Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Βοήθεια με την προσευχή



- Γέροντα, ο Άγιος Ιάκωβος λέει: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργούμενη» (1). Πώς εννοείται το «ενεργούμενη»;


- Να θέλη και αυτός που ζητά την προσευχή να βοηθηθή, να σωθή, και να αγωνίζεται.

Για να βοηθηθή δηλαδή κανείς από την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται να εχη καλή διάθεση.

Η ευχή που γίνεται με την καρδιά εισακούεται• πρέπει όμως και ο άλλος να είναι δεκτικός.


Αλλιώς, εκείνος που προσεύχεται πρέπει να εχη την αγιότητα του Μεγάλου Παϊσίου,

για να μπόρεση να τον βγάλη από την κόλαση(2).

Γι' αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι' αυτούς που έχουν διάθεση να σωθούν.

Εγώ, όταν παρακαλώ τον Θεό γιά διάφορες περιπτώσεις, λέω:


«Θεέ μου, να είναι αισθητή η βοήθεια Σου, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι και πνευματικά•

αν δεν είναι αισθητή, μη μας βοηθάς».

Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν από τι μπόρες μας γλυτώνει ο Θεός

και ούτε καν το σκέφτονται, για να δοξολογήσουν τον Θεό.


Γι' αυτό να ζητάμε να βοηθάνε ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι τον κόσμο,

αλλά να είναι και αισθητή η βοήθεια Τους, για να ωφελούνται οι άνθρωποι.

Ας υποθέσουμε ότι κινδυνεύει κάποιος να πέση από την σκαλωσιά και οικονομάει ο Θεός

να σκαλώση κάπου, που δεν ήταν να σκαλώση, και γλυτώνει.


Ή πέφτει κάπου και δεν σακατεύεται. Ή τρακάρει και γλυτώνει.

Να ευχηθούμε να καταλάβη ότι ο Θεός τον βοήθησε και σώθηκε, για να βοηθηθή πνευματικά.

Κάποιος έπεσε από ένα γεφύρι κάτω και σώθηκε.

«Κατέβηκες να μέτρησης το βάθος;», του λέω.

Στα χέρια, μας κρατούν οι Άγιοι.


Ένα παιδί που του είχα δώσει ένα σταυρουδάκι, καθώς έτρεχε με το μοτοσακό, πέρασε πάνω από

ένα ταξί, έκανε μιά τούμπα και συνέχισε να τρέχη στον δρόμο, χωρίς να πάθη τίποτε.

Πολλοί γλυτώνουν, άλλα λίγοι καταλαβαίνουν και διορθώνονται.



- Αν κάνω προσευχή για κάποιον, αλλά εκείνος δεν ζητά βοήθεια, θα βοηθηθή;


- Θα έξαρτηθή από πολλά. Κατ’ αρχάς, αν εκείνος είχε καλή διάθεση, άλλα δεν βοηθήθηκε, δικαιούται

την θεία βοήθεια. Και να μην προσευχηθούν οι άλλοι, θα οικονομήση ο Θεός αργότερα να βοηθηθή.

Αλλά, αν ο ίδιος ζήτηση εξ αρχής βοήθεια, θα επέμβη ο Θεός νωρίτερα και θα βοηθηθή νωρίτερα•

αλλιώς θα βοηθηθή αργότερα.


Με την προσευχή δίνουμε δικαίωμα στον Θεό να έπέμβη.

Κανονικά, ένας άνθρωπος, αν ζητάη βοήθεια με την καρδιά του και λέη ταπεινά

«εύχου, Πάτερ, και για μένα», σου ραγίζει την καρδιά και δεν μπορείς να τον ξεχάσης.

Ενώ, αν λέη τελείως επιπόλαια «εύχου, εύχου, τράβα κανέναν κόμπο», σαν να λέη «γεια χαρά!»,

πώς να τον θυμηθής;


Οταν γίνεται προσευχή καρδιακή, με πόνο, για τα προβλήματα του κόσμου, όσοι άνθρωποι ζητούν

εκείνη την ώρα βοήθεια από τον Θεό, λαμβάνουν αμέσως βοήθεια.

Έχω πολλά χειροπιαστά παραδείγματα. Πριν από χρόνια, ένας άνθρωπος βαθιά απελπισμένος πέρασε

μέσα στην σκοτοδίνη του τα σύνορα και βρέθηκε στο Παραπέτασμα.


Εκεί τον πέρασαν για κατάσκοπο, τον συνέλαβαν, τον ταλαιπώρησαν και τον φυλάκισαν.

Μέσα στην φυλακή προσευχόταν.

Ένας γνωστός μου μοναχός έμαθε για το κατάντημα του και προσευχήθηκε.

«Θεέ μου, είπε, Σε παρακαλώ, ελευθέρωσε τον. Για Σένα είναι εύκολο αυτό να το κάνης».


Μετά την φυλάκιση του τον κάλεσαν σε απολογία.

Μετά την απολογία ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε σε ελληνικό έδαφος.

Οταν οι Έλληνες του έκαναν ανακρίσεις, είπε: «Με έδειραν, με φυλάκισαν, μου ζήτησαν απολογία.

Από 'κεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτε.


Δεν ξέρω, ούτε κατάλαβα πως βρέθηκα στο ελληνικό φυλάκιο».

Αυτή είναι η δύναμη της προσευχής.

Η προσευχή κάμπτει τον Θεό. Καλά είναι ο... ασύρματος μας να δουλεύη συνέχεια,

για να προλαβαίνη όλους τους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια.


Στον στρατό, στις Διαβιβάσεις, παρακολουθούσαμε τους ξένους σταθμούς, αλλά και βοηθούσαμε τους δικούς μας.

Κάναμε τον ενδιάμεσο στους δικούς μας σταθμούς που ήταν μακριά από το κέντρο και δεν ακούγονταν

παίρναμε τα σήματα τους και τα διαβιβάζαμε.


Ήμασταν πάντοτε δύο άτομα και κάναμε δύο βάρδιες. Γιατί, αν ήταν μόνον ένας, θα διέκοπτε και δεν θα

μπορούσε να βοηθηθή ο άλλος που ζητούσε βοήθεια, και τα σήματα του δεν θα έφθαναν στον προορισμό τους.

Ένας τέτοιος σταθμός, όταν δουλεύη συνέχεια, μπορεί να βοηθάη αυτούς που τα σήματα τους δεν φθάνουν

στην μονάδα τους.


Έτσι και αυτός που έχει παρρησία στον θεό και προσεύχεται για τον άλλον

κάνει τον ενδιάμεσο στον άνθρωπο που ζητά βοήθεια και στον Θεό.

Αν ο ένας όμως ζητά βοήθεια, και ο άλλος έχη κλειστό τον σταθμό του, δεν προσεύχεται, τί γίνεται ;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ίακ. 5, 16.

(2) Στον βίο του Οσίου Παϊσίου του Μεγάλου αναφέρεται το έξης γεγονός:

Ένας αμελής υποτακτικός έπεσε από παρακοή σε κάποια αμαρτία και πέθανε, χωρίς να μετανοήση.
Ο Θεός αποκάλυψε στον Γέροντα του μετά από τις επίμονες δεήσεις του ότι η ψυχή του υποτακτικού του θα βασανίζεται στον Αδη μέχρι την ημέρα της Κρίσεως, οπότε θα λάβη την πρέπουσα ανταπόδοση.

Ο Γέροντας τότε κατέφυγε στον Όσιο Πάΐσιο και τον παρακάλεσε να δεηθή και εκείνος στον θεό για την σωτηρία του υποτακτικού του.Μετά από την θερμή προσευχή του Οσίου, ο Χριστός ελευθέρωσε την ψυχή του αμετανόητου υποτακτικού από τον Αδη.

[XAPA]

Η ποιότητα της προσευχής μετράει



- Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;

- Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το όποιο επιβάλλεται.

Η νηστεία, η άσκηση, είναι προυποθέσεις.

Αλλά για να γίνη σωστή προσευχή, πρέπει να πονάη κανείς για τους άλλους.

Γιατί είναι και τυπικό πολλών Χριστιανών της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.


Και συνταξιούχοι ακόμη που όλη μέρα κάθονται,

δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία.

Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο

που έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο.


Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν τό καθήκον τους.

Πόσους έχω στριμώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα!

Αυτοί τίποτε.

Στο Αγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξη, έπιασε πυρκαγιά!

Δεν γίνεται η Λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο. Θέλει να πονέσουμε.


Μπορεί να παραμείνη πειρασμός ή μιά δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι;

Παρ’ όλα τα δύσκολα χρόνια βλέπω στα μοναστήρια να επικρατή ένα πνεύμα...

Να είμαστε χαρούμενοι!

Εδώ καίγεται ό κόσμος!

Μας ζητούν να κάνουμε μιά αγρυπνία, ας υποθέσουμε, για έναν άρρωστο,

και ψάλλουμε «Ανοίξαντός Σου την χείρα» και χαιρόμαστε.

Εμείς περνάμε ευχάριστα την ώρα μας και ο άλλος εν τω μεταξύ πεθαίνει.


«Κάνουμε, λέει, αγρυπνία για τον άρρωστο». Τί αγρυπνία; Εσείς κάνετε διασκέδαση.

Αυτό είναι πνευματική διασκέδαση.

Μερικές φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέη «Υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων»,

προσευχόμαστε για τον άρρωστο.

Θα βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε και λίγη ευχή με κομποσχοίνι.


Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό,

αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον

ένα-δύο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δουλόν σον».

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής.


Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο.

Για τον Θεό δεν μετράει τόσο ή ποσότητα της προσευχής όσο ή ποιότητα.

Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φθάνει αυτό· πρέπει να έχη και ποιότητα.

Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή, θα είχε αλλάξει ο κόσμος.

Γι' αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνωνται από την καρδιά.


Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας,

γιατί βοηθάει να έρθη η εσωτερική καλωσύνη.

Οταν ερχώμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη,

ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία,

και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπο μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

«Και παρεβιάσαντο αυτόν» (1)



- Γέροντα, μένει ψυχρή η καρδιά μου στην προσευχή.

- Είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά.

Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθή κανείς•

δεν μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να φθάση σε κατάσταση,

ώστε να μη φεύγη καθόλου ο νους του.


Θέλει υπομονή. Βλέπεις, ο άλλος χτυπάει την πόρτα, ξαναχτυπάει, περιμένει, και μετά ανοίγει η πόρτα.

Έσύ θες να χτυπήσης μιά και να μπης μέσα. Δεν γίνεται έτσι.

Οταν ξεκινάς να πης την ευχή, δεν έχεις επιθυμία γι' αυτό;



- Αισθάνομαι την ανάγκη για βοήθεια, γιατί νιώθω αδύναμη.

- Έ, από 'κει ξεκινάει κανείς. Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή.

«Και παρεβιάσαντο αυτόν», λέει το Ευαγγέλιο για τους δύο Μαθητές

που συνάντησαν τον Χριστό στον δρόμο προς Εμμαούς.



Έμεινε ο Χριστός μαζί τους, γιατί είχαν μια συγγένεια με τον Χριστό και το δικαιούνταν.

Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλωσύνη, θάρρος με την καλή έννοια,

όλες τις προϋποθέσεις, γι' αυτό και ο Χριστός έμεινε μαζί τους.

Πρέπει να προσευχώμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήση.


Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιον τρόπο

για την πίστη του αυτή να του εκπλήρωση το αίτημα του.

Γι' αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό, να μη «διακρινώμεθα» και θα εισακουσθούμε.


«Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθήτε» (2), είπε ο Κύριος.

Ο Θεός ξέρει πότε πρέπει να μας δώση αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφθούμε πνευματικά.


Μερικές φορές ζητούμε κάτι άπό τόν Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε.

Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε.

Αλλά, αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του,

δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε.


Μερικές φορές δεν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα.

Όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη μας και θέλουμε να ενεργήσουμε ανθρωπίνως στα

δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση στο αίτημα μας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουμε

αίτηση στον Βασιλέα Θεό και την παίρνουμε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήση.


Τον παρακαλούμε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη μας και ανησυχούμε και επαναλαμβάνουμε το ίδιο.

Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία μας.

Κάνουμε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει μία αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο μετανοιώνει και την αποσύρει.

Ξαναμετανοιώνει, την υποβάλλει - μετά από λίγο πάλι την αποσύρει.

Η αίτηση όμως πρέπει να μείνη, για να παίρνη την σειρά της.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Λουκ. 24,29.
(2) Βλ. Ματθ. 21,21.

[XAPA]

Προσευχή με πόνο



- Γέροντα, πώς κάνετε ευχή για ένα θέμα;

- Όλη ή βάση είναι να πονάη ο άνθρωπος.

Αν δεν πονάη, μπορεί να κάθεται ώρες με το κομποσχοίνι

καί η προσευχή του να μην έχη κανένα αποτέλεσμα.

Αν υπάρχη πόνος για το θέμα για το όποιο προσεύχεται,

ακόμη και με έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.


Πολλοί, όταν την στιγμή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο,

προσεύχονται με έναν αναστεναγμό για το πρόβλημα τους.

Δεν λέω να μην κάνη κανείς προσευχή, άλλα, αν τυχόν δεν υπάρχη χρόνος,

ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή•

ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής.


Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι.

Ου, αυτό είναι μεγάλο πράγμα!

Πριν πιάσης το ακουστικό, πριν ακόμη καλέσης, σε ακούει ο Θεός!

Και πως το πληροφορείται ο άλλος!

Να δήτε πως οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς

και φωνάζουν, όπου και αν βρίσκωνται!


Η πραγματική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο•

δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα».

Τί πόνος είναι;

Βασανίζεται με την καλή έννοια ό άνθρωπος.

Πονάει, βογγάει, υποφέρει, όταν κάνη προσευχή για οτιδήποτε.

Ξέρετε τί θα πη υποφέρει;

Ναι, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο του κόσμου

ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου προσώπου.


Αυτήν την συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ο Θεός με την θεία αγαλλίαση.

Δεν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια,

επειδή συμμετέχει στον πόνο του άλλου.



- Πώς θα ξεκινήση;

- Μαθαίνει κάτι, λ.χ. ότι έγινε ένα δυστύχημα, «αχ!» αναστενάζει,

και τακ ο Θεός του δίνει παρηγοριά θεϊκή για τον λίγο αναστεναγμό.

Βλέπει έναν να πονάη, και τακ συμπάσχει μαζί του και παρηγορείται από τον Θεό με θεία παρηγοριά•

δεν μένει με την πίκρα εκείνη. Βοηθιέται τότε ο άλλος με την προσευχή του.


Ή σκέφτεται: «ο Θεός μας έδωσε τόσα• εγώ τί έκανα για τον Θεό;».

Μου έκανε εντύπωση αυτό που μου είπε μια ψυχή:

«Οι Άγγελοι, λέει, καλύπτουν τα πρόσωπα, όταν τελήται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,

και εμείς κοινωνούμε το Σώμα του Χριστού.

Εγώ τί έκανα για τον Χριστό;».

Υποφέρει με την καλή έννοια.



- Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς ότι βοηθήθηκε με την προσευχή του ο άλλος;

- Το πληροφορείται από την θεία παρηγοριά που νιώθει μέσα του

μετά από την πονεμένη του καρδιακή προσευχή που έκανε.

Πρέπει όμως πρώτα τον πόνο του άλλου να τον κάνης δικό σου πόνο

και ύστερα να κάνης και καρδιακή προσευχή.


Η αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή και πληροφορεί τον άλλον.

Και στα νοσοκομεία, όταν οι γιατροί και οι νοσοκόμες πονούν πραγματικά για τους αρρώστους,

αυτό είναι το δραστικώτερο φάρμακο από όλα τα φάρμακα που τους δίνουν.

Νιώθουν οι άρρωστοι ότι ενδιαφέρονται γι' αυτούς, και αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια, παρηγοριά.


Ούτε πολλές κουβέντες χρειάζεται να πης στον άλλον που υποφέρει,

ούτε να του κάνης διδασκαλία.

Καταλαβαίνει ότι τον πονάς και έτσι βοηθιέται.

Ο πόνος είναι το παν.

Αν πονέσουμε τους άλλους, ξεχνάμε τον εαυτό μας, τα προβλήματα μας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Ή θεία παρηγοριά



- Γέροντα, όταν πονώ για τους άλλους, με πιάνει άγχος και δεν μπορώ να προσευχηθώ.

- Το ότι έχεις άγχος είναι δείγμα ότι υπάρχει ανθρώπινο στοιχείο μέσα σου.

Εγώ, όσο πιό πολύ πονώ τον κόσμο, τόσο περισσότερο προσεύχομαι και χαίρομαι πνευματικά,

γιατί τα λέω όλα στον Χριστό και Εκείνος τα τακτοποιεί.


Και βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός, ενώ το σωματικό κουράγιο ελαττώνεται, το ψυχικό αυξάνει,

γιατί η αγάπη, η θυσία, ο πόνος για τον άλλο δίνουν πολλή ψυχική δύναμη.

Και να δης, απόψε που είχατε αγρυπνία είχα λιγοστό κουράγιο•

όμως από τον πόνο των άλλων πήρα δύναμη.


Και ήμουν όρθιος όλη την νύχτα μέχρι την Θεία Λειτουργία που έβλεπα τον κόσμο (1).

Μετά και μέσα στην Εκκλησία πάλι όρθιος, αλλά δεν ένιωθα κούραση,

γιατί πονούσα τον κόσμο και αυτό με δυνάμωνε.

Και εσύ να προσεύχεσαι και να χαίρεσαι, γιατί ο Χριστός θα τα οικονομήση όλα.

Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη.


Με τον κόσμο τώρα πόσο πόνο πέρασα!

Δεν τα περνούσα έτσι τα θέματα τους.

Πονούσα, αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγμό,

άφηνα το θέμα στον Θεό,

και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλον έδινε ο Θεός παρηγοριά.


Δηλαδή με την πνευματική αντιμετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά,

γιατί ο πόνος που έχει μέσα την ελπίδα στον Θεό έχει θεία παρηγοριά.

Αλλιώς πώς να αντέξη κανείς!

Πώς θα μπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα με τόσα που ακούω;

Πονάω, αλλά σκέφτομαι και την θεία ανταμοιβή στους πονεμένους.


Είμαστε στά χέρια του Θεού.

Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη, θεία ανταπόδοση, τίποτε δεν πάει χαμένο.

Όσο βασανίζεται κανείς, άλλο τόσο θα ανταμειφθή.

Ο Θεός, ενώ βλέπει τόσον πόνο πάνω στην γη,

ακόμη και πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε,

δεν τα χάνει.


«Περισσότερο υποφέρεις; λέει,

περισσότερο θα σε οικονομήσω στην άλλη ζωή», και γι' αυτό χαίρεται.

Διαφορετικά πώς θα μπορούσε, ας πούμε, να άντέξη τόση αδικία,

τόση κακία που υπάρχει;

Έχει όμως ύπ' οψιν Του την ανταμοιβή αυτών πού υποφέρουν

και μπορεί, τρόπος τού λέγειν, να άντέξη αυτόν τον μεγάλο πόνο.

Εμείς δεν βλέπουμε τι δόξα θα λάβη ο άλλος και πονούμε,

γι' αυτό ο Θεός μας ανταμείβει με θεία παρηγοριά.



- Γέροντα, αυτή η στενοχώρια δεν καταβάλλει τον άνθρωπο;

- Όχι. Ο άνθρωπος, όταν αντιμετωπίζει το κάθε πρόβλημα πνευματικά, δεν καταβάλλεται.

Στην αρχή πικραίνεται, όταν ακούει ότι κάποιος υποφέρει,

αλλά μετά έρχεται ως ανταμοιβή η θεία παρηγοριά

και δεν καταστρέφεται ο οργανισμός του.

Ενώ η πίκρα από την κοσμική στενοχώρια φέρνει γαστρορραγία κ.λπ.,

αυτή δεν βλάπτει τον οργανισμό, γιατί έχει το θείο βάλσαμο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ο Γέροντας εννοεί την αγρυπνία της 9ης προς 10η Νοεμβρίου του 1993.

Παρόλο πού ήταν πολύ ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο, όρθιος, στηριγμένος σε μιά καρέκλα, έδωσε την ευχή του σε τριάντα χιλιάδες περίπου ανθρώπους που πέρασαν εκείνη την ημέρα

[XAPA]

Ό κίνδυνος της αναισθησίας


- Γέροντα, μερικές φορές μου ζητούν λαϊκοί να προσευχηθώ για ένα πρόβλημα τους. Το κάνω, χωρίς όμως
να νιώσω πόνο.

- Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις:

η πρώτη είναι επικίνδυνη,

η δεύτερη έχει πνευματική αντιμετώπιση.

Όταν ο μοναχός ξεχνά τους δικούς του και δεν σκέφτεται και τους άλλους,

δηλαδή δεν προσεύχεται για τον κόσμο,

τότε αυτό είναι πολύ κακό.


Ερχόμαστε δηλαδή στο μοναστήρι, εγκαταλείπουμε τους δικούς μας,

και φθάνουμε να ξεχάσουμε τους δικούς μας, πόσο μάλλον τους άλλους.

Αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πνευματικά,

αλλά δεν συμμετέχουμε στον πόνο των άλλων πνευματικά.


Δεν προχωρούμε πνευματικά, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τα προβλήματα τους,

και υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε σε μια αναισθησία.

Αρχίζει σιγά-σιγά μία αδιαφορία και γίνεται ή καρδιά πέτρα.


Στην δεύτερη περίπτωση πονά κανείς για όλο τον κόσμο,

αλλά νιώθει και μιά παρηγοριά,

γιατί σκέφτεται ότι ο άλλος που υποφέρει θα έχη μισθό από τον Θεό,

θα είναι μάρτυρας.

Με αυτόν τον λογισμό νιώθει βαθειά σιγουριά και έχει μιά εσωτερική χαρά.

Σ' αυτήν την περίπτωση η καρδιά δεν είναι πέτρινη αλλα θεϊκή.


Αν δεν προσέξουν οι καλόγεροι, μπορεί να γίνη η καρδιά τους πολύ σκληρή.

Οι κοσμικοί βλέπουν ατυχήματα, την δυστυχία των άλλων, και πονούν.

Εμείς δεν την βλέπουμε και μπορεί να ζητάμε όλο για τον εαυτό μας.


Αν δεν κάνουμε δηλαδή λεπτή εργασία, για να νιώσουμε την δυστυχία των άλλων

και να κάνουμε γι' αυτούς καρδιακή προσευχή, θα γίνουμε σκληροκάρδοι.

Θα φθάσουμε σε σημείο να θέλουμε το βόλεμα μας

και θα γίνη η καρδιά μας πέτρινη με την αδιαφορία,

πράγμα που είναι αντιευαγγελικό.


Ο μοναχός πρέπει να ενδιαφέρεται, να πονάη και να προσεύχεται γενικά για τον κόσμο.

Αυτό δεν του φέρνει περισπασμό, αλλά αντιθέτως

βοηθιέται και ο ίδιος με την προσευχή, βοηθάει και τους άλλους.



- Γέροντα, ενώ βλέπω τα χάλια μου, κάνω πιο πολλή προσευχή για τους άλλους. Μήπως είναι καλύτερα να μην προσεύχωμαι για τους άλλους και να προσεύχωμαι μόνο για τον εαυτό μου;

- Από ταπείνωση;

Αν είναι από ταπείνωση, να λες στον Θεό με πολλή ταπείνωση:

«Θεέ μου, τέτοια που είμαι, δεν πρέπει να με ακούσης.

Αλλά δεν είναι αδικία να υποφέρουν οι άλλοι εξ αιτίας μου;

Γιατί, εάν είχα πνευματική κατάσταση, παρρησία, θα με άκουγες και θα τους βοηθούσες.

Φταίω και εγώ, που ο άλλος υποφέρει.

Τώρα όμως τί φταίει να υποφέρη εξαιτίας μου;

Σε παρακαλώ, βοήθησε τον».


Εξαρτάται δηλαδή πώς τοποθετείσαι για τους άλλους.

Νιώθεις ότι δεν είσαι άξια, αλλά τυχαίνει,

βλέπεις έναν πονεμένο, στενοχωριέσαι, πονάς, προσεύχεσαι.

Όταν λ.χ. βλέπω έναν τυφλό, αισθάνομαι τον εαυτό μου ένοχο,

γιατί, αν είχα πνευματική κατάσταση, θα μπορούσα να τον θεραπεύσω.

Ο Θεός μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε άγιοι,

να κάνουμε θαύματα, όπως έκανε και Εκείνος.


Αναγνωρίζουμε την μεγάλη ή μικρή μας πνευματική αρρώστια

και ταπεινά ζητούμε την σωματική υγεία για τον συνάνθρωπο μας,

ως ένοχοι για την αρρώστια του.

Γιατί, εάν είχαμε πνευματική υγεία,

θα είχε θεραπευθή προ καιρού και δεν θα παιδευόταν.


Όταν τοποθετούμαστε σωστά, ότι είμαστε ένοχοι για όλη την κατάσταση του κόσμου,

και λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς», βοηθιέται και ο κόσμος όλος.

Και για τα χάλια του πρέπει να πόνεση κανείς και να ζήτηση το έλεος τού Θεού.

Φυσικά, αν φθάση σε μιά πνευματική κατάσταση,

τότε για τον εαυτό του δεν ζητάει τίποτε.


Βλέπω ότι πολλές φορές πιάνουμε στραβά το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

και δήθεν από ταπείνωση δεν λέμε «ελέησον ημάς»,

δεν προσευχόμαστε για τους άλλους παρά μόνο για τον εαυτό μας.


Γι' αυτό και μερικές φορές μας παρεξηγούν εμάς τους μοναχούς οι κοσμικοί

και λένε ότι είμαστε εγωιστές και ότι φροντίζουμε να σώσουμε μόνον τον εαυτό μας.

Το «ελέησόν με» είναι για να μην πέσουμε σε υπερηφάνεια.

Η ευχή ενός ταπεινού ανθρώπου, που πιστεύει ότι είναι χειρότερος από όλους,

έχει περισσότερη αξία από την αγρυπνία που κάνει ένας άλλος με υπερήφανο λογισμό.

Όταν προσευχώμαστε με υπερηφάνεια, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Κατάσταση συναγερμού


Μην ξεχνάτε ότι περνούμε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή.

Να θυμάστε την μεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσμος σήμερα και την μεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός

από μας για προσευχή.

Να εύχεσθε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσμου,

να λυπηθή ο Χριστός τα πλάσματα Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή.


Να επέμβη θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούμε,

γιατί ο κόσμος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρέλλα και στο αδιέξοδο.

Μας κάλεσε ο Θεός να κάνουμε προσευχή για τον κόσμο, που έχει τόσα προβλήματα!

Οι καημένοι δεν προλαβαίνουν έναν σταυρό να κάνουν.

Εάν εμείς οι μοναχοί δεν κάνουμε προσευχή, ποιοί θα κάνουν;


Ο στρατιώτης σε καιρό πολέμου είναι σε κατάσταση συναγερμού, έτοιμος με τα παπούτσια.

Στήν ίδια κατάσταση πρέπει να είναι και ο μοναχός. Αχ, Μακκαβαΐος (1) θά έβγαινα!

Στα βουνά θα έφευγα, για να προσεύχωμαι συνέχεια για τον κόσμο.

Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει.


Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος.

Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβίαση το αυτεξούσιο.

Γι' αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή.

Όταν πονάη κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται,

τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο.


Αν προχωρήσετε με την Χάρη του Θεού ακόμη λίγο,

θα αρχίσουμε να κάνουμε μιά προσπάθεια στο θέμα της προσευχής,

να μπη μια σειρά, να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγματα ζορίζουν.

Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής.

Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι.

Με πόνο να γίνεται η προσευχή.

Ξέρετε τί δύναμη έχει τότε η προσευχή;


Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς να ενεργούν ανθρωπίνως

και όχι με την προσευχή δια μέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως.

Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποίηση.

"Οταν κανείς κάνη σωστή πνευματική εργασία,

τότε μπορεί μόνο με την προσευχή να χτίση μοναστήρια

και να τα εφοδιάση με όλα τα απαραίτητα και να βοηθήση το σύμπαν.


Δεν χρειάζεται ούτε να δουλεύη• αρκεί μόνο να προσεύχεται.

Ο μοναχός πρέπει να προσπαθήση να μην πονοκεφαλάη για την άλφα ή βήτα δυσκολία,

είτε είναι ατομική είτε ενός συνανθρώπου του είτε αφορά στην γενική κατάσταση,

αλλά να καταφεύγη στην προσευχή και να στέλνη δια του Θεού πολλές θείες δυνάμεις.

Άλλωστε και το έργο του μοναχού αυτό είναι,

και εάν αυτό δεν το έχη καταλάβει ο μοναχός,

η ζωή του δεν έχει κανένα νόημα.


Γι' αυτό, να ξέρη ότι η κάθε αγωνία του που τον ωθεί

να αναζητά ανθρώπινες λύσεις στα διάφορα προβλήματα,

με ένα βασάνισμα και πονοκέφαλο, είναι του πειρασμού.


Όταν βλέπετε ότι σας απασχολούν πράγματα για τα οποία ανθρωπίνως δεν υπάρχει λύση

και δεν τα εμπιστεύεστε στον Θεό, να ξέρετε ότι αυτό είναι τέχνασμα του πειρασμού,

για να αφήσετε την προσευχή, με την οποία μπορεί ο Θεός να στείλη

όχι απλώς θεία δύναμη αλλά θείες δυνάμεις,

και η βοήθεια τότε δεν θα είναι απλώς θεία βοήθεια αλλά θαύμα Θεού.


Από την στιγμή που αρχίζουμε να αγωνιούμε, εμποδίζουμε τον Θεό να επέμβη.

Βάζουμε την λογική μπροστά και όχι τον Θεό, το θειο θέλημα, ώστε να δικαιούμαστε την θεία βοήθεια.

Ο διάβολος προσπαθεί, κλέβοντας με τέχνη την αγάπη του μοναχού, να τον κρατάη σε μια κοσμική αγάπη,

σε μιά κοσμική αντιμετώπιση και κοσμική προσφορά στον συνάνθρωπο του,

ενώ ως μοναχός έχει την δυνατότητα να κινήται στον δικό του χώρο,

στην δική του ειδικότητα, του Ασυρματιστού,

γιατί αυτό είναι και το διακόνημα που του έδωσε ο Θεός.


Όλα τα άλλα, όσα κάνουμε με τις ανθρώπινες προσπάθειες, είναι σε κατώτερη μοίρα.

Επίσης καλύτερα είναι ο μοναχός να βοηθάη τους άλλους με την προσευχή του παρά με τα λόγια του.

Αν δεν έχη την δύναμη να συγκράτηση κάποιον που κάνει κακό,

ας τον βοηθήση από μακριά με την προσευχή, γιατί διαφορετικά μπορεί και να βλαφθή.


Μιά ευχή καλή, καρδιακή, έχει περισσότερη δύναμη

από χιλιάδες λόγια, όταν οι άλλοι δεν παίρνουν από λόγια.

Παρόλο που λένε ότι βοηθώ τον κόσμο που έρχεται και με βρίσκει,

ως θετική προσφορά μου στον κόσμο

βλέπω την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι.

Το άλλο το θεωρώ ψυχαγωγία• να πουν οι καημένοι τον πόνο τους, να τους δώσω καμμιά συμβουλή.

Γι' αυτό την βοήθεια δεν την θεωρώ προσφορά δική μου•

η προσευχή είναι που βοηθάει.


Αν είχα όλο τον χρόνο μου για προσευχή, περισσότερο θα βοηθούσα τον κόσμο.

Ας πούμε ότι θα δω την ημέρα διακόσιους πονεμένους•

μόνο διακόσιοι πονεμένοι υπάρχουν στον κόσμο;

Αν δεν δω κανέναν και προσευχηθώ για όλον τον κόσμο, τότε βλέπω όλον τον κόσμο.

Γι' αυτό λέω στον κόσμο: «Εγώ θέλω να μιλώ για σας στον Θεό, και όχι σ' εσάς για τον Θεό.

Αυτό είναι καλύτερο για σας, άλλα δεν με καταλαβαίνετε».


Να μην παραμελούμε το θέμα της προσευχής σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια.

Είναι ασφάλεια η προσευχή, είναι επικοινωνία με τον Θεό.

Είδατε τί λέει ο Άββάς Ισαάκ; «Δεν θα μας ζήτηση λόγο ο Θεός, γιατί δεν κάναμε προσευχή,

άλλα γιατί δεν είχαμε επαφή με τον Χριστό και μας ταλαιπώρησε ο διάβολος» (2).




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ή προσωνυμία «Μακκαβαίος» δόθηκε στον Ιούδα, ηγέτη της Ιουδαϊκής επαναστάσεως, η οποία έγινε το 166 π.Χ. κατά του Αντιόχου Δ' του Επιφανούς, ηγεμόνος του βασιλείου των
Σελευκιδών.

Σημαίνει - κατά την πιθανώτερη άποψη - αυτόν που σφυροκόπησε τους εχθρούς. Το ίδιο επίθετο δόθηκε στην συνέχεια και στους διαδόχους του Ιούδα. Οί Μακκαβαίοι διακρίθηκαν
για τους αγώνες υπέρ της πατρώας πίστεως και της πολιτικής ελευθερίας. (Βλ. Α΄, Β΄, Γ΄, Μακ.)

(2) Βλ. 'Αββα Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΜΒ', σ. 153.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας (1)

Ο μοναχός είναι φάρος πάνω στα βράχια



- Γέροντα, ποιό είναι το έργο του μοναχού;

- Έργο του μοναχού είναι να γίνη δοχείο του Αγίου Πνεύματος.

Να κάνη την καρδιά του ευαίσθητη σαν το φύλλο του χρυσού των αγιογράφων.

Όλο το έργο του μοναχού είναι αγάπη, όπως και το ξεκίνημα του γίνεται από αγάπη προς τον Θεό,

η οποία έχει και την αγάπη προς τον πλησίον.


Ο μοναχός μελετάει την δυστυχία της κοινωνίας, πονάει η καρδιά του και προσεύχεται συνεχώς καρδιακά

για τον κόσμο. Έτσι ελεεί τον κόσμο με την προσευχή.

Υπάρχουν μοναχοί που βοηθούν τους ανθρώπους περισσότερο από όσο θα τους βοηθούσε όλος ο κόσμος μαζί.

Ένας κοσμικός λ.χ. προσφέρει δύο πορτοκάλια ή ένα κιλό ρύζι σε κάποιον φτωχό, πολλές φορές μόνο

για να τον δουν οι άλλοι, και κατακρίνει μάλιστα, γιατί οι άλλοι δεν έδωσαν.


Ο μοναχός όμως βοηθάει με τόνους σιωπηλά με την προσευχή του.

Ο μοναχός δεν βάζει δικά του σχέδια και προγράμματα κοσμικά για ιεραποστολές, άλλα προχωρεί χωρίς

κανένα δικό του σχέδιο και ο Καλός Θεός τον περνάει στο σχέδιο το δικό Του, το θεϊκό, και, αν χρειασθή για

ιεραποστολή, τον στέλνει ο Θεός με θείο τρόπο.


Δεν ζητάει ο Θεός από τους μοναχούς να βγουν στον κόσμο, για να κρατούν τους ανθρώπους να περπατούν,

αλλά ζητάει να τους δώσουν το φως με το βίωμά τους, για να οδηγηθούν στην αιώνια ζωή.

Ο μοναχός δηλαδή δεν έχει ως αποστολή να βοηθήση τον κόσμο με το να βρίσκεται μέσα στον κόσμο.


Φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά γιατί αγαπάει τον κόσμο, και ζώντας μακριά

από τον κόσμο, θα τον βοηθήση με την προσευχή του σε ο,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως παρά μόνο με θεϊκή επέμβαση.

Γι' αυτό ο μοναχός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Θεό, να παίρνη σήματα και να δείχνη

στους ανθρώπους τον δρόμο προς τον Θεό.


Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς δικαιολογούν μερικά πράγματα οιΡωμαιοκαθολικοί.

Μου λύθηκε η απορία πριν από λίγο καιρό, όταν πέρασαν από το Καλύβι δύο Ρωμαιοκαθολικοί αρχιτέκτονες

από την Ρώμη.


Είχαν άγνοια αλλά καλή διάθεση. «Τί κάνουν οι μοναχοί, μου λένε, και κάθονται εδώ;

Γιατί δεν πηγαίνουν στον κόσμο να κάνουν κοινωνικό έργο;».

«Οι φάροι, τους λέω, δεν πρέπει να είναι πάντοτε πάνω στα βράχια;

Τί, πρέπει να πάνε στις πόλεις να προστεθούν στα φανάρια;

Άλλη αποστολή έχουν οι φάροι, άλλη τα φανάρια».


Ο μοναχός δεν είναι φαναράκι, για να τοποθετηθή στην πόλη σε μιά άκρη του δρόμου και να φωτίζη

τους διαβάτες, να μη σκοντάφτουν..


Είναι φάρος απομακρυσμένος, στημένος ψηλά στα βράχια, που με τις αναλαμπές του φωτίζει

τα πελάγη και τους ωκεανούς, για να κατευθύνωνται τα καράβια κα να φθάνουν

στον προορισμό τους, στον Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Για την Προσευχή και τον Μοναχισμό έχουν κυκλοφορήσει ιδιαίτεροι τόμοι. Σ αυτό το κεφάλαιο έχει περιληφθή από αυτά τα θέματα μόνον o,τι έχει σχέση με την πνευματική αφύπνιση.

[XAPA]

Το αθόρυβο κήρυγμα του μοναχού


Θα κάνω προσευχή εσείς οι τρεις δόκιμες να μη μεγαλώσετε, να μείνετε έτσι, με αυτά τα μπλε μαντήλια,

σ’ αυτό το ύψος, σ’ αυτήν την ηλικία!

Ξέρετε πώς βοηθιούνται αθόρυβα οι άνθρωποι, όταν σας βλέπουν; Γιατί σήμερα στον κόσμο δεν βρίσκουν εύκολα μιά σωστή κοπέλα.


Οι περισσότερες είναι αγριεμένες, με τα τσιγάρα στο χέρι, κάνουν κάτι μορφασμούς...

Και βλέπουν εδώ νέες αφιερωμένες, να ψέλνουν, να χαίρωνται...

Σου λέει: «Τί γίνεται εδώ; κάτι συμβαίνει.

Να πούμε ότι είναι χαζές; δεν είναι. Να πούμε ότι τους λείπει κάτι; δεν τους λείπει.

Φαίνεται, κάτι ανώτερο υπάρχει».

Πράγματι, ξέρετε πόσο βοηθάει αυτό;

Όταν πηγαίνουν κοσμικοί σε ένα μοναστήρι και βλέπουν σωστούς μοναχούς, τότε και άπιστοι να είναι,

αν έχουν καλή διάθεση, γίνονται πιστοί.


Πολλοί άθεοι επιστήμονες που ήρθαν μόνο για μιά επίσκεψη στο Άγιον Όρος, άλλαξαν ζωή.

Προβληματίζονται με την καλή έννοια και βοηθιούνται.

Βλέπουν νέους ανθρώπους, χαρούμενους, που είχαν όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθούν στον κόσμο,

να αφήνουν πλούτη, θέσεις κ.λπ., και να ζουν ασκητικά, με προσευχή και αγρυπνία, και λένε:

«Τί γίνεται; αν όντως υπάρχη Θεός, αν υπάρχη άλλη ζωή, αν υπάρχη κόλαση, εγώ τί κάνω;».

Έτσι φρενάρουν την αμαρτωλή ζωή τους ή και την διορθώνουν.


Ξέρω μιά περίπτωση· μιά κοπέλα είκοσι χρονών έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, έκοψε τις φλέβες της, αλλά την πρόλαβαν.

Βρέθηκε μετά ένας μοναχός, την πήρε και την πήγε σε ένα γυναικείο μοναστήρι.

Ήταν η καημένη αγριεμένη. Όταν όμως είδε εκεί τις μοναχές, συνήλθε.

«Βλέπω άλλον κόσμο εδώ, είπε. Μπορώ να μείνω;».


Αυτό είναι το αθόρυβο κήρυγμα του μοναχού. Πολλοί κηρύττουν, λίγοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, γιατί η ζωή τους

δεν ανταποκρίνεται στα λόγια τους.

Ο μοναχός δεν κάνει κηρύγματα δυνατά να τον ακούσουν οι άλλοι, αλλά κηρύττει σιωπηλά με την ζωή του τον Χριστό

και βοηθάει με την προσευχή του.

Ζη το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει.

Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο κατά τον θετικώτερο τρόπο, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός.

Και όταν μιλάη ο μοναχός, δεν λέει απλώς μιά σκέψη· λέει μιά εμπειρία.

Αλλά και μιά σκέψη να πη, και αυτή είναι φωτισμένη.



- Γέροντα, μερικοί λένε ότι οι νέοι ή οι νέες πηγαίνουν στο μοναστήρι άλλοτε από απογοήτευση και άλλοτε επειδή έχουν κάποια αναπηρία ή επειδή είναι ελαφροί στο μυαλό.

- Οι άνθρωποι αυτοί είχαν φαίνεται ένα ή δύο τέτοια περιστατικά κατά νου και αδικούν στην συνέχεια ή από κακότητα ή από ζήλεια το 90% των μοναχών.

Εάν όμως εξετάσουν τα πράγματα και δουν ότι δεν είναι έτσι, τότε λένε ότι εδώ υπάρχει κάτι ανώτερο, υπάρχει Θεός.

Γι' αυτό ο μοναχός πρέπει να είναι πάντοτε το καλό παράδειγμα για τον κόσμο - «ούτω λαμψάτω τό φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων» (1).

Ό σωστός μοναχός είναι το φώς του κόσμου.

Τί λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος; «Οι Άγγελοι είναι φως για τους μοναχούς και οι μοναχοί είναι φως για τους κοσμικούς»(2).

Ο μοναχός, όταν διαφέρη από τους κοσμικούς, τότε βοηθάει θετικά.

Γιατί αυτό που βοηθάει τους κοσμικούς που ταλαιπωρούνται για μάταια πράγματα είναι η αγιότητα, η οποία

με την απλότητα της τους διδάσκει να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, για να τους φύγη το πλάκωμα από την καρδιά.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ματθ. 5,16.
(2) Βλ. Ιωάννου τοϋ Σιναΐτου, Κλιμαξ, Λόγος ΚΣΤ', παρ. κγ', σ. 128.

[XAPA]

Ο μοναχός και η αναγέννηση του κόσμου



Οι μοναχοί είναι ο τακτικός στρατός του Χριστού, γι’ αυτό δεν πληρώνονται.

Να, βλέπεις πως πολλοί δεν μπορούν να ξεχάσουν το Αγιον Όρος!

Όπου άλλου να πάνε, θα τους ζητήσουν χρήματα κ.λπ., ενώ στο Αγιον Όρος θα βγάλουν μόνον το διαμονητήριο

και από εκεί και πέρα μπορούν να πάνε όπου θέλουν, χωρίς να πληρώσουν, θα φάνε δωρεάν, θα κοιμηθούν δωρεάν.


Βρίσκουν κάτι άλλο, και γι' αυτό βοηθιούνται.

Όταν ήμουν στο Καλύβι του Τιμίου Σταύρου (1), ήρθε κάποιος που είχε προβλήματα. Συζητήσαμε μιάμιση ώρα.

Μετά έβγαλε να μου δώση ένα πεντακοσάρικο. «Τί είναι αυτό;», του λέω.

«Για μιά απλή επίσκεψη στον γιατρό πληρώνουμε τόσο, μου λέει. Με συγχωρής, μήπως είναι λίγα;».


Μερικοί μεγάλοι της Ε.Ο.Κ., όταν ήρθαν στο Αγιον Όρος ύστερα από την τελευταία πυρκαγιά, για να δουν

τί χρειάζεται και να βοηθήσουν, πέρασαν και από το Καλύβι.

Πάνω στην συζήτηση τους είπα: «Εμείς ήρθαμε εδώ, για να δώσουμε• δεν ήρθαμε, για να πάρουμε».

«Πρώτη φορά το ακούσαμε αυτό», μου είπαν και το σημείωσαν αμέσως(2).


Εμείς γίναμε μοναχοί, για να πάρουμε υλικά;

Γίναμε μοναχοί, για να δίνουμε πνευματικά, χωρίς να παίρνουμε υλικά.

Να είμαστε απαλλαγμένοι από τα βιοτικά, για να μεριμνούμε για τα πνευματικά.

Βγήκαμε στο κλαρί για την αγάπη του Χρίστου, για να ελευθερωθούμε εμείς από τα πάθη και να

ελευθερώσουμε και άλλους.


Ο σκοπός μας είναι με την προσευχή και το παράδειγμα μας να βοηθηθούν οι άνθρωποι, για να

αναγεννηθούν πνευματικά.

Όταν φεύγη από τον κόσμο κανείς και μπαίνη στο μοναστήρι, γίνεται Πατήρ ή Μήτηρ, δηλαδή πνευματικός

Πατέρας ή πνευματική Μητέρα.


Μια κοπέλα, όταν γίνεται μοναχή, «νυμφεύεται»• γίνεται νύμφη Χριστού, μητέρα πνευματική, και βοηθάει

για την πνευματική αναγέννηση των ανθρώπων.

Με την προσευχή βοηθάει να γίνουν λ.χ. σωστές οικογένειες.

Αλλά εκτός από την προσευχή, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να προσφέρη στον άνθρωπο

και ανθρώπινη βοήθεια.


Κάθε σωστή μοναχή, έκτος από την προσευχή που κάνει για τον κόσμο, πολύ βοηθάει με τον τρόπο της,

με μια σωστή αντιμετώπιση, με δυο λόγια πνευματικά που θα πη εκεί στο άρχονταρίκι σε έναν προσκυνητή,

για να συλλάβη το βαθύτερο νόημα της ζωής, σε μια μητέρα, για να την στήριξη.

Το να ζητάη όμως η μοναχή επικοινωνίες κ.λπ., είναι χαμένα πράγματα, γιατί οι προβολές οι κοσμικές έρχονται

σε σύγκρουση με τους πνευματικούς νόμους και ταλαιπωρούμαστε.


Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια.

Κάνω μια σύγκριση και πονώ: Μερικοί μοναχοί επιδιώκουν πανηγύρια, επισκέψεις, φιλίες πνευματικές.

Εγώ αναγκάζομαι να πάω κάπου για πνευματική εργασία και το νιώθω σαν μαρτύριο, το βλέπω σπατάλη χρόνου.



- Γέροντα, όταν μιά μοναχή μεγάλη στην ηλικία είναι ανώριμη πνευματικά, τι φταίει;

- Δεν παρακολουθεί τον εαυτό της και δεν κάνει την πνευματική εργασία που πρέπει. Τό κακό από εκεί ξεκινάει.

Άς πούμε ότι μιά δεν την καλούσε για μοναχή ο Χριστός και έμενε στον κόσμο και γινόταν μητέρα.

Τότε δεν θα είχε απαιτήσεις αυτή από τους άλλους, αλλά οι άλλοι θα είχαν απαιτήσεις από αυτή.


Θα έδινε πολλά και θα έπαιρνε πολλά με την θυσία που θα έκανε.

Στο μοναστήρι πρέπει να γίνη πνευματική μητέρα - η αποστολή της είναι ανώτερη και από της μητέρας.

Αλλά τώρα τί γίνεται; Έρχεται στο μοναστήρι μικρή και, αν δεν κάνη την πνευματική εργασία που πρέπει,

έχει τον λογισμό ότι είναι συνέχεια παιδί.

Πρέπει όμως να καταλάβη ότι δεν είναι παιδί, για να έχη τον λογισμό: «Έχουμε την μάνα μας,

έχουμε το σπίτι μας, έχουμε το αμέριμνο, και δεν με νοιάζει».


Πρέπει να δίνη, να βοηθάη για την αναγέννηση την πνευματική τις μικρότερες αδελφές με την συμπεριφορά της,

ή τους λαϊκούς που έρχονται στο μοναστήρι εκεί που διακονεί στο αρχονταρίκι, στην Εκκλησία κ.λπ.,

να θυσιάζεται σε όλα, και έτσι, χωρίς να ζητάη, θα παίρνη.

Αν η μοναχή δεν τοποθετηθή έτσι, πάνε όλα χαμένα.


Μένει σε μιά υπανάπτυκτη κατάσταση και θέλει συνέχεια να παίρνη και από μικρές και από μεγάλες,

χωρίς εκείνη να δίνη.

Καλλιεργεί ένα βλαμμένο πνεύμα και δεν ωριμάζει, γιατί δεν προσφέρει τον εαυτό της στους άλλους.

Βλέπω σε μερικούς μοναχούς ακριβώς την κατάσταση ενός Βεδουίνου που είχα γνωρίσει στο Σινά.

Ήταν εξήντα πέντε χρονών και έλεγε: «Και εγώ δεν έχω πατέρα• είμαι ορφανός»!


Εξήντα πέντε χρονών έχουν εγγονάκια. Δυο γενιές και τρεις πέρασαν και να λέη «και εγώ δεν έχω πατέρα»,

να αναζητά δηλαδή την αγάπη του πατέρα!

Και εμείς οι καλόγεροι, αν δεν προσέξουμε, παραμένουμε παιδιά• αυτό είναι το κακό.

Αν όμως σκεφθή η μοναχή ή ο μοναχός τί θα έκανε στον κόσμο σ' αυτήν την ηλικία, θα πη: «Τώρα δεν πρέπει

να ζητώ ανθρώπινη παρηγοριά• εγώ πρέπει να θυσιασθώ, και όχι να έχω απαιτήσεις».


Έρχονται στο μοναστήρι οι περισσότεροι μικροί, βρίσκουν πνευματικούς γονείς και μπορεί να μείνουν

σε μιά παιδική κατάσταση, με παιδικές απαιτήσεις, ενώ, αν ήταν στον κόσμο, θα γίνονταν γονείς.

Παραμένουν δηλαδή συνέχεια παιδιά όχι με την καλή έννοια αλλά με την μωρουδίστικη.

Και βλέπεις, μπορεί να γεράσουν αλλά, αν δεν δουλέψουν το μυαλό, μπορεί να χαρούν με μια καραμέλλα

ή με μια φανέλλα.


«Μου πήρε μάλλινα ο Γέροντας», έλεγε ένα γεροντάκι εκεί στο Αγιον Όρος και έδειχνε την φανέλλα που

του έδωσε ο Γέροντας του.

Χαιρόταν σαν το παιδάκι που του πήρε η μάνα του σακκάκι με σειρήτια!

Να γίνουμε παιδιά στην ακακία, όχι στο μυαλό (3). Γιατί αλλιώς, πώς θα μπη στην ζωή μας η παλληκαριά;


Πώς θα μπη ο ανδρισμός;

Ένας μοναχός, για να κάνη προκοπή, πρέπει να μαλακώση αυτό το σκληρό που έχει, να κάνη δηλαδή λίγο

μητρική την καρδιά του.

Και μιά μοναχή, για να κάνη προκοπή, πρέπει να απόκτηση λίγο ανδρισμό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Ο Γέροντας έμεινε στό Καλύβι του Τιμίου Σταύρου τα χρόνια 1969-1978.
(2) Ειπώθηκαν τον Μάιο του 1991.
(3) Βλ. Α' Κορ. 14,20.