Ωφέλιμες Διδαχές

[XAPA]

Η ΚΟΥΒΑΡΙΣΤΡΑ.


ΕΊΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ. Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν μια μικρή κουβαρίστρα...

'Οταν σου μιλά και σου λέει πως αδικήθηκε από τους συνανθρώπους του , μη βιαστείς να τον δικαιώσεις ...

Περίμενε να ξετυλιχθεί η "κουβαρίστρα" , και τότε ίσως δεις για πια αιτία και ποιοι πνευματικοί νόμοι

ενήργησαν πάνω του και του συνέβη αυτή η αδικία.



apantaortodoxias

[XAPA]

«Είμαι η ψυχή του μπάρμπα – Γιάννη!…»


τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου



~ Κάποιος ἐξομολογούμενος, ὁ μπάρμπα – Γιάννης, πρὶν χρόνια μοῦ εἶπε, ὅτι εἶχε διαφορὲς μὲ ἕναν γείτονα,

γιατὶ τοῦ προκαλοῦσε προβλήματα μὲ τὰ σύνορα, μὲ τὸν φράχτη, ὅπως συνήθως γίνεται στὰ χωράφια.

Καὶ ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν διαφορῶν γόγγυζε μέσα του πολύ.


Κάποια ἡμέρα πληροφορήθηκε, ὅτι τὸ παιδὶ αὐτοῦ τοῦ γείτονα ἔμπλεξε μὲ τὰ ναρκωτικά.

Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ μὲ τὸ μηχανάκι ποὺ ὁδηγοῦσε, ἔπεσε καὶ ἔσπασε καὶ τὰ δυό του πόδια!…

Εἶπε λοιπὸν καὶ στὴν γυναῖκα του καὶ στὰ παιδιά του:

– Καλὰ νὰ πάθη! Γι᾿ αὐτὸ ποὺ μοῦ ἔκανε καὶ ποὺ θέλει νὰ μοῦ φάη τὸ φράχτη, καλὰ νὰ πάθη!

Τὸν καταδίκασε λοιπὸν καὶ θεώρησε τὴν συμφορά του σὰν δικαία ἀμοιβὴ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα,

ὅτι τιμωρήθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ παιδιοῦ του.


Τὴν νύχτα ὅμως παρουσιάζεται στὸν ὕπνο του ἕνας Ἄγγελος. Καὶ τοῦ λέει:

– Ξέρεις ποιός εἶμαι ἐγώ;

– Ὄχι!… Πολὺ λάμπεις! Τί εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς;… Ποιός εἶσαι;

– Ἐγὼ εἶμαι ἡ ψυχὴ τοῦ μπάρμπα – Γιάννη!

– Ποιανοῦ μπάρμπα – Γιάννη;… ρώτησε αὐτὸς ἀπορημένος.

– Τοῦ γείτονά σου!… Γιατί μὲ καταδίκασες τόσο ἄδικα; Τί σοῦ ἔφταιξα; Φώναξες τοπογράφο, νὰ δῆς ὅτι ἔχεις ἄδικο ;…

«Εἶμαι ἡ ψυχὴ τοῦ μπαρμπα -Γιάννη!…».


Ἀπ᾿ αὐτὸ ξύπνησε, τρομοκρατημένος. Κρύος ἱδρώτας τὸν εἶχε περιλούσει, ὅπως ἐδιηγεῖτο ὁ ἴδιος.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα φώναξε τοπογράφο νὰ δοῦν τὰ σχέδια καὶ διαπίστωσε ὅτι αὐτὸς εἶχε ἄδικο.

Πῆγε, λοιπόν, βρῆκε τὸν γείτονά του, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε:

– Μπάρμπα – Γιάννη, συγχώρεσέ με, σὲ ἀδίκησα.

Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ θεώρησα δίκαια τιμωρία τὸ ὅτι τὸ παιδί σου ἔμπλεξε μὲ τὰ ναρκωτικά.

Καὶ τὸ λέω αὐτὸ ζητῶντας συγγνώμη, γιατὶ φοβᾶμαι ὅτι αὐτὸ θὰ φύγη ἀπὸ σένα καὶ θὰ ᾿ρθῆ στὰ δικά μου παιδιά.


Ἤθελε νὰ βγάλη αὐτὸ τὸ βάρος ἀπὸ πάνω του!

Ἐγὼ τὸν ἐμακάρισα. Καὶ ὄχι μόνο τὸν ἐμακάρισα, ἀλλὰ καὶ μέσα μου εὐχαριστήθηκα καὶ ἀγαλλίασε ἡ ψυχή μου!

Μετὰ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια αὐτῆς τῆς ψυχῆς, ὁ γυιὸς τοῦ μπάρμπα – Γιάννη μὲ τὸ νὰ μείνη ἕξι μῆνες στὸ Κ.Α.Τ.

ἔκαμε συγχρόνως καὶ ἀποτοξίνωσι καὶ ἔτσι ἀπεκατεστάθη πλήρως ἡ ὑγεία του.

Ἐδῶ θαυμάζουμε τὴν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἀποκατάστασι τῆς δικαιοσύνης ἀλλὰ καὶ τὴν σωτηρία ὅλων μας.



simeiakairwn

[XAPA]

Σε ότι κατηγορήσαμε σ’ αυτό θα περιπέσουμε!


«Ας με ακούσετε, ας με ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριτές των ξένων αμαρτιών.

Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι “εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε” (Ματθ. ζ΄ 2),

τότε ας είστε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά,

θα περιπέσουμε σ’ αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ι΄ 10).


Η διπλή προτροπή του οσίου – κατά τον τύπο της λειτουργικής διπλής προτροπής των εκκλησιαστικών αναγνωσμάτων

«πρόσχωμεν» – αποκαλύπτει το βαρυσήμαντο του λόγου του: η κακή κρίση που κάνουμε για τις ξένες αμαρτίες λειτουργεί ως…

προφητεία για τη δική μας κατοπινή ζωή!

Για ό,τι αμάρτημα κατηγορήσαμε ή κατηγορούμε τον πλησίον μας θα επιτρέψει ο Κύριος το ίδιο να το γευτούμε κι εμείς:

είτε ψυχικό είτε σωματικό. Κι είναι απόλυτος: «δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά».

Γιατί; Πώς είναι τόσο βέβαιος; Πέρα προφανώς από τη μεγάλη πείρα του στα θέματα της πνευματικής ζωής

– εκ νεότητός του στην άσκηση και στην αφιερωμένη ζωή στον Κύριο ήταν – πιστεύει ακράδαντα σε ό,τι έχει πει

το αψευδές στόμα Εκείνου κι έχει καταγραφεί στο Ευαγγέλιο.


Ο ίδιος ο Κύριος βεβαίωσε: «για ό,τι κρίνετε τον συνάνθρωπό σας, γι’ αυτό θα κριθείτε και σεις».

Λοιπόν, θα έλθει η ώρα, αν όχι άμεσα πάντως σίγουρα κάποια στιγμή, που θα αλλάξουν οι συνθήκες

και θα περιπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα το οποίο κατακρίναμε.

Οπότε, η όποια κακή κρίση μας για τον συνάνθρωπό μας, τελικώς θα λειτουργήσει ως κακή κρίση και

για τον ίδιο τον εαυτό μας – κρίνοντας τον άλλον κρίνουμε τον εαυτό μας.


Δεν είναι μία έμμεση επιβεβαίωση της απαρχής αποκάλυψης του Θεού ότι ο άλλος, ο συνάνθρωπος, δεν είναι ένας ξένος,

δεν είναι ακριβώς… άλλος, αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας; «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Γι’ αυτό και στην κρίση του Θεού δεν θα χρειαστεί άλλος κατήγορός μας πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μας.

Είναι βεβαίως ο Πονηρός ο οποίος πάντοτε μας κατηγορεί έτσι κι αλλιώς στον Θεό – το μίσος του για τον άνθρωπο είναι άσβεστο –

αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας θα είναι πρωτίστως το… εισαγγελικό χέρι που θα υψωθεί απειλητικά εναντίον μας!


Ένα είναι το φάρμακο! Να μετανοήσουμε αληθινά για τις κακές κρίσεις μας,

να σταματήσουμε την κάκιστη αυτή συνήθεια, και να στήσουμε μονίμως στον… τοίχο μόνο τον εαυτό μας!

Αυτό όμως συνιστά τον επίμονο και επίπονο αγώνα της ταπείνωσης και της εν Χριστώ αγάπης μας,

που οδηγεί με ασφάλεια στην ακατακρισία μας και από πλευράς του Θεού.


παπα Γιώργης Δορμπαράκης


pgdorbas

[XAPA]

Τα λόγια μας εκφράζουν το είναι μας


Μητρ. Λεμεσού Γέροντα Αθανασίου


Ξέρετε, θα καταλάβετε τον εαυτό σας από το στόμα σας.

Το στόμα μας είναι αυτό που εκφράζει την καρδιά μας. Είναι το πρώτο πράγμα!

Δεν θα δείρεις τον άλλον άνθρωπο, δεν θα τον κλωτσήσεις, δεν θα τον δαγκώσεις, δεν θα τον τσιμπήσεις,

τι θα του κάνεις; Θα του πεις λόγια…


Μπορεί να μην του πεις τίποτα το ιδιαίτερα προσβλητικό.

Ακόμα και ο τρόπος που θα του το πεις όμως και εκείνη η κουβέντα που είναι τόσο λεπτή

αλλά είναι σαν το νυστέρι του χειρούργου που μπήκε και ανοίγει διάπλατα το σώμα σου, έτσι μπορεί να είναι μια κουβέντα.

Τα λόγια μας είναι αυτά που εκφράζουν το είναι μας, ό,τι έχουμε μέσα μας.

Το τι θα πεις, το πως θα το πεις είναι το πρώτο δείγμα της δουλειάς που γίνεται μέσα μας.



isagiastriados

[XAPA]

«Αγία μου, εγώ σε διακονώ τόσα χρόνια. Εσύ δεν μπορείς να βάλης ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μου;»


Ο γέροντας Ιάκωβος – διηγείται η πρεσβυτέρα Μαρία Ιωάννου Χατζηθανάση – είχε μεγάλη έγνοια το ότι είχαμε τότε οκτώ παιδιά και δεν είχαμε δικό μας σπίτι.

Κάθε φορά που πηγαίναμε για εξομολόγηση μας ρωτούσε:

«Τι έγινε, έχομε δικό μας σπίτι;».

«Όχι, Γέροντα», απαντούσαμε εμείς. «Έχομε, όμως, έναν πολύ καλό μας φίλο σπιτονοικοκύρη που δεν μας απασχολεί κιόλας».

Εκείνος, όμως, την επομένη φορά ξαναρωτούσε:

«Έγινε τίποτε με το σπίτι;»

Πέρασαν λίγα χρόνια και ο σπιτονοικοκύρης μας αναγκάσθηκε να το πουλήση, κι αργότερα και ο δεύτερος ιδιοκτήτης αναγκάσθηκε να το ξαναπουλήση.

Μας ρώτησε αν μπορούσαμε και θέλαμε να το αγοράσωμε.

Εμείς, πλέον, είχαμε χάσει την αυτάρκεια της σιγουριάς που αισθανόμασταν παλιά, και φυσικά τώρα επιθυμούσαμε πολύ να τα καταφέρναμε,μα ανθρωπίνως ήταν αδύνατο, γιατί εμείς με απίστευτη δυσκολία βγάζαμε τον κάθε μήνα, και κάτι που μας είχαν αφήσει οι γονείς μας δεν καταφέρναμε να τα πουλήσωμε παρά τις προσπάθειές μας.

Όταν το αναφέραμε στον Γέροντα, λέει στον π. Ιωάννη (σύζυγό μου):

«Πάτερ μου, εσύ διακονείς τόσα χρόνια στην Αγία Παρασκευή!

Θα πας στην εικόνα της και θα της πης:

“Αγία μου, εγώ σε διακονώ τόσα χρόνια. Εσύ δεν μπορείς να βάλης ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μου;”.

Εγώ, παιδιά μου, έτσι κάνω με τον παππού (τον όσιο Δαυίδ).

Πηγαίνω στην εικόνα του και του μιλώ, να όπως μιλώ τώρα μαζί σας, και του λέω να βγη απ’ την εικόνα και να διοικήση το Μοναστήρι.

Τι νομίζετε, εγώ διοικώ το Μοναστήρι; Εκείνος το διοικεί».

Ο π. Ιωάννης κάνοντας υπακοή, είπε στην Αγία μας ό,τι ακριβώς του είπε ο Γέροντας, και η Αγία άκουσε την προσευχή του Γέροντα και μέσα σε μία ακριβώς εβδομάδα πουλήθηκε ό,τι είχαμε, που τόσα χρόνια δεν βρίσκαμε αγοραστή, πήραμε και ένα δάνειο, που τελικά κάποιος χριστιανός θέλησε να μας το ξεπληρώνη κάθε μήνα, και αποκτήσαμε δικό μας σπίτι, με την δύναμη καθαρά του Θεού, που στέλνει πλούσια την Χάρη Του στους Αγίους κάθε εποχής.


simeiakairwn

[XAPA]

Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός!


Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη σ’ ένα μικρό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας και είχε τρία παιδιά.

Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως, με μία μοναδική αξιοπρέπεια!

Αυτή, ήταν η κυρα-Βασιλική.

Πέθανε παραμονή της Παναγίας του 1998. Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνό φέρετρο με την σορό της,

που ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του ιερέα, κατευθυνόταν προς το κοιμητήριο.


…Στην πορεία της κηδείας, ακολουθούσαν μερικοί συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει

όσο αυτή ζούσε, όταν, ξαφνικά, ευωδίασε όλος ο γύρω τόπος: χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, πραγματικά,

δεν θα μύριζαν τόσο! Όλοι τους, παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Αλλά δεν είχαν καμμία εξήγηση να δώσουν γι’ αυτό.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που την συνόδευαν, ήταν κι ένα πνευματικό τέκνο του μακαριστού Πατρός Γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη

(1912-2006), χαρισματικού Πνευματικού της Ιεράς Μονής Δαδίου.


Μετά από λίγες μέρες από αυτό το θαυμαστό, αλλά, για πολλούς ανεξήγητο γεγονός, πήγε προς τον θεοφώτιστο

Γέροντα Αμβρόσιο αυτό το πνευματικό του τέκνο, αναφέροντάς του το όλο συμβάν.

Πολύ λακωνικά και επιγραμματικά, του είπε μονάχα ότι, «μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος». Αυτό, μόνον.

Ο Γέροντας Αμβρόσιος, στην αρχή, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιό του,

έμεινε για λίγο εκεί, και μετά επέστρεψε. Λέγοντας τα παρακάτω εξηγηματικά και κατατοπιστικά λόγια:

«Αυτή, αγίασε! Και, ξέρεις τον λόγο; Γιατί, ποτέ στην ζωή της, δεν παραπονέθηκε! Τέτοιους ανθρώπους, θέλει ο Θεός!

Για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει την Δευτέρα Παρουσία. Κατάλαβες;…»



πηγή:Από το βιβλίο Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, «Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»


trelogiannis

[XAPA]

[XAPA]

Η μεγαλύτερη παγίδα, είναι το να στηρίζεις την ευτυχία σου σε κάποια «προσδοκία»


Οι γιορτές τελείωσαν, τα τραγούδια σώπασαν, τα φώτα έσβησαν, τα κεφάλια μέσα.

Δόξα τω Θεώ..

Όσο ευλογημένες και άγιες είναι οι γιορτές, άλλο τόσο καλή και ευλογημένη είναι και η απλή καθημερινότητα. Μια «άγια» ρουτίνα.

Αρκεί ο άνθρωπος να έχει μάτια για να το δει.

Αρκεί ο άνθρωπος να μπορεί να εκτιμήσει.

Να μπορεί να εκτιμήσει όλα εκείνα τα μικρά που του προσφέρονται καθημερινά ως δώρα.

Η μεγαλύτερη παγίδα είναι το να περιμένεις πάντα κάτι άλλο, κάτι μεγάλο, για να νιώσεις όμορφα.

Η μεγαλύτερη παγίδα, είναι το να στηρίζεις την ευτυχία σου σε κάποια «προσδοκία».

Στο τώρα. Στο σήμερα. Ό,τι μεγάλο ή μικρό, φρόντισε να το καλοδέχεσαι με «δόξα τω Θεώ».

Κάντο, και θα δεις πως γαληνεύουνε τα μέσα σου.

Κάντο, και θα δεις πως ομορφαίνει η ζωή σου.



Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος


simeiakairwn

[XAPA]

Ευτυχία είναι όταν χαίρεσαι και δοξολογείς γι αυτά που έχεις και δεν αγκομαχείς, ούτε θλίβεσαι για όσα ονειρεύεσαι ότι θα έπρεπε να έχεις


Ευτυχία είναι όταν χαίρεσαι και δοξολογείς γι αυτά που έχεις και δεν αγκομαχείς,

ούτε θλίβεσαι για όσα ονειρεύεσαι ότι θα έπρεπε να έχεις.

Ζήσε την κάθε σου μέρα απλά, ευχαριστιακά, χωρίς αγωνιώδη μέριμνα για το μέλλον.

Μή φαντάζεσαι τα ανύπαρκτα, αλλά φρόντισε να αξιοποιήσεις τα παρόντα.

Να είσαι νηφάλιος, συνετός, εργατικός και προνοητικός.

Πρόσεχε τον εαυτό σου.

Απόθεσε με εμπιστοσύνη τη ζωή σου στην πρόνοια Εκείνου που η αγάπη Του και εκ του μη όντος σου χάρισε ύπαρξη και ζωή.

Για σένα η θάλασσα και η γη και ότι υπάρχει επάνω σε αυτήν.

Σε σένα φανερώνουν ο αέρας, ο ουρανός και τ' άστρα την τάξη και την αρμονία τους.

Για σένα η ενανθρώπιση του Υιού Του.

Για σένα η διανομή των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.

Για σένα η κατάργηση του θανάτου και η ελπίδα της Αναστάσεως.

Για σένα η πανευφρόσυνος Βασιλεία Του και τα στεφάνια της δικαιοσύνης αν για την αρετή κοπιάσεις.



Μεγάλου Βασιλείου


yiorgosthalassis

[XAPA]

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης: Η αληθινή αγάπη...



Θέλεις να ανακαλύψεις τι είδους αγάπη έχεις μέσα σου;

Στάσου μπροστά στον καθρέπτη του ΙΓ Κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου

και κοίταξε με ειλικρίνεια να δεις, αν εφαρμόζονται σε σένα αυτά, που λέγει ο Απόστολος Παύλος:

«Αυτός που αγαπά, έχει μακροθυμία στις αδυναμίες του άλλου.

Έχει και καλοσύνη. Δεν ζηλοφθονεί. Δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί,

δεν ζητά το δικό του συμφέρον, δεν είναι ευερέθιστος.

Λησμονεί το κακό, που του έχουν κάνει. Λυπάται, όταν αδικάται ο πλησίον του, και χαίρεται μαζί του στη χαρά του.

Έχει σε όλα ανεκτικότητα, εμπιστοσύνη, ελπίδα, υπομονή». (Α’ Κορ. 13, 4-7).

Η αληθινή αγάπη είναι συνυφασμένη με πνεύμα ταπείνωσης, θυσίας και προσφοράς.

Αυτός, που αγαπά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θυσιάζει τις επιθυμίες του και την ανάπαυση του χάριν αυτού, που αγαπά.

Η αγάπη, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, συνδέεται με πνεύμα εγωισμού και αυτός,

που έχει τέτοια «αγάπη», αντί να θυσιάζεται για τον άλλο, όλο ζητά να θυσιάζεται ο άλλος γι’ αυτόν.



imverias