Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου,αὕτη πρώτη ἐντολή.

καὶ δευτέρα ἐντολὴ αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι.

( κατὰ Μάρκον, ιβ´ 30-31)



Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ.



Κάποτε κάποιος μοναχός, έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή

και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής.

Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία

του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.


Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας

να ενωθεί με τον Θεόν χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες.

Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε,

σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου;


Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.

Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του.

Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του,

στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.


Το είδε και είπε μέσα του:

«Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν

και να έρχεται τώρα να μου την χάλασει ένας ποντικός.

Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα:

-«Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;»

-«Γιατί πεινάω, απάντησε το ποντίκι».


Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή,

-«Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό,

και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;»

και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του.

Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα:


- «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, αν δεν μπορέσεις με τους γύρω συνασκητάς σου και με τον γέρο Αββακούμ,

που ψήνεται στον πυρετό, και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, αλλά και με τον

κάθε Αββακούμ, δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός

και πληγιασμένος, και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς, στα προβλήματά του, τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν

θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους. »


Και μετά ο ποντικός χάθηκε.



imverias

[XAPA]

Μια ασθενής γιαγιά, πήγαινε στην Παναγία στην Τήνο κάθε χρόνο…


Μια ασθενής γιαγιά, πήγαινε στην Παναγία στην Τήνο κάθε χρόνο.

Πολλοί που την έβλεπαν στην Τήνο, μια μέρα την πλησίασαν και την ρώτησαν:

– Γιαγιά σε βλέπουμε τόσα χρόνια να είσαι ασθενής και να έρχεσαι εδώ στην Παναγία.

Εδώ όλοι της ζητούν, να τους κάνει καλά. Μπορείς να μας πεις, τι της λες, της Παναγίας;

Και η γιαγιά τους είπε:

– Δεν της ζητάω τίποτα! Απλά την ευχαριστώ που είμαι ασθενής.

Την ευχαριστώ, που δεν έχω γογγύσει για την ασθένειά μου.

Την ευχαριστώ, που δεν έχω χάσει το μυαλό μου από την ασθένειά μου.

Την προσκυνώ και φεύγω…


Μεγάλο πράγμα αυτό!!!

Να έχεις ανάγκη και να μην ζητάς απολύτως τίποτα!

Σημαίνει πως είσαι υπεράνω όλων αυτών των πραγμάτων και το μόνο που ζητάς είναι, να γίνει το θέλημα του Κυρίου…


Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα



miteriko.blogspot

[XAPA]

Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα»


Λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος:

«Όσο πιο ασήμαντοι νιώθουμε, τόσο πιο κοντά στον Θεό βρισκόμαστε».

Το ήθος των αγίων δεν είναι ο φανατισμός ή οι αναθεματισμοί των απίστων·

είναι η αίσθηση πως είναι χαμένοι, πως είναι ανάξιοι της Χάριτος.

Ο χριστιανός όταν ζει μέσα στη φαναστική του «πνευματικότητα»,

τότε δεν μπορεί να αγαπήσει γνήσια τον αδελφό του,

τον εχθρό του, τον άπιστο, τον βλάσφημο, τον αιρετικό.

Πάντα θα ζει στην πλάνη ότι είναι «αρκετός» και ο άλλος είναι»λειψός».

Πάντα θα νοιώθει σιγουριά για την πίστη του.

Μια πίστη όμως που δεν είναι προς τον Θεό, αλλά προς την αρετή του.

Αυτή είναι η πλάνη του και η καταστροφή του.


———————–


Όπως ο πλούσιος νέος (Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου), που νόμιζε ότι οι αρετές του ήταν αρκετές.

Αρετές που δεν του στοίχιζαν πραγματικά.

Γι’αυτό και όταν ο Χριστός τον καλεί να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να απαρνηθεί τα πλούτη του

φεύγει περίλυπος.

Φεύγει γιατί τόσα χρόνια ήταν εφησυχασμένος μέσα στην ψευτοαρετή του.

Φεύγει διότι δεν θέλει να θυσιάσει το βόλεμά του.

Προτιμά αυτό που τον κρατά δέσμιο του κόσμου τούτου παρά την αιώνια ζωή.

Αρνείται να δεχθεί ότι δεν είναι αρκετά αυτά που κάνει.

Αρνείται να κάνει το κάτι παραπάνω που του ζητά ο Χριστός.

Γιατί αυτό το «κάτι» είναι αυτό που πραγματικά θα του στοιχίσει.

Άραγε, πόσο στοιχίζει και σε εμάς ο χριστιανισμός μας;

Πόσο στοιχίζει και σε εμάς η πίστη μας στον Χριστό;



Για να σωθούμε χρειάζεται να αποκτήσουμε πλατειά καρδιά.


Εάν κάθεσαι και μετράς πόσες ημέρες τον χρόνο νηστεύεις, πόση ώρα κάθεσαι και κάνεις κομποσχοίνια και

πως κατάφερες να έχεις παρθένο το σώμα σου, μάθε ότι αυτά δεν είναι τίποτα εάν τα βλέπεις ως κατορθώματά σου.

Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα». Τίποτα δεν σε εξασφαλίζει.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λες «Κύριε σώσε με, κάνε με δικό Σου».

Και αυτό να μην μένει μόνο στα λόγια· να είναι η ζωή ολάκερη μια ορμή προς τον Θεό.

Μια ορμή, όχι για να Τον κατακτήσεις, αλλά να κατακτηθείς απ’Αυτόν.

Να ριψοκινδυνεύεις να χάσεις τα πάντα για χάρη Του, ακόμα και την «αρετή» σου.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό απ’αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χριστιανικό απ’αυτό.



αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

imverias

[XAPA]

Δασκάλα έβαλε τα παιδιά να γράψουν 10 φορές την φράση: «Δεν υπάρχει Θεός»


Κάτοικοι από ένα μεγάλο χωριό της βόρειας Πελοποννήσου, διηγήθηκαν το εξής περιστατικό, που συνέβη στο χωριό τους.

Ήταν όλοι εντυπωσιασμένοι και προβληματισμένοι.


Στο χωριό τους είχε πάει μια νεαρή δασκάλα, που κόντεψε να κάνει κακό στα παιδιά και να τα δηλητηριάσει με την απιστία της.

Δεν φοβόταν και δεν πίστευε στον Θεό και δυστυχώς ήθελε να μεταδώσει τις ιδέες της στα παιδιά.

Μια μέρα τόλμησε και τους έβαλε να γράψουν στην Ορθογραφία την φράση: “Δεν υπάρχει Θεός”! Να την γράψουν δέκα φορές!

Ευτυχώς, το πήραν είδηση οι γονείς και αγανακτισμένοι είπαν στα παιδιά, αντί γι’ αυτό που τους είπε αυτή,

να γράψουν την φράση “Υπάρχει ο Θεός” δέκα φορές.


Τα παιδάκια άκουσαν τους γονείς τους, οι οποίοι δίδαξαν ο καθένας το παιδί του να πιστεύει και να αγαπά τον Θεό,

που είναι ο Δημιουργός και ο Προστάτης όλου του κόσμου και ιδιαίτερα του ανθρώπου.

Όταν πήγαν όμως τα παιδιά στο σχολείο και η άπιστη αυτή είδε τι είχαν γράψει, άρχισε και τα έβριζε έξαλλη

και τους έβαλε τιμωρία να γράψουν εκατό φορές αυτό που τους είπε εκείνη!

Φοβισμένα τα παιδάκια όταν πήγαν σπίτι τους τα είπαν όλα στους γονείς τους.

Εκείνοι εντυπωσιασμένοι από το αντίθεο πείσμα της προέτρεψαν και πάλι τα παιδάκια να γράψουν εκατό φορές το

“Υπάρχει ο Θεός”.

Τα παιδιά το έκαναν, αλλά ήσαν φοβισμένα γιατί φοβόντουσαν τον θυμό της.


Την Δευτέρα πήγαν στο σχολείο διστακτικά.

Την περίμεναν να έρθει, την περίμεναν… και τελικά τα είδε ο Διευθυντής και πήρε τηλέφωνο σπίτι της. Καμία απάντηση.

Τηλεφώνησε στην οικογένειά της (γιατί ήταν από άλλο μέρος), ούτε οι γονείς της γνώριζαν τίποτε.

Τελικά απευθύνθηκε στην αστυνομία και στον κ. Εισαγγελέα.

Παραβίασαν το σπίτι της και την βρήκαν μέσα νεκρή.

Εντυπωσιάστηκαν όταν το έμαθαν αλλά και όσοι το άκουσαν.


Τι σήμαινε αυτός ο αιφνίδιος θάνατος; Ο Θεός γνωρίζει. Όμως το γεγονός δημιουργεί δέος.

Μήπως θέλησε να την προλάβει από του να βαρύνει ανεπανόρθωτα την ψυχή της;

Μήπως θέλησε να προστατέψει τις παιδικές ψυχές από το δηλητήριο της αθεΐας;

Ο Κύριος ας ελεήση την ψυχή της κι εμείς ” Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου “,

κατά την προτροπή του Αρχάγγελου Μιχαήλ.

Ας προσέχουμε δε, τι λέμε και τι διδάσκουμε τα αθώα παιδιά μας.



Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ
ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

[XAPA]

Έχεις τον λογισμό πώς δεν σε αγαπούν;


Όταν σου έλθη λογισμός πως δεν σε αγαπούν και δεν σου συμπαραστέκονται,

τότε να θυμάσαι πως, όταν όλοι σ’ εγκαταλείψουν, όμως έχεις τον Θεό για βοηθό.

«Ο πατήρ μου», λέγει ο Δαβίδ, «και η μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, ο δε Κύριος προσελάβετό με» (Ψαλμ. 26, 10).


Κάποιος Μοναχός ήταν άρρωστος.

Πέρασε περίπου ένας μήνας, και κανείς δεν πήγε στο κελλί του να τον ‘δη και να τον βοηθήση.

Κατόπιν έστειλε ο Θεός άγγελο να τον υπηρέτηση.

Κι όταν αργότερα οι συνασκητές του σκέφθηκαν να τον επισκεφθούν, να ιδούν μήπως είναι άρρωστος,

μήπως έχη πάθει τίποτα, αυτός, μόλις τους αντίκρυσε, τους φώναξε:

«Φύγετε!»

Τότε αυτοί του είπαν:

«Γιατί μας διώχνεις;»

Αυτός αποκρίθηκε:

«Τόσο καιρό, που δεν με σκεφθήκατε εσείς, που δεν με είδατε, που δεν με βοηθήσατε,

έστειλε ο Θεός άγγελο, και με υπηρετούσε.

Μα τώρα, που ο άγγελος σας είδε, έφυγε!

Προτιμότερο να φύγετε εσείς, και να έρθη πάλιν ο άγγελος!»



Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

simeiakairwn

[XAPA]

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Γιατί δεν καταλαβαίνουμε τη βοήθεια του Θεού


Παλιά, θυμάμαι, πήγαιναν οι γονείς στα χωράφια και πολλές φορές μας άφηναν στην γειτόνισσα να μας προσέχη μαζί με τα παιδιά τα δικά της.

Αλλά τότε ήταν ισορροπημένα τα παιδιά.

Μια ματιά έριχνε η γειτόνισσα και έκανε τις δουλειές της και εμείς παίζαμε ήσυχα.

Έτσι και ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι παλιά με μια ματιά παρακολουθούσαν τον κόσμο.

Σήμερα και ο Χριστός και η Παναγία και οι Άγιοι τον έναν πιάνουν από ΄δω, τον άλλον από ΄κει,

γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ισορροπημένοι.


Τώρα είναι μια κατάσταση …; Θεός φυλάξοι!

Σαν μια μητέρα να έχη δυό-τρία προβληματικά παιδιά, το ένα λίγο χαζούλικο, το άλλο λίγο αλλοίθωρο,

το άλλο λίγο ανάποδο, να έχη και κανά-δυό της γειτόνισσας να τα προσέχη, και το ένα να ανεβαίνη ψηλά

και να κινδυνεύη να πέση κάτω, το άλλο να παίρνη το μαχαίρι να κόψη τον λαιμό του, το άλλο να πάη

να κάνη κακό στο άλλο, και αυτή συνέχεια να βρίσκεται σε εγρήγορση, να τα παρακολουθή,

και εκείνα να μην καταλαβαίνουν την αγωνία της.


Έτσι και ο κόσμος δεν καταλαβαίνη την βοήθεια του Θεού.

Με τόσα επικίνδυνα μέσα πού υπάρχουν σήμερα θα είχε σακατευθή, αν δεν βοηθούσε ο Θεός.

Αλλά έχουμε και Πατέρα τον Θεό και Μάνα την Παναγία και αδέλφια τους Αγίους και τους Αγγέλους,

που μας προστατεύουν.


Πόσο μισεί ο διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέλει να το εξαφανίση!

Και εμείς ξεχνούμε με ποιόν παλεύουμε.


Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του, για να την καταστρέψη!

Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός, του χαλάει τα σχέδια.

Και το κακό που πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό.

Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρη τελικά”.


Αγιος Παϊσιος


diakonima.gr

[XAPA]

Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου και εμένα πρόσταξε ο Θεός, όταν πέθανε ο πατέρας σου


Ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης (†1959), προσπαθώντας να στηρίξει ένα νέο μοναχό, που τον πολεμούσαν λογισμοί φυγής κι επιστροφής στους γονείς του,διηγήθηκε το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός:

Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει.

Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό.

Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός:

– Από πού είσαι;

Και αυτός ήταν χωριανός του.

Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε – για τον πατέρα του.

Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια στους δρόμους ορφανά και πτωχά.

Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.


Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.

– Θα φύγω, λέει στο Γέροντά του. Θα φύγω να πάω να τους προστατεύσω! Ζητά ευλογία. Δεν του δίνει ο Γέροντας.

Αυτός συνεχώς επιμένει. Και συμβουλεύοντάς τον ο Γέροντας κλαίει για τον εαυτό του, κλαίει και για εκείνον.

Αλλά στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Τέλος τον άφησε στο θέλημά του, και έφυγε ο υποτακτικός,

Αφού βγήκε έξω από το Όρος κάθισε να συνέλθει κάτω από τη σκιά ενός δένδρου.


Εν τω μεταξύ έφθασε εκεί ιδρωμένος και ένας άλλος μοναχός κάθισε και αυτός κάτω από την ιδία σκιά. Και άρχισε να του λέει:

– Σε βλέπω, αδελφέ, ταραγμένο. Δεν μου λες τί έχεις;

– Άφησε, Πάτερ, του λέει· έπαθα μεγάλο δυστύχημα. Και του διηγείται με λεπτομέρεια όλη την ιστορία του,

Ο δε αγαθός οδοιπόρος του λέει:

– Αν θέλεις, αγαπητέ αδελφέ, άκουσέ με· γύρισε πίσω στο Γέροντά σου και ο Θεός θα προστατεύσει το σπίτι σου.

Συ να υπηρετείς το Γέροντά σου, αφού μάλιστα είναι και τυφλός.

Αλλ’ αυτός δεν τον άκουε. Κυριευμένος από τους λογισμούς του φαίνονταν σαν παραλήρημα τα λόγια του άλλου.


Και, αφού του έφερε πολλά παραδείγματα, σηκώθηκε ο ανυπάκουος μοναχός να συνεχίσει το δρόμο του προς τον κόσμο.

Ο μοναχός εν τέλει του λέει:

– Λοιπόν δεν με ακούς να γυρίσεις πίσω;

-Όχι! αντιλέγει εκείνος.

– Ε τότε λέει ο μοναχός. Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου και εμένα πρόσταξε ο Θεός,

αμέσως όταν πέθανε ο πατέρας σου να πάω κοντά τους να τους φυλάω και να γίνω προστάτης τους.

Αφού λοιπόν τώρα εσύ πηγαίνεις αντί για μένα, εγώ τους αφήνω και φεύγω, εφ’ όσον δεν με ακούς. Και έγινε άφαντος.

Τότε λοιπόν συνήλθε ο μοναχός και γύρισε αμέσως στο Γέροντα και τον βρήκε γονατιστό, να προσεύχεται γι’ αυτόν.


– Κατάλαβες, τέκνο μου; Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό.

Αφού πολύ καλά τα οικονομεί Εκείνος ως αγαθός κυβερνήτης και κανένα σφάλμα δεν υπάρχει στο θέλημά του.

Αλλά χρειάζεται να έχει υπομονή εκείνος που ζητά να σωθεί.

Αν δε ζητούμε εμείς να τα κάνει ο Θεός, όπως αρέσουν στη δική μας διάκριση, τότε αλλοίμονο στο χάλι μας.



Γέροντος Ιωσήφ, «Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας»
«Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων»


Πηγή δημοσίευσης: Ιερά Μονοπάτια

[XAPA]

Αν μια προσπάθεια, που γίνεται δεν έχει πόλεμο από τον πειρασμό, τότε βάλετε και ένα ερωτηματικό για το αν τη θέλει ο Θεός


-Έλεγε ένας μοναχός. Αν μια προσπάθεια, που γίνεται δεν έχει πόλεμο από τον πειρασμό,

τότε βάλετε και ένα ερωτηματικό για το αν τη θέλει ο Θεός.

-Κάποτε ένας ασκητής στο Αγιον ορος δείχνοντας μου το κοιμητήριο της μονής μου έλεγε, γεμάτος χαρά ...

"εκεί είναι τα μόνιμα κι εδώ οι κατασκηνώσεις"

-Να ο δρόμος!

Γι’ αυτό όταν μας κατηγορούν, όταν μας συκοφαντούν, όταν μας πειράζουν,

όταν μας ταπεινώνουν, όταν μας αδικούν, πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε.

Με οποία καρδιά, με οποία δύναμη, με οποία διάθεση προσφέρουμε τη συγχωρητικότητά μας,

όχι εκατονταπλάσια, άλλα μυριοπλάσια θα είναι τα αντίστοιχα αγαθά, που θα λάβουμε από τον Θεό.

Να ο δρόμος! Να, πως ακριβώς μπορούμε να σωθούμε!

Να, η πύλη από την οποία θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των ουρανών!


Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης



-"Μελετώντας κανείς τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται χωρίς να το καταλάβει"

Αγ. Πορφύριος


-"Κατάκρινε πάντοτε τον εαυτόν σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους"

Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ


-"Αν ο πόνος οι θλίψεις και οι δοκιμασίες αφαιρεθούν από την ζωή των ανθρώπων, η αγιότητα θα ήταν μόνο των αγγέλων κτήμα"

Γ. Ευμένιος Σαριδάκης



yiorgosthalassis

[XAPA]

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης - Νουθεσίες



" Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου,

εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου,

εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου...

ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το,

α...φού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα.


Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα!

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν.

Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο,

αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό,

μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι.


Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ.

Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ,

και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου.

Γι' αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. "



Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

ayioi-pantes

[XAPA]

Το Καρότο, το Αυγό και το Τσάι


«Σου έχω πει την ιστορία την παλιά με το τσάι, το καρότο και τ’ αυγό;»

Η Έλλη γνέφει «όχι». «Άκου, λοιπόν!» αρχίζει ο παππούς.


«Κάποτε παραπονιόταν ένας άνθρωπος πως είχε βάσανα πολλά.

Τον κάλεσε, που λες, στο σπίτι της κάποια σοφή γερόντισσα, έβαλε ένα τσουκάλι με νερό να βράσει

κι έριξε μέσα ένα καρότο κι ένα αυγό.

Όταν έβρασαν καλά, έφτιαξε λίγο τσάι του βουνού και ρώτησε τον άνθρωπο τι βλέπει.

“Ένα καρότο που έχει μαλακώσει από το βράσιμο κι ένα σφιχτό αυγό”, της είπε κείνος.

“Και τι μυρίζει;” ρώτησε η γερόντισσα. “Μοσχοβολάει τσάι του βουνού!” της απαντάει.


“Ε, λοιπόν, οι λύπες και οι στενοχώριες μοιάζουνε με νερό που βράζει” λέει η γερόντισσα.

“Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν δυνατοί, μα σαν τους βρουν αναποδιές, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό

σαν το καρότο, που μαλακώνει και διόλου δύναμη δεν έχει πια.

Άλλοι πάλι μοιάζουνε με το αυγό.

Μέσα τους είναι αδύναμοι και μόνο ένα τσόφλι έχουν απ’ έξω να τους προστατεύει.

Όταν έρθουν δύσκολοι καιροί, θαρρείς και πέφτουν στο βραστό νερό σαν το αυγό και, σαν αυτό, γίνονται κι από μέσα τους σκληροί.


Μα είναι κι άλλοι που θυμίζουνε το τσάι.

Όταν τους βρίσκουν βάσανα, είναι κι εκείνοι σαν να πέφτουν σε βραστό νερό, μα ούτε σκληραίνουν, ούτε μαλακώνουν.

Μεταλλάζουν μόνο το νερό σε τσάι του βουνού που ευωδιάζει. Κι ευφραίνονται με τη μοσχοβολιά του όσοι βρίσκονται κοντά.

Τις λύπες και τις στενοχώριες, πάει να πει, τις κάνουν γνώση, καλοσύνη και χαρά.

Πήγαινε στο καλό λοιπόν” του λέει η γερόντισσα “και φρόντισε να είσαι σαν το τσάι.”»



Απόσπασμα από το βιβλίο Στη σκιά της πράσινης βασίλισσας


istologio.org