ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

[Matina]

Η δαχτυλήθρα και το βαρέλι...

Κάποτε , ένας καλόκαρδος βασιλιάς έκανε στο παλάτι του γιορτή . Κάλεσε λοιπόν όλους τους υπηκόους του , για να γλεντήσουν . Το μόνο , που τους ζήτησε , ήταν . . . νερό !
Τάχασαν οι άνθρωποι με την παραξενιά του βασιλιά. Άλλοι το πήραν στα σοβαρά. Και του κουβάλησαν νερό με κουβάδες και βαρέλια. Άλλοι έκαναν » πλάκα» . Και του πήγαν νερό με ποτήρια , μικρά ή μεγάλα. Και κάποιος , για να τον σαρκάσει , του πήγε νερό μέσα σε . . . μια δαχτυλήθρα ! …
Όλοι πέρασαν καλά στο γλέντι. Και όταν τελείωσε , κίνησαν να φύγουν. Εκεί όμως , τους περίμενε μια μεγάλη έκπληξη : Το σκεύος ( με το οποίο έφερε ο καθένας νερό ) , ο βασιλιάς τού το επέστρεφε γεμάτο . . . χρυσές λίρες ! Τις περισσότερες , φυσικά , τις πήρε εκείνος , που του βγήκε η πλάτη να φέρει νερό με ένα τεράστιο βαρέλι ! Και ο » εξυπνάκιας » με την δαχτυλήθρα δεν πήρε ούτε μια λίρα τσακιστή ! Πού να χωρέσει λίρα μέσα σε δαχτυλήθρα ;

[Matina]

Η ιστορία δυο φίλων που περπατούσαν στην έρημο.



Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:


ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:
όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε :
«όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».


Μάθε να γράφεις τα τραύματα σου στην άμμο..
και να χαράζεις τις χαρές σου στην πέτρα.....!!!!

[Matina]

«Περιμένω να μου χαρίσει ο Θεός ένα ζευγάρι παπούτσια..»


Τέλος Νοέμβρη θα ήτανε…Εκείνη τη χρονιά τα κρύα είχαν αρχίσει απο νωρίς. Οι άνθρωποι είχαν μαζευτεί στα σπίτια του, ο,τι είχε ο καθένας. Οποιος δεν είχε μαζευόταν στους δρόμους, καλή ώρα. Οι βιτρίνες απο καιρό στον δικό τους κόσμο. Λες και ζούσαν σ άλλη εποχή, με άλλους ανθρώπους. Ενδεχομένως πιο καλή.

Ο μικρός διαβάτης είχε κολλήσει τη μύτη του σε μια βιτρίνα. Αυτή καμάρωνε για τα λούσα της. Παπούτσια όλων των ειδών. Οπως έπεφταν επάνω τους τα χρωματιστά φώτα έφτανε ν απλώσεις τα χέρια σου και να τα πάρεις. Ο μικρός μας ούτε καν που το σκεφτόταν. Τα χέρια του ήταν κοκκαλωμένα απο το κρύο και δεν έβγαιναν εύκολα απο τις τσέπες.

«Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησε μια καλοβαλμένη ψηλή γυναίκα.

Σήκωσε τα μάτια του και έκανε κάμποση ώρα μέχρι να φτάσει τα μάτια της. Πέρασε πρώτα απο τα ακριβά της ρούχα, την τσάντα, τα βραχιόλια το κολλιέ και κατέληξε στα μεγάλα της μάτια που τον κοιτούσαν ίσαμε την ψυχή του.

Ξανακολλά το πρόσωπο του στη βιτρίνα και λέει

«Περιμένω να μου χαρίσει ο Θεός ένα ζευγάρι παπούτσια..»

Δίχως δεύτερη σκέψη η γυναίκα παίρνει τον μικρό απο το χέρι και μπαίνουν στο κατάστημα. Κάθεται εκείνος στον μικρό καναπέ και κάποια πωλήτρια πλησιάζει και του καθαρίζει τα πόδια. Ύστερα του φοράει ένα ζευγάρι καινούργιες κάλτσες και πάνω απο αυτές εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που ζήλευε τόσην ώρα.

Βγήκαν απο το κατάστημα. Η γυναίκα έσκυψε και φίλησε το μικρό τρυφερά στο μέτωπο.

«Να προσέχεις» του είπε και έκανε να φύγει

«Συγνώμη…» είπε ο μικρός που δεν είχε συνέρθει ακόμα απο την έκπληξη

«Ναι;» κοντοσθάθηκε η γυναίκα

«Μήπως είστε η σύζυγος του Θεού;» ρώτησε εκείνος και έμεινε αρκετή ώρα με τη χαρά μπερδεμένη με απορία και ευγνωμοσύνη.

[Voreios]

ΤO ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙ...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι...Ντρεπόταν γι' αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά τnς ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τούς φοιτητές και τούς καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τούς... .
Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με... ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα, κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τούς προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα...
Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα τnς μητέρας του. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γειά. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένoς. «Πώς μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;... αναρωτιόταν... Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε... «Δεν μ' ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ' ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές... και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει... δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;...».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του! Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιoς της ζήτησε, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφθεί. Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Mόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους...
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μιαεπιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε...
Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι πού μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια... Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι' αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιε, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν, αν δεν με προφτάσεις.
Στεναχωριέμαι πού σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα, όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις... όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη πού ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι.,. Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου.
Η μητέρα σου»

[Matina]

Ο γέροντας και τ’ άλογο – Τι είναι καλό και τι κακό;





Κάποτε ζούσε σ’ ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-“Μα καλά είσαι ανόητος;” ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.“Πούλα το άλογο για το καλό σου, θα πιάσεις πολλά χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένος!”

-“Ααα, εμένα το άλογο με βοηθά στην εργασία μου.. Καιποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό;” απαντούσε ο γέροντας, “Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Οι μέρες περνούσαν και το άλογο παρέμενε αχώριστη συντροφιά του γέροντα. Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.

Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:-“Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου; Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.Τώρα δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το άλογο”.

Ο γέροντας με τη χαρακτηριστική ηρεμία του απαντούσε:

-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό; Μόνο Ο Θεός το ξέρει!”

Οι χωριανοί απομακρύνονταν νομίζοντας ότι του γέρου του έχει σαλέψει..

Ύστερα από λίγες μέρες το άλογο επέστρεψε στη μάντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.

Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:-“Τι τυχερός που είσαι! Σου έτυχε μεγάλο καλό, αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν.”

Ο γέροντας τους απάντησε:-“Και ποιος ξέρει τι είναι καλό και τι κακό.. Μόνο Ο Κύριος γνωρίζει! Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε.”

Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.

Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα, έπεσε κι έσπασε τα πόδια του, μένοντας ανήμπορος.

Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:-“Τι κακό που σε βρήκε! Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές – τον γιο σου – που υποφέρει τώρα από τους πόνους και ίσως υποφέρει για όλη του τη ζωή.”

Ο γέρος απαντούσε πάλι:

-“Ποιος ξέρει … μόνο Ο Θεός γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό!”

Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης. Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένα πόδια, κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.

Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:-“Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου.”

Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:-“Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά. Ακόμη αδελφοί μου δεν το καταλάβατε: Μόνο Ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό μας!!”


Πρέπει λοιπόν να δείχνουμε απόλυτη εμπιστοσύνη Στον Θεό μας, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα! Υπάρχει άραγε περίπτωση αν αφεθούμε όπως ένα μικρό παιδί στο Θέλημά του, να νιώσουμε ποτέ θλίψη, άγχος , στενοχώρια;
[web_site]
iliaxtida.wordpress.com[/web_site]

[Pater_Familias]

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΟΥ

Το θαύμα του ασθενούς που συγκλονίζει...Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου. Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα,
σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο. Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν
το είχε ανάγκη.

-Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει. Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων. Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο. ήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος. Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός. Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει:
-Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις.
-Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.
-Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω…
-Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.
Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ. Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ’ τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ…Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό. Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει:
-Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδατου Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά –σπάνια βέβαια– το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας “Άγιος! Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.
Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά … Δώστε μας και σεις την ευλογία σας. Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μας

[rose]

«Το σημείο-στροφή στη διαδικασία της ωρίμανσής μας, είναι όταν ανακαλύπτουμε τον πυρήνα της δύναμης μέσα μας, που μπορεί να επιζήσει κάθε πόνο.»



«Από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους»
Νίτσε

Η "απότομη στροφή" στην πορεία μας, δε θα σημάνει το τέλος της διαδρομής μας, εκτός αν αρνηθούμε να στρίψουμε.

Όλοι μας θα προτιμούσαμε να ήταν ο δρόμος μας πάντα ευθύς...
Μας έχει γίνει συνήθεια να αγανακτούμε και να οργιζόμαστε με τις "απότομες στροφές". 'Ομως χωρίς "απότομες στροφές" η μαγεία της οδήγησης χάνεται, η οδήγηση γίνεται ανιαρή, δεν εξασκούνται οι δεξιότητες και δεν εξελίσσεται ο οδηγός...πολλές φορές κινδυνεύουμε να κοιμηθούμε κιόλας κατά την διάρκεια της διαδρομής.

Οι στροφές όμως μας διατηρούν σε εγρήγορση.
Οι δυσκολίες της διαδρομής μας οδηγούν σε αφύπνιση.

Η ασταμάτητη ροή και η συνεχής αλλαγή, είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό του κόσμου αυτού (Ηράκλειτος).

Ο πόνος και η δυστυχία αρχίζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος προσπαθεί να αντισταθεί στην αέναη ροή των πραγμάτων της ζωής του, να δεθεί σε σταθερές, όπως πρόσωπα, ιδέες, υλικά αποκτήματα κλπ που δεν δημιουργούν τίποτε άλλο από την ψευδαίσθηση της μονιμότητας και της ασφάλειας. Αυτή η προσκόλληση στην ιδέα της σταθερής και μόνιμης ύπαρξης, οδηγεί τελικά στην απογοήτευση και τη δυστυχία.

Η δύναμη της αδράνειας μας και η αντίσταση στην αλλαγή που έχουμε, είναι τελικά οι αιτίες που μας κάνουν να υποφέρουμε.
Τα χτυπήματα της ζωής που έχουμε, πολλές φορές απανωτά, έρχονται για να μας προσφέρουν ένα ισχυρό κίνητρο για να αλλάξουμε επιτέλους...
Ζούμε σε έναν κόσμο, που αργά ή γρήγορα ότι και αν νομίζουμε πως έχουμε καταφέρει στην ζωή μας, θα βιώσουμε έντονα τον πόνο της απώλειας.
Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου άνθρωποι και υλικά αγαθά μας παρέχονται δανεικά, για όσο διάστημα χρησιμεύουν στην εξέλιξή μας..
Όσοι από μας αισθάνονται ικανοποιημένοι, που ζουν στην πραγματική ή φανταστική επάρκειά τους, θα έλθει κάποτε η στιγμή της οδυνηρής διάψευσης των ελπίδων τους, που θα είναι ταυτόχρονα και η καλύτερη ευκαιρία για την έναρξη της εργασίας με τον εαυτό τους.

Γιατί να αλλάξουμε όταν οι συνθήκες διαβίωσής μας, μας βολεύουν; Γρήγορα θα ξεβολευτούμε και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι΄ αυτό.
Γιατί να αλλάξουμε όταν πείθουμε τον εαυτό μας ότι πάντοτε φταίνε οι άλλοι και εμείς είμαστε απλώς ένα αθώο θύμα των περιστάσεων;
Κάποτε θα αηδιάσουμε από τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας, θα πάψουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους και θα στραφούμε στην μόνη αληθινή λύση, που είναι η εσωτερική μας αλλαγή.

Θα χρειαστεί να βγούμε ίσως έξω από το δρόμο χίλιες φορές, μέχρι να μάθουμε να στρίβουμε με άνεση σε κάθε απότομη στροφή που θα βρεθεί στο δρόμο μας για να μας δοκιμάσει.

Θα υποφέρουμε χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί. Θα θέλουμε να αλλάξουμε τους άλλους, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι στην ουσία ο υπεύθυνος της μιζέριας μας είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι μόνοι τελικά που οφείλουμε να αλλάξουμε. Αυτή είναι η στιγμή της ωρίμανσης, η αληθινή έξοδος από την παιδική μας ηλικία.

Στην πρώτη απότομη στροφή που θα βρεθεί μπροστά μας, αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι, θα βγούμε από το δρόμο. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να βρίζουμε εκείνον που κατασκεύασε το δρόμο, να βλαστημάμε για την ελλιπή σήμανση ή να κλωτσάμε το αμάξι μας γιατί δεν μας κράτησε. Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι.

Δεν είμασταν προετοιμασμένοι για να στρίψουμε. Ακούσαμε τους γύρω μας και πιστέψαμε ότι όλη η διαδρομή θα είναι ευθεία.

Η απότομη στροφή μπορεί να είναι μια αποτυχία, μια ασθένεια, μια απώλεια, μια οικονομική κρίση....

Οι συνθήκες στη ζωή πολλές φορές μας δυσκολεύουν υπερβολικά. Τα εμπόδια αυξάνονται, η λύση δε φαίνεται πουθενά και η κατάσταση θυμίζει κόλαση.
Πρέπει όμως να περάσουμε μέσα από αυτή την κόλαση.
Δεν είναι εύκολο λέτε;
Είναι καλό να γνωρίζουμε λοιπόν, ότι έχουμε μονάχα δύο επιλογές.

Η παραμένουμε μέσα στην κόλαση ή συνεχίζουμε να προχωράμε με την ελπίδα ότι κάποτε θα βγούμε από αυτήν.

Πρέπει να συνεχίσουμε να προχωράμε!

Να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας και να προχωράμε. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από την κόλαση είναι περνώντας από μέσα της.
Αν σταματήσουμε θα κολλήσουμε για πάντα εκεί.

Η στροφή αυτή που χάθηκε δεν βρέθηκε τυχαία μπροστά μας.

Υπάρχει κοντά μας μια ζωοποιός παρουσία ο Κύριος μας και Θεός μας, που προσπαθεί να μας βοηθήσει αλλά εμείς ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε για Αυτόν.

Εκείνος δεν νοιάζεται μόνο γι’ αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε, αλλά γι’ αυτό που θέλουμε πραγματικά. Δεν απαντάει στις επιθυμίες του νου μας, αλλά στις βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς μας.

Μπορούμε να συνεχίζουμε να κοιτάμε το χαλασμένο αμάξι, αφήνοντας την ψυχολογική κούραση να μας καταβάλει ή να αφήσσουμε την παρουσία Του να πλημμυρίσει το είναι μας και ανακτώντας τις δυνάμεις μας να συνεχίσουμε προς τον τελικό προορισμό μας;

Η επόμενη απότομη στροφή θα μας βρει πιο έμπειρους, πιο δυνατούς και πιο επιδέξιους. Εκεί μπορεί να συναντήσουμε άλλους συνοδοιπόρους έξω απ’ το δρόμο και να τους προσφέρουμε μια «χείρα βοήθειας».

Η απότομη αυτή στροφή που βρέθηκε στο δρόμο μας θα μας φέρει τελικά, αν βρούμε το κουράγιο να την ακολουθήσουμε, πολύ πλησιέστερα στον αληθινό μας εαυτό, και στον τελικό προορισμό μας που είναι η ένωσή μας με Τον Κύριο μας και Θεό μας..

Για όλους τους αγαπημένους μου συνοδοιπόρους......

[rose]

Ο δρόμος του Σταυρού.



Για να ζήσεις μια ένθερμη χριστιανική ζωή δεν απαιτούνται μεγάλες νοητικές ικανότητες.
Ο Χριστός δεν χρειάζεται τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη για να κηρύξει το Λόγο Του.
Όμως στον σημερινό κόσμο - γεμάτος όπως είναι με αντι-χριστιανικές αντιλήψεις και ποτισμένος με διαστροφή και αίρεση - πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε σοβαρή μελέτη και προσευχή ώστε να μπορέσεις να ξεδιαλύνεις την αλήθεια από όλα τα ψέματα που σπάρθηκαν όλους αυτούς τους αιώνες της ανυπάκοης αυτο-επιτρεπτικότητας.

Αν λοιπόν κάποιος ισχυρίζεται ότι το να είσαι Χριστιανός στις μέρες μας είναι κάτι "εύκολο" έχει αποτύχει με θλιβερό τρόπο να κατανοήσει ένα βασικό σημείο σχετικά με τον χριστιανισμό: ο κόσμος μισεί τον αληθινό χριστιανισμό διότι ο Χριστός βάζει περιορισμούς στις κοσμικές αυτο-απολαύσεις.

"Το κήρυγμα της αλήθειας του Θεού μας είπε, ότι όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν δίκαια εν Χριστώ θα υποστούν καταδίωξη.
Εάν είπε αλήθεια και όχι ψέμματα, η μόνη εξαίρεση σε αυτή τη γενική τοποθέτηση είναι, νομίζω, το πρόσωπο που είτε αμελεί ή δεν γνωρίζει πως να ζήσει, ισορροπημένα, δίκαια και σωστά σε αυτό τον κόσμο. Μακάρι να μην συναριθμηθείς με αυτούς που το σπίτι τους είναι ειρηνικό, ήσυχο και ελεύθερο από έγνοιες, με αυτούς τους οποίους δεν επισκέφθηκε η αυστηρή παιδεία του Κυρίου, με αυτούς που περνούν τις μέρες τους με ευημερία, και που εν ριπή οφθαλμού θα πάνε κάτω στην κόλαση".
Από ένα γράμμα του ιερέα Saint Raymond ((Office of Readings, January 7: Raymond of Penyafort, Priest).


Αλλά χρειάζεσαι στ' αλήθεια ένα ψυχολόγο για να σου διδάξει πως να ζεις μια χριστιανική πνευματική ζωή;
Η αλήθεια είναι πως δεν τον χρειάζεσαι. Και ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού και η Αγία Τερέζα της Avila είχαν ανεξήγητη ψυχολογική ενορατικότητα σχετικά με τις διεργασίες του νου και της καρδιάς, και όμως κανείς από τους δύο δεν είχε ακαδημαϊκή εκπαίδευση στην ψυχολογία - η ψυχολογία ως επιστήμη δεν υπήρχε καν στον καιρό τους. Αυτό μας αποκαλύπτει ότι η γνήσια μυστική πνευματικότητα τελικά οδηγεί σε ακριβή ψυχολογική ενόραση. Μας δείχνει επίσης ότι εκείνοι που γράφουν για την πνευματικότητα ενώ παρανοούν την ψυχολογία - εννοώντας ότι υποστηρίζει την επιθυμία για ευτυχία και αυτο-πραγμάτωση - δεν κατανοούν στ' αλήθεια τον μυστικισμό.

Σε αυτόν που προσεύχεται ταπεινά και ειλικρινά και καλόπιστα θα του δοθεί αυτό που χρειάζεται. Παρά το ότι ένας καλός ψυχολόγος μπορεί να σε βοηθήσει να δεις τα τυφλά σου σημεία και να σε βοηθήσει να ερμηνεύσεις τα όνειρά σου, υπάρχουν και πολλά που μπορείς να κάνεις από μόνος σου.

"Αν κάποιος από σας υστερεί σε σοφία, ας τη ζητήσει από το Θεό, κι αυτός θα του τη δώσει. Γιατί ο Θεός δίνει σε όλους με απλοχεριά και χωρίς να περιφρονεί κανέναν. Ό,τι όμως ζητάτε να το ζητάτε με πίστη και να μην έχετε αμφιβολίες. Γιατί όποιος αμφιβάλλει μοιάζει με το κύμα της θάλασσας, που το παρασέρνει ο άνεμος και το πηγαίνει εδώ και εκεί. Να μην ελπίζει ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο ένας τέτοιος άνθρωπος, δίγνωμος και άστατος σε όλες του τις ενέργειες."
Ιακ. 1: 5-8

Αλλά τι σημαίνει το να ζητάς ενώ αμφιβάλλεις για τον σύγρονο άνθρωπο;

Λοιπόν, φαντάσου ότι ενώ έχεις επιλέξει να ζήσεις μια αφοσιωμένη, πνευματική ζωή βαδίζεις σε ένα μονοπάτι που οδηγεί έξω από την πόλη κατευθείαν στη σταύρωσή σου. Πρέπει να βαδίσεις προς τα έξω γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα γυρίσεις πίσω. Αν γυρίσεις πίσω, δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά κόλαση.

Και αν αρχίσεις να αμφιβάλλεις και να διστάζεις και ψάχνεις παρηγοριά στον κόσμο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, είναι βέβαιο ότι ο σταυρός δεν θα έλθει να σε πάρει - αλλά ο ίδιος ο διάβολος γρήγορα θα φανερωθεί, φορώντας ένα όμορφο σμόκιν, ανοίγοντας την πόρτα της λιμουζίνας του μόνο για σένα.

Τι μπορείς να κάνεις;

1) Απαρνήσου τον εαυτό σου. Κάνε αυτό που ο Χριστός είπε σε όλους μας να κάνουμε. Σταμάτα να ψάχνεις για την δική σου ευχαρίστηση και την δική σου ταυτότητα και ακολούθησε τις θεραπευτικές τακτικές της αποχής από άμυνες και της Αγάπης.

2) Μάθε να προσεύχεσαι. Καθώς πετάς μακριά σου τους κοσμικούς περισπασμούς, γύρνα στην προσευχή και αληθινή στήριξη. Αλλά κατάλαβε ότι μέχρι να μάθεις να εγκαταλείπεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά, να απαρνείσαι τις επιθυμίες σου, και να ακολουθείς τον κανόνα της λεκτικής και νοερής προσευχής, οι απαντήσεις στις προσευχές το πιθανότερο θα είναι φαντασιώσεις εκπλήρωσης των επιθυμιών σου και όχι του θελήματος του Θεού. Δεν πρέπει να κάνεις προσευχή πρόχειρα και επιφανειακά, αλλιώς η υποσυνείδητη ψυχολογία σου θα σε οδηγήσει σε πλάνη.

3) Διάβαζε. Διάβαζε και μελέτα σαν να εξαρτάται η ζωή σου απ' αυτό, διότι πράγματι έτσι είναι. Καθώς μαθαίνεις να προσεύχεσαι, άρχισε να διαβάζεις το βιβλίο "Μίμηση του Χριστού". Διάβασέ το ολόκληρο μια φορά, αλλά μετά άνοιγέ το τυχαία και διάβαζε τα αποσπάσματα που σου τυχαίνουν σε βάθος, σαν ένα είδος καθημερινής καθοδήγησης, ενώ παράλληλα διαβάζεις τα άλλα βιβλία.

4) Κατάλαβε. Κατάλαβε την αγάπη. Κατάλαβε ότι ο μυστικός χριστιανισμός δεν αφορά στη γνώση για τη γνώση. Δεν είναι θέμα μεγάλης νοητικής ικανότητας. Δεν είναι θέμα ανταλλαγής επιχειρημάτων στο διάλογο με τους άλλους. Δεν είναι θέμα του να εκδηλώσεις την αγιότητά σου για να την δουν οι άλλοι και να θαυμάσουν. Δεν είναι θέμα οράσεων και εκστάσεων. Είναι απλά θέμα κένωσης του εαυτού και αγνής αγάπης.
Για να άγκαλιάσει μια ψυχή με την αγάπη Του, ο Θεός δεν κοιτά το μεγαλείο της, αλλά το μεγαλείο της ταπείνωσής της.
Αγ. Ιωάννης του Σταυρού. The Sayings of Light and Love, no. 103.

5) Δες λοιπόν τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα. Βάλε τον εαυτό σου στην υπηρεσία όλων. Δώσε όλα όσα έχεις και γίνε ένα ζωντανό παράδειγμα αυτής της Θείας Χάρης και Δόξας που με τόση λαχτάρα επιθυμείς. Νιώσε τον πόνο και την θλίψη όλης της αμαρτίας που υπάρχει στον κόσμο γύρω σου, αλλά μην ασχολείσαι με ότι κάνουν οι άλλοι - αντί γι' αυτό εστίασε στο δικό σου πόθο για ταπεινή αγνότητα της καρδιάς. Διότι όπως η αμαρτία είναι η τιμωρία για την αμαρτία, η αγάπη είναι η ανταμοιβή για την αγάπη.

Πάνω από όλες τις Χάρες και όλα τα δώρα του Αγίου Πνεύματος που ο Χριστός δωρίζει στους φίλους του, είναι η Χάρη της υπέρβασης του εαυτού, και η θεληματική αποδοχή για την Αγάπη του Χριστού όλης της οδύνης, των τραυμάτων, της ταλαιπωρίας και της περιφρόνησης, διότι σε όλα τα άλλα δώρα του Θεού δεν μπορούμε να δοξαστούμε, βλέποντας ότι δεν προέρχονται από εμάς αλλά από το Θεό, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου " τι έχεις που να μην το έλαβες (από τον Θεό);
Αφού λοιπόν το έλαβες από Αυτόν γιατί καυχάσαι σαν να μην το έχεις λάβει"; Αλλά στο σταυρό των δοκιμασιών και των θλίψεων μπορούμε να δοξασθούμε, διότι όπως λέει πάλι ο Απόστολος " Δεν θα καυχηθώ παρά μόνο στο Σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού". The Little Flowers of St. Francis of Assisi Chapter VII

Κατάλαβε λοιπόν ότι τίποτε από όλα αυτά δεν έρχεται εύκολα. Αν προσεύχεσαι λέγοντας, "Κύριε, αύξησε την πίστη μου", μην περιμένεις να σε χρίσει μαγικά ο Θεός με μια μεγάλη δόση πίστης. Αντι γι' αυτό θα βλέπεις θλίψεις επί θλίψεων να συσωρεύονται πάνω στο κεφάλι σου, και καθώς θα τις αντιμετωπίζεις χαριτωμένα με την καρτερικότητα της αγάπης, θα βγεις μέσα από τη μάχη και θα δεις ότι μέσα από τον αγώνα η πίστη σου έχει, πράγματι, αυξηθεί.

Είναι τόσο απλό αλλά και τόσο απαιτητικό. Να γιατί θα δεις τόσο πολλούς "Χριστιανούς" να σε χαιρετούν, κουνώντας το χέρι ευτυχισμένα, ενώ οδηγούν τα ακριβά τους αυτοκίνητα.

[rose]

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.



Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο :
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα :
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :

Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το
σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.

[Voreios]

Μια γυναίκα κάποτε επανέλαβε ένα κουτσομπολιό για κάποια γειτόνισσα της.
Σε λίγες μέρες το ήξερε όλη η κοινωνία της περιοχής, κι η «περί ης ο λόγος» πόνεσε και προσεβλήθη.

Λίγο αργότερα η γυναίκα εκείνη έμαθε ότι η φήμη αυτή ήταν ψεύτικη. Στενοχωρήθηκε πολύ και πήγε σε ένα πνευματικό να την καθοδηγήσει για το πως θα μπορούσε να αποκαταστήσει το κακό που έκανε.
-Κατέβα στην αγορά,αγόρασε ένα κοτόπουλο και σφάξε το της είπε εκείνος.Μετά βγες στο δρόμο, μάδα τα φτερά του και πέτα τα ένα ένα καθώς θα προχωράς.
Αν και η συμβουλή έκανε εντύπωση στη γυναίκα, εν τούτοις την ακολούθησε κατά γράμμα.
Την άλλη μέρα ο πνευματικός της είπε:
-Τώρα πήγαινε να μαζέψεις όλα τα φτερά που σκόρπισες χθες και να μου τα φέρεις.
Η γυναίκα πήγε από τον ίδιο δρόμο αλλά, προς μεγάλη της απελπισία, ο αέρας είχε σκορπίσει τα φτερά πολύ μακριά. Αφού έψαξε για πολλές ώρες, γύρισε με τρία μόνο φτερά στο χέρι.
-Βλέπεις τώρα είπε ο πνευματικός, είναι εύκολο να πετάξεις τα φτερά στο δρόμο, αλλά αδύνατο να τα ξαναμαζέψεις. Το ίδιο συμβαίνει και με το κουτσομπολιό.
Δεν θέλει πολύ προσπάθεια για να σκορπίσεις τη φήμη, αλλά μιας και το κάνεις, ποτέ δεν μπορείς να διορθώσεις απόλυτα το κακό!!!!