Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Παναγία, η Φιλόστοργη Μητέρα μας

Η ευλάβεια προς την Παναγία



Πέστε μας, Γέροντα, κάτι για την Παναγία.

– Τί να σας πω; Με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση. Για να μιλήση κανείς για την Παναγία, πρέπει να Την ζήση.


– Γέροντα, και το όνομα της Παναγίας έχει δύναμη πνευματική, όπως το όνομα του Χριστού;

– Ναί. Όποιος έχει πολλή ευλάβεια στην Παναγία, ακούει το όνομά Της και αλλοιώνεται.

Ή, αν το βρη κάπου γραμμένο, το ασπάζεται με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του.

Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία με έναν συνεχή ασπασμό στο όνομα της Παναγίας (1) .

Και όταν προσκυνά την εικόνα Της, δεν έχει την αίσθηση ότι είναι εικόνα, αλλά ότι είναι η ίδια η Παναγία,

και πέφτει κάτω λειωμένος, διαλυμένος από την αγάπη Της.



– Γέροντα, να μας λέγατε κάτι από το προσκύνημά σας στην Παναγία της Τήνου.

– Τί να πώ; Μια τόσο μικρή εικόνα κι έχει τόση Χάρη!

Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από κοντά της.

Παραμέρισα λίγο, για να μην εμποδίζω τους άλλους που ήθελαν να προσκυνήσουν.


– Μερικοί, Γέροντα, σκανδαλίζονται από τα πολλά αφιερώματα που έχουν οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας.

– Να σάς πω τί έπαθε μια φορά ένας πολύ απλός και ευλαβής προσκυνητής.

Πήγε στην Μονή Ιβήρων και προσκύνησε την Παναγία την Πορταΐτισσα.

Εκεί η εικόνα είναι γεμάτη φλουριά.

Στον γυρισμό, πηγαίνοντας για την Μονή Σταυρονικήτα, μπήκε σε λογισμούς.

«Παναγία μου, είπε, εγώ ήθελα να Σε δώ αλλιώς· απλή, όχι με φλουριά».


Τί παθαίνει εν τω μεταξύ; Τον έπιασε ένας πόνος δυνατός, ζαλίστηκε και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου.

Άρχισε λοιπόν να ζητάη βοήθεια από την Παναγία:

«Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα σού φέρω δυο φλουριά!».

Τότε του παρουσιάσθηκε η Παναγία και του είπε:

«Έτσι μου τα έφεραν τα φλουριά. Μήπως εγώ τα ζήτησα; Μήπως τα ήθελα εγώ;».

Και αμέσως ο πόνος σταμάτησε.


Βλέπετε, επειδή είχε καλή διάθεση, πολλή πίστη, τον βοήθησε η Παναγία.

Εγώ μερικές φορές εκεί στο Καλύβι, όταν θέλω να προσευχηθώ στην Παναγία, σκέφτομαι:

«Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;».

Κόβω λίγα αγριολούλουδα, τα πηγαίνω στην εικόνα Της και λέω:

«Παναγία μου, πάρε αυτά τα λουλούδια από το Περιβόλι Σου».


Πριν πάω στο Άγιον Όρος, άκουγα να λένε ότι είναι «τό Περιβόλι της Παναγίας»

και περίμενα να δώ λουλούδια, δένδρα οπωροφόρα κ.λπ.

Όταν πήγα και είδα άγριες καστανιές, κουμαριές, κατάλαβα ότι είναι πνευματικό το Περιβόλι της Παναγίας.

Αργότερα ένιωσα μέσα σε αυτό και την παρουσία Της.



– Πώς θα αισθανθώ, Γέροντα, την παρουσία της Παναγίας, για να μου θερμάνη την καρδιά;

– Μια που φέρεις το όνομα της Μεγάλης Μητέρας του Χριστού και κατά χάριν Μητέρας όλων των ανθρώπων,

να Την επικαλήσαι συνέχεια:

«Παναγία μου, να λές, Εσύ που καταδέχτηκες να έχω το όνομά Σου, βοήθησέ με να ζήσω όπως είναι ευάρεστο σ’ Εσένα.

Άλλοι μόνον το όνομά Σου ακούνε και συγκινούνται, κι εγώ τί κάνω;».

Εύχομαι η Παναγία να μένη συνέχεια κοντά σου και να σε σκεπάζη σαν το κλωσσοπούλι

κάτω από τα Αγγελικά φτερά Της.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΣΤ’
ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2012

(1) Ο Γέροντας από πολλή ευλάβεια στην Παναγία κάποιες φορές ασπαζόταν διαρκώς το όνομά Της.

[XAPA]

O παπαγάλος και ο σοφός (Υπέροχο δίδαγμα)



Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος που του άρεσε να ακούει τη διδασκαλία κάποιου σοφού,

ποτέ όμως δεν έμπαινε στον κόπο να κάνει πράξη τα όσα άκουγε.

Όταν ο παπαγάλος του, ο οποίος μπορούσε να μιλάει καλά, τον ρώτησε πού πήγαινε κάθε μέρα,

εκείνος απάντησε ότι επιθυμούσε να μάθει περισσότερα για τον Θεό και την ελευθερία.

Αυτός ήταν και ο λόγος που πήγαινε να ακούσει τα λόγια του σοφού.


Ο παπαγάλος τότε τον έβαλε να ρωτήσει τον σοφό πώς θα μπορούσε κι εκείνος να απελευθερωθεί.

Ο άνθρωπος λοιπόν έκανε την ερώτηση του παπαγάλου στον σοφό, ο οποίος αμέσως έπεσε κάτω στο έδαφος

σαν να λιποθύμησε ξαφνικά.

Όσοι ήταν μαζεμένοι τριγύρω θύμωσαν πολύ μαζί του που τόλμησε να κάνει μια τέτοια ερώτηση

και του ζήτησαν να φύγει αμέσως.

Όταν επέστρεψε στο σπίτι, διηγήθηκε στον παπαγάλο όλη την ιστορία.

Το επόμενο πρωί βρήκε τον παπαγάλο ακίνητο μέσα στο κλουβί του.

Ο άνθρωπος υπέθεσε ότι ήταν νεκρός και άνοιξε το κλουβί για να τον βγάλει έξω.

Ο παπαγάλος πέταξε αμέσως στο κλαδί ενός δέντρου και του είπε:

«Ακολούθησα τα λόγια του σοφού και τώρα είμαι ελεύθερος. Καλό θα ήταν να εφαρμόζεις κι εσύ τις οδηγίες του».

Πολλές φορές ακολουθούμε ένα μονοπάτι και το μόνο που κάνουμε είναι να αποθηκεύουμε ως πληροφορίες

τα όσα μαθαίνουμε “παπαγαλίζοντας” τη θεωρία του.

Κανένα μονοπάτι όμως δεν έχει νόημα εάν αυτά που μαθαίνουμε δεν τα εφαρμόζουμε στην πράξη.



synodoiporia.blogspot.gr

[XAPA]

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης - Ποιοι είναι πτωχοί το πνεύματι; Οι Μακαρισμοί του Ιησού Χριστού

[XAPA]

Άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός:
Του βρήκε τα λεφτά και του διόρθωσε τον χαρακτήρα!


Άγιος Συμεών ο δια Χριστόν σαλός – Εορτάζει στις 21 Ιουλίου



~ Είχαν κλέψει από κάποιον στην Έμεσα πεντακόσια νομίσματα και, ενώ τα αναζητούσε,

συνάντησε τον αββά Συμεών (άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός).

Θέλοντας να αλλάξει διάθεση, του λέει:

«Μπορείς να κάνεις τίποτα, τρελέ, για να βρεθούν τα χρήματά μου;»

Του απαντάει εκείνος:

«Αν θέλεις, ναί».

Λέει πάλι ο άλλος:

«Κάνε, κι αν βρεθούν, θα σου δώσω δέκα».

Του λέει ο Σαλός:

«Αν κάνεις ό,τι σου πω, θα τα βρεις στο ντουλάπι σου αυτήν την νύχτα».

Διαβεβαίωσε με όρκους ότι θα κάνει ό,τι του πει, αρκεί μόνο να μη του πει τίποτε το παράλογο. Του λέει τότε ο όσιος:

«Πήγαινε, τα χρήματά σου τα πήρε ο δούλος σου, που σε υπηρετεί στο τραπέζι.

Να μου ορκιστείς όμως, ότι δεν θα δέρνεις ούτε αυτόν ούτε κανέναν άλλο μέσα στο σπίτι σου».

Το είπε αυτό ο άγιος, γιατί έδερνε πολύ.

Εκείνος νόμισε ότι του είπε να μη δείρει κανένα για τα νομίσματα.

Ο αββάς όμως του είπε να μη δείρει ποτέ κανέναν.

Έδωσε λοιπόν το λόγο του και έκανε φρικτούς όρκους, ότι δεν θα δέρνει κανέναν.

Πήγε ύστερα και βρήκε το δούλο του και με το καλό του πήρε τα χρήματά του.

Από τότε, όσες φορές πήγαινε να δείρει κάποιον, δεν μπορούσε και αμέσως πιανόταν το χέρι του.

Καταλάβαινε τότε κι έλεγε:

«Αυτό το παθαίνω από το Σαλό».

Πήγαινε λοιπόν και του έλεγε:

«Λύσε, Σαλέ, τον όρκο».

Εκείνος παρίστανε τον τρελό και έκανε ότι δεν καταλάβαινε τι του έλεγε.

Επειδή επέμενε να τον ενοχλεί, παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του λέει:

«Αν λύσω τον όρκο, θα λύσω και το πορτοφόλι σου και θα σκορπίσω όλα τα χρήματά σου.

Δεν συμπεριφέρεσαι άσχημα με το να θέλεις να δέρνεις τους συνδούλους σου,

οι οποίοι πηγαίνουν πριν από σένα στη μέλλουσα ζωή;».


Όταν λοιπόν είδε αυτά, έπαψε να τον ενοχλεί.



Από το βιβλίο του Αγίου Λεοντίου Νεαπόλεως, «Ο Άγιος Συμεών ο διά Χριστόν σαλός».
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις το «Περιβόλι της Παναγίας». Μετάφραση: Γ. Μπουδούρης, Π. Γιαχανατζής.


simeiakairwn

[XAPA]

Αν πραγματικά πιστεύεις, όλα διορθώνονται


Πριν από μερικές δεκαετίες ο μετέπειτα διάσημος γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο

επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιον Όρος.

Εκεί συνέβη το εξής περιστατικό, όπως ο ίδιος το διηγήθηκε σε συνέντευξή του

στο περιοδικό Paris match πριν από αρκετά χρόνια:


Είχα γεννηθεί σε ορθόδοξη οικογένεια και ζούσα στο Παρίσι.

Είκοσι πέντε χρονών, γνήσιος νέος της κοσμικής εποχής του τότε Παρισιού.

Μου ήρθε η ιδέα να επισκεφθώ το Άγιον Όρος λόγω της θέσης που είχε

-και έχει βέβαια- ως τόπος ασκήσεως στην ορθόδοξη Εκκλησία.

Και εκεί, μου ήρθε ακόμη μία σκέψη στο μυαλό: να εξομολογηθώ.


Επήγα λοιπόν και βρήκα ένα ιερομόναχο -πνευματικό.

Τί του είπα; Τα συνηθισμένα αμαρτήματα ενός κοσμικού νέου πού ζει χωρίς γνώση Θεού.

Ο Ιερομόναχος, αφού με άκουσε, μου είπε:

-Στον Χριστό πιστεύεις παιδί μου;

-Ναι, ναι, λέει ο Ίονέσκο. Πιστεύω πάτερ. Άλλωστε είμαι βαπτισμένος χριστιανός ορθόδοξος.


-Βρε παιδάκι μου, του λέει εκείνος ο διακριτικός πνευματικός,

πιστεύεις, το αποδέχεσαι πλήρως, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός

και δημιουργός του κόσμου και δικός μας;


Τα έχασα, λέει ο συγγραφέας. Γιατί πρώτη φορά με έβαζε ένας άνθρωπος μπροστά σ’ αυτό το ερώτημα, στο

οποίο έπρεπε να απαντήσω με ειλικρίνεια και να πάρω θέση.


Όχι απλώς αν πιστεύω ότι κάποιος έφτιαξε τον κόσμο.

Αλλά ότι αυτός ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου, έχει να κάνει με μένα.

Και εγώ έχω προσωπική σχέση μαζί του Του !


απάντησα:

-Πιστεύω πάτερ, αλλά βοηθήστε με να το καταλάβω καλά αυτό το γεγονός,


-Αν πραγματικά πιστεύεις, τότε όλα διορθώνονται.

Το περιστατικό αυτό υπήρξε η αιτία της μεταστροφής του Ιονέσκο, ο οποίος μέχρι τα βαθειά του γεράματα,

όντας διάσημος και περιβόητος, έζησε ως ευλαβής και βαθειά πιστός ορθόδοξος χριστιανός.


Τα λόγια του αγιορείτη γέροντα «αν πραγματικά πιστεύεις, τότε όλα διορθώνονται» σημαίνουν ότι:

η πίστη στο Χριστό δεν είναι μια αφηρημένη θεωρία ούτε «λόγια του αέρα».


-Πίστη στο Χριστό σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη και υπακοή σε ένα συγκεκριμένο Πρόσωπο,

που είναι ο Δημιουργός και ο Σωτήρας μου!


-Άρα πίστη στο Χριστό δεν είναι μόνο λόγια αλλά κυρίως είναι έργα συνειδητής μετανοίας και συνεχούς

επιστροφής στο θέλημα του Χριστού και στην αγκαλιά του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του.



Αρχιμ. Νίκων Κουτσίδης, "Μαρτυρίες φωτός", Ι.Μ.Προφήτου Ηλιού-Πρέβεζα


lazaros

[XAPA]

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ

(† 12 Ιουνίου)


Μένει έκθαμπος κανείς διαβάζοντας αληθή γεγονότα που διαδραματίστηκαν

σε πρώτο χρόνο στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.

Μαρτυρίες αγίων, οσίων,κληρικών που τελούσαν την θεία μυσταγωγία φέρουν τον μεγάλο θαυμασμό

και την έκπληξή μας γι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Θα ωφεληθεί κάποιος από τις ουκ ολίγες εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία που περιγράφει

από το ομώνυμο βιβλίο του ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος..

Είναι συγκλονιστικές, απίστευτες..

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου:


Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ' ένα Κοινόβιο, άγνωστο πως.

Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο.

Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του εκαλύπτετο από την μακριά γενειάδα του,

που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.

Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανεκάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος,

στον οποίον εδιηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.


Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής:

Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες.

'Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα...

Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

Κάποιο ζωάκι θα ταίζει, σκέφθηκε. Αυτό συνεχίσθηκε για καμμιά εβδομάδα.

Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά, που του δίνω.


Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα.

Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά, που είδε,γούρλωσαν τα μάτια του...

Ο μικρός κουβέντιαζε με το Βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταίζει κανείς... ούτε και η μαμά Σου...

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί...

Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί...

και, όπως μάζεψε το χεράκι Του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίσθηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα!...


Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος,

έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη.

Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί,

αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

-Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον Οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.


Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν

να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία

και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη:

- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να σου πω να μου δώσεις από το δικό σου.

Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω!


- Και ω, του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το Βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του,

και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει!
-
- Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό,

αλλά και σ' όλο τα μοναστήρι και στον γύρω τόπο.


- Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει

τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού πολλού κόπου.

- Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς!

- Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος.


- Είναι αυτό, που λέγει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη θεία Λατρεία:

- «Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος».

- Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρόν Ονούφριο,

διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα ηυξάνετο και η αγιότης του.






- θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος... όπως και έγινε...

- Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.'


- Εμείς όμως εδώ δεν κάνουμε λόγο για το μάννα, που έριχνε ο θεός από τον ουρανό,

για να θρέψει τους Ιουδαίους στην έρημο, ούτε για ουράνιους άρτους,

με τους οποίους ο Κύριος συντηρούσε τους Αγίους Του στις έρημους, στις σπηλιές και στις οπές της γης,

αλλά για τον πανάγιο Άρτο Χριστό, δηλαδή για το Τίμιο Σώμα και Αίμα Του.

- Για τη θεία Λατρεία, μέσα από την οποία προσφέρεται Σώμα και Αίμα Χριστού

«εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον»• γι' αυτήν κάνουμε λόγο.



(Από το βιβλίο ''ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ'' Πρωτοπρεσβυτέρου ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ


agia-varvara

[XAPA]

Θαυμαστή διήγηση απο τις περιοδείες του Απόστολου Θωμά στις Ινδίες


Ο Απόστολος Θωμάς εορτάζει στις 6 Οκτωβρίου



Ο Απόστολος Θωμάς πωλήθηκε κατά παραχώρηση Κυρίου στον έμπορο Αμβάνη ως δούλος και πολύ ικανός και έμπειρος οικοδόμος.

Ο Αμβάνης έφερε τον δούλο στις Ινδίες και τον παρουσίασε στον Βασιλέα ως μέγα αρχιτέκτονα και οικοδόμο.

Εκείνος τον δέχθηκε και του πρόσφερε πολλά χρήματα για να του οικοδομήσει καινούργια παλάτια.

Ο Απόστολος του Χριστού μόλις πήρε τα χρήματα τα μοίρασε στους πτωχούς και στους έχοντας ανάγκη.

Μετά από λίγο χρόνο έστειλε ο Βασιλεύς τους αυλικούς του για να δουν πως πηγαίνουν οι νέες οικοδομές.


Όταν είδαν κατάπληκτοι ότι ούτε τα θεμέλια δεν έχει τοποθετήσει ο οικοδόμος και μαθαίνοντας ότι τα χρήματα

τα μοίρασε στους πτωχούς, έτρεξαν στον βασιλέα και του ανήγγειλαν το γεγονός.

Εκείνος διέταξε να δέσουν τον Απόστολο οπισθάγκωνα και να τον φέρουν μπροστά του .

Αφού ήλθε , του είπε με οργή:

-Μου έκτισες το παλάτι;

-Ναι , απάντησε με ηρεμία ο Απόστολος και μάλιστα είναι πολύ ωραίο

-Εμπρός λοιπόν , είπε ο βασιλιάς, πάμε να το δω και εγώ


-Δεν είναι δυνατόν , βασιλιά να δεις αυτό το ανάκτορο σ’ αυτή την ζωή.

Μετά την αναχώρηση σου απο τον κόσμο αυτό θα το απολαύσεις και θα αγαλλιασθεί η ψυχή σου.

Τα λόγια αυτά του αληθινού δούλου του Θεού , θεώρησε ο βασιλιάς Γουνδαφόρος ,

διότι αυτό ήταν το όνομά του , ως εμπαιγμό και χλεύη.

Και επειδή έμαθε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι πτωχός και δεν έχει τις οικονομικές δυνατότητες

να του επιστρέψει τα σπαταληθέντα χρήματα, σκέφθηκε ότι μόνο ο θάνατος του θα ικανοποιήσει κάπως τον θυμό του.

Γι’ αυτό διέταξε να τον γδάρουν ζωντανό και ύστερα να τον ρίξουν στην φωτιά να καεί.


Τι κάνει όμως ο Παντοδύναμος Θεός;

ο αδελφός του βασιλιά οργίστηκε περισσότερο κατα του Αποστόλου και βίαζε τον βασιλιά να τον τιμωρήσει .

Ξαφνικά όμως πέθανε και ο θάνατος του αγίου Θωμά ματαιώθηκε.

Έτσι όλοι πλέον ασχολούνταν με την εκφορά του νεκρού.


Ο Θεός όμως που δεν επιθυμεί τον θάνατο του αμαρτωλού , επιτέλεσε εδώ καταπληκτικό θαύμα.

Μόλις πέθανε ο Γάδ, αυτό ήταν το όνομά του, παρέλαβαν την ψυχή του άγγελοι και την έδειχναν τις αιώνιες κατοικίες

των ανθρώπων που σώθηκαν από την αμαρτία ή μετανόησαν.

Η ψυχή του Γάδ κυριεύθηκε από θαυμασμό για το έξοχο κάλλος εκείνης της ουράνιας έπαυλης

που ξεχώριζε από τις άλλες και παρακαλούσε τους συνοδούς αγγέλους της να την αφήσουν να κατοικήσει

σ’ ένα απ’ αυτά τα μικρά δωμάτια που έβλεπε.


Οι άγγελοι όμως δεν δέχονταν την παράκληση του λέγοντας ότι αυτό το παλάτι ανήκει στον αδελφό του Γουνδαφόρο

και το έκτισε ένας ξενόφερτος άνθρωπος ονόματι Θωμάς.

Μόλις πληροφορήθηκε αυτό ο Γάδ παρακαλούσε επίμονα τους αγγέλους να του επιτρέψουν να γυρίσει στον κόσμο

για ν’ αγοράσει αυτό το λαμπρό παλάτι από τον αδελφό του.

Με το θέλημα λοιπόν του Θεού επανήλθε η ψυχή του Γάδ στο σώμα της για να λυτρωθεί

έτσι ο Απόστολος από τον θάνατο και πολλοί άνθρωπο να σωθούν από το θαύμα της αναστάσεως του Γάδ.


Ενώ οι συγγενείς του ετοίμαζαν το νεκρό σώμα του Γάδ για τον ενταφιασμό , ξαφνικά άρχισε να αναπνέει.

Όλοι εξεπλάγησαν και φώναξαν τον βασιλιά στον οποίο είπε ο αναστημένος αδελφός του:

-Αν με αγαπάς , αδελφέ μου, έχω την αξίωση να μου πουλήσεις

αυτό το ωραίο παλάτι που σου έκτισε στον ουρανό ο χριστιανό Θωμάς.

Ακούγοντας τα λόγια αυτά ο βασιλιάς φωτίστηκε εκ Πνεύματος Αγίου ότι ο Θωμάς είναι αληθινός Απόστολος του Θεού

και φωτισμένος στην ψυχή είπε στον αδελφό του:


-Αδελφέ μου , δεν μπορώ να σου πουλήσω αυτό το παλάτι γιατί η απόκτηση του δεν επιτυγχάνεται εύκολα.

Θεωρώ προτιμότερο να συστήσω σε εσένα τον τεχνίτη που ,

ο οποίος ζει ακόμη, και εκείνος προς χάριν σου θα οικοδομήσει παρόμοιο ανάκτορο.

Αμέσως διέταξε ν’ αποφυλακίσουν και φέρουν ενώπιόν του τον Θωμά.

Όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους, εκείνοι έπεσαν και οι δύο γονατιστοί στα πόδια του ζητώντας συγχώρεση

διότι από άγνοια, διέπραξαν το κακό σε βάρος του και τον παρακάλεσαν να κηρύξει στην χώρα τους τον αληθινό Θεό

που λατρεύει και την διδασκαλία του , ώστε όλοι οι άνθρωποι να απολαύσουν τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά,

τα οποία αξιώθηκε να γνωρίσει ο Γάδ.


Με κατάπληξη άκουσε όλα αυτά ο Απόστολος Θωμάς και ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας τον Θεό

για τα θαυμάσια του και την Θεία Πρόνοιά Του.

Αμέσως τους κατήχησε και τους βάπτισε όλους και άλλα αναρίθμητα πλήθη ινδών,

στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.


Απο το βιβίο “Ψυχωφελείς Οπτασίες και Διηγήσεις”
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”


talantoblog.blogspot

[XAPA]

Διάλογος ἑνός ζητιάνου καί ἑνός διάσημου θεολόγου

τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς


Ἡ ἀποδοχή μέ εὐχαριστία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ ΧΡΙΣΤῼ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ



«Στο βιβλίο του αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο.

Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε το Θεό να του φανερώσει κάποιον άνθρωπο,

που θα μπορούσε να του δείξει τον πιό σίγουρο δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών.


Κάποια μέρα που έφθασε στο αποκορύφωμα της προσευχής άκουσε μιά φωνή

«Πήγαινε και στην έξοδο της Εκκλησίας θα βρεις τον άνθρωπο που ζητάς».

Πηγαίνει βιαστικά στην Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα

και πληγωμένα γόνατα και τον χαιρετά.


- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».

- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό». (ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

- «Είθε να σου στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!

- «Ουδέποτε μου εστάλη κάτι μη αγαθό»!

(ο θεολόγος παραξενεύεται και του λέει)

- «Τι συμβαίνει με σένα, γέροντα; Εγώ σου εύχομαι κάθε ευτυχία».

- «Μά ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζω σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Γιά το ζυγό που μου έδωσε ο Θεός ποτέ δεν δυσανασχέτησα και είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».

- «Από που ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;

- «Από τον Θεό».

- «Και που Τον βρήκες»;

«Εκεί που Τον άφησα στην αγαθή θέληση».

- «Ποιός είσαι, γέροντα, και σε ποιά τάξη ανήκεις»;

- «Οποιος κι αν είμαι, είμαι ικανοποιημένος μέ την κατάστασή μου,

γιατί βασιλεύς είναι αυτός που κυβερνά και διευθύνει τον εαυτό του».


Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πως ο δρόμος του ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος για τον Ουρανό,

δηλ. η τελεία παράδοση στό θέλημα του Θεού»



apantaortodoxias

[XAPA]

Γέροντας Ιάκωβος – Γυρίζω, και τί να δω;


Ο μακαριστός ηγούμενος του όσιου Δαβίδ, γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (+1991), ζούσε θαυμαστές εμπειρίες σ’ όλες τις ιερές ακολουθίες, μα ιδιαίτερα την ώρα της θείας λειτουργίας.

Όταν λειτουργούσε, έλαμπε από καθαρότητα και μεγαλοπρέπεια.

Συχνά, στη μεγάλη είσοδο ή στην αγία πρόθεση, τον έβλεπαν να μην πατάει στο έδαφος, αλλά να στέκεται και να βαδίζει στον αέρα.

Πολλές φορές αντίκριζε πάνω στην αγία τράπεζα αγγέλους και αρχαγγέλους να κρατούν το Σώμα του Κυρίου.


«Οι άνθρωποι», έλεγε, «είναι τυφλοί και δεν βλέπουν τι γίνεται μέσα στο ναό, στη διάρκεια της θείας λειτουργίας».

Κάποτε λειτουργούσα, αλλά δυσκολευόμουν να ξεκινήσω για τη μεγάλη είσοδο, από τα θαυμαστά που έβλεπαν τα μάτια μου.

Ο ψάλτης έλεγε και ξανάλεγε: «Ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι».

Ξαφνικά, νιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και να με οδηγεί στην αγία πρόθεση.

Νόμισα πως ήταν ο ψάλτης.

Απόρησα, πως τόλμησε ο ευλογημένος να κάνει τέτοιαν ασέβεια -να μπει από την ωραία πύλη και να με σπρώξει.

Γυρίζω, και τί να δω! Μια τεράστια φτερούγα, που είχε περάσει ο αρχάγγελος στον ώμο μου,

με οδηγούσε να προχωρήσω για τη μεγάλη είσοδο…


Τί γίνεται στο ιερό την ώρα της λειτουργίας!

Στο χερουβικό άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν, και συχνά αισθάνομαι τις φτερούγες τους να χτυπούν πάνω στους ώμους μου…

Μερικές φορές δεν μπορώ ν’ αντέξω και κάθομαι στη καρέκλα.

Οι άλλοι ιερείς νομίζουν πως κάτι έπαθα, δεν νιώθουν όμως αυτά που βλέπω και ακούω.

Τί φτερούγισμα, παιδί μου, οι άγγελοι!

Και μόλις ο ιερέας πει το «Δι’ ευχών», φεύγουν οι ουράνιες δυνάμεις. Τότε μέσα στο ναό απλώνεται απόλυτη ησυχία!».


«Απόψε παιδί μου», αποκάλυψε κάποτε σ’ ένα μοναχό, «συλλειτουργούσα με αγίους και αγγέλους σε θυσιαστήρια που δεν περιγράφονται.

Σαν πεθάνω, να πεις πως κάποιος γέροντας συλλειτουργούσε κάθε νύχτα και συζούσε με την Αγία Τριάδα».

Κάτι ανάλογο του συνέβη και με τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο.

Ο π. Ιάκωβος, τελειώνοντας μια φορά την προσκομιδή, ξεκίνησε για την αγία τράπεζα.

Βλέπει τότε τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο να στέκεται δεξιά του, με τις παλάμες τη μια μέσα στην άλλη,

όπως συνηθίζουν οι ιερείς να μεταλαβαίνουν το δεσποτικό Σώμα, σαν να ζητούσε κι εκείνος τη δική του μερίδα.



Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π.Ιάκωβος»

xristianos.gr
•

[XAPA]

Κουβαλώντας την αμαρτία του άλλου…

Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του


Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια

για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια.

Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του,

καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό.

Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο,

και στη συνέχεια ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.


Μια μέρα έφτασε στο μοναστήρι κάποιος που ήθελε να μιλήσει με το γέροντα της Μονής.

Ο μοναχός που είχε αξιωθεί να βλέπει το κακό, βλέποντας πόσο αμαρτωλός

και βαθιά εξαχρειωμένος ήταν ο επισκέπτης, του είπε τα εξής:

«Πώς τολμάς να εμφανίζεσαι και να ζητάς το γέροντα έτσι όπως είσαι; Η παρουσία σου τον προσβάλλει»!

Ο επισκέπτης έφυγε. Ο γέροντας τότε κάλεσε τον μοναχό και τον ρώτησε αν είχε έλθει κανείς.

«Ναι», απάντησε ο μοναχός

«Και γιατί δεν είναι εδώ;», ξαναρώτησε ο γέροντας.

«Τον έδιωξα…».


Ο γέροντας τον κοίταξε και του είπε:

«Δεν σκέφτηκες ό,τι ίσως αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου αυτού;».

Ο νεαρός μοναχός ταραγμένος, ζήτησε από το γέροντα να ικετεύσει το Θεό

να του αφαιρέσει το διορατικό χάρισμα που είχε λάβει. Όμως ο γέροντας του απάντησε:

«Όχι, ο Θεός δεν παίρνει πίσω ό,τι δωρίζει.

Θα Του ζητήσω όμως, όταν θα βλέπεις το κακό σε κάποιον άνθρωπο, να το βιώνεις σαν να ήταν δικό σου,

επειδή και αυτός και εσύ είστε μέλη ενός μοναδικού σώματος, του σώματος της ανθρωπότητας…»

Ο ίδιος αυτός μοναχός, στα πλαίσια των περιοδειών του, έφτασε κάποτε έξω από ένα σπίτι,

όπου και ζήτησε φιλοξενία ή πιο συγκεκριμένα να του επιτρέψουν να μπει

και να του παραχωρήσουν ένα μικρό χώρο για να προσευχηθεί.

Δεν ικέτεψε για καταφύγιο και στέγη, παρά μόνο για το δικαίωμα να κάνει την προσευχή του.


Ο οικοδεσπότης ξαφνιάστηκε, και όταν ο φιλοξενούμενος του μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να προσεύχεται, έστησε αυτί.

Ξαφνικά άκουσε τον μοναχό να προσεύχεται κλαίγοντας και να εξομολογείται στο Θεό τα αμαρτήματα του οικοδεσπότη

(που ήταν άνθρωπος κακός, φορτωμένος με πολλά αμαρτήματα) σαν να τα είχε διαπράξει ο ίδιος.

Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του.

Μέσα από τα μάτια εκείνου του δίκαιου ανθρώπου, κοίταξε τον δικό του εαυτό.

Τρόμαξε, άρχισε να μετανοεί και να κλαίει.

Εξομολογήθηκε στο μοναχό εκείνο και μόλις τελείωσε, είχε πια θεραπευτεί.



Από το βιβλίο του AnthonyBloom – «Το μυστήριο της ίασης»

agioritikovima