Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σε ένα κύκλο προτεσταντών, οι οποίοι κατηγορούσαν την Παναγία και έλεγαν, ότι δεν είναι Αγία


~ Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σε ένα κύκλο προτεσταντών,

οι οποίοι κατηγορούσαν την Παναγία και έλεγαν, ότι δεν είναι Αγία.


Ο Ορθόδοξος αισθάνθηκε πολύ άσχημα, αλλά δεν ήταν τόσο πνευματικά καταρτισμένος, ώστε να τους απαντήσει καταλλήλως.

Προσευχήθηκε λοιπόν στο Θεό να τον βοηθήσει, έστω κάτι να πει, γιατί ο ίδιος δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Τότε, σαν να άρχισε κάποιος να του μιλάει από μέσα του και ρώτησε τους προτεστάντες:

– Σε ποιό Όρος έγινε η μεταμόρφωση του Χριστού;

– Στο Όρος Θαβώρ απάντησαν εκείνοι.

– Και γιατί ονομάστηκε Άγιο, το Όρος αυτό, ξαναρώτησε ο Ορθόδοξος.

– Γιατί πάτησε εκεί ο Χριστός, απάντησαν εκείνοι.

– Και δεν είναι Αγία η Παναγία, που είχε 9 μήνες τον Χριστό στην κοιλιά της;

Κόκκαλο οι προτεστάντες!

Αυτό είναι! Όταν δεν γνωρίζουμε τι πρέπει να πούμε σε μια περίσταση,

προσευχόμενοι στο Θεό με πίστη και ταπείνωση (κάνοντας μια μικρή προσευχή μέσα μας),

ο Θεός θα σε βάλει λόγια στο στόμα σου και θα μιλήσεις καταλλήλως, ακόμα και για πράγματα που δεν γνωρίζεις!



Δημήτριος Παναγόπουλος

πηγή: leimwnas

[XAPA]

Κάποτε ἕνας ἱεροκήρυκας ἔκανε μιά περιοδεία καί περνῶντας ἔξω ἀπό μία ἀγροικία,
μιά στάνη, λέει:


Κάποτε ἕνας ἱεροκήρυκας ἔκανε μιά περιοδεία καί περνῶντας ἔξω ἀπό μία ἀγροικία, μιά στάνη, λέει:

«Δέν σταματάω καί σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν χριστιανό; Κάτι θά βρῶ νά τοῦ πῶ.»

Μπῆκε λοιπόν καί ἄρχισε νά τοῦ μιλάη γιά τόν Κύριο.

Πρόσεξε ὅμως ὅτι μέσα στό σπίτι δέν ὑπῆρχαν εἰκόνες. Τοῦ μίλησε λοιπόν γιά τίς εἰκόνες.

– Τί εἶναι αὐτό; ρώτησε ὁ χωρικός.

Ἔβγαλε μία ὁ ἱεροκήρυκας ἀπό τήν τσεπούλα του, τοῦ τήν ἔδωσε.

Τοῦ εἶπε νά ἀνάβη τό καντηλάκι, νά κάνη προσευχή… Τόν δίδαξε ἀρκετά.

Ἐνθουσιάστηκε ὁ χωρικός. Μέ τήν πρώτη εὐκαιρία κατεβαίνει στήν πόλη, παίρνει μιά εἰκόνα τῆς Παναγίας.

Τοῦ ἄρεσε, ἔτσι ὅπως κρατοῦσε τό Βρέφος Ἰησοῦ.

Βλέπει καί τόν Ἅγιο Δημήτριο, καβαλάρη, μέ τό ἀκόντιο. «Θά τόν πάρω, νά χτυπάει τόν ἐχθρό», σκέφθηκε.

Ἄς πάρω καί αὐτόν τόν μακρυγένη Ἅγιο…». Ἦταν ὁ Ἅγιος Νικόλαος.


Τούς ἔβαλε μέσα στό σπιτάκι του καί ἄρχισε νά κάνη τήν προσευχούλα του στήν Παναγία, στόν Ἅγιο Δημήτριο, στόν Ἅγιο Νικόλαο.

Δέν πέρασαν πολλές ἡμέρες καί κάποια φορά πού ἔλειψε, μπῆκαν μέσα στό σπίτι του κλέφτες καί τοῦ τά πῆραν ὅλα.

Δέν τοῦ ἄφησαν τίποτα. Ἔμειναν μόνο οἱ τρεῖς εἰκόνες.

Μπαίνει μέσα ἔκπληκτος, βλέπει ὅτι ὅλα τοῦ τά εἶχαν κλέψει. Πηγαίνει λοιπόν στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας:

– Καλά, ἐσύ εἶχες νά φροντίσης τό μωρό, νά τό πλύνης, νά τό ταΐσης, δέν προλαβαίνεις.

Τί νά πρωτοκάνης; Τό μωρό νά κοιτάξης ἤ τούς κλέφτες…

Πάει στόν Ἅγιο Δημήτριο.

– Κι ἐσύ, καβαλάρης, ὥσπου νά βγάλης τό ἄλογο ἀπό τό σταῦλο, νά τό σελώσης, νά τό ἐτοιμάσης, φύγανε οἱ κλέφτες.

– Ἄμ, ἐσύ (ἀπευθύνεται στόν Ἅγιο Νικόλαο), τί ἔκανες; Τίποτα δέν ἔκανες!

Γιατί δέν φύλαγες τά πράγματα; Λοιπόν, γιά τιμωρία σέ βγάζω ἔξω!

Παίρνει τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου καί τήν κρεμάει ἔξω.

– Ἐδῶ θά καθίσης, μέχρι νά ἔρθουν τά πράγματα πίσω!

Τήν ἄλλη μέρα τό πρωΐ καταφθάνουν οἱ κλέφτες, φορτωμένοι μέ τά πράγματα.

– Πᾶρ’ τα γρήγορα, γιατί ἕνας γέρος μᾶς τρέλλανε στό ξύλο…

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐπέστρεψε τά πράγματα πίσω κάνοντας τό θαῦμα!


Από το βιβλίο «Εμπειρίες από τη Θεία Λειτουργία» του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου, σελ 80-81.


apantaortodoxias

[XAPA]

ΤΟ ΚΟΥΤΣΟ ΠΟΤHΡΙ


Υποστήριζέ με, και θέλω σωθή .
και θέλω προσέχει
διαπαντός εις τα διατάγματά Σου.”

(Ψαλμός ριθ΄ 117)


Διηγούνται, πως κάποιος χριστιανός είχε στο σπίτι του και χρησιμοποιούσε, για την ατομική του χρήση,

ένα ποτήρι με σπασμένο το πόδι του, που με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να σταθεί

και ήτανε υποχρεωμένος πάντοτε να το κρατάει στο χέρι του.


Όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, ενώ υπήρχαν και άλλα ποτήρια,

απαντούσε πως αυτό του χρειαζόταν να του θυμίζει πως μόνος του,

ήτανε αδύνατο να σταθεί στην πνευματική θέση που ο Θεός είχε ετοιμάσει γι' αυτόν

και πως έπρεπε να έχει διαρκώς τη συναίσθηση πως, όπως αυτός κρατούσε το ποτήρι στα χέρια του,

έτσι και ο Θεός τον κρατούσε διαρκώς στα χέρια Του, γιατί μονάχος του δεν μπορούσε να σταθεί.


Πάντοτε ο Θεός χρησιμοποιεί αυτούς που φαίνονται πολύ μικροί στα μάτια τους.

Αυτοί διαθέτουν περισσότερο χώρο για να εργασθεί ο Θεός.

Οι "πτωχοί τω πνεύματι" του κόσμου τούτου, θα είναι εκατομμυριούχοι στην αιωνιότητα.

Το μυστικό της πνευματικής δύναμης είναι να ομολογείς την αδυναμία σου.


Αυτοί που με χαρά εμπιστεύονται τα πάντα στα χέρια του Θεού, βλέπουν το χέρι του Θεού σε όλα τα πράγματα της ζωής.

Είναι μεγάλο δώρο, θεϊκό, να έχει ο άνθρωπος συναίσθηση με ταπείνωση

του πόσο εξαρτημένος απόλυτα είναι από το Θεό και να μην κάνει βήμα,

χωρίς τέλεια πίστη στο πρόσωπό Του, με το θέλημά Του πάντοτε πάνω απ' όλα και να λέει:


“Κύριέ μου, είμαι ένα κουτσό ποτήρι, όμως στα χέρια Σου τα δοξασμένα μπορώ κι εγώ να αναφωνήσω

"τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού".

Μη με αφήσεις από κοντά Σου να φύγω μακριά!”



otheosagapiesti

[XAPA]

Σου τα έδωσε ο Θεός..


Ὁ Θεός σοῦ ἔδωσε τά χρήματα, σοῦ ἔδωσε τή γνώση, σοῦ ἔδωσε τό μυαλό, σοῦ ἔδωσε τή δύναμη, σοῦ δημιούργησε τίς γνωριμίες, σοῦ ἔδωσε τήν ὑγεία καί λέει ὁ ἄλλος:

- Εἶμαι αὐτοδημιούργητος... Ἔγινα ἐγώ, ἐργάστηκα ἐγώ, ἔκανα ἐγώ, ἔφτιαξα ἐγώ...

Τί ψέματα εἶναι αὐτά; Τί θά πεῖ «αὐτοδημιούργητος»; Ὑπάρχει αὐτοδημιούργητος;

Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτές πού δημιουργοῦν τίς εὐνοϊκές καταστάσεις.

Αὐτός δίνει τά χρήματα. Αὐτός δίνει τή γνώση. Αὐτός δίνει τό μυαλό...

Γιατί ἔδωσε σέ σένα περισσότερο μυαλό; Τό ἀγόρασες ἐσύ καί εἶναι δικό σου; Τί εἶναι ἐκεῖνο πού εἶχες χθές; Καί ἐφόσον δέν ἔχεις τίποτα πού εἶναι δικό σου, γιά ποιό λόγο καυχᾶσαι;

Καί πῶς ἐργάστηκες ἐσύ, ἐάν ὁ Χριστός δέν σοῦ ἔδινε ὑγεία;

Ἄν δέν σοῦ ἔδινε καλό σύντροφο νά σταθεῖς;

Ἄν δέν σοῦ ἔδινε καλά παιδιά;

Ἄν δέν σέ τοποθετοῦσε σέ καλή θέση;

Ἄν δέν σοῦ ἔδινε ἕνα καλό ἐπάγγελμα;

Ἀπό ποῦ τά ἔχεις αὐτά; Ἀπό τή μητέρα σου;

Σοῦ τά ἔδωσε ὁ Θεός...

Ἄν δέν ταπεινωθεῖς ἐν τῷ ἐγωισμῷ σου, ὁ Κύριος θά σέ συντρίψει, θά σέ ξευτελίσει κάτω, ὄχι γιά νά σέ ἐκδικηθεῖ, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσει νά σωθεῖς. Διότι ἡ ταπείνωση ὅταν δέν ὑπάρχει, χαμένα τά πάντα.

Κάτω ἀπό τήν ταπείνωση ὁ Χριστός στέκεται.

Ἐταπείνωσε ἑαυτόν ὁ Χριστός δούλου μορφή λαβῶν. Καί πού ἔφτασε; Ἔφτασε μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ...

Καί ὅταν ἔφτασε κάτω - κάτω, ὑπερύψωσε αὐτόν τώρα ὁ Θεός. Καί Τοῦ ἔδωσε τό ὑπερπάν ὄνομα νά κλίνουν γόνυ ἐπίγεια, οὐράνια ὅλος ὁ κόσμος!

Πότε ὅμως; Ὅταν πῆγε κάτω - κάτω, θεληματικά. «Ὄχι ὡς Ἐγώ θέλω, ἀλλά ὡς Ἐσύ Πάτερ» (Ματθ. 26,39).

Νά τό καταλάβουμε λοιπόν καί ἐμεῖς νά ταπεινώσουμε τόν ἑαυτόν μας.

Καί ὅταν ἐμεῖς ταπεινώσουμε τόν ἑαυτόν μας, Αὐτός θά μᾶς σηκώσει...



Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

inagiastriadosvagion

[XAPA]

Ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;

Μόνο ο Θεός το ξέρει!”



Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις

γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.


Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να

το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό.

Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια,

και επέστρεψε στο χωριό του.


-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.

“Πούλα το άλογο για το καλό σου,

θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”

-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου...

Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας,

“Μόνο o Θεός το ξέρει!”

Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα.



Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.

Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:

-“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου;

Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.

Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο”.



Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:

-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο o Θεός το ξέρει!”

Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..



Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα

άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.

Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:

-“Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό,

αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν.”



Ο γέροντας τους απάντησε:

-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο o Κύριος γνωρίζει!

Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.

Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.

Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα,

έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.



Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:

-“Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου –

που υποφέρει τώρα από τους πόνους και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή.”

Ο γέρος απαντούσε πάλι:

-“Ποιος ξέρει … μόνο o Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!”

Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του.

Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης.



Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια,

κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.

Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:

-“Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο,

ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου.”

Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:


-“Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά.

Ακόμη αδελφοί μου δεν το καταλάβατε:

Μόνο ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!”

Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη Στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα!

Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε όπως ένα μικρό παιδί στο Θέλημά του,

να νιώσουμε ποτέ θλίψη, άγχος , στενοχώρια;



apantaortodoxias

[XAPA]

Πνευματικά «ρήματα» και συμβουλές του Αγίου Ισαάκ του Σύρου


1.Στους φίλους σου να πηγαίνεις με ευλάβεια. Άμα κάνεις έτσι, και τον εαυτό σου και αυτούς θα ωφελήσεις. Διότι πολλές φορές η ψυχή προφασίζεται την αγάπη και αποβάλλει το χαλινάρι της προφύλαξης.

2. Προφυλάξου από τις συνομιλίες και τις συναντήσεις με τους ανθρώπους, διότι δεν ωφελούν πάντοτε.

3. Στις συνάξεις να προτιμάς τη σιωπή, που προστατεύει τον άνθρωπο από πολλή ζημιά.

4. Φύλαξε την κοιλιά σου από το περιττό φαγητό, αλλά περισσότερο τα μάτια σου˙ γιατί, έτσι, ο εσωτερικός πόλεμος γίνεται αναμφίβολα πιο ελαφρός από τον εξωτερικό.

5. Η συνήθεια, αν ζητήσει κάτι μια φορά και δεν ικανοποιηθεί το αίτημά της, την άλλη φορά είναι λιγότερο απαιτητική. Και αν κάνεις μια φορά το θέλημά της, τη δεύτερη φορά θα τη βρεις πιο ισχυρή και απαιτητική.

6. Ο Θεός για να λογαριάσει τις αρετές μας, πρέπει να συνοδεύονται από σωματική εγκράτεια και καθαρή συνείδηση. (236-8).

7. Η προσευχή του μνησίκακου είναι σπόρος που πέφτει στην πέτρα.

8. Ο ανελεήμων ασκητής είναι δέντρο άκαρπο.

9. Ο έλεγχος που γίνεται από φθόνο, είναι βέλος δηλητηριώδες.

10. Ο έπαινος του δολίου είναι κρυμμένη παγίδα.

11. Ο ανόητος σύμβουλος είναι τυφλός φύλακας.

12. Το να κάθεσαι στη συντροφιά των ασύνετων ανθρώπων έχει ως αποτέλεσμα το κομμάτιασμα της καρδιάς σου.

13. Η ομιλία του φρονίμου είναι πηγή γλυκού νερού.

14. Ο σοφός σύμβουλος είναι τείχος ελπίδας.

15. Ο ανόητος και ασύνετος φίλος είναι ταμείο ζημίας.

16. Καλύτερα να κατοικείς μαζί με άγρια θηρία παρά να έχεις κακιά συναναστροφή.

17. Κάθισε, καλύτερα, με τους γύπες παρά με τον πλεονέκτη και τον αχόρταγο.

18. Γίνε φίλος με το φονιά παρά με το φιλόνικο.

19. Συζήτησε, καλύτερα, με το γουρούνι παρά με το γαστρίμαργο. Γιατί η σκάφη με την τροφή του γουρουνιού είναι καλύτερη από το στόμα του γαστρίμαργου.

20. Ζήσε με τον ανάπηρο και ασήμαντο παρά με τον υπερήφανο.

21. Καλύτερα να καταδιωχθείς παρά να καταδιώξεις, να σταυρωθείς παρά να σταυρώσεις, να αδικηθείς παρά να αδικήσεις, να συκοφαντηθείς παρά να συκοφαντήσεις. (238).

22. Η δικαιολογία δεν έχει θέση στην πολιτεία (στη ζωή) των χριστιανών, και δεν είναι σημειωμένη πουθενά στη διδασκαλία του Χριστού.

23. Εάν δεν έχεις καρδιακή ησυχία, έχε τουλάχιστον ήσυχη τη γλώσσα σου.

24. Εάν δεν μπορείς να βάλεις σε τάξη και πειθαρχία τους λογισμούς σου, τουλάχιστον κράτησε σε ευταξία τις σωματικές σου αισθήσεις.

25. Εάν δεν είσαι μόνος κατά τη διάνοιά σου, τουλάχιστον να είσαι μόνος σωματικά.

26. Εάν δεν μπορείς να εργασθείς σωματικά, να έχεις τουλάχιστον την κατά Θεόν λύπη.

27. Εάν δεν μπορείς να αγρυπνήσεις όρθιος, αγρύπνησε στο κρεβάτι σου, καθήμενος ή ξαπλωμένος.

28. Εάν δεν μπορείς να κάνεις διήμερη νηστεία, νήστεψε ως το βράδυ, ή, τουλάχιστον, φυλάξου να μη χορτάσεις το στομάχι σου.

29. Δεν έχεις άγια καρδιά; Κράτησε αγνό το σώμα σου.

30. Αν δεν μπορείς να δώσεις ελεημοσύνη, λάλει ως αμαρτωλός.

31. Αν δεν είσαι ειρηνοποιός, τουλάχιστον να μην αγαπάς την ταραχή.

32. Αν δεν μπορείς να γίνεις σπουδαίος άνθρωπος, τουλάχιστον να έχεις άοκνο φρόνημα.

33. Εάν αγαπάς την πραότητα, θα έχεις ειρήνη στην καρδιά σου. Και αν αξιωθείς να έχεις ειρήνη, θα χαίρεσαι σε κάθε περίσταση.

34. Ζήτησε να αποκτήσεις σύνεση, και όχι χρυσάφι.

35. Φόρεσε ταπεινά φορέματα, και όχι τη βασιλική πορφύρα.

36. Η ειρήνη της ψυχής είναι ανώτερη από την κοσμική βασιλεία. (239-40).


Από το βιβλίο: Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου, Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη


simeiakairwn

[XAPA]

Πώς να ελκύσουμε το έλεος του Θεού


ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ



…Ήρθε ένας κύριος , πριν από είκοσι χρόνια και μου είπε ότι είχε πολλά βάσανα κλπ,

και ότι θα ήθελε να κάνη προσευχή, για να μπορέση οικογενειακώς να τα αντιμετωπίζη με περισσότερη

καρτερία και υπομονή και, αν είναι δυνατόν, χωρίς γογγυσμό.

- Αλλά, μη μου πης να λέω (έτσι μου ζήτησε) αυτό το «Κύριε ,ελέησον… Κύριε ελέησον», όλο το βράδυ!

Πες μου έναν άλλο τρόπο, πιο πρακτικό.


Πώς μου ήρθε εκείνη τη στιγμή λοιπόν και του λέω:

- Υπάρχει ένα βιβλίο στην Εκκλησία μας, που λέγεται Ωρολόγιο (και του το έδειξα).

Σ’ αυτό υπάρχουν όλα τα απολυτίκια των Αγίων, από την 1η Σεπτεμβρίου έως 31 Αυγούστου.

- Δεν ξέρω να ψάλλω, μου είπε.

- Να τα διαβάζης. Όταν τελειώνουν τα απολυτίκια, παρακάτω έχει παρακλήσεις, πλήθος από ύμνους και ωδές πνευματικές.

Πόση ώρα θα καθήσης να κάνης προσευχή; Μία ώρα; Δυό ώρες; Τρεις ώρες; Διάβαζε από αυτά.

Και τελειώνοντας το κάθε απολυτίκιο, να λες π.χ. :

«Άγιε Ευστράτιε, , βοήθησέ μας στο σπίτι μας.

Άγιε Νικόλαε βοήθησέ με.

Αγία μου Βαρβάρα, πρέσβευε υπέρ ημών…».

Κάθε φορά που τελειώνεις, λέγε και κάτι παρόμοιο.

Στον Χριστό και στην Παναγία θα λες «σώσε μας ή ελέησον ημάς».


Και από τότε άρχισε να τα διαβάζη. Την πρώτη μέρα διάβασε δυο ώρες. Την δεύτερη ημέρα διάβασε τρεις.

Έφθασε μέχρι πέντε ώρες να διαβάζη τα απολυτίκια και τις διάφορες παρακλήσεις, που υπάρχουν μέσα στο Ωρολόγιο .

( Στην Αγία Τριάδα, στον Ιησού, Στην Παναγία, μαζί με τους Χαιρετισμούς, στον Άγγελο, στους αγίους Πάντες… ,

κάνοντας υπακοή ακριβώς σ’ αυτό που τον προέτρεψα) .

Ύστερα από περίπου έναν μήνα, , εκκλησιάστηκε σε κάποιον ναό και την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε, λέγοντάς μου:


- Άσ’ τα τι έπαθα, πάτερ Στέφανε! Τι έπαθα! Τι έπαθα! Τι φοβερό πράγμα έπαθα!

- Τι έπαθες;

- Να, άρχισα να διαβάζω, όπως μου είπες. Και χθες εκκλησιάστηκα στον άγιο Νικόλαο στον Πειραιά.

Και ενώ παρακολουθούσα την Θεία Λειτουργία , ξαφνικά ένοιωσα ότι όλοι οι χριστιανοί δίπλα μου ,

δεν ήταν χριστιανοί, δεν ήταν δηλαδή οι άνδρες από ‘δω, οι γυναίκες από ‘κει…,

αλλά γέμισε όλη η εκκλησία από Αγίους!!! Τους οποίους μάλιστα αναγνώριζα!

Εγώ δεν τους ήξερα. Πώς τους ανεγνώριζα; Με την ψυχή μου; Με την καρδιά μου; Με τον νου; Δεν γνωρίζω!!!

Πω, πω! Πόσο χάρηκα! Γέμισε η ψυχή μου από ευτυχία…, έλεγε και ξανάλεγε και ξανάλεγε.

Έπεφτε κάτω, έβαζε μετάνοιες, ξανάβαζε, ξανάβαζε, θέλοντας να με ευχαριστήση.


Την επόμενη εβδομάδα ξανάρθε, όμως λυπημένος αυτή τη φορά , και μου είπε:

- Αυτήν την Κυριακή που πήγα στην εκκλησία, δεν ήρθε κανένας Άγιος!!!

(Γιατί νόμιζε ότι κάθε φορά που θα πηγαίνη στην εκκλησία θα γινόταν το ίδιο! ) .

- Εμ , του λέω, δεν είναι έτσι κάθε μέρα!

Αυτό το ουράνιο γεγονός που είδες, ήτο μία απάντησις των Αγίων, που σ’ ευχαρίστησαν,

επειδή τους διάβαζες κάθε βράδυ τα απολυτίκια.


Πέρασαν τα χρόνια και ο εν λόγω χριστιανός άλλαξε κατοικία και χάθηκε.

Πριν από λίγο όμως καιρό, εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Στην αρχή δεν τον ανεγνώρισα. Είχε αλλάξει η μορφή του.

Όμως τον θυμήθηκα, γιατί ήτο ο πρώτος που του συνέστησα να κάνη αυτού του είδους την προσευχή,

σαν μια ευλογημένη συνήθεια. ( Βέβαια, αυτό το είδος δεν έχει τη δύναμη της Νοεράς προσευχής,

αλλά έχουν δύναμη όμως οι επικλήσεις των Αγίων, ως πρεσβευτών στη Βασιλεία του Θεού ) .


Μου είπε λοιπόν:

- Α, πάτερ Στέφανε… Μια φορά έγινε αυτό!

- Ε, μια φορά θα το δης! του είπα. Για να καταλάβης ότι οι Άγιοι είναι παρόντες.

Κι όταν ψάλλουμε το απολυτίκιό τους ή ο,τιδήποτε άλλο, αυτοί μας προστατεύουν!

Την διατηρείς αυτή την καλή συνήθεια;

- Την διατήρησα για λίγον καιρό. Ύστερα την άφησα, αφού δεν εμφανίστηκαν ξανά!...

- Κακώς, πολύ κακώς που άφησες την προσευχή σου, επειδή δεν σου ξαναεμφανίστηκαν οι Άγιοι.

Με τις αδυναμίες και τα πάθη που έχεις, θα μπορούσε ο διάβολος με πολλή ευκολία να σου στήση κάποια παγίδα,

εμφανιζόμενος ο ίδιος ως Άγγελος φωτός.

Θα τον προσκυνούσες και θα δαιμονιζόσουν ή θα σε έριχνε σε πλάνες και θα σε κόλαζε στους αιώνες.

Ευτυχώς που ο Θεός σε φύλαξε , αμείβοντας την πίστη και την απλότητά σου.

Διότι ο σκοπός της οποιασδήποτε προσευχής δεν είναι για να βλέπουμε οράματα με Αγίους

ή και φώτα λαμπερά, αλλά για να ελκύσουμε το έλεος του Θεού, που θα διορθώση την άτακτη ζωή μας

και που θα μας φωτίση και θα μας οδηγήση στην σωτηρία της ψυχής μας.


Αυτές τις συμβουλές σου τις είχα δώσει από την πρώτη φορά που διαμαρτυρήθηκες.

Γι’ αυτό θα προσεύχεσαι όπως πρώτα, θα νηστεύης, θα συμμετέχης στα Πανάγια Μυστήρια, με φόβο, πίστη,

αγάπη και αληθινή μετάνοια. Θα τηρής τις ευαγγελικές εντολές με πολλή υπομονή

και όλα όσα μας διδάσκει η Ορθόδοξη πίστις μας.

Από τότε διορθώθηκε η στάσις του στην προσευχή και μαζί με τα απολυτίκια λέει πλέον συνεχώς προφορικά

και την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».



Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

talantoblog

[XAPA]

Η αγάπη και η συγχωρητικότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

μια συγκινητική ιστορία


Από ομιλία του πατρός Μεθοδίου Κρητικού



Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση,

με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα.

Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.


Παλιά βρισκόταν σε ένα εξομολογητήριον όπου εξομολογούσε ένας πνευματικός.

Μία ημέρα,πήγε για εξομολόγηση ένας πιστός, ο οποίος με πόνο ψυχής του εξομολογήθηκε ένα βαρύτατο αμάρτημα.

“Πω πω παιδάκι μου πώς το έκανες αυτό το πράγμα!

Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις” είπε ο ιερέας ο οποίος του διάβασε τη συγχωρητική ευχή

έχοντας αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι δε θα ξαναπέσει σε αυτό το μεγάλο αμάρτημα.

Μετά από κάποιο καιρό, ξαναήρθε ο πιστός.

Μη μπορώντας να σηκώσει το βλέμμα του από το έδαφος αποκάλυψε στον εξομολόγο

ότι ξανάπεσε στο ίδιο αμάρτημα παρόλες τις προσπάθειές του.


Ο εξομολόγος αρχικά δεν ήθελε να συγχωρέσει τον πιστό.

“Είναι πολύ μεγάλο το αμάρτημά σου, πήρα μεγάλη ευθύνη διαβάζοντάς σου τη συγχωρητική ευχή.

Δεν ξερω αν πρέπει να σε ξανασυγχωρέσω.

” Επειδή όμως ο πιστός έδειχνε μεγάλη μεταμέλεια, έκλαιγε, παρακαλούσε και έδινε υποσχέσεις

ότι θα προσπαθήσει περισσότερο και δε θα ξαναπέσει στο αμάρτημα αυτό, πείστηκε και τον συγχώρεσε.

Μετά από αρκετό καιρό φάνηκε πάλι ο πιστός εκείνος.

“Μη μου πεις!” Αναφώνησε ο ιερέας! Και όμως το είχε ξανακάνει.

Όσα παρακάλια και αν έκανε με συντριβή ψυχής ο πιστός ο ιερέας δε δέχτηκε να τον συγχωρέσει.

“Έχω πάρει ήδη μεγάλη ευθύνη, ρισκάρω την ψυχή μου και εσύ δε δείχνεις ότι θα μπορέσεις να μην το ξανακάνεις.

Δε μπορώ να σε συγχωρέσω.”

Ο πιστός επέμενε με κλάματα αλλά ο πνευματικός έμεινε ανένδοτος.


Και αφού σηκώθηκε να φύγει απογοητευμένος ο πιστός,

ο πνευματικός δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλάτη και ακούστηκε μια αυστηρή φωνή:

“ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΓΙ’ΑΥΤΟΝ!”

Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε τόσο για τον πνευματικό όσο και για τον πιστό,

που ένιωσε πραγματικά την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Χριστού μας.

Ο Εσταυρωμένος έμεινε σ’αυτή τη στάση για να θυμίζει αυτό το περισταστικό σε όσους Τον προσκυνούν μέχρι και σήμερα.

Η αγάπη του Χριστού μας μας καταδιώκει, ας ανταποκριθούμε, ας εξομολογηθούμε με ειλικρινή μετάνοια

και ας κάνουμε φέτος την αρχή για να ζήσουμε την πραγματική Ανάσταση!


Αμήν!



pentapostagma

[XAPA]

«Η Παναγία βλέπει. Εάν έχουμε ανάγκη από μαρμελάδα, θα μας στείλει η Παναγία μαρμελάδα. Μην ανησυχείς!»

(Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος)


~ Να σας πω κάτι από την προσωπική μου ζωή. Ενθυμούμαι μία φορά στη Νέα Σκήτη όταν ήμασταν, εκεί τότε θα χτίζαμε την Εκκλησία μας και κουβαλούσαμε τα αμμοχάλικα όλα με τα μουλάρια, με τα ζώα.

Φανταστείτε να χτίζεις Εκκλησία και να κουβαλάς την άμμο, τα χαλίκια, τα τσιμέντα μέσα στο σακούλι με τα μουλάρια. Και ψηλά, πολύ ψηλά. Πάνω-κάτω πάνω-κάτω όλη μέρα είναι θάνατος, πολύς κόπος. Τις άλλες μέρες κουτσά-στραβά, τρώγαμε και κάτι, είχαμε λίγη δύναμη.

Μεγάλη Σαρακοστή όμως μέσα στα Μοναστήρια είναι αυστηρή νηστεία. Μία φορά την ημέρα φαγητό αλάδωτο, χωρίς λάδι, νερόβραστο, ακολουθίες μεγάλες, αγρυπνίες, αλάδωτη νηστεία ένατη -μία φορά την ημέρα φαγητό- και μόνο το Σαββατοκύριακο ελαιόλαδο.

Είχαμε κάτι ψευτοπράγματα αλλά στη Σκήτη ήταν έρημος, δεν είχε να αγοράσεις τίποτα, δεν είχε μπακάλικα. Είσαι σε ένα τόπο που είναι έρημος και είναι διάφορα σπιτάκια πάνω στα βράχια εκείνα.

Είχαμε ένα μοναχό γιατρό στην Αδελφότητά μας που τότε ήταν δόκιμος και τον είχαμε στην τράπεζα, ήταν τραπεζάρης. Αυτός πρόσεχε να κάνει δυναμωτικά φαγητά για τους Πατέρες που εργάζονταν όλη μέρα. Είχαμε μία μαρμελάδα, κάποιος μας την έστειλε και έλειψε. Από την πρώτη εβδομάδα εξαφανίστηκε! Ο Γέροντας έλειπε, έρχεται λοιπόν ο μοναχός αυτός σε μένα και μού λέει:

«Πάτερ, πρέπει να παραγγείλουμε μαρμελάδα».

Λέω, μαρμελάδα στη Σκήτη; Μα ξέρεις που είμαστε; Δεν είμαστε στις Καρυές, δεν είμαστε Θεσσαλονίκη. Είμαστε στην έρημο!

Ο Γέροντας ποτέ δεν μας επέτρεψε να παραγγείλουμε μαρμελάδα αλλά δεν είχαμε και χρήματα. Πού να πεις τέτοιο πράγμα. Να πεις του Γέροντα να αγοράσουμε μαρμελάδα;

Ήταν δηλαδή ανέκδοτο, αστείο.

Αφού να σκεφτείτε μία φορά ένα γεροντάκι ήπιε κακάο και πήγε να εξομολογηθεί μετά δακρύων και λέει, «συγνώμη πνευματικέ, ήπια κακάο. Συγνώμη!». Θεώρησε τόσο μεγάλη πολυτέλεια ότι ήπιε ένα κακάο.

Τέλος πάντων λέω, Πάτερ, δεν αγοράζουμε μαρμελάδες στη Σκήτη. Λέει, μα ξέρεις, όλη μέρα πάνω-κάτω πάνω-κάτω θα αρρωστήσουν οι Πατέρες. Και αλάδωτο! Η μαρμελάδα έχει ζάχαρη μέσα…

Του λέω, κάτσε ευλογημένε, μη στεναχωριέσαι.

Αυτός είχε και τα ιατρικά του φρέσκα και τον έπιασε η μανία να φάνε, να μη μένουν νηστικοί οι Πατέρες.


Του λέω, κοίταξε, η Παναγία βλέπει. Εάν έχουμε ανάγκη από μαρμελάδα, θα μας στείλει η Παναγία μαρμελάδα. Μην ανησυχείς.

Απάντηση: Σιγά τώρα που θα μας στείλει μαρμελάδα! Ασχολείται με τις μαρμελάδες η Παναγία;

Του λέω, μη λες τέτοια γιατί πολλές φορές εμείς είδαμε την πρόνοια της Παναγίας εδώ.


Σας ομολογώ, εν πάση ειλικρίνεια, την ίδια ώρα, μόλις μιλούσαμε -ήμασταν έξω στην απλωταριά και μιλούσαμε- χτυπάει το τηλέφωνο. Εκεί στη Σκήτη κάποιος ερασιτέχνης μοναχός έκανε κάποια τηλέφωνα με τη μανέλα και επικοινωνούσαν μεταξύ τους τα σπίτια. Χτυπάει το τηλέφωνο, λέω, απάντησε Πάτερ να δούμε ποιος είναι. Σηκώνει, ένα γεροντάκι, ο Γέρο Τρύφων, πιο κάτω από μας. Και λέει:

«Πατέρες, μου έστειλαν δύο τενεκέδες μαρμελάδα από το χωριό μου και εγώ δεν τρώγω μαρμελάδα. Ελάτε να τις πάρετε. Εσείς είστε νέοι να τη φάτε, εγώ τι να την κάνω;»

Έμεινε, κιτρίνισε ο Πάτερ.

Λέω να πας να τη φορτωθείς στον ώμο να τη φέρεις πάνω να μάθεις άλλη φορά να μη λες ότι η Παναγία δεν φροντίζει!

Θέλω να πω ότι πρέπει να μάθουμε ότι ο Θεός είναι ζωντανός, δεν είναι νεκρός. Και ο Θεός δείχνει την παρουσία Του σε αυτούς που έχουν όλη την ελπίδα τους σε Αυτόν.

Γι’ αυτό λέμε στη Θεία Λειτουργία:

«Καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».



apantaortodoxias.

[XAPA]

Ότι θέλεις σε μένα θα έρχεσαι να το λες! Συγκλονιστική αληθινή ιστορία!