Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Ζούσε στο Γκίζη ένας 75χρονος Ελληνορώσος, ο Χαρίλαος, που καθημερινώς κατέβαινε με τα πόδια από το Γκίζη στην αγορά


Καθώς κατέβαινε το δρόμο, από όπου περνούσε βλασφημούσε τα Θεία και έβριζε τους πάντες και τα πάντα,

προκαλώντας φασαρία και ταραχή στην περιοχή. Αυτό γινόταν κάθε μέρα!


Κάποια μέρα καθώς κατέβαινε το δρόμο, ο μπάρμπα Θεόδωρος, που είχε ένα κατάστημα με ξηρούς καρπούς,

τον έκανε νόημα να έρθει στο κατάστημα, για να έπιναν έναν καφέ.

Πήγε ο Χαρίλαος, κάθισε και πάνω στην συζήτηση του λέει ο μπάρμπα Θεόδωρος:

- Τί είναι αυτό που κάνεις κάθε πρωί; Είναι ντροπή μας, γιατί κάποτε και εγώ τα έφτιαχνα αυτά.

Δεν νομίζεις, ότι στην ηλικία που βρισκόμαστε, πρέπει να αλλάξουμε;


Και του λέει ο Χαρίλαος:

- Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω! Εγώ έχω κάτι μέσα μου, δεν ξέρω τι είναι, που με ωθεί να κάνω

και να λέω αυτά που βλέπεις, χωρίς να το θέλω. Και μου φαίνονται όλοι και όλα διεφθαρμένα και στραβά...

- Αν θέλεις να βοηθηθείς, του είπε ο μπάρμπα Θεόδωρος, να πας να εξομολογηθείς στον π. Καρελά.


Πέρασαν 3-4 μέρες και παραδόξως ο Χαρίλαος δεν εμφανίστηκε να περνάει από το δρόμο, όπως συνήθιζε.

Την 5η όμως μέρα εμφανίζεται στο κατάστημα, ιματισμένος και σωφρωνημένος.

Μόλις τον είδε ο μπάρμπα Θεόδωρος με αυτήν την σοβαρότητα του λέει:

- Έλα τί έγινε και χάθηκες; Πήγες εκεί που σε είπα;


- Πήγα την ίδια μέρα που με είπες στον συγκεκριμένο ιερέα και εξομολογήθηκα.

Και όταν τελείωσα μετά από 2,5 ώρες με είπε ο π. Καρελάς: "Μην φοβάσαι!

Έλα την Κυριακή στην Εκκλησία, για να σε βάλω έναν χωροφύλακα μέσα σου και τότε δεν θα μπορείς πια,

να κάνεις τίποτα, από αυτά που έκανες".

Πράγματι την Κυριακή πήγα στην Εκκλησία και Κοινώνησα και από εκείνη την στιγμή

έφυγαν οι μουσαφιραίοι που ήταν μέσα μου!

Ο χωροφύλακας που έλαβα δηλ. ο Χριστός, μου άλλαξε τη φύση και δεν μπορώ άλλο να βλασφημήσω!

Δεν μπορώ άλλο να βρίσω! Και ντρέπομαι τώρα, καθώς σκέφτομαι τι έλεγα και τι έκανα τόσο καιρό...

Κατάλαβα πόση μεγάλη δύναμη έχει ο Χριστός!...


+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας


yiorgosthalassis

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος: «Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός»



" Τίποτε δεν είναι τυχαίο . Στενοχώρια και ασθένειες ...

Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε ως να έτυχε.

Όλα έχουν τον σκοπό τους.

Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία.

Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δεν θέλει ο Θεός.

Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσαι για ό,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε.

Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα του σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου.

Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά…

Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου.

Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα.


Μα θα μου πεις - συνέχισε ο Γέροντας –

είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας ;

Ε ! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ,

και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου .

– Ναι, μα είναι κακό, Παππούλη, να είναι κάποιος ευαίσθητος ;

– Ναι, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί

με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες σωματικές αρρώστιες.

Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι από τον πονηρό ;

– Όχι…

– Ε, μάθε το τώρα από μένα… "




( Άγιος Πορφύριος )



odevontas

[XAPA]

ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΝΕΚΡΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕ Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ.


Μια ημέρα δολοφόνησαν έναν άνθρωπο και μη γνωρίζοντας τον φονιά, είχαν υποψίες για κάποιον

ο οποίος όμως δεν είχε διαπράξει τον φόνο, θέλησαν να τον παραδώσουν στη δικαιοσύνη.

Ο ύποπτος, κρύφτηκε...στο κελλί του Όσιου Μακάριου του Αιγυπτίου για να γλυτώσει.


Κατεύθασαν όμως εκεί οι υπηρέτες του αυθέντη και τον συνέλαβαν, παρά τα δάκρυα και τους όρκους του υποτιθέμενου φονέα.

Ο Όσιος τον σπλαχνίστηκε και πήγε στο μνήμα του φονευμένου μαζί με όλους τους παρεστώτες και είπε :

«τώρα θα μας φανερώσει ο Κύριος αν αυτός ο άνθρωπος φταίει και είναι ο φονιάς».


Γονάτισε και φώναξε στον νεκρό με πίστη :

«Σε ορκίζω στο όνομα του Δεσπότη Χριστού να μας πεις την αλήθεια, αν σε φόνευσε αυτός που κατηγόρησαν».

Ο δε νεκρός –ώ του θαύματος– σαν να κοιμόταν, ξύπνησε και απάντησε:

- «Όχι Πάτερ Τίμιε. Δεν φταίει αυτός σε τίποτα, αλλά άλλος με φόνευσε».

Τότε οι παρευρισκόμενοι έφριξαν και παρεκάλεσαν τον άγιο να ρωτήσει και πάλι τον πεθαμένο ποιος τον φόνευσε.

Τότε ο Άγιος τους αποκρίθηκε : «Φτάνει που σας βεβαίωσα ότι αυτός ο άνθρωπος που συλλάβατε δεν φταίει

και δεν πρέπει να παιδευθεί ως ανεύθυνος που είναι. Εγώ δεν είμαι δικαστής, για να τιμωρήσω αυτόν που έφταιξε.


Μια ημέρα πάλι, επισκέφτηκε τον όσιο ένας αιρετικός, ο οποίος σύγχυζε πολλούς ερημίτες με τις κακοδοξίες

και τις πανουργίες του, και νομίζοντας ότι θα κάνει το ίδιο και με τον Μακάριο, άρχισε τη συζήτηση

κατά την οποία κατέκρινε την Ορθοδοξία και επαινούσε την αίρεσή του.

Η συζήτηση βαστούσε αρκετή ώρα και ο Άγιος Μακάριος, βλέποντας ότι ο αιρετικός δεν αλλάζει γνώμη

και ότι μπορεί οι κακοδοξία του να γίνει αιτία πνευματικής βλάβης στις καρδιές των χριστιανών του λέγει :

«Θα πάμε στα μνήματα των προκεκοιμημένων αδελφών μας, και όποιος από τους δυο αναστήσει κάποιον,

εκείνου την πίστη ως αληθή θα φυλάξουμε.


Τα λόγια του άρεσαν σε όλους, κατευθύνθηκαν στα μνήματα και ο Όσιος Μακάριος γονάτισε,

ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και με ευλάβεια προσευχήθηκε : «Παντοδύναμε Κύριε, ανάστησε τον νεκρό που θα φωνάξω,

ως σημείο ότι πιστεύω την αληθινή πίστη, για να κατανικηθούν οι αιρετικοί».

Κατόπιν κάλεσε έναν νεκρό, αναστήθηκε και αποκρίθηκε μέσα από το μνήμα του.

Και οι παρευρισκόμενοι που άνοιξαν το μνήμα, τον έβγαλαν ζωντανό και θαύμασαν.

Βλέποντας το μέγιστο θαύμα ο αιρετικός τρόμαξε και θέλοντας να φύγει τον διαπόμπευσαν και τον έδιωξαν καταντροπιασμένο.


Μιαν άλλη φορά, βαδίζοντας ο Άγιος Μακάριος μαζί με τον αββά Σισώη και με άλλους πέντε μοναχούς,

πρόσεξε μια γυναίκα που μάζευε στάχυα και έκλαιγε γοερά. Την λυπήθηκε και ρώτησε τον ιδιοκτήτη του χωραφιού

γιατί συμβαίνει αυτό. Τότε έμαθε ότι ο άνδρας της που είχε κοιμηθεί, όταν ζούσε είχε πάρει για να φυλάξει

μια πολύτιμη παρακαταθήκη από κάποιον, την οποία και έκρυψε σε τόπο που γνώριζε μόνο αυτός.

Ξαφνικά κοιμήθηκε και η γυναίκα του δεν γνώριζε τίποτα.

Ο άνθρωπος που είχε δώσει την πολύτιμη παρακαταθήκη την ζήτησε πίσω και όταν έμαθε τον θάνατο του ανθρώπου,

ζήτησε από το δικαστήριο να πάρει τη γυναίκα και τα παιδιά του ως αντάλλαγμα.


Ο Όσιος Μακάριος, συμπόνεσε την χήρα και αφού πήγε στο μνήμα του άνδρα της,

ρώτησε τον νεκρό που είχε κρύψει την πολύτιμη παρακαταθήκη.

Ο πεθαμένος του απάντησε ότι έσκαψε κάτω από το στρώμα του σπιτιού του και την παράχωσε εκεί.

Ο Άγιος το είπε στην χήρα, η οποία αφού έσκαψε την βρήκε, την παρέδωσε και έτσι σταμάτησαν να την ενοχλούν.



ΠΗΓΗ: ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΕΚΛΟΓΙΟΝ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΟΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ ΣΥΜΕΩΝΟΣ, ΕΝΕΤΙΗΣΙΝ 1799, σ. 324 κ.ε.

tribonio

[XAPA]

Εσύ πού είσαι πηλός, γιατί κενοδοξείς;


Κάποιος ρώτησε ἕναν Γέροντα:

«Τί νά κάνω πού ἡ κενοδοξία μου μέ θλίβει;»

Καί τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Γέροντας:

«Καλά κάνεις, μιά καί σύ ἔκανες τόν οὐρανό καί τή γῆ».

Καί ἀπ᾿ αὐτό κατανύχτηκε ὁ ἀδελφός καί ἔβαλε μετάνοια λέγοντας: «Συγχώρεσέ με, γιατί τίποτε τέτοιο δέν ἔκανα».

Καί τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας:

«Ἄν αὐτός πού τά ἐδημιούργησε αὐτά, ήρθε μέσα σέ ταπεινοφροσύνη, ἐσύ πού εἶσαι πηλός, γιατί κενοδοξεῖς;

Ποιό είναι, λοιπόν, τό ἔργο σου, δυστυχισμένε;»



Το Μέγα Γεροντικό

Τόμος ΙΕ’ Κεφάλαιο Ιστ’ σελ. 169

proskynitis.

[XAPA]

Σοκαριστική μεταθανάτια εμπειρία από μια κομμουνίστρια που κορόιδευε παπάδες και έβριζε τον Θεό

[XAPA]

Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα»


Λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος:

«Όσο πιο ασήμαντοι νιώθουμε, τόσο πιο κοντά στον Θεό βρισκόμαστε».

Το ήθος των αγίων δεν είναι ο φανατισμός ή οι αναθεματισμοί των απίστων·

είναι η αίσθηση πως είναι χαμένοι, πως είναι ανάξιοι της Χάριτος.

Ο χριστιανός όταν ζει μέσα στη φαναστική του «πνευματικότητα»,

τότε δεν μπορεί να αγαπήσει γνήσια τον αδελφό του,

τον εχθρό του, τον άπιστο, τον βλάσφημο, τον αιρετικό.

Πάντα θα ζει στην πλάνη ότι είναι «αρκετός» και ο άλλος είναι»λειψός».

Πάντα θα νοιώθει σιγουριά για την πίστη του.

Μια πίστη όμως που δεν είναι προς τον Θεό, αλλά προς την αρετή του.

Αυτή είναι η πλάνη του και η καταστροφή του.


———————–


Όπως ο πλούσιος νέος (Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου), που νόμιζε ότι οι αρετές του ήταν αρκετές.

Αρετές που δεν του στοίχιζαν πραγματικά.

Γι’αυτό και όταν ο Χριστός τον καλεί να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να απαρνηθεί τα πλούτη του

φεύγει περίλυπος.

Φεύγει γιατί τόσα χρόνια ήταν εφησυχασμένος μέσα στην ψευτοαρετή του.

Φεύγει διότι δεν θέλει να θυσιάσει το βόλεμά του.

Προτιμά αυτό που τον κρατά δέσμιο του κόσμου τούτου παρά την αιώνια ζωή.

Αρνείται να δεχθεί ότι δεν είναι αρκετά αυτά που κάνει.

Αρνείται να κάνει το κάτι παραπάνω που του ζητά ο Χριστός.

Γιατί αυτό το «κάτι» είναι αυτό που πραγματικά θα του στοιχίσει.

Άραγε, πόσο στοιχίζει και σε εμάς ο χριστιανισμός μας;

Πόσο στοιχίζει και σε εμάς η πίστη μας στον Χριστό;



Για να σωθούμε χρειάζεται να αποκτήσουμε πλατειά καρδιά.


Εάν κάθεσαι και μετράς πόσες ημέρες τον χρόνο νηστεύεις, πόση ώρα κάθεσαι και κάνεις κομποσχοίνια και

πως κατάφερες να έχεις παρθένο το σώμα σου, μάθε ότι αυτά δεν είναι τίποτα εάν τα βλέπεις ως κατορθώματά σου.

Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα». Τίποτα δεν σε εξασφαλίζει.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λες «Κύριε σώσε με, κάνε με δικό Σου».

Και αυτό να μην μένει μόνο στα λόγια· να είναι η ζωή ολάκερη μια ορμή προς τον Θεό.

Μια ορμή, όχι για να Τον κατακτήσεις, αλλά να κατακτηθείς απ’Αυτόν.

Να ριψοκινδυνεύεις να χάσεις τα πάντα για χάρη Του, ακόμα και την «αρετή» σου.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό απ’αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χριστιανικό απ’αυτό.



αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[XAPA]

Είμαστε σε πορεία προς τον ουρανό


Είπε Γέρων :

Ζούμε μέ μεγάλη προσδοκία. Προσδοκούμε "Ανάσταση Νεκρών καί ζωήν τού μέλλοντος αιώνος".

Μιά βαθιά νοσταλγία συγκλονίζει τίς ψυχές μας. Σπεύδουμε πρός τά ελπίζοντα. Ποθούμε τά αιώνια.

Είμαστε σέ πορεία πρός τόν ουρανό.

Όσοι περνούν ταπεινά τήν πύλη τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας,

καταλαβαίνουν τό ασκητικό καί ουράνιο φρόνημα της, ζούν μέσα στόν κόσμο υπερκόσμια ζωή.

Ζούν γιά τόν ουρανό.

Αυτοί δέν δυσκολεύονται να καταλάβουν, ότι τό νά κοπιάζης γιά τόν Χριστό, είναι αληθινή ανάπαυση.

Τό νά στερείσαι είναι απολαβή.

Τό νά υποφέρης είναι χαρά.



yiorgosthalassis

[XAPA]

«Έφερες τα λεφτά, έδιωξες την χαρά»


Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος


~ Θυμάμαι κάποιο λαϊκό παραμυθάκι, πολύ διδακτικό!


Ένας ήταν πολύ πλούσιος και στο άκρο του κτήματός του, σε μια καλυβούλα μέσα, έμενε ένας φτωχός οικογενειάρχης.

Με κόπο τάβγαζε πέρα. Μεροκαματιάρης, δουλευτής· και είχε και πολλά παιδιά.

Αλλ’ η χαρά βασίλευε μέσα σ’ αυτό το σπίτι.

Κάποτε αποφάσισε ο πλούσιος να βοηθήση τον φτωχό. Παίρνει, λοιπόν, ένα πουγγί γεμάτο χρυσά φλουριά και του το πηγαίνει.

Κάθε βράδυ στου φτωχού το σπίτι, μετά το φαγητό, τα παιδιά τραγουδούσαν, γελούσαν και έπαιζαν.

Εκείνο το βράδυ άκρα σιγή. Σιγή νεκροταφείου στο σπίτι του φτωχού.


Ο πλούσιος συνηθισμένος ν’ ακούη τις φωνές των παιδιών και τα γέλια και τα τραγούδια, παραξενεύθηκε·

δεν άκουγε τίποτε. Έβαλε αυτί, περίμενε, περίμενε, περίμενε…


Μετά από λίγο, αντί ν’ ακουσθούν τραγούδια, ακούσθηκαν φωνές, μαλώματα. Άρχισαν να γκρινιάζουν.

Ο πατέρας έλεγε: «Μ’ αυτά ν’ αγοράσουμε ένα σπίτι μεγάλο, ευρύχωρο, δικό μας».

Η μητέρα έλεγε: «Να τα φυλάξουμε για να παντρέψουμε τις κόρες».


Το μεγάλο απ’ τα παιδιά, που είχε μια βαρκούλα και ψάρευε, έλεγε: «Άστα να πάρω καΐκι, να βγάλω πολλά».

Ο άλλος αδελφός, άλλα. Και μετά από λίγο ήλθαν στα χέρια.

Οπότε λέγει ο πατέρας: «Σταθήτε … μια στιγμή και θα ησυχάσουμε».


Παίρνει το πουγγί, πηγαίνει στον πλούσιο και του λέγει: «Πάρτο, αδελφέ μου.

Μου φερες τα λεφτά και έδιωξες την χαρά από το σπίτι μου. Μου αρκεί το μεροδούλι για να ζω την φαμίλια μου».


Και ξαναγύρισε ο φτωχός στο σπίτι του, και το άλλο βράδυ πάλι ακούσθηκαν οι χαρούμενες φωνές των παιδιών

και τα τραγούδια.

Πολλές φορές, ο πλούτος, με τις μέριμνες και την αγωνία, παίρνει και αυτή την χαρά της ζωής,

την οποία νομίζουν ότι έχουν οι πλούσιοι.


(Αρχιμ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ, εκδόσεις Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΟΣ, σελ. 43-44)

simeiakairwn

[XAPA]

Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας


Ο Κύριος δε θεραπεύει συνεχώς.

Μερικούς τους αφήνει να υποφέρουν για το καλό των ιδίων και των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους.

Διαπίστωσα συχνά ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν ή πέρασαν μεγάλες δοκιμασίες είναι άνθρωποι δυνατοί.

Απέκτησαν μια άλλη θεώρηση της ζωής , μερικές δεξιότητες τις οποίες δεν έχουν οι άνθρωποι

που δεν πέρασαν δοκιμασίες. Η δοκιμασία μπορεί να γίνει δεκτή και ως ένα δώρο, ως ένας εμπλουτισμός.

Μερικοί εκλαμβάνουν τη δοκιμασία ως μια αδικία, σαν κάτι που δε θα έπρεπε να τους είχε συμβεί.

Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτοί συγκρίνονται με τους άλλους. Όμως αυτό δεν έχει κανένα νόημα.


Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να διάγει τη ζωή που του δόθηκε.

Ο καθένας έχει τη δική του σχέση με τη δοκιμασία.

Ο καθένας μπορεί να κερδίσει κάτι από τη δοκιμασία.

Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να μας βοηθά είναι η συνείδηση

ότι ο Θεός επιτρέπει αυτή τη δοκιμασία και ότι αυτή έχει κάποιο σκοπό,

έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε.

Αυτή η συνείδηση, ή καλύτερα αυτή η εμπιστοσύνη,

μας βοηθά να σηκώσουμε το σταυρό μας με γαλήνη.


Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η πίστη στο Θεό μας βοηθά να σηκώσουμε μία μεγάλη δοκιμασία.

Να ξαναθυμηθούμε όμως ότι, αν περάσαμε μια δοκιμασία, δεν επιθυμούμε να είμαστε μέσα στη δοκιμασία,

γιατί ούτε η Εκκλησία και ούτε οι άνθρωποι το επιθυμούν. Να απομακρύνουμε ,αν μπορούμε, τη δοκιμασία;

Ναι! Αλλά να μην αποφύγουμε το σταυρό που μας σώζει. Ο Κύριος δεν ευλογεί μια παρόμοια στάση.

Δηλαδή ο Κύριος μας ζητεί να σηκώνουμε ο καθένας το σταυρό , το σταυρό της αυταπαρνήσεως του εαυτού.


Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει σωτηρία.

Η σωτηρία δεν μας δίνεται μόνο με το Σταυρό του Κυρίου, αλλά και με την άρση του προσωπικού σταυρού∙

όταν περνάμε δια μέσου ενός πειρασμού, μιας αρρώστιας, ενός πόνου, μιας συμφοράς, συναντιόμαστε με το σταυρό

που πρέπει να σηκώσουμε και αυτός γίνεται αληθινά ο σταυρός της σωτηρίας μας.


Να είμαστε πεπεισμένοι ότι ο σταυρός μας είναι απαραίτητος για να σωθούμε.

Να ζητάμε από τον Κύριο υγεία και καθετί καλό, αλλά να του ζητάμε και τη δύναμη ν’ αποδεχθούμε τη δοκιμασία,

όταν μας αποστέλλεται. Να ζητάμε από τον Κύριο να μας ενισχύει στην πίστη, για να μπορέσουμε

να ανταποκριθούμε απέναντι σε όλους τους πειρασμούς που μας συμβαίνουν. Να του ζητάμε να μας βοηθήσει

να βαστάζουμε με χαρά τη δοκιμασία. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έλεγε: «Ψάξε να βρεις ένα γιατρό πριν αρρωστήσεις

και προσευχήσου πριν την έλευση του πειρασμού».


Να προετοιμαζόμαστε να υποφέρουμε τη φυσική ή ηθική δοκιμασία. Όμως για να μπορέσουμε να υπομείνουμε

τη δοκιμασία και να ωφεληθούμε από αυτήν, πρέπει να ταπεινωθούμε. Να μην ταρασσόμαστε, βλέποντας ότι

η δοκιμασία είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε , ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε

να επιλύσουμε , ένα μυστήριο για το καλό μας, για την πνευματική μας πρόοδο, που μας ενώνει με

τη δοκιμασία του Κυρίου ο οποίος είχε έλεος για μας και μας έσωσε, γιατί μας αγαπάει. Είναι ένα μυστήριο που

μας ενώνει με τον Κύριο ακόμη και τότε, όταν μας αφήνει να υποφέρουμε , και που μας σκουπίζει τα δάκρυα τότε,

όταν γνωρίζει ότι υποφέρουμε για το καλό μας.


Εμείς δεν είμαστε μόνοι. Ο Θεός είναι μαζί μας. Να πιστεύουμε ότι ο φύλακας άγγελός μας, μας συνοδεύει παντού,

ότι η μητέρα του Κυρίου μας προστατεύει και στις καλές περιστάσεις και στις κακές.

Να πιστεύουμε ότι το έλεος του Κυρίου μας συνοδεύει παντού.



Γέρων Θεόφιλος Παραϊάν

diakonima.gr

[XAPA]

«Άραγε τι να σημαίνει ο λόγος που είπε ο Χριστός:

Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται;»


Κάποιος Γέροντας ζούσε μόνος στη μονή των Μονιδίων και η παντοτινή του προσευχή ήταν η εξής:

“Κύριε, δεν έχω τον φόβο σου μέσα μου, γι αυτό στείλε μου κάποιον κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίσταση,

ή αρρώστια ή δαίμονα, μήπως έστω και μ΄ αυτόν τον τρόπο φοβηθεί η πωρωμένη μου ψυχή”.

Αυτά έλεγε και συνέχιζε να παρακαλεί τον Θεό.


“Ξέρω ότι είναι αδύνατο να με συγχωρήσεις. Γιατί αμάρτησα πολύ σε σένα, Δέσποτα, αλλ΄ αν είναι δυνατόν

λόγω της ευσπλαχνίας σου, συγχώρεσέ με.

Αν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, τιμώρησέ με εδώ στη γη, Δέσποτα, και εκεί μη με παιδεύσεις,

αλλ΄ εάν και αυτό είναι αδύνατο, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με, έστω και λίγο,

από την τιμωρία της κόλασης.

Άρχισε από τώρα να με παιδεύεις, αλλά ας μην περιπέσω στηοργή σου, Δέσποτα”.


Μ΄ αυτή την επιμονή ένα ολόκληρο χρόνο με ασταμάτητα δάκρυα, με πολλή ταπείνωση στους λογισμούς του

και με νηστείες παρακαλούσε τον Θεό και σκεπτόταν:

“Άραγε τι να σημαίνει ο λόγος που είπε ο Χριστός: Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται;”

Και κάποια ημέρα ενώ καθόταν κατά γης θλιμμένος και θρηνούσε κατά τη συνήθειά του, νύσταξε,

και να, του παρουσιάσθηκε ο Χριστός με ιλαρό πρόσωπο και με γλυκιά φωνή του είπε:


“Τι έχεις, άνθρωπε, γιατί τόσο κλαις;”

Του απάντησε εκείνος:“Επειδή έπεσα, Κύριε”.

Και ο Ιησούς που του εμφανίσθηκε του λέει:“Σήκω επάνω”.

Αποκρίθηκε τότε ο πεσμένος στη γη:“Δεν μπορώ, αν δεν μου δώσεις το χέρι σου”.

Και άπλωσε Εκείνος το χέρι του και τον σήκωσε και του λέει πάλι με καλοσύνη:

“Γιατί κλαις, άνθρωπέ μου, γιατί τόσο λυπάσαι;”

“Και δεν θέλεις, Κύριε, -ρωτά ο αδελφός- να κλάψω και να λυπηθώ που τόσο σε πίκρανα;”


Τότε ο Κύριος άπλωσε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του αδελφού,το αγκάλιασε και του λέει:

“Μη θλίβεσαι, ο Θεός θα είναι βοηθός σου από δω και πέρα.

Επειδή εσύ πόνεσες, δεν θα στρέφεται πια η λύπη μου εναντίον σου.

Εφόσον για σένα έχω χύσει το αίμα μου, δεν θα δείξω πολύ περισσότερο τη φιλανθρωπία μου

και σε σένα και σε κάθε ψυχή που μετανοεί;”


Ο αδελφός συνήλθε κατόπιν από την οπτασία και ένιωσε την καρδιά του πλημμυρισμένη από χαρά,

γιατί βεβαιώθηκε ότι ο Θεός τον ελέησε και έζησε σ΄ όλη του τη ζωή με πολλή ταπείνωση ευχαριστώντας τον Θεό.



Γλωσσική απόδοση: Μαρίνα Στραβακου( Η διήγηση με τίτλο «Ιστορία περί τας διαφόρους κρίσεις του Θεού» από το βιβλίο Χρηστοήθεια του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου) ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ τ. 1 (1999) /πηγή