Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Για τον φθόνο και την υποκρισία - Μέγας Βασίλειος



Ο υποκριτής κρατά το μίσος στο βάθος της καρδιάς του, επιδεικνύοντας επιφανειακή αγάπη,

κατά τον ίδιο τρόπο που γίνεται με τους ύφαλους, οι οποίοι καλύπτονται με λίγο νερό,

αλλά γίνονται απρόοπτο δυστύχημα γι’ αυτούς που δεν φυλάγονται.


Η υποκρισία είναι καρπός του φθόνου και από αυτήν προκύπτουν όλα τα κακά.

Όπως ακριβώς η σκουριά φθείρει τον σίδηρο, έτσι και ο φθόνος καταστρέφει την ψυχή που τον έχει.

Και το σκληρό της ασθενείας είναι ότι δε μπορεί να την ομολογήσει,

αλλά όμως σκύβει και είναι κατηφής και τα έχει χαμένα.


Ντρέπεται να ομολογήσει τη συμφορά… ότι είμαι φθονερός και πικρός και με συντρίβουν τα καλά του φίλου,

κλαίω για τη χαρά του αδελφού και δεν υποφέρω να βλέπω τα ξένα καλά,

αλλά κάνω συμφορά την ευτυχία των πλησίον μου.


Όπως ακριβώς η καπνιά είναι χαρακτηριστική ασθένεια του σιταριού, έτσι ο φθόνος είναι αρρώστια της φιλίας.

Εκείνο, βέβαια, που θα μπορούσε κανείς να επαινέσει από το φθόνο είναι ότι όσο μεγαλύτερος,

τόσο ενοχλητικότερος γίνεται στον κάτοχό του.


Διότι ποιός απ’ αυτούς που λυπείται ζημίωσε ποτέ τα αγαθά του πλησίον;

Κατέστρεψε όμως τον εαυτό του με το να λιώνει από τις λύπες.

Ο φθόνος είναι ένα δυσκολομεταχείριστο είδος έχθρας.

Διότι οι ευεργεσίες τους μεν εμπαθείς τους κάνουν πιο ήρεμους, τον φθονερό δε και τον κακοήθη

τον εξερεθίζει η καλή ευεργεσία και όσο περισσότερο επιτυγχάνει,

τόσο περισσότερο αγανακτεί και στεναχωρείται και δυσανασχετεί.


Περισσότερο δηλαδή λυπείται για τη δύναμη του ευεργέτη, παρά ευγνωμονεί γι αυτά που γίνονται σ’ αυτόν.

Οι σκύλοι εξημερώνονται με την τροφή και τα λιοντάρια γίνονται ήμερα με την περιποίηση,

οι δε φθονεροί αξαγριώνονται ακόμη περισσότερο με τις περιποιήσεις.


Ας αποφύγουμε το αφόρητο κακό.

Είναι εφεύρεση δαιμόνων, πρόσθετη σπορά εχθρού, εμπόδιο στην ευσέβεια, στέρηση της Βασιλείας.

Πώς θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε;

Εάν θεωρήσουμε ότι τίποτε από τα ανθρώπινα πράγματα δεν είναι μέγα ούτε θαυμαστό,

αλλά έχουμε κληθεί να γίνουμε μέτοχοι των αιωνίων αγαθών.


Εάν, λοιπόν και ο θάνατος για μας από το φθόνο, σαν από πηγή, απέρρευσε, η έκπτωση από τα αγαθά,

η αποξένωση από τον Θεό, η σύγχυση των θεσμών και η ανατροπή όλων των καλών της ζωής,

ας εμπιστευτούμε τον Απόστολο και «μη γενώμεθα κενόδοξοι αλλήλους προκαλούμενοι αλλήλους φθονούντες».



Μεγάλου Βασιλείου


inpantanassis

[XAPA]

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:

Ο θάνατος και η ζωή εξαρτώνται από τη γλώσσα



Αυτό δεν επιβεβαίωσε ο Κύριος όταν είπε ότι οι άνθρωποι θα δώσουν λόγο

κατά την Ημέρα της Κρίσεως για κάθε αργολογία τους;

Δεν είπε σαφώς: «Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς»(Ματθ. 12, 37);

Όποιος δικαιωθεί θα λάβει τη ζωή. Όποιος καταδικαστεί θα λάβει τον θάνατο.

Βλέπετε, επομένως, ότι η ζωή και ο θάνατος είναι στη δύναμη της γλώσσας;


«Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος

και ικανός να χαλιναγωγήσει όλον τον εαυτό του»(Ιακ. 3,2).

Το ανεξερεύνητο μυστήριο των λέξεων είναι πράγματι μεγάλο και η επιρροή των λέξεων

δεν μπορεί να μετρηθεί ή να αξιολογηθεί.

Σήμερα τα λόγια των ανθρώπων μπορούν να μεταφερθούν με τεχνητά μέσα (τηλεπικοινωνίας)

από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη.

Ένας λόγος που προφέρει μια γλώσσα στην Αμερική μπορεί να ακουστεί από ένα αυτί στην Ευρώπη.

Δεν είναι αυτό μία «προσομοίωση», τρόπον τινά, του τα πάντα ενωτιζομένου Θεού;


Ω! αδελφοί μου, δεν μπορούμε τίποτε να ψιθυρίζουμε εδώ στη γη, που να μην το ακούσει ο ουρανός.

Ο κάθε λόγος μας φθάνει ενώπιον της τάξης των αγγέλων του Θεού.

Ο άδης δέχεται κάθε κακό λόγο μας και τον διατηρεί ως εγγύηση του αιωνίου θανάτου μας και ο Παράδεισος

δέχεται κάθε καλό λόγο μας και τον διατηρεί ως εγγύηση της αιωνίου ζωής μας.

Πράγματι, η σοφία της Παλαιάς Διαθήκης μας μιλά και μας θυμίζει ευκαίρως αυτούς τους λόγους.

Θάνατος και ζωή εν χειρί γλώσσης.


Ω! Κύριε και Σωτήρα μας, Αΐδιε Λόγε του Θεού, βοήθησέ μας να χαλιναγωγούμε τη γλώσσα μας,

ώστε αυτή να μην μιλάει ανώφελα, προς καταδίκη μας. Βοήθησέ μας να εκφράζουμε με τη γλώσσα μόνον

όσα είναι σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου και ωφέλιμα για την αιώνια σωτηρία μας στην αθάνατη ζωή.


Σοι πρέπει πάσα, δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ.163-164)


paterikos

[XAPA]

Γέροντας Ιάκωβος – Γυρίζω, και τί να δω;



Ο μακαριστός ηγούμενος του όσιου Δαβίδ, γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (+1991), ζούσε θαυμαστές εμπειρίες σ’ όλες τις ιερές ακολουθίες, μα ιδιαίτερα την ώρα της θείας λειτουργίας.

Όταν λειτουργούσε, έλαμπε από καθαρότητα και μεγαλοπρέπεια.

Συχνά, στη μεγάλη είσοδο ή στην αγία πρόθεση, τον έβλεπαν να μην πατάει στο έδαφος,

αλλά να στέκεται και να βαδίζει στον αέρα.

Πολλές φορές αντίκριζε πάνω στην αγία τράπεζα αγγέλους και αρχαγγέλους να κρατούν το Σώμα του Κυρίου.


«Οι άνθρωποι», έλεγε, «είναι τυφλοί και δεν βλέπουν τι γίνεται μέσα στο ναό, στη διάρκεια της θείας λειτουργίας.

Κάποτε λειτουργούσα, αλλά δυσκολευόμουν να ξεκινήσω για τη μεγάλη είσοδο,

από τα θαυμαστά που έβλεπαν τα μάτια μου.

Ο ψάλτης έλεγε και ξανάλεγε: «Ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι».

Ξαφνικά, νιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και να με οδηγεί στην αγία πρόθεση.

Νόμισα πως ήταν ο ψάλτης. Απόρησα, πως τόλμησε ο ευλογημένος να κάνει τέτοιαν ασέβεια

-να μπει από την ωραία πύλη και να με σπρώξει. Γυρίζω, και τί να δω! Μια τεράστια φτερούγα,

που είχε περάσει ο αρχάγγελος στον ώμο μου, με οδηγούσε να προχωρήσω για τη μεγάλη είσοδο…


Τί γίνεται στο ιερό την ώρα της λειτουργίας! Στο χερουβικό άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν, και συχνά αισθάνομαι

τις φτερούγες τους να χτυπούν πάνω στους ώμους μου… Μερικές φορές δεν μπορώ ν’ αντέξω και κάθομαι στη καρέκλα.

Οι άλλοι ιερείς νομίζουν πως κάτι έπαθα, δεν νιώθουν όμως αυτά που βλέπω και ακούω.

Τί φτερούγισμα, παιδί μου, οι άγγελοι! Και μόλις ο ιερέας πει το «Δι’ ευχών», φεύγουν οι ουράνιες δυνάμεις.

Τότε μέσα στο ναό απλώνεται απόλυτη ησυχία!».


«Απόψε παιδί μου», αποκάλυψε κάποτε σ’ ένα μοναχό, «συλλειτουργούσα με αγίους και αγγέλους σε θυσιαστήρια

που δεν περιγράφονται. Σαν πεθάνω, να πεις πως κάποιος γέροντας συλλειτουργούσε κάθε νύχτα

και συζούσε με την Αγία Τριάδα». Όταν τελούσε την προσκομιδή ο π. Ιάκωβος, συχνά έβλεπε

την πνευματική κατάσταση των κεκοιμημένων που μνημόνευε.


«Κάθε φορά που προσκομίζω», έλεγε, «βλέπω τις ψυχές που περνούν από μπροστά μου και με παρακαλούν να τις μνημονεύσω.

Και να θέλω να τις ξεχάσω δεν μπορώ. Την ώρα που ο ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα στην αγία πρόθεση,

κατεβαίνει άγγελος Κυρίου, παίρνει τη μνημόνευση και την πηγαίνει στο θρόνο του Δεσπότη Χριστού σαν προσευχή

γι’ αυτούς που μνημονεύθηκαν. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο αξίζει να σας μνημονεύουν στην αγία πρόθεση».


Κάποια φορά ό γέροντας λησμόνησε να μνημονεύσει στη προσκομιδή τη μητέρα του,

κι εκείνη εμφανίστηκε και του είπε με παράπονο:

-Πάτερ Ιάκωβε, δεν με μνημόνευσες σήμερα.

-Πώς δεν σε μνημόνευσα, μητέρα; Κάθε μέρα σε μνημονεύω, βγάζω μάλιστα για σένα τη καλύτερη μερίδα.

-Όχι, παιδί μου, σήμερα με ξέχασες, και η ψυχή μου δεν αναπαύεται όσο τις άλλες ημέρες.


Κάτι ανάλογο του συνέβη και με τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο.

Ο π. Ιάκωβος, τελειώνοντας μια φορά την προσκομιδή, ξεκίνησε για την αγία τράπεζα.

Βλέπει τότε τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο να στέκεται δεξιά του, με τις παλάμες τη μια μέσα στην άλλη,

όπως συνηθίζουν οι ιερείς να μεταλαβαίνουν το δεσποτικό Σώμα, σαν να ζητούσε κι εκείνος τη δική του μερίδα.



Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π.Ιάκωβος». Εκδ. Ι. Μ.Οσίου Δαβίδ, Ροβιές Ευβοίας.


agiosgeorgioskorydallou

[XAPA]

Υπομονή: Το θεμέλιο των αρετών



Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας με τον μεστό του λόγο, περιγράφοντας τι είναι υπομονή και υπομονετικός γράφει:


«Εάν αποκτήσεις τη ράβδο της υπομονής, αμέσως θα σταματήσουν οι σκύλοι δαίμονες να φέρονται με αναίδεια.

Υπομονή είναι ο άθραυστος καρπός της ψυχής, ο οποίος δεν σαλεύεται καθόλου

από κανένα φυσικό ή αφύσικο χτύπημα και θόρυβο.

Υπομονή είναι η σταθερή απόφαση για την αντιμετώπιση των καθημερινά αναμενόμενων θλίψεων.

Υπομονητικός είναι ο αγωνιστής εκείνος που δεν πέφτει και κερδίζει τη νίκη.

Υπομονή είναι η αποκοπή των προφάσεων και η διαρκής προσοχή για τον εαυτό μας.

Δεν έχει ανάγκη τόσο πολύ ο αγωνιστής την τροφή, όσο την υπομονή.

Γιατί, αν του λείψει η τροφή θα λάβει στεφάνι, ενώ αν του λείψει η υπομονή θα οδηγηθεί στην καταστροφή».



(Από τον ΚΖ’ λόγο του «Περί της Ιεράς Ησυχίας» β).
από το βιβλίο: «Υπομονή: Το θεμέλιο των αρετών! – Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας» – Του Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου (Εκδόσεις «Φωτοδότες).

simeiakairwn

[XAPA]

Το σακί με τις πατάτες



Όταν πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο.

Μια μέρα που είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε

πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.


- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.

Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια.

Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ότι μας είχε ζητήσει.


Τότε εκείνος λέει:

- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα,

να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα.

Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.


Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε.

Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού.

Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;

Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε.

Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως….


Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στο μπαράκι.

Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν.

Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας,

όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.


Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε.

Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:

«Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»



lllazaros.blogspot

[XAPA]

Το θαύμα της Παναγίας που έσωσε τον Ορχομενό στην Κατοχή


Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν.

Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς

και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της.

Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου).

Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς

έστειλαν εναντίον των κατοίκων του Ορχομενού την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα.


Οι κάτοικοι του Ορχομενού, που είχαν φθάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Αγίου Ανδρέα,

ανέτοιμοι και ανοργάνωτοι καθώς ήταν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο.

Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό,

όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους.

Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι Γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους.

Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο.


Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία Εκκλησία της Βοιωτίας (874 μ.Χ.),

αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου – παλιό Μοναστήρι της Σκριπούς.

Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον Ναό,

όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου.

Μπροστά τους οι Γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση.





Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι,

ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει.

Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου.

Ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς.

Τότε συνέβη και κάτι άλλο Θαυμαστό: Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα!

-Θαύμα, Θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην Εκκλησία.

Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον Ναό.

Ο Γερμανός στη Θεομητορική Εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει!

Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με Θαυμασμό: -Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε.

Ο Ορχομενός σώθηκε.

Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι

και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό.


Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την Προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους.

Ο ήλιος γέρνει στη δύση.

Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την Υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού.

Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου

με Λιτανεία και μεταφορά της Εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς.

Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου,

για να ανάψει ένα κερί και να τιμήσει την Παναγία μας.

Της αφιέρωσε μάλιστα ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη Εικόνα με την απεικόνιση του Θαύματος.



protothema.gr

[XAPA]

Ένα ελάφι πρόθυμο για θυσία!

– Σίμωνος μοναχού του Αγιορείτου.




Στην περιοχή της Αργιθέας ήκμαζε κάποτε το Μοναστήρι της Παναγίας του Μεσοβουνίου.

Βρισκόταν στον δρόμο που οδηγεί από τον θεσσαλικό κάμπο στην Άρτα, κρυμμένο πίσω από ένα ψηλό βουνό.

Κάθε χρόνο, στις 8 Σεπτεμβρίου, πανηγύριζε το Γενέσιο της Θεοτόκου.

Η πανήγυρις ήταν η πιο λαμπρή στην περιοχή.

Οι μοναχοί είχαν μάλιστα έθιμο, να σφάζουν ένα μοσχάρι, να το βράζουν στα καζάνια του μαγειρείου

και μετά την Εκκλησία να το μοιράζουν σαν ευλογία στους πιστούς.


Στα μαύρα χρόνια όμως της Τουρκοκρατίας, το Μοναστήρι επλήγη κι αυτό από την φτώχεια.

Η πανήγυρις σταμάτησε να γίνεται, γιατί το Μοναστήρι δεν είχε σφαχτό να προσφέρη.

Κι αυτό το γεγονός έθλιβε πολλούς. Μα πιο πολύ απ’ όλους θλιβόταν ένας μοναχός ασπρογένης,

που πλησίαζε τα ογδόντα του χρόνια.

-Κάνε, Παναγιά μου, το θαύμα σου, ικέτευε νυχθημερόν την Θεοτόκο.

Κάνε ένα οποιοδήποτε θαύμα, για να δείξης στον λαό σου πως βρίσκεσαι κοντά του,

για να μη χάσουν την πίστι τους σ’ εσένα.


Κάποια χρονιά, ενώ ξημέρωνε η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ο μοναχός ησύχαζε στο κελλί του,

είδε ένα όραμα ζωντανό και θείο.

Η Παναγία μας εμφανίστηκε μπροστά του και με ύφος αυστηρό, αλλά και γεμάτο αγάπη του είπε:

-Να πης στον Ηγούμενο και στους αδελφούς να γιορτάσουν φέτος πανηγυρικά την μνήμη Μου.

Γιατί το χειρότερο απ’ όσα έχασε τούττος ο λαός, είναι η πίστη του.

Να συνάξουν τα χωριά για χάρι Μου, κι Εγώ θα είμαι μαζί τους.

Αυτά είπε και εξαφανίστηκε.


Ο μοναχός, πριν σημάνη ο Όρθρος, έτρεξε να διηγηθή το όραμά του στον Ηγούμενο.

Εκείνος μετέδωσε την χαρμόσυνη είδησι στους άλλους μοναχούς και στους χωρικούς.

-Με την χάρι της Παναγίας μας θα κάνουμε φέτος λαμπρή πανήγυρι.

Γνωρίζετε όμως πώς οι καιροί είναι δύσκολοι, γι’ αυτό δεν θα έχουμε σφαχτό. Θα συναχθούμε όμως για να γιορτάσουμε.


Το νέο φτερούγισε σε βουνά και κάμπους και από την παραμονή της εορτής, 7 προς 8 Σεπτεμβρίου,

το πλάτωμα γύρω από την Μονή άρχισε να γεμίζη κόσμο απ’ τα γύρω χωριά.

Ήρθαν κι όλοι οι ιερείς των χωριών και έγινε μία μεγαλόπρεπης Λειτουργία.

Ξαφνικά, ενώ όλοι περίμεναν να τελειώση η Ακολουθία, άκουσαν φασαρία από την πλευρά του δασωμένου λόφου.

Γυρίζουν και βλέπουν ένα ελάφι να πλησιάζη θαρρετά και με βήμα γοργό.

Ήταν τόσο αναπάντεχο, που κανείς δεν σκέφθηκε ν’ αντιδράση.


Το ελάφι πέρασε μέσα από τον κόσμο και δρασκέλισε την μεγάλη αυλόπορτα της Μονής.

Σαν να γνώριζε τα κατατόπια, προχώρησε κατευθείαν προς το μαγειρείο και εκεί στάθηκε.

Ο καλόγερος, που βρισκόταν εκεί και διακονούσε τους προσκυνητές, του πρόσφερε νερό.

Το ελάφι ήπιε με την ψυχή του και ξεδίψασε.

Ύστερα ξάπλωσε σε μια γωνιά και τέντωσε τον λαιμό του με τέτοιο τρόπο, σαν να προσφερόταν μόνο του για θυσία.


Ειδοποιήθηκε αμέσως ο Ηγούμενος και συμφώνησε πως έπρεπε να σφάξουν το ελάφι και να ετοιμάσουν φαγητό,

να το μοιράσουν στον κόσμο σαν ευλογία της Παναγίας. Έτσι κι έγινε.

Εκείνη την χρονιά όλοι οι προσκυνητές έζησαν ένα ολοφάνερο θαύμα.


Από τότε, κάθε χρόνο, στις 8 Σεπτεμβρίου, ερχόταν πάντα ένα ελάφι μπροστά στην πύλη της Μονής.

Κανείς δεν το έβλεπε από πριν να τριγυρνά στα βουνά, εκείνο όμως πάντα ερχόταν στην ώρα του, στην χάρι Της.

Δροσιζόταν, ξεκουραζόταν και ύστερα ξάπλωνε κάτω και πρόσφερε τον εαυτό του για θυσία.


Ύστερα από χρόνια η χώρα ελευθερώθηκε από τους Τούρκους, πέθαναν οι μοναχοί που πρωτοαντίκρυσαν το θαύμα,

άλλοι πήραν την θέσι τους. Το θαύμα όμως συνεχιζόταν.

Κάποια χρονιά, στην πανήγυρι, το ελάφι δεν έλεγε να φανή. Τελείωσε ο Όρθρος, μπήκαν στην Θεία Λειτουργία, τίποτα.

Μόλις όμως άρχισε το Χερουβικό, το ελάφι εμφανίστηκε. Ο καλόγερος, που περίμενε με το μαχαίρι στο χέρι,

αναστέναξε με ανακούφισι. Και, τη στιγμή που το ελάφι έφθασε κοντά του ιδρωμένο και λαχανιασμένο,

το άρπαξε και το έσφαξε. Μόλις που προλάβαιναν να το ετοιμάσουν για το μεσημέρι.


-Το ελάφι δεν θα έρθη ξανά, είπε ένας εκατόχρονος μοναχός. Αμαρτήσαμε.

Αντί να το αφήσουμε να ξεκουρασθή και να ξεδιψάση, το ωδηγήσαμε αμέσως στη σφαγή.

Πράγματι, από τότε το ελάφι δεν ξαναφάνηκε.


Σήμερα, από το παλιό μεγαλόπρεπο Μοναστήρι δεν απομένει παρά μόνο ο μικρός Ναός και η ερειπωμένη κουζίνα.

Όμως κάθε χρόνο, στις 8 Σεπτεμβρίου, οι κάτοικοι των χωριών της Αργιθέας μαζεύονται εκεί και πανηγυρίζουν

την χάρι της Παναγίας μας, περιμένοντας να ξαναφανή το ελάφι, όπως τα παλιά τα χρόνια.


ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006


orp.gr

[XAPA]

Η Οικία των Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας στην Ιερουσαλήμ (9 Σεπτεμβρίου)


Ο Ιωακείμ ήταν γιος του Ελιακείμ από τη φυλή του Ιούδα και απόγονος του Δαβίδ.

Έκπτωτος του θρόνου, ιδιώτευε στην Ιουδαία και το περισσότερο διάστημα στην Ιερουσαλήμ.

Παντρεύτηκε την Άννα, θυγατέρα (ιερέως από τη φυλή του Λευΐ) και της Μαρίας, από τη φυλή του Ιούδα.

Έτσι λοιπόν, αφού θεάρεστα πέρασε τη ζωή του το άγιο ζευγάρι, ο με Ιωακείμ πέθανε οκτώ χρόνια

μετά τα Εισόδια της κόρης του της Θεοτόκου σε ηλικία 92 ετών, η δε Άννα,

11 μήνες μετά το θάνατο του Ιωακείμ σε ηλικία 83 ετών.

Η εκκλησία τιμά τη μνήμη τους την 9η Σεπτεμβρίου.




Στο όνομα της Αγίας Άννας τιμάται η μεγαλύτερη και αρχαιότερη Σκήτη του Αγίου Όρους.

Αριθμεί 50 περίπου ασκητικές καλύβες, το δε Κυριακό, είναι αφιερωμένος στη Γιαγιά,

όπως χαϊδευτικά αποκαλούν οι αγιορείτες την Αγία Άννα.

Στο όνομα της Αγίας Άννας τιμάται η μεγαλύτερη και αρχαιότερη Σκήτη του Αγίου Όρους.

Αριθμεί 50 περίπου ασκητικές καλύβες, το δε Κυριακό, είναι αφιερωμένος στη Γιαγιά,

όπως χαϊδευτικά αποκαλούν οι αγιορείτες την Αγία Άννα.



Εκεί φυλάσσεται ανεκτίμητος θησαυρός, το αριστερό πόδι της Θεοπρομήτορος,

εις δε την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου φυλάσσεται ολόκληρη η κνήμη του δεξιού ποδιού.



Λόγοι Γέροντα Παΐσιου :

«Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια του Αγίους Θεοπάτορες.

Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ.

Πόσα οφείλουμε σ’ αυτούς!

Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ. Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.

Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς.

Αλλά μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα.




Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι,

γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός.

Μου λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ο Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι,



Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη να πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια,

ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχει το προπατορικό αμάρτημα.

Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα,

αλλά γεννήθηκε όπως ήθελε ο Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία.

Ήταν πάναγνη, γιατί η σύλληψή Της έγινε χωρίς ηδονή.

Οι Άγιοι Θεοπάτορες, μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίσει παιδί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία,

αλλά από υπακοή στον Θεό.

Αυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά».




oikohouse

[XAPA]

Όταν η Θεία Πρόνοια φανερώνεται στον κόσμο και στην καθημερινότητα των ανθρώπων!



Ήταν περασμένη η ώρα την Κυριακή το βράδυ όταν ο ιερέας του ναού αποφάσισε να τηλεφωνήσει

στην πρεσβυτέρα του στο σπίτι για να της πει ότι σε λίγο θα κινήσει για το σπίτι.

Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει πολλές φορές αλλά εκείνη δεν απάντησε.


Ο ιερέας παραξενεύτηκε αλλά αποφάσισε να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες προτού ξανατηλεφωνήσει.

Όταν το έκανε ύστερα από λίγα λεπτά, εκείνη απάντησε αμέσως.

«Γιατί δεν απάντησες τη πρώτη φορά;» τη ρώτησε

«Μα δεν χτύπησε άλλη φορά!» του είπε εκείνη.

Δεν έδωσαν παραπάνω σημασία στο γεγονός και ασχολήθηκαν με τα τρέχοντα θέματα της οικογένειας τους.


Την επόμενη μέρα ο ιερέας δέχτηκε ένα τηλεφώνημα στο ναό.

«Μου τηλεφωνήσατε χθες» ακούστηκε μια ανδρική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου

«Εγώ;» ρώτησε ο ιερέας

«Ναι, χτύπησε πολλές φορές αλλά δεν το σήκωσα» απάντησε ο άνδρας


Αμέσως ήρθε στο νου του ιερέα το περιστατικό με τη τηλεφώνημα που έκανε στη πρεσβυτέρα του.

«Α! Ναι!» έκανε ο ιερέας. «Ήθελα να τηλεφωνήσω στη σύζυγό μου και κατα λάθος τηλεφώνησα σε σας!»

«Δεν πειράζει» τον καθησύχασε ο άγνωστος. «Μόνο θα ήθελα να σας πω με δυο λόγια την ιστορία μου.

Χθες λοιπόν είχα αποφασίσει να δώσω τέλος στη ζωή μου. Δεν άντεχα να υποφέρω άλλο. Είχα κουραστεί.

Δεν έχει σημασία το πως και το γιατί.


Προτού όμως το κάνω αυτό είχα πει στο Θεό ότι αν δεν θέλει να αυτοκτονήσω, να μου στείλει ένα σημάδι.

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Κοίταξα την αναγνώριση κλήσης και έγραφε Αγία Τριάδα.

Μόλις το είδα, μέσα στο πανικό μου και την ένταση της κατάστασης που βίωνα φοβήθηκα να απαντήσω.

Κι έτσι το σημάδι που ζήτησα μου ήρθε μέσα από το τηλεφώνημα σας»!


Ο ιερέας χαμογέλασε και από μέσα του ευχαρίστησε το Θεό για τούτο το δώρο ζωής.

Χάρηκε τόσο πολύ που ήταν εφημέριος του ιερού ναού της Αγίας Τριάδας και το τηλέφωνο της εκκλησίας

ήταν καταχωρημένο στο τηλεφωνικό κατάλογο.


ΠΗΓΗ: vimaorthodoxias

[XAPA]

Λεμεσού Αθανάσιος:

Όταν ήρθα από το Άγιον Όρος, πριν 30 χρόνια, είχα έναν πειρασμό..


Όταν ήρθα από το Άγιο Όρος, πριν 30 χρόνια, είχα ένα πειρασμό.

Δεν ήθελα να φύγω από το Άγιο Όρος και έτσι με πολεμούσε πολύ η στεναχώρια:

Ότι έφυγα από το Άγιο Όρος και με έστειλε ο γέροντας στην Κύπρο κι εγώ δεν ήθελα να ήμουν στην Κύπρο

και όλα μου έφταιγαν!


Βέβαια το ήθελα κι εγώ και το έκανα. Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος το ήθελα.

Μία φορά θυμάμαι εξομολογούσα εκεί στο μοναστηράκι που πήγαμε μόλις ήρθαμε από το Άγιο Όρος,

σε ένα μοναστήρι στην Πάφο, στην Αγία Μονή.

Είναι ένα αρχαίο και πολύ όμορφο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου δίπλα από την Χρυσορρογιάτισσα.


Εκεί μία μέρα είχα πολλούς λογισμούς και ήρθε ένα παιδί, ο οποίος ήταν κυβερνητικός υπάλληλος

που έκανε κάποιες στατιστικές και γύριζε τα χωριά.

Τα χωριά τότε ήταν υπό κατάρρευση, πολύ λίγοι άνθρωποι.


Ήρθε λοιπόν και λέει:

‘Εδώ έχει κάποιους μοναχούς από το Άγιο Όρος; – Ναι.

– Έχει, λέει, μια γιαγιά που θέλει να εξομολογηθεί.

Εε, λέω κι εγώ, ήρθα από το Άγιο Όρος να εξομολογώ τις κοτζιάκαρες,(*γριές) δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω!

Του λέω, φέρτην. Ήμουν πνιγμένος μέσα στους λογισμούς μου, ήρθε και η καημένη η γιαγιούλα με τις κουρούκλες της,

με το μπαστουνάκι της, πήγαινε κουτσά-κουτσά. Θα ήταν 65 χρόνων.

Λοιπόν ήρθε εκεί, έκατσε και μου λέει, θέλω να σου εξομολογηθώ, δάσκαλε. Εε άντε γιαγιά μου, πες μου.


Έλεγε εκείνη τα δικά της, εγώ είχα τους λογισμούς μου: ότι ήμουν στο Άγιο Όρος με τον Άγιο Παΐσιο, με τον Άγιο Εφραίμ,

με τον γέροντα, με τον έναν, με τον άλλον και τώρα ήρθα να κάνω παρέα με τις κοτζιάκαρες της Πάφου!


Ήταν από ένα χωριό, Λάσα το έλεγαν, που ούτε ο χάρτης δεν το έχει! Μην το ψάξετε, δεν θα το βρείτε!

Αλλά στη συνέχεια όταν μου έλεγε διάφορα πράγματα, διαπίστωσα ότι είχε μεγάλες πνευματικές καταστάσεις η γιαγιά αυτή.

Και είχε μεγάλη πνευματική εργασία σαν τους μεγάλους Αγίους του Αγίου Όρους.

Μου περιέγραψε πολλές εμπειρίες τέτοιες και την άκουγα με προσοχή.

Απλή γυναίκα ήταν, πολύ απλή -αφού να φαντασθείτε τα μεγάφωνα της Εκκλησίας τα έλεγε «μελάφωνα».


Αυτή η γιαγιά έμεινε απάντρευτη για να γηροκομήσει τους γονείς της -από αγάπη προς τους γονείς της

- και μετά αφιερώθηκε στο Θεό κι όλη μέρα κι όλη νύχτα προσευχόταν και διάβαζε.

Ήταν πολύ χαριτωμένος άνθρωπος. Μητροδώρα λεγόταν. Κοιμήθηκε τώρα γι’ αυτό λέω το όνομά της.


Όταν σηκώθηκα να της διαβάσω την ευχή όμως -κι εγώ ήμουν σε απορία για την κατάσταση την οποία είχε

- ευωδίασε όλη η Εκκλησία! Και μετά έρχονταν οι πατέρες και ρώταγαν, «μα καλά, θυμίασες;»

-Όχι, δεν θυμίασα αλλά ήταν η γιαγιά που ευωδίαζε.


Και τέτοιες γιαγιάδες γνώρισα αρκετές που είχαν καταστάσεις Ακτίστου Φωτός, έβλεπαν το Άκτιστο Φως

δηλαδή που είναι μεγάλη κατάσταση αυτή και στους μοναχούς ακόμα σπάνια το βρίσκεις.

Άρα λοιπόν η Εκκλησία είναι που σώζει τον άνθρωπο, όχι ένας ιδιαίτερος χώρος του

μοναχισμού ή το Άγιον Όρος ή τα Ιεροσόλυμα ή οτιδήποτε άλλο…



Simeiakairwn