ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

[Matina]

Κυριακή Θ Λουκά-«Λήθη θανάτου ή «Μνήμη θανάτου»;


«Ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου άπαιτοϋσιν από σου...»
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τη ζωή, γεννήθηκε για να ζήσει, βγήκε άπ' τα «χέρια» του Θεού για να ρουφήξει τη ζωή. Δεν είναι φτιαγμένος για τον τάφο, ούτε προορισμός του είναι κάποιο χορταριασμένο μνημούρι. Δεν παύει όμως να ζει ένα τραγικό «αδιέξοδο», για το οποίο υπεύθυνος είναι μόνο ό ίδιος κι οι επιλογές του. Ζώντας το ρεύμα του ποταμού της ζωής, χαίρεται ν' απολαμβάνει τη μια του όχθη καί καυχιέται πώς στέκεται αμετακί­νητα σ' αυτήν, κλείνοντας τα μάτια στην άλλη όχθη. Λες καί μπορεί να στα­ματήσει τη ροή του χρόνου στη μια πλευρά του ποταμού, αποφεύγοντας το «πέρασμα» στην άλλη, πέρασμα καθολικό πού σφραγίζει την πανανθρώπινη βιοτή καί ύπαρξη.

Μα έρχεται αδυσώπητα ή φθορά κι ό χρόνος καί το βαθύ κι αδάμαστο αυτόν πόθο τον εμπαίζουν, μάλλον δε τον περιπαίζουν. Καί βλέπεις τον άν­θρωπο να κατατρύχεται άπ' το τραγούδι γι' ατέλειωτη συνέχεια της ζωής από τη μια, κι άπ' τίς αδυσώπητες, αλλά πραγματικές, συμπληγάδες του οριστικού τέλους απ' την άλλη. Μα το πέρασμα άπ' τη μια όχθη στην άλλη είναι μονόδρομος, είναι το πιο βέβαιο γεγονός του ανθρώπινου βίου. Θες σήμερα, θες αύριο θ' ακούσεις να στο πουν: «Τη νύχτα αυτή ζητούν χωρίς άλλο να πάρουν την ψυχή σου» (Λουκ. ιβ' 20)! Καί συ ανυποψίαστος, με­τρώντας τη ζωή σου σαν «μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων... κρύα κεριά λυωμένα καί κυρτά», θρηνείς καί στενάζεις μαζί με τον Αλεξανδρινό Κ. Καβάφη: «Δώδεκα καί μισή. Πώς πέρασεν ή ώρα. Δώδεκα καί μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια!».

"Αραγε τί να 'ναι προτιμότερο: να κλείνεις τα μάτια στο «πέρασμα» απ τη μια όχθη της ζωής στην άλλη, να αρνείσαι να το αντιμετωπίσεις καί έτσ να το απωθείς, να γίνεσαι εραστής της «λήθης του θανάτου», ή ενσυνείδητο ν' ατενίζεις την αλήθεια του «περάσματος», ζώντας στο αναστάσιμο κλίμα της «μνήμης του θανάτου»;

Ό θάνατος με τον Χριστό παίρνει άλλες διαστάσεις
Ή Εκκλησία, βαθύς γνώστης των υπαρξιακών ανθρώπινων προβλημά­των, απέναντι οτόν στρουθοκαμηλισμό ή τον τρόμο, τον τεχνητό ή τεχνικό αποπροσανατολισμό του ανθρώπου σχετικά με το συγκλονιστικό καί καθολικό μυστήριο του θανάτου, δεν κλείνει τα μάτια. Δεν πλέκει θεωρίες αντιμετωπί­σεως του, δίπλα στίς τόσες πού υπάρχουν, αλλά βλέπει κι αντιμετωπίζει αλη­θινά καί πνευματικά το γεγονός αυτό πού προκαλεί το λογικό, μέσα άπ' την αναστάσιμη δωρεά, χάρη καί προοπτική της εν Χριστώ ζωής· «δέχεται την τραγικότητα του θανάτου, την κοιτάζει κατά πρόσωπο, γιατί ό Θεός περνά άπ' αυτόν το δρόμο κι όλοι τον ακολουθούν» (π. Παύλος Εύδοκίμοφ).

Χωρίς τον Χριστό ό θάνατος θα διαιωνιζόταν ως το τρομακτικότερο καί βασανιστικότερο μυστήριο για το ανθρώπινο λογικό, την ψυχή καί το σώμα. Με τον Σταυρό καί την Ανάσταση του Χριστού καταργείται ή τρομάρα καί γιορτάζεται ή νέκρωση του θανάτου. Ό θάνατος παύει να 'ναι τρομερός για τον άνθρωπο- αντίθετα ό άνθρωπος γίνεται φοβερός στο θάνατο, γιατί ό κόσμος ολάκερος, ή ζωή κι ό θάνατος, τα παρόντα καί τα μέλλοντα καί ιδίως ό ανακαινισμένος άνθρωπος ανήκουν όλα στον Χριστό (Α' Κορ. γ' 22-23).
Ό Μάξιμος ό Όμολογητής θα πει: «Δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να όνομάζομε τον θάνατο πέρας (δηλ. τέλος) της παρούσης ζωής, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο, χωρισμό από τη φθορά, ελευθερία από τη δουλεία, κατά­παυση της ταραχής, αναίρεση των πολέμων, υποχώρηση του σκοταδιού, άνε­ση στους πόνους, ηρεμία της αναταραχής, συγκάλυψη της ντροπής κι άποφυγή των παθών. Μ' ένα λόγο, κατάλυση όλων των κακών, πού με τη νέκρω­ση τους κατόρθωσαν οϊ 'Αγιοι καί παρέστησαν τους εαυτούς τους ξένους του βίου καί παρεπίδημους, μαχόμενοι γενναία με τον κόσμο και το σώμα και τίς επαναστάσεις πού πηγάζουν άπ' αυτά».

Αξίζει να μας ερμηνεύσει ό ίδιος ό Όσιος περαιτέρω αύτη της Εκκλησίας την αναστάσιμη θέση: «Όπως στο πρόσωπο του Αδάμ ό θάνατος έγινε κατάκριση της ανθρωπινής φύσεως, πού είχε αρχή της την ηδονή, την οποία έγέννησε ή ίδια, έτσι ό θάνατος εν Χριστώ γίνεται κατάκριση της αμαρτίας καί πάλι ηδονή εν Χριστώ, πραγματο­ποιεί την καθαρή γένεση της φύσεως. Όπως ή ένήδονη ζωή του Αδάμ έγινε μητέρα του θανάτου, έτσι κι ό θάνατος του Κυρίου για τον Αδάμ, ελεύθερος όμως από την ηδονή του Αδάμ, γίνεται γεννήτορας αθάνατης ζωής...».

"Εργο του Χριστιανού δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ή μνήμη του θανάτου
Ή ορθόδοξη πνευματικότητα κηρύττει ότι έργο του πιστού «δεν είναι άλλο, παρά ή μνήμη του θανάτου» (Ειρηναίος), πράγμα πού μας βοηθά να κατανοήσαμε την αγάπη των Μαρτύρων καί των ασκητών —νηπτικών Πατέ­ρων προς το μαρτύριο, τον σταυρό, τον πόθο της «αναλύσεως» και κυρίως το «χάρισμα» να πεθαίνει κανείς γεμάτος χαρά.

Ό χριστιανός, βέβαια, δεν είναι ό εραστής του θανάτου καί της μελαγχολίας. Μη γένοιτο! Ή αδιάλειπτη «μνήμη του θανάτου» προσβλέπει σ' ένα γεγονός: πώς ό άνθρωπος θα βρε­θεί «συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Α' Κορ. γ' 15,53), πώς ό πιστός θα συντάμει τον καιρό της εδώ παρουσίας του για να βρεθεί μαζί με τον Χριστό, μέτοχος της νίκης της ζωής καί του θριάμβου της Αναστάσεως, δηλαδή στην πραγμάτωση του αυθεντικού προορισμού του άνθρωπου, στην εν Χρι­στώ ελευθερία κι εγρήγορση.

Αποβλέπει στην βαθμιαία απόσπαση του ανθρώπου άπ' τη ματαιότητα καί τη φθορά της επαναστατημένης κι αυτονομημένης φύσεως καί τη μετά­θεση της καρδιάς, τη μετάβαση της στα αιώνια κι άφθαρτα. Σημαίνει την εγρήγορση σώματος καί πνεύματος, για άμεση μετοχή στον μεταμορφωμένο κι αναπλασμένο κόσμο του Θεού- στόχος της είναι ό αγιασμός, ή θέωση του ανθρώπου, ή όριστική καί πλήρης κοινωνία με τον Θεό, πού κατέστρεψε ό θάνατος, ως τόκος της αμαρτίας καί ουσιαστικός χωρισμός άπ' τον Θεό.

«Ας θυμόμαστε, αν είναι δυνατόν, άκατάπαυστα τον θάνατο, θα γράψει ό όσιος Ησύχιος. Έτσι γεννιέται μέσα μας ή απόθεση των φροντίδων καί κάθε ματαιότητας, ή φύλαξη του νου, ή ακατάπαυστη δέηση, ή απάθεια του σώματος καί ή αποστροφή της αμαρτίας. Καί σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε, κάθε αρετή πηγάζει άπ' τη μνήμη αυτή. Γι' αυτό ας την χρησιμοποιή­σαμε όπως την ίδια την αναπνοή μας».
Καί πραγματικά «ή ζωηρή μνήμη του θανάτου περιέχει πολλές αρετές.Γεννά το πένθος, προτρέπει σε εγκράτεια άπ' όλα, υπενθυμίζει τη γέεννα, είναι μητέρα της προσευχής καί των δα­κρύων, φρουρεί την καρδιά, παύει την εμπαθή προσκόλληση στη σάρκα άφού είναι από πηλό, αναβλύζει την οξύτητα του νου μαζί με διάκριση. Παιδιά αυτών είναι ό διπλός φόβος του Θεού καί ή κάθαρση της καρδιάς από εμπα­θείς λογισμούς. Περιέχει πολλές δεσποτικές εντολές. Σ' αυτήν παρατηρείται ό πάρα πολύ δύσκολος αγώνας κάθε στιγμής, για τον όποιο φροντίζουν οι περισσότεροι αθλητές του Χριστού» (όσιος Φιλόθεος ό Σιναΐτης).

Για την ασκητική πείρα το ύψιστο έφετό είναι ή «μνήμη του Θεού», κάτι πού το ζουν οι αναχωρητές ως δωρεά καί χάρη. Γι' αυτό ακούς άπ' τα άσκηταριά τους Πατέρες να κράζουν: «Τίποτε άλλο δεν είναι πιό φοβερό άπ' τη μνήμη του θανάτου, ούτε πιο θαυμάσιο από τη μνήμη του Θεού. Ή πρώτη προξενεί σωτήρια λύπη, ενώ ή άλλη χαρίζει ευφροσύνη... Είναι όμως αδύνα­το να κάνει κάποιος κτήμα του το δεύτερο, αν δεν λάβει προηγουμένως πεί­ρα της στρυφνότητας του πρώτου» (όσιος Ηλίας ό "Εκδικος).

«Όταν λοιπόν οι δαίμονες πού πολεμούν την ψυχή μας διεγείρουν ατά ψυχικά πάθη καί μάλιστα στην οίηση, ή οποία είναι μητέρα όλων των κακών, ας θυμόμαστε τον θάνατο μας καί τότε καταντροπιάζομε το φούσκωμα της φιλοδοξίας. Το ίδιο ας κάνομε κι όταν οι δαίμονες πού πολεμούν το σώμα ερεθίζουν την καρδιά μας σε αισχρές επιθέσεις. Γιατί μόνο ή ενθύμηση του θανάτου μπορεί να καταργήσει όλες τίς προσβολές των δαιμόνων, επειδή μας επαναφέρει στη μνήμη του Θεού» (άγιος Διάδοχος Φωτικής).

Στόν σύγχρονο άνθρωπο πού θέλει να λησμονά ή τρομάζει μπροστά στο γεγονός του θανάτου, ή Εκκλησία συμβουλεύει:«"Οποιος κατορθώνει να λέει κάθε μέρα στον εαυτό του: σήμερα είναι ή τελευταία ήμερα της ζωής μου, ουδέποτε θα αμαρτήσει θεληματικά προς τον Θεό. Εκείνος όμως πού περι­μένει πώς έχει πολλά χρόνια ακόμα να ζήσει, δίχως άλλο θα περιπλακεί στα βρόχια της αμαρτίας» (άββάς Ησαΐας ό Αναχωρητής).

Άρχιμ. Θ. Άθαν.

[zenjt]

[Matina]

Τό Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς: Ελπίζουμε σε ζωντανό Θεό

«Εἰς τοῦτο γάρ καί κοπιῶμεν καί ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπί ζῶντι Θεῷ, ὅς ἐστί σωτήρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν».

Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ ἀγαπητοί μου, εἶναι ζωή δύσκολη. Πολεμεῖται ἀπό ἀνθρώπους καί δαίμονες ὁ χριστιανός. Εἶναι φυσικό μέσα σέ τόσους πολέμους νά ζητεῖ στήριγμα δυνάμεως, καταφύγιο σωτηρία. Ἀλλά ποῦ νά ἐλπίσει γιά σωτηρία; Ποῦ νά καταφύγει γιά νά γλιτώσει ἀπό τίς ἐπιθέσεις; Ποῦ ἀλλοῦ ; Μόνο στό ζωντανό Θεό, πού εἶναι ὁ Σωτῆρας τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαίτερα τῶν πιστῶν. Αὐτό εἶναι τό μήνυμα πού μᾶς παραδίδει σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Εἶναι γεγονός τό ὁποῖο ἐπεσήμανε καί ὁ Κύριος μας καί τό ἐπιβεβαίωσε, ὅτι ὁ χριστιανός ζῶντας στόν κόσμο θλῖψη θά ἔχει. Συνεχῶς θά πολεμεῖται. Διαρκῶς θά ἔχει νά ἀντιμετωπίσει δυσκολίες. Θά διώκεται, θά δυσκολεύεται στήν πνευματική ζωή. Θά τόν πολεμοῦν ἀκόμα καί οἱ οἰκεῖοι του, θά εἶναι πολλές φορές ὑποχρεωμένος νά ἐκτελεῖ τά καθήκοντά του πρός τόν Θεό κάτω ἀπό εἰρωνεῖες καί ποικίλες πιέσεις.

Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου θά συμμαχήσουν ἐναντίον του:

Οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου μέ τά πολλά καί ποικίλα μέσα πού διαθέτουν ὅπως εἶναι ἡ κοσμική τυραννική πολιτική ἐξουσία, ὁ τύπος, τό ραδιόφωνο, ἡ τηλεόραση, ὅλα θά εἶναι στραμμένα ἐντανίον του.

Θά διερωτᾶσθε ποῖος εἶναι ὁ σκοπός αὐτοῦ τοῦ πολέμου; Ποιός τόν διευθύνει; Πίσω ἀπό αὐτόν τόν πόλεμο εὑρίσκεται ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος μᾶς φθονεῖ μέ κακία πού δέν μποροῦμε νά τήν μετρήσουμε, νά τήν ὑπολογίσουμε, νά τήν φαντασθοῦμε. Μᾶς μισεῖ ἐπειδή ὁ οὐράνιος πατέρας μας ἔχει ἑτοιμάσει γιά μᾶς βασιλεία οὐράνιας χαρᾶς καί εὐτυχίας. Σκοπό του λοιπόν ἔχει διά τοῦ πολέμου πού διεξάγει ἐναντίον τῶν πιστῶν καί τῆς Ἐκκλησίας νά κατορθώσει νά ἐπιτύχει νά μήν συμμετέχουμε στήν βασιλεία τοῦ Πατέρα μας, θέλει νά ἐπιτύχει νά στερηθοῦμε ὅσα ὁ οὐράνιος Πατέρας μας ἑτοίμασε γιά τά ἀγαπημένα του παιδιά καί θέλει νά μᾶς χωρίσει αἰώνια ἀπό τόν Τριαδικό Θεό.

Γι’ αὐτό χρησιμοποιεῖ ὅλα τά μέσα πού μπορεῖ νά τόν ἐξυπηρετήσουν καί μάχεται. Καί πολεμᾶ καί θέλει πάση θυσία νά ἐπιτύχει τό δαιμονικό σχεδιό του. Ὅλοι μας ἔχουμε πεῖρα τῶν δυσκολιῶν, τῶν κινδύνων πού ἀπειλοῦν τήν πορεία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς.

Ὁ Χριστιανός ὅμως ἀγωνιζόμενος καί τρέχοντας τόν δρόμο τῆς εὐσεβοῦς ζωῆς ὀφείλει νά ἐλπίζει στό ζωντανό Θεό, ὅτι θά τόν βοηθήσει νά τελειώσει νικηφόρως τόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς του. Αὐτό τονίζει ὁ Ἀπόστολος : «Διά τοῦτο κοπιάζομεν καί ὀνειδιζόμεθα, διότι ἔχομεν τήν ἐλπίδα μας εἰς Θεόν ζωντανόν, ὁ ὁποῖος εἶναι Σωτῆρας μας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, μάλιστα τῶν πιστῶν».

Ὅσοι κι ἄν εἶναι οἱ κίνδυνοι πού ἀπειλοῦν νά συντρίψουν τόν πιστό ὁ Θεός μπορεῖ νά τούς διαλύσει καί νά τούς ἐξαφανίσει. Ὅσοι κι ἄν εἶναι οἱ πόλεμοι ἐναντίον τοῦ χριστιανοῦ, ὁ Θεός μπορεῖ νά τό προφυλάξει. Ὅποιες μεθοδεῖες καί τρόπους κι ἄν ἐπινοήσει ὁ διάβολος, ὁ Θεός ἔχει τήν δύναμη νά ἀνατρέψει τά σχεδιά του.

Πότε ὅμως; Ὅταν ὁ πιστός συνεχίζει τήν πορεία του. Ὅταν δέν κάμπτεται. Ὅταν ὑπομενει τόν ὀνειδισμόν τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δέν λυπᾶται ἀπό τούς πειρασμούς καί τίς δοκιμασίες. Ὅταν δέν καταφεύγει, δέν ἐπικαλεῖται τήν βοήθεια τῶν ἀνρθώπων. Ὅταν ἐλπίζει καί στηρίζεται στό Θεό πού εἶναι καί ζωναντός καί σωτήρας τῶν ἀνθρώπων.

Γιά τοῦτο ἡ ἐλπίδα μας στό ζωντανό Θεό δέν πρόκειται νά διαψευσθεῖ ποτέ. Μέ ὅση λύσσα μέ ὅση μανία κι ἄν ὁ διάβολος μᾶς πολεμεῖ ὁ Χριστιανός δέν πρέπει νά φοβᾶται. Ἀλλά νά καταφεύγει στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή οἱ ἡμέρες πού διερχόμαστε σάν χριστιανοί εἶναι δύσκολες ἕνεκα τοῦ πολέμου τῆς ἀθεΐας καί ἀπιστίας εἶναι ἀπαραίτητο νά μάθουμε καί νά βεβαιωθοῦμε γιά μία ἀκόμη φορά, ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι μας.

Μαζί μας ἔχει συμμαχήσει ὁ Θεός καί συναγωνίζεται. Λαμβάνει πρόνοια γιά ὁλόκληρο τόν ἄνθρώπινο γένος μά ἰδιαίτερα γιά τούς χριστιανούς.

Γιατί ἄν ὁ Θεός δέν τούς ὑπερασπιζόταν πῶς αὐτοί θά μποροῦσαν νά ἀντέξουν τόν πόλεμο καί νά μήν καταβληθοῦν ἀπό τόν ἀντίπαλο καί ἀντίδικο διάβολο.

Αὐτή ἡ βεβαιότητα μᾶς δίνει κουράγιο νά συνεχίζουμε τόν ἀγῶνα μας. ἑλαφρύνει τόν κόπο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μεταβάλλει τούς ὀνειδισμούς τοῦ χριστιανοῦ σέ δόξα καί τιμή. Περί αὐτοῦ μᾶς βεβαιώνει ἡ ἔνδοξη ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Πόσο πολεμήθηκε. Ἀπό πόσους πολεμήθηκε καί μάλιστα ἰσχυρούς τοῦ κόσμου τούτου καί ὅμως οὐδείς τήν ἐνίκησε. Οὐδείς τήν ἔβλαψε διότι ὁ Χριστός τήν ὑπερασπιζόταν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν φρουροῦσε. Ἡ ζωή τῶν μαρτύρων εἶναι γεμάτη ἀπό πλῆθος ἐπεμβάσεων τοῦ Θεοῦ ὑπέρ τῶν δικαίων καί τῶν πιστῶν.

Ἀδελφοί μου.

Ἀγωνιστές εἴμαστε καί ἐμεῖς στό χριστιανικό στίβο. Μή λησμονοῦμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι σύμμαχος μας καί συναγωνίζεται μαζί μας. Εἶναι τό δυνατό μπράτσο στό ὁποῖο μποροῦμε νά στηριχθοῦμε σέ ὥρες πειρασμοῦ. Εἶναι ἡ βακτηρία δυνάμεως μέ τήν ὁποία μποροῦμε νά βαδίσουμε σταθερά στόν ἀνηφορικό δρόμο τῶν ἀρετῶν. Εἶναι ἡ ἰσχύς καί ἡ καταφυγή μας. Μήν ἀπελπίζεσθε. Μήν ἐγκαταλείπετε στόν ἀγῶνα καί τήν παράταξη τοῦ Κυρίου.

Αὐτός ἐνίκησε γιά νά μποροῦμε νά νικήσουμε κι ἐμεῖς.

Γράφει: Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Καλλίνικος Νικολάου,

[Thrax]

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 29 Ιανουαρίου 2012 - ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Χαναναίας)



Ματθ. ιε´ 21-28
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ᾿Ελέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ῾Ο δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ᾿Απόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ῾Η δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ῾Η δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ῏Ω γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.


Απόδοση στη νεοελλληνική
Εκεῖνο τὸν καιρό, ἔφυγε ὁ ᾿Ιησοῦς γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδώνας. Τότε μιὰ γυναίκα Χαναναία βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς περιοχῆς ἐκείνης καὶ τοῦ φώναζε δυνατά· «᾿Ελέησέ με, Κύριε, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ. ῾Η θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιο». Αὐτὸς δὲν τῆς ἀπαντοῦσε λέξη. Τὸν πλησίασαν τότε οἱ μαθητές του καὶ τὸν παρακαλοῦσαν· «Διῶξε την, γιατὶ μᾶς ἀκολουθεῖ καὶ φωνάζει». ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶπε· «῎Εχω ἀποσταλεῖ μόνο γιὰ τοὺς πλανεμένους ᾿Ισραηλίτες». ᾿Εκείνη ὅμως ἦρθε καὶ τὸν προσκύνησε λέγοντας· «Κύριε, βοήθησέ με». Αὐτὸς τῆς ἀποκρίθηκε· «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρει κανεὶς τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ πετάξει στὰ σκυλιά». «Ναί, Κύριε», εἶπε ἐκείνη, «ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλιὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τῆς ἀπάντησε· «Μεγάλη εἶναι ἡ πίστη σου, γυναίκα! ῍Ας γίνει ὅπως τὸ θέλεις». Κι ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα γιατρεύτηκε ἡ θυγατέρα της.

[Thrax]

Ο Απόστολος της Κυριακής 29 Ιανουαρίου 2012 ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Β´ Κορ. στ´ 16- ζ´ 1
Αδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.



Απόδοση στη νεοελληνική
Αδελφοί, ἐσεῖς εἶστε ναὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε· Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος· Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. ᾿Αφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. ῍Ας ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ.

[Thrax]

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2012

(Τελώνου και Φαρισαίου)



(Λουκ. ιη´ 10-14)
Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Απόδοση στη νεοελληνικήΕἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦταν Φαρισαῖος κι ὁ ἄλλος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. ᾿Εγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. ῾Ο τελώνης, ἀντίθετα, στεκόταν πολὺ πίσω καὶ δὲν τολμοῦσε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἔλεγε· “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό”.

Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι· γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει θὰ ὑψωθεῖ».

[Thrax]

Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2012



(Β´ Τιμ. γ´ 10-15)
Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Απόδοση στη νεοελληνική

Τέκνον Τιμόθεε, ἐσὺ συμπορεύτηκες μαζί μου στὴ διδασκαλία, στὸν τρόπο ζωῆς, στοὺς σκοπούς, στὴν πίστη, στὴ μακροθυμία, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονή, στοὺς διωγμούς, στὰ παθήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ὑπέμεινα στὴν ᾿Αντιόχεια, στὸ ᾿Ικόνιο, στὰ Λύστρα. Τί διωγμοὺς ὑπέφερα! Κι ἀπ’ ὅλα μὲ γλίτωσε ὁ Κύριος. Κι ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προκόβουν στὸ χειρότερο· θὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τοὺς ἐξαπατοῦν. ᾿Εσὺ ὅμως νὰ μένεις σ’ αὐτὰ ποὺ ἔμαθες καὶ ποὺ γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τους ἔχεις τεκμήρια. Ξέρεις ἀπὸ ποιὸν τὰ ἔμαθες· καὶ μὴ λησμονεῖς ὅτι ἀπὸ τὴ βρεφική σου ἡλικία γνωρίζεις τὴ Γραφή, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ κάνει σοφὸ ὁδηγώντας σε στὴ σωτηρία διὰ τῆς πίστεως στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό.

[Matina]

Κήρυγμα στον Απόστολον της 12/2 - Α΄ Κορινθ. στ΄ 12-20


«Η ΠΟΡΝΕΙΑ»
«Φεύγετε τήν Πορνείαν».

Ἡ πορνεία εἶναι τό θέμα πού διαπραγματεύεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀδελφοί μου. Κάτω ἀπό τήν λέξη πορνεία ἐννοῦνται ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα, πού διαπράττουν οἱ ἄνθρωποι ἔγγαμοι καί ἄγαμοι. Ὁ Θεός θέλει οἱ ἄνθρωποι πού πιστεύουν σ’ Αὐτόν νά ἀπέχουν ἀπό τίς πράξεις αὐτές, νά διατηροῦν τό σῶμα καί τήν ψυχή τους καθαρή χωρίς πορνικές ἐπιθυμίες καί πράξεις. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος συνιστᾶ καί προτρέπει τούς χριστιανούς : «φεύγετε τήν πορνείαν». Ἀφορμή γιά νά γράψει ὁ Ἀπόστολος ὅλα ὅσα ἀκούσαμε σήμερα ἔλαβε ἀπό τούς Κορινθίους, κοντά στούς ὁποίους, στή πόλη τους ἔζησε τρισήμισυ περίπου χρόνια. Τό ἀκόλαστο περιβάλλον τοῦ μεγάλου λιμανιοῦ τῆς Κορίνθου ἦταν μία φοβερή καί ἐπικίνδυνη ἀπειλή γιά τούς χριστιανούς. Γι’ αὐτό ἐπιτίθεται μέ δύναμη ἐναντίον ὅλων τῶν μορφῶν τοῦ κακοῦ. Γράφει: «οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε μέθυσοι οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες Βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορινθίους στ΄ 9). Συνιστᾶ ἀδιάκοπα τήν ἐγρήγορση ἀπέναντι στήν πορνεία, εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηρός στά σαρκικά ἁμαρτήματα γιατί θέλει νά προστατέψει τούς χριστιανούς ἀπό τίς παρεκτροπές τῆς σάρκας.

Θά δοῦμε, λοιπόν, πολύ σύντομα τά ἐπιχειρήματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιά νά ἀποφεύγουν οἱ χριστιανοί τήν πορνεία, ὅλες τίς ἁμαρτωλές καί ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες καί πράξεις τῆς σάρκας.

1) Πρῶτ’ ἀπό ὅλα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακηρύττει ὅτι: «πάντα μοι ἔξεστι, ἀλλ’ οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος». Τά λόγια αὐτά σημαίνουν: «Ὅλα εἶναι δυνατόν νά τά κάνω, ἀλλά δέν θά ἐπιτρέψω νά μέ ἐξουσιάζει κάποιος ἤ κάποια δύναμη».

Πολλοί ἄνθρωποι ἰσχυρίζονται, ὅτι εἶναι δεῖγμα δυνάμεως νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά διαπράττει τίς σαρκικές ἁμαρτίες. Μάλιστα μερικοί νομίζουν, ὅτι μποροῦν καί νά καυχηθοῦν γι’ αὐτή τήν ζωή τῆς ἀκολασίας πού ζοῦν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅμως μᾶς λέγει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ὅτι ὁ πόρνος δέν μεταχειρίζεται τήν τρυφήν ὡς ἐξουσιαστής καί κύριος αὐτῆς, ἀλλά εἶναι ὑπό τήν ἐξουσίαν, ὑπόδουλος στήν σαρκικήν ἠδονή. Ἐν ὅσῳ, λέγει, σύ εἶσαι ἄσωτος καί τρυφηλός δέν ἐξουσιάζεις ἐσύ τό σῶμα σου, ἀλλά αὐτό ἐξουσιάζει τήν θέλησή σου καί σέ ὁδηγεῖ στήν ἀκολασία.

Ὅποιος ἑπομένως ζεῖ ἀκόλαστα, βίον ἄσωτο καί πορνεύει αὐτός δέν εἶναι ἐλεύθερος εἶναι δοῦλος τῆς πορνείας καί τοῦ σαρκικοῦ πάθους. Ἐδῶ φαίνεται ἡ ἐξουσία πού ἔχει ἡ ἁμαρτία. Ὁ χριστιανός ὀφείλει νά μήν ὑποδουλώνεται, ἀλλά νά εἶναι ἐλεύθερος νά μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στίς ἀκάθαρτες καί βορβορώδεις ἐπιθυμίες τῆς σαρκός.

2) Τό δεύτερο ἐπιχείρημα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι ὅτι ὁ Θεός δέν ἐδημιούργησε τό σῶμα γιά τήν πορνεία, ἀλλά γιά νά ἑνωθεῖ μαζί του : «Τό δέ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλά τῷ Κυρίῳ».

Βλέπουμε τό ὑψηλό καί ἀνώτερο προορισμό τοῦ σώματός μας. Πλάσθηκε γιά νά ἑνωθεῖ μέ τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλή του καί ἀντιστρόφως ὁ Κύριος διά τοῦτο ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἑνοῦται καί νά ἐπικάθηται στό σῶμα τοῦ χριστιανοῦ, ὡσάν κεφαλή του. Ἔτσι εἶναι ἀδικαιολόγητοι, ὅσοι παραδίδουν τόν ἑαυτό τους στήν πορνεία. Τό σῶμα πού τό ἐδημιούργησε ὁ Θεός δέ μᾶς τό ἔδωσε γιά νά πορνεύουμε, ἀλλά γιά νά τό ἁγιάζουμε καί νά τό καθαρίσουμε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Πῶς μποροῦν ὕστερα ἀπό αὐτά νά σταθοῦν ἰσχυρισμοί διάφοροι, ὅτι: «ἡ πορνεία εἶναι φυσική ἐκδήλωση τοῦ ἀνθρώπου». Ὄχι ἀδελφοί. Αὐτή εἶναι διαβολική ἄποψη. Ἡ πορνεία καί κάθε σαρκική ἁμαρτία δέν εἶναι φυσική ἐκδήλωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἀποτέλεσμα ἐμπάθειας καί ἁμαρτωλῆς ἐπιθυμίας. Τό ἀντίθετο μάλιστα ἡ ἐγκράτεια καί ἡ καθαρότης προσιδιάζουν, ταιριάζουν στό σῶμα μας, ὅπως ἐγκρατής καί καθαρός ἦταν ὁ Χριστός μας, ὅπως εἶναι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ὅπως οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Τό σῶμα αὐτό ἔχει μέλλον. Θά τό ἀναστήσει ὁ Θεός διά τῆς δυνάμεώς του γιά νά ζήσει αἰώνια κοντά του. Ὅποιος ὅμως πορνεύει, σκοτώνει τό σῶμα του καί τοῦ στερεῖ τήν μοναδική χαρά νά ζήσει αἰώνια σέ κοινωνία μέ τόν Θεό.

3) Τρίτο ἐπιχείρημα εἶναι ὅτι τό σῶμα μας εἶναι κομμάτι, μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐρωτᾶ ὁ ἀπόστολος : «Ἄρα λοιπόν τά μέλη τοῦ Χριστοῦ θά τά κάμω μέλη πόρνης». Ὄχι ἀπαντᾶ. Ποῖος δέν θά φρίξει ἀπό τόν φόβο του ἀκούγοντας τόν λόγον αὐτόν: τό νά ἀποσπάσω δηλ. ἐγώ ἀπό τόν Χριστό τά μέλη του, καί νά τά κάνω μέλη τῆς πόρνης, νά τά χρησιμοποιήσω γιά τήν ἀκολασία; Εἶναι φοβερό καί νά τό σκέφτεται κανείς ὄχι νά τό ἐπιχειρεῖ. Γι’ αὐτό καταδικάζουν μόνοι τους τόν ἑαυτό τους σέ βαριές ποινές καί συνέπειες ὅσοι ἀπερίσκεπτα δέν ἀγωνίζονται κατά τῆς σαρκικῆς ἁμαρτίας.

Καί ἀκόμα ὁ ἀπόστολος μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι τό σῶμα μας εἶναι κατοικία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό θά πρέπει νά εἶναι καθαρό ἀπό κάθε ἁμαρτωλή ἐπιθυμία. Ὅπως ἡ Παναγία ἦταν ἄσπιλη καί ἀμόλυντη γιά νά κατοικήσει σ’ Αὐτήν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἔτσι κι ἐμεῖς ὀφείλουμε νά διατηροῦμε ἄσπιλο καί ἀμόλυντο τό ναό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

4) Καί τό τελευταῖο ἀποστολικό ἐπιχείρημα εἶναι ὅτι τά σώματα πού ἔχουμε ἀπό τόν Θεό δέν μᾶς ἀνήκουν, δέν εἶναι δικά μας γιά νά τά μεταχειριζόμαστε ὅπως θέλουμε, ἀλλά ἀνήκουν στόν Θεό. Πρέπει λοιπόν νά διαφυλαχθοῦν καθαρά καί νά ἀποδοθοῦν στό Θεό, χωρίς νά δεσμεύονται ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη: «Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε τιμῆς».

Τά σώματά μας, ἀγαπητοί μου, ἀνήκουν στό Χριστό. Αὐτός, μέ τό πολύτιμο καί πανάγιο αἷμα Του πού ἔχυσε πάνω στό σταυρό τά ἀγόρασε καί τά ἐλευθέρωσε ἀπό τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ἄς θυμηθοῦμε αὐτά πού ψάλλουμε μπροστά στό σταυρό τοῦ Κυρίου μας, τήν Μ. Παρασκευή «ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου, τῷ τιμίῳ Σου αἵματι». Σοῦ ἀνήκουμε, λέμε μέ κλάματα μπροστά στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Σοῦ ἀνήκουμε Κύριε, γιατί μᾶς ἀγόρασες ἀπό τήν ἁμαρτία. Πλήρωσες σύ ὁ ἀναμάρτητος γιά μᾶς.

Νά ἀκόμα ἕνας λόγος τόν ὁποῖο ὁ χριστιανός πρέπει νά ἀποφεύγει τήν πορνεία.

Ἀδελφοί μου.

Μέ τήν πορνεία ὁ ἄνθρωπος καταστρέφεται. Μέ τήν ἐγκράτεια σώζεται. Μέ τήν πορνεία δοξάζεται ὁ διάβολος. Μέ τήν ἐγκράτεια καί τήν σωφροσύνη δοξάζεται ὁ Θεός.

Γι’ αὐτό προτρέπει ὁ ἀπόστολος τούς χριστιανούς:

«Δοξάσατε τόν Θεόν φυλάσσοντας τό σῶμα σας καθαρό καί ἅγιο ἀπό κάθε ἁμαρτία. Δοξάσατε τόν Θεό φυλάσσοντας καθαρή τήν διάνοια σας ἀπό λογισμούς πορνείας καί ἀκαθαρσίας. Γιατί καί τά δύο καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀνήκουν στόν Θεό καί ὄχι στό διάβολο γιά νά τά μολύνει μέ τήν ἁμαρτία».




Γράφει: Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Καλλίνικος Νικολάου

Πηγή: http://www.imkby.gr

[Matina]

Κυριακή του ασώτου υιού – Η αποφυγή της απογνώσεως



Η αποφυγή της απογνώσεως
Μέσα σε λίγους Ευαγγελικούς στίχους, αδελφοί μου, αυτούς που ακούσαμε στο σημερινό ανάγνωσμα, περικλείεται η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Υποστηρίχθηκε ότι κι αν, κάποτε, εξέλιπαν η Καινή και η Παλαιά Διαθήκη, σωζόταν, όμως, η παραβολή του Ασώτου υιού, θα ήταν αρκετή για να πορευτεί η Εκκλησία στους αιώνες, με ασφάλεια και πνευματική αυτάρκεια.

Γιατί η περικοπή αυτή αποκαλύπτει το μέγεθος της αγάπης του Θεού, στο πρόσωπο του Πατέρα, την δύναμη της μετανοίας, που ανοίγει τον δρόμο για τον Παράδεισο, στο πρόσωπο του μικρού υιού, αλλά και την πλάνη της επίπλαστης θρησκευτικότητας και της επηρμένης αυτοδικαίωσης, στο σκληρόκαρδο πρόσωπο του μεγάλου αδελφού, που οδηγεί, μαθηματικά, στην απώλεια.

Θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο πρόσωπο του ασώτου υιού. Επαναστάτησε κατά του πατέρα, απαίτησε το μερίδιο της περιουσίας που τού ανήκε, επέβαλε την θέλησή του, χωρίς συζήτηση και έφυγε. Εκεί ξεκινά η περιπέτεια, στη διάρκεια της οποίας ζει με τρόπο που θεωρεί «ελεύθερο», «ανεξάρτητο», «αδέσμευτο» και, τελικά, παγιδεύεται σ’ αυτό που νομίζει «ελευθερία». Χάνει τα πάντα επειδή έζησε «ελεύθερος». Στερείται τα στοιχειώδη, επειδή ένιωσε «ελεύθερος». Υφίσταται απίστευτο προσωπικό εξευτελισμό από τους στυγνούς εκμεταλλευτές του, πληρώνοντας ακριβά την επιλογή της δήθεν ελευθερίας του.


Φθάνοντας στον πάτο της προσωπικής του εξαθλίωσης, συγκλονιζόμενος από το μέγεθος της κατάπτωσής του, δύο επιλογές είχε μπροστά του: είτε να ταπεινωθεί και να μετανοήσει, ελκύοντας πάνω του την αγάπη και το έλεος του πατέρα, είτε να βυθιστεί στην απόγνωση, μη μπορώντας να πιστέψει ότι ο πατέρας θα τού συγχωρούσε την πρότερη συμπεριφορά του. Ευτυχώς για τον ίδιο, επιλέγει το πρώτο. Και με την δύναμη της μετανοίας αποκαθίσταται στην πατρική οικεία.

Ο κίνδυνος της απόγνωσης, όμως, αδελφοί μου, για τους ανθρώπους που αμαρτάνουν και μάλιστα σε βαρύτατο βαθμό, είναι υπαρκτός. Ο διάβολος, ο οποίος εργάζεται διαρκώς για την απώλεια της ανθρώπινης ψυχής, ενσπείρει στο νου την αίσθηση, πως είναι τόσο το μέγεθος της αμαρτίας, ώστε δεν υπάρχει περίπτωση ο Θεός να δεχθεί οποιαδήποτε εκδήλωση μετανοίας. Άρα, η μετάνοια είναι περιττή. Δεν υπάρχει σωτηρία. Είναι, όμως, έτσι;

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας, που διακρίνεται για την αυστηρότητα, αλλά και τη διάκρισή της, δίδει την απάντηση: «Φυλαχτείτε από την απόγνωση. Αν συμβεί να γλιστρήσετε σε αμαρτία, ακόμα και θανάσιμη, να σπεύσετε προς τον Θεό με μετάνοια και αμέσως να εξομολογηθείτε, ελπίζοντας στο έλεός του. Από τέτοιον άνθρωπο, έστω κι αν πέφτει, ο Κύριος δέχεται την μετάνοια. Ενώ, αν έχει όλες τις αρετές και δεν έχει ταπείνωση, θα χάσει και τις άλλες»
1.
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι «δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από την αγάπη του Θεού! Όσες αμαρτίες και να έχει κάνει ο άνθρωπος, όταν μετανοήσει και εξομολογηθεί, όλες σβήνουν και συγχωρούνται. Μόνον εκείνες που δεν εξομολογείται κανείς και δεν μετανιώνει γι’ αυτές δεν συγχωρούνται. Οι άλλες, που κρεμάει στο πετραχήλι του εξομολόγου, πνίγονται μέσα στον ωκεανό της αγάπης του Θεού και εξαφανίζονται…»

2.
Ο μεγάλος Ρώσος Ορθόδοξος λογοτέχνης, ο Ντοστογιέφσκι, έχοντας βεβαία την αίσθηση της άπειρης αγάπης του Θεού, συμβουλεύει όσους κινδυνεύουν από το αίσθημα της απόγνωσης: «Τίποτα μη φοβάσαι, ποτέ μη φοβάσαι και μη θλίβεσαι. Μια και μετανοείς όλα θα στα συγχωρέσει ο Θεός. Μα κι ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να γίνει στον κόσμο τέτοιο κρίμα, που να μη το συγχωρέσει ο Κύριος σε εκείνον που μετανοεί αληθινά. Μα κι ούτε μπορεί ο άνθρωπος να κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που θα μπορούσε να εξαντλήσει την αστείρευτη αγάπη του Θεού… Φρόντιζε μονάχα για τη μετάνοια, για την αδιάκοπη μετάνοια κι όσο για τον φόβο, διώξε τον εντελώς απ’ την καρδιά σου. Πίστευε πως ο Θεός σε αγαπάει τόσο που εσύ ούτε και να το φανταστείς δε μπορείς. Σ’ αγαπάει παρόλο που αμάρτησες. Σ’ αγαπάει μέσα στην αμαρτία σου…»

Ας πάρουμε παράδειγμα, λοιπόν, αδελφοί, από την μετάνοια του μικρού υιού της παραβολής, ο οποίος, με τη δύναμή της, αποβάλλοντας την απόγνωση, από άσωτος έγινε ο εκλεκτός. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου
1.Γέρων Γρηγόριος, Ιερομονάχου Αντωνίου, «Αγιορείτες Πατέρες Ε΄», σελ. 133
2. Π.Β. Πάσχος. «Ο Γέροντας», σελ. 23

kantonopou

[Matina]

«Οὐ μή φάγω κρέα εἰς τόν αἰῶνα, ἵνα μή τόν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω».



Ὁ μέγας Ἀπόστολος, ἀδελφοί μου, σήμερα ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας σ’ ἕνα θέμα ὑψίστης σημασίας γιά τήν πνευματική ζωή τῶν χριστιανῶν. Εἶναι τό θέμα τοῦ σκανδάλου. Λόγῳ τῆς σοβαρότητος τοῦ θέματος τοῦ σκανδαλισμοῦ, διότι ὅλοι ἄλλοτε μέν σκανδαλίζουμε, ἄλλοτε δέ σκανδαλιζόμαστε θά ἀφιερώσουμε τό λόγο σήμερα, μιλώντας περί τοῦ σκανδάλου.

Σκάνδαλο στήν πνευματική ζωή ὀνομάζεται μία πράξη, μία ἀφορμή, ἕνας λόγος πού ταράσσει τήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων –πιστῶν καί ἀπίστων-καί προκαλεῖ ἀπιστία στό Χριστό. Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε δέν εἶναι οὔτε εὔκολη, οὔτε ἁπλή ὑπόθεση τοῦ σκανδάλου. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός καί οἱ Ἀπόστολοι μᾶς ἐδίδαξαν νά εἴμαστε προσεκτικοί σ’ αὐτό. Νά μήν δίδουμε ἀφορμές. Ὅποιος δίνει τήν ἀφορμή λέγεται σκανδαλοποιός. Ἡ δέ ἀναστάτωση τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν καί οἱ ἐξ αὐτῆς προερχόμενες ἀντιδράσεις σκανδαλισμός.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἐδίδαξαν ὅτι ὁ διάβολος βρίσκεται πίσω ἀπό τά σκάνδαλα. Χαίρεται ὅταν συμβαίνουν. Ἐπωφελεῖται ἀπ’ αὐτά. Ἀντίθετα ὁ Χριστός λυπεῖται γιατί ζημιώνονται οἱ ψυχές γιά τίς ὁποῖες ἔχυσε τό πολύτιμο αἷμα Του στόν Σταυρό.

Ἀφορμή γιά νά ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα αὐτό τοῦ σκανδαλισμοῦ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλαβε ἀπό τούς Κορινθίους ἀπό ἕνα καθημερινό καί συνηθισμένο γεγονός. Ποιό ; Ὡς γνωστόν οἱ πρῶτοι χριστιανοί ζοῦσαν ἀνάμεσα σέ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν στίς συνήθειές τους νά προσφέρουν θυσίες στούς ψεύτικους Θεούς, θυσιάζοντας διάφορα ζῶα. Δέν ἔκαιγαν ὅμως στό βωμό τοῦ εἰδωλολατρικοῦ θυσιαστηρίου ὅλο τό ζῶο, ἀλλά μερικά κομμάτια κυρίως ἐντόσθια καί τό αἷμα του. Ἀπ’ ὅσα περίσσευαν ἄλλα μέν ἔτρωγαν οἱ Ἱερεῖς καί οἱ ἄλλοι ὑπηρέτες τοῦ Ναοῦ καί τά ὑπόλοιπα σέ χαμηλές τιμές τά πουλοῦσαν ψημένα σέ διάφορα ἑστιατόρια πού τά ἔλεγαν «εἰδωλεῖα» καί μποροῦσε νά πάει ὁ καθένας, ὅποιος ἤθελε νά φάει. Σ’ αὐτά τά εἰδωλεῖα ἐκτός τῶν εἰδωλολατρῶν συνήθιζαν νά πηγαίνουν στήν Κόρινθο καί κάποιοι Χριστιανοί. Βλέποντάς τους ὅμως ἄλλοι χριστιανοί πού δέν εἶχαν στερεωθεῖ στήν νέα πίστη, στήν χριστιανική πίστη ἔβγαζαν λανθασμένα συμπεράσματα, πώς δέν εἶναι κακό ἡ πίστη στά εἴδωλα καί οἱ θυσίες σ’ αὐτά. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀντιμετωπίζοντας τήν κατάσταση, προσπάθησε νά τούς διορθώσει καί νά πεῖ σ’ ἐκείνους πού συνήθιζαν νά τρῶνε μαζί μέ τούς εἰδωλολάτρες, τά εἰδωλόθυτα, στά εἰδώλεια, ὅτι ἔστω καί ἄν γιά σᾶς αὐτό δέν σημαίνει τίποτα, πρέπει ὅμως νά προσέχετε καί νά μήν συχνάζετε ἐκεῖ γιά νά μήν σκανδαλίζονται οἱ ἄλλοι πού εἶναι ἀσθενεῖς, ἀστήρικτοι καί ἀδύναμοι στήν πίστη.

Ἀπ’ αὐτήν τήν ὑπόθεση συμπεραίνουμε ὅτι ὅλοι μας πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί στήν ζωή μας καί νά μήν δίδουμε ἀφορμή σέ χριστιανό νά γκρεμίζεται ἀπό τήν πίστη του, νά ἐγκαταλείπει τόν πνευματικό ἀγῶνα, νά ἐξέρχεται ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά προσέχουμε ὥστε νά βλάπτεται καί νά ζημιώνεται πνευματικά ἀπό τήν ζωή μας, τά ἔργα μας ἤ τά λόγια μας. Ὄχι ὅμως δέν πρέπει νά δίδουμε ἀφορμή στούς χριαστιανούς ἀλλά καί στούς μή Χριστιανούς. Καί αὐτοί ζημιώνονται ὅταν ἐμεῖς σκανδαλίζουμε μέ τό νά μήν πιστεύουν στό Χριστό γιά τήν σωτηρία τους. «Ἀπρόσκοπτοι γίνεσθε», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί στούς εἰδωλολάτρες, καί στούς Ἰσουδαίους καί στούς Χριστιανούς.

Σέ κανένα νά μήν δίδουμε ἀφορμή καί δικαιολογία νά μήν πιστεύει στόν Χριστό ἤ νά ἀπομακρύνεται ἀπό αὐτόν. Πρέπει ὅμως νά διευκρινίσουμε μία λεπτομέρεια διασαφηνίζοντας ὅτι : Ὁ Χριστιανός ὀφείλει, ὅταν διαπιστώνει ὅτι μέ τά λόγια του ἤ τά ἔργα του, ὅτι δυσκολεύεται κάποιος ἄλλος στήν πνευματική ζωή νά παραιτεῖται καί νά μήν συνεχίζει χάριν ἐκείνου πού σκανδαλίζεται. Ὁ Μέγας Βασίλειος διευκρινίζει ὅμως ὅτι δέν πρέπει πάντοτε ὁ χριστιανός νά διακόπτει κάποιο ἔργο ἤ νά διορθώνει τήν ζωή του, ἔστω καί ἄν κάποιος ἄλλος σκανδαλίζεται. Αὐτό μπορεῖ νά συμβαίνει ὅταν ὁ λόγος ἤ τό ἔργο τοῦ χριστιανοῦ πού σκανδαλίζει τόν ἀδελφό του εἶναι ἀγαθό. Δηλαδή ἄν κάποιος σκανδαλίζεται ἐπειδή ἕνας χριαστιανός συγχωρεῖ αὐτόν πού τοῦ ἔκανε κακό καί δέν μνησικακεῖ δέν σημαίνει, ἐπειδή κάποιος σκανδαλίσθηκε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ χριστιανοῦ, ὅτι ὁ χριστιανός δέν πρέπει νά ἀγαπᾶ. Ὁ Χριστός μᾶς ἐδίδαξε ὅτι σ’ αὐτήν τήν περίπτωση τήν εὐθύνη τήν ἔχει ὁ σκανδαλιζόμενος. Ἀλλά ὁ Ἅγιος Πατέρας συμφωνόντας μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο μᾶς συμβουλεύει ὅτι πρέπει νά μήν βλάπτουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας τούς ἄλλους. Καί ὅτι πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί πρόθυμοι νά θυσιάσουμε πολλά ἀπό τά δικαιώματά μας, ὅταν ἀπό αὐτά δυσκολεύονται οἱ ἄλλοι στήν πνευματική ζωή τους. Γι’ αὐτό καί μᾶς συμβουλεύει : «Μήν γίνεσθε αἰτία πτώσεως οὔτε εἰς τούς Ἰουδαίους οὔτε εἰς τούς εἰδωλολάτρες οὔτε εἰς τήν Ἐκκλησίαν (δηλαδή στούς Χριστιανούς), καθώς καί ἐγώ ἀρέσω σέ ὅλους καθ’ ὅλα καί δέν ζητῶ τό δικό μου συμφέρον ἀλλά τῶν πολλῶν γιά νά σωθοῦν» (Α΄Κορ. ι΄32-33).

Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί εἶπε ὁ Παῦλος καί ἔγραψε στούς Κορινθίους, ὅτι «δέν θά φάγω ἀπό τά εἰδωλόθυτα ποτέ, ἄν ἀπ’ αὐτό σκανδαλίζεται ὁ ἀδελφός μου».

Μία τέτοια συμπεριφορά, ἀγαπητοί μου δείχνει ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό πού σκανδαλίζεται. Δείχνει ταπείνωση, γιατί ὄντως πρέπει νά εἶσαι ταπεινός γιά νά θυσιάσεις κάτι πού ἀνήκει ἤ τό δικαιοῦσαι γιά χάρη τοῦ ἀδελφοῦ σου. Μία τέτοια συμπεριφορά δείχνει πνεῦμα θυσίας πού τό εἶχε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Δείχνει διάθεση νά ἀρέσουμε στό Χριστό καί ὄχι στόν ἑαυτό μας. Ὅποιος ζεῖ μέ τέτοιο πνεῦμα καί μ’ αὐτήν τήν διάθεση ὑπηρετεῖ τόν Χριστό, εἶναι ἐνάρετος στό Θεό καί ἐπιδοκιμάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Εὐνόητο ὅτι ὅλα ἀφοροῦν ὅλους μας, πρωτίστως τούς κληρικούς. Ἀλλά καί οἱ Λαϊκοί δέν ἐξαιροῦνται καί δέν δικαιολογοῦνται, ὅταν ζοῦν μέ ἐγωϊσμό. Οἱ συμβουλές τοῦ Ἀποστόλου εἶναι γεμᾶτες ἀγάπη καί ταπείνωση.

Ἄς τίς ἀκούσουμε κλείνοντας τόν λόγον:

-Ἐάν ὁ ἀδελφός σου λυπᾶται γιά κάτι πού κάνεις δέν φέρεσαι πλέον μέ ἀγάπη , ὅταν τό συνεχίζεις.

-Μή καταστρέφεις μέ τήν ζωή σου ἐκεῖνον γιά τόν ὁποῖον πέθανε ὁ Χριστός.

-Ἄς μή γίνεται λοιπόν ἀντικείμενο δυσφημίσεως τῶν χριστιανῶν, ἤ τῆς Ἐκκλησίας ἐκεῖνο πού γιά σᾶς εἶναι σωστό.

-Ἄς ἐπιδιώκουμε λοιπόν, ὅτι συντελεῖ στήν εἰρήνη καί στήν οἰκοδομή μεταξύ μας. Μή καταστρέφεις τό ἔργο τοῦ Θεοῦ γιά δευτερεύοντα θέματα ἤ καί ἀσήμαντα.




Γράφει: Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης κ. Καλλίνικος Νικολάου,

Πηγή: http://www.imkby.gr