Anastasios wrote:Συγνώμη πάλι αν γράφω πολλά αλλά στο θέμα του χρήματος, της σωστής και Χριστιανικής σημασίας του δεν έχω βρει, διαβάσει ακόμη κάποια απάντηση. Μαθηματικά θα το περιέγραφα ως έναν αριθμό που παίρνει ή δηλώνει αξία από το κράτος, την εξουσία, την οικονομική και νομική αρχή όπως θέλετε πες τε το ή οποία είναι αυτή που εγγυάται. Υπάρχουν δυο τρόποι υλοποίησης της έννοιας αυτής της αξίας. Με την αποτύπωση, σφραγίδα σε κάποιο νόμισμα χάρτινο, μεταλλικό, κλπ. ή με την καταχώρηση σε ένα κεντρικό αρχείο, τράπεζα, χρηματιστήριο κλπ. το οποίο ελέγχει η αρχή του χρήματος επίσης.
Δυο σημαντικές διαφορές είναι ότι το νόμισμα μετέχει σε συναλλαγές των οποίων γνώστης είναι τουλάχιστον μόνο οι συναλλασσόμενοι. Μπορεί να είναι και άλλοι γνώστες αν το επιθυμεί ένας από τους συναλλασσόμενους αλλά αν και οι δύο δεν το επιθυμούν μπορεί η συναλλαγή να μείνει γνωστή μόνο μεταξύ τους. Φυσικά πάρα πολύ μεγάλες συναλλαγές έχουν τεχνικές δυσκολίες απόκρυψης αλλά θεωρητικά έστω είναι δυνατόν να γίνουν κρυφά. Αυτό ευνοεί παράνομες κρυφές δοσοληψίες αλλά επίσης ευνοεί και την κρυφή ελεημοσύνη.
Αντίθετα στις συναλλαγές μέσω κεντρικού αρχείου γνώστης είναι τουλάχιστον οι συναλλασσόμενοι, η τράπεζα ή όποιος φορέας έχει στην διάθεση του το αρχείο, πολλές φορές επίσης η αρχή του χρήματος η οποία ελέγχει και φορολογεί τις συναλλαγές και είναι δυνατόν να γίνουν και άλλοι γνώστες.
Τώρα ποια μέθοδος είναι καλύτερη;;;
Δεν είναι θέμα μεθόδου...είναι θέμα ανταλλαγής και μεθόδου με την οποία θα γίνεται! Αν αύριο το πρωί αποφασίσει κάποιος να αντικαταστήσει τα χαρτονομίσματα και να συναλλασσόμαστε με κότες, τότε η κότα θα είναι το νόμισμα....2 κούτες μακαρόνια = 1 κότα, 1 αυτοκίνητο = 1000 κότες, κ.ο.κ.
Άρα δεν είναι θέμα αξίας, αλλά είναι θέμα ορισμού, πως αποφασίζουμε να συναλλασσόμαστε.
Πρόσεξε το παρακάτω:Κάποτε, στην Αυστρία στο Βεργκλ το 1929, επειδή πεινούσαν οι άνθρωποι, ο Δήμαρχος, άρχισε να εκδίδει "ομόλογα κοινωνικής υπηρεσίας" χωρίς κανένα αντίκρυσμα...ήταν ουσιαστικά χαρτιά που αναγράφανε τις ώρες υπηρεσίας σου στον Δήμο.
Πήγαινες και καθάριζες, έπαιρνες π.χ. 100 σελίνια σε "ομόλογο κοινωνικής υπηρεσίας", έβαφες το δημαρχείο έπαιρνες 250 σελίνια, έφτιαχνες ένα δρόμο, 1000 σελίνια.
Έτσι, ο Δήμος έφτιαξε πολλά έργα, έγινε από τους ωραιότερους δήμους και οι άνθρωποι είχαν δουλειά, και πληρωνόντουσαν σε "ομόλογα κοινωνικής υπηρεσίας", σε σελίνια. Έπαιρναν τότε τα ομόλογα, πηγαίναν στον φούρνο και έπαιρναν ψωμί, πήγαιναν στον μπακάλη και έπαιρναν τρόφιμα, κ.ο.κ
Για την αποφυγή της πλαστογράφησης τέθηκε σε εφαρμογή μια πρόσθετη μέθοδος, κατά την οποία
τα χρήματα έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα που περνούσε. Μ' αυτόν τον τρόπο, ήταν προς το συμφέρον του κεφαλαιούχου να δαπανήσει το κεφάλαιό του, προτού αυτό χάσει μέρος της αξίας του.
Η αντίθετη προς τον τοκισμό διαδικασία αυτή επέτρεπε την απρόσκοπτη και ταχύτερη κυκλοφορία του χρήματος, αποτρέποντας τη συσσώρευσή του σε τράπεζες και ιδιωτικά. Ο ιδιοκτήτης των χρημάτων που δεν προλάβαινε να τα δαπανήσει είχε τη δυνατότητα να αγοράσει πίσω το 1% της αξίας που έχανε κάθε μήνα, με τη μορφή επικολλούμενων ενσήμων
Έτσι, σε χρόνο μηδέν όλοι οι κάτοικοι συναλλάσσονταν με αυτά τα ομόλογα.
Το πείραμα,
μόλις δεκατρείς μήνες μετά, είχε πετύχει απόλυτα: η ανεργία μηδενίστηκε, ο πληθωρισμός και η εσωτερική υποτίμηση εξαλείφθηκαν, η πόλη του Βεργκλ απέκτησε τις απαραίτητες υποδομές σε κτήρια, δίκτυο ύδρευσης, ακόμη και αναδασώσεις στις γύρω περιοχές. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που το σύστημα επεκτάθηκε σε έξι γειτονικά χωριά, ενώ τον Ιανουάριο του 1933 η πόλη του Κιτσμπύελ υιοθετεί ένα ανάλογο τοπικό νόμισμα. Το «Θαύμα του Βεργκλ» κέντρισε το ενδιαφέρον του Γάλλου πρωθυπουργού Εντουάρ Νταλαντιέ, του οικονομολόγου Ίρβιν Φίσερ και του καθηγητή στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης Κλωντ Μπουρντέ, ο οποίος σε έκθεσή του επισημαίνει με οικονομικούς όρους την επιτυχία του νέου συστήματος.Στα μέσα του 1933, περί τις 170 Αυστριακές πόλεις δείχνουν ενδιαφέρον να ακολουθήσουν το παράδειγμα του δημάρχου Ούντεργκούγκενμπέργκερ,
κάτι που πανικοβάλλει την Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας. Υπό τον φόβο της γενικότερης επέκτασης του συστήματος, την 1η Σεπτεμβρίου 1933, δια νόμου απαγορεύεται η έκδοση τοπικών νομισμάτων, εφαρμόζοντας το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας περί έκδοσης εθνικού νομίσματος, καθιστώντας έτσι τα Σελίνια του Βεργκλ παράνομα και άνευ ισχύος. Στους επόμενους μήνες η ανεργία ανέβηκε στο 30% και επικράτησε η φτώχεια και η εξαθλίωση. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, το 1938, η Αυστρία προσαρτάται στο Τρίτο Ράιχ, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, με τον Χίτλερ να φαντάζει σε πολλούς ως οικονομικός και πολιτικός μεσσίας.
Θυμάμαι βέβαια στο Ευαγγέλιο αναφέρετε πως είπε: "Τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι". Ίσως δεν είμαι πνευματικά ώριμος ακόμα να ερμηνεύσω, κατανοήσω σωστά το νόημα αυτού. Δηλαδή στην Χριστιανική κοινωνία δεν θα υπάρχει χρήμα; Η μήπως ο Χριστός απλά το θεωρεί ένα δευτερεύων θέμα το οποίο αν ο άνθρωπος είναι ψυχοπνευματικά ώριμος θα λυθεί αυτόματα. Γενικά πιστεύω πως για πολλά θέματα όπως το χρήμα, η πολιτική, η εξουσία, οι σχέσεις των φύλων ο Χριστός απλά τα έβαζε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ψυχική και πνευματική υγεία. Το πράγμα όμως μπερδεύεται επειδή ούτε ζούμε σε αυτή την ιδανική κοινωνία της βασιλείας των ουρανών ούτε ο Χριστός είπε να τα καταργήσουμε όλα αυτά από την ζωή μας.
Το χρήμα δεν θα σταματήσει να κυκλοφορεί!
Η ουσία της Χριστιανικής Πίστης, είναι να μην γίνεται ο άνθρωπος χρηματο-κεντρικός, δηλαδή να μην αποσκοπεί στην συσσώρευση του υλικού πλούτου αλλά στην συσσώρευση του πνευματικού πλούτου!
Το χρήμα είναι μέσο διαβίωσης στην κοινωνία και όχι αυτοσκοπός: Αυτοσκοπός είναι η Σωτηρία της ψυχής, δηλαδή δεν πέφτεις σε μελαγχολία εάν δεν έχεις λεφτά και ούτε περηφανεύεσαι εάν έχεις.
