Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς μετά τον γάμο τους


Ο Καλός Θεός οικονόμησε, ώστε το ανδρόγυνο να συνδέεται με τέτοιου είδους αγάπη,

που να εγκαταλείπουν ακόμη και τους γονείς τους και ο άνδρας και η γυναίκα.

Αν δεν υπήρχε αυτή η αγάπη, δεν θα μπορούσαν να κάνουν δική τους οικογένεια.

Ο σκοπός των γονέων λήγει μετά την αποκατάσταση των παιδιών.

Στην συνέχεια τα παιδιά τους οφείλουν μόνον πολύ σεβασμό και τόση αγάπη, όση χρειάζεται προς τους γονείς.

Δεν θέλω να πω με αυτό να μην αγαπούν τους γονείς τους,

αλλά να έχουν πρώτα αγάπη μεγάλη μεταξύ τους και μετά να αγαπούν τους γονείς τους.


Να είναι τόσο αγαπημένοι, ώστε από την άφθονη αγάπη που θα έχουν,

να δίνουν και στους γονείς τους την υπερχείλιση της αγάπης τους και όλον τον σεβασμό τους και την ευγνωμοσύνη τους.

Η αγάπη τους να είναι αρχοντική, για να φροντίζη ο ένας για τους γονείς του άλλου, όσο μπορεί περισσότερο.

Πολύ βοηθάει στην ομόνοια της οικογενείας, ο άνδρας να αγαπάη την γυναίκα του

περισσότερο από την μητέρα του και από κάθε αγαπητό και συγγενικό του πρόσωπο.

Η αγάπη του προς τους γονείς του να διοχετεύεται δια μέσου της γυναίκας του.

Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνη και η γυναίκα.


Γνωρίζω ανδρόγυνα που στις αρχές έχουν προβλήματα μεταξύ τους,

επειδή η γυναίκα ή ο άνδρας αγαπάει την μάνα του με υπερβολική αγάπη.

Αυτό ξεκινάει από το φιλότιμο που έχουν· νιώθουν μεγάλη ευγνωμοσύνη για την μάνα τους.

Σιγά-σιγά όμως, όταν συνδεθούν μεταξύ τους, δεν θα υπάρχη πρόβλημα.

Δεν θα ήταν φυσιολογικό, αν αγαπούσαν αμέσως ο ένας τον άλλον με τέτοια αγάπη

που θα αναπλήρωνε την αγάπη της μάνας.


Όταν ο σύζυγος σέβεται τους γονείς του, αυτό είναι τιμή του, όπως και για την νύφη τιμή είναι

να σέβεται και να αγαπά την πεθερά της, γιατί γέννησε τον άνδρα της, τον μεγάλωσε, και τώρα μεγάλον τον χαίρεται αυτή.

Όλα αυτά μιλούν αθόρυβα στις ψυχές των παιδιών τους.

Η μάνα, όταν παντρέψη τον γιό της, επειδή πρώτα έβρισκε μεγάλη ανακούφιση από την αγάπη που της έδειχνε

– και οι γέροι γίνονται ξανά σαν μωρά –, νιώθει, όπως νιώθει το μεγαλύτερο παιδί,

όταν δη στην αγκαλιά της μητέρας άλλο μωρό.

Βλέπεις, αν δεν κόψη κανείς τα πάθη, όταν είναι νέος, όσο μεγαλώνει,

εξασθενεί η θέληση και τα πάθη αυξάνουν περισσότερο.


Η νύφη όμως δεν πρέπει να το παρεξηγήση αυτό.

Αν μάλιστα φροντίζη την ηλικιωμένη πεθερά της, ας κάνη λίγη υπομονή,

για να μη χάση τον μισθό που αποταμιεύει από την φροντίδα που της προσφέρει.

Αν τώρα υπηρετή με υπομονή την πεθερά της, αργότερα, όταν περάση η ταλαιπωρία,

θα χαίρεται για το καλό που της πρόσφερε.


Φυσικά και η πεθερά πρέπει να αγαπάη τις νύφες της σαν κόρες της.

Η γιαγιά μου – η μητέρα του πατέρα μου – αγαπούσε την μητέρα μου πιο πολύ από τον πατέρα μου.

Όταν παντρεύτηκαν τα αδέλφια μου, έλεγαν οι γειτόνισσες: «Τώρα που θα έρθουν οι νυφάδες...».

Και η μητέρα μου τις έλεγε: «Γιατί το λέτε αυτό;

Εμένα η πεθερά μου με αγαπάει πιο πολύ και από την κόρη της.

Γιατί κι εγώ να μην αγαπάω έτσι τις νύφες μου;».

Και πράγματι τις αγαπούσε κι εκείνη σαν κόρες της.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Τα γεράματα ταπεινώνουν τον άνθρωπο


Πόσο ταπεινώνεται ο άνθρωπος στα γεράματα!

Οι γέροι σιγά-σιγά χάνουν τις δυνάμεις τους και μοιάζουν σαν το γερασμένο γεράκι.

Όταν γεράση το γεράκι, πέφτουν τα φτερά του και οι φτερούγες του μετά είναι σαν σπασμένες τσατσάρες.

Θυμάμαι, στην Μονή Φιλοθέου (1) ήταν ένας Προϊστάμενος (2) που είχε πάει το 1914 εθελοντής από την Σμύρνη

στην Αλβανία, για να εκδικηθή τους Τούρκους, που είχαν σφάξει τον πατέρα του.


Μια φορά έπιασε έναν Τούρκο και πήγε να τον σφάξη.

Εκείνος του είπε: «Η δική μας θρησκεία είναι άχαρη.

Μας λέει και να σφάζουμε και να σκοτώνουμε.

Η δική σας όμως δεν είναι τέτοια.

Ο Χριστός σας λέει να μη σκοτώνετε».

Μόλις το άκουσε αυτό, τόσο συγκινήθηκε, που πέταξε το ντουφέκι και σηκώθηκε και πήγε στο Άγιον Όρος, για να γίνη καλόγερος.

Έγινε καλόγερος, έγινε και Προϊστάμενος, αλλά το αντάρτικο δεν του έφυγε.


Είχε όλα τα διακονήματα και όλα τα κλειδιά από τις αποθήκες τα είχε κρεμασμένα στην ζώνη του.

Κανείς δεν τολμούσε να του μιλήση.

Αν ξεχνούσε κανένας Πατέρας να τον φωνάξη με τον τίτλο του, «Γέροντα Σπυρίδων», γινόταν θηρίο.

Μια Μεγάλη Σαρακοστή πήγαν στο μοναστήρι συμμορίτες και τους ζήτησαν τυριά.

«Βρέ γουρούνια, τους λέει αυτός, την Σαρακοστή ζητάτε τυριά;».

Τους πέταξε έξω.


Μια άλλη φορά οι Πατέρες είχαν λύσει τους πολυελαίους, για να τους καθαρίσουν.

Είδαν οι συμμορίτες τα διάφορα εξαρτήματα που γυάλιζαν και νόμιζαν ότι είναι χρυσά.

Πήγαν, τα έβαλαν σε τσουβάλια και μάζεψαν τα ζώα της περιοχής, για να τα μεταφέρουν.

Μόλις τους είδε αυτός, τους πιάνει και παίρνει και τα αδειάζει από τα τσουβάλια.

«Βρέ σαβούρες, τους λέει, μπρούντζα είναι αυτά, μπρούντζα σαν εσάς!».

Καθόλου δεν δείλιαζε.


Στα γεράματά του όμως είχε αρρωστήσει και είχε ταπεινωθή.

Με είχαν βάλει να τον βοηθώ λιγάκι.

Μια φορά μου είπε: «Κάνε προσευχή, Αβέρκιε, δεν νιώθω καλά».

Σηκώθηκα και άρχισα να κάνω κομποσχοίνι: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλον Σου, τον Γέροντα Σπυρίδωνα».

«Μωρέ, "τόν Σπύρο", πές!», μου λέει.

Πόσο τον είχαν ταπεινώσει η αρρώστια και τα γεράματα!


Πρώτα που να τολμούσες να μην τον πής «Γέροντα Σπυρίδωνα»!

Να, και ο πατέρας μου στα γεράματά του από μια μύγα ταπεινώθηκε.

Μια μέρα τον βρήκε η αδελφή μου να κλαίη.

«Τί έπαθες, πατέρα; τον ρωτάει. Μήπως κανένα εγγονάκι σε πείραξε;».

«Όχι, όχι, της λέει. Τί είναι ο άνθρωπος!

Προσπαθούσα να σκοτώσω μια μύγα με την μυγοσκοτώστρα και δεν μπορούσα.

Έκανα έτσι να την χτυπήσω, έφευγε από εδώ· έκανα έτσι, έφευγε από εκεί.


Εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα τέτοιο σημάδι που τους Τσέτες (4) δεν τους σκότωνα·

τους σημάδευα γύρω-γύρω και τους ανάγκαζα να παραδοθούν.

Δεκαέξι χρονών σημάδεψα ένα λιοντάρι, το πλήγωσα και πάλεψα με το λαβωμένο λιοντάρι,

και τώρα μια μύγα να μην μπορώ να σκοτώσω!

Ά, τίποτε δεν είναι ο άνθρωπος».

Ένιωθε ο καημένος ένα τίποτε, σαν να μην είχε κάνει τίποτε στην ζωή του.


Και στο Άγιον Όρος, στα γηροκομεία των Μονών, πόσο ταπεινώνονται τα γεροντάκια!

Περνούν και δεύτερη... κουρά!

Τους κόβουν τα μαλλιά, για να μην έχουν πολλά και δυσκολεύονται να τα λούζουν.

Τους κόβουν και τα γένια, γιατί τρέχουν τα σάλια, τα φαγητά, και πώς να τα καθαρίσουν;

Αυτή είναι η τελευταία κουρά. Η ταπεινή κουρά!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002


1) Η Ιερά Μονή Φιλοθέου ήταν τότε Ιδιόρρυθμη.
2) Τις Ιδιόρρυθμες Μονές διοικεί το συμβούλιο των Προϊσταμένων που είναι ισόβιοι.
3) Το όνομα που έλαβε ο Γέροντας ως ρασοφόρος μοναχός.
4) Αντάρτες Τούρκοι.

[XAPA]

Ο μισθός από την γηροκόμηση



Πώς κατήντησε ο κόσμος!

Και στα Φάρασα και στην Ήπειρο γηροκομούσαν ακόμη και τα ζώα.

Καλά τα μουλάρια, αλλά και αυτά τα ζώα που το κρέας τους τρωγόταν δεν τα έσφαζαν.

Τα γέρικα βόδια λ.χ. με τα οποία όργωναν, τα σέβονταν, τα περιποιούνταν, τα γηροκομούσαν,

γιατί έλεγαν: «Φάγαμε ψωμί από αυτά».

Δηλαδή τα ζώα που ήταν εργατικά και δούλευαν στο χωράφι είχαν και καλά γεράματα.

Και τότε οι άνθρωποι δεν είχαν τα μέσα που έχουν σήμερα.

Έπρεπε με τον χειρόμυλο να αλέθουν το ρόβι, να το κάνουν ψιλό, για να μπορή το καημένο το γέρικο βόδι να το φάη.


Ο σημερινός όμως κόσμος ξέφυγε· ανθρώπους δεν γηροκομούν, που να γηροκομήσουν τα ζώα!

Εγώ ποτέ στην ζωή μου δεν αισθάνθηκα τόσο καλά, όσο εκείνες τις λίγες μέρες

που μου είπαν να γηροκομήσω έναν Γέροντα.

Η γηροκόμηση έχει μεγάλο μισθό.

Θυμάμαι που έλεγαν και για έναν δόκιμο στο Άγιον Όρος που είχε φοβερό δαιμόνιο και τον έβαλαν

να γηροκομήση έξι γεροντάκια στο γηροκομείο της Μονής.

Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα· δεν είχαν ευκολίες.

Φορτωνόταν ο καημένος τα ρούχα στην πλάτη του με ένα ξύλο

και τα πήγαινε μακριά σε μια γούρνα, για να τα πλύνη, έβαζε αλισίβα...

Έπειτα από λίγο καιρό απαλλάχτηκε από το δαιμόνιο και έγινε μοναχός.

Γιατί, εκτός του ότι ο ίδιος γινόταν θυσία, αλλά και τα γεροντάκια του έδιναν ευχές.


Πολλά ανδρόγυνα δυσανασχετούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην οικογένειά τους

από τις ιδιοτροπίες και την γκρίνια των παππούδων που γηροκομούν.

Ξεχνούν τις αταξίες που έκαναν οι ίδιοι ή την γκρίνια και τις παραξενιές που είχαν, όταν ήταν παιδιά.

Δεν θυμούνται που δεν άφηναν τους γονείς τους να ησυχάσουν με τα κλάματα και τα καμώματά τους.

Γι᾿ αυτό ο Θεός επιτρέπει να συναντούν αυτές τις δυσκολίες, για να ξεπληρώσουν κάπως τις δικές τους αταξίες.

Τώρα είναι η σειρά τους να συμπαρασταθούν και να φροντίσουν τους γέρους γονείς τους

με ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που έκαναν εκείνοι γι᾿ αυτούς, όταν ήταν παιδιά.


Όσοι δεν νιώθουν αυτό το χρέος προς τους γονείς τους, θα κριθούν από τον Θεό ως άδικοι και αχάριστοι.

Και βλέπω ότι τα βάσανα που έχουν πολλοί κοσμικοί μερικές φορές οφείλονται και στο ότι οι γονείς τους είναι πικραμένοι μαζί τους.

Ταλαιπωρούνται οι οικογένειες, γιατί δεν φροντίζουν τους παππούδες.

Όταν την φουκαριάρα την γριά ή τον καημένο τον γέρο τους πάνε και τους εγκαταλείπουν σε ένα γηροκομείο,

τους παίρνουν και την περιουσία, και δεν χαίρονται τα εγγονάκια τους, αλλά πεθαίνουν με καημό,

τί ευλογία θα έχουν μετά τα παιδιά;


Μου έλεγε σήμερα μια ηλικιωμένη γυναίκα ότι έχει τέσσερα αγόρια παντρεμένα που μένουν στο ίδιο τετράγωνο

και δεν μπορεί να τα δή, γιατί συμβούλεψε μια φορά τις νυφάδες:

«Να έχετε αγάπη μεταξύ σας, να εκκλησιάζεσθε»! Ού, έγιναν θηρία!

«Να μην ξαναπατήσης, της είπαν, στα σπίτια μας».

Πέντε χρόνια είχε να δη τα παιδιά της και έκλαιγε η καημένη.

«Κάνε προσευχή, Πάτερ μου, μου είπε, έχω και εγγονάκια· τουλάχιστον να τα δώ στον ύπνο μου»

. Έ, τί προκοπή θα έχουν μετά τα παιδιά της;

Κι ενώ η γιαγιά στην οικογένεια είναι μεγάλη ευλογία, αυτοί οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό.


Συνήθως ο άνδρας πέφτει πιο γρήγορα και τον υπηρετεί η γυναίκα του.

Όταν πεθάνη ο άνδρας, τότε, για να μην αισθάνεται άχρηστη η γυναίκα,

αν την παίρνουν τα παιδιά στο σπίτι τους και φυλάη τα εγγόνια, αυτό είναι πολύ καλό.

Έτσι και αυτή αναπαύεται και το ζευγάρι οικονομείται.

Γιατί η μάνα δεν προφταίνει με τις δουλειές της να δώση στα παιδιά την απαραίτητη στοργή και αγάπη.

Την δίνει λοιπόν η γιαγιά, γιατί η ηλικία αυτή είναι η ηλικία της αγάπης και της στοργής.

Βλέπεις, όταν το παιδί κάνη αταξίες, η γιαγιά το χαϊδεύει, ενώ η μάνα το μαλώνει.


Με την φροντίδα της γιαγιάς και η μάνα κάνει τις δουλειές της, και τα παιδιά έχουν τα χάδια και την αγάπη,

αλλά και η γιαγιά αναπαύεται με την αγάπη των εγγονών.

Έχει μεγάλη ευλογία από τον Θεό όποιος κοιτάζει τους γονείς του.

Μου είπε μια μέρα ένας νεαρός οικογενειάρχης:

«Γέροντα, σκέφτομαι στο σπίτι που θα χτίσω, να κάνω στον κάτω όροφο

δύο διαμερισματάκια για τους γονείς και τα πεθερικά μου».

Πόσο με συγκίνησε! Πόσες ευχές του έδωσα!


Απορώ, πώς δεν το καταλαβαίνουν αυτό τα ανδρόγυνα!

Πριν από λίγες μέρες ήρθε μια γυναίκα και μου είπε: «Η μάνα μου, Πάτερ, έχει ημιπληγία.

Βαρέθηκα οκτώ χρόνια να την γυρίζω από εδώ, από εκεί».

Ακούς; Κόρη να μιλάη έτσι για την μάνα της!

«Ά, της λέω, είναι πολύ απλό!

Τώρα θα κάνω προσευχή να πέσης εσύ οκτώ χρόνια από ημιπληγία

και να γίνη καλά η μάνα σου, για να σε περιποιήται».


«Όχι, όχι, Πάτερ!», φώναζε.

«Τέσσερα χρόνια τουλάχιστον, της λέω, τέσσερα χρόνια! Βρέ, δεν ντρέπεσαι;

Ποιό είναι προτιμότερο; Να έχη κανείς την υγεία του, να μην πονάη και να υπηρετή έναν άρρωστο,

να έχη και μισθό από τον Θεό, ή να υποφέρη, να μην μπορή να γυρίση το πόδι του,

να ταπεινώνεται και να παρακαλάη: "φέρε την πάπια, γύρνα με από εδώ, γύρνα με από εκεί";».

Όταν τα άκουσε αυτά, συμμαζεύτηκε λίγο.

Αν έρθουν τα παιδιά στην θέση των γονέων τους που γέρασαν ή αν έρθη η νύφη

στην θέση της πεθεράς της και σκεφθή: «κι εγώ θα γεράσω και θα γίνω μια μέρα πεθερά·

θα ήθελα να μη μου δίνη σημασία η νύφη μου;», τότε δεν θα υπάρχουν τέτοια προβλήματα.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η ευχή των γονέων



Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά.

Γι᾿ αυτό να φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων.

Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι που έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε !

Ειδικά η ευχή της μητέρας είναι μεγάλο πράγμα!

Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή».


Να, και πριν από λίγο καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ!

Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο.

«Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δώ».

Τρείς μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε.

«Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω.

«Έμαθα, μου λέει, πώς πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνη.

Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».


Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του!

Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνη ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην Εκκλησία.

Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο.

Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.

Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.

Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι.

«Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου.

Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στενοχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε.


«Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει, του λέω.

Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε».

«Ναί, μου λέει, ήμουν κι εγώ...».

«Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω.

«Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου».

«Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».

«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει.

«Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης: "μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή"».


Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε: «Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!».

Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια.

Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά.

Συνέχεια βούρκωνε και έλεγε «δόξα τω Θεώ».

Άλλαξε όλη η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά.

Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς! Πώς να μην έχη την ευλογία του Θεού;



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

«Αν κανείς αγαπήση τον Θεό, αν αναγνωρίση
τήν μεγάλη Του θυσία και τις ευεργεσίες Του
καί στριμώξη τον εαυτό του με διάκριση
στήν μίμηση των Αγίων, γρήγορα αγιάζει·
φθάνει να ταπεινώνεται,
νά συναισθάνεται την αθλιότητά του
καί την μεγάλη του αχαριστία προς τον Θεό».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

- Η πνευματική ζωή στην οικογένεια

Όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει


– Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγης;

– Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα.

Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία.

Όταν δεν γκρινιάζη κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζη τον Θεό,

τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρη όλα πιο ανάποδα.

Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι και μας κάνει να μη μας ευχαριστή τίποτε,

ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχη την ευλογία του Θεού.


Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξη και του πης «πάλι βρέχει», αρχίζει:

«Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία».

Αν μετά από λίγο σταματήση η βροχή και του πης «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει:

«Ναι, βροχή ήταν αυτή; θα ξεραθή ο τόπος...».

Και δεν μπορεί να πη κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζη.

Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!

Η γκρίνια έχει κατάρα.

Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.


Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς.

Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυό χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό.

Εργαζόταν, όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ό,τι προλάβω», έλεγε.

Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψη,

άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά.

Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ., δεν είχε και παιδιά.

Αν τον ρωτούσες «πως τα πας;», «άσ᾿ τα, μην τα ρωτάς», απαντούσε· ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν.

Και να δήτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο.


Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.

Γι᾿ αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση.

Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός.

Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα

και εμείς σκεφτόμαστε τί καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;

Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα!

Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού.

Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε.

Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Να βάλουμε στην ζωή μας κυβερνήτη τον Θεό



– Γέροντα, γιατί η Βασιλεία του Θεού στο Ευαγγέλιο παρομοιάζεται με κόκκο σινάπεως «ός όταν σπαρή επί της γής, μικρότερος πάντων των σπερμάτων εστί των επί της γής· και όταν σπαρή, αναβαίνει και γίνεται μείζων πάντων των λαχάνων»(1) ;

– Το σινάπι σαν σπόρος είναι πολύ μικρός, αλλά, όταν σπαρή, γίνεται ολόκληρος θάμνος.

Ακόμη και τα πουλάκια πηγαίνουν και κάθονται στα κλαδιά του.

Ο λόγος του Θεού παρομοιάζεται με τον σπόρο του, γιατί από έναν μικρό ευαγγελικό λόγο

ο άνθρωπος αναπτύσσεται και καταλαβαίνει την Βασιλεία του Θεού.


– Γέροντα, πώς νιώθει κανείς αυτό που λέει η Αγία Γραφή: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (2) ;

– Ευλογημένη, όταν μέσα μας είναι ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου, τότε «η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστι».

Και το αντίθετο, όταν έχουμε άγχος, τύψεις συνειδήσεως, τότε μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της κολάσεως.

Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος από τούτη την ζωή να νιώθη μέσα του ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου.

Δεν είναι δύσκολο να το πετύχουμε αυτό· δυστυχώς όμως ο εγωισμός μας εμποδίζει από το πνευματικό αυτό μεγαλείο.

Ο άνθρωπος μόνος του μπορεί να κάνη την ζωή του παραδεισένια, εάν δέχεται να τον κυβερνάη ο Θεός σαν καλός Πατέρας.

Πρέπει να έχη εμπιστοσύνη στον Θεό, να ελπίζη σ᾿ Αυτόν για ό,τι επιχειρεί να κάνη και να Τον δοξάζη για όλα.

Να μην έχη άγχος.


Το άγχος φέρνει ένα τσάκισμα στην ψυχή, την παραλύει.

Όταν ζητάη την Βασιλεία των Ουρανών, όλα τα άλλα έρχονται.

Λέει το Ευαγγέλιο: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού»(3), αλλά και «τήν βασιλείαν του Θεού αρπάζουν οι βιασταί» (4).

Οι άνθρωποι σήμερα δυσκόλεψαν την ζωή τους, γιατί δεν αρκούνται στα λίγα, αλλά κυνηγούν συνέχεια τα υλικά αγαθά.

Όσοι όμως θέλουν να ζήσουν γνήσια πνευματική ζωή, πρώτα-πρώτα πρέπει να αρκεσθούν στα λίγα.

Όταν η ζωή τους είναι απλοποιημένη, χωρίς πολλές σκοτούρες, και ελευθερωμένοι θα είναι

από το κοσμικό πνεύμα, και χρόνος θα τους περισσεύη και για πνευματικά.

Αλλιώς θα κουράζωνται προσπαθώντας να ακολουθήσουν την μόδα,

θα χάνουν την γαλήνη τους και θα κερδίζουν το μεγάλο άγχος.

Και βλέπω, πώς οι άνθρωποι μερικές φορές κάνουν μαρτυρική την ζωή τους!

Σήμερα καθώς ερχόμουν με κάποιον από την Ουρανούπολη, με παρακάλεσε να περάσουμε λίγο από το σπίτι του.

Επειδή επέμενε, δεν θέλησα να του χαλάσω το χατίρι.

Μόλις φθάσαμε στην εξώπορτα, τον βλέπω, βγάζει τα παπούτσια του και μπαίνει μέσα πατώντας στις μύτες.

«Τί έπαθες και περπατάς έτσι;», τον ρωτάω.

«Τίποτε, Γέροντα, μου λέει, περπατάω προσεκτικά, για να μη χαλάσω το παρκέ».

Τί να πής; Βασανίζονται χωρίς λόγο.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Μάρκ. 4, 31-32 και βλ. Ματθ. 13, 32· Λουκ. 13, 19.
2) Λουκ. 17, 21.
3) Ματθ. 6, 33.
4) Βλ. Ματθ. 11, 12.

[XAPA]

Ο πόνος για τον πλησίον βοηθάει την οικογένεια


Όσο πιο πολλά αγαθά αποκτούν σήμερα οι άνθρωποι, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουν.

Ούτε τον Θεό ευχαριστούν για τις ευεργεσίες Του, ούτε την δυστυχία των συνανθρώπων τους βλέπουν,

για να κάνουν καμμιά ελεημοσύνη.

Σπαταλούν και δεν σκέφτονται τον άλλον που δεν έχει να φάη.

Πώς να έρθη μετά η Χάρις του Θεού;

Εδώ και οικογενειάρχης να είναι κανείς, πρέπει από κάπου να κόβη και να οικονομάη κάτι, για να κάνη κάποια ελεημοσύνη.

Να πη στην γυναίκα του και στα παιδιά του ότι στο τάδε μέρος υπάρχει κάποιος άρρωστος εγκαταλελειμμένος

ή κάποια φτωχή οικογένεια που έχει μεγάλη ανάγκη.

Εάν δεν έχουν χρήματα να δώσουν, ας τους πη:

«Ας δώσουμε τουλάχιστον ένα χριστιανικό βιβλίο, αφού έχουμε πολλά».

Δίνοντας σ᾿ αυτούς που έχουν ανάγκη, κάνει καλό και στον εαυτό του αλλά και στην οικογένειά του.

Εκεί στην Ρωσία οι καημένοι οι πιστοί πόσο στερούνται!


Έδωσα μια φορά σε έναν Ρώσο παπά ένα κουτάκι λιβάνι και του είπα: «Ένα φτωχό δώρο».

«Φτωχό είναι αυτό; μου λέει.

Τα λιβάνια τα δικά μας είναι... βήχα-βήχα».

Κι εδώ στην Ελλάδα πόσο ταλαιπωρούνται οι πρόσφυγες!

Στην Χαλκιδική είδα κάποιον πρόσφυγα που έστρωνε σχιστόπλακες και έπαιρνε τριακόσιες δραχμές

το τετραγωνικό μέτρο (1) και έλεγε: «Δόξα Σοι ο Θεός, που έχουμε ψωμί».

Γι᾿ αυτό, όταν μου είπε ένας εργολάβος ότι μέσα στην δουλειά φορτώνεται αμαρτίες, του είπα:

«Αν φορτωθής αυτούς τους πρόσφυγες και τους οικονομήσης, θα ξεφορτωθής από τις αμαρτίες σου.

Δεν έχουν που να μείνουν. Εν συγκρίσει με αυτούς εσύ είσαι Ωνάσης».

Ο Θεός, για να ασκήσουμε τις αρετές, επέτρεψε να υπάρχουν οι άρρωστοι, οι φτωχοί κ.λπ.

Μπορούσε και τους αρρώστους και τους φτωχούς, όλους να τους οικονομήση,

αλλά τότε θα είχαμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ενάρετοι.

Θα λέγαμε λ.χ. ότι είμαστε ελεήμονες, χωρίς να είμαστε,

ενώ τώρα τα έργα μας φανερώνουν τις αρετές μας.

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται για τον συνάνθρωπό τους.


Γνώρισα κάποιον πού, μόλις απολύθηκε από τον στρατό,

δέχθηκε να καταδικασθή άδικα με μεγάλη ποινή, για να σώση μια οικογένεια.

Δεν σκέφθηκε ούτε το ρεζίλι, ούτε την σταδιοδρομία του.

Πάντως, βλέπω πώς οικονομάει ο Θεός, ώστε τουλάχιστον ένας από κάθε οικογένεια να έχη πίστη,

ευλάβεια, για να βοηθιούνται και οι υπόλοιποι!

Γνώριζα στην Κόνιτσα μια οικογένεια που όλοι ήταν αδιάφοροι προς την Εκκλησία.

Μόνο μια κόρη ξεχώριζε.

Μόλις άκουγε την καμπάνα, πετούσε την ποδιά, άφηνε όλες τις δουλειές στην μέση και πήγαινε στην εκκλησία.

Ακόμη και όταν ήρθαν οι Γερμανοί και χτυπούσε ο νεωκόρος την καμπάνα,

για να φύγη ο κόσμος από τα σπίτια, αυτή πήγε στην εκκλησία για εσπερινό!

Ήταν και πολύ πονόψυχη, ενώ οι γονείς της πολύ τσιγγούνηδες.

Ο πατέρας της, αντί να φάη φαγητό, έπαιρνε και έτρωγε ένα ξεροκόμματο που το βουτούσε στο νερό.

Η δε μάνα της ήταν πολύ σφιχτή!

Αν και τα παιδιά της είχαν μεγάλες θέσεις και περιουσία, εκείνη έψαχνε να βρη κανένα αναμμένο

καρβουνάκι στο τζάκι και με το θειαφοκέρι έπαιρνε από αυτό φωτιά, για να μη χαλάση ένα σπίρτο!

Για καφέμπρικο είχε ένα τενεκεδάκι από κονσέρβα!


Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, επειδή η μάνα της με αγαπούσε, αν ήθελε η κόρη να πάρη κάτι από το σπίτι τους

για κανέναν φτωχό και δυσκολευόταν να το βγάλη κρυφά, της έλεγε: «Μητέρα, ο καλόγερος το θέλει αυτό».

«Δώσ᾿ το, δώσ᾿ το», της έλεγε εκείνη.

Μόνο για τον καλόγερο η μάνα της δεν αντιδρούσε.

Αλλά και τότε στην Κατοχή η κόρη αθόρυβα βοηθούσε τους φτωχούς.

Έβγαζε με τρόπο σιτάρι από την αποθήκη τους, το φορτωνόταν, το πήγαινε στον μύλο,

το άλεθε και μοίραζε το αλεύρι στις φτωχές οικογένειες.

Την έπιασε μια φορά η μάνα της και τί είχε τραβήξει!

Τότε έταξε: «Θεέ μου, βοήθησέ με να βρώ μια δουλειά και θα δίνω όλον τον μισθό μου ελεημοσύνη».

Την άλλη μέρα την ζήτησαν σε κάποιο ίδρυμα.

Ώ, χαρά που είχε!

Και κράτησε το τάμα της· ούτε ένα ζευγάρι κάλτσες δεν αγόρασε από τον μισθό της για τον εαυτό της· όλα τα έδινε ελεημοσύνη.

Πόσοι τώρα λένε: «Θεός σχωρέσοι· ν᾿ αγιάσουν τα κόκκαλα των γονέων σου!».

Γι᾿ αυτό ο Θεός οικονόμησε μετά και την μάνα της.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ειπώθηκε το 1992.

[XAPA]

Η άσκηση της αρετής μέσα στην οικογένεια


– Γέροντα, ένας οικογενειάρχης πώς μπορεί να ασκήται στην αρετή;

– Δίνει ο Θεός ευκαιρίες.

Αλλά πολλοί, ενώ ζητούν από τον Θεό να τους δίνη ευκαιρίες, για να ασκούνται στην αρετή,

γογγύζουν, όταν συναντούν κάποια δυσκολία.

Μερικές φορές λ.χ. ο Καλός Θεός, από την άπειρη αγάπη Του, για να ασκηθή ο άνδρας στην ταπείνωση

και στην υπομονή, αφαιρεί την Χάρη Του από την γυναίκα και αρχίζει να γίνεται ιδιότροπη και να του φέρεται σκληρά.

Τότε ο άνδρας πρέπει να χαίρεται και να ευχαριστή τον Θεό για την ευκαιρία αυτή

που του δίνει να αγωνισθή, και όχι να γογγύζη.

Ή ζητάει η μητέρα από τον Θεό να της δίνη υπομονή.

Πάει το παιδάκι καί, όπως έχει έτοιμο το τραπέζι για να φάνε, τραβάει το τραπεζομάνδηλο και τα ρίχνει όλα κάτω.

Τότε είναι σαν να λέη στην μητέρα του: «Μαμά, κάνε υπομονή!»...

Και γενικά, οι δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο αναγκάζουν όσους θέλουν να ζήσουν

λίγο πνευματικά να βρίσκωνται σε εγρήγορση.


Όπως, Θεός φυλάξοι, όταν γίνεται πόλεμος, οι άνθρωποι βρίσκονται σε εγρήγορση,

το ίδιο βλέπω να γίνεται και τώρα με όσους προσπαθούν να ζουν πνευματικά.

Να, τα καημένα τα παιδιά που είναι κοντά στην Εκκλησία πόσο δυσκολεύονται!

Ο πόλεμος όμως που έχουν από το άσχημο περιβάλλον στο οποίο ζουν τα βοηθάει να είναι κατά κάποιον τρόπο ξύπνια.

Και βλέπεις, σε καιρό ειρήνης που δεν υπάρχουν δυσκολίες, οι πιο πολλοί το ρίχνουν έξω.

Ενώ πρέπει και τότε να αξιοποιούν την ειρήνη για την πνευματική πρόοδο·

να προσπαθούν να κόβουν τα ελαττώματά τους και να καλλιεργούν τις αρετές.


Πολύ βοηθάει στην πνευματική ζωή η ησυχία.

Καλά είναι να έχη κανείς κάποια ώρα της ημέρας να ησυχάζη.

Να εξετάζη τον εαυτό του, για να γνωρίση τα πάθη του και να αγωνισθή να τα κόψη, για να καθαρίση την καρδιά του.

Αν μάλιστα υπάρχη στο σπίτι ένα δωμάτιο ήσυχο, που να θυμίζη ατμόσφαιρα κελλιού, αυτό είναι πολύ καλό.

Εκεί, «εν τω κρυπτώ»(1), θα μπορή να κάνη τα πνευματικά του καθήκοντα, να μελετάη, να προσεύχεται.

Η λίγη πνευματική μελέτη, όταν προηγήται από την προσευχή, πολύ βοηθάει,

γιατί και η ψυχή θερμαίνεται και ο νούς μεταφέρεται σε πνευματικό χώρο.

Γι᾿ αυτό, όταν κανείς έχη πολύ περισπασμό την ημέρα, να προτιμά, αν έχη δέκα λεπτά για προσευχή,

δύο λεπτά να μελετά κάτι το δυνατό, για να διώχνη τον περισπασμό.


– Γέροντα, μήπως είναι λίγο δύσκολο να τα κάνη κανείς αυτά μέσα στον κόσμο;

– Όχι, υπάρχουν λαϊκοί που ζουν πολύ πνευματικά, σαν ασκητές, με τις νηστείες τους, τις ακολουθίες τους,

τα κομποσχοίνια τους, τις μετάνοιές τους, και ας έχουν παιδιά και εγγόνια.

Την Κυριακή πηγαίνουν στην εκκλησία, κοινωνούν, και γυρίζουν πάλι στο «κελλί» τους,

όπως οι ερημίτες που πηγαίνουν την Κυριακή στο Κυριακό (2) ͵ και μετά ησυχάζουν στα κελλιά τους.

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλές τέτοιες ψυχές στον κόσμο.

Συγκεκριμένα, γνωρίζω κάποιον οικογενειάρχη που λέει συνέχεια την ευχή, όπου κι αν βρίσκεται,

και έχει διαρκώς δάκρυα στην προσευχή.

Η προσευχή του έγινε αυτοενέργητη και τα δάκρυά του είναι γλυκά, είναι δάκρυα θείας αγαλλιάσεως.


Θυμάμαι και κάποιον εργάτη – Γιάννη τον έλεγαν – εκεί στο Άγιον Όρος,

που δούλευε πολύ σκληρά· έκανε δουλειά για δυο ανθρώπους.

Του είχα πει να λέη την ευχή, όταν εργάζεται, και σιγά-σιγά την συνήθισε.

Ήρθε μια φορά και μου είπε ότι νιώθει μεγάλη χαρά, όταν λέη την ευχή.

«Άρχισε να γλυκοχαράζη», του είπα.

Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι τον σκότωσαν δυο μεθυσμένοι.

Πόσο είχα λυπηθή!

Έπειτα από λίγες μέρες κάποιος μοναχός έψαχνε ένα εργαλείο, αλλά δεν το έβρισκε,

γιατί το είχε τακτοποιήσει κάπου ο Γιάννης.

Το βράδυ φανερώθηκε στον ύπνο του ο Γιάννης και του είπε που το είχε βάλει.

Είχε φθάσει σε πνευματική κατάσταση και μπορούσε να βοηθάη από την άλλη ζωή.

Πόσο απλή είναι η πνευματική ζωή!

Αν κανείς αγαπήση τον Θεό, αν αναγνωρίση την μεγάλη Του θυσία και τις ευεργεσίες Του

και στρυμώξη τον εαυτό του με διάκριση στην μίμηση των Αγίων, γρήγορα αγιάζει·

φθάνει να ταπεινώνεται, να συναισθάνεται την αθλιότητά του και την μεγάλη του αχαριστία προς τον Θεό.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

1) Ματθ. 6, 4.
2) Ο κυρίως ναός μιας Σκήτης, στον οποίο συγκεντρώνονται οι ασκητές από τα γύρω Κελλιά την Κυριακή και τις γιορτές για κοινή ακολουθία.

[XAPA]

Η προσευχή στην οικογένεια


– Γέροντα, πρέπει να κάνη όλη η οικογένεια μαζί το απόδειπνο;

– Οι μεγάλοι να κινούνται με αρχοντιά.

Εκείνοι να κάνουν το απόδειπνο και στα μικρά παιδιά να λένε: «Αν θέλετε, μείνετε λίγο».

Όταν είναι κάπως μεγάλα τα παιδιά, μπορούν να έχουν ένα τυπικό· π.χ. δεκαπέντε λεπτά οι μεγάλοι,

δύο ή πέντε λεπτά τα παιδιά, και από ᾿κεί και πέρα όσο θέλουν εκείνα.

Αν οι γονείς τα κρατούν σε όλο το απόδειπνο, μετά αγανακτούν.

Δεν πρέπει να τα πιέζουν, γιατί αυτά δεν έχουν καταλάβει ακόμη την δύναμη και την αξία της προσευχής.

Οι γονείς, ας υποθέσουμε, μπορούν να φάνε και φασόλια και κρέας, οποιαδήποτε γερή τροφή.

Όταν όμως το παιδάκι πίνη ακόμη μόνο γάλα, θα του πούν να φάη κρέας, επειδή είναι πιο δυναμωτικό;

Μπορεί να είναι πιο δυναμωτικό, αλλά το καημένο δεν μπορεί να το χωνέψη.

Γι᾿ αυτό στην αρχή του δίνουν λίγο κρεατάκι με ζουμάκι, για να θελήση να ξαναφάη.


– Γέροντα, μερικές φορές και οι μεγάλοι το βράδυ είναι τόσο κουρασμένοι, που δεν μπορούν ούτε το απόδειπνο να κάνουν.

– Όταν είναι πολύ κουρασμένοι ή άρρωστοι, ας πούν το μισό απόδειπνο ή έστω ένα «Πάτερ ημών».

Να μην παραλείψουν τελείως την προσευχή.

Όπως στον πόλεμο, αν βρεθής βράδυ σε ένα ύψωμα μόνος και περικυκλωμένος από εχθρούς,

ρίχνεις καμμιά τουφεκιά, για να φοβηθούν οι εχθροί και να μην κάνουν έφοδο,

έτσι και αυτοί ας ρίχνουν καμμιά τουφεκιά, για να φοβάται το ταγκαλάκι και να φεύγη.

Η προσευχή έχει μεγάλη δύναμη μέσα στην οικογένεια.

Γνωρίζω δύο αδέλφια που κατάφεραν με την προσευχή τους όχι μόνο να μη χωρίσουν οι γονείς τους,

που είχαν πρόβλημα μεταξύ τους, αλλά να τους κάνουν και πιο αγαπημένους.


Εμάς ο πατέρας μου μας έλεγε: «Δεν ξέρω τί θα κάνετε,

δυο φορές την ημέρα θα πρέπη να δίνετε το παρόν στον Θεό, για να ξέρη που βρίσκεστε».

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ κάναμε προσευχή μπροστά στο εικονοστάσι όλοι μαζί,

ο πατέρας, η μητέρα και τα παιδιά, και στο τέλος βάζαμε μετάνοια στην εικόνα του Χριστού.

Όταν πάλι είχαμε κάποιο πρόβλημα στην οικογένεια, κάναμε προσευχή, για να τακτοποιηθή.

Θυμάμαι, μια φορά που αρρώστησε ο μικρότερος αδελφός μας, είπε ο πατέρας μου:

«Ελάτε να παρακαλέσουμε τον Θεό ή να τον κάνη καλά ή να τον πάρη, για να μην υποφέρη».

Προσευχηθήκαμε όλοι και έγινε καλά.

Αλλά και στο τραπέζι καθόμασταν όλοι μαζί.

Κάναμε πρώτα προσευχή και ύστερα αρχίζαμε να τρώμε.

Αν άρχιζε κανείς να τρώη, πριν ευλογηθή το τραπέζι, λέγαμε: «αυτός επόρνευσε».

Την έλλειψη εγκρατείας την θεωρούσαμε πορνεία.

Είναι διάλυση της οικογενείας να έρχεται ο καθένας στο σπίτι, όποια ώρα θέλει, και να τρώη μόνος του χωρίς να υπάρχη λόγος.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002