Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Μετάνοια...



Ἕνας ἀδελφὸς ἐξομολογήθηκε στὸν Ἀββᾶ Σισώη:

- Ἔπεσα, Πάτερ. Τί νὰ κάνω τώρα;

- Σήκω, τοῦ εἶπε μὲ τὴ χαρακτηριστική του ἁπλότητα ὁ Ἅγιος Γέροντας.

- Σηκώθηκα, Ἀββᾶ, μὰ πάλι ἔπεσα στὴν καταραμένη ἁμαρτία, ὁμολόγησε μὲ θλίψη ὁ ἀδελφός.

- Καὶ τί σὲ ἐμποδίζει νὰ ξανασηκωθῇς;

- Ὡς πότε; ρώτησε ὁ ἀδελφός.

- Ἕως ὅτου σὲ βρῇ ὁ θάνατος ἢ στὴν πτώση ἢ στὴν ἔγερση.

Δὲν εἶναι γραμμένο «ὅπου εὑρῶ σε ἐκεῖ καὶ κρινῶ σε»; ἐξήγησε ὁ Γέροντας.

Μόνο εὐχήσου στὸν Θεὸ νὰ βρεθεῖς τὴν τελευταία σου στιγμὴ σηκωμένος μὲ τὴν ἁγία μετάνοια.



Γεροντικόν

Saint gr

[XAPA]

Δώστε όσο περισσότερα μπορείτε.



Δώστε όσο περισσότερα μπορείτε.

Ένα πράγμα πού σώζει τις ψυχές είναι ή ελεημοσύνη.

Εσείς κοιτάτε να φτιάχνετε εδώ τα σπίτια.

Φτιάχτε κι ένα σπιτάκι στον Ουρανό, να σας περιμένει…



Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου


Πηγή: agapienxristou

[XAPA]

[XAPA]

Δέκα τρόποι για να έχεις μια ευλογημένη ημέρα


Αρχιεπισκόπου Anthony Bloom



Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄αυτή.


Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού.


Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου

Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.»


1. Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς, ὅταν ξυπνᾶς εἶναι ἡ σκέψη τοῦ Χριστοῦ. Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν

Χριστό. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: «Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς».


2. Προσευχή. Μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἀκόμη κι ὅταν κάνεις ἁπλά καθημερινά πράγματα.

Γιά παράδειγμα, ὅπως ἔλεγε ἕνας μοναχός ὅταν κατέβαινε τά σκαλιά τοῦ μετρό, πού τοῦ θύμιζαν κατάβαση

στά ἔγκατα τῆς γῆς, μπορεῖς νά λές τό «Κύριε Ἐλέησον» κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού

εἶναι, σκέψου πόσες φορές θά τό ἔχεις πεῖ!



3. Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα. Ἡ κάθε μέρα ἔχει μία ἔκπληξη γιά τούς Χριστιανούς.

Ὡς τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ὁ Θεός κάποιο μήνυμα θά σοῦ στείλει. Ἡ ζωή δέν κυλάει ἐπίπεδα καί μονότονα

σάν καρδιογράφημα…


4. Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων. Ὅποιος ἀγαπάει, γιά νά τοῦ ποῦν εὐχαριστῶ,

θά ἔχει πάντα ἄγχος.


5. Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ἡρεμεῖς. Ἔστω καί δέκα λεπτά. Νά δεῖς λίγο τή ζωή χωρίς τήν

βιασύνη της. Καί τότε θά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ ἐσωτερικού σου κόσμου. Γιατί

«ὅταν ὑπάρχει τρικυμία, δέν μπορεῖς νά δεῖς τό βυθό τῆς θάλασσας».


6. Τό ἄγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου. Ἅμα σκεφθεῖς τό τέλος, ἀποφορτίζεις τήν ζωή σου ἀπό τά

ἀσήμαντα. Αὐτή ἡ σκέψη μᾶς προσγειώνει καί μᾶς ἀπογειώνει ταυτόχρονα. Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι

καί τό ἄγχος φεύγει.


7. Νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τούς Ἁγίους. Μποροῦμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς

ἐπικαλούμαστε. «Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν». Κάποιος προσευχόταν στούς Ἀγίους Σαράντα

Μάρτυρες. Καί τότε ἕνα δαιμόνιο ἀκούστηκε νά λέει, «ἄ, ὄχι σ’ αὐτούς, αὐτοί μᾶς μαστιγώνουν περισσότερο

ἀπ’ ὅλους».


8. Νά σκεφτόμαστε πῶς κυλάει ἡ ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε ἕναν ἀπολογισμό τῆς ἡμέρας.

Ὅπως ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε, και προσπαθούσε να επανορθώσει.


9. Κάθε μέρα βλέπε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί λέγε «Εὐχαριστῶ» στόν Θεό.Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, «Εὐχαριστεῖς

τόν Θεό πού μπορεῖς νά περπατᾶς;». Ακόμα και αυτό το απλό, υπάρχουν άλλοι που δεν το έχουν.


10. Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ὅτι Κάποιος πρίν ἀπό 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μᾶς. Σοῦ δίνει τήν αἴσθηση

ὅτι κάποιος σέ ἀγαπᾶ πάρα πολύ. Ἄν ἡρεμήσει ἡ ψυχή σου καί ταπεινωθεῖ, ἔστω καί στό παρά πέντε, θά

φανερωθεῖ καί θά σε βοηθήσει ὁ Χριστός.


«Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από

το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα

συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.

Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ΄αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις

οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο

ή δυσάρεστο.»



Αρχιεπίσκοπος Anthony Bloom



Πηγή:Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου του Νέου Θηβών

[XAPA]

Να προσπερνάς τα "γιατί" και να μένεις στην αγάπη


Καταναλώνουμε το χρόνο μας για να αναλύουμε τα πράγματα.

---------------------------
Προσπαθούμε να διεισδύσουμε σε όλα αυτά τα "γιατί" που γεννά ο λογισμός μας.

Ο νους μας γυρνά και γυρνά γύρω από τα ίδια, ξανά και ξανά.

Γι'αυτό ενώ δεν κάνουμε τίποτα σωματικά, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώμα. Ένα πτώμα λογισμών.

Δεν έχουμε αυτήν την "καλή αδιαφορία".

Να πούμε "δεν με νοιάζει τι έγινε, γιατί έγινε, αν με αδίκησες, πόσο με αδίκησες".

---------------------------

Είναι υπέροχο να προσπερνάς τα "γιατί" και να μένεις στην αγάπη.

Να λες, "εγώ είμαι εδώ για σένα, δεν με νοιαζει τίποτα άλλο, ότι και να γίνει το υπομένω".

---------------------------

Αυτό κάνει και ο Θεός για μας. Αυτή είναι η αλήθεια του Θεού, η αγάπη Του.

Δεν κάθεται ο Θεός να αναλύσει την προδοσία μας, την αμαρτία μας.

Ο Θεός μας λέγει, "είμαι εδώ για σένα, σ'αγαπώ, ακόμα και τότε που με σταυρώνεις,

με θανατώνεις, δεν θα σε ρωτήσω γιατί το κάνεις, εγώ σ'αγαπώ".

---------------------------

Φυσικά και κάποιες φορές θα πρέπει να αναλογιστείς γιατί έγινε κάτι με έναν συνάνθρωπό σου για

να διορθωθείς, για να δεις τα δικά σου σφάλματα, όχι για να περνά ο χρόνος της ζωής σου ψάχνοντας την αυτοδικαίωση.

---------------------------

Το να κάθομαι και να στριφογυρίζω γύρω από τους λογισμούς μου, τίποτα δεν με οφελεί.

Δεν είναι το θέμα ποιος έχει δίκαιο και άδικο αλλά τελικά κατα πόσο αγαπούμε τον άλλον,

κατα πόσο μπορούμε να συθλίψουμε το εγώ μας για χάριν του άλλου.

---------------------------

Δεν έχει κανένα νόημα να αναλύεις τις καταστάσεις ξανά και ξανά.

Ο έξυπνος άνθρωπος -πόσο μάλλον ένας πνευματικός άνθρωπος- δεν κολλά στις καταστάσεις,

βλέπει μπροστά και προχωρά· όχι ότι δεν τον αγγίζουν οι καταστάσεις και οι συμπεριφορές των άλλων,

αλλά δεν κολλά σ'αυτές. Το θέμα είναι να δούμε το δικό μας χάλι, την δική μας εμπαθή συμπεριφορά

(που ίσως αρνούμαστε να παραδεχτούμε), την απουσία της αγάπης από την ζωή μας.

Αγάπη δεν σημαίνει να είμαστε χαζοχαρούμενοι.

Να έχουμε αγάπη σημαίνει να αποδεχόμαστε τους άλλους στην καρδιά μας ως πρόσωπα

και όχι ως συμπεριφορές, ως πρόσωπα και όχι ως καθρέπτισμα των δικών μας "θέλω".

---------------------------

Ο Χριστός αγαπά χωρίς "γιατί", γι'αυτό και δεν ψάχνει και τα "γιατί" στην κακία μας προς Αυτόν,

δεν μένει στην συμπεριφορά μας και στην αμαρτία μας αλλά στο πρόσωπό μας.

Αυτό καλούμαστε να μιμηθούμε.

---------------------------

Όταν αγαπάς αδιαφορείς, όχι απαξιώνοντας τον άλλον αλλά το αντίθετο.

Αδιαφορείς για όλα τα άλλα, τα πέριξ (που συνήθως μας αποσπούν την προσοχή:

πώς μας μίλησε, πώς μας είδε) και μένεις στον άλλον ως πρόσωπο το οποίο αγαπάς

και προσφέρεσαι σ'αυτό χωρίς απαιτήσεις.


αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος


imverias

[XAPA]

Η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία


Αγ.Σιλουανού του Αθωνίτου



Να η πιο σύντομη και εύκολη οδός για την σωτηρία:

Να είσαι υπάκουος, εγκρατής, να μην κατακρίνεις,

και να φυλάγεις το νου και την καρδιά σου από τους κακούς λογισμούς.

Να σκέφτεσαι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και τους αγαπά ο Κύριος.

Για τις ταπεινές αυτές σκέψεις η χάρη του Αγίου Πνεύματος θα κατοικήσει στην καρδιά σου και εσύ θα λες:

«Ελεήμων ο Κύριος».

Αν, όμως, κατακρίνεις, αν είσαι μεμψοίμιρος και αγαπάς να κάνεις το θέλημά σου,

τότε, έστω και αν προσεύχεσαι πολύ, η ψυχή σου θα φτωχαίνει και θα λες: «Ο Κύριος με εγκατέλειψε».

Δεν είναι όμως , ο Κύριος που σε εγκατέλειψε, αλλά εσύ παρεξέκλινες από την οδό της ταπεινώσεως

και γι΄ αυτό δεν μένει η Χάρη του Θεού στην ψυχή σου.

Είναι εύκολο όμως να εισέλθει αυτή στην ταπεινή ψυχή και να της δώσει ειρήνη και ανάπαυση στο Θεό.

Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή «παρά πάντας τους ανθρώπους τους όντας επί της γης»

και γι αυτό δοξάζεται στον ουρανό και στην γη.

Και κάθε άνθρωπος που ταπεινώνεται θα δοξαστεί από ο Θεό και θα δει τη δόξα του Κυρίου.



Από το βιβλίο «ο Άγιος Σιλουανός ο αΑθωνίτης», του αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ι.Μ.Τιμίου Σταυρού,
Έσσεξ Αγγλίας, σ.403-


antexoume

[XAPA]

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Ποια είναι η πνευματική Ελεημοσύνη»



~ Κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Χριστός μας θα μακαρίσει και θα καταδικάσει.

Θα μακαρίσει τους εκ δεξιών Του, γιατί έδωσαν ελεημοσύνη και έδειξαν αγάπη και θα καταδικάσει

τους εξ αριστερών, γιατί ήταν στερημένοι αυτών των αρετών.


Η ελεημοσύνη ανεβαίνει μέχρι το θρόνο του Θεού και κατεβάζει το έλεος του Θεού στον άνθρωπο.

Έλεος προσφέρει, έλεος βρίσκει, αγάπη σκορπά, αγάπη δέχεται.

Δεν χρειάζεται να έχουμε πολλά πράγματα, για να ελεήσουμε.

Και κάτι ελάχιστο να προσφέρουμε με αγάπη, πολύ μετρά ενώπιον του Θεού.

Γι’ αυτό με όσες δυνάμεις έχουμε, ας βοηθούμε κι ας ελεούμε.


Ο Αβραάμ ήταν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην εποχή του, αλλά και ο πιο πλούσιος στην ελεημοσύνη.

Όπως ήταν η καρδιά του, ήταν και το χέρι του.

Ο Χριστός μας είπε ότι αν έχουμε προαίρεση και προσφέρουμε κάτι στον αδελφό,

αυτό θα μας το οφείλει στον ουρανό και θα μας το αντιπροσφέρει χιλιαπλάσιο.


Εδώ στη γη δίνουμε δεκάρες μπροστά στα καλά, που μας δίνει ο Θεός.

Καταθέτουμε εδώ, για να τα βρούμε επάνω.

Άλλωστε μήπως έχουμε κάτι δικό μας; «Τα σα εκ των σων».

Αυτά που δίνουμε είναι από αυτά που μας δίνει ο Θεός.


Ελεημοσύνη δεν εννοείται μόνο το να προσφέρεις κάτι το υλικό,

αλλά μεγαλύτερη αξία έχει το να προσφέρεις κάτι το πνευματικό.


Ποια είναι αυτή η πνευματική ελεημοσύνη;

Είναι όταν συγχωρώ έναν εχθρό μου.

Αντί να τον καταδικάσω, τον ελεώ, δεν τον κατηγορώ, δεν τον μισώ,

αλλά προσεύχομαι γι’ αυτόν.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελεημοσύνη, που μπορεί να κάνει ένας χριστιανός.


…Υπάρχουν κι άλλα είδη πνευματικής ελεημοσύνης.

Φερ’ ειπείν βοηθώ σωματικά έναν άνθρωπο, που δεν μπορεί να εργασθεί ή να εξυπηρετηθεί.

Υπάρχουν τόσοι ασθενείς, τόσοι αδελφοί μας, που έχουν ανάγκη από συμπαράσταση.

Πηγαίνω και παρηγορώ τον απελπισμένο.


Όλοι υποφέρουν από σκέψεις, από λογισμούς, από ψυχολογικά προβλήματα·

κι όλοι έχουν ανάγκη από την ελεημοσύνη ενός καλού λόγου, ενός λόγου παρηγοριάς.

Επισκέπτομαι τους φυλακισμένους, τους αρρώστους, τους ανήμπορους, τα γεροντάκια.

Οδηγώ έναν αμαρτωλό στο εξομολογητήρι κι εκεί συγχωρούνται οι αμαρτίες του και γίνεται άξιος της αιωνίου ζωής.

Ειρηνεύω ένα ζευγάρι, που κινδυνεύει να διαλυθεί ο γάμος του, και δεν χωρίζει.

Βοηθώ κάποιον άλλο να κάνει μια καλή πράξη ελεημοσύνης.


Και πάνω απ’ όλα αυτά, πνευματική ελεημοσύνη είναι η προσευχή που κάνουμε

για όλους αυτούς τους αδελφούς μας και ιδιαίτερα για τους εχθρούς μας…


Ας ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας τον Θεό, που μας αξίωσε να είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί

και να έχουμε αυτή τη δυνατότητα να ελεούμε και να αγωνιζόμαστε

για να βρεθούμε στη Δόξα Του αιώνια μαζί του. Αμήν.



*(Απόσπασμα από ομιλία σε σύναξη Χριστιανών στο εξωτερικό).

από το βιβλίο: «Πνευματικές Ομιλίες» – Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου (Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).

[XAPA]

Η συνηθέστερη και πιο συχνή αμαρτία


Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς



Η αμαρτία της γλώσσας είναι η συνηθέστερη και η πιο συχνή αμαρτία.

«Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλειος ανήρ», λέει ο Απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 3,2).


Όταν ένας μετανοημένος άνθρωπος ξεκινά να βαδίσει τον δρόμο του Θεού – όταν αρχίζει να ζει σύμφωνα

με τις εντολές του Θεού – πρέπει να πασχίζει να αποφύγει να αμαρτήσει με τη γλώσσα.

Αυτός ήταν ο κανόνας που έβαλε στον εαυτό του ο μετανοημένος προφήτης Δαβίδ.

Ιδιαιτέρως μάλιστα υποσχέθηκε να παραμείνει σιωπηλός ενώπιον των εχθρών του:

«Αποφάσισα να βάλω φραγμό στο στόμα μου και να μη μιλώ όταν ο αμαρτωλός βρεθεί μπροστά μου» (Ψαλ. 38,1).


Να ένας θαυμάσιος κανόνας για όποιον θέλει να θεραπευτεί από την αμαρτία του.

Όταν τον κατηγορούν, εκείνος δεν απαντά· όταν συκοφαντείται, παραμένει σιωπηλός.


Πράγματι, ποιο το νόημα αν μιλήσεις σε έναν εξοργισμένο άνθρωπο

ο οποίος δεν έχει δίκαιο και δεν αγαπά τον Θεό περισσότερο απ’ τον εαυτό του;

Αν του μιλήσεις για το κακό, θα τον εξοργίσεις ακόμη, περισσότερο.

Αν του μιλήσεις για το καλό, θα τον κάνεις χλευαστή των ιερών και των οσίων.


Μπροστά στον Πιλάτο ο Χριστός παρέμεινε ολωσδιόλου σιωπηλός.

Ο Πιλάτος του είπε: «Ουκ αποκρίνη ουδέν;» (Μάρκ. 15,4).

Τί μπορεί να απαντήσει Εκείνος σε σένα, όταν δεν έχεις αυτιά να τον ακούσεις, ή νου για να τον κατανοήσεις;


Να, λοιπόν, η σιωπή του δικαίου μπροστά στον άδικο έχει τη δύναμη να επηρεάσει κατά τον καλύτερο τρόπο.

Ο τελευταίος απομένει μόνος, για να ερμηνεύσει τη σιωπή του δικαίου

και έχει τη δυνατότητα να δώσει ερμηνεία που ωφελεί την ψυχή του·

ενώ οποιαδήποτε άλλη καλή ή κακή απάντηση,

θα την παρανοήσει προς το χειρότερο,

καταδικάζοντας άλλους και δικαιώνοντας τον εαυτό του.


Μακάριος ο άνθρωπος ο οποίος μαθαίνει, εγκρατευόμενος, να κυριαρχεί στη γλώσσα του.


Ιησού Χριστέ, Κύριε και Θεέ μας, Συ ο οποίος μας έδειξες με το παράδειγμά Σου πως και πότε πρέπει να μιλούμε,

Συ μας έδειξες με το παράδειγμά Σου επίσης πως και πότε πρέπει να παραμένουμε σιωπηλοί.

Βοήθησέ μας, διά του Αγίου Σου Πνεύματος, να μην αμαρτάνουμε με τη γλώσσα.



(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,

Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 216-218)

[XAPA]

Προσευχὴ ὑπὲρ τῆς ἐσωτερικῆς γαλήνης


Θεέ μου, κᾶνε με νὰ ἔχω εὐγένεια.

Ὅταν οἱ πόρτες δίπλα μου βροντοῦν, βοήθησέ με νὰ μιλῶ ἤρεμα.

Ὅταν οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἄλλων ξεπερνοῦν τὴν ἀντοχή μου, δῶσε γλυκύτητα στὴ φωνή μου.

... Ὅταν ἔχω νὰ κάνω μὲ τοὺς ἄλλους ποὺ μὲ πληγώνουν, δῶσε μου τὴ σιωπὴ τῆς ταπεινοφροσύνης.


Νἆναι ἡ φωνή μου ἁπαλὴ ὅταν ὑπογραμμίζει, νἆναι τρυφερὴ ὅταν ὑποδεικνύει,

ἔτσι ποὺ νὰ ἐγγίζει χωρὶς νὰ ξεσκίζει. Νὰ εἰσχωρεῖ στὴν καρδιὰ χωρὶς νὰ ματώνει.

Ἂς ἔχω θεέ μου, ἰσορροπία στὶς μικρὲς ἀναποδιὲς καὶ στὰ μεγάλα προβλήματα.

Ἂς συνειδητοποιήσω πῶς ἡ εὐγένεια εἶναι ἡ δύναμη καὶ ὄχι ὁ πόλεμος ποὺ καταρρακώνει τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν ἄλλων

καὶ θάβει τὴν δική μου ὑπόληψη.


Ἂς μὴν καταναλίσκω πολύτιμη ἐνέργεια μὲ τὴν διαπεραστική, ἄγρια φωνή μου,

ποὺ μόνο θύελλες ξεσηκώνει καὶ καμία λύση δὲν δίνει.

Μαλάκωσε, Σὲ παρακαλῶ, τὶς τραχιὲς ἄκρες τοῦ χαρακτῆρα μου, ποὺ ἀπομακρύνουν τοὺς δικούς μου ἀπὸ τὴ φωλιά τους.

Προτοῦ σερβίρω τὴν συνταγὴ τοῦ σωστοῦ, ἂς ἔρθω στὴ θέση τοῦ ἄλλου γιὰ νὰ προλάβω τὸν ἑαυτό μου

νὰ μὴ χειρονομεῖ ἀνεξέλεγκτα, ἀλλὰ νὰ κατανοεῖ γιὰ νὰ βοηθήσει.


Οἱ εὐγενικοί μου τρόποι, ἂς δημιουργοῦν κλίμα εὔκρατο στὸ σπιτικό μου γιὰ νὰ εὐδοκιμοῦν οἱ καρποὶ τοῦ Παναγίου Σου Πνεύματος.

Σὲ παρακαλῶ, Θεέ μου, γέμισε τὸ εἶναι μου μὲ τὴν Παρουσία Σου, γιὰ νὰ μπορῶ ἀληθινὰ νὰ χαμογελῶ

καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ἐκτονώνονται ἀπὸ τὴν ἔνταση ποὺ τοὺς δημιουργεῖ ἡ καθημερινὴ ζωή.

Βοήθησέ με νὰ ἔχω τὴν δύναμη, εἰλικρινὰ νὰ ἐπαινῶ τὰ σωστὰ τῶν ἄλλων,

γιὰ ν᾿ ἀρχίσουν ν᾿ ἀγαποῦν τὸ τέλειο, τὸ σεμνό, τὸ ὡραῖο.


Ἂς μποροῦσα νἄχω ἔντονη πνευματικότητα ἀλλὰ διακριτικὴ παρουσία γιὰ νὰ διψάσουν τὸ Ἅγιο καὶ νὰ ἀναζητήσουν Ἐσένα!

Ἂς μὴν ἐξάπτωμαι ὅταν δὲν συμφωνοῦν μαζί μου, ἀλλὰ νὰ χαίρωμαι τὴν ὀντότητα ποὺ ἀποκτοῦν.

Ἂς μὴν ἀπομακρύνωμαι ἀπὸ ἀγαπημένα μου πρόσωπα, ὅταν ζοῦν τὴν ἀνεξαρτησία ποὺ δικαιοῦνται, ἀλλὰ μέσα στὸν δρόμο Σου.


Ἂς μὴν ὑπενθυμίζω, Κύριε, λάθη παλιά, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ξαναρχίζουν τὸν ὡραῖο τους ἀγῶνα.

Ἂς ἔχω τὴν σοφία νὰ μὴν κάνω συγκρίσεις, γιὰ νὰ μὴν μειώνω τὴν αὐτοπεποίθησή τους.

Καὶ ὅταν τὸ πρόγραμμα τῆς ἡμέρας μου παραβιάζεται, ἂς ἔχω τὴν εὐελιξία νὰ προσαρμόζωμαι χωρὶς νὰ στενοχωρῶ.


Μοῦ εἶπες, Κύριε, πὼς ἡ εὐγένεια εἶναι συνώνυμη τῆς ἀγάπης.

Δὲν μοῦ μένει, λοιπόν, παρὰ μέτρο ἀναφορᾶς μου νἆναι ὁ Ὕμνος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀποστόλου Σου,

κι ἔτσι μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ἀπὸ τὴ δική Σου ἀγάπη, νὰ φέρωμαι εὐγενικά.

Βοήθησε, Κύριε!



xristianos

[XAPA]

ΤΟ ΘΕΟΣΤΑΛΤΟ ΨΑΡΙ


Ο Γέροντας Παΐσιος συνήθως δε δεχόταν δώρα όσες φορές τα κρατούσε,

το έκανε, για να μη στεναχωρεί τους αδελφούς, που του τα πήγαιναν.

Πάντα, όμως, τα έδινε, είτε σε επισκέπτες είτε σε μοναχούς, πού τα είχαν ανάγκη.

Ο ίδιος περνούσε μ' ελάχιστες τροφές, παρόλο, πού μερικές φορές, λόγω των πολλών του ασθενειών,

είχε ανάγκη από περισσότερες και καλύτερες.


Τα ασκητικό του ήθος δεν του επέτρεπε αποθηκεύσεις για καιρό ανάγκης.

Μόνο τον ελάχιστο άρτο, η καλύτερα το παξιμάδι, προσπαθούσε να έχει.

Επιπλέον, ή εμπιστοσύνη του στην πρόνοια του Θεού ήταν πολύ μεγάλη

και ποτέ δεν είχε απογοητευθεί, όσες δυσκολίες επιβίωσης και αν αντιμετώπιζε.


Ένα χειμώνα ο Γέροντας ήταν βαριά άρρωστος. Το χιόνι έξω τα είχε καλύψει όλα Τα πάντα είχαν αλλάξει.

Το κελί του Τιμίου Σταυρού, τα δένδρα, τα μονοπάτια είχαν χαθεί,

τα πουλιά είχαν λουφάξεί και ή ομίχλη περιόριζε την ορατότητα.

Ο Γέροντας δεν είχε καμιά επικοινωνία με άλλους μοναχούς.

Καμιά επικοινωνία και με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα.

Ήταν αποκλεισμένος από παντού. Μόνο ό ουρανός ήταν ανοιχτός.

Είχαν περάσει αρκετές μέρες. Ό Γέροντας κυριολεκτικά είχε αποστεωθεί.

Έφτασε σε σημείο να μη έχει το παραμικρό να φάει ούτε και να μπορεί ν' ανάψει τη σόμπα

Ήταν νηστικός, παγωμένος, σχεδόν παράλυτος.


Το μόνο, πού μπορούσε να κάνει ήταν να ψελλίζει την προσευχή: «Κύριε, ελέησε με! Μη με εγκαταλείψεις!».

Οι ελπίδες του μέρα με τη μέρα λιγόστευαν. Περίμενε τον Κύριο να τον πάρει κοντά του.

Όμως ή προσευχή του συνεχιζόταν, παρ' όλη τη σωματική του αδυναμία.

Κάποια στιγμή έγινε θερμότατη και θεοπειθής.

Και τότε γέμισε το κελί Αγγέλους και Αγίους, πού υπηρετούσαν τον πάσχοντα Γέροντα

Του άναψαν τη σόμπα, του ετοίμασαν φαγητό, τον παρηγόρησαν και τον στήριξαν,

μεταβάλλοντας το παγωμένο κελί του σ' ένα κομμάτι του παραδείσου.


Την επομένη μέρα ο Γέροντας άρχισε να νιώθει καλύτερα και σε τρεις μέρες ανάλαβε πλήρως τις δυνάμεις του.

Ή χαρά του ήταν μεγάλη. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα συναισθήματα του.

«Θεέ μου, δεν αντέχω τόση χάρη. Λιγόστεψε την», έλεγε.

Πέρασαν πέντε ολόκληροι μήνες και δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα με την υγεία του.

Την Κυριακή, όμως, του Τυφλού αρρώστησε και δεν είχε τίποτα να φάει. Δεν απελπιζόταν, ωστόσο.

Το απόγευμα φόρεσε κάτι παραπάνω και βγήκε έξω. Ό ήλιος έκανε την ατμόσφαιρα ευχάριστη.

Ό Γέροντας κάθισε κάτω απ' την ελιά, πού ήταν κοντά στη πόρτα του κελιού του

κι έβλεπε προς τα κάτω, προς τη θάλασσα.


Το πονεμένο του σώμα δεν άντεχε πολύ. Έπρεπε κάτι να φάει.

«Ίσως να με θυμηθεί κάποιος αργότερα», σκέφθηκε και άφησε το λογισμό της ανυπομονησίας να περάσει.

Την ώρα, πού ο ήλιος έδυε, ο Γέροντας κοιτούσε τον ουρανό και διαπίστωσε ότι κάποιο γεράκι

ερχόταν προς το μέρος του, σχεδόν απειλητικά.

Νόμισε ότι το άγριο πουλί τον πέρασε για αγρίμι και ήθελε να τον χτυπήσει.

Όμως το πουλί έκανε ένα κύκλο πάνω από το κελί,

χαμήλωσε αρκετά και μετά φτεροκόπησε γρήγορα και απομακρύνθηκε.

Ο Γέροντας παρακολούθησε τη σκηνή εντυπωσιασμένος.

Αμέσως άκουσε κι ένα θόρυβο ανάμεσα στα χορτάρια, σε απόσταση είκοσι τριάντα μέτρα.

Σηκώθηκε για να δει τι συνέβαινε.

Ήταν ένα ψάρι, που χτυπιόταν στα χορτάρια.

Κατάλαβε ότι η πρόνοια του Θεού δεν τον είχε ξεχάσει.



panagianafplioy