Οι δαιμονισμένοι αντιδρούν σε οτιδήποτε ιερό
- Γέροντα, πώς μπορεί κανείς να καταλάβη αν κάποιος είναι δαιμονισμένος και όχι ψυχοπαθής;
- Αυτό και ένας απλός γιατρός, ευλαβής, μπορεί να το καταλάβη.
Όσοι πάσχουν από δαιμόνιο, όταν πλησιάσουν σε κάτι ιερό, τινάζονται. Έτσι φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουν δαιμόνιο.
Λίγο αγιασμό αν τους δώσης ή με άγιο Λείψανο αν τους σταύρωσης, αντιδρούν,
επειδή στρυμώχνονται μέσα τους τα δαιμόνια, ενώ, αν έχουν ψυχοπάθεια, δεν αντιδρούν καθόλου.
Ακόμη και επάνω σου αν έχης έναν σταυρό και τους πλησίασης, ανησυχούν, ταράζονται.
Κάποτε σε μια αγρυπνία στο Αγιον Όρος μου είπαν οι πατέρες
ότι έχουν τον λογισμό πως κάποιος λαϊκός που ήταν εκεί είχε δαιμόνιο.
Κάθησα στο διπλανό στασίδι και ακούμπησα επάνω του τον σταυρό μου που έχει Τίμιο Ξύλο.
Τινάχθηκε επάνω. σηκώθηκε και πήγε στην άλλη μεριά.
Όταν έφυγε λίγο ο κόσμος, πήγα με τρόπο δίπλα του. Πάλι τα ίδια. Κατάλαβα ότι πράγματι είχε δαιμόνιο.
Οταν μου φέρνουν στο Καλύβι παιδάκια και μου λένε ότι έχουν δαιμόνιο, για να διαπιστώσω αν είναι δαιμονισμένα,
μερικές φορές παίρνω ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου και το κρύβω στην χούφτα μου.
Και να δήτε, ενώ έχω κλειστά και τα δυό χέρια μου, το παιδάκι, αν έχη δαιμόνιο,
κοιτάζει φοβισμένο το χέρι με το όποιο κρατώ το άγιο Λείψανο.
Αν όμως δεν έχη δαιμόνιο, αλλά λ.χ. κάποια αρρώστια εγκεφαλική, δεν αντιδρά καθόλου.
Άλλοτε πάλι τους δίνω νερό στο όποιο προηγουμένως έχω βουτήξει τεμάχιο άγιου Λειψάνου,
αλλά, αν έχουν δαιμόνιο, δεν το πίνουν απομακρύνονται.
Σε ένα δαιμονισμένο παιδάκι έδωσα μια φορά να φάη πρώτα γλυκά, για να διψάση πολύ, και μετά του έφερα από αυτό το νερό.
«Στον Γιαννάκη, είπα, θα δώσω πιο καλό νερό».
Μόλις ήπιε λίγο, άρχισε να φωνάζη: «Αυτό το νερό με καίει. Τί έχει μέσα; ».
«Τίποτε», του λέω. «Τί με κάνεις; με καίει», φώναζε.
«Δεν καίει εσένα. κάποιον άλλον καίει», του λέω.
Το σταύρωνα στο κεφάλι, και τινάζονταν τα χέρια, τα πόδια του... Έπαθε δαιμονική κρίση. Το δαιμόνιο το έκανε ένα κουβάρι.
Θυμάστε κι εκείνον τον φοιτητή που είχε έρθει εδώ παλιά;
«Έχω μέσα μου δαιμόνιο, μου έλεγε, και με τυραννάει πολύ.
Περνάω μαρτύριο από τον δαίμονα, γιατί με αναγκάζει να λέω και αισχρά.
Έχω φθάσει σε απελπισία. Αισθάνομαι να με πιέζη μέσα μου, να με σφίγγη πότε έδώ, πότε εκεί»,
και ο καημένος έδειχνε την κοιλιά του, το στήθος, τα πλευρά, τα χέρια
Επειδή ήταν πολύ ευαίσθητος, για να μην τον πληγώσω και για να τον παρηγορήσω, του είπα:
« Κοίταξε, δεν έχεις μέσα σου δαιμόνιο. μια εξωτερική δαιμονική επίδραση είναι επάνω σου».
Όταν πήγαμε στην εκκλησία, είπα στις αδελφές που ήταν εκεί να κάνουν ευχή για το δυστυχισμένο πλάσμα του Θεού,
κι εγώ πήρα από το Ιερό ένα τεμάχιο αγίου Λειψάνου του Αγίου Αρσενίου, τον πλησίασα και τον ξαναρώτησα:
«Σε ποιό σημείο σε πιέζει και σε βασανίζει ο δαίμονας; Πού νομίζεις ότι βρίσκεται; ». Μου έδειξε τότε τα πλευρά του.
«Πού, εδώ; », τον ρώτησα και ακούμπησα επάνω την χούφτα μου με το άγιο Λείψανο.
Βγάζει αμέσως ένα ουρλιαχτό! «Μ' έκαψες, μ' έκαψες! Δεν φεύγω...ω...ω! Δεν φεύγω! ». Φώναζε, έβριζε, έλεγε αισχρά.
Τότε άρχισα μέσα μου νά λέω: Κύριε Ίησου Χριστέ, Κύριε Ίησοϋ Χριστέ, διώξε το ακάθαρτο πνεύμα από το πλάσμα Σου.
και να τον σταυρώνω με το ιερό Λείψανο.
Αυτό γινόταν επί είκοσι λεπτά. Υστερα ο δαίμονας τον σπάραξε, τον έρριξε κάτω.
Έκανε τούμπες. Το κουστούμι του έγινε μέσ' στις σκόνες.
Τον σηκώσαμε όρθιο. Έτρεμε ολόκληρος και έκανε έντονες σπασμωδικές κινήσεις. Πιάσθηκε από το τέμπλο, για να στηριχτώ.
Από τα χέρια του έτρεχε κρύος ιδρώτας, όπως είναι η δροσιά στα χορτάρια. Σε λίγο έφυγε ο δαίμονας και ηρέμησε.
Έγινε καλά και τώρα είναι μια χαρά.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002
