Ευρώ, Δραχμή & Μαθήματα Οικονομικών

[Aetos]

Λοιπόν…όπως σας υποσχέθηκα ανοίγω αυτό το τόπικ για να αναλύσουμε λίγο τα οικονομικά μεγέθη και να καταλάβετε βασικές έννοιες, ώστε να μην σας πιάνουν κώτσους τα κάθε MEGA & SKAI….

Αφορμή είναι μια συζήτηση που είχε ανοίξει στο «Επερχόμενα & Προφητείες» περί Ευρώ ή Δραχμής όπου κάποιοι υποστήριζαν είτε το μεν νόμισμα ή το άλλο, ουσιαστικά χωρίς να ξέρουν τα συν και τα πλην.
Ευελπιστώ ότι μετά από την κουβέντα που θα κάνουμε θα λυθούν πολλές απορίες, και προφανώς όσες πιο πολλές ερωτήσεις κάνετε τόσο πιο εύκολα θα γίνουν κάποιες έννοιες κατανοητές.
……
Ας ξεκινήσουμε με τις βασικές έννοιες, και θα τις βάζω λίγο - λίγο για να μπορεί να γίνει αναλυτική συζήτηση και να βοηθήσω στην κατανόηση!

[Aetos]

ΑΕΠ: Ακαθάριστο Εγχώριο Προιόν: Το σύνολο παραγωγής σε προϊόντα και υπηρεσίες που παράγονται σε ένα κράτος.

Λίγο προσοχή εδώ για να το καταλάβετε:

Όταν παίρνει κάποιος ένα μισθό, αυτό προστίθεται στο ΑΕΠ. Όταν ένα μέρος του μισθού ξοδεύεται π.χ. σε φαγητό & ρούχα, άρα κάποιος πουλάει τροφή & ρουχισμό, τότε τα έσοδα αυτού (κι όχι το κέρδος επίσης προστίθεται στο ΑΕΠ).

Παράδειγμα: Η εταιρία που δουλεύω παίρνει δάνειο 1000 Ευρώ για να μου δώσει μισθό. Παίρνω μισθό 1000 Ευρώ. Από το μισθό μου δεν κρατάω τίποτα και ξοδεύω 300 για λογαριασμούς ΔΕΗ/ΟΤΕ, 300 για κρέας, 200 βενζίνη και 200 για ρούχα.
Ταυτόχρονα, η ΔΕΗ θ αγοράσει π.χ. το ρεύμα μου για 200 Ευρώ από έναν παραγωγό, το Supermarket θα αγοράσει από τον κτηνοτρόφο το κρέας 250 Ευρώ, ο Βενζινάς τη βενζίνη από τα ΕΛΠΕ για 150 Ευρώ και ο έμπορος τα ρούχα από τη μοδίστρα 150Ευρώ.
Τότε στο ΑΕΠ θα γραφτεί:
- Δάνειο της Τράπεζας: 1000 Ευρώ
- Μισθός κατοίκου: 1000 Ευρώ
- Έσοδα της ΔΕΗ/ΟΤΕ: 300 Ευρώ
- Έσοδα του Supermarket: 300 Ευρώ
- Έσοδα του Βενζινά: 200 Ευρώ
- Έσοδα του Εμπόρου ρούχων: 200 Ευρώ
- Έσοδα του Κτηνοτρόφου: 250 Ευρώ
- Έσοδα του Παραγωγού Εν.: 200 Ευρώ
- Έσοδα των ΕΛΠΕ: 150 Ευρώ
- Έσοδα της Μοδίστρας: 150 Ευρώ
ΣΥΝΟΛΟ στο ΑΕΠ: 3.750 Ευρώ

Ουσιαστικά λοιπόν, με 1000 Ευρώ δάνειο που έδωσε η Τράπεζα, παράχθηκε ΑΕΠ 3.750 Ευρώ.

Και βέβαια, το ΑΕΠ συνεχίζει και αυξάνεται εφόσον τόσο ο Κτηνοτρόφος, η Μοδίστρα και οι λοιποί θα ξοδέψουν μέρος των χρημάτων αυτών για να αγοράσουν πράγματα και υπηρεσίες όπως π.χ. λογιστές, ενοίκια, μελέτες, κ.ο.κ.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΔΩ:
Από την αύξηση αυτή του ΑΕΠ το Κράτος είχε έσοδα: από φόρους, από ΦΠΑ και από χρήμα καθώς μέρος αυτών των χρημάτων τα χρησιμοποιούσε για πληρωμές μισθών (π.χ. από τα έσοδα της ΔΕΗ/ΟΤΕ)

Πότε το ΑΕΠ δεν αυξάνεται από τα 1000 αυτά Ευρώ;

Όταν η ΔΕΗ ή ο έμπορος ρούχων δεν αγοράσουν τα πρωτογενή τους προϊόντα από την εγχώρια παραγωγή αλλά πάνε στο εξωτερικό για να τα αγοράσουν.

Αν δηλαδή, ο Έμπορος ρούχων πούλησε lacoste και όχι ρούχο από την μοδίστρα τότε τα 150 Ευρώ της μοδίστρας δεν θα καταγραφούν στο ΑΕΠ της Ελλάδος αλλά στο ΑΕΠ της Γαλλίας γιατί πολύ απλά η lacoste είναι εταιρία που εδρεύει στην Γαλλία και πουλάει από εκεί τα προιόντα της, εξάγοντάς τα σε άλλες χώρες.
Ομοίως, εάν το Supermarket δεν πάρει κρέας από την Μακεδονία αλλά από την Αλβανία, τότε τα λεφτά που αντιστοιχούν στον κτηνοτρόφο, καταγράφονται στο ΑΕΠ της Αλβανίας!

Όπως καταλαβαίνετε το ΑΕΠ είναι ένα μέγεθος που μια χώρα – λίγο έξυπνη να είναι – μπορεί να το μεταβάλλει συνέχεια υπέρ της.
Γι’ αυτό και η έννοια του χρέους ως προς το ΑΕΠ είναι τελείως λάθος, καθώς μπορείς να αυξάνεις συνέχεια και να γιγαντώνεις το ΑΕΠ σου ώστε να φαίνεται ότι χρωστάς λίγα!
Π.χ. η Κίνα για να δείχνει συνέχεια μεγάλο ΑΕΠ και να μπορεί να δανείζεται τι κάνει; Δίνει δάνεια σε κατασκευαστικές εταιρίες και κατασκευάζει άδειες πόλεις στην Αφρική, ώστε να καταγράφονται τρελά έσοδα σε τράπεζες, κατασκευαστές αλλά και μισθούς και προμηθευτές!

[Aetos]

Ισοζύγιο τρεχουσών Συναλλαγών
Είναι ουσιαστικά οι Εξαγωγές σε προϊόντα και υπηρεσίες ενός κράτους μείον τις Εισαγωγές.

Αν στο παράδειγμά μας παραπάνω, το κρέας, το ρεύμα και τα ρούχα οι εταιρίες τα αγόραζαν από το εξωτερικό, τότε το Ισοζύγιο τρεχουσών Συναλλαγών θα έγραφε:

Εισαγωγές: 250 Ευρώ (από Αλβανία για κρέας) + 200 Ευρώ (Ενέργεια από π.χ. Ιταλία) + 150 Ευρώ (από Γαλλία για ρούχα) = 600 Ευρώ
Εξαγωγές: 0
Ισοζύγιο = -600Ευρώ

Τι σημαίνει πρακτικά όμως αυτό;

Σημαίνει ότι χρειάζεσαι χρήμα για να αγοράσεις αυτά τα προϊόντα από το εξωτερικό.

Αν ταυτόχρονα, όμως το καλοκαίρι έρχονται τουρίστες στην Ελλάδα αγοράζοντας φαγητό και ενοίκιο το καλοκαίρι αξίας 1000 Ευρώ, τότε το Ισοζύγιο θα ήταν:
Εισαγωγές = 600 Ευρώ
Εξαγωγές = 1000 Ευρώ
Ισοζύγιο = + 400 Ευρώ.

Δηλαδή εντός του κράτους θα έμεναν επιπλέον 400 Ευρώ που θα πήγαιναν στην κατανάλωση, δηλαδή ανάπτυξη!

Στο παράδειγμά μας, όλα τα νομίσματα είναι σε Ευρώ.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι το κόστος χρήματος είναι μηδέν! Δηλαδή, έχω Ευρώ στην τσέπη μου, ξοδεύω και εισπράττω σε Ευρώ. Αυτό ίσως έχει μεγάλη σημασία γιατί καθώς και οι Τράπεζες αγοράζουν και ξοδεύουν σε Ευρώ, δανείζονται και δανείζουν δεν μετακυλύουν σε καταναλωτές το κόστος χρήματος.

Έτσι τα επιτόκια είναι χαμηλά, και η πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες π.χ. αυτοκινήτων από το εξωτερικό είναι πολύ φθηνή για τους καταναλωτές, αφού η βάση αναφοράς σε χρήμα είναι κοινή!

Γι’ αυτό και η Ε.Ε. αυτό που πέτυχε με την νομισματική ένωση είναι να δημιουργεί μια ισορροπία αγορών & αγαθών για τους καταναλωτές!

Ποιους ευνοεί όμως αυτό;
Αυτό ευνοεί 2 είδους Κρατών:
1) Αυτούς οι οποίοι μπορεί να παράγουν και να προσφέρουν στην αγορά τεράστιες ποσότητες αγαθών, καθορίζοντας τις τιμές των προϊόντων.
2) Τα κράτη με βαριά βιομηχανία ή αυτά με προϊόντα μονοπωλιακού χαρακτήρα.

Πρακτικά αυτό που λέω και εξηγώ είναι αυτό που έχει συμβεί από το 2000 έως σήμερα:

Καθώς το χρήμα είναι φθηνό, μπορούσε κάποιος να πάρει φθηνά δάνεια, να αγοράσει τηλεοράσεις φθηνά, αυτοκίνητα, ρούχα και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να βρει φθηνά.
Και γιατί παίρνει προϊόντα από το εξωτερικό;

Μα πολύ απλά, γιατί όταν δεν παράγουμε αυτοκίνητα, κινητά ή τηλεοράσεις θα αγοράσουμε από εκεί.
Επιπλέον, όταν παράγουμε προϊόντα όπως από στο εξωτερικό, επειδή η ποσότητα που παράγεται στην Ελλάδα είναι πολύ μικρή σε σχέση με αυτή που παράγεται σε όλη την Ε.Ε. δεν μπορεί να καθορίσει τις τιμές και άρα και τα κέρδη.
Γι’ αυτό και πολλές ελληνικές εταιρίες που π.χ. παράγανε ρούχα χαθήκανε γιατί πολύ απλά δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις ξένες που παράγανε σε άπειρες ποσότητες και άρα μπορούσαν να κατεβάζουν τις τιμές.
….
Πρακτικά λοιπόν, μέσα σε 15-20 χρόνια με τις σταθερές ισοτιμίες νομισμάτων & το Ευρώ, ζούσαμε πιο άνετα από πλευράς καταναλωτικής ευκολίας, αλλά αυτό που γινότανε είναι η Οικονομία μας να πηγαίνει συνεχώς χάλια.
Το Ισοζύγιο τρεχουσών Συναλλαγών ήταν όλο και πιο αρνητικό, με αποτέλεσμα να πρέπει να δανειζόμαστε.
Ή για να το κάνω πιο πρακτικό, κάθε φορά που ξοδεύαμε 1000 Ευρώ εμείς σε αγαθά του εξωτερικού (βλέπε παραπάνω παράδειγμα) τότε ουσιαστικά δίναμε 3.750 Ευρώ στην αγορά π.χ. της Γερμανίας ενώ την ίδια ώρα τα αφαιρούσαμε από το Κράτος.

Πως αφαιρούνται όμως τα λεφτά αυτά από το Κράτος;
Από την ώρα που δεν εισπράττονται φόροι από την κύλιση του χρήματος, τότε αυτομάτως , το Κράτος δεν έχει έσοδα και επομένως πρέπει να τα δανειστεί!
Έβγαινε λοιπόν το κράτος και είτε εξέδιδε Ομόλογα ή πήγαινε σε απευθείας δανεισμό από το εξωτερικό!
Αυτό λέγεται Χρέος!

[Aetos]

Πάμε τώρα λίγο στην λογική του Συναλλάγματος!!

Μέχρι σήμερα, που έχουμε Ευρώ δεν μπορούμε να καθορίσουμε την αξία του Ευρώ.

Η αξία αυτή, καθορίζεται από το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών ΟΛΗΣ της Ευρωζώνης!

Εδώ λειτουργεί ο Νόμος της Προσφοράς & της Ζήτησης!

Βασικός κανόνας του Νόμου: Όταν πουλάω κάτι, θέλω να πληρώνομαι στο νόμισμα το οποίο μπορώ μέσα στην κοινωνία μου να ξοδεύω!

Εάν ξοδεύω σε Ευρώ, θέλω να πουλάω σε Ευρώ.

Έτσι εάν πουλάω BMW θέλω να πληρωθώ σε Ευρώ.

Όταν λοιπόν, π.χ. ο Αμερικανός θέλει να αγοράσει BMW χρειάζεται Ευρώ. Αυτός όμως έχει δολάριο. Οπότε τι κάνει; Πάει στο Χρηματιστήριο και ζητά να αγοράσει με τα δολάρια που έχει στην τσέπη του Ευρώ.

Αν ζητάνε πολλοί να αγοράσουν Ευρώ, ενώ η ποσότητα των διαθεσίμων Ευρώ είναι μικρότερη, τότε η αξία του Ευρώ είναι μεγάλη. Δηλαδή, για να μπορέσει ο Αμερικανός να αγοράσει 1 Ευρώ χρειάζεται να ξοδέψει περισσότερα δολλάρια.

Αν πάει και είναι μόνος του, και υπάρχει πληθώρα Ευρώ για να αγοράσει, τότε θα αγοράσει Ευρώ, αντί πινακίου φακής!

Λογικό δεν είναι;

Αυτή λοιπον η συναλλαγή και ανταλλαγή νομισμάτων προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σε αγορές αγαθών & υπηρεσιών καθορίζουν τις ισοτιμίες Συναλλάγματος!!

Άρα λοιπόν ποιος καθορίζει την αξία του Νομίσματος, πρακτικά;

1) Αυτός ο οποίος μπορεί να τυπώσει χρήμα, δηλαδή Ευρώ, και να αυξήσει ή να μειώσει την προσφορά χρήματος!
2) Αυτός ο οποίος παράγει πολλά προϊόντα που θέλουν να αγοράσουν άλλοι, οπότε καθορίζει την ζήτηση χρήματος!

Στην Ευρωζώνη, καθώς τόσο στο (1) όσο και στο (2) τα κράτη που ελέγχουν αυτές τις ποσότητες είναι κυρίως η Γερμανία και κατά δεύτερον η Γαλλία, λόγω των βαριών τους Βιομηχανιών, αυτές οι χώρες ουσιαστικά καθορίζουν τόσο την αγορά χρήματος όσο και τις ισοτιμίες!

Ετσι λοιπόν, ένα κράτος ή μια ομοσπονδία κρατών (Ε.Ε.) που έχει εξαγωγές σε προϊόντα ή υπηρεσίες που ζητούν άλλοι (Κινέζοι, Αμερικανοί, κλπ), τόσο σε ποσότητα όσο και σε μοναδικότητα, αναγκάζει τους άλλους να αγοράζουν το νόμισμα τους (Ευρώ), εισάγοντας στην αγορά τους χρήμα το οποίο το χρησιμοποιούν για ανάπτυξη!

Η Ελλάδα, δεν μπορεί να συνεισφέρει στον καθορισμό της ισοτιμίας του Ευρώ έναντι άλλων νομισμάτων, καθώς έχει 3 βασικά προβλήματα:

1) Δεν έχει βαριά βιομηχανία
2) Δεν παράγει ορυκτό πλούτο μονοπωλιακού χαρακτήρα
3) Δεν έχει μεγάλη εσωτερική αγορά, ώστε να καθορίζει τις ποσότητες!


Για να σας το δώσω να το καταλάβετε:

Ως γνωστόν, η Ελλάδα έχει άπειρες ποσότητες Νικελίου στην Μακεδονία, που αντιστοιχούν στο 80-90% της Παγκόσμιας Ζήτησης. Το Νικέλιο είναι κρίσιμο για κάθε κατασκευή ηλεκτρονικών που χρησιμοποιούνται από κινητα, τηλεοράσεις έως διαστημόπλοια!

Εάν λοιπόν έβγαζε το Νικέλιο, αυτομάτως θα καθόριζε την Παγκόσμια τιμή Νικελίου, και επομένως θα καθόριζε - στο ποσοστό που το Νικέλιο συνεισφέρει στο Ευρωπαϊκό Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών - την τιμή του Ευρώ σε σχέση με άλλα νομίσματα, καθώς επίσης και τις τιμές των Βιομηχανικών αγαθών!

[Aetos]

ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΥΧΟΝ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ....ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΧΩΡΙΣ ΣΚΙΕΣ!

[TASOS1]

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ, ΚΑΙ ΤΟ € ΣΑΝ ΞΕΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

[Aetos]

Ελληνικό Δημόσιο Χρέος

Πάμε να αναλύσουμε λίγο το Ελληνικό Χρέος...για να καταλάβετε ακόμα περισσότερα.

Ως Χρέος θεωρούμε το σύνολο του Χρέους της Κυβέρνησης σε Ιδιωτικούς ή Δημόσιους φορείς ανεξάρτητα που εδρεύουν. Το σύνολο του Χρέους περιλαμβάνει το σύνολο των υποχρεώσεων σε Τράπεζες, Ασφαλιστικούς Οργανισμούς, Δημόσια Ταμεία, ξένα Κράτη, κ.ο.κ.


Επίσης, ύψιστη σημασία έχει το νόμισμα στο οποίο πρέπει να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος. Για τις χώρες που χρησιμοποιούν το δικό τους νόμισμα, το δημόσιο χρέος διαχωρίζεται σε εξωτερικό δημόσιο χρέος και εσωτερικό δημόσιο χρέος.

Το εξωτερικό δημόσιο χρέος διαμορφώνεται από το σύνολο των χρεών του δημοσίου που είναι πληρωτέα σε ξένο νόμισμα και αποτελεί υποσύνολο του συνολικού εξωτερικού χρέους που θα οριστεί παρακάτω.

Το εσωτερικό δημόσιο χρέος είναι εκφρασμένο σε τοπικό νόμισμα και δεν περιλαμβάνεται στο συνολικό εξωτερικό χρέος.

Σημαντικότερος από το δημόσιο χρέος, θεωρείται από αρκετούς αναλυτές ο δείκτης του συνολικού εξωτερικού χρέους. Το συνολικό εξωτερικό χρέος (external debt), ορίζεται ως: το σύνολο των χρεών του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα πληρωτέο σε ιδιώτες (επιχειρήσεις, οργανισμούς και φυσικά πρόσωπα) που εδρεύουν στο εξωτερικό. Συνήθως το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού χρέους είναι πληρωτέο σε ξένο νόμισμα (δολάριο, ευρώ κ.λ.π.). Πρόκειται για ιδιαίτερα σημαντικό δείκτη ιδίως για τις χώρες που χρησιμοποιούν το δικό τους νόμισμα, καθώς αποτυπώνει το χρέος που πρέπει να αποπληρωθεί σε διεθνές συνάλλαγμα.


Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του 80 η προσφορά χρήματος έγινε μέσω εσωτερικού δανεισμού (δραχμές). Αναλυτικότερα το ελληνικό κράτος εξέδιδε ομόλογα σε δραχμές τα οποία πουλούσε στην τράπεζα της Ελλάδος. Τα χρήματα που λάμβανε το κράτος τα διοχέτευε στην ελληνική αγορά και έπειτα χρησιμοποιούσε ένα μέρος των εσόδων του για να πληρώσει το βασικό δανειστή του, την τράπεζα της Ελλάδος. Πράγματι την περίοδο 1974 έως 1986 το εσωτερικό δημόσιο χρέος ήταν εκφρασμένο σε δραχμές και αντιπροσώπευε περίπου το 90% του συνολικού δημοσίου χρέους. Το υπόλοιπο 10% που ήταν σε ξένο νόμισμα και αποτελούσε μέρος του εξωτερικού χρέους ήταν απόλυτα διαχειρίσιμο.

Η προσφορά χρήματος προκαλεί σταδιακή μείωση-υποτίμηση της αξίας του τοπικού νομίσματος.

Η υποτίμηση του νομίσματος μειώνει τη δυνατότητα πρόσβασης του κράτους σε ξένους πόρους, δηλαδή αυξάνεται το κόστος των εισαγωγών κάτι που αντισταθμίζεται με την αύξηση των εξαγωγών.

Όταν όμως το κράτος έχει μεγάλο χρέος σε ξένο νόμισμα (εξωτερικός δανεισμός), η υποτίμηση δυσχεραίνει δραματικά την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους.

Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο η Ελλάδα διέθετε μικρό εξωτερικό χρέος και κατάφερε να αναπτυχθεί κάτι που αποτυπώθηκε όχι μόνο στην αύξηση του Α.Ε.Π. αλλά και στην πραγματική αύξηση του βιοτικού επιπέδου και της περιουσίας των πολιτών. Για παράδειγμα, οι έλληνες πολίτες κατέχουν μέχρι σήμερα, το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στον κόσμο. Επίσης, οι καταθέσεις των ελλήνων πολιτών ήταν αναλογικά από τις υψηλότερες στην Ευρώπη έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και αντίστοιχα ο ιδιωτικός δανεισμός ήταν από τους χαμηλότερους όχι μόνο στην ευρωζώνη των 12 αλλά στην ΕΕ των 27.


Το 1987 που ξεκίνησε η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούσαν να αγοράσουν δημόσιο χρέος μέσω της αγοράς ομολόγων. Υποτίθεται πως η είσοδος του ιδιωτικού τομέα στις αγοραπωλησίες δημοσίου χρέους και η εισαγωγή νέων χρηματοοικονομικών εργαλείων (ομόλογα, παράγωγα, κλπ.) θα έδιδαν τη δυνατότητα στα κράτη να χρησιμοποιήσουν τα παραπάνω εργαλεία για να διαχειριστούν καλύτερα το δημόσιο χρέος.

Όπως ήταν αναμενόμενο τα αντίθετα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Το δημόσιο χρέος στα τέλη του 1987 ήταν μόλις 4,046 τρις δραχμές και σχεδόν δεκαπλασιάστηκε σε 10 χρόνια φτάνοντας τα 41,241 τρις δραχμές στα τέλη του 19989.

Μέχρι τα τέλη του 1990 το δημόσιο χρέος είχε αυξηθεί τόσο ποσοτικά όσο και ως ποσοστό του Α.Ε.Π. ξεπερνώντας το 100% του Α.Ε.Π. για πρώτη φορά το 1995. Μολονότι το δημόσιο χρέος είχε αυξηθεί δραματικά, και πάλι περισσότερο από το 80% ήταν αποτυπωμένο ως εσωτερικό χρέος, δηλαδή ομόλογα ελληνικού δημοσίου πληρωτέα σε δραχμές. Μόνο ένα μικρό μέρος του δημοσίου χρέους, το οποίο δεν ξεπερνούσε το 20% ήταν εκφρασμένο σε ξένο νόμισμα με συνέπεια να μην αποτελεί ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα.

Τι σημαίνει αυτό;

Πρακτικά, ότι οποιαδήποτε στιγμή, εάν το κράτος είχε αδυναμία πληρωμής, θα τύπωνε χρήματα και θα πλήρωνε το χρέος αυτό, προτιμώντας μια υποτίμηση του νομίσματός παρά μια πτώχευση!



Τι γίνεται όμως το 2000, οπότε και μπήκαμε στο Ευρώ;


Με την ένταξη της Ελλάδος στο ευρώ τα ελληνικά ομόλογα πληρωτέα σε δραχμές, μετατράπηκαν σε «ελληνικά» ομόλογα πληρωτέα σε ευρώ.

Δηλαδή το εσωτερικό δημόσιο χρέος που ήταν εκφρασμένο σε δραχμές με βασικό δανειστή την τράπεζα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε εξωτερικό χρέος αφού ήταν εκφρασμένο σε Ευρώ.

Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα αυτοβούλως να εκτυπώσει νόμισμα και ούτε μπορεί να πουλήσει απευθείας ελληνικά ομόλογα στην ΕΚΤ για να αγοράσει ευρώ. Η Ελλάδα για να αντλήσει κεφάλαια και να αποπληρώσει το χρέος της ήταν υποχρεωμένη να εκδίδει συνεχώς νέα ομόλογα τα οποία πουλούσε σε ιδιώτες επενδυτές που δραστηριοποιούνται στη δευτερογενή αγορά. Οι ιδιώτες επενδυτές που αγόραζαν ελληνικό χρέος μέσω ομολόγων ήταν στην πλειοψηφία τους ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες. Οι τράπεζες είχαν τη δυνατότητα να αγοράζουν ευρώ απευθείας από τη ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και με τα χρήματα αυτά αγόραζαν ακατάπαυστα ελληνικά ομόλογα με πολλαπλάσιο επιτόκιο καταγράφοντας τεράστια κέρδη.


Επίσης, τεράστια κέρδη αποκόμισαν και οι ελληνικές τράπεζες που εντάχθηκαν στα περιβόητα πακέτα στήριξης τα οποία ξεπέρασαν τα 100 δις Ευρώ και συνετέλεσαν στην διόγκωση του δημοσίου χρέους. Το χρέος που προέκυψε από τα πακέτα στήριξης των τραπεζών είναι απεχθές διότι αποτυπώθηκε μόνο λογιστικά χωρίς να εισρεύσει στην πραγματική οικονομία.

Για να γίνει κατανοητό πως χρησιμοποιήθηκαν τα πακέτα στήριξης προσέξτε το παρακάτω παράδειγμα.

Έστω ότι μία ιδιωτική τράπεζα έχει ανάγκη από ρευστό συνολικής αξίας 20 εκ Ευρώ για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για να δανείσει με 1% επιτόκιο την ιδιωτική τράπεζα ζητά κάποιες εγγυήσεις. Οι εγγυήσεις παρέχονται απευθείας από το κράτος, τις περισσότερες φορές με τη μορφή ομολόγου.

Το κράτος εκδίδει ένα ομόλογο αξίας 100εκ Ευρώ με τη «συμφωνία- εγγύηση» ότι θα το πουλήσει στην ιδιωτική τράπεζα με συγκεκριμένο επιτόκιο-απόδοση. Με δεδομένη την παραπάνω συμφωνία, η ιδιωτική τράπεζα λαμβάνει 120 εκ Ευρώ από την ΕΚΤ με 1% επιτόκιο. Με τα 20 εκ Ευρώ καλύπτει τις τρέχουσες ανάγκες της και με τα υπόλοιπα 100 εκ Ευρώ αγοράζει το κρατικό ομόλογο με το συμφωνημένο επιτόκιο-απόδοση. Πιθανότατα, από τα 120εκ Ευρώ, μόνο τα 20 εκ Ευρώ εκταμιεύονται ως πραγματικό ρευστό στα ταμεία της ιδιωτικής τράπεζας, τα υπόλοιπα 100 εκ αποτυπώνονται λογιστικά στο ενεργητικό της.

Ταυτόχρονα, για τη χώρα μας, η εγγύηση και κατόπιν πώληση του ομολόγου θα αποτυπωθεί στις υποχρεώσεις του κράτους με αποτέλεσμα την αύξηση του δημοσίου χρέους κατά 100 εκ Ευρώ!!!!

[Aetos]

Πριν συνεχίσω θα σας εξηγήσω λίγο τι είναι το Ομόλογο!

Σημειώνω & υπενθυμίζω ότι κατά την περίοδο 2000-2008 το σύνολο του Χρέους έγινε Εξωτερικό κυρίως σε Τράπεζες με τη μορφή Ομολόγων!!

Το Ομόλογο είναι ένα χαρτί...ένα χρεώγραφο, το οποίο ουσιαστικά είναι μια επιταγή η οποία αναγράφει συγκεκριμένο πληρωταίο ποσό σε συγκεκριμένο χρόνο ωριμότητας του Ομολόγου.

Δηλαδή το Κράτος, εκδίδει ένα Ομόλογο π.χ. αξίας 100 Ευρώ με επιτόκιο 10% και ωριμότητα 1 έτος. Αυτό σημαίνει ότι θα αγοράσει κάποιος σήμερα το Ομόλογο με 90,9 Ευρώ, και θα πάρει τόκο 10% μετά από 1 έτος, ήτοι + 9,1Ευρώ και θα πληρωθεί το ομόλογο με συνολική αξία 100 Ευρώ (κεφάλαιο + τόκο).

Πλην όμως, όπως κάθε χρεώγραφο, τα Ομόλογα πέρα από τον τόκο, την ωριμότητα και την τιμή τους, είναι επενδύσεις και όχι δάνεια! Γι' αυτό, χαρακτηρίζονται και από ρίσκα όπως:

- Πληθωρισµός: Σε περίπτωση οµολόγων σταθερού επιτοκίου υπάρχει πιθανότητα η αξία των οµολόγων να διαβρωθεί από τον πληθωρισµό. Με απλά λόγια, εάν οι ισοτιμίες των νομισμάτων διαφοροποιηθούν, τότε τα χρήματα που θα εισπράξει κάποιος μόλις ωριμάσει το ομόλογο θα έχουν μικρότερη αξία από ότι όταν το αγόρασε. Παράδειγμα, είναι πριν τον πόλεμο του 40, όπου π.χ. με 1.000.000 δρχ αγόραζες στην κατοχή καφέ, ενώ πριν 1.000.000 ήταν τεράστιο ποσό! Κάποιος που είχε αγοράσει ομόλογο το 1930 που έληγε το 1945 και πήγαινε να πάρει 1.000.000 δρχ θα αγόραζε καφέ από το καφενείο της γειτονιάς του, ενώ το 1930 με την αξία του 1.000.000 θα αγόραζε την μισή Αθήνα!

- Επιτόκια: Οι τιµές των οµολόγων κινούνται σε αντίθετη τροχιά µε τις τιµές των επιτοκίων. Άρα όταν υπάρχει αύξηση στα επιτόκια υπάρχει µείωση στις τιµές των οµολόγων ενώ οι τιµές των οµολόγων αυξάνονται όταν υπάρχει µείωση στα επιτόκια. Αν δηλαδή, το Κράτος εκδίδει Ομόλογα με τόκο 3% και μετά από 2 έτη, οι τράπεζες δίνουν τόκο 5% αυτομάτως ο κάτοχος ομολόγου, έχασε 2% στα λεφτά του!

- Πιστοληπτικός Κίνδυνος: Υπάρχει κίνδυνος ο εκδότης να είναι χαµηλής οικονοµικής φερεγγυότητας και να αδυνατεί να αποπληρώσει το χρέος του στον επενδυτή.

- Κίνδυνος Ρευστότητας: Η ρευστοποίηση των οµολόγων εξαρτάται από τη προσφορά ή τη ζήτηση. Υπάρχει ζήτηση για οµόλογα υψηλής φερεγγυότητας αλλά όχι για επισφαλή οµόλογα!


Για το λόγο αυτό, τα Ομόλογα ασφαλίζονται - τα λεγόμενα ασφάλιστρα κινδύνου CDS - όπου ο κάτοχος Ομολόγων εάν συμβεί κάτι από τα παραπάνω, και δεν μπορεί να εισπράξει το αντίτιμο του Ομολόγου, εισπράτει τη διαφορά ή το Ομόλογο από την Ασφαλιστική Εταιρία, ακριβώς όπως ασφαλίζουμε το αυτοκίνητό μας και εάν αυτός που μας τρακάρει αδυνατεί να μας πληρώσει, μας πληρώνει η Ασφαλιστική του!


Οπότε φτάνουμε στην πληρωμή του Χρέους!!

Προσέξτε λίγο πάλι τις συνθήκες:

1) Δεν μπορούμε να εξάγουμε αρκετά, καθώς δεν έχουμε πλέον ούτε προϊόντα ανταγωνιστικά, ούτε επαρκή ποσότητα για να καθορίζουμε τις ισοτιμίες Ευρώ/ ξένων νομισμάτων
2) Το Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι τρομερά αρνητικό, καθώς μόνο σχεδόν εισάγουμε χωρίς να εξάγουμε το παραμικρό!
3) Δεν μπορούμε να τυπώσουμε Ευρώ
4) Η γεωστρατηγική μας θέση και η υποτελής προδοτική νοοτροπία των πολιτικών μας, δεν έχει αφήσει τον οποιοδήποτε ορυκτό πλούτο να εξαχθεί για να αποτελέσει πηγή πλούτου & βιομηχανικής αυτάρκειας!
5) Οι τράπεζες ελέγχουν 100% το χρέος μας, και κάποια στιγμή αποφασίζουν να σταματήσουν να αγοράζουν Ομόλογα και επομένως να μας χρηματοδοτούν!
6) Το σύνολο σχεδόν του χρέους είναι σε Ομόλογα, δηλαδή χρεώγραφα τα οποία τα κατέχουν Τράπεζες, Πιστωτικά & Ασφαλιστικά Ιδρύματα τα οποία τα έχουν ασφαλίσει για τις παραπάνω επισφάλειες!



Στο ρητορικό ερώτημα, "τι γίνεται τώρα;" η απάντηση είναι τα Μνημόνια!

Ουσιαστικά τι έγινε;

Έγινε η εξαγορά & πληρωμή των Ομολόγων από το ίδιο το Ελληνικό Κράτος, με λεφτά τα οποία δανείστηκε από άλλα Κράτη με τους εξής όρους:

1) Εσωτερική Υποτίμηση, δηλαδή πληρωμή του Χρέους απ' ευθείας από τους πολίτες και το κράτος.

2) Ασφάλιση Κινδύνου υπέρ αξίας πλούτου, τόσο Κρατικού όσο και Ιδιωτικού. Δηλαδή, εάν δεν μπορούμε να πληρώσουμε το χρέος ως Κράτος προς π.χ. την Ολλανδία, η Ολλανδία έχει δικαίωμα να κατάσχει αντίστοιχης αξίας ακίνητη Κρατική ή Ιδιωτική περιουσία, καθώς εγγυητής του δανείου είναι το Κράτος και οι Πολίτες του!


Με απλά λόγια και απλό παράδειγμα:

Έχω 1.000.000 Ευρώ και θέλω να κάνω μια επένδυση. Μου λέει ένας μεσίτης, πάρε γη κοντά στο Αεροδρόμιο και κτίσε Κτήρια γραφείων να τα νοικιάζεις καθώς η ζήτηση είναι μεγάλη κι εγω θα σου φέρω πελάτες. Με πρόχειρους υπολογισμούς, θα βγάλω από την επένδυση 2.000.000 Ευρώ. Εγώ όμως ασφαλίζω την επένδυσή μου, καθώς την κάνω με δάνειο από την Τράπεζα με αντίτιμο τα κτίρια, δηλαδή εάν δεν πληρώσω το δάνειο να πάρει τα κτήρια η τράπεζα.
Κάνω την επένδυση, χτίζω τα γραφεία και ο μεσίτης δεν μπορεί να μου φέρει πελάτες.
Εγώ όμως αντί να πτωχεύσω, πάω και του ζητάω το λόγο και του ζητάω να μου πληρώσει αυτός τα 2.000.000.

Αυτός επειδή είναι "καλός" πάει και παίρνει άλλο δάνειο με υποθήκη τις ζωές των παιδιών του, μου πληρώνει εμένα τα 2.000.000.

Εγώ πληρώνω την Τράπεζα μου, κρατάω τα κτήρια τα οποία μπορώ να τα πουλήσω όποια στιγμή θέλω και ο μεσίτης είναι χρεωμένος εις τον Αιώνα τον Άπαντα!

Τώρα, όπου "εγώ" βάλτε τις Τράπεζες που αγοράσανε κρατικά Ομόλογα και όπου "μεσίτης" το Ελληνικό κράτος.

[Aetos]

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΜΕΡΙΚΩΝ ΩΡΩΝ ΓΙΑ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ!

[orion]

Εχω το εξης ερωτημα:Γιατι ενω εξωτερικο χρεος θεωρειται το συνολο του δημοσιου και του ιδιωτικου χρεους ,στην δικη μας περιπτωση ,αλλα και ευρυτερα
γινεται λογος μονο για το δημοσιο χρεος % of gdp.
Και εξηγουμαι ,γιατι ειναι προβλημα η Ελλαδα και οχι το Λουξεμβουργο με εξωτερικο χρεος 1.9 τρις και 3.443% του αεπ της?
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_co ... ernal_debt
Πιο πανω παραθετω link απο το εξωτερικο χρεος των κρατων.