για διαχωρισμό δυο διαφορετικών πραγμάτων. Σε αντίφαση και σύγχυση βρίσκονται όσοι λεγόμενοι Χριστιανοί από τη μια κάνουν το σταυρό τους και από την άλλη τρέχουν σε ξόρκια και μάγια. Βασκανία εννοεί η Εκκλησία τον φθόνο και το κακό που κάνουν κάποιοι κινούμενοι από φθόνο• το κακό αυτό μπορεί να είναι μία βλαπτική πράξη ή μία συκοφαντία ή μία κατάρα ή μία δαιμονική ενέργεια ή επίδραση.

Η Εκκλησία δεν δέχεται ότι η απλή ματιά ενός ανθρώπου μπορεί από απόσταση να προκαλέσει με μαγικό τρόπο κακό σε κάποιον άλλο. Είναι απαράδεκτες για ανθρώπους της Εκκλησίας οι προλήψεις και δεισιδαιμονίες ότι κάποιος είναι βάσκανος, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε την τάδε μέρα ή επειδή έχει στο πρόσωπο του κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ή ότι κάποιος είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στη βασκανία (ότι δηλαδή «ματιάζεται» εύκολα), ή ότι μπορεί να αισθανθεί άσχημα και αδιάθετος, επειδή τάχα κάποιος τον «μάτιασε», και άλλες τέτοιες αηδίες.

Δεν θα κάνουμε επομένως καμιά αναφορά στο λεγόμενο «ξεμάτιασμα», που γίνεται από λαϊκούς ανθρώπους (όπως επικλήσεις, χειρονομίες, χάνδρες κλπ.), οι οποίοι εμπειρικώς τα μαθαίνουν από άλλους και εμπειρικά τα εφαρμόζουν και κανείς δεν γνωρίζει το «πώς» και το «γιατί», αφού είναι σκοτεινή και άδηλη και ανεξερεύνητη η προέλευση αυτού του «ξεματιάσματος». Και δεν έχει σχέση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας και προφανώς προέρχεται από λαϊκές και παλιές ειδωλολατρικές δοξασίες και πρακτικές ακαθόριστες, γι’ αυτό και είναι απαράδεκτες ανάμεσα στους πιστούς και δεν τιμούν τη σύγχρονη «προοδευτική» εποχή μας. Είναι εκδηλώσεις άγνοιας και απιστίας και παγανισμού.

Η Εκκλησία θέλοντας να βοηθήσει τα μέλη της συμπεριφέρεται με πολλή συγκατάβαση και περιέλαβε στις ευχές της τις σχετικές με τη βασκανία λέξεις, αλλά τους έδωσε το σωστό νόημα. Δυστυχώς πολλές φορές παρατηρείται η εσφαλμένη λαϊκή δοξασία να επικρατεί, να επιβάλλεται και σιγά-σιγά να αλλοιώνει τη γνήσια ορθόδοξη διδασκαλία, σε σημείο άλλα να λέμε και άλλα να καταλαβαίνουμε.

Η Εκκλησία τη βασκανία με την έννοια της εξ αποστάσεως φθοροποιού μαγικής επιδράσεως μόνο με το βλέμμα (που μπορεί καμιά φορά να συνοδεύεται και από κάποιο λόγον ή ενδόμυχη σκέψη θαυμασμού ή φθόνου) τη θεωρεί, δεισιδαιμονία. Οι εκκλησιαστικοί συγγράφεις και οι πατέρες της Εκκλησίας δεν αρνούνται την πραγματική βασκανία, δηλαδή τον φθόνο και τις βλαπτικές ενέργειες που εκπορεύονται από αυτόν. Ειδικά μάλιστα τις περιπτώσεις βασκανίας που δεν έχουν εμφανή τη προέλευσή τους τις αποδίδουν στην επήρεια του πονηρού. Γενικά θεωρούν τη βασκανία ως έργο του διαβόλου και πράξη φθόνου. Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και λόγο «περί φθόνου και βασκανίας». Η Εκκλησία συνέθεσε και ειδική ευχή κατά της βασκανίας, με την έννοια του φθόνου.

Με όσα αναφέραμε και εξηγήσαμε μέχρι εδώ ξεκαθαρίζεται το θέμα της βασκανίας από ορθόδοξη άποψη. Επίσης εξηγούνται και εκφράσεις όπως «η βασκανία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποβεί θανατηφόρος», δεν εννοείται ότι κάποιος μπορεί με το βλέμμα του να σκοτώσει έναν άλλο (αυτό είναι ανόητη, μαγική, ειδωλολατρική και αντιχριστιανική αντίληψη), διότι τότε θα είχαν φονευθεί οι μισοί άνθρωποι της γης χωρίς πολέμους και εγκλήματα και φονικά όπλα, αλλά εννοείται ότι αυτός που φθονεί και μισεί τον συνάνθρωπό του σε μερικές περιπτώσεις είναι δυνατόν να τον εξοντώσει και σωματικά. Σχεδόν πάντοτε ο φθονερός προσπαθεί να εξοντώσει το θύμα του ηθικά-ψυχικά, γι’ αυτό ο κατ’ εξοχήν βάσκανος και φθονερός διάβολος ονομάζεται και ανθρωποκτόνος και μισάνθρωπος.

Μέσα προστασίας

Όσοι άνθρωποι αισθανθούν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους την επήρεια της βασκανίας, πρέπει να τρέχουν στον πνευματικό ιερέα να τους σταυρώσει με το σταυρό, που έχει μεγάλη δύναμη κατά των πονηρών πνευμάτων, και να τους διαβάσει την ειδική ευχή κατά της βασκανίας.

Πολλοί άνθρωποι επινόησαν κατά της βασκανίας διάφορα μέσα, όπως τα φυλαχτά, για να τα φοράνε όσοι βασκαίνονται. Η Εκκλησία προσπαθώντας να προφυλάξει τα μέλη της από κάθε πλάνη δεν επιτρέπει στους Χριστιανούς να χρησιμοποιούν αυτά τα φυλαχτά (χάντρες, φύλλα, λουλούδια, εκκλησιαστικά αντικείμενα και λοιπά), γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μια μαγική αντίληψη λειτουργίας και προστασίας, τελείως αντιχριστιανική.

Επίσης απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται διάφορα «εξορκιστικά» λόγια κατά του «ματιάσματος» από άντρες ή γυναίκες, γιατί όλα αυτά τα «λαϊκά» μέσα και οι σχετικές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες είναι είδος μαγείας και παγανισμού, όπως αναφέρει και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Χρηστοήθεια των Χριστιανών».

Κάθε άλλο πέρα από τις ευχές της Εκκλησίας αποτελεί άρνηση της πίστεως• κάθε άλλο «ξόρκι» απομακρύνει από τον άνθρωπο τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τον αφήνει ανίσχυρο μπροστά στις «μεθοδείες του πονηρού». Όποιος χρησιμοποιεί «ξόρκια» και «φυλαχτά» και «χαϊμαλιά» είτε για τον εαυτό του είτε για δικούς του ανθρώπους, πρέπει να ξέρει ότι έτσι μολύνει το βάπτισμά του, δείχνει απιστία και ασέβεια προς το Θεό, και επομένως αντί να προστατεύεται από το κακό, παραδίδει τον εαυτό του σε μισάνθρωπες επιρροές.

Υπάρχουν βέβαια τα χριστιανικά φυλαχτά της Εκκλησίας, τα οποία μπορούν και πρέπει να μεταχειρίζονται οι πιστοί. Πολύ αποτελεσματικό φυλαχτό είναι ο σταυρός, που πρέπει να φοράνε όλοι οι Χριστιανοί, γιατί οι δαίμονες φοβούνται τη δύναμή του, γιατί είναι το φυλακτήριο όλου του κόσμου.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα μέσα της πίστεως μας, με τα οποία επικαλούμαστε τη δύναμη του μεγάλου Θεού και μπορούμε να αποτρέψουμε κάθε κακό. Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας ότι κανένα αγιαστικό μέσο της Εκκλησίας δεν μας βοηθά χωρίς μία απαραίτητη προϋπόθεση, την πίστη. Πρέπει να έχουμε πίστη σταθερή και ακλόνητη και χωρίς αμφιβολίες στο Κύριο μας Ιησού Χριστό και στη διδασκαλία του. Και αυτή η πίστη μεταφράζεται σε έργα, τα οποία είναι η πίστη στα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής• το να εφαρμόζουμε και να ακολουθούμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας, το να εκκλησιαζόμαστε τακτικά, η θερμή προσευχή, να εξομολογούμαστε συχνά, και να κοινωνούμε.

Τότε βεβαίως κανένα κακό, καμία επιβουλή, καμία βασκανία δεν μπορεί να μας βλάψει, και κυρίως δεν μπορεί να μας απομακρύνει από την πίστη και από τη σωτηρία της ψυχής μας. Με την προσευχή επικοινωνούμε με το Θεό. Με την εξομολόγηση απαλλασσόμαστε από τις αμαρτίες μας, οι οποίες είναι βάρος στη ψυχή μας και τείχος που εμποδίζει τη χάρη του Θεού να μας αγιάσει και να μας προστατέψει. Με τη θεία κοινωνία ενωνόμαστε με τον ίδιο το Θεό και γινόμαστε και εμείς «θεοί κατά χάριν».

Αυτά είναι τα κυριότερα αγιαστικά μέσα και φυλαχτά που με πολλή αγάπη προσφέρει η μητέρα Εκκλησία σε κάθε παιδί της, πιστό μέλος της. Από αυτά ξεκινώντας και με τις συμβουλές πάντοτε του πνευματικού μας πρέπει να χρησιμοποιούμε και τα υπόλοιπα, το σημείο του Σταυρού, τις ευχές από τον ιερέα, τον μικρό και τον μεγάλο αγιασμό και λοιπά.

Προσοχή λοιπόν και μακριά από κάθε τι που δεν είναι εκκλησιαστικό μέσο αγιασμού• προσοχή και από κάποια φυλαχτά που ορισμένοι επιτήδειοι παρουσιάζουν ως «της εκκλησίας», με σακουλάκια, φυλλαράκια, ξόρκια, χαρτάκια, ψωμάκια, πανάκια και τα όμοια, διότι έτσι ξεγελούν τους απλούστερους και εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα και την ανασφάλεια πολλών, με σκοπό τη βεβήλωση της πίστης και τον προσπορισμό εύκολου πλουτισμού.

(Β.Σ. Βασιλοπούλου, «Η βασκανία στη ζωή μας», εκδ. «Αποκάλυψις» 2003- αποσπάσματα).
http://inpantanassis.blogspot.gr/

[student]

Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις επ αυτού οι οποίες δεν είναι φυσικά τίποτα παραπάνω από προσωπικές σκέψεις και μπορεί να είναι εσφαλμένες.

Συμφωνώ απόλυτα με το ότι ένα βλέμμα, μια ματιά δεν μπορεί από μόνη της να προκαλέσει το οτιδήποτε. Προσεγγίζοντάς το όμως από τη σκοπιά του ότι ο οφθαλμός είναι ο λύχνος του σώματος και ότι ο οφθαλμός μπορεί να είναι είτε απλός είτε πονηρός, ίσως να μπορούμε να μπούμε σε κάποιες πιο βαθιές θεωρήσεις. Και όπως εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα, έτσι ίσως και εκ του περισσεύματος της καρδίας να θωρεί και ο οφθαλμός.

Τί εννοώ. Θα πάω λίγο μέσω λαμίας και συγχωρέστε με.

Ο κεντρικός αναβιωτής και εκκοσμικευτής της μαγείας στον σύγχρονο κόσμο ήταν προφανώς ο γνωστός κρόουλη. Ο τύπος αυτός κατάφερε να κάνει τη μαγεία προσιτή στον πολύ κόσμο εξηγώντας ότι τα τελετουργικά και τα φυλαχτά και τα αντικείμενα και τα ξόρκια και όλα αυτά τα παρελκόμενα, είναι στην πραγματικότητα δευτερευούσης σημασίας. Αυτό που έχει την κεντρική θέση στη μαγεία είναι το "θέλημα" του ανθρώπου και γι αυτό και η προσέγγισή του ονομάστηκε "μαγεία του θελήματος". Τί είναι όμως αυτό το θέλημα στην ουσία? Τί εννοεί ο κρόουλη? Πολύ απλά εννοεί την ΕΠΙΘΥΜΙΑ (το θέλημα) του ανθρώπου. Περί δε της επιθυμίας του ανθρώπου η Βίβλος είναι απολύτως επεξηγηματική και αναλυτική ως προς το σε τί μονοπάτια μπορεί να οδηγήσει και τι συνέπειες μπορεί να έχει.

Τί δίδαξε με λίγα λόγια αυτός ο τύπος περί της μαγείας? Ότι το βασικό κλειδί/συστατικό για να επιτύχει η μαγεία είναι η έντονη επιθυμία. Η οποία επιθυμία γνωρίζουμε ότι πηγάζει εκ της καρδίας. Αρκεί δηλαδή να θέλεις κάτι πολύ, να το επιθυμείς έντονα μέσα στην καρδιά σου και ήδη η μαγεία έχει αρχίσει να συντελείται. Τα υπόλοιπα όλα είναι υποστηρικτικά εργαλεία. Η έκταση δε που έχει πάρει όλη αυτή η απλοποίηση του επέφερε ο κρόουλη στη μαγεία είναι τρομακτική. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι δέσμιοι πλέον στον τρόπο ζωής του από το ρητό του Κοέλιο "«Όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις»? Και δώστου θέλημα μέσα στην ψυχή τους, δώστου επιθυμία όλο και πιο έντονη. Τί είναι στην πραγματικότητα όμως αυτό το ρητό του Κοέλιο ( που παρεμπίπτοντος γράφτηκε στο βιβλίο ο Αλχημιστής!). Είναι πολύ απλά το επόμενο βήμα στη διάχυση της μαγείας του θελήματος του κρόουλη και ο κοέλιο σαν ένας καλός μαθητής επιτελεί το ρόλο του στο να σκορπίσει το δηλητήριο σε ακόμα περισσότερο κόσμο κάνοντάς το μέχρι και κυρίαρχη μόδα.
Δεν συνωμοτεί καθόλου λοιπόν το σύμπαν όταν η ανθρώπινη επιθυμία/θέληση γίνει έντονη και κυρίαρχη στην ανθρώπινη καρδιά (μιλώντας πάντα για την ανθρώπινη/πτωτική επιθυμία και όχι για την επιθυμία πχ να έρθει η Βασιλεία του Κυρίου). Αντιθέτως έχει ήδη αρχίσει να συντελείται το βασικό σκέλος της μαγείας και πλέον ο επιθυμών τόσο εντόνως ήδη βρίσκεται σε συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις του σατανά ως προς την εκπλήρωση της επιθυμίας του. Εκών άκων, εν γνώσει ή εν αγνοία, η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Ο άνθρωπος γίνεται αιτών και μετέχων σε μια μαγική/σατανιστική τελετουργία και συνδιαλλαγή, αντίστοιχη με το να πάει σε έναν μάγο και να συμμετάσχει στα τελετουργικά και στα ξόρκια. Μπορεί αυτό να γίνει τόσο απλά και τόσο άμεσα και τόσο γρήγορα? Βεβαίως. Το μόνο που χρειάζεται είναι έντονη πτωτική επιθυμία να κυριαρχήσει στην καρδιά του ανθρώπου. Όλα τα άλλα είναι απλά διαδικαστικά και τα αναλαμβάνει το ταγκαλάκι.

Που θέλω να καταλήξω? Έχοντας συναίσθηση και αντίληψη του πόσο εύκολα και άμεσα η έντονη πτωτική επιθυμία οδηγεί στο ορθάνοιχτο άνοιγμα της πόρτας για συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις του πονηρού, (σαν να πας στον μάγο, γιόγκι, σαμάνο...) είναι αναμενόμενο ότι το υποκείμενο κατά του οποίου στρέφεται αυτή η έντονη επιθυμία θα βρεθεί σε μια θέση αντίστοιχη με το να του έχει κάνει κουκλάκι βουντού ένας μάγος και να ζητάει στα δαιμόνια να του κάνουν κακό. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό θα περιορίσουμε την έντονη πτωτική επιθυμία κατά ενός άλλου ανθρώπου στο συναίσθημα του φθόνου (άμεσα συσχετισμένο με τη βασκανία γενικότερα). Τί συμβαίνει λοιπόν ενδεχομένως όταν κάποιος άνθρωπος νιώσει έντονο φθόνο κατά ενός άλλου ανθρώπου. Όταν γεμίσει η ψυχή του φθόνο? Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτομάτως ξεκινάει μια σατανιστική τελετή, μια άμεση συνδιαλλαγή με τα δαιμόνια. Σαν να πήγε ο άνθρωπος σε ένα σαμάνο και να του ζήτησε να κάνει κακό στον άλλον άνθρωπο από φθόνο. Δεν αλλάζουν και πολλά που δεν πήγε σε σαμάνο, αυτός είναι μόνο ένας ενδιάμεσος. Η διαδικασία έχει ήδη προχωρήσει. Και τα δαιμόνια, όπως γνωρίζουμε καλά, είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμα να μπούνε σε οποιαδήποτε τέτοια συνδιαλλαγή με ή χωρίς ενδιάμεσο.

Όταν ένας άνθρωπος βρεθεί σε μία τέτοια κατάσταση, όταν γεμίσει φθόνο κατά ενός άλλου ανθρώπου όλο αυτό που έχει μέσα στην ψυχή θα φανεί ξεκάθαρα μέσα από το ...βλέμμα του. Ο λύχνος του σώματος λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι πονηρός, σκοτεινός, και θα αντικατοπτρίζει απόλυτα το τί έχει εκείνη τη στιγμή ο φθονών μέσα στη καρδιά του. Όσο πιο έντονος ο φθόνος τόσο πιο έντονο το σκότος, τόσο πιο μαύρο και τρομακτικό το βλέμμα.

Εν κατακλείδι, ούτε είναι ενα βλέμμα η αιτία από την οποία μπορεί να προκύψει κακό, ούτε και μπορεί να είναι. Αντιθέτως ο έντονος φθόνος μέσα στην καρδιά και την ψυχή ενός ανθρώπου είναι πολύ πιθανό να μπορεί να κινητοποιήσει δυνάμεις του σκότους που μπορούν και κακό να κάνουν και μεγάλες ζημιές να προκαλέσουν όταν το "θύμα τους" είναι απροστάτευτο στο πνευματικό πεδίο. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με οποιαδήποτε άλλη σατανιστική τελετή. Το μόνο δε που απομένει σχετιζόμενο με το βλέμμα είναι η απλή απεικόνιση του τί συμβαίνει μέσα στην ψυχή του άλλου εκείνη τη στιγμή.

Όλα αυτά λοιπόν τα ματιάσματα που σχετίζονται με το πότε γεννήθηκε ο άλλος, τι χρώμα μάτια έχει κλπ κλπ, είναι τελικά αστεία. Όλα αυτά όμως τα ματιάσματα που σχετίζονται με ανθρώπους κακόψυχους, φθονερούς πονηρούς και γεμάτους έντονες πτωτικές επιθυμίες δεν είναι ενδεχομένως καθόλου αστεία. Και ενώ φυσικά δεν προκαλούνται από το πως κοίταξε κάποιος στη ροή του βλέμματος, αντικατοπτρίζουν πολλές φορές όλο το σκότος που έχει γεμίσει την ψυχή του φθονούντος και όλη την δύναμη από την οποία θα τραφούν τα δαιμόνια που θα αναλάβουν να ολοκληρώσουν τη συνδιαλλαγή. Και όσο και αν οι χάντρες, τα ματάκια και τα ξόρκια του ξεματιάζοντος είναι επίσης αστεία και επικίνδυνα, η προστατευτική δύναμη του Κυρίου που απαιτείται ώστε το θύμα όλου αυτού του σκότους, ο στόχος, να περάσει αλώβητος δεν μπορεί να είναι καθόλου αμελητέα. Ανοιχτός πνευματικός πολεμος.

Μια βαριά σατανιστική τελετή συντελείται λοιπόν κάθε φορά που κάποιος φθονεί έντονα κάποιον άλλον άνθρωπο. Αυτή είναι αυτή που βασκάνει τον άνθρωπο. Το ότι αυτή απεικονίζεται ξεκάθαρα στα μάτια την ώρα που λαμβάνει χώρα είναι απλά μια συνέπεια και μια ένδειξη του τί λαμβάνει χώρα. Το μάτι δεν ματιάζει από μόνο του. Ο έντονος φθόνος στην ψυχή όμως βασκάνει. Και μπορεί να προκαλέσει μεγάλο κακό σε οποιονδήποτε δεν έχει την προστασία του Θεού και του Αγίου Πνεύματος. Εξ ου και η Ορθοδοξία μας παίρνει πολύ σοβαρά αυτές τις περιπτώσεις και τους συμπεριφέρεται σαν να έχει απέναντί της έναν μάγο που επιτίθεται ευθέως με τις δυνάμεις του σατανά.

Όπως είπα, απλά κάποιες σκέψεις. Σχόλια και παρατηρήσεις ευπρόσδεκτα.

[inanm7]

Συμφωνώ Μηνά ότι αυτό που ενεργεί αρνητικά απέναντι στον άλλο είναι ο φθόνος που ήδη υπάρχει μέσα στην καρδιά. Το ''μάτι'' στην ουσία είναι η κακή ενέργεια που εκπορεύεται από τα βάθη της καρδιάς με αγωγό τον οφθαλμό. Τα πάντα είναι ενέργεια και σε επίπεδο υλικό και σε πνευματικό. Θυμήθηκα το παρακάτω και έψαξα να το βρω. Διαβάστε το: https://www.ekklisiaonline.gr/ekklisiao ... -prosochi/

[student]

Το βρήκα τόσο ταιριαστό, που είπα να το βάλω αυτούσιο...

ΥΓ. Κινητή βιβλιοθήκη μου φαίνεται ότι είσαι πάτερ




Άγιος Πορφύριος: Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα-Θέλει μεγάλη προσοχή

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο.

Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.

Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;».

Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος. Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.

Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.

Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλο, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς. Αυτό γίνεται απ’ τη δική μας αγανάκτηση.

Εμείς μεταδίδομε μυστικώ τω τρόπω την κακία μας. Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό. Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».

Η βασκανία είναι πολύ άσχημο πράγμα. Είναι η κακή επίδραση που γίνεται όταν κανείς ζηλέψει κι ορεχθεί κάτι ή κάποιον. Θέλει μεγάλη προσοχή. Η ζήλεια κάνει πολύ κακό στον άλλο. Αυτός που βασκαίνει δεν το βάζει καν στο νου του ότι κάνει κακό. Είδατε τι λέει και η Παλαιά Διαθήκη: «Βασκανία γαρ φαυλότητος αμαυροί τα καλά».

Όταν όμως ο άλλος είναι άνθρωπος του Θεού και εξομολογείται και μεταλαμβάνει και έχει πάνω του τον Σταυρό, δεν τον πιάνει τίποτα. Όλοι οι δαίμονες να πέσουν πάνω του δεν καταφέρνουν τίποτα.

Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται «ηθικολόγος». Αυτός ο «ηθικολόγος» όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλο. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός.

… Λέμε παραδείγματος χάριν: «Έπρεπε να κάνεις αυτό· δεν το έκανες, να τι έπαθες!». Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί.

Κατά ένα μυστηριώδη και αφανή τρόπο μειώνομε στον άλλο τη δύναμη να πάει στο αγαθό, του κάνομε κακό. Μπορεί να γίνομε αιτία ν’ αρρωστήσει, να χάσει τη δουλειά του, την περιουσία του κ.λπ.

Μ’ αυτό τον τρόπο δεν κάνομε κακό μόνο στον πλησίον μας αλλά και στον εαυτό μας, γιατί απομακρυνόμαστε απ’ την χάρι του Θεού. Και τότε προσευχόμεθα και δεν εισακουόμεθα. «Αιτούμεν και ου λαμβάνομεν». Γιατί; Το σκεφθήκαμε ποτέ αυτό; «Διότι κακώς αιτούμεθα». Πρέπει να βρούμε τρόπο να θεραπεύσομε την τάση που υπάρχει μέσα μας να αισθανόμαστε και να σκεπτόμαστε με κακία για τον άλλο.

Είναι δυνατόν να πει κάποιος, «έτσι που φέρεται ο τάδε θα τιμωρηθεί απ’ τον Θεό», και να νομίζει ότι το λέει χωρίς κακία. Είναι, όμως, πολύ λεπτό πράγμα να διακρίνει κανείς αν έχει ή δεν έχει κακία. Δεν φαίνεται καθαρά. Είναι πολύ μυστικό πράγμα τι κρύβει η ψυχή μας και πώς αυτό μπορεί να επιδράσει σε πρόσωπα και πράγματα.

Δεν συμβαίνει το ίδιο αν πούμε μετά φόβου ότι ο άλλος δεν ζει καλά και να προσευχόμαστε να τον βοηθήσει ο Θεός και να του δώσει μετάνοια· δηλαδή ούτε λέμε, ούτε κατά βάθος επιθυμούμε να τον τιμωρήσει ο Θεός γι’ αυτό που κάνει. Τότε όχι μόνο δεν κάνομε στον πλησίον κακό, αλλά του κάνομε και καλό.

Όταν εύχεται κανείς για τον πλησίον του, μια καλή δύναμη βγαίνει απ’ αυτόν και πηγαίνει στον αδελφό και τον θεραπεύει και τον δυναμώνει και τον ζωογονεί. Μυστήριο πως φεύγει από μας αυτή η δύναμη.

Όμως πράγματι αυτός που έχει μέσα του το καλό στέλνει την καλή αυτή δύναμη στους άλλους μυστικά και απαλά. Στέλνει στον πλησίον του φως, που δημιουργεί έναν κύκλο προστασίας γύρω του και τον προφυλάσσει απ’ το κακό.

Όταν έχομε για τον άλλο αγαθή διάθεση και προσευχόμαστε, θεραπεύομε τον αδελφό και τον βοηθάμε να πάει προς τον Θεό.

Υπάρχει μία ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Αυτό γίνεται και με την κατάρα, η οποία είναι δύναμη που ενεργεί το κακό.

Αν, όμως, πάλι με αγάπη προσευχηθούμε για κάποιον, όση απόσταση κι αν μας χωρίζει, μεταδίδεται το καλό.

Άρα και το καλό και το κακό δεν τα επηρεάζουν οι αποστάσεις. Μπορούμε να τα στείλομε σε αποστάσεις απέραντες. … Ο θρούς της ψυχής μας φθάνει μυστηριωδώς κι επηρεάζει τον άλλον, έστω κι αν δεν εκφράσομε ούτε μια λέξη.

Και χωρίς να μιλήσουμε, μπορεί να μεταδώσουμε το καλό ή το κακό, όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ’ τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ’ τα λόγια.

Η κακή δύναμη δεν έχει φραγμούς, δεν εμποδίζεται ούτε από κλειδαριές ούτε από αποστάσεις. Η κακή δύναμη μπορεί και το αυτοκίνητο να το γκρεμίσει χωρίς να υπάρχει καμιά βλάβη.

Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσουμε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία.

Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνουμε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.

Βέβαια αυτό στην αρχή είναι λίγο δύσκολο.

Πρώτα ήταν ανίκανος να κάνει το καλό, (ο απόστολος Παύλος) μετά που ήλθε ο Χριστός μέσα του έγινε ανίκανος να κάνει το κακό. Και φώναζε μάλιστα: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

Το έλεγε, το κήρυττε με καύχηση, ότι «έχω τον Χριστό μέσα μου», ενώ πρωτύτερα έλεγε: «Ήθελα να κάνω το καλό, αλλά δεν μπορούσα».

Έτσι θ’ αποσπάσουμε την χάρη του Θεού, θα καταστούμε ένθεοι. Άμα δοθούμε κατά κει, άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν.

Ο θυμός η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος!

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

[bersekero]

Θυμαμαι, ειδικα πριν αρκετα χρονια μεχρι και δεκαετιες απο οσο τουλαχιστον εχω εγω προσωπικα μνημες, ηταν αρκετα της μοδας στις Σερρες οπου μεγαλωσα το ξεματιασμα με το μπολάκι με το νερο οπου εριχνε η ξεματιαστρα σταγονες λαδι και εβγαζε το πορισμα αν ειναι καποιος ματιασμενος ή οχι. Λογω της ορθοδοξης ανατροφης μου απο τους γονιες μου ουδεποτε μπηκαμε στην διαδικασια να καθησουμε να μας ξεματιασουν καποιες ειδικευμενες κυριες αλλά προτιμουσαμε την ... απλη ασπιρινη, μια και το βασικο συμπτωμα ηταν ενας δυνατος πονοκεφαλος με στοιχεια κοινου κρυολογηματος
Το περιεργο ειναι οτι υπηρχαν φανατικοι υποστηρικτες του ξεματιασματος λογω του οτι ηταν, κατα επιμονης δηλωση τους, άμεσα ιαθέντες και ωφελουμενοι απο εκεινη την μαγικη σταγονα λαδιου. Ωστοσο παντα αρνουμουν πεισματικα να κατσω να το εφαρμοσουν και σε μενα.

Μετα την γλαφυρη εισαγωγη θα ηθελα να εκθεσω καποιον προβληματισμο. Πριν ομως να πω οτι δεν πολυ-πιστευω σε θετικη και αρνητικη ενεργεια, αυρα κλπ. Πιστευω ομως στον Χριστο και στο οτι ο διαβολος εχει δυναμη. Το τελευταιο το εμαθα με τον σκληρο τροπο οταν καποτε το αμφισβητησα.

Διαβασα λοιπον πριν αρκετα χρονια σε ενα πατερικο βιβλιο (νομιζω ηταν ο αορατος πολεμος) οτι ο διαβολος ειναι τοσο πανουργος που στελνει ενα δαιμονιο να δημιουργησει στον ανθρωπο ενα προβλημα και μετα στελνει ενα αλλο δαιμονιο για να το λυσει! Ετσι ο ανθρωπος χωρις εμπειρια πιστευει οτι εγινε θαυμα και μαλιστα λογω της πιστης του ή επειδη το αξιζε και αυτο τον οδηγει στην υπερηφανεια που ειναι και το βασικο χαρακτηριστικο του εωσφορου. Δαιμονικα συγκλονιστικο και μεγαλη πτωση! Γι αυτο εξαλλου μετα απο αναλογα βιωματα πρεπει να ερωτηθει εμπειρος πνευματικος ή γεροντας αν ηταν εκ Θεου αυτο που συνεβει ή οχι.

Κανω λοιπον την σκεψη, διαβαζοντας τα παραπανω, μηπως τελικα το λυσιμο του ματιασματος με αυτη την απλοϊκη τελετη ειναι ακριβως αυτο. Να πιστεψει ο (υποτιθεμενος ή πραγματικος) ματιασμενος οτι η ταδε κυρια με αυτο το τελετουργικο επιτελει ενα σοβαρο και θεαρεστο εργο. Οτι μια καθημερινη κυρια (συνηθως κουτσομπολα κυρατσα) μπορει ουσιαστικα να επιτελει εστω και μικρο θαυμαστο εργο - θαυμα και δεν υπαρχει η αναγκη να καταφυγει καποιος στα μεσα που δεχεται και χρησιμοποιει η εκκλησια ή η ιατρικη.

Υπαρχει και αλλη οπτικη. Επειδη ο ματιασμενος το πιστευει εντονα οτι θα του λυσει το ματι η κυρια, θεραπευεται λογω της πιστης του αυτης. Ομως μιλαμε για πιστη εστω και εν αγνοια σε κατι δαιμονικο ή στην καλυτερη περιπτωση σε κατι εντελως ανοητο. Οσο και να πιστευω οτι ενα τουβλο μπορει να κανει θαυματα, το θαυμα δεν θα γινει. Δεν υπαρχει τετοιο πραγμα. Αλλο η θετικη σκεψη που βοηθαει ψυχολογικα να ξεπερασεις μεχρι και αρρωστιες που αναζωπυρωνονται με τον κακο ψυχισμο και ψυχολογια (πχ ψωριαση κλπ). Το "θαυμα" Θα γινει μονο με μεσολαβηση του δαιμονα και ο αδαης και αφελης χωρις να το θελει προσφερει θυσια στον διαβολο.

Κι εγω απλες σκεψεις κανω....

[inanm7]

Μηνά ξέχασα να σου πω ότι οι σκέψεις σου είναι πολύ βαθειές και σωστές. Συμφωνώ στο σκεπτικό σου.

Άρη δεν μπορώ να διαφωνήσω σε κάτι από όσα έγραψες, όλα είναι σωστά.

Έχουμε να κάνουμε με θεολόγους!

[bersekero]

Ωστοσο πατερ μου προβληματιζομαι. Υπαρχουν περιπτωσεις που κανουμε ή μας κανουν κομποσχοινι ή γενικα προσευχη φιλοι εν Χριστω αδερφοι και ο αλλος αισθανεται καλυτερα. Τι πιο φυσικο να προσευχεται καποιος για τον αδερφο.
Ειδα πριν λιγο στο ιντερνετ τι ευχες διαβαζουν οι ξεματιαστρες και μια ειναι το Ιησους Χριστος νικά κλπ. Αν ηταν μονο μια προσευχη για τον πασχοντα ματιασμενο θα ελεγα ενταξει, εχουν πιστη και οι δυο, γινεται προσευχη και φευγει το δαιμονιο. Αλλά εδω μιλαμε για ενα τελετουργικο με μπολάκι νερο και λαδι που δεν ειναι καν αγιασμενο και αυτο με χαλαει πολυ.
Ωστοσο υπαρχουν λαϊκοι με τοσο δυνατη προσευχη που κανει θαυματα. Αλλά εχω την εντυπωση οτι οι ξεματιαστρες μακράν απεχουν της αγιοτητας.
Ο Αγιος Νεκταριος και πολλοι αλλοι αγιοι φυσικα λενε οτι μονο ιερεας μπορει να διαβασει την ειδικη ευχη κατα της βασκανειας. Η ευση βρισκεται στα ιερατικα βιβλια και δεν προκειται για αυτοσχεδιες προσευχες.
Η ερωτηση ειναι μεχρι ποιο σημειο μπορει ενας κοσμικος να "ευλογησει". Αρκετοι για παραδειγμα ευλογουν το φαγητο στο τραπεζι. Καποιοι ιερεις το δεχονται αυτο και καποιοι λενε οτι απο ενα σημειο και μετα μονο ιερεας μπορει να ευλογησει στο τραπεζι.
Υπαρχουν και άλλα πραγματα που κανουμε εμεις οι λαϊκοι. Θα σταυρωσω πχ το μετωπο καποιων με την μπατονετα που εφερα απο ευχελαιο. Πρεπει να το κανει οπωσδηποτε μονο ιερεας αυτο? Θυμιαζω το σπιτι. Αυτο μαλλον δεν ειναι καθολου κακο.

[bersekero]

Επισης διαβαζω οτι ειναι παλια παραδοση και κατα τοπους διαβαζονται και διαφορετικες ευχες, που φαινομενικα δεν ειναι εχουν κατι κακο. Βεβαια, αλλο λαϊκη παραδοση και αλλο Ιερα Παραδοση.
Κανω την σκεψη μηπως αδικω αυτη την διαδικασια αλλά και παλι κατι δεν μου καθεται καλα. Πατερ, τα φωτα σου.
Η αληθεια ειναι οτι αυτοι που κανουν ξεματιασμα δεν φαινεται εκ πρωτης οψεως να υποκαθιστουν τους ιερεις. Θυμαμαι παλια, σαν ακραιο παραδειγμα βλασφημιας, ειχα διαβασει που ελεγε ο γεροπαϊσιος που καποιος λαϊκος φορουσε πετραχηλι και εκανε διάφορα. Ή καποιοι μαγοι χρησιμοποιουν εικονες της Παναγιας στο πατωμα και με την βλασφημια τους επικαλουνται τα δαιμονια.
Δεν ξερω, περιεργα πραγματα ειναι αυτα.

[inanm7]

Πρέπει να διαχωρήσουμε την σταύρωση από την ευλογία. Το πρώτο (σταύρωση) σχηματίζεται με τα τρία δάχτυλα όπως κάνουμε το σταυρό μας. Η ευλογία όμως είναι η κίνηση του ιερέα που έχετε δει στις ακολουθίες της Εκκλησίας με το δεξί χέρι και τον σχηματισμό των δακτύλων (όταν λέει π.χ ειρήνη πάση)

Οι λαϊκοί Άρη μπορούν να σταυρώνουν το φαγητό τους σε πλαίσια οικογενειακά, να σταυρώνουν τα παιδιά τους αλλά όχι άλλους. Ο ιερέας μπορεί να σταυρώνει τους πάντες εκτός από τον Επίσκοπο ή γενικά αυτόν που έχει αρχιερωσύνη. Δες το ως θέμα τάξης. Στην οικογένεια οι γονείς σταυρώνουν τα παιδιά τους λόγω πνευματικής εξουσίας που πηγάζει από το μυστήριο του γάμου αλλά τα παιδιά όχι τους γονείς. Ο ιερέας ευλογεί και σταυρώνει όλους τους λαϊκούς και τους διακόνους αλλά όχι τον αρχιερέα (ευλογεί όμως τους αδελφούς του ιερείς). Ο αρχιερέας μπορεί τους πάντες εκτός από τους Πατριάρχες. Ο Πατριάρχης ευλογεί τους Επισκόπους.Ένας λαϊκός δεν σταυρώνει άλλο λαϊκό.

Ο λαϊκός ποτέ δεν ευλογεί, μόνο ο ιερέας και ο επίσκοπος, ούτε καν ο διάκονος. Μπορεί όμως να σταυρώσει ο λαϊκός (σε ότι αναφέρθηκα παραπάνω). Η ευλογία είναι ίδιον της ιερωσύνης και μόνο. Η πηγή της ευλογίας είναι ο Μέγας Αρχιερεύς Χριστός και κατ`επέκταση όσοι δέχονται το μυστήριο της ιερωσύνης. Το να σταυρώσει όμως κάποιος είναι δυνατότητα που δίνεται και σε λαϊκό.

Οπότε όλα τα άλλα που περιγράφεις με λαϊκούς είναι πλάνη και μη αποδεκτά από την Εκκλησία.