ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[Matina]

Το μεγάλο μαρτύριο της ψυχής( Αββάς Δωρόθεος)



Αυτό ακριβώς συνιστά το μεγάλο μαρτύριο της ψυχής. Βιώνει ένα τρομερό, θα λέγαμε, διχασμό. Αφ' ενός μεν θέλει να ανέλθει προς τον Θεό και να ενωθεί μαζί Του, αφού είναι εικόνα Του, αφ' ετέρου δε δυσκολεύεται από τα πάθη που την κατατρυπούν, την πιέζουν και την βασανίζουν. Και αυτή η άποψη είναι ένα μέρος της ερμηνείας των αγίων Πατέρων για τα τελώνια.

Το μαρτύριο της ψυχής που χωρίζεται από το σώμα το περιγράφει κατά τρόπο θαυμάσιο και ρεαλιστικό ο αβάς Δωρόθεος. Λέγει ότι κατά την διάρκεια της ζωής αυτής η ψυχή παρηγορείται δια του περισπασμού της από τα πάθη. Μπορεί να αισθάνεται μεγάλη οδύνη μεγάλο και τρομερό πόνο άλλα δια του σώματος και των παθών μπορεί να παρακληθεί και να απαλύνει τον πόνο της.

Σε μια τέτοια μελαγχολική και φρικτή κατάσταση ο άνθρωπος «τρώγει, πίνει, κοιμάται, συντυγχάνει, απάγεται μετά αγαπητών», δηλαδή ψυχαγωγείται με αγαπητά του πρόσωπα. Έτσι, λοιπόν, παρηγορείται μερικώς και διευκολύνεται να ξεχνά το βαθύτερο πρόβλημα που τον απασχολεί.

Όταν όμως η ψυχή εξέρχεται από το σώμα, «μονούται αυτή και τα πάθη αυτής, και λοιπόν κολάζεται πάντοτε υπ' αυτών». Τότε η ψυχή φλέγεται από την ενόχληση των παθών, διασπαράσσεται από αυτά και δεν μπορεί να μνημονεύει τον Θεό. Αυτό είναι μια πραγματική τραγωδία, γιατί τότε, λόγω και της μη υπάρξεως του σώματος, δεν μπορεί να αισθανθεί και την παραμικρή παράκληση.

Στην συνέχεια ο αββάς Δωρόθεος χρησιμοποιεί ένα καταπληκτικό παράδειγμα. Αν κάποιος άνθρωπος κλεισθεί σε ένα σκοτεινό κελί, χωρίς να φάγη τρεις ήμερες, ούτε να πιει, ούτε να κοιμηθεί, χωρίς να συνομιλήσει με κανέναν, να μη ψάλει, να μην προσεύχεται, ούτε να μνημονεύει καθ' ολοκληρίαν τον Θεό, τότε θα πληροφορηθή «τι ποιούσιν εις αυτόν τα πάθη».

Πραγματικά, σε μια τέτοια κατάσταση εξαγριώνεται η ψυχή και όλος ο άνθρωπος. Αυτό το επιβεβαιώνουν διάφοροι πού δοκιμάζουν το μαρτύριο των βασανιστηρίων και της φρικτής φυλακής. Αν αυτό συμβαίνει και όσο η ψυχή συνδέεται με το σώμα, ποσό μάλλον όταν εξέλθει από το σώμα και απομονωθεί μαζί με τα πάθη.

Χρησιμοποιεί ο αβάς Δωρόθεος και την εικόνα του αρρώστου που καίγεται από τον πυρετό. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί και πολλά άλλα προβλήματα, ιδιαιτέρως αν ο άνθρωπος έχει σώμα μελαγχολικό και δύσκρατο.

Το ίδιο συμβαίνει και με την εμπαθή ψυχή. «Πάντοτε κολάζεται η αθλία υπό της ιδίας κακοεξίας έχουσα αεί την πικράν μνήμην και την επώδυνον αδολεσχίαν των παθών καιόντων αεί και καταφλεγόντων αυτήν».

Αν σε αυτό το βάσανο και μαρτύριο της ψυχής προσθέσει κανείς και τους φοβερούς τόπους της Κολάσεως και τους δαίμονες και το πυρ και το σκότος κ.λ.π. τότε καταλαβαίνει το μαρτύριο και το βάσανο της ψυχής, μετά την έξοδο της και την παραμονή της στον Άδη και την Κόλαση.

[Matina]

Μακάριοι όσοι ζουν στο Φώς του Χριστού...

Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος


ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ὑποδέχτηκαν τὸν Χριστό, τὸ Φῶς ποὺ ἦρθε στὸ σκοτάδι τους, γιατὶ αὐτοὶ ἔγιναν Παιδιὰ τοῦ Φωτὸς καὶ τῆς Μέρας.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι γεύονται τὸν Ἄρρητο μὲ τὸ στόμα τοῦ νοῦ τους κάθε στιγμή, γιατὶ αὐτοὶ βρίσκονται στὴ Μέρα, ἐκεῖ θὰ βαδίσουν μὲ Ὀμορφιά, ὁ βίος τους δὲν θὰ χάσει ποτὲ τὴ Χαρά.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ζοῦν στὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀδιάκοπα, γιατὶ αὐτοὶ τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες χωρὶς τέλος θὰ εἶναι ἀδελφοὶ καὶ συγκληρονόμοι Του.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ἄναψαν τὸ Φῶς στὴν καρδιά τους καὶ τὸ κράτησαν ἄσβηστο, χαρούμενοι αὐτοὶ στὴν ἔξοδο τοῦ βίου, τὸν Νυμφίο θὰ συναντήσουν, μαζί Του θὰ μποῦν στὸν Νυμφῶνα κρατώντας Λαμπάδες.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι γιὰ τίποτε ἀπ’ αὐτὰ δὲν διστάζουν ἢ δὲν νομίζουν πὼς εἶναι λάθος, γιατὶ αὐτοί, κι ἂν τίποτε ἀπ’ αὐτὰ δὲν ἔχουν, ποὺ δὲν τὸ εὔχομαι, εἶναι ὅμως βέβαιο, θὰ τρέξουν ὁπωσδήποτε νὰ τὸ ἀποκτήσουν.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι λαμπρύνονται μὲ τὸ θεῖο Φῶς, τὴν ἀσθένειά τους βλέπουν, τὴν ἀσχήμια τῆς στολῆς τῆς ψυχῆς τους καταλαβαίνουν,γιατὶ αὐτοὶ συνέχεια θὰ κλάψουν, μὲ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων τους θὰ καθαρίσουν τέλεια.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ, ὅσοι ἔχουν συνέχεια τὸ νοερὸ μάτι ἀνοιγμένο, μὲ κάθε προσευχή τους βλέπουν καλὰ τὸ Φῶς, καὶ στόμα μὲ στόμα μιλοῦν μαζί Του, γιατὶ αὐτοί, τῶν ἀγγέλων ἰσότιμοι, ἤ, τολμηρὸ ἴσως νὰ εἰπωθεῖ, πάνω ἔχουν φτάσει ἀπ’ τοὺς ἄγγελους, καὶ τὸ ἴδιο θὰ εἶναι στὴν ἄλλη ζωή. Γιατὶ οἱ ἄγγελοι ὑμνοῦν, ἐνῶ αὐτοὶ συνομιλοῦν. Κι ἂν τέτοιοι ἔγιναν καὶ συνεχῶς γίνονται, ἤδη τώρα, στὸν βίο αὐτό, ὅταν ἡ φθορὰ τῆς σάρκας τοὺς πιέζει, ποιοί θὰ γίνουν μετὰ τὴν Ἀνάσταση; Πῶς θὰ εἶναι ὅταν πάρουν τὸ πνευματικὸ καὶ ἄφθαρτο σῶμα; Πάντως ἴσοι, ὄχι μόνο μὲ τοὺς Ἄγγελους, ἀλλὰ μὲ τὸν Κύριο τῶν Ἀγγέλων, ὅπως ἔχει γραφεῖ: «γνωρίζουμε», λέει ὁ Ἰωάννης, «πὼς ὅταν μᾶς φανερωθεῖ θὰ εἴμαστε ὅπως Ἐκεῖνος».

ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ὅποιος εἶδε τὸ Φῶς τοῦ κόσμου μέσα του νὰ ἔχει πάρει Μορφή, γιατὶ αὐτός, σὰν ἔμβρυο ἔχοντας τὸν Χριστό, Μητέρα Του θὰ θεωρηθεῖ, ὅπως ὁ ἴδιος Ἐκεῖνος ὁ ἀψευδὴς τὸ εἶπε, «Μητέρα μου, ἀδελφοὶ καὶ φίλοι αὐτοί εἶναι».


Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος, Ύμνοι θείων ερώτων, μετάφρ. Γ. Βαλσάμης
Αποδελτίωση: Έλλοπος

[Matina]

Αββάς Ισαάκ: "Προσπάθησε να βρεις ησυχία, οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ"!

Τά πολλά ὑλικά πράγματα δένουν τόν ἄνθρωπο στήν γῆ αὐτή, καί δέν τόν ἀφήνουν νά δεῖ τήν Αἰώνια Βασιλεία. Ἡ ἀφθονία τῶν πραγμάτων εἶναι ἐχθρός τῆς ἐγκράτειας.Εἰναι εὐτυχισμένος ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά βρεῖ ἡσυχία γιά νά ἔλθει σ'ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς πολλές ἐργασίες. Γιατί ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος θά ἔχει δουλειές καί δέν θά σταματήσουν ποτέ. Βέβαια, καί ἡ ἐργασία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν προκοπή τῆς ψυχῆς. Οἱ Πατέρες μάλιστα ὁρίζουν ὅτι οἱ ἀρχάριοι στήν πνευματική ζωή πρέπει νά καταγίνονται πολύ μέ τή σωμάτικη ἐργασία, γιά νά μή τούς πειράζει ὁ σατανᾶς, χωρίς φυσικά νά παραλείπουν καί τήν προσευχή. Καί προσευχή καί ἐργασία.

Νά μήν ἀμελεῖς τίς μετάνοιές σου, γιατί αὐτό φοβίζει τόν σατανᾶ. Νά γνωρίζεις ὅτι θά σέ πολεμήσουν πολύ οἱ δαίμονες, ὅταν ἀρχίζεις νά προσκυνᾶς τόν Θεό σου. Κανένα πρᾶγμα στόν πνευματικό ἀγώνα δέν εἶναι ἀνώτερο ὅσο ἡ ἀσκητική προσπάθεια, πού τόσο φθονοῦν οἱ δαίμονες, γιατί καίγονται ὅταν βλέπουν τούς χριστιανούς νά πέφτουν γονατιστοί μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο.Νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός θά φωτίσει τό σκοτάδι τῆς καρδιᾶς σου καί θά κάνει ν’ ἀνθίσει μέσα σου ἕνας πνευματικός παράδεισος. Πρῶτα ὅμως πρέπει νά κόψεις κάθε ἁμαρτωλό πρᾶγμα πού σέ συνδέει μέ τόν κόσμο καί μετά νά στραφεῖς στόν ἐσωτερικό σου κόσμο, γιά νά ξεριζώσεις ὅ,τι σάπιο ὑπάρχει.

Αὐτά ὅπως σοῦ εἶπα καί πιό πάνω, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα. Τό νά καθαρίσει κανείς τόν ἑαυτό του ἀπό τούς σαρκικούς μολυσμούς ἀπαιτεῖ ἀγώνα μεγάλο πού θά διαρκέσει πολύ καιρό. Καί αὐτά στά λέω ὄχι γιά νά σέ ἀπελπίσω γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά γιά νά σέ βοηθήσω νά προχωρᾶς συνεχῶς, μέχρις ὅτου γευθεῖς τή γλυκύτητα πού προσφέρει ὁ Θεός. Γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ψευτική καί πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στό Θεό θά βρεῖς πραγματική παρηγοριά καί καταφύγιο.

Νά μισήσεις τά ἁμαρτωλά ἔργα καί τότε θά σέ πλησιάσει ὁ Θεός καί θά σοῦ στείλει τή χάρη Του.

Κοντά στόν Θεό θά βρεῖς εἰρήνη καί χαρά, ἀρκεῖ νά Τόν ἀγαπήσεις μ’ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς σου.Κοντά στόν Θεό θ’ ἀπολαύσεις τήν αἰώνια μακαριότητα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἀγάπησε ἀληθινά τόν Θεό καί τότε θά γίνεις εὐτυχισμένος.

[Silent]

Αποφθέγματα του γέροντος Σωφρονίου:


Η «μία και μοναδική» Εκκλησία κατέχει την αλήθεια και το πλήρωμα της Χάριτος του
Θεού:
«Η διδασκαλία της Εκκλησίας, που έλαβε την τελική της μορφή από τις Οικουμενικές Συνόδους, δεν επιδέχεται καμιά αλλαγή. Όλη η μετέπειτα επιστημονική εργασία πρέπει απαραίτητα να συμφωνεί μέ ότι δόθηκε στη Θεία αποκάλυψη και διατυπώθηκε στη διδαχή των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας. Το ίδιο ισχύει και για τη χάρη. Το πλήρωμα της χάριτος μπορεί να κατέχει μόνο η μία και μοναδική Εκκλησία».

«Τρία πράγματα δεν μπορώ να κατανοήσω:

1) Πίστη χωρίς δόγμα.

2) Χριστιανισμό έξω από την Εκκλησία.

3) Χριστιανισμό χωρίς άσκηση.

Και τα τρία αυτά, Εκκλησία, δόγμα και ασκητική, δηλαδή Χριστιανική άσκηση, συνιστούν για μένα ενιαία ζωή»



-Οι Ιουδαίοι προσεύχονταν με την λογική τους. Την ημέρα της Πεντηκοστής δόθηκε στους Αποστόλους το Άγιον Πνεύμα ως πύρινες γλώσσες και κατάλαβαν ένα άλλο είδος προσευχής, την καρδιακή προσευχή. Πρώτη φορά προσεύχονταν με την καρδιά τους. Οι αποκαλύψεις του Θεού στον άνθρωπο είναι στιγμιαίες και ενυπόστατες. Αυτό βλέπουμε στον Παύλο, στον Μωϋσή, στον Φίλιππο. Ο Θεός δεν λέγει πολλά λόγια, αλλ’ έναν ζωηφόρο λόγο. Ο ένας λόγος μεταφέρεται από τον Προφήτη στο λαό με πολλά λόγια.



- Πολλοί θεολόγοι ομιλούν περί θεώσεως αφηρημένα. Το σπουδαίο είναι να τηρούμε τις εντολές του Χριστού και έτσι ερχόμαστε στην θέωση και το Φως. Απάθεια είναι όταν ο Χριστός έλθει μέσα στην ψυχή και στο σώμα μας.

- Ένας Άγιος δεν μπορεί σήμερα να είναι Επίσκοπος, διότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν τον λόγο του. Γι' αυτό απαιτείται Επίσκοπος με μετριότερη πείρα και να έχει διοικητικές ικανότητες, διότι σήμερα οι πολιτικοί προσπαθούν να πλησιάσουν την Εκκλησία διά της Ιεραρχίας. Και γι' αυτό χρειάζεται να έχει κανείς διοικητικές ικανότητες και πείρα, για να κρατά την Εκκλησία έξω από την πολιτική. Το καλύτερο σήμερα είναι να είναι κανείς ιερεύς...

- Εγώ προτιμώ να με σκοτώσουν οι άνθρωποι του κόσμου, παρά να πάω μαζί τους και να αποκτήσω κοσμικό φρόνημα.


- Ο κόσμος θέλει τον Κληρικό κοντά του, αλλ’ όμως δεν ωφελείται. Η δόξα του Κληρικού δεν είναι στο να αποκτήσει όνομα στον κόσμο, αλλά να ζήσει την κένωση. Ο διωγμός είναι ο κανών της πνευματικής ζωής.
- Για τον Κληρικό δύο είναι, ιδιαιτέρως, μεγάλα πάθη: η φιληδονία και η μνησικακία.
- Είναι δύσκολη η σωτηρία για τους Κληρικούς. Πολύ δυσκολότερη για τους Επισκόπους.

- Όταν παρατηρούμε τον εαυτό μας και γινόμαστε κατάσκοποί του, τότε φεύγει ο νους
από την μετάνοια.

- Διδάσκω τους μοναχούς να μην ομιλούν για τις αδικίες που υφίστανται, αλλά να σιωπούν. Εμείς πρέπει να ζούμε ως εσταυρωμένοι. Αυτό συνιστά η Ορθόδοξη πνευματικότητα.

- Στην Εκκλησιαστική ιστορία φαίνεται ότι διατηρήθηκαν τα Μοναστήρια εκείνα που κτίσθηκαν με κόπο και πόνο των αδελφών, έπειτα διατηρήθηκαν όσα κτίσθηκαν από αυτοκράτορες και στο τέλος όσα κτίσθηκαν από Επισκόπους.


-Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον μας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική μας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άμωμος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ' 7). Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα
εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης. Εάν εξασκήσουμε και εμείς βία στους άλλους, θα τους εξαναγκάσουμε να προετοιμασθούν για δεύτερη μεγαλύτερη επίθεση.


- Η κίνηση μερικών νέων για την αναρχία είναι μεγαλειώδης. Όμως την έκλεψαν από την Αγία Γραφή και την διέστρεψαν. Κατά την Αγία Γραφή κάθε αρχή και εξουσία θα καταργηθεί στο μέλλον. Μετά την Δευτέρα Παρουσία κάθε άνθρωπος δεν θα έχει ανάγκη ανθρώπων, αλλά οι δίκαιοι θα έχουν κοινωνία με τον Θεό και μεταξύ τους. Θα καταργηθεί κάθε εξουσία. Δεν θα υπάρχει ανάγκη να έχουν γνώση περί του Θεού, αλλά θα έχουν την γνώση του Θεού.


- Αληθινοί θεολόγοι στην Εκκλησία είναι εκείνοι που μισούν τον εαυτό τους (τα πάθη τους). Αν δεν μισήσει κανείς τον εαυτό του έως θανάτου, δεν μπορεί να είναι μαθητής του Χριστού και διδάσκαλος του λαού.

- Να κρατούμε την Ορθόδοξη πίστη. Και, επειδή ζούμε σε δύσκολους καιρούς, θα λάβουμε μισθό περισσότερο από άλλους ανθρώπους που έζησαν τις παλαιότερες εποχές και κράτησαν την πίστη.


- Η θλίψη, ο πόνος, η περιφρόνηση, που δέχεται ο άνθρωπος στην ζωή του, είναι φυσικές καταστάσεις. Είναι στοιχεία γνησιότητας. Στην ζωή μας πρέπει να πονάμε. Εδώ βρίσκεται η διαφορά και με τον Βουδισμό. Οι βουδιστές αποφεύγουν την θλίψη, εμείς την
επιδιώκουμε, γιατί αυτή καθαρίζει την καρδιά από τα πάθη.

- Η κενοδοξία φέρνει σαρκικό πειρασμό. Συμβαίνουν περίεργα πράγματα με την Πρόνοια του Θεού. Μας οδηγεί στην μετάνοια μέσα από όλα τα γεγονότα, ακόμη και από τις πτώσεις, αρκεί να έχουμε ταπείνωση να τα αισθανόμαστε.

- Η κλίμακα της τελειότητας διαγράφεται στους Μακαρισμούς. Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αμαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει
στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι... » (Ματθ. ε10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. Η αυτάρκεια σταματά κάθε πνευματική πρόοδο.

- Ο νους του ανθρώπου και η καρδιά δεν πρέπει να κολλάνε πουθενά, ούτε σε πρόσωπα ούτε σε πράγματα. Τότε όλα είναι καθαρά. Αν κάπου κολλήσουν, τότε αρχίζει ο στραβός δρόμος.

- Μερικές φορές ο πόνος κατά την διάρκεια της προσευχής, αλλά και η παύση της προσευχής, γίνονται από λογισμό κενοδοξίας. ο Θεός μειώνει την Χάρη της προσευχής. Τότε ο άνθρωπος πρέπει να σταματήσει να κάνει προσευχή με κενοδοξία. Εγώ κάποτε το έπαθα με το Ευαγγέλιο.
Την ώρα που διάβαζα το Ευαγγέλιο, έπεσα κάτω σαν νεκρός. Μετά, για πολλούς μήνες δεν μπορούσα να διαβάσω το Ευαγγέλιο, ενώ για τα άλλα βιβλία δεν υπήρχε πρόβλημα.


- Ο φανταζόμενος νους είναι ανίκανος για την θεολογία. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος, διότι η Θεολογία είναι εμπειρική επιστήμη και όχι καρπός της λογικής και της φαντασίας, αφού η φαντασία είναι μεταπτωτικό φαινόμενο. Ο δεύτερος, διότι ο Θεός είναι πέρα από την λογική, ακατάληπτος, άκτιστος, άναρχος και δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε με την λογική. Ο Θεός αποκαλύπτεται σε μας. Γι' αυτό χρειάζεται καθαρή καρδιά. Έτσι, εκείνος που έχει φανταζόμενο νου δεν μπορεί να θεολογήσει.

- Η Παναγία είπε στον αρχάγγελο Γαβριήλ: «Ιδού η δούλη Κυρίου» (Λουκ. α', 38). Αυτό το «ιδού η δούλη Κυρίου» είναι αποδοχή του Σταυρού. Η Παναγία συμμετείχε σε όλη την ζωή της στον Σταυρό του Υιού της.


- Ο λόγος του Αποστόλου Πέτρου ότι η γη κατακαήσεται (θα κατακαεί), σήμερα είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί με τα πυρηνικά όπλα. Ζούμε σε αποκαλυπτικούς καιρούς. Σήμερα η ειρήνη είναι πολύ δύσκολη. Το τέλος θα έλθει απότομα, αλλά τότε θα έλθει και η απολύτρωση. Ζούμε στους τελευταίους χρόνους. Μπορεί και τώρα να συμβεί η κρίση. Με την μνήμη του θανάτου έρχεται αμέσως κατάνυξη και απάθεια.


- Ο άνθρωπος είναι μικρόκοσμος. Μετανοεί, αγιάζεται, δέχεται όλο τον κόσμο και έτσι γίνεται μιά μικρή δημιουργία.

- Όλοι, κατά διαφόρους βαθμούς, είμαστε φονείς. Όταν είμαστε συναισθηματικά υπέρ ενός κράτους που πολεμά εναντίον κάποιου άλλου κράτους, τότε συμμετέχουμε και εμείς πνευματικά στους φόνους που γίνονται.

- Η τήρηση των εντολών του Χριστού είναι για όλους τους Χριστιανούς. Η Μοναχική ζωή είναι ένας τεχνικός τρόπος για να οδηγηθούμε στην καλύτερη τήρηση των εντολών του Χριστού. Έτσι, εμείς δεν κηρύττουμε Μοναχισμό, αλλά Χριστιανισμό.

- Δεν μου αρέσει να μιλάω για διαίσθηση, αλλά για αίσθηση και πληροφορία της καρδιάς, που είναι ενέργεια της θείας Χάριτος.

- Δεν πρέπει να αντιστεκόμαστε στον πονηρό με λόγια, διότι η αντίσταση αυξάνει το κακό. Όπως λέγει ο αββάς Δωρόθεος, ο καλός κολυμβητής περνά κάτω από το κύμα.

- Δεν πρέπει να ταπεινώνεται κανείς σ' αυτούς που δεν ταπεινώνονται, γιατί θα το εκλάβουν ως αδυναμία και στην συνέχεια θα τον πνίξουν. Οι αναγεννημένοι εν Πνεύματι, όταν συναντούν έναν ταπεινό, ταπεινώνονται περισσότερο, ενώ οι μη αναγεννημένοι, όταν συναντήσουν έναν ταπεινό, βρίσκουν ευκαιρία να επιβληθούν επάνω σ' αυτόν. Είναι πιο πολύτιμα πέντε λεπτά προσευχής, όταν όλο το Σώμα πονάει, παρά όλη νύκτα προσευχή που γίνεται με την σωματική άνεση. Είναι προτιμότερη λίγη πνευματική εργασία, αλλά να έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας,
παρά να επιδιώκουμε πολλά και να χάνουμε την καρδιακή ειρήνη.


-Όλα τα πράγματα και τα πνευματικά και τα υλικά δεν είναι δικά μας, αλλά του Θεού. Δικά μας γίνονται όταν τα προσφέρουμε στον Θεό. Με την προσευχή που κάνουμε προ του φαγητού, αναφέρουμε τα υλικά αγαθά στον Θεό και τότε γίνονται δικά μας, διότι μας τα ξαναδίνει ο Θεός
ως δώρα για να ζήσουμε.

- Ελευθερία δεν είναι η πολιτική ανεξαρτησία, αλλά το να μην έχει κυριαρχία επάνω μας ο πονηρός.

- Όλοι οι άγιοι δεν έλαβαν την ίδια Χάρη από τον Θεό, αλλά όλοι γέμισαν το δοχείο που προσέφεραν στον Θεό.


- Ο θάνατος ενός αθώου ανθρώπου ανεπαισθήτως αλλάζει όλο τον κόσμο προς τοαγαθό, διότι η ενέργεια του αθώου ανθρώπου ωφελεί όλο τον κόσμο, θεραπεύει την αδικία.



-Η αληθινή ελευθερία υπάρχει εκεί «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου» και γι’ αυτό σκοπός της υπακοής, όπως και της Χριστιανικής ζωής εν γένει, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος ο οποίος υποδουλώνει τον αδελφό - συνάνθρωπό του, ή έστω επιβουλεύεται την ελευθερία του, καταστρέφει αναπόφευκτα τη δική του ελευθερία, διότι κάθε τέτοια επιδίωξη αποτελεί από μόνη της πτώση από τη Θεία ζωή της αγάπης, στην οποία κλήθηκε ο άνθρωπος.


-Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπόρεσε να οργανώσει τη ζωή του κατά τέτοιο τρόπο ώστε να έχει αρκετή «σχόλη», ελεύθερο χρόνο, για την προσευχή και την
πνευματική θεωρία του Θεού. Και αιτία αυτού είναι το άπληστο πάθος της «φιλοκτημοσύνης». Το πάθος αυτό της πλεονεξίας ο Απόστολος Παύλος ονόμασε
ειδωλολατρία και ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος «απιστίας θυγατέρα»… Η γνησία Χριστιανική ακτημοσύνη είναι άγνωστη, ακατανόητη στον κόσμο. Και εάν τολμήσουμε να ισχυρισθούμε ότι αυτή επεκτεινόμενη απορρίπτει όχι μόνο κτήσεις υλικές, αλλά και διανοητικές, τότε αυτό θα φανεί στην πλειονότητα των ανθρώπων παραφροσύνη!
Άνθρωποι έχοντες επιστημονικές γνώσεις θεωρούν αυτόν τον πνευματικό τους πλούτο σαν την ουσία της ύπαρξής των, μη υποπτευόμενοι παντελώς ότι υπάρχει άλλη, υψηλότερη γνώση, και θησαυρός αληθινά ασύγκριτος προς τον δικό τους “πλούτο”, που μαζί του φέρει βαθειά ειρήνη.

Με την αναζήτηση της υλικής των άνεσης, οι άνθρωποι έχασαν την πνευματική άνεση και ο σύγχρονος υλικός δυναμισμός ο οποίος δεσπόζει επί των πνευμάτων και των καρδιών του αιώνος τούτου, περιβάλλεται όλο και περισσότερο από δαιμονικό χαρακτήρα. Και αυτό δεν είναι εκπληκτικό, καθ’ όσον τίποτε άλλο δεν εκφράζει παρά την δυναμικότητα της αμαρτίας.



-Πολλοί λένε: «Καλά, αλλά εάν όλοι γίνουν μοναχοί, τότε ο κόσμος θα εκλείψει…» Όχι, δεν θα εκλείψει, αλλά θα έλθει η γενική ανάσταση, και η ιστορία του κόσμου θα λάβει πέρας όχι δια καταστροφής, αλλά δια χαρμοσύνου θριάμβου και με ανώδυνη διάβαση στην αθάνατο ζωή.

[Matina]

Ύμνος στους Αγίους αρχιστρατήγους και τις λοιπές ουράνιες Δυνάμεις





Ουράνιοι Αρχιστράτηγοι,
εσείς που άνωθεν επιβλέπετε με μεγάλη στοργή,
σκεπάστε μας με τις φτερούγες σας,
προστατέψτε μας με τη δύναμή σας.

Είσαστε οπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού,
στεφανωμένοι με τη δόξα Του,
κρατάτε πύρινες ρομφαίες
για να θερίζετε τους δαίμονες.

Αστραπιαία, σαν ακτίνες φωτός
διασχίζετε τα σύννεφα,
τα σύννεφα του αέρα, όπου δίνετε μάχες,
παλεύοντας υπέρ του Θεού.

Ακούραστοι, άγρυπνοι φρουροί, χαριέστατοι,
ακαταπαύστως υπερίπτασθε
πάνω από τους ανθρώπους και όλη την κτίση,
πάνω από αναρίθμητους κόσμους.

Όλες οι κραταιές στρατιές του ουρανού
- οι ενάρετες λεγεώνες
με τα αγαθοποιά τάγματα των αγγέλων –
δικές σας είναι,
αδελφοί μας, κατά τον κοινό μας Πλάστη!

Θείοι αρχιστράτηγοι των ουρανίων Δυνάμεων,
οδηγήστε μας εκεί όπου πρέπει να αρθούμε,
στον θρόνο του Υψίστου Θεού,
ο Οποίος τα πάντα δημιούργησε εκ του μηδενός!



(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» -Νοέμβριος, εκδ. Άθως)

πηγή:Θησαυρός Πνεύματος και Ευσεβείας

[Matina]

Αγιότητα, Αρετή, Αγώνας (Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης)




Ο άνθρωπος, εφόσον ζεί, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι του λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε τόσους Αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράμματα τους, εντούτοις όμως το εγώ μας μας κυριεύει πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!

Γι’ αυτό πολλές φορές, να σας πώ, πατέρες, εφοβήθηκα την κρίση του Θεού. Είναι σύμφωνος ο Θεός με μένανε ή μήπως αλλάζει ο Θεός; «Εμνήσθην των κριμάτων Σου και εφοβήθην, εμνήσθην των κριμάτων Σου και παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118, 12,52). Έτσι είναι.

Ο Σταυρός δεν λείπει. Γιατί; Γιατί εφόσον κι ο αρχηγός μας ανέβηκε στον Σταυρό, κι εμείς θ’ ανεβούμε, να πούμε. Αλλά απ’ τη μια πλευρά είναι γλυκύς και ελαφρός, απ’ την άλλη μεριά είναι πικρός και βαρύς. Κατά την προαίρεση μας. Αν πάρεις με αγάπη τον Σταυρό του Χριστού, είναι πολύ ελαφρός, είναι σφουγγάρι, φελλός. Αν τον πάρεις, δηλαδή, απ’ την άλλη πλευρά, τότε είναι βαρύς και ασήκωτος.

Γι’ αυτό, και μένα η πείρα αυτό με δίδαξε. Το θέλημα του Θεού να γίνει. Ήταν απ’ το Θεό έτσι. Και ειρηνεύεις, να πούμε. Αν πεις, μα γιατί ετούτο, εκείνο, δεν ειρηνεύεις, δεν ειρηνεύεις. Δεν ήταν το θέλημα του Θεού να φύγω την Κυριακή, ήταν τη Δευτέρα∙ δεν ήθελε ο Θεός την Τρίτη, ήθελε να φύγω την Τετάρτη∙ ε, ο Θεός έτσι τα ‘φερε. Αν τα πάρεις απ’ την άλλη πλευρά με την κρίση την δική σου, θα σφάλλεις και μισθόν δεν έχεις. Μισθόν δεν έχεις!

Μέσα σου βράζει η χαρά, να μή φαίνεται∙ μέσα σου να βράζει η λύπη, η κόλαση, αλλά να μην το εξωτερικεύεις. Αυτός είναι ο καλόγηρος.

Ειδάλλως, εσύ εκεί κι εγώ εδώ, και να προσευχώμεθα∙ να μην ακούει ο ένας τον άλλονε.

Μπορείς να κατανύσσεσαι εσύ κι εγώ εδώ, κι ο ένας να μην παίρνει μυρωδιά τον άλλονε.

Αυτό είναι κατά Θεόν. Άμα το εξωτερικεύεις, είτε υπερηφάνεια θα σε πιάσει, ή… θά το χάσεις.

Γι’ αυτό λέω ότι, όπου κι αν ευρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται. Να μην τα χάνει, να μην τα σαστίζει. Για τον άλφα και τον βήτα λόγο, ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει. Σε δοκιμάζει: Μπορείς να κρατήσεις αυτήν τη θλίψη; Μπορώ. Θα σου δώσω χάρισμα. Δεν μπορείς; Κι αυτό που σου ‘δωσα, θα το αφαιρέσω. Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους. Όχι όπως έστειλε ο Μωυσής τους κατασκόπους, λέει: «Εωράκαμεν υιούς γιγάντων και ήμεν ενώπιον αυτών ωσεί ακρίδες» (Αριθμ. 13, 34). Έτσι; Ναί, αλλά ποιος το λέει αυτό; Ποιος το λέει; «Δειλός αποσταλείς εις υπακοήν, λέγει∙ λέων κατά την οδόν και φονείς κατά τας πλατείας» (Παροιμ. 26, 13). Δειλός άνθρωπος δεν αξίζει τίποτε. Ενώ ο τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής. Βλέπεις;

Η δικαιολογία δεν είναι γραμμένη στη Γραφή. Οι άγιοι όχι μόνο δεν δικαιολογούνται, αλλά υποφέρουν εκουσίως για τους άλλους.

[Matina]

Η αποφυγή της απογνώσεως (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)



Επιμέλεια και ερμηνεία κειμένου, Γεωργία Κουνάβη, Θεολόγος, επιμελήτρια της Ελληνικής Πατρολογίας[/b]

Το κείμενο που ακολουθεί είναι τόσο γλαφυρό, τόσο αισιόδοξο, τόσο πατρικό. Γραμμένο από τον άγιο Πατέρα με περισσή αγάπη και πόνο, με λαχτάρα και φροντίδα για κάθε άνθρωπο που αμαρτάνει και επαναλαμβάνει τα αμαρτήματα του από αδυναμία. Είναι πολύ ενισχυτικό και μπορεί να παρηγορήσει ακόμη και το μεγαλύτερο αμαρτωλό και να τον ενθαρρύνει να μετανοεί συνεχώς. Άλλωστε αφού αδιάκοπα αμαρτάνουμε όλοι μας, συνεχώς πρέπει και να μετανοούμε μέσα από τα έγκατα της καρδιάς μας.

Παραθέτουμε επίσης στη συνέχεια μία μικρή περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η περικοπή διασώζεται στη Μυριόβιβλο του Μεγάλου Φωτίου.

Οι λόγοι της περικοπής εκφράζουν και παρουσιάζουν έντονα τον πλούτο της αληθινής αγάπης του μεγάλου πατέρα προς το ποίμνιό του. Ιδιαίτερα δε εκφράζουν την αγάπη του και την άοκνη φροντίδα του για τους πονεμένους, τους φτωχούς, τους άστεγους. Κατά τον ιστορικό Παλλάδιο, η καθημερινή φροντίδα του ιερού Χρυσοστόμου ήταν, «η των χηρών κηδεμονία, η των παρθένων παραμυθία, η των αρρωστούντων νοσοκομία, η των πλανωμένων επιστροφή, η των συντετριμμένων φροντίς, η των εν φυλακαίς επίσκεψις».


Αποφυγή της απογνώσεως

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο. Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι» (περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια, PG 49, 337-338).



Το μεγαλείο της αγάπης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


(περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο)
«Άλλος, λοιπόν, τον πατέρα, τον τραβά αρπάζοντας τον ως βοηθό. Άλλος, πού δικάζεται, τον προσκαλεί για συνήγορο. Άλλος, πού πεινά, τον παρακαλεί για τροφή, ο γυμνός τον παρακαλεί για ένδυμα. Άλλος, παρακαλώντας, του παίρνει ακόμη και τα ρούχα πού φορεί. Άλλος, πού πενθεί, τον έχει ανάγκη για παρηγοριά. Κάποιος άλλος τον τραβά να επισκεφθεί ασθενείς, ξένος του ζητεί καταφύγιο. Άλλος, πλησιάζοντας τον, κλαίει για κάποιο χρέος. Άλλος τον προσκαλεί για επόπτη και συμφιλιωτή μέσα στο σπίτι του, επειδή υπάρχουν διχόνοιες. Η χήρα φωνάζει δυνατά το «ελέησον» στον πατέρα. Άλλη θρηνεί για την ορφάνια. Ο δούλος καταφεύγει στην αγάπη του, όταν κλαίει από τη σκληρότητα του κυρίου του. Ο πατέρας έχει κάθε ημέρα αναρίθμητες φροντίδες για τα προβλήματα του καθενός. Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια; τότε ο πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τους ανθρώπους; αμέσως τότε ο συνήγορος γίνεται τροφοδότης. Είναι κάποιος άρρωστος; τότε ο τροφοδότης γίνεται γιατρός. Έχει πέσει κάποιος σε πένθος; τότε ο γιατρός βρίσκει τον παρηγορητικό λόγο, για να καταπραΰνει τη θλίψη. Έφτασε η ώρα της φροντίδας για τους ξένους; τότε και ξενοδόχος γίνεται ο πατέρας, πού έχει γίνει τα πάντα, για όλους» (PG 104, 229-232).

(Πηγή: “Αντιαιρετικό Εγκόλπιον”)

Πηγή: alopsis.gr

[Matina]

Ο φθόνος προσκολλάται στον κόλπο της ψυχής


Aγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

Είναι προτιμότερο να έχει κανείς ένα φίδι να περιστρέφεται στα σπλάχνα του παρά να έχει φθόνο, ο οποίος να σύρεται μέσα του.
Διότι, το μεν φίδι μπορεί κανείς πολλές φορές και να το εμέση με φάρμακο και με τροφή να το καταπραΰνει·
Ο φθόνος όμως δεν περιστρέφεται στα σπλάχνα, αλλά προσκολλάται στον κόλπο της ψυχής και είναι πάθος το οποίο δύσκολα εξαλείφεται και το μεν φίδι που βρίσκεται μέσα δεν θα έκανε κακό στα ανθρώπινα σώματα αν υπήρχε τροφή πλησίον του, ο φθόνος όμως, κι αν ακόμα παραθέσει σ’αυτόν πλουσιότατη τράπεζα, την ίδια την ψυχή κατατρώγει, δαγκώνει από παντού, σπαράσσει, ξεσχίζει.
Και δεν είναι δυνατό να βρει ο φθονερός κάποια άλλη ανακούφιση με την οποία να απαλλαγεί από το δράμα του που είναι μανία πραγματική παρά μόνο μία την δυστυχία εκείνου που ευημερεί και δι’ αυτό τον φθονεί.

[Matina]

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 259 -263)




259. Ένας από τους μαθητές του τον ρώτησε κάποια ήμερα: Πανοσιώτατε πάτερ, με νικά το πάθος της οργής καί σκανδαλίζω τους αδελφούς. Τι να κάνω για να είμαι πράος;

Ό άγιος Έφραίμ ό Σύρος λέγει: «Προκειμένου για τον άπιστο, όταν θέλεις να έλθει στην πίστη, με μεγάλη πραότητα να του μιλάς, διότι ό τρόπος της επιστροφής καί βοηθείας μιας ψυχής είναι μόνο ή πραότης».
Ενώ ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος λέγει: «Ή πραότης κυμαίνεται μεταξύ οργής καί αναισθησίας». Συνεχώς λοιπόν, για να αποκτήσουμε το δώρο της πραότητας να προσευχώμεθα με υπομονή καί επιμονή στον Κύριο, να διαβάζουμε τίς διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων κι να βαδίζουμε πάντοτε την μέση καί βασιλική οδό.
Επίσης ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος λέγει στους ιαμβικούς του λόγους: «Ό νους εξαπατάται καί ή αλήθεια χάνεται από την υπερβολική αγάπη καί το μίσος». Ό Πνευματικός ιδιαίτερα πρέπει να έχει μέτρο στην πραότητα του καί την αλήθεια, ή οποία να κυμαίνεται μεταξύ αγάπης καί οργής, δηλ. μεταξύ συγχωρήσεως καί επιτιμίου. Αυτός πρέπει να συνδυάζει στην εξομολόγηση την αγάπη με την δικαιοσύνη, ενώ το μίσος και την οργή να τα αντιμετωπίζει με υπομονή καί πραότητα.

260. Πώς μπορεί ό άνθρωπος να έχει περισσότερη πνευματική ησυχία στην πρόσκαιρη αύτη ζωή του; Ρώτησαν μερικοί μοναχοί , τον πατέρα Κλεόπα.

Με την απομάκρυνση από τίς πολλές γήινες φροντίδες. Αυτό το πράγμα μας το είπε ό θείος πατήρ Ισαάκ ό Σύρος, ό όποιος λέγει: «Ό πολυμέριμνος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήση στην πραότητα καί την ησυχία». Καί άλλου λέγει: «Χωρίς την απροσπάθεια, μη ζητάς φως στην ψυχή σου». Καί πάλι: «Ό νους του ασχολουμένου με τίς γήινες φροντίδες δεν θα λυτρωθεί από την λησμονιά καί δεν θα ανοιχθεί σ' αυτόν ή θύρα της σοφίας». Να αποφεύγουμε τίς απατηλές φροντίδες αυτού του αιώνος για να αποκτήσουμε την ειρήνη της καρδιάς καί την αγία προσευχή, ή οποία είναι ή μητέρα όλων των αρετών.

261. Σε τι συνίσταται η καθαρότητα , του ανθρώπου και σε ποσά ήδη διαιρείται;

Ή καθαρότης του ανθρώπου είναι τριπλή καί συγκεκριμένα: Καθαρότης του σώματος, δηλ. αποφυγή καί προφύλαξη άπ' όλες τίς σωματικές ηδονές καθαρότης της ψυχής, δηλ. απελευθέρωσης από κάθε εσωτερικό δεσμό με τα πάθη, τα όποια εμφωλεύουν στον νου καί την καρδιά καί τρίτον καθαρότης του νου, στην οποία φθάνουν μόνο οι τέλειοι καί με αυτήν αξιώνονται της αποκαλύψεως θείων μυστηρίων. (Άγιος Ισαάκ ό Σύρος).

262 Πως γίνεται φανερή η αληθινή αγάπη προς το πλησίον;

Ή αληθινή αγάπη γίνεται γνωστή όχι μόνο με την ελεημοσύνη, αλλά περισσότερο με την προσφορά του θείου λόγου καί την σωματική διακονία υπέρ των ασθενών καί των εχόντων ανάγκη.

263. Πως μπορούμε να λυτρωθούμε από τις συκοφαντίες και τις κατακρίσεις των άλλων;

Άπ' αυτό το φοβερό πάθος δεν μπορούμε να λυτρωθούμε μ' άλλο τρόπο παρά μόνο με την ιερά προσευχή. Διότι Άκουσε Τι λέγει ό θείος Πατήρ Μάξιμος ό Ομολογητής: «Να προσεύχεσαι όσο μπορείς περισσότερο με την καρδιά σου γι' αυτούς πού σε δυσφημούν, καί ό Θεός γρήγορα θα φανέρωση την αλήθεια σ' αυτούς πού σκανδαλίζονται». Το ίδιο λέγει καί ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: «Το άδικο στόμα με την προσευχή σφραγίζεται». Να προσευχώμεθα περισσότερο για να λυτρωθούμε από τίς κακολογίες, τίς τιμωρίες καί την οργή του Θεού.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

http://anavaseis.blogspot.gr/


Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

[Matina]

Είπε γέρων...



Άνθρωπος ο οποίος επαινεί τον πλησίον του και κατακρίνει τον εαυτό του, φθάνει σε μέτρα αγιότητος. Αν ζητάς εσύ από τον άλλονε, επειδή σε λύπησε, να σου βάλει μετάνοια, δεν είσαι καλά, δεν είσαι εντάξει, δεν βαδίζεις στο δρόμο της καλογερικής.
Φθάσαμε, πατέρες, σ” ένα τέτοιο σημείο, που μπορώ να πω ότι, όταν ήμασταν κοσμικοί, ήμασταν καλύτεροι. Τώρα δεν σηκώνουμε λόγο, δεν σηκώνουμε λόγο.
Τα πατερικά βιβλία λένε ότι ο αββάς Νισθερώ απέκτησε φήμη αγίου ανδρός. Και πήγε άλλος και του λέει: «Τι αρετή έκανες, πάτερ, κι έφθασες σ” αυτά τα μέτρα;»Λέει: «Αφότου μπήκα στο μοναστήρι, είπα, εγώ και το γαϊδούρι ένα είμαστε. Όσο μιλάει το γαϊδούρι, όταν το δέρνεις, τόσο θα μιλήσω κι εγώ». Αυτό ήταν το θεμέλιο, ότι και να τον δείρουνε, «ευλόγησον». Τώρα εμείς φθάσαμε στο σημείο, δεν σηκώνουμε λόγο.

Ο άνθρωπος, εφόσον ζει, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι τον λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε τόσους αγίους Πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράματά τους, εντούτοις όμως το εγώ μας κυριεύει πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!

παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης