Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Για την διάκριση…(λόγοι γέροντος Παϊσίου)



Τον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο δεν πρέπει να τον ελέγχουμε σκληρά, διότι μπορεί να φορτωθεί περισσότερο βάρος

από ό,τι έσφαλλε, και φόβος είναι να καμφθεί.


Τον εγωιστή και πεισματάρη δεν πρέπει να επιμείνουμε να τον ταπεινώσουμε με λόγια αλλά με προσευχή και

ταπείνωση , γιατί, αν επιμείνουμε, και αυτός θα αφρίζει, και ο άλλος θα κουράζεται, θα ιδρώνει

και θα στενοχωρείται.



Η αδιάκριτη συμπεριφορά τις περισσότερες φορές κάνει μεγαλύτερο κακό και από την συμπεριφορά των πολύ

τρελών, που σπάνε κεφάλια, διότι οι αδιάκριτοι με τα κοφτερά τους λόγια πληγώνουν ευαίσθητες καρδιές και

πολλές φορές τις τραυματίζουν θανάσιμα (φέρνουν ψυχές σε απόγνωση).


Όπως πάλι πολύ κακό κάνει και η κοσμική ευγένεια που υποκρίνεται, γιατί ξεγελιέται κανείς , ανοίγει την καρδιά του

και χαραμίζει τελικά την καρδιά του στον κοσμικό άνθρωπο, που δεν ξέρει τι θα πει ευλάβεια (Σαν να δίνει κανείς

χρυσές λίρες σε ανθρώπους που ξέρουν μόνο τις μπρούτζινες δραχμές).

.

Ούτε και να χάνουμε την ώρα μας νουθετώντας ανθρώπους πνευματικά, ενώ αυτοί αναπαύονται στις κοσμικές

συζητήσεις και εγωιστικά να εκφέρουν γνώμες.


Με γνωστούς ανθρώπους, όταν δεν υπάρχει κοινό θέμα συζητήσεως,καλά είναι να προσέχει κανείς στην συζήτηση,

γιατί αρχίζει μεν πνευματική και καταλήγει γυναικείο κουτσομπολιό. Και δεν φτάνει που χάνει κανείς την ώρα,

αλλά χάνει και την ψυχή του με την κατάκριση, ενώ δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε κανέναν, ούτε καταστάσεις,

αλλά , εάν μπορούμε, πρέπει να βοηθήσουμε μια κατάσταση μετά από την πονεμένη μας συζήτηση.


Ούτε και πεθαμένους πρέπει να καταδικάζουμε, γιατί οι ψυχές όλων των ανθρώπων ευτυχώς που είναι

στα χέρια του Θεού, και θα βρούμε πιστεύω έλεος.


Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους , να καταλάβουν

δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη , για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους , και στερηθούν και σε αυτή

την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες

ευλογίες του Θεού.


Αυτόν που πρέπει να κρίνουμε σκληρά, και έχουμε το δικαίωμα, είναι ο κακός μας εαυτός , τον οποίο,

εάν δεν τιμωρήσουμε μόνοι μας σ΄αυτήν την ζωή, για τα σφάλματα που έκανε και δεν κόψουμε και τις κακές

επιθυμίες μας, θα μας τιμωρήσουν αυτά αιώνια.


Ο Καλός Θεός ας μας δώσει καλή μετάνοια , για να κληρονομήσουμε σαν παιδιά Του τον Παράδεισο ,

που μας ετοίμασε σαν φιλόστοργος Πατέρας. Αμήν”.



από το βιβλίο: ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ γέροντος Παϊσίου, εκδ. Ι. Η. Ευαγγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσ/νίκης. σ. 160-162

[XAPA]

Το μάλωμα και ο έπαινος του παιδιού


΄Αγιος Παΐσιος Αγιορείτης



Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ να μη μαλώνουν τα παιδιά τους το βράδυ,

γιατί το βράδυ τα παιδιά δεν έχουν με τι να διασκεδάσουν την στενοχώρια τους

και η μαυρίλα της νύχτας την μαυρίζει πιο πολύ.

Αρχίζουν να σκέφτωνται πώς να αντιδράσουν, ψάχνουν διάφορες λύσεις,

μπαίνει στην μέση και ο διάβολος, και μπορεί να φθάσουν στην απελπισία…

Την ημέρα, και να πουν τα παιδιά: «θα κάνω αυτό ή εκείνο», θα βγουν έξω, θα ξεχαστούν, οπότε διασκεδάζεται η στενοχώρια.


– Γέροντα, το ξύλο βοηθάει τα παιδιά να διορθωθούν;

– Όσο γίνεται, οι γονείς να το αποφεύγουν.

Να προσπαθούν με το καλό και με υπομονή να δώσουν στο παιδί να καταλάβη ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό.

Μόνον όταν είναι μικρό το παιδί και δεν καταλαβαίνη ότι αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο, βοηθιέται, αν φάη κανένα σκαμπίλι,

για να προσέχει άλλη φορά. Ο φόβος, μήπως φάη πάλι σκαμπίλι, γίνεται φρένο και το προστατεύει.


Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου.

Και οι δυο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου. Καθένας όμως με βοηθούσε με το δικό του τρόπο.

Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός. Όταν κάναμε καμιά αταξία, μας έδινε σκαμπίλια.

Εγώ πονούσα λίγο από το ξύλο, μαζευόμουν, όταν όμως περνούσε ο πόνος, ξεχνούσα και τον πόνο και τις συμβουλές του.

Όχι ότι δεν με αγαπούσε ο πατέρας μου. Από αγάπη με έδερνε.

Μια φορά, θυμάμαι – τριών ετών ήμουν – , που μου έδωσε ο πατέρας μου ένα σκαμπίλι, με τίναξε πέρα!

Τι είχε γίνει; Δίπλα από το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο. Οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει στην Αμερική και είχε ρημάξει.

Στην αυλή είχε μια συκιά που τα κλαδιά της έβγαιναν στον δρόμο. Ήταν καλοκαίρι και ήταν γεμάτη σύκα.

Εκεί που έπαιζα με τα άλλα παιδιά, ήρθε ένας γείτονας και με σήκωσε, για να του κόψω μερικά σύκα,

γιατί δεν έφθανε μόνος του να τα κόψη.

Του έκοψα πέντε έξι και μου έδωσε κι εμένα δύο.

Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θύμωσε πάρα πολύ. Μου έδωσε ένα σκαμπίλι!…


Εγώ έβαλα τα κλάματα. Η μάνα μου που ήταν μπροστά, γύρισε και του είπε: «Τι το χτυπάς το παιδί; Τι ήξερε αυτό; μικρό παιδί είναι.

Πως μπορείς να το ακούς να κλαίη;». «Άμα έκλαιγε τότε που το σήκωσε ο άλλος, για να κόψη τα σύκα, δεν θα έκλαιγε τώρα,

είπε ο πατέρας μου. Αλλά, φαίνεται, ήθελε να φάη και αυτό σύκα. Ας κλαίη λοιπόν τώρα».


Που να τολμήσω να το ξανακάνω! Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά.

Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση.

Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά, μου ράγιζε την καρδιά.


«Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει!

Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω;».

Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι.


Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: «Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία».

Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι.

Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν, εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.


– Γέροντα, μερικά παιδιά όμως είναι πολύ άτακτα. Φωνάζουν, τρέχουν, κάνουν ζημιές. Πώς να αποφύγουν οι γονείς το ξύλο;

– Κοίταξε, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα παιδιά, για να μεγαλώσουν φυσιολογικά, θέλουν αυλή, για να μπορούν να παίξουν.

Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται.

Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν.

Δεν πρέπει να στενοχωριούνται οι γονείς, όταν το παιδάκι είναι ζωηρό.

Ένα ζωηρό παιδί έχει δυνάμεις μέσα του και μπορεί να προκόψη πολύ στην ζωή του, αν τις αξιοποιήση.



Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ´,
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2004.

[XAPA]

Διδακτικό περιστατικό: Όταν ένα παιδί βλασφημεί...


Του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου



Πέτρος: Επειδή, άγιε δέσποτα, το ανθρώπινο γένος έχει υποδουλωθεί σε πολλά και αμέτρητα πάθη,

υποθέτω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της η επουράνια Ιερουσαλήμ θα γεμίσει από νήπια.


Γρηγόριος: Δεν αμφιβάλλουμε ότι όλα τα βαφτισμένα νήπια, τα οποία πεθαίνουν σε ηλικία που ακόμη δεν μιλούν,

πηγαίνουν στη βασιλεία των ουρανών. Δεν πρέπει όμως να πιστέψουμε το ίδιο και για όσα αρχίζουν να μιλούν·

γιατί σε πολλά τέτοια νήπια η θύρα της ουράνιας βασιλείας κλείνεται και εξαιτίας των γονιών τους,

αν τα ανατρέφουν με κακό τρόπο.


Κάποιος από την πόλη μας, γνωστός σε όλους, πριν από τρία χρόνια είχε έναν γιο, πέντε χρόνων νομίζω.

Του είχε μεγάλη αδυναμία και τον ανέτρεφε χωρίς αυστηρότητα· έτσι το παιδί αυτό πήρε τη συνήθεια,

όποτε ήθελε κάτι, να βλαστημά -και μόνο που το αναφέρω είναι επικίνδυνο- τη μεγαλοσύνη του Θεού.

Αυτό λοιπόν το παιδί χτυπήθηκε από το θανατικό που έγινε πριν από τρία χρόνια στην πόλη μας και κόντευε να πεθάνει.

Καθώς το κρατούσε ο πατέρας του στην αγκαλιά, όπως αναφέρουν όσοι ήταν εκεί παρόντες,

το παιδί είδε να έρχονται σε αυτό τα πονηρά πνεύματα και άρχισε να φωνάζει, τρέμοντας και κλείνοντας τα μάτια:

«Προστάτεψέ με, πατέρα, προστάτεψέ με».

Και με τις φωνές αυτές γύρισε το πρόσωπο στο στήθος του πατέρα, θέλοντας να κρυφτεί.


Βλέποντάς το ο πατέρας να τρέμει, το ρώτησε τι βλέπει, και το παιδί αποκρίθηκε:

«Μαύροι άνθρωποι ήρθαν και θέλουν να με πάρουν».

Και λέγοντας αυτά, αμέσως βλαστήμησε το όνομα του μεγάλου Θεού και στη συνέχεια ξεψύχησε.

Θέλοντας δηλαδή ο παντοδύναμος Θεός να δείξει για ποιο αμάρτημα το παιδί παραδόθηκε σε τέτοιους δεσμοφύλακες,

το οποίο, όσο ζούσε, ο πατέρας του δεν θέλησε να το εμποδίσει, παραχώρησε να το επαναλάβει όταν πέθαινε.

Και το παιδί αυτό ο Θεός, που με την ευσπλαχνία του το ανεχόταν να ζει βλαστημώντας,

παραχώρησε με δίκαιη κρίση να βλαστημήσει και όταν πέθαινε, για να καταλάβει τη δική του αμαρτία ο πατέρας,

ο οποίος, αδιαφορώντας για την ψυχή του μικρού του γιου,

ανέθρεψε για τη γέεννα της φωτιάς έναν αμαρτωλό όχι μικρό, αλλά μεγάλο.



Από το Γεροντικό

Έλεγαν οι γέροντες: «Παιδαγωγήστε τα παιδιά, αδελφοί, για να μη σας παιδέψουν αυτά».



impantokratoros.gr

[XAPA]

Να μάθουμε να ξυπνάμε με τον Κύριο και να πηγαίνουμε για ύπνο μαζί Του, να τρώμε, να εργαζόμαστε και να βαδίζουμε μαζί Του


Γέροντας Θαδδαίος Βιτόβνιτσας




Ερώτηση:

–Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα για την πνευματική ζωή ενός ανθρώπου;

Απάντηση:

–Το να κρατήσουμε στην καρδιά μας την ειρήνη.

Μην αφήσετε αυτήν την ειρήνη να διαταραχθεί για κανένα λόγο.

Η ειρήνη πρέπει να βασιλεύει στην καρδιά μας - η ειρήνη και η ησυχία.

Η κατάσταση των πεπτωκότων πνευμάτων αποτελείται από χαοτικούς λογισμούς.

Ο δικός μας ο νους όμως πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος, αδιάσπαστος και νηφάλιος.

Ο Θεός μπορεί να εισέλθει μονάχα σε ένα νου που είναι αδιάσπαστος.


Παράλληλα με τη διαφύλαξη της ειρήνης στην καρδιά σας, εξασκηθείτε και στην ακινησία κατενώπιον του Θεού.

Αυτό σημαίνει να έχουμε αδιαλείπτως τη συνείδηση ότι στεκόμαστε ενώπιον της παρουσίας του Κυρίου

και ότι Εκείνος μας βλέπει συνεχώς.

Πρέπει να μάθουμε να ξυπνάμε με τον Κύριο και να πηγαίνουμε για ύπνο μαζί Του,

να τρώμε, να εργαζόμαστε και να βαδίζουμε μαζί Του.

Ο Κύριος είναι πανταχού παρών σε όλα τα πράγματα.


Μπορούμε να βρούμε τη βασιλεία του Θεού μέσα μας.

“Κατέλθετε στην καρδιά σας κι εκεί θα βρείτε την κλίμακα που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού”, λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι “η βασιλεία του Θεού εστί… δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω” (Ρωμ. 14:17).

Το πρώτο σκαλοπάτι στο δρόμο προς την κοινωνία με τον Θεό είναι το ολοκληρωτικό δόσιμο του εαυτού μας σ’ Εκείνον.

Κατόπιν αυτού, είναι η ενέργεια του Θεού που ενεργεί μέσα μας.

Κοινωνία με τον Θεό σημαίνει ότι ο Θεός ενοικεί μέσα μας, και ότι η ενέργειά Του λειτουργεί μέσα μας.

Το πνεύμα μας ενδύεται τον Θεό κι Εκείνος κυβερνά όλα μας τα συναισθήματα, το θέλημα και τον νού μας.

Κι είμαστε έτσι σαν ένα εργαλείο στα χέρια Του.

Κινεί τους λογισμούς, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά μας, και κατευθύνει τα λόγια και τα έργα των χειρών ημών.



yiorgosthalassis

[XAPA]

Γέροντας Πορφύριος: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές.



«Κοίταξε, παιδί μου! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν,

τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια.

Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι όποιοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου.


Εμείς δεν μπορούμε να... αλλάξουμε η να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού.

Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε.

Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος,

σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και

να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει.


Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει.

Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα τής εκδικήσεως η τής τιμωρίας,

αλλά τής διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς

που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση,

και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια τής τιμωρίας,

χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα.


Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες.

Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία.

Και αυτός, αυτό περιμένει.

Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί!

Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια…

Γι’ αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού.

Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό.

Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και ο άλλος τής ψυχής»!




Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ»


talantoblog.

[XAPA]

Μία όμορφη ιστορία του Paulo Coelho με πολλά νοήματα.....



Ένας άντρας , το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δρόμο.

Και καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.

Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο , και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα .

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο.

Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν.

Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη

με πλάκες από χρυσάφι.

Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:


-Καλημέρα

– Καλημέρα , απάντησε ο φύλακας

– Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;

- Αυτός είναι ο παράδεισος

- Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο , γιατί διψάμε


- Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε. Και ο φύλακας του έδειξε την πηγή

- Ναι , μα το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…

- Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.

- Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία , μιας και διψούσε πολύ , αλλά δεν σκεφτόταν να πιει μόνο αυτός.

- Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.


- Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά , εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις , έφτασαν σε ένα

άλλο μέρος , η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο

περικυκλωμένο από δέντρα…


- Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας , και είχε το κεφάλι σκεπασμένο με ένα καπέλο.

- Μαλλόν κοιμόταν. Καλημέρα – είπε ο διαβάτης.

Ο άντρας έγνεψε σε απάντηση με το κεφάλι του. Διψάμε πολύ , το άλογό μου , ο σκύλος μου κι εγώ.

- Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια – είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος.

Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.


- Ο άνθρωπος , το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.

- Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα.

- Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε , του απάντησε εκείνος.

- Επί τη ευκαιρία , πώς ονομάζεται αυτό το μέρος ; ρώτησε ο άντρας.

- ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.


- O Παράδεισος ;

- Μα , ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος.

- Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος. Ήταν η Κόλαση , απάντησε ο φύλακας.


- Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος. Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας.

- Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης.

- Σε καμιά περίπτωση – αντέτεινε ο άντρας.

- Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη , διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν

τους καλύτερούς τους φίλους…


Ποτέ να μην εγκαταλείπεις τους πραγματικούς σου φίλους ακόμη

κι αν αυτό σου προκαλεί δυσκολίες.

- Εάν αυτοί σου προσφέρουν την αγάπη τους και τη συντροφιά τους

έχεις ένα χρέος :


- Να μην τους εγκαταλείψεις ποτέ. Διότι:

Το να κάνεις ένα φίλο είναι ευλογία ,

το να έχεις ένα φίλο είναι δώρο ,

το να κρατήσεις ένα φίλο είναι αρετή ,

το να είναι κάποιος φίλος σου … είναι τιμή…



Tokandylaki

[XAPA]

Ο άγιος Αντώνιος λέει,

«ούτε εγώ σ` ελεώ ούτε ο Θεός σ` ελεεί, αν δεν ελεήσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου»


Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στο γέροντα Αρσένιο:

- Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι για μένα.

- Πώς σε λένε; Με λένε Ανδρέα.

Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή

πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται κι ο Ανδρέας για τον εαυτό του.

Ο άγιος Αντώνιος λέει, «ούτε εγώ σ` ελεώ ούτε ο Θεός σ` ελεεί, αν δεν ελεήσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου».

- Δηλαδή, Γέροντα;

- Μα δεν το καταλαβαίνεις;

Καλά, τότε να σου πω κάτι που συνέβη επί των ημερών μου.


Πέρασε ένας προσκυνητής από την έρημο ψάχνοντας άγιους, όπως και εσύ τώρα, για να του κάνουν προσευχή.

Βρίσκει ένα ασκητή και του λέει: «σε παρακαλώ γέροντα, προσευχήσου για μένα, έχω σοβαρά προβλήματα».

Ο ασκητής τον λυπήθηκε και κάθε βράδυ στην αγρυπνία, δώστου προσευχή για τον κοσμικό.

Μια νύχτα ενώ προσευχόταν, βλέπει έξω από το κελί του τον σατανά, να γελά σαρκαστικά και να κοροϊδεύει.

Του λέει ο Μονάχος. «γιατί ρε καταραμένε μου χαλάς την ησυχία;»,

κι ο σατανάς, «χα, χα, χα γελώ που αγρυπνάς άδικα για τον δικό μου (τον Γιάννη).

Κι αυτός αγρυπνά αλλά στα στέκια τα δικά μου (εννοώντας ασφαλώς τα κέντρα διαφθοράς)».

Ε, τώρα κατάλαβες τι θέλω να πω;

-Ναι , Γέροντα, τώρα κατάλαβα ότι πρέπει κι εμείς να ζούμε χριστιανικά και να προσπαθούμε όσο μπορούμε



Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ(1886 – 1983) ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ
ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ

[XAPA]

Αδελφοί μου!
Μην έχουμε την αγωνία και το άγχος των απίστων και των ανθρώπων του μαμωνά.



Αδελφοί μου! Μην έχουμε την αγωνία και το άγχος των απίστων και των ανθρώπων του μαμωνά.

Δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο• Υπάρχει Θεός πατέρας, υπάρχει η θεία του πρόνοια.

Σ’ αυτόν η ελπίδα μας στις δύσκολες στιγμές, σ’ αυτόν η απόλυτη εμπιστοσύνη μας.


Ανοίξτε το βιβλίο της ζωής σας, για να δείτε θαύματα

Μην ανοίξετε σήμερα εφημερίδες και ραδιόφωνα.

Ανοίξτε το βιβλίο της ζωής σας.

Θυμηθείτε, από μικρά παιδιά μέχρι τώρα, πόσες φορές σας έσωσε.

Από πάνω σας ήταν και είναι συνεχώς απλωμένο το χέρι του Θεού.


Ανοίξτε την ιστορία του έθνους μας, και θα δείτε πόσες φορές η πατρίδα μας πλησίασε στην καταστροφή,

και ο Θεός «δια θαυμάτων» μας έσωσε, όπως είπε ο Καποδίστριας.





Ανοίξτε και την παγκόσμια ιστορία, και θα δείτε, ότι ο Θεός μεριμνά, ενδιαφέρεται για κάθε πλάσμα του.

Υπάρχει πατέρας, ερωτά η Αγία Γραφή, που όταν το παιδί του ζητήσει ψωμί, θα του δώσει πέτρα;

ή όταν του ζητήσει ψάρι, θα του δώσει φίδι;

Αν οι σαρκικοί πατέρες δεν το κάνουν αυτό, πόσο μάλλον ο ουράνιος Πατέρας (βλ. Ματθ. 7, 9-11• Λουκ. 11, 11-13).


Ένας είναι ο πατέρας μας.

Και αν οι πάντες μας εγκαταλείψουν, κι αν σείεται η γη και γίνει κόλαση ο κόσμος, και εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού ει» (Ψαλμ. 22,4)…

Για όλα αυτά λοιπόν να έχουμε πίστη στο Θεό και να μη μας καταλαμβάνει το άγχος.



Απόσπασμα ομιλίας επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Φλώρινα 1-7-1979, εις τον ναό του Αγίου Παντελεήμονος


pentapostagma.gr

[XAPA]

Τὸ ποτὸ τοῦ Θεοῦ


Ἅγιος Αὐγουστῖνος


Στόν κόσμο πού ζοῦμε ἕνα πρᾶγμα εἶναι βέβαιο: ὁ θάνατος• κάποια στιγμή, ὅλοι μας,

θά ἀφήσουμε αὐτή τήν ζωή• βιολογικά, θά πάψουμε νά ὑπάρχουμε.

Ὅλα τά ὡραῖα τοῦ κόσμου τούτου χαρακτηρίζονται ἀπό τήν σφραγίδα τῆς φθορᾶς• τῆς ἀστάθειας• τῆς ἀβεβαιότητας.

Ὅπου κι ἄν στρέψεις τό βλέμμα σου θά ἰδεῖς, κυρίαρχο στοιχεῖο τήν ρευστότητα.

Ἀκόμη καί ἡ δική μας παρουσία ἐπάνω στήν γῆ εἶναι μία περιπλάνηση.

Ζοῦμε χωρίς μόνιμη κατοικία.


Στό σπίτι πού σύ τώρα ζεῖς, θά σέ διαδεχθῆ κάποιος ἄλλος, ὅπως καί σύ διαδέχθηκες τόν προκάτοχό του.

Τό ἀληθινό μας σπίτι εἶναι κάπου ἀλλοῦ. Στόν οὐρανό.

Καί νά, τό παράξενο: δέν ξέρομε πότε θά ἀναχωρήσωμε•

πότε θά ἀκούσωμε τήν φωνή τοῦ Πατέρα μας νά μᾶς καλεῖ νά γυρίσωμε στό σπίτι Του• στό σπίτι μας.


Πόσο ὄμορφη εἶναι ἡ ζωή! Τί γλυκειά πού εἶναι ἡ ζωή!

Ὅλοι μας ἔχομε ἀνάγκη καί ἀπό λίγη ἀναψυχή• λίγη «χαλάρωση», γιά νά μπορέσωμε νά συνεχίσωμε αὐτό

τό ἐπίγειο προσκύνημά μας.

Βέβαια, μέ τήν «χαλάρωση» δέν ἐννοῶ τήν ἁμαρτωλή διασκέδαση, οὔτε τήν σπατάλη.

Γιά ρίξε μιά ματιά στόν ἄνθρωπο πού κατάλαβε ποῦ βρίσκεται ἡ πραγματική χαρά.

Γι᾿ αὐτόν, ἀναψυχή εἶναι τό ζεστό περιβάλλον τῆς οἰκογένειάς του καί ἡ ἀνέμελη ζωή τῆς ἁπλότητας.


Ὅμως. Ὅσο ἀθῶα κι ἄν ζεῖ κανείς, ἀπολαμβάνοντας τήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς καί τά ὡραῖα τοῦ κόσμου,

διατρέχει τόν μέγιστο κίνδυνο: νά λησμονήσει τήν ἀληθινή του πατρίδα• τό πατρικό του σπίτι.

Γι᾿ αὐτό, ὁ πανάγαθος Πατέρας, βλέποντας τό παιδί Του, μέσα στήν χαρά τῆς ζωῆς, νά ἀποπροσανατολίζεται,

θέλοντας νά συμμετέχει καί αὐτός στήν χαρά του, τοῦ προσφέρει τό δικό Του ποτό:

ἕνα μεῖγμα, δικῆς Του κατασκευῆς.


Τοῦ ἀνακατεύει:


•τά χαρούμενα μέ τά λυπηρά•

•τά εὐχάριστα μέ τά δυσάρεστα•

•τά γλυκά μέ τά πικρά.


Γι᾿ αὐτό, καί σύ ἀδελφέ, μή κάνεις τό λάθος καί ἀπελπίζεσαι, ὅταν στήν πορεία τῆς ζωῆς σου δοκιμάζεις πίκρες,

πόνο καί θλίψη.

Τό ποτό τοῦ Θεοῦ, γιά σένα πού ταξιδεύεις γιά τήν ἀληθινή σου πατρίδα, εἶναι εὐεργεσία καί προστασία,

ὥστε νά μή νομίσεις τό ξενοδοχεῖο (τήν παρούσα ζωή) σάν τήν μόνιμη κατοικία σου (την αἰώνια ζωή).







Θυμίσου, τότε, καί τό πάθημα τοῦ Πέτρου.

Μέ μιά διαφορά: Ἐκεῖνος, περπάτησε ἐπάνω στά νερά μιᾶς λίμνης.

Ἐσύ, περπατᾶς ἐπάνω στά νερά τῆς θάλασσας τοῦ κόσμου τούτου.

Γιά σένα, κύματα εἶναι οἱ δοκιμασίες• καί φουρτούνα οἱ πειρασμοί• γύρω σου,

οἱ ἄνθρωποι σάν ἄλλα ψάρια, «σκοτώνονται» ποιός θά καταβροχθίσει τόν ἄλλο.

Ἐσύ ὅμως, μή φοβᾶσαι! Μή δειλιάζεις! Ξεκίνα.



Περπάτα ἐπάνω στά νερά μέ σταθερότητα καί ἐμπιστοσύνη σέ Ἐκεῖνον πού σέ πρόσταξε νά περπατήσεις, για

να μη βυθισθεῖς.

Ὁ Πέτρος φώναξε: ἐάν πράγματι εἶσαι Σύ Κύριε, πρόσταξε νά ἔρθω κοντά Σου.

Τοῦ εἶπε ὁ Χριστός: Ἐμπρός, ἔλα! Ὁ Πέτρος ἄκουσε, ὑπάκουσε καί ξεκίνησε νά περπατάει ἐπάνω στά νερά.

Ὅταν ὅμως, νοῦς καί καρδιά ἔπαυσαν νά ἀτενίζουν τόν Χριστό, ἄρχισε νά βουλιάζει.

Καί μέσα στήν ἀπελπισία του φώναξε: «Κύριε, χάνομαι, σῶσε με». Καί ὁ Χριστός τόν ἅρπαξε ἀπό τό χέρι.


Καί ἐσύ, ἀδελφέ μου, τό ἴδιο κάμε.

Ὅταν δυσκολεύεσαι νά πιεῖς τό ποτό πού σοῦ ἔφτιαξε ὁ Χριστός,

φώναξε Του ὅπως ὁ Πέτρος: Κύριε, χάνομαι!

Ἅπλωσε τό παντοδύναμο Σου χέρι καί κράτα με στήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας για να μην πνιγῶ, να μη χαθῶ!

Καί τότε, θά Τόν ἰδεῖς νά ἁπλώνει τό χέρι Του και να σε κρατάει γερά ἐπάνω ἀπό τά νερά.




theomitoros

[XAPA]

Γερόντισσα Γαβριηλία: Γιά τήν ἀλλαγή τῶν ἄλλων



Μ. : Ἀδελφή μου, ὅταν βλέπουμε κάτι στραβό στόν ἄλλον, πῶς μποροῦμε νά τόν κάνουμε ν' ἀλλάξει σ'αὖτό το σημεῖο;

Γ.Γ.: Εἶναι μεγάλη πλάνη νά νομίζεις ὅτι μέ τήν προσπάθειά σου μπορεῖς νά ἀλλάξεις ἕναν ἄνθρωπο. Ποτέ.

Μέ τήν ζωή σου, μπορεῖ.

Μέ τήν προσπάθεια, τήν ὁμιλία, τήν ἀντίθεση καί μέ ὅλα αὐτά, ποτέ, ἤ πάρα πολύ σπάνια.

Ἤ ἀλλαγή, θά γίνει ὅταν ἔρθει ἤ Ὥρα τοῦ Θεοῦ.


Ἐάν ἔσυ ἀλλάξεις τόν ἐαυτόν σου καί γίνεις τό ζωντανό παράδειγμα αὐτοῦ ποῦ θέλεις ν' ἀλλάξεις,

τό ἰδεῶδες του, καί σέ δεῖ εὐτυχισμένη, τότε θ'ἄλλαξει.

Ὅταν προσεύχεται κανείς γιά ἕναν ἄνθρωπο, αὐτό εῖναι ἐντάξει.

Ἀλλά, ὅταν προσπαθεῖ νά τόν ἀλλάξει, ὄχι. Αὐτό εἶναι μόνο στό Χέρι τοῦ Θεοῦ.


Ὁ Θεός ἔχει τό Πρόγραμμά Του γιά τήν ζωή τοῦ καθενός μας. Γιά ὅλους.

Ἐμεῖς εἴμεθα ἐλεύθεροι. Δέν ξέρουμε ὅμως ὅτι Ἐκεῖνος ξέρει τί θά κάνουμε.

Ἐκεῖνος τά ξέρει ὅλα. Ξέρει τήν πορεία μᾶς μέχρι τήν τελευταία στιγμή τῆς ζωῆς. Ἐμεῖς δέν τήν ξέρουμε.

Κι ἄν Μ. μου,προσπαθήσουμε τόν ἑαυτό μας, νά ἑνώνουμε πέρισσοτερο μέ τόν Θεό,

τότε δέν θά ἔχουμε ἀνάγκη νά κάνουμε τίποτε.


Γιατί αὐτομάτως θά γινόμαστε παράδειγμα σ' αὐτούς ποῦ θά θέλαμε νά δοῦμε στό Δρόμο Του.

Ὅμως, εἶναι φυσικό, τόσο μέ τά νειάτα σου, ὅσο καί μέ τήν ἀγάπη ποῦ ἔβαλε ὅ Θεός μέσα στήν καρδιά σου,

νά μήν μπορεῖς στήν ἀρχή τουλάχιστον, νά τό καταλάβεις καί νά ἀπογοητεύεσαι καί νά λές:

«Τί κατάστασις εἶναι αὐτή; Τόση προσπάθεια, κι ἀκόμα αὐτός ἐκεῖ;»


Ξέρεις ὅμως; Τό ἴδιο λέει καί ὅ Θεός μαζύ μας:

«Τόσες φορές συγχώρεσα. Τόσες φορές ἔκανα ὑπομονή. Ἀκόμα αὐτός;»

Καί τότε, ἡ συνέχεια θά εἶναι σέ προσευχή. Ὅπως καί ἤ ἄρχη εἶναι στήν προσευχή.

Χωρίς νά κρίνουμε τόν ἄλλον.


Μιά φορά, ὅταν εἶχα καταλάβει πιά ὅτι ἤ προσευχή εἶναι τό πᾶν, εἶδα στόν δρόμο δύο παιδάκια, στόν

θυμό τους πάνω, νά σκοτώνονται στό ξύλο.

Δέν πῆγα νά τά χωρίσω, ὅπως θά πήγαινα παληά, αλλά ἔβαλα ἀμέσως σέ πράξη αὐτό ποῦ πίστευα.

Γύρισα ἄπο τήν ἄλλη μεριά τό κεφάλι καί είπα: Κύριε, βάλε Ἐσύ τήν Εἰρήνη Σου ἀνάμεσα στά δυό τους.


Κι ὥσπου νά γυρίσω νά τά δῶ, αὐτά γελοῦσαν καί παῖζαν πάλι...

Ἦταν μιά ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ.

Νά τό ξέρεις Μ. μου. Ἡ εἰρήνη καί ἡ γαλήνη μας, καί τό πῶς ζοῦμε εἶναι πού δείχνουν

τό πόσο πιστεύουμε.

Γι' αὐτό, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νά μᾶς λέει τά καλύτερα διδάγματα.

Ὅμως, ἄν τόν δοῦμε ταραγμένο, ἀνήσυχο καί νά παραπαίει ὁ ἴδιος,

δέν μποροῦμε νά πιστέψουμε αὐτά ποῦ θά μᾶς πεῖ.

Ἄν θέλουμε λοιπόν νά βοηθήσουμε τούς ἄλλους, σκοπός τῆς ζωῆς μας πρέπει νά εἶναι νά πλησιάζουμε

ὅσο μποροῦμε στό Πρότυπο, δηλαδή στόν Κύριο.


Ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ἀσκητική της Ἀγάπης».



Pentapostagma