ΘΑΥΜΑΤΑ

[rose]

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ!


Ο Γέροντας στο στασίδι του προσευχόμενος


Παρακολουθώ τις αναρτήσεις για τον γέροντα καιρό τώρα. Επειδή ορισμένοι αναγνώστες αμφισβητούν τις ομολογίες, πιστεύω ότι πρέπει να σας γνωστοποιήσω το εξής:

Ο αδελφός μου εντελώς ξαφνικά 1-3-2010 έπαθε εγκεφαλίτιδα και νοσηλεύθηκε διασωληνωμένος σε καταστολή μέχρι και την ημέρα της Κυριακής του Πάσχα του ιδίου έτους (πρέπει να ήταν γύρω στις 5 ή 10 Απριλίου) στην εντατική μονάδα του Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης. Οι πρώτες είκοσι ημέρες ήταν δραματικές, κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει την αιτία, να δώσει οποιαδήποτε διαβεβαίωση για την εξέλιξή του, παρά μόνον όλοι τόνιζαν την κρισιμότητα της κατάστασης.

Ένας συνάδελφός μου γνωρίζοντας την περιπέτειά μας , μου έδωσε ένα προσωπικό αντικείμενο του γέροντα, το οποίο βρέθηκε για λίγα λεπτά πάνω στο σώμα του αδελφού μου. Το επόμενο διάστημα ο αδελφός μου άρχισε να καλυτερεύει. Τελικά βρήκε από την εντατική (γεγονός που οι γιατροί θεώρησαν ως θαύμα ανεξήγητο) και όταν πλέον μετά από δύο μήνες συνολικής νοσηλείας πήρε εξιτήριο κανείς από το Νοσοκομείο δεν πίστευε ότι συνήλθε από τέτοια περιπέτεια, ακόμα και οι διοικητικοί υπάλληλοι στο γραφείο κίνησης σχολίαζαν ότι ο αδελφός μου έγινε καλά και ανέκτησε πλήρως τις αισθήσεις του , μας διηγήθηκε ότι είδε τον Γέροντα όρθιο από πάνω του μέσα στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Επιπλέον, χωρίς να έχει επισκεφθεί το Μοναστήρι στην Σουρωτή, το περιέγραψε.

Τονίζω ότι ούτε ο αδελφός μου, που έζησε το γεγονός, ούτε εγώ που σας το κοινοποιώ, είμαστε αυτό που λέμε "πιστοί" Χριστιανοί. Οι επισκέψεις στην Εκκλησία αρχίζουν και τελειώνουν την Μεγάλη Εβδομάδα, άντε και σε καμία Πανήγυρη...

Σαφώς, όλα τα επιτρέπει η Θεία Χάρις σε συνδυασμό με την Πίστη, δεν υπάρχει κάτι "μαγικό" στα αντικείμενα ή στο χώμα του κοιμητηρίου του Γέροντα και προπάντων δεν γίνεται να επιτραπεί η εμπορευματοποίησή του!
Και το παραπάνω το διατυπώνω ως επιστήμονας της θεωρητικής Επιστήμης (και ο αδελφός μου είναι επιστήμονας των Φυσικών Επιστημών), που έχω διδαχθεί να πιστεύω ό,τι μπορεί να αποδειχθεί με την Λογική.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι συνεχίζω να πηγαίνω στην Εκκλησία το Πάσχα...

Παρακαλώ πολύ να μην αμφισβητήσετε την μαρτυρία μου, είναι αληθινή, είναι αυτά που βιώσαμε ως οικογένεια. Ίσως ορισμένοι αναγνώστες να έχουν καταλάβει την περίπτωση, άλλοι ίσως να την αποδέχονται όπως την κατέγραψα, διότι αντιλαμβάνονται πως δεν μπορείς να ψεύδεσαι με τέτοιες καταστάσεις... Πάντως οι υπόλοιποι αμφισβητείστε ψάχνοντας και όχι έχοντας την άρνηση ως δόγμα!

Νικόλαος Σιδηρόπουλος, Καβάλα

Υ.Γ. Το όνομά μου είναι το πραγματικό...

[akerm]

Ευρίσκεται στη σ.82 του βιβλίου της Μονής. Συνοπτικά αναφέρουμε:

Μια κυρία στα Μέγαρα, μετά το θάνατο του ανδρός της, την ειδοποίησε η Εφορία Μεγάρων να πάει προς τακτοποίηση του μεγάλου χρέους που άφησε ο άνδρας της από επιχειρήσεις που είχε. Πήγε στην εφορία να μάθει το ποσό και πώς να το τακτοποιήσει. Ο Έφορος της είπε ότι δεν μπορούσε εκείνη την ημέρα, γιατί είχε κόσμο και ότι πρέπει με προσοχή να δει τον φάκελλο, οπότε να του τηλεφωνήσει σε δυο-τρεις ημέρες. Πριν έλθει η δύσκολη αυτή ώρα, πήγε με την αδελφή της στη Μονή Γοργοεπηκόου και εκ βαθέων προσευχήθηκαν στην Παναγία «να τακτοποιήσει το θέμα, όπως αυτή ήξερε και μπορούσε, διότι χρήματα δεν υπήρχαν». Πράγματι, σε τρεις μέρες που πήρε τον Έφορο να της πει το ποσό, άκουσε κάτι που δεν πίστευε στ’ αυτιά της. «Κυρία, το χρέος σας τακτοποιήθηκε, ήρθε χθες μια κυρία και ξόφλησε όλο το χρέος, ο φάκελλος έκλεισε». Η κυρία τον ρωτούσε πώς και τι, διότι δεν είχε πάει να πληρώσει. «Δεν ξέρω, της είπε, ποια ήταν η κυρία. Το θέμα είναι ότι ο φάκελλος έκλεισε, διότι πληρώθηκε το χρέος».

Ας σημειωθεί ότι το θέμα δεν το γνώριζε άλλος εκτός από την μητέρα της και την αδελφή της. «Το ήξερε όμως η Παναγία και έτρεξε….». Η αδελφή της άκουσε τη χήρα να λέει μεταξύ άλλων: «Και μόνο, Παναγία μου, που το σκέπτομαι αυτό το πρωτάκουστο θαύμα, πως ήλθες η ίδια μέσα στην Εφορία και κράτησες στα χέρια σου χρήματα της δικής μας απρόσεκτης συναλλαγής, που περπάτησες στο θορυβώδη χώρο της Εφορίας, φλέγεται η καρδιά μου να το διαλαλήσω σε όλον τον κόσμο…. Ποιος ήταν ο ταμίας που πήρε από τα αγιασμένα χέρια σου τα χρήματα χωρίς να συγκλονιστεί ανεξήγητα; Καμπάνες δεν χτύπησαν στο πέρασμά σου, Παναγία μου, αλλά κτυπούν στην καρδιά μου και θα κτυπούν όσο θα υπάρχω με δάκρυα ευγνωμοσύνης, που με αξίωσες να ζήσω τέτοιο θαύμα εγώ η ασήμαντη δούλη του Θεού».

Συνέβη μετά το 1995. Τα στοιχεία της γυναίκας τα έχει η ιερά Μονή.

Πηγή: από το βιβλίο της Μονής: Η Παναγία, Κυρία Γοργοεπήκοος

[Voreios]

Θαύμα εν ώρα βαπτίσεως.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στο New Mexico, πήγαν δυο Καθολικοί να γίνουν Ορθόδοξοι, ένας άντρας και μία γυναίκα..
Οι ιερείς τούς είπαν, ότι μπορεί να γίνει κανονικά η βάπτιση με κολυμπήθρα ή να τους διαβαστεί μία ευχή.
Η γυναίκα διάλεξε την κολυμπήθρα και βαπτίστηκε πρώτη.
Ο άνδρας διάλεξε να του διαβαστεί η ευχή και όχι να βαπτιστεί κανονικά.
Κάποιος έβγαλε φωτογραφίες το «βάπτισμα» του ανδρός και να τί είδε, όταν τυπώθηκαν οι φωτογραφίες…

[rose]

Το Θαύμα της Παναγίας μας & η ιστορία της μοναχής Ερμιόνης.



"Α, ναί, Χριστέ μου, Παναγία μου αναφώνησε. Μόνο ή δική σας αγάπη μένει σταθερή. Αυτή μου χρειάζεται. Αυτή θα με γεμίσει".



Δεν είχε κλείσει ένα χρόνο από τον γάμο της ή Ερμίνα, όταν την επισκέφθηκε ή επάρατη ασθένεια. Γιατρός ή ίδια, αριστούχος καί με καριέρα, ήξερε πολύ καλά τί σημαίνει καρκίνος.

Ό πόνος, μικρός στην αρχή, διαρκώς μεγάλωνε, ώσπου την έριξε στο στρώμα. Ό σύζυγος της Ερρίκος αντί να την παρηγορεί βαρυγκωμούσε.

-Να πάρ' ή οργή! Κακό πού με βρήκε!

- Έχε υπομονή κι ελπίδα, γιε μου, τον νουθετούσε η γιαγιά της Έρμίνας. Ό Θεός είναι μεγάλος.

-Αφού είναι μεγάλος, γιατί καταδέχεται καί ...
τα βάζει μ' εμάς τους μικρούς; διαμαρτυρόταν εκείνος.

Ή ασθένεια έπαιρνε μάκρος. Ό Ερρίκος δεν άντεχε να βλέπει τη σύντροφο του σ' αυτά τα χάλια, μα ούτε καί κουράγιο της έδινε.

Ή Έρμίνα ήταν πεντάρφανη. Μοναδικό της στήριγμα είχε την καλή της γιαγιά. Χάρη σ' αυτήν είχε πάρει τον καλό δρόμο κι είχε γίνει χαρακτήρας σεμνός, σοβαρός καί ευσεβής.

- Γιαγιά μου, πόσο σε κουράζω τώρα πού θα έπρεπε να σε βοηθώ!

-Μη στενοχωριέσαι, κορούλα μου. Που ξέρεις; Ή Παναγιά μας κάνει καί θαύματα. Πρωί καί βράδυ την παρακαλώ με δάκρυα να σου χαρίσει την υγεία. Παρακάλεσε τη κι εσύ.

Στό νοσοκομείο πού πήγε, ή κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε.

- Στό στάδιο πού βρίσκεται ή ασθένεια δεν παρέχει ελπίδες, γνωμάτευαν οϊ γιατροί καί αποχωρούσαν σιω πηλοί από το κρεβάτι της άρρωστης.

- Γιαγιά, παρακάλεσε μια μέρα ή Ερμίνα, πήγαινε στον ιερέα του νοσοκομείου να κάνει μια Παράκληση στην Παναγία για μένα. Ύστερα θέλω να έρθει να μ' εξομολογήσει για να κοινωνήσω.

Ή γιαγιά εκπλήρωσε την επιθυμία της. Της έφερε μάλιστα καί μία εκφραστική εικόνα της Μεγαλόχαρης καί της είπε:

- Γύριζε, κόρη μου, να τη βλέπεις, να της μιλάς καί να παίρνεις κουράγιο.

Ένα βράδυ ή γιαγιά περπατούσε στον διάδρομο του νοσοκομείου. Ξαφνικά, βλέπει μπροστά της μια γλυκύτατη γυναικεία μορφή, ντυμένη με την κάτασπρη στολή προϊσταμένης νοσοκόμας. Παραξενεύτηκε. Δεν ήταν άπ' αυτές πού ήξερε.

-Σάς βλέπω για πρώτη φορά, κυρία προϊσταμένη, παρατήρησε. Θα σας έχουμε τώρα εδώ; Τιμή μας.

- Εγώ, απάντησε ή άγνωστη, είμαι ή Παναγία. "Άκουσα τίς ικεσίες σας καί ήρθα να σας βοηθήσω. Αύριο λοιπόν το πρωί ή Έρμίνα θα είναι καλά. Μόνο ν' αφοσιωθεί περισσότερο στον Υίό καί Θεό μου.

Αυτά είπε κι έγινε άφαντη.

Ή ηλικιωμένη γυναίκα έμεινε μαρμαρωμένη. Όλα μπροστά της στριφογύριζαν. Είδε κι έπαθε να ισορροπήσει. Ύστερα τάχυνε το βήμα της προς την εγγονή της. Τη βρήκε κι εκείνη χαρούμενη.

- Έρμίνα μου, αυτό κι αυτό μου συνέβη.

- Ναί, γιαγιά, ήρθε καί σε μένα ή Πανάχραντη. Με χάιδεψε στο κεφάλι καί μου έδωσε θάρρος. Δεν πονάω πια. Αισθάνομαι ανάλαφρη.

Στήν πρωινή τους επίσκεψη οι γιατροί άντίκρυσαν ανεξήγητο θέαμα: Ή άρρωστη καθόταν ντυμένη σε μία καρέκλα. Μόλις τους είδε, σηκώθηκε χαρούμενη να τους υποδεχθεί.

- Περίεργο! είπαν μεταξύ τους. Πρόκειται ασφαλώς για θεραπεία με αυθυποβολή. Φαίνεται πώς ενήργησε κίνηση ψυχολογική ή παραψυχολογική.

- Κύριοι συνάδελφοι! πήρε τότε τον λόγο ή Έρμίνα. Σάς πληροφορώ - καί σαν γιατρός σας βεβαιώνω - πώς τίποτε άπ' αυτά πού λέτε δεν συμβαίνει. Ή θεραπεία μου οφείλεται αποκλειστικά στην Ύπεραγία Θεοτόκο. Πήρε είδηση καί ό Ερρίκος. Είχε όμως τίς αμφιβολίες του.

- Σίγουρα πρόκειται για προσωρινή βελτίωση, παρατήρησε. Αυτές οί αρρώστιες ξανάρχονται με μεταστάσεις. Δεν έχω εμπιστοσύνη.

- Μα εδώ δεν συνέβη κάτι φυσιολογικό. Έγινε θαύμα! εξήγησε ή θεραπευμένη.

- Δεν πιστεύω εγώ σε θαύματα. Μου φτάνει ή πρώτη λαχτάρα.

- Καί τότε τί θα γίνει;

- Ανάλαβε την ευθύνη της ζωής σου μόνη σου. Έτσι είπε κι έφυγε βαρύς.

Ή Έρμίνα ένοιωσε σκοτοδίνη. Ήταν κάτι αναπάντεχο. Αμέσως όμως θυμήθηκε τη σύσταση της Παναγίας «ν' αφοσιωθεί περισσότερο στον Υιό καί θεό της».

- "Α, ναί, Χριστέ μου, Παναγία μου αναφώνησε. Μόνο ή δική σας αγάπη μένει σταθερή. Αυτή μου χρειάζεται. Αυτή θα με γεμίσει.

Έφυγε λοιπόν από την πατρίδα της την Πάτρα μακριά, σε μια φημισμένη μονή, κι έκεί - σαν Ερμιόνη μοναχή - αφιερώθηκε καί αφοσιώθηκε ολόψυχα στον νυμφίο της Χριστό.

[Voreios]

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.
ΝΑΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΙ !!

[akerm]

Όταν ήμουν στη μονή Φιλοθέου στο Άγιον Όρος (ήταν εκεί ο πατήρ Παίσιος ως νέος μοναχός) με έστειλε αμέσως μετά την αγρυπνία ο προϊστάμενος για να πάω ένα γράμμα στη μονή Ιβήρων και στη συνέχεια να κατέβω στον αρσανά (λιμανάκι) της μονής για να παραλάβω ένα γεροντάκι. Η απόσταση ήταν μιάμιση ώρα με τα πόδια και ήμουν από νηστεία και αγρυπνία.
Έφυγα λοιπόν μετά την αγρυπνία χωρίς να πάρω μαζί μου ούτε ένα παξιμάδι έδωσα το γράμμα στη μονή Ιβήρων και περίμενα το καραβάκι στον αρσανά. Το καραβάκι όμως αργούσε να έρθει (είχε ήδη φθάσει 4 το απόγευμα) και δεν είχε φανεί και επειδή άρχισα να ζαλίζομαι κάθισα σε μια στοίβα ξύλα για να μη με δουν και ρωτήσουν τι έπαθα.
Μετά μου πέρασε η ιδέα να κάνω κομποσχοίνι στην Παναγία για να μου οικονομήσει κάτι, όμως είπα: ’’Ταλαίπωρε, για τέτοια τιποτένια πράγματα θα απασχολείς την Παναγία;’’.
Τότε βλέπω μπροστά μου έναν μοναχό. Κρατούσε γυλό ένα ψωμί, δύο σύκα και ένα μεγάλο τσαμπί σταφύλι. ’’Πάρε αυτά μου είπε εις δόξαν της Κυρίας Θεοτόκου’’ και χάθηκε. Ε! τότε διαλύθηκα με έπιασαν τα κλάματα, ούτε ήθελα να φάω πια… Πα, πα! Τι Μάνα είναι Αυτή! Να φροντίζει και για τις μικρότερες λεπτομέρειες!
Γέροντος Παισίου αγιορείτου:’’Περί προσευχής’’ σελ.90

[nick_the_greek]

Μία ημέρα, όταν εργαζόμουν ως ταξιτζής, μπαίνει στο ταξί ένα ζευγάρι... Μπροστά στο αυτοκίνητο είχα μία εικόνα του γέροντος Παϊσίου, καθώς και ένα σταυρό. Το ζευγάρι που μπήκε στο ταξί ήταν συμφοιτητές. Ακόμα την κοπέλα να λέει το όνομα Παΐσιος. Τότε τους ρωτάω: "Γνωρίζετε τον πατέρα Παΐσιο;" "Βεβαίως τον ξέρουμε" μου απαντούν, και μου διηγούνται την εξής ιστορία. Τρεις συμφοιτητές τους πήγαν στο Άγιο Όρος χάριν τουρισμού και περιέργειας. Αφού περιδιάβησαν πολλά, κατέληξαν στο γέροντα Παΐσιο. Όταν πήγαν στο κελί του, βρίσκονταν εκεί και άλλοι προσκυνητές. Το θέμα της συζήτησης ήταν περί υπάρξεως Θεού. Ένας από τους τρεις αυτούς φοιτητές, ο πιο ανήσυχος, λέει "Πιστεύεις γέροντα ότι υπάρχει Θεός;" Ο γέροντας δεν του απάντησε. Κατέβασε λίγο τα μάτια του και χαμογέλασε. Εκείνη την ώρα περνάει μπροστά τους μία σαύρα. Λέει ο γέροντας στην σαύρα: "Για πες μου, υπάρχει Θεός;"Τότε, ω του θαύματος, μιλά η σαύρα με ανθρώπινη φωνή και λέει: "Υπάρχει, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, Τριάς Αγία!" Μόλις το άκουσαν οι τρεις φοιτητές, τα έχασαν. Εκείνος που έκανε την ερώτηση λιποθύμησε, ο άλλος έγινε χλωμός, άσπρος σαν το μπαμπάκι, και ο τρίτος μετά βία στεκόταν όρθιος. Εκείνος που λιποθύμησε, συνήλθε μετά από προσευχή του γέροντα, έμεινε στο Όρος και έγινε μοναχός. Ο δεύτερος που χλώμιασε, είπε στον γέροντα ότι θα πάει να τακτοποιήσει κάποια πράγματα και ότι θα ξαναγυρίσει για να γίνει μοναχός, όπως και έγινε. Ο τρίτος επέστρεψε στον κόσμο. Παρ'ότι δεν αμφέβαλα ότι ο γέροντας μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, σκέφτηκα πως είναι παιδιά και τα παραλένε. Όταν αργότερα τον επεσκέφθηκα, του είπα : "Γέροντα, αυτό και αυτό μου συνέβη. Είναι αλήθεια;" "Ναι", μου απαντά, "είναι όπως σου τα είπαν". Τότε έσκυψα, του φίλησα το χέρι, πήρα την ευχή του και έφυγα διπλά ενισχυμένος...

Α' Τόμος των μαρτυριών προσκυνητών για τον γέροντα Παΐσιο του Ζουρνάτζογλου.

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ

[Εφραίμ]

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ Ο ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΙΟΣ:
Θαύμα Μονής Ιβήρων

[thanos]

Από το βιβλίο «Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης» του Στυλ. Παπαδόπουλου
Την κάρα του Οσίου Δαβίδ την πήγαινε καί στην πατρίδα του τις Λιβανάτες. Την κατέβαζε στό ταγάρι μέχρι τίς Ροβιές, το παραθαλάσσιο χωριό. Στεκότανε παράμερα, εκεί πού δεν ήτανε σπίτια. Για να μην τον βλέπουνε τσοπάνηδες καί γεωργοί, έμπαινε σε μια πατουλιά κι αγνάντευε στη θάλασσα του Ευβοϊκού, πότε θα 'ρθει από απέναντι, από τις Λιβανάτες, η βάρκα να τον πάρει. Μόλις την έβλεπε να πλησιάζει πήγαινε γρήγορα στη μικρή σκάλα κι έμπαινε στη βάρκα. Τη χρονιά εκείνη ο τόπος υπέφερε από ανομβρία διαρκείας. Οι άνθρωποι της βάρκας, πού είχανε γνωρίσει τον π. Ιάκωβο, παρακαλέσανε κι αυτοί για βροχή. Ο π. Ιάκωβος άκουσε κι έπειτα έκατσε σε μιαν άκρη. Η βάρκα κόντευε να φτάσει στις Λιβανάτες. Τότε ο π, Ιάκωβος, κρατώντας το ταγάρι με την κάρα στην αγκαλιά, είπε κατά λέξη στον Όσιο:
- Γέρο, ήρθαν οι χωριανοί σου για την ανομβρία. Σέ παρακαλώ, τώρα πού θα πάμε, να μπουμπουνίσεις. Πρόσεξε μη με ντροπιάσεις. Θα ρεζιλευτείς εσύ, θα ρεζιλευτώ και ’γώ! Βγήκανε στη στεριά, καί άρχισε αμέσως να μπουμπουνίζει. Τριάντα χρόνια μετά έλεγε;
-Εγώ, αδελφέ μου, τα λέω στο αυτί του Αγίου καί αυτός ανοίγει γραμμή με το Χριστό μας!
Η εξήγηση τούτη έχει τη Θεολογία χιλιάδων Θεολόγων. Γιατί δύναμη θαυματουργική, θεία χάρη καί άκτιστες ενέργειες, έχει μόνο ο Θεός. Τις παρέχει όμως κατά κανόνα μέσω των πολύ εκλεκτών Του. Μέσω των Αγίων, οι οποίοι, επειδή Τον αγάπησαν εξαιρετικά καί καθάρθηκαν με κάθε είδους άσκηση, έχουνε το χάρισμα της παρρησίας στο Θεό. Σ' αυτούς δηλαδή χαρίστηκε το προνόμιο να ζητάνε κάτι από το Θεό καί ο Θεός να τους «υπακούει», να τους το κάνει.

[Voreios]

Η Γερόντισσα Γαβριηλία και τα 100 δολάρια
"Ήμουν τόσους μήνες πια στα Ιμαλάια. Άφησα τα χρήματά μου, και όλα γίνονται όπως πρέπει να γίνονται στο σχέδιο του Θεού… αλλά, η οικογένειά μου εδώ δεν είχε την ίδια ιδέα… και γι’ αυτό, δεν ξέρω μ
ε ποιον τρόπο, κατάφεραν και μου έστειλαν 100 δολάρια.
Όταν έφτασαν τα 100 δολάρια, εγώ είχα εκείνη την ώρα τη μεγάλη περηφάνια να πω «Χα χα, θα τους τα γυρίσω πίσω όλα»! «Αλήθεια»; … μου λέει το πνεύμα του πονηρού… «Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος αν γυρίσεις τα 90 και κρατήσεις τα 10»… και έτσι, έστειλα τα 90 και έμεινα με τα 10…
Εκείνο τον καιρό στο Ashram υπήρχαν πολλοί κοριοί. Ανέβαιναν στο ξύλινο κρεβάτι μου και όλη νύχτα με κατάτρωγαν. Συγχρόνως, έκανε και πολύ ζέστη και υγρασία. Τόσο πολύ που είχε γεμίσει η πλάτη μου από μικρά, κατακόκκινα σπυριά που πόναγαν μέρα – νύχτα. Σκέφτηκα λοιπόν: « Ας πάω στο κοντινό χωριό και εκεί ας αγοράσω με τα 10 δολάρια DDT για τους κοριούς. Ας αγοράσω όμως και λίγο ταλκ να βάλω στη ράχη. Και… τι θα πείραζε να αγόραζα κι ένα μικρό κουτάκι μαρμελάδα, που έχω να φάω γλυκό ένα χρόνο!... (Γιατί είχα τάξει από πολύ παλιά να μην αγοράζω τίποτα από αυτά που αγαπώ. Αυτό με τη βοήθεια του Θεού, ως σήμερα το κράτησα και μπορεί να θέλω κάτι τις από μια βιτρίνα ή γλυκό ή αντικείμενο, και ούτε που μου περνά από το μυαλό η ιδέα ότι προορίζεται για ‘μένα… τα βλέπω πια σαν επιπλάκια, σαν μπιμπελό).
Λοιπόν, παίρνω τα δολάρια και κατεβαίνω και συγχρόνως έλεγα με το νου μου: «Τι ωραία, να αγόραζα και μια δωδεκάδα ωραίες μπανάνες να τις πάω σε ένα ηλικιωμένο γιάγκι που κάθονταν σε μια σπηλιά, και ήταν τόσο καλό γεροντάκι!... Έφτασα στο χωριό αγόρασα όλα αυτά και ανεβαίνοντας τις μεγάλες μαρμάρινες σκάλες του Ashram, πέφτει πάνω μου ένα ολόκληρο τσούρμο από πιθήκους και αρπάζουν: … Αρπάζουν το κουτάκι με το ταλκ. Αρπάζουν το τενεκεδάκι με την μαρμελάδα. Αρπάζουν το DDT…και φεύγουν τρέχοντας και αφήνουν στα χέρια μου τι νομίζεις; Το μόνο που μπορούσανε να φάνε!... Τις μπανάνες! Γιατί οι μπανάνες δεν προορίζονταν για ‘μένα αλλά για το καλό το γεροντάκι!
Κοίταξε να δεις το περίεργο. Τα κουτιά τους ήταν άχρηστα. Δεν θα μπορούσαν να ανοίξουν ούτε το κουτί με το γλυκό… τότε πήγα στο δωμάτιό μου και έκατσα και σκέφτηκα… Τι ο μύθος δηλοί… Και τότε, κατάλαβα ότι όταν δεν σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, όλα πάνε καλά! Σκέφτηκα όμως και κάτι ακόμα, ότι αν δεν είχα τα 10 δολάρια τι θα έκανα; Αντί για ταλκ θα έβαζα νερό κι αλάτι σε μια λεκάνη να πλυθώ… ωραία! Τι θα έκανα εάν δεν είχα DDT για τους κοριούς; Τι κάνουν στα χωριά; Έβαζαν τενεκεδάκια με νερό στα πόδια του κρεβατιού. Ωραία…και όσο για το τελευταίο, για το γλυκό, ε, μπορούμε και χωρίς αυτό! Έτσι λοιπόν ησύχασα από όλα αυτά… σε λίγο έρχεται μια κυρία και με φωνάζουν και μου λένε: «Αυτή η καημένη, στράβωσε ο λαιμός της. Κοίταξε τι μπορείς να κάνεις». Πάω κι εγώ, την βλέπω, της κάνω μασάζ… γίνεται καλά ο λαιμός! «Αχ καλή μου αδελφή, δεν ξέρεις πόσο ευγνώμων είμαι! Αλλά επειδή δεν έχω τίποτα άλλο να σου προσφέρω δέξου αυτό το σπιτικό γλυκό που έκανα»! και μου δίνει ένα πελώριο βάζο με γλυκό. Που το τενεκεδάκι με την μαρμελάδα!... Το πήρα και από την τρομάρα μου παίρνω και πολλά κουταλάκια και τρέχω σε όλα τα δωμάτια και το μοιράζω σε όλους ανεξαιρέτως! Αυτά που λες έπαθα με τα 10 από τα 100 δολάρια…"