Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Πάλι θα γυρίσουν στα παλιά


Αργότερα οι άνθρωποι θα εκτιμήσουν που κρατούν οι Χριστιανοί σήμερα

την τιμή, την πίστη και όλο το μεγαλείο της Εκκλησίας.

Και να δήτε, θα γυρίσουν πάλι στα παλιά.

Όπως έγινε και με την αγιογραφία· μια εποχή δεν μπορούσαν να καταλάβουν την βυζαντινή τέχνη

και χτυπούσαν τις τοιχογραφίες με το σκεπάρνι, για να ρίξουν τον παλιό σοβά και να τον ξαναφτιάξουν,

για να αγιογραφήσουν άλλες εικόνες, της Αναγεννήσεως.


Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, αναγνώρισαν την αξία της βυζαντινής τέχνης.

Μάλιστα πολλοί που δεν έχουν και ευλάβεια, ακόμη και άθεοι, πάνε σιγά-σιγά και ξεσκεπάζουν

τις παλιές τοιχογραφίες που έχουν σκεπαρνιές.

Έτσι και όλα αυτά που πετούν τώρα για άχρηστα σιγά-σιγά θα τα αναζητήσουν.

Βλέπεις και με την βυζαντινή μουσική πώς τα πράγματα έρχονται στην θέση τους;


Μικρά παιδιά έχουν μάθει βυζαντινή μουσική. Παλιότερα δύσκολα εύρισκες έναν που να ήξερε βυζαντινή μουσική.

Τώρα μικρά παιδιά ξέρουν, και οι άλλοι προβληματίζονται μετά.

Και τι γλυκά «γυρίσματα» (1) έχει η βυζαντινή μουσική!

Ιδίως τα καθαρά βυζαντινά έχουν διάφορα όμορφα, γλυκά γυρίσματα.

Άλλα λεπτά σαν το αηδόνι, άλλα σαν απαλό κυματάκι, άλλα δίνουν μια μεγαλοπρέπεια.


Όλα αποδίδουν, τονίζουν τα θεία νοήματα. Όμως σπάνια να ακούσης αυτά τα όμορφα γυρίσματα.

Οι περισσότεροι που ψέλνουν τα λένε λειψά, κουτσουρεμένα, καλουπωμένα. Αφήνουν κενά, τρύπες!

Και το κυριώτερο, τα λένε χωρίς τόνο. Απορώ· δεν έχουν οξείες αυτά τα βιβλία τους;

Σαν την σημερινή γραμματική είναι χωρίς τόνους, χωρίς οξείες; Τελείως ρηχά τα λένε.

Όλα τα πάνε ίσια, λες και πέρασε οδοστρωτήρας και τα ισοπέδωσε όλα!


«Πα-νη-ζω, πα-νη-ζω» (2), πανίζουν-πανίζουν τον φούρνο και ψωμί δεν βγάζουν!

Άλλοι πάλι τονίζουν χωρίς καρδιά και τσιρίζουν.

Άλλοι τα τονίζουν όλα δυνατά, τα λένε και όλα ίσια, όλα καρφωτά,

και νομίζεις χτυπούν καρφιά με το σκεπάρνι.

Ναι, αλήθεια, ή τελείως άτονα ή σκληρά! Δεν σε ξεσηκώνουν εσωτερικά· δεν σε αλλοιώνουν.


Ενώ πόσο γλυκειά είναι η καθαρή βυζαντινή μουσική! Ειρηνεύει, μαλακώνει την ψυχή.

Η σωστή ψαλμωδία είναι το ξεχείλισμα της εσωτερικής πνευματικής καταστάσεως.

Είναι θεία ευφροσύνη!

Δηλαδή ευφραίνεται η καρδιά από τον Χριστό και με καρδιά ευφροσύνη μιλάει ο άνθρωπος στον Θεό.

Όταν συμμετέχη κανείς σ’ αυτό που ψάλλει, τότε αλλοιώνεται, με την καλή έννοια,

και ο ίδιος και οι άλλοι που τον ακούνε.


Πριν από χρόνια κάποιος παλιός ψάλτης πήγε στο Άγιον Όρος και έγινε ρεζίλι.

Οι Πατέρες έψελναν παραδοσιακά.

Τον πήραν και αυτόν μαζί τους να ψάλη, αλλά αυτός δεν έκανε τα «γυρίσματα», γιατί δεν τα ήξερε.

Οι Αγιορείτες τα είχαν από παράδοση. Μετά προβληματίσθηκε και αυτός και μερικοί άλλοι.

Μπήκε η καλή ανησυχία, έψαξαν, διάβασαν, άκουσαν παλιούς παραδοσιακούς ψάλτες

και βρήκαν τα «γυρίσματα» που είχαν οι παλιοί.


Και οι Τούρκοι την μουσική την πήραν από το Βυζάντιο, όταν ήρθαν στην Μικρά Ασία.

Γι’ αυτό οι τουρκικοί αμανέδες, κατά κάποιο τρόπο, συγκινούν, και λέει ο λαός:

«Τουρκικά να τραγουδάς, γαλλικά να μιλάς και ελληνικά να γράφης».

Όχι ότι όλοι οι Τούρκοι έχουν καλή φωνή, αλλά, ακόμη και όσοι δεν έχουν, τραγουδούν με καημό, με μεράκι.


Μερικοί δικοί μας δεν ξέρουν ότι οι αμανέδες είναι βυζαντινοί και λένε πως εμείς πήραμε

την βυζαντινή μουσική από τους Τούρκους!

Μα οι Τούρκοι, όταν ήρθαν από τα βάθη της Ασίας, δεν είχαν ούτε μουσική

ούτε άλλο τίποτε και πήραν τον ήχο από την βυζαντινή μουσική.


- Γέροντα, οι Καθολικοί πώς αναπαύονται στο αρμόνιο;

-Γιατί; «Εκλαΐκευση», σου λένε!

Εσύ θυμάσαι εκείνες τις καθολικές καλογριές στην Γαλλία, που έψαλλαν στην Ανάσταση το «Χριστός ανέστη»

και χόρευαν σύγχρονο χορό με μια εικόνα;

Έκαναν… Πάσχα! Την εικόνα την κρατούσε η Γερόντισσά τους! Αλλοίωση, αλλοίωση, και δες πού έφθασαν.

Άκουσα μια φορά έναν νέο μοναχό που έψαλλε μια Δοξολογία λίγο παράξενη.


«Καλά, είπα μέσα μου, τι είναι αυτό που λέει;» Τον ρωτάω μετά: «Τίνος είναι αυτή η Δοξολογία;»

«Του Πέτρου Πελοποννησίου, μου λέει, αλλά την διόρθωσα». «Την διόρθωσες;» του λέω.

«Καλά, μου λέει, δεν έχω και εγώ το δικαίωμα να διορθώσω;»

«Να φτιάξης μια δική σου Δοξολογία, άμα θέλης· όχι να χαλάσης την άλλη».

Πήγε και έκανε αλλαγές και μετά θα έλεγε:

«Αγιορείτικο είναι». χρειάζεται πολλή προσοχή.


Να μην αλλοιώση κανείς αυτά τα παλιά.

Άμα θέλη, ας φτιάξη κάτι δικό του και ας βάλη και το όνομά του· έχει δικαίωμα.

Αλλά να παίρνη και να αλλοιώνη τα παλιά, είναι ανευλάβεια.

Σαν ένας που δεν ξέρει αγιογραφία να πάη να διορθώση μια παλιά εικόνα.

Άμα θέλη, ας φτιάξη μια εικόνα δική του, όχι να καταστρέψη μια άλλη εικόνα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Έτσι ονόμαζε ο Γέροντας τα φωνητικά μελωδικά σχήματα ή ποικίλματα ή σημάδια της βυζαντινής μουσικής, που δηλώνονται κυρίως με τους χαρακτήρες ποιότητος ή εκφράσεως και συμβάλλουν στην καλλιέπεια των μελωδιών.
2) Νότες της βυζαντινής μουσικής.

[XAPA]

Χωρίς πίστη δεν μπορεί να σταθή ο κόσμος



Πήγαιναν να καταργήσουν την θρησκεία, γιατί νόμιζαν ότι η θρησκεία δημιουργεί προβλήματα.

Τώρα σιγά-σιγά βλέπουν ότι ο άνθρωπος, όταν δεν πιστεύη, δεν έχει φρένο και γίνεται θηρίο·

δεν μπορεί να σταθή χωρίς ιδανικά.

Ένας δημοσιογράφος πήγε σε έναν παλιό πολιτικό, κομμουνιστή, και τον ρώτησε:

«Τι πρέπει να προσέξουν οι σημερινοί πολιτικοί για να πετύχουν και τι για να μην αποτύχουν;»

Και εκείνος του απάντησε: «Εμείς αποτύχαμε, γιατί τα βάλαμε με την Εκκλησία».


Οι κομμουνιστές δηλαδή που δεν πιστεύουν, που δεν έχουν ούτε υλικό ενδιαφέρον ούτε πνευματικό ανέβασμα,

κατάλαβαν ότι με τον Θεό δεν μπορούν να τα βάλουν.

Τώρα (1) στην Σερβία άρχισαν να χτίζουν Ναούς σε μερικά μέρη.

Είδαν μετά από στατιστική ότι όπου υπάρχει Εκκλησία υπάρχουν λιγώτεροι ψυχοπαθείς,

γίνονται λιγώτερα εγκλήματα κ.λπ.


Δεν πιστεύουν, αλλά, για να μη δίνουν ψυχοφάρμακα, κάνουν Ναούς.

Αφού και ο Τσαουσέσκου, παρ’ όλο που ήταν «τσαούσης του αίσχους»,

παρ’ όλο που έλεγε ότι ο Χριστιανισμός είναι το όπιο του λαού κ.λπ.,

αλλά έλεγε κιόλας ότι οι Χριστιανοί είναι καλοί άνθρωποι.

Γιατί, όσοι πίστευαν, είχαν φρένο· δεν έκαναν αταξίες.

Ενώ οι άλλοι που δεν πίστευαν, τα έκαναν γυαλιά-καρφιά.


Πόσους Αγίους θα έχουμε από την Ρωσία!

Τώρα τα βάζουν με τον Κομμουνισμό. Και οι άλλοι πώς πάνε να τα δικαιολογήσουν όλα!

«Ο Λένιν και ο Μαρξ, λένε, συμφωνούσαν με τον Χριστό, αλλά δεν είχαν καταλάβει το πνεύμα Του,

γι’ αυτό έκαναν εγκλήματα κ.λπ.».

Και αυτό, γιατί έχουν ξεσηκωθή οι Χριστιανοί: «Θέλουμε να επανέλθουμε στην παλιά μας παράδοση, στην θρησκεία μας».

Και επειδή δεν μπορούν να συγκρατήσουν τώρα τον κόσμο, λένε και αυτοί: «Να επανέλθουμε στην παλιά μας παράδοση»!

Γιατί όλα αυτά που έκαναν στην Επανάσταση τα έκαναν, γιατί τάχα δεν είχαν καταλάβει το πνεύμα του Χριστού!


Θα έρθη η ώρα που και οι άπιστοι άρχοντες, όχι μόνον οι πιστοί, θα καταλάβουν ότι, αν δεν υπάρχη πίστη,

δεν μπορεί να σταθή ο κόσμος, και θα επιβάλουν κάπου να πιστεύουν, για να κρατούν τον κόσμο.

Μετά από χρόνια, μια μέρα αν δεν κάνης προσευχή, θα σε κλείνουν φυλακή!

Θα δίνης λογαριασμό στον άρχοντα αν προσευχήθηκες ή όχι!...

Θα έρθουν έτσι τα πράγματα στην θέση τους.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ειπώθηκε τον Ιούνιο του 1985.

[XAPA]

Να αφήσουμε μια καλή παράδοση



- Πώς μερικά μέρη, Γέροντα, έχουν καλούς ανθρώπους;

-Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άφησαν μια καλή σειρά και τώρα συνεχίζεται μια καλή παράδοση.

Δεν είναι ότι το χώμα βγάζει καλούς ανθρώπους!

Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται.

Εκεί στην Ήπειρο ήταν κάποιο χωριό, κοντά στα αλβανικά σύνορα, που οι κάτοικοί του πήγαιναν στον Εσπερινό,

στην Θεία Λειτουργία, όποτε είχε, ακόμη και στο Απόδειπνο.


Και πώς να πη κανείς;- ζούσαν τον Παράδεισο και από αυτήν την ζωή, θα πάνε και στον Παράδεισο στην άλλη ζωή.

Αυτοί βοήθησαν τον εαυτό τους, βοήθησαν και την άλλη γενιά, και δημιούργησαν μια καλή συνέχεια.

Και όταν οι απόγονοί βρεθούν σε μια παράδοση καλή, συνεχίζεται μια παράδοση καλή.

Στο διπλανό ακριβώς χωριό όλοι έκλεβαν.

Έναν παπά έβγαλε το χωριό αυτό, και αυτός έκλεβε εικόνες από την Εκκλησία!

Όχι ότι σ’ αυτό το χωριό ήταν το χώμα τέτοιο, αλλά οι άνθρωποι εκεί είχαν αυτήν την κακή συνήθεια.


Άφησαν έτσι μια κακή σειρά, και αυτή η παράδοση η κακή συνεχίζεται.

Θέλει πολλή δουλειά, για να έρθη εκεί μια καλή παράδοση.

Και βλέπεις, όταν κάποιος είναι κακός, προσπαθούν να αποδείξουν όλοι πως δεν είναι από τον τόπο τους·

ψάχνουν για την καταγωγή του.

Όταν είναι κάποιος άγιος, κοιτάνε ποιος θα προλάβη να τον κάνη δικό του!

Σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό· ενώ είναι Στερεοελλαδίτης, τον έβαλαν στους Ηπειρώτες Αγίους,

επειδή ο πατέρας του ήταν από τα Γραμμενοχώρια της Ηπείρου· ήθελε - δεν ήθελε ο Άγιος!


Γνώρισα έναν οικογενειάρχη που, όταν μιλούσε, κουνούσε το δάκτυλό του συνέχεια και νευρικά.

Μετά και τα παιδιά του, όταν μιλούσαν, κουνούσαν και εκείνα το δάκτυλό τους!

Γιατί τα παιδιά παίρνουν όλες τις συνήθειες του πατέρα. Τις αντιγράφουν ακριβώς.

Ο σκοπός όμως είναι να παίρνη κανείς μόνον το καλό, γιατί διαφορετικά θα διαιωνίζεται το κακό.

Θυμάμαι έναν που πήγε σε ένα ιδιόρρυθμο Μοναστήρι, αλλά δεν αναπαυόταν.


Του λέει ο Γέροντάς του: «Κάθησε, τέκνον μου, θα αλλάξουν τα πράγματα».

Και το «τέκνον» του του λέει: «Γέροντα, πώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα;

Ο υποτακτικός του Γερο-τάδε είναι ακριβώς όπως ο Γερο-τάδε. Ο υποτακτικός του τάδε είναι ακριβώς όπως εκείνος.

Οπότε πώς θ’ αλλάξουν τα πράγματα;»

Όταν υπάρχη ένα παλιό κακό σε ένα Μοναστήρι ή σε μια συνοδία και οι υποτακτικοί δεν έχουν την καλή ανησυχία

και αντιγράφουν ό,τι βρουν, τότε διαιωνίζεται μια κατάσταση κακή.


Ενώ, όταν υπάρχη η καλή ανησυχία στους υποτακτικούς, τότε μπορεί να αλλάξη μια κακή κατάσταση και να γίνη καλή.

Έτσι μπορεί να διαιωνισθή και το καλό και το κακό.

Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι όλα αυτά που έχουμε τώρα, είτε Πατερικά είτε Τυπικά, είναι κουκολόι·

δηλαδή σαν μερικά απομεινάρια που μένουν μετά τον τρύγο.

Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε να κρατηθή λίγη μαγιά.


Έχουμε χρέος σαν Χριστιανοί και δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε μια κακή παράδοση.

Πριν από λίγα χρόνια (1) μαζεύτηκαν στην Γενεύη θεολόγοι, καθηγητές Πανεπιστημίου κ.λπ. και έκαναν Προσύνοδο.

Είπαν να καταργήσουν την νηστεία των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων και από την νηστεία της Μεγάλης

Σαρακοστής να κόψουν κανα - δυό εβδομάδες, αφού ο κόσμος δεν τις κρατάει.


Πήγαν και καθηγητές από ’δω. Τόσο πολύ αγανάκτησα, όταν ήρθαν και μου το είπαν, που έβαλα τις φωνές:

«Δεν καταλαβαίνετε τι κάνετε; Αν ένας είναι άρρωστος, δικαιούται να φάη· δεν έχει κανόνα.

Αν ένας δεν είναι άρρωστος, αλλά από αδυναμία έφαγε, να πη: «Θεέ μου, να με συγχωρέσης»,

να ταπεινωθή, να πη ένα «ήμαρτον».

Δεν θα τον κρεμάση ο Χριστός. Αν όμως δεν είναι άρρωστος, τότε να κρατήση την νηστεία.


Ο αδιάφορος πάλι τρώει και δεν τον νοιάζει. Οπότε το πράγμα πάει κανονικά.

Αν οι περισσότεροι δεν κρατούν τις νηστείες, και μάλιστα χωρίς σοβαρό λόγο,

και πάμε να αναπαύσουμε τους περισσότερους και να τις καταργήσουμε, πού να ξέρουμε πώς θα είναι η άλλη γενιά;

Μπορεί να είναι πιο καλή και να μπορή να κρατήση τέτοια ακρίβεια!

Με ποιο δικαίωμα να τα καταργήσουμε όλα αυτά, αφού το πράγμα είναι απλό;»


Οι Δυτικοί έχουν μια ώρα νηστεία πριν από την Θεία Κοινωνία. Θα πάμε κι εμείς με αυτό το πνεύμα;

Να ευλογούμε τις αδυναμίες μας, τις πτώσεις μας;

Δεν έχουμε δικαίωμα για τις αδυναμίες μας να κάνουμε έναν Χριστιανισμό στα μέτρα μας.

Και λίγοι να είναι που μπορούν, πρέπει γι’ αυτούς να κρατηθή η τάξη.

Ο άρρωστος, αν βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον, να φάη χωρίς να τον δουν οι άλλοι, και σκανδαλισθούν.

Ας πάρη λ.χ. το γιαούρτι να το φάη στο σπίτι του.


Μου είπε ένας: «Αυτό είναι υποκρισία».

«Γιατί δεν πας, του λέω, να αμαρτήσης στην πλατεία, για να είσαι πιο ειλικρινής;» Πώς τους τα παρουσιάζει ο διάβολος!

Κάνουμε μια Ορθοδοξία δική μας και ερμηνεύουμε έτσι και τα Πατερικά και το Ευαγγέλιο!

Στην εποχή μας που υπάρχουν τόσοι μορφωμένοι έπρεπε να λάμπη η Ορθοδοξία.

Εδώ ένας Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης τι έκανε! πόσους λόγους έγραψε, πόσα βιβλία, όλα τα Συναξάρια·

όλες τις βιβλιοθήκες απ’ έξω τις ήξερε! Ούτε φωτοτυπικό είχε ούτε κομπιούτερ!

Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός. Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο.


Λίγο-πολύ θα πονάη και την Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που έχει ως Έλληνας.

Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται, ανησυχεί, προσεύχεται.

Αλλά αν πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής γι’ αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο»,

θα είναι σαν μια τετράγωνη ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση.

Σκοπός είναι να σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος. Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα.


Και αν γίνη σωστός Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός πιο πολύ

και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα.

Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να γράψουν. Καταλάβατε;

Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες οι ενέργειές του είναι φωτισμένες.


Τέτοια κληρονομιά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας.

Θα δώσουμε λόγο στον Θεό.

Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο.

Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού.

Οι πρώτοι Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία υπάρχει!...


Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε να διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινώμαστε πιο αδιάφοροι;

Αν σήμερα έχουμε λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν;

Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι.

Και κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την πίστη τους, και πώς τώρα,

χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν!


Όσοι δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.

Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;»

Ακούς κουβέντα; Άντε να λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα.

Δωσ’ τους χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την τιμή ούτε για την ελευθερία.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας·

και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.


Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε

και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας.

Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος!

Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις,

έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.

Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε

να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Ειπώθηκε το 1992.

[XAPA]

Λόγοι B' Αγίου Παϊσίου


Εισαγωγή στους λόγους του Γέροντα.


«Για να πέρασης στην βουλή τού Θεού, πρέπει να γίνεις "βουλευτής" του Θεού,
όχι "βολευτής" του εαυτού σου».



- Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;

- Εσείς πώς τα βλέπετε;


- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.

- Η ησυχία που επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται.

Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε.

Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση!

Ή τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο.

Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του.

Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια.

Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει.


Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι.

Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια.

Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλώνια.

Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων (1), να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82° Ψαλμό:

« Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης...».

Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.


Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο.

Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού μένει στην Αγγλία:

«Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς».

Βλέπεις εκεί ο πατέρας να παίρνει την κόρη, η μάνα τον γιό.

Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα..., ντρέπομαι να τα πω.

Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια.


Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε

και να υψώνουμε τα χέρια στον Θεό.

Να κοιτάξουμε πως να αμυνθούμε κατά του κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν.

Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλμικό:

«Θοϋ τους άρχοντας αυτών ως τον Ώρήβ και Ζήβ καί Ζεβεέ καί Σαλμανά..., οϊτινες είπαν κληρονομήσωμεν έαυτοϊς τό άγιαστήρων τού Θεού» (2).


Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι ζαλισμένοι οι άνθρωποι.

Ό κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου...»

και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες.

Ύστερα ή κατεύθυνση τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο που θα φυσήξει.

Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν.

Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει... «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο καημένος ζαλισμένος.


Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά,μία σιγουριά.

Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξει νέα βλαστάρια.

Υπάρχει μία μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός.

Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται,

και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα.

Αυτοί οι άνθρωποι της .προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε.


Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει;

Ούτε τώρα θα χαθούμε.

Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης.

Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία μπόρα θα είναι.

Δεν σας τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, αλλά για να ξέρετε που βρισκόμαστε.

Για μας είναι μία μεγάλη ευκαιρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο.

Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις

και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες.


Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει η θεία Χάρις.

Αυτό που θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή ανησυχία: που βρισκόμαστε, τι θα συναντήσουμε,

για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε.

Ή ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγαπημένοι.

Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη.

Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Βλ. Δαν.2-2, Προσευχή Άζαρίου και Ύμνος των Τριών Παίδων
2) Ψαλμ. 82,12-13 καί βλ. Κριτ. 7 καί 8.

[XAPA]

Ο Θεός θα δώσει τη λύση.



Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή,

γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο.

Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση. Θα πάρει σκούπα ο Θεός!

Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει

στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.


Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση.

Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά που άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε.

Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε:

«Παναγία μου, τι θα γίνει μ' αυτήν την κατάσταση;».


Μία φορά πού προσευχόταν με πόνο στην Παναγία, βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα - ήταν η Παναγία -

που έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε.

Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει:

«Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω». Και άρχισε να σκουπίζει. Υστέρα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό.

Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.


Ο Θεός ότι δεν είναι σωστό θα το πετάξει πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι.

Δουλεύει ό διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό.

Σπάζουν λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό.

Γι' αυτό μη στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα

και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα.

Θα αμειφθούν αυτοί πού θα βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός που κάνει το κακό.


Τελικά ο Θεός θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε

σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.

Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη, γι' αυτό αφαιρούν σιγά - σιγά από καμμιά πέτρα,

για να σωριασθεί το οικοδόμημα της πίστεως.

Όλοι όμως ευθυνόμαστε για το γκρέμισμα αυτό· όχι μόνον αυτοί που αφαιρούν τις πέτρες και το γκρεμίζουν,

αλλά και όσοι βλέπουμε να γκρεμίζεται και δεν προσπαθούμε να το υποστυλώσουμε.

Οποίος σπρώχνει στο κακό τον άλλον θα δώσει λόγο στον Θεό γι' αυτό.

Και ο διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε εκείνον να κάνη κακό στον συνάνθρωπο του και δεν αντιδρούσε.

Ο κόσμος εύκολα πιστεύει έναν άνθρωπο που έχει τον τρόπο να πείθει.


- Ο λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο.

-Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο.

Βλέπεις, τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν μυαλό, ενώ ο άνθρωπος που φεύγει

μακριά από τον Θεό γίνεται χειρότερος από το μεγαλύτερο θηρίο!

Κάνει μεγάλο κακό. Το δυνατό ξίδι γίνεται από το χαλασμένο κρασί. Τα άλλα τα τεχνητά ξίδια δεν είναι τόσο δυνατά...


Πιο φοβερό είναι, όταν ο διάβολος συμμαχήσει με έναν άνθρωπο διεστραμμένο· τότε κάνει διπλό κακό στους άλλους,

όπως ο σαρκικός λογισμός, όταν συμμαχήσει με την σάρκα, τότε κάνει μεγαλύτερο κακό στην σάρκα.

Για να συνεργασθεί ό διάβολος με έναν τέτοιο άνθρωπο, πρέπει αυτός να είναι υπολογίσιμος,

να έχει κακή προαίρεση, κακία.

Στην συνέχεια, Θεός φυλάξοι, αυτοί θα φέρουν δυσκολίες, θα στριμώξουν ανθρώπους, μοναστήρια.


Η Εκκλησία, ο Μοναχισμός, θα τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμποδίση στα σχέδια τους.

Μόνον πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμικά.

Θα σηκωθεί ακόμη λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα τα άχρηστα,

και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.

Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξοφλούν χρέη.

Θα γίνουν έτσι τα πράγματα, που δεν θα στενοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία που θα περνάνε

- δεν θα λέει φυσικά «δόξα σοι ο Θεός».


Πόσο ο Θεός μας αγαπά!

Αυτά που γίνονται σήμερα και αυτά που σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από είκοσι χρόνια

που είχε περισσότερη πνευματική άγνοια ο κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα.

Τώρα ξέρει ο κόσμος· η Εκκλησία δυνάμωσε.

Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, και θα φροντίσει γι' αυτά που του χρειάζονται,

φθάνει ο άνθρωπος να πιστεύει και να τηρεί τις εντολές Του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

«Επικατάρατος ό ποιών τα έργα Κυρίου άμελώς» (1)



Παλιά, αν ένας ευλαβής ασχολείτο με την κατάσταση στον κόσμο, δεν πρέπει να ήταν καλά·

ήταν για κλείσιμο στον Πύργο. (2)

Σήμερα (3) αντίθετα, αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρεται και δεν πονάει για την κατάσταση πού επικρατεί στον κόσμο,

είναι για κλείσιμο στον Πύργο.

Γιατί τότε αυτοί πού κυβερνούσαν είχαν Θεό μέσα τους, ενώ σήμερα πολλοί από αυτούς πού κυβερνούν δεν πιστεύουν.

Είναι πολλοί τώρα εκείνοι πού επιδιώκουν να τα διαλύσουν όλα, οικογένεια, νεολαία, Εκκλησία.


Το να ενδιαφέρεται κανείς τώρα και να ανησυχεί για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το έθνος μας είναι ομολογία,

γιατί ή Πολιτεία τα βάζει με τον θείο νόμο.

Ψηφίζει νόμους ενάντιους στον νόμο τού Θεού.

Είναι και μερικοί αδιάφοροι πού ούτε στον θεσμό της Εκκλησίας πιστεύουν ούτε Έθνος παραδέχονται και,

για να έχουν το χουζούρι τους λένε, «ό Απόστολος Παύλος λέει να μην ενδιαφέρεσαι για τα πράγματα τού κόσμου»,

και έτσι αδιαφορούν!


'Αλλά ό Απόστολος Παύλος άλλο εννοούσε. Τότε τα ειδωλολατρικά έθνη είχαν εξουσία.

Μερικοί ξέκοψαν από το κράτος και πίστεψαν στον Χριστό.

Έλεγε λοιπόν ό Απόστολος Παύλος σ' αυτούς «εσείς μην άσχολήσθε με τα πράγματα τού κόσμου»,

(4) για να ξεχωρίζουν από τον κόσμο, γιατί όλος ό κόσμος ήταν ειδωλολατρικός .


Από την στιγμή όμως πού ανέλαβε την εξουσία ό Μέγας Κωνσταντίνος και επικράτησε ό Χριστιανισμός,

δημιουργήθηκε σιγά-σιγά ή μεγάλη χριστιανική παράδοση με τις Εκκλησίες, τα μοναστήρια, την τέχνη,

το τυπικό της λατρείας κ.λπ.

Έχουμε λοιπόν ευθύνη να τα διατηρήσουμε όλα αυτά και να μην αφήσουμε τους εχθρούς της Εκκλησίας να τα διαλύσουν.

Έχω ακούσει και Πνευματικούς να λένε: «Εσείς μην άσχολήσθε μ' αυτά»!


Αν είχαν μεγάλη αγιότητα και έφθαναν με την προσευχή σε τέτοια κατάσταση, πού να μην τους ενδιαφέρει τίποτε,

να τους φιλούσα και τα πόδια.

Αλλά τώρα αδιαφορούν, γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και να καλοπερνούν.

Ή αδιαφορία δεν επιτρέπεται ούτε στους κοσμικούς, πόσο μάλλον στους πνευματικούς ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος τίμιος, πνευματικός, δεν πρέπει να κάνη τίποτε με αδιαφορία.

« Έπικατάρατος ό ποιών τα έργα Κυρίου άμελώς»,λέει ό Προφήτης Ιερεμίας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ίερ.3, 10.
2) Ψηλό οχυρωματικό οικοδόμημα των μονών τού Άγιου Όρους, πού χρησίμευε για την απόκρουση των
πειρατών.
3) Ειπώθηκε τον Ιούνιο τού 1985.
4) Πρβ. Β ' Τιμ. 2,4.

[XAPA]

Να αναπαύουμε τους ανθρώπους πνευματικά


Παλιά στους δέκα οι έξι ήταν θεοφοβούμενοι, οι δύο μέτριοι και οι δύο αδιάφοροι,

άλλα και αυτοί είχαν μέσα τους πίστη. Σήμερα δεν είναι έτσι. Δεν ξέρω πού θα πάει αυτή ή κατάσταση.

Να προσπαθήσουμε τώρα, όσο μπορούμε, να βοηθήσουμε πνευματικά τους ανθρώπους· όπως έγινε τότε

με τον κατακλυσμό, με την κιβωτό τού Νώε, έτσι και τώρα να γλυτώσουν μερικοί, να μή σακατευθούν πνευματικά.

Θέλει πολλή προσοχή, πολλή διάκριση, να δει κανείς τα πράγματα από πολλές πλευρές και να ανάπαυση τους ανθρώπους.


Μήπως έμενα με αναπαύει να μαζεύωνται οι άνθρωποι ή ήθελα να βλέπω τόσο κόσμο;

Όχι, αλλά σ' αυτήν την κατάσταση πού βρισκόμαστε, θέλουν λίγη βοήθεια οι καημένοι οι άνθρωποι.

Εγώ δεν έγινα παπάς, για να μην έχω να κάνω με κόσμο, και τελικά περισσότερο ασχολούμαι με τον κόσμο.

Αλλά ό Θεός ξέρει την διάθεση μου και μου δίνει περισσότερα από όσα θα μου έδινε αν έκανα αυτό πού με ανέπαυε.

Πόσες φορές παρακαλώ την Παναγία να μου οικονομήσει έναν τόπο μακρινό, ήσυχο,

να μή βλέπω, να μην ακούω τίποτε, να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο, άλλα δεν μ’ ακούει

- σε άλλα τιποτένια μ' ακούει.


Βλέπω ότι τώρα ό Θεός, όταν πρόκειται να έχω κόσμο, με βιδώνει στο κρεββάτι με κάποια αρρώστια,

για να ξεκουρασθώ. Δεν μού δίνει την γλυκύτητα πού ένιωθα παλιότερα στην προσευχή,

γιατί δεν θα μπορούσα να αποχωρισθώ από αυτήν.

Τότε, όταν ερχόταν κανείς στο Καλύβι, ζοριζόμουν να βγώ από εκείνη την κατάσταση την πνευματική (1).

Εκεί στο Καλύβι γίνομαι πρόγραμμα των ανθρώπων. Διαβάζω μέσα Ψαλτήρι, άπ' έξω χτυπούν.

Τους λέω «περιμένετε ένα τέταρτο» και αυτοί φωνάζουν: «Έ, Πάτερ, σταμάτα την προσευχή· ό Θεός δεν παρεξηγείται».

Κατάλαβες; Μέχρις εκεί φθάνουν! Δεν είναι μόνον πού θα σταματήσω, αλλά αν βγω, μετά πάει, τέλειωσε.

Ό,τι κάνω μέχρι τότε.

Το πρωί, στις έξήμισι - επτά ή ώρα πρέπει να έχω τελειώσει και τον Εσπερινό, για να είμαι σίγουρος.

«Φως... πρωϊνόν αγίας δόξης» Την ώρα πού τελειώνετε εσείς τον Όρθρο, εγώ έχω τελειώσει

και τα κομποσχοίνια του Εσπερινού.


Αν προλάβω να πάρω αντίδωρο το πρωί, καλά - μετά ούτε τσάι - γίνομαι πτώμα, πέφτω κάτω.

Ακόμη και το Πάσχα, την Διακαινήσιμο, είχα κάνει ένατες, τριήμερα(2) . Μπορείς δεν μπορείς, πρέπει να μπορείς.

Μία μέρα, δεν ξέρω τι εμπόδια είχε ό κόσμος - ίσως είχε φουρτούνα ή θάλασσα και δεν είχε καράβι

- και δεν ήρθε κανείς στο Καλύβι.

Πά, πά, έζησα μία σιναϊτική μέρα, όπως τότε στην σπηλιά της Αγίας Επιστήμης! (3)

Όταν ή θάλασσα έχει φουρτούνα, εγώ έχω μπουνάτσα· όταν έχει μπουνάτσα, τότε έχω φουρτούνα.


Έχω βέβαια την δυνατότητα να πάω κάπου να ησυχάσω.

Ξέρετε πόσοι μού έχουν πει να μού κάνουν τα έξοδα, για να πάω στην Καλιφόρνια, στον Καναδά;

«Έχουμε Ησυχαστήριο, λένε, να 'ρθής».

Αν βρεθώ σε άγνωστο τόπο,θα είναι σαν να βρίσκωμαι στον Παράδεισο.

Δεν θα με ξέρει κανείς, θα έχω το πρόγραμμα μου, θα ζήσω καλογερικά, όπως θέλω.


Βλέπεις όμως, όταν τελειώνει ό πόλεμος, τότε απολύεται κανείς.

Τώρα έχουμε πόλεμο, πνευματικό πόλεμο. Πρέπει να είμαι στην πρώτη γραμμή.

Τι μαρξιστές υπάρχουν, τι μασόνοι, τι σατανιστές και τόσοι άλλοι!

Πόσοι δαιμονισμένοι, πόσοι αναρχικοί, πόσοι πλανεμένοι έρχονται, για να τους επισφραγίσω την πλάνη τους!

Και πόσους μού τους στέλνουν, χωρίς να τους προβληματίσουν, άλλοι για να τους ξεφορτωθούν,

άλλοι για να μη βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα...


Να ξέρατε πόσο στριμώχνομαι και από πόσες μεριές! Πίκρα το στόμα μου από τον πόνο των ανθρώπων.

Μέσα μου όμως νιώθω παρηγοριά.

Αν φύγω, το θεωρώ σαν να φεύγω από την πρώτη γραμμή, σαν να οπισθοχωρώ. Το θεωρώ προδοσία. Έτσι το νιώθω.

Μήπως ξεκίνησα για τέτοια πράγματα ή ξεκίνησα για να βοηθάω μοναστήρια;

Για άλλου ξεκίνησα και άλλου βρέθηκα, και τώρα πώς παλεύω!

Και βλέπεις, ό άλλος δεν μιλάει. Δεν πάει να διαλύσουν την Εκκλησία;


«Δεν πειράζει!», λέει. Πηγαίνει και με τον έναν και με τον άλλον, αρκεί να βολευτεί. Τι να βολευτεί!

Αυτόν τον βολεύει ό διάβολος τελικά. Αυτά είναι άτιμα πράγματα.

Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτό πού με ευχαριστεί, ου, ξέρετε πόσο εύκολο ήταν;

Σκοπός όμως είναι να κάνω όχι αυτό πού βολεύει εμένα, άλλα αυτό πού βολεύει τον άλλον.

Αν σκεφτόμουν πώς να βολευτώ εγώ, έχω την δυνατότητα να βολευτώ σε πολλές μεριές.

Για να πέρασης όμως στην βουλή τού Θεού, πρέπει να γίνεις «βουλευτής» τού Θεού, όχι «βολευτής» τού εαυτού σου.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

1) Ό Γέροντας μετά από μιά έντονη πνευματική κατάσταση πού έζησε - ένιωθε να λειώνει από την αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο σαν την λαμπάδα πού βρίσκεται σε θερμό χώρο - έλαβε την πληροφορία ότι δεν πρέπει να άρνηθή την βοήθεια του προς τους ανθρώπους.
Από τότε διέθετε την ήμερα στους ανθρώπους πού τον
επισκέπτονταν και την νύχτα προσευχόταν για τα ποικίλα προβλήματα τού κόσμου.
Όταν όμως το πλήθος των προσκυνητών αυξήθηκε κατά πολύ, είχε τον λογισμό να απομακρυνθεί σε άγνωστο τόπο, για να διαθέτη όλον τον χρόνο του στην προσευχή. Τότε για δεύτερη φορά είχε πληροφορία να παραμείνει στο Κελλί του, στην
«Παναγούδα», και να αναπαύει τον κόσμο.

(2) Αποχή από φαγητό και νερό μέχρι την ενάτη ώρα βυζαντινή (3 μ.μ.) ή για τρεις ημέρες.

(3) Ό Γέροντας ασκήτεψε στο Σινά, στο ασκητήριο της Άγιας Επιστήμης, τα χρόνια 1962-1964.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η γενιά της αδιαφορίας

Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα.



- Τι είναι αυτό που ακούγεται;

- Αεροπλάνο, Γέροντα!

- Κλείσε το παράθυρο, μην μπει μέσα! Έτσι που είναι παλάβωσε o κόσμος,

και αυτό σιγά-σιγά μπορεί να γίνει!...

Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, παιδεία, υπηρεσίες... Α, δεν τους καίγεται καρφί!

Τίποτε δεν έχουν μέσα τους...



- Γέροντα, ποιος φταίει πού φθάσαμε σ' αυτήν την κατάσταση;

- Μιλάω γενικά• θέλω να πω, μέχρι πού έχει φθάσει η αδιαφορία!

Πήγαινε σε μια σχολή και θα δεις• αν λ.χ. χτυπούν τα παράθυρα από τον αέρα, ζήτημα να βρεθεί ένα παιδί

να τα κλείσει, για να μη σπάσουν.

Αλλα θα χαζεύουν, άλλα θα κοιτάζουν πως χτυπούν, άλλα θα περνούν από 'κει σαν να μη συμβαίνει τίποτε.


Αδιαφορία! Μού έλεγε ένας αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος στις αποθήκες:

«Τρομάζω να βρω έναν στρατιώτη σωστό, να τον βάλω φρουρό στην αποθήκη πετρελαίων,

για να μη βάλουν οι άλλοι καμμιά φωτιά ή η ίδιος μην πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα».

Υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός. Χαλάσαμε τελείως! Πώς μας ανέχεται ο Θεός!


Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιμο!

Στον πόλεμο τού '40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε - πότε κάποια επικοινωνία με τους Έλληνες

φρουρούς και έκαναν καμμιά επίσκεψη στο ελληνικό φυλάκιο. Και να δείτε τι φιλότιμο οι Έλληνες!

Μια φορά πού πήγαν οι Ιταλοί στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ.


Βγάζει τότε μπροστά τους ένας Έλληνας αξιωματικός ένα μάτσο χρήματα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα

- και είχαν αξία τότε αυτά τα χρήματα - και τα ρίχνει για προσάναμμα στην φωτιά,

για να δείξει στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος!

Οι Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία!

Σήμερα μπήκε και σ' εμάς το πνεύμα πού συναντάει κανείς στα κομμουνιστικά κράτη.


Στην Ρωσία, παρόλο πού φέτος (1) είχαν σοδειά, ξέρετε τι πείνα θα έχουν; Δεν θέρισαν το σιτάρι στον

καιρό του• πήγαν το φθινόπωρο να θερίσουν.

Θερίζουν το φθινόπωρο; Αν δεν είναι δικό τους, πώς να το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν;

Ή ζωή τους είναι μία αγγαρεία.


Δεν έχουν τον ζήλο να δημιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δημιουργούσαν.

Με αυτό το ρέμπελο πνεύμα πού μπήκε, με αυτήν την αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο το κράτος.

Βρέχει και είναι απλωμένο το σιτάρι; Δεν τους νοιάζει. Ήρθε η ώρα να φύγουν; Φεύγουν.

Το παίρνει το σιτάρι η βροχή. Την άλλη μέρα θα πάνε στην ώρα τους να μαζέψουν όσο έμεινε!


Όταν όμως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχεις απλωμένο στο αλώνι, αν βρέξει, το αφήνεις να χαθεί;

Δεν θα κοιμηθείς, για να το σώσεις. Και νιώθεις χαρά, αγαλλίαση από την κούραση.


Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα - φέρνει την αποσύνθεση.

Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση.

Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και υστέρα αγαπάει και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του,

την δουλειά του, το χωριό του, τον νομό του, το κράτος του, την πατρίδα του.

Ένας που δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένεια του, δεν αγαπάει τίποτε•

και φυσικά δεν αγαπάει ούτε την πατρίδα του, γιατί και η πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια.

Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε.


Δεν πιστεύει ο άνθρωπος στον Θεό, και μετά ούτε γονείς ούτε οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα

υπολογίζει. Και αυτά είναι που πάνε τώρα να διαλύσουν, γι' αυτό δημιουργούν μία κατάσταση ρεμπελιό.

Μου έγραφε ένας αστυνομικός: «Δεν μπόρεσα να έρθω, γιατί μου έπεσε πολλή δουλειά.

Μείναμε δύο στην περιοχή, ενώ έπρεπε να είμαστε οκτώ».


Ακούς πράγματα; Αντί τώρα να προσθέσουν άλλους δύο, αφήνουν μόνο δύο!

Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Ήρθε μία φορά ένας πατέρας και μου λέει: «Κάνε προσευχή για τον Αγγελο, γιατί θα τον σκοτώσουν».

Τον ήξερα τον γιό του από μικρό παιδί. Τότε υπηρετούσε την θητεία του. «Γιατί, του λέω, τι συμβαίνει;».

«Πήγε μία φορά, μου λέει, και βρήκε τους άλλους να παίζουν χαρτιά, ενώ είχαν υπηρεσία.


Τους έκανε παρατήρηση• δεν τον άκουσαν.

Τους έκανε μετά αναφορά, και ένας από εκείνους τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει».

«Κοίταξε, τού λέω, για να τον σκοτώσουν, δεν τον σκοτώνουν.

Εγώ θα κάνω προσευχή, για να μην περάσουν τον Άγγελο στρατοδικείο, που δεν έπαιζε και αυτός χαρτιά...»!


Έμαθα και κάτι άλλο και είπα: «Δόξα τω Θεό, υπάρχουν ακόμη Έλληνες πού πονούν για την πατρίδα».

Ένας αεροπόρος, επειδή είχαν παραβιάσει τα σύνορα τουρκικά αεροπλάνα, έκανε προσπάθεια να τα

προσπέραση λίγο, για να βγάλει φωτογραφία και να αποδείξει ότι παραβίασαν τα σύνορα.

«Παράτησε το», του φώναζε ό άλλος από τον ασύρματο, αλλά εκείνος επέμενε, προσπαθούσε...


Ο Τούρκος εν τω μεταξύ είχε μεγαλύτερο αεροπλάνο και έτρεχε πιο πολύ και το πήγαινε πιο χαμηλά,

μέχρι πού ο Έλληνας, ο καημένος, βούλιαξε στην θάλασσα!

Και είναι άλλοι που μόνο βόλτες κάνουν με το αεροπλάνο! Πόσο διαφέρει δηλαδή!

Χρειάζεται να μπει κανείς στο νόημα, να αισθανθεί το καλό ως ανάγκη, αλλιώς είναι ένα ρέμπελο πράγμα.


Άντε τώρα να βάλεις κάποιον αγγαρεία να πάει να πολεμήσει!

Θα κοιτάει να φύγει από 'δώ, να γλυτώσει από 'κει.

Όταν καταλάβει όμως τι κακό θα κάνη ο εχθρός, πάει εθελοντής μετά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ειπώθηκε το 1990

[XAPA]

Σήμερα οι άνθρωποι γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους.



Παλιά στην πατρίδα μου, στα Φάρασα, έλεγαν:

«Αν έχεις καμμιά δουλειά, μην την αφήνεις για αύριο.

Αν έχεις καλό φαγητό, άσ' το για αύριο, μήπως έρθει κανένας μουσαφίρης».

Τώρα σκέφτονται: «Να αφήσουμε την δουλειά, μήπως έρθει κανείς αύριο και μας βοηθήσει.

Το καλό φαγητό, ας το φάμε εμείς απόψε!».


Οι περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται.

Ας υποθέσουμε ότι βρέχει, γίνεται κατακλυσμός.

Θα δείτε, οι περισσότερες από σάς θα σκεφθούν μήπως έχουν ρούχα απλωμένα, να πάνε να τα μαζέψουν.

Κακό δεν είναι αυτό, άλλα δεν θα πάνε πιο πέρα.

Τα ρούχα και να βραχούν, πάλι θα στεγνώσουν. Αυτοί όμως πού αλωνίζουν τι θα γίνουν;

Πονάτε γι' αυτούς, για να κάνετε καμμιά ευχή;

Ή πέφτουν κεραυνοί - ζήτημα πέντε - έξι ψυχές να θυμηθούν τους καημένους τους γεωργούς

ή αυτούς πού έχουν θερμοκήπια.


Δεν σκέφτεται δηλαδή τον άλλον ό άνθρωπος, δεν βγαίνει από τον εαυτό του,

άλλα γυρίζει συνέχεια γύρω από τον εαυτό του.

Όταν όμως γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, κέντρο έχει τον εαυτό του· δεν έχει τον Χριστό.

Είναι έξω από τον άξονα πού είναι ό Χριστός.

Για να φθάσει να σκέφτεται τον άλλον, πρέπει ό νους του πρώτα να είναι στον Χριστό.

Τότε σκέφτεται και τον πλησίον και μετά σκέφτεται και τα ζώα και όλη την φύση.

Έχει τον σταθμό του ανοιχτό και, μόλις πάρει το μήνυμα, τρέχει να βοηθήσει.

Άν ό νους του δεν είναι στον Χριστό, δεν δουλεύει ή καρδιά του, γι' αυτό δεν αγαπάει ούτε τον Χριστό

ούτε τον συνάνθρωπο του, πόσο μάλλον την φύση, τα ζώα, τα δένδρα, τα φυτά.


Έτσι όπως κινείσθε, πού να φθάσετε στο σημείο να έχετε επικοινωνία με τα ζώα, με τα πουλιά!

Αν πέσει κανένα πουλί από την σκεπή, θα το ταΐσετε. Αν δεν πέσει από την σκεπή, δεν σκέφτεσθε να το ταΐσετε.

Εγώ βλέπω τα πουλιά· λέω «θέλουν τάϊσμα, τα καημένα»· ρίχνω ψίχουλα κ.λπ., βάζω και νεράκι να πιούν.

Βλέπω άρρωστα κλαδιά στα δένδρα· αμέσως σκέφτομαι να τα κόψω, για να μην κολλήσουν και τα άλλα.

Ή χτυπάει μία πόρτα, ένα παράθυρο, πάει εκεί ό νους μου. θα ξεχάσω τον εαυτό μου, αν μού χρειάζεται κάτι,

άλλα θα κοιτάξω την πόρτα, το παράθυρο, να μη σπάσει, να μη γίνει καμμιά ζημιά.


Παρεμπιπτόντως σκέφτομαι για μένα.

Και αν κανείς σκέφτεται και πονάει για τα δημιουργήματα, πόσο μάλλον θα σκέφτεται τον Δημιουργό τους!

Αν δεν κινείται έτσι ό άνθρωπος, πώς να συντονισθεί με τον θεό;

Έπειτα, και όταν βγαίνετε έξω, ρίξτε καμμιά ματιά γύρω.

Μπορεί κάποιος έστω και από απροσεξία ή από κακότητα - εύχομαι κανείς να μην κάνη κακό - κάτι να πετάξει

και να βάλει φωτιά· γι' αυτό ρίξτε μία ματιά.

Και αυτό στα πνευματικά ανήκει, γιατί και αυτό το βλέμμα έχει αγάπη.


Εγώ βγαίνω έξω από το Καλύβι, ρίχνω μία ματιά προς τα κάτω, μία ματιά προς την σκεπή,

να δω μήπως μυρίζει καμένο.

Άλλο αν έχεις τέτοια πίστη πώς, αν πιάσει φωτιά και κάνης προσευχή, θα σβήσει ή φωτιά.

Διαφορετικά, πρέπει να ενεργήσεις.

Ή, όταν ακούω κρότο, προσέχω να δω τι είναι· πυροβόλο; άσκηση κάνουν; φουρνέλλο;

Ένα και ένα ό νους μου πηγαίνει εκεί, για να κάνω κομποσχοίνι.

Όποιος αδιαφορεί για τον εαυτό του, από αγάπη προς τους άλλους,

το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού βρίσκεται μαζί του, και όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι' αυτόν.


Άλλα ή σημερινή γενιά είναι ή γενιά της αδιαφορίας!

Οι περισσότεροι μόνο για παρελάσεις είναι! Μην τους πεις, αν συμβεί κάτι, να αμυνθούν!

Τώρα όμως και παρελάσεις δεν θέλουν!

Παλιότερα πήγαιναν στις παρελάσεις, άκουγαν και ένα εμβατήριο, κάτι μέσα τους σκιρτούσε!

Σήμερα υπάρχει ένα ρεμπελιό σε μας τους Έλληνες.


Βέβαια άλλοι λαοί είναι ακόμη χειρότερα, γιατί δεν έχουν ιδανικά.

Βλέπεις, οι Έλληνες μπορεί να έχουν ένα σωρό κουσούρια, άλλα έχουν και ένα δώρο από τον Θεό, το φιλότιμο

και την λεβεντιά· όλα τα πανηγυρίζουν.

Οι άλλοι λαοί ούτε στα λεξικά τους δεν έχουν αυτές τις λέξεις.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Έχουμε ευθύνη.(1)


Είχε έρθει στο Καλύβι ένας άθεος μέχρι το κόκκαλο. Αφού είπε διάφορα, μετά μου λέει: «Εγώ είμαι εικονομάχος».

Από εκεί που δεν πίστευε τίποτε, ύστερα έλεγε ότι είναι εικονομάχος.


«Βρε αθεόφοβε, του λέω, εσύ αφού δεν πιστεύεις σε τίποτε, τι μου λες ότι είσαι εικονομάχος;

Τότε, τον καιρό της Εικονομαχίας (2), μερικοί Χριστιανοί από υπερβολικό ζήλο έπεσαν σε πλάνη,

έφθασαν στην άλλη άκρη, και μετά η Εκκλησία τοποθέτησε το θέμα• δεν είναι ότι δεν πίστευαν».

Υποστήριζε εν τω μεταξύ όλη την σημερινή κατάσταση.

Μαλώσαμε εκεί πέρα.


«Καλά, του λέω, κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν,

να κάνουν μηνύσεις για εγκληματίες και να τους απειλούν ο ένας και ο άλλος

και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν;

Και τελικά ποιοί κυβερνούν; Σε αναπαύει αυτή ή κατάσταση; Υποστηρίζεις αυτούς;

Εσύ είσαι εγκληματίας. Γι' αυτό ήρθες; Άντε, φύγε Από εδώ!». Τον έδιωξα.


- Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι που μιλάτε;

- Τι να φοβηθώ; Τον τάφο μου τον έχω ανοίξει.

Αν δεν τον είχα ανοίξει, θα με απασχολούσε που θα κουραζόταν ο άλλος να σκάψει.

Τώρα θα χρειασθεί να ρίξει μόνο λίγους τενεκέδες χώμα...

'Έχω ύπ' όψιν μου έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφημο, πού τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει,

ενώ έχει πεἱ τά πιο βλάσφημα λόγια για Τον Χριστό καί την Παναγία.

Δεν παίρνει και η Εκκλησία μιά θέση να άφορίση μερικούς.

Αυτούς έπρεπε να τους άφορίζη η Εκκλησία. Λυπούνται Τον αφορισμό!


- Γέροντα, τι θα καταλάβουν με Τον αφορισμό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται;

- Τουλάχιστον να φανεί ότι η Εκκλησία παίρνει μια θέση.


- Ή σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τα αναγνωρίζει;


- Ναι. Έγραψε ένας κάτι βλάσφημα για την Παναγία και κανείς δεν μίλησε.

Λέω σε κάποιον: «Δεν είδες τι γράφει εκείνος;».

«Έ, τι να τους κάνης, μου λέει. Θα λερωθείς, αν ασχοληθείς μαζί τους». Φοβούνται να μιλήσουν.


- Τι είχε να φοβηθεί, Γέροντα;

- Να μη γράψουν τίποτε γι' αυτόν και εκτεθεί, και ανέχεται να βλασφημήται η Παναγία!

Να μη θέλουμε να βγάλει ο άλλος το φίδι από την τρύπα, για να έχουμε εμείς την ησυχία μας.

Αυτό είναι έλλειψη αγάπης. Υστέρα αρχίζει ο άνθρωπος να κινείται από συμφέρον.

Γι' αυτό βλέπεις ένα πνεύμα σήμερα: «Με τον τάδε να έχουμε σχέσεις, για να μας λέει καλά λόγια.

Με τον άλλο να τα έχουμε καλά, για να μη μας διασύρει κ.λπ. Να μη μας πάρουν για κοροΐδα, να μη γίνουμε θύματα».

Άλλος αδιαφορεί και δεν μιλάει. «Να μη μιλήσω, λέει, για να μη με γράψουν οι εφημερίδες».


Οι περισσότεροι δηλαδή είναι τελείως αδιάφοροι.

Τώρα άρχισε λίγο κάτι να γίνεται. τόσον καιρό δεν έγραφε κανένας τίποτα.

Είχα βάλει τις φωνές πριν από χρόνια σε κάποιον στο Άγιον Όρος.

«Πολύ πατριωτισμό έχεις», μου λέει.

Πριν από λίγο καιρό ήρθε και με βρήκε: «Όλα τά διέλυσαν, μου λέει, οικογένεια, παιδεία...».

Του λέω και εγώ με την σειρά μου: «Πολύ πατριωτισμό έχεις!».


Όλη αυτή ή κατάσταση έχει κάνει ένα κακό και ένα καλό.

Το κακό είναι ότι καί εκείνοι που είχαν κάτι μέσα τους, άρχισαν να αδιαφορούν,

γιατί λένε: «Εγώ θα σιάξω την κατάσταση;».

Το καλό είναι ότι πολλοί άρχισαν να προβληματίζονται και να αλλάζουν.

Μερικοί έρχονται καί με βρίσκουν και προσπαθούν να δικαιολογήσουν ένα κακό που έκαναν προηγουμένως,

γιατί έχουν προβληματισθεί.


- Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;

- Χρειάζεται διάκριση.

Είναι φορές πού δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας,

γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε.


Σ' αυτά τά δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ότι γίνεται ανθρωπίνως

καί ότι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό.

Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε εκείνο πού μπορούσαμε.

Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι προγονοί μας από τους τάφους.

Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι' αυτήν;


Ή Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωες της,

να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε!

Είναι φοβερό!

Είπα σε κάποιον. «Γιατί δεν μιλάτε; Τι είναι αυτά που κάνει ο τάδε;».

«Τι να πεις, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει».


«Αν βρωμάει όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν.

Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πες, του λέω, "δεν συμφωνώ μ' αυτό". Τίμια πράγματα.

Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;».

Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα.

Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν.


'Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια• άλλαξαν όλο τον κόσμο.

Καί στην βυζαντινή εποχή μιά εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία καί αντιδρούσε ο κόσμος.

Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, καί εμείς να αδιαφορούμε!

Αν η Εκκλησία δεν μιλάει, για να μην έρθει σε ρήξη με το κράτος, αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν,

για να τά έχουν καλά με όλους, γιατί τους βοηθάνε στα ιδρύματα κ.λπ.,


οι Αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα (3), τότε ποιος θα μιλήσει;

Είπα σε κάποιον ηγούμενο: «Αν σας πουν ότι θα σας κόψουν τα επιδόματα, να πείτε:

"Θα κόψουμε και εμείς την φιλοξενία", για να προβληματισθούν».

Οι καθηγητές της Θεολογίας κ.λπ. δεν φωνάζουν, γιατί λένε:

«Είμαστε υπάλληλοι• θα χάσουμε τον μισθό μας, και μετά πώς θα ζήσουμε;».


Τά μοναστήρια εν τω μεταξύ τα έπιασαν με τις συντάξεις.

Γιατί εγώ δεν θέλω να πάρω ούτε αυτήν την ταπεινή σύνταξη του Ο.Γ.Α.;

Ακόμη και ασφαλισμένο σε μιά ασφάλεια του Ο. Γ. Α. να τον έχουν τον μοναχό, και αυτό δεν είναι τίμιο.

Να τον έχουν ασφαλισμένο ως άπορο, Ναι• αυτό τον τιμά.

"Αλλά να τον έχουν ασφαλισμένο στον Ο.Γ.Α., γιατί;

Ό μοναχός άφησε μεγάλες συντάξεις, έφυγε από τον κόσμο και ήρθε στο μοναστήρι, και να πάρει πάλι σύνταξη!

Και να φθάνουμε για την σύνταξη να προδώσουμε Τον Χριστό!


- Δεν εννοείτε, Γέροντα, αν λ.χ. μιά μοναχή δούλεψε ως δασκάλα μερικά χρόνια καί δικαιούται κάποια σύνταξη;

- Καλά, αυτή τέλος πάντων. Τώρα όμως να σου πω, αν και αυτήν την σύνταξη την διάθεση κάπου,

θα πάρει μία γερή σύνταξη από Τον Χριστό.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ειπωθήκαν το 1992
(2) Θρησκευτική έρις που συντάραξε επί έναν αιώνα και πλέον την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (726-843) και έληξε αρχικά με την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο το 787. Την αναζωπύρωση της έριδος από τον Λέοντα Ε’ τον Αρμένιο κατέπαυσε ο Πατριάρχης Μεθόδιος το 843. Εικονομάχοι ονομάζονταν οι Χριστιανοί που αρνούνταν την απόδοση τιμής στις εικόνες.
(3) Ο Γέροντας εννοεί την οικονομική χορηγία (η τα μετοχιακά μισθώματα), δηλαδή ένα ποσό χρημάτων το οποίο το Ελληνικό κράτος ανέλαβε την υποχρέωση από το 1924 να δίνη κάθε χρόνο στις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, επειδή οι Μονές έδωσαν στους πρόσφυγες τα μετόχια τους, από τα οποία είχαν το λάδι, το σιτάρι, το κρασί κ.λπ. της χρονιάς.