Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η κοσμική λογική αλλοιώνει το πνευματικό αισθητήριο



Οι Άγιοι Πατέρες τα έβλεπαν όλα με το πνευματικό, με το θεϊκό μάτι.

Τα Πατερικά είναι γραμμένα με το πνεύμα του Θεού, και με το πνεύμα του Θεού έκαναν τις ερμηνείες οι Άγιοι Πατέρες.

Τώρα δεν υπάρχει συχνά αυτό το πνεύμα του Θεού, για να καταλαβαίνουν τα Πατερικά.

Τα βλέπουν όλα με το κοσμικό μάτι, δεν βλέπουν πιο πέρα, δεν έχουν την ευρύτητα που δίνουν η πίστη και η αγάπη.

Ο Μέγας Αρσένιος (1) άφηνε τα βάγια μέσα στο νερό, χωρίς να το αλλάζη, και το νερό μύριζε πολύ.

Εμείς πού να καταλάβουμε τι πήγαζε μέσα από εκείνο το βρώμικο νερό!

«Μα δεν το καταλαβαίνω αυτό», σου λέει ο άλλος.

Δεν στέκεται να δη μήπως υπάρχη και κάτι άλλο, αλλά το αρνείται, γιατί δεν το καταλαβαίνει!

Όταν μπαίνη η λογική, δεν μπορεί να καταλάβη κανείς ούτε το Ευαγγέλιο ούτε τους Αγίους Πατέρες.

Αλλοιώνεται το πνευματικό αισθητήριο, και ο άνθρωπος με την λογική του βγάζει άχρηστα

και το Ευαγγέλιο και τα Πατερικά και φθάνει να λέη:

«Τόσα χρόνια ταλαιπωρούνται οι άνθρωποι άδικα με την άσκηση, την νηστεία κ.λπ.!»

Αυτό είναι βλασφημία.

Ήρθε μια φορά ένας κελλιώτης μοναχός στο Καλύβι με αυτοκίνητο.

«Παιδί μου, του λέω, τι το θέλεις εσύ το αυτοκίνητο; Δεν ταιριάζει!»

«Γιατί, Γέροντα; μου λέει. Δεν γράφει στο Ευαγγέλιο «εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν την αιώνιον» (2) ;»

«Το «εκατονταπλασίονα λήψεται» το λέει γι΄ αυτά που χρειάζεται να έχη κανείς.

Αλλά πάλι για τον μοναχό ταιριάζει αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος:

«Ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες».

Δηλαδή, τίποτε δεν έχει ο μοναχός, αλλά μπορεί να κάνη κουμάντο στα ταμεία των άλλων,

γιατί τον εμπιστεύονται για την αρετή του. Όχι να έχουμε εμείς οι μοναχοί!»

Βλέπετε με την λογική τι ερμηνείες λανθασμένες μπορεί να δώση κανείς;

Πάντα να ξέρετε, αν δεν εξαγνισθή ο άνθρωπος, αν δεν έρθη ο θείος φωτισμός, συνέχεια οι ερμηνείες που θα δίνη,

θα είναι όλο θολούρα.

Με ρώτησαν μια φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη»

την ημέρα της μνήμης της;»

Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων.

Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους έδιωξαν φωνάζοντας «αέρα».

Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύουν, είναι φίλοι μας».

Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών.

Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;» Τι να πης;

Άλλοι ρωτούν: «Καλά, την μέτρησαν την φωτιά στην Βαβυλώνα, όταν έβαλαν μέσα τους τρεις Παίδες

και λένε ότι ήταν σαράντα εννιά πήχεις;»

Μα αφού την πρώτη φορά ήταν επτά μέτρα ύψος η φλόγα και ύστερα έβαλαν καύσιμη ύλη, για να γίνη επταπλάσια.

Επτά επί επτά δεν κάνει σαράντα εννιά; Βάζεις κάτι τέτοιους στην φωτιά;

Βλέπεις έναν ορθολογισμό, μια λογική παράλογη, τελείως έξω από την πραγματικότητα.

Μερικοί από τους σημερινούς θεολόγους με κάτι τέτοια ασχολούνται.

Π.χ. ρωτούν: «Οι δαίμονες που έπεσαν στην θάλασσα ζουν ή πνίγηκαν (3) ;»

Σημασία έχει το ότι έφυγαν από τον άνθρωπο. Τι σε νοιάζει εσένα τι έγιναν;

Κοίταξε εσύ να μη δαιμονισθής και μην ασχολήσαι με το πού βρίσκονται τώρα εκείνα τα δαιμόνια!


- Γέροντα, μερικοί προσπαθούν να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την ανθρώπινη λογική. Εξετάζουν το Ευαγγέλιο με αυτήν την κοσμική λογική και δεν βγάζουν άκρη.

Το Ευαγγέλιο και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται.

Στο Ευαγγέλιο είναι η αγάπη. Στην λογική είναι το συμφέρον.

Στο Ευαγγέλιο λέει: «Αν σε αγγαρεύση κάποιος για ένα μίλι, εσύ να πας δύο μίλια» (4).

Πού υπάρχει λογική εδώ πέρα; Εδώ είναι μάλλον τρέλλα!

Γι΄ αυτό όσοι πάνε να συμβιβάσουν το Ευαγγέλιο με την κοσμική λογική μπερδεύονται άσχημα.

Υπάρχουν λ.χ. διάφορες ομάδες που οργανώνουν φιλανθρωπικά έργα.

Μαθαίνουν φέρ΄ ειπείν ότι κάποιος έπαθε μεγάλη ζημιά, φτώχυνε και έχει ανάγκη από χρήματα.

«Να τον βοηθήσουμε, λένε, αλλά προηγουμένως ας βεβαιωθούμε αν έχη πράγματι ανάγκη».

Και πάνε δυό-τρεις να τον επισκεφθούν, για να δουν αν πράγματι έχη ανάγκη.

Και βλέπουν, ας υποθέσουμε, να έχη πολυτελές σαλόνι και λένε: «Α, έχει τέτοιες πολυθρόνες, τέτοιο σαλόνι!

Αυτός, για να έχη τέτοια έπιπλα, δεν έχει ανάγκη». Και την βοήθεια δεν την δίνουν.

Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι ο άλλος πεινάει. Γιατί, όταν γίνεται κανείς φτωχός, αυτό δεν σημαίνει ότι από

την μια ώρα στην άλλη αλλάζει ακόμη και τα ρούχα του.

Και που ξέρεις αν αυτό το σαλόνι δεν το είχε από παλιά και ο καημένος δεν πρόλαβε να το πουλήση ακόμη;

Ή μπορεί να του το χάρισε κάποιος που έμαθε την ανάγκη της οικογενείας του.

Κρίνουν με την λογική και μπερδεύονται, και το Ευαγγέλιο μένει έξω από την ζωή τους.

Οι άνθρωποι βλέπουν εξωτερικά, γι΄ αυτό και τα ερμηνεύουν όλα αλλιώς.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Είχαν ρωτήσει τον Αββά Αρσένιο μερικοί Γέροντες: «Γιατί δεν αλλάζεις το νερό, αφού μυρίζει;» και εκείνος απάντησε: «Αντί για τα αρώματα που απήλαυσα στον κόσμο, πρέπει να υποφέρω αυτήν την μυρωδιά». (Βλ. Το Γεροντικόν, Αββάς Αρσένιος ιη΄, σ. 6).
2) Ματθ. 19, 29
3) Βλ. Ματθ. 8, 32
4) Βλ. Ματθ. 5, 41

[XAPA]

Η «κατ΄ όψιν» κρίση (1)



- Γέροντα, νιώθω σαν εμπόδια για την πνευματική πρόοδο την κρίση, την λογική και την ανθρώπινη δικαιοσύνη που έχω.

- Και βέβαια είναι εμπόδια για την πνευματική πρόοδο, γιατί φεύγει η Χάρις του Θεού.

Μένει μετά ο άνθρωπος χωρίς την θεία βοήθεια και πέφτει και σπάζει τα μούτρα του.

Η κρίση και η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι κατά κανόνα άδικες.

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι αγάπη, μακροθυμία, επιείκεια.

Το μικρόβιο της πνευματικής σου αρρώστιας είναι ότι εξετάζεις τα πράγματα με την ανθρώπινη λογική.

Το φάρμακο το δραστικό είναι οι καλοί λογισμοί.

Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται δεξιά, έχη δηλαδή καλούς λογισμούς, αυξάνει η χωρητικότητα της καρδιάς.

Επειδή χρησιμοποιείς πολύ την λογική, χρειάζεται να προσέξης πολύ τους λογισμούς σου,

γιατί και τα συμπεράσματα που βγάζεις με την λογική είναι ανθρώπινα και όχι πνευματικά και αγιασμένα.


- Γέροντα, γιατί πέφτω τόσο συχνά στην κατάκριση;

Σ΄ εσένα φταίνε τα Νομικά που σπούδασες, και κρίνεις έτσι.

Πολλές φορές ορισμένες σπουδές ή ένα επάγγελμα καλλιεργούν, κατά κάποιο τρόπο, μια ξερή λογική.

Η λογική είναι η αρρώστια των διανοουμένων.

Είναι στο μεδούλι τους. Ενώ έχεις καρδιά, η λογική πάει πιο μπροστά από την καρδιά σου.

Είναι μερικοί που έχουν πολλή λογική και κρίση με εγωισμό, δεν παραδέχονται κανέναν.

Ζητούν το απόλυτο από τους άλλους και όχι από τον εαυτό τους, αναπαύονται στις αδυναμίες τους

και κατηγορούν τους άλλους.


Πράγματα πολύ παράξενα! Εξωτερικά είναι σχηματισμένοι, έχουν φτιάξει δηλαδή έναν εξωτερικό άνθρωπο

γεμάτο υποκρισία και δεν έχουν ίχνος απλότητος.

Αυτή είναι και η διαφορά Ευρωπαίων και Ελλήνων, και όταν λέω «Ελλήνων», εννοώ το ορθόδοξο πνεύμα.

Τον Ευρωπαίο δεν μπορείς να καταλάβης πότε μπορείς να τον πλησιάσης και πότε όχι.

Πάντα «καλώς ορίσατε» λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Ενώ τον Έλληνα τον καταλαβαίνεις. Έχει χαρά; Το δείχνει. Έχει μούτρα; Το δείχνει, μια κανονίζεις.


- Τι φταίει, Γέροντα, όταν κανείς κρίνη ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, και μάλιστα ταχύτατα;

- Κινείται μόνο με την λογική, εργάζεται ο εγκέφαλος, και αυτό είναι το αποτέλεσμά του.

Καλά είναι σ΄ αυτούς που έχουν κάμποσο μυαλό, να πάρη ο Θεός το κατσαβιδάκι και να το στρίψη λίγο.

Όσο αδειάζει το μυαλό, τόσο Χάρη γεμίζει ο άνθρωπος.

Όταν λέω μυαλό, εννοώ την κρίση την ανθρώπινη, τον εγωισμό, την αυτοπεποίθηση.

Από την στιγμή όμως που θα καταλάβη κανείς ότι δεν έχει σωστή κρίση και πη, «έχω κρίση κοσμική,

η κρίση μου δεν έχει θείο φωτισμό και θα κάνω λάθος, γι΄ αυτό δεν πρέπει να την χρησιμοποιώ»,

τότε ο Θεός θα τον φωτίση, θα γίνη διακριτικός και θα διακρίνη ποιο είναι το σωστό.


Ο πειρασμός αχρηστέυη έξυπνους ανθρώπους με την «κατ΄ όψιν» κρίση.

Όταν ο άνθρωπος έχη το ανθρώπινο στοιχείο μέσα του, κρίνει ανθρώπινα και εγκληματεί.

Πρέπει να φύγη το ανθρώπινο στοιχείο, για να γίνη η κρίση του θεϊκή.

Η κοσμική κρίση είναι λανθασμένη κρίση. Πόσες αδικίες γίνονται! Πόσες φορές κολάζεται κανείς!

Γι΄ αυτό πάντα να φέρνετε καλό λογισμό, για να εξασφαλίζετε την ψυχή σας.


Ο άνθρωπος είναι μυστήριο, δεν μπορείς να ξέρης τι κάνει!

Μια φορά το Πάσχα, μετά την Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως, καθήσαμε λίγο σε ένα Καλύβι να φάμε τυρί και αυγό.

Δίπλα μου καθόταν ένας μοναχός που είναι αγωγιάτης, μεταφέρει ξύλα.

Τον βλέπω, κάνει στην άκρη αυτό που του πρόσφεραν.

«Φάε», του λέω. «Καλά, καλά, θα φάω», μου λέει. Τον βλέπω μετά, πάλι δεν έτρωγε.

«Φάε, του ξαναλέω, σήμερα Πάσχα είναι».

«Ευλόγησον, Γέροντα, μου λέει, εγώ, όταν κοινωνάω, δεν τρώω, στις 2 το απόγευμα θα φάω».

Από την προηγούμενη ημέρα νηστικός και θα έτρωγε το απόγευμα!

Βλέπεις από ευλάβεια τι έκανε; Και οι άλλοι μπορεί να τον θεωρούσαν έναν απλό αγωγιάτη.


Ο άνθρωπος είναι μυστήριο! Και αν σε έβαλαν να κρίνης, να σκεφθής:

«Είναι αυτή η κρίση θεϊκή ή είναι γεμάτη εμπάθεια;»

Είναι δηλαδή ανιδιοτελής ή γεμάτη ιδιοτέλεια;

Να μην έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας ούτε στην κρίση σας.

Υπάρχει μέσα πολύς εγωισμός, όταν κανείς κρίνη.


Εμένα με βάζουν να κρίνω ένα θέμα και ενώ δεν θέλω, αλλά αναγκάζομαι και το κάνω,

και παρ΄ όλο που κρίνω με ανιδιοτέλεια και αμερόληπτα, όταν πάω να κάνω προσευχή, δεν νιώθω,

ας υποθέσουμε, εκείνη την γλυκύτητα που νιώθω άλλες φορές.

Όχι ότι με πειράζει η συνείδησή μου για κάτι, αλλά γιατί έκρινα σαν άνθρωπος.

Πόσο μάλλον όταν η κρίση είναι λανθασμένη ή έχη μέσα και την δικαιολογία ή ανθρώπινα κριτήρια!


Είναι μεγάλη υπόθεση η κρίση. Η κρίση είναι του Θεού. Είναι φοβερό!

Δεν έχει σημασία αν έχη καλή διάθεση αυτός που είναι στην θέση να κρίνη.

Σημασία έχει τι βγάζει με την κρίση του.

Χρειάζεται πολλή διάκριση. Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουμε λίγη διάκριση,

αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν την χρησιμοποιούμε για τον εαυτό μας αλλά για τους συνανθρώπους μας

(για να μη… διακριθούν, δηλαδή για να μην αναδειχθούν).

Έτσι την μολύνουμε με την κρίση και κατάκριση και την απαίτηση να διορθωθούν οι άλλοι,

ενώ θα έπρεπε να έχουμε απαίτηση μόνον από τον εαυτό μας,

που δεν αποφασίζει να πάρη τον πνευματικό αγώνα στα ζεστά και να κόψη τα πάθη του,

για να ελευθερωθή η ψυχή μας και να πετάξη στον Ουρανό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Βλ. Ιω. 7, 24

[XAPA]

Κεφάλαιο 3

Η νέα γενιά


Έλειψε το πνεύμα της θυσίας



Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν γεύτηκαν την χαρά της θυσίας και δεν αγαπούν τον κόπο.

Μπήκε η τεμπελιά, το βόλεμα, η πολλή άνεση. Έλειψε το φιλότιμο, η θυσία.

Θεωρούν κατόρθωμα, όταν καταφέρνουν χωρίς κόπο να πετύχουν κάτι, όταν βολεύωνται.

Δεν χαίρονται, όταν δεν βολεύωνται.

Ενώ, αν αντιμετώπιζαν τα πράγματα πνευματικά, θα έπρεπε τότε να χαίρωνται, γιατί τους δίνεται ευκαιρία για αγώνα.

Όλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν την ευκολία.

Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν πώς να αγιάσουν με λιγώτερο κόπο.

Οι κοσμικοί πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα, χωρίς να δουλεύουν.

Οι νέοι πώς να περνούν στις εξετάσεις, χωρίς να διαβάζουν, πώς να πάρουν πτυχίο,

χωρίς να φεύγουν από την καφετέρια.

Και αν είναι δυνατόν, να τηλεφωνούν από την καφετέρια, για να τους δώσουν τα αποτελέσματα! Ναι, εκεί φθάνουν!


Έρχονται πολλά παιδιά στο Καλύβι και μου λένε: «Κάνε προσευχή να περάσω».

Δεν διαβάζουν και λένε: «Ο Θεός μπορεί να με βοηθήση».

«Διάβασε, του λέω, και κάνε και προσευχή». «Γιατί, μου λέει, δεν μπορεί ο Θεός να με βοηθήση;»

Δηλαδή την τεμπελιά του να ευλογήση ο Θεός; Δεν γίνεται αυτό.

Αν το παιδί διαβάζη, αλλά δεν πιάνη, τότε θα το βοηθήση ο Θεός.


Είναι μερικά παιδιά που δεν θυμούνται ή δεν καταλαβαίνουν, αλλά καταβάλλουν προσπάθεια.

Αυτά θα τα βοηθήση ο Θεός να γίνουν τετραπέρατα.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ένα παλληκάρι από την Χαλκιδική έδωσε εξετάσεις σε τρεις σχολές

και πέρασε σε όλες (1), σε άλλη πρώτος, σε άλλη δεύτερος, αλλά τον ανέπαυε πιο πολύ να βρη μια δουλειά,

για να ξελαφρώση τον πατέρα του που δούλευε στα μεταλλεία.

Έτσι δεν πήγε να σπουδάση και έπιασε αμέσως κάπου δουλειά.

Αυτή η ψυχή είναι φάρμακο για μένα. Για τέτοια παιδιά να πεθάνω, να γίνω φυτόχωμα.


Οι περισσότεροι όμως νέοι έχουν επηρεασθή από το κοσμικό πνεύμα και έχουν πάθει ζημιά.

Έμαθαν να τους ενδιαφέρη μόνον ο εαυτός τους, δεν σκέφτονται καθόλου τον πλησίον αλλά μόνον τον εαυτό τους.

Και όσο τους βοηθάς, τόσο πιο πολύ χουζούρι κάνουν.

Βλέπω κάτι νερόβραστα παιδιά σήμερα.

Να κρίνουν το ένα, να βαριούνται το άλλο, ενώ η καρδιά ούτε κουράζεται ούτε γερνάει ποτέ.


Να γίνουν καλόγεροι, βαριούνται. Να παντρευτούν, φοβούνται. Κοτζάμ παλληκάρια έρχονται,

ξαναέρχονται στο Άγιον Όρος… «Αχ, και καλόγερος δύσκολα είναι, λένε.

Κάθε μέρα να πρέπη να σηκώνεσαι μεσάνυχτα! Δεν είναι μια και δυό μέρες!...» Γυρίζουν στον κόσμο.

«Τι να κάνω σ΄ αυτήν την κοινωνία, με τι άνθρωπο θα μπλέξω, αν παντρευτώ; Φασαρία είναι», λένε,

και έρχονται πάλι στο Όρος. Κάθονται λίγο, «δύσκολα…» σου λένε.


Οι νέοι σήμερα μοιάζουν με καινούργιες μηχανές που τα λάδια τους είναι παγωμένα.

Πρέπει να ζεσταθούν τα λάδια, για να πάρουν μπρος οι μηχανές, αλλιώς δεν γίνεται.

Έρχονται στο Καλύβι ταλαίπωρα παιδιά –δεν είναι ένα και δυό- και με ρωτούν:

«Τι να κάνω, Πάτερ; Πώς να περάσω την ώρα μου; Με πιάνει πλήξη».


«Να βρης μια δουλειά, βρε παιδί». «Έχω λεφτά, μου λέει. Τι να την κάνω την δουλειά;»

«Μα ο Απόστολος Παύλος λέει: «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω»(1).

Πρέπει να δουλέψης, για να φας, και ας έχης χρήματα.


Η δουλειά βοηθάει τον άνθρωπο να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής του. Είναι δημιουργία.

Δίνει χαρά και παίρνει το άγχος, την πλήξη.

Έτσι, βρε παλληκάρι, να βρης μια δουλειά που να σου αρέση έστω και λίγο, και να ξεκινήσης. Για δοκίμασε, να δης!»

Και βλέπεις, μερικά παιδιά κουράζονται, και ξεκουράζονται με την κούραση.


Έρχονται νέα παιδιά στο Καλύβι και κάθονται, και κουράζονται που κάθονται.

Αλλά με πολύ φιλότιμο με ρωτούν συνέχεια: «Τι να σου κάνουμε; Τι να σου φέρουμε;»

Δεν ζητώ ποτέ τίποτε. Το βράδυ με τον φακό κάνω τις δουλειές, να κουβαλήσω ξύλα,

να ανάψω δυό σόμπες τον χειμώνα, να συμμαζέψω.


Πολλοί από τους επισκέπτες τα αφήνουν όλα άνω-κάτω, λάσπες, κάλτσες βρεγμένες.

Τους δίνω λεπτές κάλτσες που μου στέλνουν, πετούν τις άλλες.

Τους δίνω χαρτοπετσέτες να τις τυλίξουν, δεν τις συμμαζεύουν.


Τρεις φορές στην ζωή μου ζήτησα κάτι. Σε ένα παλληκάρι είπα μια φορά:

«Θέλω δυό κουτιά σπίρτα από τις Καρυές» - αν και είχα τέσσερις αναπτήρες, αλλά το έκανα για να του δώσω χαρά.

Έτρεξε χαρούμενος, λαχάνιασε να τα φέρη, αλλά τον ξεκούρασε η κούραση, γιατί γεύτηκε την χαρά της θυσίας.

Και άλλος καθόταν και κουράσθηκε που καθόταν.


Ζητούν να νιώσουν την χαρά, αλλά πρέπει να θυσιασθή ο άνθρωπος, για να έρθη η χαρά.

Η χαρά από την θυσία γεννιέται. Η πραγματική χαρά βγαίνει από το φιλότιμο.

Έτσι και καλλιεργηθή το φιλότιμο, είναι πανηγύρι.

Το βάσανο του ανθρώπου είναι ο εγωισμός, η φιλαυτία. Εκεί είναι που σκαλώνει κανείς.

Είχαν έρθει δύο νέοι αξιωματικοί στο Άγιον Όρος και μου είπαν: «Θέλουμε να γίνουμε μοναχοί».

«Γιατί, λέω, θέλετε να γίνεται μοναχοί; Από πότε σας απασχόλησε αυτό;»


«Τώρα, μου λένε, κάναμε μια επίσκεψη στο Άγιον Όρος και σκεφτόμαστε να μείνουμε, μήπως γίνη και κανένας πόλεμος».

«Βρε, δεν ντρέπεστε, τους λέω. «Μήπως γίνη και κανένας πόλεμος»!

Και πώς θα φύγετε από τον στρατό;» «Θα βρούμε μια αιτία», μου λένε.

Τι θα βρουν; Ή θα κάνουν ότι είναι τρελλοί ή…, κάτι πάντως θα βρουν.

«Αν ξεκινάτε να γίνετε μοναχοί με αυτό το σκεπτικό, είστε αποτυχημένοι εξ αρχής», τους λέω.

Άλλοι πάλι, ενώ είναι έτοιμοι από καιρό να παντρευτούν, να δημιουργήσουν οικογένεια, έρχονται και μου λένε:

«Τι να παντρευτώ; Είναι να κάνης οικογένεια και παιδιά σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς;»


«Καλά, λέω, όταν γίνονταν διωγμοί, η ζωή είχε σταματήσει; Ούτε δούλευαν ούτε παντρεύονταν; Μήπως εσύ βαριέσαι;»

«Θέλω να γίνω καλόγερος», λέει. «Εσύ βαριέσαι! Τι προκομμένος καλόγερος θα γίνης;»

Καταλάβατε; Αν μια ξεκινάη να γίνη καλόγρια, επειδή σκέφτεται:

«Τι να μείνω στον κόσμο, να κάνω οικογένεια, νάχω παιδιά, ζαλούρα, φασαρία;

Θα πάω σε Μοναστήρι, θα κάνω εκεί μια υπακοή, ευθύνη δεν θάχω, και αν μου πουν καμμιά κουβέντα,

θα σκύβω το κεφάλι.

Πού να φτιάξω σπίτι; Εκεί θα έχω κελλί δικό μου, φαγητό κ.λπ.», να το ξέρη, είναι εξ αρχής αποτυχημένη.

Σας φαίνεται παράξενο; Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι.


Να ξέρετε, ένας προκομμένος οικογενειάρχης και στην καλογερική θα έκανε προκοπή,

και ένας προκομμένος μοναχός, αν έκανε οικογένεια, θα έκανε προκοπή.

Κάποιος είχε καθήσει δόκιμος σ΄ ένα Μοναστήρι και δεν ήθελε να γίνη καλόγερος.

«Γιατί, παιδί μου, μένεις έτσι;» τον ρωτάω.

«Γιατί ο καλογερικός σκούφος μου θυμίζει το κράνος», μου λέει.

Ακούς κουβέντα; Δεν ήθελε να γίνη καλόγερος, για να μη φορέση την καλογερική σκούφια.

Του θύμιζε το κράνος! Και πότε φόρεσε το κράνος; Ζήτημα να το φόρεσε μερικές φορές μόνο σε καμμιά άσκηση.


Πού να πήγαινε και σε πόλεμο! Του θύμιζε το κράνος! Ακούς; Μα τι θέλει στην καλογερική αυτός;

Όταν ξεκινάη κανείς έτσι, τι καλόγερος θα γίνη; Μπορείς να μου πης;

Τελικά έγινε ο ταλαίπωρος κάπου μοναχός και δεν φορούσε χονδρή σκούφια.

Μια φορά ήρθαν δυό νεαροί στο Καλύβι με κάτι μαλλιά μέχρι κάτω.

Πήγα να τους κουρέψω, αντέδρασαν, βιαζόμουν και εγώ, και μόνον τους κέρασα.

Είχα και ένα γατί εκεί πέρα. «Να το πάρω;» λέει ο ένας. «Πάρ΄ το», του λέω.

Πήγαν από εκεί στην Ιβήρων, μια ώρα δρόμο, με το γατί ο ένας στην αγκαλιά –και να βρέχη.


Ζήτησε εκεί να μείνη στο Αρχονταρίκι με το γατί.

«Δεν γίνεται», του είπαν και έμεινε έξω στην βροχή όλη νύχτα.

Αν του έλεγες να φυλάξη μια ώρα σκοπιά, θα σου έλεγε:

«Όχι, δεν μπορώ», αλλά να καθήση μια νύχτα έξω με το γατί, μπορεί.

Ένας άλλος πήγε στρατιώτης και έφυγε. Ήρθε μετά στο Καλύβι και μου λέει:

«Θέλω να γίνω μοναχός». «Να πας να υπηρετήσης την θητεία σου!» του λέω.

«Στον στρατό δεν είναι όπως στο σπίτι μου», μου λέει. «Καλά που μου τόπες, παλληκάρι,

δεν τόξερα, για να το λέω και στους άλλους!»


Εν τω μεταξύ να τον ψάχνουν οι δικοί του. Μετά από λίγες μέρες ξαναπέρασε πρωί-πρωί.

Ήταν Κυριακή του Θωμά. «Σε θέλω», μου λέει.

«Τι θέλεις; του λέω. Πού εκκλησιάστηκες;» «Πουθενά», μου λέει.

«Σήμερα, Κυριακή του Θωμά, στα Μοναστήρια κάνουν Αγρυπνία και εσύ δεν πήγες;

Και θέλεις να γίνης καλόγερος; Πού ήσουν;»

«Κάθησα στο ξενοδοχείο. Ήταν ήσυχα, στα Μοναστήρια έχει θόρυβο!»

«Και τώρα τι θα κάνης;» «Σκέφτομαι να πάω στο Σινά, γιατί θέλω σκληρή ζωή».

«Κάνε λίγη υπομονή», του λέω. Πάω μέσα, παίρνω ένα τσουρέκι που μου είχαν φέρει και του το δίνω.

«Πάρε αυτό το μαλακό τσουρέκι, του λέω, για να κάνης σκληρή ζωή, και φύγε!»


Αυτοί είναι οι νέοι σήμερα. Δεν ξέρουν τι ζητούν. Στρίμωγμα δεν σηκώνουν καθόλου. Πού να θυσιασθούν μετά;

Θυμάμαι στον στρατό πόσες φορές παρουσιαζόταν μια ανάγκη και άκουγες:

«Κύριε Διοικητά, να πάω εγώ αντί γι΄ αυτόν, αυτός είναι παντρεμένος, έχει παιδιά,

να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο».

Να παρακαλούν τον Διοικητή να πάνε αυτοί στην θέση του, στην πρώτη γραμμή!

Χαίρονταν να σκοτωθούν αυτοί και να μη σκοτωθή ο άλλος και αφήση τα παιδιά του στον δρόμο!

Πού τώρα να κάνη κανείς τέτοια θυσία! Σπάνιο πράγμα!


Μια φορά είχαμε μείνει από νερό σε μια τοποθεσία.

Είδε ο Διοικητής στον χάρτη ότι στο τάδε σημείο υπήρχε νερό. Εκεί όμως ήταν οι αντάρτες. Μας λέει:

«Εδώ κοντά έχει νερό, αλλά είναι πολύ επικίνδυνα. Ποιος θα πάη να γεμίση μερικά παγούρια; ούτε φως δεν θα ανάψη».

Πετάγεται ο ένας: «Θα πάω εγώ, κύριε Διοικητά», ο άλλος «εγώ», ο άλλος «εγώ»!

Όλοι δηλαδή ζητούσαν να πάνε! Και την νύχτα, χωρίς φως, είναι ο τρόμος πολύς.

«Δεν μπορείτε να πάτε και όλοι!» λέει ο Διοικητής.



Θέλω να πω, κανείς δεν σκέφθηκε τον εαυτό του. Δεν τραβιόταν ο ένας να πη:

«Κύριε Διοικητά, μου πονάει το πόδι», ο άλλος «μου πονάει το κεφάλι» ή «είμαι κουρασμένος».

Όλοι θέλαμε να πάμε, και ας κινδύνευε η ζωή μας.

Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός, καθόλου θυσία.

Όλα τα μετέτρεψαν με την σημερινή βλαμμένη λογική.

Και βλέπεις, ενώ παλιά πήγαιναν εθελοντές στον στρατό, τώρα παίρνουν τρελλάδικο χαρτί, για να μην υπηρετήσουν.

Κοιτάζουν τι να κάνουν, για να μην πάνε στρατιώτες. Πού πρώτα;


Είχαμε έναν λοχαγό, είκοσι τριών ετών ήταν, αλλά ήταν παλληκάρι!

Μια φορά τον πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του, που ήταν απόστρατος αξιωματικός,

και του είπε ότι σκέφτεται να φροντίση να φύγη από την πρώτη γραμμή και να πάη στα μετόπισθεν.

Έβαλε τις φωνές ο λοχαγός. «Ντροπή σου, πατέρα, να λες εσύ τέτοια πράγματα! Οι κηφήνες κάθονται».

Είχε ειλικρίνεια, τιμιότητα, παλληκαριά πολλή, που ξεπερνούσε τα όρια, έτρεχε μπροστά.

Η χλαίνη του ήταν κόσκινο από τις σφαίρες, και δεν είχε σκοτωθή.

Όταν απολύθηκε, πήρε την χλαίνη μαζί του, να την έχη για ενθύμιο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Β΄ Θες. 3, 10

[XAPA]

Η αδιάκριτη αγάπη αχρηστεύει τα παιδιά



Έχω προσέξει ότι τα σημερινά παιδιά, ιδίως αυτά που σπουδάζουν, παθαίνουν ζημιά από τα σπίτια τους.

Ενώ είναι καλά παιδιά, αχρηστεύονται. Δεν σκέφτονται, έχουν μια αναισθησία. Τα χαραμίζουν, τα χαλούν οι γονείς.

Επειδή οι γονείς πέρασαν δύσκολα χρόνια, θέλουν τα παιδιά τους να μη στερηθούν εκείνο, να μη στερηθούν το άλλο.

Δεν καλλιεργούν το φιλότιμο στα παιδιά, ώστε να χαίρωνται όταν στερούνται. Φυσικά με καλό λογισμό το κάνουν.

Το να τα στερήσουν από κάτι, χωρίς τα παιδιά να το καταλαβαίνουν, είναι βάρβαρο.

Αλλά να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν μοναχική συνείδηση και μόνα τους να χαίρωνται που στερούνται κάτι,

αυτό είναι πολύ καλό.


Τώρα με την καλωσύνη τους, με την αδιάκριτη καλωσύνη τους, τα αποβλακώνουν.

Τα συνηθίζουν να τους τα πηγαίνουν όλα στο χέρι, ακόμη και το νερό, για να διαβάσουν και να μη χασομερήσουν,

και τα αχρηστεύουν, και τα αγόρια και τα κορίτσια.

Έπειτα τα παιδιά, και όταν δεν διαβάζουν, τα θέλουν όλα στο χέρι.

Και το κακό αρχίζει από τις μανάδες. «Εσύ, παιδί μου, να διαβάσης. Εγώ θα σου φέρω και τις κάλτσες,

θα σου πλύνω και τα πόδια. Πάρε το γλυκό, πάρε τον καφέ»!

Και δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά πόσο κουρασμένη είναι η μάνα που τα προσφέρει όλα αυτά, επειδή δεν κοπιάζουν.

Μετά αρχίζουν, μιας χρήσεως πιάτα, μιας χρήσεως ρούχα, πίτσες να τρώνε –ούτε να τις τυλίγουν στο χαρτί δεν ξέρουν!...

Έτσι γίνονται τελείως άχρηστοι άνθρωποι. Βαριούνται μετά που ζουν.


Το κορδόνι τους να λυθή, «μάνα, να μου δέσης το κορδόνι», λένε! Το πατάνε εν τω μεταξύ!

Τέτοια παιδιά τι προκοπή να κάνουν;

Αυτά ούτε για γάμο ούτε για καλογερική κάνουν. Γι΄ αυτό λέω στις μητέρες:

«Μην αφήνετε τα παιδιά να διαβάζουν όλη μέρα. Διαβάζουν-διαβάζουν, ζαλίζονται.

Να κάνουν ένα τέταρτο, μισή ώρα διακοπή, για να κάνουν και καμμιά δουλίτσα στο σπίτι, για να ξεζαλίζωνται και λίγο».


Αυτή η κακή συνήθεια των σημερινών νέων μεταφέρεται και στον Μοναχισμό.

Και βλέπετε σε Μοναστήρι να είναι επτά γραμματείς –και όλοι μορφωμένοι οι νέοι- και ο παλιότερος μαζί.

Παλιά ήταν ένας γραμματεύς, και αυτός δεν είχε πάει ούτε δυό τάξεις στο Γυμνάσιο και έβγαζε όλη την δουλειά.

Και τώρα να είναι επτά και να είναι πνιγμένοι στην δουλειά, να μην μπορούν να κάνουν ούτε τα πνευματικά τους,

να είναι και ο παλιός να τους βοηθάη!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
 
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Κανονάρχισμα από σκοτεινές δυνάμεις



Τα καημένα τα παιδιά τα καταστρέφουν σήμερα με θεωρίες διάφορες. Γι΄ αυτό είναι αναστατωμένα, ζαλισμένα.

Άλλο θέλει να κάνη το παιδί, άλλο κάνει.

Αλλού θέλει να πάη, αλλού το πάει το ρεύμα της εποχής.

Μεγάλη προπαγάνδα γίνεται από σκοτεινές δυνάμεις που κατευθύνουν όσα παιδιά δεν τους κόβει πολύ το μυαλό.

Στα σχολεία μερικοί δάσκαλοι λένε:

«Για να έχετε πρωτοβουλία, να μη σέβεστε, να μην υποτάσσεστε στους γονείς», και τα αχρηστεύουν.


Μετά τα παιδιά δεν ακούνε ούτε γονείς ούτε δασκάλους.

Και είναι δικαιολογημένα, γιατί νομίζουν πως έτσι πρέπει να κάνουν.

Τα υποστηρίζει και το κράτος, τα κανοναρχούν, τα εκμεταλλεύονται και οι άλλοι που δεν νοιάζονται ούτε για Πατρίδα

ούτε για οικογένεια ούτε για τίποτε, για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους.

Ε, αυτό λίγο-πολύ έχει κάνει πολύ κακό στην νεολαία σήμερα, πάρα πολύ κακό, μέχρι που καταλήγουν

τα παιδιά να έχουν αρχηγό τον διάβολο με τα κέρατα!

Η σατανολατρία έχει εξαπλωθή πολύ.


Ακούς σε μερικά κέντρα όλη την νύχτα να τραγουδούν:

«Σατανά, σε λατρεύουμε, δεν θέλουμε τον Χριστό. Εσύ μας τα δίνεις όλα».

Φοβερό! Τι σας δίνει και τι σας παίρνει, κακόμοιρα παιδιά!

Μικρά παιδιά αγριεμένα, με τους καφέδες, με τα τσιγάρα… Πού να δης βλέμμα λαμπερό, Χάρη Θεού στο πρόσωπό τους!

Είχε δίκαιο ένας αρχιτέκτων, όταν είπε σε μια ομάδα παιδιών που είχε φέρει στο Άγιον Όρος:

«Τα μάτια μας είναι σαν τα μάτια του χαλασμένου ψαριού».


Είχε έρθει στο Όρος με καμμιά δεκαριά παιδιά, από δεκαοκτώ μέχρι είκοσι πέντε χρονών περίπου.

Επειδή αυτός είχε πάρει μια πνευματική στροφή, μετά λυπόταν τα παιδιά που ζούσαν άσωτη ζωή.

Κατάφερε μερικά, τα έπεισε και τους έβγαλε τα εισιτήρια να έρθουν στο Άγιο Όρος.

Έφευγα από το Καλύβι και με συνάντησαν στον δρόμο. Τους λέω:

«Φεύγω τώρα, αλλά ας καθήσουμε λίγο εδώ», και καθήσαμε κάπου.

Εκείνη την ώρα έρχονταν και μερικά παιδιά από την Αθωνιάδα. «Καθήστε και εσείς λίγο εδώ», λέω. Κάθησαν και αυτά εκεί.

Λέει ο αρχιτέκτων μετά στην παρέα του: «Παρατηρήσατε κάτι;» Εκείνα απόρησαν.


«Για ρίξτε μια ματιά ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, λέει, και μετά ρίξτε και μια ματιά στα άλλα παιδιά.

Για δέστε τα μάτια τους πώς γυαλίζουν και δέστε τα μάτια τα δικά μας πώς είναι σαν τα μάτια του χαλασμένου ψαριού».

Και πράγματι, όταν πρόσεξα και εγώ, έτσι ήταν, μάτια χαλασμένων ψαριών. Θολά, αλλοιωμένα…

Ενώ τα μάτια των άλλων παιδιών έλαμπαν! Γιατί τα παιδιά της Σχολής κάνουν μετάνοιες, κάνουν Ακολουθίες.

Ο άνθρωπος καθρεφτίζεται στα μάτια. Γι΄ αυτό και ο Χριστός είπε: «Ο λύχνος του σώματός εστίν ο οφθαλμός» (1).

Πόσα μικρά παιδιά έρχονται στο Άγιον Όρος ή πηγαίνουν σε άλλα Μοναστήρια και γίνονται μοναχοί,

και παρ΄ όλο που –πώς να πη κανείς;- δεν έχουν καραμέλλες στα Μοναστήρια, έχουν όμως τέτοια χαρά

που ακτινοβολεί το πρόσωπό τους.


Ενώ στον κόσμο έχουν ό,τι θέλουν, αλλά κόλαση ζουν, είναι βασανισμένα.

Μας έχουν έρθει διάφορα ρεύματα από παντού.

Από τα ανατολικά μέρη ο Ινδουϊσμός και άλλες αποκρυφιστικές θρησκείες, από τον Βορρά ο Κομμουνισμός,

από την Δύση ένα σωρό θεωρίες, από τον Νότο, από τους Αφρικανούς, μαγείες και τόσα άλλα καρκινώματα.

Ένα παιδί χτυπημένο από τέτοια ρεύματα ήρθε μια μέρα στο Καλύβι.

Κατάλαβα ότι οι προσευχές της μάνας του το έφεραν.

Αφού μιλήσαμε αρκετά, του λέω: «Κοίταξε, παλληκάρι μου, να βρης έναν Πνευματικό να εξομολογηθής

και να χρισθής και να σε βοηθάη τώρα στις αρχές.


Πρέπει να σε χρίσουν, γιατί αρνήθηκες τον Χριστό». Έκλαιγε το καημένο.

«Κάνε προσευχή, Πάτερ, μου λέει, γιατί δεν μπορώ να τα αποβάλλω αυτά.

Μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου.

Το καταλαβαίνω ότι οι προσευχές της μάνας μου με έφεραν εδώ». Πόσο βοηθάνε οι προσευχές της μάνας!

Αχρηστεύονται τα καημένα, όταν τα τυλίξουν, και μετά τα πιάνει φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά κ.λπ.

Από τον έναν γκρεμό στον άλλον. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του.


- Γέροντα, συμφέρει να τους λέη κανείς ότι είναι σατανικά αυτά τα πράγματα;

- Πώς δεν συμφέρει; Αλλά θέλει με καλό τρόπο.

- Πώς θα μπορέσουν τέτοιοι νέοι να γνωρίσουν τον Χριστό;

Πώς να γνωρίσουν τον Χριστό, αφού, πριν γνωρίσουν την Ορθοδοξία, πηγαίνουν στην Ινδία στους Γκουρούδες,

κάθονται δυό-τρία χρόνια, ζαλίζονται με τις μαγείες, μαθαίνουν εκεί ότι υπάρχει μυστικισμός στην Ορθοδοξία

και έρχονται μετά εδώ και ζητούν να δουν φώτα, να ζήσουν ανώτερες καταστάσεις κ.λπ.;

Και άμα ρωτήσης, «πόσον καιρό έχεις να κοινωνήσης;»,

«δεν θυμάμαι, λέει, αν η μητέρα μου με είχε κοινωνήσει, όταν ήμουν μικρός».

«Εξομολογήθηκες ποτέ;» «Δεν με απασχολεί αυτό το θέμα».

Εμ, πώς θα γίνη χωριό έτσι; Τίποτε από την Ορθοδοξία δεν ξέρουν.



- Γέροντα, και πώς θα βοηθηθούν;

Από την στιγμή που λένε «κατεστημένο» την Εκκλησία, πως να βοηθηθούν;

Καταλαβαίνεις πόσο μπορούμε έτσι να συνεννοηθούμε!

Όσοι νέοι όμως έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται και πλησιάζουν στην Εκκλησία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Λουκ. 11, 34

[XAPA]

«Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!»



- Γέροντα, τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν τώρα χωρίς πειθαρχία, τι θα γίνουν;

- Έχουν λίγα ελαφρυντικά. Οι γονείς που δεν καταλάβαιναν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους

με μια ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια.

Μια κουβέντα λες, πέντε σου λένε, και με μια αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες.


Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. Ελευθερία!

«Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!» Και τα παιδιά λένε: «Που θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς;»

Επιδιώκουν δηλαδή να τα κάνουν ανταρτάκια, να μη θέλουν τους γονείς, να μη θέλουν τους δασκάλους,

να μη θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν.

Αυτό τους διευκολύνει στον σκοπό τους. Αν δεν τα κάνουν ανταρτάκια, πώς μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια;

Και βλέπεις, τα καημένα είναι σχεδόν δαιμονισμένα.

Αν στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν αξιοποιήθηκε, θα αξιοποιηθή στην κοσμική ζωή;

Τι να την κάνης τέτοια ελευθερία; Είναι καταστροφή. Γι΄ αυτό και το κράτος πάει όπως πάει.

Μπορούν οι σημερινοί άνθρωποι να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται;


Η ελευθερία, όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν στην πρόοδο, είναι καταστροφή.

Η κοσμική εξέλιξη με την αμαρτωλή αυτή ελευθερία έφερε την πνευματική σκλαβιά.

Ελευθερία πνευματική είναι η πνευματική υποταγή στο θέλημα του Θεού.

Και βλέπεις, ενώ η υπακοή είναι ελευθερία, ο πειρασμός όμως από κακία την παρουσιάζει σαν σκλαβιά

και αντιδρούν τα παιδιά, ιδίως της εποχής μας, που έχουν δηλητηριασθή από το πνεύμα της ανταρσίας.

Είναι, φυσικά, και κουρασμένα από τα διάφορα συστήματα του 20ου αιώνος, που δυστυχώς συνέχεια παραμορφώνουν

την ωραία φύση του Θεού και τα πλάσματα Του και τα γεμίζουν από άγχος και τα απομακρύνουν από την χαρά, τον Θεό.

Εμείς ξέρετε τι τραβήξαμε, όταν απολυθήκαμε από τον στρατό;


Αν ήταν τότε τα σημερινά παιδιά, θα τα είχαν κάνει όλα γυαλιά-καρφιά.

Ήταν το 1950 που τελείωσε ο ανταρτοπόλεμος.

Απολυθήκαμε πολλές κλάσεις μαζί. Άλλος είχε τεσσεράμισι, άλλος τέσσερα, άλλος τριάμισι χρόνια μέσα στον πόλεμο.

Και σκεφθήτε, μετά από τόση ταλαιπωρία, φθάνουμε στην Λάρισα, πάμε στα Κέντρα Διερχομένων

και τα βρίσκουμε γεμάτα.

Οπότε πάμε στα ξενοδοχεία. Αλλά και εκεί δεν μας δέχονταν.

Σου λέει: «Στρατός! Πού να μείνη! Θα λερωθούν οι κουβέρτες!» -ενώ θα πληρώναμε.


Ήταν Μάρτιος μήνας και έκανε κρύο! Ευτυχώς ένας αξιωματικός μας έσωσε, ας είναι καλά!

Πήγε, έμαθε πότε φεύγουν τα τραίνα, πότε κάνουν μανούβρες κ.λπ., συνεννοήθηκε και μας έβαλε μέσα στα τραίνα!

«Την νύχτα, λέει, θα κάνουν μανούβρες, αλλά μη φοβηθήτε, την τάδε ώρα το πρωί θα ξεκινήσουν».

Και όλη την νύχτα κουνιόνταν. Τελικά ερχόμαστε στην Θεσσαλονίκη.

Μερικοί που ήταν από ΄δω κοντά πήγαν στον τόπο τους.

Οι άλλοι πήγαμε στα Κέντρα Διερχομένων, αλλά ήταν γεμάτα.

Πάμε στα ξενοδοχεία, και εδώ τίποτε!

Τους παρακαλάω στο ξενοδοχείο: «Να μου δώσετε μια καρέκλα να καθήσω μέσα και θα σας πληρώσω διπλάσιο

από ό,τι θα πλήρωνα για το κρεββάτι!»


«Όχι, δεν γίνεται!» μου λένε.

Φοβόνταν μήπως κανείς έβλεπε ότι κρατούσαν στην καρέκλα στρατιώτη και τους κατήγγελλε.

Και να κάθεσαι έξω, να ακουμπάς όρθιος στον τοίχο, να βγάλης έτσι την νύχτα!

Και έβλεπες στρατιώτες να είναι οι καημένοι στο πεζοδρόμιο, έξω από τα ξενοδοχεία, ακουμπισμένοι στους τοίχους!

Σε όλα τα πεζοδρόμια υπήρχε στρατός, σαν να έκαναν παρέλαση!

Κατάλαβες; Αν ήταν οι σημερινοί νέοι θα είχαν κάψει την Λάρισα, όλη την Θεσσαλία και την Μακεδονία!

Εδώ, χωρίς να έχουν καμμιά δυσκολία σήμερα, και τι κάνουν! καταλήψεις, καταστροφές… Και εκείνα,

τα καημένα τα παιδιά, ούτε καν είχαν λογισμό.


Ένιωθαν βέβαια μια πικρία, αλλά χωρίς να έχουν λογισμό να κάνουν τίποτε το κακό.

Και να έχουν περάσει ταλαιπωρία μεγάλη έξω στα χιόνια.

Να είναι σακατεμένοι από τον πόλεμο –τι θυσία οι καημένοι!- και τελικά το τελευταίο «ευχαριστώ» ήταν να κοιμηθούνε έξω!

Και κάνω μια σύγκριση, πώς ήταν οι νέοι τότε και πού βρίσκονται σήμερα…

Ούτε πενήντα χρόνια δεν πέρασαν και πώς άλλαξε ο κόσμος!

Η σημερινή νεολαία μοιάζει με το μοσχαράκι που είναι δεμένο στο λιβάδι και κλωτσάει, τραβάει συνέχεια το σχοινί,

βγάζει τον πάσσαλο και αρχίζει να τρέχη, αλλά σκαλώνει κάπου και περδικλώνεται άσχημα και στο τέλος

το κατασπαράζουν τα άγρια θηρία.


Το φρένο βοηθάει, όταν είναι μικρό το παιδί.

Το βλέπεις, ανεβαίνει πάνω στον τοίχο και υπάρχει φόβος να σκοτωθή.

«Μη, μη», φωνάζεις, του δίνεις και κανένα σκαμπίλι.

Μετά δεν σκέφτεται ότι θα σκοτωθή, σκέφτεται μη φάη το σκαμπίλι και προσέχει.

Τώρα δεν υπάρχουν ούτε στα σχολεία τιμωρίες ούτε στον στρατό καψώνια.

Γι΄ αυτό οι νέοι παιδεύουν τους γονείς και το έθνος.

Στον στρατό παλιά, όσο πιο σκληροί ήταν οι αρχηγοί στην Εκπαίδευση, τόσο πιο πολλή παλληκαριά έδειχναν

οι στρατιώτες στην μάχη.


Ο νέος έχει ανάγκη από έναν πνευματικό οδηγό, τον οποίο να συμβουλεύεται και να ακούη, για να πορεύεται

με πνευματική ασφάλεια, χωρίς κινδύνους, φόβους και αδιέξοδα.

Κάθε άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, όσο περνάει η ηλικία του, αποκτά πείρα και από τον εαυτό του και από τους άλλους.

Ένας νέος στερείται αυτήν την πείρα. Ένας μεγάλος την πείρα που απέκτησε από τον εαυτό του

και από τους άλλους την χρησιμοποιεί, για να βοηθήση τον άπειρο νέο, για να μην κάνη γκάφες.

Ο νέος, όταν δεν ακούη, κάνει πειράματα με τον εαυτό του. Ενώ, αν ακούση, κέρδος θα έχη.


Είχαν έρθει στο Καλύβι μερικά παιδιά από μια χριστιανική Οργάνωση και φώναζαν με μια αυτοπεποίθηση:

«Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν, θα βρούμε μόνοι μας τον δρόμο μας!»

Ποιος ξέρει; Θα είχαν ζορισθή και είχαν κατά κάποιο τρόπο επαναστατήσει.

Όταν ήταν να φύγουν, με ρώτησαν πώς να κατεβούν στον δημόσιο, για να πάρουν τον δρόμο για την Μονή Ιβήρων.

«Από πού θα πάμε;» λένε.

«Καλά, βρε παιδιά, τους λέω, εσείς είπατε ότι θα τον βρήτε μόνοι σας τον δρόμο, δεν έχετε ανάγκη από κανέναν.

Έτσι δεν είπατε προηγουμένως; Τουλάχιστον αυτόν τον δρόμο και να τον χάσετε,

λίγο θα ταλαιπωρηθήτε, κάποιον θα βρήτε παρακάτω και θα σας πη: «Από εδώ πάει».

Τον άλλον τον δρόμο για πάνω, για τον Ουρανό, πώς θα τον βρήτε μόνοι σας χωρίς οδηγό;»

Ο ένας από αυτούς είπε: «Σαν νάχη δίκαιο ο Γέροντας».



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να περάσουν οι νέοι στις εξετάσεις της αγνότητος



Ήρθαν δυό-τρεις φοιτήτριες σήμερα και μου είπαν: «Γέροντα, κάντε προσευχή να περάσουμε στις εξετάσεις».

Και εγώ τις είπα: «Θα ευχηθώ να περάσετε στις εξετάσεις της αγνότητος.

Αυτό είναι το πιο βασικό. Όλα τα άλλα βολεύονται μετά». Καλά δεν τις είπα;

Ναι, είναι μεγάλο πράγμα να βλέπης στα πρόσωπα των νέων σήμερα την σεμνότητα, την αγνότητα! Πολύ μεγάλο πράγμα!

Έρχονται μερικές κοπέλες οι καημένες τραυματισμένες.

Ζουν άτακτα με νέους, δεν καταλαβαίνουν πως ο σκοπός τους δεν είναι καθαρός και σακατεύονται.

«Τι να κάνω, Πάτερ;» με ρωτούν.


«Ο ταβερνιάρης, τις λέω, έχει φίλο τον μπεκρή, αλλά γαμπρό δεν τον κάνει στην κόρη του.

Να σταματήσετε τις σχέσεις. Αν σας αγαπούν πραγματικά, θα το εκτιμήσουν.

Αν σας αφήσουν, σημαίνει ότι δεν σας αγαπούν και θα κερδίσετε χρόνο».

Ο πονηρός εκμεταλλεύεται την νεανική ηλικία, που έχει επί πλέον και την σαρκική επανάσταση,

και προσπαθεί να καταστρέψη τα παιδιά στην δύσκολη αυτή περίοδο που περνούν.

Το μυαλό είναι ανώριμο ακόμη, υπάρχει απειρία μεγάλη και απόθεμα πνευματικό καθόλου.

Γι΄ αυτό ο νέος πρέπει πάντα να αισθάνεται ως ανάγκη τις συμβουλές των μεγαλυτέρων σ΄ αυτήν την κρίσιμη ηλικία,

για να μη γλιστρήση στον γλυκό κατήφορο της κοσμικής κατηφόρας, που στην συνέχεια γεμίζει την ψυχή

από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό.


Καταλαβαίνω ότι ένα φυσιολογικό παιδί, στην νεανική ηλικία, δεν είναι εύκολο να βρίσκεται σε τέτοια πνευματική

κατάσταση, ώστε να μην κάνη διάκριση, «ουκ ένι άρσεν και θήλυ» (1).

Γι΄ αυτό και οι πνευματικοί Πατέρες συνιστούν να μην κάνουν συντροφιά τα αγόρια με τα κορίτσια,

όσο και πνευματικά και εάν είναι, γιατί η ηλικία είναι τέτοια που δεν βοηθάει,

και ο πειρασμός εκμεταλλεύεται την νεότητα.

Γι΄ αυτό συμφερώτερο είναι ο νέος να θεωρηθή ακόμη και κουτός από τα κορίτσια (ή η νέα από τα αγόρια)

για την πνευματική του φρονιμάδα και αγνότητα και να σηκώνη και αυτόν τον βαρύ σταυρό.

Γιατί αυτός ο βαρύς σταυρός κρύβει όλη την δύναμη και την σοφία του Θεού και τότε ο νέος θα είναι πιο δυνατός

από τον Σαμψών (2) και πιο σοφός από τον σοφό Σολομώντα (3).


Καλύτερα είναι, όταν βαδίζη, να προσεύχεται και να μην κοιτά δεξιά και αριστερά, ακόμη και αν πρόκειται

να παρεξηγηθή από συγγενικά πρόσωπα, γιατί δήθεν τους περιφρόνησε και δεν τους μίλησε,

παρά να περιεργάζεται και να βλάπτεται και να παρεξηγηθή ακόμη και από τους κοσμικούς

ανθρώπους που σκέφτονται όλο πονηρά.

Χίλιες φορές καλύτερα να φεύγη σαν το αγρίμι από τους ανθρώπους μετά τον εκκλησιασμό,

για να διατηρήση την πνευματική του φρονιμάδα και ό,τι απεκόμισε από τον εκκλησιασμό, παρά να κάθεται

και να χαζεύη στις γούνες (ή στις γραβάτες η νέα) και να αγριέψη πνευματικά από το γρατσούνισμα

που θα του κάνη ο εχθρός στην καρδιά.


Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος δυστυχώς έχει σαπίσει και, από όπου και αν περάση μια ψυχή που θέλει να διατηρηθή αγνή,

θα λερωθή.

Με την διαφορά όμως ότι ο Θεός δεν θα ζητήση τα ίδια με αυτά που ζητούσε την παλιά εποχή από έναν Χριστιανό

που ήθελε να διατηρηθή αγνός.

Χρειάζεται ψυχραιμία, και ο νέος να κάνη ό,τι μπορεί, να αγωνισθή, για να αποφεύγη τα αίτια, και ο Χριστός μας

θα βοηθήση από εκεί και πέρα.

Ο θείος έρως, αν φουντώση στην ψυχή του, είναι τόσο πολύ θερμός που έχει την δύναμη να καίη κάθε άλλη

επιθυμία και κάθε άσχημη εικόνα.


Όταν ανάψη αυτή η φωτιά, τότε αισθάνεται και τις θείες εκείνες ηδονές, που δεν μπορεί κανείς να τις συγκρίνη

με καμμιά άλλη ηδονή.

Όταν γευθή το ουράνιο εκείνο μάννα, δεν θα του κάνουν καμμιά εντύπωση πλέον τα άγρια ξυλοκέρατα.

Γι΄ αυτό πρέπει να πιάση γερά το τιμόνι και να κάνη τον σταυρό του και να μη φοβάται.

Μετά από τον μικρό του αγώνα θα λάβη και την ουράνια τρυφή. Την ώρα του πειρασμού θέλει παλληκαριά,

και ο Θεός θαυματουργικά θα βοηθήση.

Μου είχε διηγηθή ο Γερο-Αυγουστίνος (4) : Είχε πάει σαν αρχάριος σε ένα Μοναστήρι στην Ρωσία, στην πατρίδα του.

Εκεί ήταν όλοι σχεδόν γεροντάκια και έστειλαν αυτόν ως διακονητή, για να βοηθάη έναν υπάλληλο της Μονής

στο ψάρεμα, γιατί η Μονή συντηρείτο από την αλιεία.


Μια μέρα λοιπόν ήρθε η κόρη του υπαλλήλου και είπε στον πατέρα της να πάη γρήγορα στο σπίτι για μια

επείγουσα δουλειά και κάθησε εκείνη να βοηθήση.

Ο πειρασμός όμως την είχε κυριεύσει την ταλαίπωρη και, χωρίς να σκεφθή, όρμισε επάνω στον δόκιμο

με αμαρτωλές διαθέσεις.

Εκείνη την στιγμή τα έχασε ο Αντώνιος –αυτό ήταν το κατά κόσμον όνομά του-, γιατί ήταν ξαφνικό.

Έκανε τον σταυρό του και είπε: «Χριστέ μου, καλύτερα να πνιγώ παρά να αμαρτήσω» και πετάχτηκε

από την όχθη μέσα στο βαθύ ποτάμι!


Αλλά ο Καλός Θεός βλέποντας τον μεγάλο ηρωισμό του αγνού νέου, που ενήργησε σαν νέος Άγιος Μαρτινιανός (5),

για να διατηρηθή αγνός, τον κράτησε επάνω στο νερό, χωρίς καν να βραχή!

«Ενώ πετάχθηκα, μου έλεγε, με το κεφάλι κάτω, δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα όρθιος επάνω στο νερό,

χωρίς να βραχούν ούτε τα ρούχα μου!»

Εκείνη την στιγμή ένιωσε και μια εσωτερική γαλήνη με μια ανέκφραστη γλυκύτητα, που εξαφάνισε τελείως

κάθε λογισμό αμαρτωλό και κάθε ερεθισμό σαρκικό, που του είχε δημιουργήσει προηγουμένως

με τις άσεμνες χειρονομίες της η κοπέλα.


Όταν είδε μετά η κοπέλα επάνω στο νερό όρθιο τον Αντώνιο, άρχισε να κλαίη μετανοιωμένη για το σφάλμα της

και συγκινημένη για το μεγάλο αυτό θαύμα.

Ο Χριστός δεν ζητάει μεγάλα πράγματα, για να μας βοηθήση στον αγώνα μας.

Τιποτένια πράγματα περιμένει από μας.

Μου έλεγε ένας νέος ότι πήγε στην Πάτμο να προσκυνήση και ο πειρασμός του έστησε εκεί μια παγίδα.

Καθώς προχωρούσε, μια τουρίστρια όρμησε και τον αγκάλιασε.


Αυτός την έσπρωξε πέρα και είπε: «Χριστέ μου, εγώ ήρθα εδώ να προσκυνήσω, δεν ήρθα για έρωτα» και έφυγε.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο, την ώρα που έκανε την προσευχή του, είδε τον Χριστό μέσα στο άκτιστο φως.

Είδατε με ένα σπρώξιμο τι αξιώθηκε; Άλλος χρόνια αγωνίζεται και κάνει άσκηση μεγάλη, και αν αξιωθή κάτι τέτοιο!

Και αυτός είδε τον Χριστό, μόνο γιατί αντέδρασε στον πειρασμό.

Φυσικά αυτό πολύ τον δυνάμωσε πνευματικά.

Μετά είδε την Αγία Μαρκέλλα, τον Άγιο Ραφαήλ, τον Άγιο Γεώργιο δυό-τρεις φορές.

Ήρθε μια μέρα και μου λέει: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, να δω πάλι τον Άγιο Γεώργιο. Θέλω λίγη παρηγοριά,

δεν έχω παρηγοριά απ΄ αυτόν τον κόσμο!»

Και βλέπεις άλλα παιδιά σε τι κατάσταση φθάνουν!


Είχε έρθει μια φορά στο Καλύβι ένας νεαρός με τον θείο του που ήταν ηλικιωμένος και μου λέει:

«Κάνε προσευχή για μια κοπέλα.

Έσπασε την σπονδυλική της στήλη σε δυστύχημα.

Οδηγούσε ο πατέρας της και τον πήρε ο ύπνος. Εκείνος σκοτώθηκε και η κοπέλα χτύπησε.

Να σου δώσω και μια φωτογραφία της». «Δεν χρειάζεται», λέω.

Αυτός εν τω μεταξύ επέμενε, οπότε παίρνω την φωτογραφία και τι να δω!

Η κοπέλα ήταν ξαπλωμένη κάτω και την κρατούσαν δύο.


«Τι την έχει αυτός;» ρωτάω τον νεαρό. «Φίλη», μου λέει. «Αυτός τι είναι; Θα την πάρη;» «Όχι, λέει, είναι φίλοι».

«Μην τα παρεξηγής τα παιδιά, μου λέει ο θείος του, έτσι είναι σήμερα οι νέοι».

«Θα κάνω προσευχή, είπα από μέσα μου, να διορθωθή όχι η σπονδυλική της στήλη αλλά το μυαλό της

και το δικό σου το μυαλό, χαμένε άνθρωπε». Πού είναι ο σεβασμός;

Έπρεπε να τον βρίση ο θείος του. Πνευματικά παιδιά…, να έχει Πνευματικό και να φθάση σε τέτοια κατάσταση!

Ακόμη και να την πάρη, δεν υπήρχε λόγος να είναι τεντωμένη έτσι και στους δύο και ο άλλος

να μου δείχνη την φωτογραφία!

Και δεν σκέφτεται ότι δεν είναι σωστό αυτό το πράγμα.


Εμένα δεν με πειράζει, αλλά δεν είναι σωστό.

Τι οικογένεια θα δημιουργήσουν αυτά τα παιδιά; Ο Θεός να φωτίση την νεολαία να συνέλθη.

Παλιά με τι θυσίες κρατούσαν την αγνότητά τους οι κοπέλες!

Θυμάμαι, στον πόλεμο είχαν αγγαρέψει μερικούς χωρικούς με τα ζώα τους και είχαν αποκλεισθή

σε ένα ύψωμα από τα χιόνια.

Οι κάτω από τα χιονισμένα έλατα έκαναν κάτι υπόστεγα με κλωνάρια από έλατα, για να προφυλαχθούν από το κρύο.

Οι γυναίκες πάλι αναγκάσθηκαν να προστατευθούν από συγχωριανούς, γνωστούς ανθρώπους.

Μια κοπέλα και μια γριά ήταν από κάποιο μακρινό χωριό και αναγκάσθηκαν και αυτές να μπουν

σε ένα από αυτά τα ελάτινα υπόστεγα.


Αλλά δυστυχώς υπάρχουν μερικοί άπιστοι και δειλοί.

Οι οποίοι δεν συγκλονίζονται ακόμη και εν καιρώ πολέμου. Δεν πονάνε για τους διπλανούς τους που

τραυματίζονται ή σκοτώνονται, αλλά, εάν βρουν ευκαιρία, επιδιώκουν ακόμη και να αμαρτήσουν,

γιατί φοβούνται μήπως σκοτωθούν και δεν προλάβουν να γλεντήσουν, ενώ έπρεπε, τουλάχιστον

εν ώρα κινδύνου, να μετανοήσουν.

Ένας σαν και αυτούς που εν καιρώ πολέμου, όπως ανέφερα, δεν σκέφτονται να μετανοήσουν,

αλλά να αμαρτήσουν, ενοχλούσε την κοπέλα τόσο άσχημα που αναγκάσθηκε να φύγη.

Προτίμησε να ξυλιάση, ακόμη και να πεθάνη έξω στα χιόνια, παρά να χάση την τιμή της.

Βλέποντας η καημένη η γριά ότι έφυγε η κοπέλα, ακολούθησε και αυτή τα ίχνη της και την βρήκε

τριάντα λεπτά μακριά, κάτω από ένα μικρό υπόστεγο ενός εξωκκλησιού του Τιμίου Προδρόμου.

Ο Τίμιος Πρόδρομος ενδιαφέρθηκε για την τίμια κοπέλα και την οδήγησε στο εξωκκλησάκι του

που η κοπέλα ούτε καν το ήξερε.


Και στην συνέχεια τι έκανε ο Τίμιος Πρόδρομος! Παρουσιάσθηκε σ΄ έναν στρατιώτη (9), στον ύπνο του,

και του είπε να πάη στο εξωκκλήσι του το συντομώτερο.

Σηκώνεται λοιπόν ο στρατιώτης και ξεκινάει μέσα στην φωτισμένη νύχτα από τα χιόνια και πάει στο εξωκκλήσι,

ήξερε περίπου που είναι.

Τι να δη όμως! Μια γριά και μια κοπέλα καρφωμένες μέσα στο χιόνι μέχρι τα γόνατα, μελανιασμένες

και ξυλιασμένες από το κρύο.

Άνοιξε αμέσως το εκκλησάκι, μπήκαν μέσα και συνήλθαν κάπως.


Δεν είχε τίποτε άλλο να τους προσφέρη ο στρατιώτης παρά το κασκόλ του στην γριά και από ένα γάντι

στην καθεμία και τις είπε να το αλλάζουν τα χέρια. Του διηγήθηκαν μετά τον πειρασμό που συνάντησαν.

«Καλά, λέει στην κοπέλα ο στρατιώτης, πώς αποφάσισες να φύγης νύχτα, μέσα στα χιόνια και σε άγνωστο μέρος;»

Και εκείνη απάντησε: «Εγώ μόνον αυτό μπορούσα να κάνω και πίστευα ότι ο Χριστός θα με βοηθούσε από εκεί και πέρα».

Τότε ο στρατιώτης τελείως αυθόρμητα, από πόνο και όχι απλώς για να τις παρηγορήση, λέει:

«Τελείωσαν πια τα βάσανά σας. Αύριο θα είσθε στα σπίτια σας».

Με τα λόγια αυτά χάρηκαν πολύ και ζεστάθηκαν περισσότερο.


Και πράγματι, ξεκίνησαν τα Λ.Ο.Μ. (7), άνοιξαν τον δρόμο και την άλλη μέρα το πρωί τα στρατιωτικά

μεταγωγικά ήταν εκεί, και οι καημένες πήγαν στα σπίτια τους.

Τέτοιες Ελληνοπούλες που είναι ντυμένες και με θεία Χάρη –και όχι οι απογυμνωμένες και από θεία Χάρη

- πρέπει να θαυμάζωνται και να επαινούνται.

Μετά εκείνο το κτήνος –ο Θεός να με συγχωρήση- πήγε και ανέφερε στον Διοικητή ότι ο τάδε στρατιώτης

έσπασε την πόρτα από το εξωκκλήσι και έβαλε μέσα τους μεταγωγικούς, δηλαδή τα μουλάρια!

Του λέει ο Διοικητής: «Δεν πιστεύω αυτός να έκανε τέτοιο πράγμα!» Και τελικά κατέληξε στην φυλακή.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Γαλ. 3, 28
2) Βλ. Κριτ. 15, 14 κ.ε.
3) Βλ. Γ΄ Βασ. 3, 9-12
4) Βλ. Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 74-75
5) Στον βίο του Όσιου Μαρτινιανού (η μνήμη του εορτάζεται στις 13 Φεβρουαρίου) αναφέρεται ότι, όταν ασκήτευε σε έναν βράχο μέσα στην θάλασσα, πλησίασε σ΄ αυτόν επάνω σε μια σχεδία μια κοπέλα, η οποία είχε ναυαγήσει και παρακαλούσε τον Άγιο να την σώση από την θάλασσα. Ο Όσιος αναγκάσθηκε να την τραβήξη έξω από το νερό και, αφού προσευχήθηκε, πήδηξε στην θάλασσα. Αλλά από θεία Πρόνοια ήλθαν δελφίνια, τον πήραν επάνω τους και τον έβγαλαν στην στεριά.
6) Ο στρατιώτης ήταν ο ίδιος ο Γέροντας. Το περιστατικό συνέβη, όταν υπηρετούσε την θητεία του, στον ανταρτοπόλεμο.
7) Λ.Ο.Μ. = Λόχος Ορεινών Μεταφορών.

[XAPA]

Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τους νέους


- Γέροντα, πάντως αυτοί που ήθελαν να καταστρέψουν την κοινωνία, έπιασαν τα θεμέλια, τις ρίζες, τα παιδιά· τα κατάστρεψαν.

- Δεν θα σταθούν αυτά. Το κακό μόνο του καταστρέφεται.

Στην Ρωσία είχαν καταστρέψει τα πάντα και όμως μετά από τρεις γενιές, βλέπεις τώρα τι γίνεται!

Δεν αφήνει ο Θεός. Ούτε και τις αμαρτίες των παιδιών της σημερινής εποχής θα τις κρίνη το ίδιο

με τις αμαρτίες των παιδιών της δικής μας εποχής.


- Γέροντα, πώς συμβαίνει μερικά παιδιά που ζουν κοσμική ζωή, όταν τίθεται θέμα πίστεως, να δίνουν πολύ σωστές απαντήσεις;

- Αυτά τα παιδιά είχαν καλή διάθεση, αλλά δεν μπόρεσαν να φρενάρουν τον εαυτό τους και παρασύρθηκαν.

Γι΄ αυτό δίνουν την σωστή απάντηση.

Θέλω να πω, ένας λ.χ. θέλει να πάρη έναν δρόμο· τον θέλει, αλλά δεν μπορεί να τον τραβήξη.

Και αυτόν που βλέπει να τον τραβάη, τον εκτιμάει.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους αφήση ο Θεός, γιατί δεν έχουν κακότητα.

Θα έρθη η ώρα που θα έχουν την δύναμη να τραβήξουν μπροστά.


- Πώς μπορεί, Γέροντα, να πλησιάση κανείς τους νέους που έχουν παραστρατήσει;

Με την αγάπη.

Αν υπάρχη αληθινή, αρχοντική αγάπη, αμέσως οι νέοι το πληροφορούνται και αφοπλίζονται.

Έρχονται στο Καλύβι παιδιά, από χίλιες καρυδιές καρύδια, με διάφορα προβλήματα.

Τους καλωσορίζω, τους κερνώ, τους μιλώ, και σε λίγο γινόμαστε φίλοι.

Ανοίγουν την καρδιά τους και δέχονται και την δική μου αγάπη.

Μερικά, τα κακόμοιρα, είναι τόσο στερημένα! Διψούν για αγάπη.


Φαίνεται αμέσως που δεν ένιωσαν αγάπη ούτε από μάνα ούτε από πατέρα· δεν χορταίνουν.

Έτσι άμα τα πονέσης, άμα τα αγαπήσης, ξεχνούν και τα προβλήματα, και τα ναρκωτικά ακόμη,

φεύγουν και οι αρρώστιες, αφήνουν και τις αταξίες και έρχονται ευλαβικοί προσκυνητές μετά στο Άγιον Όρος.

Γιατί πληροφορούνται κατά κάποιον τρόπο την αγάπη του Θεού.

Και βλέπω έχουν μια αρχοντιά που σου ραγίζει την καρδιά.

Να μη δέχωνται μια οικονομική βοήθεια, ενώ έχουν ανάγκη, αλλά να πιάνουν δουλειά,

για να τα βγάλουν πέρα και να πάνε την νύχτα στο σχολείο.

Αυτά τα παιδιά αξίζει να τα βοηθήση κανείς.

Στον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης υπάρχουν σπίτια, όπου μένουν πολλά παιδιά μαζί,

αγόρια και κορίτσια.

Σε έναν χώρο για τρεις έμεναν δεκαπέντε.

Είναι από διαλυμένες οικογένειες· άλλα κλέβουν, άλλα έχουν φιλότιμο και δεν μπορούν να κλέψουν.


Από χρόνια έλεγα σε πολλούς να τα πλησιάσουν, να τα βοηθήσουν. Είχα πει να κάνουν κανέναν Ναό, να τα συμμαζεύουν.

Τώρα έχουν κάνει ένα εκκλησάκι στον προστάτη των σιδηροδρομικών Απόστολο και Διάκονο Φίλιππο.

Πάντως έχω καταλάβει πως, όταν μικρός κανείς δεν αξιοποιήση τις ευκαιρίες που του δίνονται, πολλές φορές

το εκμεταλλεύεται ο διάβολος. Γιατί λέει η παροιμία· «στην βράση κολλάει το σίδερο»;

Οι σιδηρουργοί, όταν ήθελαν να κολλήσουν δύο σίδερα –μη βλέπετε τώρα που έχουν οξυγόνα κ.λπ.-,

έβαζαν το σίδερο στην φωτιά και έρριχναν ζεστό νερό και βόρακα και, μόλις το έβγαζαν ζεστό

και πετούσε ακόμη σπίθες, τάκα-τάκα κολλούσε. Γιατί, αν τυχόν κρύωνε, δεν κολλούσε.


Το ίδιο θέλω να πω και ο νέος, όταν του δίνωνται ευκαιρίες, αν αδιαφορήση, μετά θα αρχίση να ασχολήται

με τους άλλους, να κρίνη να κατακρίνη, οπότε απομακρύνεται η Χάρις του Θεού.

Ενώ, όταν έχη την θεία ζέση, αν προσέξη, τότε κάνει προκοπή.

Γι΄ αυτό οι γονείς, όσο μπορούν, να βοηθούν τα παιδιά, όταν είναι μικρά.

Τα παιδιά είναι άδειες κασσέττες. Αν γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά Του πάντα.

Αν όχι, είναι πιο εύκολο, όταν μεγαλώσουν, να παραστρατήσουν.

Αν μικρά βοηθηθούν, και να ξεφύγουν αργότερα λίγο, πάλι θα συνέλθουν.

Αν ποτισθή το ξύλο με λάδι, δεν σαπίζει.

Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια, με φόβο Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά.
 


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Κεφάλαιο 4

Η αναίδεια και η έλλειψη σεβασμού


Η παρρησία διώχνει την ευλάβεια



- Γέροντα, η παρρησία από πού προέρχεται;

- Από το Παρίσι… Η παρρησία είναι αναίδεια και διώχνει μακριά τον φόβο του Θεού σαν τον καπνό

που βάζουμε στις μέλισσες, για να απομακρυνθούν από την κυψέλη.


- Γέροντα, πώς θα αποφύγω την παρρησία;

- Να νιώθεις τον εαυτό σου κάτω από όλους. Χρειάζεται ταπείνωση πολλή.

Σαν μικρότερη που είσαι, να έχης σε όλες τις αδελφές σεβασμό και ευλάβεια.

Να λες τον λογισμό σου ταπεινά και όχι να δείχνης ότι τα ξέρεις όλα.

Τότε θα σε χαριτώνη ο Θεός και θα κάνης προκοπή.

Η παρρησία στον υποτακτικό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του, γιατί διώχνει την ευλάβεια.

Συνήθως στην παρρησία επακολουθεί η ανταρσία και έπεται η αναισθησία και η αδιαφορία για τις μικρές αμαρτίες

στην αρχή, τις οποίες σιγά-σιγά συνηθίζει κανείς και τις βλέπει μετά φυσιολογικές·

αλλά ανάπαυση στο βάθος της ψυχής δεν υπάρχει παρά μόνον άγχος.

Ούτε και μπορεί να καταλάβη ο άνθρωπος τι έχει, γιατί η καρδιά εξωτερικά είναι γλιτσιασμένη

και δεν αισθάνεται τις στραβοξυλιές που κάνει.


- Τι σχέση έχει, Γέροντα, η απλότητα με την παρρησία;

- Άλλο πράγμα είναι η απλότητα άλλο η παρρησία.

Η απλότητα έχει και ευλάβεια μέσα της και κάτι το παιδικό. Η παρρησία έχει θράσος.

Και στην ευθύτητα πολλές φορές μπορεί να υπάρχη αναίδεια.

Μέσα στην ευθύτητα και μέσα στην απλότητα πολλές φορές κρύβεται πολλή αναίδεια, όταν δεν προσέχη ο άνθρωπος.

Λέει: «Εγώ είμαι ευθύς χαρακτήρας» ή «εγώ είμαι απλός» και μιλάει με αναίδεια, χωρίς να το καταλαβαίνη.

Άλλο όμως απλότητα άλλο αναίδεια.


- Τι είναι, Γέροντα, η πνευματική συστολή;

- Πνευματική συστολή είναι ο φόβος του Θεού, με την καλή έννοια.

Ο φόβος αυτός, το σφίξιμο αυτό, φέρνει αγαλλίαση, στάζει μέλι στην καρδιά· πνευματικό μέλι!

Βλέπεις, ένα μικρό παιδάκι που είναι συνεσταλμένο σέβεται τον πατέρα του, συμμαζεύεται,

και από την πολλή συστολή δεν κοιτάζει τον πατέρα του.

Πάει να ρωτήση κάτι, κοκκινίζει! Αυτό είναι για να το βάλης στο εικονοστάσι.


Άλλο παιδί σκέφτεται: «Πατέρας μου είναι» και τεντώνεται μπροστά του απρόσεκτα, με θράσος.

Και όταν θέλη κάτι, ζητάει με απαίτηση να του το δώσουν, χτυπάει τα πόδια του κάτω, απειλεί.

Σε μια οικογένεια καλή τα παιδιά κινούνται ελεύθερα.

Υπάρχει ο σεβασμός, χωρίς τα παιδιά να είναι κουμπωμένα· δεν υπάρχει στρατιωτική πειθαρχία.

Χαίρονται τον πατέρα τους, την μάνα τους, και εκείνοι τα χαίρονται.

«Η αγάπη δεν γνωρίζει εντροπή», λέει ο Αββάς Ισαάκ (1).

Έχει θάρρος, με την καλή έννοια. Έχει ευλάβεια, σεβασμό μέσα της αυτή η αγάπη· νικάει δηλαδή τον φόβο.

Ένας έχει συστολή, διστάζει, αλλά και φοβάται, γιατί δεν έχει την πραγματική συστολή.


Άλλος έχει συστολή, αλλά δεν φοβάται, γιατί έχει την πραγματική, την πνευματική συστολή.

Όταν είναι πνευματική η συστολή, αισθάνεται κανείς χαρά.

Το παιδάκι λ.χ. αγαπάει τον πατέρα και την μάνα του με παρρησία, κατά κάποιον τρόπο· δεν φοβάται μην το χτυπήσουν.

Παίρνει το καπέλλο του πατέρα του, και αξιωματικός να είναι, το πετάει και χαίρεται.

Έχει την καλή απλότητα· δεν έχει την αναίδεια. Να ξεχωρίσουμε την απλότητα από την αναίδεια.

Αν λείψη ο σεβασμός, η συστολή, φθάνουμε στην παρρησία, στην αναίδεια.

Και ακούς μετά την κοπέλα να κάθεται ξαπλωμένη και να λέη:

«Μάνα, φέρε μου ένα ποτήρι νερό! Κρύο να είναι!... Α, δεν είναι κρύο. Κρύο σου είπα να μου φέρης».


Έτσι ξεκινούν και φθάνουν ύστερα και λένε: «Και γιατί η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα;» (2)

Μέσα στον φόβο όμως υπάρχει ο σεβασμός και μέσα στον σεβασμό υπάρχει η αγάπη.

Κάτι που το σέβομαι, το αγαπώ κιόλας, και κάτι που το αγαπώ, το σέβομαι.

Η γυναίκα να σέβεται τον άνδρα. Ο άνδρας να αγαπά την γυναίκα.


Αλλά τώρα ισοπεδώνουν τα πάντα και διαλύονται μετά οι οικογένειες, γιατί πιάνουν το Ευαγγέλιο ανάποδα.

«Πρέπει η γυναίκα να υπακούη», λέει ο άνδρας. Μα, αν δεν έχης αγάπη, δεν μπορείς ούτε ένα γατί να υποτάξης.

Αν δεν έχης αγάπη, ο άλλος δεν πληροφορείται, και ούτε ένα ποτήρι νερό δεν μπορείς να του ζητήσης να σου φέρη.

Όταν κανείς σέβεται τον άλλον, τον ίδιο τον εαυτό του σέβεται, αλλά τον εαυτό του δεν τον υπολογίζει.

Ο σεβασμός προς τον άλλον έχει φιλότιμο. Ενώ, όταν προσέχη κανείς τον εαυτό του, αυτό δεν έχει φιλότιμο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά, Λόγος ΝΗ΄, σ. 236.
2) Βλ. Εφ. 5, 33.

[XAPA]

Σεβασμός στους μεγαλυτέρους



- Μερικές φορές, Γέροντα, μιλώ άσχημα στους μεγαλυτέρους. Καταλαβαίνω ότι σφάλλω και το εξομολογούμαι.

- Αφού το καταλαβαίνεις και το εξομολογείσαι, σιγά-σιγά θα σιχαθής τον εαυτό σου, με την καλή έννοια, θα ταπεινωθής,

και τότε θα έρθη η Χάρις του Θεού και θα φύγη αυτή η κακή συνήθεια.


- Γέροντα, καμμιά φορά λέω αστεία και πειράζω τις αδελφές από αγάπη, αλλά φοβάμαι την παρρησία.

- Εσύ είσαι μικρή· δεν κάνει!

Συνήθως σε μια οικογένεια οι μεγάλοι πειράζουν και παίζουν τους μικρούς και όχι οι μικροί τους μεγάλους.

Έτσι χαίρονται και οι μικροί, χαίρονται και οι μεγάλοι.

Δεν ταιριάζει ένας μικρός να πειράζη τον παππού ή την γιαγιά.

Φαντάζεσαι να πηγαίνη το παιδάκι στα καλά καθούμενα να γαργαλεύη τον πατέρα του στον λαιμό;

Άλλο όταν ο μεγάλος τσυγκλάη τον μικρό, και ο μικρός χαίρεται και κινείται με μια καλή άνεση.

Έτσι γίνεται ο μεγάλος μικρός και χαίρονται και οι δύο.


- Γέροντα, όταν πω την γνώμη μου σε έναν μεγαλύτερο για κάτι που μου λέει ο λογισμός ότι δεν είναι σωστό και αντιδράση, πρέπει τότε να συμφωνήσω;

- Όχι, να μη συμφωνής στο κακό. Να λες το σωστό αλλά με καλό τρόπο.

«Μήπως να το κάνουμε έτσι; Σαν λογισμό σου το λέω». Ή να λες: «Έχω αυτόν τον λογισμό».

Τότε γίνεσαι μαγνήτης και ελκύεις την Χάρη του Θεού.

Είναι μερικοί που από συνήθεια και όχι από πρόθεση να πουν την γνώμη τους μιλούν με παρρησία.

Πάντως, όπως και να είναι, χρειάζεται σεβασμός στον μεγαλύτερο.

Αλλά και ο μεγάλος τον θέλει κατά κάποιον τρόπο τον σεβασμό. Και αν έχη και ελαττώματα, έχει όμως και τα καλά του·

έχει μια πείρα κ.λπ.


Εσύ, όταν σε ρωτούν, πες τον λογισμό σου ταπεινά και με σεβασμό, χωρίς να πιστεύης μέσα σου ότι είναι έτσι

όπως το λες εσύ, γιατί ο άλλος μπορεί να ξέρη κάτι άλλο που εσύ δεν το ξέρεις ή δεν το σκέφθηκες.

Όταν κανείς είναι μικρός, τότε, αν λ.χ. ακούση μια συζήτηση για ένα θέμα και σκεφθή κάτι που νομίζει

ότι είναι πιο σωστό, αν πρόκειται για συνομήλικο, πρέπει να πη:

«Μου πέρασε ο λογισμός». Αν πρόκειται για μεγαλύτερο στην ηλικία, πρέπει να πη:

«Μου πέρασε ένας βλάσφημος λογισμός». Και το σωστό να πη κανείς, είναι αναίδεια, αν δεν έχη αρμοδιότητα.


- Όταν λέτε μεγαλύτερο, εννοείτε στα χρόνια ή στην πνευματική ζωή;

- Κυρίως στα χρόνια. Γιατί, βλέπεις, και ένας που είναι σε προχωρημένη πνευματική κατάσταση,

σέβεται έναν μεγαλύτερό του.


- Είναι φυσιολογικό, Γέροντα, να σέβεται κανείς περισσότερο έναν μικρότερο και πιο προοδευμένο πνευματικά από έναν μεγαλύτερο και λιγώτερο προοδευμένο;

- Όχι, δεν είναι σωστή τοποθέτηση αυτή. Ό,τι και αν είναι ο μεγάλος, πρέπει να τον σεβασθής για την ηλικία.

Τον μεγαλύτερο θα τον σεβασθής για την ηλικία και τον μικρότερο για την ευλάβεια.

Όταν υπάρχη σεβασμός, ο μικρός σέβεται τον μεγάλο και ο μεγάλος τον μικρό. Μέσα στον σεβασμό είναι η αγάπη.

Ο Απόστολος Παύλος λέει: «Τω τον φόρον τον φόρον, τω την τιμήν την τιμήν» (1).


- Αν κάνουν παρατήρηση οι μικροί στους μεγάλους, είναι κακό;

- Αυτό είναι το τυπικό της νέας γενιάς.

Αλλά η Γραφή λέει «έλεγξον τον αδελφόν σου» (2), δεν λέει «έλεγξον τον πατέρα σου».

Οι σημερινοί νέοι έχουν λόγο, έχουν το αντάρτικο, δίχως να το καταλαβαίνουν.

Την θεωρούν φυσιολογική αυτήν την συμπεριφορά.

Μιλούν με αναίδεια και σου λένε: «Το είπα απλά».

Έχουν επηρεασθή από αυτό το πνεύμα του κόσμου το αλήτικο, που δεν σέβεται τίποτε.


Δεν υπάρχει σεβασμός στην συμπεριφορά του μικρού προς τον μεγάλο και δεν το καταλαβαίνουν πόσο κακό είναι αυτό.

Όταν ο μικρός λέη κατεστημένο τον σεβασμό στον μεγάλο, για να έχη δήθεν προσωπικότητα, τι περιμένεις;

Χρειάζεται πολλή προσοχή.

Το κοσμικό πνεύμα, το σύγχρονο, λέει: «Μην ακούτε τους γονείς, τους δασκάλους κ.λπ.».

Γι΄ αυτό τα μικρότερα παιδιά γίνονται χειρότερα τώρα.

Μεγαλύτερη ζημιά παθαίνουν ιδίως εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους δεν καταλαβαίνουν τι κακό τα κάνουν

με το να τα θαυμάζουν και να τα θεωρούν σπουδαία, όταν μιλούν με αναίδεια.


Είχαν έρθει στο Καλύβι δυό ξαδελφάκια οκτώ-εννιά χρονών με τον πατέρα τους.

Τα πήρα το ένα δεξιά, το άλλο αριστερά. Ήταν εκεί και ένας γνωστός μου ζωγράφος, πολύ καλό παιδί

και καλλιτέχνης· σε ένα λεπτό, τακ-τακ, τον ζωγραφίζει τον άλλον.

«Διονύση, του λέω, ζωγράφισε τα παιδιά έτσι όπως καθόμαστε μαζί».

«Για να δούμε, λέει, αν τα καταφέρω, γιατί κουνιούνται». Έβγαλε μια κόλλα και άρχισε να ζωγραφίζη.

Πετιέται το ένα και λέει: «Για να δούμε, βρε βλάκα, τι θα φτιάξης!» και να είναι κόσμος μπροστά!


Ο νέος δεν ταράχτηκε καθόλου. «Αυτά είναι τα σημερινά παιδιά, Πάτερ!», μου λέει και συνέχισε να ζωγραφίζη.

Εμένα μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Και ο πατέρας του σαν να μη συνέβαινε τίποτε!

Να λένε έτσι σε άνθρωπο τριάντα χρονών και ο άνθρωπος να κάθεται και να ζωγραφίζη!

Αναίδεια, ασέβεια και πόσα άλλα!... Φοβερό!

Άντε τώρα κάποιο από αυτά τα παιδιά να θελήση να γίνη καλόγερος.

Πόση δουλειά χρειάζεται, για να γίνη αυτό το παιδί σωστός μοναχός!


Όταν οι μανάδες δεν τα προσέχουν, καταστρέφονται τα παιδιά. Όλη η βάση είναι οι μανάδες.

Στην Ρωσία, αν άλλαξε κάτι, είναι γιατί οι μανάδες κρυφά κράτησαν την πίστη, την ευλάβεια και βοήθησαν τα παιδιά.

Ευτυχώς που υπάρχει και λίγο προζύμι από χριστιανικές οικογένειες, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι.


- Αν αυτά τα παιδάκια, Γέροντα, που μεγαλώνουν έτσι, θελήσουν αργότερα να αλλάξουν ή να γίνουν μοναχοί, μπορούν;

Αν πιστέψουν ότι δεν είναι καλό αυτό που έκαναν, θα τα βοηθήση ο Χριστός.

Δηλαδή, αν μπη η καλή ανησυχία στον άνθρωπο, έληξε.

Αλλά, όταν νομίζουν ότι έχουν δίκαιο και λένε για τον ηγούμενο ή την ηγουμένη:

«Τι, δικτάτορα έχουμε εδώ; Πού ακούσθηκε αυτό στην εποχή μας;» πώς να διορθωθούν;

Φθάνουν μερικά καλογέρια σε σημείο να μου λένε τέτοιες χαζομάρες.

Σιγά-σιγά χάνεται τελείως ο σεβασμός.


Έρχονται στο Καλύβι νέα παιδιά και τα περισσότερα κάθονται με το ένα πόδι πάνω στο άλλο

και οι γέροι δεν έχουν που να καθήσουν.

Αλλά, ενώ βλέπουν ότι τα κούτσουρα είναι πιο πέρα, βαριούνται να πάνε δυό βήματα να τα μεταφέρουν, για να καθήσουν.

Πρέπει εγώ να τα φέρω. Και ενώ με βλέπουν που τα κουβαλάω, δεν έρχονται να τα πάρουν.

Νερό θέλουν να πιούν και δεν πηγαίνουν μόνα τους να πάρουν. Πρέπει εγώ να τους φέρω και δεύτερο κύπελλο.


Όχι, αλήθεια, μου κάνει εντύπωση· κοτζάμ παλληκάρια· έρχονται παρέα τριάντα άτομα,

με βλέπουν να φέρνω μια κάσα λουκούμια και ένα μπετόνι νερό, να κουβαλώ και τα κύπελλα,

για να τους βολέψω, να κουτσαίνω, και να μην κουνιούνται,

και να σηκώνεται να με βοηθήση ένας ταξίαρχος, που έχει μπαρουτοκαπνισθή.

Νομίζουν ότι όπως πάνε σε ένα εστιατόριο ή σε ένα ξενοδοχείο και πάει το γκαρσόν,

έτσι και στο Καλύβι θα έρθη το γκαρσόν.


Πέντε-έξι φορές έχω κάνει το εξής: κάνω τον κόπο, φέρνω το νερό και το χύνω μπροστά τους.

«Εγώ να σας φέρω το νερό, παλληκάρια, τους λέω, αλλά δεν σας βοηθάει αυτό!»

Στα αστικά αυτοκίνητα βλέπεις μικρά παιδιά να κάθωνται και οι γέροι να στέκωνται όρθιοι.

Νέοι να κάθωνται με το ένα πόδι πάνω στο άλλο και μεγάλοι να σηκώνωνται, για να δώσουν την θέση τους σε έναν γέρο.

Οι νέοι δεν την δίνουν.

«Την πλήρωσα, λένε, την θέση» και κάθονται χωρίς να υπολογίζουν κανέναν.


Παλιότερα τι πνεύμα υπήρχε! Οι γυναίκες κάθονταν στα σοκάκια δεξιά και αριστερά και,

όταν περνούσε ο παπάς ή ένας ηλικιωμένος, σηκώνονταν.

Πόσες φορές αγανακτώ! Να είναι ηλικιωμένοι, σοβαροί άνθρωποι και με αξιώματα και να βλέπης κάτι παιδιά

με μια αναίδιεα να διακόπτουν την συζήτηση, να λένε χαζομάρες και να το θεωρούν κατόρθωμα.

Τα κάνω νόημα να σταματήσουν, τίποτε. Πρέπει να τα κάνης ρεζίλι, για να σταματήσουν· αλλιώς δεν γίνεται!

Σε κανένα Πατερικό δεν γράφει να μιλούν έτσι οι νέοι.


Το Γεροντικό λέει, «είπε Γέρων», δεν λέει «είπε νέος». Παλιά οι μικροί δεν μιλούσαν μπροστά στους μεγάλους

και χαίρονταν που δεν μιλούσαν. Ούτε κάθονταν εκεί που κάθονταν οι μεγάλοι.

Είχαν μια συστολή, μια ευλάβεια, κοκκίνιζαν, όταν μιλούσαν σε έναν μεγαλύτερο.

Και αν μιλούσε κανένα παιδί άσχημα στους γονείς του, δεν θα έβγαινε στην αγορά από ντροπή.

Και στο Άγιον Όρος, αν δεν είχε άσπρα γένια κανείς, δεν έμπαινε στον χορό να ψάλη.

Τώρα βλέπεις και δόκιμοι μαζεύονται και προδόκιμοι!...


Τέλος πάντων, αλλά τουλάχιστον να μάθουν να κινούνται με σεβασμό και ευλάβεια.

Και βλέπεις μαθητή της Αθωνιάδος να λέη στον Σχολάρχη, που είναι και Δεσπότης:

«Άγιε Σχολάρχα, θα μιλήσουμε ίσος προς ίσον». Εκεί φθάνουν! Και το κακό είναι που σου λέει:

«Γιατί, τι είπα; Δεν το καταλαβαίνω».

Δεν λέει: «Με συγχωρήτε, έχει ευλογία να πω έναν λογισμό; Μπορεί να είναι και ανοησία»,

αλλά ένα και ένα σαν να μη συμβαίνη τίποτε: «Η γνώμη σου και η γνώμη μου».


Κατάλαβες; Αυτό το πνεύμα δυστυχώς μπήκε και στην πνευματική ζωή και στον Μοναχισμό.

Ακούς δόκιμους μοναχούς να λένε: «Ενώ του το είπα του Γέροντα, δεν με καταλαβαίνει! Επανειλημμένως του το είπα».

«Καλά, πώς το λες αυτό το «επανειλημμένως»; Έτσι είναι σαν να λες: «Δεν διορθώθηκε ο Γέροντας»».

«Γιατί, λέει, δεν μπορώ να εκφέρω την γνώμη μου;»

Είναι να τινάζεσαι στον αέρα με κάτι τέτοια. Και στο τέλος σου λέει:

«Στενοχωρέθηκες; Με συγχωρής».

Να τον συγχωρήσω όχι γι΄ αυτά που είπε, αλλά γιατί ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002



1) Ρωμ. 13, 7
2) Βλ. Ματθ. 18, 15