Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Να βοηθούμε τους νέους να ακολουθήσουν την κλίση τους



Κάθε άνθρωπος έχει την κλίση του.

Ο Καλός Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο. Έχει αρχοντιά·

σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και αφήνει ελεύθερο τον καθέναν

να ακολουθήση τον δρόμο που τον αναπαύει.

Δεν τους βάζει όλους στην ίδια γραμμή με μια στρατιωτική πειθαρχία.

Γι᾿ αυτό οι νέοι ας αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο στον πνευματικό χώρο της ελευθερίας του Θεού.

Δεν βοηθιούνται, αν εξετάζουν ποιά ζωή ακολούθησε ή θα ακολουθήση ο τάδε ή ο τάδε.

Σ᾿ αυτό το θέμα δεν πρέπει να επηρεάζωνται από κανέναν.


Οι γονείς πάλι, οι Πνευματικοί, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βοηθούν τους νέους να διαλέγουν όποια ζωή

είναι στα μέτρα τους και να ακολουθούν την πραγματική τους κλίση,

χωρίς να τους επηρεάζουν ή να στραγγαλίζουν την κλίση τους.

Η απόφαση για την ζωή που θα ακολουθήσουν πρέπει να είναι δική τους.

Όλοι οι άλλοι μόνον απλές γνώμες μπορούμε να εκφράσουμε και το μόνο δικαίωμα που έχουμε είναι να βοηθούμε

τις ψυχές να βρουν τον δρόμο τους.

Μερικές φορές, όταν συζητάω με νέους που προβληματίζονται πάνω σ᾿ αυτό το θέμα,

ενώ βλέπω την ζυγαριά προς τα που γέρνει, δεν τους το λέω, για να μην τους επηρεάσω.

Εκείνο μόνον που προσπαθώ να κάνω είναι να τους βοηθήσω, όπως μπορώ, να βρουν τον σωστό δρόμο

και την εσωτερική ειρήνη· να αφαιρέσω από αυτό που τους αναπαύει ό,τι βλαβερό υπάρχει,

για να αφήσω το καλό, το άγιο, ώστε να ζουν και σ᾿ αυτήν την ζωή χαρούμενα,

κοντά στον Θεό, και στην άλλη ζωή πιο χαρούμενα.


Ειλικρινά, όποια ζωή κι αν ακολουθήση ένας νέος που γνωρίζω, θα χαρώ και πάντα θα έχω το ίδιο ενδιαφέρον

για την σωτηρία της ψυχής του, φθάνει να είναι κοντά στον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία μας.

Θα νιώθω αδελφός του, γιατί θα είναι παιδί της μητέρας μας Εκκλησίας.

Φυσικά χαίρομαι ιδιαίτερα τους νέους που ακολουθούν την μοναχική ζωή, γιατί όντως είναι σοφός αυτός

που ακολουθεί αυτήν την αγγελική ζωή, διότι ξεφεύγει το αγκίστρι του διαβόλου που έχει ως δόλωμα τον κόσμο.

Δεν μπορείς όμως να βάλης όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καλούπι.

Βλέπεις, ο Χριστός δεν έδωσε σαν εντολή τον Μοναχισμό – παρόλο που είναι ο δρόμος της τελειότητος -,

γιατί δεν ήθελε να επιβάλη σε όλους βαρύ φορτίο.

Γι᾿ αυτό, όταν ο νεανίσκος Τον ρώτησε πώς θα σωθή(1) , ο Χριστός του απάντησε: «Τήρησον τας εντολάς»(2).

Και όταν εκείνος είπε ότι τις τηρεί(3) και ρώτησε «τί έτι υστερώ;»(4), ο Χριστός του είπε:

«Έν σοι υστερεί· ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, όσα έχεις πώλησον και δεύρο ακολούθει μοι» (5) .

Δηλαδή, αν έβρισκε κανέναν φιλότιμο, τότε του μιλούσε για την τελειότητα· δεν έβαζε θηλειά στον κόσμο.

Ούτε δίδασκε τον Μοναχισμό, γιατί θα έβαζε φωτιά και ίσως πολλοί θα έτρεχαν αδιάκριτα

να γίνουν μοναχοί και θα γινόταν κακό.

Έρριξε μόνον την σπίθα καί, όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, πρόβαλε ο Μοναχισμός.


Έτσι και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να βιάζουμε τους άλλους – μόνοι τους, εάν θέλουν, ας βιάσουν τον εαυτό τους·

μόνον τον εαυτό μας έχουμε δικαίωμα να βιάσουμε, και αυτόν πάλι με διάκριση.

Εγώ μέχρι τώρα σε κανέναν νέο δεν είπα ούτε να παντρευτή ούτε να γίνη καλόγερος.

Αν κάποιος με ρωτήση, του λέω: «Να κάνης αυτό που σε αναπαύει, φθάνει να είσαι κοντά στον Χριστό».

Και αν μου πη ότι δεν αναπαύεται στον κόσμο, τότε του μιλάω για τον Μοναχισμό,

για να τον βοηθήσω να βρη τον δρόμο του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Βλ. Ματθ. 19, 16· Μάρκ. 10, 17 και Λουκ. 18, 18.
(2) Ματθ. 19, 17· βλ. και Μάρκ. 10, 19 και Λουκ. 18, 20.
(3) Βλ. Ματθ. 19, 20· Μάρκ. 10, 20· Λουκ. 18, 21.
(4) Ματθ. 19, 20.
(5) Μάρκ. 10, 21· βλ. και Ματθ. 19, 21 και Λουκ. 18, 22.

[XAPA]

Απόφαση για την επιλογή τρόπου ζωής


Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Καλά είναι ο νέος να μη μένη για πολύ καιρό στο σταυροδρόμι αναποφάσιστος.

Να διαλέξη έναν σταυρό – έναν από τους δύο δρόμους της Εκκλησίας μας – ανάλογα με την κλίση του

και το φιλότιμό του και να προχωρήση σ᾿ αυτόν με εμπιστοσύνη στον Χριστό.

Ας ακολουθήση τον Χριστό στην Σταύρωση, εάν θέλη να χαρή αναστάσιμα.

Και στις δύο ζωές υπάρχουν φαρμάκια, αλλά, όταν βρίσκεται κανείς κοντά στον Θεό, τα γλυκαίνει ο γλυκύς Ιησούς.

Όταν περάση κανείς τα τριάντα, αρχίζει να δυσκολεύεται να αποφασίση.

Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται.


Ο νέος προσαρμόζεται ευκολώτερα σε όποια ζωή κι αν ακολουθήση.

Ο μεγάλος όλα τα εξετάζει με την λογική του.

Έχει πια διαμορφωθή ο χαρακτήρας του και δύσκολα αλλάζει· είναι χυμένο μπετόν.

Και βλέπεις, αυτοί που τακτοποιούνται σε μικρή ηλικία, είτε στην έγγαμη είτε στην μοναχική ζωή,

μέχρι τα γεράματά τους διατηρούν μια παιδική απλότητα και συνδέονται εύκολα μεταξύ τους.

Είδα ένα ανδρόγυνο που παντρεύτηκαν μικροί.

Όπως μιλούσε ο άνδρας, έτσι μιλούσε και η γυναίκα· ό,τι έκανε ο άνδρας, έκανε και η γυναίκα.

Επειδή παντρεύτηκαν μικροί, ο ένας πήρε όλες τις συνήθειες του άλλου, και στην ομιλία και στην συμπεριφορά,

αλλά και συνδέθηκαν ευκολώτερα.


Η παροιμία λέει: «Ή μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου».

Ειδικά η κοπέλα καλά είναι μέχρι τα είκοσι πέντε της χρόνια να αποφασίζη ποιά ζωή θα ακολουθήση.

Μετά τα είκοσι πέντε αρχίζει να γίνεται λίγο δύσκολη η αποκατάστασή της, γιατί σκέφτεται πώς θα υποταχθή.

Εν τω μεταξύ, όσο μεγαλώνει, αποκτάει και ιδιοτροπίες και ποιός θα την πάρη;

Έπειτα ζητάει κυρίως προστασία στον γάμο και όχι να κάνη οικογένεια.


Είναι παρατηρημένο ότι όποιος αναβάλλει συνέχεια να παντρευτή, όταν περάσουν τα χρόνια, ψάχνει και δεν βρίσκει.

Όταν ήταν νέος, διάλεγε αυτός· ύστερα τον διαλέγουν οι άλλοι!

Γι᾿ αυτό λέω ότι σ᾿ αυτό το θέμα χρειάζεται καμμιά φορά και λίγη τρέλλα.

Να παραβλέψη μερικά που δεν είναι ουσιώδη, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να του έρθουν όλα όπως τα περιμένει.


Μια φορά έβρεχε και ένας χείμαρρος άρχισε να κατεβάζη νερό.

Ένας τρελλός και ένας γνωστικός ήθελαν να περάσουν στην άλλη μεριά.

Ο γνωστικός είπε: «Θα σταματήση η βροχή, θα λιγοστέψη το νερό και ύστερα θα περάσω».

Ο τρελλός δεν περίμενε· έδωσε μια και πέρασε απέναντι. Βράχηκαν λίγο τα ρούχα του, αλλά πήγε εκεί που ήθελε.

Η βροχή, αντί να σταματήση, όλο και δυνάμωνε.

Το νερό στον χείμαρρο αυξήθηκε και τελικά ο γνωστικός δεν μπόρεσε να περάση απέναντι, γιατί ύστερα ήταν και επικίνδυνο.


Σε μερικούς υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια, πολύς εγωισμός, γι᾿ αυτό και ο Θεός δεν τους βοηθάει.

Χρόνια έρχονται μερικοί εκεί στο Καλύβι και με ρωτούν: «Τί θέλει από μένα ο Θεός, Πάτερ μου;».

Λές και ο Θεός έχει ανάγκη από αυτούς. Ούτε μοναχοί έγιναν, ούτε παντρεύτηκαν.

Σαν να είναι φτιαγμένοι από χρυσάφι και φοβούνται μην τους βάλουν για βέργα στο μπετόν!


Άλλοι πάλι μου λένε: «Γέροντα, τί να κάνω; Να γίνω μοναχός ή να παντρευτώ; Πές μου, για που είμαι».

«Εσύ τί θέλεις;», τους ρωτάω. «Και το ένα και το άλλο», μου λένε. Θέλουν και τα δύο.

Αν τους πω τον λογισμό μου, λ.χ. ότι είναι για τον γάμο, και παντρευτούν,

μπορεί να μην αναπαυθούν και θα έρχωνται ύστερα να λένε:

«Εσύ μου είπες να ακολουθήσω αυτήν την ζωή, και τώρα ταλαιπωρούμαι».


– Γέροντα, πώς μπορεί να γίνη αυτό;

– Ένας νέος, ας υποθέσουμε, έχει κλίση για την έγγαμη ζωή, αλλά σκέφτεται και τον Μοναχισμό.

Αν δεν προσέξη, ώστε να κάνη μια καλή οικογένεια, και δημιουργηθούν αργότερα προβλήματα

και δεν τα αντιμετωπίση πνευματικά, τότε ο πονηρός θα τον πολεμήση με λογισμούς.

Θα του λέη: «Εσύ ήσουν για τον Μοναχισμό, αλλά, αφού παντρεύτηκες, καλά να πάθης», και δεν θα τον αφήνη ήσυχο μέρα-νύχτα.


Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν τί ζητούν. Νά, πριν από λίγα χρόνια είχε έρθει εδώ μια κοπέλα και μου είπε:

«Γέροντα, δεν μπορώ να αποφασίσω ποιόν δρόμο να ακολουθήσω.

Θέλω να παντρευτώ, αλλά σκέφτομαι και τον Μοναχισμό. Τί να κάνω;».

«Δές τί σε αναπαύει περισσότερο, της λέω, και αυτό να κάνης».

«Δεν ξέρω, μου λέει, αλλά μερικές φορές μου φαίνεται ότι κλίνω περισσότερο προς τον γάμο.

Σε παρακαλώ, Γέροντα, πές μου εσύ τί να κάνω».

«Έ, αφού βλέπεις ότι κλίνεις περισσότερο προς τον γάμο, της λέω, καλύτερα να παντρευτής και ο Θεός θα σε οικονομήση».

«Με την ευχή σου, Γέροντα, έτσι θα κάνω», μου λέει.


Έρχεται λοιπόν σήμερα και μου λέει: «Γέροντα, παντρεύτηκα.

Πήρα έναν ναυτικό, καλός άνθρωπος, δόξα τω Θεώ, δεν μπορώ να πώ, αλλά πολύ ταλαιπωρούμαι.

Υποφέρω, γιατί έξι μήνες ζούμε μαζί και έξι μήνες χωριστά· τον μισό χρόνο ταξιδεύει».

«Ευλογημένη ψυχή, της λέω, εσύ δεν μου έλεγες ότι σού άρεζε και η έγγαμη και η μοναχική ζωή;

Να τώρα που τα έχεις και τα δύο! Γιατί δεν δοξάζεις τον Θεό που σε οικονόμησε έτσι;».


– Σήμερα όμως, Γέροντα, ζούμε σε δύσκολα χρόνια, γι᾿ αυτό μερικοί νέοι διστάζουν να κάνουν οικογένεια.

– Όχι, δεν είναι σωστή αυτή η αντιμετώπιση. Αν υπάρχη εμπιστοσύνη στον Χριστό, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν.

Τα χρόνια των διωγμών δεν ήταν δύσκολα; Μήπως οι Χριστιανοί είχαν σταματήσει τότε να κάνουν οικογένεια;

Πόσους Αγίους έχουμε που μαρτύρησαν μαζί με την γυναίκα τους και τα παιδιά τους!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Σπουδές και αποκατάσταση


– Γέροντα, πολλά παιδιά δυσκολεύονται να προχωρήσουν στις σπουδές τους, όταν δεν έχουν αποφασίσει ποιά ζωή θα ακολουθήσουν. Τους απασχολεί συνέχεια αυτό το θέμα και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο διάβασμά τους.

– Εγώ, όταν κάποιος νέος έχη τέτοια προβλήματα, του λέω:

«Ξέρεις ότι σήμερα υπάρχουν κάτι μεγάλα ψυγεία; Να βάλης λοιπόν αυτό το θέμα σε ένα τέτοιο ψυγείο,

μέχρι να τελειώσης τις σπουδές σου.

Δεν σού λέω να πετάξης αυτά που σε απασχολούν, αλλά να τα φυλάξης εκεί, μέχρι να τελειώσης.

Αν δεν προσέξης τώρα την μελέτη σου, τις σπουδές σου, οι φίλοι σου θα τακτοποιηθούν, θα ηρεμήσουν,

και μετά θα κάνουν κομποσχοίνι για σένα, για να τακτοποιηθής».

Χρειάζεται πολύ να προσέξουν, γιατί αυτό είναι τέχνασμα του εχθρού, για να τους δημιουργή περισπασμούς.


– Γέροντα, είπα σε κάποια κοπέλα: «Αν σκέφτεσαι να παντρευτής, να μη σπουδάσης».

– Καί, μέχρι να παντρευτή, τί θα κάνη; Θα πουλάη καραμέλες;

Καλύτερα να τελειώση μια επιστήμη ή να μάθη μια τέχνη, γιατί κάτι μπορεί να παρουσιασθή στην ζωή της

και να της χρειασθούν αυτά που θα μάθη.

Μου είπε κάποτε μια κοπέλα: «Σκέφτομαι τον Μοναχισμό, αλλά συνέχεια αλλάζω γνώμη».

«Τί τάξη πάς;», την ρωτάω. «Δευτέρα λυκείου, μου λέει, αλλά δεν θέλω να σπουδάσω».

«Δεν θέλεις να σπουδάσης; της λέω.

Τότε να πω στον πατέρα σου να σού αγοράση κατσίκια, να σού πάρη και ένα τσομπανόσκυλο να τα φυλάη,

να σού δώση και μια φλογέρα να παίζης και να τα βόσκης. Σού αρέσει αυτό; Κοίταξε να σπουδάσης ή να μάθης μια τέχνη».


«Τότε, Γέροντα, μου λέει, ώσπου να αποφασίσω αν γίνω μοναχή ή αν παντρευτώ, να μένω στο μοναστήρι ως προδόκιμη, ώστε να μάθω την τέχνη της ταπεινοφροσύνης».

«Αυτήν την τέχνη, της λέω, μπορείς να την μάθης και στο σπίτι σου, αν δέχεσαι με χαρά ό,τι σού λένε οι δικοί σου.

Θα τελειώσης πρώτα το σχολείο, θα δώσης εξετάσεις για το πανεπιστήμιο καί, όταν τελειώσης, θα δούμε τί θα κάνης».

«Πέντε χρόνια όμως, Γέροντα, δεν είναι πολλά για να αποφασίσω;».

«Πολλά είναι, αλλά τί να κάνουμε, αφού ακόμη δεν έχεις κατασταλάξει κάπου;».

«Φταίω εγώ γι᾿ αυτό, επειδή είμαι ασταθής;», με ρωτάει.

«Όχι, αλλά η ζυγαριά προς το παρόν δεν κλίνει ούτε προς το ένα μέρος ούτε προς το άλλο».

Σε τέτοιες περιπτώσεις να τονίζουμε στα παιδιά να προσέξουν να μη χάνουν άσκοπα τον χρόνο τους.

Να ζήσουν όσο πιο πνευματικά γίνεται στην διάρκεια των σπουδών τους, να πάρουν σύντομα το πτυχίο τους,

που είναι απαραίτητο, και ύστερα έχει ο Θεός.


Στο διάστημα αυτό να βρουν έναν καλό Πνευματικό να τους βοηθάη,

για να μην ενθουσιάζωνται εύκολα με την μια ζωή ή με την άλλη, αλλά και να μην απελπίζωνται.

Να κάνουν υπομονή να τελειώσουν τις σπουδές τους και τότε θα μπορούν να αποφασίσουν,

ώριμα πλέον και με τις περισσότερες προϋποθέσεις που θα έχουν, για την μια ή για την άλλη ζωή,

και να κάνουν ό,τι νομίζουν καλύτερο εις δόξαν Θεού.

Έτσι που είναι σήμερα ο κόσμος, όσο ωριμάζουν, τόσο καλύτερα είναι.

Ξέρετε τί παρατράγουδα συμβαίνουν;

Ιδίως όταν κάποιος έχη ενθουσιασμό, πρέπει πολύ να προσέχη να μην παίρνη ανώριμες αποφάσεις.


– Γέροντα, υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν όρεξη να διαβάσουν τα μαθήματά τους, γιατί προτιμούν την πνευματική μελέτη και την προσευχή.

– Όχι, να μην αφήνουν το διάβασμα.

Ας διαβάζουν παράλληλα με τα μαθήματά τους κάτι δυνατό από κάποιο πατερικό βιβλίο, ας προσεύχωνται λίγο,

ας κάνουν καμμιά μετάνοια, για να συντηρούνται λίγο πνευματικά.

Όταν έχουν πολύ διάβασμα, μπορούν να κάνουν διαλείμματα και να λένε την ευχή ή να ψάλλουν.

Γιατί, αν θέλουν να κάνουν κάτι άλλο που είναι για αργότερα, ούτε εκείνο θα μπορούν να το κάνουν σωστά,

επειδή θα σκέφτωνται το διάβασμα, ούτε στις σπουδές τους θα προχωρούν, και τελικά δεν θα κάνουν τίποτε.

Ενώ, αν διαβάζουν, θα πάρουν γρήγορα το πτυχίο τους και μετά θα κάνουν αυτό που θέλουν.


Εγώ, όταν ήμουν στο Σανατόριο (1) , για λίγες μέρες ούτε κομποσχοίνια ούτε μετάνοιες ούτε νηστείες έκανα· έτρωγα ό,τι μου έδιναν.

«Να βοηθήσω τώρα λίγο τους γιατρούς, έλεγα, για να με βοηθήσουν κι εκείνοι να γίνω καλά, και ύστερα θα κάνω αυτό που θέλω».

Έρχονται παιδιά και μου παραπονούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ, για να διαβάσουν.

Αν τα ζορίσω και εγώ, δεν θα τα βοηθήσω.

Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμά τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν

και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.

Να, θυμάμαι μια περίπτωση: Ήταν σε μια πόλη δύο γειτονόπουλα.

Ο ένας ήταν πανέξυπνος. Με λίγο διάβασμα έπαιρνε συνέχεια άριστα, από το δημοτικό ώς το γυμνάσιο.

Ο άλλος με λιγώτερο μυαλό και με πολλή επιμέλεια τον ακολουθούσε.


Τελικά ο πρώτος, μόλις τελείωσε την πρώτη λυκείου, έμπλεξε με παρέες, άφησε το σχολείο,

και τελικά αναγκάστηκε να εργαστή σε μια επιχείρηση ως καθαριστής.

Παντρεύτηκε κιόλας, απέκτησε και δυο παιδιά, και δύσκολα τα έβγαζε πέρα.

Ο άλλος τελείωσε την νομική, πήγε και στην Ευρώπη για ανώτατες σπουδές και πήρε πτυχίο για επιχειρήσεις.

Μια μέρα στην επιχείρηση που εργαζόταν ο πρώτος περίμεναν νέο διευθυντή.

Όλοι έλεγαν ότι έχει ανώτερη μόρφωση. Και τελικά ο νέος διευθυντής ήταν εκείνος ο συμμαθητής του!

Μόλις τον είδε, τον γνώρισε. Τον έπιασε τέτοια απελπισία, που έκανε δύο-τρείς απόπειρες αυτοκτονίας.

Κάποιος του είπε να έρθη στο Άγιον Όρος να με βρή.


Αφού μου μίλησε για την ζωή του, μου λέει πάνω στην συζήτηση: «Ακούς εκεί, να έχω αυτόν διευθυντή!».

Του δίνω τότε ένα ξεσκόνισμα γερό. «Βρέ, του λέω, εσύ θα γινόσουν ανώτερος από αυτόν.

Θα περνούσες κι εσύ καλά και τα παιδιά σου καλά και θα έκανες και καλωσύνες!

Δεν φθάνει που έγινες αιτία και ταλαιπωρείται η οικογένειά σου, τώρα θέλεις να αυτοκτονήσης,

για να τους δώσης την χαριστική βολή και να μείνουν ορφανά τα παιδιά σου;

Εσένα δεν σε λυπάμαι, γιατί από το κεφάλι σου έπαθες ό,τι έπαθες· τα παιδιά σου λυπάμαι. Το καταλαβαίνεις;

Κοίταξε τώρα να κάνης υπομονή και πιστεύω ότι με την βοήθεια του Θεού και ο νέος διευθυντής θα σού φερθή καλά.

Μπορεί να σε βάλη και σε καλύτερη θέση.


Και αν τυχόν δεν αναπαυθής, να βρής μια άλλη δουλειά. Να μην αφήσης τα παιδιά σου στον δρόμο». Έτσι συμμαζεύτηκε.

Γι᾿ αυτό λέω, αν τα παιδιά που σπουδάζουν διαβάσουν και κουραστούν λίγο στην διάρκεια των σπουδών τους,

δεν θα χρωστούν μαθήματα, θα τελειώσουν γρήγορα και δεν θα έχουν αργότερα στενοχώριες.

Βλέπω πώς όσα παιδιά χρωστούν μαθήματα κατά την διάρκεια των σπουδών τους, όταν τελειώσουν και διορισθούν,

πάλι χρωστούν στον έναν, στον άλλον, και έχουν όλο προβλήματα.


– Γέροντα, αν ένας νέος έχη κάποια ενδιαφέρουσα γνωριμία κατά την διάρκεια των σπουδών του, συμφέρει να δημιουργήση οικογένεια, ενώ ακόμη σπουδάζει;

– Νομίζω, όσο καλή και αν είναι η γνωριμία, θα είναι εις βάρος των σπουδών του.

Ακόμη κι αν βρη την καλύτερη σύντροφο και παντρευτή, θα είναι μια ταλαιπωρία και για την γυναίκα του και για τα παιδιά του.

Καλύτερα ας συγκεντρώση όλες τις ψυχικές και σωματικές του δυνάμεις στην επιστήμη του,

για να τελειώση ξεκούραστα τις σπουδές του, και ύστερα τακτοποιεί αυτό το θέμα.

Γιατί, αν έχη τις δυνάμεις του σκορπισμένες, θα είναι συνέχεια ψυχικά και σωματικά τσακισμένος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Το 1966 ο Γέροντας έκανε στο Σανατόριο εγχείρηση στους πνεύμονες, γιατί έπασχε από βρογχεκτασία.

[XAPA]

Η πνευματική ζωή είναι βασική προϋπόθεση για την καλή αποκατάσταση


– Γέροντα, η τάδε που σας είπε ότι σκέφτεται τον Μοναχισμό μου είπε ότι ένας συμφοιτητής της την ρώτησε γιατί δεν πάει στον κινηματογράφο και δεν βγαίνει έξω με τα αγόρια. Τί έπρεπε να του απαντήση;

– Έπρεπε να του πή: «Τέτοια ερώτηση ούτε ο αδελφός μου μου έκανε ποτέ και μου την κάνεις εσύ;».


– Μετά από λίγες μέρες την συνάντησε έξω από την Σχολή της – αυτή δεν τον είχε δει – και την έπιασε από τον ώμο.
Εκείνη του είπε μόνον ένα «γειά σου» και μπήκε αμέσως μέσα.

– Όχι, δεν έκανε καλά! Σ᾿ αυτήν την περίπτωση έπρεπε να αντιδράση, γιατί, έτσι όπως φέρθηκε,

μπορεί να του έδωσε την εντύπωση ότι δέχθηκε αυτήν την εκδήλωσή του, οπότε εκείνος θα το ξανακάνη.

Η ηλικία στην οποία βρίσκεται τώρα είναι λίγο δύσκολη και δεν την ωφελεί να κάνη συντροφιά με αγόρια.

Ούτε χρειάζεται να μιλάη μαζί τους, τάχα για να τα βοηθήση.

Και αν αποφασίση να δημιουργήση οικογένεια, όταν γνωρίση ένα καλό παιδί, πρέπει να το πη στους γονείς της.

Αυτοί θα εξετάσουν αν έχη τις προϋποθέσεις να κάνουν μια καλή οικογένεια.

Αλλά τώρα που δεν έχει ακόμη αποφασίσει ποιά ζωή θα ακολουθήση, δεν την βοηθάει να μιλάη με τα αγόρια,

γιατί ζαλίζεται χωρίς λόγο και χάνει την γαλήνη της.


Όσα παιδιά ασχολούνται με τέτοια είναι τα καημένα πολύ ζαλισμένα και συνέχεια ταραγμένα· δεν έχουν γαλήνη.

Το πρόσωπό τους και τα μάτια τους είναι αγριεμένα.

Η έλξη του γυναικείου φύλου από το ανδρικό, και το αντίθετο, υπάρχει στην φύση του ανθρώπου.

Αλλά να της πης ότι τώρα δεν είναι καιρός γι᾿ αυτό. Να κοιτάξη τις σπουδές της.

Τα παιδιά που καλλιεργούν αυτήν την έλξη από μικρά, γυρίζουν εκεί το κουμπί πριν έρθη η κατάλληλη ώρα,

και ύστερα, όταν έρθη εκείνη η ώρα, το κουμπί είναι ήδη γυρισμένο και δεν μπορούν να χαρούν,

γιατί έζησαν αυτήν την χαρά, τότε που δεν ήταν κατάλληλος καιρός.


Ενώ, όσα παιδιά προσέχουν, χαίρονται περισσότερο, όταν έρθη ο κατάλληλος καιρός, και μέχρι τότε έχουν πολλή γαλήνη.

Βλέπεις, μερικές μητέρες που έχουν ζήσει αγνά πόσο ειρηνικές είναι, παρόλο που έχουν ένα σωρό σκοτούρες;

Εγώ πάντοτε τονίζω, ο νέος πριν από τον γάμο να προσπαθή να ζή, όσο πιο πνευματικά μπορεί,

και να διατηρή την αγνότητά του η οποία του εξασφαλίζει την διπλή υγεία.

Η πνευματική ζωή είναι βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε ζωή ακολουθήση κανείς.

Ο κόσμος έχει γίνει σαν ένα χωράφι με σιτάρι που αρχίζει να σταχυάζη και μπαίνουν μέσα γουρούνια και το τσαλαπατούν.

Και τώρα φαίνονται ανακατεμένα χόρτα, λάσπες, στάχυα, και που και πού, σε καμμιά άκρη, υπάρχει και κανένα στάχυ όρθιο.

Όσο περισσότερη πνευματική εργασία κάνει κανείς στα νεανικά του χρόνια, τόσο πιο εύκολα θα είναι όλα αργότερα

σε όποια ζωή κι αν διαλέξη.

Όσο καλύτερα οπλισθή και προετοιμασθή πριν από την μάχη, τόσο πιο εύκολα θα είναι στον πόλεμο,

όταν θα πέφτουν γύρω του οι σφαίρες ή θα βομβαρδίζουν.

Έως ότου έρθη ο καιρός να αποφασίση λ.χ. μια κοπέλα αν θα γίνη μοναχή ή μια καλή μητέρα, απαραίτητη είναι η αγνή ζωή.


Γι᾿ αυτό να προσπαθήση, όσο μπορεί, να προοδεύη στα μαθήματά της.

Όταν προσέχη τα μάτια της και τα αυτιά της και διώχνη τους άσχημους λογισμούς, λιγώτερα θα έχη να πετάξη αργότερα.

Ή ένας νέος, όταν συναντάη μια καλή κοπέλα, να προσπαθή να βάζη καλό λογισμό.

Να την θεωρή σαν ζωντανή εικόνα μιας Αγίας.

Ή, αν συναντήση μια παραστρατημένη κοπέλα, να την δη σαν αδελφή του και να λυπηθή γι᾿ αυτήν,

όπως θα λυπόταν για το κατάντημα της αδελφής του, γιατί όλοι είμαστε παιδιά του Αδάμ.


– Σήμερα όμως, Γέροντα, στα πανεπιστήμια κ.λπ. υπάρχουν πολλοί πειρασμοί για έναν νέο.

– Να συνδεθή με πνευματικά παιδιά, για να βοηθιέται και να κινήται σε μια πνευματική ατμόσφαιρα.

Ας μην κάνουμε τα πράγματα δυσκολώτερα από ό,τι είναι.

Γνωρίζω πολλά παιδιά που πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο και ζουν αγνά,

με την μικρή δική τους προσπάθεια και με την μεγάλη βοήθεια του Θεού.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

«Όσο μπορούν οι σύζυγοι να καλλιεργήσουν
τήν αρετή της αγάπης,
γιά να μένουν ενωμένοι πάντοτε οι δύο,
καί να μένη μαζί τους και ο Τρίτος,
ο Γλυκύτατος Χριστός μας».



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - Για μια αρμονική οικογένεια

Η καλή αρχή της οικογενειακής ζωής



– Γέροντα, κάποιος νέος που έχει αποφασίσει την έγγαμη ζωή με ρώτησε πώς θα ξεκινήση σωστά γι᾿ αυτήν.

– Κατ᾿ αρχάς να κοιτάξη να βρη μια καλή κοπέλα που να τον αναπαύη,

γιατί καθένας αναπαύεται διαφορετικά και με άλλον άνθρωπο.

Να μην κοιτάξη να είναι πλούσια και όμορφη, αλλά προπάντων απλή και ταπεινή.

Πρέπει να δώση δηλαδή περισσότερη προσοχή στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική.

Όταν η κοπέλα είναι θετικός άνθρωπος και προικισμένη με ανδρισμό, χωρίς να έχη περισσότερο από ό,τι χρειάζεται

γυναικείο χαρακτήρα, αυτό πολύ βοηθάει στο να βρίσκη ο άνδρας αμέσως κατανόηση και να μην πονοκεφαλιάζη.

Αν έχη και φόβο Θεού, έχη ταπείνωση, τότε μπορούν να πιασθούν χέρι-χέρι και να περάσουν το κακό ρεύμα του κόσμου.


Αν ο νέος σκέφτεται κάποια κοπέλα σοβαρά για σύζυγο, νομίζω, καλύτερα είναι πρώτα να το κάνη γνωστό

με κάποιο συγγενικό του πρόσωπο στους γονείς της και κατόπιν να το συζητήση και ο ίδιος μαζί τους και με την κοπέλα.

Στην συνέχεια, αν δώσουν λόγο και κάνουν αρραβώνες – καλό είναι ο αρραβώνας να μη διαρκή πολύ -,

να προσπαθήση, στο διάστημα που θα μεσολαβήση μέχρι τον γάμο, να βλέπη την κοπέλα σαν αδελφή του και να την σέβεται.

Αν αγωνισθούν και οι δύο φιλότιμα να διατηρήσουν την παρθενία τους, τότε στο Μυστήριο του γάμου,

όταν τους στεφανώση ο ιερέας, θα λάβουν πλούσια την Χάρη του Θεού.

Γιατί, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τα στέφανα είναι σύμβολα της νίκης κατά της ηδονής (1).

Στην συνέχεια, όσο μπορούν να καλλιεργήσουν την αρετή της αγάπης, για να μένουν ενωμένοι πάντοτε οι δύο

και να μένη μαζί τους και ο Τρίτος, ο Γλυκύτατος Χριστός μας.


Φυσικά στην αρχή, ώσπου να τακτοποιηθούν και να γνωρισθούν καλά, μπορεί να έχουν κάποιες δυσκολίες.

Έτσι συμβαίνει σε κάθε αρχή.

Νά, προχθές είδα ένα πουλάκι.

Μόλις είχε βγή να βρη την τροφή του και πετούσε ίσα με μια σπιθαμή πάνω από το έδαφος.

Δεν ήξερε το καημένο να πιάνη εύκολα τα ζωύφια και έκανε μια ώρα για να πιάση κανένα έντομο να φάη.

Καθώς το κοίταζα, συλλογιζόμουν πώς κάθε αρχή είναι δύσκολη.

Ο φοιτητής, όταν πάρη το πτυχίο του και αρχίση να εργάζεται, στην αρχή δυσκολεύεται.

Ο δόκιμος στο μοναστήρι στην αρχή έχει και αυτός δυσκολίες.

Ο νέος, όταν παντρευτή, πάλι στην αρχή συναντά δυσκολίες.


– Πειράζει, Γέροντα, αν η κοπέλα είναι μεγαλύτερη από τον άνδρα;

– Δεν υπάρχει κανόνας της Εκκλησίας που να λέη πώς, αν μια κοπέλα είναι δύο-τρία

ή και πέντε χρόνια μεγαλύτερη από τον νέο, δεν κάνει να παντρευτούν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) «Στέφανοι ταις κεφαλαίς (τών νυμφίων) επιτίθενται, σύμβολον της νίκης, ότι αήττητοι γενόμενοι, ούτω προσέρχονται τη ευνή ότι μη κατηγωνίσθησαν υπό της ηδονής». (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την προς Τιμόθεον Επιστολήν πρώτην, Ομιλία Θ´, PG 62, 546).

[XAPA]

Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού


Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είναι πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν συμφωνεί με την γυναίκα του.

Είδα όμως ότι δεν υπάρχει κάτι σοβαρό ανάμεσά τους.

Έχει ένα εξόγκωμα αυτός, κάποιο άλλο η γυναίκα του, και δεν μπορούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.

Χρειάζονται λίγο πλάνισμα.

Πάρε δύο σανίδες απλάνιστες. Η μία έχει σ᾿ αυτό το σημείο έναν ρόζο, η άλλη σ᾿ εκείνο το σημείο καί,

αν πάς να τις ενώσης, μένει ένα κενό ανάμεσά τους.

Άμα όμως πλανίσης λίγο την μια από εδώ, λίγο την άλλη από εκεί, αλλά με την ίδια πλάνη, αμέσως εφάπτονται (1).


Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου· είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες.

Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ!

Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ο Θεός;

Δεν θα μπορούσε να οικονομήση μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα,

για να μπορούν να ζουν πνευματικά;».

«Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού;

Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλλοίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες!

Σκεφθήτε τί θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα· θα γκρεμίζατε το σπίτι.

Ή, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι!

Αν ήσασταν τσιγγούνηδες, θα ταιριάζατε μέν, αλλά θα πηγαίνατε και οι δύο στην κόλαση.

Αν πάλι ήσασταν απλοχέρηδες, θα μπορούσατε να κρατήσετε σπίτι; Θα το διαλύατε,

και τα παιδιά σας θα γύριζαν στους δρόμους.


Ένα στραβόξυλο, αν πάρη ένα στραβόξυλο, ταιριάζουν μεταξύ τους – έτσι δεν είναι; – θα σκοτωθούν όμως σε μια μέρα!

Γι᾿ αυτό, τί γίνεται; Οικονομάει ο Θεός ένας καλός να πάρη ένα στραβόξυλο, για να βοηθηθή,

γιατί μπορεί να είχε καλή διάθεση, αλλά να μην είχε βοηθηθή από μικρός».

Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθή μια αρμονική οικογένεια,

γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.

Στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητο και το γκάζι, για να προχωρήση, αλλά και το φρένο, για να σταματήση.

Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν θα κουνιόταν, και αν είχε μόνον ταχύτητες, δεν θα μπορούσε να σταματήση.

Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τί είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι᾿ αυτό δεν ταιριάζετε!».

Είναι και οι δύο ευαίσθητοι. Αν συμβή κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν:

«Ώχ, τί πάθαμε!» ο ένας, «ώχ, τί πάθαμε!» ο άλλος.

Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθή πιο πολύ.

Δεν μπορεί να τον τονώση λίγο· «γιά στάσου, να του πή, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει».

Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.


Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν.

Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Άφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα».

Αν τα στρυμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους.

Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.

Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ο καθένας να βοηθάη τον άλλον με τον τρόπο του.

Αν φάς λ.χ. κάτι πολύ γλυκό, θέλεις να φάς και κάτι που είναι λίγο αλμυρό.

Τρώς, ας υποθέσουμε, πολλά σταφύλια, θέλεις και λίγο τυρί, για να κόψη την γλύκα.

Ή τα λάχανα, άμα είναι πολύ πικρά, δεν τρώγονται.

Το λίγο πικρό όμως βοηθάει, όπως και το λίγο ξινό.

Αλλά, αν όποιος είναι ξινός λέη: «νά γίνετε όλοι ξινοί σαν κι εμένα»,

όποιος είναι πικρός λέη: «νά γίνετε όλοι πικροί»,

και ο άλλος που είναι αλμυρός λέη: «όλοι να γίνετε αλμυροί», τότε δεν γίνεται χωριό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ο Γέροντας εννοεί ότι η εργασία αυτή γίνεται από τον Πνευματικό και είναι αποτελεσματική, εφόσον οι σύζυγοι θα έχουν τον ίδιο Πνευματικό, ώστε το πλάνισμα να γίνη «μέ την ίδια πλάνη».

[XAPA]

Ο σεβασμός μεταξύ των συζύγων



Ο Θεός τα ρύθμισε όλα με σοφία. Με άλλα χαρίσματα προίκισε τον άνδρα, με άλλα την γυναίκα.

Έδωσε στον άνδρα ανδρισμό, για να τα βγάζη πέρα στις δύσκολες υποθέσεις και για να υποτάσσεται σ᾿ αυτόν η γυναίκα.

Γιατί, αν έδινε και στην γυναίκα τον ίδιο ανδρισμό, δεν θα μπορούσε να σταθή οικογένεια.

Έλεγαν στην Ήπειρο για μία γυναίκα ότι ήταν φοβερή!

Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω και είχε πάντα μαζί της ένα γιαταγάνι!

Οι ληστές την έπαιρναν στην συντροφιά τους! Σκεφθήτε να έχουν μια γυναίκα στην σπείρα τους!

Μια φορά πήγε ώρες δρόμο με τα πόδια σε ένα μακρινό χωριό, για να πάρη ένα Βλαχάκι και να το κάνη γαμπρό στην κόρη της.

Επειδή όμως εκείνο αντιδρούσε, το έκλεψε, το φορτώθηκε στην πλάτη της και το έφερε στο χωριό της!

Αυτά όμως είναι εξαιρέσεις.

Αν επιστρατεύσης γυναίκες και κάνης με αυτές έναν λόχο και βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια να έρχωνται από πέρα,

ού, έφυγαν όλες! Θα νομίζουν ότι είναι ο εχθρός!

«Ο ανήρ, λέει η Γραφή, εστι κεφαλή της γυναικός» (1) .Δηλαδή ο Θεός κανόνισε, ώστε ο άνδρας να αφεντεύη στην γυναίκα.

Να αφεντεύη η γυναίκα στον άνδρα είναι ύβρις στον Θεό.

Ο Θεός έπλασε πρώτα τον Αδάμ και ο Αδάμ είπε για την γυναίκα:

«Τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σάρξ εκ της σαρκός μου»(2) .

Η γυναίκα, λέει το Ευαγγέλιο, πρέπει να φοβάται τον άνδρα͵ δηλαδή να τον σέβεται,

και ο άνδρας να αγαπάη την γυναίκα(3).

Μέσα στην αγάπη είναι ο σεβασμός.

Μέσα στον σεβασμό είναι η αγάπη. Αυτό το οποίο αγαπώ, το σέβομαι κιόλας.

Και αυτό το οποίο σέβομαι, το αγαπώ. Δηλαδή δεν είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο· ένα πράγμα είναι και τα δύο.

Οι άνθρωποι όμως φεύγουν από αυτήν την αρμονία του Θεού και δεν καταλαβαίνουν αυτά που λέει το Ευαγγέλιο.

Έτσι ο άνδρας παίρνει στραβά αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο και λέει στην γυναίκα: «Πρέπει να με φοβάσαι».

Μά, αν σε φοβόταν, δεν θα σε παντρευόταν!

Είναι και μερικές γυναίκες που λένε: «Γιατί η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα; Αυτό δεν το παραδέχομαι.

Τί θρησκεία είναι αυτή; Δεν υπάρχει ισότητα».

Αλλά βλέπεις τί λέει η Αγία Γραφή; «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου»(4).

Φόβος Θεού είναι ο σεβασμός προς τον Θεό, η ευλάβεια, η πνευματική συστολή.

Αυτός ο φόβος σε κάνει να αισθάνεσαι δέος. Είναι κάτι το ιερό.

Η ισότητα που ζητούν οι γυναίκες με τους άνδρες μόνον ώς ένα σημείο μπορεί να ισχύση.

Σήμερα στις γυναίκες, επειδή εργάζονται και ψηφίζουν, μπήκε ένα αρρωστημένο πνεύμα και νομίζουν ότι είναι ίσες με τους άνδρες.

Φυσικά οι ψυχές ίδιες είναι.

Αλλά, όταν ο άνδρας δεν αγαπά την γυναίκα και η γυναίκα δεν σέβεται τον άνδρα, δημιουργούνται σκηνές στην οικογένεια.

Παλιά το να αντιμιλήση η γυναίκα στον άνδρα, το θεωρούσαν πολύ βαρύ. Τώρα μπήκε ένα αλήτικο πνεύμα. Τότε τί όμορφα ήταν!

Είχα γνωρίσει ένα ανδρόγυνο που ο άνδρας ήταν πολύ κοντός και η γυναίκα μια ανδρογυναίκα, ψηλή μέχρι εκεί επάνω!

Αφού εκατόν ογδόντα οκάδες σιτάρι το ξεφόρτωνε από το κάρρο μόνη της.

Μια φορά ένας εργάτης – ψηλός κι εκείνος – πήγε να την πειράξη και εκείνη τον άρπαξε και τον πέταξε πέρα σαν σπιρτόξυλο!

Αλλά να βλέπατε τί υπακοή έκανε στον άνδρα της, πώς τον σεβόταν! Έτσι κρατιέται η οικογένεια, αλλιώς δεν γίνεται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Εφ. 5, 23.
(2) Γέν. 2, 23.
(3) Βλ. Εφ. 5, 33.
(4) Παρ. 1, 7.

[XAPA]

Η αγάπη μεταξύ των συζύγων


– Έγραψες, Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται;

– Έγραψα, Γέροντα.

– Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και η Παναγία μαζί σας.

Σού δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνης με όλον τον κόσμο, εκτός από την Μαρία!

Το ίδιο και στην Μαρία!». Για να δώ, θα καταλάβουν τί εννοώ;

Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τί ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;».

«Η ευγνωμοσύνη», του λέω.

Ο ένας αγαπάει τον άλλον γι᾿ αυτό που του χαρίζει.

Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή.

Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψη.

Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια.

Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης.

Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη,

για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα.


Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη,

που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική.

Αν υπάρχη αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ο ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει.

Και όταν παίρνη κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό,

ο Οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίασή Του.

Όταν υπάρχη αγάπη, και μακριά να βρεθή ο ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν,

κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις.

Όταν όμως, Θεός φυλάξοι, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκωνται κοντά,

αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά.


Γι᾿ αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον.

Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα,

και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια.

Ενώ, όταν υπάρχη η πνευματική, η ακριβή αγάπη, αν τυχόν ο ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα,

αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει, αλλά τους ενώνει περισσότερο.

Όταν υπάρχη μόνον η σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. η γυναίκα μάθη ότι ο σύντροφός της κοίταξε κάποια άλλη,

του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει.

Ενώ, όταν υπάρχη η αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρη πάλι στον σωστό δρόμο.

Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού.


Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος Ελληνοαμερικανός γιατρός.

Είδα το πρόσωπό του που ήταν φωτεινό, γι᾿ αυτό με τρόπο τον ρώτησα για την ζωή του.

«Πάτερ, μου είπε, είμαι Ορθόδοξος, αλλά μέχρι τελευταία ούτε νηστείες κρατούσα ούτε στην εκκλησία πήγαινα συχνά.

Ένα βράδυ είχα γονατίσει στο δωμάτιό μου να παρακαλέσω τον Θεό για ένα θέμα που με απασχολούσε,

οπότε γέμισε το δωμάτιο με ένα γλυκό φώς.

Για αρκετή ώρα δεν έβλεπα τίποτε άλλο παρά μόνο φως και ένιωθα μια ανέκφραστη ειρήνη μέσα μου».

Θαύμασα, γιατί κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός αξιώθηκε να δη το άκτιστο φώς,

και του ζήτησα να μου πη τί είχε προηγηθή.

«Πάτερ, μου είπε, είμαι παντρεμένος και έχω τρία παιδιά.

Στην αρχή περνούσαμε καλά στην οικογένεια.

Μετά όμως η γυναίκα μου δεν είχε την υπομονή να ασχολήται στο σπίτι με τα παιδιά

και ζητούσε να βγαίνουμε έξω με τις φίλες της. Της έκανα το χατίρι.

Έπειτα από ένα διάστημα μου είπε ότι ήθελε να βγαίνη μόνη της με τις φίλες της.

Το δέχθηκα και αυτό και κοίταζα εγώ τα παιδιά.


Ύστερα δεν ήθελε να κάνουμε μαζί διακοπές και μου ζητούσε χρήματα να πηγαίνη μόνη της.

Στην συνέχεια μου ζήτησε ένα διαμέρισμα, για να ζη μόνη της.

Το έκανα και αυτό, αλλά εκείνη μάζευε εκεί τους φίλους της.

Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να την βοηθήσω με διάφορους τρόπους, με συμβουλές κ.λπ.,

ώστε να λυπηθή τα παιδιά μας, αλλά δεν δεχόταν κουβέντα.

Τελικά μου πήρε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και εξαφανίσθηκε.

Έψαχνα, ρωτούσα παντού, άδικα όμως. Είχα χάσει τελείως τα ίχνη της.

Κάποια μέρα πληροφορήθηκα ότι είχε έρθει εδώ στην Ελλάδα και έμενε σε κάποιον κακόφημο οίκο.


Η στενοχώρια μου για το κατάντημά της δεν περιγράφεται.

Γονάτισα πάνω στην θλίψη μου να προσευχηθώ.

"Θεέ μου, είπα, βοήθησέ με να την βρώ και να κάνω ό,τι μπορώ, για να μη χάση την ψυχή της.

Αυτήν την κατάντια της δεν μπορώ να την αντέξω".

Τότε με έλουσε εκείνο το φως και πλημμύρισε με ειρήνη η καρδιά μου».

«Ο Θεός, αδελφέ, του είπα, είδε την υπομονή, την ανεξικακία, την αγάπη σου και σε παρηγόρησε με αυτόν τον τρόπο».

Γι᾿ αυτό λέω ότι θα μας κρίνουν οι λαϊκοί. Βλέπετε;

Γιατρός στην Αμερική, με τέτοια σύζυγο, με τί συνθήκες και σε τί περιβάλλον ζούσε, και όμως τί αξιώθηκε!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

- Με την υπομονή σώζεται η οικογένεια



– Τί κάνει η αδελφή σου; Πώς τα πάει με τον σύζυγό της;

– Γέροντα, μαθαίνω ότι έχει δυσκολίες, αλλά κάνει υπομονή καί, όταν χρειάζεται, τραβάει μπροστά.

– Έτσι είναι. Όταν δύο βόδια είναι στον ζυγό και το ένα είναι λίγο αδύνατο ή τεμπέλικο,

τότε το άλλο βάζει περισσότερη δύναμη και τραβάει, σβαρνίζει κατά κάποιον τρόπο και το άλλο.

Είδες; Κοσμικοί άνθρωποι και κάνουν δουλειά στον εαυτό τους. Εσείς εδώ είστε αρχοντοπούλες.

Σκέψου μια μητέρα να έχη τέσσερα παιδιά και το ένα να είναι καθυστερημένο, το άλλο να έχη ψυχοπάθεια,

το άλλο μεσογειακή αναιμία, το άλλο να γυρνάη τα μεσάνυχτα.


Και με τον σύζυγο, ανάλογα με το τί άνθρωπος είναι, να έχη η καημένη άλλα βάσανα.

Και να υπομένη τόσα και τόσα και να μη μιλάη, να πάη να σκάση, να μην έχη που να πη τον πόνο της,

γιατί και μερικά πράγματα από την οικογένεια δεν μπορεί να τα πη κανείς πιο πέρα.

Μπορεί λ.χ. ο άνδρας να σηκώνεται να φεύγη και να μην της δίνη ούτε διατροφή.

Να μην έχη χρήματα η καημένη ούτε το νοίκι να πληρώση, να θέλουν να την βγάλουν από το σπίτι.


Να αναγκάζεται να εργάζεται οπουδήποτε, να συναντά κινδύνους, και να σού λέη:

«Κάνε προσευχή να απαλλαγώ τουλάχιστον από αυτούς τους κινδύνους»!

Ή να είναι μέθυσος ο άνδρας της και να μη δουλεύη, να αναγκάζεται να δουλεύη εκείνη,

να καθαρίζη σκάλες στις πολυκατοικίες, κι εκείνος να πηγαίνη στην ταβέρνα.

Να έρχεται τα μεσάνυχτα μεθυσμένος, να την δέρνη και να της ζητάη τα χρήματα που πήρε ή να πηγαίνη

να τα παίρνη μόνος του από τα αφεντικά της.

Άχ, μαρτύριο είναι!


Και καλά, μερικές γυναίκες έχουν αμαρτίες και εξοφλούν έτσι, αλλά είναι και άλλες που δεν έχουν αμαρτίες.

Αυτές έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία που περνούν.

Γνωρίζω μια μάνα που ήταν ένα αγγελούδι, πολύ καλή ψυχή, το πιο καλό,

το πιο ήσυχο παιδί από την οικογένεια, και σε τί στραβόξυλο έπεσε!

Πώς ξεγελάστηκαν οι δικοί της! Παντρεύτηκε έναν μέθυσο, που από μικρός ήταν αλητάκι.

Ο πατέρας του μεθούσε και πήρε και αυτός την ίδια συνήθεια.

Να ξενοδουλεύη η καημένη, να σκοτώνεται στην δουλειά, και εκείνος να την δέρνη και να την απειλή με το μαχαίρι.

Πόσες φορές της λέει: «Θα σε σφάξω»! Και να φοβάται μην την σφάξη!


Μαρτύριο περνάει! Έχει και τέσσερα παιδιά.

Οι δικοί της έφθασαν σε σημείο να της λένε να τον χωρίση, αλλά εκείνη τους απαντάει:

«Λέω να κάνω ακόμη υπομονή», και κάνει υπομονή.

Το καταλαβαίνετε; Ούτε Γεροντικό διάβασε ούτε Συναξάρια, και όμως κάνει υπομονή.

«Καλά, της είπα μια φορά, τα παιδιά δεν επεμβαίνουν;».

«Ακόμη είναι δεκαπέντε-δεκαέξι χρονών, μου είπε.

Ας πάνε στρατιώτες, και μετά θα τον περιλάβουν!». Δηλαδή, μέχρι να πάνε στρατιώτες τα παιδιά, να τρώη ξύλο!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η υπομονή χαριτώνει τον άνθρωπο



– Γέροντα, πώς μπορείς να αντιμετωπίσης τον άλλον, όταν είναι νευριασμένος;

– Με την υπομονή!

– Και αν δεν έχης;

– Να πας να αγοράσης! Πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ!...

Κοίταξε, όταν ο άλλος είναι μπουρινιασμένος, ό,τι και να του πής, δεν γίνεται τίποτε.

Καλύτερα εκείνη την στιγμή να σιωπήσης και να λές την ευχή.

Με την ευχή θα καλμάρη ο άλλος, θα ηρεμήση και θα μπορέσης μετά να συνεννοηθής μαζί του.

Βλέπεις, και οι ψαράδες δεν πάνε να ψαρέψουν, αν δεν έχη μπουνάτσα· κάνουν υπομονή, ώσπου να καλωσυνέψη ο καιρός.


– Που οφείλεται, Γέροντα, η ανυπομονησία των ανθρώπων;

– Στην πολλή... εσωτερική τους ειρήνη!

Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή.

«Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται»(1) ,λέει το Ευαγγέλιο.

Γι᾿ αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν στην υπομονή οι άνθρωποι.

Η υπομονή ξεκινά από την αγάπη. Για να υπομείνης τον άλλον, πρέπει να τον πονέσης.

Και βλέπω πώς με την υπομονή σώζεται η οικογένεια.

Είδα θηρία να γίνωνται αρνιά.

Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.


Μια φορά, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, είχα δει στην Κόνιτσα μια γυναίκα που έλαμπε το πρόσωπό της.

Ήταν μητέρα πέντε παιδιών.

Μετά θυμήθηκα ποιά ήταν. Ο άνδρας της ήταν μαραγκός και έπαιρνε πολλές φορές δουλειές μαζί με τον μάστορά μου (2) .

Μια κουβέντα να του έλεγαν οι νοικοκυραίοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αυτό να το κάνουμε έτσι;», γινόταν θηρίο.

«Εμένα θα μου κάνης τον δάσκαλο;», τους έλεγε. Έσπαζε τα εργαλεία του, τα πετούσε και έφευγε.

Αφού παρατούσε την δουλειά του και τα έσπαζε όλα σε ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στο σπίτι του τί έκανε!

Αυτή λοιπόν ήταν του μαστρο-Γιάννη η γυναίκα.


Με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορούσες μία μέρα να καθήσης, και αυτή χρόνια ζούσε μαζί του.

Κάθε μέρα περνούσε μαρτύριο, και όμως όλα τα αντιμετώπιζε με πολλή καλωσύνη και έκανε υπομονή.

Επειδή ήξερα την κατάσταση στο σπίτι, όταν την συναντούσα, την ρωτούσα: «Τί κάνει ο κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;».

«Έ, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!».

«Πώς τα περνάτε;». «Πολύ καλά, Πάτερ!», μου έλεγε.

Και το έλεγε με την καρδιά της.

Δεν υπολόγιζε που έσπαζε τα εργαλεία του – και αξίας εργαλεία –

ούτε που αναγκαζόταν η καημένη να ξενοδουλεύη, για να τα βγάλουν πέρα.


Βλέπετε με πόση υπομονή, με πόση καλωσύνη και με πόση αρχοντιά τα αντιμετώπιζε όλα!

Ούτε τον κατηγορούσε καθόλου! Γι᾿ αυτό ο Θεός την χαρίτωσε και έλαμπε το πρόσωπό της.

Μεγάλωσε και τα πέντε παιδιά της και έγιναν πολύ καλά παιδιά. Μπόρεσε και κράτησε και τα παιδιά της.


– Γέροντα, πώς μπορούσε να δικαιολογή τον άνδρα της;

– Με έναν καλό λογισμό: «Άνδρας μου είναι, έλεγε, θα πη και καμμιά κουβέντα.

Και εγώ, αν ήμουν στην θέση του, μπορεί να έκανα τα ίδια».

Εφήρμοζε το Ευαγγέλιο, γι᾿ αυτό ο Θεός έστελνε την θεία Χάρη Του.

Και αν κοσμικοί άνθρωποι κάνουν υπομονή και χαριτώνωνται, πόσο μάλλον πρέπει να κάνουμε υπομονή εμείς οι μοναχοί,

που έχουμε όλες τις προϋποθέσεις, όλες τις δυνατότητες για πνευματική ζωή!

Όπως έχω καταλάβει, τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, όχι μόνο στις οικογένειες αλλά και στα κράτη,

γίνονται από τιποτένια πράγματα.

Στην οικογένεια πρέπει ο ένας να ταπεινώνεται στον άλλον, να μιμήται τις αρετές του,

αλλά και να ανέχεται τις ιδιοτροπίες του.


Για μια τέτοια αντιμετώπιση πολύ βοηθάει να σκέφτεται κανείς ότι ο Χριστός θυσιάσθηκε για τις αμαρτίες μας

και μας ανέχεται όλους, δισεκατομμύρια ανθρώπους, αν και είναι αναμάρτητος – ενώ εμείς,

όταν ταλαιπωρούμαστε από τις ιδιοτροπίες των άλλων, εξοφλούμε αμαρτίες.

Τα οικονομάει έτσι ο Καλός Θεός, ώστε ο ένας, με το χάρισμα που έχει, να βοηθάη τον άλλον,

καί, με το κουσούρι που έχει, να ταπεινώνεται στον άλλον.


Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τα χαρίσματά του, αλλά έχει και μερικά κουσούρια και πρέπει να αγωνίζεται να τα κόψη.

Έδωσα ένα ξεσκόνισμα σε κάποιον! Να δήτε υπακοή που του κάνει η γυναίκα του, αν και έχει πολλές ικανότητες!

Μπροστά της εκείνος είναι ένα παιδί. Αυτή, με την υπακοή που κάνει, συνέχεια δέχεται, αποθηκεύει, θεία Χάρη,

ενώ εκείνος με τον εγωισμό του συνέχεια διώχνει την θεία Χάρη και αδειάζει.

Τελικά ποιός είναι κερδισμένος; Βλέπεις, το μυστικό είναι η ταπείνωση.

Όλη η βάση εκεί είναι. Υπακοή, ταπείνωση.

Αν εκείνος αναγνώριζε την αδυναμία του και ζητούσε βοήθεια από τον Θεό,

θα ερχόταν και σ᾿ αυτόν η θεία Χάρις.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 10, 22.
(2) Ο Γέροντας ως λαϊκός είχε μάθει την τέχνη του μαραγκού.