Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Η αγάπη και η συγχωρητικότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

μια συγκινητική ιστορία


Από ομιλία του πατρός Μεθοδίου Κρητικού



Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση,

με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα.

Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.


Παλιά βρισκόταν σε ένα εξομολογητήριον όπου εξομολογούσε ένας πνευματικός.

Μία ημέρα,πήγε για εξομολόγηση ένας πιστός, ο οποίος με πόνο ψυχής του εξομολογήθηκε ένα βαρύτατο αμάρτημα.

“Πω πω παιδάκι μου πώς το έκανες αυτό το πράγμα!

Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις” είπε ο ιερέας ο οποίος του διάβασε τη συγχωρητική ευχή

έχοντας αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι δε θα ξαναπέσει σε αυτό το μεγάλο αμάρτημα.

Μετά από κάποιο καιρό, ξαναήρθε ο πιστός.

Μη μπορώντας να σηκώσει το βλέμμα του από το έδαφος αποκάλυψε στον εξομολόγο

ότι ξανάπεσε στο ίδιο αμάρτημα παρόλες τις προσπάθειές του.


Ο εξομολόγος αρχικά δεν ήθελε να συγχωρέσει τον πιστό.

“Είναι πολύ μεγάλο το αμάρτημά σου, πήρα μεγάλη ευθύνη διαβάζοντάς σου τη συγχωρητική ευχή.

Δεν ξερω αν πρέπει να σε ξανασυγχωρέσω.

” Επειδή όμως ο πιστός έδειχνε μεγάλη μεταμέλεια, έκλαιγε, παρακαλούσε και έδινε υποσχέσεις

ότι θα προσπαθήσει περισσότερο και δε θα ξαναπέσει στο αμάρτημα αυτό, πείστηκε και τον συγχώρεσε.

Μετά από αρκετό καιρό φάνηκε πάλι ο πιστός εκείνος.

“Μη μου πεις!” Αναφώνησε ο ιερέας! Και όμως το είχε ξανακάνει.

Όσα παρακάλια και αν έκανε με συντριβή ψυχής ο πιστός ο ιερέας δε δέχτηκε να τον συγχωρέσει.

“Έχω πάρει ήδη μεγάλη ευθύνη, ρισκάρω την ψυχή μου και εσύ δε δείχνεις ότι θα μπορέσεις να μην το ξανακάνεις.

Δε μπορώ να σε συγχωρέσω.”

Ο πιστός επέμενε με κλάματα αλλά ο πνευματικός έμεινε ανένδοτος.


Και αφού σηκώθηκε να φύγει απογοητευμένος ο πιστός,

ο πνευματικός δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλάτη και ακούστηκε μια αυστηρή φωνή:

“ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΓΙ’ΑΥΤΟΝ!”

Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε τόσο για τον πνευματικό όσο και για τον πιστό,

που ένιωσε πραγματικά την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Χριστού μας.

Ο Εσταυρωμένος έμεινε σ’αυτή τη στάση για να θυμίζει αυτό το περισταστικό σε όσους Τον προσκυνούν μέχρι και σήμερα.

Η αγάπη του Χριστού μας μας καταδιώκει, ας ανταποκριθούμε, ας εξομολογηθούμε με ειλικρινή μετάνοια

και ας κάνουμε φέτος την αρχή για να ζήσουμε την πραγματική Ανάσταση!


Αμήν!



pentapostagma

[XAPA]

Η θεία ελεημοσύνη...


Ένα θαυμαστό περιστατικό που συνέβη τα Χριστούγεννα του 1987

πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου


Δεκέμβριος του '87... Περπατά στο δρόμο ένας χριστιανός.

Έξω από μια εκκλησία ένας ζητιάνος σχεδόν γυμνός, παραμονές των εορτών, χειμώνας,

σαρακοστή Χριστουγέννων είπαμε, το κρύο τσουχτερό, κρυώνει.

Τον βλέπει ο χριστιανός, τον λυπάται, βγάζει από πάνω του το μάλλινο χοντρό σακάκι και το βάζει στο ζητιάνο.

Ευχαριστώ του λέει εκείνος και απλώνει ο ζητιάνος το χέρι και του δίδει ένα κομμάτι αντίδωρο τυλιγμένο σ’ ένα χαρτί.

Το πήρε γεμάτος απορία και όπως ήταν νηστικός το έφαγε...


Ω, τι ήταν αυτό! Τι θεία ευφροσύνη ήταν αυτή! Τι αγαλλίαση! Πλημμύρισε ολόκληρος!

Όλο του το σώμα άστραψε σαν το φως! Και ας μην είχε ούτε καν ήλιο. Και από υπερακατάληπτον ευωδίαν...

Ένοιωσε νέος άνθρωπος, σα να πετά, αλλιώτικος, όλα του γύρω άλλαξαν, έγιναν πανέμορφα,

όλοι του οι άνθρωποι του φαινόταν όμορφοι, ήθελε να τους αγκαλιάσει, να τους βάλει μέσα στην καρδιά του,

τα σπίτια, τα μάρμαρα, οι δρόμοι, τα αυτοκίνητα, το καυσαέριο, τα πάντα, όλα άστραφταν, άστραφταν από αγάπη…


Έμεινε ακίνητος για πολλή ώρα, ποιος ξέρει πόσην ώρα, απολαμβάνοντας αυτή τη θεία δωρεά...

Τελικά γύρισε προς το ζητιάνο...Έλειπε!...

Και στη θέση του ζητιάνου ήταν ριγμένο το σακάκι. Το πήρε, το αγκάλιασε σφιχτά...

Για μια βδομάδα δεν έφαγε ούτε μια μπουκιά ψωμί... Δεν ήπιε ούτε μια σταγόνα νερό...

Μόνον κάθε πρωί κοινωνούσε, χωρίς να παίρνει αντίδωρο.

Τον είχε υπερχορτάσει η ελεημοσύνη... Η θεία ελεημοσύνη...


Ο χριστιανός αυτός που έλαβε τόσο πλούσια την θεία δωρεά, δεν ήτο ούτε θρησκόληπτος, ούτε πλανεμένος.

Αντιθέτως μάλιστα δεν είχε καμιά σχέση με την Εκκλησία. Τριάντα τουλάχιστον χρόνια είχε να κοινωνήσει.

Για εκκλησιασμό δεν πήγαινε παρά μόνο σε γάμους, βαπτίσεις, μνημόσυνα και λοιπά.

Αδιάφορος και καμιά φορά και πολέμιος της Εκκλησίας και του κλήρου.

Κανέναν επαίτη δε βοηθούσε ποτέ, διότι τους θεωρούσε απατεώνες και επαγγελματίες.

Αλλά η εσωτερική παρόρμησις να βγάλει το σακάκι του και να τυλίξει τον γυμνό, ήτο άνωθεν,

δεν μπορεί μέχρι σήμερα να την ερμηνεύσει. Αλλά ανταποκρίθηκε θετικά.


Ήτο γι’ αυτόν η κλήσις για τον αναβαπτισμό του...

Ήτο η δική του Πεντηκοστή, η δική του Δαμασκός...

(= Σε αυτή την πόλη έλαβε χώρα η μεταστροφή και θεία κλήση του αποστόλου Παύλου από διώκτη σε χριστιανό

με την όραση του ακτίστου φωτός και την προσωρινή του τύφλωση.)


Όταν πήρε το σακάκι, το κράτησε σφιχτά επάνω του. Τέτοια δύναμη έπαιρνε απ’ αυτό, σαν να ήταν ο χιτώνας του Κυρίου...

Μετά την εξομολόγηση και τον κανόνα που πήρε, ζει με φόβον Θεού και ποιος ξέρει αν δεν προβάλλει ο Θεός

δια μέσω αυτού έναν νέον απόστολο του Ευαγγελίου του, έναν νέον ομολογητή και μάρτυρα.

Αδελφοί μου, θα πω τον λόγον του Κυρίου, της Αγίας Γραφής: Ελεείτε χριστιανοί, ελεείτε... Πάντοτε έλεος με αγάπη.

Με όποιον τρόπον θέλετε. Αλλά πάντα με αγάπη... Αμήν, γένοιτο.

Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους εμάς και στον καθένα χωριστά με όποιο μέσον και με όποιο τρόπο θελήσει Εκείνος.

Να γίνει σας εύχομαι η ψυχή σας χωρητικό δοχείο της χάριτος... Αμήν. Αμήν για πάντα...



yiorgosthalassis

[XAPA]

Ο Σωκράτης και η κατάκριση



Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη,

συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που

άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.


Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της “τριπλής διύλισης”.

“ – Τριπλή διύλιση;” ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου, θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό

που θέλεις να μου πεις.


- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.

Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…

-Μάλιστα.

Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.


- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.

Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι· το αντίθετο μάλλον…

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου,

αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.


Το τρίτο φίλτρο: της χρησιμότητας.

Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο (ωφέλιμο) σε κάτι;

- Όχι· δεν νομίζω…

- Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια

ούτε καλό ούτε χρήσιμο (ωφέλιμο), γιατί θα πρέπει να το ακούσω;


Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…

Μήπως είναι καιρός να βάλουμε κι εμείς αυτό το σοφό τεστ στη ζωή μας;



orthodoxy

[XAPA]

Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου…



Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου...

Θα φύγω από τον τόπον αυτόν των πειρασμών!

Αυτήν την απόφαση έλαβε ένας μοναχός, που νόμιζε ότι του έφταιγε ο τόπος

και τα πρόσωπα του περιβάλλοντος εις το όποιον ζούσε, το μοναστήρι δηλαδή και οι συνάδελφοί του.

Δια να θυμώνει τόσον συχνά, διά να χάνει την ειρήνη του, διά να φιλονική και να ευρίσκεται εις διάστασιν,

να φταίνε οι άλλοι.


Έτσι σκέφτηκε. Απεφάσισε, λοιπόν, να αποσυρθεί σε κάποιο ερημικό μέρος, διά να απαλλαγή από τούς πειρασμούς,

να ζήσει ειρηνικά και να προαχθεί εις την αρετή.

Και πραγματοποίησε την απόφαση του, Έπειτα από αρκετούς κόπους εγκατασταθεί εις το ερημικό μέρος πού διάλεξε.

Και όμως, οι, πειρασμοί, δεν έλειψαν.

Την μία ημέρα πήγε να πιάσει την στάμνα του και την αναποδογύρισε.

Προσπάθησε να την σηκώσει, αλλά πάλι του έπεσε.


Αυτό ήταν ικανό να του ανάψει τέτοιο θυμό, ώστε να την πετάξει κάτω και να την κάνει κομμάτια.

Την άλλην ημέρα, την στιγμήν πού προσπαθούσε να σπάσει ένα κλαρί… πλήγωσε το χέρι του και ξαναθύμωσε.

Μετ’ ολίγον ο αέρας του ανέτρεψε την πόρτα της καλύβας του και ξαναθύμωσε.

Στην συνέχεια είδε ότι τα νυχτοπούλια του τάραξαν τον ύπνο την νύχτα οι μύγες πού τον ενοχλούσαν την ημέρα,

όλα τα στοιχεία της φύσεως γίνοντο και μία νέα αφορμή να θυμώνει.


Δεν χρειάζεται πλέον πολλή φιλοσοφία να καταλάβει την αιτία του κακού:

Δεν μπορώ να είμαι ειρηνικός, ούτε στην έρημο, είπε, και τούτο διότι δεν μου φταίνε οι άλλοι, αλλά εγώ.

Το κακό δεν είναι απέξω, αλλά από μέσα μου.


Γύρισε, λοιπόν, εις το μοναστήρι του και με συστηματική προσπάθεια πού στράφηκε προς τον εαυτόν του και

όχι προς τούς άλλους, κατόρθωσε με την χάριν του Θεού να δαμάσει το πάθος του, να γίνει ταπεινός,

να μη κατηγορεί τούς άλλους, και να βρει την ειρήνη του όχι εις την φυγή και την απομόνωση,

αλλά εις την αυταπάρνησή και την ταπείνωση.


Και σκέφθηκα: Αλήθεια, με πόση άνεση, πόσο εύκολα βρίσκουμε ενόχους για την ταραχή μας,

τις αρνητικές μας συμπεριφορές, τα ξεσπάσματα μας!

Πόσο ανεύθυνα φορτώνουμε τις παραβάσεις μας στους ώμους των άλλων!

Λέμε με Επιπολαιότητα: Εάν δεν μου φερόταν έτσι εάν δεν γινόταν αυτό… Εάν δεν μου μιλούσαν έτσι… .

Εάν δεν κάνανε εκείνο…


Δηλαδή πάντα οι άλλοι, Μόνον οι άλλοι.

Εγώ δεν έχω κάποια ευθύνη για τις συμπεριφορές μου;

Δεν γνωρίζω το σωστό, το πρέπον, το θέλημα του Θεού;

Είναι έντιμο να λέμε πώς φταίνε ο άλλοι γι’ αυτό πού είμαστε εμείς, για την δική μας ποιότητα;

Είναι άνανδρο να μην Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας γι’ αυτά πού κάνουμε, γι’ αυτά πού σκεφτόμαστε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσω πώς οι άλλοι δεν είναι για μένα ή κόλαση μου,

εγώ δεν είμαι γι’ αυτούς ο παράδεισός τους.

Εάν φερθούμε έξυπνα εν Χριστώ, οι συμπεριφορές των άλλων μπορούν να είναι για μάς προσκλήσεις,

για να δουλέψουμε περισσότερο τον δικό μας χαρακτήρα.

Είναι χρόνος χαμένος, ευκαιρίες χαμένες, αυτά τα άνανδρα άλλοθι.


Οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί, τοποθετήθηκαν δίπλα μας από το χέρι της αγάπης του Θεού.

Είναι οι ευλογίες μας.

Οι χαρακτήρες των άλλων είναι ή σμίλη πού το δικό Του χέρι έβαλε δίπλα μας,

για να γίνουμε κομψοτεχνήματα και να αναπαύεται το βλέμμα του Θεού,

να δοξάζεται το όνομά του, να μας βλέπουν οι άλλοι και να φθάνουν μέχρι τον Θεό.

Εάν πολύ συχνά λέμε «και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»,

τότε θα φθάσουμε δοξολογώντας στον ουρανό.

Γιατί εμείς είμαστε καλεσμένοι να χτίζουμε πάνω από τα αστέρια.

Επειδή όποιος χτίζει κάτω από τα αστέρια χτίζει πολύ χαμηλά.



agioritikovima

[XAPA]

Το 15χρονο παιδί που μαρτύρησε για να μην προδώσει την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου...


Ὁ ἅγιος Ἰωάννης καταγόταν ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Μονεμβασίας.

Ὁ ἱερέας πατέρας του καταγόταν ἀπὸ τὸ Γεράκι,

ἐνῶ ἡ μητέρα του ἀπὸ τὸ γειτονικὸ χωριὸ Γοῦβες τῆς Μονεμβασίας.

Στὶς Γοῦβες, σύμφωνα μὲ μαρτυρίες, τοποθετήθηκε ἐφημέριος ὁ πατέρας τοῦ Νεομάρτυρα

καὶ ἐκεῖ γεννήθηκε τὸ 1758 ὁ Ἰωάννης, γι’ αὐτὸ καὶ κατὰ πολλούς, πῆρε τὴν προσηγορία Γουβιώτης.


Ἀπὸ μικρὸς ὁ Ἰωάννης, προσπαθοῦσε νὰ μιμεῖται τὴν ζωὴ τοῦ ἱερέα πατέρα του,

τὸν βοηθοῦσε στὶς δουλειὲς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ πάντα θυμόταν ὅτι αὐτὸς ἦταν “παπᾶ υἱὸς”

καὶ ἔπρεπε νὰ προσέχει τὴν συμπεριφορά του, ὥστε νά 'ναι παράδειγμα γιὰ τὰ ὑπόλοιπα παιδιὰ τῆς ἡλικίας του.


Τὸ ἔτος 1770 οἱ ὀρδὲς τοῦ Ἀλβανοῦ Χατζῆ Ὀσμάν, ἀφοῦ κατέπνιξαν κάθε σημεῖο

ἑλληνικῆς ἀντίστασης, ἔφτασαν καὶ στὶς Γοῦβες.

Οἱ Ἀρβανίτες σκότωσαν τὸν πατέρα τοῦ Ἰωάννη καὶ ἐν συνεχείᾳ αἰχμαλώτισαν τὸν ἴδιο καὶ τὴν μητέρα του,

ἐνῶ τοὺς πῆραν μαζί τους στὴν Λάρισα, ὅπου ἐκεῖ πουλήθηκαν δύο καὶ τρεῖς φορὲς ὁ καθένας ξεχωριστά.

Ὕστερα ἀπὸ δύο χρόνια ξαναπουλήθηκαν ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ ἀγοράσθηκαν ἀπὸ τὸ ἴδιο ἀφεντικό,

ἕναν Τοῦρκο ποὺ εἶχε κτήματα καὶ ὑποστατικά.


Αὐτὸς ὁ Τοῦρκος δὲν εἶχε παιδιὰ καὶ βλέποντας τὰ χαρίσματα τοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἦταν πολὺ ἔξυπνος

γιὰ τὴν ἡλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικὸς καὶ σβέλτος στὴν δουλειά, σκέφτηκε μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα του

νὰ τὸν κάνουν ψυχοπαίδι τους.

Ἀπὸ τὴν στιγμή, λοιπόν, ἐκείνη, προσπαθοῦσε καθημερινὰ νὰ τὸν διαστρέψει

ἀπὸ τὴν πίστη τῶν χριστιανῶν καὶ νὰ τὸν κάνει Ὀθωμανό.


Ἀρχικά, προσπάθησε μὲ κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις καὶ κατόπιν μὲ φοβέρες καὶ βασανισμούς,

νὰ κάμψει τὴν ἀντίσταση τοῦ 15χρονου Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ὅμως ἔστεκε στερεὸς

καὶ ἀκλόνητος στὴν χριστιανικὴ πίστη του.


Μία μέρα ὁ ἀφέντης κουράστηκε νὰ παρακαλεῖ τὸν Ἅγιο νὰ ἀλλαξοπιστήσει καὶ θυμωμένος ὅπως ἦταν,

τὸν ὁδήγησε στὴν αὐλὴ τοῦ Τζαμιοῦ.

Ἐκεῖ μαζεύτηκαν πολλοὶ Ἀγαρηνοί, ποὺ προσπαθοῦσαν μὲ χτυπήματα, φοβέρες καὶ σπαθισμοὺς

νὰ κάνουν τὸν Μάρτυρα νὰ τουρκίσει.


Ἡ ἀπάντηση ὅμως τοῦ Ἰωάννη ἦταν ξεκάθαρη:

"Ἐγὼ δὲν γίνομαι Τοῦρκος. Χριστιανὸς εἶμαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω".

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸν Ἀγαρηνὸ καὶ ἡ γυναίκα του προσπαθοῦσε καθημερινὰ μὲ μαγεῖες

καὶ σατανικὰ γοητεύματα νὰ ξεμυαλίσει τὸν Ἅγιο ἢ νὰ τὸν κάνει νὰ κυριευτεῖ

ἀπὸ σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ ἔτσι νὰ τὸν τουρκίσουν.


Ἀλλά, ὁ Ἰωάννης, ἔχοντας τὸν Θεὸ μέσα του ἔμεινε καθαρὸς ἀπ’ ὅλα.

Ἡ Θεία Χάρη τὸν φύλαξε ἀπ’ ὅλα τὰ διαβολικὰ τεχνάσματα τῆς γυναίκας τοῦ Ἀγαρηνοῦ.

Ἔφθασε ὅμως ἡ νηστεία τῆς Παναγίας, τὸν δεκαπενταύγουστο.

Ὁ Τοῦρκος, μόλις κατάλαβε ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν νηστεία καὶ νὰ ἀρτυθεῖ,

ἀποφάσισε νὰ τὸν κλείσει σ’ ἕνα στάβλο.


Ἐκεῖ τὸν κλειδαμπάρωσε γιὰ ὅλο τὸ διάστημα τῶν 15 ἡμερῶν καὶ πότε τὸν κρεμοῦσε

καὶ τὸν κάπνιζε μὲ ἄχυρα καὶ πότε τὸν χτυποῦσε μὲ τὸ σπαθὶ τοῦ προσπαθώντας

νὰ τὸν κάνει νὰ φάει καὶ νὰ χαλάσει τὴν νηστεία.

Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὄχι ἁπλῶς δὲν ἔφαγε ἀρτυμένα φαγητά,

ἀλλὰ οὔτε κἂν τὰ δοκίμασε καὶ παρακαλοῦσε καὶ προσευχόταν στὴν Παναγία

νὰ τὸν βοηθήσει νὰ μὴν ἀρτυθεῖ, ἐνῶ προτιμοῦσε καλύτερα

νὰ θανατωθεῖ παρὰ νὰ χαλάσει τὴν νηστεία.


Ὁ ἀφέντης του, βλέποντας ὅτι δὲν πείθεται, τὸν ἄφηνε νηστικὸ 2 καὶ 3 ἡμέρες,

χωρὶς νὰ τοῦ δίνει τίποτε νὰ φάει.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ἡ μητέρα τοῦ Ἰωάννη στεκόταν κοντὰ στὸν γιό της

καὶ βλέποντάς τον ἀποκαμωμένο ἀπὸ τὰ βασανιστήρια καὶ ἀπὸ τὴ νηστεία,

τὸν παρακινοῦσε νὰ φάει λέγοντάς του:


"Φάε, γιέ μου, ἀπὸ αὐτὰ τὰ φαγητὰ γιὰ νὰ μὴν πεθάνεις καὶ ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία σὲ συγχωροῦν,

γιατί δὲν τὸ κάνεις μὲ τὸ θέλημά σου, ἀλλὰ ἀπὸ ἀνάγκη.

Λυπήσου με καὶ ἐμένα τὴν φτωχὴ καὶ στενοχωρημένη μητέρα σου καὶ μὴ θελήσεις

νὰ πεθάνεις παράκαιρα καὶ μὲ ἀφήσεις ἀπαρηγόρητη σ’ αὐτὴ τὴν σκλαβιὰ καὶ ξενιτιά".


Στὶς παρακλήσεις αὐτὲς τῆς μητέρας του ὁ Ἰωάννης ἀπάντησε:

"Γιατί κάνεις ἔτσι, μητέρα μου, καὶ γιὰ ποιό λόγο κλαῖς;

Γιατί δὲν μιμεῖσαι καὶ σὺ τὸν Πατριάρχη Ἀβραάμ,

ὁ ὁποῖος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θέλησε νὰ θυσιάσει τὸν μοναδικὸ γιό του,

ἀλλὰ μόνο κλαῖς καὶ θρηνεῖς;

Ἐγὼ εἶμαι παπᾶ υἱὸς καὶ πρέπει νὰ φυλάγω καλλίτερα ἀπὸ τοὺς γιοὺς

τῶν λαϊκῶν τοὺς νόμους καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας μας,

γιατί ὅταν δὲν φυλᾶμε τὰ μικρά, πῶς μποροῦμε νὰ φυλάξουμε τὰ μεγάλα;".


Ὕστερα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπάντηση, ἐξαγριωμένος πιὰ ὁ Τοῦρκος, στὶς 19 Ὀκτωβρίου 1773

τοῦ ἔδωσε μία θανατηφόρα μαχαιριὰ στὴν καρδιὰ καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες

ὁ Ἅγιος Ἰωάννης πέθανε καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.



Ἡ μνήμη του τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας στὶς 21 Ὀκτωβρίου.


makkavaios

[XAPA]

«Θέλω να με φωνάζετε». «Θέλω να με επικαλείσθε. Και ’γω ακούω και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζετε. »



Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής,

από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά.

Την άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.


Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει

τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά.

Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου…


Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια,

την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού,

αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι,

έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη


«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».

«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».


Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε

ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή, και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της,

παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της. Φωτεινή σαν τον ήλιο.


Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον από την θεϊκή ακτινοβολία της,

αλλά και από την απερίγραπτη ωραιότητά της.

Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο.

Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων.

Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.

Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.


- Τι θέλεις να σου κάνω, Μαρία, παιδί μου; – Μαρία την λέγανε.

Και η άρρωστη αλλά η ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:


Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ’ τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ.

Κουράστηκε η πλάτη μου απ’ την ακινησία.

Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι’ αυτό και Σε φωνάζω.

Και η Υπεραγία Θεοτόκος, η γλυκυτάτη Παναγία μας, που συμπονάει

με τους πόνους μας και τα βάσανά μας, της απάντησε:


- Αυτά θα σου τα δώσω.

Και, γι’ αυτό ήλθα, επειδή με φωνάζεις κάθε μέρα, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ.

Γιατί θέλω να με φωνάζετε! Να με φωνάζετε συνεχώς. Και γω ακούω και έρχομαι.


Θέλω να με φωνάζεις, της είπε. Θέλω να με φωνάζετε όλοι σας, όλοι οι χριστιανοί, αυτό εννοούσε τώρα.

Πλημμύρισε, όχι μόνον το δωμάτιο από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία της, και το ουράνιο άρωμά της,

αλλά και ολόκληρο το σπίτι της.


Όλα τα μέλη της οικογένειάς της, κατά την μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας, έζησαν αυτό το ολοζώντανο θαύμα.

Η δε ουράνια αυτή ευωδία παρέμεινε διάχυτη για μέρες μέσα στο σπίτι, και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της άρρωστης.

Το πρόσωπο της Μαρίας έλαμπε από την πολλή χάρη που έλαβε.

Και όχι μόνον άρχιζε να κινεί το σώμα της, και να γυρίζει πλευρό με ευκολία, αλλά σε λίγες μέρες

έγινε τελείως καλά και σηκώθηκε υγιεστάτη.


Εγώ όμως δεν θα μείνω στο καταπληκτικό αυτό θαύμα της θείας παρουσίας της Υπεραγίας Θεοτόκου,

ούτε στο θαύμα της θεραπείας της άρρωστης.

Αλλά θα παραμείνω σ’ αυτά που είπε η Παναγία μας, η Μητέρα όλων μας.

Τι είπε;

«Θέλω να με φωνάζετε». «Θέλω να με επικαλείσθε. Και ’γω ακούω και έρχομαι.

Θέλω να με φωνάζετε.»




tokandylaki

[XAPA]

ΕΛΕΓΕ Ο ΓΕΡΩΝ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ.


Σχεδόν σέ κάθε κήρυγμά του ο π. Κλεόπας Ηλιέ ρωτούσε τούς Χριστιανούς:

«Εχετε τήν Εικόνα της Παναγίας μας στό σπίτι σας;»

«Καντήλι μπροστά στήν εικόνα της έχετε;» Κατόπιν τούς συμβούλευε:

«Νά πάρετε τήν Προστάτιδα καί Βοηθό μας τήν Μητέρα μας πού είναι στούς ουρανούς καί στήν γη

νά τήν βάλετε στά σπίτια σας!

Αυτή είναι η Βασίλισσα του ουρανού καί της γής»!

’Εάν θά πάρετε αυτή τήν προστάτιδα στά σπίτια σας καί της διαβάζετε κάθε πρωί

μέ τό καντήλι της αναμμένο τούς Χαιρετισμούς της καί τό βράδυ τήν Παράκλησίν της,

θά τήν έχετε βοηθό σ’ όλη τήν ζωή σας καί τήν στιγμή του θανάτου σας καί τήν μέρα της Κρίσεως...

Γνωρίζετε πόσο δύναται νά βοηθήση

Η Θεοτόκος Μητέρα μας μπροστά στό Θρόνο της Παναγίας Τριάδος;

Εάν δέν υπήρχε αυτή, πιστεύω οτι αυτός ο κόσμος θά εχάνετο από πολύ παλαιότερα!»



apantaortodoxias

[XAPA]

Προφητεία γιά τά μελλούμενα Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Η μνήμη του τιμάται στις 16 Αυγούστου



Ἡ Ἐκκλησία, ὁ κόσμος, δέν θά διορθωθῇ ἀπό ἐσένα.

Ἐνῶ ἐσύ θά διορθωθῇς, θά τελειωθῇς, θά φωτισθῇς, διά νά φωτίσῃς τούς θέλοντας.

Τόν κόσμον μόνον ὁ πόλεμος θά τόν διορθώσῃ ὅπου ἤδη θά ἔλθῃ ἤ καί ἔρχεται μετά καλπασμοῦ.

Ἡ δυστυχία θά φέρῃ πολλούς εἰς συναίσθησιν· οἱ δέ ἀμετανόητοι, ἀναπολόγητοι!



Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής (Ἐπιστολή ΜΗ΄)



yiorgosthalassis.

[XAPA]

Ο σοφός βασιλιάς - Μια αλληγορική ιστορία


Διδαχή του Γέροντος Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ:



Σε κάποια πόλη οι πολίτες είχαν έθιμο να επιλέγουν για βασιλιά τους έναν άγνωστο που δεν ήξερε τους νόμους

και τα έθιμά τους.

Αφού τον έστεφαν βασιλιά, τον έντυναν με πανέμορφα ρούχα, τον έτρεφαν αφειδώς και τον περιέβαλαν

με κάθε πολυτέλεια.


Ωστόσο μόλις περνούσε ένας χρόνος από τη στέψη του , τον εκθρόνιζαν, του έπαιρναν πίσω τα ρούχα και

όλες τις ανέσεις που του έδωσαν και τον οδηγούσαν τελείως γυμνό σε κάποιο απομακρυσμένο νησί,

όπου μπορούσε να πεθάνει από τις κακουχίες και τη δυστυχία.


Ύστερα, οι πολίτες αυτής της πόλεως διάλεγαν άλλον ξένο για βασιλιά τους, μόνο για ένα χρόνο πάλι,

κατόπιν διάλεγαν έναν τρίτο ξένο, ύστερα έναν τέταρτο, πέμπτο, έκτο κ.ο.κ.


Κάποτε συνέβη να επιλέξουν έναν πολύ σοφό και προσεκτικό άνθρωπο για βασιλιά τους.

Αυτός πληροφορήθηκε από τους υπηρέτες του το τι είχε συμβεί στους προηγούμενους βασιλείς ,

μετά την ετήσια θητεία τους.

Έτσι, λοιπόν, στη διάρκεια της δικής του θητείας συγκέντρωνε επιμελώς προμήθειες τροφίμων και αγαθών και

τα έστελνε καθημερινά σ’ εκείνο το νησί.


Όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος του και ήρθαν και του πήραν όλα όσα είχε, αγαθά και ρούχα, οδηγώντας τον ύστερα

στο νησί της εξορίας, εκείνος βρέθηκε με τεράστια αποθέματα φαγητών, πολύτιμων λίθων, ασημιού και χρυσού,

κι έτσι συνέχισε να ζει εκεί ακόμη καλύτερα απ’ ό,τι είχε ζήσει στην πόλη!


Η ερμηνεία αυτής της ιστορίας;

Η πόλη αντιπροσωπεύει τον κόσμο, οι πολίτες τα πονηρά πνεύματα και οι βασιλείς είναι οι άνθρωποι, άφρονες ή σοφοί.

Οι άφρονες σκέπτονται μόνο τις απολαύσεις της παρούσας ζωής, σαν να ήταν αιώνιες˙

στο τέλος έρχεται ο θάνατος και τους στερεί όλες τις απολαύσεις και τότε, απογυμνωμένοι από κάθε αγαθό,

πηγαίνουν στην κόλαση.

Απεναντίας , οι σοφοί επιτελούν πολλά καλά έργα και στέλνουν τα καλά έργα

τους να προπορεύονται στον άλλο κόσμο.


Στην κοίμησή τους, οι σοφοί βασιλείς – οι αγαθοί άνθρωποι- αναχωρούν για εκείνο τον κόσμο, όπου τους περιμένουν

συσσωρευμένοι θησαυροί και όπου βασιλεύουν με ακόμη μεγαλύτερη δόξα και ομορφιά απ’ ό,τι

βασίλευαν εδώ στη γη!



Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνευματικό ημερολόγιο

Ο Πρόλογος της Αχρίδος

Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.

Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ


paterikos

[XAPA]

Άβυσσος αι βουλαί του Κυρίου.


Ο Παπά Παναγής Μπασιάς (1801-1888) και οι γιοί της χήρας


(Η μνήμη του τιμάται την 7η Ιουνίου)




«…Ο αείμνηστος πατήρ μου, τότε, διηγήθη ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά - Μπασιά,

το οποίον έζησε επί των ημερών του Παπά-Μπασιά ο πατήρ του πατρός μου - παππούς μου

- Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων.

Το θαύμα έχει ως εξής:


Εις το Αργοστόλιον, επί των ημερών του Παπά-Μπασιά, ζούσε μία οικογένεια αρχοντική και πολύ πλούσια,

δεν ενθυμούμαι καλώς το όνομα της οικογενείας, ήτις απετελείτο από τέσσερα άτομα,

τον σύζυγο, την σύζυγο και δύο άρρενα τέκνα.

Οικογένεια λίαν ευσεβής και ενάρετος, ακόμη περισσότερον η κυρία,

της οποίας η ζωή ήτο πλήρης αγαθοεργών πράξεων.


Μετά πάροδον ετών απέθανεν ο σύζυγος και έμεινε η χήρα με τα δύο τέκνα της.

Αυτή επεδόθη εις το να διαπαιδαγωγή και νουθετή τα τέκνα της επί το χριστιανικώτερον,

συνάμα επεξέτεινε την ανθρωπιστική δράσιν της, βοηθούσα κάθε πτωχόν, επισκεπτομένη ασθενείς κατ’ οίκον

και βοηθούσα αυτούς, ασθενείς εις νοσοκομείον και καταδίκους εν φυλακαίς,

βοηθούσα και νουθετούσα αυτούς προς την χριστιανική πίστιν.


Όταν τα τέκνα της έφθασαν εις ηλικίαν το μεν πρώτον 21 ετών,

ένα βράδυ καθήμενοι μετά το δείπνον εις την τραπεζαρία,

το πρώτο τέκνον ησθάνθη ένα ισχυρό πόνον εις την κεφαλήν.

Αμέσως έπεσε κάτω αναίσθητο, το έβαλαν εις το κρεβάτι καλέσαντες πάραυτα τον ιατρό.

Ούτος διεπίστωσε σοβαρωτάτην κατάστασιν, προετοιμάσας την κυρία δια το μοιραίον.


Η κυρία ακούσασα αυτά που της είπεν ο ιατρός,

κατέφυγε εις το εικονοστάσιο της οικίας της και γονυκλινής όλη την νύκτα εδέετο

εις την Παναγίαν δια την σωτηρίαν του υιού της.

Το πρωί δυστυχώς απεβίωσε το παιδί της.

Αυτή παρ’ όλο το πένθος και την μεγάλη λύπη της, συνέχισε την χριστιανική και ανθρωπιστική δράσι της.


Μετά πάροδον όμως ενός έτους, ένα βράδυ ευρισκομένη πάλι μετά του ετέρου υιού της εις την τραπεζαρία,

βλέπει απροόπτως το παιδί της να βγάζη μία κραυγή πόνου και να πίπτη κάτω αναίσθητο,

όπως και το πρώτο της παιδί.

Αμέσως κάλεσε τον ιατρό, όστις διεπίστωσε την ιδία περίπτωσι με το πρώτο της παιδί,

αποφανθείς ότι δεν υπάρχει ουδεμία ελπίς διασώσεως αυτού.


Αυτή κλαίουσα και εν απελπισία ευρισκομένη, κατέφυγε πάλι εις το εικονοστάσιο της οικίας της,

και γονυκλινής όλη την νύκτα μετά δακρύων παρεκάλει τον Θεό, την Παναγία,

και τον Άγιο Γεράσιμο, όπως σώσουν το παιδί της, και λόγω της χριστιανικής της δράσεως,

την λυπηθούν και αποδώσουν πλήρως την υγείαν του παιδιού της.

Δυστυχώς την επομένη, που ήλθεν ο ιατρός, διεπίστωσε τον θάνατο του υιού της.


Τότε η Κυρία εκμανείσα μετεβλήθη εις θηρίον ανήμερον, παύσασα τελείως την προηγουμένη δράσιν της,

υβρίζουσα συνεχώς τον Θεό και τους αγίους, μη δεχομένη κανένα εις την οικίαν της.

Έδωσε δύο φωτογραφίας των παιδίων της εις καλόν ζωγράφον, να της φτιάξη τα δύο πορτραίτα

εις φυσικόν μέγεθος, τα όποια όταν ο ζωγράφος της παρέδωσεν, αυτή τα επλαισίωσε

με πολυτελή πλαίσια, και εκκενώσασα των επίπλων το σαλόνι της, τα εκρέμασεν εις τους δύο τοίχους

το εν απέναντι του άλλου, καλύψασα αυτά δι’ υφάσματος - τούλι - τοποθετήσασα κάτωθεν αυτών

από ένα κηροπήγιον με μία λαμπάδα, τας οποίας κάθε τόσον ήναπτε και ατενίζουσα τα τέκνα της συζητούσε με αυτά.


Μία των ημερών, ο Παπα-Μπασιάς εμβάς εις πλοιάριον από εκείνα που την εποχήν εκείνη εκτελούσαν

το πέρασμα Ληξουρίου - Αργοστολίου επήγε εις Αργοστόλιον.








Εξελθών του πλοιαρίου με την ράβδο του, σιγά σιγά επήγαινε κατευθείαν εις την οικίαν της κυρίας αυτής.

Φθάσας εκεί εκτύπησε την θύρα.

Εβγήκε εις το παράθυρον η κυρία, και ιδούσα τον Παπά-Μπασιά τον οποίο δεν εγνώριζε,

εξεμάνη υβρίζουσα αυτόν με τας χυδαιοτέρας φράσεις.


Ο Παπά-Μπασιάς, δίχως να ταραχθή, ήρεμα - ήρεμα την παρακάλεσε δια τρίτη φοράν να του ανοίξη,

που ήθελε κάτι να της ειπή.

Αυτή έτι περισσότερον συνέχισε να τον υβρίζη.

Τότε ο Παπά-Μπασιάς είπε: «Ή μου ανοίγεις, ή ανοίγω», και με την ράβδο του έκανε το σημείο του Σταυρού

εις την πόρταν, ήτις αυτομάτως ήνοιξε, και ήρχισεν ο Παπά-Μπασιάς να ανέρχεται την κλίμακα.


Η κυρία ιδούσα αυτό που έγινε, έμεινεν άφωνος μη δυναμένη να εκστομίσει ούτε λέξιν.

Ο Παπά-Μπασιάς προχώρησε κατ’ ευθείαν εις το σαλόνι (ασφαλώς Θεία βουλήσει)

ειπών εις την κυρίαν να τον ακολουθήση.

Ήνοιξε την θύρα του σαλονιού, και λέγει εις την κυρία:

κάθισε εις την γωνίαν και θα ιδής κάτι που δεν το επερίμενες.

Σταθείς επ’ ολίγον εις προσευχήν ο Παπά-Μπασιάς, βλέπει η κυρία να σηκώνονται τα δύο σκεπάσματα

των εικόνων των παιδιών της, και να κατέρχωνται ζωντανά εις το μέσον του δωματίου,

να εξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως να πυροβολή ο ένας τον άλλον,

και οι δύο ταυτοχρόνως να πίπτουν νεκροί επί του δαπέδου.


Κατόπιν του γεγονότος τούτου ευρέθησαν τα πορτραίτα ως πρότερον, σαν να μην είχε συμβή τίποτε.

Η κυρία άφωνος και τρομαγμένη παρακολουθούσε τα διατρέξαντα, και τότε ο Παπά-Μπασιάς της λέγει:

Κυρία μου ο Θεός δια να σε αγαπά σε εφύλαξε να μην ιδής αυτό πού είδες τώρα,

και επήρε μαζί Του τα δύο τέκνα σου δια φυσικού θανάτου,

διότι τα δύο σου τέκνα είχαν αγαπήσει μίαν και την αυτή γυναίκα,

και επρόκειτο να σκοτωθούν δια του τρόπου που είδες δι’ αυτήν.


Ως εκ τούτου να μεταμεληθής, καί να ευχαριστής τον Θεό,

και να συνεχίσης την προτέρα σου χριστιανικήν δράσιν.

Πραγματικά αυτή μεταμεληθείσα, επεδόθη ψυχή και σώματι

εις την προτέραν της δράσιν και εις μεγαλυτέραν κλίμακα».



imdleo.gr