Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα»


Λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος:

«Όσο πιο ασήμαντοι νιώθουμε, τόσο πιο κοντά στον Θεό βρισκόμαστε».

Το ήθος των αγίων δεν είναι ο φανατισμός ή οι αναθεματισμοί των απίστων·

είναι η αίσθηση πως είναι χαμένοι, πως είναι ανάξιοι της Χάριτος.

Ο χριστιανός όταν ζει μέσα στη φαναστική του «πνευματικότητα»,

τότε δεν μπορεί να αγαπήσει γνήσια τον αδελφό του,

τον εχθρό του, τον άπιστο, τον βλάσφημο, τον αιρετικό.

Πάντα θα ζει στην πλάνη ότι είναι «αρκετός» και ο άλλος είναι»λειψός».

Πάντα θα νοιώθει σιγουριά για την πίστη του.

Μια πίστη όμως που δεν είναι προς τον Θεό, αλλά προς την αρετή του.

Αυτή είναι η πλάνη του και η καταστροφή του.


———————–


Όπως ο πλούσιος νέος (Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου), που νόμιζε ότι οι αρετές του ήταν αρκετές.

Αρετές που δεν του στοίχιζαν πραγματικά.

Γι’αυτό και όταν ο Χριστός τον καλεί να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να απαρνηθεί τα πλούτη του

φεύγει περίλυπος.

Φεύγει γιατί τόσα χρόνια ήταν εφησυχασμένος μέσα στην ψευτοαρετή του.

Φεύγει διότι δεν θέλει να θυσιάσει το βόλεμά του.

Προτιμά αυτό που τον κρατά δέσμιο του κόσμου τούτου παρά την αιώνια ζωή.

Αρνείται να δεχθεί ότι δεν είναι αρκετά αυτά που κάνει.

Αρνείται να κάνει το κάτι παραπάνω που του ζητά ο Χριστός.

Γιατί αυτό το «κάτι» είναι αυτό που πραγματικά θα του στοιχίσει.

Άραγε, πόσο στοιχίζει και σε εμάς ο χριστιανισμός μας;

Πόσο στοιχίζει και σε εμάς η πίστη μας στον Χριστό;



Για να σωθούμε χρειάζεται να αποκτήσουμε πλατειά καρδιά.


Εάν κάθεσαι και μετράς πόσες ημέρες τον χρόνο νηστεύεις, πόση ώρα κάθεσαι και κάνεις κομποσχοίνια και

πως κατάφερες να έχεις παρθένο το σώμα σου, μάθε ότι αυτά δεν είναι τίποτα εάν τα βλέπεις ως κατορθώματά σου.

Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα». Τίποτα δεν σε εξασφαλίζει.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λες «Κύριε σώσε με, κάνε με δικό Σου».

Και αυτό να μην μένει μόνο στα λόγια· να είναι η ζωή ολάκερη μια ορμή προς τον Θεό.

Μια ορμή, όχι για να Τον κατακτήσεις, αλλά να κατακτηθείς απ’Αυτόν.

Να ριψοκινδυνεύεις να χάσεις τα πάντα για χάρη Του, ακόμα και την «αρετή» σου.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό απ’αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χριστιανικό απ’αυτό.



αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

imverias

[XAPA]

O Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να Τον έχουν στην καρδιά τους.


Ρώτησε μια φορά ένας άνθρωπος κάποιον ασκητή:


«Γιατί ο Θεός γράφει τους νόμους Του πάνω στις καρδιές μας;

Γιατί όχι μέσα στις καρδιές μας, εκεί που πραγματικά Τον έχουμε ανάγκη;»

Ο ασκητής απάντησε:


«Ποτέ ο Θεός δεν αναγκάζει τους ανθρώπους να Τον έχουν στην καρδιά τους.

Γράφει τα λόγια Του πάνω στην καρδιά,

ώστε όταν αυτή ραγίσει, τότε Εκείνος πέφτει μέσα!».


agios-dimitrios

[XAPA]

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Ποιός είναι ο σκοπός της πίστεως;


Ποιός είναι ο σκοπός της πίστεως; Η σωτηρία της ψυχής.

Ποιος είναι ό καρπός της πίστεως; Η σωτηρία της ψυχής.

Επομένως, δεν προσκολλώμεθα στην πίστη για την πίστη, αλλά για τη σωτηρία των ψυχών μας.

Κανείς δεν ταξιδεύει χάριν του δρόμου, αλλά επειδή κάποιος ή κάτι τον περιμένει στην άλλη άκρη του δρόμου.

Κανείς δεν πετάει ένα σχοινί στο νερό, μέσα στο οποίο κάποιος πνίγεται, χάριν του σχοινιού αλλά χάριν εκείνου ο οποίος πνίγεται.


Ο Θεός μας έδωσε την πίστη σαν ένα δρόμο, στο τέλος του οποίου οι ταξιδιώτες θα λάβουν τη σωτηρία των ψυχών τους.

Ο Θεός εξέτεινε την πίστη σαν ένα σχοινί σ’ εμάς, οι οποίοι πνιγόμαστε στα μαύρα νερά της αμαρτίας,

της άγνοιας και των παθών, ώστε με τη βοήθεια της πίστεως να σώσουμε τις ζωές μας.

Αυτός είναι ο σκοπός της πίστεως.


Όποιος γνωρίζει την αξία της ανθρώπινης ψυχής, πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει στον κόσμο

τίποτε πιο απαραίτητο ή πιο ωφέλιμο από την πίστη.

Ένας έμπορος που μεταφέρει πολύτιμους λίθους σ’ ένα πήλινο σκεύος, συντηρεί επιμελώς το σκεύος και το διαφυλάσσει,

το κρύβει και το επιτηρεί.

Μήπως ο έμπορος μεριμνά και επιβλέπει με τόση φροντίδα το σκεύος, χάριν του σκεύους;

Όχι, φροντίζει για τους πολύτιμους λίθους που αυτό περιέχει.

Όλος ο επίγειος βίος μας είναι σαν ένα πήλινο σκεύος στο οποίο κρύβεται ένας ανεκτίμητος θησαυρός.

Αυτός ο ανεκτίμητος θησαυρός είναι η ψυχή μας!


Ένα σκεύος είναι κάτι ευτελές, αλλά ένας θησαυρός είναι πολύτιμος.

Πρέπει να έχει κανείς πίστη,

πρώτον στην ανθρώπινη ψυχή·

δεύτερον, στη μέλλουσα λάμψη και ένδοξη ζωή της ψυχής στη Βασιλεία του Θεού·

τρίτον στον Ζωντανό Θεό που προσκαρτερεί την επιστροφή της ψυχής, την οποία Εκείνος μάς έδωσε·

τέταρτον, στην πιθανότητα μία ψυχή να χαθεί στη δίνη αυτού του κόσμου.


Όποιος έχει πίστη στα τέσσερα αυτά στοιχεία θα γνωρίζει πώς να προστατεύσει την ψυχή του

κι επιπλέον θα γνωρίζει ότι η σωτηρία της ψυχής του είναι το τέλος του δρόμου του

– ο σκοπός της πίστεώς του, ο καρπός της ζωής του, ο σκοπός της υπάρξεώς του επάνω στη γη,

και η δικαίωση όλων των βασάνων του.


Πιστεύουμε χάριν της σωτηρίας των ψυχών ημών.

Όποιος έχει αληθινή πίστη πρέπει να γνωρίζει πως η πίστη υπάρχει χάριν της σωτηρίας της ψυχής.

Όποιος νομίζει πως η πίστη εξυπηρετεί άλλον σκοπό, διαφορετικό από τη σωτηρία, αυτός δεν έχει αληθινή, πίστη

– ούτε γνωρίζει την αξία της ψυχής του.


Ω Πανθαύμαστε Κύριε Ιησού, Συ ο Οποίος μας έδωσες τη φωτοφόρο και νικηφόρο Πίστη:

δυνάμωσε και διατήρησέ την μέσα μας, ώστε να αξιωθούμε ανεπαισχύντως να σταθούμε προ της Κρίσεώς σου,

με τις ψυχές μας αγνές και λαμπροφόρες.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούλιος, εκδ. Άθως, σ. 44-46).

diakonima

[XAPA]

Πότε και σε ποιούς έρχεται ο Θείος Φωτισμός

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ


Βυθό βαθύ ονομάζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα μυστήρια και τη σοφία του Θεού.

Γι’ αυτό, ενώ η ανθρώπινη σοφία διδάσκεται από τους ανθρώπους, η θεία σοφία διδάσκεται μόνο από τον Θεό

και μόνο σε λίγους, όσους έχουν ζωντανή πίστη και καλή προαίρεση.

Εκείνος πού δεν διδάχθηκε από τους ανθρώπους τη σοφία τους, δεν θα μπόρεσει ποτέ να την κατανοήσει και να την οικειοποιηθεί.

Εκείνος πού διδάχθηκε από τον Θεό τη θεία σοφία, είναι σε θέση να κατανοεί τα πάντα, και θεία και ανθρώπινα.


Το Πνεύμα το Άγιον είναι πηγή κάθε σοφίας. «Το γαρ Πνεύμα πάντα έρευνα και τα βάθη του Θεού.

Ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, ίνα ειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν.

Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπινής σοφίας λόγοις, άλλ’ εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου» (Α’ Κορ. 2. 10, 12-13).

Οι απόστολοι δεν μαθήτευσαν κοντά σε ανθρώπους, αλλά ξαφνικά «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου,

και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πραξ. 2. 4).


Και ο Κύριος δεν άνοιξε κανένα βιβλίο για να διδάξει τους μαθητές του, αλλά «διήνοιξεν αυτών τον νουν του

συνιέναι τάς γραφάς» (Λουκ. 24. 45).

Γι΄ αυτό από μας απαιτείται μόνο δεκτικότητα της χάριτος του Θεού, δηλαδή καλή προαίρεσις, πνευματικός αγώνας

και συνεχής εκζήτησις του ελέους και του φωτισμού του Θεού.

Κατά το μέτρο της προαιρέσεως και του πνευματικού αγώνος του ανθρώπου έρχεται σταδιακά ο φωτισμός του νου.

Και κατά το μέτρο του φωτισμού του νου δίδεται η χάρις του Κυρίου.

Και κατά το μέτρο της αποδοχής και της πληρώσεως της ψυχής με τη θεία χάρη, πραγματοποιείται η ένωσις με τον Κύριο.


Εκείνος πού ενώθηκε νοερά με τον Κύριο είναι πεπεισμένος για τη σωτηρία του και αναστημένος πριν από την κοινή ανάσταση.

Όσο κανείς ασκείται, τόσο αναγνωρίζει την αδυναμία του. Και όσο αναγνωρίζει την αδυναμία του,

τόσο πλουτίζει σε ταπείνωση και κατάνυξη. Και όσο αποκτά ταπείνωση και κατάνυξη, τόσο φωτίζεται η διάνοια του

και διαπιστώνει ότι χωρίς τον Κύριο δεν είναι τίποτα και δεν έχει τίποτα.


Μέχρι να γνωρίσεις τελείως τον εαυτό σου, μέχρι να διαποτιστεί η ψυχή σου με τη χάρη του Θεού,

μέχρι να φωτισθεί ο νους σου, μέχρι να καθαρθείς από τα πάθη, μέχρι να συμφιλιωθείς με τον Θεό,

μέχρι να ενωθείς οριστικά μαζί Του, μέχρι τότε είναι αδύνατο να ζεις χωρίς τη θλίψη,

χωρίς τον φόβο και χωρίς την οδύνη.

Όταν όμως ενωθείς με τον Θεό, ο φόβος και η οδύνη θα μεταβληθούν σε χαρά και ευφροσύνη

από του νυν και έως του αιώνος. Αμήν.


από το βιβλίο: «Πνευματικό Αλφάβητο» Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ (Ιερά Μονή Παρακλήτου – ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996)



simeiakairwn

[XAPA]

Άβυσσος αι βουλαί του Κυρίου.


Ο Παπά Παναγής Μπασιάς (1801-1888) και οι γιοί της χήρας


(Ο άγιος Παναγής Μπασιάς τιμάται την 7η Ιουνίου)




«…Ο αείμνηστος πατήρ μου, τότε, διηγήθη ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά - Μπασιά,

το οποίον έζησε επί των ημερών του Παπά-Μπασιά ο πατήρ του πατρός μου - παππούς μου

- Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων.

Το θαύμα έχει ως εξής:


Εις το Αργοστόλιον, επί των ημερών του Παπά-Μπασιά, ζούσε μία οικογένεια αρχοντική και πολύ πλούσια,

δεν ενθυμούμαι καλώς το όνομα της οικογενείας, ήτις απετελείτο από τέσσερα άτομα,

τον σύζυγο, την σύζυγο και δύο άρρενα τέκνα.

Οικογένεια λίαν ευσεβής και ενάρετος, ακόμη περισσότερον η κυρία,

της οποίας η ζωή ήτο πλήρης αγαθοεργών πράξεων.


Μετά πάροδον ετών απέθανεν ο σύζυγος και έμεινε η χήρα με τα δύο τέκνα της.

Αυτή επεδόθη εις το να διαπαιδαγωγή και νουθετή τα τέκνα της επί το χριστιανικώτερον,

συνάμα επεξέτεινε την ανθρωπιστική δράσιν της, βοηθούσα κάθε πτωχόν, επισκεπτομένη ασθενείς κατ’ οίκον

και βοηθούσα αυτούς, ασθενείς εις νοσοκομείον και καταδίκους εν φυλακαίς,

βοηθούσα και νουθετούσα αυτούς προς την χριστιανική πίστιν.


Όταν τα τέκνα της έφθασαν εις ηλικίαν το μεν πρώτον 21 ετών,

ένα βράδυ καθήμενοι μετά το δείπνον εις την τραπεζαρία,

το πρώτο τέκνον ησθάνθη ένα ισχυρό πόνον εις την κεφαλήν.

Αμέσως έπεσε κάτω αναίσθητο, το έβαλαν εις το κρεβάτι καλέσαντες πάραυτα τον ιατρό.

Ούτος διεπίστωσε σοβαρωτάτην κατάστασιν, προετοιμάσας την κυρία δια το μοιραίον.


Η κυρία ακούσασα αυτά που της είπεν ο ιατρός,

κατέφυγε εις το εικονοστάσιο της οικίας της και γονυκλινής όλη την νύκτα εδέετο

εις την Παναγίαν δια την σωτηρίαν του υιού της.

Το πρωί δυστυχώς απεβίωσε το παιδί της.

Αυτή παρ’ όλο το πένθος και την μεγάλη λύπη της, συνέχισε την χριστιανική και ανθρωπιστική δράσι της.


Μετά πάροδον όμως ενός έτους, ένα βράδυ ευρισκομένη πάλι μετά του ετέρου υιού της εις την τραπεζαρία,

βλέπει απροόπτως το παιδί της να βγάζη μία κραυγή πόνου και να πίπτη κάτω αναίσθητο,

όπως και το πρώτο της παιδί.

Αμέσως κάλεσε τον ιατρό, όστις διεπίστωσε την ιδία περίπτωσι με το πρώτο της παιδί,

αποφανθείς ότι δεν υπάρχει ουδεμία ελπίς διασώσεως αυτού.


Αυτή κλαίουσα και εν απελπισία ευρισκομένη, κατέφυγε πάλι εις το εικονοστάσιο της οικίας της,

και γονυκλινής όλη την νύκτα μετά δακρύων παρεκάλει τον Θεό, την Παναγία,

και τον Άγιο Γεράσιμο, όπως σώσουν το παιδί της, και λόγω της χριστιανικής της δράσεως,

την λυπηθούν και αποδώσουν πλήρως την υγείαν του παιδιού της.

Δυστυχώς την επομένη, που ήλθεν ο ιατρός, διεπίστωσε τον θάνατο του υιού της.


Τότε η Κυρία εκμανείσα μετεβλήθη εις θηρίον ανήμερον, παύσασα τελείως την προηγουμένη δράσιν της,

υβρίζουσα συνεχώς τον Θεό και τους αγίους, μη δεχομένη κανένα εις την οικίαν της.

Έδωσε δύο φωτογραφίας των παιδίων της εις καλόν ζωγράφον, να της φτιάξη τα δύο πορτραίτα

εις φυσικόν μέγεθος, τα όποια όταν ο ζωγράφος της παρέδωσεν, αυτή τα επλαισίωσε

με πολυτελή πλαίσια, και εκκενώσασα των επίπλων το σαλόνι της, τα εκρέμασεν εις τους δύο τοίχους

το εν απέναντι του άλλου, καλύψασα αυτά δι’ υφάσματος - τούλι - τοποθετήσασα κάτωθεν αυτών

από ένα κηροπήγιον με μία λαμπάδα, τας οποίας κάθε τόσον ήναπτε και ατενίζουσα τα τέκνα της συζητούσε με αυτά.


Μία των ημερών, ο Παπα-Μπασιάς εμβάς εις πλοιάριον από εκείνα που την εποχήν εκείνη εκτελούσαν

το πέρασμα Ληξουρίου - Αργοστολίου επήγε εις Αργοστόλιον.







Εξελθών του πλοιαρίου με την ράβδο του, σιγά σιγά επήγαινε κατευθείαν εις την οικίαν της κυρίας αυτής.

Φθάσας εκεί εκτύπησε την θύρα.

Εβγήκε εις το παράθυρον η κυρία, και ιδούσα τον Παπά-Μπασιά τον οποίο δεν εγνώριζε,

εξεμάνη υβρίζουσα αυτόν με τας χυδαιοτέρας φράσεις.


Ο Παπά-Μπασιάς, δίχως να ταραχθή, ήρεμα - ήρεμα την παρακάλεσε δια τρίτη φοράν να του ανοίξη,

που ήθελε κάτι να της ειπή.

Αυτή έτι περισσότερον συνέχισε να τον υβρίζη.

Τότε ο Παπά-Μπασιάς είπε: «Ή μου ανοίγεις, ή ανοίγω», και με την ράβδο του έκανε το σημείο του Σταυρού

εις την πόρταν, ήτις αυτομάτως ήνοιξε, και ήρχισεν ο Παπά-Μπασιάς να ανέρχεται την κλίμακα.


Η κυρία ιδούσα αυτό που έγινε, έμεινεν άφωνος μη δυναμένη να εκστομίσει ούτε λέξιν.

Ο Παπά-Μπασιάς προχώρησε κατ’ ευθείαν εις το σαλόνι (ασφαλώς Θεία βουλήσει)

ειπών εις την κυρίαν να τον ακολουθήση.

Ήνοιξε την θύρα του σαλονιού, και λέγει εις την κυρία:

κάθισε εις την γωνίαν και θα ιδής κάτι που δεν το επερίμενες.

Σταθείς επ’ ολίγον εις προσευχήν ο Παπά-Μπασιάς, βλέπει η κυρία να σηκώνονται τα δύο σκεπάσματα

των εικόνων των παιδιών της, και να κατέρχωνται ζωντανά εις το μέσον του δωματίου,

να εξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως να πυροβολή ο ένας τον άλλον,

και οι δύο ταυτοχρόνως να πίπτουν νεκροί επί του δαπέδου.


Κατόπιν του γεγονότος τούτου ευρέθησαν τα πορτραίτα ως πρότερον, σαν να μην είχε συμβή τίποτε.

Η κυρία άφωνος και τρομαγμένη παρακολουθούσε τα διατρέξαντα, και τότε ο Παπά-Μπασιάς της λέγει:

Κυρία μου ο Θεός δια να σε αγαπά σε εφύλαξε να μην ιδής αυτό πού είδες τώρα,

και επήρε μαζί Του τα δύο τέκνα σου δια φυσικού θανάτου,

διότι τα δύο σου τέκνα είχαν αγαπήσει μίαν και την αυτή γυναίκα,

και επρόκειτο να σκοτωθούν δια του τρόπου που είδες δι’ αυτήν.


Ως εκ τούτου να μεταμεληθής, καί να ευχαριστής τον Θεό,

και να συνεχίσης την προτέρα σου χριστιανικήν δράσιν.

Πραγματικά αυτή μεταμεληθείσα, επεδόθη ψυχή και σώματι

εις την προτέραν της δράσιν και εις μεγαλυτέραν κλίμακα».



imdleo.gr

[XAPA]

Επιστολή προς κάποιον που είχε μελαγχολήσει



~ Ἀδίκως στενοχωριέσαι μὲ τή μελαγχολική σου ἐπιστολή•

εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ οἱ καταστάσεις μας ἀλλάζουν.

Καλὸ εἶναι πού γράφεις αὐτά πού σοῦ συμβαίνουν.

Αὐτὰ δὲ μὲ στενοχωροῦν, ἀπεναντίας χαίρομαι πού μοῦ τὰ γράφεις ὅλα ἁπλᾶ καὶ χωρὶς νὰ ντρέπεσαι.


Ἡ φαντασία καὶ ἡ μνήμη ἀποτελοῦν μία ἐσωτερικὴ αἴσθηση.

Μερικὲς φορὲς τὰ περασμένα ἔρχονται στὸ νοῦ τόσο ζωντανά, ὡς νὰ σὲ σφυροκοποῦν.

Τότε χρειάζεται προσευχὴ μὲ συγκεντρωμένη τὴν προσοχὴ καὶ ὑπομονή.

Ἡ μνήμη πρέπει νὰ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων.

Μὲ μιά λέξη: ὁ νοῦς δέν πρέπει νὰ μένει ἀργός.


Ἡ μνήμη τῶν περασμένων πραγμάτων πρέπει νὰ ἀντικαθίσταται μὲ ἄλλες σκέψεις,

ὁπότε τὰ παλαιὰ σιγά-σιγὰ φεύγουν καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ ἡ μελαγχολία.

Στήν ἴδια καρδιά δὲν μποροῦν νὰ κατοικοῦν δύο κύριοι.


Τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη ποτὲ δὲ χορταίνουν.

Ὅσο περισσότερο τὰ τρέφεις, τόσο πιὸ πολὺ ἀπαιτοῦν.

Εἶναι σὰν τὰ σκυλιά πού ἔχουν συνηθίσει νὰ γλείφουν τὰ κόκκαλα,

ὅταν ὅμως ἁρπάξεις ῥάβδο καὶ τὰ διώξεις δὲν πλησιάζουν πιά.

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος λέγει: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε».

Καὶ «τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω

ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως»


Μιὰ γνωστή μου κυρία μοῦ ἔστειλε μιὰ μεγάλη ἐπιστολή πού γράφει,

πὼς ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἀρχίζει νὰ ῥιζώνει μέσα της.

Τὶ ὡραῖα πού καὶ στόν κόσμο ὑπάρχουν ἄνθρωποι προσευχόμενοι!

Ἐκείνη ἔμενε στή Γερμανία, ἀλλά τώρα θὰ ταξιδέψει στή Νότια Ἀμερική.

Καλὸ ταξίδι, ὁ Κύριος νὰ εἶναι βοηθὸς της.


Λοιπόν, παιδί μου, ἂς ἀρχίσουμε καὶ ἐμεῖς, κατὰ τὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς γυναίκας,

νὰ ἀσκοῦμε πιὸ δυναμικὰ αὐτὴν τή μικρή προσευχή.

Εἴθε ὁ Κύριος νὰ μᾶς βοηθᾶ!

Σύ ἤδη συνήθισες τὴν ἐργασία σου, ὥστε νὰ μὴ χρειάζεται νὰ τή σκέπτεσαι.

Γέμιζε λοιπὸν τὸ νοῦ σου μὲ προσευχὴ καὶ θεϊκὲς θεωρίες.

Τώρα εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα, βάλε ἀρχή.

Ἡ ζωὴ χωρὶς προσευχή, εἶναι γεμάτη ἀπό θλίψεις,

ἐνῶ μὲ τὴν προσευχὴ – μάλιστα ὅταν αὐτὴ γίνεται συνήθεια –

ἡ καρδιά ἀγάλλεται καὶ εἰρηνεύει· τὶ μακαρία καταστάση!

Κάποιες φορὲς οἱ προσευχόμενοι προγεύονται τή μέλλουσα μακαριότητα ἤδη ἐδῶ πάνω στή γῆ.



Ἀλεξέγιεβ Ἰωάννης (Πνευματικός τῆς μονῆς Βάλαμο) – 20.12.1947


πηγή: agiazoni.gr

[XAPA]

«Η χάρη των αγίων μας ακόμα και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει»

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης


Είπεν ο Άγιος Ιάκωβος της Ευβοίας:

“Η χάρη των αγίων μας ακόμα και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει.


Είχαμε στην πατρίδα μας, τη Μικρά Ασία, έναν Τούρκο κτηνοτρόφο που όταν άρμεγε τα πρόβατά του

σκέπαζε το δοχείο με το γάλα με ένα μεγάλο και βαρύ πελεκημένο ξύλο από κάποια εικόνα της Παναγίας μας.

Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείριση και φαινόταν σαν απλό ξύλο.


Συνέβαινε λοιπόν το εξής θαύμα: ¨όταν ο Τούρκος πήγαινε το πρωί στο μαντρί του εύρισκε το γάλα χυμένο,

και το σκεύος, το καρδάρι ανάποδα και την εικόνα όρθια ακουμπισμένη σε ένα δένδρο.

Κατ΄αρχάς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το γεγονός επειδή όμως συνεχώς χυνόταν το γάλα είπε θυμωμένος:

– Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει; (Γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά εικόνα των Χριστιανών).

Άρπαξε το τσεκούρι να σχίσει την εικόνα και να την κόψει.

Με την πρώτη όμως τσεκουριά καθώς καρφώθηκε το τσεκούρι άρχισε να αιμορραγεί η εικόνα.

Το αίμα ανάβλυζε από την πληγή και έτρεχε.

Ο Τούρκος φοβήθηκε και τρέμοντας προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι αλλά ήταν αδύνατον, γιατί είχε καρφωθεί βαθιά.

Έτσι φορτώθηκε το τσεκούρι με την εικόνα στον ώμο και τρέχοντας έφτασε στο χωριό,

όπου οι χωριανοί βλέποντας το θαύμα που το διαλαλούσε ο Τούρκος τρομαγμένος

πήραν την εικόνα και τίμησαν την κυρία Θεοτόκο, όπως έπρεπε”.

Άλλοτε πάλι σε λιτανεία της εικόνας της Παναγίας ο Γέροντας είδε στην εικόνα ζωντανή την Παναγιά

να σηκώνει το χέρι της και να τον ευλογεί.


Έλεγε ο Γέροντας «Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες.

Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει.

Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».

«Βλέπετε, σήμερα αρρώστιες πολλές, κακά πολλά στον κόσμο, οι μέρες είναι πολύ πονηρές και πολύ δύσκολα χρόνια.…

όλα εξ αμαρτιών των ανθρώπων είναι».

«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού•

όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά με την χάρη του Θεού.

Προσευχή θα κάνετε με πίστη».

Να προσέχετε την ψυχή σας.

Έχουμε και σώμα, αλλά η ψυχή είναι αθάνατος. «Επιμελείσθε δε ψυχής πράγματος αθανάτου».



πηγή: iconandlight.wordpress.com

[XAPA]

Η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία


Αγ.Σιλουανού του Αθωνίτου



Να η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία:

Να είσαι υπάκουος, εγκρατής, να μην κατακρίνεις,

και να φυλάγεις το νου και την καρδιά σου από τους κακούς λογισμούς.

Να σκέφτεσαι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και τους αγαπά ο Κύριος.

Για τις ταπεινές αυτές σκέψεις η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα κατοικήσει στην καρδιά σου και εσύ θα λες:

«Ελεήμων ο Κύριος».

Αν, όμως, κατακρίνεις, αν είσαι μεμψοίμιρος και αγαπάς να κάνεις το θέλημά σου,

τότε, έστω και αν προσεύχεσαι πολύ, η ψυχή σου θα φτωχαίνει και θα λες: «Ο Κύριος με εγκατέλειψε».

Δεν είναι όμως , ο Κύριος που σε εγκατέλειψε, αλλά εσύ παρεξέκλινες από την οδό της ταπεινώσεως

και γι΄ αυτό δεν μένει η Χάρη του Θεού στην ψυχή σου.

Είναι εύκολο όμως να εισέλθει αυτή στην ταπεινή ψυχή και να της δώσει ειρήνη και ανάπαυση στο Θεό.

Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή «παρά πάντας τους ανθρώπους τους όντας επί της γης»

και γι αυτό δοξάζεται στον ουρανό και στην γη.

Και κάθε άνθρωπος που ταπεινώνεται θα δοξαστεί από ο Θεό και θα δει τη δόξα του Κυρίου.



Από το βιβλίο «ο Άγιος Σιλουανός ο αΑθωνίτης», του αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ι.Μ.Τιμίου Σταυρού,
Έσσεξ Αγγλίας, σ.403-


antexoume

[XAPA]

Μια ιστορία, απλή και διδακτική από τον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη!

Οι τρεις φίλοι…

[XAPA]

Ο γέροντας Παΐσιος συνεννοείται με ετερογλώσσους με την γλώσσα της Πεντηκοστής!


θαυμαστά περιστατικά


Είναι γνωστό ότι ο Γέροντας, εκτός από τα ελληνικά, δεν γνώριζε άλλη γλώσσα.

Όμως συνέβη επανειλημμένως – όταν υπήρχε λόγος - με την γλώσσα της Πεντηκοστής να συνομιλήσει

και να συνεννοηθεί θαυμάσια με ετεροδόξους.


«Ήμουν παρών», διηγείται ο Ι.Ε.Κ., «κάποτε στο Κελλί του Γέροντα μαζί με άλλους τρεις επισκέπτες και ένα Γάλλο

που δεν μιλούσε λέξη Ελληνικά.

Όταν ήρθε η σειρά του να μιλήσει με τον Γέροντα , πήγαν πιο πέρα και για δεκαπέντε λεπτά συνομιλούσαν

καθισμένοι στα κούτσουρα.

Τους βλέπαμε που συζητούσαν με ενδιαφέρον. Πώς επικοινωνούσαν, αφού δεν υπήρχε κοινή γλώσσα επικοινωνίας;

Ο ξένος έφυγε χαρούμενος. Η ικανοποίηση φαινόταν έκδηλη στο πρόσωπό του».


***********

Γάλλος περιηγητής είχε συμφωνήσει με κάποιο μοναχό να πανε μαζί να δούνε τον Γέροντα .

Το βράδυ είχε αγρυπνία στο μοναστήρι που έμενε. Ο μοναχός μετά την αγρυπνία πήγε στο κελλί του να ξεκουραστεί.

Αλλά ο αλλοδαπός από τον πόθο να δει τον Γέροντα κατέβηκε μόνος του στο Καλύβι.

Συνομίλησαν θαυμάσια και από την συζήτηση σχημάτισε την εντύπωση ότι ο Γέροντας γνώριζε άπταιστα Γαλλικά.


**********

Πνευματικό τέκνο του Γέροντα διηγείται: «Μια μέρα πήγα πρωί στην «Παναγούδα». Μόλις είχε φωτίσει.

Χτύπησα το σιδεράκι και μου άνοιξε ο Γέροντας χαμογελώντας. Με ρώτησε:

– Τι λες εσύ, παπα-… όταν ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος επισκέφτηκε τον Μέγα Βασίλειο, χρειάσθηκαν διερμηνέα;

-Νομίζω όχι, Γέροντα, του είπα.


»Πέρασα στο Αρχονταρίκι και βρήκα έναν αλλοδαπό επισκέπτη.

Μέχρι να ετοιμάσει ο Γέροντας το κέρασμα, με τα λίγα Αγγλικά που ήξερα πιάσαμε την συζήτηση

και μου είπε ότι χθες βράδυ ήρθε αργά.

Καθυστέρησε, γιατί έχασε τον δρόμο, πέρασε η ώρα και ο Γέροντας τον φιλοξένησε.

Στην αρχή δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν.

Ο Γέροντας τον άφησε για δέκα λεπτά (φαίνεται έκανε προσευχή) και μετά συνεννοούνταν χωρίς καμιά δυσκολία.

Ο Γέροντας μιλούσε Ελληνικά, ο αλλοδαπός Αγγλικά, αλλά καταλάβαινε ο ένας τον άλλο.



Από το βιβλίο:

ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ του ιερομονάχου Ισαάκ

Από το Κεφάλαιο: «Συνεννόηση με ετερογλώσσους» σ. 618-621


antexoume