Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Τα «γουρουνάκια» της Παναγίας!


Στο περιβόλι της Παναγίας μας (το Άγιο Όρος), η παρουσία της Παναγίας μας είναι έντονη.

Παντού φαίνεται να υπάρχει η παρουσία Της Ακόμα και ο προσκυνητής μπορεί να νοιώσει την ευλογία Της και ότι η ακούραστη μεσίτρια μας σκεπάζει με στοργή το αγιώνυμο Όρος της. Άλλωστε είναι η προστάτης του Μοναχισμού μας και η μητέρα όλων των Μοναχών.

Μια από τις αμέτρητες διηγήσεις για την παρουσία της Παναγίας μας στη ζωή των μοναχών είναι και η εξής, που μας διηγήθηκαν και που για άλλη μια φορά αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης του Θεού που κανέναν δεν αποστρέφεται, αλλά θέλει “πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” [όλοι να σωθούν και να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια (φράση από την Αγία Γραφή)].



Κάποτε λοιπόν, λέει η διήγηση, ζούσαν σ’ ένα μοναστήρι δυο υποτακτικοί (μαθητευόμενοι),

οι οποίοι είχαν κυριευθεί από το πάθος της μέθης. Και ήταν καθημερινά μεθυσμένοι.

Ο Γέροντας (πνευματικός οδηγός τους) και οι υπόλοιποι αδελφοί προσπαθούσαν με αγάπη να τους νουθετήσουν

και να τους συμβουλέψουν. Εκείνοι όμως δεν εθεραπεύοντο και παρέμεναν κυριευμένοι στο πάθος τους.

Επειδή όμως αποτελούσαν σκάνδαλο με την αμετανοησία τους και με τη συνεχιζόμενη απαράδεκτη συμπεριφορά τους

λόγω της μέθης τους, γι’ αυτό και η Αδελφότητα και η Ιερά Επιστασία απεφάσισε να τους εκδιώξει από τη Μονή,

προς γνώση και συμμόρφωση.

Ένα χειμωνιάτικο όμως βράδυ, που ο καιρός είχε αγριέψει πολύ και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα και συνέχιζε να πέφτει πυκνό,

ο Ηγούμενος βλέπει στον ύπνο του την Παναγία να τον σκουντά και να του λέει:

“Σήκω γρήγορα, γιατί τα γουρουνάκια μου κινδυνεύουν”.

Ο ηγούμενος νόμιζε ότι η ενέργεια ήταν εκ του πονηρού και δεν υπάκουσε.

Οπότε η Θεοτόκος ξαναήλθε για δεύτερη φορά και του επανέλαβε τα ίδια λόγια:

“Σήκω γρήγορα, γιατί τα γουρουνάκια μου κινδυνεύουν”.

Και όταν ο ηγούμενος και πάλι δεν υπάκουσε, ήλθε πιο αυστηρή αυτή τη φορά και σε τόνο

που δεν σήκωνε πλέον ανυπακοή του λέει

“Τρέξε τώρα, γιατί σου είπα ότι τα γουρουνάκια μου κινδυνεύουν”.


Οπότε αυτή τη φορά σηκώθηκε και μαζί με άλλους πατέρες βγήκε έξω από την μάνδρα της Μονής,

ψάχνοντας τα γουρουνάκια της Παναγίας. Σε μια στιγμή ακούνε στα δεξιά τους και από το βάθος ενός γκρεμού βογγητά

και άρχισαν να κατεβαίνουν την απόκρημνη πλαγιά και φτάνουν κοντά σε δυο μοναχούς που ήταν χτυπημένοι

από το πέσιμο και κυριολεκτικά θαμμένοι μέσα στο χιόνι. Τους σηκώνουν και, ω του θαύματος!

Αναγνωρίζουν στα πρόσωπά τους τούς δύο μοναχούς που μεθούσαν και ήθελαν ως εκ τούτου να εκδιώξουν από το Μοναστήρι.

Με πολύ κόπο, τους σήκωσαν και τους πήγαν στο Μοναστήρι, αλλά όμως δεν τους έδιωξαν όπως είχαν αποφασίσει,

διότι πως ήταν δυνατόν αυτούς που η Παναγία τους έσωσε τόσο θαυματουργικά και νοιάστηκε η ίδια για να σωθούν

τα γουρουνάκια της, αυτοί να τους διώξουν;

Γι’ αυτό αποφάσισαν, αφού έτσι το θέλει η Παναγία, να κρατήσουν “τα γουρουνάκια” στο μοναστήρι.


Αλλά, ω του θαύματος! Η θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου σωφρόνισε τους δυο μοναχούς και από τότε που σώθηκαν

με την θαυματουργική της επέμβαση δεν ξαναέπεσαν στο πάθος της μέθης, αλλά έζησαν πλέον εν μετανοία.


Λέγεται δε, ότι ίσως το Άγιο Όρος να ονομάζεται “περιβόλι της Παναγίας”, διότι περιέχει όλων των ειδών τα “λουλούδια”,

αγίους και αμαρτωλούς. Κανέναν όμως μοναχό δεν απομακρύνουν, όσο αμαρτωλός κι αν είναι,

ενθυμούμενοι πάντοτε το περιστατικό με τα “γουρουνάκια”


elromio.gr

[XAPA]

Άγιος Πορφύριος:

Θεραπεύει τον καρκίνο, λέει την αιτία του, δίνει οδηγίες για αποτροπή του!


Η αδελφή μου, η Κατερίνα, αρρώστησε κι εκείνη από καρκίνο.

Ο Γέροντας (ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης) της συνέστησε κάποιον γιατρό και της είπε

να βρει το όνομά του από τον τηλεφωνικό κατάλογο.

Πράγματι, τον βρήκε, επικοινώνησε μαζί του και τελικά έκανε εγχείρηση,

κατά την οποία της αφαίρεσαν τον μαστό.

Νομίσαμε όλοι ότι ξεπεράστηκε, όμως, μετά από λίγους μήνες,

πρήστηκε ο άλλος μαστός και πονούσε φοβερά.

Πήγε στους γιατρούς, έκανε τις απαιτούμενες εξετάσεις και ήταν πάλι θετικές σε καρκίνο.

Ήρθε, λοιπόν, μια μέρα στο σπίτι μου και μου είπε τα άσχημα νέα:


– Ξέρεις, αδελφέ μου, τώρα δεν την γλιτώνω.

Είναι θετικό είπαν οι γιατροί. Ε, πια, λίγη θα είναι η ζωή μου.

Της είπα να μη στενοχωριέται, διότι οι γιατροί κάνουν μερικές φορές λάθος διάγνωση,

και προσπάθησα να της δώσω κουράγιο.

Της πρότεινα επίσης να πάμε στον Γέροντα και να κάνουμε ό,τι μας πει.

Όταν φτάσαμε είπα στον Γέροντα:

– Ήρθα με την αδελφή μου, που είναι άρρωστη για να την σταυρώσεις.

– Όχι εγώ, όχι εγώ. Ο Χριστός, απάντησε εκείνος και γύρισε προς τον τοίχο.

Εγώ επέμεινα:

– Αν βάλεις το άγιο χέρι σου επάνω εκεί που πονάει θα φύγει ο πόνος.

Και πάλι ο Γέροντας απάντησε:

– Ο Χριστός! Ο Χριστός, όχι εγώ ο αμαρτωλός.

Καθώς ήταν στραμμένος προς τον τοίχο, ακούγαμε που κάτι ψέλλιζε.

Γύρισε μετά από λίγα λεπτά προς εμάς και είπε προς την αδελφή μου:

– Οδήγησέ μου το χέρι κατ’ εκεί που σε πονάει.

Ο Γέροντας άπλωσε το άγιο χέρι του, με προτεταμένο τον δείκτη του αριστερού χεριού.

Η αδελφή μου έκανε να τον αγγίξει, μα πριν προλάβει να πιάσει ολόκληρο το δάκτυλό του

με την παλάμη της έπαθε κάτι σαν ηλεκτροπληξία.

Τα χέρια της έτρεμαν, εκινούντο γύρω-γύρω στον αέρα για μισό λεπτό. Ίσως και περισσότερο.

Ξαφνικά ο Γέροντας τραβάει απότομα το χέρι του και αρχίζει να την σταυρώνει στο κεφάλι.

Η αδελφή στεκόταν αμίλητη και συγκινημένη. Το ίδιο και εγώ.

Ο Άγιος, αφού της διηγήθηκε τη ζωή της από τότε που ήταν μικρό παιδί,

κατέληξε πως η αρρώστιά της οφειλόταν στη στενοχώρια.

Τελικά την συμβούλεψε τι θα έπρεπε να κάνει πλέον, για να μην την ξαναβρεί η ασθένεια.

Της είπε να είναι κοντά στον Χριστό, να εξομολογείται, να κοινωνάει, να βοηθάει τους συνανθρώπους της.

Έκτοτε έγινε τελείως καλά. Ο καρκίνος εξαφανίστηκε και δεν την ξαναενόχλησε.


Από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπρόπουλου, “Οι εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο”,
των εκδόσεων Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος.

[XAPA]

Ο παπάς που μεθούσε....


Ζει ακόμα ο επίσκοπος που διηγήθηκε τούτη την ιστορία. Είναι αληθινή ιστορία κι έχει βαθύ νόημα,

γιατί αναφέρεται στην προσευχή των ζώντων για τους τεθνεώτες.

Οι προσευχές αυτές πάντοτε εισακούγονται, μα πιο πολύ την ώρα της θείας λειτουργίας.


Ο επίσκοπος που αναφέραμε είχε στην περιοχή του έναν ιερέα, τον παπά Γιάννη, ευλαβικό και σε όλους αγαπητό.

Μάλιστα στην αγία πρόθεση αργούσε λίγο, γιατί διάβαζε πολλά ονόματα.

Είχε όμως ένα φοβερό ελάττωμα. Του άρεσε το κρασί. Όσο καλός ήταν στα καθήκοντά του, τόση αδυναμία είχε στο πιοτό.

Πολλοί του λέγανε να κόψει αυτό το πάθος, το τόσο αταίριαστο σε λειτουργό του Θεού.

Το καταλάβαινε και ο ίδιος, έκλαιγε με παράπονο, έκανε μερικές προσπάθειες, αλλά σε λίγες μέρες άρχιζε τα ίδια.


Μια μέρα που είχε πάλι υποκύψει στο πάθος του, πήγε στην εκκλησία και, όπως ήταν μισοζαλισμένος,

έβαλε ‘’Ευλογητός’’ και άρχισε την λειτουργία. Παραχώρησε όμως ο Θεός και κάποια στιγμή παραπάτησε μέσα στο ιερό,

οπότε του έπεσαν από τα χέρια τα τίμια Δώρα.

Πάγωσε απ’ το φόβο του.

Έπεσε κάτω κλαίγοντας και άρχισε να μαζεύει με την γλώσσα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Ένιωθε την ενοχή του να τον πνίγει, γιατί το έπαθε επειδή ήταν ζαλισμένος από το κρασί.


Πήγε στον επίσκοπο και εξομολογήθηκε το φρικτό του αμάρτημα. Κι εκείνος την άλλη μέρα, ύστερα από πολύ περίσκεψη,

κάθισε στο γραφείο του και πήρε την πέννα στο χέρι.

Έπρεπε να κινήσει την διαδικασία για την καθαίρεση του παπά Γιάννη, αλλά…

Εκεί που το χέρι του επισκόπου φαινόταν διστακτικό, βλέπει ξαφνικά σαν σε όραμα να βγαίνουν μέσα

από τον τοίχο του δωματίου χιλιάδες άνθρωποι.


Είχαν μάτια πονεμένα και περνούσαν μπροστά του φωνάζοντας:

- Όχι, Δέσποτα, μην τιμωρήσεις τον παπά, μην τον καθαιρέσεις, συγχώρεσε τον!

Περνούσαν αμέτρητες στρατιές ανθρώπων, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, καλοντυμένοι ή φτωχοντυμένοι,

αληθινό συλλαλητήριο ψυχών. Κι όλοι χειρονομούσαν προς το μέρος του, φώναζαν και παρακαλούσαν επίμονα:

- Όχι Σεβασμιώτατε, μην το κάνεις αυτό, μη διώξεις τον παπά μας!

Αυτός μας θυμάται και μας βοηθάει σε κάθε λειτουργία, μας λυπάται αληθινά είναι φίλος μας!

Μην τον καθαιρέσεις! Μη! Μη! Μη!...


Κράτησε ώρα αυτή η οπτασία.

Ο επίσκοπος, έκπληκτος, παρακολουθούσε αυτή την ανθρωποθάλασσα να φωνάζει και να ικετεύει για τον μέθυσο ιερέα.

Κατάλαβε πως ήταν οι ψυχές των νεκρών που μνημόνευε ο παπά Γιάννης, όταν λειτουργούσε.

Κι αυτή η μνημόνευση τους ανακούφιζε πολύ, όσο το νερό τον διψασμένο στην καλοκαιρινή ζέστη.

"Να η χειροπιαστή απόδειξη" σκέφτηκε, "πως οι προσευχές μας αναπαύουν τις ψυχές των νεκρών".


Ύστερα έστειλε και κάλεσε τον ιερέα.

- Δεν μου λες, παπά Γιάννη, μνημονεύεις πολλά ονόματα στην αγία πρόθεση όταν λειτουργείς;

- Εκατοντάδες, Σεβασμιώτατε. Δεν τα έχω μετρήσει.

- Γιατί το κάνεις αυτό και καθυστερείς την λειτουργία; τον μάλωσε τάχα ο επίσκοπος.

- Λυπάμαι πολύ τους πεθαμένους, γιατί δεν έχουν από αλλού βοήθεια, παρά μόνο απ’ τις ευχές της εκκλησίας.

Γι αυτό παρακαλώ τον Ύψιστο να τους αναπαύσει.

Έχω ένα βιβλίο και γράφω μέσα όλα τα ονόματα που μου δίνουν για μνημόνευση.

Αυτή την τάξη παρέλαβα από τον πατέρα μου, που ήταν επίσης παπάς.


- Καλά κάνεις, συμφώνησε ο επίσκοπος, έχουν ανάγκη οι ψυχές. Συνέχισε να κρατάς την τάξη αυτή.

Πρόσεξε μόνο να μην ξεμεθύσεις. Από σήμερα, δεν θα ξαναβάλεις κρασί στο στόμα σου.

Αυτός είναι ο κανόνας που σου δίνω. Είσαι συγχωρεμένος.

Πραγματικά, ο παπά Γιάννης ελευθερώθηκε οριστικά από το πάθος του ποτού.

Μόνο που στέκει στην προσκομιδή περισσότερο τώρα, μνημονεύοντας τα ονόματα των ‘’τεθνεώτων’’.


(Απο το βιβλίο "Θαύματα και αποκαλύψεις απο την Θεία Λειτουργία")


agioritikovima

[XAPA]

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: «Η ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΚΑΝΕΙ ΑΝΩΡΙΜΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!»


Μια μητέρα μου παραπονιόταν ότι το παιδί της, πέντε χρονών, δεν υπάκουε.

Της έλεγα, «εσύ φταίεις», αλλά δεν το καταλάβαινε.

Κάποια φορά επήγαμε με την μητέρα αυτήν ένα περίπατο στη θάλασσα με τ’ αυτοκίνητο της.

Είχε μαζί της και το παιδί. Σε λίγο ο μικρός ξέφυγε απ’ το χέρι της κι έτρεξε προς τη θάλασσα.

Υπήρχε, μάλιστα, ένας σωρός από άμμο κι απ’ την πίσω πλευρά του απότομα απλωνόταν η θάλασσα.

Η μητέρα αγχώθηκε, ήταν έτοιμη να φωνάξει, να τρέξει, διότι είδε τον μικρό στην κορυφή του σωρού,

μ’ απλωμένα τα χέρια να κάνει ισορροπία.

Εγώ την καθησύχασα, της είπα και γύρισε την πλάτη προς το παιδί και λίγο λοξά παρακολουθούσα.

Όταν ο μικρός απελπίσθηκε να προκαλεί την μητέρα του, για να την τρομάξει και να φωνάξει, όπως συνήθως,

σιγά σιγά κατέβηκε ήσυχος και μας επλησίασε. Αυτό ήταν!

Τότε πήρε η μητέρα το μάθημα της σωστής αγωγής.


Μια άλλη μητέρα παραπονιόταν για τον μοναχογιό της ότι δεν έτρωγε όλα τα φαγητά και κυρίως το γιαούρτι.

Ο μικρός ήταν περίπου τριών χρονών και την επαίδευε την μάνα καθημερινά.

Της λέγω: «Θα κάνεις το εξής. Θ’ αδειάσεις το ψυγείο απ’ όλα τα τρόφιμα.

Θα το γεμίσεις με ορισμένη ποσότητα γιαούρτι.

Θα ταλαιπωρηθείτε και οι γονείς για μερικές ημέρες.

Ήλθε η ώρα του φαγητού; Θα δώσεις στον Πέτρο γιαούρτι.

Δεν θα το φάει.

Το βράδυ το ίδιο, την άλλη μέρα το ίδιο.

Ε, μετά θα πεινάσει, κάτι θα δοκιμάσει.

Θα κλάψει, θα φωνάξει. Θα τα υποστείτε. Μετά θα το φάει ευχαρίστως».

Έτσι συνέβηκε κι έγινε το γιαούρτι το καλύτερο φαγητό για τον Πέτρο.


Δεν είναι δύσκολα αυτά.

Κι όμως πολλές μητέρες δεν τα καταφέρνουν και δίδουν πολύ αρνητική αγωγή στα παιδιά τους.

Μητέρες που κάθονται πάνω απ’ τα παιδιά τους συνεχώς και τα καταπιέζουν,

δηλαδή τα υπερπροστατεύουν, απέτυχαν στο έργο τους.

Ενώ πρέπει ν’ αφήνεις το παιδί μόνο του να ενδιαφερθεί για την πρόοδό του. Τότε θα πετύχεις.

Όταν κάθεσαι συνεχώς από πάνω τους, τα παιδιά αντιδρούν.

Αποκτούν νωθρότητα, μαλθακότητα και συνήθως αποτυγχάνουν στη ζωή.

Είναι ένα είδος υπερπροστασίας, που αφήνει ανώριμα τα παιδιά.


Πριν από λίγες ημέρες ήλθε απελπισμένη μια μητέρα για τις συνεχείς αποτυχίες του γιου της

στις εισιτήριες εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο.

Άριστος μαθητής στο δημοτικό, άριστος στο γυμνάσιο, άριστος στο λύκειο.

Στη συνέχεια αποτυχίες, αδιαφορία του παιδιού, αντιδράσεις περίεργες.

«Εσύ φταίεις, της λέω της μάνας, κι είσαι και μορφωμένη!

Τι θα έκανε το παιδί; Πίεση, πίεση, πίεση όλα τα χρόνια,

‘’να είσαι πρώτος, να μη μας ντροπιάσεις, να γίνεις μεγάλος στην κοινωνία….’’.

τώρα εκλώτσησε, δεν θέλει τίποτα.

Να σταματήσεις αυτή την καταπίεση και την υπερπροστασία και θα δεις που το παιδί τότε θα ισορροπήσει.

Τότε θα προχωρήσει, όταν τ’ αφήσεις ελεύθερο».



Από το βιβλίο «Βίος και Λόγοι»


yiorgosthalassis

[XAPA]

Μια ασθενής γιαγιά, πήγαινε στην Παναγία στην Τήνο κάθε χρόνο…


Μια ασθενής γιαγιά, πήγαινε στην Παναγία στην Τήνο κάθε χρόνο.

Πολλοί που την έβλεπαν στην Τήνο, μια μέρα την πλησίασαν και την ρώτησαν:

– Γιαγιά σε βλέπουμε τόσα χρόνια να είσαι ασθενής και να έρχεσαι εδώ στην Παναγία.

Εδώ όλοι της ζητούν, να τους κάνει καλά. Μπορείς να μας πεις, τι της λες, της Παναγίας;

Και η γιαγιά τους είπε:

– Δεν της ζητάω τίποτα! Απλά την ευχαριστώ που είμαι ασθενής.

Την ευχαριστώ, που δεν έχω γογγύσει για την ασθένειά μου.

Την ευχαριστώ, που δεν έχω χάσει το μυαλό μου από την ασθένειά μου.

Την προσκυνώ και φεύγω…


Μεγάλο πράγμα αυτό!!!

Να έχεις ανάγκη και να μην ζητάς απολύτως τίποτα!

Σημαίνει πως είσαι υπεράνω όλων αυτών των πραγμάτων και το μόνο που ζητάς είναι, να γίνει το θέλημα του Κυρίου…


Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα



miteriko.blogspot

[XAPA]

Οι «ανάξιες χαμογελαστές αδελφές!»



Ένας Ρωμαιοκαθολικός μας πλησίασε κάποτε με την Γερόντισσα καθώς περιμέναμε σε σταθμό τραίνων (στην Αμερική)

και περίεργος για την ενδυμασία μας την ρώτησε σε ποιο τάγμα ανήκουμε.

Εκείνη με χαριτωμένο τρόπο είπε:

Στις «ανάξιες χαμογελαστές αδελφές» που ο κόσμος γέμιζε θλίψη

και ο Χριστός μεταμόρφωσε στους πιο χαρούμενους ανθρώπους με μαύρα ρούχα πάνω στην γη!

Είμαστε ορθόδοξες μοναχές, του απάντησε!

Αυτός ακόμα έκπληκτος από την απρόσμενη απάντηση αυθόρμητα ξαναρώτησε:

-Πώς μπορώ κι εγώ να είμαι χαρούμενος σας εσάς δίχως τον κίνδυνο να φαίνομαι στους γύρω μου φαιδρός και γελοίος;

-Μα είναι απλό αδελφέ μου, του απάντησε, να σκύψετε με προσοχή μέσα σας, να σιωπήσετε,

να προσευχηθείτε και θα βρείτε την Πηγή της χαράς που θα μεταμορφώσει την υπαρξή σας!

Η πραγματική χαρά μόνο στην σιωπή ανθίζει!


Στην Ορθοδοξία, φίλε του Θεού, έχουμε Αγίους με αυστηρές και σοβαρές μορφές.

Αγίους όμως με θλιμμένη όψη δεν έχουμε ούτε καν στις φρικτές απεικονίσεις των μαρτυρίων τους.

Αυτό να το έχετε στο μυαλό σας όταν επισκέπτεστε έναν ορθόδοξο ναό ή μοναστήρι

και θα μελετάτε τις αγιογραφίες και θα αναλογίζεσθε το γιατί.

Να προσπαθείτε πάντοτε να είστε χαρούμενος και να δοξολογείτε τον Θεό σε κάθε στιγμή της ζωή σας και για το κάθε τι,

να αυτή θεωρώ πως αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μας από τους «χαρούμενους» του κόσμου τούτου

που η χαρά τους διαρκεί όσο ένα αστείο ή μια επιτυχία.

Όταν βρούμε την Πηγή της χαράς, τον Χριστό στην ζωή μας, μόνο χαρά και ειρήνη θα βασιλεύει στην ψυχή μας!

Έβγαλε και του έδωσε ένα εικονάκι με το μαρτύριο της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας κι αυτός το πήρε,

το μελέτησε με προσοχή, το κράτησε στα χέρια του σαν θησαυρό και το φίλησε.

Από εκείνη την ημέρα δεν πέρασε μήνας που να μην της γράψει.

Κι εκείνη όταν λαμβάνει το γράμμα του με τρυφερότητα μας λέγει:

σας χαιρετά ο Αναστάσιος και παρακαλεί να εύχεσθαι και να χαίρεστε!



Gerontissa Dorothea

proskynitis

[XAPA]

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης - Νουθεσίες



" Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου,

εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου,

εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου...

ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το,

α...φού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα.


Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα!

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν.

Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο,

αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό,

μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι.


Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ.

Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ,

και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου.

Γι' αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. "



Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

ayioi-pantes

[XAPA]

ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ..........


Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό.

Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.

Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο.

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο.

Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό.

Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό.

Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο.

Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό.

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή.

Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό.

Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό.

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη.

Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό.

Αλoίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη.

Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί.

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς

Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ;



ahdoni

[XAPA]

ΔΙΗΓΗΣΗ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΡΣΕΝΙΟ


Ο Μέγας Αρσένιος (4ος -5ος αἰώνας),ὁ ἀρνητής κάθε σωματικῆς ἀπολαύσεως,εἶχε τήν συνήθεια νά διηγεῖται στούς πατέρες

ὠφέλιμες ἱστορίες καί ὀπτασίες του,τίς ὁποῖες ἀπέδιδε σέ ἄλλα πρόσωπα,γιά ν’ ἀποφύγει ὁ ἴδιος τήν κενοδοξία.


''Κάποτε'',διηγήθηκε ὁ ὅσιος,''ἕνας ἡλικιωμένος μοναχός,ἐνῶ καθόταν στό κελλί του,ἄκουσε ἀγγελική φωνή νά τοῦ λέει:

''- Βγές ἔξω,νά σοῦ δείξω τήν ἀξία τῶν ἔργων τῶν ἀνθρώπων.

''Βγῆκε ὁ μοναχός καί ἀκολούθησε τόν ἄγγελο σέ κάποιο τόπο,ὅπου ἕνας ἄνθρωπος ἔκοβε ξύλα.

Ὅταν τελείωσε,τά ἔδεσε καί προσάθησε να τα σηκώσει,ἀλλά δεν μπόρεσε.

Ἄφησε τότε κάτω τό δεμάτι, πρόσθεσε κι ἄλλα ξύλα καί διαρκῶς συνέχιζε νά προσθέτει.'


'Προχώρησαν πιό κάτω,καί δείχνει ὁ ἄγγελος στό μοναχό ἄλλον ἄνθρωπο,πού ἀντλοῦσε νερό ἀπό ἕνα πηγάδι μέ τρύπιο κουβά.

Καί ὅπως ἦταν φυσικό μέχρι ν’ ἀνεβάσει τόν κουβά, τό νερό χυνόταν ὅλο.


''Πιό πέρα βλέπουν ἕνα μεγάλο ναό.

Δυό καβαλάρηδες, κρατώντας ὁριζόντια ἕνα τεράστιο ξύλο,προσπαθοῦσαν γιά πολύ ὥρα νά μποῦν μέσα.

Δεν τα κατάφεραν ὅμως,γιατί, οὔτε ἔσκυβαν οὔτε τό ξύλο ἄφηναν.


''-Ἄκουσε τώρα πῶς ἐξηγοῦνται αὐτά,εἶπε ὁ ἄγγελος.

Αὐτοί πού βαστούσαν τό ξύλο, συμβολίζουν ὅσους πιστεύουν,πώς εἶναι δίκαιοι.

Κι ἔτσι,γιά τήν ὑπερηφάνειά τους, μένουν ἔξω ἀπό τόν παράδεισο.

Ἐκεῖνος πού ἔβγαζε νερό μέ τό τρύπιο δοχεῖο, καλλιεργεῖ βέβαια τίς ἀρετές,

νηστεία, προσευχή, ἐλεημοσύνη. ἀλλά εἶναι ἀνθρωπάρεσκος.

Κι ἐπειδή τοῦ ἀρέσουν ἡ ἐπίδειξη κι ὁ ἕπαινος τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτό δεν θα ἔχει καθόλου μισθό.

Ἐκεῖνος, τέλος, πού δέν μποροῦσε νά σηκώσει τά ξύλα,συμβολίζει καθένα πού ἔχει πολλές ἁμαρτίες,

κι ἀντί νά τίς ἀποβάλει με τη μετάνοια,προσθέτει κι ἄλλες''.



Μιάν ἄλλη φορά ὁ ὅσιος Ἀρσένιος διηγήθηκε τήν ἀκόλουθη ἱστορία σχετική μέ τή θεία κοινωνία:'

'Ζοῦσε ἕνας ἀγωνιστής μοναχός στή Σκήτη,στον ὁποῖο ὁ δαίμονας ἔσπειρε τό λογισμό ὅτι ὁ ἅγιος Ἄρτος

δέν εἶναι το ἴδιο τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀντίτυπό Του.


Κάποια μέρα ἔβαλε μετάνοια στούς ἄλλους πατέρες καί φανέρωσε τό πρόβλημά του.

''-Μή βλασφημεῖς! ἀποκρίθηκαν ἐκεῖνοι. Ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος μεταβάλλονται σέ ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν μπορεῖ νά δοκιμάσει σάρκα καί αἷμα, οἰκονόμησε ὁ Κύριος νά μεταδίδονται

σάν ψωμί καί κρασί μόνο στή μορφή, ὄχι ὅμως στήν οὐσία.

''Προσπαθοῦσαν οἱ πατέρες νά τόν πείσουν,ἀλλά ἐκεῖνος ἐξακολουθοῦσε νά ἔχει ἀμφιβολίες.


Ἀφοῦ πέρασε μιά ἑβδομάδα μέ ἐκτενή προσευχή τῶν ἀδελφῶν,πῆγαν ὅλοι στήν ἐκκλησία νά λειτουργηθοῦν.

Καί τότε,στό «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου...»,βλέπουν ὅλοι πάνω στό ἅγιο δισκάριο ἕνα βρέφος ζωντανό καί χαριτωμένο.

Κι ὅταν, ἀργότερα,ὁ ἱερέας ἅπλωσε τό χέρι του νά μελίσει τόν ἅγιο ἄρτο, βλέπουν ἕνα ἄγγελο νά σφάζει μέ μαχαίρι τό βρέφος,

ν’ ἀδειάζει τό αἷμα του στό ἅγιο ποτήριο καί νά τεμαχίζει τή σάρκα του στίς ἴδιες μερίδες πού μέλισε ὁ ἱερέας τόν ἅγιο ἄρτο!

''Στό «Μετὰ φόβου...»,πλησίασε ὁ πλανεμένος μοναχός νά μεταλάβει καί κοινώνησε σάρκα ὠμή πού ἔσταζε αἷμα!

''Βλέποντας τό φοβερό θαῦμα ὁ μοναχός, ἀναλύθηκε σέ δάκρυα χαρᾶς καί μετανοίας''.



Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.138-140)
Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου,Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007


yiorgosthalassis

[XAPA]

Όταν μας αδικούν οι άνθρωποι, μας δικαιώνει ο Θεός


π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος


Οι άνθρωποι έχουν πολλά ελαττώματα και ιδιοτροπίες. Να τους διορθώσουμε όλους, είναι αδύνατον.

Δεν μένει, λοιπόν, άλλη λύση από το να μάθουμε να υπομένουμε και να τους ανεχόμαστε όλους.

Αρκετοί άνθρωποι είναι αγνώμονες. Αν περιμένουμε ανταπόδοση, θα στεναχωρηθούμε.

Αν όμως δεν περιμένουμε, τότε θα είμαστε ήρεμοι. Από τους ανθρώπους, να δεχόμαστε ό,τι μας δίνουν.


Σε κάποιον προσφέρεις ένα πέλαγος αγάπης.

Κι αυτός ανταποκρίνεται με τον εξής τρόπο: παίρνει ένα σταγονόμετρο και σου λέει: “Άνοιξε τα χέρια σου!…

Μια…, δύο…, τρεις…”, και σου δίνει δύο–τρεις σταγόνες αγάπης!

Τί, να κάνουμε;! Δεκτό κι αυτό!

Όταν σας αδικούν οι άνθρωποι, να ξέρετε ότι αποκτάτε μετοχές στον Ουρανό.

Όταν μας αδικούν οι άνθρωποι, μας δικαιώνει ο Θεός.

Γενικά, τους ανθρώπους να τους δεχόμαστε όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι…


Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας