Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

O Θεός θα σου φανερωθεί


«Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ. Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις να φέρει ο,τι να’ ναι.

Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την. Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις.

Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου. Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου. Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.

Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να χαμογελάς. Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20 λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου. Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.

Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’ χουν. Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει. Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.

Να ντύνεσαι όμορφα. Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’ παν. Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση.

Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη.
Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς.

Έτσι τιμάς τον Θεό τον εαυτό σου και τους άλλους. Να προσφέρεις φιλανθρωπία από τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για τον Θεό και τον συνάνθρωπο το κάνεις. Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να τρως δεκατιανό. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Μια μπανάνα, ένα μήλο ή κάποιο άλλο φρούτο. Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα.
Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω.

Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά. Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου. Να βοηθάς τους αδύνατους και να τους δείχνεις τον δρόμο του Θεού. Να πίνεις μπόλικο νερό.

Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας. Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες.

Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.
Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ φτιάχνεις την ζωή σου με την βοήθεια του Θεού. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή. Να τη ζεις τη ζωή.

Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.

Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’ χεις κάτι πάντα ανοιχτό. Να προσεύχεσαι στον Θεό και θα σου δώσει λύση στα προβλήματά σου. Να Τον ευχαριστείς για όλα όσα σου χαρίζει.

Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία κι ο Θεός θα σου φανερωθεί. Η Βασιλεία του Θεού εντός σου είναι. Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.

Να βγαίνεις βόλτα. Να πηγαίνεις σε μέρη που θα ανεβαίνεις πνευματικά. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον Θεό , τον εαυτό σου και τους άλλους. Να έχεις πνευματικό που θα σε οδηγήσει με ασφάλεια στην αγκαλιά του Θεού.

Να κάνεις πάντα καλές πράξεις με αγάπη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Και να δοξάζεις για όλες τον Θεό. Το ότι περπατάς είναι μια από αυτές. Γράψτο. Μην το προσπερνάς. Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.

Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις. Να εξελίσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου. Να αγαπάς το διπλανό σου. Όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι.

Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου. Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες. Μόνο αγάπη υπάρχει.

Γι’ αυτό είσαι εδώ. Για να σκορπίσεις την αγάπη που σου χαρίζει ο Θεός και πλούσιος από αυτήν να επιστρέψεις κοντά Του.


Πηγή: Πεπτουσία

[XAPA]

Η ευτυχία



ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ποθεί την ευτυχία αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο κοντά του βρίσκεται.

Η ευτυχία κρύβεται εκεί που δεν το περιμένει.

Η ευτυχία μας αυξάνεται όσο αυξάνεται η προσφορά μας και ελαττώνεται η προσδοκία μας.

Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από τον ανιδιοτελή.

Συγγενεύει με την πανέμορφη φύση , που όλο δίνει και ελάχιστα λαμβάνει.


Τι όμορφο να ανακουφίζεις ανθρώπους χωρίς να ζητάς τίποτα από αυτούς!

Το λαμπερό τους πρόσωπο, το ευχαριστώ τους, η αγαλλίασή τους είναι τα καλύτερα δώρα που μπορούν

να προσφέρουν στον ευεργέτη τους.

Και πόσο χαίρεται ο ευεργέτης όταν νιώθει πως έδωσε χαρά σε έναν βασανισμένο!


Αν ήμουν ψυχίατρος μία συνταγή θα έδινα στους καταθλιπτικούς ασθενείς μου:

Λειτουργήστε ανιδιοτελώς, δημιουργήστε με μεράκι, προσφέρετε χωρίς ανταλλάγματα

και η ψυχή σας θα ζει την παραδείσια μακαριότητα.



Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012[/b]


eisdoxantheou-gk

[XAPA]

Η στέρηση


ΟΠΟΙΟΣ ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΕΤΑΙ με τη στέρηση είναι ο πιο ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου. Και αυτό γιατί πάντοτε η ζωή επιφυλάσσει στερήσεις.

Όταν κάποιος αρρωστήσει, στερείται ορισμένα φαγητά ή άλλες απολαύσεις.

Όταν χάσει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, στερείται την παρέα του.

Όταν δουλεύει, στερείται την ελευθερία του, αφού πρέπει να είναι σε όλα προσεκτικός και μετρημένος (στα λόγια , στις κινήσεις, στη διάθεση ).

Όταν παντρεύεται, στερείται τους γονείς του, οι οποίοι πολύ εύκολα συγχωρούσαν το παιδί τους.

Όταν κάνει παιδιά, στερείται και αυτού του ύπνου του από αγάπη θυσιαστική γι’ αυτά.

Η αγάπη είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να μην αισθάνεται κούραση ή πλήξη όταν ζει με αρρώστους , ή ζήλια όταν άλλος ευτυχεί.

Όταν γίνεται κάτι με αγάπη, όχι μόνο καρποφορεί αλλά γίνεται και ευχάριστα.

Όπως ο ερωτευμένος που μπορεί να περπατά ώρες για να βρει την αγαπημένη του, χωρίς να κουράζεται.

Η ορμή και η φωτιά της αγάπης τον κάνει να μην έχει τον νου του στον εαυτό του, αλλά στο αγαπημένο πρόσωπο που θα συναντήσει.

Όταν αγαπάς, ξεχνάς και να φας. Και τούτο διότι ο νους βρίσκεται εκεί που αγαπάς και όχι στην κοιλιά σου.

Όταν όμως στραφεί ο νους σου στην πείνα , τότε θα σπεύσεις προς αναζήτηση τροφής.

Ο πραγματικός χριστιανός εξοικειώνεται με τη στέρηση.

Οι νηστείες της Εκκλησίας, η αποφυγή των παράλογων επιθυμιών, η επίτευξη των αρετών, προϋποθέτουν στερήσεις και θυσίες.

Όμως μέσα από αυτές μαθαίνεις να είσαι αυτάρκης και καλόβολος.

Έτσι, δεν μουγκρίζεις με το παραμικρό, ούτε είσαι ευέξαπτος ή «μυγιάγγιχτος» όταν χάσεις κάτι.

Μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στο περιβάλλον, να μη γίνεσαι ιδιότροπος και νευρικός.



Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

eisdoxantheou

[XAPA]

Θέλετε να μάθετε πόσο αξίζει η ψυχή σας;

ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΗ ΜΟΝΑΧΗ



Θέλετε να μάθετε πόσο αξίζει η ψυχή σας; Ρωτήστε το δαίμονα

Που αγωνίζεται κάθε μέρα να σας την κλέψει.

Ρωτήστε τον Χριστό που κατήλθε

Από τον ουρανό στη γη για να τη σώσει.


Εμείς πόσο την εκτιμάμε όταν:

Ο υπερήφανος την πουλάει για μια μάταια σκέψη.

Ο φιλάργυρος για λίγο χρήμα.

Ο ασελγής για μια στιγμή ηδονής.

Ο μέθυσος για ένα ποτήρι κρασί.

Ο βλάσφημος για ένα ξέσπασμα θυμού.

Ο θυμώδης για ένα ξέσπασμα εκδίκησης.

Αντί να πλουτίσουμε την ψυχή μας με προσευχή, μελέτη Αγίας Γραφής και τακτική Θεία κοινωνία.

Είναι ανεκτίμητη η αξία της ψυχής.

Ας το αναγνωρίσουμε και ας εργαστούμε να αποκτήσουμε μία Άγια χριστιανική ψυχή.


yiorgosthalassis

[XAPA]

Ν’ ανάψουμε μια φωτιά και να μπούμε και οι δύο μέσα! Όποιος δεν καεί, αυτός θα είναι πραγματικά ορθόδοξος!


Το ωμοφόριο του πατριάρχη


~ Ο πατριάρχης Αντιοχείας Εφραίμιος (527-546) είχε θερμό ζήλο για την ορθόδοξη πίστη.

Όταν λοιπόν άκουσε ότι στην περιοχή της Ιεραπόλεως ασκήτευε κάποιος αιρετικός στυλίτης,

πήγε κοντά του για να τον επαναφέρη στην Ορθοδοξία.

Αφού συζήτησαν αρκετά, ο στυλίτης επέμενε και ζήτησε έμπρακτες αποδείξεις.

– Δηλαδή τι θέλεις; Με τι τρόπο να σου αποδείξω την ορθότητα των δογμάτων μας;

– Να, κύριε πατριάρχη, αποκρίθηκε ο στυλίτης. Ν’ ανάψουμε μια φωτιά και να μπούμε και οι δύο μέσα!

Όποιος δεν καή, αυτός θα είναι πραγματικά ορθόδοξος.


Τότε ο θειος Εφραίμιος του λέει:

– Έπρεπε, παιδί μου, να μ’ ακούσης σαν πατέρα και τίποτε περισσότερο να μη ζητήσης.

Επειδή όμως ζήτησες απόδειξη που ξεπερνά τις δικές μου δυνάμεις,

θα εμπιστευθώ στον Κύριό μου και θα το κάνω αυτό για τη σωτηρία της ψυχής σου!


Γυρίζει μετά στους ακολούθους του και τους παραγγέλλει:

– Ευλογητός ο Θεός. Φέρτε εδώ μερικά ξύλα.

Και αφού τα έφεραν, ανάβει φωτιά ο πατριάρχης μπροστά στον στύλο και απευθύνεται στον στυλίτη.

– Κατέβα λοιπόν να μπούμε και οι δύο στη φωτιά αυτή, όπως ζήτησες.


Κατάπληκτος εκείνος για την πίστη του πατριάρχη, αρνείται να κατεβή.

– Εσύ δεν το πρότεινες αυτό; Του λέει ο πατριάρχης. Πώς τώρα αρνείσαι να κατέβης;

Τότε ο θείος Εφραίμιος έβγαλε το ωμοφόριο του, πλησίασε τη φωτιά και προσευχήθηκε:

– Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μας, ο οποίος σαρκώθηκες για τη σωτηρία μας από τη Δέσποινά μας, Αειπάρθενη Θεοτόκο,

φανέρωσέ μας την αληθινή πίστη.

Μόλις τελείωσε την προσευχή αυτή, πέταξε το ωμοφόριο στη μέση της φωτιάς.

Η φωτιά άναβε πολλή ώρα και αποτέφρωσε όλα τα ξύλα.

Μόλις έσβησε, πλησίασαν και πήραν το ωμοφόριο σώο και άβλαβές, χωρίς ίχνος καψίματος.

Ο στυλίτης, συγκλονισμένος, αναθεμάτισε την αίρεση στην οποία πίστευε,

προσήλθε στην Ορθοδοξία και σύντομα κοινώνησε από τα χέρια του πατριάρχη.


(Λειμωνάριον, στο Χαρίσματα και χαρισματούχοι,τόμος Γ , εκδ. Ι Μ Παρακλήτου, σελ191-192)


sostis.gr

[XAPA]

Ο Άγγελος, ο Αναχωρητής και τα κρυφά Χαρίσματα


Αναφέρεται στον Ευεργετινό, χωρίς βιογραφικά στοιχεία, η περίπτωση κάποιου αναχωρητή,

που ασκήτευε για τριάντα χρόνια στη βαθειά έρημο.

Έκανε αυστηρή άσκηση και σπάνια έβλεπε άνθρωπο.

Μοναδική του τροφή ήταν ο καρπός ενός φυτού, που ονομάζεται μαλωάς.

Ύστερα από τόσα χρόνια αγώνα, άρχισε να σκέφτεται:

«Άσκοπα έχασα εδώ τόσον καιρό. Παρ’ όλη τη σκληρή ζωή που έκανα, τίποτα δεν κατόρθωσα.

Ούτε οπτασία είδα ούτε θαύμα έκανα, όπως οι παλαιοί πατέρες.

Θα εγκαταλείψω αυτό τον τόπο και θα γυρίσω στον κόσμο».

Ενώ αυτά συλλογιζόταν κι ετοιμαζόταν να φύγει, παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και του λέει:

- Τι σκέφτεσαι;

Ο ασκητής είπε με ειλικρίνεια το λογισμό του, οπότε ο άγγελος τον ρωτάει:

- Τι θαύμα θέλεις να κάνεις;

Υπάρχει πιο συγκλονιστικό θαύμα απ’ την υπομονή και την ανδρεία, που σου χάρισε ο Θεός;

Να έχεις τόσα χρόνια σ’ αυτό τον άγριο τόπο και ν’ αγωνίζεσαι τόσο αυστηρά;

Για σκέψου! Ποιός σου έδωσε τη δύναμη να υπομένεις αγόγγυστα και να τρέφεσαι μόνο με μαλωά;

Κάθισε λοιπόν στον τόπο σου, έχε υπομονή και ζήτησε από το Θεό να σου δώσει ταπείνωση.

Ο ασκητής ειρήνευσε με τα λόγια του αγγέλου κι έζησε την υπόλοιπη ζωή του καρτερικά στον τόπο εκείνο.



perivolipanagias.blogspot.gr

[XAPA]

Ό,τι λογής έργα σπείρει ο άνθρωπος, τέτοια και θα θερίσει


Κάποτε ο άρχοντας του τόπου επισκέφθηκε τον αββά Παλλάδιο, γιατί ήθελε να τον δει.

Είχε ακούσει βέβαια τα σχετικά μ' αυτόν και είχε πάρει μαζί του και έναν στενογράφο, στον οποίο έδωσε την εξής εντολή:

«Εγώ τώρα μπαίνω να δω τον αββά, εσύ λοιπόν όσα θα μου πει, να τα γράψεις με ακρίβεια».


Μπαίνει μέσα ο άρχοντας και λέει στον Γέροντα:

«Προσευχήσου για μένα, αββά, γιατί έχω πολλές αμαρτίες».

«Μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος» αποκρίνεται ο Γέροντας.

Τον ρωτά ο άρχοντας: «Άραγε, αββά, θα τιμωρηθούμε για κάθε αμαρτία;»

Κι απαντά ο Γέροντας: «Γράφει στην αγία Γραφή: Εσύ θα ανταποδώσεις στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του».

«Εξήγησέ μου τον λόγο αυτόν» παρακαλεί ο άρχοντας.


«Το νόημά του είναι ολοφάνερο» αποκρίνεται ο Γέροντας, «αλλ' όμως άκουσε και λεπτομερώς.

Στενοχώρησες τον πλησίον; Περίμενε από κάποιον να πάθεις το ίδιο.

Άρπαξες από τους κατωτέρους σου, γρονθοκόπησες φτωχό, ήσουν προσωπολήπτης σε δικαστήριο, ντρόπιασες, κακολόγησες,

συκοφάντησες, είπες ψέματα εναντίον κάποιου, επιβουλεύθηκες την οικογενειακή τιμή των άλλων, ορκίστηκες ψευδόμενος,

μετέθεσες όρια πατρικών χωραφιών, πρόσβαλες κτήματα ορφανών, καταστενοχώρησες χήρες, προτίμησες την εδώ

πρόσκαιρη ηδονή από τα μελλοντικά αγαθά;

Περίμενε την ανταπόδοση αυτών.

Γιατί ό,τι λογής έργα σπείρει ο άνθρωπος, τέτοια και θα θερίσει.


Και βέβαια εάν έχεις κάνει και κάποια καλά έργα, να περιμένεις να σου ανταποδοθούν κι αυτά πολλαπλάσια,

γιατί "Εσύ (ο Θεός) θα ανταποδώσεις στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του".

Έχοντας στον νου σου, σ' όλη τη διάρκεια της ζωής σου, αυτή την τελική απόφαση, θα μπορέσεις να αποφύγεις

τα περισσότερα αμαρτήματα».

«Και τί πρέπει να κάνω, αββά;» ρωτάει ο άρχοντας.

«Να συλλογιέσαι -του απαντά ο Γέροντας- τα αιώνια, τα ατελεύτητα, τα συνεχόμενα....

Εκεί είναι χώρα ζώντων που δεν κινδυνεύουν να πεθάνουν εξαιτίας της αμαρτίας,

αλλά ζουν την αληθινή ζωή ενωμένοι με τον Χριστό».

Στέναξε τότε ο άρχοντας και είπε:

«Πράγματι, αββά, έτσι είναι όπως τα είπες». και ξεκίνησε να επιστρέψει στο σπίτι του ευχαριστώντας τον Θεό

για τη μεγάλη ωφέλεια που πήρε.



agioritikovima

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος: «Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός»



" Τίποτε δεν είναι τυχαίο . Στενοχώρια και ασθένειες ...

Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε ως να έτυχε.

Όλα έχουν τον σκοπό τους.

Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία.

Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός.

Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ό,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.

Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου.

Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά…

Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου.

Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα.


Μα θα μου πεις - συνέχισε ο Γέροντας –

είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας ;

Ε ! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ,

και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου .

– Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος ;

– Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα,

γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες.

Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι από τον πονηρό ;

– Όχι…

– Ε, μάθε το τώρα από μένα… "




( Άγιος Πορφύριος )

odevontas

[XAPA]

Μέγας Βασίλειος: Άγγελοι είναι που απογράφουν σε κάθε εκκλησία τους νηστευτές


Η νηστεία μεν λοιπόν είναι ωφέλιμη για όλο τον χρόνο, για αυτούς που την προτιμούν (διότι ούτε η δαιμονική επήρεια

δεν αποθρασύνεται κατά του νηστευτή, και οι φύλακες της ζωής μας άγγελοι με περισσότερη προθυμία παραμένουν

στους καθαρισμένους στην ψυχή από τη νηστεία) πολύ δε περισσότερο τώρα, όποτε σε όλη την οικουμένη διαδίδεται το κήρυγμα.


Και ούτε κάποιο νησί, ούτε ήπειρος, ούτε πόλη, ούτε έθνος, ούτε άκρη της γης, υπάρχει που να μην ακούεται το κήρυγμα.

Αλλά και τα στρατόπεδα και οι οδοιπόροι και oι ναύτες και οι έμποροι, όλοι ομοίως και ακούουν

την διδασκαλία και με χαρά την υποδέχονται.

Ώστε κανείς να μην εξαιρέσει τον εαυτό του από τον κατάλογο των νηστευτών, σ’ αυτόν συμπεριλαμβάνονται όλα τα γένη

και κάθε ηλικία και όλες οι διαφορές των αξιωμάτων.


Άγγελοι είναι που απογράφουν σε κάθε εκκλησία τους νηστευτές.

Πρόσεχε μη στερηθείς για την μικρή ηδονή των φαγητών την απογραφή του αγγέλου,

υπόδικο δε κάνεις τον εαυτό σου στο στρατολόγο, για δίκη επί λιποταξία.

Μικρότερος είναι ο κίνδυνος κάποιου που πέταξε την ασπίδα στην μάχη να τιμωρηθεί

παρά να φανεί ότι απορρίπτει το μεγάλο όπλο της νηστείας.


Είσαι πλούσιος; Μην βρίζεις τη νηστεία, απαξιώνοντας να την κάνεις ομοτράπεζο μήτε να την αποπέμψεις

από το σπίτι σου ατιμασμένη από την ηδονή, για να μην σε καταγγείλει κάποτε στο νομοθέτη των νηστειών

και σου επιφέρει πολλαπλάσια την στέρηση από καταδίκη, η σωματική αρρώστια, ή κάποια άλλη δυσχερή περίσταση.


O φτωχός να μην ειρωνεύεται τη νηστεία, διότι από πολύ παλαιά την έχει συγκάτοικο και ομοτράπεζο.

Στις γυναίκες δε όπως η αναπνοή, έτσι και η νηστεία είναι οικεία και φυσιολογική.

Τα παιδιά, όπως τα θαλερά από τα φυτά, με το νερό της νηστείας ας ποτίζονται.

Στους μεγαλύτερους ελαφρώνει τον κόπο η παλαιά οικείωση με αυτή διότι οι κόποι που έχουν εμπεδωθεί

κατόπιν μακράς συνηθείας, δεν προκαλούν τόσον πόνο στους γυμνασμένους.

Στους οδοιπόρους η νηστεία είναι καλός συνταξιδιώτης. Διότι όπως ακριβώς η τρυφή τους αναγκάζει να σηκώνουν βάρη,

κουβαλώντας μαζί τους τις απολαύσεις, έτσι η νηστεία τους κάνει ελαφρούς και ευκίνητους.


Έπειτα, όταν αναγγελθεί εκστρατεία έξω από τα όρια της χώρας, τα αναγκαία, όχι εκείνα που είναι για τέρψη,

προμηθεύονται οι στρατιώτες εμείς δε που εξερχόμαστε στον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών και μετά τη νίκη αυτών

τρέχουμε προς την ουράνιο πατρίδα, δεν θα αρμόζει πολύ περισσότερο, σαν να τρεφόμαστε σε στρατόπεδο,

να αρκούμαστε σ’ αυτά τα αναγκαία;


Να αθλείσαι σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης και άθλησε νόμιμα, για να στεφανωθείς, γνωρίζοντας εκείνο, ότι κάθε αγωνιζόμενος,

πάντοτε εγκρατεύεται (Β΄ Τιμοθ. 2, 3-5‡ Α΄ Κορινθ. 9, 25).

Αυτό που ήλθε στο νου μου τώρα που μιλώ, αξίζει να μην το παραβλέψουμε ότι δηλαδή στους κοσμικούς μας στρατιώτες

ανάλογα με τους κόπους αυξάνεται το συσσίτιο, στους πνευματικούς δε οπλίτες, αυτός που έχει την λιγότερη τροφή

έχει το μεγαλύτερο αξίωμα.


Διότι όπως η περικεφαλαία μας διαφέρει κατά την φύση προς την φθαρτή, διότι η ύλη αυτής είναι ο χαλκός,

η δε άλλη έχει συσταθεί από την ελπίδα της σωτηρίας (Α΄ Θέσσ. 5, 8) και η ασπίδα σ΄ εκείνους μεν έχει κατασκευασθεί

από ξύλο και δέρμα, σε μας δε είναι το δόρυ της πίστεως, και εμείς μεν έχουμε περιφραχθεί με τον θώρακα της δικαιοσύνης,

εκείνοι δε περιτυλίγουν κάποιον αλυσιδωτό χιτώνα, και για μας μεν μάχαιρα προς την άμυνα είναι αυτή

του αγίου Πνεύματος (Εφεσ. 6, 16-17), οι δε προβάλλουν την σιδερένια, έτσι είναι φανερό ότι οι ίδιες τροφές

δεν δυναμώνουν και τους δυο‡ αλλ’ εμάς μεν τα δόγματα της ευσεβείας μας δυναμώνουν,

σ’ εκείνους δε το γέμισμα της κοιλιάς είναι αναγκαίο.


Επειδή λοιπόν ο χρόνος που γυρίζει μας έφερε τις πολυπόθητες αυτές ημέρες, σαν παλαιές τροφούς,

χαρούμενoι ας τις υποδεχθούμε με αυτές η Εκκλησία μας ανέθρεψε στην ευσέβεια.

Προκειμένου λοιπόν να νηστεύσεις μη σκυθρωπάσεις φαρισαϊκώς, αλλ’ ευαγγελικώς λάμπρυνε

τον εαυτό σου (Ματθ. 6, 16- 17) δηλαδή να μην πενθείς για την στέρηση της κοιλιάς,

αλλά να χαίρεσαι ολόψυχα τις πνευματικές απολαύσεις.


Διότι γνωρίζεις ότι «η σάρκα επιθυμεί εναντίον του πνεύματος, το δε πνεύμα εναντίον της σάρκας» (Γάλ. 5, 17).

Επειδή λοιπόν αυτά αντιτίθενται μεταξύ τους, ας μειώσουμε την αδυναμία της σάρκας,

ας αυξήσουμε δε την δύναμη των ψυχών, ώστε με τη νηστεία αφού λάβουμε τα νικητήρια κατά των παθών,

να φορέσουμε και τα στεφάνια της εγκράτειας. Η νηστεία χωρίς οινοποσία, χωρίς μέθη.

Γι’ αυτό στις ημέρες της νηστείας δεν επιτρέπεται η κατάλυση «oίνoυ και ελαίου».

Διότι η νηστεία με κρασί, είναι νηστεία κίβδηλος.


Μέγας Βασίλειος



pentapostagma

[XAPA]

Χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό, πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα;


Βρέθηκα τελευταία σε μια κεντρική εκκλησία των Αθηνών και έζησα βαθύ πόνο.

Την ώρα πού Kοινωνούσαν οι Αρχιερείς και οι Ιερείς, γύρω μου είχαν στηθεί «πηγαδάκια»

-και όχι από ανθρώπους χωρίς παιδεία.

Δέκα βήματα από το Άγιο Ποτήριο, και οι «τρελές αγελάδες» με το «ουράνιο των Βαλκανίων»

εκάλυπταν την παρουσία του Κυρίου.


Η θλιβερή αυτή σκηνή έφερε στη μνήμη μου μια συζήτηση με τον γέροντα Πορφύριο πριν από πολλά χρόνια.

Ήταν και εκείνος στενοχωρημένος, γιατί οι πιστοί έχουν απαιτήσεις

-και δικαίως- από τον ιερέα, να είναι προσευχόμενος στο Άγιο Βήμα.

Αλλά οι ίδιοι πολλές φορές με τη στάση τους δεν τον βοηθούν.

Εγώ, έλεγε, τους θυμιάζω και εκείνοι δεν υποκλίνονται. Λέω «στώμεν καλώς» και αυτοί κάθονται.

Τους ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.

Και το τραγικότερο: λέω «πίετε εξ αυτού πάντες» και προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Μεγάλος πόνος για τον ιερέα.


Ρώτησα:

– Πρέπει, γέροντα, να κοινωνούν όλοι;

– Βρε, δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!

Μήπως έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δεν την ξέρω;

Και παρακάτω η ευχή λέει: «και δι’ ημών παντί τω λαώ». Φυσικά, όσοι δεν έχουν κωλύματα.

Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση πνευματικού.

Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό, πώς θα βγεις μέσα στην καθημερινότητα;


Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το παν: Έμεινες με το αντίδωρο.

Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;»

Ό,τι πολυτιμότερο επί της γης. Οι βασιλικοί θρόνοι, οι προεδρικοί θώκοι, οι ακαδημαϊκές έδρες έχουν μικρή αξία.

Η Αγία Τράπεζα είναι η φλεγόμενη βάτος.

Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω. Φοβερό θέαμα.

Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα

Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν για πεζά θέματα, να μη βιώνουν το μοναδικό γεγονός.


Ποιος λειτουργεί, μωρέ;

Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δεν είναι «έργο του λαού»;

Ε! Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος. Απόλυτα παραδομένος στο Θεό.

Αυτή την ώρα δεν είμαστε στη γη.

«Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα. Χωρίς «βιωτική μέριμνα».

Είμαστε όλοι ιερουργοί… Πω, πω, πω! Τι μας αξιώνει ο Θεός να ζούμε!

Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού».

Να κλαίμε από ευτυχία που ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται και θυσιάζεται από αγάπη για μας.

Εάν δεν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία; Ποιόν κοροϊδεύουμε;

Πιο συνεπείς είναι αυτοί που δεν μπαίνουν στο ναό.

Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.

– Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναι, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας

πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια. Έτσι είναι, όπως τα λέω.

Να μας δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα».

Κανονικά θα έπρεπε και ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο.

Αλλά ευδοκεί ο πολυεύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας.

Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…

Και πρόσθεσε:

– Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο περιβάλλον…

Τώρα μεταφέρεις Χριστό. Έγινες χριστοφόρος.

Μια ευχή τα λέει όλα: «Δος ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».



†Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου

romfea.gr