Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Το βαθύτερο νόημα της ζωής

Να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή



- Γέροντα, ένας νέος εξαφανίσθηκε, αφού άφησε σημείωμα στους γονείς του ότι θα αυτοκτονήση,
γιατί δεν είναι όμορφος και ότι γι' αυτό φταίνε εκείνοι.

- Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής οι άνθρωποι.

Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή. Όλο το βάσανο από εκεί ξεκινάει.

«Είμαι αδικημένος, σου λέει• οι άλλοι χαίρονται, εγώ δεν χαίρομαι».


Δεν είναι ευχαριστημένοι με ό,τι έχουν, μπαίνει και ο εγωισμός, και βασανίζονται.

Ο Θεός όλο τον κόσμο τον αγαπάει.

Στον κάθε άνθρωπο έδωσε αυτά που τον ωφελούν, είτε το μπόι είτε την λεβεντιά είτε την ομορφιά κ.λπ.,

ό,τι θα τον βοηθήση, αν το αξιοποίηση, να σωθή.


Αλλά ο κόσμος βασανίζεται. «Γιατί εγώ να είμαι έτσι, ενώ εκείνος έτσι;».

Μα εσύ έχεις αυτά, εκείνος έχει άλλα.

Ένας δια Χριστόν σαλός Ρουμάνος που ασκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε κάποιον που είχε τέτοιους λογισμούς:

«Ένας βάτραχος είδε το βουβάλι και είπε: "Θέλω να γίνω και εγώ βουβάλι".


Φούσκωσε, φούσκωσε ο βάτραχος, και τελικά έσκασε.

Ο Θεός αυτόν τον έκανε βάτραχο, εκείνο βουβάλι. Πήγε ο βάτραχος να γίνη βουβάλι και έσκασε!».

Ο καθένας να χαίρεται, όπως ο Δημιουργός τον έφτιαξε.


Όταν ο άνθρωπος βοηθηθή να πιστέψη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, την αιώνια, - συλλάβη δηλαδή

το βαθύτερο νόημα της ζωής - και μετανοήση, αλλάξη ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με την Χάρη

του Θεού, η οποία τον αλλοιώνει, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά του ελαττώματα.


Πολλοί άνθρωποι που μετανόησαν, αγωνίσθηκαν με φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι, και τους

προσκυνάμε τώρα με ευλάβεια και ζητάμε και τις πρεσβείες τους, ενώ προηγουμένως είχαν πολλά πάθη

και κληρονομικά.


Ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ λ.χ., ενώ ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε

στον θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, και αξιώθηκε

να λάβη και το προφητικό χάρισμα.


Πέρασε στην ευαισθησία ακόμη και τον Μέγα Αρσένιο (1), ο οποίος ήταν από την μεγαλύτερη αρχοντική

οικογένεια της Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και με μεγάλη επιστημονική μόρφωση.



- Γέροντα, δηλαδή ποιο είναι ακριβώς το νόημα αυτής της ζωής;

- Ποιο είναι; Να ετοιμασθούμε για την Πατρίδα μας, τον Ουρανό, τον Παράδεισο.

Το παν είναι να συλλάβη ο άνθρωπος αυτό το βαθύτερο νόημα της ζωής, που είναι η σωτηρία της ψυχής.

Όταν ο άνθρωπος πιστεύη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή είναι μάταιη

και ετοιμάζει το διαβατήριο του για την άλλη ζωή.


Ξεχνούμε ότι όλοι θα φύγουμε.

Δεν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε.

Είναι να δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη ζωή.

Γι' αυτό ο σκοπός μας πρέπει να είναι να ετοιμασθούμε, ώστε να φύγουμε με αναπαυμένη συνείδηση,

όταν μας καλέση ο Θεός, και να πετάξουμε κοντά Του.


Όταν ο Χριστός ευλόγησε τους πέντε άρτους και χόρτασε τόσες χιλιάδες ανθρώπους, ο κόσμος ένα κι ένα είπε:

«Είναι ό,τι πρέπει για βασιλιάς!».

Έφαγαν τους πέντε άρτους και τα δυο ψάρια και ενθουσιάσθηκαν.

Ο Χριστός όμως τους είπε να μην ενδιαφέρωνται γι' αυτήν την τροφή, γιατί δεν θα μείνουμε εδώ (2).

Σ' αυτήν την ζωή δοκιμάζεται ο καθένας, αν ανταποκρίνεται σε όσα ζητάει ο Θεός.



- Γέροντα, τί πρέπει να έχη κανείς πάντα στον νου του, για να κάνη το θέλημα του Θεού;

- Να έχη τον νου του στον Θεό. Να σκέφτεται γιατί ήρθαμε σ' αυτήν την ζωή.

Εδώ δεν ήρθαμε για να κάνουμε τα πάντα και να βολευτούμε.

Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε για την άλλη ζωή.

Ο νους μας λοιπόν πρέπει να είναι διαρκώς εκεί και σε ό,τι θα μας βοηθήση να πάμε εκεί.


Με την φιλότιμη αντιμετώπιση, με τον ταπεινό και φιλότιμο αγώνα

καταλαβαίνει κανείς το νόημα της πνευματικής ζωής.

Η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θα πη γλέντι!

Να πιάσετε το βαθύτερο νόημα του Μοναχισμού, την πνευματική αρχοντιά, την ευαισθησία την πατερική.


Το βαθύτερο νόημα της ζωής - όχι του Μοναχισμού αλλά της ζωής

- έχουν υποχρέωση όλοι οι άνθρωποι να το συλλάβουν.

Αν το έκαναν αυτό, δεν θα είχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ.

Αφού υπάρχει θεία ανταπόδοση, να κοιτάξουμε πως θα βγάλουμε κανένα φράγκο για 'κει, και όχι πως θα

έχουμε εδώ την αξιοπρέπεια μας και πως θα απολαμβάνουμε ανθρώπινες τιμές.


Όταν ο άνθρωπος τοποθετή τον εαυτό του στην πραγματική ζωή, όλα τα χαίρεται.

Χαίρεται που ζή, χαίρεται που θα πεθάνη.

Όχι γιατί βαρέθηκε την ζωή του,

αλλά χαίρεται που θα πεθάνη και θα πάη κοντά στον Χριστό.



- Χαίρεται, Γέροντα, γιατί δεν αντιδρά σ' αυτό που ο Θεός επιτρέπει;

- Χαίρεται, γιατί βλέπει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη, ενώ η άλλη αιώνια.

Δεν βαρέθηκε την ζωή, αλλά σκέφτεται «τί θα κάνουμε, δεν θα φύγουμε;» και ετοιμάζεται για 'κει,

γιατί καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο προορισμός του, το νόημα της ζωής.


Να, οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν καλωσύνη, οι καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται για τους άλλους.

Σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά με τον τρόπο που πηγαίνουν να βοηθήσουν,

σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν.

Πάει λ.χ. μία να παρηγόρηση έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της λέει:


«Εσύ μου λες "καλημέρα" με δυό πόδια, αλλά εγώ με ένα».

Τί να του απαντήση; Πώς να τον βοηθήση με την ψυχολογία;

Αν δεν βοηθηθή αυτός ο άνθρωπος να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής,

δεν μπορεί να βοηθηθή με τίποτε.

Να καταλάβη ότι γι' αυτήν την αναπηρία που επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζη,

θα εχη να λάβη στην άλλη ζωή αποταμιευμένο ουράνιο μισθό και να χαίρεται.


Και αν ακόμη οι άλλοι περπατούσαν με τέσσερα πόδια, να έλεγε:

«Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που περπατώ με ένα πόδι».

Αλλά όσες δεν έχουν την πνευματική αντιμετώπιση,

πάνε να παρηγορήσουν τους άρρωστους και δεν ξέρουν τι να τους πουν.

Πάει η κοινωνική λειτουργός να παρηγόρηση λ.χ. μιά γυναίκα τριάντα πέντε χρονών με καρκίνο,

που έχει και τρία παιδάκια. Τί να της πη;


Αν δεν βοηθηθή αυτή η μητέρα να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής,

απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τι θα γίνουν τα παιδιά.

Την ίδια απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η κοινωνική λειτουργός,

αν δεν έχη καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό.


Αν δεν υπάρχη κατ' αρχάς βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτό της,

δεν μπορεί να βοηθήση σωστά, για να έρθη η θεία παρηγοριά στον άλλον.

Έτσι οι καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωρούνται,

γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν θετικά.

Κουράζονται δηλαδή διπλά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ο Αββάς Αρσένιος ο Μέγας (354-447) καταγόταν από την Ρώμη. Ήταν μέγας κατά την σοφία και την αρετή. Ονομαζόταν «πατήρ Βασιλέων», γιατί ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του ανέθεσε την
μόρφωση των δύο παιδιών του. Το 394 μετά από θεία πληροφορία αναχωρεί για την έρημο της Αιγύπτου. Αν και είχε ζήσει στα ανάκτορα, διακρίθηκε ως μοναχός για την μεγάλη αυστηρότητα
και την σκληραγωγία του.

(2) Βλ. Ίω. 6,5 κ.έ.

[XAPA]

Να αισθανθούμε το καλό ως ανάγκη



Πρέπει ο άνθρωπος να αισθανθή το καλό ως ανάγκη, γιατί διαφορετικά θα είναι βασανισμένος.

Και δεν είναι να πη κανείς ότι μερικοί δεν μπορούν να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη.

Εγώ δεν μπορώ να το δικαιολογήσω αυτό.

Ακόμη και ένα μικρό παιδάκι πέντε χρονών μπορεί να αίσθανθή το καλό ως ανάγκη.


Ας πούμε ότι ένα παιδάκι έχει πυρετό. Φέρνουν οι γονείς τον γιατρό και εκείνος τους λέει

«κρατήστε το παιδί γερά» και τακ-τακ του κάνει την ένεση.

Μετά το παιδί, μόλις ξαναδή τον γιατρό, βάζει τα κλάματα και φεύγει.


Αν όμως εξ αρχής του πουν «κοίταξε, είσαι άρρωστο,

έχεις πυρετό και δεν θα μπορής ούτε στο σχολείο να πας

ούτε να παίξης, ενώ τα άλλα παιδιά παίζουν,

αν όμως αφήσης τον γιατρό λίγο να σε τσιμπήση,

θα πέση ο πυρετός και μετά θα μπορής κι εσύ να πας να παίξης»,

το παιδάκι αμέσως θα κλείση τα ματάκια του

και θα τεντώση μόνο του το χεράκι.


Θέλω να πω ότι, αν το παιδάκι μπορή να αισθανθή το καλό ως ανάγκη, πόσο μάλλον ο μεγάλος.

Από την στιγμή που ο άνθρωπος καταλάβη το σωστό, τελείωσε.

Να πούμε ότι σας λέω: «Θα σας πετάξω κάτω από το παράθυρο».

Καταλαβαίνετε τι θα πή αυτό.

Και ένας λειψός στο μυαλό καταλαβαίνει ότι,

αν πέση ψηλά από το παράθυρο, θα σπάση τα πόδια του.


Καταλαβαίνει ποιος είναι ο γκρεμός και ποιο το ίσωμα•

ποιο είναι το καλό και ποιο το άσχημο.

Ένας μεγάλος που έχει διαβάσει Πατερικά, Ευαγγέλιο, ξέρει ποιο είναι το σωστό.

Από 'κει και πέρα θέλει το κουμπί γύρισμα.


Αλλά πολλές φορές λες σε μερικές ψυχές «γιατί το κάνεις αυτό;

δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι σωστό;», και αρχίζουν:

«Να, δυστυχώς εγώ έτσι είμαι, γιατί να είμαι έτσι, έτσι ήμουν και πρώτα».

«Άσε τι ήσουν πρώτα. Τώρα που σου το λέω, τί κάνεις, για να διορθωθής;».

Άλλο αν δεν τις κόβη.

Αλλά μόνον το μωρό παιδάκι θα πιάση το κάρβουνο αντί για καραμέλλα,

γιατί δεν του κόβει.



- Γέροντα, πώς η μητέρα σας που ήταν τόσο ευαίσθητη και σας αγαπούσε, σας έδωσε από τα πρώτα παιδικά χρόνια αυστηρή αγωγή;


- Από μικρός μπορεί ο άνθρωπος να βοηθηθή,

για να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής και να χαίρεται σωστά.

Όταν ήμουν μικρός, τα περνούσα τα παιδιά στο τρέξιμο.

Εκείνα δεν με άφηναν να τρέξω, με έδιωχναν.

«Γιροσφυγόπουλο» με έλεγαν.

Πήγαινα μετά στην μάνα μου με κλάματα.

«Τί έχεις και κλαις;», μου έλεγε εκείνη.

«Δεν μ' αφήνουν τα παιδιά να τρέξω», της έλεγα.


«Θέλεις να τρέξης; Να αυλή, τρέξε.

Γιατί θέλεις να τρέχης εκεί, για να σε βλέπουν οι άλλοι

και να σου λένε μπράβο; Αυτό έχει υπερηφάνεια».

Άλλη φορά ήθελα να παίξω με το τόπι και δεν με άφηναν τα παιδιά.

Πήγαινα πάλι στην μάνα μου κλαίγοντας.

«Τί έγινε, γιατί κλαις πάλι;», με ρωτούσε.

«Δεν μ' αφήνουν τα παιδιά να παίξω με το τόπι!», της έλεγα.


«Αυλή μεγάλη έχουμε, τόπι έχεις, παίξε εδώ.

Τι θέλεις να σε βλέπουν οι άλλοι, για να σε καμαρώνουν;

Αυτό έχει υπερηφάνεια».

Τότε σκέφθηκα: «Δίκαιο έχει η μητέρα».

Έτσι σιγά-σιγά δεν ήθελα ούτε να τρέχω ούτε να παίζω το τόπι μπροστά στον κόσμο,

γιατί κατάλαβα ότι αυτό είχε μέσα υπερηφάνεια και έλεγα: «Πράγματι, τι χαμένα πράγματα!

Δίκαιο έχει».


Ύστερα τόσο πολύ δεν με πείραζε, που, όταν έβλεπα τα άλλα παιδιά να τρέχουν,

να χτυπούν το τόπι και να καμαρώνουν, γελούσα και έλεγα «τί κάνουν;»,

και ήμουν μικρό παιδί• τρίτη Δημοτικού πήγαινα.

Μετά ζούσα μιά φυσιολογική ζωή.


Έτσι τώρα, αν μου πουν «τί προτιμάς, να ανεβής Αύγουστο μήνα ξυπόλυτος στον Άθωνα

μέσα στα πουρναρόφυλλα ή να πας σε μιά τελετή που θα σου φορέσουν μανδύα κ.λπ.;»,

θα πω ότι προτιμώ να πάω ξυπόλυτος στον Άθωνα.

Όχι από ταπείνωση, άλλα γιατί αυτό με αναπαύει.


Οι άνθρωποι που έχουν υπερηφάνεια δεν βοηθήθηκαν μικροί από το σπίτι.

Το κοσμικό φρόνημα βασανίζει τον άνθρωπο.

Και αν δεν προσεχθή αυτό και οι γονείς δεν βοηθήσουν τα παιδιά,

όταν είναι μικρά, γίνεται μετά κατάσταση αυτό.


Άλλο είναι ένα παιδί να το επαινέσης λίγο, για να μην απογοητευθή,

και άλλο να του φουσκώνης τον εγωισμό.

Π.χ. είπε ένα ποίημα και δεν το είπε καλά και απογοητεύεται.

Τότε θα του πη η μάνα: «Έ, καλά το είπες».


Αν το πη όμως καλά το ποίημα και αρχίση η μάνα μπροστά στους άλλους «μπράβο,

εσύ το είπες από όλα τα παιδιά καλύτερα!

το δικό μου παιδί είναι το καλύτερο!», εκείνο είναι κακό.

Και έτσι οι γονείς καλλιεργούν πολλές φορές στα παιδιά την υπερηφάνεια.

Ή κάνει λ.χ. το παιδί μιά αταξία στο σχολείο και ο δάσκαλος το μαλώνει.


Πάει μετά το παιδί στο σπίτι και λέει στους γονείς του: «Ο δάσκαλος με μάλωσε άδικα».

Όταν ο πατέρας ή η μάνα υποστηρίζη το παιδί και λέη μάλιστα μπροστά του «θα του δείξω εγώ,

το παιδί το δικό μου είναι...», μετά εκείνο θεωρεί καλό αυτό που έκανε,

και τελικά βασανίζεται από χαμένα πράγματα.

Όλη η βάση είναι να καταλάβη το παιδί μερικά πράγματα από το σπίτι του.


Αν ο άνθρωπος από μικρός συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, ύστερα πάνε όλα κανονικά.

Αλλιώς ευχαριστιέται με τα γήινα, με τους επαίνους των ανθρώπων - που στην πραγματικότητα δεν αναπαύουν -

και παραμένει γήινος άνθρωπος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια


- Γέροντα, τί μπορεί να βοηθήση σήμερα περισσότερο τον κόσμο;

- Σήμερα, αν διδασκόταν η μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θα μπορούσε να βοηθήση.

Να διαβάζουμε, όσο μπορούμε, βίους Αγίων που τονίζουν την μετάνοια, για να βοηθηθούμε.

Το να ζητούμε μετάνοια από τον Θεό σημαίνει ότι ζητούμε φωτισμό.


Όταν ζητούμε μετάνοια και μετανοήσουμε περισσότερο,

φυσικά θα ταπεινωθούμε περισσότερο και υποχρεωτικά τότε

θα έρθη περισσότερο η θεία Χάρις, ο θείος φωτισμός.

Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος εν μετάνοια, διατηρεί την Χάρη του Θεού.

Πάντως ο κόσμος είναι καλός.


Βλέπεις, οι περισσότεροι ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται,

έχουν άγνοια μεγάλη,

και από το άλλο μέρος έρχονται και μου ζητούν βοήθεια.

Αυτό κάτι έχει μέσα.



- Μήπως οι δοκιμασίες, Γέροντα, γίνονται αφορμή να πλησιάσουν οι άνθρωποι στον Θεό;

- Όσοι έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται από τις δοκιμασίες•

όσοι δεν έχουν, τα βάζουν με τον Θεό, βρίζουν κ.λπ.

Το κακό είναι ότι δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.

Μεγάλη εξουσία έχει ο διάβολος στον κόσμο. Του δώσαμε πολλά δικαιώματα.


Πώς έγινε ο σημερινός άνθρωπος!

Το κακό είναι ότι εμποδίζει την θεία επέμβαση, γιατί δεν έχει μετάνοια.

Αν υπήρχε μετάνοια, τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθή.

Μπόρες, μπόρες θα περνούμε! Ο Θεός να βάλη το χέρι Του!


Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο και για όσους εν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία

και δεν έχουν σκοπό να διορθωθούν, να τους δίνη ο Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη.

Να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, για να δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού.

Μετάνοια και εξομολόγηση, αυτό χρειάζεται σήμερα.


Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση, για να χάση τα δικαιώματα ο διάβολος,

να κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις.

Θέλουν τράνταγμα οι άνθρωποι, να καταλάβουν, να μετανοήσουν.

Π.χ. κάποιος εξομολογείται ότι έκανε μοιχεία.

Του δίνει ο Πνευματικός άφεση, του δίνει και έναν κανόνα

και δεν προχωράει περισσότερο.


Πρέπει ο Πνευματικός να τον βοηθήση να καταλάβη ότι το κακό δεν ήταν μόνον η μοιχεία•

ότι με αυτό που έκανε, έκανε εγκλήματα, διέλυσε δύο οικογένειες.

Αλλά μερικοί Πνευματικοί ούτε καν ερευνούν παραπέρα

ούτε προβληματίζουν τους ανθρώπους.



- Γέροντα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί, όμως δεν εκκλησιάζονται συχνά, δεν έχουν τακτική

μυστηριακή ζωή.

- Μπορεί καμμιά φορά κάποιος να μην εκκλησιάζεται συχνά,

αλλά να υπάρχη μέσα του ευλάβεια, καλωσύνη,

και έτσι βρίσκει τόπο και κατοικεί ο Θεός.


Αυτοί οι άνθρωποι, αν είχαν και μυστηριακή ζωή,

θα προχωρούσαν πολύ στην πνευματική ζωή.

Και βλέπεις, υπάρχουν άλλοι που εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν,

τα κάνουν όλα, και όμως ο Θεός δεν βρίσκει τόπο να κατοικήση μέσα τους,

γιατί δεν υπάρχει ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική.


Δεν αρκεί μόνον η εξομολόγηση στον Πνευματικό, για να τακτοποιηθή κανείς•

χρειάζεται και μετάνοια.

Και κάθε προσευχή που κάνει κανείς πρέπει να αρχίζη μέ εξομολόγηση στον Θεό.

Όχι όμως να κλαίη και να λέη «είμαι τέτοιος, τέτοιος, τέτοιος», και μετά να κάνη πάλι τα ίδια.

Αυτό δεν είναι συναίσθηση.


Όταν υπάρχη συναίσθηση, υπάρχει και λίγη βελτίωση.

Είδατε οι Ισραηλίτες με τί απλότητα προσευχήθηκαν;

«Εξεγέρθητι, ινατί ύπνοις, Κύριε;» (1), είπαν.

Δηλαδή, «ξύπνα, Κύριε, γιατί κοιμάσαι;».

Και ύστερα ο Κύριος «εξηγέρθη ως δυνατός, κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε...» (2)


Με τι απλότητα και τι ταπείνωση, αλλά και με τι παρρησία είπαν:

«Τί θα πούμε τώρα, Κύριε, στα έθνη;

Μας έσωσες από την Ερυθρά Θάλασσα και τώρα να πεθάνουμε στην έρημο

ή να μας σφάξουν οι αλλόφυλοι;

Να μη γίνουμε ρεζίλι» (3).

Μην πούμε και εμείς καμμιά κουβέντα, «γιατί κοιμάσαι, Θεέ, και δεν βλέπεις;»,

γιατί θα μας δώση σκαμπίλι εμάς.


Είναι αναίδεια.

Εκείνοι με ταπείνωση και απλότητα το είπαν.

Δεν έδιναν ευθύνες στον Θεό, να πουν «γιατί τα έκανες έτσι;»,

αλλά έλεγαν «εμάς μας χρειάζονταν πολύ μεγαλύτερα

κακά, αλλά τώρα τί θα πούμε στα έθνη;».


Και είδατε; Ένα και ένα έκαμψαν τον Θεό. Καταλάβατε;

Υπήρχε αναγνώριση του σφάλματος, μετάνοια, και επενέβη ο Θεός και «επάταξε...».

Αν βρεθούμε και εμείς σε δυσκολία και δεν την αντιμετωπίσουμε πνευματικά,

τότε θα πουν οι κοσμικοί για μας:

«Πού είναι η προσευχή σας; Λέτε ότι προσεύχεσθε, αλλά τί κάνετε;». Γινόμαστε ρεζίλι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ψαλμ. 43,24.
(2) Βλ. Ψαλμ. 77, 65-66.
(3) Βλ. Εξ. 32, 12- Δευτ. 9,28 καί Ψαλμ. 78, 10

[XAPA]

Η μετάνοια βοηθάει να εξαφανισθή το κακό



Όταν ζητούμε μετάνοια από τον Θεό για τον κόσμο, να βάζουμε και τον

εαυτό μας μέσα σ' αυτούς που έχουν φταίξει

και να μη λέμε: «Βοήθησε τον κόσμο που είναι αμαρτωλός».

Οι Τρεις Παίδες γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, και όμως δεν είπαν «τί φταίμε εμείς;», αλλά είπαν:

«Δικαίως πάθαμε, έπρεπε και περισσότερα να πάθουμε».


Μιλούσαν σαν να ήταν από αυτούς που παρέβησαν τις εντολές του Θεού

πριν από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία,

σαν να ήταν και αυτοί συμμέτοχοι στην αμαρτία, ενώ ήταν αμέτοχοι,

αφού δεν είχαν ακόμη γεννηθή.


Πόσο με συγκινεί η προσευχή που έκαναν, όταν βρίσκονταν μέσα στο καμίνι!

«Δίκαιος ει, Κύριε, επί πασιν οίς εποίησας ημιν... Οτι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν... Και νυν ουκ έστιν ημίν ανοίξαι το στόμα ημών. Μη δη παραδφης ημάς εις τέλος... και μη αποστήσης τό έλεος σου αφ' ημών διά "Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σοϋ».

Δηλαδή, «δίκαια μας τιμωρείς, Κύριε, γιατί αμαρτήσαμε,

αλλά μόνο για χατίρι του Αβραάμ που τον αγαπάς, γιατί δεν αμάρτησε,

μη μας εγκαταλείπης».


Έβαζαν και τον εαυτό τους μέσα στους αμαρτωλούς, και το πίστευαν, γι' αυτό έγινε το καμίνι δροσιά.

Ενώ τον ειδωλολάτρη που πήγε να δη το καμίνι, τον πήραν οι φλόγες (1).

Ο άνθρωπος, αν δεν δουλεύη έτσι, αρχίζει συνέχεια να δικαιολογήται.

«Ο διάβολος με έβαλε και αμάρτησα» ή «ο Αδάμ φταίει, η Εύα φταίει· δεν φταίω εγώ».


Ένας θεολόγος μου είπε μια φορά:

«Και τί χρωστάμε εμείς τώρα να ταλαιπωρούμαστε έξ αιτίας της Εύας;».

«Ευλογημένε άνθρωπε, του λέω, σε πειράζει αυτό για να σωθής;».

Τί φταίει ο Αδάμ ο καημένος ή η Εύα η φουκαριάρα;


Ένα σφάλμα έκαναν και πόσους αιώνες ήταν στον Αδη,

ενώ εμάς ήρθε ο Χριστός και μας λύτρωσε.

«Εβδομηκοντάκις επτά φορές αν αμαρτήσετε και μετανοήσετε, είπε, σας συγχωράω!» (2).

Χιλιάδες φορές αμαρτάνουμε και ο Χριστός μας συγχωράει - αρκεί να μετανοούμε ειλικρινά -,

και να λέμε ότι φταίει ο Αδάμ και η Εύα;


Και να δήτε δεν βάζουν το όνομα Εύα - να δώσουμε το όνομα Εύα σε μια αδελφή,

ή τουλάχιστον Ζωή, αν είναι δύσκολο Εύα!

Μα είναι πολύ αδικημένη!

Αυτή είναι η μάνα μας, η μητέρα όλου του κόσμου,

και ούτε καν το ονομά της δεν θέλουμε να ακούσουμε.


Και την κατάρα, στην ουσία, στον διάβολο την έδωσε ο Θεός.

«Και ο όφις ήταν φρόνιμος» (3).

Μπήκε ο διάβολος στο φίδι, για να ξεγελάση τον άνθρωπο.


Και βλέπεις, όλοι τα βάζουν με την Εύα, ότι αυτή μας χαντάκωσε,

ενώ θα ήμασταν μια χαρά στον Παράδεισο, αν δεν γινόταν η παράβαση!

Αν και εμάς μας έλεγε ο Χριστός, «αφού σφάλατε μία φορά, θα πάτε τόσους αιώνες στον Αδη»,

ε, τότε να έλεγε κανείς κάτι!... Τι αχάριστος κόσμος!


Πάντως η μετάνοια είναι μεγάλη υπόθεση.

Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο άνθρωπος με την μετάνοια μπορεί να αλλάξη την απόφαση τού θεού.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, να έχη τέτοια δύναμη ο άνθρωπος.


Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι.

Λες «ήμαρτον»; Σταματά και σου δίνει ευλογίες.

Όταν δηλαδή συνέρχεται το άτακτο παιδί, μετανοή και δέρεται από τήν συνείδηση του,

τότε ό Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί.


Οι Ισραηλίτες, επειδή είχαν ξεφύγει από τις εντολές του Θεού,

έζησαν στην αιχμαλωσία εβδομήντα πέντε χρόνια.

Και τελικά, όταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ο βασιλιάς Κύρος,

που τολμά να πή κανείς ότι φάνηκε καλύτερος από τους υιούς του Ισραήλ,

οι οποίοι είχαν μολύνει τα ιερά που είχαν για τις θυσίες.


Του άλλαξε το μυαλό ο Θεός και τον έκανε να πιστεύη στον Θεό του Ουρανού.

Έτσι άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, τους έδωσε χρήματα, ξυλεία για τον Ναό,

τους έφτιαξε το τείχος της Ιερουσαλήμ και έδειξε τέτοια καλωσύνη και τέτοια ευλάβεια,

που δεν έδειξαν κατά κάποιον τρόπο ούτε οι Ισραηλίτες (4).


Και όλα αυτά, γιατί μετανόησε και άλλαξε ο λαός (5).

Πόσο βοηθάει η μετάνοια, για να εξαφανισθή το κακό!

Τα βιβλία των Μακκαβαίων να τα διαβάσετε όλα. Είναι πολύ δυνατά.

Τι διαταγή είχε δώσει ό βασιλιάς!

Νά καταπατήσουν οι ελέφαντες τους Ισραηλίτες!


Πήγαν οι άλλοι, ετοίμασαν την τελετή, πότισαν πεντακόσιους ελέφαντες με δυνατό κρασί

και λιβανωτό, για να τους εξαγριώσουν, και περίμεναν τον βασιλιά νά παρουσιασθή,

για να αρχίσουν την τελετή.

Αλλά ο βασιλιάς είχε ξεχάσει την διαταγή που έδωσε.


Πηγαίνει ο ελεφαντάρχης να ειδοποίηση τον βασιλιά, γιατί δεν είχε παρουσιασθή ακόμη.

«Βασιλιά, του λέει, σε περιμένουμε. Όλα τα έχουμε έτοιμα·

τους ελέφαντες, τους Ιουδαίους, οι προσκαλεσμένοι περιμένουν».

«Ποιος σας είπε να κάνετε τέτοιο πράγμα;», του λέει!

Φωνές, απειλές... Και αυτό δέν έγινε μιά φορά άλλα τρεις (6).


Μικρό πράγμα ήταν να ξεχάση ο βασιλιάς την εντολή που είχε δώσει ο ίδιος;

Και όχι μόνον αυτό, αλλά τελικά άλλαξε όλη την στάση του προς τους Ιουδαίους.

Όλη η βάση εκεί είναι: Να μετανοήση ο κόσμος.


- Γέροντα, οι σύλλογοι ειρήνης που ιδρύονται από διάφορα κράτη βοηθούν για την ειρήνη στον κόσμο;

- Εξαρτάται. Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση.

Αλλά, όταν μαζεύωνται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό - άκρη δεν βρίσκεις,

- για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν;


Ο Θεός να με συγχώρεση, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου.

Γίνεται ειρήνη με αμαρτωλό συνεταιρισμό;

Πώς μπορεί να έρθη η ειρήνη, όταν οι άνθρωποι δεν συμφιλιωθούν με τον Θεό;

Μόνον όταν συμφιλιωθη ο άνθρωπος με τον Θεό, έρχεται και η εσωτερική ειρήνη και η εξωτερική.


Για να συμφιλιωθη όμως ο άνθρωπος με τον Θεό,

πρέπει να έρθη σε συναίσθηση, να μετανοήση,

να ζη σύμφωνα με τις εντολές του Θεού,

και τότε έρχεται η Χάρις και η ειρήνη του Θεού μέσα του,

οπότε μπορεί να βοηθήση και για την ειρήνη γύρω του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Βλ. Δαν. 3-11, Προσευχή Αζαρίον και Ύμνος των Τριών Παίδων.
(2) Βλ. Ματθ. 18,22.
(3) Βλ. Γεν. 3, 1.
(4) Βλ. Β' Έσδρ. 1,1 κ.έ.
(5) Βλ. Α ' Έσδρ. 8, 88-92.
(6) Βλ. Γ' Μακ. 5, 1-35.__

[XAPA]

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Γ


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ



- Γέροντα, τα ζώα πώς καταλαβαίνουν την καλωσύνη ενός ανθρώπου;

- Έχουν διαίσθηση και καταλαβαίνουν, αν τα αγαπάς, αν τα πονάς.
Τα ζώα στον Παράδεισο αισθάνονταν την ευωδία της Χάριτος και υπηρετούσαν τον Αδάμ.
Μετά την παράβαση η φύση συστενάζει με τον άνθρωπο.
Να, ο καημένος ο λαγός λ.χ. συνέχεια κοιτάζει φοβισμένος. Η καρδιά του χτυπάει τακ- τακ-τακ.
Λεν κοιμάται καθόλου ο φουκαράς. Πόσο υποφέρει αυτό το αθώο πλασματάκι εξ αιτίας μας!
Όταν όμως ένας άνθρωπος επανέρχεται στην κατάσταση προ της πτώσεως, τα ζώα τον πλησιάζουν ξανά χωρίς φόβο.


ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ

Ό άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό.
Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την Θεία Χάρη να έρθη,
και έρχεται ο διάβολος και τον αλωνίζει.


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Οι καλοί και οι κακοί λογισμοί (1)

Η δύναμη του καλού λογισμού



- Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ' βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ο ευσεβής λογισμός δεν είναι εκριζωτής των παθών, αλλά ανταγωνιστής (2). Τί σημαίνει;

- Κοίταξε να δης: Τα πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας,

αλλά ο ευσεβής, ο καλός, λογισμός μας βοηθάει να μην υποδουλωνώμαστε σ' αυτά.

Όταν ο άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποιήσει μια καλή κατάσταση,

τα πάθη παύουν να ενεργούν, οπότε είναι σαν να μην υπάρχουν.


Δηλαδή ο ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τα πάθη, αλλά τα πολεμάει και μπορεί να τα καταβάλη.

Νομίζω, ο συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν να υποφέρουν οι Άγιοι Επτά Παίδες, η μητέρα τους Αγία

Σολομονή και ο διδάσκαλος τους Άγιος Ελεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς», για να δείξη

ακριβώς την δύναμη του καλού λογισμού.


Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη.

Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν με ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του

και τον εμποδίζουν να εκτοξευθή, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν

τους κακούς λογισμούς στα «αεροδρόμια» του διαβόλου, από τα όποια ξεκινούν.


Γι' αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς,

να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος

και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.

Όταν κανείς κρατά έστω και λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό για κάποιον,

οποιαδήποτε άσκηση και αν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη.


Σε τι θα τον βοηθήση η άσκηση, αν δεν αγωνίζεται παράλληλα να μη δέχεται τους κακούς λογισμούς;

Γιατί να μην αδειάση από το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι του λαδιού, που είναι μόνο για σαπούνι,

και ύστερα να βάλη το καλό λάδι, αλλά βάζει το καλό με το άχρηστο και το μουρνταρεύει;

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άσκηση.


Κάποιος νέος λ.χ. πολεμείται από τον διάβολο και έχει ακάθαρτους λογισμούς και κάνει αγρυπνίες,

νηστείες, τριήμερα, για να απαλλαγή από αυτούς.

Ένας αγνός λογισμός όμως που θα φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη και από τις αγρυπνίες

και από τις νηστείες που κάνει και τον βοηθάει πιο θετικά.



- Γέροντα, όταν λέτε «αγνός λογισμός», αναφέρεσθε μόνο σε ειδικά θέματα ή και σε γενικώτερα

- Και σε γενικώτερα. Γιατί ο άνθρωπος, όταν τα βλέπη όλα με καλούς λογισμούς,

εξαγνίζεται και χαριτώνεται από τον Θεό.

Με τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους,

εμποδίζει την θεία Χάρη να έρθη, και έρχεται έπειτα ο διάβολος και τον αλωνίζει.



- Δηλαδή, Γέροντα, επειδή κατακρίνει, δίνει δικαίωμα στον διάβολο να τον αλωνίση;

- Ναί. Όλη η βάση είναι ο καλός λογισμός.

Αυτό είναι που ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό.

Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τα βλέπη όλα καθαρά.

Είναι αυτό που είπε ο Χριστός: ­Μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. (4).


Μετά φθάνει ο άνθρωπος σε μία κατάσταση που βλέπει τα πάντα με τα πνευματικά μάτια.

όχι με τα ανθρώπινα.

Όλα τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια.

Πρέπει να προσέχουμε να μη δεχώμαστε τα πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, για να μη μολύνουμε

­τον Ναόν τον Αγίου Πνεύματος (5) και απομακρυνθή η Χάρις του Θεού, με αποτέλεσμα να σκοτισθούμε.


Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη την καρδιά μας αγνή, έρχεται και κατοικεί μέσα μας,

γιατί αγαπάει την αγνότητα

- γι' αυτό και παρουσιάσθηκε σαν περιστέρι.




ΓΈΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΠΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ή λέξη λογισμός» στην ασκητική γλώσσα δηλώνει είτε μια απλή σκέψη που περνάει από τον νου, είτε μία κίνηση της ψυχής προς το καλό ή προς το κακό, είτε μία τάση καλή ή κακή, η οποία έχει αποκτηθή με την συνεργασία
του νου, της συνειδήσεως, του συναισθήματος και της βουλήσεως. Επειδή οι λογισμοί προηγούνται κάθε πράξεως, γι' αυτό ο αγώνας κάθε πιστού, αλλά κυρίως του μοναχού, για να είναι σωστός, πρέπει να στρέφεται
πρωταρχικά στην εξέταση των λογισμών, ώστε να καλλιεργούνται οι καλοί και να αποβάλλωνται οι κακοί.

(2)Βλ. Δ' Μακ. 3,5.

(3) Βλ. Δ' Μακ. 5,1 κ.έ.

(4) Ίω. 7, 24.

(5) Βλ. Α ' Κορ. 6, 19 καί 3, 16.

[XAPA]

Η μεγαλύτερη αρρώστια: οι αριστεροί λογισμοί



- Γέροντα, αγωνιώ, όταν έχω να τακτοποιήσω ένα πρόβλημα, και δεν μπορώ να κοιμηθώ.

- Σ' εσένα το βασικό πρόβλημα είναι οι πολλοί λογισμοί.

Αν δέν είχες αυτούς τους πολλούς λογισμούς,

θα μπορούσες να αποδώσης πολύ περισσότερα

και στην διακονία σου και στα πνευματικά σου.

Άκου έναν τρόπο, για να αποφεύγης τους πολλούς λογισμούς:


Όταν σου έρχεται στον νου κάτι που πρόκειται π.χ. να κάνης αύριο, να λες στον λογισμό σου:

Αυτή η δουλειά δεν είναι για σήμερα. θα την σκεφθώ αύριο».

Επίσης, όταν είναι να αποφασίσης για κάτι, μην ταλαιπωρήσαι με την σκέψη

να βρης το καλύτερο και αναβάλλεις συνέχεια.


Διάλεξε κάτι και προχώρα. Άφησε έπειτα τον Θεό να φροντίση για τα παραπέρα.

Προσπάθησε να αποφεύγης την σχολαστικότητα, για να μη ζαλίζης το μυαλό σου.

Να κάνης ό,τι μπορείς - με φιλότιμο και να κινήσαι απλά και με μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Τον υποχρεώνουμε, κατά κάποιον τρόπο, τον Θεό να βοηθήση,

όταν αναθέτουμε το μέλλον και τις ελπίδες μας σ' Αυτόν.


Με τους πολλούς λογισμούς κι ένας υγιής άνθρωπος αχρηστεύεται.

Ένας που πάσχει και υποφέρει, είναι δικαιολογημένος, αν στενοχωριέται.

Ένας όμως που έχει την υγεία του και ζαλίζεται και υποφέρει

από αριστερούς λογισμούς, αυτός είναι για δέσιμο!


Να είναι μια χαρά και να βασανίζεται με τους λογισμούς του!

Στην εποχή μας η μεγαλύτερη αρρώστια είναι οι μάταιοι λογισμοί των κοσμικών ανθρώπων.

Οι άνθρωποι όλα μπορεί να τα έχουν εκτός από καλούς λογισμούς.

Ταλαιπωρούνται, γιατί δεν αντιμετωπίζουν τα πράγματα πνευματικά.


Π.χ. ξεκινάει κανείς να πάη κάπου, παθαίνει μια μικρή βλάβη η μηχανή του αυτοκινήτου του,

και καθυστερεί λίγο να φθάση στον προορισμό του.

Αν εχη καλό λογισμό, θα πη:

«Φαίνεται, ο Καλός Θεός έφερε αυτό το εμπόδιο, γιατί ίσως θα πάθαινα κάποιο ατύχημα,

αν δεν είχα αυτήν την καθυστέρηση.


Πώς να Σε ευχαριστήσω, Θεέ μου, γι' αυτό; », και δοξάζει τον Θεό.

Ενώ, αν δεν εχη καλό λογισμό, δεν θα αντιμετώπιση πνευματικά την κατάσταση,

θα τα βάλη με τον Θεό και θα βρίζη:

«Να, θα πήγαινα νωρίτερα, άργησα, τι αναποδιά! Και Αυτός ο Θεός... ».

Ο άνθρωπος, όταν δέχεται ό,τι του συμβαίνει με δεξιό λογισμό, βοηθιέται.

Ενώ, όταν δουλεύη αριστερά, βασανίζεται, λειώνει, παλαβώνει.


Μια φορά, πριν από χρόνια, μπήκαμε σε ένα φορτηγό που είχε για καθίσματα κάτι σανίδες,

για να έρθουμε από την Ουρανούπολη στην Θεσσαλονίκη.

Μέσα ήταν άνω-κάτω. βαλίτσες, πορτοκάλια, ψάρια, βρώμικα καφάσια από ψάρια που τα επέστρεφαν,

παιδιά από την Αθωνιάδα, άλλα καθιστά, άλλα όρθια, καλόγεροι, λαϊκοί...


Ενας λαϊκός ήρθε και κάθησε δίπλα μου.

Ήταν και χονδρός και, επειδή κάπως στριμώχθηκε, έβαλε τις φωνές: «Τι κατάσταση είναι αυτή!... ».

Πιο εκεί ήταν ένας μοναχός που, ο φουκαράς, ήταν κουκουλωμένος μέχρι επάνω από τα καφάσια

και μόνον το κεφάλι του είχε έξω.


Εν τω μεταξύ, όπως κουνιόταν το φορτηγό - ο δρόμος ήταν ένας καρρόδρομος χαλασμένος -,

έπεφταν τα στοιβαγμένα καφάσια και ο καημένος προσπαθούσε να τα πετάη αριστερά

- δεξιά με τα χέρια του, για να μην τον χτυπήσουν στο κεφάλι.

Και ο άλλος φώναζε, επειδή καθόταν λίγο στριμωχτά.

Δεν βλέπεις, του λέω, εκείνος πως είναι, κι εσύ φωνάζεις; ».


Ρωτάω και τον μοναχό: «Πώς τα περνάς, πάτερ; ».

Κι εκείνος χαμογελώντας μου λέει: «Από την κόλαση, Γέροντα, καλύτερα είναι εδώ»!

Ο ένας βασανιζόταν, αν και καθόταν,

και ο άλλος χαιρόταν, παρόλο που τα καφάσια κόντευαν να τον κουκουλώσουν.

Και είχαμε δυο ώρες δρόμο. δεν ήταν και κοντά.


Ο νους του λαϊκού γύριζε στην άνεση που θα είχε, αν ταξίδευε με λεωφορείο, και πήγαινε να σκάση,

ενώ ο μοναχός σκεφτόταν την στενοχώρια που θα είχε, αν βρισκόταν στην κόλαση, και ένιωθε χαρά.

Σκέφθηκε: «Σε δυο ώρες θα φθάσουμε και θα κατεβούμε,

ενώ οι καημένοι στην κόλαση ταλαιπωρούνται αιώνια.

Ύστερα εκεί δεν έχει καφάσια, κόσμο κ.λπ., αλλά είναι κόλαση.

Δόξα Σοι ο Θεός, εδώ είμαι καλύτερα».



- Πού οφείλεται, Γέροντα, η διαφορά εμπιστοσύνης λ.χ. δύο υποτακτικών προς τον Γέροντα τους;

- Στον λογισμό.

Μπορεί κανείς να έχη χαλασμένο λογισμό για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε.

Αν ο άνθρωπος δεν εχη καλό λογισμό και δεν βγάζη τον εαυτό του από τις ενέργειες του

- αν ενεργή δηλαδή με ιδιοτέλεια -, δεν βοηθιέται ούτε και από έναν Άγιο.


Όχι άγιο Γέροντα ή άγια Γερόντισσα να εχη,

όχι τον Άγιο Αντώνιο να είχε Γέροντα,

αλλά και όλους τους Άγιους, δεν μπορεί να βοηθηθή.

Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να βοηθήση έναν τέτοιον άνθρωπο,

αν και το θέλη πολύ.

Όταν κανείς αγαπάη τον εαυτό του, έχη δηλαδή φιλαυτία,

όλα τα ερμηνεύει όπως τα αγαπάει ο εαυτός του.


Και βλέπεις, άλλοι τα ερμηνεύουν αμαρτωλά, άλλοι όπως τους αναπαύει,

και σιγά-σιγά γίνονται φυσιολογικές αυτές οι παράλογες ερμηνείες τους.

Όπως και αν φερθής, σκανδαλίζονται.

Είναι μερικοί που, αν τους προσέξης λίγο, αν τους πης έναν καλό λόγο, πετούν.

Αν δεν τους προσέξης, λυπούνται πολύ, πιάνουν τα άκρα, που είναι του πειρασμού.


Βλέπουν λ.χ. μία κίνηση και λένε: «α! έτσι θα έγινε»,

και ύστερα καταλήγουν να είναι σίγουροι ότι έτσι έγινε.

Η βλέπουν τον άλλον σοβαρό και νομίζουν ότι κάτι έχει μαζί τους,

ενώ ο άλλος μπορεί να είναι σοβαρός, γιατί τον απασχολεί κάτι.


Προ ημερών ήρθε και σ' εμένα κάποιος και μου είπε:

«Γιατί παλιά μου μιλούσε ο τάδε και τώρα δεν μου μιλάει;

Του είχα κάνει μια παρατήρηση, μήπως γι' αυτό; ».

«Κοίταξε, του λέω, μπορεί να σε είδε και να μη σε πρόσεξε

ή είχε κανέναν άρρωστο και είχε στον νου του να ψάξη για γιατρό

ή να βρη συνάλλαγμα, για να πάη στο εξωτερικό κ.λπ. ».


Και πράγματι ο άλλος είχε άρρωστο άνθρωπο, είχε ένα σωρό φροντίδες,

και αυτός είχε την απαίτηση να σταθή να του μιλήση και έβαζε ένα σωρό λογισμούς.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι καλοί λογισμοί φέρνουν την πνευματική υγεία



- Γέροντα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του αδύνατου λογισμού;

- Τί εννοείς; Πρώτη φορά το ακούω αυτό.


- Είχατε πει, το να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, να παρεξηγήση μια συμπεριφορά...

- Καί το είπα αδύνατο λογισμό αυτό;


- Θυμήθηκα εκείνον πού ήθελε να μείνη κοντά σας ως υποτακτικός καί του είπατε: «Δεν σε κρατώ,

γιατί έχεις αδύνατο λογισμό».


- Όχι, δεν το είπα έτσι. «Δεν σε παίρνω, του είπα, για υποτακτικό, γιατί δεν έχεις υγεία πνευματική».

«Τί θα πη υγεία πνευματική; », με ρωτάει.

«Δεν έχεις καλούς λογισμούς, του λέω.

Σαν άνθρωπος θα έχω τα κουσούρια μου, και σαν καλόγερος τόσα χρόνια θα έχω και μερικές αρετές.

Αν δεν έχης καλό λογισμό, θα βλάπτεσαι και από τα κουσούρια μου και από τις αρετές μου».

Για ένα μικρό παιδί μπορεί να πη κανείς ότι έχει αδύνατο λογισμό, γιατί είναι ακόμη ανώριμο,

όχι όμως για έναν μεγάλο.


- Όλοι οι μεγάλοι, Γέροντα, είναι ώριμοι;

- Μερικοί από το κεφάλι τους δεν ωριμάζουν. Άλλο, αν δεν τους κόβη.

Όταν κάποιος δεν κινήται απλά, ο λογισμός του πηγαίνει στο κακό και όλα τα παίρνει στραβά.

Αυτός δεν έχει υγεία πνευματική και δεν βοηθιέται ούτε από το καλό. βασανίζεται και με το καλό.


- Αν δούμε, Γέροντα, μια αταξία, συμφέρει να ψάξουμε να βρούμε ποιος την έκανε;

- Ψάξε πρώτα να δής μήπως την έκανες εσύ. Αυτό είναι πιο καλό!


- Όταν όμως, Γέροντα, μου δίνουν αφορμές οι άλλοι;

- Εσύ πόσες αφορμές έδωσες; Αν το σκεφθής αυτό,

θα καταλάβης ότι κάνεις λάθος αντιμετωπίζοντας έτσι τα πράγματα.



- Και όταν λέμε: «αυτό μάλλον θα το έκανε η τάδε αδελφή», είναι και αυτό αριστερός λογισμός;

- Είσαι σίγουρη πως το έκανε αυτή η αδελφή;



- Όχι, αλλά επειδή και άλλη φορά έκανε κάτι ανάλογο.

- Πάλι αριστερός λογισμός είναι, αφού δεν είσαι σίγουρη.

Ύστερα, ακόμη και αν το έκανε αυτή η αδελφή, ποιος ξέρει πώς και γιατί το έκανε.


- Όταν όμως, Γέροντα, βλέπω λ.χ. ότι μια αδελφή έχει κάποιο πάθος;

- Γερόντισσα είσαι; Η Γερόντισσα φέρει ευθύνη, γι' αυτό πρέπει να εξετάζη τα πάθη σας.

Εσείς όμως γιατί να εξετάζετε τα πάθη της άλλης;

Ακόμη δεν έχετε μάθει να κάνετε δουλειά στον εαυτό σας.

Αν θέλετε να κάνετε δουλειά στον εαυτό σας, να μην εξετάζετε τι κάνουν οι άλλοι γύρω σας,

αλλά να φέρνετε καλούς λογισμούς και για τα καλά και για τα άσχημα που βλέπετε στους άλλους.


Άσχετα με τι σκοπό κάνει κάτι ο άλλος, εσείς βάλτε έναν καλό λογισμό.

Ο καλός λογισμός έχει μέσα αγάπη, αφοπλίζει τον άλλον και τον κάνει να σου φερθή καλά.

Θυμάστε εκείνες τις καλόγριες που πέρασαν τον ληστή για αββά;

Όταν αποκαλύφθηκε, νόμιζαν ότι κάνει τον δια Χριστόν σαλό και παριστάνει τον ληστή

και άλλο τόσο τον είχαν σε ευλάβεια.

Τελικά έσωσαν και αυτόν και τους συντρόφους του (1).



- Όταν, Γέροντα, μια αδελφή μου λέη κάποιο ψέμα...

- Και αν αναγκάσθηκε εξ αιτίας σου να πη ένα ψέμα ή αν ξέχασε, και αυτό που σου είπε δεν είναι ψέμα;

Ζητάει λ.χ. η άρχοντάρισσα από την μαγείρισσα σαλάτα και εκείνη της λέει «δεν έχω»,

ενώ η άρχοντάρισσα ξέρει ότι έχει.


Αν η αρχοντάρισσα δεν έχη καλούς λογισμούς, θα πη: «ψέματα μου λέει».

Αν όμως έχη καλούς λογισμούς, θα πη: «η καημένη, ξέχασε ότι είχε σαλάτα, γιατί είχε πολλή δουλειά»,

ή «την κράτησε για κάποια άλλη περίπτωση».

Δεν έχεις πνευματική υγεία, γι' αυτό σκέφτεσαι έτσι.


Άν είχες πνευματική υγεία, θα έβλεπες και τα ακάθαρτα καθαρά.

Όπως θα έβλεπες τα φρούτα, έτσι θα έβλεπες και την κοπριά, γιατί η κοπριά βοήθησε να γίνουν τα φρούτα.

Όποιος έχει καλούς λογισμούς, έχει πνευματική υγεία και το κακό το μετατρέπει σε καλό.

Θυμάμαι στην Κατοχή, όσα παιδιά είχαν γερό οργανισμό,

έτρωγαν με όρεξη ένα κομμάτι μπομπότα (2) και ήταν όλο υγεία.


Ένω κάτι πλουσιόπαιδα, παρόλο πού έτρωγαν ψωμί με βούτυρο, επειδή δεν είχαν γερό οργανισμό,

ήταν φιλάσθενα.

Έτσι και στην πνευματική ζωή.

Ένας, αν έχη καλούς λογισμούς, και να τον χτυπήσης άδικα, θα πη:

«Το επέτρεψε ο Θεός, για να εξοφλήσω παλιά μου σφάλματα, δόξα τω Θεώ!.


Ένω ένας άλλος που δεν έχει καλούς λογισμούς, και να πας να τον χαϊδέψης,

θα νομίζη πως πας να τον χτυπήσης.

Πάρτε παράδειγμα από έναν μεθυσμένο. Άν είναι κακός, τα σπάζει όλα επάνω στο μεθύσι.

Αν είναι καλός, ή θα κλαίη ή θα συγχωράη.

Ένας μεθυσμένος έλεγε: «Χαρίζω από έναν κουβά λίρες σε όποιον με φθονεί!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ανάμεσα στις διηγήσεις για τους μοναχούς των πρώτων χρόνων αναφέρεται και το εξής περιστατικό:

Ένας αρχιληστής, για να μπόρεση να ληστέψη ένα καλά οχυρωμένο γυναικείο μοναστήρι, μεταμφιέσθηκε σε μοναχό και ζήτησε κατάλυμα για την νύχτα. Η ηγουμένη και όλες οι αδελφές τον δέχτηκαν σαν μεγάλο αββά με πολύ σεβασμό.
Συγκεντρώθηκαν όλες οι μοναχές, για να πάρουν την ευχή του, του έπλυναν τα πόδια και πήραν ευλογία το απόπλυμα.

Μια παράλυτη αδελφή, που νίφτηκε με αυτό με πίστη, θεραπεύτηκε και πήγε προς έκπληξη όλων να πάρη κι εκείνη την ευχή του. Ο αρχιληστής βλέποντας το θαύμα αλλοιώθηκε εσωτερικά, μετάνοιωσε, πέταξε το σπαθί που είχε κρυμμένο κάτω από το ράσο του και μετά από λίγο καιρό και αυτός και οι σύντροφοι του έγιναν μοναχοί και έζησαν με ακρίβεια την μοναχική ζωή. (Βλ. Δ. Τσάμη, Μητερικόν, τόμος Γ ', Θεσσαλονίκη 1992, σ. 18-24).

(2) Καλαμποκήσιο ψωμί.

[XAPA]

Όποιος έχει καλούς λογισμούς, όλα καλά τα βλέπει.



Μου είπαν μερικοί ότι σκανδαλίζονται, γιατί βλέπουν πολλά στραβά στην Εκκλησία, και εγώ τους είπα:

Αν ρωτήσης μια μύγα: «Εχει λουλούδια εδώ στην περιοχή; », θα πη: «δεν ξέρω. εκεί κάτω στον λάκκο έχει

κονσερβοκούτια, κοπριές, ακαθαρσίες», και θα σου αραδιάση όλες τις βρωμιές στις όποιες πήγε.


Αν όμως ρωτήσης μια μέλισσα: «είδες καμμιά ακαθαρσία εδώ στην περιοχή; », θα σου πη:

«ακαθαρσία; όχι, δεν είδα πουθενά. εδώ ο τόπος είναι γεμάτος από ευωδιαστά λουλούδια» και θα σου

αναφέρη ένα σωρό λουλούδια του κήπου, του αγρού κ.λπ.


Βλέπεις, η μύγα ξέρει μόνον που υπάρχουν σκουπίδια, ενώ η μέλισσα ξέρει πως εκεί πέρα είναι ένας κρίνος,

πιο εκεί ένα ζουμπούλι...

Όπως έχω καταλάβει, άλλοι άνθρωποι μοιάζουν με την μέλισσα και άλλοι με την μύγα.

Αυτοί που μοιάζουν με την μύγα ψάχνουν σε κάθε περίπτωση να βρουν τι κακό υπάρχει και ασχολούνται μ' αυτό.

δεν βλέπουν πουθενά κανένα καλό.


Αυτοί που μοιάζουν με την μέλισσα βρίσκουν παντού ο,τι καλό υπάρχει.

Ο βλαμμένος άνθρωπος βλαμμένα σκέφτεται, όλα τα παίρνει αριστερά, όλα τα βλέπει ανάποδα.

Ενώ, όποιος έχει καλούς λογισμούς, ό,τι και να δη, ο,τι και να του πης, θα βάλη καλό λογισμό.

Μια φορά ένα παιδί δευτέρας γυμνασίου ήρθε στο Καλύβι και χτύπησε το σιδεράκι στην πόρτα.


Είχα ένα τσουβάλι γράμματα να διαβάσω, αλλά είπα, ας βγώ να δώ τι θέλει.

«Τί είναι, παλληκάρι; », του λέω. «Αυτό είναι το Καλύβι του πατρός Παϊσίου; με ρωτάει. Θέλω τον πατέρα Παΐσιο».

«Αυτό είναι, αλλά αυτός δεν είναι εδώ. πήγε να αγοράση τσιγάρα», του λέω.

«Φαίνεται κάποιον πήγε να εξυπηρέτηση», μου λέει με καλό λογισμό.


«Γιά τον εαυτό του πήγε να τα άγοράση, του λέω. Του είχαν τελειώσει και έκανε σαν τρελλός για τα τσιγάρα.

Έμενα με άφησε εδώ μόνον μου και ούτε ξέρω πότε θα γυρίση. Αν δω ότι αργεί, θα σηκωθώ να φύγω».

Βούρκωσαν τα μάτια του και με καλό πάλι λογισμό είπε: «Τον κουράζουμε τον Γέροντα».

«Τί τον θέλεις; », τον ρωτάω. «Την ευχή του θέλω να πάρω», μου λέει.


«Τι ευχή να πάρης, μωρέ! Αυτός είναι πλανεμένος. δεν έχει χαΐρι. εγώ τον ξέρω καλά.

Μην περιμένης άδικα, γιατί, κι όταν γυρίση, θα είναι νευριασμένος, ίσως είναι και μεθυσμένος, επειδή πίνει κιόλας».

Αλλα εκείνο έβαζε συνέχεια καλό λογισμό.

«Τέλος πάντων, του λέω, εγώ θα περιμένω λίγο ακόμη, τί θέλεις να του πω; ».


«Εχω ένα γράμμα να του δώσω, μου λέει, αλλά θα περιμένω να πάρω και την ευχή του».

Είδατε; Ό,τι του έλεγα, το έπαιρνε με καλό λογισμό.

Του είπα: «σαν τρελλός έκανε για τα τσιγάρα» καί το καημένο αναστέναξε, βούρκωσαν τα μάτια του.

«Ποιός ξέρει, είπε, κάποιον θα ήθελε να εξυπηρέτηση».


Άλλοι τόσα διαβάζουν, κι εκείνο, παιδάκι δευτέρας γυμνασίου, και να εχη τόσο καλούς λογισμούς!

Να του χαλάς τον λογισμό και αυτό να φτιάχνη καλύτερο λογισμό

και να βγάζη πιο καλό συμπέρασμα.

Το θαύμασα!

Πρώτη φορά είδα τέτοιο πράγμα!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Λογισμοί του αγιασμένου ανθρώπου και λογισμοί του πονηρού ανθρώπου.



- Γέροντα, αυτός πού έχει αγιότητα καταλαβαίνει ποιος είναι πονηρός;

- Ναι, τον πονηρό τον καταλαβαίνει, όπως καταλαβαίνει και την αγιότητα ενός Αγίου.

Βλέπει το κακό, άλλα συγχρόνως βλέπει και τον εσωτερικό άνθρωπο

και διακρίνει ότι το κακό είναι του πειρασμού και έρχεται απ' έξω.

Με τα μάτια της ψυχής του βλέπει τα δικά του σφάλματα μεγάλα, ενώ των άλλων μικρά.

Τα βλέπει στ' αλήθεια μικρά, όχι ψεύτικα.


Μπορεί να βλέπη ότι είναι εγκλήματα, αλλά δικαιολογεί με την καλή έννοια

τις πονηριές του κακού ανθρώπου. δεν τον περιφρονεί, δεν τον θεωρεί κατώτερο του.

Μπορεί μάλιστα να τον θεωρή και καλύτερο από τον εαυτό του

και να τον ανέχεται εν γνώσει του για πολλούς λόγους.


Βλέπει λ.χ. την κακότητα ενός εγκληματία, αλλά σκέφτεται ότι εκείνος έφθασε στο σημείο

να κάνη εγκλήματα, γιατί δεν βοηθήθηκε, και ότι θα μπορούσε και ο ίδιος να ήταν στην θέση του,

αν δεν τον βοηθούσε ο Θεός.

Έτσι δέχεται πολλή Χάρη.


Αντίθετα, ο πονηρός άνθρωπος, ενώ βλέπει την αγιότητα του άλλου,

δεν γνωρίζει τους καλούς λογισμούς που έχει, όπως ούτε ο διάβολος τους γνωρίζει.

Όποιος κάνει λεπτή εργασία, δικαιολογεί τον άλλον και όχι τον εαυτό του.

Και όσο προχωρεί πνευματικά, τόσο ελευθερώνεται και τόσο αγαπά τον Θεό και τους ανθρώπους.


Τότε δεν μπορεί να καταλάβη τι θα πη κακία, γιατί όλο καλούς λογισμούς έχει για τους άλλους

και όλο αγνά σκέφτεται και τα βλέπει όλα πνευματικά, άγια.

Ωφελείται ακόμη και από τις πτώσεις των συνανθρώπων του, τις όποιες χρησιμοποιεί για γερό φρένο

στον εαυτό του, για να προσέχη να μην εκτροχιασθή.


Αντίθετα, ένας που δεν έχει εξαγνισθή, σκέφτεται πονηρά και βλέπει όλα τα πράγματα πονηρά.

Ακόμη και τα καλά τα μολύνει με την πονηρία του.

Δεν ωφελείται ούτε και από τις αρετές των άλλων, γιατί είναι σκοτισμένος

από την μαυρίλα του ανθρωποκτόνου, οπότε και αυτές τις ερμηνεύει με το πονηρό του λεξικό.


Πάντα είναι στενοχωρημένος και πάντα στενοχωρεί τους συνανθρώπους του

με την πνευματική του αυτή μαυρίλα.

Αν θέλη να ελευθερωθή, πρέπει να καταλάβη ότι έχει ανάγκη από εξαγνισμό,

για να έρθη και η διαύγεια η πνευματική, η κάθαρση του νου και της καρδιάς.



- Και όταν, Γέροντα, ο ίδιος άνθρωπος γίνεται πότε πονηρός και πότε καλός;

- Τότε δέχεται ανάλογες επιδράσεις και αλλοιώσεις. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός.

Οι πονηροί λογισμοί άλλοτε είναι του πειρασμού και άλλοτε ο ίδιος ο άνθρωπος σκέφτεται πονηρά.

Πολλές φορές δηλαδή ο πειρασμός δημιουργεί καταστάσεις,

για να φέρνουν οι άνθρωποι κακούς λογισμούς.


Έναν αρχιμανδρίτη, όταν ήρθε για πρώτη φορά στο Καλύβι, δεν πρόλαβα να τον δω.

Την δεύτερη φορά που ήρθε, δεν μπορούσα να τον δω, επειδή ήμουν βαριά άρρωστος,

και του είπα να ερθη μια άλλη φορά, για να συζητήσουμε.

Τότε εκείνος μπήκε σε λογισμούς ότι δεν τον θέλω, ότι έχω κάτι μαζί του,

και πήγε κάτω στο μοναστήρι και έκανε παράπονα.

Αυτό όλο ήταν του πειρασμού.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι λογισμοί του ανθρώπου δείχνουν την πνευματική του κατάσταση


- Γέροντα, πώς γίνεται το ίδιο πράγμα να το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι;

- Όλα τα μάτια βλέπουν το ίδιο καθαρά;

Για να δη κανείς καθαρά, πρέπει να εχη τα μάτια της ψυχής του υγιέστατα, γιατί τότε έχει

την εσωτερική καθαρότητα.



- Γιατί, Γέροντα, μερικές φορές, το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία;

- Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του.

Το κάθε πράγμα μπορείς να το δης από την καλή του πλευρά ή από την κακή του πλευρά.

Είχα ακούσει το εξής περιστατικό: Σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό

να κάνουν εσπερινό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμικοί, γιατί το μοναστήρι ήταν

περιτριγυρισμένο από σπίτια που σιγά-σιγά είχαν χτισθή εκεί κοντά.


Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα.

Όταν το έμαθε, στενοχώρια, κακό! Ώ, μολύνθηκε το κελλί! Τρομερό, χάθηκε ο κόσμος!

Παίρνει οινόπνευμα, ρίχνει στο πάτωμα και βάζει φωτιά, για να το απολυμάνη!

Παραλίγο να κάψη το μοναστήρι.


Το πάτωμα του κελλιού του το έκαψε, τον λογισμό του όμως δεν τον έκαψε.

Εκείνον έπρεπε να κάψη, γιατί το κακό στον λογισμό του βρισκόταν.

Αν έφερνε καλό λογισμό και έλεγε ότι η γυναίκα μπήκε στο κελλί από ευλάβεια, για να ωφεληθή,

για να πάρη χάρη και να αγωνισθή και αυτή στο σπίτι της, θα αλλοιωνόταν πνευματικά και

θα δόξαζε τον Θεό.


Απο την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση.

Οι άνθρωποι κρίνουν τα πράγματα ανάλογα με το περιεχόμενο που έχουν μέσα τους.

Αν δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, βγάζουν λάθος συμπεράσματα και αδικούν τον άλλον.

Αν λ.χ. δη κάποιον αργά το βράδυ έξω ένας που κάνει ελεημοσύνες την νύχτα, για να μην τον βλέπουν,

ποτέ δεν θα βάλη κακό λογισμό.


Αν τον δη όμως κάποιος που ξενυχτάει στην αμαρτία, θα πη: «το τέρας, ποιος ξέρει που ξενυχτούσε»,

γιατί τέτοιες εμπειρίες έχει.

Η, αν ακούγωνται την νύχτα από τον επάνω όροφο ντούκ-ντούκ, ένας που έχει καλούς λογισμούς θα πη:

¨μετάνοιες κάνει», ενώ ένας που δεν έχει καλούς λογισμούς θα πη: «όλη την νύχτα χορεύει».


Αν ακούγεται μελωδία, ο ένας θα πη: «τί ωραίες ψαλμωδίες», ενώ ο άλλος θα πη: «τί τραγούδια είναι αυτά; ».

Θυμάστε πως αντιμετώπισαν τον Χριστό οι δύο ληστές που είχαν σταυρωθή μαζί Του;

Και οι δύο έβλεπαν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό, την γη να σείεται κ.λπ. Τι λογισμό όμως έβαλε ο ένας και τι ό άλλος!


Ο ένας, ο εξ ευωνύμων, βλασφημούσε και έλεγε:

­εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς. (1).

Ο άλλος, ο εκ δεξιών, έλεγε:

­Ήμείς μέν άξια ών επράξαμεν απολαμβάνομεν ούτος δέ ουδέν άτοπον έπραξε (2).

Ο ένας σώθηκε, ο άλλος κολάσθηκε.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Λουκ. 23, 39.
(2) Βλ. Λουκ. 23, 41.