ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[rose]

"Ταπεινώσου και θα δεις πώς όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση".




Σήμερα υπάρχουν λίγοι μόνο γέροντες πού γνωρίζουν τήν αγάπη του Κυρίου για μας καί γνωρίζουν τον αγώνα εναντίον των εχθρών και ότι οι εχθροί κατατροπώνονται μόνο με τήν κατά Χριστόν ταπείνωση.

Τόσο αγαπά ο Κύριος τον άνθρωπο, που του δίνει πλούσια τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Μέχρις ότου, όμως, μάθει η ψυχή να διατηρεί τη χάρη, θα βασανίζεται για πολύ.

Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα: Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου, το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται, λοιπόν, περισσότερο; Δεν πρέπει, όμως, να σκεφτόμαστε έτσι. Παρότι μας συγχωρούνται οι αμαρτίες, εν τούτοις πρέπει να τις θυμόμαστε σε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι΄ αυτές, για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς. Εγώ δεν το γνώριζα αυτό και έπαυσα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες. Και απορούσα, τι συμβαίνει με μένα. Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του‡ τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί; Αλλά ο Κύριος με σπλαγχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινώνομαι: «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Με τον τρόπο αυτό νικώνται οι εχθροί. Όταν, όμως, ο νους μου λησμονεί το πυρ του άδη, τότε οι λογισμοί αποκτούν και πάλι δύναμη.

Όποιος έχασε τη χάρη, όπως εγώ, αυτός ας πολεμά με γενναιότητα τους δαίμονες. Γνώριζε πώς εσύ ο ίδιος είσαι ο ένοχος: έπεσες στην υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία. Όμως, ο πολυέλεος Κύριος σε αφήνεις να μάθεις τι σημαίνει να ζεις με το Άγιο Πνεύμα και τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε πόλεμο με τους δαίμονες. Έτσι, η ψυχή βλέπει εκ πείρας πόσο ολέθρια είναι η υπερηφάνεια και αποφεύγει τη ματαιοδοξία και τους ανθρώπινους επαίνους και διώχνει τους υπερήφανους λογισμούς. Τότε η ψυχή αρχίζει να γίνεται καλά και μαθαίνει να διατηρεί τη χάρη.

Πώς θα καταλάβεις αν η ψυχή είναι υγιής ή άρρωστη; Η άρρωστη ψυχή είναι υπεροπτική, ενώ η υγιής ψυχή αγαπά την ταπείνωση, όπως τη δίδαξε το Άγιο Πνεύμα, και όσο δεν γνωρίζει ακόμη αυτή τη Θεία ταπείνωση πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της χειρότερο απ΄ όλους.

«Εσύ, Κύριε, μου δείχνεις τη δόξα Σου, γιατί αγαπάς το πλάσμα σου. Σε μένα, όμως, δώσε δάκρυα κατανύξεως και τη δύναμη να Σε ευχαριστώ. Σε Σένα βέβαια αρμόζει δόξα στον ουρανό και στη γη, σε μένα, όμως, ταιριάζουν δάκρυα για τις αμαρτίες μου»

Ο Κύριος με λυπήθηκε πολύ και μου έδωσε να καταλάβω ότι πρέπει να κλαίω σε όλη μου τη ζωή. Αυτή είναι η οδός του Κυρίου. Και τα γράφω αυτά τώρα από πόνο για τους ανθρώπους, πού, όπως κι εγώ, είναι υπερήφανοι και γι΄ αυτό πάσχουν. Τα γράφω, για να μάθουν την ταπείνωση και να βρουν ανάπαυση εν τω Θεώ ..

* * *

Είναι μεγάλο αγαθό να μάθει κάποιος την κατά Χριστόν ταπείνωση. Με αυτή γίνεται εύκολη και ευχάριστη η ζωή και όλα γίνονται αγαπητά στην καρδιά. Μόνο στους ταπεινούς εμφανίζεται ο Κύριος εν Πνεύματι Αγίω και αν δεν ταπεινωθούμε, δεν θα δούμε τον Θεό. Η ταπείνωση είναι το φως, μέσα στο οποίο μπορούμε να δούμε τον Θεό-Φως, όπως ψάλλεται: «Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως».

Ο Κύριος με δίδαξε να κρατώ το νου μου στον άδη, και να μην απελπίζομαι. Με τον τρόπο αυτόν ταπεινώνεται η ψυχή μου, αλλ΄ αυτό δεν είναι ακόμη η αληθινή κατά Χριστόν ταπείνωση, που είναι απερίγραπτη.

Ω, προσευχηθείτε για μένα όλοι οι Άγιοι, για να μάθει η ψυχή μου την ταπείνωση του Χριστού. Τη διψά η ψυχή μου, αλλά δεν κατορθώνω να την αποκτήσω και την ζητώ με δάκρυα, σαν το παιδί που ζητά τη μητέρα του, όταν τη χάσει.

«Πού είσαι, Κύριέ μου; Κρύφτηκες από την ψυχή μου και Σε ζητώ με δάκρυα».

* * *

Πρέπει να υπομείνεις πολλούς κόπους και να χύσης πολλά δάκρυα, για να διατηρήσεις το πνεύμα ταπεινωμένο κατά Χριστόν. Χωρίς αυτό σβήνει το φως της ζωής στην ψυχή και αυτή πεθαίνει.

Μπορείς σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποξηράνεις το σώμα με τη νηστεία. Να ταπεινώσεις όμως την ψυχή έτσι, που να μένει συνεχώς ταπεινή, αυτό ούτε εύκολο είναι ούτε σύντομα έρχεται. Η οσία Μαρία η Αιγύπτια πάλευε δεκαεπτά χρόνια με τα πάθη, σαν με άγρια θηρία, και μόνο τότε βρήκε ανάπαυση. Και όμως το σώμα της μαράθηκε σε λίγο χρόνο, γιατί στην έρημο δεν υπάρχει πολλή τροφή.

* * *

Ποθεί η ψυχή μου να δει τον Κύριο και διψά γι΄ Αυτόν με ταπείνωση, γιατί είναι ανάξια για τέτοιο μεγάλο αγαθό.

* * *

Η υπερηφάνεια εμποδίζει την ψυχή να μπει στο δρόμο της πίστεως. Στον άπιστο δίνω αυτή τη συμβουλή. Ας πει: «Κύριε, αν υπάρχεις, φώτισέ με και θα Σε υπηρετήσω με όλη την καρδιά μου και με όλη τήν ψυχή μου». Και ο Κύριος οπωσδήποτε θα φωτίσει μια τέτοια ταπεινή σκέψη και προθυμία για την υπηρεσία του Θεού. Δεν πρέπει, όμως, να λέει: «Αν υπάρχεις, τότε παίδεψέ με», γιατί αν έρθει η τιμωρία, είναι δυνατό να μη βρεις τη δύναμη να ευχαριστήσεις τον Θεό και να μετανοήσεις.

Για να σωθείς, είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Γιατί τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση, γιατί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέει: «Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;» Αντίθετα, η ταπεινή ψυχή είναι γεμάτη αγάπη και δεν επιδιώκει πρωτεία, αλλά επιθυμεί για όλους το καλό και είναι ευχαριστημένη με όλα.

* * *

Ο κενόδοξος ή φοβάται τους δαίμονες ή γίνεται όμοιος με αυτούς. Δεν πρέπει, όμως, να φοβόμαστε τους δαίμονες, αλλά πρέπει να φοβόμαστε την κενοδοξία και την υπερηφάνεια, γιατί προκαλούν την απώλεια της χάριτος.

Ο Κύριος μας αγαπά πολύ. Και, όμως, εμείς πέφτομε σε αμαρτίες, γιατί δεν έχουμε ταπείνωση. Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση, πρέπει να νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύμα του Χριστού. Οι Άγιοι είχαν ισχυρό πόλεμο με τους δαίμονες και νίκησαν με την ταπείνωση, την προσευχή και τη νηστεία.

Όποιος ταπείνωσε τον εαυτό του, αυτός νίκησε τους εχθρούς.

* * *

Τι πρέπει να κάνει κάποιος, για να έχει ειρήνη στην ψυχή και το σώμα;

Πρέπει ν΄ αγαπά όλους τους ανθρώπους, όπως τον εαυτό του, και να είναι κάθε ώρα έτοιμος για το θάνατο. Όταν η ψυχή θυμάται το θάνατο, ταπεινώνεται και παραδίνεται ολόκληρη στο θέλημα του Θεού και επιθυμεί να έχει ειρήνη με όλους και να τους αγαπά όλους.

Όταν έρθει στην ψυχή η ειρήνη του Χριστού, τότε είναι ευχαριστημένη να κάθεται, όπως ο Ιώβ, στην κοπριά και χαίρεται που βλέπει τους άλλους δοξασμένους και η ίδια είναι η πιο ασήμαντη από όλους. Το μυστήριο της κατά Χριστόν ταπεινώσεως είναι μεγάλο και άρρητο. Η ψυχή που αγαπά, επιθυμεί για κάθε άνθρωπο περισσότερα αγαθά παρά για τον εαυτό της, και χαίρεται να βλέπει τους άλλους να είναι πιο ευτυχισμένοι από την ίδια και θλίβεται, όταν τους βλέπει να βασανίζονται.

* * *

Ο Κύριος αγαπά τους ανθρώπους. Εν τούτοις παραχωρεί τις θλίψεις, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αδυναμία τους και να ταπεινωθούν και με την ταπείνωση να λάβουν το Άγιο Πνεύμα. Με το Άγιο Πνεύμα όλα γίνονται ωραία, χαρούμενα, υπέροχα.

Λες: Με βρήκαν πολλές συμφορές. Εγώ, όμως, θα σου πω -μάλλον ο Κύριος ο Ίδιος λέει: Ταπεινώσου και θα δεις πώς όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση, έτσι πού συ ο ίδιος έκπληκτος θα λες: Γιατί λοιπόν πριν βασανιζόμουν και στενοχωριόμουν τόσο; Τώρα, όμως, χαίρεσαι, γιατί έχεις ταπεινωθεί και ήρθε η χάρη του Θεού. Τώρα, και αν ακόμη μείνεις μόνο εσύ φτωχός στον κόσμο, δεν θα σε εγκαταλείψει η χαρά, γιατί δέχθηκες στην ψυχή σου τήν ειρήνη εκείνη, για τήν οποία λέει ο Κύριος: «Ειρήνην τήν Εμήν δίδωμι υμίν». Έτσι δίνει ο Κύριος σε κάθε ταπεινή ψυχή τήν ειρήνη Του, που ξεπερνά τον ανθρώπινο νου.

* * *

Ο Κύριος δεν εμφανίζεται στην υπερήφανη ψυχή. Η υπερήφανη ψυχή, ακόμη και αν μελετήσει όλα τα βιβλία, ποτέ δεν θα γνωρίσει τον Κύριο, γιατί με τήν υπεροψία της δεν αφήνει μέσα της χώρο για τη χάρη του Αγίου Πνεύματος -και ο Κύριος γνωρίζεται μόνο με το Άγιο Πνεύμα.

* * *

Αν ήμασταν ταπεινοί, ο Κύριος από αγάπη θα μας αποκάλυπτε όλα τα μυστήρια. Αλλά η συμφορά μας είναι πώς δεν είμαστε ταπεινοί, υπερηφανευόμαστε και είμαστε ματαιόδοξοι για κάθε τι ασήμαντο κι έτσι βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

* * *

Είναι αξιολύπητοι οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Θεό, και πονώ γι΄ αυτούς. Υπερηφανεύονται, γιατί πετούν‡ αλλά τί το αξιοθαύμαστο; Και τα πουλιά πετούν, και δοξάζουν τον Θεό. Καί, όμως, ο άνθρωπος, το κτίσμα του Θεού, εγκαταλείπει τον Κτίστη. Αλλά σκέψου, πώς θα σταθείς στην Φοβερή Κρίση του Θεού; Πού θα πορευθείς ή πού θα κρυφτείς από το Πρόσωπο του Θεού;

* * *

Υπάρχουν πολλά είδη ταπεινώσεως.
Ο ένας είναι υπάκουος και μέμφεται για όλα τον εαυτό του, και αυτό είναι ταπείνωση.
Ο άλλος μετανοεί για τις αμαρτίες του και θεωρεί τον εαυτό του βδέλυγμα ενώπιον του Κυρίου, και αυτό είναι ταπείνωση.
Άλλη ταπείνωση, όμως, έχει εκείνος που γνώρισε τον Κύριο με το Πνεύμα το Άγιο‡ εκείνος έχει άλλη γνώση και άλλη γεύση.

Όταν η ψυχή δει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο, πόσο πράος και ταπεινός είναι, τότε ταπεινώνεται και η ίδια τελείως.
Και η ταπείνωση αυτή είναι εντελώς ιδιαίτερη‡ κανένας δεν μπορεί να την περιγράψει, και γνωρίζεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω.
Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν εν Πνεύματι Αγίω ποιος είναι ο Κύριός μας, τότε όλοι θα άλλαζαν: οι πλούσιοι θα εγκατέλειπαν τα πλούτη τους, οι επιστήμονες τις επιστήμες τους, οι κυβερνήτες τη δόξα και την εξουσία τους και θα γινόταν όλοι ταπεινοί, θα ζούσαν με μεγάλη ειρήνη και αγάπη και θα βασίλευε μεγάλη χαρά στη γη.

Κύριε , δώσε να γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης πόσο μας αγαπάς και ποια θαυμαστή ζωή χαρίζεις σε όσους πιστεύουν σε Σένα.


Από το βιβλίο "Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", Αρχιμ.Σωφρόνιου (Σαχάρωφ), σ.370-384

[rose]

"Άν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν.
Αν ετήρησαν το λόγο μου, και το δικό σας λόγο θα σεβαστούν και θα τηρήσουν…
Επειδή δεν είστε ένα κομμάτι από τον αμαρτωλό κόσμο, θα σας μισήσει ο κόσμος ο αμαρτωλός".


Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος.

O Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα, και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες.
Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς, εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, καταφρονήσεις δέχτηκε στο κεφάλι του ένα στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής.
Αλλά και στους Μαθητές του λίγο πρίν από το σταυρικό του θάνατο είπε: Άν καταδίωξαν εμένα, και σας θα κυνηγήσουν.
Άν ετήρησαν το λόγο μου, και το δικό σας λόγο θα σεβαστούν και θα τηρήσουν…
Επειδή δεν είστε ένα κομμάτι από τον αμαρτωλό κόσμο, θα σας μισήσει ο κόσμος ο αμαρτωλός.

Στον κόσμο μέσα θα δοκιμάσετε θλίψη, αλλά μην απελπίζεστε η θλίψη θα μεταβληθεί σε χαρά και αυτή τη χαρά κανείς δεν θα μπορεί να σας την αφαιρέσει, γιατί θα είναι διαρκής, παντοτινή.

Λοιπόν μη λυπηθείτε. Μάλλον να χαρείτε, διότι με το που σας καταφρόνησαν οι άνθρωποι που ευεργετήσατε, περισσότερο σας τίμησαν.
Σας ανέδειξαν συναθλητή και συναγωνιστή όλων εκείνων των μεγάλων και επιφανών ανδρών, που έπαθαν για την αγάπη, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την καλοκαγαθία και που ο Κύριος τους εμακάρισε λέγοντας: Μακάριοι θα είστε, όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι και σας ονειδίσουν και σας καταδιώξουν.
Να χαίρεστε τότε, γιατί ο μισθός που θα πάρετε στους ουρανούς θα είναι μεγάλος.

Ο Κύριος, σαν ήταν κρεμασμένος επάνω στο Σταυρό, προσευχόταν για τους σταυρωτές του κι έλεγε: «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσοι»,
που θα πει «Πατέρα, συγχώρεσε τους, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν». Όπως ο Κύριος, έτσι και οι περισσότεροι Άγιοι και μεγάλοι σοφοί και σπουδαίοι άνθρωποι, προσεύχονταν για τους εχθρούς, για κείνους που τους μισήσαν και τους αδικούσαν.
Αυτούς να μιμηθούμε κι εμείς, για να έχουμε μεγάλο μισθό στους ουρανούς.

πηγή: Διδαχές πατρικές και Θαυμαστά γεγονότα του Γέροντος ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980), εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

[rose]

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου).



«Χριστέ τό φῶς τό ἀληθινόν τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου,
ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψόμεθα φῶς τό ἀπρόσιτον».

[rose]

Η Θεία Χάρη και η Πλάνη.




Απόσπασμα από ομιλία π. Αθανασίου (Μ. Λεμεσού) που έγινε στον Ι. Ν. Αποστόλου Βαρνάβα στις 24/4/96.

Ένας από τους Αγίους της εκκλησίας μας ο Άγιος Σεραφείμ ο Ρώσος είπε ότι ο Σκοπός της Χριστιανικής Ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό είναι με δυο λόγια με μια φράση πράγματι, ο σκοπός της εκκλησίας, ο σκοπός των ανθρώπων που αγωνίζονται στην εκκλησία και ακόμη και ο σκοπός όλων όσων έκανε ο Χριστός. Διότι αν ο Χριστός δεν έφερνε από τον Πατέρα του το Πνεύμα το Άγιο στον κόσμο, τότε εμείς θα είμαστε μεν ένα καλό σώμα, αλλά νεκρό.

Το Άγιο Πνεύμα είναι που ζωοποιεί εμάς. Το μυστήριο του Αγίου Πνεύματος σε εμάς έρχετε με το Μυστήριο του Χρίσματος.
Δηλαδή μόλις βαπτίσουμε ένα άνθρωπο εις το όνομα της Αγίας Τριάδος και ενδυθεί τον Χριστό πάνω του και γίνει μέλος της εκκλησίας, τότε αμέσως μετά το βάπτισμα τον χρίομε με το Άγιο Μύρο το οποίο δίδεται από τον επίσκοπο εις όλη την εκκλησία και αυτή η Χρίση με το Άγιο Μύρο και η ευχή του βαπτίσματος είναι η ώρα κατά την οποία έρχεται το Πνεύμα το Άγιο μέσα εις τον άνθρωπο αυτό, και του δίνει τη δύναμη να ενεργοποιήσει όλα όσα έλαβε εις το Άγιο Βάπτισμα. Πολλές φορές διερωτόμαστε τι είναι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος;

Η Χάρις είναι όπως σας είπα και προηγουμένως μια ενέργεια η οποία δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι κάτι που παράγεται από εμάς. είναι μια ενέργεια η οποία
έρχεται από το Θεό. Και όταν έλθει στον άνθρωπο αυτή η ενέργεια τότε ο ‘άνθρωπος καταλαβαίνει ότι αυτό το πράγμα που έχει δεν είναι δικό του, ότι είναι από το Θεό.Διότι η Χάρις δεν ενεργεί ποτέ αόριστα στον άνθρωπο, δεν είναι σκοτεινό πράγμα δεν είναι αόριστο δεν είναι απόκρυφο. Είναι φανερά τα έργα του Θεού. Και όταν έλθει η χάρις στην ψυχή του ανθρώπου, ο άνθρωπος αισθάνεται ότι αυτό που είχει μεσα του είναι μια ενέργεια του Θεού. Είναι πολύ λεπτό σημείο αυτό και ίσως είναι το σημείο που πλανέθηκαν πολλοί άνθρωποι. Διότι υπάρχουν πολλές ενέργειες γύρω μας. Και πολλά πράγματα όταν δεν συμβουλευόμαστε πνευματικούς ανθρώπους που έχουν εμπειρία της Χάριτος πολλά πράγματα τα συγχέουμε. Και ακούει κανείς καμιά φορά διαστροφές πνευματικές ακόμη και σε ανθρώπους εκκλησιαστικούς.

Βλέπει κανείς ανθρώπους που προσεύχονται, (που νομίζουν ότι προσεύχονται), και αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται διάφορες ενέργειες ή μπαίνουν σε διάφορους «πνευματικούς χώρους» ειρήνης χαράς, ησυχίας, πραότητας κτλ και νομίζουν ότι αυτό το πράγμα είναι ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ότι είναι Χάρις. Όμως ένας πνευματικός άνθρωπος με την εμπειρία της χάριτος καταλάβει ότι όχι μόνο δεν είναι χάρις αλλά είναι και φοβερή πλάνη.
Ξέρουμε από την πείρα των Αγίων, από τα έργα των Αγίων και από την ζώσα παράδοση της εκκλησίας ότι η πλάνη μοιάζει πολύ με τη Χάρη.
Μιμείται τα έργα της Χάριτος όπως λένε οι Πατέρες.

Δηλαδή όπως ενεργεί η Χάρις του Θεού κατά πολύ παρόμοιο τρόπο ενεργεί και η πλάνη.

Και όποιους καρπούς έχει η Χάρις του Θεού κατά ένα όμοιο τρόπο, όχι τον ίδιο, φαινομενικά όμοιο τρόπο έχει και η πλάνη. Και καμιά φορά ξέρετε η πλάνη έχει και πιο πολύ εμφανείς καρπούς. Να σας πω ένα παράδειγμα. Πάρτε ένα αιρετικό άνθρωπο και αφήστε τον να σας μιλήσει για τις αιρέσεις του να δείτε ότι θα είναι πολύ πράος, χαμογελαστός ειρηνικός, Θα έχει μια πραότητα που σε κάνει έξω φρενών, δηλαδή σου μεταδίδει μια δαιμονική ενέργεια μέσα σου εσένα, γίνεσαι ας πούμε άνω κάτω και εκείνος είναι πράος.

Και όταν εσύ ταραχθείς μέσα σου σου λέει μα γιατί ταράζεσαι, είσαι χριστιανός εσύ; Δεν μπορείς να μιλάς ειρηνικά; Τι συμβαίνει;
Έχει τόσο πολύ ζυμωθεί η ψυχή τους με την ενέργεια αυτή τη δαιμονική, της πλάνης την ενέργεια, ώστε αυτός πράγματι παραμένει σε μιαν εγωιστική πραότητα και σε σένα μεταδίδεται όλη η δαιμονική ενέργεια. Είναι όπως μια ένεση που στην άκρη είναι τρυπημένη εκείνη η βελόνα και διοχετεύεται μέσα σου ολόκληρο το δηλητήριο.

Ξέρετε ότι το να μιλήσετε σε ένα πλανεμένο άνθρωπο θέλει πολύ δύναμη, πολλή οχύρωση για να μην σου μεταδώσει όλη αυτή την ταραχή που αισθάνεται.
Και καμιά φορά μπορεί να φαίνεται ότι αυτός δεν την αισθάνεται αλλά σε σένα πράγματι μεταδίδεται. Όπως συμβαίνει βέβαια και με τους Αγίους ανθρώπους.
Εάν κανείς έχει πνευματικά μάτια και πνευματική εμπειρία τότε είναι εύκολο να σηκώσει το πρώτο σκέπασμα και θα καταλάβει αμέσως όλες τις πλεκτάνες του σατανά που βρίσκονται από κάτω. Και θα δει ακριβώς το σημείο της πλάνης. Το σημείο, εκείνη την μικρή την ειδοποιό διαφορά η οποία χωρίζει το φώς από το σκότος, την πλάνη από τη Χάρη, τον σατανά από το Άγιο Πνεύμα.

Ενθυμείστε ότι ο Απόστολος Παύλος μας είπε ότι ο διάβολος μετασχήματίζεται και εις άγγελο φωτός προκειμένου να πλανέσει άνθρωπο.
Και γνωρίζουμε από την ιστορία των μοναχών, των ασκητών ότι πολλοί μοναχοί, ερημίτες, ασκητές, πλανήθηκαν, εις την διάρκεια της ιστορίας της εκκλησίας μας,
από τον πρώτο χρόνο μέχρι και σήμερα πλανώνται με δαιμονικές πλάνες. Και όσον και αν θελήσεις να τους εξηγήσεις δεν καταλαβαίνουν τίποτε.
Έλεγε και ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής ο αείμνηστος ότι, νεκρό να αναστήσεις είναι εύκολο, πλανεμένο να επιστρέψεις πίσω σχεδόν αδύνατο.
Δηλαδή τόσο δύσκολο πράγμα γιατί; Διότι το πνεύμα της πλάνης έχει την ιδιότητα να κλείνει όλα τα αισθητήρια του ανθρώπου. Του μιλάς και δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει, δεν δέχεται αυτό που του λές, βλέπει άλλα. Μιλάει και λέει εκείνα που θέλει. Μιλάεις του λέεις εσύ τα δικά σου, δεν ακούει τίποτα.
Δεν μπορεί να καταλάβει, είναι αδύνατο πράγμα. Του βάζεις το χέρι του πάνω στο σημάδι της αληθείας και δεν το παραδέχεται, Σου λέει όχι δεν είναι αυτό, είναι άλλο.

Δεν ξέρω αν σας έτυχε να έλθετε καμιά φορά σε επαφή με τέτοιους ανθρώπους, εμείς δυστυχώς ερχόμαστε πολύ συχνά σε επαφή με ανθρώπους πλανεμένους και είναι πραγματικά πολύ κουραστικό, κοπιώδες, ασήκωτο πράγμα ας πούμε. Καλύτερα ο άνθρωπος να είναι αμαρτωλός, νάναι πανάθλιος, δηλαδή πώς να το πούμε, νάναι βουτηγμένος στις φοβερότερες αμαρτίες, Δεν είναι τόσο πρόβλημα αυτό. Ο αμαρτωλός επιστρέφει, σώζεται, είναι εύκολο να επιστρέψει , ο πλανεμένος δεν έρχεται. Όλα μέσα του τα μεταβάλλει, είναι σαν να έχει ένα φίλτρο η ψυχή του και ότι του πεις εσύ, το φιλτράρει και το βγάζει ας πούμε δηλητηριασμένο.

Εκεί πραγματικά χρειάζεται, τι να πούμε, μέτρα Αγίων; Ο ίδιος ο Θεός; Νεκρανάσταση; Τι να πω; Αυτό το δαιμόνιο, θυμάστε οι μαθητές δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν, και όταν πήγε ο πατέρας στο Χριστό του είπε ότι έχω το παιδί μου εδώ και δεν μπόρεσαν οι μαθητές σου να το θεραπεύσουν και του είπε ο Χριστός, επιτίμησε τον διάβολο ο οποίος κατοικούσε στον άνθρωπο και του είπε ότι: το πνεύμα το άλαλον και κωφόν εγώ σε επιτάσσω έξελθε από του ανθρώπου. Ονόμασε το είδος εκείνο του διαβολου, άλαλον και κωφόν πνεύμα δηλαδή ούτε μιλάει ούτε ακούει. Και πράγματι αυτό το πνεύμα της πλάνης κλείνει όλα τα αισθητήρια. Δεν μπορείς να μπείς πλέον.

Κυρίως το πνεύμα αυτό, Βασικά η κύρια πηγή του είναι ο Εγωισμός, ο άκρατος εγωισμός ο οποίος μπορεί να καλύπτεται κάτω από προσωπεία ταπεινοφροσύνης, ταπεινολογίας, απαρνήσεως πραγμάτων πολλών. Ξέρετε αυτό το πνεύμα πιάννει ευκολότερα αυτούς που αγωνίζονται, ή αυτούς που νομίζουν ότι αγωνίζονται.
Δηλαδή αν κάνουν και καμιά νηστεία, καμιά αγρυπνία, πάνε εκκλησία κτλ, τότε αυτή η αυτοδικαίωση ότι κάτι κάμνομε γίνεται έδαφος, για να εισχωρήσει και να εδραιωθεί πάνω σε αυτόν αυτό το πνεύμα το άλαλον και μετά να χτίσει ο άνθρωπος δικές του θεωρίες, δικές του ιδέες, δικά του διδάγματα.

Και μετά ότι κι αν του πεις δεν παραδέχεται τίποτα, απολύτως τίποτα. Αν αναλύσουμε πράγματι αυτή την κατάσταση της δαιμονικής πλάνης τότε θα δούμε ότι ο άκρατος εγωισμός, η οίηση, αυτός που νομίζει ότι αυτό που λέει, αυτό είναι. Για αυτό όταν μιλήσετε με αιρετικούς τότε θα σας που συνέχεια ότι εγώ βρήκα την αλήθεια, εγώ διαβάζω και κατάλαβα, εγώ ξέρω, εγώ το καταλαβαίνω, εγώ εγώ εγώ… Εμείς οι καλοί Βλέπεις οι Χιλιαστές παράδειγμα πρώτο: Βλέπετε εμείς δεν έχουμε εγκληματίες όπως έχετε εσείς, εμείς δεν καπνίζουμε όπως καπνίζετε εσείς, εμείς δεν έχουμε οινοπνευματώδη ποτά όπως έχετε εσείς, εμάς δεν τσακώνονται οι δεσποτάδες μας όπως τσακώνονται οι δικοί σας.

Λοιπόν εμείς οι καλοί κι εσείς οι κακοί. Και λέμε πολύ ωραία, εμείς οι κακοί που είμαστε πράγματι κακοί και ομολογούμε ότι είμαστε πράγματι κακοί και πιο κακοί από ότι νομίζουν οι άνθρωποι, και αυτοί ακόμη, πράγματι εμείς οι κακοί που το ομολογούμε, εμείς έχουμε την Αποστολική Πίστη, διότι οι Απόστολοι έγραψαν μες τις πράξεις των Αποστόλων της κακίες όλες της πρώτης εκκλησίας. Για να μας δείξουν ότι δεν είναι θέμα ηθικής ποιότητας των ανθρώπων η αλήθεια αλλά είναι θέμα Αποστολικής Παραδόσεως. Δεν έχει σχέση αν είναι καλοί ή αν είναι κακοί. Αν είναι καλοί ή αν είναι κακοί αυτό είναι δικό τους θέμα. Το θέμα είναι η εμπειρία ποια είναι.

Η Εμπειρία, η Παράδοση που παραδίδεται στον χώρο αυτό είναι η αλήθεια; Είναι η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος; Ή είναι κατασκεύασμα ανθρώπων;
Και όλες ξέρετε οι κινήσεις, οι αιρέσεις οι οποίες ιδρύονται από ανθρώπους, πάντοτε επικαλούνται την ανθρώπινη τους πλευρά. Ότι είναι πάρα πολύ καλοί, και έχουν αγάπη μεταξύ τους και έχουν συνεργασία μεταξύ τους, και είναι φιλάδελφοι και ξέρω γω κάνουν τόσα καλά. Κοιτάξτε και μια ματιά γύρω σας να δείτε όλα αυτά τα σκοτεινά κλιμάκια, είπαμε κι άλλες φορές, όλα αυτά επαγγέλλονται ισότητα δικαιοσύνη μεταξύ τους ωραίες προσφωνήσεις ας πούμε, όλοι ειρηνικοί και καλοί διότι ακριβώς όλη η θεωρία, η βάση της επιτυχίας τους είναι στο εάν είναι καλοί άνθρωποι. Σε εμάς όμως δεν ισχύει αυτό.
Δεν είναι η αλήθεια της εκκλησίας αν είμαστε καλοί ή κακοί.

Η αλήθεια είναι κάτι πέρα από τον άνθρωπο, είναι ο ίδιος ο Θεός. Και ο ίδιος ο Θεός δίδεται σε εμάς. Και εμείς δεν είμαστε καλοί, είμαστε άνθρωποι που μετανοούμε, αυτό είναι ο Χριστιανός. Για αυτό το λόγο ο Χριστός όταν ήλθε στον κόσμο δεν μας έδωσε απλώς μερικές εντολές που ήταν πολύ λίγες και δευτερευούσης σημασίας ως προς το γεγονός του έργου που επιτέλεσε. Δηλαδή δεν ήλθε ο Χριστός για να μας δώσει τις εντολές του. Διότι μπορούσε κάλλιστα με ένα προφήτη να μας τα πεί.
Αλλά ήλθε και έφερε τον Παράκλητο εις τον κόσμο, το Πνεύμα το Άγιο, αυτή τη δύναμη, αυτή την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

[rose]

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ --- ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 1853- 1928.

[rose]

Αργία, περιέργεια, φιλαρχία και αργολογία---από την προσευχή του οσίου Εφραίμ.

Μητροπ. Νέας Σμύρνης Συμεών, «Στο κατώφλι της Μ. Τεσσαρακοστής».





«Πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…»

Τί να σημαίνει άραγε αργία;
Αργία είναι η τεμπελιά, η αδιαφορία και η αμέλεια για το επάγγελμα που ασκούμε· για το έργο που οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε.
Αργία επίσης είναι η ραθυμία της ψυχής, η ηθική οκνηρία.

Ανέκαθεν η αργία θεωρήθηκε «μήτηρ πάσης κακίας»· «πάσης κακίας διδάσκα­λος». Όταν ο άνθρωπος μένει αργός, όταν δεν αξιοποιεί τον χρόνο που διαθέτει· όταν δεν καλλιεργεί ενδιαφέροντα και δεν θέτει στη ζωή του υψηλούς σκοπούς, εύκολα ολισθαίνει προς το κακό. Εύκολα αιχμαλωτίζεται από ποικίλα πάθη. Εύκολα παρασύρεται από κακές συναναστροφές.

Οι χριστιανοί κατά το παράδειγμα του Κυρίου μας οφείλουμε να εργαζόμαστε τα θεοφιλή μας έργα με ζήλο και χαρά. Οφείλουμε να εργαζόμαστε τώρα που μπορούμε· όσο διαρκεί η παρούσα ζωή μας, διότι «η ώρα της ανημποριάς, η ώρα του θανάτου· τότε κανείς δεν μπορεί να εργάζεται». Και να εργαζόμαστε κατά την υπόδειξη του αποστόλου Παύλου με ζήλο και ευσυνειδησία.

Προσοχή στην αργία και τη ραθυμία! Αποτελεί ύπουλο εχθρό της πνευματικής ζωής. Αποτελεί την κερκόπορτα από την οποία εισβάλλουν στη ψυχή μας και πολλά άλλα πάθη.

Ο άγιος Ισαάκ προειδοποιεί: Η αργία κρύβει μέσα της βεβαιότατο πνευματικό θάνατο.

Και ο μεγάλος ασκητής και βαθύς γνώστης της ψυχής του ανθρώπου ομιλεί από τον πλούτο της θαυμαστής εμπειρίας του.

Η αργία κατά κανόνα συνοδεύεται από την περιέργεια. Και η περιέργεια αποτελεί ψεκτό πάθος, που ο άγιος Εφραίμ μας προσκαλεί να πολεμήσουμε.

Περιέργεια είναι η έμμονη διάθεση και προσπάθεια να ασχολούμαστε με τους άλλους.
Να περιεργαζόμαστε τούς άλλους· τα λόγια, τα έργα, τη συμπεριφορά των άλλων. Και αυτό κατά κανόνα το κάνουμε όχι για να ωφεληθούμε από το παράδειγμα των άλλων, αλλά για να τους επικρίνουμε. Να τους σχολιάσουμε δυσμενώς. Να τους ειρωνευτούμε. Να τους κατηγορήσουμε.

Η περιέργεια είναι πάθος που θα πρέπει να πολεμήσουμε. Επιδίωξη μας, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον εαυτό μας. Να εξετάζουμε και να σταθμίζουμε τη δική μας συνείδηση, τα δικά μας έργα, τη δική μας ζωή και όχι των άλλων.

Ανακρίνοντας τον εαυτό μας ωφελούμαστε πνευματικά. Περιεργαζόμενοι τη ζωή των άλλων, είναι βέβαιο πως θα παρασυρθούμε στην καταλαλιά και την κατάκριση.

Ένα άλλο πάθος, για το όποιο ο ιερός Εφραίμ παρακαλεί το Θεό να μην επιτρέψει να εισχωρήσει στη καρδιά του, είναι η φιλαρχία.
Φιλαρχία είναι αγάπη προς την εξουσιαστική δύναμη, η αρχομανία και η μεγαλομανία. Φιλαρχία θα λέγαμε ακόμη πως είναι η επιθυμία πολλών να υπερέχουμε από τους άλλους. Να προπορευόμαστε των άλλων. Να θεωρούμε τους άλλους δορυφόρους μας. Και να θέλουμε οι άλλοι να υποχωρούν μπροστά μας- στη γνώμη μας, στις επιδιώξεις μας.

Η φιλαρχία είναι πάθος σκοτεινό. Ο φίλαρχος είναι άνθρωπος εγωπαθής και αλαζόνας. Και η ακόρεστη δίψα του για εξουσία και δύναμη τον εξωθεί συχνά να παραβιάζει τη συνείδησή του. Να ελίσσεται και να κολακεύει. Να διαβάλλει και να συκοφαντεί.

Αυτό ακριβώς εκφράζει και ο σοφός Πλούταρχος, όταν γράφει για τον φίλαρχο: «δεν υπάρχει θηρίο πιο άγριο από τον άνθρωπο , όταν κυριευθεί από το πάθος της εξουσίας».

Η αργολογία είναι ένα ακόμη πάθος, που καλούμαστε να πολεμήσουμε, κατά την ευχή του αγίου Εφραίμ. Αργολο­γία είναι να λέει κανείς και πολλά και αστόχαστα.

«Η ροπή προς τη φλυαρία κάνει τον λόγο ανόητο και χωρίς περιεχόμενο ».

Και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος επισημαίνει ότι η πολυλογία είναι η καθέδρα της κενοδοξίας, η θύρα της καταλαλιάς, ο χειραγωγός της ευτραπελίας, ο υπηρέτης του ψεύδους, η διάλυση της κατανύξεως.

Οφείλουμε να ελέγχουμε τη γλώσσα μας. Να προσέχουμε τα όσα λέμε. Να διακρίνουμε πότε πρέπει να μιλήσουμε. Να σταθμίζουμε τί οφείλουμε να πούμε. Ακόμη οφείλουμε να μάθουμε και να σιωπούμε, όταν χρειάζεται. Η σιωπή είναι το κλίμα στο οποίο ανθεί η προσευχή. Η σιωπή μας οδηγεί στην αυτογνωσία. Η σιωπή κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο «είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος»..

Σ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αμέτρητες φορές τα χείλη μας θα ψελλίσουν την ευχή του αγίου Εφραίμ. Θα επικαλεσθούμε τον Σωτήρα Χριστό, τον Κύριο του κόσμου, τον Κύριο της ζωής μας. Και θα Τον ικετεύσουμε: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως…». Είθε, λοιπόν, το αίτημα αυτό που θα Του απευθύνουμε να είναι ειλικρινές. Και την ικεσία μας να συνοδεύει η συνειδητή προσπάθεια να αποδιώξουμε από τη καρδιά μας το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της αργολογίας. Αμήν.

[rose]

Ἡ πνευματικὴ εἰρήνη τῆς καρδιᾶς



Ἡ καρδιά σου, ἀγαπητέ, κτίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μόνο γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτόν, δηλαδὴ γιὰ νὰ ἀγαπᾶται καὶ νὰ κατοικῆται ἀπὸ αὐτόν.
Γι᾿ αὐτὸ καθημερινὰ σοῦ φωνάζει νὰ τοῦ τὴν δώσῃς: «Υἱέ, δός μου τὴν καρδιά σου» (Παρ. 23,26).

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι ἡ εἰρήνη ποὺ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ κάθε νοῦ, πρέπει ἡ καρδιὰ ποὺ πρόκειται νὰ τὸν δεχθῆ, νὰ εἶναι εἰρηνικὴ καὶ ἀτάραχη, ὅπως εἶπε ὁ Δαβίδ: «Ἐγενήθη ὁ τόπος σου ἐν εἰρήνῃ» (Ψαλμ. 75,2). Γι᾿ αὐτὸ πρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ στερεώσῃς τὴν καρδιά σου σὲ μία εἰρηνικὴ κατάστασι, ὥστε ὅλες σου οἱ ἐξωτερικές σου ἀρετὲς νὰ γεννιῶνται ἀπὸ τὴν εἰρήνη αὐτὴ καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες ἐσωτερικὲς ἀρετές, ὅπως εἶπε ἐκεῖνος ὁ μέγας ἡσυχαστὴς Ἀρσένιος: «Φρόντισε ὥστε ὅλη σου ἡ ἐσωτερικὴ ἐργασία νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ νικήσῃς τὰ ἐξωτερικὰ πάθη».

Διότι κι ἂν οἱ σωματικὲς σκληραγωγίες καὶ ὅλες οἱ ἀσκήσεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀσκεῖται τὸ σῶμα εἶναι ἄξιες ἐπαίνου, ὅταν εἶναι μὲ διάκρισι καὶ μέτριες, ὅπως ἁρμόζει στὸ πρόσωπο ποὺ τὶς κάνει, ὅμως ἐσὺ ποτὲ δὲν θὰ ἀποκτήσῃς καμία ἀληθινὴ ἀρετὴ μόνο διὰ μέσου τῶν ἀρετῶν ποὺ ἀναφέρθηκαν προηγουμένως, παρὰ ματαιότητα καὶ κενοδοξία, ἂν καὶ οἱ ἀσκήσεις αὐτὲς δὲν παίρνουν δύναμι καὶ ζωὴ καὶ δὲν κυβερνοῦνται ἀπὸ τὶς ἐσωτερικὲς καὶ ψυχικὲς ἀρετές.

Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας πόλεμος καὶ πειρασμὸς συνεχής, ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἰώβ: «Δὲν εἶναι ἕνα πειρατήριο ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴ γῆ;» (7,1). Λοιπὸν ἐξ αἰτίας τοῦ πολέμου αὐτοῦ ἐσὺ πρέπει πάντοτε νὰ εἶσαι ἄγρυπνος καὶ νὰ προσέχῃς πολὺ καὶ νὰ παρατηρῇς τὴν καρδιά σου νὰ εἶναι πάντοτε εἰρηνικὴ καὶ ἀναπαυμένη.

Καὶ ὅταν σηκώνεται ὁποιοδήποτε κῦμα ταραχῆς στὴν ψυχή σου, νὰ παραμένῃς πρόθυμος γιὰ νὰ ἡσυχάζῃς καὶ νὰ εἰρηνεύῃς ἀμέσως τὴν καρδιά σου μὴ ἀφήνοντάς την νὰ ἀλλάξη πορεία καὶ νὰ καταστραφῆ ἀπὸ τὴν ταραχὴ ἐκείνη. Γιατὶ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅμοια μὲ τὸ βαρίδι τοῦ ὡρολογιοῦ καὶ μὲ τὸ τιμόνι τοῦ καραβιοῦ. Καὶ ὅπως ὅταν κάποιο βαρίδι τοῦ ὡρολογιοῦ ξεκρεμασθῆ ἀπὸ τὴν θέσι του ἀμέσως κινοῦνται καὶ ὅλοι οἱ τροχοί, καὶ ὅταν τὸ τιμόνι δὲν πάρη καλὴ στροφή, τότε ὅλο τὸ καράβι φεύγει ἀπὸ τὴν κανονική του πορεία, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν καρδιά: ὅταν μία φορὰ ταραχθῆ, ἀμέσως συγκινοῦνται ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικὰ ὄργανα τοῦ σώματος καὶ ὁ ἴδιος ὁ νοῦς βγαίνει ἀπὸ τὴ σωστή του κίνησι καὶ τὸν ὀρθὸ λόγο του. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει πάντοτε νὰ εἰρηνεύῃς τὴν καρδιά σου, κάθε φορὰ ποὺ τύχει κάποια ἐνόχλησι καὶ σύγχυσι ἐσωτερική, εἴτε τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, εἴτε σὲ κάθε ἄλλον καιρό.

Καὶ νὰ γνωρίζῃς τὸ ἑξῆς· τότε ξέρεις νὰ προσεύχεσαι καλά, ὅταν γνωρίζῃς νὰ ἐργάζεσαι καλὰ καὶ νὰ παραμένῃς εἰρηνικός, διότι καὶ ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει νὰ προσευχώμαστε εἰρηνικά, χωρὶς ὀργὴ καὶ διαλογισμοὺς (Α´ Τιμ. 2,8). Ἔτσι σκέψου ὅτι κάθε ἐργασία σου πρέπει νὰ γίνεται μὲ εἰρήνη, γλυκύτητα καὶ χωρὶς βία.

Μὲ συντομία, ὅλη γενικὰ ἡ ἄσκησις τῆς ζωῆς σου πρέπει νὰ γίνεται γιὰ νὰ ἔχῃς εἰρήνη στὴν καρδιά σου καὶ νὰ μὴ συγχίζεται καὶ στὴ συνέχεια μὲ τὴν εἰρήνη αὐτὴ νὰ ἐκτελῇς ὅλα σου τὰ ἔργα μὲ εἰρήνη καὶ πραότητα, ὅπως ἔχει γραφῇ: «Τέκνο μου μὲ πραότητα νὰ ἐκτελῇς τὰ ἔργα σου» (Σείρ. 3,17), γιὰ νὰ ἀξιωθῇς τοῦ μακαρισμοῦ τῶν πράων ποὺ λέγει: «Μακάριοι ὅσοι φέρονται μὲ πραότητα στοὺς ἄλλους, διότι αὐτοὶ θὰ κληρονομήσουν τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας» (Ματθ. 5,5).

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

[rose]

Τι πρέπει να κάνει ο χριστιανός για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή





Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ , για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, πρέπει:

1. Μ’ όλη του την ψυχή ν’ αγαπάει το Θεό και να τηρεί τις εντολές Του. Ν’ αγαπάει, επίσης, το συνάνθρωπό του όπως και τον εαυτό του. Γιατί ο Κύριος είπε: «Θα μείνετε πιστοί στη αγάπη μου, αν τηρήσετε όλες τις εντολές μου» ( Ιω. 15:10 ). Και : «Έτσι, θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο» (Ιω. 13:35).

2. Να ταπεινώνει την ψυχή του μπροστά στον Θεό και ποτέ να μην ταπεινώνει τον πλησίον του. Γιατί «καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη ο Θεός δεν θα την καταφρονήσει» ( Ψαλμ. 50:19 ). Να πενθεί για τις αμαρτίες του. Να θλίβεται πικρά για τις αμαρτίες του πλησίον του. Να χαίρεται, όταν ο πλησίον του είναι ευτυχισμένος , και να μην τον φθονεί για την ευτυχία του. Να δέχεται με υπομονή και να συμβουλεύει με καλοσύνη όσους του εναντιώνονται. Να επιδιώκει πάντα τη εκτέλεση δικαίων και θεάρεστων έργων, που συντελούν στη διατήρηση της καθαρότητος της ψυχής.

3. Να αισθάνεται ευσπλαχνία για τους δυστυχισμένους. Να εργάζεται μ’ όλες του τις δυνάμεις για την ειρήνη, όπως τη θέλει ο Κύριος∙ γιατί έτσι θα ονομαστεί παιδί του Θεού ( Ματθ. 5:9 ) . Να μη δειλιάζει όταν βρίζεται, όταν κατηγορείται, όταν κατατρέχεται, ακόμα και όταν θανατώνεται για τη δικαιοσύνη του Θεού και την ομολογία της πίστεως στο Χριστό.

4. Να πολεμάει κάθε αιρετική διδασκαλία και να δέχεται την ορθή πίστη της αγίας Εκκλησίας μας για τον Τριαδικό Θεό.

5. Ν’ αγαπάει την αλήθεια και να μη μολύνει ποτέ τη γλώσσα του με το ψέμα. Να μην κάνει ποτέ κακό στον πλησίον του.

6. Να μην κατηγορεί. Να μην κοροϊδεύει. Να μην κάνει τίποτε απ’ όσα απαγορεύει ο νόμος του Θεού.

7. Να δίνει ελεημοσύνη έστω από το υστέρημά του, χωρίς να ζητάει από τους άλλους ενίσχυση για την καλή αυτή πράξη.

8. Να δίνει ευχές , όταν του δίνουν κατάρες. Αν κάποιος τον πάρει αγγαρεία για ένα μίλι, να πάει μαζί του δύο (Ματθ. 5:41 ) ,δίχως να βαρυγγωμήσει ή να ξεστομίσει κακό λόγο. Να μην ορκίζεται ποτέ, αλλά να εφαρμόζει την παραγγελία του Κυρίου: «Το “ναι” σας να είναι ναι και το “όχι” σας να είναι όχι» ( Ματθ. 5: 37 ).

9. Να υμνολογεί το Θεό και να προσεύχεται σ’ Αυτόν με κατάνυξη.

10. Να συλλογίζεται πάντα το θάνατό του , τη μέλλουσα κρίση και την απολογία που θα δώσει για τα έργα του. Να συλλογίζεται πάντα τις αμαρτίες του, παρακαλώντας το Θεό να του τις συγχωρήσει.

11. Να κάνει με ζήλο καλές πράξεις, χωρίς όμως να καυχιέται γι’ αυτές, όπως ο Φαρισαίος.

12. Να αποφεύγει τη λαιμαργία , τη μέθη, την επιορκία , την άσκοπη φλυαρία, το φθόνο, τις διαμάχες, την κακεντρέχεια, την πλεονεξία, την αισχροκέρδεια, την οργή, την πορνεία, τη μοιχεία και, γενικά, την ασέλγεια.

13. Να μην έχει καμιά σχέση με τη μαγεία , να μη χρησιμοποιεί μαγικά και να μην καταφεύγει ποτέ σε μάγους ,μάντεις και γητευτές. Να διατηρεί τον εαυτό του αγνό, ώστε να μεταλαμβάνει άξια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

14. Να συντρέχει τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους. Να μην αρνείται τη βοήθειά του σ’ εκείνον που την χρειάζεται. Να δίνει δανεικά δίχως τόκο σ’ εκείνον που του ζητάει, γιατί, όσα έχει, από το Θεό τα έχει και σ’ Αυτόν ανήκουν.

15. Να λυπάται ως ψυχικά τυφλούς τους εχθρούς της πίστεως και ν’ αγωνίζεται μ’ όλες του τις δυνάμεις για το φωτισμό τους , να φεύγει μακριά όμως, από κείνους που εμμένουν στην τύφλωσή τους.

16. Να παραμένει σταθερά αγαθός, ευσεβής, αγνός κι αφοσιωμένος στο Θεό. Να κατευθύνεται σε κάθε ενέργειά του από την ενθύμηση και το θέλημα του Κυρίου, σύμφωνα με το ψαλμικό: «Βλέπω τον Κύριο πάντοτε μπροστά μου» ( Ψαλμ. 15:8 ).

17. Να μη διατηρεί μνησικακία στην ψυχή του, αλλά να συγχωρεί αμέσως εκείνον που του φταίει. Γιατί ο Κύριος είπε: «Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματά τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας» ( Ματθ. 6:14 ).

18. Να κρίνει με δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Να μην κατακρίνει, να μην περιφρονεί και να μην εξευτελίζει τον πλησίον για τ’ αμαρτήματά του. Γιατί ο Κύριος είπε: «Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός» ( Ματθ. 7:1 ).

19. Να σωφρονίζει τον πλησίον με αγάπη. Να υπερασπίζει τον αδικημένο. Να προστατεύει τον αδύνατο. Να βοηθάει τον ανάπηρο. Να νουθετεί τον παραστρατημένο.

20. Να αγαπά την ανάγνωση πνευματικών βιβλίων, την ακρόαση του θείου λόγου και τις ψυχωφελείς συζητήσεις.

21. Να τιμά τους γονείς του και να μην τους κακολογεί ποτέ.

22. Να συχνάζει στις ιερές ακολουθίες , που τελούνται στο ναό. Να μην αμφιβάλλει για τα θαύματα, που γίνονται από το Θεό σε κάθε εποχή.

23. Όταν ο άνθρωπος ζει ν’ αυτόν τον τρόπο, έχοντας παντοτινά το Θεό στην καρδιά του με επίγνωση, θα κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών, που έχει ετοιμαστεί για τους αγίους από την αρχή του κόσμου και που εύχομαι να κληρονομήσουμε όλοι μας, με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στους ατελεύτητους αιώνες.

Αμήν.


Από το βιβλίο: «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Β΄» ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ --- ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2006.

[rose]

ΨAXNONTAΣ TH XAMENH MNHMH.


Πατέρας Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Εμπειρία Θεού.

- Γνώση του Θεού μπορεί να έχει μόνο ο Θεούμενος, ο οποίος εμπειρικά γνωρίζει τον Θεό & η εμπειρία του αυτή είναι το θεμέλιο της Ορθόδοξης πίστεως.
- Ο προκομμένος άνθρωπος που'ναι κοντά στον Θεό, όπου κι αν βρεθεί, είτε στον γάμο είτε στον μοναχισμό, θα'ναι επιτυχημένος.
- Μόνο ο ορθόδοξος λόγος μπορεί να μιλήσει μέσα στον χρόνο με το αιώνιο.
- Όταν στην προσευχή δεν νιώθουμε παρηγοριά & χαρά, τότε ή κάποιον έχουμε πληγώσει ή είμαστε υπερήφανοι.
- Ο άνθρωπος που'χει ταπείνωση & ν'αποκλίνει κάποτε τον σκεπάζει η Χάρις του Θεού. Ενώ ο υπερήφανος είναι σαν το χαλασμένο τιμόνι.
- Κάθε άγχος κρύβει πίσω του ένα πάθος.
- Αν κινείται κανείς απλά χαίρεται όταν τον μαλώνουν.


Απόσπασμα από την ομιλία του π. Κωνσταντίνου.
....Πολλοί Άγιοι θα επιθυμούσαν να ζούσαν στη σημερινή εποχή, για να έχουν μεγαλύτερο μισθό λέει..και άλλοι πατέρες λένε στα κείμενά τους "εγώ δεν θέλω να πάω προς τα μετά τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα λέει..εγώ δεν θέλω να πάω παρακάτω"..

Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν πολύ υπομονή και το τονίζω, κάτω από τη διαχρονική προοπτική των λόγων της Αγίας Γραφής, έχει κρίση η οποία αυξάνεται συνεχώς... μια συνεχιζόμενη κρίση υπάρχει. Θα είμαστε έτοιμοι με πάρα πολύ υπομονή να αντιμετωπίζουμε την κρίση του κόσμου, οποιεσδήποτε μορφή κρίσης και βλέπετε πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κρίση μέσα μας...την κρίση μας την μεταφέρουμε στα κοινοτικά δεδομένα της εκκλησίας και να έχουμε αυτή την ενότητα αυτή τη θεραπευτική πορεία μέσα μας..

Για μας ..για την ενορία μας, για τη γειτονιά μας, για την κοινότητά μας να μην μεταφέρουμε αυτή την κρίση μέσα μας, σε αυτό που ζούμε ως παιδιά του Θεού.
Τότε έχουμε ένα όπλο, τότε έχουμε καθαρό μυαλό και μπορούμε να πούμε κάτι να σταθούμε μπροστά στην κρίση του κόσμου που είναι μπλέξιμο απέραντο.

Ο κόσμος σήμερα περνάει μια κρίση, γιατί δεν έχουνε Θεό δεν έχουνε καθαρό μυαλό, δεν έχουνε μετάνοια, δεν έχουνε Θεούμενο, δεν έχουν άνθρωπο να πει μια αλήθεια. Όλα λειτουργούν μεταξύ ψευτοαλήθειας και μεγάλων ψεμάτων και η εκκλησία πρέπει να έχει λόγο εδώ ουσιαστικό, αρκεί μέσα μας οι ίδιοι να έχουμε αυτή την βαθιά ενότητα, μέσα μας, στην ενορία μας, στο χώρο μας, στο σπίτι μας, στην κοινότητά μας.

Εδώ πρέπει να είμαστε πολύ ενωμένοι. Είναι μεγάλη πολυτέλεια οι Χριστιανοί σήμερα να είναι ταραγμένοι για διακοινοτικά θέματα, για θέματα εσωτερικών διαμαχών, μεγάλη πολυτέλεια αυτή την εποχή..φοβερή πολυτέλεια..θα μας κρίνει ο γι΄αυτό ο Θεός.

Πρέπει να σταθούμε λεβέντικα προς αυτή την κρίση του κόσμου. Είναι δαιμονική κρίση.

Να έχουμε καθαρό μυαλό να πούμε κάτι και προσέξτε να μην ασπαζόμεθα και δεχόμαστε συμβουλές που μας φέρουν απ΄έξω, να μας δίνουν συμβουλές..πως θα σωθεί η Ελλάδα πως θα σωθεί η Ευρώπη..δεν θέλουμε τέτοια. Εμείς θέλουμε ενότητα και καθαρό μυαλό και τότε θα δούμε αν είμαστε σε αυτήν την πορεία του Θεούμενου, κάτι να πούμε, κάπως να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα..μην δεχτείτε άλλες προτάσεις διαστρεβλωμένες.
Δεν υπάρχουν σήμερα από τον κόσμο προτάσεις. Δεν υπάρχουν προτάσεις που να δίνουν ουσιαστικές απαντήσεις.

Είναι γυρίσματα γύρω από το ίδιο θέμα, πως όλοι θα καταξιωθούνε.

Εδώ πρέπει να είστε ενωμένοι πάρα πολλοί..να έχουμε καθαρό το νου μας την καρδιά μας και τότε μπορούμε να είμαστε πρακτικοί και να πούμε και πρακτικά πράγματα να κάνουμε πρακτικά πράγματα γιατί αυτός ο Θεούμενος ...μεταλαμβάνει τη Λειτουργία όπως είπα έχει καθαρό μυαλό και έχει να πει κάτι γι΄αυτό τον τόπο, δεν μαλώνει με τον πλαϊνό του γιατί αντέχει τον πλαϊνό του, γιατί μπορεί να ζήσει και δεν πειράζεται εύκολα. Γιατί δεν ενοχλείται από τον πλαϊνό του, γιατί δεν πέφτει σε καθημερινά πράγματα τα οποία είναι καθαρά δαιμονιώδες, δεν πέφτει σε δαιμονιώδεις εγωισμούς..........

Αν έχουμε υπακοή και δεν έχουμε εγωισμό τότε μπορούμε να κόψουμε το θέλημά μας.
Αν δεν έχουμε υπακοή και έχουμε εγωισμό δεν κάνουμε τίποτα...

Από κάπου ξεκινήστε πάντως..
Αλλά οπωσδήποτε ξεκινήστε από αυτό που σας είπα στην αρχή:
Σταματήστε την στοχαστική-σχολαστική Θεολογία και μπείτε στην βιωματική Θεολογία όπου ο Θεός μας αποκαλύπτεται.
Έτσι.... ξέρει τον τρόπο Του...


Η γνώση του Θεού έρχεται ως φωτισμός, η γνώση υπάρχει, αυτό που λέμε γνώση εδώ είναι η Θεολογία, το ότι ο Θεός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο και ότι με τη δική του δύναμη ο άνθρωπος αποκτά γνώση του Θεού, σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν έχει φυσική δύναμη να γνωρίσει το Άκτιστο αλλά αυτή η γνώση είναι δωρεά του Θεού.
Μην ψάχνετε το Θεό απλώς μέσα σε κάποια βαθειά μελέτη των βιβλίων..χρειάζονται βέβαια και τα βιβλία αλλά πρέπει παράλληλα με τη μελέτη κατ΄εξοχήν να γίνει βίωμα όλη η ζωή της εκκλησίας.

Πόσους ανθρώπους γνωρίζω, κάθε μέρα διαβάζουν Προσευχές, Παρακλήσεις, βιβλία, Πατέρες, αλλά χάνεις την εμπειρία του Θεού. Γνώση του Θεού ας μην σκανδαλίσω με την έννοια, μπορεί να έχει μόνο ο Θεούμενος ο οποίος ειλικρινά, εμπειρικά, γνωρίζει το Θεό απευθείας και η εμπειρία αυτού του Θεούμενου είναι το θεμέλιο της ορθόδοξης πίστεως περί Θεού.........

Η πραγματική γνώση του Θεού είναι η εμπειρία του Θεού.


Ολόκληρη η ομιλία εδώ: http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... MdWJmYnWL4

[Εφραίμ]

Όσιος Ιερομόναχος και Ησυχαστής, Εφραίμ ο Κατουνακιώτης






http://www.aula.gr/efraim.html