Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Ευλάβεια εξωτερική



- Εκείνος που έχει πολλή πίστη και αληθινή ευλάβεια τρέφεται από κάτι ανώτερο, πνευματικό, που δεν περιγράφεται.

Υπάρχουν όμως μερικοί που έχουν μια ξερή εξωτερική ευλάβεια.

Λένε ξερά: «Τώρα, αφού μπαίνω στην Εκκλησία, πρέπει να καθήσω προσεκτικά,

δεν πρέπει να κουνηθώ, πρέπει να σκύψω το κεφάλι, έτσι πρέπει να κάνω τον σταυρό μου!».

Αλλοι μπορεί να κλονίζονται στο θέμα της πίστεως, και όμως σε ολόκληρη αγρυπνία να στέκωνται όρθιοι.


- Έχουν, Γέροντα, ανησυχία για κάτι, ψάχνουν κάτι, γι' αυτό το κάνουν;

- Κάτι θα έχουν μέσα τους.

Καλά είναι αυτά, αλλά να τα αισθάνεται κανείς και από μέσα του, να μη γίνωνται μόνον εξωτερικά.

Αλλο είναι να βγάζης τον σκούφο σου, όταν μπαίνης στην Εκκλησία, από ευλάβεια,

και άλλο να τον βγάζης, επειδή θέλεις να δροσισθή το κεφάλι σου.

Η ευλάβεια φαίνεται από τον τρόπο που κοινωνάμε, από τον τρόπο που παίρνουμε αντίδωρο κ.λπ.


- Γέροντα, μπορεί κανείς να πειραχθή από την εκδήλωση της ευλάβειας του άλλου;

- Να σου πω, όταν κάνη κανείς μεγάλο σταυρό, αλλά τον κάνη απλά, ταπεινά, δεν πειράζει τον άλλον.

Αλλά, όταν κοιτάη αν τον βλέπουν οι άλλοι και κάνη συνέχεια σταυρούς, τότε θα αρχίσουν να τον κοροϊδεύουν.

Η, όταν περνάη έξω από έναν Ναό και κοιτάη αν έχη κόσμο, ή κάνη και... υπομονή να μαζευθή λίγος κόσμος,

και τότε αρχίζη να κάνη σταυρούς και μετάνοιες, για να τον δουν, έχουν δίκιο να τον κοροϊδεύουν.

Βλέπεις, το κοσμικό πνεύμα αποδοκιμάζεται.

Η πραγματική ευλάβεια, όταν υπάρχη, φαίνεται.

Το «ενσχημόνως» (1) γίνεται «ασχημόνως» χωρίς πραγματική ευλάβεια.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
.

(1) Ρωμ. 13,13· Α ' Κορ. 14,40 καί Α ' Θεσ. 4,12.

[XAPA]

«Μη δώτε το άγιον τοις κυσί» (1)


- Οταν ο κόσμος σας δίνη ρούχα από άρρωστους να βάλετε πάνω στα άγια Λείψανα, για να αγιασθούν,

να προσέχετε να είναι μόνο φανελίτσες, όχι άλλα εσώρουχα. Δεν κάνει• είναι ανευλάβεια.

Ο ήλιος φυσικά δεν μολύνεται, ούτε ο Θεός μολύνεται• εμείς δαιμονιζόμαστε με την ανευλάβεια.

Παλιά οι άνθρωποι, όταν αρρώσταιναν, έπαιρναν λαδάκι από το κανδήλι τους, αλείφονταν και γίνονταν καλά.


Τώρα το κανδήλι το έχουν τυπικά, μόνο για να φωτίζη, και το λάδι, όταν πλένουν το κανδήλι, το ρίχνουν στον νεροχύτη.

Κάποτε πήγα σε ενα σπίτι και είδα την νοικοκυρά να πλένη το κανδήλι της στον νεροχύτη.

«Που πάνε τα νερά;», την ρώτησα. «Στην αποχέτευση», μου λέει.


«Μα καλά, της λεω, από το ενα μέρος παίρνεις λαδάκι από το κανδήλι και σταυρώνεις το παιδί σου,

όταν είναι άρρωστο, καί από το άλλο όλο το λάδι της κούπας πάει στην αποχέτευση;

Πως το δικαιολογείς αυτό; Πως να έρθη η ευλογία του Θεού στο σπίτι σου;».

Στα σημερινά σπίτια ενα ιερό πράγμα, π.χ. το χαρτάκι που τύλιξες το αντίδωρο, δεν έχεις που να το ρίξης.


Θυμάμαι, στο σπίτι μας ακόμη και τα νερά που πλέναμε τα πιάτα δεν πήγαιναν στην αποχέτευση•

πήγαιναν αλλού, γιατί και τα ψίχουλα είναι ιερά, αφού κάνουμε προσευχή πριν και μετά το φαγητό.

Ολα αυτά έχουν λείψει σήμερα, γι' αυτό έλειψε και η θεία Χάρις και δαιμονίζονται οι άνθρωποι.

Όσο μπορούμε, να προσέχουμε σε όλα.

Μετά την Θεία Κοινωνία ή το αντίδωρο ή το Εύχέλαιο, καλό είναι να σκουπίζουμε τα χέρια μας με λίγο βαμβάκι

βρεγμένο με οινόπνευμα και να καίμε το βαμβάκι.


Οταν σκουπίζουμε το Ιερό, όσα μαζεύουμε να τα ρίχνουμε στην θάλασσα ή να τα καίμε σε έναν καθαρό τόπο,

γιατί μπορεί να έπεσε αντίδωρο ή μαργαρίτης.

Φυσικά, αν πέση κάτω ένας μαργαρίτης, ο Χριστός δεν θα καθήση να πατηθή, αλλά φεύγει η Χάρις από εμάς.

Στο εξωτερικό, στους Ναούς δεν έχουν ούτε χωνευτήρια.

Τα νερά τής Προσκομιδής πάνε με τα όμβρια.

«Μας απαγορεύουν, λένε, να έχουμε χωνευτήρια, επειδή δημιουργούνται μικρόβια».


Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεμίσει σωματικά και πνευματικά μικρόβια και, αν στάξη λίγο μύρο στο κεφάλι,

σου λένε «θα δημιουργηθούν μικρόβια»!

Πώς να έρθη η ευλογία του Θεου; Ό δαιμονισμός στον κόσμο από εδώ ξεκινάει.

Ευτυχώς υπάρχουν μερικές ευλαβείς γυναίκες, νέες και ηλικιωμένες, και έτσι στηρίζεται ο κόσμος.



- Γέροντα, μιά κυρία ζήτησε να της αγιογραφήσουμε μια εικόνα του Αγίου Αρσενίου, για να την βάλη στο σαλόνι της.

- Εκεί θα έχη μόνον εικόνες; Δεν θα έχη και άλλα κάδρα, φωτογραφίες κ.λπ.; Ύστερα δεν θα καπνίζουν εκεί μέσα;

Ας την έχη καλύτερα σε ένα άλλο δωμάτιο με τίς άλλες εικόνες σε ένα εικονοστάσι και εκεί να προσεύχεται.

Σε ένα σπίτι που πήγα μιά φορά το εικονοστάσι το είχαν βάλει κάτω από την σκάλα, ενώ είχαν ένα σωρό χώρους.

Σε ένα άλλο πάλι η νοικοκυρά είχε κάνει το εικονοστάσι της μπροστά από την σωλήνα της αποχετεύσεως.


«Καλά, πως σκέφθηκες και έβαλες το εικονοστάσι σου σ' αυτήν την θέση;», την ρώτησα.

«Εδώ με αναπαύει», μου λέει. Και δεν ήταν να πης ανατολικό το μέρος, αλλά βορεινό!

Πως να έρθη η Χάρις μετά;

«Οστις έχει, δοθήσεται αυτώ, λέει η Αγία Γραφή, και περισσευθήσεται• όστις δε ουκ έχει,

και ο έχει αρθήσεται άπ' αυτού» (2) Εμεις νομίζουμε ότι έχουμε, και μας αφαιρείται και αυτό που έχουμε.

Σιγά-σιγά χάνεται η ευλάβεια, γι' αυτό και συμβαίνουν αυτά τα κακά που βλέπουμε.


Μπορεί ακόμη και να δαιμονισθη κανείς, αν δεν προσέξη.

Ηταν μια γυναίκα - ο Θεός να την συγχώρεση, πέθανε τώρα - που δαιμονίσθηκε,

γιατί έχυσε τον αγιασμό στον νεροχύτη.

Είχε λίγο αγιασμό σε ένα μπουκαλάκι.

«Ά, λέει, μπαγιάτικος είναι ο αγιασμός, ας τον πετάξω, γιατί χρειάζομαι και το μπουκαλάκι».

Έχυσε τόν αγιασμό, ξέπλυνε κιόλας το μπουκαλάκι, επειδή είχε μείνει λίγος βασιλικός μέσα. Ύστερα δαιμονίσθηκε.

Έφυγε η Χάρις, γιατί δεν μπορεί να παραμείνη η Χάρις σε ανευλαβή άνθρωπο.



- Αν, Γέροντα, από λάθος χύση κάποιος τον αγιασμό;

- Αν είχε βάλει ο ίδιος το μπουκάλι με τον αγιασμό λ.χ. μέσα σε ενα ντουλάπι

και μετά από καιρό δεν πρόσεξε ότι είναι αγιασμός και τον έχυσε, έχει μισή αμαρτία.

Αν τό έβαλε άλλος και αυτός δεν ήξερε ότι είναι αγιασμός, δεν φταίει αυτός.

Οταν ο άνθρωπος δεν ευλαβήται τα Άγια, πως να τον πλησίαση η θεία Χάρις;

Η Χάρις θα πάη σ' αυτούς που την τιμούν. «Μή δώτε το άγιον τοις κυσί», λέει η Γραφή.


Άν δεν ύπάρχη η πνευματική ευαισθησία, δεν γίνεται προκοπή.

Ενας στο Αγιον Όρος έβγαλε τα στασίδια από έναν Ναό και τα πήρε στον δικό του.

Άλλος έβγαλε τις πλάκες από την οροφή του Ιερού ενός άλλου Ναού και τις πήρε, για να στρώση την βεράντα του.

Έβρεξε, μπήκαν νερά στο Ιερό και έτρεχαν πάνω στην Αγία Τράπεζα.


Πήγα μια φορά μέσα, τι να δω!

Ήταν εγκαινιασμένος ο Ναός και στο κέντρο τής Αγίας Τραπέζης υπήρχε άγιο Λείψανο, ένας σπόνδυλος.

Τον πήρα, τον έπλυνα στο χωνευτήρι.

«Τί κάνατε εκεί; τους είπα μετά. Ό Ναός είναι εγκαινιασμένος!

Βγάλατε τις πλάκες από την σκεπή και όλα τα νερά τρέχουν πάνω στην Αγία Τράπεζα!».

Πήγαν μετά με έναν μάστορα και τα σύμμασαν λίγο. Αλλού έβγαλαν τα σανίδια από το Ιερό, για να κάνουν μουράγιο.

Σηκώθηκε φουρτούνα, πήρε και τα σανίδια και τα τσιμέντα. Και δεν καταλαβαίνουν πόση ανευλάβεια έχουν όλα αυτά!


Θυμάμαι, εκεί στην Κόνιτσα ήταν ένας παππούς που κυνηγούσε τα παιδιά,

γιατί έξυναν τον τοίχο της Εκκλησίας• το θεωρούσε ανευλάβεια.

Και τώρα που φθάσαμε!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
.

(1) Ματθ. 7,6
(2) Ματθ. 13,12.

[XAPA]

Ευλάβεια σε όλα



Και εδώ να προσέχετε.

Στον καναπέ ήταν κάτι στρωμένο με σταυρούς. Δεν κάνει να καθώμαστε ούτε να πατάμε πάνω στους σταυρούς.

Οι Εβραίοι βάζουν κάτω από τα παπούτσια σταυρούς.

Πολλές φορές όχι μόνον άπ' έξω αλλά και μέσα από τα τακούνια και τις σόλες.





Να πληρώνης και να πατάς σταυρούς!

Αυτοί από παλιά είχαν κάνει κουδουνίστρες που είχαν από την μιά μεριά την Παναγία και τον Χριστό,

και από την άλλη τον Καραγκιόζη.

Σου λέει: «Τι Καραγκιόζης, τι Χριστός».

Και ο άλλος, ο καημένος, έβλεπε τον Χριστό και την Παναγία και την αγόραζε για το παιδί του.

Εριχναν τα μωρά κάτω την κουδουνίστρα, την πατούσαν, την λέρωναν.

Καί τώρα, μου είπαν, εκεί κάπου κοντά στην Κίνα οι Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι φορούσαν

κάτι μενταγιόν που είχαν από μέσα τον Χριστό και απ' έξω τον Βούδδα.

Η βάλτε από μέσα μόνον τον Χριστό ή ομολογήστε φανερά τον Χριστό, αλλιώς δεν έρχεται η Χάρις του θεού.

Εδώ πάλι στην Ελλάδα μερικοί, χωρίς να σκεφθούν, έβαλαν δυστυχώς την Παναγία σε γραμματόσημο,

που πετιέται και πατιέται.


- Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος να έχη σε μερικά πράγματα ευλάβεια και σε άλλα να μην έχη;

- Όχι, αν έχη πραγματική ευλάβεια, θα έχη σε όλα ευλάβεια.

Μιά φορά φιλοξενείτο ένας παπάς στην Μονή Σταυρονικήτα και στον Εξάψαλμο (1) κατέβαζε το στασίδι και καθόταν

«Πάτερ, του λέω, Εξάψαλμο λένε». «Ετσι τον απολαμβάνω καλύτερα!», μου λέει. Σκέψου δηλαδή!

Μετά από χρόνια ήρθε και με βρήκε. Πάνω στην συζήτηση μου είπε ότι έφτιαχνε χαρτοεικόνες και τις έδινε ευλογία.

«Πώς κολλάς τις εικόνες;», τον ρωτάω.


«Βάζω, μου λέει, κόλλα στο ξύλο, βάζω και την χαρτοεικόνα και όταν φτιάξω αρκετές,

τις στοιβιάζω και κάθομαι επάνω, για να κολλήσουν καλά. Παίρνω και ενα βιβλίο και διαβάζω λίγη ώρα»!

Οταν το άκουσα, σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής μου!

«Τί κάνεις; του λέω. Κάθεσαι επάνω στις εικόνες, για να κολλήσουν;».

«Γιατί; δεν κάνει;», μου λέει.


Βλέπεις που φθάνουν σιγά-σιγά! Το κακό είναι πού η ανευλάβεια προχωράει• δεν σταματάει.

Ό άνθρωπος εξελίσσεται ή στο καλό ή στο κακό. Από πού ξεκίνησε εκείνος και που έφθασε!

«Έτσι απολαμβάνω καλύτερα τον Εξάψαλμο», είπε τότε και μετά έφθασε να πη:

«Έτσι και οι εικόνες θα κολλήσουν και εγώ θα διαβάσω».

Τότε του φάνηκε παράξενο αυτό που του είπα για τον Εξάψαλμο.

Και ήταν άλλοι Πατέρες γέροι και στέκονταν όρθιοι. Ακουμπούσαν λίγο στο στασίδι και δεν κουνιόνταν καθόλου.


Αλλο να είναι κουρασμένος κανείς, να είναι άρρωστος, να τρέμουν τα πόδια του και να κάθεται

- δεν θα τον κρέμαση ο Χριστός - και άλλο να νομίζη ότι αυτό είναι το καλύτερο και να λέη:

«Καθιστός απολαμβάνω καλύτερα».

Αυτό πώς να το δικαιολόγησης; Η πνευματική ζωή δεν είναι απόλαυση.

Αν πονάς, κάθησε• ο Χριστός δεν είναι τύραννος. Και ο Αββάς Ισαάκ λέει: «Αν δεν μπορής όρθιος, κάθησε»(2).

Δεν λέει: «Αν μπορής, κάθησε»!


- Γέροντα, γιατί δεν καθόμαστε στον Εξάψαλμο;

- Γιατί συμβολίζει την Κρίση.

Γι' αυτό, όταν διαβάζεται ο Εξάψαλμος, καλά είναι ο νους να πηγαίνη στην ώρα της Κρίσεως.

Ό Εξάψαλμος έξι-επτά λεπτά κρατά.

Στην πρώτη στάση ούτε σταυρό δεν κάνουμε, γιατί ό Χριστός τώρα δεν θά ερθη για να σταυρωθή,

αλλά θα έρθη ως Κριτής.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
.

(1) Εκλογή έξι Ψαλμών (3ου, 37ου, 62ου, 87ου, 102ου, 142ου) του Ψαλτηρίου του Δαβίδ, οι όποιοι διαβάζονται στην αρχή τοϋ Όρθρου, ώς εισαγωγή στην Ακολουθία αυτή. Μετά το τέλος των τριών πρώτων που αποτελούν τήν πρώτη στάση, οταν λέγεται τό «Δόξα Πατρί...» και τρις το
«αλληλούια», δέν κάνουμε μικρή μετάνοια οΰτε σταυρό, όπως προβλέπει τό τυπικό σέ άλλες περιπτώσεις.

(2) Βλ. 'Αββα Ισαάκ τοϋ Σύρου, Οί Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΚΗ', σ. 104, ΚΘ', σ. 108 και ΝΗ', σ.212.

[XAPA]

Τι ευλάβεια είχαν παλιά



- Γιατί, Γέροντα, στην εποχή μας είναι τόσο δυσεύρετη η ευλάβεια;

- Γιατί οι άνθρωποι έπαψαν να ζουν πνευματικά.

Τα ερμηνεύουν όλα με την κοσμική λογική και διώχνουν την θεία Χάρη.

Παλιά, τι ευλάβεια είχαν οι άνθρωποι!

Εκεί στην Αιτωλοακαρνανία κάτι γιαγιές που είχαν πολλή απλότητα και ευλάβεια,

έπεφταν και προσκυνούσαν τα μουλάρια της Ιεράς Μονής Προυσσού,

όταν κατέβαιναν απο τον Προυσσό για διακονία.

«Αυτά είναι τα μουλαράκια της Παναγίας!», έλεγαν, και δώσ' του μετάνοιες.

Αν για τα μουλάρια του Μοναστηριού της Παναγίας έδειχναν τόση ευλάβεια, φαντάσου στην Παναγία πόση ευλάβεια είχαν!


- Γέροντα, την ευλάβεια που είχαν οι Φαρασιώτες τους την είχε καλλιεργήσει ο Αγιος Αρσένιος;

- Την είχαν την ευλάβεια, την καλλιέργησε και ο Άγιος. Είναι η παράδοση.

Ο γέρο-Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου, ο ψάλτης του Αγίου Αρσενίου, είχε πολλή ευλάβεια.

Έκανε και εκεί στην Κόνιτσα ψάλτης.

Γέρος, ογδόντα χρονών και παραπάνω, κατέβαινε κάθε μέρα, πρωί-πρωί, στην κάτω Κόνιτσα,

κοντά μισή ώρα με τα πόδια, για να πάη να ψάλη στην Εκκλησία.


«Εγώ είμαι σκυλί του Χριστού», έλεγε. Και τον χειμώνα με το κρύο, με τις παγωνιές, οι δρόμοι ήταν πολύ επικίνδυνοι.

Έτρεχαν τα νερά από τις βρύσες στον κατήφορο και πάγωναν και έπρεπε να βρης που να πατήσης,

για να μη γλιστρήσης. Και εκείνος όλα τα αψηφούσε. Τέτοια ευλάβεια!

Μου έλεγαν οι γονείς μου ότι οι Φαρασιώτες στην πατρίδα είχαν μαζέψει χρήματα, για να φτιάξουν Ναό

εκεί στα Φάρασα. Ύστερα όμως ο Άγιος Αρσένιος ήθελε να τα δώση στους φτωχούς, αφού είχαν Ναό.

Πήγε ο ίδιος ο Άγιος να τα μοιράση στις φτωχές οικογένειες και οι καημένοι δεν τα έπαιρναν.


Από την Εκκλησία να πάρουν χρήματα! Αφού δεν τα έπαιρναν, αναγκάσθηκε να τα στείλη με τον πρόεδρο(1)

του χωριού στον δεσπότη, στην Καισαρεία. «Να πάρης συνοδό για τον δρόμο», του είπε ο "Αγιος.

«Η ευχή σου μου φθάνει», του είπε ο πρόεδρος και έφυγε μόνος του.

Οταν τα πήγε στον δεσπότη, εκείνος τον ρώτησε: «Καλά,ο Χατζεφεντής τί σάς είπε να κάνετε τα χρήματα;».

«Να τα δώσουμε στις φτωχές οικογένειες», του απάντησε ο πρόεδρος.


«Και γιατί δεν τον ακούσατε;».

«Δεν τα παίρνουν οι άνθρωποι, του είπε, γιατί είναι χρήματα της Εκκλησίας».

Τελικά ό δεσπότης του τα έδωσε πίσω.

Οι Φαρασιώτες, όταν θα έφευγαν από τα Φάρασα με την Ανταλλαγή,

είπαν στον Άγιο Αρσένιο αυτά τα χρήματα να τα πάρουν μαζί τους, για να φτιάξουν Εκκλησία εδώ στην Ελλάδα.

Τότε ό Αγιος Αρσένιος τους είπε με κλάματα:

«Στην Ελλάδα θα βρήτε πολλές Εκκλησίες, αλλά την πίστη που υπάρχει εδώ δεν θα την βρήτε».



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
.

(1) Πρόεδρος του χωριού των Φαράσων ήταν ο πατέρας του Γέροντα.

[XAPA]

Ευλάβεια στις εικόνες



Πόση ευλάβεια πρέπει να έχουμε στις εικόνες!

Ενας μοναχός ετοίμασε μια εικόνα του Αγίου Νικολάου, για να την δώση ευλογία σε κάποιον.

Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε ένα ντουλάπι, μέχρι να την δώση.

Αλλά, χωρίς να το προσέξη, την έβαλε ανάποδα.


Σε λίγο άρχισε να ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος.

Κοίταζε ο μοναχός από δω-από 'κει, για να δη από που ερχόταν αυτός ο κρότος.

Που να πάη ο νους του ότι ερχόταν από το ντουλάπι!

Ο κρότος συνέχιζε για αρκετή ώρα, «τακ-τακ-τακ»• δεν τον άφηνε να ησυχάση.

Τελικά, όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο κρότος έβγαινε από εκεί.


Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από την εικόνα. «Τί να εχη η εικόνα; λέει• για να δω».

Μόλις την ξετύλιξε, είδε πως ήταν ανάποδα.

Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος.

Ό ευλαβής ιδιαίτερα ευλαβείται τις εικόνες.

Και όταν λέμε «ευλαβείται τις εικόνες», εννοούμε οτι ευλαβείται το εικονιζόμενο πρόσωπο.


Οταν έχη κανείς μια φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, του παππού του, της γιαγιάς του,

του αδελφού του, δεν μπορεί να την σχίση ή να την πατήση, πόσο μάλλον μια εικόνα!

Οι Ιεχωβάδες δεν έχουν εικόνες. Την τιμή που αποδίδουμε στις εικόνες την θεωρούν ειδωλολατρία.

Είπα σε έναν Ιεχωβά μιά φορά: «Εσείς δεν έχετε φωτογραφίες στα σπίτια σας;».


«Εχουμε», μου λέει.

«Ε, καλά, η μάνα, όταν το παιδί της λείπη μακριά, δεν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της;».

«Την φιλάει», μου λέει.

«Το χαρτί φιλάει ή το παιδί της;».


«Το παιδί της», μου λέει.

«Έ, όπως εκείνη, όταν φιλάη την φωτογραφία του παιδιού της, του λέω,

φιλάει το παιδί της και οχι το χαρτί, έτσι και εμείς τον Χριστό φιλούμε• δεν φιλούμε το χαρτί ή το σανίδι».



- Γέροντα, και αν ενα σανίδι κάποτε είχε επάνω την εικόνα του Χριστού, της Παναγίας ή κάποιου Αγίου και έσβησαν τα χρώματα από τον καιρό, και πάλι δεν πρέπει να το άσπαζώμαστε;

- Ναι, βέβαια! Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες,

παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του.

Οι Άγιοι χαίρονται, όταν ξεσηκώνονται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνωνται στις καρδιές των ανθρώπων.


Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάη βοήθεια από τον Χριστό,

την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του,

ρουφάει μέσα στην καρδιά του όχι μόνον την Χάρη του Χρίστου, της Παναγίας ή των Αγίων,

αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, καί τοποθετούνται πια

στο Τέμπλο του Ναού του. «Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος»(1).

Βλέπεις, και κάθε Ακολουθία με τον ασπασμό των εικόνων αρχίζει και με τον ασπασμό τελειώνει.

Εάν το καταλάβαιναν αυτό οι άνθρωποι, πόση χαρά θα αισθάνονταν, πόση δύναμη θα έπαιρναν!



- Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;

- Οταν κανείς δεν εχη ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του;

Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του;

Είναι μερικοί που, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα.

Αλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την άσπάζωνται. Να, έτσι (2). Ακούσατε τίποτε;


- Όχι.

- Έμ, τότε «άλαλα» είναι τά χείλη.

Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται.

Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα».


Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα»,αλλά εκείνα τα χείλη είναιάλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα.

Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό

και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις άσπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια.

Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλόθεου, ο γέρο Σάββας,

με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης!


Σ' αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι!

Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο

την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια.

Ό αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα πού φτιάχνει•

γι' αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση.


Μου έλεγε ο Παπα-Τύχων(3): «Εγώ, παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω "Ό ευσχήμων Ιωσήφ, από του

ξύλου καφελών..."». Εψαλλε καί έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυα του έπεφταν πάνω στην εικόνα.

Μιά τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο. Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν-κηρύττουν.

Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα τού Χριστού ή της Παναγίας καί παίρνει παρηγοριά.


Όλη ή βάση είναι η ευλάβεια.

Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη,

και άλλος μπορεί να έχη την καλύτερη εικόνα,

αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται.

Ή ένας μπορεί να βοηθηθή από έναν απλό σταυρό,

και άλλος να μη βοηθηθή από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχη ευλάβεια.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
.



(1) Βλ. Α ' Κορ. 3,16 καί 6, 19.
(2) Ο Γέροντας ασπάσθηκε μια εικόνα, χωρίς να ακουσθή ο ασπασμός.
(3) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Άγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1993, σ. 15-40.

[XAPA]

Προσφέρουμε στον Θεό το πιο καθαρό



Μια φορά σκανδαλίσθηκα εδώ στον Ναό σας.

Είδα να καίτε στην Άγια Τράπεζα μιά τόσο κοντή λαμπάδα!

Εγώ δεν αφήνω ούτε στο μανουάλι που έχω μπροστά στο τέμπλο τόσο μικρή λαμπάδα· το θεωρώ περιφρόνηση.


- Λένε όμως, Γέροντα, ότι το κερί πρέπει να καίγεται μέχρι κάτω.

- Ναι, να καίγεται μέχρι κάτω, αλλά πού; Αυτό έχει σημασία.

Άλλο είναι να καίγεται μέχρι κάτω στα μανουάλια όπου ανάβει κεριά ο κόσμος

και άλλο στην Αγία Τράπεζα ή στην Αγία Πρόθεση.

Δεν κάνει μέσα στό Ιερό να καίη μισή λαμπάδα· είναι περιφρόνηση.

Ακόμη και στον πολυέλαιο, έστω και αν φθάνουν οι λαμπάδες για όλη την Ακολουθία,

πάλι να τις αλλάζετε, όταν είναι πολύ μικρές.


Και στην Θεία Λειτουργία, στην Μικρή και στην Μεγάλη Είσοδο,

πάντα να χρησιμοποιήτε μεγάλη λαμπάδα, γιατί συμβολίζει τον Τίμιο Πρόδρομο.

Αλλού σβήνουν τα κανδήλια, για να κάνουν οικονομία!

Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Θεός θα τους στείλη μεγάλες ευλογίες, όταν Τον ευλαβούνται.

Και για τα μνημόσυνα είναι περιφρόνηση να χρησιμοποιούνται λεπτά κεριά σαν κεροστούπι.

Είναι ντροπή να τα δώσης και στους άλλους.


- Γέροντα, οι αδελφές να καίνε στα κελλιά όσα κεριά θέλουν;

- Ας κάψουν, να καή και ο διάβολος. Εδώ καίγεται ο κόσμος όλος.

Μόνο να εχη νόημα το κεράκι που θα ανάψουν να συνοδεύεται με προσευχή.

Οταν αφεθή κανείς στον Θεό, είναι μεγάλο πράγμα.

Εμείς τρώμε γλυκούς καρπούς και προσφέρουμε την ρητίνη των δένδρων στον Θεό με το θυμιατήρι.

Τρώμε το μέλι και προσφέρουμε στον Θεό το κερί, και αυτό συχνά το ανακατεύουμε με παραφίνη.

Ένα κερί προσφέρουμε στον Θεό από ευγνωμοσύνη για τις πλουσιοπάροχες ευλογίες Του, και αυτό να το μουρνταρεύουμε;

Πού να μας ζητούσε ο Θεός να Του προσφέρουμε το μέλι!

Φαντάζομαι τότε τί θα κάναμε! Η ζουμιά θα δίναμε ή λίγο ζαχαρώνερο.

Ό Θεός να μη μας πάρη στα σοβαρά!

Σε όλα μπορεί να κάνη κανείς οικονομία έκτος από την λατρεία στον Θεό.

Στον Θεό θα προσφέρη το πιο καθαρό, το πιο καλό.


- Γέροντα, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει εύκολα ότι είναι ανευλάβεια να καίμε κεριά από παραφίνη.

- Να πήτε στον κόσμο: «Για την υγεία σας δεν κάνει να καίτε κεριά από παραφίνη στους Ναούς».

Ετσι θα το σκεφθούν λιγάκι αυτό. Αν είναι και μικρός ο Ναός, τότε είναι που πάει να σκάση κανείς.

Καλύτερα να ανάψουν ένα μικρό κεράκι και να είναι γνήσιο παρά ολόκληρη λαμπάδα με παραφίνη.

Πολλοί στις Εκκλησίες γι' αυτό ζαλίζονται και λιποθυμούν. Να είναι μικρός ο Ναός και να καίγεται όλη αυτή η παραφίνη!...

Και να ήταν μόνον αυτό; Λάδια που δεν τρώγονται θέλουν να τά βάλουν στα κανδήλια! Πού φθάνουν οι άνθρωποι!


Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι το λάδι που θα χρησιμοποιούσαν στον Ναό έπρεπε να το φτιάχνουν

από ελιές που μάζευαν πάνω από τα δένδρα και όχι από αυτές που έπεφταν κάτω.

Μήπως ο Θεός έχει ανάγκη από αυτό το λάδι ή από το θυμίαμα;

Όχι, αλλά συγκινείται ο Θεός, γιατί είναι μιά προσφορά, με την οποία εκφράζεται η ευγνωμοσύνη

και η αγάπη του άνθρωπου προς Αυτόν.


Στο Σινά μου είχε κάνει εντύπωση: Οι Βεδουίνοι δεν έχουν, οι καημένοι, τίποτε να προσφέρουν.

Και βλέπεις, μαζεύουν κανένα πετραδάκι που λίγο διαφέρει από τα άλλα, τόσο μικρούτσικο,

ή, αν βρουν σε καμμιά ρωγμή δύο-τρία φυλλαράκια, τα παίρνουν, ανεβαίνουν επάνω στην πέτρα που χτύπησε

ο Μωυσής με το ραβδί του και βγήκε το νερό και τα αφήνουν εκεί.


Η οι μητέρες που θηλάζουν πάνε και στάζουν λίγο γάλα εκεί, με τον λογισμό:

«Να μου δίνη γάλα ο Θεός, για να θηλάζω τα παιδιά μου»!

Βλέπεις τι ευγνωμοσύνη έχουν! Δεν είναι μικρό πράγμα.

Και έμεις τι κάνουμε! Θα μας κρίνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Αφήνουν εκεί πάνω ξυλαράκια, φυλλαράκια, πετραδάκια...

Εχει ο Θεός ανάγκη από αυτά; όχι, αλλά βοηθάει ο Θεός, γιατί βλέπει την αγαθή καρδιά, την αγαθή διάθεση.

Ετσι εκφράζεται η αγαθή προαίρεση.


- Γέροντα, όταν ανάβουμε ένα κεράκι, λέμε ότι είναι γι' αυτόν τον σκοπό;


- Το ανάβεις· που το στέλνεις; Δεν το στέλνεις κάπου;

Με το κεράκι ζητούμε κάτι από τον Θεό.

Οταν το ανάβης και λες «γι' αυτούς που πάσχουν σωματικά και ψυχικά

και γι' αυτούς που έχουν την πιο μεγάλη ανάγκη», μέσα σ' αυτούς είναι και οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι.

Ξέρεις πόση ανάπαυση νιώθουν οι κεκοιμημένοι, όταν ανάβουμε ένα κεράκι γι' αυτούς;

Ετσι έχει κανείς πνευματική επικοινωνία και με τους ζώντας και με τους κεκοιμημένους.

Το κεράκι με λίγα λόγια είναι μιά κεραία που μας φέρνει σε επαφή με τον Θεό,

με τους αρρώστους, με τους κεκοιμημένους κ.λπ.


- Το θυμίαμα, Γέροντα, γιατί το καίμε;

- Το ανάβουμε για δοξολογία στον Θεό.

Τον δοξολογούμε και Τον ευγνωμονούμε για τις μεγάλες ευεργεσίες Του σε όλον τον κόσμο.

Το θυμίαμα είναι και αυτό μιά προσφορά.

Και αφού το προσφέρουμε στον Θεό και στους Αγίους θυμιάζοντας τις εικόνες,

θυμιάζουμε μετά και τις ζωντανές εικόνες του Θεού, τους ανθρώπους.

Να βάζετε καρδιά είτε πρόκειται για αίτημα είτε για ευχαριστία.


Με το κεράκι λέω: «Θεέ μου, Σου ζητάω με όλη μου την καρδιά να μου κάνης μια χάρη».

Και με το θυμίαμα λέω: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, με όλη μου την καρδιά για όλες τις δωρεές Σου.

Σ' ευχαριστώ που συγχωρείς τις δικές μου τις πολλές αμαρτίες

και την αχαριστία όλου του κόσμου και την δική μου την αχαριστία την πολλή».

Οσο μπορείτε, να καλλιεργήτε την ευλάβεια, την συστολή. Αυτό θα βοηθήση να δεχθήτε την Χάρη του Θεού.

Γιατί, άμα έχη κανείς ευλάβεια και συστολή πνευματική, και είναι και ταπεινός, δέχεται την θεία Χάρη.

Αν δεν εχη ευλάβεια και ταπείνωση, η Χάρις του Θεού δεν τον πλησιάζει. Τι λέει η Γραφή;

«Έπί τίνα επιβλέψω, άλλ' ή έπί τον ταπεινόν καί ήσυχιον καί τρέμοντα τους λόγους μου;»(1)




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ησ 66,2.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Το δόσιμο έχει θείο οξυγόνο

Οι άνθρωποι ξεχνούν αυτούς που υποφέρουν.



- Γέροντα, έχετε πει ότι όσο αποφεύγεις την ανθρώπινη παρηγοριά, τόσο λαμβάνεις την θεία. Γι' αυτό καταλαβαίνεις περισσότερο την προσευχή, αν είσαι νηστικός;

- Ναι, άλλα και ένας νηστικός καταλαβαίνει και τον νηστικό. Ένας χορτάτος δεν τον καταλαβαίνει

Ακουσα ότι κάπου πετούν τα φαγητά και λίγο πιο κάτω υπάρχουν Ρωσοπρόσφυγες που δεν έχουν να φάνε.

Ζουν οι καημένοι μέσα στα θερμοκήπια, σε κάτι παράγκες από λαμαρίνες.

Ας πούμε ότι δεν ξέρουν πως εκεί κοντά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη.

Καλά, δεν ρωτούν να μάθουν; Να τα πετούν! Εμείς και αυτό το άχρηστο που έχουμε, δεν το δίνουμε.


Είναι αμαρτία άλλος να δυσκολεύεται να αγοράση κάτι που του χρειάζεται και άλλος να έχη πράγματα

που δεν τα χρησιμοποιεί και να μην τα δίνη σ' αυτόν που τα έχει ανάγκη!

Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη κόλαση.

Στην Κρίση θα μας πη ο Χριστός: «Έπείνασα καί ουκ έδώκατέ μοι φαγεϊν» (1)

Μερικοί που τα έχουν όλα λένε: «Δεν υπάρχει φτώχεια σήμερα». Δεν σκέφτονται τον άλλο.

Δεν μπαίνουν στην θέση του άλλου, για να μην ενοχληθούν και χάσουν την ησυχία τους.

Έτσι όμως πώς να βρουν τον φτωχό;


Αν σκέφτεται κανείς τον άλλο, βρίσκει τον φτωχό και βρίσκει και από τι έχει ανάγκη.

Υπάρχουν τόσα ορφανά που δεν έχουν έναν άνθρωπο να χαϊδέψη λίγο το κεφαλάκι τους.

Οι άνθρωποι ξεχνούν όσους υποφέρουν.

Ό νους τους είναι σε όσους καλοπερνούν και συγκρίνουν μ' αυτούς τον εαυτό τους και όχι με εκείνους που υποφέρουν

. Αν σκέφτονταν λιγάκι λ.χ. μερικούς Βορειοηπειρώτες, οι όποιοι, επειδή έκαναν τον σταυρό τους,

είναι οι καημένοι είκοσι χρόνια στην φυλακή, σε έναν χώρο ένα επί ένα, θα έβλεπαν αλλιώς τα πράγματα. Φοβερό!

Ούτε καν μπορούμε να το σκεφθούμε.

Ξέρετε τι θα πη ένα επί ένα; Ούτε καθιστός ούτε ξαπλωτός ούτε όρθιος. Και παράθυρο;... αν έχη καμμιά τρύπα. (2).


- Δηλαδή, Γέροντα, σε τάφους!

- Στον τάφο τουλάχιστον είσαι τεντωμένος. Και τι μαρτύρια!

Πολλή δυστυχία πάντως υπάρχει σήμερα, γιατί φτιάχνουν πυρομαχικά και εγκατέλειψαν τον κόσμο.

Στην Αφρική είχα δει να τρώνε κοπριές από γκαμήλες.

Οι άνθρωποι εκεί έχουν κάτι σώματα, που δεν μοιάζουν με σώματα.

Σαν βατράχια είναι. Και ο θώρακας είναι σαν ένα καλαθάκι με βέργες.

Γιατί πονάω;

Εμείς τα έχουμε όλα, γι' αυτό δεν πονούμε τους άλλους και θέλουμε να πάμε και στον Παράδεισο...


Όταν είχα πάει στην Ιερά Μονή Στομίου τό 1958, ήταν στην Κόνιτσα ένας Προτεστάντης που τον ενίσχυσαν

οικονομικά από τήν Αμερική και είχε προσηλυτίσει ογδόντα οικογένειες.

Είχε χτίσει μάλιστα και ένα οίκημα, για να συγκεντρώνωνται.

Οι καημένοι οι άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη και από την μεγάλη φτώχεια αναγκάζονταν να γίνουν Προτεστάντες,

γιατί εκείνοι τους βοηθούσαν οικονομικά.


Μια μέρα μου είπε κάποιος: «Εγώ όχι μόνον Προτεστάντης αλλά και Εβραίος γίνομαι, γιατί έχω ανάγκη».

Όταν το άκουσα αυτό, είπα «κάτι πρέπει να γίνη».

Μάζεψα μερικούς πού είχαν κάποια οικονομική άνεση και μπορούσαν να βοηθήσουν και τους μίλησα.

Τότε οι καημένοι ήταν τελείως κοσμικοί, αλλά είχαν καλή διάθεση.

Μιά ψυχή συγκεκριμένα, παρόλο που και αυτή ήταν τότε τελείως κοσμική, είχε μεγάλη καρδιά.

Όταν την είδα για πρώτη φορά, είπα: «Απ' έξω φαίνεται σάπιο ξύλο, αλλά μέσα είναι δαδί».


Αποφασίσαμε λοιπόν να συγκεντρώνουμε μερικά χρήματα και να τα δίνουμε σε φτωχές οικογένειες.

Οσα συγκεντρώναμε, τους έλεγα να πηγαίνουν να τα δίνουν οι ίδιοι στους φτωχούς,

για να συγκινηθούν και να βοηθηθούν πνευματικά.

Έτσι και πέτρινη να είναι η καρδιά τους, μαλακώνει, γίνεται ανθρώπινη,

και θα τους ανοιχθή και η πύλη του Παραδείσου.

Σε λίγο όλοι αυτοί άλλαξαν, γιατί έβλεπαν την δυστυχία που υπήρχε και δεν τους έκανε καρδιά

να πάνε στα κέντρα να διασκεδάσουν.


«Μας έχεις αφοπλίσει, μου έλεγαν. Πώς να πάμε τώρα να διασκεδάσουμε;».

Ήρθαν και κοντά στην Εκκλησία. Ένας μάλιστα έμαθα αργότερα ότι είχε γίνει και ψάλτης.

Αλλά και οι ογδόντα οικογένειες, με την Χάρη του Θεού, η μιά μετά την άλλη επέστρεψαν στην Ορθοδοξία.

Όταν αργότερα ήρθαν Αμερικανοί Προτεστάντες να δουν το έργο του Προτεστάντη που τις είχε προσηλυτίσει,

τον πέρασαν από δίκη, γιατί δεν είχε πια οπαδούς!


- Γέροντα, άλλοι ζητούν εύκολα βοήθεια, όταν έχουν ανάγκη, και άλλοι δεν λένε τίποτε.

- Πολλοί ντρέπονται και δεν θέλουν να εκτεθούν.

Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη. Εκεί πιάνεται πιο πολύ η βοήθεια.

Ξέρω δύο γιατρούς που κάτι τους συνέβη και δεν είχαν χρήματα ούτε μια ασπιρίνη να πάρουν.

Ό άνθρωπος που έχει αγάπη δεν αρκείται στο να δώση μόνο σε όποιον του ζήτηση ελεημοσύνη,

αλλά ψάχνει να βρη ανθρώπους που έχουν ανάγκη, για να τους συμπαρασταθή.

Η μητέρα μου φρόντιζε πολύ να βρη τέτοιες περιπτώσεις.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 25,42.
(2) Ειπώθηκε τόν Μάιο τοϋ 1990

[XAPA]

Κριτήριο αγάπης



Όταν ένας έχη και δίνη ελεημοσύνη, δεν μπορείς να καταλάβης αν έχη αγάπη ή όχι,

γιατί μπορεί να δίνη όχι από αγάπη, αλλά για να ξεφορτωθή κάποια πράγματα.

Όταν στερήται και δίνη, τότε φαίνεται η αγάπη του.

Πιστεύω, ας υποθέσουμε, ότι έχω αγάπη• ο Θεός, για να δοκιμάση την αγάπη μου, μου στέλνει έναν φτωχό.


Αν έχω λ.χ. δυο ρολόγια, ένα καλό και ένα λίγο χαλασμένο, και δώσω το χαλασμένο στον φτωχό,

σημαίνει ότι η αγάπη μου είναι δευτέρας ποιότητος

Αν έχω πραγματική αγάπη, θα δώσω το καλό στον φτωχό.

Μπαίνει όμως η βλαμμένη λογική και λέμε: «Τί, το καλό θα δώσω γι' αυτόν;

αφού δεν έχει κανένα ρολόι, καλό είναι και το παλιό», και δίνω το παλιό.


Αλλά, όταν δίνης το παλιό, ζη ο παλαιός άνθρωπος ακόμη μέσα σου•

αν δίνης το καινούργιο, είσαι αναγεννημένος άνθρωπος.

Κολάσιμη κατάσταση είναι, όταν κρατάς και τα δυο και δεν δίνης κανένα.



- Γέροντα, πώς βγαίνει κανείς από αυτήν την κατάσταση;

- Να σκεφθή: «Αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τί θα έδινα; Ασφαλώς το καλύτερο».

Έτσι καταλαβαίνει ποια είναι ή πραγματική αγάπη.


Θα πάρη λοιπόν μιά γερή απόφαση και την άλλη φορά θα δώση το καλύτερο.

Μπορεί λίγο να δυσκολευθή στις αρχές, αλλά, αν αγωνίζεται μ' αυτόν τον τρόπο,

θα φθάση σε κατάσταση να δίνη και το παλιό και το καινούργιο, για να διευκολύνη τους άλλους,

και αυτός να μην έχη ρολόι, αλλά να έχη μέσα του Χριστό

και να ακούη το γλυκό χτύπημα της καρδιάς του που Θα σκιρτά από θεϊκή χαρά.


Αν σου αφαιρέσουν το ιμάτιο και εσύ δώσης και τον χιτώνα που έχεις (1), θά σε ντύση μετά ο Χριστός.

Αν πονάς έναν ταλαίπωρο και τον βοηθάς, σκέψου, αν ήταν ο ίδιος ο Χριστός, τί θυσία θα έκανες!

Ετσι δίνει κανείς εξετάσεις. Στον πλησίον του ο πιστός άνθρωπος βλέπει το πρόσωπο του Χριστού.


Και ο ίδιος ο Χριστός λέει «αυτό που κάνετε σε έναν ταλαίπωρο είναι σαν να το κάνετε σε μένα» (2).

Βέβαια την τιμή την απονέμει στον καθένα ανάλογα, αλλά η αγάπη είναι ίδια για όλους.

Στην καρδιά του την ίδια θέση έχει ένας υπουργός και ένας φτωχός• ένας στρατηγός και ένας στρατιώτης.


- Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικές φορές, αυτός πού βοηθιέται, να φέρεται άσχημα προς αυτόν που τον βοήθησε;

- Ο διάβολος πάει και κεντάει τον άλλον, ώστε να μας φερθή άσχημα και να αγανακτήσουμε, οπότε χάνουμε το καλό.

Δεν φταίει ο άνθρωπος• ο διάβολος κεντάει τον άλλο, για να μας κάνη να τα χάσουμε όλα.


Οταν κάνετε μια καλωσύνη, να αισθάνεσθε πάντα πως ό,τι κάνετε έχετε υποχρέωση να το κάνετε

και να είστε έτοιμες να αντιμετωπίσετε πειρασμό, για να μη χάσετε το καλό που κάνατε, αλλά να το κερδίσετε όλο.

Κάνει λ.χ. ένας μιά ελεημοσύνη, χωρίς να έχη σκοπό να την φανέρωση.


Μπαίνει ο πειρασμός στην μέση και βάζει άλλους να του πουν «εσύ ο φιλάργυρος, που δεν έκανες τίποτε κ.λπ.,

ο τάδε έκανε αυτό, ο τάδε εκείνο», για να τον αναγκάση να πη και αυτός ταπεινά......

«έκανα καί εγώ κάτι μικρό, ένα νοσοκομείο» ή να τον άναγκάση να αγανάκτηση και να πη

«ποιος, εγώ, που έκανα αυτό και αυτό;» και να τα χάση όλα.


Ή θα βάλη αυτόν που ευεργέτησε να του πη: «Αχάριστε, εκμεταλλευτά κ.λπ.», μέχρι να του απάντηση:

«Εγώ εκμεταλλευτής; εγώ που σου έκανα εκείνη την καλωσύνη, εκείνη την ευεργεσία;».

«Βρε τον αχάριστο, θα πη μετά, δεν ήθελα να μου πη "ευχαριστώ", αλλά τουλάχιστον να το αναγνώριζε».

Όταν όμως κανείς περιμένη αναγνώριση, πάει, τα χάνει όλα.


Ενώ, αν βάλη έναν καλό λογισμό και πη «καλύτερα που ξέχασε την καλωσύνη που του έκανα»

ή «μπορεί να ήταν στεναχωρημένος ή κουρασμένος, γι' αυτό μίλησε έτσι»,

δικαιολογεί τον άλλον και δεν χάνει.


Οταν δεν περιμένουμε ανταπόδοση, τότε έχουμε καθαρό μισθό.

Ό Χριστός έκανε το παν για μας και εμείς Τον σταυρώσαμε.

Τί ψάλλουμε; «Αντί του μάννα χολήν» (3) .

Πάντοτε νά προσπαθούμε να κάνουμε το καλό, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Λουκ. 6,29.

(2) Βλ. Ματθ. 25,40

(3) Άπό Ίδιόμελο τροπάριο τοϋ ΙΒ' αντιφώνου στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής.

[XAPA]

Αυτός που δίνει δέχεται θεϊκή χαρά


Δυό χαρές υπάρχουν στον άνθρωπο. Μία χαρά, όταν παίρνη, και μία χαρά, όταν δίνει.

Δεν συγκρίνεται η χαρά που νιώθει κανείς, όταν δίνει, με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνη.

Ο άνθρωπος, για να καταλάβη αν προχωράη σωστά πνευματικά, πρέπει να εξέταση κατ’αρχάς

αν χαίρεται, όταν δίνει και όχι όταν παίρνη• αν νιώθη στενοχώρια, όταν του δίνουν, και χαρά, όταν δίνει.

Ύστερα, αν εργάζεται σωστά πνευματικά, όταν κάνη κανένα καλό, δεν το θυμάται ποτέ,

αλλά δεν ξεχνάει ποτέ και το παραμικρό καλό που του κάνουν.


Δεν μπορεί να κλείση μάτι από την παραμικρή ευεργεσία των άλλων.

Μπορεί αυτός να έχη δώσει ένα αμπέλι στον άλλον και να το έχη ξεχάσει.

Αν όμως ο άλλος του δώση ένα τσαμπί σταφύλι από το αμπέλι που εκείνος του χάρισε, δεν μπορεί να το ξεχάση ποτέ.

Ή μπορεί να έχη δώσει σε κάποιον πολλές ξυλόγλυπτες εικόνες και να μην το θυμάται.


Αν εκείνος του δώση μιά εικονίτσα πλαστικοποιημένη, αυτός συγκινείται από την εικονίτσα αυτή,

παρόλο που είναι μικρής αξίας, και από ευγνωμοσύνη σκέφτεται πως να το άνταποδώση.

Ακόμη και ολόκληρη Εκκλησία μπορεί να δώση, και το οικόπεδο, και να το ξεχάση.

Δηλαδή η σωστή πνευματική πορεία είναι να ξεχνάη κανείς τα καλά που κάνει

και να θυμάται τα καλά που του κάνουν οι άλλοι.

Όταν φθάση σ' αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος, τότε είναι άνθρωπος• άνθρωπος του Θεού.


Αν όμως συνέχεια ξεχνάη τις καλωσύνες που του έκαναν οι άλλοι

και θυμάται τις καλωσύνες που έκανε αυτός,

αυτή είναι αντίθετη εργασία από αυτήν που ζητάει ό Χριστός.

Αλλά και όταν σκέφτεται «εσύ μου έδωσες τόσο και εγώ σου έδωσα τόσο»,

αυτό πάλι είναι μπακαλίστικο πράγμα.


Εγώ κοιτάω να δώσω σ' αυτόν που έχει μεγαλύτερη ανάγκη.

Δεν υπολογίζω μπακαλίστικα: ο τάδε μου έδωσε αυτά τα βιβλία και εγώ τώρα

σ' αυτόν χρωστάω τόσα, οπότε πρέπει να του τα δώσω, για να εξοφλήσω.

Ή, αν ο άλλος δεν μου έδωσε, δεν θα του δώσω και εγώ τίποτε.

Και αυτό είναι μιά ανθρώπινη δικαιοσύνη.


Αυτός που παίρνει κάτι, δέχεται ανθρώπινη χαρά.

Αυτός που δίνει, δέχεται θεϊκή χαρά.

Την θεϊκή χαρά με το δόσιμο την παίρνουμε.

Μου δίνει λ.χ. κάποιος ένα βιβλίο. Αυτός τώρα χαίρεται πνευματικά, θεϊκά,

και εγώ που πήρα το βιβλίο χαίρομαι ανθρώπινα.


Οταν και εγώ δώσω το βιβλίο, θα χαρώ και εγώ θεϊκά, και ο άλλος που θα το πάρη θα χαρή ανθρώπινα.

Οταν και εκείνος το δώση, θα χαρή και αυτός θεϊκά, και εκείνος που θα το πάρη θα χαρή ανθρώπινα.

Αν όμως και αυτός το δώση, τότε θα χαρή και θεϊκά κ.ο.κ.

Βλέπετε πως με ένα πράγμα μπορούν πολλοί άνθρωποι να χαρούν και ανθρώπινα και θεϊκά;

Να μάθη κανείς να χαίρεται με το να δίνει.

Όταν χαίρεται με το να δίνει, είναι τοποθετημένος σωστά, είναι δικτυωμένος με τον Χριστό• έχει την θεία Χάρη.


Οταν δίνει ή προσφέρη κάτι, η χαρά που νιώθει έχει θείο οξυγόνο.

Όταν χαίρεται με το να λαμβάνη ή να θυσιάζωνται οι άλλοι γι' αυτόν, αύτη η χαρά έχει μπόχα, ασφυξία.

Τέτοιοι άνθρωποι που δίνονται, χωρίς να υπολογίζουν τον εαυτό τους, θα μας κρίνουν μεθαύριο.

Τί χαρά νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι!

Αυτούς τους προστατεύει ο Χριστός.

Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται με το να παίρνουν

καί στερούνται την θεϊκή χαρά, γι' αυτό είναι βασανισμένοι.


O Χριστός συγκινείται, όταν αγαπάμε τον πλησίον μας πιο πολύ από τον εαυτό μας,

και μας γεμίζει με θεία ευφροσύνη.

Βλέπεις, Εκείνος δεν περιορίσθηκε στο «αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σ εαυτόν» (1) ,

αλλά θυσιάσθηκε για τον άνθρωπο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Λευϊτ. 19,18• Ματθ. 22, 39• Μάρκ. 12, 31 καί Λουκ, 10,27.

[XAPA]

O φιλάργυρος μαζεύει, για να τα βρουν οι άλλοι



- Γέροντα, είναι δυό αδελφάκια• το μικρό δίνει, ενώ το μεγάλο δεν δίνει.

- Να μάθουν οι γονείς και στο μεγάλο να γλυκαίνεται από το να δίνη.

Αν το μεγάλο δούλεψη πάνω σ' αυτό, θα εχη μεγαλύτερο μισθό από το μικρό

που από την φύση του δίνει, και θα γίνη καλύτερο.


- Γέροντα, πώς θα απαλλαγή κανείς από την στενότητα της καρδιάς, από την δυσκολία που έχει να δίνη;

-Τί, είσαι τσιγγούνα; Θα σε πετάξω εξω!

Και στην διακονία, λ.χ. όταν είσαι στο αρχονταρίκι, να πάρης μιά γενική ευλογία, για να μπορής να δίνης.

Βλέπεις και o Θεός πόσο άφθονα δίνει σε όλους τις ευλογίες Του;

Αν δεν συνηθίση να δίνη κανείς, μαθαίνει στην τσιγγουνιά και δυσκολεύεται μετά να δώση.


Ό φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»• μαζεύει αυτός, για να τα βρουν οι άλλοι.

Χάνει έτσι την χαρά του δοσίματος και την θεία ανταπόδοση.

Λέω σε έναν πλούσιο μιά φορά: «Τι τα μαζεύεις; Υποχρεώσεις δεν έχεις. Τι θα τα κάνης;».

«Εδώ θα μείνουν, μου λέει, όταν πεθάνω».

«Εγώ σου δίνω ευλογία, του λέω, να τα πάρης επάνω όλα!».

«Εδώ θα μείνουν, ξαναλέει. Αμα πεθάνω, ας τα πάρουν οι άλλοι».


«Εμ, εδώ θα μείνουν, του λέω. Ό σκοπός είναι να τα δώσης με τα ίδια σου τα χέρια τώρα που ζης!»

Δεν υπάρχει πιο ανόητος άνθρωπος από τον πλεονέκτη, που μαζεύει συνέχεια και ζη συνέχεια

με στέρηση και τελικά αγοράζει την κόλαση με τις συγκεντρωμένες του οικονομίες.

Το έχει τελείως χαμένο, γιατί δεν δίνει και χάνεται με υλικά πράγματα, οπότε χάνει τον Χριστό.

Τον τσιγγούνη τον κοροϊδεύουν και οι άλλοι.


Ηταν ένας πολύ πλούσιος κτηματίας• είχε χωράφια σε μιά επαρχία, είχε και στην Αθήνα διαμερίσματα,

αλλά ήταν πολύ τσιγγούνης.

Μιά φορά έφτιαξε μιά χύτρα φασολάδα τελείως νερουλή, για να φάνε οι εργάτες που δούλευαν στα χωράφια του.

Παλιά δούλευαν οι καημένοι από το πρωί, πριν βγή ο ήλιος, μέχρι να βασιλέψη.

Το μεσημέρι που σταμάτησαν λίγο, για να ξεκουρασθούν, άδειασε το αφεντικό μέσα σε έναν ταβά την φασολάδα

και φώναξε τους εργάτες να φάνε.


Κάθησαν γύρω-γύρω οι καημένοι οι εργάτες και άρχισαν να τρώνε•

πότε έπιαναν με το κουτάλι από κανένα φασόλι, πότε μόνον ζουμί!

Ενας εργάτης ήταν πολύ πειραχτήρι. Αφήνει το κουτάλι του και πάει παραπέρα.

Βγάζει τις αρβύλες του, τις κάλτσες του και προχωράει να μπη μέσα στον ταβά.


«Τι κάνεις;», του λένε οι άλλοι. «Λέω να μπω μέσα, μήπως πιάσω κανένα φασόλι!», τους λέει.

Τόσο τσιγγούνης ήταν εκείνος ο ταλαίπωρος.

Γι' αυτό, χίλιες φορές να τον κυριέψη η σπατάλη τον άνθρωπο παρά η τσιγγουνιά.


- Η τσιγγουνιά είναι αρρώστια, Γέροντα.

- Πολύ μεγάλη αρρώστια! Αμα κυριέψη τον άνθρωπο η τσιγγουνιά, μεγαλύτερη αρρώστια δεν υπάρχει.

Η οικονομία καλή είναι, αλλά να προσέξη κανείς να μην τον κυριέψη σιγά-σιγά ο πειρασμός με την τσιγγουνιά.



- Μερικοί, Γέροντα, από την τσιγγουνιά μένουν νηστικοί.

- Μόνον νηστικοί; Ηταν ένας έμπορος πλούσιος που είχε ένα μεγάλο εμπορικό

και έκοβε με τον σουγιά στα τρία εκείνα τα σπίρτα τα πλακέ!

Μιά άλλη πολύ πλούσια είχε ένα θειαφοκέρι• κρατούσε κάρβουνα και έπαιρνε με το θειαφοκέρι

από τα κάρβουνα να ανάψη την φωτιά, για να μην ξοδέψη κανένα σπίρτο. Και είχε σπίτια, κτήματα, μεγάλη περιουσία.


Δεν λέω να είναι κανείς σπάταλος, αλλά τουλάχιστον, όταν κάποιος είναι σπάταλος,

αν του ζήτησης κάτι, εύκολα θα σου το δώση. Αν είναι τσιγγούνης, θα λυπάται να σου το δώση.

Ήταν μιά φορά δυο νοικοκυρές και συζητούσαν στην γειτονιά για σαλάτες,

για ξίδια και πάνω στην συζήτηση είπε η μία: «Εχω πολύ καλό ξίδι».


Μιά φορά χρειάσθηκε η άλλη η φουκαριάρα λίγο ξίδι και πήγε να της ζητήση.

«Ακου εδώ, της λέει εκείνη, εγώ, αν το έδινα, δεν θα είχα ξίδι επτά χρόνων!».

Καλά είναι να κάνη οικονομία κανείς και να δίνη.

Οικονόμος δεν θα πη τσιγγούνης.


Ό πατέρας μου χρήματα δεν κρατούσε.

Στα Φάρασα δεν είχαν ξενοδοχείο- το σπίτι μας ήταν σαν ξενοδοχείο.

Όποιος ερχόταν στο χωριό, στον πρόεδρο θα πήγαινε να μείνη.

Θα έτρωγε, θα του έπλεναν τα πόδια, θα του έδιναν και κάλτσες καθαρές.

Τώρα, βλέπω ότι και σε μερικά προσκυνήματα έχουν αποθήκες ολόκληρες

με κανδήλια και δεν λένε: «Εχουμε, μη μας δίνετε άλλα».


Αυτά ούτε μπορούν να τα χρήσιμοποιήσουν ούτε να τα πουλήσουν, αλλά ούτε και τα δίνουν.

Οταν αρχίση να μαζεύη κανείς, δένεται και δεν μπορεί να δώση.

Αν όμως άρχίση να μη μαζεύη πράγματα και τα δίνη, τότε θα μαζευτή η καρδιά στον Χριστό, χωρίς να το καταλάβη.

Μιά χήρα να μην έχη χρήματα να αγοράση έναν πήχυ ύφασμα να ντύση τα παιδιά της, και εγώ να μαζεύω!

Πώς να το ανεχθώ αυτό;


Στο Καλύβι δεν έχω ούτε πιάτα ούτε κατσαρόλια• τενεκεδάκια έχω.

Προτιμώ ένα πεντακοσάρικο να το δώσω σε έναν φοιτητή, να πάη από το ένα μοναστήρι στο άλλο,

παρά να πάρω κάτι για μένα.

Αν δεν μαζεύης, έχεις ευλογία από τον Θεό.

Οταν δίνης ευλογία, παίρνεις ευλογία. Η ευλογία γεννάει ευλογία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002