Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Στα αδιέξοδα, περιμένει!


Γι'αυτό ακριβώς, όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις.

Ο αιώνας αυτός είναι ο αιώνας του Θεού. Ο αιώνας της εκκλησίας. Ο αιώνας της μετανοίας!

Ο αιώνας της προκλητικής αγάπης του Θεού.

Ο αιώνας της επιστροφής των ασώτων και παραστρατημένων στο μεγάλο μας Πατέρα.

Στην αγία μας εκκλησία που είναι η αγκαλιά του Χριστού.


Όλοι μια αγκαλιά θέλουνε. Όλοι μια αγκαλιά γυρεύουνε.

Ε, αυτή είναι του Χριστού η αγκαλιά. Ο οποίος τη στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας.

Και στα αδιέξοδα περιμένει!

Και τότε, απελπισμένοι απ'όλους και απ'όλα, και απ'τον εγωιστή εαυτό μας, πέφτουμε στην αγκαλιά του Θεού

(τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι) άνευ όρων και ορίων.

Και παραδινόμαστε στην αγάπη του Θεού. Και αυτό είναι θαύμα. Δεν αφήνει τον κόσμο του ο Θεός!

Δεν αφήνει ο Χριστός. Μας έχει πληρώσει με το αίμα του και τη ζωή του!



απόσπασμα από ομιλία του π.Ανανία Κουστένη

[XAPA]

"Είσελθε εις το ταμείον σου και κλείσε την θύραν σου
(Ματθ. στ' 6) ",

Τίτο Κολλιάντερ



Αν δε βρίσκουμε μέσα μας πλούσιους καρπούς αγάπης, ειρήνης, χαράς, καλοσύνης,

ταπεινοφροσύνης απλότητας, ειλικρίνειας, πίστης, υπομονής, τότε όλη η εργασία μας πάει στα χαμένα,

παρατηρεί ο άγιος Μακάριος ό Αιγύπτιος.

Η εργασία γίνεται για να έχουμε κάποτε συγκομιδή.

Η συγκομιδή όμως είναι του Κυρίου.

Συνεπώς: πρόσεχε άγρυπνα τον εαυτό σου και γίνε συνετός.


Αν παρατηρήσεις πώς γίνεσαι ευερέθιστος και ανυπόμονος, τότε γίνε λίγο πιο χαλαρός στις απαιτήσεις σου.

Νιώθεις, ότι υποβλέπεις εύκολα τούς άλλους και τούς μαλώνεις ή τους κάνεις με το παραμικρό υποδείξεις;

Να ξέρεις πώς βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο.

Όποιος απαρνείται τον εαυτό του, δεν έχει λόγους να μαλώνει εγωιστικά τους άλλους.

Έχεις ίσως την εντύπωση, ότι σε ενοχλούν οι άλλοι ή οι εξωτερικές περιστάσεις;

Δεν έχεις καταλάβει τότε σωστά τη δουλειά σου.


Κάτι πού φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι είναι ενοχλητικό,

είναι στην πραγματικότητα μια ευκαιρία για την εξάσκηση της υπομονής, της ανοχής και της υπακοής.

Ο ταπεινός ποτέ δεν ενοχλείται.

Μπορεί ίσως μόνο να ενοχλεί τους άλλους.

Γι' αυτό παραμέριζε και εξαφάνιζε τον εαυτό σου.


«Είσελθε εις το ταμείο σου» και κλείσε «την θύραν σου» (Ματθ. στ' 6).

Κι όταν ακόμα είσαι υποχρεωμένος νά ζεις μέσα σε μεγάλη και θορυβώδη συντροφιά.

Και αν αυτό σού φαίνεται βαρύ, από καιρό σε καιρό βγες έξω, οπουδήποτε,

αρκεί να είσαι μονάχος και φώναξε με όλη σου την ψυχή και ζήτησε τη βοήθεια τού Κυρίου.

Ο Κύριος θα εισακούσει τη δέηση σου.



Πηγή: Τίτο Κολλιάντερ, «Ο δρόμος των Ασκητών», σ.113-115, εκδ. Ακρίτας



katafigi.gr

[XAPA]

Ὁ Γέρων τῆς Πάρου, π. Φιλόθεος Ζερβάκος γράφει μιά ὠφέλιμη διήγηση


Ὁ Μακαριστός Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Φιλόθεος Ζερβάκος, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου,

ἔγραψε σέ εὐσεβεῖς Χριστιανούς, πρός ὠφέλειαν, τό ἀκόλουθο γεγονός:

" Ὅταν ἦλθα στήν Πάρο, ὡς Πνευματικός, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου κυροῦ Ἰεροθέου,

μετέβαινα σέ χωριά τῆς νήσου καί ἐξωμολογοῦσα τούς Χριστιανούς.

Ἕνας ἀπό αὐτούς, ὀνόματι Πέτρος Μοστάτος, μού διηγήθηκε τήν κατωτέρω κατανυκτική ὄραση

τήν ὁποία εἶδε μετά τόν θάνατο τῆς κόρης του.


Εἶχα μοῦ εἶπε, " δύο παιδιά. Μία κόρη καί ἕναν γυιό. Καί τά δύο ἦσαν καλά παιδιά, ἀλλά ἡ κόρη ὑπερεῖχε σέ εὐσέβεια,

καί καλωσύνη. Καί πρός ἐμένα, τόν πατέρα της, καί πρός τήν μητέρα της ἦταν πολύ στοργική καί μᾶς τιμοῦσε

μέ τήν ἁγνή ζωή της. Δέν πέρασε ὅμως πολύ καιρός καί ἀρρώστησε σοβαρά. Οἱ γιατρόι εἶπαν πῶς θά πεθάνει!

Ἡ λύπη ἡ δική μου ἀλλά καί τῆς γυναίκας μου ἦταν ἀπερίγραπτη.

Στήν ἀνάγκη αὐτή κατέφυγα στήν Εὐσπλαγχνικωτάτη Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία μας.

Ἐκεῖ προσευχήθηκα μετά δακρύων καί Τῆς ζήτησα νά σώσει τήν κόρη μας ἐκ τοῦ θανάτου.

Ὅμως, φαίνεται ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νά τήν πάρει κοντά Του, καί ἔτσι παρ᾿ ὅλες τίς προσευχές ἡ κόρη μας πέθανε...

Ἀπαρηγόρητοι καί οἱ δυό, θρηνούσαμε καί κλειστήκαμε ἐπί 15 ἡμέρες μέσα στό σπίτι!

Φθάσαμε στήν ὑπερβολή καί στήν ὁλιγοπιστία, ἐγώ δέ καί στόν θυμό, γιατί δέν μ᾿ ἄκουσε ἡ Παναγία!





Μιά ἡμέρα, μόλις ξάπλωσα στό κρεβάτι μου, ἦλθαν δύο ἀστραπόμορφοι νέοι, μέ πῆραν καί περπατούσαμε σέ μιά πεδιάδα.

Φοβήθηκα καί τούς ρώτησα:

-- Πού μέ πηγαίνετε;

-- Σέ πηγαίνωμε νά ἰδεῖς τήν κόρη σου, μού ἀποκρίθηκαν.

-- Ἡ κόρη μου ἔχει πεθάνει ἐδῶ καί δεκαπέντε ἡμέρες, δέν ὑπάρχει!

Τότε μέ ὕφος αὐστηρό μού εἶπαν:

-- Ἀπιστε, ἀκόμη δέν πιστεύεις; Ἔλα νά δεῖς!


Προχωρήσαμε λίγο, καί φθάσαμε σ᾿ ἕναν παραδεισιακό κῆπο. Στό μέσον του ὑπῆρχε ἕνα μεγαλοπρεπέστατο ἀνάκτορο

χτισμένο ἀπό χρυσό πού ἔλαμπε. Ἐκεῖ μέσα σέ μιά αἴθουσα βασιλική ἀπέραντη, εἶδα μυριάδες Παρθένων

οἱ ὁποῖες καθόντουσαν σέ θρόνους χρυσούς καί δεξιά καί ἀριστερά τους ὑπῆρχαν ἀναμμένες λαμπάδες.

Τά πρόσωπα τῶν Παρθένων ἔλαμπαν πιό πολύ κι ἀπ᾿ τόν ἥλιο! Ἀνάμεσά τους βλέπω γιά μιά στιγμή καί τήν κόρη μου

στήν ἴδια ὑπερκόσμια δόξα, μόνον πού οἱ λαμπάδες της ἦσαν σβηστές!


Μόλις τήν εἶδα τρέχω μέ χαρά κοντά της. Ἐκείνη ὅμως μέ αὐστηρότητα μέ κοίταξε καί μού εἶπε:

-- Φύγε ἀπ᾿ ἐδῶ! Πῶς τόλμησες καί ἦρθες κι ἐδῶ νά μέ ἐνοχλήσεις;

Ἐγώ κάθισα παράμερα ἀπό τόν φόβο μου καί ἄρχισα νά κλαίω καί νά τῆς λέω:

-- Κόρη μου, γιατί δέν μέ δέχεσαι; Δέν γνωρίζεις πόσο σέ ἀγαπῶ;

-- Παῦσε, μού λέγει, νά λές πώς μ᾿ ἀγαπᾶς, διότι ἄν μ᾿ ἀγαποῦσες θά ἔπρεπε νά χαίρεσαι καί νά εὐχαριστεῖς τό Θεό

καί τήν Παναγία πού μέ ἀξίωσαν τέτοιας εὐτυχίας καί τιμῆς καί ὄχι νά γογγύζεις!


Τότε τόλμησα καί τήν ρώτησα:

-- Γιατί, κόρη μου, οἱ λαμπάδες σου εἶναι σβηστές ἐνῶ τῶν ἄλλων Παρθένων ἀναμμένες; Μοῦ ἀπάντησε:

-- Ἐσύ καί ἡ μητέρα μου μού τίς σβήσατε μέ τά δάκρυά σας!...

Ἐκείνη τή στιγμή συνῆλθα καί στοχαζόμενος ἐκεῖνα τά μεγαλεῖα πού εἶδα, καί τά ὅσα μοῦ εἶπε ἡ κόρη μου,

ἔκλαψα μετανιωμένος καί ζήτησα συγχώρεση ἀπό τό Θεό γιά τήν ἄπρεπη συμπεριφορά μου.

Μετά τό διηγήθηκα καί στήν γυναῖκα μου καί, παρηγορημένοι καί χαρούμενοι πλέον, δοξάζαμε τό Θεό

καί ὁμολογούσαμε τήν εὐτυχία μας γιά τήν μεγάλη τιμή καί δόξα πού ἔχει ἡ κόρη μας

στόν Οὐράνιο Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!...



Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"

Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005

hristospanagia3

[XAPA]

Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας


Ο Κύριος δε θεραπεύει συνεχώς.

Μερικούς τους αφήνει να υποφέρουν για το καλό των ιδίων και των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους.

Διαπίστωσα συχνά ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν ή πέρασαν μεγάλες δοκιμασίες είναι άνθρωποι δυνατοί.

Απέκτησαν μια άλλη θεώρηση της ζωής , μερικές δεξιότητες τις οποίες δεν έχουν οι άνθρωποι

που δεν πέρασαν δοκιμασίες. Η δοκιμασία μπορεί να γίνει δεκτή και ως ένα δώρο, ως ένας εμπλουτισμός.

Μερικοί εκλαμβάνουν τη δοκιμασία ως μια αδικία, σαν κάτι που δε θα έπρεπε να τους είχε συμβεί.

Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτοί συγκρίνονται με τους άλλους. Όμως αυτό δεν έχει κανένα νόημα.


Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να διάγει τη ζωή που του δόθηκε.

Ο καθένας έχει τη δική του σχέση με τη δοκιμασία.

Ο καθένας μπορεί να κερδίσει κάτι από τη δοκιμασία.

Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να μας βοηθά είναι η συνείδηση

ότι ο Θεός επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία και ότι αυτή έχει κάποιο σκοπό,

έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε.

Αυτή η συνείδηση, ή καλύτερα αυτή η εμπιστοσύνη,

μας βοηθά να σηκώσουμε το σταυρό μας με γαλήνη.


Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πίστη στο Θεό μας βοηθά να σηκώσουμε μία μεγάλη δοκιμασία.

Να ξαναθυμηθούμε όμως ότι, αν περάσαμε μια δοκιμασία, δεν επιθυμούμε να είμαστε μέσα στη δοκιμασία,

γιατί ούτε η Εκκλησία και ούτε οι άνθρωποι το επιθυμούν. Να απομακρύνουμε ,αν μπορούμε, τη δοκιμασία;

Ναι! Αλλά να μην αποφύγουμε το σταυρό που μας σώζει. Ο Κύριος δεν ευλογεί μια παρόμοια στάση.

Δηλαδή ο Κύριος μας ζητεί να σηκώνουμε ο καθένας το σταυρό , το σταυρό της αυταπαρνήσεως του εαυτού.


Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει σωτηρία.

Η σωτηρία δεν μας δίνεται μόνο με το Σταυρό του Κυρίου, αλλά και με την άρση του προσωπικού σταυρού∙

όταν περνάμε δια μέσου ενός πειρασμού, μιας αρρώστιας, ενός πόνου, μιας συμφοράς, συναντιόμαστε με το σταυρό

που πρέπει να σηκώσουμε και αυτός γίνεται αληθινά ο σταυρός της σωτηρίας μας.


Να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο σταυρός μας είναι απαραίτητος για να σωθούμε.

Να ζητάμε από τον Κύριο υγεία και καθετί καλό, αλλά να του ζητάμε και τη δύναμη ν’ αποδεχθούμε τη δοκιμασία,

όταν μας αποστέλλεται. Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ενισχύει στην πίστη, για να μπορέσουμε

να ανταποκριθούμε απέναντι σε όλους τους πειρασμούς που μας συμβαίνουν. Να του ζητάμε να μας βοηθήσει

να βαστάζουμε με χαρά τη δοκιμασία. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: «Ψάξε να βρεις ένα γιατρό πριν αρρωστήσεις

και προσευχήσου πριν την έλευση του πειρασμού».


Να προετοιμαζόμαστε να υποφέρουμε τη φυσική ή ηθική δοκιμασία. Όμως για να μπορέσουμε να υπομείνουμε

τη δοκιμασία και να ωφεληθούμε από αυτήν, πρέπει να ταπεινωθούμε. Να μην ταρασσόμαστε, βλέποντας ότι

η δοκιμασία είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε , ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε

να επιλύσουμε , ένα μυστήριο για το καλό μας, για την πνευματική μας πρόοδο, που μας ενώνει με

τη δοκιμασία του Κυρίου ο οποίος είχε έλεος για μας και μας έσωσε, γιατί μας αγαπάει. Είναι ένα μυστήριο που

μας ενώνει με τον Κύριο ακόμη και τότε, όταν μας αφήνει να υποφέρουμε , και που μας σκουπίζει τα δάκρυα τότε,

όταν γνωρίζει ότι υποφέρουμε για το καλό μας.


Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας. Να πιστεύουμε ότι ο φύλακας άγγελός μας, μας συνοδεύει παντού,

ότι η μητέρα του Κυρίου μας προστατεύει και στις καλές περιστάσεις και στις κακές.

Να πιστεύουμε ότι το έλεος του Κυρίου μας συνοδεύει παντού.



Γέρων Θεόφιλος Παραϊάν

diakonima.gr

[XAPA]

Γιατί ζεις έτσι;



Τις ημέρες εκείνες έτυχε να συναντήσω στο ναό έναν εκπληκτικό, νεαρό άνδρα.

Πλησίασε τον αδερφό μου στο τέλος της Θείας Λειτουργίας και του απεκάλυψε

την ασυνήθιστη ιστορία της μεταστροφής του στο Χριστό.

Στεναχωριόταν πολύ από τις ατελείωτες μετακινήσεις και συζητήσεις που γίνονταν τη στιγμή που οι ιερείς

μεταλάμβαναν στο ιερό και ετοιμάζονταν για την έξοδο στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Ποτήριο, για να κοινωνήσουν οι πιστοί.

Γιατί όλοι αρχίζουν να πηγαινοέρχονται αυτή την ιδιαίτερη, γεμάτη αδημονία, στιγμή,

όταν ο Κύριος βρίσκεται στην Αγία Τράπεζα; ρώτησε τον αδελφό μου.


Θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία μου.

Ζούσα όπως η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων της εποχής μας, μακριά από το Θεό,

μέσα στη διαφθορά, διάγοντας έκλυτη ζωή με οινοποσία και άλλες αμαρτίες.

Όσο κι αν με νουθετούσε και με ικέτευε η μητέρα μου, πιστή γυναίκα, ν’ αφήσω την αμαρτωλή ζωή,

εγώ την αγνοούσα και μόνο γελούσα.

Οι αφηγήσεις της, ότι υπάρχει Θεός και αιώνια ζωή, μου φαίνονταν ανοησίες.

Γελούσα με τις επιπλήξεις της, ζητώντας της να μ’ αφήσει ήσυχο.

Κάποια φορά, αργά τη νύχτα, επιστρέφοντας στο σπίτι με τη μοτοσυκλέτα,

μετά από την καθιερωμένη βόλτα, είχα ένα ατύχημα και σκοτώθηκα.


Απρόσμενα αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν στον αέρα.

Κοίταζα μ’ έκπληξη το ματωμένο σώμα μου, μην κατανοώντας γιατί ήμουν διπλός, και στεκόμουν και ήμουν ξαπλωμένος.

Αργότερα είδα κόσμο να τρέχει κοντά μου και να προσπαθεί να με συνεφέρει.

Ήρθαν οι πρώτες βοήθειες και οι γιατροί προσπαθούσαν να με γυρίσουν στη ζωή.

Όμως εγώ δεν ήθελα να επιστρέψω στο νεκρό σώμα μου.

Με φορείο μ’ έβαλαν στο ασθενοφόρο και με πήγαν στο νεκροτομείο.

Τη στιγμή εκείνη έστρεψα το βλέμμα μου προς τον ουρανό.

Ξαφνικά είδα το Ζωντανό Χριστό τόσο πανέμορφο, τόσο ταπεινό και πράο,

μέσα σε πύρινη λάμψη να στέκεται από επάνω μου και να με κοιτάζει.


-Γιατί ζεις έτσι; με ρώτησε ο Κύριος.

Εκείνη τη στιγμή, από το μεγάλο φόβο που κατείχε την αμαρτωλή ψυχή μου, κουβαριάστηκα κι αναφώνησα:

-Κύριε, συγχώρεσέ με!!! και άκουσα την απάντηση…

-Για τις αμαρτίες σου και την ακάθαρτη ζωή σου είσαι άξιος του Άδη.

Όμως οι προσευχές και το κλάμα της μητέρας σου έφθασαν σε Εμένα. Σε συγχωρώ και σε στέλνω πίσω στη γη.

Πήγαινε και μάθε ότι η σωτηρία βρίσκεται μόνο στην Εκκλησία, μέσω της μετάνοιας και της Αγίας Κοινωνίας.


Εκείνη τη στιγμή, ξαφνικά, αισθάνθηκα πάλι να μπαίνω στο σώμα μου και από τους φοβερούς πόνους,

άρχισα, να βογκώ και να στριφογυρίζω.

Οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι. Αντί για το νεκροτομείο, με μετέφεραν στο νοσοκομείο για εγχείριση. Ο Θεός με επέστρεψε στη ζωή.

Και να, λοιπόν, τώρα θεραπευμένος, με ιδιαίτερη ευλογία έρχομαι στη Θεία Λειτουργία σ’ αυτό το μοναστήρι.

Με φόβο αναμένω πότε θα βγει ο ιερέας με το Άγιο Ποτήριο για να προσκυνήσω το Ζωντανό Θεό,

ο Οποίος μου αποκάλυψε ότι με την Κοινωνία του Αγίου Σώματος και του Αίματος Του,

μπορούμε να σωθούμε και να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.

Να, γιατί με απορία και σύγχυση κοιτάζω τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονται ενώπιον του μεγάλου Μυστηρίου,

διαταράσσοντας την ευλογημένη ατμόσφαιρα, όταν πράγματι ο Ίδιος ο Κύριος έρχεται από την Ωραία Πύλη,

προτείνοντας τον Εαυτό Του για τροφή.

Και έβαλε το χέρι του αδελφού μου, σφίγγοντας το σε γροθιά, στο τεράστιο βαθούλωμα που υπήρχε στο κρανίο του,

μετά το χτύπημα με τη μοτοσυκλέτα.

Μ’ αυτό ήθελε ν’ αποδείξει την αυθεντικότητα όλων όσων βίωσε και διηγήθηκε.


Αυτή η αληθινή ιστορία βαθιά μας συγκλόνισε.

Συχνά τη διηγούμαι στα κηρύγματά μου, σαν αληθινή μαρτυρία εκείνης της ανείπωτης Αγάπης,

την οποία έφερε ο Κύριος από τους ουρανούς, καλώντας όλους τους αμαρτωλούς σε μετάνοια,

ώστε ν’ αναγεννηθούν μέσω της Αγίας Κοινωνίας και να έλθουν προς την Αλήθεια.



ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΓΚΑΝ
“ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ”

optiko.net

[XAPA]

Είμαι ευγνώμων ...

[XAPA]

Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης: «Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας»


Διήγηση του Μητροπολίτη Κινσάσας κ. Νικηφόρου:



Είχαμε πανηγύρι στο Κελλί, δεν ήταν η πανήγυρη των Αγίων Διονυσίου και Μητροφάνους,

και είχα το διακόνημα του τραπεζάρη και ετοίμασα την τράπεζα.

Κάποια στιγμή βλέπω, ότι όλα τα ψωμιά τα οποία υπήρχαν ήταν μόνο τρία.

Τότε δεν είχα προβλέψει ότι έπρεπε νά ’χουμε περισσότερα ψωμιά.

Ήταν δικό μου φταίξιμο, δεν είχα ενημερώσει τον Γέροντα ότι είναι λίγα τα ψωμιά και πώς θα βγάλουμε την πανήγυρη;

Τότε μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας. Τώρα τί θα κάνουμε;


Ο κόσμος μαζευόταν, τα ψωμιά σε καμμιά περίπτωση δεν θα έφταναν.

Πήγα αρκετά τρομαγμένος στον Γέροντα (τον γνωστό Υμνογράφο, π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη )και του λέω:

-Ευλόγησον, Γέροντα, δεν προέβλεψα, μόνο τρία ψωμιά έχουν μείνει, τί θα κάνουμε;

Να ζυμώσουνε δεν γινόταν, από τη Δάφνη δεν ερχόταν κανένας εκείνη την ώρα να μας φέρει ψωμιά.

Έτσι θα μέναμε χωρίς ψωμιά και ο κόσμος μαζευότανε.

Εκείνος όμως με χτύπησε στην πλάτη και με ήρεμο ύφος μου είπε:

– Πήγαινε παιδί μου και συνέχισε το διακόνημά σου. Θα φροντίσει ο Θεός και οι Άγιοί μας.

Έφυγα, συνέχισα το διακόνημα, ξεχάστηκα εκεί κόβοντας ψωμί, χωρίς πλέον να υπολογίζω.

Αφού τελείωσε η πανήγυρη, βλέπω εκεί που είχα τα ψωμιά, ότι είχαν περισσέψει τρία ψωμιά και είχαν φάει πολύ,

γιατί ήταν αρκετός ο κόσμος σε ’κείνη την πανήγυρη.



pemptousia.gr

[XAPA]

Σπρωξε την πέτρα......


Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άνθρωπος που είχε μεγάλη επιθυμία να ευχαριστήσει τον Θεό,

προσευχόταν μέρα και νύχτα, μέχρις ότου μια μέρα η Φωνή του ουρανού του είπε:

"Θέλω να πάτε να σπρώξετε την πέτρα".

Αυτός ο άνθρωπος ξύπνησε το επόμενο πρωί εμπνευσμένος και έτρεξε για να βρει μια τεράστια πέτρα.

Άρχισε να την πιέζει, αλλά δεν συνέβη τίποτα, προσπάθησε να την σπρώξει όλη την ημέρα.

Την επόμενη μέρα έκανε το ίδιο, αλλά η πέτρα δεν κινήθηκε ούτε ένα εκατοστό.

Συνέχισε να σπρώχνει αυτή την πέτρα για τρεις μήνες, μέχρι που μια μέρα απελπισμένος σταματήσε να πιέζει.

Εκείνη τη νύχτα είχε ένα όνειρο και η Φωνή του Ουρανού τον ρώτησε:

«Γιατί σταματήσατε να πιέζετε;»

«Δεν έγινε τίποτα, η πέτρα δεν κινήθηκε», απάντησε ο άνθρωπος.

"Τίποτα δεν συνέβη;"

Κοίτα! Δείτε πόσο επιμεινατε και εστιάζεστε.

Κοιτάξτε πόσο ισχυροί είναι οι μύες σας.

Δεν είστε πλέον ο άνθρωπος που ήσασταν όταν άρχισα να πιέζετε αυτήν την πέτρα.

Επιπλέον, δεν σας είπα να μετακινήσετε αυτήν την πέτρα. Σας είπα να την σπρώξετε.

Εγώ ο ίδιος θα μετακινήσω την πέτρα όταν έρθει η ώρα. "

Συνεχίστε να πιέζετε την πέτρα σας.

Θα κινηθεί τη σωστή στιγμή, στην τέλεια στιγμή, όταν το περιμένετε λιγότερο.

Και τα θαυμάσια πράγματα σας συμβαίνουν ήδη, ακόμα κι αν δεν τα έχετε αντιληφθεί ακόμα.

"Κάνε ό, τι μπορεί να κάνει το χέρι σου, σύμφωνα με τη δύναμή σου!"

(Εκκλησιαστής κεφάλαιο 9:10)



apantaortodoxias

[XAPA]

Η ακτή της Κορνουάλης

Αρχ. Σεραφείμ Δημόπουλος


Στήν Αγγλία υπάρχει μία ακτή που πάντα είναι φουρτουνιασμένη. Είναι η ακτή της Κορνουάλης.

Τα ωκεάνεια κύματα του Ατλαντικού ορμούν με ακατάσχετη μανία στους μαυριδερούς της βράχους

και απειλούν να θρυμματίσουν.. κάθε σκάφος που παραπλέει την ακτή αυτή.

Αποφάσισαν λοιπόν, εις το υψηλότερο σημείο της να υψώσουν έναν φάρο,

διά να τον βλέπουν οι θαλασσινοί και να αποφεύγουν την καταστροφή.


Τήν άνοιξη λοιπόν, επιδέξιοι τεχνίτες ύψωσαν ένα φάρο, στην κορυφή του οποίου άναβε και έσβηνε ένα κόκκινο φώς.

Έφθασε και ο χειμώνας! Ο Ατλαντικός με όλη του την ορμή βάλθηκε να σωριάσει σε ερείπια τον φάρο. Και το πέτυχε.

Την επόμενη άνοιξη ανέθεσαν σε άλλους τεχνίτες να οικοδομήσουν ένα νέο φάρο.

Αλλά και αυτός είχε την ίδια τύχη.

Την τρίτη άνοιξη ανέθεσαν σ᾿ έναν ευλαβή μηχανικό να ανεγείρει τον φάρο.

Αυτός έσκαψε βαθιά στον βράχο.

Σχημάτισε μιά στερεή βάση από τσιμέντο στα πλευρά της οποίας έγραψε:

«Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» Ψαλμ. 126 : 1.

Σ᾿ αυτήν την βάση ύψωσε τον φάρο.


Έφθασε και ο χειμώνας. Το υγρό στοιχείο του ωκεανού όρμησε με μανία εναντίον του φάρου.

Για μιά στιγμή ο φάρος κλονίστηκε. Το ωσάν αίμα κόκκινο φώς του τρεμόσβηνε.

Όλοι οι Άγγλοι, που παρακολουθούσαν από την στεριά περίεργοι τον φάρο,

υπέθεσαν ότι και ο τρίτος φάρος δεν θα αποφύγει την καταστροφή.

Όμως ο φάρος στάθηκε εκεί σαν μυθικός ήρωας που δεν φοβάται τα βέλη των εχθρών του. Δεν έπεσε!

Στέκει εκεί υψώνοντας εις τους ουρανούς την κόκκινη κορυφή του, διά να διακηρύττη σ᾿ όλους τους αιώνες

πως ό,τι είναι οικοδομημένο επάνω στην πίστη εις τον Θεόν δεν φοβάται την κακόττητα του κόσμου,

έστω και εάν αυτή με όλη την έντασή της ορμάει εναντίον του.


Καί σύ, νέε μου, πύργωσε την ζωή σου στην πίστη, οικοδόμησέ την επάνω εις τον Ιησούν Χριστόν.

Και να είσαι βέβαιος ότι όσες θύελλες και εάν πέσουν επάνω σου, όσες δυστυχίες και εάν συναντήσεις,

δεν πρόκειται να ηττηθείς, να καταστραφείς. Διότι έχεις θεμέλιον τον Ιησούν Χριστόν.

«Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος την οδόν αυτού; Εν τώ φυλάσσεσθαι τον νόμον σου».

Με ποίον τρόπον θα επιτύχει ένας νέος άνθρωπος εις την ζωήν του; ερωτά ο Δαβίδ.

Και απαντάει: Με το να φυλάττει τον νόμον σου, ώ Κύριε!



Από το βιβλίο: “Πρός τα νειάτα”Γ΄ Εκδοση ΒελτιωμένηΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ: «Ιωάννης ο Χρυσόστομος»Λάρισα 2016

hristospanagia3.blogspot

[XAPA]

Πώς σώθηκε από αγέλη λύκων μόλις άρχισε να λέει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας



Μία ακόμη ωφέλιμη διήγηση από τον μακαριστό Άγιο Γέροντα Φώτιο Λαυριώτη,

που μας διηγείται πως σώθηκε από μια αγέλη λύκων που τον κύκλωσε,

με το που άρχισε να απαγγέλει τους Χαιρετισμούς στην Υπεραγία Θεοτόκο μας !!

Την ευχή του να έχουμε και είθε να λυτρωθούμε κι εμείς από τους νοητούς λύκους

που επιβουλεύονται την σωτηρία μας, υιοθετώντας την ευλογημένη συνήθεια της απαγγελίας των Χαιρετισμών !

Αμήν ! Γένοιτο !


» Στην δεκαετία της μεγάλης φτώχειας του 40, με βαρυχειμωνιά

έπρεπε να μεταβώ από ένα χωριό σε ένα άλλο γειτονικό

διασχίζοντας τις παγωμένες πεδιάδες του Κιλκίς !

Οι χωρικοί μου έδωσαν για βοήθεια ένα φακό για να βλέπω στο σκοτάδι

αλλά κάπου κατά τα μέσα της διαδρομής με περικύκλωσε ξαφνικά μία αγέλη λύκων !


Τρόμαξα φυσικά πάρα πολύ και ξεκίνησα να λέω τους ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας !

Τότε είδα να συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο !

Οι αγριεμένοι και πεινασμένοι λύκοι πλησίαζαν ένας ένας με την σειρά,

ακούμπαγαν με τις τρίχες τους το ράσο μου , με ξεπερνούσαν βαδίζοντας ήσυχοι μπροστά από μένα !

Και αυτό γινόταν καθόλη την διάρκεια της απαγγελίας των Χαιρετισμών !

Όταν τελείωσα χάθηκαν κι αυτοί στο σκοτάδι ! »

Και ο παπά-Φωτης ο Λαυριώτης ολοκλήρωσε αυτή του την διήγηση με μία παραίνεση προς όλες κι όλους μας !

» Τώρα που βαρείς λύκοι πλάκωσαν στην πατρίδα μας , έτσι να κάνετε κι εσείς !»




simeiakairwn