Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η εργασία που γίνεται με ηρεμία και προσευχή αγιάζεται



- Δεν είναι καλύτερα, Γέροντα, μια δουλειά να γίνη πιο αργά, για να έχει κανής την ηρεμία του;

Ναι, γιατί, όταν εργάζεται κανείς με ηρεμία, διατηρεί την γαλήνη του και αγιάζει όλη την ημέρα του.

Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει πως, όταν κάνουμε γρήγορα μια δουλειά, αποκτούμε μια νευρικότητα.

Και η εργασία που γίνεται με νευρικότητα δεν είναι αγιασμένη.


Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να φτιάξουμε πολλά και να είμαστε όλα αγωνία. Αυτό είναι δαιμονική κατάσταση.

Το εργόχειρο που γίνεται με ηρεμία και προσευχή αγιάζεται και αγιάζει και τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν και

έτσι έχει νόημα, όταν οι λαϊκοί ζητούν να πάρουν εργόχειρα από μοναχούς για ευλογία.

Ενώ εκείνο που γίνεται με βιασύνη και νευρικότητα μεταδίδει αυτήν την δαιμονική κατάσταση και στους άλλους.

Η βιαστική δουλειά με την αγωνία είναι στοιχείο πολύ κοσμικών ανθρώπων.


Οι ταραγμένες ψυχές που εργάζονται, ταραχή μεταδίδουν και με τα εργόχειρά τους και όχι ευλογία.

Πώς επιδρά η κατάσταση του ανθρώπου και στα εργόχειρα που φτιάχνει, και στα ξύλα ακόμη! Φοβερό!

Ανάλογο με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος όταν φτιάχνη κάτι, είναι και το αποτέλεσμα αν

είναι νευριασμένος και θυμώνει και βρίζη, δεν θα έχη ευλογία αυτό που κάνη.

Ενώ, αν ψάλλη, λέη την ευχή, αγιάζεται το έργο του. Το ένα είναι δαιμονικό, το άλλο θεϊκό.


Αν κινήστε με ευλάβεια και εργάζεσθε με την προσευχή αγιάζεστε πάντοτε και τα πάντα αγιάζονται.

Όταν έχη κανείς τον νου του στον Θεό, αγιάζει την δουλειά, το εργόχειρό του.

Φερ' ειπείν, φτιάχνω ένα κουτί και λέω την ευχή, προσεύχομαι και συγχρόνως εργάζομαι προς δόξαν Θεού.

Σκοπός μου δεν είναι να φτιάξω κουτιά και να κάνω γρήγορα, για να φτιάξω πολλά και να είμαι όλο αγωνία.

Αυτό είναι δαιμονική κατάσταση.


Δεν ήρθαμε γι' αυτό στο Μοναστήρι, ήρθαμε για να αγιασθούμε και να αγιάσουμε και ό,τι κάνουμε.

Αυτός είναι ο λόγος που μερικές φορές νιώθεις σαν μια καλή υπάλληλος στα καθήκοντα, γιατί,

όταν τρέχης να τακτοποιήσης τις δουλειές, ξεχνάς να παίρνης και τον Χριστό μαζί σου.

Ενώ, αν ξεκινάς με την ευχή, θα νιώθης σαν διακονήτρια του Χριστού.

Γι' αυτό βάλε και την ευχή στην δουλειά, για να αγιασθής και εσύ και η δουλειά.

Ο Θεός ξέρεις πώς ευλογεί και πόσα αγαθά και τι ευλογίες στέλνει;


- Γέροντα, όταν η δουλειά είναι διανοητική, π.χ. μια μεταφραστική εργασία, πώς είναι δυνατόν να λες την ευχή, ώστε να αγιάζεται η εργασία που κάνεις;

- Όταν η δουλειά είναι διανοητική, αν ο νους σου είναι στον Θεό, τότε η δουλειά αγιάζεται,

γιατί ζης μέσα στην ατμόσφαιρα του Θεού, και ας μην μπορής να λες την ευχή.

Όταν κανείς έχη πνευματική κατάσταση, πολύ βοηθιέται.

Δεν προσπαθεί να καταλάβη τα νοήματα με το μυαλό, αλλά φωτίζεται και τα βρίσκει με θείο φωτισμό.


- Και όταν δεν έχω αυτήν την πνευματική κατάσταση και πρέπη να κάνω μια τέτοια εργασία;

- Τότε θα την κάνης, αλλά να προσεύχεσαι, να ζητάς από τον Θεό να σε φωτίζη.

Να κοιτάξης να βοηθηθής, όσο μπορείς, από τα θεία νοήματα και να δουλεύης με ευλάβεια.

Να κάνης κάθε μια ώρα, κάθε δυό ώρες, λίγα λεπτά διακοπή και να λες την ευχή.


- Ειδικά, Γέροντα, στην μεταφραστική εργασία έχεις πολλή περίσπαση. Πρέπει να ψάξης λεξικά, να διαβάσης σχόλια...

-Έχω πει και άλλες φορές, αυτό που βοηθάει βασικά στις μεταφράσεις είναι το βίωμα με τους εξαγνισμένους λογισμούς,

που κάνουν τον άνθρωπο δοχείο της Χάριτος.

Τότε οι θείες ερμηνείες βγαίνουν από τον θείο φωτισμό και όχι από το μυαλό, από το λεξικό και από το μελανοδοχείο.

Θέλω να πω ότι στο πρώτο πρέπει να στηριχθή κανείς, το θείο, και όχι στο δεύτερο, το ανθρώπινο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Με την πολλή μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό



- Γέροντα, η μέριμνα απομακρύνει πάντοτε από τον Θεό;

- Κοίταξε να σου πω: Ένα παιδάκι, όταν παίζη και είναι αφοσιωμένο στα παιχνίδια του,

ούτε καν καταλαβαίνει, όταν ο πατέρας του είναι δίπλα και το χαϊδεύη.

Λίγο αν διακόψη τα παιχνίδια του, τότε θα το καταλάβη.

Έτσι και όταν έχουμε μέριμνα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού.

Ο Θεός δίνει και δεν το αισθανόμαστε.


Πρόσεξε να μη σπαταλάς τις πολύτιμες δυνάμεις σου σε περιττές μέριμνες και μάταια πράγματα

που θα γίνουν όλα σκόνη μια μέρα.

Τότε και σωματικά κουράζεσαι και τον νου σου σκορπάς άσκοπα και μετά δίνεις την κούρασή σου

με τα χασμουρητά στον Θεό την ώρα της προσευχής, σαν την θυσία που έκανε ο Κάιν.

Επόμενο είναι τότε και η εσωτερική σου κατάσταση να είναι κατάσταση “Κάιν”, με άγχος και αναστεναγμούς

που θα τα προκαλή το ταγκαλάκι που θα είναι δίπλα σου.


Να μη σπαταλάμε άσκοπα τον καρπό, την ψίχα, των δυνάμεών μας μένουν τα τσόφλια για τον Θεό.

Η μέριμνα τραβάει όλο το μεδούλι της καρδιάς και δεν αφήνει τίποτε για τον Χριστό.

Αν δης ότι ο νους σου συνέχεια φεύγει και πάει σε δουλειές κ.λπ..

πρέπει να καταλάβης ότι δεν πας καλά και να ανησυχήσης, γιατί έχεις απομακρυνθή από τον Θεό.

Να καταλάβης ότι είσαι πιο κοντά στα πράγματα παρά στον Θεό, στην κτίση και όχι στον Κτίστη.

Πολλές φορές, δυστυχώς, μια κοσμική ευχαρίστηση ξεγελάει ακόμη και τον μοναχό, όταν κάνη μια εργασία.

Ο άνθρωπος, φυσικά, είναι πλασμένος να κάνη το καλό, γιατί και ο Δημιουργός του είναι καλός.


Αλλά ο μοναχός αγωνίζεται από άνθρωπος να γίνη Άγγελος.

Γι' αυτό η εργασία του για τα υλικά θα πρέπη να είναι περιορισμένη μόνο στα πιο απαραίτητα,

για να εργάζεται στα πνευματικά.

Τότε και η χαρά του θα προέρχεται από τους πνευματικούς καρπούς που θα παράγη, θα είναι πνευματική,

και θα τρέφεται, αλλά και θα τρέφη πλουσιοπάροχα.

Με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό.


Έλεγε χαρακτηριστικά ο Παπα-Τύχων (1):

“Ο Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στους Ισραηλίτες, για να ξεχάσουν τον Θεό”.

Στην εποχή μας ο διάβολος απορρόφησε τους ανθρώπους στην ύλη, στον περισπασμό, δουλειά πολλή, φαΐ πολύ,

για να ξεχνούν τον Θεό (2), και έτσι να μην μπορούν -ή μάλλον να μη θέλουν-

να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται για τον αγιασμό της ψυχής.

Ευτυχώς όμως, χωρίς να το θέλη ο διάβολος, βγαίνει και κάτι καλό,

δεν ευκαιρούν οι άνθρωποι να αμαρτήσουν όσο θέλουν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1993, σ. 15-40.
2) Βλ. Εξ. 1, 13-14

[XAPA]

Η πολλή δουλειά και μέριμνα κοσμικοποιούν τον μοναχό



Καλά είναι όποιος θέλει να ζήση πνευματικά, και ιδίως ο μοναχός, να βρίσκεται απομακρυσμένος από

ορισμένες ασχολίες, φτιαξίματα κ.λπ., που τον απομακρύνουν από τον πνευματικό στόχο.

Να μην ξανοίγεται με πολλές ατέλειωτες δουλειές, γιατί οι δουλειές δεν τελειώνουν.

Και αν δεν μάθη να κάνη δουλειές εσωτερικές στον εαυτό του, θα ξεφεύγη στις εξωτερικές συνέχεια.

Οι άνθρωποι που προσπαθούν να τελειώσουν τις δουλειές τις ατέλειωτες, τελειώνουν αυτήν την ζωή με ατέλειες

πνευματικές και μετανοούν στο τέλος της ζωής τους, αλλά αυτό δεν τους βοηθάει πια σε τίποτε,

γιατί έχει βγη το διαβατήριο.

Άλλωστε και μια ανάπαυλα από τις δουλειές είναι απαραίτητη για ένα μικρό έστω διάστημα.

Όταν οι πολλές εργασίες ελαττωθούν, φυσιολογικά θα έρθη η σωματική ξεκούραση και η δίψα για εσωτερική

εργασία, η οποία δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει.

Τότε και η ψυχή θα αναπνέη άφθονο πνευματικό οξυγόνο.

Η κούραση από πνευματική εργασία δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει, γιατί ανεβάζει τον άνθρωπο ψηλά και

τον πλησιάζει στον φιλόστοργο Πατέρα, οπότε και η ψυχή του αγάλλεται.

Η σωματική κούραση, όταν δεν έχη νόημα πνευματικό, ή μάλλον όταν δεν προέρχεται από πνευματική ανάγκη,

για να δικαιολογήται, αγριεύει τον άνθρωπο.

Και το πιο ήμερο αλογάκι, όταν το πολυκουράση κανείς, αρχίζει να κλωτσάη και, παρ' όλο που δεν είχε κακό χούι,

αποκτάει αργότερα – ενώ, όσο μεγαλώνει, θα έπρεπε να γίνεται πιο φρόνιμο.


Μερικά πράγματα μπορεί να παραλείπωνται, για να προηγούνται τα πνευματικά.

Η πολλή δουλειά και η πολλή μέριμνα κοσμικοποιούν τον μοναχό και το αισθητήριό του γίνεται κοσμικό.

Ζη πια σαν κοσμικός με όλο το άγχος και την κοσμική αγωνία, με λίγα λόγια ένα μέρος της κολάσεως ζη από

τούτη την ζωή, με τις συνεχείς μέριμνες, ανησυχίες και συμφορές.

Όταν ο μοναχός δεν μεριμνά για τα υλικά αλλά για την σωτηρία του και την σωτηρία όλων των ανθρώπων,

κάνει τον Θεό οικονόμο του και τους ανθρώπους διακονητές του.

Θυμάστε το περιστατικό με τον Όσιο Γερόντιο (3) και τον υποτακτικό του;

O Όσιος Γερόντιος είχε παρακαλέσει την Παναγία να του δώση λίγο νερό να πίνη αυτός και ο υποτακτικός του,

και η Παναγία σαν καλή Μάνα άνοιξε μια ρωγμή στον τοίχο του Ασκητηρίου του και έβγαλε νερό, Αγίασμα,

για να πίνουν.

Αργότερα ο υποτακτικός του άρχισε να κτίζη πεζούλια, κουβάλησε χώμα, έκανε κήπους,

μπήκε σε πολλή μέριμνα και παραμελούσε τα πνευματικά του.

Επειδή το νερό δεν του έφθανε, πήρε μια σμίλη να ανοίξη την ρωγμή να βγαίνη περισσότερο νερό.

Η Παναγία τότε πήρε εκείνο το νερό πίσω και το έβγαλε πολύ χαμηλά από το Ασκητήριο και του είπε:

“Εάν θέλης κήπους και περισπασμό, να κουβαλάς νερό από μακριά”.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Όπου πολύς περισπασμός, εκεί πολλά πνευματικά παράσιτα



- Γέροντα, δεν στενοχωριόσασταν, όταν ύστερα από τόσο κόπο που καταβάλατε, για να φτιάξετε ένα Κελλί, το αφήνατε και πηγαίνατε αλλού;

- Για να φύγω, κάποιος σοβαρός λόγος θα υπήρχε.


- Και παντού κάνατε μόνον τα απαραίτητα;

- Ναι, έκανα μόνον τα απαραίτητα για εδώ, για να μπορώ να κάνω τα απαραίτητα για πάνω, για τον Ουρανό.

Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τον δρόμο σου για τον Ουρανό.

Κάνεις το ένα, μετά θέλεις και το άλλο. Και αν μπης σ' αυτό το γρανάζι, χάθηκες!

Αν χαθής με τα επίγεια, χάνεις τα ουράνια.

Όπως τα ουράνια δεν έχουν τελειωμό, έτσι και τα επίγεια δεν έχουν τελειωμό.

Ή θα χαθής εδώ ή θα... “χαθής” εκεί. Ξέρεις τι είναι να “χάνεσαι” εκεί πάνω!


Ω, έλεγα την ευχή και βυθιζόμουν! Βυθίσθηκες καμμιά φορά στην ευχή;

Η πολλή δουλειά με την κόπωσή της και τον περισπασμό, ιδίως όταν γίνεται με βιασύνη, δεν βοηθάει.

Παραμερίζει την νήψη και αγριεύει την ψυχή.

Δεν μπορεί όχι μόνο να προσευχηθή κανείς, αλλά ούτε να σκεφθή.

Δεν μπορεί να ενεργήση με σύνεση, και έτσι οι ενέργειες του δεν είναι σωστές.

Γι' αυτό προσέξτε, μη σπαταλάτε τον χρόνο σας άσκοπα, χωρίς να τον αξιοποιήτε στα πνευματικά,

γιατί θα φθάσετε σε σημείο να αγριέψετε πολύ και να μην μπορήτε πλέον να κάνετε πνευματικά.


Θα θέλετε να ασχολήσθε με δουλειές ή να συζητάτε ή θα επιδιώκετε να υπάρχουν θέματα, για να βρίσκεσθε σε δουλειά.

Με την παράλειψη της ευχής και των πνευματικών καθηκόντων ο εχθρός καταλαμβάνει τα πνευματικά μας υψώματα

και μας πολεμάει και με την σάρκα και με λογισμούς.

Μας αχρηστεύει όλες τις δυνάμεις, τις ψυχικές και σωματικές, και κόβει την επικοινωνία μας με τον Θεό,

οπότε είναι επόμενο να αιχμαλωτισθή η ψυχή μας στα πάθη.


Ο Παπα-Τύχων έλεγε στους μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες,

και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί.

Γιατί το έργο του μοναχού είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλον

τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους.


- Γέροντα, ο περισπασμός πάντοτε είναι εμπόδιο στην πνευματική ζωή;

-Αν ασχολήσαι με τα απαραίτητα της υπακοής (1), και περισπασμό να έχης, δεν θα πάθης ζημιά.

Εάν το ενδιαφέρον σου για το διακόνημα που σου αναθέτουν ή για να βοηθήσης μια αδελφή δεν ξεπεράση τα όρια,

η λαχτάρα θα είναι για την ευχή και η βοήθειά σου θα είναι θετική.

Όταν όμως μόνος του κανείς ξεπερνάη τα όρια και προσθέτη περισπασμό και ασχολήται με χαμένα πράγματα,

τότε σκορπάει ο νους και φεύγει από τον Θεό.


Και όταν ο νους δεν είναι στον Θεό, πώς θα νιώση κανείς την χαρά του Θεού; Η καρδιά εύκολα παγώνει.

Και εγώ, όταν όλη την ημέρα έχω κόσμο, αν και είναι πνευματικό το έργο, όταν το βράδυ πάω να προσευχηθώ,

δεν είναι η καρδιά μου όπως όταν προσεύχωμαι όλη την ημέρα.

Γεμίζει το μυαλό με ένα σωρό πράγματα και είναι δύσκολο να τα αποβάλη κανείς. Όσο μπορείς να λες την ευχή μέσα

στην ημέρα και να σιγοψάλλης.

Πολύ βοηθάει και η λίγη πνευματική μελέτη, ιδίως πριν από την προσευχή.


Πολύ θερμαίνει την ψυχή και σκορπάει τις μέριμνες της ημέρας, και τότε, με ελευθερωμένη την ψυχή και μεταφερμένη

στην πνευματική θεία ατμόσφαιρα, κινείται απερίσπαστα ο νους.

Με ένα κομματάκι από το Ευαγγέλιο ή από το Γεροντικό που έχει μικρά κομματάκια αλλά δυνατά,

ο νους μεταφέρεται σε πνευματικό χώρο και δεν φεύγει πια.

Γιατί ο νους είναι σαν ένα ζωηρό παιδί που τρέχει πότε από 'δω, πότε από 'κει. Άμα όμως το γλυκάνης με

καμμιά καραμέλλα, δεν φεύγει.


Το απερίσπαστο και το αμέριμνο φέρνουν την εσωτερική ησυχία και την πνευματική επιτυχία.

Οι μέριμνες απομακρύνουν από τον Θεό.

Όταν υπάρχη πολύς περισπασμός, υπάρχουν πολλά πνευματικά παράσιτα και οι πνευματικοί ασύρματοι δεν

εργάζονται με σήματα καλά.

Ο μοναχός είναι αδικαιολόγητος να μην κάνη πνευματική ζωή.

Οι καημένοι οι λαϊκοί έχουν ένα σωρό φροντίδες, και πάλι κάνουν προσπάθεια.

Ο μοναχός δεν έχει τις φροντίδες που έχουν εκείνοι.


Ούτε για ενοίκια σκέφτεται ούτε για χρέη ούτε αν έχη ή δεν έχη δουλειά.

Και τον Πνευματικό του κοντά τον έχει και την Εκκλησία μέσα στο Μοναστήρι,

προσευχές, Ευχέλαια, Παρακλήσεις, Λειτουργίες.

Έχει το αμέριμνο και κοιτάει πώς να γίνει άγγελος, δεν έχει άλλο σκοπό. Ενώ ο λαϊκός έχει τόσες φροντίδες!

Κοιτάει πώς να αναθρέψη τα παιδιά του κ.λπ. και αγωνίζεται παράλληλα και για την σωτηρία της ψυχής του.

Έλεγε ο Γερο-Τρύφων (2) : “Ο μοναχός θέλει αγρυπνία; Μπορεί.

Θέλει νηστεία; Μπορεί. Ούτε γυναίκα ούτε παιδιά έχει.

Ο κοσμικός δεν μπορεί. Έχει παιδιά... Το ένα θέλει παπούτσια, το άλλο θέλει ρούχα, το άλλο θέλει...”.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Εννοεί ο Γέροντας την καλογερική υπακοή.
2) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1993, σ. 112-117.

[XAPA]

Να αποκτήσουμε την καλή μέριμνα



Πρέπει να ζητούμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών και αυτή να είναι η μέριμνά μας, και όλα τα άλλα θα μας δοθούν (1).

Άμα ξεχνιέται ο άνθρωπος σ΄ αυτήν την ζωή, χάνει τον καιρό του και χαραμίζεται.

Άμα δεν ξεχνιέται και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, τότε έχει νόημα αυτή η ζωή.

Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται πώς να βολευτή εδώ, βασανισμένος είναι, και κουράζεται και κολάζεται.

Να μη σας πιάνη αγωνία και μανία: «Τώρα πρέπει να κάνουμε αυτό, ύστερα εκείνο»,

γιατί θα σας βρη σε τέτοια κατάσταση ο Αρμαγεδών (2).


Και μόνον η αγωνία στο φτιάξιμο είναι δαιμονικό.

Γυρίστε το κουμπί στον Χριστό, γιατί διαφορετικά θα ζήτε δήθεν κοντά στον Χριστό,

αλλά εσωτερικά θα υπάρχει όλο το κοσμικό φρόνημα, και φοβάμαι μην το πάθετε σαν τις μωρές παρθένες.

Οι φρόνιμες παρθένες (3) δεν είχαν μόνον καλωσύνη, είχαν και την καλή μέριμνα, είχαν εγρήγορση, δεν είχαν αδιαφορία.

Οι μωρές παρθένες είχαν αδιαφορία, δεν είχαν εγρήγορση.

Γι΄ αυτό ο Κύριος είπε: «Γρηγορείτε» (4). Ήταν παρθένες αλλά μωρές.


Και αν μια είναι εκ γενετής μωρή, είναι ευλογία από τον Θεό γι΄ αυτήν. Πάει δίχως εξετάσεις στην άλλη ζωή.

Μια όμως που έχει μυαλό και ζη μωρά, αυτή θα είναι αναπολόγητη την ημέρα της Κρίσεως.

Βλέπετε και στην περίπτωση της Μάρθας και της Μαρίας που αναφέρει το Ευαγγέλιο,

πώς η μέριμνα έκανε την Μάρθα να φερθή κατά κάποιον τρόπο με αναίδεια;

Φαίνεται ότι στην αρχή και η Μαρία την βοηθούσε, αλλά, όταν είδα να μην τελειώνη τις ετοιμασίες της,

την άφησε και έφυγε.


«Τι, θα χάσω εγώ τον Χριστό μου για τις σαλάτες και τα γλυκά;» σκέφθηκε.

Λες και ο Χριστός είχε πάει να φάη τις σαλάτες και τα φαγητά της Μάρθας.

Και τότε η Μάρθα πειράχθηκε και είπε: «Κύριε, ου μέλλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;»

Ας προσέξουμε να μην πάθουμε και εμείς σαν την Μάρθα. Ας ευχηθούμε να γίνουμε καλές «Μαρίες».



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Βλ. Ματθ. 6, 33 και Λουκ. 12, 13
2) Βλ. Αποκ. 16, 16
3) Βλ. Ματθ. 25, 1-13
4) Ματθ. 25, 13

[XAPA]

Τρίτο Μέρος

Το πνεύμα του Θεού και το πνεύμα του κόσμου

«Η εσωτερική καθαρότητα του αληθινού ανθρώπου ομορφαίνει
και το εξωτερικό του ανθρώπου».



Κεφάλαιο 1

Η κοσμική μόρφωση και γνώση

Έξυπνος είναι ο εξαγνισμένος άνθρωπος



Όταν ο άνθρωπος δεν τροχίζη το μυαλό με το Θείο, αλλά το τροχίζη με την πονηριά,

παραδίνει τον εαυτό του στον διάβολο.

Καλύτερα να το είχε χάσει το μυαλό, για να έχη ελαφρυντικά την ημέρα της Κρίσεως.


- Γέροντα, διαφέρει η απλότητα από την πονηριά;

- Ναι, όσο η αλεπού από το τσακάλι.

Το τσακάλι, αν δη κάτι και το θέλη, με λεβεντιά θα πάη να το πάρη.

Ενώ η αλεπού θα κάνη πονηριές και μετά θα πάη να το πάρη.


- Μπορεί, Γέροντα, να θεωρή κανείς την πονηριά για εξυπνάδα;

Ναι, μπορεί, αλλά, αν εξετάζη τον εαυτό του, θα καταλάβη τι είναι πονηριά και τι εξυπνάδα.

Έχει τον πίνακα αναγνωρίσεως. Ποια είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος; αγάπη, χαρά, ειρήνη κ.λπ. (1).

Έχει συγγένεια μ΄ αυτά; Αν δεν συγγενεύη μ΄ αυτά, θα έχη κάτι το σατανικό, θα έχη γνωρίσματα του ταγκαλακιού.

Έξυπνος είναι ο εξαγνισμένος άνθρωπος, ο καθαρισμένος από τα πάθη.

Αυτός που έχει αγιάσει και το μυαλό του, αυτός είναι ο πραγματικά έξυπνος.

Άμα δεν αγιασθή το μυαλό, η εξυπνάδα δεν ωφελεί σε τίποτε.

Να, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, έξυπνοι είναι, αλλά πολλοί από αυτούς,

επειδή δεν έχουν αγιασμένο το μυαλό τους, εκεί που λένε εξυπνάδες, λένε και ανοησίες.

Από την πολλή εξυπνάδα λένε μεγάλες ανοησίες!

Αν δεν αξιοποιήση ο άνθρωπος το μυαλό, το εκμεταλλεύεται ο διάβολος.

Αν δεν αξιοποιήση την εξυπνάδα για το καλό, την χρησιμοποιεί ο διάβολος για το κακό.

- Δηλαδή, επειδή δεν αξιοποίησε την εξυπνάδα, δίνει και δικαίωμα στον διάβολο;

- Άμα δεν την αξιοποιή, ήδη τα δικαιώματα δίνονται μόνα τους.

Όταν ο άνθρωπος δεν εργάζεται πνευματικά, αλλοιώνει το καλό και κάνει ο ίδιος το κακό,

δεν είναι ότι ο διάβολος το κάνει.

Ένας λ.χ. είναι έξυπνος, αλλά δεν το δουλεύει το μυαλό του και τεμπελιάζει.

Όταν δεν χρησιμοποιή το μυαλό του, σε τι τον ωφελεί η εξυπνάδα;


- Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι έξυπνος, αλλά έχει πάθη, να έχη σωστή κρίση;

- Κατ΄ αρχάς να προσέξη να μην πιστεύη στο μυαλό του, γιατί, αν είναι πνευματικός άνθρωπος,

θα πλανηθή και, αν είναι κοσμικός, θα τρελλαθή.

Να μην πιστεύη στον λογισμό του. Να ρωτάη, να συμβουλεύεται, να αγιάση την εξυπνάδα του.

Και γενικά όλα όσα έχει ο άνθρωπος, όλα να τα αγιάζη.

Όταν η εξυπνάδα αγιασθή, βοηθάει να αποκτήση κανείς την διάκριση.

Ένας έξυπνος, αν δεν αγιασθή, δεν έχει πνευματική διάκριση.

Ένας πάλι από την φύση του απλός μπορεί έναν πλανεμένο να τον πάρη για άγιο και έναν θηλυπρεπή

να τον πάρη για ευλαβή. Ενώ, όταν εξαγνισθή ο έξυπνος, γίνεται πολύ διακριτικός.


- Γέροντα, πώς εξαγνίζεται η εξυπνάδα;

- Για να εξαγνισθή, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τα τηλεγραφήματα του πονηρού ούτε

και να σκέφτεται πονηρά, αλλά να ενεργή όλο με καλωσύνη και απλότητα.

Έτσι έρχεται η διαύγεια η πνευματική, ο θείος φωτισμός, και τότε ο άνθρωπος βλέπει καρδιές ανθρώπων

και δεν βγάζει ανθρώπινα συμπεράσματα.


- Γέροντα, η διάκριση έχει σχέση με την γνώση;

- Η διάκριση έρχεται από τον θείο φωτισμό.

Ένας μπορεί να διαβάζη Πατέρες, να γνωρίζη σωστά ορισμένα πράγματα, να αγωνίζεται και να προσεύχεται.

Η διάκριση όμως έρχεται με τον θείο φωτισμό, που είναι άλλο πράγμα.


- Παλιά, Γέροντα, ήταν καλύτερος ο κόσμος;

Όχι πως ήταν καλύτερος, μόνον που οι παλαιοί άνθρωποι είχαν την απλότητα και τον καλό λογισμό.

Σήμερα οι άνθρωποι τα βλέπουν όλα με πονηριά, γιατί τα μετρούν όλα μόνο με το μυαλό.

Το ευρωπαϊκό πνεύμα πολύ κακό έκανε. Αυτό είναι που σακάτεψε τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι τώρα θα ήταν σε πολύ καλή πνευματική κατάσταση, γιατί οι πιο πολλοί λίγο-πολύ είναι μορφωμένοι,

και θα μπορούσες να συνεννοηθής.

Αλλά τους δίδαξαν την αθεΐα, όλα αυτά τα σατανικά, οπότε τους αχρήστεψαν και δεν μπορείς να συνεννοηθής.

Παλιά δεν μπορούσες να συνεννοηθής με κάποιον, αν δεν είχε ευλάβεια, δεν είχε και μόρφωση.

Θυμάμαι, ένας καλόγερος μια φορά, όταν άκουσε στην Προηγιασμένη να μνημονεύουν «Γρηγορίου, Πάπα Ρώμης» (2),

νόμιζε ότι μνημόνευαν τον Πάπα της Ρώμης και σκανδαλίσθηκε.

«Δεν το περίμενα, είπε. Παπιστές γινήκατε!» και σηκώθηκε και έφυγε από την Εκκλησία!

Να, βλέπεις τι κάνει η άγνοια! Η άγνοια είναι φοβερό.

Το μεγαλύτερο κακό κάνουν αυτοί που έχουν ευλάβεια και βλάβη μαζί.

Χωρίς να εξετάζουν, δημιουργούν προβλήματα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Γαλ. 5, 22-23
2) Ο Όσιος Γρηγόριος ο Διάλογος, Πάπας Ρώμης (540-604), είναι Άγιος της Εκκλησίας μας. Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Μαρτίου.

[XAPA]

Η γνώση δίχως θείο φωτισμό είναι καταστροφή



Εάν οι άνθρωποι την ταχύτητα του μυαλού τους την φρενάρανε λίγο, και το μυαλό τους θα ήταν ξεκούραστο,

αλλά και η θεία Χάρις θα τους πλησίαζε εύκολα.

Η γνώση δίχως φωτισμό είναι καταστροφή.

Όταν κανείς κάνη πνευματική δουλειά στον εαυτό του, όταν αγωνίζεται, τότε φωτίζεται από τον Θεό.

Έχει θείο φωτισμό, θείες εμπειρίες, και όχι δικές του σκέψεις, γι΄ αυτό και βλέπει μακριά.

Ένας που έχει μυωπία, από κοντά βλέπει τα πράγματα καλά, αλλά μακριά δεν βλέπει.

Και ένας που δεν έχει μυωπία, ε, το πολύ-πολύ θα δη λίγο μακρύτερα, αλλά και αυτό δεν λέει τίποτε.

Τα σωματικά μάτια είναι δύο, τα πνευματικά είναι πολλά.


Όσοι απομακρύνονται από τον Χριστό, στερούνται τον θείο φωτισμό, γιατί αφήνουν το προσήλιο

σαν τους ανόητους και πηγαίνουν στο ανήλιο.

Έτσι είναι επόμενο να είναι κρυολογημένοι και αρρωστημένοι πνευματικά.

Αν δεν εξαγνισθή ο άνθρωπος, αν δεν έρθη ο θείος φωτισμός, όσο σωστή και αν είναι η άλλη γνώση

–αυτό βλέπω- είναι ένας ορθολογισμό και τίποτε παραπάνω.

Και αν λείψη ο θείος φωτισμός, και αυτά που θα πουν και θα γράψουν, δεν θα βοηθήσουν.

Βλέπετε το Ψαλτήρι που είναι γραμμένο με θείο φωτισμό, τι βαθιά νοήματα έχει!

Μάζεψε, αν θέλης, όλους τους θεολόγους, όλους τους φιλολόγους,

και θα δης ότι έναν ψαλμό με τέτοιο βάθος δεν μπορούν να φτιάξουν!

Ενώ ο Δαβίδ ήταν αγράμματος, αλλά βλέπεις καθαρά πώς τον οδηγούσε το πνεύμα του Θεού.

Και η Εκκλησία σήμερα ταλαιπωρείται, γιατί λείπει ο θείος φωτισμός και καθένας πιάνει τα πράγματα όπως θέλει.

Μπαίνει και το ανθρώπινο στοιχείο και δημιουργούνται πάθη και αλωνίζει μετά ο διάβολος.

Γι΄ αυτό δεν θα πρέπη να ζητούν εξουσία οι άνθρωποι που εξουσιάζονται από τα πάθη τους.


- Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει να ζητούν επίμονα τον θείο φωτισμό οι άνθρωποι;

Ναι, γιατί αλλιώς οι λύσεις που δίνουν είναι ενέργεια του μυαλού.

Δημιουργείται σύγχυση μετά. Συνέδρια, παρασυνέδρια…

Και το κακό είναι ότι δεν έχουν γνωρίσει προηγουμένως τον εαυτό τους.

Γιατί, όσο αξίζει η μια γνώση του εαυτού μας, δεν αξίζουν όλου του κόσμου οι γνώσεις.

Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη ταπεινά τον εαυτό του, αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους.

Αν μερικοί γνώριζαν τον εαυτό τους, θα έβλεπαν τα χάλια τους και δεν θα μιλούσαν καθόλου.


Μια φορά μου είπε κάποιος:

«Δεν υπάρχει κανένας Ορθόδοξος να εκπροσωπήση στο εξωτερικό την Ορθοδοξία, στα συνέδρια κ.λπ.».

Έλεγε, έλεγε, έλεγε, έφερε τον αποκλεισμό.

«Ο Προφήτης Ηλίας (1), του λέω, όταν τον ρώτησε ο Θεός: «Τι ζητάς, Ηλία, στο Χωρήβ;» «Έμεινα μόνος», απάντησε.

Τότε ο Θεός του είπε: «Επτά χιλιάδες λαός δεν έκλινε γόνυ στον Βάαλ».

Επτά χιλιάδες άνθρωποι ήταν πιστοί, και ο Προφήτης Ηλίας έλεγε: «Έμεινα μόνος!»

Και εσύ φέρνεις τέτοιον αποκλεισμό, ενώ υπάρχουν τόσοι πιστοί!...

Τι είναι ο δικός μας ο Παντοκράτορας;

Είναι σαν τον Παντοκράτορα του τρούλλου που παρουσιάζει ρωγμές από τον σεισμό και σκεφτόμαστε

τι να κάνουμε για να τον κρατήσουμε, για να μην πέση, και καλούμε την Αρχαιολογική Υπηρεσία,

για να τον υποστυλώσουμε;»


«Εκεί στην Αμερική, μου λέει, δεν υπάρχει κανένας». «Μα εγώ τόσους πιστούς γνώρισα απ΄ την Αμερική», του λέω.

«Ναι, αλλά οι Καθολικοί, μου λέει, εργάζονται πονηρά».

«Μα οι Καθολικοί, του λέω, σιχάθηκαν τον Παπισμό και επιστρέφουν τώρα στην Ορθοδοξία.

Καλά, όταν πήγε ο Πατριάρχης Δημήτριος στην Αμερική, οι ίδιοι οι Καθολικοί δεν φώναζαν:

«Ο Πατριάρχης είναι αληθινός Χριστιανός και ο Πάπας είναι έμπορας»;

Δεν το έλεγαν με αγανάκτηση αυτό οι Καθολικοί;


Τι μου λες ότι πάνε με πονηριά οι Καθολικοί να εισχωρήσουν στην Ορθοδοξία, για να την αλλοιώσουν κ.λπ.;

Ο Θεός πού είναι; Ο διάβολος μπορεί να κάνη προκοπή;»

Δυστυχώς ο δυτικός ορθολογισμός έχει επιδράσει και σε ανατολικούς ορθόδοξους άρχοντες

και έτσι βρίσκονται σωματικά μόνον στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού,

ενώ όλο το είναι τους βρίσκεται στην Δύση που την βλέπουν να βασιλεύη κοσμικά.

Εάν έβλεπαν την Δύση πνευματικά, με το φως της Ανατολής, με το φως του Χριστού,

τότε θα έβλεπαν το πνευματικό ηλιοβασίλεμα της Δύσης, που χάνει σιγά-σιγά το φως του νοητού Ηλίου,

του Χριστού, και προχωρεί για το βαθύ σκοτάδι.


Μαζεύονται και συνεδριάζουν (2) και κάνουν συζητήσεις ατέλειωτες για πράγματα που δεν χωράει συζήτηση,

που ούτε οι Άγιοι Πατέρες συζήτησαν εδώ και τόσα χρόνια.

Όλες αυτές οι ενέργειες είναι του πονηρού, για να ζαλίζουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς

και να τους σπρώχνουν άλλους στην αίρεση και άλλους σε σχίσματα, και να κερδίζη έδαφος ο διάβολος.

Πα, πα… βασανίζουν και μπερδεύουν τον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι!

Και όλα αυτά από πού ξεκινούν; Δεν κάνει κανείς δουλειά πνευματική, έχει τον λογισμό

ότι είναι πνευματικός άνθρωπος και λέει μετά ανοησίες.


Ένα παιδί με την φυσική καθαρότητα του νου και με την λίγη γνώση που έχει, θα σου πη σωστά πράγματα.

Αντίθετα ένας με μεγάλη μόρφωση, με το μυαλό του καπνισμένο από την δαιμονική επήρεια

που έχει λάβει, σου λέει τα πιο βλάσφημα πράγματα.

Όποιος τροχάει συνέχεια με γνώσεις το μυαλό του και ζη απομακρυσμένος από τον Θεό, το κάνει τελικά δίκοπο,

και με το ένα μέρος σφάζεται σιγά-σιγά ο ίδιος και με το άλλο κόβει ανθρώπους με τις απόλυτες

ανθρώπινες εγκεφαλικές λύσεις του.


Η ανθρώπινη γνώση, όταν αγιασθή, γίνη θεία, τότε βοηθάει.

Διαφορετικά είναι ανθρώπινη αντιμετώπιση, μυαλό, κοσμική λογική.

Το σκέτο μυαλό είναι μπαστούνι σιδερένιο, δίχως μαγνήτη, που χτυπάει τα μέταλλα, για να κολλήσουν,

και αυτά τσαλακώνονται και δεν κολλούν.

Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος. Όλα τα πράγματα τα βλέπουν με την ξερή λογική. Αυτή η λογική είναι καταστροφή.

«Η γνώσις φυσιοί» (3) δεν λέει; Άμα δεν έχη θείο φωτισμό κανείς, η γνώση είναι άχρηστη, φέρνει καταστροφή.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Βλ. Γ΄ Βασ. 19, 13-18
2) Με την διατύπωση αυτή ο Γέροντας δεν εννοεί όλα τα συνέδρια, αλλά αναφέρεται σε συνέδρια, τα οποία συγκαλούνται για θέματα που έχουν ήδη παγιωθή στην Εκκλησία ή καθορίστηκαν από τους Αγίους Πατέρες ή δεν χρειάζεται να συζητηθούν.
3) Α΄ Κορ. 8, 2

[XAPA]

Να αξιοποιηθή η επιστήμη στην πνευματική ζωή



Όλο το κακό ξεκινάει από το μυαλό, όταν γυρίζη μόνο γύρω από την επιστήμη και είναι τελείως

απομακρυσμένο από τον Θεό.

Γι΄ αυτό και δεν βρίσκουν αυτοί οι άνθρωποι την εσωτερική τους ειρήνη και την ισορροπία τους.

Ενώ, όταν ο νους γυρίζη γύρω από τον Θεό, χρησιμοποιούν οι άνθρωποι και την επιστήμη για την εσωτερική τους

καλλιέργεια και για το καλό του κόσμου, γιατί τότε είναι αγιασμένο το μυαλό.


- Δηλαδή, Γέροντα, η επιστήμη δεν βοηθάει τον άνθρωπο;

Η επιστήμη πολύ βοηθάει, αλλά και πολύ θολώνει.

Γνώρισα ψυχές με μεγαλύτερη διαύγεια, ενώ έχουν μάθει λιγώτερα.

Όσοι έχουν θολώσει το μυαλό τους από την επιστήμη, εάν με την Χάρη του Θεού ξεθολώσουν, τότε, φυσικά,

θα έχουν περισσότερα εργαλεία για δουλειά.

Ενώ, όταν δεν αγιασθούν τα εργαλεία – δεν αγιασθή η γνώση -, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για κοσμική εργασία

και όχι για πνευματική.

Γρήγορα αγιάζονται, αν μπη η καλή ανησυχία.


Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση, την μόρφωση της ψυχής,

και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική,

αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά.

Εάν ασκούνται και πνευματικά, τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά,

γιατί βγάζουν τον κόσμο από το άγχος της κολάσεως και τον οδηγούν στην παραδεισένια αγαλλίαση.

Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές να έχουν λιγώτερα πτυχία, αλλά βοηθούν περισσότερο,

γιατί έχουν πολλή Χάρη και όχι πολλά χαρτιά (πτυχία).

Ο κόσμος γέμισε από αμαρτία και χρειάζεται πολλή προσευχή και βίωμα.

Τα πολλά γραφτά είναι χάρτινα νομίσματα και η αξία τους θα εξαρτηθή από το αντίκρυσμα.

Επομένως θέλει δουλειά στο «μεταλλείο» της ψυχής.


Θυμάμαι, ήταν ένα γεροντάκι στην Μονή Εσφιγμένου τόσο απλό που και την Ανάληψη την νόμιζε για Αγία.

Έκανε κομποσχοίνι και έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»!

Κάποτε ένας αδελφός στο Γηροκομείο ήταν άρρωστος, και δεν είχε τι να του δώση να φάη.

Μια και δυό κατεβαίνει τις σκάλες, ανοίγει το παράθυρο που έβλεπε προς την θάλασσα, απλώνει τα χέρια

στην θάλασσα και λέει: «Αγία μου Ανάληψη, δωσ΄ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό».

Και αμέσως – ω του θαύματος! – ένα τόσο μεγάλο ψάρι ξεπηδάει από την θάλασσα μέσα στα χέρια του.

Οι άλλοι που τον είδαν, έμειναν έκπληκτοι. Εκείνος τους κοιτούσε και χαμογελούσε, σαν να τους έλεγε:

«Τι παράξενο βλέπετε;»

Εμείς έχουμε γνώσεις, ξέρουμε πότε γιορτάζει ο ένας ο Άγιος, πώς μαρτύρησε ο άλλος,

πότε έγινε η Ανάληψη και πού έγινε και πώς έγινε, και όμως ούτε ένα τόσο δα ψαράκι δεν μπορούμε να έχουμε!

Αυτά είναι τα παράξενα της πνευματικής ζωής, τα οποία η λογική όσων διανοουμένων

έχουν μέσα τους τον εαυτό τους και όχι τον Θεό δεν τα συλλαμβάνει,

γιατί έχουν την στείρα κοσμική γνώση με την κοσμική πνευματική αρρώστια και λείπει το Άγιο Πνεύμα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Το Άγιο Πνεύμα δεν κατεβαίνει με μηχανές



Ο λόγος του μυαλού αλλοίωση δεν κάνει στις ψυχές, γιατί είναι σάρκα.

Ο λόγος του Θεού που γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα έχει την θεία ενέργεια και αλλοιώνει τις ψυχές.

Το Άγιο Πνεύμα δεν κατεβαίνει με μηχανές, γι΄ αυτό η Θεολογία δεν έχει καμμιά δουλειά με το στείρο επιστημονικό πνεύμα.

Το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει μόνο Του, όταν βρη τις πνευματικές προϋποθέσεις στον άνθρωπο.

Πνευματική προϋπόθεση είναι να ξεσκουριάση ο άνθρωπος τα πνευματικά του καλώδια, να γίνη καλός αγωγός,

για να δεχθή το πνευματικό ρεύμα του θείου φωτισμού, και έτσι γίνεται πνευματικός επιστήμων, θεολόγος.


Όταν λέω «θεολόγος», εννοώ αυτούς τους θεολόγους που έχουν αντίκρυσμα θεολογικό και το πτυχίο τους έχει αξία,

και όχι αυτούς που έχουν μόνο χαρτί χωρίς αντίκρυσμα και το πτυχίο τους είναι όμοιο με τα χρήματα της Κατοχής.

Το μυαλό κουράζεται πολλές φορές χρόνια ολόκληρα, για να μάθη μια-δυό ξένες γλώσσες, και στην εποχή μας

ξέρουν σχεδόν οι περισσότεροι άνθρωποι ξένες γλώσσες, αλλά επειδή αυτές οι γλώσσες

δεν έχουν καμμιά σχέση με τις γλώσσες της Αγίας Πεντηκοστής, ζούμε την μεγαλύτερη Βαβυλωνία.


Μεγάλο κακό είναι όταν θεολογούμε ξερά με το μυαλό μας και το μυαλό μας το παρουσιάζουμε για Άγιο Πνεύμα.

Αυτό λέγεται εγκεφαλολογία, η οποία γεννάει Βαβυλωνία, ενώ στην Θεολογία υπάρχουν μεν πολλές γλώσσες,

πολλά χαρίσματα, αλλά όλες οι γλώσσες συμφωνούν, γιατί ένα είναι το Αφεντικό τους,

το Άγιο Πνεύμα της Πεντηκοστής, και οι γλώσσες είναι πύρινες.


- Γέροντα, λέει το τροπάριο ότι το Άγιο Πνεύμα «πάντα χορηγεί…» (1).

- Ναι, χορηγεί, αλλά εκεί που χωράει. Άμα δεν χωράη, πώς να χορηγήση;

Μεγαλύτερη αξία έχει ένας λόγος ταπεινού ανθρώπου με βιώματα, που βγαίνει με πόνο από τα βάθη της καρδιάς του,

παρά ένας σωρός φιλολογίες εξωτερικού ανθρώπου, που βγαίνουν με ταχύτητα από την εκπαιδευμένη του γλώσσα,

η οποία δεν πληροφορεί τις ψυχές, γιατί είναι σάρκα και όχι πύρινη γλώσσα της Αγίας Πεντηκοστής.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Στιχηρό ιδιόμελο της εορτής της Πεντηκοστής.

[XAPA]

Να αγιάσουμε την γνώση



Καλή είναι η γνώση, καλή είναι και η μόρφωση, αλλά, αν δεν αγιασθούν, είναι χαμένα πράγματα

και οδηγούν στην καταστροφή.

Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε:

«Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη.

Ο Θεός δεν επιτρέπει την γνώση;»

«Ποια γνώση, τους λέω, αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;»

«Ναι», μου λένε.

«Μα αυτή η γνώση, τους λέω, σε πάει μέχρι το φεγγάρι, δεν σε ανεβάζει στον Θεό».


Καλές είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην σελήνη,

με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λπ., αλλά καλύτερες είναι οι πνευματικές δυνάμεις,

που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι και ο προορισμός του, και με λίγα καύσιμα, με ένα παξιμάδι.

Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικάνο που ήρθε στο Καλύβι: «Τι κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;»

«Πήγαμε στο φεγγάρι», μου απάντησε. «Πόσο μακριά είναι;» τον ρωτάω.

«Ας πούμε, μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα», μου λέει.

«Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι;»

«Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων».

«Στον Θεό πήγατε; τον ρωτάω. Πόσο μακριά είναι ο Θεός;»

«Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακριά».

«Εμείς όμως, του λέω, μ΄ ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!»


Η φυσική γνώση βοηθάει να αποκτήσουμε την πνευματική γνώση.

Όταν όμως ο άνθρωπος παραμένει στην φυσική γνώση, παραμένει στην φύση και δεν ανεβαίνει στον Ουρανό.

Δηλαδή παραμένει στον επίγειο παράδεισο που ποτιζόταν από τον Τίγρη και τον Ευφράτη και χαίρεται

την όμορφη φύση με τα ζώα, αλλά δεν ανεβαίνει στον ουράνιο Παράδεισο, να χαρή με τους Αγγέλους και τους Αγίους.

Για να ανεβούμε στον ουράνιο Παράδεισο, είναι απαραίτητη η πίστη στον Νοικοκύρη του Παραδείσου,

για να Τον αγαπήσουμε, να αναγνωρίσουμε την αμαρτωλότητά μας, να ταπεινωθούμε, για να Τον γνωρίσουμε

και να συνομιλούμε μαζί Του προσευχόμενοι και να Τον δοξάζουμε και όταν μας βοηθάη και όταν μας δοκιμάζη.



- Γέροντα, ένας που αναπαύεται στις μετάνοιες, στην νηστεία, στην άσκηση, χρειάζεται να μελετήση και δογματική, θεολογία κ.λπ.;

- Όταν κανείς έχη μια στοιχειώδη μόρφωση, αυτή είναι εργαλείο που βοηθάει.

Δεν ζητάει όμως να αποκτήση γνώσεις, για να βοηθήση ή για να λέη εξυπνάδες, αλλά για να βοηθηθή.

Αν προσπαθήση κανείς να αγιάση ό,τι του έδωσε ο Θεός, έρχεται η Χάρις και φωτίζει.

Εκεί μέσα είναι και η δογματική και η θεολογία, γιατί ζη τα μυστήρια του Θεού.

Άλλος μπορεί να είναι απλός και να μη θέλη να μάθη περισσότερα, αλλά να αρκήται σε ό,τι του δώση ο Θεός.


- Όταν είμαστε μέσα στο Μοναστήρι και επιθυμούμε ακόμη την γνώση του κόσμου, τι σημαίνει αυτό;

- Σημαίνει ότι δεν έχουμε γνώση.

«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (1).

Όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή και φωτισθή, τότε αγιάζεται και το μυαλό του και η δύναμη αυτή του λογικού,

ενώ, πριν αγιασθή, είναι σαρκική η ενέργεια του μυαλού.

Αν ένας πάη εγωιστικά, ενώ είναι αγράμματος, να ερμηνεύση τα δόγματα και διαβάζη την Αποκάλυψη,

τα Πατερικά κ.λπ., σκοτίζεται, και τελικά φθάνει σε απιστία.

Τον εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού, γιατί με εγωισμό προχώρησε.

Βλέπετε, η ταπείνωση βοηθάει σε όλα, αυτή δίνει την δύναμη.

Το σοφώτερο πράγμα που θα σκεφτώ, η πιο σοφή λύση που θα βρω, είναι η πιο μεγάλη ανοησία ,

όταν έχη τον εγωισμό μέσα της, ενώ η ταπείνωση είναι πραγματική σοφία.

Γι΄ αυτό ο αγώνας να γίνεται με φιλότιμο και με πολλή ταπείνωση.

Διαφορετικά, αντί να ωφελήση, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Σκοτίζεται ο νους και μετά λέει κανείς βλάσφημα πράγματα, γιατί προχώρησε εγωιστικά.

Είναι πάνω από τις δυνάμεις του.

Εδώ ένας μορφωμένος, αν πάη να ερμηνεύση τα δόγματα, υπάρχει κίνδυνος να βλαφθή,

πόσο μάλλον ένας αγράμματος, αν πάη να διεισδύση μέσα στο πνεύμα το πατερικό,

χωρίς να έχη πνευματική κατάσταση!

Γιατί, αν είχε λίγη πνευματική κατάσταση, δεν θα το έκανε αυτό.

Θα έλεγε: «Αν μου χρειάζεται κάτι, ο Θεός θα φωτίση. Ας εφαρμόσω αυτά που καταλαβαίνω. Είναι τόσα πολλά!»


- Δηλαδή, Γέροντα, όταν παρερμηνεύη κανείς το Ευαγγέλιο, είναι γιατί δεν έχει ταπείνωση και ευλάβεια;

- Ναι, γιατί, όταν λείπη η ταπείνωση, οι ερμηνείες που δίνει, είναι του μυαλού, της λογικής και στερούνται από θείο φωτισμό.


- Όταν δεν καταλαβαίνη κάτι, είναι καλύτερα να το αφήση για αργότερα;

- Ναι, να πη: «Κάτι καλό λέει, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω». Και εγώ έτσι έκανα.

Όταν ήμουν μικρός και διάβαζα το Ευαγγέλιο, αν δεν καταλάβαινα κάτι, δεν προσπαθούσα να το ερμηνεύσω.

Σκεφτόμουν: «Κάτι καλό λέει, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω».

Και μετά έβλεπα, όταν χρειαζόταν αυτό, τακ, ερχόταν η ερμηνεία, αλλά και πάλι έλεγα:

«Ας ρωτήσω και κάποιον άλλον πώς το ερμηνεύουν αυτό».

Και ήταν ακριβώς έτσι όπως το είχα καταλάβει.

Γιατί είναι αναίδεια να προσπαθή κανείς να ερμηνεύση το Ευαγγέλιο, και μάλιστα όταν δεν καταλαβαίνη.

Γι΄ αυτό, όταν μελετάτε, να μην τα ερμηνεύετε με το μυαλό, αλλά να φέρνετε καλούς λογισμούς,

μέχρι να έρθη ο θείος φωτισμός της διακρίσεως, για να ερμηνεύωνται μόνα τους.


- Μπορεί ο άνθρωπος όταν αποκτήση καλύτερη κατάσταση, να καταλάβη κάτι βαθύτερα;

- Όχι βαθύτερα. Ένα θείο νόημα έχει πολλά θεία νοήματα.

Μερικά μπορεί να τα καταλάβη τώρα και μερικά αργότερα.

Ένας μπορεί να διαβάζη-να διαβάζη, να μαθαίνη πολλά, και να μην μπορή να μπη καθόλου

μέσα στο νόημα του Ευαγγελίου.

Άλλος μπορεί να μη διαβάζη πολύ, αλλά να έχη ταπείνωση, αγωνιστικό πνεύμα,

και τον φωτίζει ο Θεός και μπαίνει στο νόημα.

Αυτός που θέλει να διαβάση περισσότερο, μπορεί να το θέλη από κενοδοξία ή για ευχαρίστηση.

Είναι σαν έναν που βλέπει μια πάλη και δεν κοιτάζει πώς πάλεψαν, για να βοηθηθή, να γίνη παλαιστής,

αλλά κοιτάζει συνέχεια το ρολόι του, για να προλάβη να παρακολουθήση και άλλη πάλη και άλλη,

και παλαιστής δεν γίνεται, αλλά μένει θεατής.


- Συχνά, Γέροντα, για έναν που είναι μορφωμένος λένε: «Αυτός είναι καλλιεργημένος άνθρωπος». Πάντοτε έτσι είναι;

-Όταν λέμε, «αυτός είναι καλλιεργημένος άνθρωπος», εννοούμε καλλιεργημένο πνευματικά, ώριμο πνευματικά.

Έχω παρατηρήσει πως υπάρχει και αγράμματος πολύ υπερήφανος και αγράμματος πολύ ταπεινός,

και μορφωμένος πολύ υπερήφανος και μορφωμένος πολύ ταπεινός.

Δηλαδή, η εσωτερική καλλιέργεια είναι όλη η βάση. Γι΄ αυτό λέει και Μ. Βασίλειος:

«Το σπουδαιότερο είναι να έχης υψηλή θέση και ταπεινό φρόνημα».

Ένας που έχει μια θέση, και να έχη και λίγο υπερηφάνεια, δικαιολογείται κάπως.

Αλλά ένας που δεν έχει θέση, αν έχη υπερηφάνεια, είναι τελείως αδικαιολόγητος.

Όλη η βάση είναι η καλλιέργεια του εαυτού μας, η εσωτερική καλλιέργεια.

Αν είναι καλλιεργημένος κανείς, είναι και μορφωμένος, έχει και ταπεινό φρόνημα, αυτό είναι το πιο καλό.

Για έναν όμως που δεν έχει μεγάλη μόρφωση, όταν έχη πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, είναι πολύ βαρύ.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ιω. 8, 32