Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

"Φύγε" του είπε ο Αη Γιώργης ...


Αυτή την ιστορία, την ακούμπησε ευγενικά στα χεράκια της μνήμης μου, σοβαρός, αξιόπιστος,

ευλαβής- ώριμης ηλικίας- πλοίαρχος, στην Πάτρα, και αφορά τον παππού του.

Ο παππούς, πριν γίνει παππούς- όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται- υπήρξε και παλικάρι εικοσιτριών περίπου ετών,

έγγαμο, ήδη, με τέσσερα τέκνα.

Στην Καταστροφή του 1922, οι Τούρκοι το παλικάρι το αιχμαλώτισαν και το έστειλαν μαζί με άλλους δέσμιους Έλληνες,

στα εξοντωτικά Τάγματα Εργασίας(Αμελέ Ταμπουρού), στα ενδότερα της Ανατολίας,

προκειμένου να τους πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα, κάτω από δαιμονικές συνθήκες - απάνθρωπες .


Τον παππού, τον ονόμαζαν Γεώργιο.

Απλός άνθρωπος του λαού, και ευλαβείτο εξαιρετικά, τον ομώνυμο Άγιο Μεγαλομάρτυρα.

Τον είχε προστάτη του.

Ζούσε από μικρός με χριστιανική συνείδηση, αλλά – ιδιαίτερα- στην επώδυνη φάση της αιχμαλωσίας,

βύθισε παθιασμένα - μέχρι και τα νύχια των χεριών της καρδιάς- στης προσευχής το χοντρό παλαμάρι-

κρατώντας - με τη θεία βοήθεια της επίκλησης του Ονόματος του Ιησού- το κεφάλι του νού,

έξω απ’ τα νερά της μαύρης Αβύσσου που ζήταγε να τον πνίξει.


Απελπισία και κακουχία μέχρι θανάτου, σχεδόν, πλην,"μακάριοι οι ελπίζοντες επί Κύριον".

Και ο στρατιώτης - ο εν Μικρασία αιχμάλωτος- Γεώργιος, θερμώς ήλπιζε.

Και εκτενώς, μυστικά προσευχόταν.

Εκεί στον άρρητο ζόφο της οδύνης - της ψυχής και του σώματος- έξαφνα- μέρα, ή βράδυ,δεν θυμούμαι,

αν μου είπε ο καπετάνιος- είδε μπροστά του, με ορθάνοιχτα μάτια- ολοζώντανο- τον Αϊ Γιώργη,

καβαλάρη πάνω σε άλογο, αρματωμένο, όπως οι αγιογράφοι- με σέβας- τον ιστορούνε.

Μαρμάρωσε.

Κοίταξε το Γιώργη, για ατέλειωτα δευτερόλεπτα- σοβαρός, φοβερός, μεγαλόπρεπος ο Άγιος- μέσα στα μάτια.

Το βλέμμα Του- Φως, θεόσταλτη αστραπή- έλαμψε ελπιδοφόρα - στου πόνου, τη νύχτα.

Η φωνή του, με επιβλητικότητα κεραυνού, μια -μόνο- λέξη, εκτόξευσε:

- ΦΥΓΕ!

Κι εχάθη απ' εμπρός του.


Ο νεαρός αιχμάλωτος στρατιώτης, ο Γιώργης, συγκινημένος όσο δεν περιγράφεται,

αποφασισμένος, πια- για ζωή και για θάνατο - όρθωσε σαν αετός, της ψυχής τα φτερά,

οπλισμένος με θάρρος και ελπίδα ουράνια .

Ψιθύρισε, συνωμοτικά, στους συγκρατούμενους, που βρίσκονταν παραδίπλα:

- Θα πάρω δρόμο!

- Θα λευτερωθώ!

Είδα τον Άϊ Γιώργη, ζωντανό, ολοζώντανο σας λέω- να φύγω- με πρόσταξε! Θα τον ακούσω!

- Ποιος θά ‘ ρθει κοντά μου;

Μη φοβόσαστε! Θα μας δώσει βοήθεια! Θα μας σώσει!

Τον κοίταξαν τρομοκρατημένοι, ξεπνοημένοι, οι άλλοι.

Δυο τρεις, μόνο, τον πίστεψαν και πήραν το ρίσκο να πάνε μαζί του.


Ευθύς, σταυροκοπήθηκαν με δέος, επικαλούμενοι του Τροπαιοφόρου τη Χάρη,

και ξεκίνησαν προχωρώντας κατά την κεντρική πύλη, του - άγρυπνα φυλασσόμενου- τούρκικου στρατοπέδου.

Πέρασαν από κάμποσες ενδιάμεσες μικρότερες πόρτες.

Τις φύλαγαν βαριά οπλισμένοι, κτηνώδεις φρουροί.

Και -ω του θαύματος- που αναφωνούν, οι παλιές φυλλάδες- περνάγαν απαρατήρητοι –

αόρατοι, απ' τον κάθε έλεγχο, ενώ ο άγριος φρουρός έστεκε εκεί, όρθιος, μπροστά τους, με ορθάνοιχτα μάτια-

πλην- να τους δεί δεν μπορούσε!

- Θεία δύναμη τους περιφρουρούσε, τους σκέπαζε!

Ούτε τους έβλεπαν, ούτε τους άκουγαν, ούτε τους ένιωθαν...

Η εμπειρία, με λόγια, δεν περιγράφεται.

Οι παρουσίες τους, για τους Τούρκους αόρατες!

- Το πιστεύεις;

- Εδώ που φτάσαμε πιά, με ΔΝΤ που μας έπεσε στο κεφάλι, ό λ α τα πιστεύω, μανδάμ

- μη ρωτάς - τι έγινε, λοιπόν, παρακάτω;

- Περπατούσαν, απλά, προς τη λυτρωτική έξοδο-ανεμπόδιστοι!

Απλώς, δραπετεύσαν, λες και πηγαίναν περίπατο, χωρίς να λυθεί, ούτε ρουθούνι!

Πεζοπορώντας, στη συνέχεια, μέρες και μέρες ατέλειωτες, με πείνα, με χτυποκάρδια, με κινδύνους για κακό συναπάντημα,

με προφυλάξεις , πάντα με αδιάλειπτη προσευχή - ως θώρακα ψυχικής προστασίας-

πάντα προσβλέποντες στη βοήθεια την άνωθεν,κατόρθωσαν κι έφτασαν σώοι, αβλαβείς και ευλαβέστατοι,

με Χαρά μέχρι θανάτου, στα πάτρια εδάφη...


Ο παππούς, Γιώργης, επί χρόνια μετά, ζωγράφιζε

με λέξεις και, ξαναζωγράφιζε στα παιδιά,

και στα παιδιά των παιδιών του, τα υπερφυσικά γεγονότα.

Κοσμογυρισμένος καπετάνιος, κι ο Γιώργης ο εγγονός, που μου αφηγήθηκε με συγκίνηση,

του παππού του, τη συγκλονιστική ιστορία...
............................................................................

Γι αυτό σου λέω, λατρεμένο μου...

Μην απελπίζεσαι, όταν τα πράγματα, σού φαίνονται δύσκολα.

Εσύ, θα πράξεις ό,τι καλύτερο περνάει απ'το χέρι σου.

Η έκβαση των πραγμάτων δεν ανήκει σε σένα.

Αν Εκείνος, θέλει- αν κρίνει- μας δίνει τη λύτρωση από κάθε δοκιμασία με τις μεσιτείες των μεγάλων αγίων,

που Τον αγάπησαν μέχρι θυσίας του τιμίου τους αίματος...

Οι άγιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ζωντανοί!

Πιο ζωντανοί απο μένα που σου γράφω, κάθε τόσο, μηνύματα στο μπουκάλι.

Πιο ζωντανοί κι από σένα που τα αλιεύεις στο κυβερνο-πέλαγος...

Όταν φτάνουν τα δύσκολα, μικρό αετόπουλο, τότε ακόμα πιο έντονα, να ενεργείς,

με αδιάλειπτη προσευχή και με θεία ελπίδα!

Στο υπογράφω, αφιλοκερδώς, ανιδιοτελώς, εξ εμπειρίας, και λειτουργεί

με την αναπόδραστη δύναμη, που έχουν της Φύσης, οι νόμοι:

Η σωτηρία της ψυχής και του σώματος, για να ανατείλει,

πρέπει -εκ βάθους καρδίας- πρώτα να την πιστέψεις!

Δώσε έμφαση σ' αυτό, και το α ψ ε υ δ έ ς στόμα του Αναστημένου Θεάνθρωπου:

"Ει δύνασαι πιστεύσαι, π ά ν τ α δυνατά τω πιστεύοντι. " (Μάρκου θ΄στ. 23)



Ευανθία η Σαλογραία

agiosgeorgios57.blogspot

[XAPA]

Γιατί δεν προσέχουν τη γλώσσα τους…



Πες μου, πάτερ, ρώτησε πάλι ο επισκέπτης, πώς μερικοί, αν και λειώνουν τα σώματά τους από την εγκράτεια,

κυριεύονται ωστόσο από τα πάθη;

Την οργή πρώτα-πρώτα, κι έπειτα την έχθρα, τη μνησικακία, τον φθόνο, την ασπλαχνία;

Ενώ υπάρχουν, αντίθετα άνθρωποι, που και τρώνε απ’ όλα και πίνουν κρασί, κι όμως είναι πολύ ενάρετοι

και δεν τους βρίσκεις ψεγάδι. Πώς γίνεται αυτό;

– Νομίζω, παιδί μου, πώς όσοι δεν διορθώνονται, μολονότι νηστεύουν πολύ,

είναι γιατί δεν προσέχουν τη γλώσσα τους.

Όποιος δεν κλέινει το στόμα του, κι αν ακόμα νηστεύει όλο τον χρόνο, προκοπή δεν κάνει.

Ενώ όποιος ξέρει να σωπαίνει, μπορεί εύκολα να νικήσει όλα τα πάθη.

Σε κάνει λ.χ. ο διάβολος να οργιστείς; Μη μιλήσεις, και νίκησες.

Σε σπρώχνει σε φθόνο; Μην κατακρίνεις, και ντρόπιασες τον πονηρό· γιατί η κατάκριση γεννιέται απ’ τον φθόνο.

Αν πάλι ο εχθρός σε ανάψει και σε σπρώχνει στη σαρκική αμαρτία, κλείσε γι’ άλλη μια φορά το στόμα σου.

Μη μιλήσεις σε γυναίκα, μη φας και μην πιεις πολύ. Έτσι θα τον κατατροπώσεις.

Στην ανάγκη, πάρε μια βέργα και χτύπα το κορμί σου αλύπητα.

Ο πόνος θα διώξει τον πόλεμο.

Το ξέρεις, άλλωστε, ότι

«συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου εἰς γέενναν» (Ματθ. ε’ 29)…



Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής,

pentapostagma

[XAPA]

Ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ


Στήν ἀνατολή εἶναι μία μεγάλη χώρα, πού λέγεται Ἰνδία μέ ἑκατομμύρια λαό, γεμάτη ἀπό ἀγαθά καί φροῦτα,

περισσότερο ἀπο ἄλλες χῶρες πού περιβάλλονται ἀπό θάλασσα καί εἶναι πλησίον μέ τήν Κίνα.

Αὐτή ἡ χώρα στήν ἀποστολική ἐποχή δέχθηκε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ,

ἀλλά τελικά παρέμεινε στήν εἰδωλολατρεία, διότι πολλοί σκληροί ἄνθρωποι

δέν δέχθηκαν τήν σωτηριώδη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας.


Στήν χώρα αὐτή τώρα ἱεραπόστολοι τῆς Ἐκλησίας μας κηρύττουν τόν Χριστόν μας μέ πολύ ζῆλο.

Ἕνας ζηλωτής ἱεραπόστολος κατώρθωσε νά ὁδηγήση στήν ὀρθόδοξη πίστη μερικές οἰκογένειες ἰνδῶν,

οἱ ὁποῖοι πρίν προσκυνοῦσαν τόν Βράχμα Κρίσνα. Στόν τόπο ἐκεῖνον τῶν νέων χριστιανῶν,

ὁ ἱεραπόστολος ὕψωσε ἕνα ξυλόγλυπτο σταυρό μέ τόν Κύριο σταυρωθέντα σέ φυσικές διαστάσεις

καί τόν ἐστόλισε πολύ ὡραία.


Αὐτοί πού εἶχαν πιστεύσει στόν Χριστό, προσκυνοῦσαν τόν Σταυρό του καί τόν σταυρωθέντα Κύριό μας.

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, οἱ περισσότεροι, περνοῦσαν ἀπό ἐκεῖ νά χλευάσουν καί κτυπήσουν τούς χριστιανούς,

διότι ἐπίστευσαν στόν Χριστό.

Αὐτοί οἱ ἄπιστοι ἐπῆγαν κοντά στόν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ καί Τόν περιγελοῦσαν καί τόν ἔφτυναν,

κτυπώντας Τον μέ ρόπαλα καί λερώνοντας τόν σταυρό μέ ἀκαθαρσίες.


Ὅταν αὐτές οἱ κακές τους πράξεις ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἦταν στό ἀποκορύφωμά τους,

ὁ Χριστός ἔστρεψε τό Πρόσωπό Του δεξιά, τούς ἀντίκρυσε καί τούς ἐρώτησε: «Γιατί μέ περιγελᾶτε;»

Ὅταν αὐτοί εἶδαν ὅτι Αὐτός πού τόν ἔφτυναν, ἔστρεψε τό πρόσωπό Του σάν νά ἦταν ζωντανός

καί τούς ἐρώτησε γιατί τόν περιγελοῦν, μερικοί ἀπέθαναν ἀπό τόν φόβο τους,

ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἔφυγαν γρήγορα καί ἐπῆγαν στούς διδασκάλους τους καί τούς εἶπαν:

-Ἐλᾶτε νά ἰδῆτε ἕνα θαῦμα! Ἐμεῖς κτυπᾶμε καί διακωμοδοῦμε τόν Χριστό

καί Τόν εἴδαμε νά ἀνοίγη τά μάτια του, τό στόμα Του καί νά μᾶς ἐρωτᾶ: «Γιατί μέ παριγελᾶτε;».


Ἐπῆγαν μαζί μέ τούς θρησκευτικούς διδασκάλους τους στόν σταυρό καί, ὅταν εἶδαν τόν Χριστό

νά ἔχη στρέψη τό πρόσωπό Του δεξιά, ἐξεπλάγησαν καί ὅλοι ἐβαπτίσθηκαν.

Πολύς φόβος ἐκυρίευσε τούς ἀνθρώπους πού ἔμεναν σ᾿ αὐτόν τόν τόπο. Καί σήμερα ἐκεῖ πού ἦταν ὁ ἐσταυρωμένος,

ἔχουν κτίσει τόν καθεδρικό ναό τους. Καί αὐτός ὁ σταυρός, ὅπου ὁ Χριστός ἔστρεψε δεξιά τήν Μορφή του,

εἶναι μέσα στό ἱερό Βῆμα τῆς ἐκκλησίας.


Ἔτσι ὁ Σωτήρ ἐπέκρινε αὐτούς πού Τόν εἰρωνεύοντο μόνο καί μόνο γιά νά τούς ὁδηγήση στήν ὁδό τῆς πίστεως

καί τῆς μετανοίας.

Ἐάν, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός ἐζωντάνεψε ἐπάνω στόν σταυρό Του γιά νά φέρη στήν σωτηρία τούς ἀνθρώπους,

σκεφθῆτε, τί θά γίνη, ὅταν θά ἔλθη ἐπάνω σέ σύννεφα καί θά προπορεύεται ὁ Σταυρός Του

μέ πολλή δόξα καί μέ τίς ἄπειρες δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων γιά νά κρίνη ὅλο τόν κόσμο;



Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010

anavaseis

[XAPA]

Να τα δέχεστε και να τα υπομένετε όλα σαν σταυρό


Ένας από τους τελεταίους λόγους του Αγίου Λουκά Κριμαίας , στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Συμφερουπόλεως , Κριμαίας .



“Εἶναι εὔκολο νά εἶσαι καταδιωγμένος;

Εἶναι εὔκολο νά περνᾶς ἀπό τή στενή πύλη καί ἀπό τό δρόμο μέ ἀγκάθια;” Θά μέ ρωτήσετε μέ ἀπορία.

Στήν καρδιά σας ἴσως φωλιάσει ἡ ἀμφιβολία, ἄν εἶναι ἐλαφρύς ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ.

Ἐγώ ὅμως θά σᾶς πῶ: “Ναί, ναί! Εἶναι ἐλαφρύς, ἐξαιρετικά ἐλαφρύς.”

Καί γιατί εἶναι ἐλαφρύς;

Γιατί εἶναι εὔκολο νά τόν ἀκολουθεῖς σ΄αὐτό τόν ἀγκαθωτό δρόμο;

Διότι δέν θά προχωρᾶς μόνος σου. Θά σέ συνοδεύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Διότι τό ἄπειρο ἔλεός Του θά σέ ἐνδυναμώνει, ὅταν θά λυγίζεις ἀπό τό βάρος τοῦ σταυροῦ.

Διότι ὁ ἴδιος θά σέ στηρίζει, θά σέ βοηθάει νά σηκώνεις τό σταυρό σου.

Δέν μιλάω μόνο ἀπό γνώση, ἀλλά καί ἀπό προσωπική ἐμπειρία.

Πρέπει νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι ὅταν προχωροῦσα σ΄αὐτόν τόν δύσκολο δρόμο, ὅταν σήκωνα τό βαρύ σταυρό τοῦ Χριστοῦ, δέν τόν ἔνιωθα βαρύ καί ὁ δρόμος αὐτός ἦταν ὁ δρόμος τῆς χαρᾶς, ἐπειδή τό ἔνιωθα ἀπόλυτα καί τό διαισθανόμουν ὅτι δίπλα μου πορεύεται ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί ὅτι μέ βοηθάει νά σηκώνω τό σταυρό μου.

Ἦταν βαρύ τό φορτίο ἀλλά τό θυμᾶμαι σά νά ἦταν λαμπρή χαρά, σά νά ἦταν εὐλογία τοῦ Κυρίου.

Διότι ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους πού σηκώνουν τό σταυρό τους… δέν θά ἐγκαταλείψει μόνο του ἐκεῖνον πού πῆρε τό σταυρό του καί Τόν ἀκολούθησε, ἀλλά θά πορεύεται δίπλα του, θά εἶναι στήριγμα στό δρόμο του καί θά τόν ἐνδυναμώνει μέ τή χάρη Του.

Νά θυμᾶστε τά ἅγια λόγια Του, διότι κρύβεται μεγάλη ἀλήθεια σ΄ αὐτά:

“Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ΄ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ΄ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν’’.

Ὅλους ἐσᾶς, ὅλους πού πίστεψαν στόν Κύριο καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσετε, νά σηκώσετε τό φορτίο του, τό σταυρό Του.

Μή φοβᾶστε, λοιπόν. Προχωρεῖτε μέ θάρρος.

Μή σᾶς φοβίζουν οἱ ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου, πού σᾶς ἐμποδίζει νά προχωρεῖται στό δρόμο αὐτό.

Φτύστε τό διάβολο, διῶξτε τον μέ τό σταυρό τοῦ Κυρίου, στό ὄνομά Του.»



Ἅγιε τῆς Κριμαίας πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν. Ἀμήν.


ayioi-pantes

[XAPA]

Οι πολυάσχολοι...


Είπε ένας Γέροντας:

"Όπως ακριβώς σ΄ έναν δρόμο, όπου πηγαινοέρχονται πολλοί πεζοί, ποτέ δεν φυτρώνει χορτάρι ούτε κι αν το σπείρεις, γιατί πατιέται το χώμα, έτσι συμβαίνει και με μας.

Παραιτήσου από τις πολλές και περιττές φροντίδες και θα δεις να φυτρώνουν αυτά, που δεν γνώριζες ότι βρίσκονταν μέσα σου, επειδή πάνω σ΄ αυτά περπατούσες".


imverias

[XAPA]

Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ...



Μία παλιά ιστορία λέει ότι, τον περασμένο αιώνα ένας καμηλιέρης έμπορος ξεκίνησε για το Κάϊρο,

με σκοπό να επισκεφτεί έναν ξακουστό σοφό γέροντα...

Τελικά, συναντήθηκε με τον σοφό γέροντα, αφού χρειάστηκε να κάνει ένα μακρινό ταξίδι,

διασχίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι της ερήμου...

Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε ότι ο γέροντας ζούσε σε μία σκηνή, με μοναδικά έπιπλα

ένα στρώμα πάνω στήν άμμο, ένα σοφρά, δύο σκαμνιά και πολλά βιβλία.

Γύρισε τότε προς τον σοφό και γεμάτος απορία τον ρώτησε:

-Πού είναι τα έπιπλά σου...;

Ο γέροντας κοίταξε τον καμηλιέρη και του απάντησε με μία ερώτηση:

-Τα δικά σου που είναι...;

-Μα εγώ δεν έχω, είμαι περαστικός...!

-Και εγώ περαστικός είμαι...!

Οι περισσότεροι ζουν λες και θα μείνουν για πάντα εδώ... Ξέχασαν να γίνουν ευτυχισμένοι!!!

Η αξία των πραγμάτων δεν εξαρτάται από το χρόνο που διαρκούν, αλλά από την ένταση με την οποία γίνονται.

Γι' αυτό υπάρχουν στιγμές αλησμόνητες, πράγματα ανεξήγητα και άτομα ασύγκριτα.



ahdoni

[XAPA]

-Οι άγιοι επτά Παίδες εν Εφέσω - Οι εγγυητές της Αναστάσεως -

Κοιμήθηκαν και ξύπνησαν μετά από δύο σχεδόν αιώνες!



Η μνήμη τους τιμάται στις 4 Αυγούστου.


Οι άγιοι επτά Παίδες, Μαξιμιλιανός, Εξακουστωδιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ιωάννης και Κωνσταντίνος, έζησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.).

Το 252 λοιπόν για να μη πέσουν στα χέρια των διωκτών και γινουν θύματα της μανίας του Δεκίου, αφού εμοίρασαν τα υπάρχοντά τους στους φτωχούς, κρύφτηκαν σ' ένα σπήλαιο της Εφέσου

και παρακάλεσαν το Θεό να παραλαβή τις ψυχές τους προσφέροντας τους ειρηνικό το θάνατο.

Και ο πανάγαθος πατέρας μας τους ανέπαυσε μεσα στο σπήλαιο.





Ο Δέκιος όταν επέστρεψε στην Εφεσο τους αναζήτησε και μαθώντας το θάνατο διάταξε και έχτισε του σπηλαίου το στόμιο και έθεσε και επτά μολύβδινες σφραγίδες με τα ονόματα των επτά παίδων.

Ύστερα από εκατόν ενενήντα οκτώ χρόνια
στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του μικρού, ευσεβούς και προστάτου των χριστιανών των ορθοδόξων, παρουσιάστηκε μια αίρεση πού εδίδασκε πως δεν υπάρχει των σωμάτων ανάσταση.

Πολλούς επισκόπους που εκήρυταν αύτη την πλάνη εξώρισε και άλλους πάλι τους εφυλάκισε.

Ο ίδιος δε ο βασιλιάς αφού ντύθηκε τρίχινο σάκκο κατά γης έπεσε και παρακαλούσε το Θεό να του δείξη σημείο πού να βεβαιώνη των νεκρών την ανάσταση.

Ο ιδιοκτήτης του κτήματος της Εφέσου μέσα στο όποιο βρισκόταν το σπήλαιο των επτά παίδων, να χτίση μάντρα για τα πρόβατα ηθέλησε, και στο χτίσιμο και τις πέτρες πού έφραζαν το στόμιο του σπηλαίου εχρησιμοποίησε.




Έτσι άνοιξε το στόμιο του σπηλαίου και κατά προσταγή του Θεού οι επτά παίδες ανέστησαν και συζητούσαν, σαν να είχαν σηκωθή από τον ύπνο, για τα γεγονότα των ήμερων των διωγμών του Δεκίου και για τον κίνδυνο τον όποιον διέτρεχαν.

Το θαυμαστό δε ήταν ότι ούτε τα σώματα τους είχαν αλλοιωθή καθόλου άλλ' ούτε και τα ενδύματα τους είχαν παραφθαρή το σύνολον.

Ο Μαξιμιλιανός ενεψύχωνε τους άλλους συντρόφους για να κράτηση την πίστη σε περίπτωσι που θα τους συνελάμβανεν ο Δέκιος.

Ο Ιάμβλιχος πάλι πήρε από το πουγγί νόμισμα πού έδειχνε το Δέκιο και κατέβηκε στην πόλι για να προμηθευτή άρτους αρκετούς, γιατί κατά την παρατήρηση του Μαξιμιλιανού οι άρτοι της χθες ήταν λίγοι και πεινασμένοι σχεδόν είχαν κοιμηθή.


Βρήκε όμως αλλαγμένη την Έφεσο και εθαύμασε.

Είδε σταυρό στην είσοδο και απόρησε. Όλους τους ανθρώπους τους έβλεπε με διαφορετικές ενδυμασίες και τελείως αγνώριστους και τα έχασε, ενόμιζε ότι όραμα έβλεπε.

Πήγε τέλος στο φούρνο και ψωμιά πολλά αγόρασε. Άλλ' οι αρτοποιοί βλέποντας το αρχαίο νόμισμα και εκτιμώντας τη μεγάλη του αξία με απορία τον Ιάμβλιχο εκοίταζαν.

Ετρόμαξεν ο Ιάμβλιχος. Ενόμισεν ότι στο Δέκιο ήθελαν να τον παραδώσουν και τα ψωμιά επέστρεψε λέγοντας, κρατήστε και τους άρτους και το αργύριο μόνο να μη με παραδώσετε.

Αλλ΄ εκείνοι πιστεύοντας ότι είχαν στα χέρια τους κάποιον αρχαιοκάπηλο και ευρετή μεγάλου θησαυρού τον εκράτησαν και τον εβίαζαν να τους δείξη το θησαυρό.

Φυσικά ο άγιος αρνιόταν ότι είχεν ανακαλύψει θησαυρό και οι αρτοποιοί τον ωδήγησαν στον Ανθύπατο.

Ο Ανθύπατος της πόλεως πήρε το νόμισμα στο χέρι και είδε πώς ήταν παλαιό και άνηκε στον αυτοκράτορα Δέκιο.

Ερώτησε λοιπόν που βρήκε το θησαυρό και ο Ιάμβλιχος απάντησε ότι δεν βρήκε θησαυρό άλλα το αργύριο το είχε πάρει από το σπίτι των γονιών.

Ποιών γονιών, ερώτησε, και από ποια πόλη. Από την Έφεσον, ο Ιάμβλιχος απάντησε. Φέρε μου λοιπόν τους γονείς σου για να μας βεβαιώσουν εκείνοι για την αλήθεια των λόγων σου.
Άλλ' οι γονείς είχαν αποθάνει πριν από διακόσια περίπου χρόνια,

στα χρόνια του Δεκίου και τα ονόματα τους πολύ τον Ανθύπατο εξένισαν.

Ο άγιος τέλος για να γίνη πιστευτός στον Ανθύπατο παρεκάλεσε να πάνε μαζί στο σπήλαιο για να συναντήσουν και τους άλλους παίδες και να μάθουν ότι μόλις χθες κρύφτηκαν για να γλυτώσουν από τα χέρια του Δεκίου.

Ω παράδοξα πράγματα, ώ πρωτάκουστα και πρωτόφαντα γεγονότα!

Ο Ανθύπατος πήρε μαζί και τον Επίσκοπο Μαρίνο της Εφέσου. Στο στόμιο του σπηλαίου είδαν τις παλαιές σφραγίδες του Δεκίου με τα ονόματα των κοιμηθέντων παίδων επάνω στο μολύβι χαραγμένα.

Μέσα δε στο σπήλαιο εβρήκαν και τους άλλους έξη παίδες και έκπληκτοι όλοι Επίσκοπος, Ανθύπατος και πολλοί Άρχοντες στα πόδια τους έπεσαν και προσκυνούσαν τους αγίους επτά παίδας και ρωτούσαν να μάθουν τις λεπτομέρειες του θαύματος. Και οι άγιοι με τη σειρά όλα τα εξιστόρησαν.

Τόσο τα κακουργήματα του Δεκίου εις βάρος των χριστιανών όσο και την ιδική τους υπόθεση.

Το θαύμα ο Ανθύπατος με τον Επίσκοπο το ανέφεραν στο Θεοδόσιο το Βασιλέα.

Αυτό το θαύμα της αναστάσεως των επτά παίδων ήταν το σημείο πού έδειχνεν ο Θεός για να ικανοποίηση τον ευσεβή αυτοκράτορα.

Και ο Θεοδόσιος αμέσως με συνοδεία τιμητική μετέβη στην Έφεσο και μπήκε στο σπήλαιο και έπεσε στα πόδια των αγίων επτά παίδων και με τα δάκρυα του τα κατάβρεχε και εδόξαζε το Θεό πού ικανοποίησε το αίτημα του και περίτρανα την ανάσταση των νεκρών του απέδειξε.

Και ενώ συνομιλούσε ο βασιλέας με τους αγίους, σαν να ενύσταξαν οι άγιοι και αφού έκλιναν τα κεφάλια τους,

τις ψυχές τους παρέδωκαν στα χέρια του ποιητή και Πλάστη


proskinitis

[XAPA]

Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης: «Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας»


Διήγηση του Μητροπολίτη Κινσάσας κ. Νικηφόρου:



Είχαμε πανηγύρι στο Κελλί, δεν ήταν η πανήγυρη των Αγίων Διονυσίου και Μητροφάνους,

και είχα το διακόνημα του τραπεζάρη και ετοίμασα την τράπεζα.

Κάποια στιγμή βλέπω, ότι όλα τα ψωμιά τα οποία υπήρχαν ήταν μόνο τρία.

Τότε δεν είχα προβλέψει ότι έπρεπε νά ’χουμε περισσότερα ψωμιά.

Ήταν δικό μου φταίξιμο, δεν είχα ενημερώσει τον Γέροντα ότι είναι λίγα τα ψωμιά και πώς θα βγάλουμε την πανήγυρη;

Τότε μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας. Τώρα τί θα κάνουμε;


Ο κόσμος μαζευόταν, τα ψωμιά σε καμμιά περίπτωση δεν θα έφταναν.

Πήγα αρκετά τρομαγμένος στον Γέροντα (τον γνωστό Υμνογράφο, π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη )και του λέω:

-Ευλόγησον, Γέροντα, δεν προέβλεψα, μόνο τρία ψωμιά έχουν μείνει, τί θα κάνουμε;

Να ζυμώσουνε δεν γινόταν, από τη Δάφνη δεν ερχόταν κανένας εκείνη την ώρα να μας φέρει ψωμιά.

Έτσι θα μέναμε χωρίς ψωμιά και ο κόσμος μαζευότανε.

Εκείνος όμως με χτύπησε στην πλάτη και με ήρεμο ύφος μου είπε:

– Πήγαινε παιδί μου και συνέχισε το διακόνημά σου. Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας.

Έφυγα, συνέχισα το διακόνημα, ξεχάστηκα εκεί κόβοντας ψωμί, χωρίς πλέον να υπολογίζω.

Αφού τελείωσε η πανήγυρη, βλέπω εκεί που είχα τα ψωμιά, ότι είχαν περισσέψει τρία ψωμιά και είχαν φάει πολύ,

γιατί ήταν αρκετός ο κόσμος σε ’κείνη την πανήγυρη.



pemptousia.gr

[XAPA]

Έκτη Αυγούστου: ας κοιτάξουμε στον τρούλο!



Κοίτα, άνθρωπε, εσύ κι εγώ που μάθαμε να κοιτάζουμε κάτω, για τα πάνω είμαστε πλασμένοι!

Κοίτα πάνω, κοίτα που να φτάσουμε μπορούμε. Θέλει μιαν απόφαση: τη δική μας απόφαση.

Το να σωθούμε ή όχι είναι στο χέρι σου και στο δικό μου.


Ο Χριστός ό, τι έκανε, έκανε. Δίνει σ’ εμάς το χέρι και μας αφήνει εμάς ν’ αποφασίσουμε αν θα σηκωθούμε ή όχι.

Δες σήμερα τους μαθητές πως είναι στο χώμα πεσμένοι: δεν άντεχαν το τόσο Φως. Και σ’ αυτό το Φως, ο

Δάσκαλος με δυο πόδια και δυο χέρια, κεφάλι - μορφή ανθρώπινη. Να σηκωθούμε απ’ την καταδίκη που

υποβάλλουμε κάθε μέρα τον εαυτό μας και να Τον δούμε. Εκεί καλεστήκαμε να φτάσουμε.


Ο Παντοκράτορας στο τρούλο της εκκλησιάς είναι το μεγαλύτερο σχολειό για την γιορτή της Μεταμόρφωσης.

Κοίτα, κι εσύ κι εγώ, στον τρούλο και μετά η σκέψη να πάει στο Όρος Θαβώρ: παντού ο Ιησούς μου δείχνει τις

δυνατότητες που μας δίνει, σ’ εμάς που έχουμε δυο πόδια και δυο χέρια, κεφάλι - που είμαστε άνθρωποι!


Οι μαθητές δεν βλέπουν κάτι που δεν υπήρχε. Ανοίγουν τα μάτια τους κι έρχονται να φωτίσουν και τα δικά μας

μάτια, να δούμε, τον Ιησού, τον Δάσκαλο, να λάμπει από Φως. Δείχνει στους μαθητές το ποιος είναι κι αυτοί να

βλέπουνε όσο μπορούν, όσο τα μάτια τους ήταν ανοιχτά. Και δεν είναι μόνος στην κορυφή του Θαβώρ. Ενώ

μεταμορφώνεται, μεταμορφώνεται μαζί Του και ο χρόνος. Ο Μωυσής ήταν αιώνες νεκρός, ο Ηλίας δεν πέθανε ποτέ.

Δεν έχει παρελθόν, ούτε μέλλον, ο Χριστός είναι παρών, παρούσα η Βασιλεία Του. Είναι στο ψηλότερο σημείο

της Οικουμένης, πάνω στον τρούλο. Μαζί μ’ Αυτόν, μας ανεβάζει όλους.


Πώς θα μεταμορφωθώ κι εγώ για να ανέβω εκεί, αν έχω δεύτερες σκέψεις απέναντι στον Χριστό;

Αυτός με κοιτάζει ξεκάθαρα κι εμένα είναι οι ανάγκες μου και με κάνουν σκλάβο. Με ρίχνουν στο χώμα και το

Φως του Θαβώρ ούτε να δω μπορώ, ούτε να ζήσω. Αν η σχέση με τον Χριστό - που είναι Πρόσωπο όπως κι εγώ,

έχει δυο χέρια, δυο πόδια- δεν είναι καθάρια και φιλτράρεται από τις ανάγκες μου, κυρίως τις ψυχολογικές

ανάγκες, τούτο δεν με βοηθάει να σηκωθώ.


Ο Χριστός δέχεται τις ανάγκες και τα βάρη μας και μας ξεκουράζει αλλά αυτό γίνεται γιατί μεταμορφώνει,

μαζί μ’ εμάς, την ίδια την ζωή μας, τα πάντα μας μεταμορφώνονται.

Ως Πρόσωπα μας ανέβασε ο Χριστός στη Βασιλεία Του.

Ναι, Αυτός είναι στο όρος Θαβώρ, ο Ιησούς, ο ανυπόδητος Δάσκαλος, που σαράντα μέρες πριν απ’ το Πάθος

δείχνει στους μαθητές Του και σε ‘μας, ποιος στ’ αλήθεια είναι.

Δείχνει σ’ όλους μας που μπορούμε να φτάσουμε.

Φαίνεται στον τρούλο: έχει δυο χέρια, κεφάλι σαν κι εμάς, τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος συνάμα.


Ιάσων Ιερομ


proskynitis

[XAPA]

Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; (Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης)

Διηγείται ο Γέροντας


Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος

ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί»,

τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτές οι Μονές;


Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος.

Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες,

ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν.

Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια.

Έλεγε μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο πυκνά.

Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.


Τότε μου λέει ο Γέροντας.

Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε,

μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις , δεν σπάζουν.

Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν σπάζανε.

Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω.

Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύσει.


Μου λέει τότε ο γέροντας.

Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ας` τον αυτόν τον δρόμο μην τον κοιτάζεις καθόλου,

εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίσεις.

Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω. «ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω».

Βλέπω κάτι ωραιότητα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους

με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια,

δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα.


Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε.

Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή;

Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου,

γιατι εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας.

Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι του που ήταν για μένα.

Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα.

Γιατί ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο;

Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκει!



Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

agapienxristou