Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Τα δάκρυα της μετανοίας



Η μετάνοια είναι το βάπτισμα των δακρύων. Με την μετάνοια ο άνθρωπος ξαναβαπτίζεται, αναγεννιέται.

Ο Απόστολος Πέτρος με την άρνηση του πρόδωσε κατά κάποιον τρόπο τον Χριστό, αλλά, επειδή ­ έκλαυσε πικρώς.(1),

έλαβε την άφεση για την πτώση του.

Δηλαδή η ειλικρινής μετάνοια που είχε, τον ξέπλυνε, τον καθάρισε πάλι.

Βλέπεις, ο θεός πρώτα έκανε την γη, την θάλασσα, όλη την δημιουργία, και ύστερα πήρε χώμα και έπλασε τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος πρώτα γεννιέται σαρκικά και μετά, στο Βάπτισμα, αναγεννιέται πνευματικά

από το δημιούργημα του θεού, το νερό, και από το Αγιο Πνεύμα, την θεία Χάρη, - ­εξ ύδατος και Πνεύματος.(2)

- και γίνεται νέος άνθρωπος.


- Δηλαδή, Γέροντα, ο θεός, όπως τότε πήρε το χώμα και έπλασε τον άνθρωπο, έτσι τώρα στο Βάπτισμα χρησιμοποιεί το νερό, για να τον ανάπλαση;

- Ναι, το νερό έχει το νόημα του καθαρίσματος, γι' αυτό ο Ιερεύς κατά το Βάπτισμα βουτάει τον άνθρωπο στο νερό.

Ξεπλένεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα, καθαρίζεται από τις αμαρτίες,

τον επισκιάζει η Χάρις του Θεού, ενδύεται τον Χριστό, και γίνεται νέος, αναγεννημένος, άνθρωπος.

Αυτό είναι το Έργο του Βαπτίσματος.

Το είπε ξεκάθαρα ο Χριστός στον Νικόδημο, όταν τον ρώτησε πώς μπορεί ο άνθρωπος να ξαναγεννηθή:

­Αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού.(3).

Με το Βάπτισμα γίνεται το νέο τέλειο δημιούργημα του Θεού μετά την πτώση.

Γι' αυτό ο άνθρωπος, όταν δεν μολύνη το Άγιο Βάπτισμα, έχει πολλή θεία Χάρη.

Αλλά, και όταν το μολύνη, υπάρχει το βάπτισμα της μετανοίας.

Αν συναισθανθή το σφάλμα του και πόνεση γι' αυτό, ξεπλένεται κατά κάποιον τρόπο με τα δάκρυα της μετανοίας,

και έρχεται (4) πάλι η Χάρις του Θεού.


- Γέροντα, εγώ χρόνια τώρα έχω να κλάψω για ένα σφάλμα μου. Δεν έχω ούτε ένα δάκρυ. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχω πραγματική μετάνοια;

- Δεν πονάς για ένα σφάλμα που κάνεις;

- Πονάω, αλλά ίσως είναι ρηχός ο πόνος.

- Από τα δάκρυα μη βγάζης συμπέρασμα.

Είναι βέβαια τα δάκρυα ένα χαρακτηριστικό της μετανοίας, αλλά δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό.

Μερικοί εκεί που κλαίνε, εκεί γελάνε.

Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά.

Ένας, ο καημένος, έλεγε: «Τί σκληρός που είμαι, πάτερ! Ούτε ένα δάκρυ!

Η καρδιά μου είναι σαν πέτρα. Τί σκληροκαρδία! Αχ! ».

Ενώ ήταν πολύ ευαίσθητος, αισθανόταν ότι ήταν πολύ σκληρός, γιατί δεν έκλαιγε.

Αναστέναζε όμως βαθιά, βογγούσε ο καημένος, και έβλεπες έναν αναστεναγμό να βγαίνη από τα βάθη της καρδιάς του!

Ενώ άλλος κλαίει-γελάει και είναι σαν τον ανοιξιάτικο καιρό.

Βλέπει λ.χ. κάποιον δυστυχισμένο, συγκινείται, κλαίει λίγο, κι ένα κι ένα λέει: «α, εγώ πως συμμετέχω στον πόνο του άλλου! ». '

Ή, αν προσευχηθή και χύση λίγα δάκρυα, λέει: «α, η προσευχή μου εισακούεται, γιατί γίνεται μετά δακρύων! »

και αναπαύει τον λογισμό του.

Υπάρχουν και τα απαρηγόρητα δάκρυα. Αυτά είναι ταγκαλίστικα. Δεν έχουν μετάνοια, αλλά θιγμένο εγωισμό.

Τότε ο άνθρωπος κλαίει εγωιστικά για την πτώση του. Πληγώνεται, γιατί με τις απροσεξίες του ξέπεσε στα μάτια των άλλων,

και όχι γιατί λύπησε τον Θεό, και υποφέρει διπλά.

Στον ανταρτοπόλεμο ένας καπετάνιος από τους αντάρτες - ο Θεός να του χαρίζη μετάνοια -

είχε πιάσει έναν φτωχό οικογενειάρχη που είχε εννιά παιδιά, τον έβαλε κάτω και τον χτυπούσε αλύπητα,

επειδή δεν συμφωνούσε με την ιδεολογία του.

Αυτός ο άνθρωπος μάλιστα ήταν κάποτε στην υπηρεσία του.

Φώναζε ο καημένος: «Καλά, δεν με λυπάσαι, εννιά παιδιά έχω.

δεν θυμάσαι που σε κουβαλούσα και στην πλάτη μου; Τί σου έκανα; ».

Κάποιος από τους συντρόφους του καπετάνιου, όταν τον είδε να τσαλαπατά τόσο σκληρά αυτόν τον άνθρωπο, του φώναξε:

«Έ, τί σου έκανε; Δεν τον λυπάσαι; Οικογενειάρχης άνθρωπος είναι».

Αμέσως εκείνος βάζει κάτι κλάματα, επειδή θίχτηκε ο εγωισμός του από την παρατήρηση του συντρόφου του!

Αυτά τα κλάματα είναι εγωιστικά. είναι σαν την μεταμέλεια του Ιούδα.

Παρέδωσε τον Χριστό και μετά πήγε στους Φαρισαίους να πη ­ήμαρτον, αλλά εκείνοι του είπαν:

«Τί μας το λες ότι αμάρτησες; ».

Oπότε προσεβλήθη, πείσμωσε, τους πέταξε τα αργύρια και πήγε και κρεμάσθηκε από εγωισμό (5).

Ενώ, αν μετανοούσε και πήγαινε και έλεγε στον Χριστό «ευλόγησον», θα σωζόταν.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1)Ματθ. 26,75 και Λουκ. 22,62
(2) Ίω. 3,5.
(3) Ίω. 3,5
(4) Έρχεται η Χάρις: Ο Γέροντας χρησιμοποιεί αυτήν την έκφραση με την σημασία του «ενεργοποιείται, φανερώνεται ενεργώς».
(5) Βλ. Ματθ. 27,3-5.

[XAPA]

Το εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ



- Γέροντα, τί είναι το χαροποιό πένθος;

- Είναι η χαρά που προέρχεται από την λύπη για ένα σφάλμα μας.

Στο χαροποιό πένθος υπάρχει και πόνος και χαρά, γι' αυτό λέγεται και χαρμολύπη.

Λυπάται ο άνθρωπος από φιλότιμο που λύπησε τον Χριστό, χαίρεται όμως, γιατί νιώθει θεία παρηγοριά.

Ο αμαρτωλός, όταν μετανοήση ειλικρινά, συγχωρείται από τον Θεό, αισθάνεται μέσα του θεία παρηγοριά

και μπορεί να φθάση σε πνευματική αγαλλίαση.


- Γέροντα, ο άνθρωπος που αγωνίζεται μπορεί σε όλη του την ζωή να ζη την μετάνοια;

- Ναι, αν αγωνίζεται σωστά, δεν βλέπει την πρόοδο του, αλλά μόνον τις πτώσεις του και ζη σε συνεχή μετάνοια.

Δεν ξέρει ότι στην αρχή πάλευε με ένα δαιμόνιο και ύστερα μπορεί να παλεύη με ένα τάγμα.

Γιατί, όσο περισσότερη δύναμη καταβάλλει κανείς, για να ξερριζώση ένα πάθος και να απόκτηση μιά αρετή,

τόσο περισσότεροι εχθροί μαζεύονται και τραβάνε και αυτοί από κάτω τις ρίζες.

Τότε, ενώ δεν βλέπει πρόοδο, ωστόσο προοδεύει θετικά.

Και μπορεί, μέχρι να πεθάνη, να ζη σ' αυτήν την κατάσταση, να μη βλέπη πρόοδο, να νομίζη ότι δεν προχωρεί,

επειδή έχει πτώσεις, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει πρόοδος, γιατί συνεχώς αυξάνει τον αγώνα του

και παλεύει όλο και με περισσότερα ταγκαλάκια.

Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ.

Τους πεθαμένους τους κλαίνε, τους θάβουν, τους ξεχνούν...

Τις αμαρτίες μας θα τις κλαίμε συνέχεια, μέχρι να πεθάνουμε, αλλά με διάκριση

και με ελπίδα στον Χριστό που σταυρώθηκε, για να μας αναστήση πνευματικά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Αλλαγή ζωής


Για να σταματήση ο άνθρωπος να κάνη μιά αμαρτία, πρέπει να προσπαθήση να αποφύγη κάθε ερέθισμα

που προκαλεί αυτήν την αμαρτία.

Ο μέθυσος λ.χ., αν θέλη να βοηθηθή και να μην ξαναπιή, δεν πρέπει ούτε έξω από ταβέρνα να περάση.

Μικρή προσπάθεια χρειάζεται και καλή διάθεση, και ο Καλός Θεός θα μας βοηθήση να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Έχει, ας πούμε, κάποιος ένα πάθος. Το αναγνωρίζει, αγωνίζεται να το κόψη, μετανοεί, ταπεινώνεται.

Η διάθεση που έχει να κόψη το πάθος του πληροφορεί τον Θεό και τον βοηθάει.

Αλλά, αν δεν καταβάλλη προσπάθεια, για να αλλάξη, και συνεχίζη να αμαρτάνη, πώς ο Θεός να δώση την Χάρη Του;

Η Χάρις του Θεού δεν έρχεται σε λανθασμένη κατάσταση, γιατί αυτό δεν βοηθάει τον άνθρωπο.

Αν ήταν έτσι, θα έστελνε ο Θεός την Χάρη Του και στον διάβολο.

Ο άνθρωπος που δεν παραμένει στην πτώση του, στις αμαρτωλές σκέψεις του, αλλά μετανοεί για τα σφάλματα του

και αγωνίζεται να μην αμαρτάνη, δέχεται την Χάρη του Θεού και βοηθιέται.

Οταν όμως δεν υπάρχη μετάνοια και η αμαρτία θεωρήται μόδα, αυτό είναι δαιμονική κατάσταση.


- Γέροντα, ο ένας από τους δύο ληστές που είχαν σταυρωθή με τον Χριστό πώς σώθηκε;

- Εκείνος ανέβηκε από τον τοίχο και μπήκε στον Παράδεισο! ­Η του ληστού μετάνοια τον Παράδεισον εσύλησεν. (1).

Έκλεψε δηλαδή με την μεγάλη του μετάνοια και τον Παράδεισο.


- Γέροντα, αν κάποιος έχη αλλάξει ζωή και δεν παραμένη στις παλιές του αμαρτωλές συνήθειες, αλλά μερικές φορές πέφτη σε κάποιο από τα παλιά του αμαρτήματα, σημαίνει ότι δεν έχει μετάνοια;

- Ε, αν κάνη την προσπάθεια που χρειάζεται και πέφτη, έχει κάποια ελαφρυντικά.

Στην αρχή δεν είναι εύκολο. Αλλά, όταν κανείς καταλάβη πραγματικά πόσο βαρύ ήταν αυτό που έκανε, δεν ξαναπέφτει.

Παλιά υπήρχε μετάνοια ειλικρινής. Όταν κάποιος μετανοούσε, δεν γύριζε πίσω.

Θυμάμαι μιά γυναίκα, πόσο με είχε βοηθήσει με την αληθινή της μετάνοια.

Είχε πολλή συστολή, ούτε μιλούσε. Είχε βάλει τα μαύρα - σαν καλόγρια ήταν - και φρόντιζε ένα εκκλησάκι,

άναβε τα κανδήλια... Και μόνον που την έβλεπες, βοηθιόσουν πολύ.

Τώρα βλέπω, μερικοί, μόλις αλλάζουν ζωή, αρχίζουν να κάνουν τον δάσκαλο στους άλλους,

ενώ μέσα τους υπάρχει ακόμη ο παλαιός εαυτός τους.

Να μετανοήση βέβαια κανείς, να σταματήση την άσωτη ζωή που ζούσε και να άρχίση να ζη πνευματικά,

αυτό είναι θετική βοήθεια και για τους άλλους.

Αλλά από εκείνη την κατάσταση στην όποια βρισκόταν, να παρουσιάζεται αμέσως

ως πνευματικός άνθρωπος και να κηρύττη, ε, αυτό είναι πλάνη.


- Δηλαδή, Γέροντα, το κάνουν με την σκέψη να βοηθήσουν τους άλλους;

- Ναι, για να βοηθήσουν.

Πίσω όμως από αυτήν την ενέργεια τους, ιδίως αν ήταν λίγο γνωστοί στον κόσμο, κρύβεται ο υπερήφανος λογισμός:

«Τώρα οι άνθρωποι θα πάψουν να μιλούν για Καραϊσκάκη και Κολοκοτρώνη και θα συζητούν για μένα»!

Από 'κει να καταλάβης πόσο λανθασμένα βαδίζουν.

Αν νιώθουν πραγματικά το σφάλμα τους, για ένα διάστημα δεν πρέπει να το ξεχάσουν και να ξεθαρρέψουν,

αλλά να προσέχουν πολύ.

Και όταν περνάνε διάφορες ιδέες ή λογισμοί από την παλιά ζωή τους, να τα διώχνουν σαν βλάσφημους λογισμούς.

Αυτό είναι απόδειξη ότι δεν τα αποδέχονται πλέον, ότι ο οργανισμός αντιδράει.

Πρέπει δηλαδή να έχη κανείς πολλή ταπείνωση και να έχη σιχαθή όλα τα παλιά, για να αλλάξη πραγματικά.

Αν κράτηση από την παλιά του ζωή μερικά, τα οποία εκείνος θεωρεί καλά, μετά μουρνταρεύονται και τα άλλα.

Από την στιγμή που έχει έστω και μιά μικρή ιδέα για τον παλαιό του εαυτό, δεν βοηθάει ο Θεός και,

ό,τι κι αν κάνη, δεν θα είναι καθαρό.


- Γέροντα, όταν άλλάξη κανείς ζωή, πρέπει να ένδιαφερθή να διόρθωση τον λογισμό που είχαν προηγουμένως οι άλλοι γι' αυτόν;

- Δεν θα κοιτάξη εγωιστικά να διόρθωση τον λογισμό των άλλων θα κοιτάξη πως να διορθωθή ο ίδιος,

και τότε θα αναιρεθή από μόνος του ο λογισμός τους.

Αν το στίγμα από την αμαρτωλή ζωή του έχει μείνει στην κοινωνία ή στο στενό του περιβάλλον,

αυτό θα σβήση με την καλή του διαγωγή.

Δεν χρειάζεται να μιλάη καθόλου.

Θα μιλήση ο Θεός με την μετάνοια του.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

(1) Υπακοή του Α' ήχου.

[XAPA]

­Η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διαπαντός.(1)



- Γέροντα, βοηθάει να σημειώνη κανείς τα σφάλματα του, για να μην τα ξεχάση, μέχρι να τα εξομολογηθή;

- Όταν έχω πονέσει πραγματικά για ένα σφάλμα που έκανα, δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Με ελέγχει η συνείδηση μου, πονάει η ψυχή μου και το θυμάμαι συνέχεια.

Όσο διάστημα μεσολαβεί μέχρι να το εξομολογηθώ, τόσο το σφάλμα δουλεύει μέσα μου,

κεντάει την καρδιά μου, και ελέγχομαι.

Υποφέρω δηλαδή, αλλά και ανταμείβομαι από τον Θεό ανάλογα.


Όταν όμως κάνω ένα σφάλμα και δεν το ξανασκέφτωμαι, τότε το σφάλμα δεν με κεντάει καθόλου. το ξεχνάω και μένω αδιόρθωτος.

Γι' αυτό μερικοί, ενώ τους κάνεις παρατήρηση για ένα σφάλμα που έκαναν, γελάνε, σαν να μη συμβαίνη τίποτε.

Αυτό έχει αναίδεια, αδιαφορία - είναι κάτι τελείως σατανικό.

Είδες τί λέει ό Δαβίδ; ­Την ανομίαν μου εγώ αναγγελώ και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου.(2)

και ­η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διαπαντός.(3).


Παρόλο που ο Θεός τον είχε συγχωρήσει, εκείνος από φιλότιμο πάλι μέσα του πονούσε,

γι' αυτό δεχόταν συνέχεια θεία παρηγοριά.

Άλλοι πάλι χάνονται με συνεχείς διαγνώσεις του εαυτού τους.

Σημειώνουν-σημειώνουν σχολαστικά τα σφάλματα τους, δήθεν για να κάνουν πιο λεπτή εργασία,

τα περνάνε από διυλιστήριο, ζαλίζονται, αλλά δεν διορθώνονται.

Ενώ, αν πιάσουν ένα-ένα τα μεγάλα ελαττώματα και αγωνισθούν να διορθωθούν σ' αυτά, θα εξαφανισθούν και τα μικρά.



- Γέροντα, αν κάποιος δεν ζη εν μετανοία και δοξολογή τον Θεό, την δέχεται αυτήν την δοξολογία ό Θεός;

- Όχι, πώς να δεχθή αυτήν την δοξολογία ο Θεός; Πρώτα του χρειάζεται μετάνοια.

Γιατί, όταν παραμένη στην αμαρτία, σε τί τον ωφελεί να πη: ­Δόξα Σοι, τω δείξαντι το φως....;

Αυτό έχει αναίδεια.

Το μόνο που ταιριάζει να πη, είναι:

«Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου, που δεν ρίχνεις έναν κεραυνό να με κάψης», γιατί αυτού του είδους η δοξολογία έχει μετάνοια.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ψαλμ. 50, 5.
(2) Ψαλμ. 37, 19.
(3) Ψαλμ. 50, 5.

[XAPA]

Μετάνοια αναγκαστική



- Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ γράφει:

­Πάσα μετάνοια γινομένη άνευ της προαιρέσεως ούτε χαράν περιέχει, ούτε λογίζεται αξία ανταμοιβής.(1)
Πώς μπορεί να μετανοή κανείς χωρίς την προαίρεση του;

- Αναγκάζεται να μετανοήση, μιά που ξέπεσε στα μάτια των άλλων, αλλά δεν έχει ταπείνωση. Έτσι το καταλαβαίνω.


- Δηλαδή υπάρχει μετάνοια χωρίς την προαίρεση μας;

-Ναι, είναι η αναγκαστική μετάνοια. Σου ζητάω δηλαδή να με συγχωρέσης για ένα κακό που σου έκανα,

για να γλυτώσω από τις συνέπειες, αλλά εσωτερικά δεν αλλάζω.

Ο διαβολεμένος άνθρωπος κάνει δήθεν ότι μετάνοιωσε και πηγαίνει με πονηριά, βάζει μετάνοιες με προσποιητή

καλωσύνη, για να πλανέση τους άλλους.

Αλλά και το να πάη κανείς να πη τις αμαρτίες του στον πνευματικό, γιατί φοβάται μήπως πάη στην κόλαση,

και αυτό δεν είναι μετάνοια.

Γιατί δεν είναι ότι μετανοεί για τις αμαρτίες του, αλλά το θέμα είναι να μην πάη στην κόλαση!

Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του, να πονέση,

να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά.

Γι' αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ.


Να, και όταν γίνεται ένας σεισμός, βλέπει κανείς ότι όσοι έχουν καλή προαίρεση συγκλονίζονται,

μετανοούν και αλλάζουν ζωή.

Οι άλλοι, οι περισσότεροι, έρχονται προς στιγμήν σε συναίσθηση, μόλις όμως περάση ο κίνδυνος,

πάλι γυρίζουν στην παλιά τους ζωή.

Γι' αυτό, όταν μου είπε κάποιος ότι στην πόλη που μένει έγινε δυνατός σεισμός, του είπα:

«Σας κούνησε δηλαδή γερά. σας ξύπνησε όμως; ».

«Μας ξύπνησε, μας ξύπνησε», μου λέει.

«Πάλι όμως θά κοιμηθήτε», του είπα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Αββα Ισαάκ του Σύρου, Οί Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος Λ', σ. 111.

[XAPA]

Η μετάνοια φέρνει την Θεία παρηγοριά



- Γέροντα, τι είναι η θεία παρηγοριά;

- Η θεία παρηγοριά τι είναι;

Θα σας πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε καλύτερα.

Ένα παιδάκι κάνει μιά μικρή ζημιά, σπάζει λ.χ. ένα εργαλείο του πατέρα του,

καί ύστερα στενοχωριέται και κλαίει, γιατί την θεωρεί πολύ μεγάλη.

Όσο περισσότερο κλαίει και αναγνωρίζει την ζημιά που έκανε και υποφέρει,

τόσο περισσότερο ο πατέρας του το χαϊδεύει και το παρηγορεί:

«Καλά, παιδάκι μου, μη στενοχωριέσαι, δεν πειράζει, θα αγοράσουμε άλλο».

Εκείνο όμως, βλέποντας την στοργή του πατέρα του, κλαίει από φιλότιμο περισσότερο.

«Δεν μπορώ, λέει, να μη στενοχωριέμαι. Να, τώρα χρειάζεται το εργαλείο καί εγώ το έσπασα».

«Παιδάκι μου, δεν είναι τίποτε, παλιό ήταν», του λέει. Αλλά εκείνο πάλι στενοχωριέται.

Και όσο αυτό στενοχωριέται, άλλο τόσο ο πατέρας του το σφίγγει στήν αγκαλιά του, το φιλάει και το χαϊδεύει.

Έτσι, και όσο περισσότερο υποφέρει ο άνθρωπος και λυπάται για την αμαρτωλότητά του ή για την αχαριστία του

προς τον θεό και κλαίει φιλότιμα που λύπησε με τις αμαρτίες του τον Θεό Πατέρα του, τόσο περισσότερο και ο Θεός

τον ανταμείβει με θεία αγαλλίαση και τον γλυκαίνει εσωτερικά.

Αυτή η λύπη έχει μεν πόνο, αλλά έχει και ελπίδα και παρηγοριά.

Όποιος όμως θέλει την θεία παρηγοριά, δεν πρέπει να ζητάη παρηγοριά.

Πρέπει να νιώση το σφάλμα του, να μετανοιώση, και τότε θα έρθη από μόνη της η θεία παρηγοριά.


Κάποτε είχε δημιουργηθή στο Άγιον Όρος ένα θέμα και είχαν εκτεθή μερικοί.

Τυχαία με συνάντησε ένας από αυτούς που είχαν εκτεθή και μου είπε:

«Άχ, και σε ήθελα, για να με παρηγόρησης».

Και αυτό, γιατί τον είχε ξεσκονίσει κάποιος. Και είχε δίκιο ο άλλος που τον ξεσκόνισε.

Όταν το άκουσα, απόρησα! Να ζητάη παρηγοριά, ενώ είχε σφάλει!

Αν δεν ζητούσε παρηγοριά, αλλά ταπεινωνόταν και έλεγε: «έσφαλα, Θεέ μου», θα ερχόταν η θεϊκή παρηγοριά μέσα του.

Τώρα αυτός, ενώ είχε σφάλει, ήθελε να του πω: «Δεν πειράζει, μη στενοχωριέσαι,

δεν ήταν και τόσο μεγάλο το φταίξιμο σου, δεν φταις μόνον εσύ, φταίει και ο άλλος».

Ε, τί παρηγοριά είναι αυτή; Αυτό είναι κοροϊδία.

Η θεία παρηγοριά έρχεται από την μετάνοια.


- Οταν, Γέροντα, μετά από μια πτώση ακολουθή μια κατάσταση μετανοίας, αλλά αισθάνεσαι ένα ψυχικό και σωματικό τσάκισμα, σημαίνει ότι η μετάνοια δεν είναι σωστή;

- Την πρώτη μέρα δικαιολογείται ένα ψυχικό και σωματικό τσάκισμα.

Έπειτα όμως, όταν υπάρχη πραγματική μετάνοια, αν και λυπάται και πονάη εσωτερικά ο άνθρωπος, νιώθει την θεία παρηγοριά.


- Ναι, αλλά δεν ξεχνάει και το σφάλμα του.

- Ναι, δεν το ξεχνάει. Θλίβεται -παρηγοριέται, θλίβεται -παρηγοριέται.

Ένα σκαμπίλι δίνει στον εαυτό του για το σφάλμα που έκανε, ένα χάδι δέχεται από τον Θεό,

ένα σκαμπίλι- ένα χάδι...

Αυτή είναι η μετάνοια που φέρνει την θεία παρηγοριά.




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ

Οι μαύρες δυνάμεις τον σκότους είναι αδύνατες. Οι άνθρωποι τις κάνουν δυνατές με την απομάκρυνση τους από τον Θεό, γιατί έτσι δίνουν δικαιώματα στον διάβολο.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Τα μάγια


- Επειδή πολλές φορές σας μίλησα για τον Παράδεισο, για τους Αγγέλους και για τούς Αγίους, για να βοηθηθήτε,

τώρα θα σας πω και λίγα για την κόλαση και για τούς δαίμονες, ώστε να γνωρίσετε με ποιούς παλεύουμε,

πάλι για να βοηθηθήτε.


Ήρθε στο Καλύβι ένας νεαρός μάγος από το Θιβέτ και μου διηγήθηκε πολλά από την ζωή του.

Αυτό το παιδί, μόλις απογαλακτίστηκε, το αφιέρωσε ο πατέρας του, σε ηλικία τριών χρόνων,

σε μιά ομάδα τριάντα μάγων ανωτέρου βαθμού στο Θιβέτ, για να το μυήσουν στην τέχνη τους.

Έφθασε στον ενδέκατο βαθμό μαγείας- ο δωδέκατος είναι ο ανώτερος.

Δεκαέξι χρόνων έφυγε από τό Θιβέτ και πήγε στην Σουηδία, για να δη τον πατέρα του.

Εκεί συνάντησε τυχαίως έναν ορθόδοξο Ιερέα, πολύ πιστό, και του ζήτησε να συζητήσουν.


Ο νεαρός μάγος δεν ήξερε καθόλου τι θα πη Ιερεύς ορθόδοξος.

Στην αίθουσα λοιπόν που κάθησαν να συζητήσουν, άρχισε να του κάνη μερικές από τις μαγείες του, για να δείξη την δύναμη του.

Κάλεσε ένα αρχικό (1) δαιμόνιο, τον Μήνα, και του είπε: «Θέλω νερό».

Σηκώνεται ένα ποτήρι από την κουζίνα, πηγαίνει μόνο του στην βρύση, ανοίγει η βρύση, γεμίζει, περνάει

από την κλειστή τζαμαρία και έρχεται στην αίθουσα. Το πήρε εκείνος και ήπιε.

Μετά παρουσίασε στον ιερέα, μέσα στην αίθουσα, όλο το σύμπαν, τον ουρανό, τα αστέρια.

Χρησιμοποίησε μαγείες τετάρτου βαθμού και θα προχωρούσε μέχρι τον ενδέκατο βαθμό.


Ρώτησε τότε τον ίερέα πως τα έβλεπε όλα αυτά.

«Ήμουν έτοιμος, μου είπε, να τον σκοτώσω, αν μου έβριζε τον σατανά». Ό ιερεύς όμως δεν του είπε τίποτε.

Τότε του λέει ο νεαρός: «Γιατί δεν μου κάνεις κι εσύ σημεία; ».

«Ο δικός μου Θεός είναι ταπεινός», απάντησε ο ιερεύς και έβγαλε έναν σταυρό και του τον έδωσε να τον κράτηση.

«Κάνε πάλι σημεία», του λέει.


Ο νεαρός κάλεσε τον Μήνα, το αρχικό δαιμόνιο, αλλά ο Μήνας έτρεμε, δεν τολμούσε να πλησίαση.

Καλεί τον Σατάν και εκείνος το ίδιο. έβλεπε τον σταυρό και δεν πλησίαζε.

Του είπε μόνο να σηκωθή να φύγη για το Θιβέτ.

Ο νεαρός τότε έβρισε τον Σατάν: «Τώρα κατάλαβα, του είπε, ότι η μεγάλη σου δύναμη είναι μιά μεγάλη αδυναμία».


Στην συνέχεια κατηχήθηκε κάπως από τον καλό ιερέα, ο οποίος του μίλησε και για τους Αγίους Τόπους, για το Άγιον Όρος κ.λπ.

Έφυγε λοιπόν από την Σουηδία και πήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου είδε το Άγιο Φως.

Από εκεί πήγε στην Αμερική, για να βρίση τους σατανιστές που γνώριζε, για να αλλάξουν μυαλό

- ο Θεός τον έκανε τον καλύτερο ιεροκήρυκα -, και από 'κει ήρθε στο Αγιον Όρος.

Ο Καλός Θεός σκανδαλωδώς τον βοήθησε, επειδή από μικρός είχε αδικηθή.


Κάνετε όμως προσευχή, γιατί τον πολεμούν οι μάγοι με όλους τους δαίμονες.

Αφού εμένα πολεμούν, όταν έρχεται να τον βοηθήσω, πόσο μάλλον εκείνον.

Του διαβάζουν οι ιερείς εξορκισμούς και ανοίγουν τα χέρια του και τρέχουν αίμα.

Το καημένο το παιδί πολύ το ταλαιπωρούν οι δαίμονες, ενώ πρώτα, που είχε φιλία μαζί τους, δεν το πείραζαν,

αλλά το βοηθούσαν και το εξυπηρετούσαν. Εύχεσθε.


Πρέπει όμως και το ίδιο πολύ να προσέξη, γιατί λέει το Ευαγγέλιο ότι το ακάθαρτο πνεύμα, όταν βγη από τον άνθρωπο,

­πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ' εαυτού επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού, και εισελθόντα κατοικεί εκεί,

και γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων. (2).


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Αρχικός: ανώτερος, ηγεμονικός. Ένας από ιούς αρχηγούς των δαιμόνων. Οι δαίμονες, κατά τούς Πατέρες, συγκροτούν στρατιές.
(2) Ματθ. 12,45.

[XAPA]

Οι μάγοι χρησιμοποιούν και διάφορα ­αγιωτικά.



- Γέροντα, τί είναι οι γητευτές;

Μάγοι είναι. Χρησιμοποιούν τους Ψαλμούς του Δαβίδ, ονόματα Αγίων κ.λπ. και ανακατεύουν και επικλήσεις δαιμόνων.

Ενώ δηλαδή εμείς διαβάζοντας το Ψαλτήρι επικαλούμαστε την βοήθεια του Θεού και δεχόμαστε την θεία Χάρη,

εκείνοι, με τον τρόπο που το χρησιμοποιούν, βρίζουν τον Θεό, αρνούνται την θεία Χάρη,

και έτσι τους κάνουν μετά τα δαιμόνια το χατίρι.

Μου έλεγαν για ένα παιδί ότι είχε πάει σε έναν μάγο, για να πετύχη κάτι.

Εκείνος του διάβασε κάτι από το Ψαλτήρι και το παιδί πέτυχε αυτό που ήθελε.

Έπειτα όμως από λίγο καιρό άρχισε να σβήνη, να λειώνη το φουκαριάρικο.

Τι είχε κάνει ο μάγος;

Είχε πάρει κάτι ξηρούς καρπούς στα χέρια του και άρχισε να του διαβάζη τον 50ο Ψαλμό.

Όταν έφθασε στον στίχο ­θυσία τω Θεω. (1), πετούσε τους ξηρούς καρπούς, κάνοντας θυσία στους δαίμονες,

για να του κάνουν το χατίρι. Έτσι έβριζε τον Θεό με το Ψαλτήρι.


- Γέροντα, μερικοί που ασχολούνται με μαγικά χρησιμοποιούν τον σταυρό, εικόνες...

- Ναι, το ξέρω, από 'δω να καταλάβης τι απάτη κρύβεται πίσω από όσα κάνουν!

Έτσι ξεγελιούνται οι καημένοι οι άνθρωποι.

Βλέπουν ότι χρησιμοποιούν κεριά, εικόνες κ.λπ. και τους εμπιστεύονται.

Να, μου είπε κάποιος ότι, στην πόλη που μένει, μια Τουρκάλα έχει βάλει μια εικόνα της Παναγίας πάνω σε μια πέτρα

και λέει: «Η πέτρα που βοηθάει τον κόσμο»! Δεν λέει «η Παναγία», αλλά «η πέτρα».

Οι Χριστιανοί μπερδεύονται, γιατί βλέπουν την εικόνα της Παναγίας, και μερικοί που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας

τρέχουν εκεί, με τον λογισμό ότι θα βοηθηθούν, και μετά ο διάβολος τους αλωνίζει.

Γιατί, όταν η Τουρκάλα λέει ότι η πέτρα βοηθάει τον κόσμο και όχι η Παναγία, από 'κει και πέρα μπαίνει στην μέση ο διάβολος,

επειδή αυτό είναι περιφρόνηση στην Παναγία.

Απομακρύνεται η Χάρις του θεού και αρχίζει ο δαιμονισμός.

Και τρέχουν οι Χριστιανοί να τους κάνη καλά η πέτρα - η πέτρα και το τσιγκελάκι!

-, και τελικά σακατεύονται, γιατί από τον διάβολο τί βοήθεια να έχεις;

Αν είχαν λίγο μυαλό, θα σκέφτονταν «Τουρκάλα, Μουσουλμάνα, τί δουλειά έχει με την εικόνα της Παναγίας; ».

Ακόμη και να έλεγε ότι η Παναγία βοηθάει, αφού είναι Μουσουλμάνα, τί σχέση έχει με την Παναγία;

Πόσο μάλλον τώρα που λέει ότι η πέτρα τούς βοηθάει!

Είπα σε κάποιον να ενημερώσουν την Μητρόπολη και να λάβουν μέτρα, για να φυλαχθή ο κόσμος.


- Γέροντα, ο κόσμος μας ζητάει φυλαχτά.

- Καλύτερα να δίνετε σταυρουδάκια, όταν σας ζητούν φυλαχτό.

Μην κάνετε φυλαχτά, γιατί και οι μάγοι τώρα κάνουν φυλαχτά.

Βάζουν απ' έξω καμμιά εικονίτσα ή σταυρό, αλλά μέσα έχουν διάφορα μαγικά.

Βλέπουν οι άνθρωποι την εικόνα ή τον σταυρό και μπερδεύονται.

Να, πριν από μέρες μου έφεραν ένα φυλαχτό από έναν Τούρκο Ιμπραήμ, που είχε και σταυρό κεντημένο επάνω.

Έχω μάθει και για έναν αθεόφοβο ότι τυλίγει διάφορες εικονίτσες και μέσα βάζει τρίχες,

ξυλάκια, καρφίτσες, χάνδρες (2) κ.λπ.

Όταν η Εκκλησία τον ήλεγξε, είπε: «είμαι μέντιουμ», γιατί είναι ελεύθερα τα μέντιουμ, και ετσι κάνει ό,τι θέλει.

Είπα σε κάποιον που είχε πάθει ζημιά από αυτόν: «Να πας να εξομολογηθής, γιατί δέχεσαι επιδράσεις δαιμονικές».

Πήγε, εξομολογήθηκε. Έρχεται μετά και μου λέει: «Δεν ένιωσα καμμιά διαφορά».

«Βρε, μήπως έχεις τίποτε επάνω σου απ' αυτόν τον πλανεμένο; », τον ρωτάω.

«Ναι, λέει, έχω ένα μικρό κουτάκι σαν μικρό Ευαγγέλιο».

Το παίρνω, το ανοίγω και βρίσκω μέσα διάφορες εικονίτσες τυλιγμένες.

Ξετυλίγω-ξετυλίγω και πιο μέσα είχε κάτι χάντρες, κάτι τρίχες, κάτι σαν ξύλα!

Το πήρα και ελευθερώθηκε ο άνθρωπος. Βλέπεις τι τεχνίτης είναι ο διάβολος!

Φορούν οι καημένοι άνθρωποι κάτι τέτοια φυλαχτά, δήθεν για να βοηθηθούν, και ταλαιπωρούνται.

Αυτά πρέπει να τα κάψουν και να παραχώσουν την στάχτη ή να τα πετάξουν στην θάλασσα

και να πάνε να εξομολογηθούν. Έτσι μόνον ελευθερώνονται.

Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νεαρός που είχε πολλά προβλήματα και βασανιζόταν σωματικά και ψυχικά πάνω από τέσσερα χρόνια.

Ζούσε αμαρτωλή ζωή και τον τελευταίο καιρό είχε κλεισθή στο σπίτι του. δεν ήθελε να βλέπη άνθρωπο.

Δυο φίλοι του, που έρχονταν τακτικά στο Αγιον Όρος, τον έπεισαν μετά από πολλές δυσκολίες να τον πάρουν

μαζί τους στο Όρος, με σκοπό να τον φέρουν στο Καλύβι.

Στην διαδρομή από την Ούρανούπολη μέχρι την Δάφνη, κάθε φορά που το καράβι έπιανε σε σκάλα μοναστηριού,

ο νεαρός σωριαζόταν κάτω.

Οι φίλοι του με τους πατέρες που ήταν στο καράβι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας την ευχή.

Με πολλή δυσκολία έφθασαν στο Καλύβι. Ο καημένος μου άνοιξε την καρδιά του, μου μίλησε για την ζωή του.

Είδα ότι βασανιζόταν από κάποια δαιμονική επήρεια.

Του είπα να πάη να έξομολογηθή εκεί σε έναν πνευματικό, να κάνη ό,τι του πη, και θα γίνη καλά.

Πράγματι πήγε και εξομολογήθηκε.

Όταν μπήκαν στο καράβι, για να επιστρέψουν, είπε στους φίλους του ότι ο πνευματικός του είπε να πετάξη

στην θάλασσα το φυλαχτό που του είχε δώσει κάποιος γνωστός του και το φορούσε επάνω του,

αλλά του ήταν αδύνατο να το κάνη.

Όσο κι αν οι φίλοι του τον παρακαλούσαν να σηκωθή να το πετάξη, εκείνος έμενε σαν άγαλμα.

Δεν μπορούσε να σηκωθή από το κάθισμα.

Τότε τον έπιασαν και με πολύ κόπο τον έβγαλαν έξω στο κατάστρωμα.

Με την βοήθεια τους ο νεαρός κατάφερε να βγάλη το φυλαχτό και να το αφήση να πέση στην θάλασσα,

γιατί δεν είχε την δύναμη να το πετάξη.

Αμέσως αισθάνθηκε να ελευθερώνωνται τα χέρια του και το ταλαιπωρημένο σώμα του απέκτησε δύναμη.

Άρχισε από την χαρά του να χοροπηδά στον διάδρομο γεμάτος ζωντάνια και να δοκιμάζη την δύναμη

των χεριών του στα σίδερα και στα τοιχώματα του πλοίου.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Ψαλμ. 50,19
(2)Ό 61ος κανόνας της Στ' Οικουμενικής Συνόδου ορίζει να αφορίζονται οι ­φυλακτήριοι., δηλαδή οι μάγοι που κατασκευάζουν ­φυλακτήρια. ( = φυλακτά), στα όποια βάζουν δαιμονικά σύμβολα ή διάφορα μακάβρια αντικείμενα (τρίχες, νύχια, κοκκαλάκι φιδιού ή νυχτερίδας κ.λπ.). Σ' αυτά έχουν μεταδώσει προηγουμένως με μαγικές πράξεις, που γίνονται με επικλήσεις δαιμόνων, δαιμονική επήρεια

[XAPA]

Όσοι ασχολούνται με μάγια λένε και πολλά ψέματα



- Γέροντα, οι μάγοι έχουν κάποια πληροφορία;

Έχουν πληροφορία από τον διάβολο, αλλά λένε και πολλά ψέματα.

Κι εσείς να προσέχετε εκεί στο αρχονταρίκι. Πρέπει να ελέγχετε την κατάσταση.

Να βλέπετε τι άνθρωποι είναι αυτοί που έρχονται, γιατί μπορεί να έρθη και κανένας που ασχολείται με μαγικά.

Σας φαίνεται παράξενο;

Σε μια αγρυπνία εδώ ήρθαν δυο άτομα που ασχολούνταν με μαγικά.

Πλησίαζαν τους ανθρώπους και τους έλεγαν διάφορα. Έλεγαν και ψέματα ότι έχουν σχέση και με τον Καντιώτη.

Σε μια γυναίκα είπαν: «Σου έχουν κάνει μάγια. Θα ρθούμε στο σπίτι σου, να τα λύσουμε με έναν σταυρό που έχουμε».

Έρχονται στην αγρυπνία, μιλούν και λίγο πνευματικά, οπότε σου λένε οι άλλοι:

«αφού έρχονται στην αγρυπνία, είναι πιστοί άνθρωποι», και ανοίγουν την καρδιά τους.

Πώς μπερδεύουν τον κόσμο με τα ψέματα που λένε!

Για να ξεγελάση κάποιος μια κοπέλα, της είπε:

«Ο πατήρ Παϊσιος είδε όραμα ότι θα σε παντρευτώ. πάρε να φορέσης αυτό, χωρίς να εξέτασης τί είναι»,

και της έδωσε κάτι που ήταν μαγικό.

Αλλά εκείνη ευτυχώς δεν το φόρεσε.

«Καλά, ο πατήρ Παΐσιος με τέτοια ασχολείται! », είπε και πιάνει και μου γράφει ένα γράμμα,

τέσσερις σελίδες με πυκνά γράμματα, γεμάτο βρισιές.

Τέτοιο βρισίδι!

«Δεν πειράζει, λέω, βρίσε με. Χαλάλι να γίνη το βρισίδι, αφού δεν ξεγελάστηκες να φορέσης αυτό το σατανικό! ».


- Σας ήξερε, Γέροντα;

- Όχι, δεν με ήξερε. Κι εγώ δεν τους ήξερα, ούτε αυτήν ούτε εκείνον.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Οι δαιμονικές, μαγικές ενέργειες



- Γέροντα, τί είπατε στους μαθητές που ήρθαν σήμερα και σας είπαν ότι κάλεσαν το πνεύμα;

-Τί να τους πω; Τους έδωσα πρώτα ένα καλό ξεσκόνισμα!

Είναι άρνηση πίστεως αυτό πού έκαναν.

Από την στιγμή που καλούν τον διάβολο και τον δέχονται, αρνούνται τον Θεό.


Γι' αυτό τους είπα κατ' αρχάς να μετανοήσουν, να εξομολογηθούν ειλικρινά, και στο εξής να

προσέχουν, να εκκλησιάζωνται, να κοινωνούν με ευλογία του πνευματικού τους, για να εξαγνισθούν.

Έχουν ελαφρυντικά, επειδή είναι παιδιά και το έκαναν σαν παιχνίδι. Αν ήταν μεγάλοι, θα πάθαιναν μεγάλο κακό,

ο διάβολος θα αποκτούσε μεγάλη εξουσία επάνω τους. αλλά και αυτά τώρα τα τραντάζει.



- Δηλαδή, Γέροντα, τί έκαναν ακριβώς;

- Αυτό που κάνουν πολλοί... Βάζουν σε ένα τραπέζι ένα ποτήρι με νερό και γύρω-γύρω τοποθετούν τα γράμματα

του αλφαβήτου Α, Β, Γ, κ.λπ.

Βάζουν μετά το δάχτυλο τους μέσα στο νερό και καλούν το πνεύμα, δηλαδή τον διάβολο.

Το ποτήρι γυρίζει, σταματά μπροστά σε γράμματα και σχηματίζει λέξεις.

Αυτά κάλεσαν το πνεύμα και, όταν ήρθε, το ρώτησαν:

«Υπάρχει Θεός; ». «Δεν υπάρχει! », τους λέει.


«Ποιός είσαι εσύ; », το ρωτούν. «Ο σατανάς! », τους λέει.

«Υπάρχει σατανάς; ». «Υπάρχει! ».

Δηλαδή βλακείες χονδρές! Δεν υπάρχει Θεός και υπάρχει σατανάς!

Όταν το ξαναρώτησαν, αν υπάρχη Θεός, τους είπε: «Ναι, υπάρχει».

Μια «ναι», μια «όχι», οπότε προβληματίσθηκαν τα παιδιά. Έτσι οικονόμησε ο Θεός, για να βοηθηθούν.


Μια κοπέλα από την συντροφιά τους την χτύπησε το ποτήρι.

Επέτρεψε ο Θεός να την χτυπήση, για να συνέλθουν και τα άλλα παιδιά.

Σήμερα πολλοί, όταν θέλουν να κάνουν κακό σε κάποιο πρόσωπο, καταφεύγουν σε μάγους που χρησιμοποιούν

την κέρινη κούκλα του βουντού (1).

Οι μάγοι το έχουν κάνει αυτό παιχνίδι, χόμπι.



- Γέροντα, τί κάνουν;

- Φτιάχνουν μια κούκλα από κερί και, όταν κάποιος τους ζητάη να βλαφθή ο εχθρός του π.χ. στα μάτια, καρφώνουν

μία βελόνα στα μάτια της κούκλας και αναφέρουν το όνομα αυτού που θέλουν να βλάψουν,

κάνοντας διάφορα μαγικά.

Και πράγματι το άτομο εκείνο, αν ζη αμαρτωλή ζωή και δεν εξομολογήται,

προσβάλλεται από δαιμονική ενέργεια στα μάτια.


Πάνε να βγουν τα μάτια του από τον πόνο! Κάνει εξετάσεις, αλλά οι γιατροί δεν βρίσκουν τίποτε.

Να, και τα μέντιουμ τί κακό κάνουν! Δεν φθάνει που παίρνουν τα χρήματα από τούς ανθρώπους,

αλλά διαλύουν και οικογένειες.

Πάει λ.χ. κάποιος στο μέντιουμ και λέει κάποιο πρόβλημα που έχει.

«Κοίταξε, του λέει εκείνο, μια συγγενής σου που είναι λίγο μελαχρινή, λίγο ψηλή κ.λπ. σου έχει κάνει μάγια».

Ψάχνει αυτός να βρή ποιά από το σόι του έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.


Κάποια θα βρη που να μοιάζη έστω και λίγο.

«Ά, αύτη είναι, λέει, που μου έκανε μάγια» και τον πιάνει ένα μίσος εναντίον της.

Κι εκείνη η φουκαριάρα να μην ξέρη τίποτε - μπορεί να τον έχη ευεργετήσει κιόλας -, και αυτός να έχη

μια αγανάκτηση εναντίον της, να μη θέλη ούτε να την δη!

Ξαναπάει στο μέντιουμ κι εκείνο του λέει: «Τώρα πρέπει να λύσουμε τα μάγια. Και για να τα λύσουμε,

δώσε μερικά χρήματα».

«Έ, αφού τα βρήκε, λέει αυτός, πρέπει να τον ανταμείψω»! Δώσ' του χρήματα...


Βλέπεις ο διάβολος τί κάνει; Βάζει σκάνδαλα.

Ενώ ένας καλός άνθρωπος, ακόμη κι αν ξέρη κάτι συγκεκριμένο για κάποιον, ποτέ δεν θα πη: «ο τάδε σε έχει

βλάψει», αλλά θα προσπαθήση να τον βοηθήση.

«Κοίταξε, θα του πη, μη βάζης λογισμούς. Να εξομολογηθής και μη φοβάσαι».

Καί έτσι βοηθάει και τον έναν και τον άλλον.

Γιατί και αυτός που έβλαψε τον άλλον, όταν τον βλέπη να του φέρεται με καλωσύνη, προβληματίζεται με

την καλή έννοια, και μετανοεί.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


(1) Είδος μαγείας πού ασκείται κατά την παραδοσιακή θρησκευτική λατρεία της 'Αιτής και της νότιας Αμερικής. Ό όρος προέρχεται από τήν λέξη «βόντουν», που σημαίνει θεός ή πνεύμα.