Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Έχεις πόλεμο.

(Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)


Η ΧΑΡΗ του Θεού να ‘ναι μαζί σου!

«Είμαι λυπημένη», γράφεις. «Δεν μπορώ να βρω ειρήνη πουθενά.

Κάτι με καταθλίβει. Την καρδιά μου την πλάκωσε ένα βάρος και την τύλιξε ένα σκοτάδι».


Η δύναμη του Σταυρού είναι μαζί μας! Πάρε θάρρος και στάσου ακλόνητη....

Εσύ βασανίζεσαι από το πλάκωμα της καρδιάς και το σκοτάδι∙

άλλος παραλύει από το φόβο∙

κάποιος τρίτος πνίγεται μέσα σ’ ένα πέλαγος άτοπων λογισμών∙

κι ένας τέταρτος ταλαιπωρείται από αλλεπάλληλους πειρασμούς.


Ο πονηρός, για να πετύχει τους ανόμους σκοπούς του, χρησιμοποιεί σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε περίπτωση

και τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους, σκοτίζοντας το νου και αναστατώνοντας την καρδιά.

Συνήθως αυτό συμβαίνει ξαφνικά, σαν ξέσπασμα καταιγίδας.


Τέτοια είναι τα τερτίπια των εχθρών μας, των δαιμόνων.

Τριγυρνούν παντού, όπως οι συμμορίες των ταραχοποιών.

Όταν βρουν πόρτες ανοιχτές και αφύλαχτες, ορμούν μέσα στα σπίτια μας και αναποδογυρίζουν τα πάντα.


Αφού τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, εμφανίζονται, αφήνοντάς μας σε κατάσταση οδύνης και αμηχανίας.

Ωστόσο, μόνο και μόνο απ’ αυτό το κακό, δεν βλάπτεται η ψυχή μας.

Ούτε για την επίθεση των εχθρών είμαστε ένοχοι, ούτε για τη διατάραξη που προξενούν στην εσωτερική

μας κατάσταση,

ούτε για τους λογισμούς που σπέρνουν στο νου μας ή τα συναισθήματα που ξεσηκώνουν στην καρδιά μας.


Ο Θεός δεν μας κατακρίνει γι’ αυτά, φτάνει να μην υπάρχει δική μας συγκατάθεση.

Ας κάνουμε υπομονή ως την παρέλευση της δυσκολίας.

… Μην κάνεις πίσω!

Ο Κύριος παραχώρησε αυτή τη δοκιμασία για ν’ αποδείξεις ότι η απόφασή σου είναι σοβαρή και σταθερή.


Αφού, λοιπόν, Εκείνος έστειλε τη δοκιμασία, πες σαν τον Ιώβ:

«Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι κι έγινε∙ ας είναι δοξασμένο τ’ όνομά Του!» (Ιώβ 1:21).

Είχες ειρήνη, και τώρα έχεις πόλεμο.

Ευλογητός ο Θεός για την ειρήνη, ευλογητός ο Θεός και για τον πόλεμο!

Πες στον Κύριο: “Θα υπομείνω τον πειρασμό, αν αυτό είναι το θέλημά Σου. Μόνο βοήθησέ με, Κύριε,

να τον σηκώσω”.


Πέσε μπροστά Του μ’ όλη σου την ύπαρξη, ζητώντας και την πρεσβεία της πανάχραντης μητέρας Του.

Έχεις πόλεμο.

Είναι μια ευκαιρία να δείξεις αν είσαι ικανή να πολεμάς για το αγαθό, όπως ένας στρατιώτης που

υπερασπίζεται τα πατρογονικά χώματα∙ είναι μια ευκαιρία να ανδραγαθήσεις κατά την εχθρική επίθεση.


Ο τρόπος είναι απλός: Άφησε τον εχθρό να χτυπάει. Εσύ πρόβαλε σταθερή άμυνα για το αγαθό.

Πες μέσα σου ή ακόμα και φωναχτά: “Δεν θ’ αλλάξω το σκοπό και την απόφασή μου μήτε σ’ ένα γιώτα!

Δεν επιθυμώ τίποτε απ’ αυτά που μου υποβάλει ο εχθρός”.

Κατονόμασε ένα-ένα το κάθε πράγμα που σου υποβάλλει, απορρίπτοντάς το με κατάρες.

Κάλεσε τον Κύριο σε βοήθεια. Όλα θα περάσουν.


… Ο Θεός με τους πειρασμούς θέλει να μας εξασφαλίσει στεφάνια.

Όποιος δεν υποχωρεί στον εχθρό, θα στεφανωθεί σαν μάρτυρας.

Όλοι είμαστε ικανοί ν’ αποκτήσουμε στεφάνια, και εμείς και όσοι είναι κοντά μας και όσοι είναι

μακριά μας.

Είσαι κι εσύ, φυσικά, ικανή.

Μόνο που χρειάζεσαι προσοχή και θάρρος, έτσι ώστε όλα να τα

παίρνεις από τον Θεό και όλα να τ’ αποδίδεις σ’ Αυτόν.

Ο Θεός βοηθός!


(Από το βιβλίο: ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)

alopsis

[XAPA]

Έπαινοι και επιπλήξεις

Άγιου Νικόλαου Βελιμίροβιτς


Σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε σαν εμπόρευμα βγαλμένο στο παζάρι.

Οι μεν έμποροι σηκώνουν την τιμή μας έως τον ουρανό, οι δε την ρίχνουν έως το μηδέν.

Ο έπαινος ή η επίπληξη που μας έρχεται από τους ανθρώπους, πάντα μας χωρίζει την ψυχή μας στα δύο,

με το ένα μισό της ψυχής χαιρόμαστε για τον έπαινο, ενώ με το άλλο θλιβόμαστε.

Με το ένα μισό της ψυχής θλιβόμαστε για την επίπληξη, ενώ για το άλλο μισό χαιρόμαστε.

Και αυτό συμβαίνει γιατί αισθανόμαστε στα βάθη της ίδιας μας της γνώσης,

ότι ούτε από μόνος του ο έπαινος ούτε από μόνη της η επίπληξη δεν τα είπε όλα για τον εαυτό μας.

Να είσαι προσεκτικός προς ακραίους επαίνους και ακραίες επιπλήξεις,

και να θεωρείς ότι είσαι από τους πρώτους μικρότερος και από τους δεύτερους μεγαλύτερος.

Ώστε να μην πετάξεις χωρίς φτερά και για να μην καταστραφείς χωρίς ελπίδα.


Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς



lllazaros

[XAPA]

Είμαστε ξεχειλισμένες κούπες… που πρέπει να αδειάσουμε!



Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας, αποφάσισε κάποτε να επισκεφτεί έναν Άγιο ερημίτη.

Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.

Τον συνάντησε σε μία φτωχική καλύβα.


– Ευλογείτε, είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε έκανα πολύ δρόμο για να έρθω εδώ…

– Κάθισε, τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι.

– Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού…, άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.

– Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι, επέμεινε ο γέροντας.

– Τώρα διευθύνω μία μεγάλη επιχείρηση…, συνέχιζε να περιαυτολογεί ο ξένος.

– Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ, είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.

– Μα εσείς την ξεχειλίσατε πάτερ· το τσάι χύνεται απέξω! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.

– Και εσύ μοιάζεις με αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας.

Αν δεν αδειάσεις, ευλογημένε, έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς,

πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα που ξέρω;



(Μηνύματα από την λυχνία, τόμος Γ, αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου,σελ.26-27)

sostis.gr

[XAPA]

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ!


Καλή είναι η γνώση, καλή είναι και η μόρφωση, αλλά, αν δεν αγιασθούν, είναι χαμένα πράγματα και οδηγούν στην καταστροφή.

΄Ηρθαν μια φορά στο καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε:

"Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός δεν επιτρέπει την γνώση;"

"Ποιά γνώση, τους λέω, αυτή που αποκτιέται με το μυαλό; "

"Ναι", μου λένε.


"Μα αυτή η γνώση, τους λέω, σε πάει μέχρι το φεγγάρι΄δεν σε ανεβάζει στον Θεό ".


Καλές είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην σελήνη, με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λ.π., αλλά καλύτερες είναι οι πνευματικές δυνάμεις, που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι ο προορισμός του, και με λίγα καύσιμα, με ένα παξιμάδι.

Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικανό που ήρθε στο καλύβι:

[XAPA]

Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σε ένα κύκλο προτεσταντών, οι οποίοι κατηγορούσαν την Παναγία και έλεγαν, ότι δεν είναι Αγία


~ Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σε ένα κύκλο προτεσταντών,

οι οποίοι κατηγορούσαν την Παναγία και έλεγαν, ότι δεν είναι Αγία.


Ο Ορθόδοξος αισθάνθηκε πολύ άσχημα, αλλά δεν ήταν τόσο πνευματικά καταρτισμένος, ώστε να τους απαντήσει καταλλήλως.

Προσευχήθηκε λοιπόν στο Θεό να τον βοηθήσει, έστω κάτι να πει, γιατί ο ίδιος δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Τότε, σαν να άρχισε κάποιος να του μιλάει από μέσα του και ρώτησε τους προτεστάντες:

– Σε ποιό Όρος έγινε η μεταμόρφωση του Χριστού;

– Στο Όρος Θαβώρ απάντησαν εκείνοι.

– Και γιατί ονομάστηκε Άγιο, το Όρος αυτό, ξαναρώτησε ο Ορθόδοξος.

– Γιατί πάτησε εκεί ο Χριστός, απάντησαν εκείνοι.

– Και δεν είναι Αγία η Παναγία, που είχε 9 μήνες τον Χριστό στην κοιλιά της;

Κόκκαλο οι προτεστάντες!

Αυτό είναι! Όταν δεν γνωρίζουμε τι πρέπει να πούμε σε μια περίσταση,

προσευχόμενοι στο Θεό με πίστη και ταπείνωση (κάνοντας μια μικρή προσευχή μέσα μας),

ο Θεός θα σε βάλει λόγια στο στόμα σου και θα μιλήσεις καταλλήλως, ακόμα και για πράγματα που δεν γνωρίζεις!


Δημήτριος Παναγόπουλος

πηγή: leimwnas

[XAPA]

Tα εκατό κατσίκια του Αγίου Σπυρίδωνα



Κάποτε, ο άγιος Σπυρίδων πούλησε εκατό κατσίκια σε έναν ζωέμπορο σε μια τιμή που συμφώνησαν

και ο άγιος είπε στον αγοραστή να του δώσει τα χρήματα.

Εκείνος, γνωρίζοντας ότι ο Σπυρίδων ποτέ δεν μετρούσε χρήματα, του έδωσε ικανό ποσόν για ενενήντα εννέα κατσίκια

και έκρυψε τα χρήματα για το ένα, το εκατοστό.

Ο άγιος μέτρησε εκατό κατσίκια και του τα έδωσε.

Όταν όμως ο έμπορος και οι υπηρέτες του οδήγησαν έξω το κοπάδι, ένα απ’ τα ζώα, βελάζοντας γύρισε πίσω.

Αυτός το έδιωχνε αλλά εκείνο επέστρεφε. Όσο το έδιωχνε ξανά και ξανά, εκείνο γύριζε πάλι,

μη θέλοντας να πάει μαζί με τα άλλα κατσίκια.

Ο άγιος τότε πλησίασε τον έμπορο και ψιθύρισε στο αυτί του:

«Κοίταξε, παιδί μου, το ζωντανό δεν το κάνει τυχαία αυτό.

Μήπως τυχόν παρακράτησες την άξια του;».

Ο έμπορος ντράπηκε και ομολόγησε την αμαρτία του.

Μόλις πλήρωσε την ανάλογη τιμή που παρακράτησε,

το κατσικάκι έφυγε αμέσως και πήγε μαζί με τα άλλα ζώα του κοπαδιού.


Σε άλλη περίπτωση, συνέβη κάποτε να μπουν κλέφτες μέσα στο μαντρί του αγίου Σπυρίδωνα.

Αφού άρπαξαν όσα πρόβατα μπορούσαν, γύρισαν κι έκαναν να φύγουν,

αλλά μια αόρατη δύναμη τους κρατούσε, σαν καρφωμένους, στο ίδιο σημείο, και ήταν αδύνατον να κινηθούν.

Την αυγή ήλθε ο επίσκοπος να δει το κοπάδι του.

Βρίσκοντας εκεί τους κλέφτες, τους επέπληξε με ήπιο τρόπο και τους συμβούλευσε στο εξής

να πασχίζουν να ζουν με τους δικούς τους κόπους και όχι με κλοπές.

Πήρε μετά ένα πρόβατο και τους είπε: «Πάρτε αυτό για τον κόπο σας, για να μην πάει χαμένη η ολονύχτια αγρυπνία σας»·

και έτσι τους απέλυσε εν ειρήνη.


(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 114-115, 118-119)

iconandlight

[XAPA]

Τα χαζοπούλια και τα πρόβατα



Ο μεγάλος Τσέχος συγγραφέας Φραντς Κάφκα,

μιλώντας κάποτε για τους εχθρούς της ανθρώπινης ελευθερίας, χρησιμοποίησε την πετυχημένη εικόνα:

«Ένα κλουβί βγήκε σε αναζήτηση πουλιού».


Μία προσεκτική ματιά στο σύγχρονο κόσμο αρκεί,

για να διακρίνει κανείς τεράστιο πλήθος «κλουβιών» που αναζητούν…«χαζοπούλια».

Το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, η σαρκολατρεία και ο τζόγος αποτελούν

τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα τέτοιων «κλουβιών».

Πόσοι άνθρωποι αυτοφυλακίζονται σε αυτά τα πάθη και σιγοπεθαίνουν,

στερημένοι από το οξυγόνο της αληθινής ελευθερίας.


Εκτός όμως από τα φανερά «κλουβιά» υπάρχουν και τα καμουφλαρισμένα.

Τέτοια είναι οι διάφορες αρρωστημένες ιδέες και σάπιες «φιλοσοφίες ζωής»,

που σερβίρονται με το χρυσό περιτύλιγμα της δήθεν απελευθερωμένης και προοδευτικής νοοτροπίας.

Σ’ αυτά τα «κλουβιά» πιάνονται οι εξυπνάκηδες, που νόμισαν ότι γκρεμίζοντας κάποια σωτήρια «μη»

ξανοίχτηκαν επιτέλους σε πελάγη δήθεν ελευθερίας και αυτονομίας.


Οι πραγματικά έξυπνοι, οι πραγματικά φιλόσοφοι αναζητώντας την Αλήθεια δεν αιχμαλωτίζονται

από κάποιο «κλουβί που είχε βγει σε αναζήτηση πουλιού»

αλλά εισέρχονται εκούσια μέσα σε «ένα μαντρί

που είχε βγει σε αναζήτηση λογικών προβάτων». Το «Μαντρί της Εκκλησίας».

Και θα πει κάποιος: Τι διαφέρει το κλουβί από το μαντρί;

Και τα δύο έχουν την ίδια γεύση. Και τα δύο περιορίζουν την ελευθερία.


Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας κατάλαβαν ότι η «Μάνδρα» του Χριστού

δεν έχει καμία σχέση με τα «μαντριά» του κόσμου.

Γιατί απλούστατα, Ποιμένα έχει κάποιον που έδωσε την ζωή Του,

για να απελευθερώσει τα «πρόβατά» Του από την σκλαβιά της αμαρτίας, από τον φόβο του θανάτου.





Ένας τέτοιος λοιπόν Ποιμένας δεν μπορεί ποτέ να είναι τύραννος.

Αντίθετα είναι κάτι πολύ περισσότερο από στοργικός πατέρας.

Και γι’ αυτό, η εμπιστοσύνη σε τέτοιο Πατέρα δεν μπορεί ποτέ

ούτε να προέρχεται από καταπίεση, ούτε να οδηγεί σε καταπίεση.

Έναν τέτοιο Πατέρα, τον εμπιστεύεσαι ελεύθερα.


Η αγάπη Του σε «σκλαβώνει» τελείως ελεύθερα!

Και συγχρόνως μέσω αυτής της εκούσιας σκλαβιάς…ελευθερώνεσαι, μεταμορφώνεσαι, αγιάζεσαι.

Αυτήν την ελευθερία ο Απόστολος Παύλος την ονομάζει: «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού».

Η επιλογή είναι πάντα δική μας:

κοσμική ελευθερία μερικών ετών,

ή αιώνια εκούσια σκλαβιά στην πληρότητα της Βασιλείας του Θεού;


Μικρά και μεγάλα κλουβιά παθών και κακών συνηθειών ή πέταγμα προς την απεραντοσύνη της αγάπης του Χριστού;

Οι άνθρωποι σήμερα ζώντας φιλελεύθερα είναι σκλαβωμένοι όσο ποτέ άλλοτε μέσα στην ευμάρεια,

μέσα στην φθαρτότητα, μέσα στην στιγμιαία απόλαυση επίγειας ηδονής.


Οι άγιοι της Εκκλησίας μας,

που είναι τα αιώνια παραδείγματα ζωής

για όλους τους χριστιανούς,

μας κραυγάζουν ότι:

Για να είστε ελεύθεροι, «σκλαβωθείτε».

Για να ζήσετε αιώνια, «πεθάνετε».

Για να γίνεται θεοί (κατά χάριν), ταπεινωθείτε.

Για να τα κάνετε όλα αυτά…τολμήστε!

Ας αφουγκραστούμε... και ας τολμήσουμε.



Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

imverias

[XAPA]

ΤΟ ΚΟΥΤΣΟ ΠΟΤHΡΙ


Υποστήριζέ με, και θέλω σωθή .
και θέλω προσέχει
διαπαντός εις τα διατάγματά Σου.”

(Ψαλμός ριθ΄ 117)


Διηγούνται, πως κάποιος χριστιανός είχε στο σπίτι του και χρησιμοποιούσε, για την ατομική του χρήση,

ένα ποτήρι με σπασμένο το πόδι του, που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να σταθεί

και ήτανε υποχρεωμένος πάντοτε να το κρατάει στο χέρι του.


Όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, ενώ υπήρχαν και άλλα ποτήρια,

απαντούσε πως αυτό του χρειαζόταν να του θυμίζει πως μόνος του,

ήτανε αδύνατο να σταθεί στην πνευματική θέση που ο Θεός είχε ετοιμάσει γι' αυτόν

και πως έπρεπε να έχει διαρκώς τη συναίσθηση πως, όπως αυτός κρατούσε το ποτήρι στα χέρια του,

έτσι και ο Θεός τον κρατούσε διαρκώς στα χέρια Του, γιατί μονάχος του δεν μπορούσε να σταθεί.


Πάντοτε ο Θεός χρησιμοποιεί αυτούς που φαίνονται πολύ μικροί στα μάτια τους.

Αυτοί διαθέτουν περισσότερο χώρο για να εργασθεί ο Θεός.

Οι "πτωχοί τω πνεύματι" του κόσμου τούτου, θα είναι εκατομμυριούχοι στην αιωνιότητα.

Το μυστικό της πνευματικής δύναμης είναι να ομολογείς την αδυναμία σου.


Αυτοί που με χαρά εμπιστεύονται τα πάντα στα χέρια του Θεού, βλέπουν το χέρι του Θεού σε όλα τα πράγματα της ζωής.

Είναι μεγάλο δώρο, θεϊκό, να έχει ο άνθρωπος συναίσθηση με ταπείνωση

του πόσο εξαρτημένος απόλυτα είναι από το Θεό και να μην κάνει βήμα,

χωρίς τέλεια πίστη στο πρόσωπό Του, με το θέλημά Του πάντοτε πάνω απ' όλα και να λέει:


“Κύριέ μου, είμαι ένα κουτσό ποτήρι, όμως στα χέρια Σου τα δοξασμένα μπορώ κι εγώ να αναφωνήσω

"τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού".

Μη με αφήσεις από κοντά Σου να φύγω μακριά!”



otheosagapiesti

[XAPA]

Ὁ Γέρων τῆς Πάρου, π. Φιλόθεος Ζερβάκος γράφει μιά ὠφέλιμη διήγηση


Ὁ Μακαριστός Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Φιλόθεος Ζερβάκος, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου,

ἔγραψε σέ εὐσεβεῖς Χριστιανούς, πρός ὠφέλειαν, τό ἀκόλουθο γεγονός:

" Ὅταν ἦλθα στήν Πάρο, ὡς Πνευματικός, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου κυροῦ Ἰεροθέου,

μετέβαινα σέ χωριά τῆς νήσου καί ἐξωμολογοῦσα τούς Χριστιανούς.

Ἕνας ἀπό αὐτούς, ὀνόματι Πέτρος Μοστάτος, μού διηγήθηκε τήν κατωτέρω κατανυκτική ὄραση

τήν ὁποία εἶδε μετά τόν θάνατο τῆς κόρης του.


Εἶχα μοῦ εἶπε, " δύο παιδιά. Μία κόρη καί ἕναν γυιό. Καί τά δύο ἦσαν καλά παιδιά, ἀλλά ἡ κόρη ὑπερεῖχε σέ εὐσέβεια,

καί καλωσύνη. Καί πρός ἐμένα, τόν πατέρα της, καί πρός τήν μητέρα της ἦταν πολύ στοργική καί μᾶς τιμοῦσε

μέ τήν ἁγνή ζωή της. Δέν πέρασε ὅμως πολύ καιρός καί ἀρρώστησε σοβαρά. Οἱ γιατρόι εἶπαν πῶς θά πεθάνει!

Ἡ λύπη ἡ δική μου ἀλλά καί τῆς γυναίκας μου ἦταν ἀπερίγραπτη.

Στήν ἀνάγκη αὐτή κατέφυγα στήν Εὐσπλαγχνικωτάτη Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία μας.

Ἐκεῖ προσευχήθηκα μετά δακρύων καί Τῆς ζήτησα νά σώσει τήν κόρη μας ἐκ τοῦ θανάτου.

Ὅμως, φαίνεται ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νά τήν πάρει κοντά Του, καί ἔτσι παρ᾿ ὅλες τίς προσευχές ἡ κόρη μας πέθανε...

Ἀπαρηγόρητοι καί οἱ δυό, θρηνούσαμε καί κλειστήκαμε ἐπί 15 ἡμέρες μέσα στό σπίτι!

Φθάσαμε στήν ὑπερβολή καί στήν ὁλιγοπιστία, ἐγώ δέ καί στόν θυμό, γιατί δέν μ᾿ ἄκουσε ἡ Παναγία!





Μιά ἡμέρα, μόλις ξάπλωσα στό κρεβάτι μου, ἦλθαν δύο ἀστραπόμορφοι νέοι, μέ πῆραν καί περπατούσαμε σέ μιά πεδιάδα.

Φοβήθηκα καί τούς ρώτησα:

-- Πού μέ πηγαίνετε;

-- Σέ πηγαίνωμε νά ἰδεῖς τήν κόρη σου, μού ἀποκρίθηκαν.

-- Ἡ κόρη μου ἔχει πεθάνει ἐδῶ καί δεκαπέντε ἡμέρες, δέν ὑπάρχει!

Τότε μέ ὕφος αὐστηρό μού εἶπαν:

-- Ἀπιστε, ἀκόμη δέν πιστεύεις; Ἔλα νά δεῖς!


Προχωρήσαμε λίγο, καί φθάσαμε σ᾿ ἕναν παραδεισιακό κῆπο. Στό μέσον του ὑπῆρχε ἕνα μεγαλοπρεπέστατο ἀνάκτορο

χτισμένο ἀπό χρυσό πού ἔλαμπε. Ἐκεῖ μέσα σέ μιά αἴθουσα βασιλική ἀπέραντη, εἶδα μυριάδες Παρθένων

οἱ ὁποῖες καθόντουσαν σέ θρόνους χρυσούς καί δεξιά καί ἀριστερά τους ὑπῆρχαν ἀναμμένες λαμπάδες.

Τά πρόσωπα τῶν Παρθένων ἔλαμπαν πιό πολύ κι ἀπ᾿ τόν ἥλιο! Ἀνάμεσά τους βλέπω γιά μιά στιγμή καί τήν κόρη μου

στήν ἴδια ὑπερκόσμια δόξα, μόνον πού οἱ λαμπάδες της ἦσαν σβηστές!


Μόλις τήν εἶδα τρέχω μέ χαρά κοντά της. Ἐκείνη ὅμως μέ αὐστηρότητα μέ κοίταξε καί μού εἶπε:

-- Φύγε ἀπ᾿ ἐδῶ! Πῶς τόλμησες καί ἦρθες κι ἐδῶ νά μέ ἐνοχλήσεις;

Ἐγώ κάθισα παράμερα ἀπό τόν φόβο μου καί ἄρχισα νά κλαίω καί νά τῆς λέω:

-- Κόρη μου, γιατί δέν μέ δέχεσαι; Δέν γνωρίζεις πόσο σέ ἀγαπῶ;

-- Παῦσε, μού λέγει, νά λές πώς μ᾿ ἀγαπᾶς, διότι ἄν μ᾿ ἀγαποῦσες θά ἔπρεπε νά χαίρεσαι καί νά εὐχαριστεῖς τό Θεό

καί τήν Παναγία πού μέ ἀξίωσαν τέτοιας εὐτυχίας καί τιμῆς καί ὄχι νά γογγύζεις!


Τότε τόλμησα καί τήν ρώτησα:

-- Γιατί, κόρη μου, οἱ λαμπάδες σου εἶναι σβηστές ἐνῶ τῶν ἄλλων Παρθένων ἀναμμένες; Μοῦ ἀπάντησε:

-- Ἐσύ καί ἡ μητέρα μου μού τίς σβήσατε μέ τά δάκρυά σας!...

Ἐκείνη τή στιγμή συνῆλθα καί στοχαζόμενος ἐκεῖνα τά μεγαλεῖα πού εἶδα, καί τά ὅσα μοῦ εἶπε ἡ κόρη μου,

ἔκλαψα μετανιωμένος καί ζήτησα συγχώρεση ἀπό τό Θεό γιά τήν ἄπρεπη συμπεριφορά μου.

Μετά τό διηγήθηκα καί στήν γυναῖκα μου καί, παρηγορημένοι καί χαρούμενοι πλέον, δοξάζαμε τό Θεό

καί ὁμολογούσαμε τήν εὐτυχία μας γιά τήν μεγάλη τιμή καί δόξα πού ἔχει ἡ κόρη μας

στόν Οὐράνιο Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!...



Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"

Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005

hristospanagia3

[XAPA]

Ένα όνειρο τον οδήγησε στην Ορθοδοξία!

Από τον ιεραποστολικό αγρό


“Ένα πρωινό του μηνός Μαϊου 1994 ήλθε στην Ιεραποστολή μας ένας μεσόκοπος ιθαγενής.

Τον δέχθηκα στο γραφείο και εκείνος άρχισε να μου διηγήται το πρόβλημα

που τον απασχολούσε και φαινόταν αρκετά ανήσυχος και ταραγμένος.


- Πάτερ, εγώ εργάζομαι στην εταιρεία “Τζεκαμίν” των μεταλλευμάτων.

Αρρώστησα βαρειά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έκανα προσευχή στον Θεό να με λυπηθή.

- Ποιά εκκλησία ακολουθείς;

- Είμαι στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, πάτερ.

Μια νύκτα είδα στον ύπνο μου πολλούς κληρικούς σαν και εσάς που ήταν ντυμένοι με λαμπρά ρούχα

και λειτουργούσαν μέσα σε μιά Εκκλησία, σαν τη δική σας. Ένας απ' αυτούς με πλησίασε και μου είπε:

“Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου, αλλά για τη σωτηρία σου θα'λθης στη δική μας Εκκλησία.

Αυτή είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία”


Εγώ πάτερ, δεν ξέρω ούτε καν εσάς, ούτε ποιό είναι το όνομα της Εκκλησίας σας,

αλλά ήλθα εδώ, διότι είδα στον ύπνο μου παπάδες σαν εσάς με ράσα και γένεια και ρούχα λαμπρά.

Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι “μόνο οι ορθόδοξοι έχουν γένεια και φορούν τέτοια ρούχα.

Η Εκκλησία τους είναι στο τάδε μέρος. Εκεί θα πας”.

Τον συμβούλευσα, του έδωκα βιβλία και του πρότεινα, αν θέλη να έρχεται κάθε Κυριακή στην Εκκλησία μας και στις κατηχήσεις.

Έκτοτε έγινε πιστό μέλος της Εκκλησίας μας”(ΔΓΜ, 72)


(στο: Αντιαιρετικά Εφόδια, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταματα 2013, σελ. 209-210)



sfa-cryptochristian.blogspot