Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι



Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι.

Άκου τη συμβουλή μου:

Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλωσύνη.

Όλη η υπόθεση θέλει ταπείνωση.


Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σου λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή.

Να του πης: “Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησε με να γίνω καλύτερος.

Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω”.


Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία.

Έτσι θα διατηρής στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη.

Σου είπε ο αδελφός σου ότι είσαι ύπουλος! Πάρε το για αστείο, και μη σου κακοφανεί!


Αλλά, κι άν ακόμη το εννοούσε, σε ερωτώ: Μήπως στην πραγματικότητα δεν είμαστε όλοι ύπουλοι;

Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι παντού και πάντοτε ευθύς και ειλικρινής;

Πες ότι σου το είπε αυτό ο αδελφός σου κατά παραχώρηση Θεού, για να ταπεινωθείς και να διορθωθείς.


Και εσύ να νοιώθεις όχι αντιπάθεια, αλλά αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον αδελφό σου,

που, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο, σε βοηθά να διορθωθείς και να σωθείς!

Όταν σε λυπούν ή όταν σε προσβάλλουν, τότε να ενθυμήσαι τα Πάθη του Κυρίου μας:


Όταν τον ύβρισαν, αυτός δεν ύβριζε,

όταν τον ειρωνεύονταν, αυτός δεν ειρωνευόταν,

όταν τον κτυπούσαν, αυτός δεν κτυπούσε,

όταν τον κακολογούσαν, αυτός δεν κακολογούσε,

αλλά σ’ όλα αυτά ανταποκρινόταν με ηρεμία: “Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού” (Ιω. ιη’ 23).


Και προσευχόταν για τους σταυρωτές Του.

Να ζούμε, όπως έζησε ο Χριστός, δηλαδή με ταπείνωση, με υπακοή, με ανεξικακία.

Να φροντίζουμε να Τον μιμούμαστε, όσο γίνεται, σε όλα.


Μετά χαράς να βαδίζουμε τη στενή και τεθλιμμένη οδό, και να μισούμε τον φαρδύ και αστόχαστο βίο.

Πρόσεξε να μη σου κακοφαίνεται, όταν σου πουν λόγο σκληρό.

Οι λόγοι οι σκληροί, οι υβρισιές, οι καταφρονήσεις απαλλάτουν τον άνθρωπο από τους κακούς λογισμούς,

και μάλιστα τους αισχρούς.


Τον απαλλάτουν απ’ όλα τα πάθη, αρκεί να υπομένει.

Αν σε κοροϊδεύουν, εσύ κάνε καλούς λογισμούς, παίρνε το π.χ. για αστείο, και έτσι φεύγει εύκολα

η παρεξήγηση και το σκάνδαλο.


Ο Κύριος μακαρίζει τους πραείς. Λέγει ότι “αυτοί κληρονομήσουσι την γην” (Ματθ. ε’ 5).

Αυτός, που είναι πραγματικά πράος, όχι μόνο εξωτερικά δεν οργίζεται, αλλ’ ούτε και μέσα στην ψυχή του.

Την ώρα του παροξυσμού να προτιμάς τη σιωπή, την προσευχή και τη φυγή, και ποτέ σου δεν θα το μετανοιώσης.


Πολλοί οργίζονται όχι μόνον εναντίον ανθρώπων, αλλά και εναντίον αψύχων πραγμάτων, και αρχίζουν

να σπάνε αντικείμενα και να χτυπούν τα ζώα, που νομίζουν ότι τους έφταιξαν.

Όμως ο αληθινά πράος και ανεξίκακος δεν οργίζεται με τίποτε και είναι πάντοτε ειρηνικός.


Το Πνεύμα το Άγιο κατοικεί μέσα στην ψυχή του.

Η πραότης, όταν είναι κατά Θεόν, δεν είναι ούτε δειλία, ούτε αδυναμία,

αλλά είναι δύναμη πνευματική και πίστη στον Θεό αληθινή.


Ο πράος παραμένει ανεπηρέαστος στον νου και στην καρδιά του.

Δεν ταράσσεται, ούτε όταν τον κατηγορούν, ούτε όταν τον επαινούν ούτε όταν τον υπολογίζουν,

ούτε όταν τον αγνοούν, ούτε όταν τον εξυψώνουν, ούτε όταν τον ταπεινώνουν.


Αυτή όμως η αρετή είναι καρπός μεγάλης πίστης στον Θεό, βαθιάς ταπείνωσης και καθαρής προσευχής.

Ο πράος επηρεάζει και τους άλλους γύρω του.

Ειρηνεύει αυτούς, που διαπληκτίζονται, γαληνεύει αυτούς, που έχουν ταραχή και σύγχυση.



Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης


πηγή: proskynitis

[XAPA]

ΤΟ ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ ΨΑΡΙ


Ο Γέροντας Παΐσιος συνήθως δε δεχόταν δώρα όσες φορές τα κρατούσε,

το έκανε, για να μη στεναχωρεί τους αδελφούς, που του τα πήγαιναν.

Πάντα, όμως, τα έδινε, είτε σε επισκέπτες είτε σε μοναχούς, πού τα είχαν ανάγκη.

Ο ίδιος περνούσε μ' ελάχιστες τροφές, παρόλο, πού μερικές φορές, λόγω των πολλών του ασθενειών,

είχε ανάγκη από περισσότερες και καλύτερες.


Τα ασκητικό του ήθος δεν του επέτρεπε αποθηκεύσεις για καιρό ανάγκης.

Μόνο τον ελάχιστο άρτο, η καλύτερα το παξιμάδι, προσπαθούσε να έχει.

Επιπλέον, ή εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού ήταν πολύ μεγάλη

και ποτέ δεν είχε απογοητευθεί, όσες δυσκολίες επιβίωσης και αν αντιμετώπιζε.


Ένα χειμώνα ο Γέροντας ήταν βαριά άρρωστος. Το χιόνι έξω τα είχε καλύψει όλα Τα πάντα είχαν αλλάξει.

Το κελί του Τιμίου Σταυρού, τα δένδρα, τα μονοπάτια είχαν χαθεί,

τα πουλιά είχαν λουφάξεί και ή ομίχλη περιόριζε την ορατότητα.

Ο Γέροντας δεν είχε καμιά επικοινωνία με άλλους μοναχούς.

Καμιά επικοινωνία και με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα.

Ήταν αποκλεισμένος από παντού. Μόνο ό ουρανός ήταν ανοιχτός.

Είχαν περάσει αρκετές μέρες. Ό Γέροντας κυριολεκτικά είχε αποστεωθεί.

Έφτασε σε σημείο να μη έχει το παραμικρό να φάει ούτε και να μπορεί ν' ανάψει τη σόμπα

Ήταν νηστικός, παγωμένος, σχεδόν παράλυτος.


Το μόνο, πού μπορούσε να κάνει ήταν να ψελλίζει την προσευχή: «Κύριε, ελέησε με! Μη με εγκαταλείψεις!».

Οι ελπίδες του μέρα με τη μέρα λιγόστευαν. Περίμενε τον Κύριο να τον πάρει κοντά του.

Όμως ή προσευχή του συνεχιζόταν, παρ' όλη τη σωματική του αδυναμία.

Κάποια στιγμή έγινε θερμότατη και θεοπειθής.

Και τότε γέμισε το κελί Αγγέλους και Αγίους, πού υπηρετούσαν τον πάσχοντα Γέροντα

Του άναψαν τη σόμπα, του ετοίμασαν φαγητό, τον παρηγόρησαν και τον στήριξαν,

μεταβάλλοντας το παγωμένο κελί του σ' ένα κομμάτι του παραδείσου.


Την επομένη μέρα ο Γέροντας άρχισε να νιώθει καλύτερα και σε τρεις μέρες ανάλαβε πλήρως τις δυνάμεις του.

Ή χαρά του ήταν μεγάλη. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα συναισθήματα του.

«Θεέ μου, δεν αντέχω τόση χάρη. Λιγόστεψε την», έλεγε.

Πέρασαν πέντε ολόκληροι μήνες και δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα με την υγεία του.

Την Κυριακή, όμως, του Τυφλού αρρώστησε και δεν είχε τίποτα να φάει. Δεν απελπιζόταν, ωστόσο.

Το απόγευμα φόρεσε κάτι παραπάνω και βγήκε έξω. Ό ήλιος έκανε την ατμόσφαιρα ευχάριστη.

Ό Γέροντας κάθισε κάτω απ' την ελιά, πού ήταν κοντά στη πόρτα του κελιού του

κι έβλεπε προς τα κάτω, προς τη θάλασσα.


Το πονεμένο του σώμα δεν άντεχε πολύ. Έπρεπε κάτι να φάει.

«Ίσως να με θυμηθεί κάποιος αργότερα», σκέφθηκε και άφησε το λογισμό της ανυπομονησίας να περάσει.

Την ώρα, πού ο ήλιος έδυε, ο Γέροντας κοιτούσε τον ουρανό και διαπίστωσε ότι κάποιο γεράκι

ερχόταν προς το μέρος του, σχεδόν απειλητικά.

Νόμισε ότι το άγριο πουλί τον πέρασε για αγρίμι και ήθελε να τον χτυπήσει.

Όμως το πουλί έκανε ένα κύκλο πάνω από το κελί,

χαμήλωσε αρκετά και μετά φτεροκόπησε γρήγορα και απομακρύνθηκε.

Ο Γέροντας παρακολούθησε τη σκηνή εντυπωσιασμένος.

Αμέσως άκουσε κι ένα θόρυβο ανάμεσα στα χορτάρια, σε απόσταση είκοσι τριάντα μέτρα.

Σηκώθηκε για να δει τι συνέβαινε.

Ήταν ένα ψάρι, που χτυπιόταν στα χορτάρια.

Κατάλαβε ότι η πρόνοια του Θεού δεν τον είχε ξεχάσει.



panagianafplioy

[XAPA]

Tαπείνωσε τον λογισμό σου…

Πάτερ, τι να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;


Ο άγιος Νήφων

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε το ρόλο που παίζει η ταπείνωση στην σωτηρία μας.

Στο κείμενο που ακολουθεί θα μπορέσετε να πάρετε μια γεύση αυτής της αλήθειας

από ένα περιστατικό της ζωής του Αγίου Νήφωνος …


Κάποτε που ήταν στην εκκλησία της Θεοτόκου το Χαλκοπρατίου,

τον πλησίασε ένα πολύ ενάρετο παιδί που έτρεχε πάντα ακούραστο στις ιερές ακολουθίες.


-Πάτερ, τον ρώτησε, τι να κάνω για να κερδίσω τη σωτηρία;

-Εσύ παιδάκι μου, είσαι μια αγνή ψυχή.

Πως ζητάς ν’ ακούσεις σωτήριο λόγο από ένα γέρο που σάπισε στην αμαρτία;

-Ο λόγος του Θεού, πάτερ, λέει: «Επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι».

Γι’ αυτό κι εγώ ζητάω να ακούσω από σένα ένα καλό λόγο.

Μη με περοφρονήσεις, λοιπόν, τον ανάξιο.


-Τι σκέπτεσαι;

Να γίνεις μοναχός ή να ευαρεστήσεις στον Θεό ακολουθώντας τη συνήθη ζωή; Τον ρώτησε τότε ο άγιος.

-Σκέπτομαι, Πάτερ, να γυμνασθώ πρώτα μέσα στη ζωή και μετά ό, τι θέλει ο Θεός.

-Αν θέλεις, παιδί μου, να κατοικήσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, οφείλεις να προσέξεις τα εξής:

Να μην κατηγορείς κανέναν απολύτως, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς.

Φυλάξου πολύ να μη λες «ο τάδε ζει ενάρετα ή ο δείνα άσωτα»,

διότι αυτό ακριβώς είναι το «μη κρίνετε».

Όλους να τους βλέπεις με το ίδιο μάτι, με την ίδια διάθεση,

με την ίδια σκέψη, με απλή καρδιά, να τους δέχεσαι σαν τον Χριστό.


Μην ανοίξεις τ’ αυτί σου σε άνθρωπο που κατακρίνει.

Ούτε, πολύ περισσότερο, να ευχαριστείσαι και να συμφωνείς με όσα λέει.

Αλλά να κρατάς το στόμα σου κλειστό.

Να είσαι δηλαδή αργός στα λόγια και επιμελής στην προσευχή.

Αλλά ούτε κι αυτόν τον ίδιο που κατακρίνει να τον καταδικάσεις μέσα σου.

Κάνει βέβαια κάτι κακό.

Αλλά εσύ να βλέπεις τα δικά σου ελαττώματα και να κατηγορείς τον εαυτό σου μόνο.


-Αυτά που μου είπες, πάτερ, παρατήρησε το παιδί,

είναι για...τους φτασμένους αγωνιστές.

Πως όμως εγώ ο μηδαμινός θα μπορέσω να φτάσω ως εκεί, για να ευαρεστήσω στον Θεό;

-Η νεότητα, παιδί μου , αν έχει ταπείνωση και αγνότητα, αρκεί.

Δεν της ζητάει τίποτα άλλο ο Θεός. Γι’ αυτό, παλικάρι μου, να είσαι αγνός και ταπεινός.

Βάζε τον εαυτό σου κάτω απ’ όλους. Τότε πραγματικά θα ζεις συντροφιά με τον Χριστό.


Αγωνίσου επίσης να μη φαντάζεσαι με το νου σου ότι έφτασες στα μέτρα των αγίων,

αλλά να λες συνεχώς: «Ξέρεις, ψυχή μου, ότι ξεπεράσαμε στις αμαρτίες και τους δαίμονες

και μέχρι τώρα δεν κάναμε καμία καλή πράξη για τον Θεό;

Αλλοίμονο μας, ταλαίπωρη! Τι θα γίνουμε την ημέρα της κρίσεως;»


Για αυτό να θεωρείς την προσευχή σου, παιδί μου, όλο τον καιρό της ζωής σου,

σαν του χειρότερου αμαρτωλού. Διότι τότε αμαρτάνουμε χειρότερα,

όταν νομίζουμε ότι η προσευχή μας είναι άγια και καθαρή.

Άλλωστε και αν ακόμη κάνει κανείς σημεία και τέρατα,

πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αναπολόγητο,

γιατί οπωσδήποτε θα αμαρτάνει στην προσευχή με τα εσωτερικά σκιρτήματα

της καρδιάς ή και με τους απρόσεκτους λογισμούς.

(Δηλαδή, όταν άλλα λέει το στόμα κι αλλού τρέχει ο νους).

Γιʼ αυτό θυμήσου να λες πάντα τούτα τα λόγια:

«Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθαρισόν με καί ἀπό ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου».


Πρέπει ακόμη να έχεις και τούτο υπ’ όψη σου:

Ποτέ να μην ευχαριστείσαι με τα καλά σου έργα ούτε να ξεθαρρεύεις εξ αιτίας τους.

Δεν ξέρεις, αν είναι αρεστά ή αποκρουστικά στο Θεό.

Γι αυτό καλύτερα να έχεις το θάρρος σου σ’ Εκείνον και στη δύναμη του,

λογαριάζοντας τον εαυτό σου ανώφελο χώμα.

Αχ, παιδί μου, πόσες αμαρτίες κάνουμε και δεν τις ξέρουμε!


Όταν δεις τους συνανθρώπους σου να σφάλλουν, εσύ να τα βάζεις με τον εαυτό σου.

Κι αν κανείς σε βρίσει, σε κατακρίνει ή σε περιφρονήσει, έστω και μέχρις εξευτελισμού,

ταπείνωσε τον λογισμό σου και κατάκρινε και συ ο ίδιος τον εαυτό σου

σαν αμαρτωλό και ανάξιο να ζει!… Ε, μ’ όλ’ αυτά θα έρθει η διόρθωση και η σωτηρία.


Τότε ο νέος τον ξαναρώτησε:

-Πάτερ, πως μπορεί ο άνθρωπος να νικάει κάθε πειρασμό του διαβόλου;

-Η νίκη σε κάθε πειρασμό είναι η σιωπή και η ταπείνωση.

Όλα τα έργα του ταπεινόφρονος είναι γνωστά στον Θεό και επαινετά από τους αγγέλους του.

Γι’ αυτό είναι φρικτά και φοβερά στους δαίμονες.

Γίνε, λοιπόν, ταπεινός και συντετριμμένος στην καρδιά,

ώστε να ποθήσει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα σου

και να σου δώσει έτσι δύναμη ν’ αποκρούσεις κάθε βιοτική μέριμνα.


Γιατί διαβλέπω ότι αυτή περισσότερο σε απομακρύνει από το δρόμο του Θεού

απασχολώντας σε με ανώφελα πράγματα.

Αυτά δεν θα μας ωφελήσουν σε τίποτε, παιδί μου, την ημέρα της Κρίσεως.

Δεν μας έστειλε ο Κύριος σε τούτη τη ζωή, για να πνίξουμε τον αυτό μας μέσα στις μέριμνες

και τις υπερβολικές φροντίδες δελεαζόμενοι απ’ τον διάβολο- μη γένοιτο!

Καλυτέρεψε ολόκληρο τον εαυτό σου προς τον Θεό φροντίζοντας μόνο για την ψυχή σου,

και Εκείνος έχει έννοια και για τις υλικές σου ανάγκες.

Γιατί κανένας, όσο κι αν φροντίζει στην παρούσα ζωή για τη σάρκα του,

δεν μπορεί να προσθέσει στο ανάστημά του ένα πήχη, καθώς είπε ο Κύριος.

Τι όφελος έχουμε απ’ τα πράγματα του κόσμου, έστω κι αν λάχει να τα συνάξουμε όλα στις αποθήκες μας;


Στο τέλος τα αφήνουμε εδώ.

Κι εμείς γυμνοί από αρετές κατοικούμε στον τάφο!…

Ποιο υλικό κέρδος μπορεί να μας σώσει τότε; Ασφαλώς κανένα.

Θα μας ζώσει από παντού το σκοτάδι, το ουαί, η αιώνια κόλαση.

Γι’ αυτό είναι απόλυτη ανάγκη να προσευχόμαστε αδιάλειπτα με πολλή περισυλλογή και γαλήνη.

Νιώσε, λοιπόν, παιδάκι μου, και βάλε καλά στην καρδιά σου όλα όσα σου λέω

και από δω και μπρος κόψε τις φροντίδες και ζήσε συνετά και ευάρεστα στον Κύριο και Θεό σου.


Μ’ αυτές τις συμβουλές του ο μακάριος έφερε βαθειά κατάνυξη στην καρδιά του νέου.

Τέλος εκείνος φεύγοντας έπεσε στα πόδια του και ζήτησε την ευχή του.

Το ίδιο έκανε και ο Νήφων.

Έπεσε κι αυτός στα πόδια του παιδιού κι έπειτα του έδωσε την ευχή του, για να φύγει.


Το παιδί αυτό ήταν υιός ενός από τους μεγάλους άρχοντες του παλατιού.

Από τότε τον περισσότερο καιρό του τον περνούσε μαζί με τον όσιο πριν αυτός να τιμηθεί με το επισκοπικό αξίωμα.

Έμαθε και το κελί του και σύχναζε εκεί τρυγώντας τα θεία διδάγματα,

τα γλυκύτερα «υπέρ μέλι και κήριον».

Έτσι τράφηκε η ψυχή του κι από μικρός έγινε εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού.

Με τα πνευματικά του χαρίσματα ευαρέστησε στον Κύριο κι όταν ήρθε η ώρα,

του παρέδωσε την ψυχή του κι αναπαύτηκε μέσα στη θεϊκή του αγκάλη.

Το όνομα του ήταν Νεόφυτος. “




Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας Ασκητής επίσκοπος,
Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιανής»

του π. Πέτρου Ιερομονάχου (μαθητού του Αγ.Νήφωνος).

Εκδόσεις Αστήρ

optiko.net

[XAPA]

Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου το Θεό, τότε ηρέμησες

Που βρίσκεται η αιτία του καρκίνου


Πάτερ Κλεόπα, εδώ καθημερινά καταφθάνουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο για να σας δουν.

Ποιες είναι οι εμπειρίες κι οι εντυπώσεις σας;

Το ότι εμείς οι Χριστιανοί έχουμε μέσα μας μπερδέψει τα πράγματα.

Αν κι είμαστε βαπτισμένοι, ωστόσο συχνά δεν ξέρουμε τί πιστεύουμε.

Με πόνο και θλίψη βλέπω καθημερινά ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει για το Θεό μια εικόνα

περίεργη κι απαράδεκτη.

Μια εικόνα που δεν συμβιβάζεται με τα Ευαγγέλια και τα βιβλία τα ιερά, πού το Θεό τον προσδιορίζουν

σαν άβυσσο ευσπλαχνίας κι αγάπης.

Σχεδόν το 99% όσων άρχονται εδώ φαντάζονται το Θεό σαν ένα ανώτερο Ον που επιφυλάσσει στον

άνθρωπο μόνο θυμούς, οργές και ποινές, αλλά σπάνια καλοσύνες.

Εγώ δεν είμαι γιατρός, αλλά τσοπάνος, πιστεύω όμως πως η αιτία του καρκίνου

εκεί βρίσκεται: στη λανθασμένη εικόνα που ο άνθρωπος έφτιαξε μέσα του για το Θεό.



Δηλαδή, αν εμείς οι άνθρωποι μετασχηματίσουμε την αντίληψη που έχουμε σήμερα για το Θεό, αν αλλάξουμε

την εικόνα που φτιάξαμε μέσα μας για το Δημιουργό, τότε βρέθηκε το φάρμακο και θεραπεύτηκε ο καρκίνος;

Ναι. Τον καρκίνο δημιουργούν οι τύψεις, τα άγχη και οι φοβίες, οι ανησυχίες και οι

αποστασίες, οι αμφιβολίες, οι θλίψεις κι οι στενοχώριες.

Ο καρκίνος μπήκε στον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος δεν άφησε μέσα του χώρο για να μπει ο Θεός.

Αν νοιώσεις μέσα στις φλέβες σου το Θεό, τότε ηρέμησες. Αυτό είναι το φάρμακο του καρκίνου.


Πώς, όμως, να ηρεμήσει ένας πού ζει συνεχώς μέσα στις πτώσεις; Πώς να νοιώσει μέσα στις φλέβες του

το Θεό ένας, λ.χ., που ζει με μοιχείες, πορνείες κι εγκλήματα;

Είναι απλό. Αρκεί να πιστέψει πως είναι πλασμένος απ’ το Θεό με αγάπη κι ότι ο Θεός έχει για τον καθένα μας

ένα σχέδιο.

Άραγε ποιός ξέρει τί σχέση να έχουν οι ανθρώπινες πτώσεις μ’ αυτό το σχέδιο του Θεού…

“Άλλωστε, μη ξεχνάμε, όλοι μας είμαστε παραβάτες κι εγκληματίες, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που

να τηρεί στ’ αλήθεια τους όρους του Νόμου.

Αν ο πόρνος, ο μοιχός, ο εγκληματίας πιστέψει και πει στο Θεό: «Θεέ μου, συ μ’ έφτιαξες μ’ ένα τόσο φτηνό

υλικό. Κάνε με τούτο να το χωνέψω», το πρόβλημα λύθηκε.

Ο άνθρωπος ο αμαρτωλός θα συνειδητοποιήσει ότι είναι πάροικος πάνω στη

γη κι ότι γι’ αλλού είναι ο προορισμός του

Το άσχημο είναι ότι δεν μάθαμε να δεχόμαστε τον εαυτό μας έτσι, όπως ακριβώς είναι και το χειρότερο ότι δε

συνηθίσαμε αυτό τον αμαρτωλό εαυτό να τον διατηρούμε σε επαφή με τον Ουρανό. Γι’ αυτό ο καρκίνος θερίζει.


Κι όταν ο καρκίνος θεραπευτεί, τότε ποιός πρέπει να είναι ο στόχος μας;

Να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε τα θαύματα του Θεού.


Ποιό είναι το μεγαλύτερο απ’ αυτά;

Η υπομονή του Θεού με εμάς τους ανθρώπους.



Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Ορθοδοξία στη χώρα του Τσαουσέσκου» του Τ. Μιχαλά


xfd.gr

[XAPA]

Η ΚΟΥΒΑΡΙΣΤΡΑ.


ΕΊΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ. Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν μια μικρή κουβαρίστρα...

'Οταν σου μιλά και σου λέει πως αδικήθηκε από τους συνανθρώπους του , μη βιαστείς να τον δικαιώσεις ...

Περίμενε να ξετυλιχθεί η "κουβαρίστρα" , και τότε ίσως δεις για πια αιτία και ποιοι πνευματικοί νόμοι

ενήργησαν πάνω του και του συνέβη αυτή η αδικία.



apantaortodoxias

[XAPA]

Δώστε όσο περισσότερα μπορείτε.



Δώστε όσο περισσότερα μπορείτε.

Ένα πράγμα πού σώζει τις ψυχές είναι ή ελεημοσύνη.

Εσείς κοιτάτε να φτιάχνετε εδώ τα σπίτια.

Φτιάχτε κι ένα σπιτάκι στον Ουρανό, να σας περιμένει…



Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου


Πηγή: agapienxristou

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος: Μάθετε τα παιδιά μας να ζητούν τη βοήθεια του Θεού



Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση

Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια.

Ο Θεός είναι το παν.

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό.

Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση.

Τίποτα δεν θα κάνομε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση.

Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά.


Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε:

«Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!...».

Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί.

Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή.

Να του πείτε: «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε.

Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις,

για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του».

Τούτο δω είναι το τέλειο.

Σ' όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.


Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό.

Τι λέει ο λόγος του Θεού;

«Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν».

Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας.

Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού!

Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή και

βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν.


Τώρα ο κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια.

Μην το μαλώσομε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσομε το παιδί.

Μαθαίνει, όμως έτσι και δεν μπορεί ν' αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία.

Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.

Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά.

Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια.

Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ' αποξενώνουν απ' την Εκκλησία.

Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ' αυτό τον εγωισμό,

φεύγουν απ' τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους.

Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία ούτε τον Θεό.

Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.



hellas-orthodoxy

[XAPA]

Άγιος Νικόλαος Πλανάς: “Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα”


Άγιος Νικόλαος Πλανάς ”ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων”

– Εορτάζει στις 2 Μαρτίου



Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς (+1932), ένας άγιος των ημερών μας,

ήταν άνθρωπος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση.

Έδειχνε μεγάλη υπομονή στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες.

Έλεγε κάποτε ο ίδιος συμβουλεύοντας μια πνευματική του κόρη:

“Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν”.

Εξηγεί σε μια «κόρη του» γιατί να μην θυμώνει και λέει: «και ‘γω δεν ξέρω να μιλήσω; ξέρω,

αλλά σκέφτομαι το αποτέλεσμα και έτσι σιωπώ».


Ο παπα – Νικόλας Πλανάς λειτουργούσε καθημερινά, χωρίς διακοπή, σε διάστημα μισού αιώνα.

Στο διάστημα αυτό τύχαινε κάποτε να μην έχει πρόσφορο.

Πάντοτε όμως εξοικονομούσε είτε από τους πιστούς είτε από τους γύρω φούρνους.

Κάποια μέρα είχε προχωρήσει ο όρθρος αρκετά, αλλά πρόσφορο δεν φαινόταν πουθενά.

Έστειλε να ψάξουν στους φούρνους και στις νοικοκυρές που πάντα είχαν.

Κοίταξε και στα ντουλάπια του ιερού, μήπως είχε αφήσει άλλος ιερέας.

Μα κανένα αποτέλεσμα. Στενοχωρήθηκε μέχρι δακρύων.

Κάποια στιγμή τον βλέπουν να βγαίνει στην ωραία πύλη κρατώντας ένα πρόσφορο φρέσκο-φρέσκο.

Το είχε βρει πάνω στην αγία τράπεζα!

-Κοιτάξτε, παιδιά μου, τι σημείο μου έκανε ο Θεός, είπε συγκινημένος και χαρούμενος.

Όλα τα θαύματα, σημεία τα έλεγε. Τα θεωρούσε φυσικά, γιατί είχε μεγάλη πίστη.

Στα συναξάρια συναντάμε ασκητές που τους υπηρετούσε άγγελος Κυρίου.

Πολύ φυσικό λοιπόν να υπηρετούσε άγγελος Κυρίου και τον παπα-Νικόλα,

τον «εντός του κόσμου διαβούντα αληθινόν ασκητήν».


Αρκετοί ενορίτες του, κυρίως μικρά παιδιά, τον έβλεπαν όταν λειτουργούσε κυριολεκτικά μεταρσιωμένο.

«Η φήμη του παπα-Νικόλα», διηγείται σεβαστή γυναίκα, «είχε απλωθεί σ’ όλη την Αθήνα.

Κάποτε, παραμονή Χριστουγέννων, ξεκίνησα με τα εγγονάκια μου για να κοινωνήσω από τ’ αγιασμένα χέρια του.

Τότε στη Βουλιαγμένη ήταν ακόμα ερημιά. Είκοσι χαμόσπιτα σκόρπια εδώ κι εκεί και τριγύρω χωράφια.

Στη θέση της σημερινής εκκλησίας υπήρχε ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι,

μικρό σαν κουβούκλιο, χαμηλό και μισοσκότεινο.

Είχαν έρθει και άλλες οικογένειες με τα παιδάκια τους.

Κάποια στιγμή που ο παπα-Νικόλας εμφανίστηκε στην ωραία πύλη κρατώντας το άγιο ποτήρι, το εγγονάκι μου φώναξε:

-Γιαγιά, ο παπάς περπατάει στον αέρα!

-Πάψε, του λέω, ενώ συγχρόνως σταυροκοπήθηκα. Πώς περπατάει στον αέρα;

-Τον βλέπω κι εγώ, φώναξε άλλο παιδάκι. Δεν πατάει κάτω.

Στο «Μετά φόβου…» πλησιάσαμε όλες οι γυναίκες και τα παιδάκια να κοινωνήσουμε.

Ο παπα-Νικόλας δεν είχε ακούσει τίποτε, αλλά, κι αν είχε ακούσει, δεν έδωσε καθόλου προσοχή.

Από τότε ερχόμουν πάντοτε εδώ και κοινωνούσα.

Και κάθε φορά ήταν αδύνατον να μην ακούσω παιδάκια να φωνάζουν:

–Ο παπάς περπατάει στον αέρα!».


Το 1920, ανήμερα τα Χριστούγεννα, ο όσιος λειτουργούσε στον άγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης.

Όταν βγήκε να κοινωνήσει τους πιστούς, πλησίασε και μια γυναίκα με το μωρό της.

Αφού κοινώνησε το μικρό, το έδωσε σε μια κοπέλα, την Ιουλία, να το κρατάει.

Η Ιουλία, καθώς το κρατούσε, γύρισε και κοίταξε τον ιερέα. Τότε παρά λίγο να της πέσει το παιδί από τα χέρια.

-Πρόσεξε! Τί έπαθες; της φωνάζει η γυναίκα.

–Βλέπω τον παπά να στέκεται πάνω σ’ ένα σύννεφο, απάντησε εκείνη εκστατική.

Άλλοτε πάλι, ενώ λειτουργούσε ο όσιος στον προφήτη Ελισαίο, έγινε και τούτο:

Ένα οκτάχρονο παιδάκι βγαίνει κάτωχρο από το ιερό και λέει στη μητέρα του:

-Μαμά, ο παπα-Νικόλας είναι τόσο ψηλά από τη γη!

Και της έδειξε μισό πήχη με το χεράκι του.

Δύο μικροί φίλοι, καθώς βάδιζαν στο δρόμο, συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο.

Ο ένας από τούς δύο ήταν τύπος αγαθός· και επειδή ήταν αγαθός οι φίλοι του τον έλεγαν βλάκα,

αλλά δεν συνέβαινε αυτό, ήταν απλώς αθώος και πολύ θρησκευόμενος.

Στο δρόμο πού συνάντησαν τον άγ. Νικόλαο, λέει ο αγαθός στον φίλο του: «Κοίταξε να δεις, ο παπάς δεν πατάει στη γη»!

Και ο μεν αγαθός έβλεπε τον Άγιο 30 πόντους πάνω από το έδαφος, ο δε άλλος δεν μπορούσε να τον δει.


πηγή: iconandlight.wordpress.com

[XAPA]

Εάν ζητήσεις κάτι απ´ τον Θεό και σου το δώσει, να του πεις ένα ευχαριστώ, εάν δεν σου το δώσει, να του πεις Χίλια...


Εάν ζητήσεις κάτι απ´ τον Θεό και σου το δώσει, να του πεις ένα ευχαριστώ, εάν δεν σου το δώσει, να του πεις Χίλια...

Γιατί σε φύλαξε από κάτι...


Η πιό εντυπωσιακή απόδειξη ότι υπάρχει διάβολος στον κόσμο, είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι αισθάνονται

πολύ λίγο ή καθόλου, τα Ελέη που τους παρέχει ο Θεός με την Δημιουργία, την Πρόνοια και την Λύτρωση.

Ο διάβολος μάχεται με μανία κάθε καλό και άγιο έργο.


Φυσικά, κατά τη διάρκεια του γάμου μπορείτε να συναντήσετε , πολλές φορές, ένα άτομο να είναι καλύτερο

και πιο ενδιαφέρον από τον σύζυγο. Αλλά το ενδιαφέρον σας για αυτόν δεν πρέπει να θεωρείται ως δώρο της μοίρας,

αλλά ως πειρασμός, δοκιμασία αφοσίωσης στον Κύριο.

Ναι, η πίστη στο γάμο δεν είναι μόνο η πίστη σε μια σύζυγο ή έναν σύζυγο, αλλά στον ίδιο τον Θεό.


Πατήρ Sergiy Nikolaev



Κάθε άτομο έχει την αποστολή του στη γη.

Κάθε φύλλο, κάθε λεπίδα γρασίδι, κάθε λουλούδι έχει ένα έργο που πρέπει να εκπληρωθεί.

Δουλεύουμε, αλλά ο Θεός αποφασίζει τι θα συμβεί στη ζωή μας και πώς.

Και όταν τον ευχαριστούμε για τη θέση μας, τότε τα πάντα λειτουργούν για μας.

Δεν υπάρχει τίποτα ασήμαντο, όλα είναι σημαντικά.


Αρχιμανδρίτης Θαδδαίος Vitovnitsky


yiorgosthalassis

[XAPA]

ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΝ ΩΡΑ ΔΕΙΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΡΘΕΝΟΝ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ

1. Σαν έρθουν τα δεινά, στους δρόμους να μην βγήτε
να κλείσετε την πόρτα σας και μέσα να καθήστε.

2. Ευαγγέλιο να έχετε στο σπίτι, που έχει χάρη
στα δεινά να σας περιφρουρήση.

3. Τον Τίμιο Σταυρό σαν όπλο να κρατήτε
από τις σφαίρες του εχθρού εσείς να φυλαχθήτε

4. Καθαρό κερί ποτέ να μην σας λείπει
και κερί της Αναστάσεως να έχετε στο σπίτι

5. Λιβάνι να έχετε και κάρβουνα μαζί με το θυμίαμα
του εχθρού τα μάτια θα τυφλώνει, ποτέ να μην σας βρεί

6. Και πάντα αγιασμό στο σπίτι να κρατήτε, λίγο από αυτό
να πίνετε, ποτέ δεν θα διψάτε

7. Και αντίδωρο να έχετε φυλαγμένο, με λίγο θα χορταίνει,
ο κάθε πεινασμένος

8. Και θεία ρήματα να έχετε και ψαλτήρι, από τα μάτια
των εχθρών πάντοτε θα σας κρύβει

Και τέλος πίστη να έχετε σαν βράχο στην καρδιά σας,
γιατί εν ώρα των δεινών θα είμαι κι εγώ κοντά σας

Με αυτά όπου σας είπα να εφοδιαστείτε και τότε
Εκ των δεινών εσείς θα φυλαχθήτε.

Θέλω αυτό το μάθημα παντού να μοιραστεί
Ο κόσμος που δεν ξέρει να πληροφορηθή.

Ειδήσεις εκ του Ουρανού στέλνω η <Παναγία>,
Και όσοι τις τηρήσετε θα βρήτε Σωτηρία.

Στέλνω για όλους συμβουλές για να προφυλαχθήτε,
Όταν θα έρθουν τα δεινά εσείς να μην χαθήτε

Στέλνω την Ευλογία μου από της καρδιάς τα βάθη,
Και εις την ώρα των δεινών τον κόσμο να σκεπάση.

Αμήν, Αμήν, Αμήν