ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[Matina]

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΙΜΟΥΜΑΣΤΕ!
ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΝΕΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΕΙΝΑΙ πολλοί ἐκεῖνοι πού ἐναγωνίως ἀναζητοῦν κάποιον σύγχρονο Γέροντα γιά νά τοῦ ἀναθέσουν τή λύση τῶν προβλημάτων τους. Θέλουν νά συναντήσουν ἕνα νέο Γέροντα Παΐσιο, πού θα ἔχει γενική καί ἀπέραντη ἀγάπη, ἄνωθεν σοφία, ἁγιότητα βίου καί θεοπειθῆ προσευχή, μέ τήν ὁποία θά κάνει θαύματα. Τηλεφωνοῦν σε γνωστούς τους κληρικούς, γιά νά πληροφορηθοῦν σχετικά καί στεναχωροῦνται πού δέν εἶχαν τήν τύχη νά γνωρίσουν τό Γέροντα Παΐσιο ὅσο ζοῦσε.

Οἱ ἀπαντήσεις πού συνήθως παίρνουν εἶναι ὅτι ὁ Θεός θά ξαναστείλει τέτοιους ἐνάρετους Γέροντες, γιά νά μᾶς στηρίξουν. Προφανῶς δημιουργεῖται ἡ ἐλπίδα, ἀλλά οἱ ἀδελφοί θέλουν τώρα νά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματά τους καί ὄχι στό μέλλον. Το βλέπει κανείς αὐτό στόν τόνο τῆς φωνῆς τους, στόν πόνο τους και στά δάκρυά τους.

Πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι ἀναθέτουν σέ ἄλλους νά προσευχηθοῦν γι᾽ αὐτούς, λησμονώντας ὅτι καί ἡ δική τους προσευχή, ὅταν βγαίνει ἀπό καθαρή καρδιά, εἰσακούεται καί ἱκανοποιοῦνται τά αἰτήματα. Ἡ ἐπικοινωνία μέ τό Θεό δέν πρέπει νά γίνεται μέσῳ τρίτων. Ὁ καθένας πρέπει νά προσεύχεται, νά ἀγωνίζεται πνευματικά, νά τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί νά ἐπικοινωνεῖ μέ ἐκείνους πού μποροῦν να τόν βοηθήσουν. Ἀλίμονο, ἄν ὁ πονεμένος ἀδελφός γίνεται ἐργοδότης τῶν Ἁγίων καί ὁ ἴδιος παραμένει ἀδρανής καί ράθυμος. Πρέπει να δραστηριοποιηθεῖ ὁ ἴδιος καί νά βρεῖ τό δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Παρατηρῶ ὅτι πολλοί μελετώντας τά διάφορα βιβλία, πού γράφτηκαν γιά τούς σύγχρονους Γέροντες, μένουν περισσότερο στά θαυμαστά γεγονότα καί λιγότερο στίς διδαχές τους. Αὐτό εἶναι κάτι πού πρέπει νά διορθωθεῖ. Τό θαῦμα ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά γίνεται γνωστός ὁ Γέροντας καί νά πιστοποιεῖται ἡ ἁγιότητά του. Ὁ ἀριθμός τῶν θαυμάτων δέν ἔχει καμιά ἰδιαίτερη ἀξία. Τί ἕνα, τί ἑκατό, τό ἴδιο εἶναι. Καί νά μή ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Χριστός θαυματουργεῖ μέσῳ τῶν ἐναρέτων ἀνθρώπων. Ἐάν ὁ Χριστός κρίνει ὅτι ἕνα θαῦμα, πού ζητάει κάποιος, δέν πρόκειται νά βοηθήσει πνευματικά, δέν θά τό κάνει.

Ἡ προσοχή μας κυρίως πρέπει νά στρέφεται στίς διδαχές καί τή διδασκαλία τῶν Γερόντων. Πρέπει νά τίς μελετᾶμε, νά στοχαζόμαστε πάνω σ᾽ αὐτές, νά συγκινούμαστε ἀπό τό νόημά τους καί νά ἀγωνιζόμαστε νά τίς ἐφαρμόσουμε, χωρίς ἐπιφυλάξεις καί παρερμηνεῖες, ἔχοντας πάντα τή βεβαιότητα ὅτι ὅλα ὅσα διδάσκουν οἱ Γέροντες, προηγουμένως τά εἶχαν ἐφαρμόσει οἱ ἴδιοι. Ἡ διδασκαλία τους εἶναι βιωματική, γι᾽ αὐτό καί ἀλλοιώνει ἱερῶς τούς καλοπροαίρετους μελετητές, οἱ ὁποῖοι δέχονται πνευματικούς σπόρους στόν ἀγρό τῆς ψυχῆς τους καί προοδεύουν στήν κατά Χριστόν ζωή. Σύντομα διαπιστώνουν ὅτι ὁ δρόμος τῶν Γερόντων πρέπει νά γίνει καί δικός τους δρόμος καί τά βιώματα ἐκείνων πρέπει νά γίνουν καί δικά τους βιώματα.

Δέν ἀρκεῖ νά εἴμαστε θαυμαστές τῶν Γερόντων καί στή ζωή μας να ἀκολουθοῦμε διαφορετικό δρόμο. Πρέπει νά εἴμαστε καί ταπεινοί μιμητές τους. Νά τούς ἔχουμε φωτεινά παραδείγματα στήν πνευματική μας ζωή.


Ορθόδοξος Τύπος, 23/11/2012

[Matina]

..ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι κυρίως ο υπέρμαχος της ησυχίας,....



Αυτός έκανε, με την Χάρη του Χριστού, αγώνες για την κατοχύρωση αυτής της μεθόδου καθάρσεως της καρδιάς και των λογισμών, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση γνώσεως και κοινωνίας με τον Θεό.

Σε λόγο του στα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου ομιλεί για την ησυχαστική ζωή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αγιορείτης άγιος, μιλώντας από την πείρα του, παρουσιάζει την Παναγία τύπο της νοεράς ησυχίας, αφού μέσα στα άγια των αγίων έφθασε στην κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, δια της ησυχίας.

Γράφει ότι δεν μπορούμε να φθάσουμε στον Θεό και κοινωνήσουμε μαζί Του, αν δεν καθαρθούμε και αν δεν καταλείψουμε τα αισθητά και τις αισθήσεις και αν δεν ανεβούμε πάνω από τους λογισμούς και τους συλλογισμούς και την ανθρώπινη γνώση και από όλη την διάνοια.

Αυτό ακριβώς έκανε και η Παρθένος. Ζητούσα η Παρθένος αυτήν την κοινωνία με τον Θεό, «την ιεράν ησυχίαν ευρίσκει χειραγωγόν ησυχίαν την νου και κόσμου στάσιν, την λήθην των κάτω, την μύστιν των άνω, την των νοημάτων επί το κρείττον απόθεσιν αύτη πράξις ως αληθώς, επίβασις της ως αληθώς θεωρίας ή θεοπτίας, ειπείν οικειότερον ή μόνη δείγμα της ως αληθώς ευεκτούσης ψυχής».

Στην συνέχεια περιγράφει ο άγιος ότι οι αρετές είναι φάρμακα για τις ασθένειες της ψυχής για τα πάθη, αλλά η θεωρία είναι «της υγιαινούσης ο καρπός, οίόν τι τέλος ούσα και είδος θεουργόν». Η ψυχή, με άλλα λόγια, θεραπεύεται δια των αρετών, αλλά θεραπευομένη ενώνεται με τον Θεό δια της θεωρίας, στην οποία οδηγεί η αγωγή της ησυχίας. «Δι' αυτής (της θεωρίας) θεοποιείται άνθρωπος, ου της από των λόγων ή της των ορωμένων στοχαστικής αναλογίας, αλλά της από της καθ' ησυχίαν αγωγής».

Με την μέθοδο αυτή της ορθοδόξου ησυχίας και αγωγής θεραπευόμαστε, «απολυόμεθα των κάτω και συννεύομεν προς τον Θεόν» και με διαρκείς δεήσεις και προσευχές «θίγομέν πως της αθίκτου και μακαρίας φύσεως εκείνης. Και ούτως αυτοίς ανακραθέντος απορρήτως υπέρ αίσθησιν και νουν φωτός, εν εαυτοίς ως εν εσόπτρω θεωρούσι τον Θεόν οι την καρδίαν δι' ιεράς ησυχίας καθαρθέντες».

Τα κύρια χαρακτηριστικά σημεία του λόγου αυτού του αγιορείτου αγίου είναι ότι με την μέθοδο της ορθοδόξου αγωγής, που είναι ουσιαστικά μέθοδος της νοεράς ησυχίας, καθαρίζουμε την καρδιά και τον νου μας και δι' αυτού του τρόπου ενωνόμαστε με τον Θεό. Αυτή είναι η μόνη μέθοδος προσψαύσεως του Θεού και κοινωνίας μαζί Του.


απόσπασμα κειμένου του μητροπολίτου Ναυπάκτου π.Ιεροθέου Βλάχου
[web_site]
http://misha.pblogs.gr/[/web_site]

[Matina]

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 257 -258)



258. Πηγαίνοντας κάποτε με τους πατέρας στο κοιμητήρι, τους είπε τα έξης λόγια:


Πατέρες, το κοιμητήρι είναι επιστήμη επιστημών καί τέχνη τεχνών. Διότι ακουστέ Τι λέγει ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος: «Πήγαινε στο κοιμητήρι, αδελφέ, διότι εκεί είναι ή ανώτερη σχολή για τίς ψυχές μας, ή οποία μας μιλάει για τον Θεό...».
Οί παλαιοί πατέρες είχαν πάντοτε στο κελί των ένα φέρετρο, ένα σταυρό και μία νεκροκεφαλή για να θυμούνται ήμερα καί νύκτα την ώρα , του θανάτου, να προσεύχονται καί να έχουν δάκρυα. Καί όταν είχαν ταραχή ή σκληρότητα στην καρδιά των καί δεν μπορούσαν να προσευχηθούν, πήγαιναν την νύκτα στο κοιμητήρι ή στους ετοιμοθάνατους αδελφούς καί έτσι πάλι δάκρυζαν, ταπεινώνονταν καί προσεύχονται με ζήλο.
Ας ερχόμαστε καθημερινά στο κοιμητήρι, για να προσευχώμεθα για τους αποθανόντος αδελφούς μας, διότι αυτοί πλέον δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό των. Όλους αυτούς τους πατέρας τους είχα γνωρίσει. Τι καθαρή καί ταπεινή ζωή είχαν εδώ στην γη!
Μερικοί άπ' αυτούς γνώριζαν το ψαλτήρι από στήθους καί δεν έτρωγαν εάν δεν τελείωναν την ανάγνωση του, όπως ήταν ό πατήρ Γεράσιμος, ό αδελφός μου ή ό πατήρ Βασίλειος Μιτασέρου. Άλλοι είχαν το χάρισμα των δακρύων, άλλοι την αγόγγυστο υπακοή, την τελεία αγάπη, όπως ό πατήρ Γαλακτίων Ήλίε, ό πατήρ Ιλαρίων Ίονίκα καί ό αδελφός μου Βασίλειος.

Άλλοι αγαπούσαν την ησυχία καί σιωπή, όπως ό πατήρ Ποιμήν Ναστάκ καί ό μεγαλόσχημος Ιωάννης Ρόσου. Καί άλλοι είχαν την καρδιακή προσευχή, όπως ό πατήρ Πάίσιος Νικητένκου καί ό πατήρ Γερβάσιος Γκάσπαρ. Άπ' όλους τους πατέρας, πού έζησαν στην Συχαστρία ωφελήθηκα καί όλους τους μνημονεύω στις ανάξιες προσευχές μου. Γι` αυτό έρχομαι πάντοτε εδώ καί θυμούμαι την αγάπη καί τίς συμβουλές των. Αυτοί ζουν τώρα κοντά στον Χριστό, όπου γρήγορα καί εμείς θα πάμε για να κριθούμε κατά τα έργα μας.


Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980
[web_site]
http://anavaseis.blogspot.gr/[/web_site]

[Matina]

14 ΙΟΥΝΙΟΥ 1966 ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΟΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ



14 Ιουνίου 1966
- Καλώς την. Τί κάνεις;
Μόλις ήρθα και πριν πάω στον Γέροντα, άφησα μέσα στην κουζίνα κάτι που είχα φέρει, λίγες φράουλες κλπ. Ήταν ή Γερόντισσα εκεί. Μετά πήγα στο κελί του Γέροντος, μόνη μου. Κάνεις δεν του είπε, αν είχα φέρει τίποτα. Γνωρίζω ότι τις αγαπούσε λίγο τις φράουλες.
- Μήπως έφερες τίποτα;
- Ναι, λίγες φράουλες. Γέροντα.
- Γιατί;
- Ήταν πολύ καλές, μου άρεσαν και τις πήρα για σάς.
- Απ' ότι έφαγες, τί αισθάνεσαι τώρα;
- Τίποτα, Γέροντα.
- Ότι ζηλεύουμε θα το παίρνουμε: Άλλη φορά να μη φέρεις. Να φέρνεις μόνον την τάδε (είπε το όνομα μου) όταν έρχεσαι και αύτη μαλακωμένη, καλύτερη.
Όπως όταν διαβάζεις, για να καταλάβεις αυτά πού είναι γραμμένα, δεν έχεις τίποτα άλλο στο νου σου, άλλα τα διώχνεις όλα, έτσι και όταν προσεύχεσαι χωρίς να τα διώχνεις όλα τελείως απ' τον νου σου και χωρίς να βλέπεις μόνον την Αγάπη του Χριστού μας, τίποτα δεν έκανες.
' Κόρη, να ευχάριστης τον Θεό διά τις τόσες ευεργεσίες. Υγεία έχεις, γνώσιν καλή έχεις, μόρφωση έχεις, το καθημερινό σου, τούς γονείς σου κλπ. Αι όλα τα αγαθά πού έχομεν να ευχαριστούμε τον Θεό, διότι είναι πάρα πολλοί άλλοι πού πολλά υστερούνται.

Πόση δυστυχία δεν υπάρχει! Ό «Ευαγγελισμός», το Νοσοκομείο, και μόνον ό «Ευαγγελισμός», πόσες εκατοντάδες ασθενείς έχει; Εις όλα τα Νοσοκομεία, ανά πάσα στιγμήν, χιλιάδες ασθενείς είναι. Πόσοι υποφέρουν εις τα σπίτια των από ασθένειες, από κακούς ανθρώπους, πόσα παιδιά υποφέρουν, πληγώνονται καθημερινώς από τους γονείς των πού δεν έχουν καθόλου λογική. Πόσοι πεθαίνουν ξαφνικά κάθε στιγμήν κλπ.
Κάθε βράδυ, να ευχάριστης τον Θεό, με πολλή ευγνωμοσύνη, πού σε διατήρησε όλη την ημέρα καλά, και με ταπείνωση να Τον παρακαλείς διά τα πάντα. Ή αγάπη του Θεού, ή πνοή Του, είναι παντού απλωμένη γύρω μας. Μας χαϊδεύει, μας παρηγορεί, μας ενισχύει, μας προστατεύει, μας φροντίζει. Δεν μάς εγκαταλείπει. Πολύ να Τον άγαπώμεν.


Από τη δουλειά σου θα πάρεις αργότερα σύνταξη;
- Μα τόσα χρόνια, Γέροντα, θα εργάζομαι;
- Σήμερα πρέπει να είσαι στη δουλειά. Να εργάζεσαι. Αύριο, δεν γνωρίζουμε. Ό Θεός θα οικονομήσει το καλύτερον, το συμφερότερο. Επίσης, δύναται και να μεταβάλει. Δεν γνωρίζομε.

Εσύ πάντως, ούτε να ανήσυχης, ούτε να το σκέπτεσαι. Να σκέπτεσαι μόνον την κάθε μέρα πού έχεις μπροστά σου πώς πρέπει να την πέρασης και να αγαπάς τον Θεό.

- Γέροντα, έχετε δίκιο. Έχω δει τόσες ευεργεσίες από τον Θεό, πού πιστεύω ότι, και μέχρι τέλους, δεν θα με αφήσει, μου έχει προσφέρει πάρα πολλά, ενώ το γνωρίζετε, δεν τ' αξίζω.

- Και ακόμη πιο πολλά θα σου δώσει, πιο πολλές ευεργεσίες, αρκεί εσύ να πιστεύεις και να Τον αγαπάς. Ό Θεός δεν δείχνει μόνον πολλή Αγάπη αλλά και μεγάλη στοργή. Λέγει ό Ισαάκ ό Σύρος: «Γενού κήρυξ της άγαθότητος του Θεού. Διότι, ενώ υπάρχεις ανάξιος, σε κυβερνά και διότι, ενώ χρεωστείς εις Αυτόν άπειρον χρέος, δεν σ' εκδικείται, αλλά διά τα ολίγα καλά έργα, τα όποια πράττεις, σοι ανταποδίδει μεγάλους μισθούς κλπ.» (Ξ' Λόγος). Μεγάλη στοργή, κόρη, καταλαβαίνεις τί εννοεί στοργή; Με λίγη καλή προαίρεσιν, πού δεικνύομεν, μάς συντρέχει, μας βοηθά. Με λίγη μετάνοια, συντριβή κλπ., μάς συγχωρεί πολλά και μεγάλα αμαρτήματα. Ποταμός το έλεος Του!

Να λες εις τον Χριστό μας: «Σ' αγαπώ. Κύριε. Σ' αγαπώ, διότι είσαι Αγάπη!» Μη τον αγαπάς, ούτε διά τα μέλλοντα αγαθά, ούτε δι` όσα σε έδωκε μέχρι τώρα, αλλά να Τον αγαπάς και μόνον διότι χρεωστείς να Τον αγαπάς μόνον διότι είναι Αγάπη! Και να γνωρίζεις, οι προχωρημένοι εις τα πνευματικά, αυτοί όπου κατάλαβαν τι είναι ό Θεός, όταν πίπτουν, δεν σκέπτονται την τιμωρία και δεν φοβούνται, άλλα πονά ή ψυχή των, κλαίγουν συχνά ημέρες, μήνες, διότι να λυπήσουν τον Θεό. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα τους τιμωρήσει, αλλά διότι να Τον λυπήσουν! Ένα μικρό δείγμα ότι αγαπάει κάνεις τον Θεό, είναι και τα δάκρυα-, ιδίως εις την προσευχή. Όχι, κόρη, δάκρυα λύπης, όχι δάκρυα απελπισίας, όχι δάκρυα διά δυσκολίες πού συναντάς και διά τούτες

Τον παρακαλείς, αλλά δάκρυα από αγάπη Θεού. «Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος», λέγει εις το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (ζ 38).Όπως ενθυμείσαι, έλεγε ό μακαρίτης Γέροντας μου: «Τα μάτια μου μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν!» Ναι, ποταμοί τα δάκρυα του, κόρη!

"Αχ! "Αχ! Μόνον οι πνευματικές χαρές μένουν και δεν φεύγουν. Να το ενθυμάσαι τούτο. Ή χαρά τού κόσμου, όποια και να 'ναι, ή χαρά ή κοσμική, δέκα λεπτά χαρά έρχεται και μετά ξεχνιέται, φεύγει. Συχνά, αμέσως μετά έρχεται ή θλίψις. Ενώ ή χαρά ή πνευματική σε κάνει και πετάς! Να προσπαθείς, να ζητάς, μόνον αυτήν την χαρά. Όλα τα άλλα λύπη φέρνουν.
- Γέροντα, κουραστήκατε. Να πάω να μείνω λίγο έξω;
- Ναι, πήγαινε, κόρη, και πες στην καλογραία να φτιάξη και καφέ, ή αν πείνασες, πριν από τον καφέ, κάτι να φάγεις. Υπακοή να κάνης.


Μετά από λίγη ώρα, περίπου 20', με φώναξε. Με το γνώριμο, το μετά την ανάπαυση ύφος, πού δεν είχε τον αυθορμητισμό και το χαμόγελο τ ου « καλώς ήλθες» κλπ., αλλά πού θύμιζε Προφήτη πού φέρνει κάποιο σοβαρό, θεϊκό μήνυμα, μου λέγει:
- Πρόσεχε, κόρη, να μη υποδούλωση ό νους σου. Εκεί πού θα υποδουλωθεί ό νους σου, εκεί θα είναι δεσμευμένος ό λογισμός σου, όπου και να πάς, ότι και να κάνης. Δηλ. χάνεις την Ελευθερία σου, δεν ορίζεις εύκολα τον νουν σου και θα κουραστείς, όταν θελήσεις να τον ελευθερώσεις. Να προσπαθήσεις να τα ξεπεράσεις όλα.


Να μελετάς καλά τον βίο και να λες: Εκείνος πέθανε, ό άλλος αρρώστησε, άλλοι έχουν μεγάλα, ανίατα βάσανα, λύπες κλπ., και να προσεχής να βαδίζεις με γνώσιν. Δεν είμαστε τίποτα, κόρη. Φεύγουμε όλοι. Σήμερα εγώ είμαι εδώ, αύριο δεν γνωρίζομαι. «Ως άνθος χόρτου» ό άνθρωπος! Όλα αυτά συχνά να τα σκέπτεσαι.

Τον Ισαάκ μη αφήσεις. Κάθε ήμερα ένα φύλλο Ισαάκ. Όχι περισσότερο. Ό Ισαάκ είναι ό καθρέπτης. Εκεί μέσα να βλέπεις τον εαυτόν σου. Ό καθρέπτης είναι δια να βλέπωμεν, αν έχωμεν κανένα ελάττωμα, μουτζούρα εις την όψιν, να το βγάλωμεν, να καθαρίσωμεν. Αν έχεις μίαν μουτζούρα εις το πρόσωπον η εις τους οφθαλμούς, εις τον καθρέπτη θα την δεις και θα την καθαρίσεις. Εις τον Ισαάκ θα βλέπεις τους λογισμούς σου. Τί μελετούν; Τα πόδια σου πού βαδίζουν, φως τα μάτια σου αν βλέπουν. Και εκεί θα βρεις πολλούς και σωστούς τρόπους, απλανείς, διά να βοηθηθείς.

Να ευχάριστης τον Θεό και διά την λίγη γνώσιν πού σε έδωσε και να Τον παρακαλείς να σου δώσει και ακόμη περισσότερα.
Ήλθαν σήμερα εδώ δύο παπάδες. Μεγάλο πόλεμο είχε ό ένας. Μου είπε κάτι πράγματα, κάτι λόγια, πού δεν τα περίμενα από στόμα ιερέως και πάρα πολύ λυπήθηκα. Ακόμη πόνο έχω εις την καρδία μου. Ελπίζω ό Θεός να τον λυπηθεί. Αυτό σε το είπα, διά να Ίδης τί μπορεί να συμβεί εις τον άνθρωπο! Αλλά διά να σου πω και ότι ό πόλεμος δεν έρχεται μόνος του, δηλαδή αν δεν δώσουμε εμείς αιτία. Φταίνε τα εξαρτήματα, τα πάθη πού τα αφήνουμε και δεν τα πολεμάμε.

Αφού δεν αποφεύγουμε τις αιτίες, δεν μπορεί-θα 'ρθη ό πόλεμος. Αν εσύ δώσεις αιτία εις το γραφείο σου, θα σου μιλήσουν άσχημα η θα σε λυπήσουν. Δεν το κάνουν επειδή προσέχεις και δεν δίνεις αιτία.

Ευχαρίστησε τον Θεό, διότι τα κατάφερες και ησυχάζεις τελείως μόνη εις το δωμάτιό σου. Και άλλα θα σε δώσει.

Από την ησυχία και την καινούργια σου κατοικία, βρήκες αυτό πού περίμενες; Πάντως πρόσεχε: Την μισή ημέρα είσαι στο γραφείο, την άλλη προσπάθησε όσο γίνεται, να μένεις μόνη, να μελετάς, να εργάζεσαι κλπ. Και 10' μόνον λεπτά της ώρας ησυχίας, καθαρίζει και ηρεμεί ολίγον ό νους. Όπου κόσμος, όπου αναρχία, όπου συγκεντρώσεις, εκεί δεν είναι καλά, δεν ωφελείται ό νους. Εμποδίζεται μετά ή κατάνυξης. Όλα αυτά να τα αποφεύγεις. Στο γραφείο, όταν σε ερωτούν απάντησε. Όταν έχεις κάτι για την δουλειά, μίλησε. Αλλιώς σιώπησε. Περιορίσου εις την εργασία σου. Αν σου πουν διά κάτι άσχετο με την δουλειά: τί λες εσύ, τί γνώμη έχεις; Να πεις με ταπείνωση: «Εγώ ακόμη πρέπει να ακούω και να μανθάνω. Τί γνωρίζω να πω. Εσείς περισσότερο από μένα γνωρίζετε». Να είσαι ταπεινή. Περίπου έτσι να απάντησης.

Στο δρόμο μη ομιλείς. «Καλημέρα, τί κάνεις;» αν σου πουν, πες
«καλημέρα, καλά ευχαριστώ». Μη πεις, εσείς τί κάνετε κλπ. Πώς να σου πω, να είσαι μυστικός άνθρωπος.

Όταν χρειαστεί, διά κάτι να μιλήσεις, μελέτησε πρώτα το πνεύμα του άλλου, αν δηλ. θα σε δεχθεί και έπειτα μίλησε.
Στην (τάδε) πού έχεις καιρό να την δεις, πες της: «Σε παρακαλώ πολύ, μη με παρεξηγείς πού δεν σε βλέπω συχνά. Δυστυχώς ορθώθηκε τώρα ένα μεγάλο τείχος ανάμεσα μας. Εσύ έχεις την εργασία σου και εγώ την εργασία μου. Και εγώ και εσύ. σπίτι, μαθήματα κλπ., αν και πολύ το θέλουμε, δεν μπορούμε συχνά να βλεπώμεθα. Πάντως ή ίδια αίσθησης, ή ίδια αγάπη υπάρχει.


Οπότε θέλεις, έλα εσύ, πού έχεις κάπως ολιγότερα από έμενα»... "Έτσι αν της μιλήσεις, κόρη, ούτε θα σε παρεξήγηση, ούτε θα λυπηθεί.


Ή μητέρα σου τί κάνει; Αν δεν ήταν ό δεσμός του γάμου, πού τον σέβεται, θα είχε χωρίσει με τον πατέρα σου, αλλά υπομένει και έτσι πρέπει. Όταν νευριάζει, κοκκινίζει; Μη τη λύπης. (Πράγματι δε, πολύ κοκκινίζει. Φυσικά ό Γέροντας, δεν την είχε δει ποτέ νευριασμένη!!!). Στους άλλους του σπιτιού σου μη ομιλείς, μόνον σε κείνη να λέγεις ότι θέλεις. (Ό Γέροντας, χωρίς να δη, γνώριζε απολύτως τούς χαρακτήρας και των δύο αδελφών μου).


Είχα πει στον Γέροντα για το μωρό παιδί κάποιας, πού γεννήθηκε άρρωστο και συνεχώς τρέμει. Το έχουν δώσει σε ίδρυμα, αλλά είναι διαρκής ή θλίψις για τούς γονείς του. Το είπα λοιπόν στον Γέροντα και τον παρακάλεσα: Γέροντα, κάμετε προσευχή να το πάρει ό Θεός, γιατί κατά τούς γιατρούς δεν θεραπεύεται και οι γονείς του πολύ υποφέρουν. Μού άπαντα:
- Άκουσε, μη λέγεις έτσι, δηλ. να το πάρει ό Θεός. Να λέγεις «ότι θέλεις, ότι κρίνεις. Θεέ μου».

Ποιος ξεύρει τί αμαρτίες έκαναν ό ένας ή ό άλλος από τούς γονείς. Και ποιος ξεύρει, αν αυτό το επέτρεψαν ό Θεός, διά να ωφεληθούν οι γονείς εις την ψυχή. Δεν γνωρίζει κάνεις τις βουλές του Θεού. Θα παρακαλούμε, αλλά δεν θα υποδεικνύουμε. Θα λέγωμεν: «Πλην, γενηθήτω το θέλημα Σου».


Ό (τάδε) είναι καλός, αλλά στάσιμος. Ό δε (δείνα) σήμερα αναπνέει και δεν ξεύρει πώς θα ναι την άλλην μέρα. Τόσον επικίνδυνη είναι ή κατάστασης του με την καρδιά του. Πότε-πότε το σκέπτεται, αλλά συχνά το ξεχνά.

Τούς δύο αυτούς κυρίους μία φορά μόνον είχε δει. Αλλά ό Γέροντας δεν έπεφτε έξω σχετικά μ` αυτούς. Εν συνεχεία με ρώτησε διάφορα θέματα προσωπικά, οικογενειακά η και τοπικά, δηλ. της περιοχής μου. Και αμέσως κατόπιν:
- Τα λόγια σου να προσεχής. Να είναι «αλάτι ήρτυμένα». Το φαγητό χωρίς αλάτι είναι νόστιμο;
Άσχημα βλέπω τα πράγματα. Φοβάμαι. Οργή Θεού σίγουρα θα έλθει. Εις τα πολιτικά μη αναμειγνύεσαι. Αδιάφορη και ουδέτερη να είσαι. Τον Ισαάκ τον Σύρον, Γέροντα μου τον έχω. Να τον έχεις και σύ. Το βράδυ, να μη πέφτεις, αν δεν σου έλθουν εις την προσευχή δάκρυα. Αν δεν έλθουν αμέσως, να περιμένεις και να επιμένεις εις την προσευχή. Δέκα λεπτά, μισή ώρα και θα 'ρθουν. Αν δεν έχεις δάκρυα, πώς και πόσην δύναμιν θα πάρεις; Με τα δάκρυα, ανακαινίζεται ό νους και όλα τα μέλη. Ή (τάδε) τί κάνει; Αλλά, όχι. Εκείνη στο σπίτι της και εσύ στο σπίτι σου.


Όταν κοινωνείς πώς αισθάνεσαι; Κανονικά πρέπει να έχεις πριν λίγο φόβο, πολλή ευλάβεια, και συντριβή. Μετά, πρέπει να αισθάνεσαι ηρεμία, χαρά και την αίσθηση να μη θέλεις όλη την μέρα να μιλήσεις εις άνθρωπο! Όμως, είναι νωρίς τώρα γι' αυτά. Αργότερα. Τόσα χρόνια δεν είχες την πνευματική γνώσιν, και τώρα σε τα είπα όλα μαζί. Αλλά, μερικά, αργότερα. Τώρα μη θέλεις να τα καταλάβεις ή να τα ζήσης. Είναι νωρίς.


Εκείνη την ώρα ήρθε κάποια νεαρά κυρία γνωστή μου. Είπε ό Γέροντας να έλθει μέσα.
- Τέτοια ώρα πού ήλθες, πότε θα φύγεις; Σχεδόν κοντεύει να νυχτώσει. Μη φύγεις με το τελευταίο, να φύγεις με αυτήν εδώ μαζί. Ό άνδρας σου με ενδιαφέρει. Τί κάνει; Πότε θα με τον φέρεις; Με τρόπο και με το καλό να του μιλήσεις και πιστεύω θα δεχθεί να έλθει. Προσπάθησες και δεν ήλθε ό άνδρας ή ή γυναίκα, όποιος γνωρίζει από τα πνευματικά, οφείλει και τον άλλον να τραβήξει.


Να είσαι ταπεινή και υπομονετική και μη του αντιμιλάς. Με αγάπη να του ομιλείς. Εκείνος έχει πιο πολλά εις το κεφάλι του. Εσύ στο σπίτι είσαι. Περισσότερη ηρεμία έχεις. Να το λαμβάνεις ύπ' όψιν σου αυτό.


Εσύ εις άλλα θέματα να μη απαιτείς από τον άνδρα σου. Πρέπει να γνωρίζεις ότι ό γάμος είναι διά να φέρουν οι άνθρωποι εικόνας Θεού εις τον κόσμο, όχι δι' άλλα. Ούτε διά να σκοτώνονται ή να καταστρέφονται ψυχές. Πρέπει αυτά να λαμβάνουν ύπ' όψει των όσοι πανδρεύονται και να εξετάζουν αν και ό άλλος θα καταλάβει και θα συγκατάνευση εις τούτο. Αλλά επειδή λίγοι σκέπτονται με λογική και όπως θέλει ό Θεός πριν υπανδρευτούν. διά τούτο πολλοί γάμοι διαλύονται ή πολλά άσχημα συμβαίνουν.


Από εσένα ότι εξαρτάται θα κάνης διά να μη προκαλείς τον άνδρα σου. Να έχεις σύνεση και φόβο Θεού.
Προσοχή εις την ανατροφή των τέκνων σου. Θα δώσεις λόγο δι αυτά και εις τον Θεό και εις αυτά, όταν μεγαλώσουν και δεν γίνουν καλοί άνθρωποι. Προσπάθησε να έλθεις με τον άνδρα σου. Άς ύπάγωμεν πες του, εις τον 'Άγιο Νεκτάριο να προσκυνήσω μεν, και μετά εις ένα Γέροντα παπά από την Ανατολή πού μου λέγει, πώς επιθυμία έχει να σε γνωρίσει. Έτσι πες του, κόρη, και θα δεχθεί.

Να πηγαίνετε. Καλό ταξίδι».

Καθώς ασπαζόμουν το χέρι του, μου λέγει:

- Μη λυπάσαι, μη αγωνιάς για τίποτα. Μόνον διά την Αγάπη του Χριστού μας φρόντιζε,
να μη λείψει από την καρδιά σου. Πάρε αυτές τις 100 δραχμές. Άν το πής πουθενά, θα χάσης την ευλογία. Στο καλό. Ή Παναγία μαζί σου!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ.
Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ

[Matina]

Η ψυχή σαν κερί ή σαν πυλός;


"Ο Θεός, καθώς λέγει η Γραφή, είναι ήλιος δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεσή της, γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη, ή πηλός, σαν φιλόυλη. Όπως λοιπόν ο πηλός, όταν εκτεθεί στον ήλιο, ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έλθει σ’ επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται. Η φιλόθεη ψυχή όμως, όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης, απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία Θεού."

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

[Antonis22]

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΨΥΧΗ

του αρχιμανδρίτη Αρσένιου Κωτσόπουλου

Πόσο ανόητοι είμαστε όταν στενοχωριόμαστε που σπάνε τα παιχνίδια αυτού του κόσμου!

Είμαστε βασιλόπουλα , παιδιά του Βασιλιά πατέρα μας, του παντοδύναμου Θεού. Κι ενώ μας καλεί κοντά Του στο παλάτι Του, να μας καταστήσει κληρονόμους της βασιλείας Του, εμείς σηκώνουμε αντάρτικο. Ζηλεύουμε τους δούλους που παίζουν με παιχνιδάκια έξω από το παλάτι. Θέλουμε κι εμείς να παίξουμε με αυτά.

Και μας αφήνει ο Βασιλιάς. Και με τη λαχτάρα που έχουμε, σπάνε τα παιχνιδάκια και σπάνε τα νεύρα μας. Και γίναμε όλοι νευρικοί, κολλημένοι στα γήινα παιχνίδια μας, τα οποία συνεχώς φθείρονται. Η ψυχή μας , που είναι το μόνο αθάνατο και πολύτιμο αγαθό, η αιώνια βασίλισσα του βασιλιά Χριστού μας, εγκαταλειμμένη και περιφρονημένη από τον ίδιο τον εαυτό μας, λιμοκτονεί.

Δεν την αγαπάμε ενώ αγαπάμε ό,τι δεν χρειάζεται: το σώμα που φθείρεται, το χρήμα που χάνεται, τη δόξα που παλιώνει, τα σπίτια που γκρεμίζονται, τα αυτοκίνητα που τσαλακώνονται, τις σχέσεις που διαλύονται. Θεοποίηση όλων των γήινων παιχνιδιών και περιθωριοποίηση της αθάνατης ψυχής μας. Πότε θα πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά; Πότε θα γίνουμε ώριμοι; Πότε θα αφήσουμε τις νηπιακές συμπεριφορές μας;

Ζούμε δυστυχώς σε γκαντέμικη εποχή. Στερούμαστε και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά. Διπλά φτωχοί. Παλαιότερα που μας έλειπαν μόνο τα υλικά αγαθά, ο πνευματικός πλούτος μας ένωνε και μας ωθούσε να αλληλοστηριζόμαστε. Τώρα, δίχως αυτόν, η έλλειψη των υλικών αγαθών θα μας υποκινεί να αλληλοκαρφωνόμαστε, θα μας αγριέψει τα ένστικτα, τα οποία θα ζητούν ικανοποίηση. Θα μας καταστήσει αιμοβόρα θηρία. Χριστέ μου, βάλε το χέρι Σου! Στείλε μας τον βασιλιά των ουρανών, το Παράκλητο Πνεύμα , να μας πλουτίσει τις άδειες καρδιές για να ενισχυθούν και οι πεινασμένες κοιλιές μας. Στείλε μας έναν αγιασμένο χαρισματικό άνθρωπο να μας ξυπνήσει από το λήθαργο της σύγχρονης πνευματικής άγνοιας , που θα μας συνεγείρει στο καλό!

Από το βιβλίο: «Από το χάος στο φως-Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»

[Matina]

Αν θες να γίνεις πραγματικά πλούσιος ...



« Όποιος θέλει να γίνει πλούσιος, ας γίνει φτωχός, για να μην έχει καμιά ανάγκη και να αισθάνεται πλούσιος· ας ξοδεύει για τις ανάγκες των φτωχών, για να απολαύσει μελλοντικά· ας σκορπίζει γενναιόδωρα σε αγαθοεργίες, για να θερίσει στη Βασιλεία του Θεού.

Θέλεις να γίνεις πλούσιος; Να έχεις φίλο το Θεό, και θα είσαι από όλους πλουσιότερος. Θέλεις να πλουτήσεις; Μην υπερηφανεύεσαι, γιατί η ταπεινοφροσύνη δεν είναι χρήσιμη μόνο στη μέλλουσα ζωή, αλλά και στην παρούσα, γιατί κανείς δεν φθονείται τόσο πολύ, όσο ο πλούσιος.
Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, αλλά αυτός πού δίνει πολλά.
Πλούσιος δεν είναι αυτός που τα έχει όλα άφθονα, αλλά εκείνος που δεν χρειάζεται πολλά. Γιατί ποιο είναι το όφελος να κατέχει κανείς ολόκληρη την οικουμένη και να ζει με μεγαλύτερη στενοχώρια από εκείνον που δεν έχει τίποτε; Οι εσωτερικές διαθέσεις κάνουν τους ανθρώπους πλούσιους και φτωχούς και όχι η κατοχή χρημάτων ούτε η στέρηση. Αυτός είναι πλούσιος, εκείνος που δεν θέλει να πλουτίσει. »

(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

[rose]

Οι λυπημένοι χρειάζονται παρηγορία,
οι χαμένοι στήριγμα,
οι πεινασμένοι φαγητό,
οι άστεγοι ρούχα,
οι μπερδεμένοι μια λέξη που προέρχεται από εκείνη την πίστη, την οποία αντλούμε εδώ στην Εκκλησία και η οποία είναι η ζωή μας.



Από μια ομιλία του Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh

"Σήμερα κι εμείς περάσαμε όλο το πρωί στην παρουσία του Θεού, εκεί, όπου είναι παρών.
Ακούσαμε πώς η φωνή Του μας μίλησε για την αγάπη. … Σε λίγο θα φύγουμε από το ναό…
Θα φύγουμε από εδώ, σκεφτόμενοι όλα όσα έχουμε ακούσει και μάθει σήμερα, συγκινημένοι και χαρούμενοι και θα προσπεράσουμε καθέναν που θα βρεθεί στο δρόμο μας, γιατί φοβόμαστε ότι τα προβλήματά τους, μπορούν να μας στερούν την ησυχία ή να οδηγήσουν το νου και την καρδιά μας, μακριά από το θαύμα της συνάντησης με τον Θεό, από την παρουσία Του;

Αν φερθούμε έτσι, τότε λίγο έχουμε καταλάβει (ή ίσως καθόλου) το Ευαγγέλιο, τον Χριστό και τον Θεό".


Ο καλός Σαμαρείτης.

Θέλω να προσέξετε δυο ή τρία πράγματα από την παραβολή του σημερινού Ευαγγελίου.
Εκεί λέγεται ότι κάποιος άνθρωπος πήγε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ. Στην Παλαιά Διαθήκη η Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος, όπου ζει ο Θεός, όπου προσκυνήθηκε, όπου Του προσεύχονταν οι άνθρωποι. Εκείνος ο άνθρωπος ήταν στο δρόμο κάτω στην κοιλάδα. Από το βουνό, με θέα στον ουρανό, κατέβηκε εκεί, όπου περνάει η απλή ανθρώπινη ζωή.

Σ΄αυτό το δρόμο τον έπιασαν ληστές, πήρανε τα ρούχα του, τον χτύπησαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο στο δρόμο. Πέρασαν τρεις άνθρωποι, ο ένας μετά τον άλλο. Και οι τρείς ήρθαν από εκεί, όπου ζει ο Θεός. Και οι τρεις προσκύνησαν τον Θεό και έκαναν τις προσευχές τους. Οι δύο από τους τρεις προσπέρασαν τον πληγωμένο. Στο Ευαγγέλιο λέγεται καθαρά, ότι ο ιερέας απλά τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει σημασία. Ήταν ένας άνθρωπος καλά εξασφαλισμένος. Δεν μπορεί να τον αγγίξει -έτσι τουλάχιστον νόμιζε- η ανθρώπινη ανάγκη. Δεν είχε καταλάβει τίποτα από τις προσευχές που διάβαζε προς το Θεό, ο οποίος είναι η ίδια η Αγάπη. Μετά προσπέρασε ο επόμενος, ένας Λευίτης, δηλαδή ένας άνθρωπος που γνωρίζει την Αγία Γραφή, αλλά, όπως φαίνεται, δεν γνώρισε τον Θεό. Πλησίασε το μισοπεθαμένο, τον κοίταξε μια στιγμή και μετά συνέχισε τον δρόμο του. Ο νους του ήταν απασχολημένος με ψηλότερα πράγματα από μια ανθρώπινη ζωή ή το πάθος ενός ανθρώπου.

Και τέλος πάντων ήρθε ένας άνθρωπος που τον περιφρονούσαν οι εβραίοι απλά για την ύπαρξή του. Όχι εξαιτίας κάποιων προσωπικών, ηθικών ή άλλων αδυναμιών, αλλά απλά γιατί ήταν Σαμαρείτης – ένας απόβλητος. Αυτός σταμάτησε, όταν είδε τον πληγωμένο, γιατί ήξερε τί σημαίνει να είσαι απόβλητος, να είσαι μόνος, πώς νιώθεις όταν σε προσπερνάνε με περιφρόνηση. Έσκυψε επάνω στον πληγωμένο και έκανε ότι μπορούσε για να ανακουφίσει τον πόνο του. Τον έφερε σένα ήσυχο μέρος, όπου μπορεί να αναρρώσει. Όλα τα έξοδα τα ανέλαβε αυτός. Όχι μόνο τα έξοδα για τον πανδοχέα, για να φροντίζει τον πληγωμένο, αλλά ξόδεψε το δικό του καιρό, την δική του φροντίδα και τη δική του καρδιά. Τον φρόντισε με όλους αυτούς τους δυνατούς τρόπους, με τους οποίους και εμείς μπορούμε να φροντίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας.

Σήμερα κι εμείς περάσαμε όλο το πρωί στην παρουσία του Θεού, εκεί, όπου είναι παρών. Ακούσαμε πώς η φωνή Του μας μίλησε για την αγάπη. Ομολογήσαμε ότι πιστεύουμε σ΄αυτό το Θεό, ο οποίος είναι η ίδια η αγάπη, τον Θεό που παρέδωσε στο θάνατο τον Μονογενή Του Υιό για να μπορεί ο καθένας από μας – όχι μόνο σαν ομάδα, όλοι μαζί, αλλά ο καθένας από μας – να αποκτήσει την σωτηρία. Σε λίγο θα φύγουμε από το ναό. Στη διάρκεια της ερχόμενης βδομάδας, ή μέχρι να ρθούμε ξανά στην εκκλησία, θα συναντήσουμε πολλούς ανθρώπους. Θα τους φερθούμε όπως ο ιερέας ή ο Λευίτης στην παραβολή; Θα φύγουμε από εδώ, σκεφτόμενοι όλα όσα έχουμε ακούσει και μάθει σήμερα, συγκινημένοι και χαρούμενοι και θα προσπεράσουμε καθέναν που θα βρεθεί στο δρόμο μας, γιατί φοβόμαστε ότι τα προβλήματά τους μπορούν να μας στερούν την ησυχία ή να οδηγήσουν το νου και την καρδιά μας μακριά από το θαύμα της συνάντησης με τον Θεό, από την παρουσία Του? Αν φερθούμε έτσι, τότε λίγο έχουμε καταλάβει (ή ίσως καθόλου) το Ευαγγέλιο, τον Χριστό και τον Θεό.

Και αν αναρωτηθούμε, όπως ο νεαρός ή ο νομοδιδάσκαλος: "Ποιός είναι ο πλησίον μου;"
Η απάντηση του Χριστού είναι απλή: Αυτός, για τον οποίον πρέπει να είμαι πρόθυμος να παραμερίσω τα βαθιά συναισθήματα στην καρδιά μου και τις ψηλότερες σκέψεις,.... είναι ο καθένας. Κάθε άνθρωπος που χρειάζεται την βοήθειά σου, σε κάθε επίπεδο, έστω να του δώσεις απλά λίγο φαί ή ένα μέρος να κοιμηθεί, έστω να τον ακούσεις προσεκτικά ή να τον φροντίσεις θερμά ή να είσαι απλά φιλικός μαζί του.

Αν όμως, κάποια μέρα (αυτή η μέρα μπορεί να μην έρθει ποτέ, αλλά μπορεί να έρθει και κάθε στιγμή) απαιτηθεί από μας κάτι πιο μεγάλο, τότε πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αγαπάμε τον πλησίον μας, όπως μας το μαθαίνει ο Χριστός: πρόθυμοι να δώσουμε τη ζωή μας γι΄αυτόν. Το να δίνει κανείς τη ζωή του δεν σημαίνει να πεθάνει, αλλά να δώσει κάθε μέρα την φροντίδα σε όλους όσοι την χρειάζονται.

Οι λυπημένοι χρειάζονται παρηγορία, οι χαμένοι στήριγμα, οι πεινασμένοι φαγητό, οι άστεγοι ρούχα, οι μπερδεμένοι μια λέξη που προέρχεται από εκείνη την πίστη, την οποία αντλούμε εδώ στην Εκκλησία και η οποία είναι η ζωή μας.

Ας φύγουμε από εδώ έχοντας στο νου μας αυτή την παραβολή.
Όχι σαν ένα από τα πιο όμορφα διηγήματα που μας είπε ο Χριστός, αλλά σαν την άμεση οδό στην οποία μας καλεί ο Χριστός.
Η παραβολή μας μαθαίνει πώς πρέπει να φερόμαστε ο ένας στον άλλον, τί προσεκτικά πρέπει να κοιτάζουμε γύρω μας, ξέροντας, ότι και μια μικρή τρυφερή κίνηση, μια θερμή λέξη, μια προσεκτική χειρονομία μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου που ζει μέσα στη μοναξιά.

Ας μας βοηθήσει ο Θεός να γίνουμε όμοιοι του Καλού Σαμαρείτη σε κάθε επίπεδο της ζωής και σε σχέση με όλους τους ανθρώπους.

Αμήν.

[Matina]

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: Η ΕΝΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

Λοιπόν εις κάθε θεοσεβή είναι αναγκαία κάθε θλίψις, και στενοχώρια, και λύπη. Ότι προ του να δοκιμάση τινάς τους πειρασμούς δεν ημπορεί να τους καταλάβη, και να τους γνωρίση, καθώς πρέπει, αλλά όταν τους δοκιμάση, και τους γνωρίση, και ελευθερωθή από αυτ...ούς, τότε ευχαριστεί εκείνον όπου τον ελευ­θέρωσε. Διατί εκείνος όπου είναι απείραστος, και δεν εδοκίμασε πειρασμούς, είναι αμελής εις το να ευχαριστή τον Θεόν, από τον οποίον φυλάττεται, και μένει απείραστος. Αμή οπόταν πέση εις πειρασμούς, και ελευθερωθή, τότε του ευχα­ριστεί πολλά. Ει δε και ευρεθή τινάς όπου να ευχαριστή τον Θεόν πάντοτε, χωρίς να δοκιμάση πειρασμούς, όμως δεν τον ευχαριστεί τόσον πολλά, και με τόσην προθυμίαν, με όσην τον ευχαριστεί εκείνος όπου ελευθερωθή από θλίψεις, και πειρασμούς.

Ώστε όπου αναγκαίον, και χρειαζόμενον είναι, να πέση κάθε χριστιανός εις πει­ρασμούς και θλίψες, και στενοχωρίαις, και λύπαις, δια να γνωρίση την δύναμιν του Θεού, και να τον ευχάριστη εξ όλης του της ψυχής, και εξ όλης του της διανοίας, και εξ όλης του της δυνάμεως. Και μάλιστα εκείνος όπου έχει άνεσιν, και δεν έχει πειρασμόν, είναι υποκείμε­νος εις δύω μεγάλα κακά. Το ένα όπου δεν ευ­χαριστεί τον Θεόν εξ όλης του ψυχής και καρ­δίας, και το άλλο όπου καταγίνεται ο νους του εις φροντίδας ματαίας, και ανωφελείς.


Αν ίσως ο Αδάμ ευχαριστούσε τον Θεόν εις καιρόν, ό­που ευρίσκετο εις μεγαλωτάτην ανάπαυσίν, και ανεκλάλητον χαράν, βέβαια δεν ήθελε πλανηθή, μήτε ήθελε δεχθή ποτέ εκείνην την πονηράν συμβουλήν του διαβόλου, μήτε ήθελε επιθυμήση να γένη Θεός. Δια τούτο και ημείς καθώς χρειαζόμεθα την αναπνοήν του αέρος, τοιουτωτρόπως χρειαζόμεθα και την ευχαριστίαν του Θεού, εάν θέλωμεν να μη πέσωμεν εις πειρασμούς, και θλί­ψεις, και λύπας. Όθεν ας ευχαριστούμεν, αδελ­φοί μου, εις όλα τον Θεόν, και ας υπομένωμεν αγογγύστως κάθε πειρασμόν, και θλίψιν, εν Χρι­στώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα εις τους αιώνας.

Αμήν!!!!!

[zenjt]

H δουλεία του Έθνους.300 χρόνια μετά την Ανάστασην του Χριστού μας έστειλε ο Θεός τον Άγιον Κωνσταντίνο και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1.150 χρόνους.Ύστερα το εσήκωσε Ο Θεός από τους χριστιανούς και έφερε τον Τούρκον και του το έδωσε δια ιδικόν μας καλόν,και το έχει ο Τούρκος 320 χρόνους.Και γιατί έφερε ο Θεός τον Τούρκον και δεν έφερε άλλον γένος;Για δικό μας συμφέρον,γιατί τα άλλα έθνη θα μας έβλαπταν στην πίστη,ο δε τούρκος άσπρα[χρήμα]άμα του δώσεις,κάνεις ότι θέλεις.ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ.