Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

«ΕΙΤΕ ΟΥΝ ΕΣΘΙΕΤΕ ΕΙΤΕ ΠΙΝΕΤΕ ΕΙΤΕ ΤΙ ΠΟΙΕΙΤΕ, ΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ ΠΟΙΕΙΤΕ» (Α΄ ΚΟΡ. 10,31)


Ένας από τους πατέρες διηγήθηκε, ότι κάποιος μεγάλος και διορατικός γέροντας

κάθισε μια φορά να φάει μαζί με αρκετούς αδελφούς.

και καθώς έτρωγαν, τους παρατηρούσε ο γέροντας με τα πνευματικά του μάτια,

και έβλεπε άλλους να τρώνε μέλι, άλλους ψωμί και άλλους ακαθαρσίες.

Απορούσε γι' αυτό και παρακαλούσε το Θεό :

«Κύριε, εξήγησε μου το μυστήριο τούτο.

Πώς, ενώ πάνω στο τραπέζι βρίσκονται για όλους τα ίδια φαγητά,

τη στιγμή που τα τρώνε φαίνονται τόσο διαφορετικά;».


«Άκουσε τότε φωνή από τον ουρανό να του λέει :

Αυτοί πού (φαίνονται ότι) τρώνε μέλι, είναι εκείνοι πού κάθονται στο τραπέζι με φόβο Θεού και πνευματική χαρά,

που προσεύχονται αδιάλειπτα και που η προσευχή τους σαν θυμίαμα ανεβαίνει στο Θεό.

Αυτοί που (φαίνονται ότι) τρώνε ψωμί, είναι εκείνοι που ευχαριστούν το Θεό για τη βρώση όσων Εκείνος τους δώρισε.

Αυτοί, τέλος, που (φαίνονται ότι) τρώνε ακαθαρσίες, είναι εκείνοι που γκρινιάζουν και λένε,

αυτό είναι καλό, αυτό είναι μπαγιάτικο».

Δεν πρέπει λοιπόν να συλλογιζόμαστε μ' αυτόν τον τρόπο,

αλλ' απεναντίας να δοξολογούμε και να υμνούμε το Θεό, εκπληρώνοντας το λόγο του Αποστόλου:

«Είτε εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξα Θεού ποιείτε» (Α΄ Κορ. 10,31).



ΠΗΓΗ : ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ, ΑΤΤΙΚΗ 2001.

tribonio

[XAPA]

Διήγηση Πετρου Μοστάτου

Ὁ Γέρων τῆς Πάρου, π. Φιλόθεος Ζερβάκος γράφει μιά ὠφέλιμη διήγηση


Ὁ Μακαριστός Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Φιλόθεος Ζερβάκος, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου,

ἔγραψε σέ εὐσεβεῖς Χριστιανούς, πρός ὠφέλειαν, τό ἀκόλουθο γεγονός:

" Ὅταν ἦλθα στήν Πάρο, ὡς Πνευματικός, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου κυροῦ Ἰεροθέου,

μετέβαινα σέ χωριά τῆς νήσου καί ἐξωμολογοῦσα τούς Χριστιανούς.

Ἕνας ἀπό αὐτούς, ὀνόματι Πέτρος Μοστάτος, μού διηγήθηκε τήν κατωτέρω κατανυκτική ὄραση

τήν ὁποία εἶδε μετά τόν θάνατο τῆς κόρης του.


Εἶχα μοῦ εἶπε, " δύο παιδιά. Μία κόρη καί ἕναν γυιό. Καί τά δύο ἦσαν καλά παιδιά, ἀλλά ἡ κόρη ὑπερεῖχε σέ εὐσέβεια,

καί καλωσύνη. Καί πρός ἐμένα, τόν πατέρα της, καί πρός τήν μητέρα της ἦταν πολύ στοργική καί μᾶς τιμοῦσε

μέ τήν ἁγνή ζωή της. Δέν πέρασε ὅμως πολύ καιρός καί ἀρρώστησε σοβαρά. Οἱ γιατρόι εἶπαν πῶς θά πεθάνει!

Ἡ λύπη ἡ δική μου ἀλλά καί τῆς γυναίκας μου ἦταν ἀπερίγραπτη.

Στήν ἀνάγκη αὐτή κατέφυγα στήν Εὐσπλαγχνικωτάτη Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία μας.

Ἐκεῖ προσευχήθηκα μετά δακρύων καί Τῆς ζήτησα νά σώσει τήν κόρη μας ἐκ τοῦ θανάτου.

Ὅμως, φαίνεται ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νά τήν πάρει κοντά Του, καί ἔτσι παρ᾿ ὅλες τίς προσευχές ἡ κόρη μας πέθανε...

Ἀπαρηγόρητοι καί οἱ δυό, θρηνούσαμε καί κλειστήκαμε ἐπί 15 ἡμέρες μέσα στό σπίτι!

Φθάσαμε στήν ὑπερβολή καί στήν ὁλιγοπιστία, ἐγώ δέ καί στόν θυμό, γιατί δέν μ᾿ ἄκουσε ἡ Παναγία!





Μιά ἡμέρα, μόλις ξάπλωσα στό κρεβάτι μου, ἦλθαν δύο ἀστραπόμορφοι νέοι, μέ πῆραν καί περπατούσαμε σέ μιά πεδιάδα.

Φοβήθηκα καί τούς ρώτησα:

-- Πού μέ πηγαίνετε;

-- Σέ πηγαίνωμε νά ἰδεῖς τήν κόρη σου, μού ἀποκρίθηκαν.

-- Ἡ κόρη μου ἔχει πεθάνει ἐδῶ καί δεκαπέντε ἡμέρες, δέν ὑπάρχει!

Τότε μέ ὕφος αὐστηρό μού εἶπαν:

-- Ἀπιστε, ἀκόμη δέν πιστεύεις; Ἔλα νά δεῖς!


Προχωρήσαμε λίγο, καί φθάσαμε σ᾿ ἕναν παραδεισιακό κῆπο. Στό μέσον του ὑπῆρχε ἕνα μεγαλοπρεπέστατο ἀνάκτορο

χτισμένο ἀπό χρυσό πού ἔλαμπε. Ἐκεῖ μέσα σέ μιά αἴθουσα βασιλική ἀπέραντη, εἶδα μυριάδες Παρθένων

οἱ ὁποῖες καθόντουσαν σέ θρόνους χρυσούς καί δεξιά καί ἀριστερά τους ὑπῆρχαν ἀναμμένες λαμπάδες.

Τά πρόσωπα τῶν Παρθένων ἔλαμπαν πιό πολύ κι ἀπ᾿ τόν ἥλιο! Ἀνάμεσά τους βλέπω γιά μιά στιγμή καί τήν κόρη μου

στήν ἴδια ὑπερκόσμια δόξα, μόνον πού οἱ λαμπάδες της ἦσαν σβηστές!


Μόλις τήν εἶδα τρέχω μέ χαρά κοντά της. Ἐκείνη ὅμως μέ αὐστηρότητα μέ κοίταξε καί μού εἶπε:

-- Φύγε ἀπ᾿ ἐδῶ! Πῶς τόλμησες καί ἦρθες κι ἐδῶ νά μέ ἐνοχλήσεις;

Ἐγώ κάθισα παράμερα ἀπό τόν φόβο μου καί ἄρχισα νά κλαίω καί νά τῆς λέω:

-- Κόρη μου, γιατί δέν μέ δέχεσαι; Δέν γνωρίζεις πόσο σέ ἀγαπῶ;

-- Παῦσε, μού λέγει, νά λές πώς μ᾿ ἀγαπᾶς, διότι ἄν μ᾿ ἀγαποῦσες θά ἔπρεπε νά χαίρεσαι καί νά εὐχαριστεῖς τό Θεό

καί τήν Παναγία πού μέ ἀξίωσαν τέτοιας εὐτυχίας καί τιμῆς καί ὄχι νά γογγύζεις!


Τότε τόλμησα καί τήν ρώτησα:

-- Γιατί, κόρη μου, οἱ λαμπάδες σου εἶναι σβηστές ἐνῶ τῶν ἄλλων Παρθένων ἀναμμένες; Μοῦ ἀπάντησε:

-- Ἐσύ καί ἡ μητέρα μου μού τίς σβήσατε μέ τά δάκρυά σας!...

Ἐκείνη τή στιγμή συνῆλθα καί στοχαζόμενος ἐκεῖνα τά μεγαλεῖα πού εἶδα, καί τά ὅσα μοῦ εἶπε ἡ κόρη μου,

ἔκλαψα μετανιωμένος καί ζήτησα συγχώρεση ἀπό τό Θεό γιά τήν ἄπρεπη συμπεριφορά μου.

Μετά τό διηγήθηκα καί στήν γυναῖκα μου καί, παρηγορημένοι καί χαρούμενοι πλέον, δοξάζαμε τό Θεό

καί ὁμολογούσαμε τήν εὐτυχία μας γιά τήν μεγάλη τιμή καί δόξα πού ἔχει ἡ κόρη μας

στόν Οὐράνιο Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!...



Ἀπό τό βιβλίο: "Μηνύματα ἀπό τόν Οὐρανό"

Ἔκδοσις: " Ἱ. Μονῆς Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2005

hristospanagia3

[XAPA]

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΤΖΗ… ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ!!!


Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου


Κάποιος μου είπε λίγες ημέρες πριν πως πάτερ, έχεις καιρό να γράψεις κάτι.

Και του απάντησα πως συνηθίζω να λερώνω με μελάνι τις λευκές γραμμές του χαρτιού,

μόνο όταν κάτι συμβαίνει και μου προξενεί το ενδιαφέρον ή μου προκαλεί την ευαισθησία.

Και είναι αλήθεια, πάει καιρός από τότε.


Πάντα όμως εκεί που δεν το περιμένεις, κάτι έρχεται να σου αναταράξει για λίγο την ησυχία

και ίσως και την εφησυχάζουσα συνείδησή σου.

Σκέψεις, λογισμοί, απορίες, αγωνίες όλο αυτό τον καιρό για την νέα αυτή χρονιά, προβληματισμοί του παρόντος,

αμφιβολίες για την πορεία του μέλλοντος, την προσωπική ευτυχία και την γενικότερη κατάσταση στον κόσμο,

βασανίζουν την καρδιά σου, την σκέψη μου, την ψυχή μας.


Γενικότερη η ανησυχία. Μεγάλη η ανεργία. Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας.

Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν.

Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς,

σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.


« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος.

Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου.

Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».

Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής,

άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.


« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου.

Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του.

Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι.

Τελευταία ελπίδα ,του είπαν, στο εξωτερικό , ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις.

Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση,

στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί.

Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα.

«Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας.

«Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε.

«Ήρθα για κάτι εξετάσεις».

«Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;

Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.»

Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.

Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι,

ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει.

Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο.

Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε.

Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.

Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!


Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω.

Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω,

και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της



tostavroudaki

[XAPA]

Είμαστε ξεχειλισμένες κούπες… που πρέπει να αδειάσουμε!



Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας, αποφάσισε κάποτε να επισκεφτεί έναν Άγιο ερημίτη.

Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.

Τον συνάντησε σε μία φτωχική καλύβα.


– Ευλογείτε, είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε έκανα πολύ δρόμο για να έρθω εδώ…

– Κάθισε, τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι.

– Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού…, άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.

– Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι, επέμεινε ο γέροντας.

– Τώρα διευθύνω μία μεγάλη επιχείρηση…, συνέχιζε να περιαυτολογεί ο ξένος.

– Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ, είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.

– Μα εσείς την ξεχειλίσατε πάτερ· το τσάι χύνεται απέξω! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.

– Και εσύ μοιάζεις με αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας.

Αν δεν αδειάσεις, ευλογημένε, έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς,

πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα που ξέρω;



(Μηνύματα από την λυχνία, τόμος Γ, αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου,σελ.26-27)

sostis.gr

[XAPA]

Ένα όνειρο τον οδήγησε στην Ορθοδοξία!

Από τον ιεραποστολικό αγρό


“Ένα πρωινό του μηνός Μαϊου 1994 ήλθε στην Ιεραποστολή μας ένας μεσόκοπος ιθαγενής.

Τον δέχθηκα στο γραφείο και εκείνος άρχισε να μου διηγήται το πρόβλημα

που τον απασχολούσε και φαινόταν αρκετά ανήσυχος και ταραγμένος.


- Πάτερ, εγώ εργάζομαι στην εταιρεία “Τζεκαμίν” των μεταλλευμάτων.

Αρρώστησα βαρειά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Έκανα προσευχή στον Θεό να με λυπηθή.

- Ποιά εκκλησία ακολουθείς;

- Είμαι στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, πάτερ.

Μια νύκτα είδα στον ύπνο μου πολλούς κληρικούς σαν και εσάς που ήταν ντυμένοι με λαμπρά ρούχα

και λειτουργούσαν μέσα σε μιά Εκκλησία, σαν τη δική σας. Ένας απ' αυτούς με πλησίασε και μου είπε:

“Ο Θεός άκουσε την προσευχή σου, αλλά για τη σωτηρία σου θα'λθης στη δική μας Εκκλησία.

Αυτή είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία”


Εγώ πάτερ, δεν ξέρω ούτε καν εσάς, ούτε ποιό είναι το όνομα της Εκκλησίας σας,

αλλά ήλθα εδώ, διότι είδα στον ύπνο μου παπάδες σαν εσάς με ράσα και γένεια και ρούχα λαμπρά.

Ρώτησα κι άλλους και μου είπαν ότι “μόνο οι ορθόδοξοι έχουν γένεια και φορούν τέτοια ρούχα.

Η Εκκλησία τους είναι στο τάδε μέρος. Εκεί θα πας”.

Τον συμβούλευσα, του έδωκα βιβλία και του πρότεινα, αν θέλη να έρχεται κάθε Κυριακή στην Εκκλησία μας και στις κατηχήσεις.

Έκτοτε έγινε πιστό μέλος της Εκκλησίας μας”(ΔΓΜ, 72)


(στο: Αντιαιρετικά Εφόδια, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Σταματα 2013, σελ. 209-210)



sfa-cryptochristian.blogspot

[XAPA]

TO AΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ



Το αύριο είναι του θεού , όπως και το χθές ήταν. και κάθομαι ήσυχα!

Στο αιώνιο παρόν του θεού!

Ούτε σκέψη , ούτε τίποτα.

Μην μεριμνάτε λέει ο Κύριος. Εγώ θα μεριμνήσω για όλα.... Κι εγώ το βάζω στην πράξη.

Όταν είμαστε γεμάτοι απο την Ύπαρξη Του, στο σήμερα, δεν μας ενδιαφέρει το αύριο γιατι είναι δικό Tου.

Σου λέει: ΜΗΝ ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Αρκεί εμείς να ετοιμάζουμε το σήμερα σύμφωνα με τις εντολές Του, με την αγάπη Του και

με την αγάπη μας και θα προχωρούμε.

Κι εκείνος θα δημιουργεί το αύριο που είναι δικό Του.




ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ 1897-1992

[XAPA]

Διδακτικό περιστατικό: Όταν ένα παιδί βλασφημεί...


Του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου



Πέτρος: Επειδή, άγιε δέσποτα, το ανθρώπινο γένος έχει υποδουλωθεί σε πολλά και αμέτρητα πάθη,

υποθέτω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της η επουράνια Ιερουσαλήμ θα γεμίσει από νήπια.


Γρηγόριος: Δεν αμφιβάλλουμε ότι όλα τα βαφτισμένα νήπια, τα οποία πεθαίνουν σε ηλικία που ακόμη δεν μιλούν,

πηγαίνουν στη βασιλεία των ουρανών. Δεν πρέπει όμως να πιστέψουμε το ίδιο και για όσα αρχίζουν να μιλούν·

γιατί σε πολλά τέτοια νήπια η θύρα της ουράνιας βασιλείας κλείνεται και εξαιτίας των γονιών τους,

αν τα ανατρέφουν με κακό τρόπο.


Κάποιος από την πόλη μας, γνωστός σε όλους, πριν από τρία χρόνια είχε έναν γιο, πέντε χρόνων νομίζω.

Του είχε μεγάλη αδυναμία και τον ανέτρεφε χωρίς αυστηρότητα· έτσι το παιδί αυτό πήρε τη συνήθεια,

όποτε ήθελε κάτι, να βλαστημά -και μόνο που το αναφέρω είναι επικίνδυνο- τη μεγαλοσύνη του Θεού.

Αυτό λοιπόν το παιδί χτυπήθηκε από το θανατικό που έγινε πριν από τρία χρόνια στην πόλη μας και κόντευε να πεθάνει.

Καθώς το κρατούσε ο πατέρας του στην αγκαλιά, όπως αναφέρουν όσοι ήταν εκεί παρόντες,

το παιδί είδε να έρχονται σε αυτό τα πονηρά πνεύματα και άρχισε να φωνάζει, τρέμοντας και κλείνοντας τα μάτια:

«Προστάτεψέ με, πατέρα, προστάτεψέ με».

Και με τις φωνές αυτές γύρισε το πρόσωπο στο στήθος του πατέρα, θέλοντας να κρυφτεί.


Βλέποντάς το ο πατέρας να τρέμει, το ρώτησε τι βλέπει, και το παιδί αποκρίθηκε:

«Μαύροι άνθρωποι ήρθαν και θέλουν να με πάρουν».

Και λέγοντας αυτά, αμέσως βλαστήμησε το όνομα του μεγάλου Θεού και στη συνέχεια ξεψύχησε.

Θέλοντας δηλαδή ο παντοδύναμος Θεός να δείξει για ποιο αμάρτημα το παιδί παραδόθηκε σε τέτοιους δεσμοφύλακες,

το οποίο, όσο ζούσε, ο πατέρας του δεν θέλησε να το εμποδίσει, παραχώρησε να το επαναλάβει όταν πέθαινε.

Και το παιδί αυτό ο Θεός, που με την ευσπλαχνία του το ανεχόταν να ζει βλαστημώντας,

παραχώρησε με δίκαιη κρίση να βλαστημήσει και όταν πέθαινε, για να καταλάβει τη δική του αμαρτία ο πατέρας,

ο οποίος, αδιαφορώντας για την ψυχή του μικρού του γιου,

ανέθρεψε για τη γέεννα της φωτιάς έναν αμαρτωλό όχι μικρό, αλλά μεγάλο.



Από το Γεροντικό

Έλεγαν οι γέροντες: «Παιδαγωγήστε τα παιδιά, αδελφοί, για να μη σας παιδέψουν αυτά».



impantokratoros.gr

[XAPA]

Όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου


Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων.

•Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό

• παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία

• παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό!


Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θα περιφρονούσαν ή μισούσαν την

Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι' αυτή με

περιφρόνηση, όπως μιλούν.


Ο χριστιανός έχει προορισμό να σηκώνει βαρύ σταυρό στη ζωή του.

Είναι δύσκολο πράγμα να λες ότι πιστεύεις στον Κύριο και να καλοπερνάς σ' αυτήν εδώ τη ζωή.

Γιατί, όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου, ενδιαφέρεσαι για το χρυσάφι της

γης και όχι για τους θησαυρούς του ουρανού.


Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, βρίσκεσαι μακριά από το θέλημα του Θεού.

Χριστιανική ζωή και καλοπέραση δεν πηγαίνουν μαζί, είναι διαφορετικά πράγματα.


Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε.

Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο.


Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές

παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν.

Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες,

επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά.


Ακόμη και στο ευχέλαιο, που οι γονείς κάνουν μία φορά το χρόνο στο σπίτι τους και τα παιδιά, όσο ήταν

μικρά συμμετείχαν, τώρα αντιδρούν και δεν παρευρίσκονται.

Ο γιατρός έδειχνε πολύ κουρασμένος και απελπισμένος για την πνευματική αδράνεια των παιδιών του.

Και νόμιζε ότι όλες οι προσπάθειες, οι δικές του και της γυναίκας του πήγαν χαμένες, δεν έπιασαν τόπο,

δεν άγγιξαν τα παιδιά.


Σε κάποια στιγμή ο γιατρός, βάζοντας το κεφάλι μέσα στις δυό του παλάμες, σαν να ήθελε να καλύψει το

πρόσωπό του από ντροπή, μου είπε: Φοβάμαι πως το πολύ χρήμα μας έχει κάνει ζημιά.

Τον ρώτησα να μου πει, τί εννοούσε και εκείνος με απόλυτη ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι είχαν ξεφύγει από το

μέτρο κι είχαν αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία απολύτως μη αναγκαία.


Έχουμε τρία μεγάλα σπίτια, μου είπε. Ένα για μας και από ένα για το κάθε παιδί. Επίσης, δύο εξοχικά,

τέσσερα ακριβά αυτοκίνητα, ένα σκάφος, καταθέσεις, πολλά υλικά.

Και συνέχισε: τα παιδιά κακόμαθαν και τώρα μας κατηγορούν ότι προκαλούμε. Επίσης, μας λένε ότι έχουμε

παντρέψει πολύ όμορφα τον πλούτο και τον Χριστιανισμό. Και με παρακάλεσε να του πω τί πρέπει να κάνει

για να βρουν πάλι την ειρήνη και την ενότητα στην οικογένεια τους.


Του είπα να τα δώσουν όλα στους φτωχούς και να κρατήσουν μόνο ένα σπίτι, ένα εξοχικό και τους

μισθούς τους. Τρόμαξε, άλλαξε χρώμα, φοβήθηκε, απογοητεύθηκε από την απάντηση που του έδωσα.

Έφυγε και δεν ξαναήλθε. Είχε δεθεί με τα εδώ, όχι τα Άνω. Γι' αυτό και τα παιδιά του αναζήτησαν άλλο

τρόπο ζωής, διαφορετικό από αυτόν που οι γονείς τους είχαν προτείνει.


Όταν ακούω ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ανέχεια, πονάω πολύ και δεν μπορώ να προσευχηθώ.

Δεν λέω, όταν έχεις δυό χιτώνες να δώσεις τον ένα. Αυτό είναι ασυνήθιστο και δύσκολο για τους πολλούς.

Αλλά, αν θέλεις να λέγεσαι χριστιανός και κατέχεις όλα τα αγαθά του Θεού, γιατί ιδρώνεις και αγωνιάς για το

παραπάνω και δεν κάνεις ελεημοσύνες και καλά έργα; Να ξέρεις, ότι θεμελιώνει στην άμμο, όποιος έχει πολλά

χρήματα και τα διαχειρίζεται εγωιστικά, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη δυστυχία των συνανθρώπων του.


Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν. Μόνο οι αγαθοεργίες πηγαίνουν στον ουρανό.

Ξέρεις γιατί γίνονται οι πόλεμοι; Για το χρήμα...

...Γιατί οι πλούσιοι δεν μπορούν να βάλουν χαλινάρι στη λαιμαργία τους και οι φτωχοί δεν εύχονται να

αποκτήσουν τα αναγκαία, αλλά ζηλεύουν τα πλούτη και τη δόξα των πλουσίων.

Οι τσέπες σας πρέπει να είναι ανοιχτές, ώστε να φεύγουν τα χρήματα για φιλανθρωπίες.

Είναι σκάνδαλο να υπάρχουν τσέπες γεμάτες λεφτά και να είναι ραμμένες.



(Τάσου Μιχαλά, «Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο»)


inpantanassis

[XAPA]

« Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή ! »


Ο μοναχός Γαλακτίων Ιλίε, κοινοβιάτης στη μονή Συχάστρια της Ρουμανίας από το 1918, τηρούσε με ακρίβεια τη νηστεία.

Αν δεν τελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, δεν έτρωγε τίποτα.

Την Τετάρτη και την Παρασκευή νήστευε μέχρι το βράδυ, την ώρα που έβγαιναν τ' αστέρια.

Τότε έκανε τον σταυρό του, ζητούσε συγχώρηση απ' όλους, έπαιρνε αντίδωρο και ύστερα έτρωγε.


-Γέροντα, του είπε ο μαθητής του, η μέρα είναι μεγάλη, κι εσύ ηλικιωμένος και α...δύνατος. Δεν είναι καλύτερα να τρως το φαγητό σου νωρίτερα;

-Κάποτε, αποκρίθηκε εκείνος, ένας άγιος είδε να πηγαίνουν κάποιο νεκρό στον τάφο.

Μπροστά και πίσω τον συνόδευαν δυο ωραίοι άγγελοι.

«Ποιοι είστε εσείς;» ρώτησε ο άγιος.

«Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή!» απάντησαν οι άγγελοι.

«Ήρθαμε εδώ, με εντολή του Κυρίου, να βοηθήσουμε αυτή την ψυχή, γιατί σ' όλη τη ζωή της

νήστευε την Τετάρτη και την Παρασκευή για να τιμήσει τα Πάθη του Κυρίου.»

Από τότε, συμπλήρωσε ο π. Γαλακτίων, δεν έφαγα ποτέ πια αυτές τις μέρες,

για να με βοηθήσουν κι εμένα η Τετάρτη και η Παρασκευή την ώρα του θανάτου μου.


( Απόσπασμα από το βιβλίο :Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων",Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού )



ayioi-pantes

[XAPA]

Ο δύσπιστος γιατρός (Πραγματική Ιστορία)



Ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982), ο θεοφώτιστος λαϊκός ιεροκήρυκας,

κήρυσσε ακόμα και στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου άλλοι δεν πλησίαζαν από το φόβο της φυματίωσης.

Εκεί τον ακολουθούσε ο ιερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, που εξομολογούσε τους φυματικούς

και τελούσε τη θεία λειτουργία.


Μια μέρα ένας γιατρός, που παρακολουθούσε τις ομιλίες προβληματισμένος,

πλησιάζει τον ιεροκήρυκα και του λέει:


- Κύριε Παναγόπουλε, ο ιερέας είναι αδύνατον να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου.

Κοινωνούν τόσοι ασθενείς από αυτό, κι όπως είναι γνωστό,

το μικρόβιο της φυματιώσεως μεταδίδεται με το σάλιο.

Τι κάνει λοιπόν ο ιερέας το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που περισσεύει;

Το χύνει στο χωνευτήρι;

Αυτό όμως δεν είναι μεγάλη αμαρτία;


- Τέτοιο πράγμα δεν γίνεται ποτέ, αντέτεινε ο ιεροκήρυκας.

Ο Χριστός δεν μολύνεται από μικρόβια.

Κι από τα άχραντα Μυστήρια δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως.

Ο γιατρός όμως δεν μπορούσε να πιστέψει.

Τότε εκείνος τον προέτρεψε να παρακολουθήσει την επόμενη θεία λειτουργία,

και στο τέλος να σταθεί κάπου, ώστε να βλέπει τις κινήσεις του ιερέα την ώρα της καταλύσεως.

Έτσι κι έγινε.


Ο γιατρός είδε με τα μάτια του το λειτουργό να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου.

Τον είδε μάλιστα να ρίχνει νάμα δυο-τρεις φορές,

φροντίζοντας να μείνει ούτε ίχνος από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.

Από τότε ο γιατρός, όχι μόνο πίστευε, αλλά και εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε μαζί με τους ασθενείς.



Πηγή: Μποτσούρη Γεωργ. Και Βας., Ο ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος (1916-1982), Αθήναι 1993 Από το βιβλίο « Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία» εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου. σελ 153


hellas-orthodoxy