Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

«Η γνώσις φυσιοί»



Η εξωτερική μόρφωση τις περισσότερες φορές βλάπτει, γιατί αναπτύσσει στον άνθρωπο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

Η ιδέα μετά αυτή γίνεται ο φράχτης που εμποδίζει την Χάρη του Θεού να τον πλησιάση.

Ενώ, όταν ο άνθρωπος πετάξη την μια ιδέα που έχει για τον εαυτό του, την ψεύτικη,

τότε ο Καλός και Πλούσιος Πατέρας μας τον πλουτίζει με τις θεϊκές Του φωτεινές ιδέες.

Όταν όμως ο ταλαίπωρος άνθρωπος έχη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και την κρατάη την ιδέα αυτή

στον εγκέφαλο του, συνεχίζει να είναι εγκέφαλος, σάρκα, και αγνοεί την Χάρη του Θεού, το Άγιο Πνεύμα.

Οι πολλές γνώσεις, δηλαδή, υπάρχει φόβος να φουσκώσουν το κεφάλι, να το κάνουν αερόστατο,

και να διατρέχη τον κίνδυνο ή να σπάση στον αέρα (με σχιζοφρένεια) ή να γκρεμισθή (με υπερηφάνεια)

και να γίνη κομμάτια.

Γι΄ αυτό η γνώση θα πρέπη να ακολουθή τον φόβο του Θεού και να συμβαδίζη με την πράξη,

για να υπάρχη ισορροπία. Η σκέτη γνώση βλάπτει.

Όταν μπαίνη ο εγωισμός και μιλώ, για να με θαυμάσουν, γιατί εγώ σκέφθηκα καλύτερα,

τότε λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, για να συνέλθω.

Όταν όμως αυτό γίνεται συνέχεια, πειράζει. Μια τριχούλα μπαίνει στο μάτι και το ερεθίζει λίγο.

Αν μπαίνη συνέχεια, δημιουργεί μεγάλο ερεθισμό. Έτσι και εδώ δημιουργείται πνευματικός ερεθισμός.

Όταν ένας άνθρωπος έχη εξυπνάδα και κάνη μια εργασία με ευκολία, πρέπει να διαλύεται μπροστά στον Θεό,

να Τον ευχαριστή μέρα-νύχτα που του έδωσε εξυπνάδα, και την κάνει, χωρίς να κουράζεται.

Αυτό έλειψε, να μην Τον ευχαριστή!


- Αν όμως, Γέροντα, έχη την γνώμη ότι δεν καταφέρνει τίποτε;

Τότε τον πειράζει το ταγκαλάκι από την αντίθετη πλευρά. Ρώτησαν την καμήλα:

«Ο ανήφορος σ΄ αρέσει ή ο κατήφορος;» Κι εκείνη είπε: «Γιατί, το ίσωμα χάθηκε;»

Αυτοί που δεν έχουν μυαλό είναι καλύτερα. Σ΄ εμάς δόθηκε μυαλό, για να είμαστε καλύτερα,

αλλά τι κάνουμε; Θα μας ζητηθή λόγος.

Πώς τα οικονομάει ο Θεός! Αυτοί που δεν τους κόβει, είναι χαρούμενοι – και στην άλλη ζωή θα είναι καλύτερα,

και αυτοί που έχουν το μυαλό το πολύ βασανίζονται.


- Στην άλλη ζωή, Γέροντα, οι καθυστερημένοι διανοητικά θα είναι καλά, δεν θα είναι λειψοί;

Τελικά, και το πολύ μυαλό θα γίνη πολτός και το λίγο μυαλό θα γίνη πολτός. Εκεί, στον Ουρανό δεν θα είναι μετά νους.

Οι θεολόγοι Άγιοι στον Ουρανό δεν θα είναι σε καλύτερη θέση ως προς την γνώση του Θεού από όσους

ήταν διανοητικώς ανάπηροι στην ζωή αυτή.

Ίσως στους δεύτερους να δώση ο Δίκαιος Θεός και κάτι παραπάνω, γιατί έζησαν εδώ στερημένοι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να δουλεύουμε σωστά το μυαλό



- Γιατί όμως, Γέροντα, συχνά λέτε ότι η μόρφωση είναι καλή προϋπόθεση για τον Μοναχισμό;

- Κοίτα να σου πω, ένας μορφωμένος μπορεί να πάρη να διαβάση ένα Πατερικό και με λίγη προσπάθεια,

επειδή θα το καταλάβη, να προχωρήση γρήγορα.

Ένας αγράμματος, αν δεν έχη ευλάβεια, δύσκολα θα προχωρήση.

Ο αγράμματος πρέπει να φθάση να έχη βιώματα και θεία γεγονότα και μέσα από αυτά να κατανοήση μετά τα όσα διαβάζει.

Ενώ ο μορφωμένος, λίγη προσπάθεια αν κάνη, γρήγορα θα προχωρήση, φθάνει να δουλεύη το μυαλό του

και να μην πιάνεται μόνον από την θεωρία και τον κλέβει η θεωρία.

Δεν λέω να θέλη να γνωρίση τα μυστήρια του Θεού με το μυαλό.


- Δηλαδή, Γέροντα, να χρησιμοποιή το μυαλό του κατά των παθών;

- Όχι μόνον αυτό, αλλά και γενικώτερα.

Βλέπει τις ευεργεσίες του Θεού, το σύμπαν όλο και δοξολογεί, ευχαριστεί τον Θεό.

Βλέπεις, πρώτα ο Αβραάμ αναζήτησε τον Θεό και ύστερα ο Θεός τον Αβραάμ.


- Πώς δηλαδή;

- Ο πατέρας του Αβραάμ ήταν ειδωλολάτρης, λάτρευε τα είδωλα.

Ο Αβραάμ είδε το σύμπαν, προβληματίσθηκε που λάτρευαν τα άψυχα είδωλα και δούλεψε το μυαλό του:

«Δεν μπορεί, είπε, αυτά τα είδωλα, αυτά τα ξύλα, να είναι θεοί, να δημιούργησαν αυτόν τον κόσμο.

Ποιος έκανε τον ουρανό, τα΄ αστέρια, τον ήλιο κ.λπ.;

Πρέπει να βρω τον αληθινό Θεό κι Αυτόν να πιστέψω και θα προσκυνήσω».

Τότε λοιπόν ο Θεός του αποκαλύφθηκε και του είπε:

«Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου» (1) και τον πήγε στην Χεβρώμ, και έγινε αγαπημένο παιδί του Θεού.


Ο μορφωμένος, και ευλάβεια να μην έχη, επειδή μπορεί εύκολα να καταλάβη, με λίγη ταπείνωση

και λίγο αγώνα θα προχωρήση.

Να, είναι όπως λ.χ. στις διαβιβάσεις που ήμουν.

Όταν με έβαλαν εκεί, είχε μερικά σήματα αγγλικά.

Όσοι ήταν μορφωμένοι και ήξεραν και αγγλικά, αμέσως τα έπιαναν. Εμείς οι άλλοι δυσκολευόμασταν.

Αλλά και στην θεωρία που κάναμε εύκολα οι άλλοι τα καταλάβαιναν, γιατί ήξεραν ορισμένα πράγματα,

ενώ εμείς πάλι δυσκολευόμασταν.

Πρέπει να γνωρίση κανείς τις ευεργεσίες του Θεού. Να καταλάβη τι του έχει δοθή.


Το μυαλό γιατί μας το έδωσε ο Θεός; Για να εξετάζουμε, να μελετούμε, να παρακολουθούμε τον εαυτό μας κ.λπ.

Το μυαλό ο Θεός δεν το έδωσε στους ανθρώπους, για να καταγίνωνται συνέχεια με το πώς να βρουν ταχύτερο

μέσο να πηγαίνουν από την μια χώρα στην άλλη, αλλά για να καταγινώμαστε με το κυριώτερο, πώς να φθάσουμε

στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό, στην αληθινή χώρα, στον Παράδεισο.

Τι ευεργεσίες έκανε ο Θεός στον Ισραηλιτικό λαό! Τι σημεία! Πόσα γεγονότα!

Όταν όμως ο Μωυσής άργησε να κατεβή από το Σινά με τις πλάκες, τις δέκα εντολές του Θεού, ο λαός έδωσε

τα χρυσαφικά του, για να κάνουν ένα χρυσό μοσχάρι και να το προσκυνούν (2).


Στην εποχή μας δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος με… μοσχαρίσιο μυαλό.

Γι΄ αυτό για έναν μορφωμένο δεν δικαιολογείται να μην καταλαβαίνη ποιο είναι το σωστό.

Το μυαλό το έδωσε ο Θεός, για να βρη ο άνθρωπος τον Δημιουργό του.

Οι Ευρωπαίοι το ζάλισαν το μυαλό, έπαθαν σύγχυση και πάνε στον γκρεμό, γιατί έβγαλαν τον Θεό από την ζωή τους.

Είναι και μερικοί που, ενώ έχουν όλες τις προϋποθέσεις, μυαλό, εξυπνάδα κ.λπ., για να προχωρήσουν,

δεν προσέχουν τι τους λες.

Μόλις τους κάνης μια νύξη, «κατάλαβα» λένε και σπεύδουν να συμπληρώσουν.


Έρχονται στο Όρος εξυπνότατα παιδιά. Δείχνουν ότι πιάνουν αμέσως ό,τι τους λες, αλλά πιάνουν αέρα,

γιατί δεν προσέχουν.

Ενώ άλλα με λιγώτερη εξυπνάδα, προσέχουν, περιμένουν με σύνεση να ακούσουν και τα παρακάτω,

και τους μένουν αυτά που ακούν.

Άλλα καταλαβαίνουν πολλά, μαζεύουν από ΄δω-από ΄κει, γεμίζουν γνώσεις και δεν κάνουν τίποτε.

Αχρηστεύουν το μυαλό που τους έδωσε ο Θεός, το κουρκουτιάζουν.

Έχουν μια υπερηφάνεια και δεν αφήνουν την Χάρη του Θεού να τα επισκιάση.

Ενώ άλλα που δεν έχουν πολύ μυαλό, πολύ ταπεινώνονται. Λένε: «Δεν μου κόβει» και ξαναρωτούν:

«Πώς το είπες αυτό;» και προσπαθούν να το εφαρμόσουν.

Έτσι χαριτώνονται και προχωρούν.


Ο ταπεινός άνθρωπος συνήθως είναι πολυμαθής, ενώ ο εγωιστής, επειδή δεν ταπεινώνεται να ρωτήση, δεν έχει γνώσεις.

Ο Μέγας Αρσένιος (3) ήταν ο πιο μορφωμένος σ΄ όλη την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο Μέγας Θεοδόσιος τον είχε δάσκαλο στα παιδιά του, τον Αρκάδιο και Ονώριο.

Όταν όμως πήγε στην έρημο για μοναχός, κάθησε κοντά στον Αββά Μακάριο τον αγράμματο και έλεγε:

«Ούτε το αλφάβητο αυτού δεν ξέρω»!


- Γέροντα, πώς θα γίνη να μην εξετάζη τα πράγματα κανείς μόνο με το μυαλό;

Το μυαλό πρέπει να το δουλεύη σωστά. Να το δουλεύη στο μεγαλείο του Θεού, για να βρη τον Θεό,

όχι να κάνη το μυαλό του Θεό.

Όσοι έχουν μυαλό, πρέπει να είναι προχωρημένοι πνευματικά. Μια ματιά να ρίξουν, καταλαβαίνουν.

Όταν δουλεύη κανείς το μυαλό, μπορεί να βοηθήση τον άλλον, διαφορετικά, μπορεί να τον βασανίση.

Έχω υπ΄ όψιν μου γεγονότα από λαϊκούς.


Γνώρισα ένα παιδί που έμεινε ορφανό από πατέρα, μαζί με τα τρία αδελφάκια του, και η μάνα του ξαναπαντρεύτηκε.

Τα ορφανά δεν είδαν αγάπη από την μάνα ούτε από τον πατρυιό τους. Το ταλαίπωρο, όταν μεγάλωσε,

άνοιξε ένα εμπορικό και δούλευε.

Μια φορά άκουσε ότι πέθανε κάποιος και άφησε τρία ορφανά. Πόνεσε τα ορφανά και είπε στην χήρα γυναίκα:

«Θέλεις να παντρευθούμε και να ζήσουμε σαν αδέλφια, για να προστατεύσουμε αυτά τα παιδιά;» Το δέχθηκε εκείνη.

Τώρα ζουν πνευματικά, διαβάζουν Συναξάρια, Φιλοκαλία, πάνε σε Μοναστήρια, έχουν Πνευματικό.


Σκέφθηκε σωστά και ενήργησε έτσι και δέχθηκε την θεία Χάρη.

Αλλιώς θα του έλεγε το ταγκαλάκι: «Τώρα να τα βασανίσης αυτά τα παιδιά, όπως βασανίστηκες και εσύ».

Αυτός δεν πήγε να εκδικηθή με την κακότητα, αλλά εκδικήθηκε με την καλωσύνη.

Άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους στο καλό και εφευρίσκουν καλά πράγματα και άλλοι για καταστροφή.

Είναι και το ταγκαλάκι που τους βάζει.


Βλέπουμε και στην περίπτωση του Άβελ και του Κάιν (4).

Μήπως ο Θεός αλλιώς έκανε τον Άβελ και αλλιώς τον Κάιν;

Ο Άβελ όμως δούλεψε σωστά το μυαλό που του έδωσε ο Θεός. Σκέφθηκε:

«Ο Θεός μου έδωσε ολόκληρο κοπάδι, ένα αρνάκι να μην Του δώσω;» Και πιάνει και σφάζει το καλύτερο αρνάκι.

Ο Κάιν πήρε σιτάρι με σκύβαλα μαζί και το πρόσφερε θυσία στον Θεό.

Ο ένας πρόσφερε το καλό αρνί, ο άλλος άχρηστα σκύβαλα.


Εντάξει, δεν θέλεις να προσφέρης ένα αρνάκι, πάρε τουλάχιστον λίγο καθαρό σιτάρι.

Δυστυχώς όμως παίρνει σιτάρι μαζί με σκύβαλα και το καπνίζει.

Τι πρόσφερε ο ένας, τι ο άλλος! Ο Θεός ευαρεστήθηκε από την θυσία του Άβελ.

Ζήλεψε μετά ο Κάιν και σκότωσε τον Άβελ.

Έτσι ο Θεός πήρε στον Παράδεισο τον Άβελ και ο άλλος γύριζε σαν αγρίμι στα δάση.

Φυσικά ο Θεός έδωσε ελευθερία, αλλά ο Άβελ την αξιοποίησε.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Γεν. 12, 1
2) Βλ. Εξ. 32, 1-6
3) Βλ. Το Γεροντικόν, Αββάς Αρσένιος στ΄, σ. 5.
4) Βλ. Γεν. 4, 2-15

[XAPA]

Κεφάλαιο 2

Ο ορθολογισμός στην εποχή μας


Η λογική στην πνευματική ζωή



Γέροντα, τι θέση έχει η λογική στην πνευματική ζωή;

Ποια λογική; Η κοσμική;

Αυτή η λογική (1) δεν έχει καμμιά θέση στην πνευματική ζωή.

Μπαίνουν Άγγελοι, Άγιοι από το παράθυρο, τους βλέπεις, μιλάς μαζί τους, φεύγουν…

Αν πας να τα εξετάσης αυτά με την λογική, δεν γίνεται.

Στην εποχή μας που έχουν αυξηθή οι γνώσεις, δυστυχώς η εμπιστοσύνη μόνο στην λογική κλόνισε την πίστη

από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.

Γι΄ αυτό στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.


Αντίθετα, η πίστη στον Θεό τραβάει την θεϊκή δύναμη κάτω και αναποδογυρίζει όλα τα ανθρώπινα συμπεράσματα.

Κάνει θαύματα, ανασταίνει νεκρούς και αφήνει με στόμα ανοικτό την επιστήμη.

Όλα τα πράγματα της πνευματικής ζωής εξωτερικά φαίνονται ανάποδα.

Αν δεν αναποδογυρίση κανείς το κοσμικό του φρόνιμα, να γίνη πνευματικός άνθρωπος,

αδύνατον είναι να γνωρίση τα μυστήρια του Θεού που μας φαίνονται παράξενα (ανάποδα).

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να γνωρίση τα μυστήρια του Θεού με την εξωτερική επιστημονική θεωρία,

μοιάζει με ανόητο που θέλει να δη τον Παράδεισο με το τηλεσκόπιο.

Η λογική κάνει πολύ κακό, όταν κανείς πάη να εξετάση με αυτήν τα θεία, τα μυστήρια, τα θαύματα.

Οι Καθολικοί με την λογική τους έφθασαν να εξετάσουν την Θεία Κοινωνία στο Χημείο, για να δουν αν πράγματι

είναι Σώμα και Αίμα Χριστού.


Οι Άγιοι όμως με την πίστη που είχαν, συχνά έβλεπαν Σάρκα και Αίμα στην αγία Λαβίδα.

Σε λίγο θα φθάσουν να περνούν και τους Αγίους από τις ακτίνες, για να διαπιστώσουν την αγιότητά τους!

Πέταξαν το Άγιο Πνεύμα, έβαλαν την λογική τους και τώρα ασχολούνται με την λευκή μαγεία.

Σε έναν Καθολικό που είχε καλή διάθεση – έκλαιγε ο καημένος- είπα:

«Μια από τις σπουδαιότερες διαφορές που έχουμε είναι και αυτή, εσείς βάζετε τον εγκέφαλο, εμείς την πίστη.

Εσείς αναπτύξατε τον ορθολογισμό και γενικά τον ανθρώπινο παράγοντα.

Με την λογική σας περιορίζετε την θεϊκή δύναμη, γιατί την θεία Χάρη την πετάτε στην άκρη.

Εσείς στον αγιασμό ρίχνετε συντηρητικό, για να μη χαλάση.

Εμείς στα χαλασμένα ρίχνουμε αγιασμό και γίνονται καλά.

Πιστεύουμε στην Χάρη που αγιάζει και ο αγιασμός κρατάει και διακόσια και πεντακόσια χρόνια, δεν χαλάει ποτέ».



- Μπαίνει δηλαδή, Γέροντα, η λογική, ο ορθός λόγος, πριν από τον Θεό;

- Μήπως δεν μπαίνει η λογική αλλά η υπερηφάνεια;

Στην ουσία αυτή η λογική είναι βλαμμένος λόγος όχι ορθός.

Η υπερηφάνεια είναι λογική βλαμμένη. Λογική που έχει εγωισμό έχει και δαιμόνιο φωλιασμένο.

Όταν μπαίνη αυτή η λογική στις ενέργειές μας, δίνουμε δικαίωμα στον διάβολο.


- Και όταν, Γέροντα, ένας πνευματικός άνθρωπος έχη να αντιμετωπίση έναν πειρασμό, και τότε δεν χωράει καθόλου η λογική;

- Τότε, ας κάνη ό,τι μπορεί ανθρωπίνως, και ό,τι δεν μπορεί, ας το αφήση στον Θεό.

Είναι μερικοί που προσπαθούν να τα πιάνουν όλα μόνο με το μυαλό.

Σαν αυτούς που θέλουν να κάνουν νοερά προσευχή με το μυαλό.

Σφίγγουν το κεφάλι, για να συγκεντρωθούν, πονάει μετά το κεφάλι.

Αν αντιμετώπιζα εγώ έτσι τα θέματα που έχω να αντιμετωπίσω κάθε μέρα, νομίζεις ότι θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα;


Αλλά κάνω ό,τι μπορώ ανθρωπίνως και μετά τα αφήνω στον Θεό.

«Ο Θεός, λέω, θα δείξη, θα φωτίση τι πρέπει να γίνη».

Πολλοί αρχίζουν: «Και πώς θα γίνει αυτή η δουλειά και τι θα γίνη μ΄ εκείνο ή με το άλλο»,

και με το παραμικρό τους πονάει το κεφάλι.

Όταν κανείς προσπαθή να τακτοποιήση τα πράγματα μόνο με την λογική, ζαλίζεται.

Πρέπει να βάλη τον Θεό μπροστά από κάθε ενέργειά του.

Να μην κάνη δουλειά, χωρίς να εμπιστεύεται στον Θεό, γιατί μετά αγωνιά και κουράζει το μυαλό

και νιώθει άσχημα ψυχικά.


- Γέροντα, έχετε πει ότι δεν φθάνετε σε κατάσταση υπερέντασης. Πώς γίνεται αυτό;

- Ναι, δεν φθάνω, γιατί δεν αντιμετωπίζω τα πράγματα με το μυαλό.

Εμένα, αν πονέση το κεφάλι μου, θα πονέση ή από κρύωμα ή από υπόταση. Και έχω τόσα να αντιμετωπίσω!

Κάθε μέρα έχω αυτούς που έρχονται με τα θέματά τους, με τον πόνο τους.

Σκέφτομαι αυτούς που πέρασαν με τα διάφορα προβλήματά τους, τους αρρώστους κ.λπ.

Και αν γίνη κανείς καλά, δεν λέει ότι έγινε καλά, να χαρώ και λίγο, αλλά συνεχίζω να έχω την έννοια μου και γι΄ αυτόν.


- Πώς μπορεί, Γέροντα, ένας μοναχός να τακτοποιή σωστά τον λογισμό του, για να μην κουράζεται με την λογική;

- Να τον τακτοποιή με την πνευματική λογική όχι με την κοσμική λογική.

Να γυρίση το κουμπί στην πνευματική συχνότητα. Να σκέφτεται πνευματικά και η τοποθέτησή του να είναι πνευματική.

Ακόμη και σε έναν λαϊκό που είναι πνευματικός άνθρωπος δεν έχει καμμία θέση η κοσμική λογική.

Η κοσμική λογική είναι για έναν καλό άνθρωπο που δεν πιστεύει.


- Γέροντα, πώς εννοείτε την πνευματική τοποθέτηση;

- Πνευματική τοποθέτηση είναι να χαίρεσαι με τα αντίθετα από αυτά με τα οποία χαίρονται οι κοσμικοί.

Να χαίρεσαι, όταν λ.χ. δεν σου δίνουν σημασία.

Μόνο με τα αντίθετα των κοσμικών επιδιώξεων θα κινηθούμε στον πνευματικό χώρο.

Χρήματα θέλεις; Δώσε και το πορτοφόλι.

Θρόνο θέλεις; Κάθισε τον εαυτό σου στο σκαμνί.


- Εμείς, Γέροντα, τι ποσοστό λογικής έχουμε;

Εσείς θέλετε ξεβίδωμα.

Να ευχηθώ να σας γίνη της αγάπης το ξεβίδωμα, που είναι θεία τρέλλα, γιατί αλλιώς καλύτερα είναι αυτοί

που πάνε στο Λεμπέτι (2), παρά αυτοί οι Χριστιανοί που έχουν τον ορθολογισμό, δηλαδή την υπερήφανη λογική.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Όταν ο Γέροντας αναφέρεται στην λογική και την μέμφεται, δεν εννοεί το χάρισμα με το οποίο ο Θεός τίμησε τον άνθρωπο, αλλά τον ορθολογισμό ή, όπως λέει ο ίδιος, τον «βλαμμένο λόγο», τον απογυμνωμένο από την πίστη στον Θεό, ο οποίος αρνείται την θεία Πρόνοια και αποκλείει το θαύμα.
2) Το ψυχιατρικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

[XAPA]

Η κοσμική λογική βασανίζει τον άνθρωπο



- Γέροντα, νιώθω την καρδιά μου σαν πέτρα. Τι θα γίνη με την σκληροκαρδία;

- Εσύ δεν έχεις σκληροκαρδία αλλά… μυαλοκαρδία!

Όλη η καρδιά σου μαζεύτηκε στο μυαλό και δουλεύει τώρα μόνον το μυαλό.

Αλλά υπάρχουν ακόμη περιθώρια, μπορεί να πάη η καρδιά στην θέση της.


- Πώς;

- Κάθε μέρα να διαβάζης έναν κανόνα από το Θεοτοκάριο (1).

Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο, για να δουλέψη η καρδιά.

Έχεις καρδιά, αλλά την σκεπάζει η λογική. Έχεις ξεσηκώσει το ευρωπαϊκό τυπικό, την ευρωπαϊκή νοοτροπία.

Προσπαθείς τυπικά να είσαι σε όλα εντάξει. Αν ήσουν ευρωπαίος υπάλληλος, θα ήσουν τύπος και υπογραμμός.

Στην ώρα σου εντάξει, στην δουλειά σου εντάξει. Θα σε είχαν όλοι για υπόδειγμα.

Αν την συνέπειά σου την διαθέσης στα πνευματικά, θα κάνης άλματα πνευματικά, θα φθάσης στον Παράδεισο σύντομα.

Αλλά, βλέπεις, το ευρωπαϊκό πνεύμα με την λογική τραβάει για το φεγγάρι και όχι για τον Θεό.

Τώρα κινείσαι όπως στις υπηρεσίες. Στην πνευματική ζωή όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Χρειάζεται απλότητα. Να κινήσαι απλά και να έχης εμπιστοσύνη στον Θεό.


- Πώς θα αποκτήσω, Γέροντα, αυτήν την απλότητα;

Να ανοίξω το κεφάλι και να βάλω μυαλό… παλιάς εποχής!

Να μπης στην απλότητα του Γεροντικού, για να γνωρίσης την πνευματική επιστήμη,

η οποία ανεβάζει και ξεκουράζει την ψυχή, και τότε το κεφάλι δεν πονάει.

Η λογική βασανίζει τον άνθρωπο. Π.χ. λέω: «Αυτό πρέπει να γίνη έτσι» και το κάνω, γιατί πρέπει να γίνη.

Δεν το κάνω δηλαδή με την καρδιά, αλλά γιατί μου το υπαγορεύει η λογική.

Η λογική λέει, αλλά και η ευγένεια λέει: «Πρέπει να παραχωρήσω την θέση μου». Δεν το λέει όμως η καρδιά.

Άλλο είναι να σκιρτήση η καρδιά και να παραχωρήσω από αγάπη την θέση μου. Τότε θα νιώσω χαρά.

Να μην υπάρχει ο εαυτός μας στις ενέργειές μας. Να μη ζητούμε την δική μας ανάπαυση.

Αυτό εμποδίζει να έρθη ο Χριστός.

Να κοιτάζη κανείς τι αναπαύει τον άλλον. Η πραγματική ανάπαυση γεννιέται από την ανάπαυση του άλλου.

Τότε αναπαύεται και ο Θεός στον άνθρωπο και ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος, θεώνεται.

Αλλιώς δουλεύει μόνον το μυαλό, και τότε όλα είναι σαρκικά, ανθρώπινα.

Η κοσμική λογική κουράζει το μυαλό και αποδυναμώνει τις σωματικές δυνάμεις, περιορίζει την καρδιά,

ενώ η πνευματική λογική της δίνει ευρύτητα.

Το μυαλό, όταν χρησιμοποιήται σωστά, μπορεί να κεντήση την καρδιά και να την βοηθήση.

Όταν ο νους πάη στην καρδιά και συνεργασθή με την καρδιά,

κάθε εργασία που κάνουμε παύει να είναι μια εργασία μόνο λογική.

Η λογική είναι χάρισμα. Την λογική όμως αυτή πρέπει να την αγιάσουμε.


- Εγώ, Γέροντα, δεν έχω καρδιά.

- Έχεις καρδιά, αλλά, μόλις πάη να ενεργήση, την φιμώνει το μυαλό σου.

Να πσοπαθήσης να αποκτήσης την λογική της καρδιάς, την πίστη, την αγάπη.


- Πώς θα το πετύχω αυτό;

- Πρώτο βήμα, θα κάνης πορεία διαμαρτυρίας στην Θεσσαλονίκη ξυπόλυτη,

να πουν ότι τρελλάθηκες, για να φύγη το μυαλό!!!

Εσύ, ευλογημένη, τα παίρνεις όλα με μαθηματική ακρίβεια. Αστρονόμος είσαι;

Να σταματήσης να σκέφτεσαι ορθολογιστικά, για να μπορέσης να κάνης δουλειά στον εαυτό σου.


- Γέροντα, τι μελέτη θα με βοηθήση, για να απαλλαγώ από την κοσμική λογική;

Να διαβάσης πρώτα το Γεροντικό, Φιλόθεο Ιστορία, Ευεργετινό, δηλαδή όχι θεωρητικά βιβλία αλλά πράξη,

για να φύγη η κοσμική λογική με το πατερικό απλό πνεύμα της αγιότητος.

Μετά να αρχίσης τον Αββά Ισαάκ, για να μη δεχθής τον Αββά Ισαάκ ως φιλόσοφο αλλά ως θεοφώτιστο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Συλλογή εξήντα δύο υμνολογικών κανόνων προς την Υπεραγία Θεοτόκο, οι οποίοι μελουργήθηκαν από είκοσι δύο μελωδούς. Εκδόθηκε από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1796), ο οποίος με πολλή επιμέλεια συγκέντρρωσε τους κανόνες αυτούς από χειρόγραφα του Αγίου Όρους.

[XAPA]

Η κοσμική λογική αλλοιώνει το πνευματικό αισθητήριο



Οι Άγιοι Πατέρες τα έβλεπαν όλα με το πνευματικό, με το θεϊκό μάτι.

Τα Πατερικά είναι γραμμένα με το πνεύμα του Θεού, και με το πνεύμα του Θεού έκαναν τις ερμηνείες οι Άγιοι Πατέρες.

Τώρα δεν υπάρχει συχνά αυτό το πνεύμα του Θεού, για να καταλαβαίνουν τα Πατερικά.

Τα βλέπουν όλα με το κοσμικό μάτι, δεν βλέπουν πιο πέρα, δεν έχουν την ευρύτητα που δίνουν η πίστη και η αγάπη.

Ο Μέγας Αρσένιος (1) άφηνε τα βάγια μέσα στο νερό, χωρίς να το αλλάζη, και το νερό μύριζε πολύ.

Εμείς πού να καταλάβουμε τι πήγαζε μέσα από εκείνο το βρώμικο νερό!

«Μα δεν το καταλαβαίνω αυτό», σου λέει ο άλλος.

Δεν στέκεται να δη μήπως υπάρχη και κάτι άλλο, αλλά το αρνείται, γιατί δεν το καταλαβαίνει!

Όταν μπαίνη η λογική, δεν μπορεί να καταλάβη κανείς ούτε το Ευαγγέλιο ούτε τους Αγίους Πατέρες.

Αλλοιώνεται το πνευματικό αισθητήριο, και ο άνθρωπος με την λογική του βγάζει άχρηστα

και το Ευαγγέλιο και τα Πατερικά και φθάνει να λέη:

«Τόσα χρόνια ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι άδικα με την άσκηση, την νηστεία κ.λπ.!»

Αυτό είναι βλασφημία.

Ήρθε μια φορά ένας κελλιώτης μοναχός στο Καλύβι με αυτοκίνητο.

«Παιδί μου, του λέω, τι το θέλεις εσύ το αυτοκίνητο; Δεν ταιριάζει!»

«Γιατί, Γέροντα; μου λέει. Δεν γράφει στο Ευαγγέλιο «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν την αιώνιον» (2) ;»

«Το «εκατονταπλασίονα λήψεται» το λέει γι΄ αυτά που χρειάζεται να έχη κανείς.

Αλλά πάλι για τον μοναχό ταιριάζει αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος:

«Ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες».

Δηλαδή, τίποτε δεν έχει ο μοναχός, αλλά μπορεί να κάνη κουμάντο στα ταμεία των άλλων,

γιατί τον εμπιστεύονται για την αρετή του. Όχι να έχουμε εμείς οι μοναχοί!»

Βλέπετε με την λογική τι ερμηνείες λανθασμένες μπορεί να δώση κανείς;

Πάντα να ξέρετε, αν δεν εξαγνισθή ο άνθρωπος, αν δεν έρθη ο θείος φωτισμός, συνέχεια οι ερμηνείες που θα δίνη,

θα είναι όλο θολούρα.

Με ρώτησαν μια φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη»

την ημέρα της μνήμης της;»

Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων.

Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους έδιωξαν φωνάζοντας «αέρα».

Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύουν, είναι φίλοι μας».

Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών.

Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;» Τι να πης;

Άλλοι ρωτούν: «Καλά, την μέτρησαν την φωτιά στην Βαβυλώνα, όταν έβαλαν μέσα τους τρεις Παίδες

και λένε ότι ήταν σαράντα εννιά πήχεις;»

Μα αφού την πρώτη φορά ήταν επτά μέτρα ύψος η φλόγα και ύστερα έβαλαν καύσιμη ύλη, για να γίνη επταπλάσια.

Επτά επί επτά δεν κάνει σαράντα εννιά; Βάζεις κάτι τέτοιους στην φωτιά;

Βλέπεις έναν ορθολογισμό, μια λογική παράλογη, τελείως έξω από την πραγματικότητα.

Μερικοί από τους σημερινούς θεολόγους με κάτι τέτοια ασχολούνται.

Π.χ. ρωτούν: «Οι δαίμονες που έπεσαν στην θάλασσα ζουν ή πνίγηκαν (3) ;»

Σημασία έχει το ότι έφυγαν από τον άνθρωπο. Τι σε νοιάζει εσένα τι έγιναν;

Κοίταξε εσύ να μη δαιμονισθής και μην ασχολήσαι με το πού βρίσκονται τώρα εκείνα τα δαιμόνια!


- Γέροντα, μερικοί προσπαθούν να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την ανθρώπινη λογική. Εξετάζουν το Ευαγγέλιο με αυτήν την κοσμική λογική και δεν βγάζουν άκρη.

Το Ευαγγέλιο και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται.

Στο Ευαγγέλιο είναι η αγάπη. Στην λογική είναι το συμφέρον.

Στο Ευαγγέλιο λέει: «Αν σε αγγαρεύση κάποιος για ένα μίλι, εσύ να πας δύο μίλια» (4).

Πού υπάρχει λογική εδώ πέρα; Εδώ είναι μάλλον τρέλλα!

Γι΄ αυτό όσοι πάνε να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την κοσμική λογική μπερδεύονται άσχημα.

Υπάρχουν λ.χ. διάφορες ομάδες που οργανώνουν φιλανθρωπικά έργα.

Μαθαίνουν φέρ΄ ειπείν ότι κάποιος έπαθε μεγάλη ζημιά, φτώχυνε και έχει ανάγκη από χρήματα.

«Να τον βοηθήσουμε, λένε, αλλά προηγουμένως ας βεβαιωθούμε αν έχη πράγματι ανάγκη».

Και πάνε δυό-τρεις να τον επισκεφθούν, για να δουν αν πράγματι έχη ανάγκη.

Και βλέπουν, ας υποθέσουμε, να έχη πολυτελές σαλόνι και λένε: «Α, έχει τέτοιες πολυθρόνες, τέτοιο σαλόνι!

Αυτός, για να έχη τέτοια έπιπλα, δεν έχει ανάγκη». Και την βοήθεια δεν την δίνουν.

Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι ο άλλος πεινάει. Γιατί, όταν γίνεται κανείς φτωχός, αυτό δεν σημαίνει ότι από

την μια ώρα στην άλλη αλλάζει ακόμη και τα ρούχα του.

Και που ξέρεις αν αυτό το σαλόνι δεν το είχε από παλιά και ο καημένος δεν πρόλαβε να το πουλήση ακόμη;

Ή μπορεί να του το χάρισε κάποιος που έμαθε την ανάγκη της οικογενείας του.

Κρίνουν με την λογική και μπερδεύονται, και το Ευαγγέλιο μένει έξω από την ζωή τους.

Οι άνθρωποι βλέπουν εξωτερικά, γι΄ αυτό και τα ερμηνεύουν όλα αλλιώς.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Είχαν ρωτήσει τον Αββά Αρσένιο μερικοί Γέροντες: «Γιατί δεν αλλάζεις το νερό, αφού μυρίζει;» και εκείνος απάντησε: «Αντί για τα αρώματα που απήλαυσα στον κόσμο, πρέπει να υποφέρω αυτήν την μυρωδιά». (Βλ. Το Γεροντικόν, Αββάς Αρσένιος ιη΄, σ. 6).
2) Ματθ. 19, 29
3) Βλ. Ματθ. 8, 32
4) Βλ. Ματθ. 5, 41

[XAPA]

Η «κατ΄ όψιν» κρίση (1)



- Γέροντα, νιώθω σαν εμπόδια για την πνευματική πρόοδο την κρίση, την λογική και την ανθρώπινη δικαιοσύνη που έχω.

- Και βέβαια είναι εμπόδια για την πνευματική πρόοδο, γιατί φεύγει η Χάρις του Θεού.

Μένει μετά ο άνθρωπος χωρίς την θεία βοήθεια και πέφτει και σπάζει τα μούτρα του.

Η κρίση και η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι κατά κανόνα άδικες.

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι αγάπη, μακροθυμία, επιείκεια.

Το μικρόβιο της πνευματικής σου αρρώστιας είναι ότι εξετάζεις τα πράγματα με την ανθρώπινη λογική.

Το φάρμακο το δραστικό είναι οι καλοί λογισμοί.

Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται δεξιά, έχη δηλαδή καλούς λογισμούς, αυξάνει η χωρητικότητα της καρδιάς.

Επειδή χρησιμοποιείς πολύ την λογική, χρειάζεται να προσέξης πολύ τους λογισμούς σου,

γιατί και τα συμπεράσματα που βγάζεις με την λογική είναι ανθρώπινα και όχι πνευματικά και αγιασμένα.


- Γέροντα, γιατί πέφτω τόσο συχνά στην κατάκριση;

Σ΄ εσένα φταίνε τα Νομικά που σπούδασες, και κρίνεις έτσι.

Πολλές φορές ορισμένες σπουδές ή ένα επάγγελμα καλλιεργούν, κατά κάποιο τρόπο, μια ξερή λογική.

Η λογική είναι η αρρώστια των διανοουμένων.

Είναι στο μεδούλι τους. Ενώ έχεις καρδιά, η λογική πάει πιο μπροστά από την καρδιά σου.

Είναι μερικοί που έχουν πολλή λογική και κρίση με εγωισμό, δεν παραδέχονται κανέναν.

Ζητούν το απόλυτο από τους άλλους και όχι από τον εαυτό τους, αναπαύονται στις αδυναμίες τους

και κατηγορούν τους άλλους.


Πράγματα πολύ παράξενα! Εξωτερικά είναι σχηματισμένοι, έχουν φτιάξει δηλαδή έναν εξωτερικό άνθρωπο

γεμάτο υποκρισία και δεν έχουν ίχνος απλότητος.

Αυτή είναι και η διαφορά Ευρωπαίων και Ελλήνων, και όταν λέω «Ελλήνων», εννοώ το ορθόδοξο πνεύμα.

Τον Ευρωπαίο δεν μπορείς να καταλάβης πότε μπορείς να τον πλησιάσης και πότε όχι.

Πάντα «καλώς ορίσατε» λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Ενώ τον Έλληνα τον καταλαβαίνεις. Έχει χαρά; Το δείχνει. Έχει μούτρα; Το δείχνει, μια κανονίζεις.


- Τι φταίει, Γέροντα, όταν κανείς κρίνη ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, και μάλιστα ταχύτατα;

- Κινείται μόνο με την λογική, εργάζεται ο εγκέφαλος, και αυτό είναι το αποτέλεσμά του.

Καλά είναι σ΄ αυτούς που έχουν κάμποσο μυαλό, να πάρη ο Θεός το κατσαβιδάκι και να το στρίψη λίγο.

Όσο αδειάζει το μυαλό, τόσο Χάρη γεμίζει ο άνθρωπος.

Όταν λέω μυαλό, εννοώ την κρίση την ανθρώπινη, τον εγωισμό, την αυτοπεποίθηση.

Από την στιγμή όμως που θα καταλάβη κανείς ότι δεν έχει σωστή κρίση και πη, «έχω κρίση κοσμική,

η κρίση μου δεν έχει θείο φωτισμό και θα κάνω λάθος, γι΄ αυτό δεν πρέπει να την χρησιμοποιώ»,

τότε ο Θεός θα τον φωτίση, θα γίνη διακριτικός και θα διακρίνη ποιο είναι το σωστό.


Ο πειρασμός αχρηστέυη έξυπνους ανθρώπους με την «κατ΄ όψιν» κρίση.

Όταν ο άνθρωπος έχη το ανθρώπινο στοιχείο μέσα του, κρίνει ανθρώπινα και εγκληματεί.

Πρέπει να φύγη το ανθρώπινο στοιχείο, για να γίνη η κρίση του θεϊκή.

Η κοσμική κρίση είναι λανθασμένη κρίση. Πόσες αδικίες γίνονται! Πόσες φορές κολάζεται κανείς!

Γι΄ αυτό πάντα να φέρνετε καλό λογισμό, για να εξασφαλίζετε την ψυχή σας.


Ο άνθρωπος είναι μυστήριο, δεν μπορείς να ξέρης τι κάνει!

Μια φορά το Πάσχα, μετά την Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως, καθήσαμε λίγο σε ένα Καλύβι να φάμε τυρί και αυγό.

Δίπλα μου καθόταν ένας μοναχός που είναι αγωγιάτης, μεταφέρει ξύλα.

Τον βλέπω, κάνει στην άκρη αυτό που του πρόσφεραν.

«Φάε», του λέω. «Καλά, καλά, θα φάω», μου λέει. Τον βλέπω μετά, πάλι δεν έτρωγε.

«Φάε, του ξαναλέω, σήμερα Πάσχα είναι».

«Ευλόγησον, Γέροντα, μου λέει, εγώ, όταν κοινωνάω, δεν τρώω, στις 2 το απόγευμα θα φάω».

Από την προηγούμενη ημέρα νηστικός και θα έτρωγε το απόγευμα!

Βλέπεις από ευλάβεια τι έκανε; Και οι άλλοι μπορεί να τον θεωρούσαν έναν απλό αγωγιάτη.


Ο άνθρωπος είναι μυστήριο! Και αν σε έβαλαν να κρίνης, να σκεφθής:

«Είναι αυτή η κρίση θεϊκή ή είναι γεμάτη εμπάθεια;»

Είναι δηλαδή ανιδιοτελής ή γεμάτη ιδιοτέλεια;

Να μην έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας ούτε στην κρίση σας.

Υπάρχει μέσα πολύς εγωισμός, όταν κανείς κρίνη.


Εμένα με βάζουν να κρίνω ένα θέμα και ενώ δεν θέλω, αλλά αναγκάζομαι και το κάνω,

και παρ΄ όλο που κρίνω με ανιδιοτέλεια και αμερόληπτα, όταν πάω να κάνω προσευχή, δεν νιώθω,

ας υποθέσουμε, εκείνη την γλυκύτητα που νιώθω άλλες φορές.

Όχι ότι με πειράζει η συνείδησή μου για κάτι, αλλά γιατί έκρινα σαν άνθρωπος.

Πόσο μάλλον όταν η κρίση είναι λανθασμένη ή έχη μέσα και την δικαιολογία ή ανθρώπινα κριτήρια!


Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση. Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό!

Δεν έχει σημασία αν έχη καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνη.

Σημασία έχει τι βγάζει με την κρίση του.

Χρειάζεται πολλή διάκριση. Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη διάκριση,

αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας αλλά για τους συνανθρώπους μας

(για να μη… διακριθούν, δηλαδή για να μην αναδειχθούν).

Έτσι την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι,

ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας,

που δεν αποφασίζει να πάρη τον πνευματικό αγώνα στα ζεστά και να κόψη τα πάθη του,

για να ελευθερωθή η ψυχή μας και να πετάξη στον Ουρανό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Βλ. Ιω. 7, 24

[XAPA]

Κεφάλαιο 3

Η νέα γενιά


Έλειψε το πνεύμα της θυσίας



Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν γεύτηκαν την χαρά της θυσίας και δεν αγαπούν τον κόπο.

Μπήκε η τεμπελιά, το βόλεμα, η πολλή άνεση. Έλειψε το φιλότιμο, η θυσία.

Θεωρούν κατόρθωμα, όταν καταφέρνουν χωρίς κόπο να πετύχουν κάτι, όταν βολεύωνται.

Δεν χαίρονται, όταν δεν βολεύωνται.

Ενώ, αν αντιμετώπιζαν τα πράγματα πνευματικά, θα έπρεπε τότε να χαίρωνται, γιατί τους δίνεται ευκαιρία για αγώνα.

Όλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν την ευκολία.

Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν πώς να αγιάσουν με λιγώτερο κόπο.

Οι κοσμικοί πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα, χωρίς να δουλεύουν.

Οι νέοι πώς να περνούν στις εξετάσεις, χωρίς να διαβάζουν, πώς να πάρουν πτυχίο,

χωρίς να φεύγουν από την καφετέρια.

Και αν είναι δυνατόν, να τηλεφωνούν από την καφετέρια, για να τους δώσουν τα αποτελέσματα! Ναι, εκεί φθάνουν!


Έρχονται πολλά παιδιά στο Καλύβι και μου λένε: «Κάνε προσευχή να περάσω».

Δεν διαβάζουν και λένε: «Ο Θεός μπορεί να με βοηθήση».

«Διάβασε, του λέω, και κάνε και προσευχή». «Γιατί, μου λέει, δεν μπορεί ο Θεός να με βοηθήση;»

Δηλαδή την τεμπελιά του να ευλογήση ο Θεός; Δεν γίνεται αυτό.

Αν το παιδί διαβάζη, αλλά δεν πιάνη, τότε θα το βοηθήση ο Θεός.


Είναι μερικά παιδιά που δεν θυμούνται ή δεν καταλαβαίνουν, αλλά καταβάλλουν προσπάθεια.

Αυτά θα τα βοηθήση ο Θεός να γίνουν τετραπέρατα.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ένα παλληκάρι από την Χαλκιδική έδωσε εξετάσεις σε τρεις σχολές

και πέρασε σε όλες (1), σε άλλη πρώτος, σε άλλη δεύτερος, αλλά τον ανέπαυε πιο πολύ να βρη μια δουλειά,

για να ξελαφρώση τον πατέρα του που δούλευε στα μεταλλεία.

Έτσι δεν πήγε να σπουδάση και έπιασε αμέσως κάπου δουλειά.

Αυτή η ψυχή είναι φάρμακο για μένα. Για τέτοια παιδιά να πεθάνω, να γίνω φυτόχωμα.


Οι περισσότεροι όμως νέοι έχουν επηρεασθή από το κοσμικό πνεύμα και έχουν πάθει ζημιά.

Έμαθαν να τους ενδιαφέρη μόνον ο εαυτός τους, δεν σκέφτονται καθόλου τον πλησίον αλλά μόνον τον εαυτό τους.

Και όσο τους βοηθάς, τόσο πιο πολύ χουζούρι κάνουν.

Βλέπω κάτι νερόβραστα παιδιά σήμερα.

Να κρίνουν το ένα, να βαριούνται το άλλο, ενώ η καρδιά ούτε κουράζεται ούτε γερνάει ποτέ.


Να γίνουν καλόγεροι, βαριούνται. Να παντρευτούν, φοβούνται. Κοτζάμ παλληκάρια έρχονται,

ξαναέρχονται στο Άγιον Όρος… «Αχ, και καλόγερος δύσκολα είναι, λένε.

Κάθε μέρα να πρέπη να σηκώνεσαι μεσάνυχτα! Δεν είναι μια και δυό μέρες!...» Γυρίζουν στον κόσμο.

«Τι να κάνω σ΄ αυτήν την κοινωνία, με τι άνθρωπο θα μπλέξω, αν παντρευτώ; Φασαρία είναι», λένε,

και έρχονται πάλι στο Όρος. Κάθονται λίγο, «δύσκολα…» σου λένε.


Οι νέοι σήμερα μοιάζουν με καινούργιες μηχανές που τα λάδια τους είναι παγωμένα.

Πρέπει να ζεσταθούν τα λάδια, για να πάρουν μπρος οι μηχανές, αλλιώς δεν γίνεται.

Έρχονται στο Καλύβι ταλαίπωρα παιδιά –δεν είναι ένα και δυό- και με ρωτούν:

«Τι να κάνω, Πάτερ; Πώς να περάσω την ώρα μου; Με πιάνει πλήξη».


«Να βρης μια δουλειά, βρε παιδί». «Έχω λεφτά, μου λέει. Τι να την κάνω την δουλειά;»

«Μα ο Απόστολος Παύλος λέει: «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω»(1).

Πρέπει να δουλέψης, για να φας, και ας έχης χρήματα.


Η δουλειά βοηθάει τον άνθρωπο να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής του. Είναι δημιουργία.

Δίνει χαρά και παίρνει το άγχος, την πλήξη.

Έτσι, βρε παλληκάρι, να βρης μια δουλειά που να σου αρέση έστω και λίγο, και να ξεκινήσης. Για δοκίμασε, να δης!»

Και βλέπεις, μερικά παιδιά κουράζονται, και ξεκουράζονται με την κούραση.


Έρχονται νέα παιδιά στο Καλύβι και κάθονται, και κουράζονται που κάθονται.

Αλλά με πολύ φιλότιμο με ρωτούν συνέχεια: «Τι να σου κάνουμε; Τι να σου φέρουμε;»

Δεν ζητώ ποτέ τίποτε. Το βράδυ με τον φακό κάνω τις δουλειές, να κουβαλήσω ξύλα,

να ανάψω δυό σόμπες τον χειμώνα, να συμμαζέψω.


Πολλοί από τους επισκέπτες τα αφήνουν όλα άνω-κάτω, λάσπες, κάλτσες βρεγμένες.

Τους δίνω λεπτές κάλτσες που μου στέλνουν, πετούν τις άλλες.

Τους δίνω χαρτοπετσέτες να τις τυλίξουν, δεν τις συμμαζεύουν.


Τρεις φορές στην ζωή μου ζήτησα κάτι. Σε ένα παλληκάρι είπα μια φορά:

«Θέλω δυό κουτιά σπίρτα από τις Καρυές» - αν και είχα τέσσερις αναπτήρες, αλλά το έκανα για να του δώσω χαρά.

Έτρεξε χαρούμενος, λαχάνιασε να τα φέρη, αλλά τον ξεκούρασε η κούραση, γιατί γεύτηκε την χαρά της θυσίας.

Και άλλος καθόταν και κουράσθηκε που καθόταν.


Ζητούν να νιώσουν την χαρά, αλλά πρέπει να θυσιασθή ο άνθρωπος, για να έρθη η χαρά.

Η χαρά από την θυσία γεννιέται. Η πραγματική χαρά βγαίνει από το φιλότιμο.

Έτσι και καλλιεργηθή το φιλότιμο, είναι πανηγύρι.

Το βάσανο του ανθρώπου είναι ο εγωισμός, η φιλαυτία. Εκεί είναι που σκαλώνει κανείς.

Είχαν έρθει δύο νέοι αξιωματικοί στο Άγιον Όρος και μου είπαν: «Θέλουμε να γίνουμε μοναχοί».

«Γιατί, λέω, θέλετε να γίνεται μοναχοί; Από πότε σας απασχόλησε αυτό;»


«Τώρα, μου λένε, κάναμε μια επίσκεψη στο Άγιον Όρος και σκεφτόμαστε να μείνουμε, μήπως γίνη και κανένας πόλεμος».

«Βρε, δεν ντρέπεστε, τους λέω. «Μήπως γίνη και κανένας πόλεμος»!

Και πώς θα φύγετε από τον στρατό;» «Θα βρούμε μια αιτία», μου λένε.

Τι θα βρουν; Ή θα κάνουν ότι είναι τρελλοί ή…, κάτι πάντως θα βρουν.

«Αν ξεκινάτε να γίνετε μοναχοί με αυτό το σκεπτικό, είστε αποτυχημένοι εξ αρχής», τους λέω.

Άλλοι πάλι, ενώ είναι έτοιμοι από καιρό να παντρευτούν, να δημιουργήσουν οικογένεια, έρχονται και μου λένε:

«Τι να παντρευτώ; Είναι να κάνης οικογένεια και παιδιά σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς;»


«Καλά, λέω, όταν γίνονταν διωγμοί, η ζωή είχε σταματήσει; Ούτε δούλευαν ούτε παντρεύονταν; Μήπως εσύ βαριέσαι;»

«Θέλω να γίνω καλόγερος», λέει. «Εσύ βαριέσαι! Τι προκομμένος καλόγερος θα γίνης;»

Καταλάβατε; Αν μια ξεκινάη να γίνη καλόγρια, επειδή σκέφτεται:

«Τι να μείνω στον κόσμο, να κάνω οικογένεια, νάχω παιδιά, ζαλούρα, φασαρία;

Θα πάω σε Μοναστήρι, θα κάνω εκεί μια υπακοή, ευθύνη δεν θάχω, και αν μου πουν καμμιά κουβέντα,

θα σκύβω το κεφάλι.

Πού να φτιάξω σπίτι; Εκεί θα έχω κελλί δικό μου, φαγητό κ.λπ.», να το ξέρη, είναι εξ αρχής αποτυχημένη.

Σας φαίνεται παράξενο; Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι.


Να ξέρετε, ένας προκομμένος οικογενειάρχης και στην καλογερική θα έκανε προκοπή,

και ένας προκομμένος μοναχός, αν έκανε οικογένεια, θα έκανε προκοπή.

Κάποιος είχε καθήσει δόκιμος σ΄ ένα Μοναστήρι και δεν ήθελε να γίνη καλόγερος.

«Γιατί, παιδί μου, μένεις έτσι;» τον ρωτάω.

«Γιατί ο καλογερικός σκούφος μου θυμίζει το κράνος», μου λέει.

Ακούς κουβέντα; Δεν ήθελε να γίνη καλόγερος, για να μη φορέση την καλογερική σκούφια.

Του θύμιζε το κράνος! Και πότε φόρεσε το κράνος; Ζήτημα να το φόρεσε μερικές φορές μόνο σε καμμιά άσκηση.


Πού να πήγαινε και σε πόλεμο! Του θύμιζε το κράνος! Ακούς; Μα τι θέλει στην καλογερική αυτός;

Όταν ξεκινάη κανείς έτσι, τι καλόγερος θα γίνη; Μπορείς να μου πης;

Τελικά έγινε ο ταλαίπωρος κάπου μοναχός και δεν φορούσε χονδρή σκούφια.

Μια φορά ήρθαν δυό νεαροί στο Καλύβι με κάτι μαλλιά μέχρι κάτω.

Πήγα να τους κουρέψω, αντέδρασαν, βιαζόμουν και εγώ, και μόνον τους κέρασα.

Είχα και ένα γατί εκεί πέρα. «Να το πάρω;» λέει ο ένας. «Πάρ΄ το», του λέω.

Πήγαν από εκεί στην Ιβήρων, μια ώρα δρόμο, με το γατί ο ένας στην αγκαλιά –και να βρέχη.


Ζήτησε εκεί να μείνη στο Αρχονταρίκι με το γατί.

«Δεν γίνεται», του είπαν και έμεινε έξω στην βροχή όλη νύχτα.

Αν του έλεγες να φυλάξη μια ώρα σκοπιά, θα σου έλεγε:

«Όχι, δεν μπορώ», αλλά να καθήση μια νύχτα έξω με το γατί, μπορεί.

Ένας άλλος πήγε στρατιώτης και έφυγε. Ήρθε μετά στο Καλύβι και μου λέει:

«Θέλω να γίνω μοναχός». «Να πας να υπηρετήσης την θητεία σου!» του λέω.

«Στον στρατό δεν είναι όπως στο σπίτι μου», μου λέει. «Καλά που μου τόπες, παλληκάρι,

δεν τόξερα, για να το λέω και στους άλλους!»


Εν τω μεταξύ να τον ψάχνουν οι δικοί του. Μετά από λίγες μέρες ξαναπέρασε πρωί-πρωί.

Ήταν Κυριακή του Θωμά. «Σε θέλω», μου λέει.

«Τι θέλεις; του λέω. Πού εκκλησιάστηκες;» «Πουθενά», μου λέει.

«Σήμερα, Κυριακή του Θωμά, στα Μοναστήρια κάνουν Αγρυπνία και εσύ δεν πήγες;

Και θέλεις να γίνης καλόγερος; Πού ήσουν;»

«Κάθησα στο ξενοδοχείο. Ήταν ήσυχα, στα Μοναστήρια έχει θόρυβο!»

«Και τώρα τι θα κάνης;» «Σκέφτομαι να πάω στο Σινά, γιατί θέλω σκληρή ζωή».

«Κάνε λίγη υπομονή», του λέω. Πάω μέσα, παίρνω ένα τσουρέκι που μου είχαν φέρει και του το δίνω.

«Πάρε αυτό το μαλακό τσουρέκι, του λέω, για να κάνης σκληρή ζωή, και φύγε!»


Αυτοί είναι οι νέοι σήμερα. Δεν ξέρουν τι ζητούν. Στρίμωγμα δεν σηκώνουν καθόλου. Πού να θυσιασθούν μετά;

Θυμάμαι στον στρατό πόσες φορές παρουσιαζόταν μια ανάγκη και άκουγες:

«Κύριε Διοικητά, να πάω εγώ αντί γι΄ αυτόν, αυτός είναι παντρεμένος, έχει παιδιά,

να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο».

Να παρακαλούν τον Διοικητή να πάνε αυτοί στην θέση του, στην πρώτη γραμμή!

Χαίρονταν να σκοτωθούν αυτοί και να μη σκοτωθή ο άλλος και αφήση τα παιδιά του στον δρόμο!

Πού τώρα να κάνη κανείς τέτοια θυσία! Σπάνιο πράγμα!


Μια φορά είχαμε μείνει από νερό σε μια τοποθεσία.

Είδε ο Διοικητής στον χάρτη ότι στο τάδε σημείο υπήρχε νερό. Εκεί όμως ήταν οι αντάρτες. Μας λέει:

«Εδώ κοντά έχει νερό, αλλά είναι πολύ επικίνδυνα. Ποιος θα πάη να γεμίση μερικά παγούρια; ούτε φως δεν θα ανάψη».

Πετάγεται ο ένας: «Θα πάω εγώ, κύριε Διοικητά», ο άλλος «εγώ», ο άλλος «εγώ»!

Όλοι δηλαδή ζητούσαν να πάνε! Και την νύχτα, χωρίς φως, είναι ο τρόμος πολύς.

«Δεν μπορείτε να πάτε και όλοι!» λέει ο Διοικητής.



Θέλω να πω, κανείς δεν σκέφθηκε τον εαυτό του. Δεν τραβιόταν ο ένας να πη:

«Κύριε Διοικητά, μου πονάει το πόδι», ο άλλος «μου πονάει το κεφάλι» ή «είμαι κουρασμένος».

Όλοι θέλαμε να πάμε, και ας κινδύνευε η ζωή μας.

Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός, καθόλου θυσία.

Όλα τα μετέτρεψαν με την σημερινή βλαμμένη λογική.

Και βλέπεις, ενώ παλιά πήγαιναν εθελοντές στον στρατό, τώρα παίρνουν τρελλάδικο χαρτί, για να μην υπηρετήσουν.

Κοιτάζουν τι να κάνουν, για να μην πάνε στρατιώτες. Πού πρώτα;


Είχαμε έναν λοχαγό, είκοσι τριών ετών ήταν, αλλά ήταν παλληκάρι!

Μια φορά τον πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του, που ήταν απόστρατος αξιωματικός,

και του είπε ότι σκέφτεται να φροντίση να φύγη από την πρώτη γραμμή και να πάη στα μετόπισθεν.

Έβαλε τις φωνές ο λοχαγός. «Ντροπή σου, πατέρα, να λες εσύ τέτοια πράγματα! Οι κηφήνες κάθονται».

Είχε ειλικρίνεια, τιμιότητα, παλληκαριά πολλή, που ξεπερνούσε τα όρια, έτρεχε μπροστά.

Η χλαίνη του ήταν κόσκινο από τις σφαίρες, και δεν είχε σκοτωθή.

Όταν απολύθηκε, πήρε την χλαίνη μαζί του, να την έχη για ενθύμιο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Β΄ Θες. 3, 10

[XAPA]

Η αδιάκριτη αγάπη αχρηστεύει τα παιδιά



Έχω προσέξει ότι τα σημερινά παιδιά, ιδίως αυτά που σπουδάζουν, παθαίνουν ζημιά από τα σπίτια τους.

Ενώ είναι καλά παιδιά, αχρηστεύονται. Δεν σκέφτονται, έχουν μια αναισθησία. Τα χαραμίζουν, τα χαλούν οι γονείς.

Επειδή οι γονείς πέρασαν δύσκολα χρόνια, θέλουν τα παιδιά τους να μη στερηθούν εκείνο, να μη στερηθούν το άλλο.

Δεν καλλιεργούν το φιλότιμο στα παιδιά, ώστε να χαίρωνται όταν στερούνται. Φυσικά με καλό λογισμό το κάνουν.

Το να τα στερήσουν από κάτι, χωρίς τα παιδιά να το καταλαβαίνουν, είναι βάρβαρο.

Αλλά να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν μοναχική συνείδηση και μόνα τους να χαίρωνται που στερούνται κάτι,

αυτό είναι πολύ καλό.


Τώρα με την καλωσύνη τους, με την αδιάκριτη καλωσύνη τους, τα αποβλακώνουν.

Τα συνηθίζουν να τους τα πηγαίνουν όλα στο χέρι, ακόμη και το νερό, για να διαβάσουν και να μη χασομερήσουν,

και τα αχρηστεύουν, και τα αγόρια και τα κορίτσια.

Έπειτα τα παιδιά, και όταν δεν διαβάζουν, τα θέλουν όλα στο χέρι.

Και το κακό αρχίζει από τις μανάδες. «Εσύ, παιδί μου, να διαβάσης. Εγώ θα σου φέρω και τις κάλτσες,

θα σου πλύνω και τα πόδια. Πάρε το γλυκό, πάρε τον καφέ»!

Και δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά πόσο κουρασμένη είναι η μάνα που τα προσφέρει όλα αυτά, επειδή δεν κοπιάζουν.

Μετά αρχίζουν, μιας χρήσεως πιάτα, μιας χρήσεως ρούχα, πίτσες να τρώνε –ούτε να τις τυλίγουν στο χαρτί δεν ξέρουν!...

Έτσι γίνονται τελείως άχρηστοι άνθρωποι. Βαριούνται μετά που ζουν.


Το κορδόνι τους να λυθή, «μάνα, να μου δέσης το κορδόνι», λένε! Το πατάνε εν τω μεταξύ!

Τέτοια παιδιά τι προκοπή να κάνουν;

Αυτά ούτε για γάμο ούτε για καλογερική κάνουν. Γι΄ αυτό λέω στις μητέρες:

«Μην αφήνετε τα παιδιά να διαβάζουν όλη μέρα. Διαβάζουν-διαβάζουν, ζαλίζονται.

Να κάνουν ένα τέταρτο, μισή ώρα διακοπή, για να κάνουν και καμμιά δουλίτσα στο σπίτι, για να ξεζαλίζωνται και λίγο».


Αυτή η κακή συνήθεια των σημερινών νέων μεταφέρεται και στον Μοναχισμό.

Και βλέπετε σε Μοναστήρι να είναι επτά γραμματείς –και όλοι μορφωμένοι οι νέοι- και ο παλιότερος μαζί.

Παλιά ήταν ένας γραμματεύς, και αυτός δεν είχε πάει ούτε δυό τάξεις στο Γυμνάσιο και έβγαζε όλη την δουλειά.

Και τώρα να είναι επτά και να είναι πνιγμένοι στην δουλειά, να μην μπορούν να κάνουν ούτε τα πνευματικά τους,

να είναι και ο παλιός να τους βοηθάη!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
 
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Κανονάρχισμα από σκοτεινές δυνάμεις



Τα καημένα τα παιδιά τα καταστρέφουν σήμερα με θεωρίες διάφορες. Γι΄ αυτό είναι αναστατωμένα, ζαλισμένα.

Άλλο θέλει να κάνη το παιδί, άλλο κάνει.

Αλλού θέλει να πάη, αλλού το πάει το ρεύμα της εποχής.

Μεγάλη προπαγάνδα γίνεται από σκοτεινές δυνάμεις που κατευθύνουν όσα παιδιά δεν τους κόβει πολύ το μυαλό.

Στα σχολεία μερικοί δάσκαλοι λένε:

«Για να έχετε πρωτοβουλία, να μη σέβεστε, να μην υποτάσσεστε στους γονείς», και τα αχρηστεύουν.


Μετά τα παιδιά δεν ακούνε ούτε γονείς ούτε δασκάλους.

Και είναι δικαιολογημένα, γιατί νομίζουν πως έτσι πρέπει να κάνουν.

Τα υποστηρίζει και το κράτος, τα κανοναρχούν, τα εκμεταλλεύονται και οι άλλοι που δεν νοιάζονται ούτε για Πατρίδα

ούτε για οικογένεια ούτε για τίποτε, για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους.

Ε, αυτό λίγο-πολύ έχει κάνει πολύ κακό στην νεολαία σήμερα, πάρα πολύ κακό, μέχρι που καταλήγουν

τα παιδιά να έχουν αρχηγό τον διάβολο με τα κέρατα!

Η σατανολατρία έχει εξαπλωθή πολύ.


Ακούς σε μερικά κέντρα όλη την νύχτα να τραγουδούν:

«Σατανά, σε λατρεύουμε, δεν θέλουμε τον Χριστό. Εσύ μας τα δίνεις όλα».

Φοβερό! Τι σας δίνει και τι σας παίρνει, κακόμοιρα παιδιά!

Μικρά παιδιά αγριεμένα, με τους καφέδες, με τα τσιγάρα… Πού να δης βλέμμα λαμπερό, Χάρη Θεού στο πρόσωπό τους!

Είχε δίκαιο ένας αρχιτέκτων, όταν είπε σε μια ομάδα παιδιών που είχε φέρει στο Άγιον Όρος:

«Τα μάτια μας είναι σαν τα μάτια του χαλασμένου ψαριού».


Είχε έρθει στο Όρος με καμμιά δεκαριά παιδιά, από δεκαοκτώ μέχρι είκοσι πέντε χρονών περίπου.

Επειδή αυτός είχε πάρει μια πνευματική στροφή, μετά λυπόταν τα παιδιά που ζούσαν άσωτη ζωή.

Κατάφερε μερικά, τα έπεισε και τους έβγαλε τα εισιτήρια να έρθουν στο Άγιο Όρος.

Έφευγα από το Καλύβι και με συνάντησαν στον δρόμο. Τους λέω:

«Φεύγω τώρα, αλλά ας καθήσουμε λίγο εδώ», και καθήσαμε κάπου.

Εκείνη την ώρα έρχονταν και μερικά παιδιά από την Αθωνιάδα. «Καθήστε και εσείς λίγο εδώ», λέω. Κάθησαν και αυτά εκεί.

Λέει ο αρχιτέκτων μετά στην παρέα του: «Παρατηρήσατε κάτι;» Εκείνα απόρησαν.


«Για ρίξτε μια ματιά ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, λέει, και μετά ρίξτε και μια ματιά στα άλλα παιδιά.

Για δέστε τα μάτια τους πώς γυαλίζουν και δέστε τα μάτια τα δικά μας πώς είναι σαν τα μάτια του χαλασμένου ψαριού».

Και πράγματι, όταν πρόσεξα και εγώ, έτσι ήταν, μάτια χαλασμένων ψαριών. Θολά, αλλοιωμένα…

Ενώ τα μάτια των άλλων παιδιών έλαμπαν! Γιατί τα παιδιά της Σχολής κάνουν μετάνοιες, κάνουν Ακολουθίες.

Ο άνθρωπος καθρεφτίζεται στα μάτια. Γι΄ αυτό και ο Χριστός είπε: «Ο λύχνος του σώματός εστίν ο οφθαλμός» (1).

Πόσα μικρά παιδιά έρχονται στο Άγιον Όρος ή πηγαίνουν σε άλλα Μοναστήρια και γίνονται μοναχοί,

και παρ΄ όλο που –πώς να πη κανείς;- δεν έχουν καραμέλλες στα Μοναστήρια, έχουν όμως τέτοια χαρά

που ακτινοβολεί το πρόσωπό τους.


Ενώ στον κόσμο έχουν ό,τι θέλουν, αλλά κόλαση ζουν, είναι βασανισμένα.

Μας έχουν έρθει διάφορα ρεύματα από παντού.

Από τα ανατολικά μέρη ο Ινδουϊσμός και άλλες αποκρυφιστικές θρησκείες, από τον Βορρά ο Κομμουνισμός,

από την Δύση ένα σωρό θεωρίες, από τον Νότο, από τους Αφρικανούς, μαγείες και τόσα άλλα καρκινώματα.

Ένα παιδί χτυπημένο από τέτοια ρεύματα ήρθε μια μέρα στο Καλύβι.

Κατάλαβα ότι οι προσευχές της μάνας του το έφεραν.

Αφού μιλήσαμε αρκετά, του λέω: «Κοίταξε, παλληκάρι μου, να βρης έναν Πνευματικό να εξομολογηθής

και να χρισθής και να σε βοηθάη τώρα στις αρχές.


Πρέπει να σε χρίσουν, γιατί αρνήθηκες τον Χριστό». Έκλαιγε το καημένο.

«Κάνε προσευχή, Πάτερ, μου λέει, γιατί δεν μπορώ να τα αποβάλλω αυτά.

Μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου.

Το καταλαβαίνω ότι οι προσευχές της μάνας μου με έφεραν εδώ». Πόσο βοηθάνε οι προσευχές της μάνας!

Αχρηστεύονται τα καημένα, όταν τα τυλίξουν, και μετά τα πιάνει φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά κ.λπ.

Από τον έναν γκρεμό στον άλλον. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του.


- Γέροντα, συμφέρει να τους λέη κανείς ότι είναι σατανικά αυτά τα πράγματα;

- Πώς δεν συμφέρει; Αλλά θέλει με καλό τρόπο.

- Πώς θα μπορέσουν τέτοιοι νέοι να γνωρίσουν τον Χριστό;

Πώς να γνωρίσουν τον Χριστό, αφού, πριν γνωρίσουν την Ορθοδοξία, πηγαίνουν στην Ινδία στους Γκουρούδες,

κάθονται δυό-τρία χρόνια, ζαλίζονται με τις μαγείες, μαθαίνουν εκεί ότι υπάρχει μυστικισμός στην Ορθοδοξία

και έρχονται μετά εδώ και ζητούν να δουν φώτα, να ζήσουν ανώτερες καταστάσεις κ.λπ.;

Και άμα ρωτήσης, «πόσον καιρό έχεις να κοινωνήσης;»,

«δεν θυμάμαι, λέει, αν η μητέρα μου με είχε κοινωνήσει, όταν ήμουν μικρός».

«Εξομολογήθηκες ποτέ;» «Δεν με απασχολεί αυτό το θέμα».

Εμ, πώς θα γίνη χωριό έτσι; Τίποτε από την Ορθοδοξία δεν ξέρουν.



- Γέροντα, και πώς θα βοηθηθούν;

Από την στιγμή που λένε «κατεστημένο» την Εκκλησία, πως να βοηθηθούν;

Καταλαβαίνεις πόσο μπορούμε έτσι να συνεννοηθούμε!

Όσοι νέοι όμως έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται και πλησιάζουν στην Εκκλησία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Λουκ. 11, 34

[XAPA]

«Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!»



- Γέροντα, τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν τώρα χωρίς πειθαρχία, τι θα γίνουν;

- Έχουν λίγα ελαφρυντικά. Οι γονείς που δεν καταλάβαιναν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους

με μια ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια.

Μια κουβέντα λες, πέντε σου λένε, και με μια αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες.


Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. Ελευθερία!

«Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!» Και τα παιδιά λένε: «Που θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς;»

Επιδιώκουν δηλαδή να τα κάνουν ανταρτάκια, να μη θέλουν τους γονείς, να μη θέλουν τους δασκάλους,

να μη θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν.

Αυτό τους διευκολύνει στον σκοπό τους. Αν δεν τα κάνουν ανταρτάκια, πώς μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια;

Και βλέπεις, τα καημένα είναι σχεδόν δαιμονισμένα.

Αν στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν αξιοποιήθηκε, θα αξιοποιηθή στην κοσμική ζωή;

Τι να την κάνης τέτοια ελευθερία; Είναι καταστροφή. Γι΄ αυτό και το κράτος πάει όπως πάει.

Μπορούν οι σημερινοί άνθρωποι να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται;


Η ελευθερία, όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν στην πρόοδο, είναι καταστροφή.

Η κοσμική εξέλιξη με την αμαρτωλή αυτή ελευθερία έφερε την πνευματική σκλαβιά.

Ελευθερία πνευματική είναι η πνευματική υποταγή στο θέλημα του Θεού.

Και βλέπεις, ενώ η υπακοή είναι ελευθερία, ο πειρασμός όμως από κακία την παρουσιάζει σαν σκλαβιά

και αντιδρούν τα παιδιά, ιδίως της εποχής μας, που έχουν δηλητηριασθή από το πνεύμα της ανταρσίας.

Είναι, φυσικά, και κουρασμένα από τα διάφορα συστήματα του 20ου αιώνος, που δυστυχώς συνέχεια παραμορφώνουν

την ωραία φύση του Θεού και τα πλάσματα Του και τα γεμίζουν από άγχος και τα απομακρύνουν από την χαρά, τον Θεό.

Εμείς ξέρετε τι τραβήξαμε, όταν απολυθήκαμε από τον στρατό;


Αν ήταν τότε τα σημερινά παιδιά, θα τα είχαν κάνει όλα γυαλιά-καρφιά.

Ήταν το 1950 που τελείωσε ο ανταρτοπόλεμος.

Απολυθήκαμε πολλές κλάσεις μαζί. Άλλος είχε τεσσεράμισι, άλλος τέσσερα, άλλος τριάμισι χρόνια μέσα στον πόλεμο.

Και σκεφθήτε, μετά από τόση ταλαιπωρία, φθάνουμε στην Λάρισα, πάμε στα Κέντρα Διερχομένων

και τα βρίσκουμε γεμάτα.

Οπότε πάμε στα ξενοδοχεία. Αλλά και εκεί δεν μας δέχονταν.

Σου λέει: «Στρατός! Πού να μείνη! Θα λερωθούν οι κουβέρτες!» -ενώ θα πληρώναμε.


Ήταν Μάρτιος μήνας και έκανε κρύο! Ευτυχώς ένας αξιωματικός μας έσωσε, ας είναι καλά!

Πήγε, έμαθε πότε φεύγουν τα τραίνα, πότε κάνουν μανούβρες κ.λπ., συνεννοήθηκε και μας έβαλε μέσα στα τραίνα!

«Την νύχτα, λέει, θα κάνουν μανούβρες, αλλά μη φοβηθήτε, την τάδε ώρα το πρωί θα ξεκινήσουν».

Και όλη την νύχτα κουνιόνταν. Τελικά ερχόμαστε στην Θεσσαλονίκη.

Μερικοί που ήταν από ΄δω κοντά πήγαν στον τόπο τους.

Οι άλλοι πήγαμε στα Κέντρα Διερχομένων, αλλά ήταν γεμάτα.

Πάμε στα ξενοδοχεία, και εδώ τίποτε!

Τους παρακαλάω στο ξενοδοχείο: «Να μου δώσετε μια καρέκλα να καθήσω μέσα και θα σας πληρώσω διπλάσιο

από ό,τι θα πλήρωνα για το κρεββάτι!»


«Όχι, δεν γίνεται!» μου λένε.

Φοβόνταν μήπως κανείς έβλεπε ότι κρατούσαν στην καρέκλα στρατιώτη και τους κατήγγελλε.

Και να κάθεσαι έξω, να ακουμπάς όρθιος στον τοίχο, να βγάλης έτσι την νύχτα!

Και έβλεπες στρατιώτες να είναι οι καημένοι στο πεζοδρόμιο, έξω από τα ξενοδοχεία, ακουμπισμένοι στους τοίχους!

Σε όλα τα πεζοδρόμια υπήρχε στρατός, σαν να έκαναν παρέλαση!

Κατάλαβες; Αν ήταν οι σημερινοί νέοι θα είχαν κάψει την Λάρισα, όλη την Θεσσαλία και την Μακεδονία!

Εδώ, χωρίς να έχουν καμμιά δυσκολία σήμερα, και τι κάνουν! καταλήψεις, καταστροφές… Και εκείνα,

τα καημένα τα παιδιά, ούτε καν είχαν λογισμό.


Ένιωθαν βέβαια μια πικρία, αλλά χωρίς να έχουν λογισμό να κάνουν τίποτε το κακό.

Και να έχουν περάσει ταλαιπωρία μεγάλη έξω στα χιόνια.

Να είναι σακατεμένοι από τον πόλεμο –τι θυσία οι καημένοι!- και τελικά το τελευταίο «ευχαριστώ» ήταν να κοιμηθούνε έξω!

Και κάνω μια σύγκριση, πώς ήταν οι νέοι τότε και πού βρίσκονται σήμερα…

Ούτε πενήντα χρόνια δεν πέρασαν και πώς άλλαξε ο κόσμος!

Η σημερινή νεολαία μοιάζει με το μοσχαράκι που είναι δεμένο στο λιβάδι και κλωτσάει, τραβάει συνέχεια το σχοινί,

βγάζει τον πάσσαλο και αρχίζει να τρέχη, αλλά σκαλώνει κάπου και περδικλώνεται άσχημα και στο τέλος

το κατασπαράζουν τα άγρια θηρία.


Το φρένο βοηθάει, όταν είναι μικρό το παιδί.

Το βλέπεις, ανεβαίνει πάνω στον τοίχο και υπάρχει φόβος να σκοτωθή.

«Μη, μη», φωνάζεις, του δίνεις και κανένα σκαμπίλι.

Μετά δεν σκέφτεται ότι θα σκοτωθή, σκέφτεται μη φάη το σκαμπίλι και προσέχει.

Τώρα δεν υπάρχουν ούτε στα σχολεία τιμωρίες ούτε στον στρατό καψώνια.

Γι΄ αυτό οι νέοι παιδεύουν τους γονείς και το έθνος.

Στον στρατό παλιά, όσο πιο σκληροί ήταν οι αρχηγοί στην Εκπαίδευση, τόσο πιο πολλή παλληκαριά έδειχναν

οι στρατιώτες στην μάχη.


Ο νέος έχει ανάγκη από έναν πνευματικό οδηγό, τον οποίο να συμβουλεύεται και να ακούη, για να πορεύεται

με πνευματική ασφάλεια, χωρίς κινδύνους, φόβους και αδιέξοδα.

Κάθε άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, όσο περνάει η ηλικία του, αποκτά πείρα και από τον εαυτό του και από τους άλλους.

Ένας νέος στερείται αυτήν την πείρα. Ένας μεγάλος την πείρα που απέκτησε από τον εαυτό του

και από τους άλλους την χρησιμοποιεί, για να βοηθήση τον άπειρο νέο, για να μην κάνη γκάφες.

Ο νέος, όταν δεν ακούη, κάνει πειράματα με τον εαυτό του. Ενώ, αν ακούση, κέρδος θα έχη.


Είχαν έρθει στο Καλύβι μερικά παιδιά από μια χριστιανική Οργάνωση και φώναζαν με μια αυτοπεποίθηση:

«Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν, θα βρούμε μόνοι μας τον δρόμο μας!»

Ποιος ξέρει; Θα είχαν ζορισθή και είχαν κατά κάποιο τρόπο επαναστατήσει.

Όταν ήταν να φύγουν, με ρώτησαν πώς να κατεβούν στον δημόσιο, για να πάρουν τον δρόμο για την Μονή Ιβήρων.

«Από πού θα πάμε;» λένε.

«Καλά, βρε παιδιά, τους λέω, εσείς είπατε ότι θα τον βρήτε μόνοι σας τον δρόμο, δεν έχετε ανάγκη από κανέναν.

Έτσι δεν είπατε προηγουμένως; Τουλάχιστον αυτόν τον δρόμο και να τον χάσετε,

λίγο θα ταλαιπωρηθήτε, κάποιον θα βρήτε παρακάτω και θα σας πη: «Από εδώ πάει».

Τον άλλον τον δρόμο για πάνω, για τον Ουρανό, πώς θα τον βρήτε μόνοι σας χωρίς οδηγό;»

Ο ένας από αυτούς είπε: «Σαν νάχη δίκαιο ο Γέροντας».



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002