Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Ένα κομποσχοίνι γλύτωσε μία ψυχή από την κόλαση!


*Διηγείται ο άγιος Γέρων παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης…απαντώντας σε ερώτηση αν ωφελούν οι προσευχές μας τους άλλους…


-Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωή του Γέροντά μου (Ιωσήφ).

Ο Γέροντάς μου, είχε στον κόσμο μια ξαδέλφη. Αν και η ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ.

Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι η ξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά.

Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς∙ μιλούσε άσχημα κ.λπ. και σ’ αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε.

Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ.

Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει:


–«Εγώ δεν κλαίω παιδί μου που πέθανε αλλά κλαίω γιατί κολάστηκε».

Ωστόσο απ’ εκείνην την ημέρα ο Γέροντας δώστου συνέχεια νηστεία και προσευχή για την ξαδέλφη του.

Ύστερα από αρκετές ημέρες, βλέπω τον Γέροντα πολύ χαρούμενο.

-«Τι συμβαίνει Γέροντα;» .


-«Να σου πω παιδί μου. Αφού όλες τις μέρες δεν ησύχασα να προσεύχομαι και να αγρυπνώ με νηστεία και δάκρυα

για την ξαδερφούλα μου, σήμερα είδα το εξής ευχάριστο και θαυμαστό όραμα.

Ενώ προσευχόμουν βλέπω ζωντανά την ξαδερφούλα μπροστά μου και μου φωνάζει με πολλή αγαλλίαση:

-«Σήμερα είναι η μέρα της σωτηρίας μου. Σήμερα γλύτωσα από την κόλαση. Σήμερα πηγαίνω στον Παράδεισο».


Ξαφνικά την ίδια στιγμή βλέπω τον μακαρίτη τον παπά–Γιώργη μπροστά μου. Αυτός είναι ένας σύγχρονος άγιος.

Όταν ήμουν στον κόσμο τον πρόλαβα. Έβαλε στο μυαλό του, ει δυνατόν, να βγάλει όλους τους αμαρτωλούς από την κόλαση.

Κάθε μέρα λειτουργούσε και μνημόνευε χιλιάδες ονόματα.

Κατόπιν γυρνούσε τα μνήματα και όλη μέρα διάβαζε τρισάγια και μνημόσυνα στους πεθαμένους.

Αφού λοιπόν εν οράματι τον είδα μπροστά μου, τον ακούω και με μεγάλο θαυμασμό μού λέγει:

-«Βρε-βρε ….εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οι πεθαμένοι σώζονται μόνο με λειτουργίες και μνημόσυνα.

Τώρα όμως είδα και κατάλαβα ότι και με τα κομποσχοίνια σώζονται οι κολασμένοι».


Και ξανά με θαυμασμό:

«Και με τα κομποσκοίνια σώζεται ο κόσμος ….!».

Μ’ αυτό το όραμα πληροφορήθηκα ότι η ξαδερφούλα μου σώθηκε,

αλλά μου δείξε ο Θεός και την δύναμιν του κομποσκοινιού ώστε και από την κόλαση να βγάζει ψυχή».

Λέγοντας στον αδελφό συγκινημένος ο Γέροντας αυτά, του έδωσε την ευλογία του και του ευχήθηκε:

-«Άντε στην ευχή μου και κοίταξε να βιαστής όσο μπορείς στην υπακοή και στην ευχή,

αν θέλεις και τον εαυτό σου και τους άλλους να βοηθήσεις».



(βιβλίο: Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης. Ιωσήφ Μ.Δ. σελ. 157-158)


sfa-cryptochristian

[XAPA]

Άγιος Παΐσιος: «Σε μια δύσκολη κατάσταση, αν διαβάσεις Ψαλτήρι, νιώθεις ανακούφιση, λύτρωση, σιγουριά ότι θα βοηθήσει ο Θεός»


~ Θέλει πολλή προσευχή σήμερα. Η μόνη λύση η προσευχή είναι· αλλιώς δεν γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο.

Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! Το χώρισα σε τρία μέρη (107). Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος.

Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή.


– Γέροντα, δεν προλαβαίνω να διαβάσω το Ψαλτήρι.

– Καλά είναι να εξοικονομής λίγη ώρα, για να το διαβάζης μέσα στην ημέρα.

Κι αν δεν έχης πολύ χρόνο, καλύτερα είναι να διαβάσης μισό Κάθισμα (101) και να προσέχης τα νοήματα,

παρά ολόκληρο και να βιάζεσαι. Αυτά τα νοήματα να τα έχης μετά συνέχεια στον νού σου. Το Ψαλτήρι είναι προσευχή.


Μερικοί παρεξηγούν τον Προφήτη Δαβίδ και λένε ότι σε κάποιους Ψαλμούς καταριέται.

Όταν όμως ο Δαβίδ λέη: «Εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς» (102),

δεν εννοεί να εξολοθρευθούν οι αμαρτωλοί, αλλά να μετανοήσουν και να μην υπάρχουν αμαρτωλοί πάνω στην γή.

Εγώ, με το Ψαλτήρι νιώθω μια αγαλλίαση· είναι όλο προφητεία, όλο παρηγοριά.

Σε μια δύσκολη κατάσταση, αν διαβάσης Ψαλτήρι, νιώθεις ανακούφιση, λύτρωση, σιγουριά ότι θα βοηθήση ο Θεός.

«Σωτηρία, λέει, των δικαίων παρά Κυρίου, και υπερασπιστής αυτών εστιν εν καιρώ θλίψεως» (103).



Από το βιβλίο: Ἁγίου. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περί Προσευχής»



simeiakairwn

[XAPA]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Παρακάλεσα την Παναγία, και τον άγιο Δαβίδ και τον Προφήτη Ηλία να μην σωθεί το λάδι…»



Εδώ αναφέρουμε το έξης θαυμαστό γεγονός, όπως το αφηγήθηκε ο Γέροντας [ο άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)]:


«Επειδή το λάδι της Μονής ήταν λιγοστό και οι εκκλησίες της περιοχής πολλές και οι φτωχοί που ελεούσαμε περισσότεροι,

παρακάλεσα την Παναγία μας και τον Άγιο Δαβίδ καθώς και τον Άγιο Προφήτη Ηλία να βοηθήσουν να μη σωθεί το λάδι μας,

αλλά για όλους να επαρκέσει.


Κατεβαίνοντας λοιπόν μετά τη δέησή μου στην αποθήκη του λαδιού κοιτάζω το δοχείο που είχε μέσα το λάδι

και βλέπω να τρέμει το καπάκι του και το λάδι να ξεχειλίζει και να έχει πλημμυρίσει γύρω.

Κατ’ αρχάς νόμισα ότι έπεσε μέσα κανένα ποντίκι, το όποιο στην προσπάθειά του να βγει κουνούσε το καπάκι και χυνόταν το λάδι.


Είπα, μάλιστα, μέσα μου: Τι να το κάνω τώρα τόσο λάδι, αν έπεσε μέσα ποντίκι;

Ούτε για φαγητό κάνει, ούτε για το καντήλι, αλλά πάλι πως να έπεσε μέσα αφού το καπάκι είναι στη θέση του;

Άνοιξα λοιπόν το καπάκι και διαπίστωσα ότι όχι μόνο ποντίκι δεν έπεσε μέσα, αλλά το λάδι,

θαυματουργικώ τω τρόπω, ανέβλυζε από το δοχείο και πλημμύριζε γύρω.


Το θαύμα αυτό συνέβη, γιατί προμηθεύαμε με λάδι όλους τους γύρω ναούς και τα εξωκκλήσια για τις ανάγκες τους,

αλλά και για την ελεημοσύνη που δίναμε στους φτωχούς».



Απόσπασμα από το βιβλίο «Ένας άγιος Γέροντας ο μακαριστός π. Ιάκωβος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ Γέροντος», έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ, Λίμνη Ευβοίας.


pemptousia

[XAPA]

Δοκίμασε…


Δοκίμασε να κάμεις την όποια εργασία σου διακόνημα – προσφορά και υπηρεσία στους άλλους, και θα δεις ότι η κούραση σου έχει γλυκύτητα και ανάπαυση.

Δοκίμασε να ασχοληθείς με τα προβλήματα των άλλων, και θα δεις τα δικά σου να μικραίνουν.

Δοκίμασε να μπεις στη θέση αυτού που υποφέρει σωματικά ή ψυχικά, και θα καταλάβεις ότι ανακουφίστηκε από τον πόνο, γιατί τον πήρες απάνω σου «πνευματικώ τω τρόπω».

Δοκίμασε να μην κατακρίνεις κανένα και για τίποτε, και θα αισθανθείς τη Χάρη του Θεού να σε πλησιάζει.

Δοκίμασε να συγχωρέσεις από την καρδιά σου όσους σε πλήγωσαν, και θα νιώσεις την ελευθερία να πηγάζει από μέσα σου.

Δοκίμασε να αναφέρεις σε άλλους τα θετικά αυτών που σε υποτιμούν ή σε απορρίπτουν ή νιώθεις πως δεν σε θέλουν, και θα αισθανθείς να γκρεμίζεται η απόσταση που σε χωρίζει.

Δοκίμασε να απαριθμήσεις τα καλά που έχεις, και θα ανακαλύψεις ότι δεν τελειώνεις.

Δοκίμασε να ανακαλύψεις τα θετικά των δοκιμασιών και των προβλημάτων σου, και θα νιώσεις να βγαίνει αυθόρμητα προς το Θεό το «ευχαριστώ».

Δοκίμασε να εκκλησιαστείς όσο μπορείς πιο νωρίς, και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος μέσα στο ναό περνά γρήγορα και η παρουσία σου εκεί αυξάνει την εσωτερική ειρήνη.

Δοκίμασε να δεχτείς την αδικία, όταν δεν μπορείς να αποδείξεις το δίκαιό σου, και θα νιώσεις οικείος με το Χριστό και τους αγίους Του.

Δοκίμασε να προσέξεις όλη μέρα να μην αργολογήσεις, και θα καταλάβεις τη διαφορά της βραδινής προσευχής.

Δοκίμασε μόλις ξυπνήσεις να πεις «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», και θα δεις πως αρχίζει η μέρα σου με δύναμη κι ελπίδα.

Δοκίμασε να μείνεις μόνος σου, χωρίς παρουσία ανθρώπου και χωρίς τηλέφωνα, και θα καταλάβεις πόση δυσκολία αλλά και πόση ομορφιά κρύβει.

Δοκίμασε να δεχτείς ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου, και θ’ αρχίσεις να εκτιμάς τις επόμενες μέρες ως δώρα Θεού και θα τις χαίρεσαι.

Δοκίμασε, τέλος, να ζήσεις την καθημερινότητα ως τον πρόλογο της αιωνιότητας, αγωνιζόμενος να μην αμαρτήσεις,
«το κατά δύναμιν», να εφαρμόζεις τις εντολές του Κυρίου και Θεού σου – δηλαδή την αγάπη καθέτως και οριζοντίως – να προσεύχεσαι και να λειτουργείσαι, και θα καταλάβεις με όλη την ύπαρξη σου ότι δεν υπάρχει πιο δυνατή ελευθερία και πιο μεγάλη χαρά.



π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

πηγη: pemptousia.gr

[XAPA]

Λεμεσού Αθανάσιος: Όταν ήρθα από το Άγιον Όρος, πριν 30 χρόνια, είχα έναν πειρασμό..


Όταν ήρθα από το Άγιο Όρος, πριν 30 χρόνια, είχα ένα πειρασμό.

Δεν ήθελα να φύγω από το Άγιο Όρος και έτσι με πολεμούσε πολύ η στεναχώρια: Ότι έφυγα από το Άγιο Όρος και με έστειλε ο γέροντας στην Κύπρο κι εγώ δεν ήθελα να ήμουν στην Κύπρο και όλα μου έφταιγαν!


Βέβαια το ήθελα κι εγώ και το έκανα. Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος το ήθελα.

Μία φορά θυμάμαι εξομολογούσα εκεί στο μοναστηράκι που πήγαμε μόλις ήρθαμε από το Άγιο Όρος, σε ένα μοναστήρι στην Πάφο, στην Αγία Μονή. Είναι ένα αρχαίο και πολύ όμορφο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου δίπλα από την Χρυσορρογιάτισσα.

Εκεί μία μέρα είχα πολλούς λογισμούς και ήρθε ένα παιδί, ο οποίος ήταν κυβερνητικός υπάλληλος που έκανε κάποιες στατιστικές και γύριζε τα χωριά. Τα χωριά τότε ήταν υπό κατάρρευση, πολύ λίγοι άνθρωποι. Ήρθε λοιπόν και λέει:


‘Εδώ έχει κάποιους μοναχούς από το Άγιο Όρος; – Ναι. – Έχει, λέει, μια γιαγιά που θέλει να εξομολογηθεί. Εε, λέω κι εγώ, ήρθα από το Άγιο Όρος να εξομολογώ τις κοτζιάκαρες, δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω!

Του λέω, φέρτην. Ήμουν πνιγμένος μέσα στους λογισμούς μου, ήρθε και η καημένη η γιαγιούλα με τις κουρούκλες της, με το μπαστουνάκι της, πήγαινε κουτσά-κουτσά. Θα ήταν 65 χρόνων. Λοιπόν ήρθε εκεί, έκατσε και μου λέει, θέλω να σου εξομολογηθώ, δάσκαλε. Εε άντε γιαγιά μου, πες μου.


Έλεγε εκείνη τα δικά της, εγώ είχα τους λογισμούς μου: ότι ήμουν στο Άγιο Όρος με τον Άγιο Παΐσιο, με τον Άγιο Εφραίμ, με τον γέροντα, με τον έναν, με τον άλλον και τώρα ήρθα να κάνω παρέα με τις κοτζιάκαρες της Πάφου! Ήταν από ένα χωριό, Λάσα το έλεγαν, που ούτε ο χάρτης δεν το έχει! Μην το ψάξετε, δεν θα το βρείτε!

Αλλά στη συνέχεια όταν μου έλεγε διάφορα πράγματα, διαπίστωσα ότι είχε μεγάλες πνευματικές καταστάσεις η γιαγιά αυτή.

Και είχε μεγάλη πνευματική εργασία σαν τους μεγάλους Αγίους του Αγίου Όρους. Μου περιέγραψε πολλές εμπειρίες τέτοιες και την άκουγα με προσοχή. Απλή γυναίκα ήταν, πολύ απλή -αφού να φαντασθείτε τα μεγάφωνα της Εκκλησίας τα έλεγε «μελάφωνα».

Αυτή η γιαγιά έμεινε απάντρευτη για να γηροκομήσει τους γονείς της -από αγάπη προς τους γονείς της- και μετά αφιερώθηκε στο Θεό κι όλη μέρα κι όλη νύχτα προσευχόταν και διάβαζε. Ήταν πολύ χαριτωμένος άνθρωπος. Μητροδώρα λεγόταν. Κοιμήθηκε τώρα γι’ αυτό λέω το όνομά της.

Όταν σηκώθηκα να της διαβάσω την ευχή όμως -κι εγώ ήμουν σε απορία για την κατάσταση την οποία είχε- ευωδίασε όλη η Εκκλησία! Και μετά έρχονταν οι πατέρες και ρώταγαν, «μα καλά, θυμίασες;» -Όχι, δεν θυμίασα αλλά ήταν η γιαγιά που ευωδίαζε.

Και τέτοιες γιαγιάδες γνώρισα αρκετές που είχαν καταστάσεις Ακτίστου Φωτός, έβλεπαν το Άκτιστο Φως δηλαδή που είναι μεγάλη κατάσταση αυτή και στους μοναχούς ακόμα σπάνια το βρίσκεις.

Άρα λοιπόν η Εκκλησία είναι που σώζει τον άνθρωπο, όχι ένας ιδιαίτερος χώρος του μοναχισμού ή το Άγιον Όρος ή τα Ιεροσόλυμα ή οτιδήποτε άλλο…



simeiakairwn

[XAPA]

Θα δείτε, μέρα με τη μέρα, ότι αυτό πού ζητήσατε λύνεται και έρχεται, αν είναι για το όφελος της ψυχής σας…


Ρήματα ζωής αιωνίου γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη


~ Όταν πιστέψουμε πραγματικά,

μιλάμε στον Χριστό όπως σε φίλο, όπως στον πατέρα.

Και τότε Αυτός θα συνομιλήσει μαζί μας.

Ο Χριστός θα μας μιλήσει σε κάθε μας ζήτημα, είτε μέσω κάποιου άλλου είτε εσωτερικά θα μιλήσει και θα τον καταλάβουμε.

Ο Θεός δεν έχει άκρες.


Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα.

Θα μιλάς σε όλους με αγάπη, αλλά θα κάνεις παρέα με ανθρώπους που είναι στην ίδια συχνότητα.

Nα κάνεις προσευχή κάθε μέρα και να λες, πέραν των άλλων: «Φύλαξε με, Θεέ μου, από την κακία των ανθρώπων».


Ο Θεός είναι δίπλα μας, θα του μιλήσεις σαν φίλο σου: «Έλα, βοήθησε με».

Όταν προσεύχεσαι, να ξέρεις ότι είσαι μπροστά στον Χριστό και την Παναγία.

Να είσαι ταπεινός και να λες: «Έλα, Παναγία μου, να με βοηθήσεις να διορθωθώ».

Η Παναγία θα σε βοηθήσει, γιατί είναι εδώ και σε ακούει.


Όταν ζητάτε τη βοήθεια ενός Αγίου και λέτε «Άγιε μου, βοήθα με», ο Άγιος την ίδια στιγμή πού το ζητάτε είναι δίπλα σας.

Δεν σας αφήνει να το καταλάβετε, γιατί θα ερχόσασταν σε έπαρση και μπορεί να του ζητάγατε και χαζά πράγματα.

Σας προσφέρει τη βοήθεια όχι άμεσα, αλλά απαλά, σιγά,

όπως ο Θεός πλησιάζει τον άνθρωπο, ώστε να μην ανέβει ο εγωισμός σας.


Θα δείτε, μέρα με τη μέρα, ότι αυτό πού ζητήσατε λύνεται και έρχεται, αν είναι για το όφελος της ψυχής σας…

Nα δεις ένα αυτί πού κατεβάζει ο Θεός από τον Ουρανό και ακούει την προσευχή σου,

όταν δεν νοιάζεσαι για υλικά, αλλά παρακαλάς για σωτηρία ψυχών!…


Είναι καλύτερα στην εποχή μας, να ξέρεις λίγους και να μιλάς σε λίγους…


Να παρακολουθούμε προσεκτικά τη θεία Λειτουργία, να μη μιλάμε και να προσευχόμαστε νοερά.

Ο πονηρός κάνει πολύ μεγάλο πόλεμο να μας αποσπάσει, ώστε να μην προσευχηθούμε…


Στο «Πρόσχωμεν» θα ζητάμε από τον Κύριο,

γιατί εκείνη τη στιγμή βγαίνει στην Ωραία Πύλη και περιμένει να του ζητήσουμε, ώστε να μας βοηθήσει.


Το Πιστεύω καλύτερα να το λέμε από μέσα μας, να μην ενοχλούμε τούς άλλους.

Επίσης να μην ψέλνουμε μαζί με τους ψάλτες, γιατί κάποιος δίπλα μας μπορεί εκείνη την ώρα να έχει πόνο

και να ζητάει κάτι από τον Κύριο, αλλά να μην το καταφέρνει, γιατί εμείς του αποσπάμε την προσοχή.

Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να σεβόμαστε τούς διπλανούς μας.


«Δεν μου λέτε, ποιόν αγαπάτε, τον ηγούμενο ή τον Χριστό;

Μου φαίνεται ότι τον ηγούμενο αγαπάτε.…

Δεν πρέπει να θεοποιούμε τους ηγουμένους και τους στάρετς,

αλλά ο στόχος να είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι που σώζει.

Οι άλλοι είναι το μέσον, δεν είναι ο σκοπός». Και ήταν απόλυτος σ’ αυτό.


– Γέροντα, λέγονται κάποιες φορές ιστορίες δυσάρεστες για μερικούς μοναχούς στο Άγιον Όρος. Τι γνώμη έχεις;

– Παιδί μου, οι μοναχοί είναι άνθρωποι. Υπάρχουν και καλοί και κακοί.

Εμείς θα έχουμε πυξίδα στη ζωή μας τους καλούς, σαν τον Γέροντα Παΐσιο, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Γέροντα Ιάκωβο.

Δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε κανέναν, ούτε τους κακούς.

Μπορεί ένας αμαρτωλός να πει αύριο ένα «ήμαρτον» και να τον συγχωρήσει ο Θεός

και να πάει πιο γρήγορα στον Παράδεισο από σένα. Γι’ αυτό, μην κρίνεις.


Ο φθόνος είναι το χειρότερο αμάρτημα και δεν έχουμε ελαφρυντικά. Πρέπει να φεύγει από μέσα μας….



simeiakairwn

[XAPA]

Ἁγίας Παρασκευῆς


Ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς ἀκολουθίας, πού ἀναφέρεται στήν Ἁγία Παρασκευή, ἀγαπητοί ἀδελφοί,

λέγει ὅτι ἡ Μεγάλη Ἁγία, πού ἑορτάζουμε σήμερα, παρ᾿ ὅτι ἦταν γυναίκα καί μάλιστα νεαρῆς ἡλικίας,

ἀνδρικῶς καί γενναίως ἐνίκησε τήν μανία τοῦ αὐτοκράτορα Ἀντωνίνου.


Σέ ἄγρια βασανιστήρια τήν ὑπέβαλε, ἀλλ᾿ ἐκείνη πάντοτε σώα καί ἀβλαβής διέμενε.

Πολλά ἦταν τά μαρτύριά της. Ἐμαρτύρησε ἐπί τῆς ἐποχῆς τριῶν αὐτοκρατόρων τῆς Ρώμης.

Πάντοτε ὅμως νικοῦσε βοηθείᾳ καί ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.

Ἀπό τά πολλά μαρτύρια ἕνα μόνο θά ἀναφέρουμε σήμερα.


Κάποτε τήν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή, στήν ὁποία τήν ἔκλεισαν καί τήν ὡδήγησαν στό στάδιο.

Ἐκεῖ ἐλευθέρωσαν ἀπό τό κλουβί του ἕναν δράκοντα, ἕνα θηρίο, ἕνα τεράστιο φίδι,

γιά νά τήν κατασπαράξει.

Ἐκεῖνο μέ ὁρμή πήγαινε κατ᾿ ἐπάνω της, ἀλλά ἡ Ἁγία δέν πτοήθηκε, δέν τά ἔχασε.

Σήκωσε τό χέρι της καί σταύρωσε τό θηρίο.


Αὐτοστιγμῇ ἐκεῖνο κόπηκε στά δύο, σάν νά τό χτύπησαν μέ μεγάλο καί δυνατό μαχαίρι.

Γιά ὥρα χτυπιόταν μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια ὅλων τῶν παρευρισκομένων, ἕως ὅτου ψόφησε.

Αὐτό ἔχει νά μᾶς πεῖ δύο πράγματα, στά ὁποῖα πρέπει νά δώσουμε μεγάλη προσοχή.


1ον. Ἔχουμε ὅλοι μέσα μας θηρία καί φίδια,

τά ὁποῖα πρέπει κι᾿ ἐμεῖς νά σκοτώσουμε.

Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα μας καί κατατρώγουν τήν ψυχή μας, δέν εἶναι θηρία;

Οἱ πολλές ἁμαρτίες, πού τίς ἔχουμε καλά κρυμένες στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας

καί δηλητηριάζουν τήν ζωή μας δέν εἶναι φίδια φαρμακερά;


Θά ἔχετε δεῖ, πιστεύω, ἐκείνη τήν εἰκόνα, πού κάποιος

ἐξομολογεῖται γονατιστός μπροστά στόν πνευματικό.

Ὅπως ἐξαγορεύει τίς ἁμαρτίες του, φίδια βγαίνουν ἀπό τό στόμα του.

Ἤ πάλι τό ἄλλο φυλλάδιο, πού ἔχει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου πρό τῆς ἐξομολογήσεως

καί μετά τήν ἐξομολόγηση.


Στήν πρώτη περίπτωση ἡ καρδιά εἶναι γεμάτη ἀπό ἄγρια θηρία,

ἀρκούδα, λύκο, τίγρι, φίδι, βάτραχο, καμήλα κ.ἄ.

Στήν ἄλλη ὅλα ἔχουν φύγει καί λάμπει ἡ καρδιά,

ἀστράφτει ἀπό τήν καθαρότητα καί τό φῶς τοῦ Θεοῦ.


Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά σκοτώσουμε ὅλα τά ἄγρια θηρία, πού φωλιάζουν μέσα μας.

Νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος,

ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.


Τό 2ο σημεῖο πού πρέπει νά προσέξουμε:

Πῶς νίκησε ἡ Ἁγία Παρασκευή; Μέ τό ὅπλο καί τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Αὐτό πάλι θέλει νά μᾶς πεῖ, ὅτι πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε τόν Τίμιο Σταυρό.

Νά σηκώνουμε τό χέρι μας καί νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στό σῶμα μας.

Ἔτσι ἔχουμε ἀσφάλεια καί προστασία.


Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται τεῖχος καί ὀχύρωμα.

Γίνεται ἀσπίδα, πάνω στήν ὁποία χτυποῦν τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ

καί ἐξωστρακίζονται, γυρίζουν πίσω.

Τό τονίζω ὅμως, νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιατί αὐτό φοβᾶται ὁ διάβολος.

Φρίττει καί τρέμει μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν.


Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι δέν ξέρουν νά κάνουν σωστά τόν Σταυρό τους.

Κάνουν κάτι ἀκανόνιστα καί ἀκαθόριστα σχήματα, τά ὁποῖα ὁ διάβολος δέν τά φοβᾶται,

τά κοροϊδεύει , δέν ἔχουν τήν δύναμη νά μᾶς βοηθήσουν.

Σᾶς ὑπενθυνίζω ἕνα μόνο παράδειγμα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη:


Οἱ Ἰσραηλίται ἀφοῦ πέρασαν τήν Ἐρυθρά Θάλασσα, ἐπί σαράντα ἔτη μέσα στήν ἔρημο

πολεμοῦσαν μέ διάφορους εἰδωλολατρικούς λαούς.

Κάποια φορά πολεμοῦσαν τούς Ἀμαληκίτες. Ὁ Μωϋσῆς προσευχόταν πάνω σ᾿ ἕνα λόφο,

μέ ἁπλωμένα τά χέρια, ἔτσι πού σχημάτιζαν σταυρό μέ τό σῶμα του.

Συνέβαινε δέ τοῦτο τό παράδοξο: Ὅσο ὁ Μωϋσῆς σχημάτιζε σταυρό, νικοῦσαν οἱ Ἰσραηλίται.

Ὅταν κουραζόταν καί τά κατέβαζε, νικοῦσαν οἱ ἐχθροί.


Τότε πῆγαν κοντά του δύο νέοι, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ καί ὁ Ὤρ,

οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν τά χέρια του ἁπλωμένα καί ἔτσι νίκησαν οἱ Ἑβραῖοι.

Ἔχοντας αὐτό ὑπ᾿ ὄψη ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει:

Ἄν κι᾿ ἐσύ, ἀδελφέ μου, θέλεις νά νικήσεις τόν νοητό Ἀμαλήκ, τόν διάβολο,

μή κατεβάζεις τά χέρια σου καί μή λύεις τό νικητικό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.


Νά σηκώνουμε τά χέρια μας στόν οὐρανό καί νά προσευχώμαστε.

Ἄς προσέξουμε ὅμως τά χέρια μας νά εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες, ἀπό ἀδικίες,

ἀπό ἐγκλήματα, γιά νά ἀκούει ὁ Θεός τίς προσευχές μας

καί νά ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας.


Ἀλλά καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό νά ἔχουμε χέρια καθαρά.

Χρειάζεται καί κάτι ἀκόμη, σοβαρό καί σπουδαῖο.

Κάποτε κάποιος προσευχόταν στό Θεό καί ὕψωνε τά χέρια του.

Κοίταξε, Θεέ μου, τά χέρια μου, ἔλεγε. Εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες.

Καί ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε, καθαρά, ναί, ἀλλά ἄδεια.


Ὥστε δέν φτάνει μόνο νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, ἀλλά νά ἐργαζώμεθα καί τό ἀγαθόν.

Στήν καρδιά μας νά μή ὑπάρχουν ἀσφαλῶς φίδια, οὔτε θηρία, οὔτε ἀγκάθια,

ἀλλά νά εἶναι γεμάτη ἀπό ἀρετές καί καλωσύνες.

Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν, αὐτό ζητάει ὁ Θεός.


Ἄς μάθουμε λοιπόν, νά χρησιμοποῦμε καί νά ἀξιοποιοῦμε τό ὅπλο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Μέ τήν δύναμή του, μέ τίς εὐχές τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου

καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά νικοῦμε σ᾿ αὐτήν τήν ζωή τούς ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς

καί θά πορευώμεθα τόν δρόμο πού μᾶς βγάζει στόν οὐρανό.

Τοῦτο τό Ξύλον εἰσάγει πάλιν ἡμᾶς εἰς τόν Παράδεισον. Ἀμήν.-




pentapostagma

[XAPA]

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ


Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ


Δέσποτα, Κύριε Παντοκράτωρ,
ο κτίστης και δημιουργός πάσης κτίσεως,
ο ελθών εις αναζήτησιν της σωτηρίας ημών,
δέξαι το πνεύμα μου και επάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου,
και δος τοις μνημονεύουσιν του ονόματός μου
ειρηνικήν βιοτήν και άφεσιν αμαρτιών.


Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων μας, αυτών που ζουν στη θριαμβεύουσα Εκκλησία

των ουρανών και αυτών που κινούνται ανάμεσά μας στη στρατευομένη Εκκλησία της γης,

είναι η προσευχή.


Έζησαν, τράφηκαν και έφυγαν από τον κόσμο αυτόν με την προσευχή.

Ό,τι ήταν η αναπνοή για το σώμα τους ήταν συγχρόνως και η προσευχή για την ψυχή τους.

Γι’ αυτό και τη ζωή τους τη σφράγιζαν πάντοτε με την προσευχή.


Αυτό βλέπουμε και στη ζωή της Αγίας Παρασκευής.

Ολόκληρη η ζωή της ήταν μια προσευχή και το μαρτυρικό τέλος της το σφραγίζει πάλι με προσευχή.

Προσεύχεται στον Δημιουργό, στον Παντοκράτορα Κύριο να δεχθεί το πνεύμα της:

«Δέξαι το πνεύμα μου».

Αυτό μας θυμίζει την κραυγή του Χριστού πάνω στο σταυρό «πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου».


Η Αγία όμως σ’ αυτή τη σύντομη προσευχή της, που σε άλλα μαρτυρολόγια είναι πιο εκτενής,

παρακαλεί το Χριστό και για εκείνους που θα ζητούν την πρεσβεία της και τη μεσιτεία της.

Είναι οι αδελφοί της.

Είναι οι οικείοι της πίστεως.

Είναι οι φίλοι του Χριστού και δικοί της φίλοι.

Είναι εκείνοι που θα τιμούν τη μνήμη της και θα θυμούνται το μαρτύριό της.

Γι’ αυτούς προσεύχεται ώστε ο Θεός να τους χαρίζει πάντοτε ειρηνική ζωή και άφεση αμαρτιών.


Μήπως αυτό δεν έκανε και ο Άγιος Ιερομάρτυς Χαράλαμπος,

ο οποίος στην προσευχή του ζητούσε από το Θεό,

«όταν οι άνθρωποι θα τιμούν τη μνήμη του και θα θυμούνται το μαρτύριο του

να έχουν τη ευλογία του Θεού και να απαλλάσσονται από κάθε ασθένεια»;


Μήπως αυτό δεν έγινε και στη ζωή ενός νεοφανούς Αγίου του Αγίου Ανδρονίκου του Περμ,

που μαρτύρησε στο διωγμό στη Ρωσία το 1918 και ο οποίος ζήτησε για λίγα λεπτά

να προσευχηθεί και αφού ευλόγησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος,

ξάπλωσε μέσα στον τάφο που ο ίδιος έσκαψε και δέχθηκε εν συνεχεία τα πυρά των δημίων του.


Και αυτή η προσευχή των Αγίων μας ήταν γι’ αυτούς ένα όπλο ακαταμάχητο,

όπως θα την χαρακτηρίσει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Όπλο, που δεν απέκρουε έναν και μεμονωμένο αντίπαλο αλλά μυριάδες εχθρούς.

Γιατί αυτή η προσευχή εξασφαλίζει πάντοτε τη συμμαχία με το Θεό.

Αυτή η προσευχή συνοδεύει πάντοτε το Χριστιανό σε όλη του τη ζωή

και ιδιαίτερα τις ώρες της δοκιμασίας και του μαρτυρίου.


Η προσευχή για τον Άγιο είναι ένας πόθος για το Θεό.

Πόθος και «αγάπη ανεκλάλητος ουκ εξ’ ανθρώπων ενεργουμένη αλλά εκ θείας ενεργουμένης χάριτος»,

όπως θα πει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Δηλαδή η προσευχή είναι πόθος καρδιάς, καύση αγάπης προς το Θεό

με την παρουσία της χάριτος του Θεού,

ώστε αυτή η προσευχή να φτάνει στο θρόνο της θείας μεγαλωσύνης.


Να γιατί έχουμε ανάγκη τους Αγίους μας.

Γιατί έχουμε πραγματικά ανάγκη της πύρινης προσευχής τους.


Ο γέροντας Παΐσιος συμβούλευε χαρακτηριστικά: «ένα κερί που ανάβεις στον Άγιο,

αυτό το παίρνει και το μεταφέρει στο θρόνο του Θεού και δέεται για τη δική σου σωτηρία

και τη λύση των προβλημάτων σου».

Να, ακόμη, γιατί τιμούμε τους Αγίους.

Γιατί έχουμε ανάγκη από την προστασία τους, τη μεσιτεία τους,

τη διδασκαλία τους, την επικοινωνία μαζί τους.


Στις δύσκολες ημέρες που η πατρίδα μας διέρχεται και στην απορία

που βρίσκεται ο πονεμένος λαός μας, η μόνη μας παρηγοριά είναι οι προσευχές των Αγίων.

Η Αγία Παρασκευή ας μας χαρίσει όχι μόνο την υγεία των οφθαλμών μας,

αλλά κυρίως την υγεία από την πνευματική τύφλωση που έχουμε υποστεί όλοι μας,

μικροί και μεγάλοι, Κληρικοί και λαϊκοί, προκειμένου να δούμε το Φως το αληθινό

και να αποκτήσουμε την αληθινή θεογνωσία.


Αγία του θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Αγία του Θεού πρέσβευε για την ακριτική Καστοριά που κάθε χρόνο τιμά τη μνήμη σου στους πολλούς αφιερωμένους στο όνομά σου Ιερούς Ναούς.

«Μέμνησο, θεόφρον Παρασκευή, και ημών των αμαρτωλών, και δυσώπει τον ελεήμονα Θεόν, ίνα πταισμάτων άφεσιν παράσχη ταις ψυχαίς ημών».



hellas-orthodoxy

[XAPA]

Οι εμφανίσεις της Αγίας Παρασκευής στον αγιασμένο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη



«… Όλα τα παιδάκια πήγαιναν σχολείο μια φορά την ημέρα.

Το Ιακωβάκι πήγαινε δύο.

Το αγαπούσε πολύ, γιατί το σχολείο του στα πρώτα χρόνια ήτανε κι Εκκλησία, της Αγίας Παρασκευής.

Αργά το απόγευμα πήγαινε κι άναβε τα καντήλια.

Πήγαινε μόνο του το παιδί και του άρεσε να μένει μέχρι το νύχτωμα.

Προσευχότανε όσο ήξερε κι όσο μπορούσε.

Έπειτα έπαιρνε τον κατήφορο για το σπίτι, αφήνοντας το δάσος με τα πεύκα.


Ένα απόγευμα όμως, θα᾽ τανε τότε οκτώ-εννέα ετών, εκεί που προευχότανε

του εμφανίστηκε ολοζώντανη η αγία Παρασκευή ως μοναχή, όπως ήτανε στην εικόνα.

Το παιδί τρόμαξε, το ᾽βαλε στα πόδια κι έφτασε λαχανιασμένο στο σπίτι.

Ούτε γύρισε να κοιτάξει πίσω από τον φόβο του.


Ξαναπήγε άλλη μέρα ν᾽ ανάψει τα καντήλια και του εμφανίστηκε πάλι. Καί πάλι τρόμαξε.

Έφυγε τρέχοντας τον κατήφορο, μα η Αγία βγήκε από το ναό,

μίλησε γλυκά και καθησύχασε το παιδάκι.

Αυτό, τώρα, σταμάτησε να τρέχει, γύρισε να δεί ποιός του μιλούσε.


Η Αγία του εξήγησε ποιά είναι, του ᾽πε να μη φοβάται,

και το Ιακωβάκι ανέβηκε δειλά δειλά πάλι προς το εκκλησάκι.

Έκατσε κοντά της και την άκουσε προσεκτικά.

Η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής επαναλήφθηκε πολλές φορές.

Το Ιακωβάκι συνήθισε και δε φοβότανε πιά.


Καθόσανε δίπλα δίπλα και μιλάγανε… τέτοια οικειότητα και αφελή παρρησία ο μικρός!

Σε μία από τις πρώτες εμφανίσεις της η Αγία, όταν είχε ξεθαρρέψει ο μικρός, του είπε:

– Τι θέλεις, Ιάκωβέ μου, να σού χαρίσω για τις προσευχές που κάνεις και που περιποιείσαι το σπίτι μου;

Εκείνο δεν ήξερε τι να ζητήσει.

Όμως το βράδυ ρώτησε τη μητέρα του, τη Θοδώρα.

Εκείνη το συμβούλεψε απλοικά: «Να σου πεί, να σου δώσει, την τύχη σου».


Το άλλο απόγευμα εμφανίστηκε η Αγία και απάντησε στο παιδί:

– Άκουσέ με.

Θα δείς δόξες και τιμές πολλές, πολύς κόσμος θα ᾽ρχεται να σε δεί,

πολλά χρήματα θα έρχονται στα χέρια σου,

αλλά δε θα μένουν (και πράγματι όλα επαληθεύτηκαν.)


Τον τίμησαν τον γέροντα Ιάκωβο πλούσιοι και φτωχοί, σοφοί και αγράμματοι,

άρχοντες και αρχόμενοι, καθηγητές πανεπιστημίου και ανώτατοι δικαστικοί,

μοναχοί, ιερείς, επίσκοποι και πατριάρχες, που έφταναν τα τελευταία χρόνια στο μοναστήρι

να τον γνωρίσουνε, να εξομολογηθούνε, να ωφεληθούνε, να πάρουνε την ευχή του.


Καί χρήματα επίσης, τα τελευταία χρόνια, του έδιναν πολλά,

μα κι αυτός τα προσέφερνε όλα σε όποιους είχανε ανάγκη, δε μένανε στο σακκούλι του

– ( γιατί σ᾽ ένα σακκούλι τα έβαζε, που δεν άδειαζε ποτέ, όσα και να ᾽δινε).

Ο ίδιος, που τα διηγότανε αυτά, πρόσθετε:

– Καί μήπως ψέματα μου είπε, αδελφέ μου, η αγία Παρασκευή;

Μικρή τύχη μου έδωσε;

Μ᾽ έκανε ιερέα των μυστηρίων του Θεού!



*Στ. Παπαδόπουλου, Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, Εκδ. Ακρίτας, Θ´ έκδοση, Σεπτέμβριος 2005, σσ. 37-39.


agioritikovima

[XAPA]

«Τότε ακούστηκε μια γυναικεία φωνή»:

Το θαύμα της Αγίας Παρασκευής που σuγκλονiζει και «μιλά» στην ψυχή


Διαβάστε παρακάτω μια αληθινή ιστορία που τόνωσε την πίστη των κατοίκων του νησιού της Χίου για τον Θεό.


Ένας ευσεβής ασκητής ιερομόναχος το όνομα του ήταν Αμβρόσιος, μετέβη στο ναό της Αγίας Παρασκευής

στο Παλαιόκαστρο της Χίου για να τελέσει τον εσπερινό κατά το δειλινό της 13ης Οκτωβρίου.

Κατά τη διάρκεια του εσπερινού, άρχισε να πέφτει αδιάκοπα βροχή και όσο περνούσε η ώρα η βροχή δυνάμωνε.


Επρόκειτο για πραγματική θεομηνία. Εξαιτίας της ραγδαίας καταιγίδας, η οποία εξακολουθούσε με αμείωτη ένταση,

ο Αμβρόσιος, ιερέας άξιος, άνθρωπος ευλαβής και θεοφοβούμενος, παρέμεινε στον ιερό ναό και προσευχόταν

αδιάκοπα στο Θεό και την αγία Του Παρασκευή να καταπαύσει την τρομερή καταιγίδα που από ώρες είχε πλήξει το νησί,

ενώ αγνοούσε ακόμη ότι η θάλασσα είχε πλημμυρίσει και ορμούσε να καταποντίσει τη Χώρα της Χίου.


Καθώς ο Αμβρόσιος προσευχόταν αποκοιμήθηκε σε ένα στασίδι του ναού.

Τότε του αποκαλύφθηκε ένα όραμα˙ είδε να ανοίγει η στέγη του ναού και να ξεπροβάλλει μέσα

από ένα φωτεινόμορφο σύννεφο η μορφή μιας σεμνής γυναίκας με τα χέρια της σηκωμένα προς τον ουρανό.


Ο Αμβρόσιος έτρεμε από το φόβο του και τότε ακούστηκε μια γυναικεία φωνή που έλεγε:

‘Αμβρόσιε, μη φοβού. Εγώ είμαι η Οσιομάρτυς Παρασκευή, σέσωσταί σου η Πατρίς’. (η πατρίδα σου σώθηκε)

Ακούγοντας αυτά ο Αμβρόσιος, πλήρης χαράς, ξεκίνησε να ψέλνει τον Όρθρο με ευλάβεια και ενώ ξημέρωνε

ήρθαν οι κάτοικοι από τη χώρα και του ανήγγειλαν ότι η θάλασσα είχε βγει από τα όριά της

και απείλησε το νησί με κατακλυσμό.


Τότε ο ευσεβής Αμβρόσιος διηγήθηκε στους κατοίκους το όραμα της Αγίας Παρασκευής

και τους κάλεσε να τελέσουν λιτανεία με την εικόνα της Αγίας για να εξιλεώσουν

με αυτόν τον τρόπο την οργή του Θεού.


Έτσι λοιπόν με τη λιτανεία που τέλεσαν οι κάτοικοι και τις πρεσβείες της Αγίας κόπασε η θάλασσα,

επέστρεψε στα φυσικά της όρια, σταμάτησαν και τα άλλα καιρικά φαινόμενα και σώθηκε το νησί και ο λαός.


Από τότε και κάθε χρόνο, στις 14 Οκτωβρίου, οι κάτοικοι της Χίου γιορτάζουν με ευλάβεια τη μνήμη

του μεγάλου θαύματος, προς δόξα του Κυρίου και της αγίας οσιομάρτυρος Παρασκευής.

Μάλιστα, για να δείξουν την ευγνωμοσύνη και την αγάπη τους προς την αγία, οικοδόμησαν περικαλλή ναό

αφιερωμένο στο άγιο όνομά της, στην άκρη του γιαλού, για να κρατάει η αγία τη θάλασσα χαλινωμένη

και να μην κινδυνέψει ξανά το μυροβόλο νησί.


Το θαυμαστό αυτό γεγονός της διάσωσης της νήσου, με τη μεσιτεία της Αγίας Παρασκευής,

εορτάζεται πανηγυρικά όχι μόνο στη Χίο, αλλά και στην περιοχή των Μεγάρων, στην Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής

των Γερανείων (Μαζίου), όπου, από το εσπέρας της παραμονής της εορτής (13 Οκτωβρίου),

τελείται πανηγυρική αγρυπνία, κατά το αγιορείτικο τυπικό, που διαρκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες

της κυριωνύμου ημέρας (14 Οκτωβρίου), υπενθυμίζοντας έτσι ότι η αναμενόμενη βοήθεια

δεν έρχεται από τον ανθρώπινο παράγοντα αλλά από τον ίδιο τον Θεό.



olagiatingunaika