ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

[rose]

ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΑΝΔΡΑΣ



Από το βιβλίο του Μητρ. Νικοπόλεως Μελετίου: «Σχέσεις των συζύγων»

Ο Γιώργος και η Μιμή γνωρίστηκαν κατά τις σπουδές τους και σύντομα μετά το τέλος τους παντρεύτηκαν.
Και ενώ όλα έδειχναν θαυμάσια, μια μέρα η Μιμή είπε ότι δεν θα ξαναμαγειρέψει,γιατί βαριόταν και στη συνέχεια έλεγε άπρεπα λόγια και γενικά ήταν όλο νεύρα.
Ο Γιώργος της είπε: «Μα γιατί καλή μου; Εμείς παντρευτήκαμε για να είμαστε διπλά ευτυχισμένοι». Όμως η Μιμή ήταν αμετάπειστη.

Τρέχει ο Γιώργος σε ένα γνωστό του παπά και του λέει με πίκρα:
«Ατύχησα στο γάμο μου πάτερ. Μόνο όταν ήμασταν αρραβωνιασμένοι ήταν όμορφα. Τώρα τρέμω στη σκέψη πώς θα κάνω οικογένεια με αυτό το κορίτσι!
Απάντησε ο παπάς: «Ο νόμος του Θεού δεν επιτρέπει διαζύγιο. Εσύ ξέρεις τον τρόπο που θα την κάνεις να διορθωθεί.

Πέρασαν λίγες μέρες και ο νεαρός πήρε δυο κόλλες χαρτί και τις πήγε στον παπά για να τις δει. Ήταν δεσμεύσεις για τρόπους συμπεριφοράς δικής του σε στιγμές δύσκολες.

Εάν η Μιμή κάνει…εγώ γελάω. Εάν η Μιμή πει εγώ σφυρίζω και άλλα τέτοια.

Ξαναπήγε στον παπά. Τι είναι αυτά ρε Γιώργο; Τι θέλεις να πετύχεις με αυτά;
Απάντησε: «Χωρίς να δημιουργώ περισσότερη ένταση και τριβή, να της προκαλώ αφορμή για αυτοέλεγχο. Τα μελέτησα όσο πιο καλά μπορούσα.
Ευλόγησέ τα λοιπόν να φέρουν αποτέλεσμα.

Μετά ελάχιστο χρονικό διάστημα η Μιμή «άλλαξε» και το εκμυστηρεύτηκε στον άνδρα της:
Κατάλαβα ότι έκανα λάθη και ότι δεν ψάχνεις να βρεις σε μένα λάθη για να με ταπεινώσεις. Κατάλαβα ότι με αγαπάς ειλικρινά. Είσαι αληθινός άνδρας. Ξέρεις να κυβερνάς τον εαυτό σου. Σε εμπιστεύομαι. Βοήθα με να μπούμε σε έναν κόσμο πιο όμορφο. Σε αγαπάω δυο φορές.
Με ένα τρόπο «τρελό» ένας νεαρός κατάφερε να φανεί στα μάτια της γυναίκας του, αληθινά άνδρας, περισσότερο άνδρας από ό,τι τον είχε φανταστεί.
http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/201 ... _6257.html



Η Αληθινή Δύναμη του Άνδρα

Υπάρχουν εκείνες οι μικρές, »τιποτένιες» στιγμές, που καυχιέσαι μέσα σου, πως άφησες ανεξίτηλα σημάδια και πληγές σε γυναικείες καρδιές.
Μα, κάποιες άλλες, »αληθινές» στιγμές, έρχονται καταιγιστικά να σου υπενθυμίσουν, πως ένας αληθινός άντρας κρίνεται από την ικανότητά του να κάνει ευτυχισμένη μια γυναίκα και όχι από την ικανότητά του να την βασανίσει.

Προς τους άντρες εκείνους που έχουν μέσα τους την αληθινή δύναμη, εκείνη που μπορεί να χαρίσει την ευτυχία σε μία γυναικεία καρδιά, να θυμούνται πως μία γυναίκα μπορεί να μην ξεχνά ποτέ εκείνον που την πλήγωσε, αλλά αγαπά παντοτινά μόνο εκείνον που την έκανε ευτυχισμένη..
http://istologio.org/?p=4765

[rose]

ΣΥΖΥΓΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

Του Μητρ. Νικοπόλεως Μελετίου, από το βιβλίο «Οι σχέσεις των συζύγων»

Η Βάσω και ο Τάκης παντρεύτηκαν νέοι, όμως η Βάσω ήταν πολύ καλή και θρησκευόμενη, ενώ ο Τάκης πολύ καλός, αλλά αδιάφορος θρησκευτικά. Η Βάσω βλέποντας τον ωραίο χαρακτήρα του του φερόταν με πολλή αγάπη, όμως και εκείνος χαιρόταν πάρα πολύ για την αγάπη της γυναίκας του. Μια μέρα ο Τάκης ρώτησε την γυναίκα του:
- Βασούλα βλέπω ότι μου κάνεις όλα τα χατίρια και ποτέ δεν μου λες όχι. Εσύ τι θέλεις από μένα;

- Έχω από όλα του απάντησε, δεν θέλω τίποτε.
Εκείνος όμως επέμενε:
- Θέλω και εγώ να κάνω κάτι για σένα. Πες μου και ό,τι θέλεις θα γίνει.

- Αφού επιμένεις σου το λέω. Το μόνο που θέλω είναι να κάνεις και εσύ τον σταυρό σου, όταν τρώμε, όταν πάμε να κοιμηθούμε…
Συννέφιασε λίγο ο Τάκης όμως νικημένος από την καλοσύνη και την ταπείνωση της γυναίκας της είπε: Θα γίνει χρυσή μου! Αφού το θέλεις θα γίνει. Και έμαθε να κάνει τον σταυρό του.

Πώς τα κατάφερε η Βάσω; Τα κατάφερε διότι δεν εφάρμοσε στο σύζυγό της ζοριλίκια, πιέσεις και ατελείωτες συμβουλές διότι έβλεπε ότι αυτά δεν βγάζουν σε καλό. Γιατί του φερόταν με αταλάντευτη καλοσύνη και αγάπη, σε σημείο να αισθάνεται τόσο καλά ο Τάκης, ώστε να θέλει από μόνος του να της ανταποδώσει κάτι από την αγάπη της.

[rose]

Πως γίνεσαι έγγαμος ηγούμενος;



Σε ένα μοναστήρι υποθέτω ότι η υγιής ανάδειξη στην ηγουμενία ακολουθεί περίπου την εξής πορεία: Ένας μοναχός εισέρχεται με ζέση στην ισάγγελο πολιτεία, ζει με ταπείνωση και υπακοή θυσιάζοντας τον εαυτό του για την αδελφότητα και τον Χριστό, αγωνίζεται με επιμονή να καθαρθεί από τα πάθη του για χρόνια. Εκλέγεται να χειροτονηθεί ιεροδιάκονος και εν συνεχεία ιερομόναχος. Ενδεχομένως διαθέτει κι επιδεικνύει διάκριση, πρωτοβουλία και διοικητικό ταλέντο στη διεκπεραίωση πνευματικών και άλλων υποθέσεων. Εκλέγεται ακολούθως ηγούμενος ώστε να διακονήσει από αυτή τη θέση την αδελφότητα.

Υποψιάζομαι δε ότι το αξίωμα της ηγουμενίας για αρκετούς μοναχούς είναι κάτι αδιάφορο ή και ανεπιθύμητο για πνευματικούς λόγους.

***

Στο έγγαμο βίο, σε μια κατ’ οίκον εκκλησία, τίθενται τα εξής ερωτήματα:

1. Στην (συνειδητά χριστιανικά αγωνιζόμενη) οικογένεια υπάρχει αντίστοιχο διακόνημα; Ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ηγούμενος στην οικογένεια; Χρειάζεται, είναι καλό να υπάρχει ή όχι; Γιατί;

2. Εάν ναι, ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος εξάσκησης του εν λόγω διακονήματος; Υπάρχει συσχέτιση με την περιγραφή του ρόλου του άνδρα και της γυναίκας στο γάμο (δες απόσπασμα ακολουθίας γάμου);

3. Τι γίνεται στην περίπτωση που ένας εκ των δύο συζύγων δεν αποδέχεται την αρμοδιότητα του άλλου ή και διεκδικεί τον συγκεκριμένο ρόλο για τον εαυτό του/της; Πως διακρίνεται η εγωιστική επιθυμία επιβολής από τη θυσιαστική αποδοχή του ρόλου;

4. Ποια η θέση του πνευματικού σε αυτό το ζήτημα;

***

Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου:

Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ.
Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.
Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.

[rose]

Τι γυναίκα να παντρευτώ;

Να παντρευτείς! Και θα σου πω τι θα κοιτάξεις να έχει μια γυναίκα.

Πρώτον, να έχει την αλήθεια στην καρδιά και στα χείλη. Δηλαδή ότι σου λέει να είναι αληθινό. Γιατί κάτω απ’ το ψέμα δεν στεριώνει η οικογένεια.

Δεύτερον, να μην παίζει το μάτι της. Όταν είναι μαζί σου μην κοιτάζει άλλον.

Τρίτον, να είναι λιγάκι χριστιανή. Να ξέρει ότι είναι Χριστούγεννα, ότι είναι Τετάρτη, ότι είναι Παρασκευή, ότι είναι Κυριακή.

Και ένα τέταρτο, να σ’ αρέσει και λιγάκι.

Άμα βρεις μια τέτοια, πάρ’ την αμέσως.

Πηγή: Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, σελ. 212-3

[Ευα]

Xριστιανόπουλα εν δράση!


Λαζαράκια σε καλαθάκια!


Καλή Ανάσταση Χριστιανοί!

[rose]

Γιατί παντρευόμαστε; - Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος

[rose]

Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας. Περί οικογενειακής ζωής.
Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα



Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Περί οικογενειακής ζωής. Μέρος Α'

1. Η υπακοή οικοδομεί και το ίδιον θέλημα αποδομεί. Ένα παιδί πρέπει να μάθει να είναι υπάκουο στους γονείς του όπως και στον Θεό. Θα θυμάται τα λόγια των γονιών του για όλη του τη ζωή και θα σέβεται πάντοτε τους γέροντες, κι όχι μόνο αυτούς αλλά και τους νεότερούς του. Θα είναι ευγενικός και προσεκτικός με τους πάντες. Δυστυχώς, υπάρχουν πολύ λίγες οικογένειες που ανατρέφουν τα παιδιά τους έτσι.

2. Τα πνεύματα του κακού προκαλούν περισπασμό στον νου των παιδιών μας…..και προσπαθούν να τα αναστατώσουν. Ένα παιδί πρέπει να διδαχθεί την υπακοή, ιδίως πριν τα πέντε του χρόνια, διότι σ’ αυτή την ηλικία είναι που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός παιδιού.
Έτσι, τα ίχνη της διαπαιδαγώγησης του χαρακτήρα του παραμένουν για το υπόλοιπο της ζωής του. Οι γονείς θα πρέπει να διδάσκουν τα παιδιά τους απόλυτη υπακοή σ’ αυτή τη περίοδο της ζωής τους. Όταν ένας γονιός λέει κάτι, η απάντηση πρέπει να είναι, «Αμήν. Γένοιτο». Αλλά σήμερα δυστυχώς, οι γονείς δεν το γνωρίζουν αυτό και διδάσκουν τα παιδιά τους τελείως το αντίθετο. Και μ’ αυτό τον τρόπο τα μεγαλώνουν…..

3. Αν οι γονείς λένε: «μείνε εδώ», τότε το παιδί πρέπει να μένει εκεί που του είπαν να μείνει. Αλλά το παιδί είναι παιδί¨ δεν μπορεί να μείνει ακίνητο σε ένα μέρος. Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι να «τις βρέχουν» οι γονείς στο παιδί για την ανυπακοή του. Αυτός όμως δεν είναι καλός τρόπος να διδάξεις ένα παιδί υπακοή.
Ίσως κάποιες φορές να είναι απαραίτητο ένα τέτοιο μέτρο, αλλά θα πρέπει να γίνεται από αγάπη , και το παιδί πρέπει να τη νιώθει την αγάπη. Οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να «τις βρέχουν» στα παιδιά τους με οργή. Διότι αν πας να διορθώσεις κάποιον όταν είσαι οργισμένος, δεν θα πετύχεις τίποτα. Θα πληγώσεις τόσο τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου όσο και τον εαυτό σου. Αν θέλεις να βάλεις κάποιον στο σωστό δρόμο, να τον διδάξεις και να τον συμβουλεύσεις, θα πρέπει πρώτα να ταπεινωθείς και να του μιλήσεις με πολλή αγάπη. Θα δεχτεί τη συμβουλή σου, διότι θα νιώσει ότι του τη δίνεις με αγάπη. Αν όμως θέλεις να γίνει το δικό σου πάση θυσία, δεν θα πετύχεις τίποτα. Να πως χτίζεται μέσα στο παιδί η αντιδραστικότητα. Όταν ένα παιδί είναι ανυπάκουο, η λύση δεν είναι να του «τις βρέχουμε».

4. Διάβασα στο Ελιξίριο, ένα ιατρικό περιοδικό, ότι ένας ψυχίατρος έχει πει ότι τα δάκρυα αξίζουν περισσότερο από 30 ηρεμιστικά χάπια. Συμβάλλουν καλύτερα από τα φάρμακα στη γαλήνευση των νεύρων. Τα δάκρυα είναι πολύ ευεργετικά για τους ενήλικες, αλλά και για τα παιδιά επίσης. Μετά από ένα καλό κλάμα, το παιδί συνήθως ηρεμεί.

5. Το 1936 έμεινα με μια οικογένεια στο Βελιγράδι. Για την ακρίβεια, είχαν γερμανικές ρίζες. Ο σύζυγος ήταν Γερμανός και η γυναίκα του ήταν Γερμανίδα από την Σλοβακία. Είχαν ένα μικρό παιδάκι, που ήταν δύο χρονών εκείνη την εποχή. Δεν είχε μάθει ακόμα να περπατά.
Η μητέρα του το έβαζε στο κρεβάτι για ύπνο, μπρούμητα, κι εκείνο έκλαιγε. Κι εγώ της έλεγα: «Γιατί δεν το κρατάς για λίγο στην αγκαλιά σου; Θα παρηγορηθεί στα χέρια σου». Και η γυναίκα μου έλεγε: «Α όχι. Δεν θέλω να μάθει στα χέρια, διότι μετά θα μου ζητάει συνεχώς να τον κρατάω, κι εγώ δεν θα μπορώ να κάνω καμία δουλειά».
Και πρόσθετε επίσης: «Το κλάμα κάνει καλό στα πνευμόνια¨ όσο περισσότερο κλαίει τόσο πιο δυνατό θα γίνει. Θα σταματήσει να κλαίει». Κι έτσι είχαν τα πράγματα. Έκλαιγε για λίγο και κατόπιν σταμάταγε. Έπαιζε για λίγο, κατόπιν έκλαιγε και πάλι για λίγο, κι έπειτα σταματούσε. Άλλες μητέρες θα έπερναν τα παιδιά τους στα χέρια τους με το που θα τα άκουγαν να κλαψουρίζουν κι έτσι θα τα κακομάθαιναν.

Θυμάμαι πώς είχαν τα πράγματα στην δική μου παιδική ηλικία. Ήμουν πολύ ασθενικό και υπανάπτυκτο παιδί, γι’ αυτό και με κρατούσαν συνέχεια στα χέρια τους και με κανάκευαν. Δεν μπορούσα να φάω τηγανιτό φαγητό μέχρι τα 12 χρόνια μου. Νήστευα όλο τον καιρό και δεν ήξεραν τι να κάνουν μαζί μου!
Η γιαγιά μου με κατσάδιαζε όταν ήταν νευριασμένη, αλλά εγώ εντούτοις και πάλι δεν έτρωγα. Κατόπιν, η μητέρα μου άρχιζε να μου προσφέρει άλλα πράγματα κι αυτό πραγματικά με ενοχλούσε. Η πολύ προσοχή κάνει τα παιδιά ευερέθιστα. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι οι γονείς τους τα αγαπούν, αλλά οι γονείς δεν θα πρέπει να καταπνίγουν τα παιδιά τους με αγάπη. Ένα παιδί θα πρέπει να διδάσκεται να είναι έτοιμο για τη ζωή, καθώς και για τη Βασιλεία των Ουρανών. Θα πρέπει να μάθει πώς να είναι υιός φωτός.

6. Πριν από οκτώ χρόνια ήρθε σε μένα κάποιος εμφανώς στενοχωρημένος. Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. «Τι συμβαίνει;», τον ρώτησα. Ο άνθρωπος αυτός είχε δύο γιους. Ο ένας απ’ αυτούς, φοιτητής ιατρικής, είχε σταματήσει να πηγαίνει στις παραδόσεις των μαθημάτων της σχολής του τα τελευταία δύο χρόνια.
Δεν υπήρχε σπίθα χαράς μέσα του — είχε χάσει κάθε διάθεση ζωής. Το παιδί ήταν ολότελα μπερδεμένο. Του είπα να μην ανησυχεί και να αρχίσει να πηγαίνει τον γιο του για τρέξιμο στο βουνό Αβάλα, κοντά στο Βελιγράδι, κάθε μέρα, ειδικά μεσοβδόμαδα, που δεν έχει πολύ κόσμο.
Το παιδί ήταν απλώς πολύ κουρασμένο και εξουθενωμένο από όλη την πίεση της σχολής του. Ο πατέρας ρώτησε αν έπρεπε να φέρει το παιδί σε μένα, αλλά του είπα ότι δεν ήταν απαραίτητο. Είπα ότι θα τα ξαναλέγαμε, όταν θα ερχόμουν στο Βελιγράδι.
Συναντηθήκαμε όντως κάποια μέρα, μπροστά στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Βελιγράδι, στο προάστιο του Μπάνοβο Μρντο. Το παιδί ήταν μια χαρά και δεν υπήρχε πάνω του ίχνος από την προηγούμενη κατάπτωση και απάθεια. Το κορμί του χρειαζόταν οξυγόνο προκειμένου να τραφεί το μυαλό.

7. Σήμερα το πρωί, μου ήρθε μια γυναίκα με το γιο της. Είχε ξαναέρθει στο παρελθόν, και παραπονιόταν συνεχώς για τη νύφη της. Της είπα: «Η νύφη σου είναι νέα. Δεν καταλαβαίνει ακόμα ότι πρέπει να αγαπά την πεθερά της σαν δική της μάνα. Εσύ όμως είσαι μεγαλύτερη και πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά».
Είναι σχετικά συνηθισμένο σ’ αυτό τον κόσμο να αντιπαθούν οι μανάδες τις νύφες τους, ακόμα κι όταν είναι πολύ καλές κοπέλες. Μια πεθερά ίσως να μην το δείχνει, αλλά συνήθως δεν είναι ικανοποιημένη με τη νύφη της. Και η νύφη δεν ξέρει ότι πρέπει να προσεύχεται να στείλει ο Κύριος άγγελο-καθοδηγό στα βήματα της πεθεράς της, και στην ίδια να δίνει δύναμη να αγαπά την πεθερά της. Αντιθέτως, αντιδρά στους λογισμούς της πεθεράς της κι έτσι ξεκινά ο πόλεμος.
Βλέπετε, κάθε πραγματικός πόλεμος ξεκινά πρώτα με λογισμούς.
Αρχικώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλο¨ κατόπιν ξεκινούν να καταστρέφουν ο ένας τον άλλο. Εν πάση περιπτώσει, η φτωχή εκείνη γυναίκα δεν μπορούσε να καταλάβει τι προσπαθούσα να της πω. Έβλεπα πόσο πληγωμένη και στενοχωρημένη ήταν, οπότε έπρεπε να καθίσω μαζί της για αρκετή ώρα.
Της είπα: «Κάνε μια προσπάθεια, αν μη τι άλλο. Όταν η νύφη σου σου συμπεριφέρεται άσχημα, ζήτα από τον Κύριο να της στείλει έναν άγγελο να την καθοδηγήσει, και ζήτησέ Του επίσης να μη ξεχάσει κι εσένα. Ζήτα Του να πάρει από τους ώμους σου αυτό το βάρος, έτσι ώστε να μην έχεις αρνητικούς λογισμούς για τη νύφη σου, και όχι μόνο για κείνη αλλά και για κάθε άνθρωπο που σε πρόσβαλε κάποτε.
Προσευχήσου να σου δίνει δύναμη να αγαπάς τους πάντες. Και όταν οι σκέψεις σου γίνουν ήσυχες και ειρηνικές, θα δεις πώς θα αλλάξουν τα πράγματα γύρω σου. Θα αλλάξει επίσης και η νύφη σου.
Το ξέρεις ότι στην πραγματικότητα της κάνεις κακό σωματικά, σαν να την χτυπούσες; Το κάνεις αυτό συνεχώς. Δεν χρειάζεται να το κάνεις σωματικά - αρκεί και μόνο που δεν αντέχεις τη σκέψη της. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα δεν υπάρχει ειρήνη στο σπιτικό σου.
Κι ούτε ο γιος σου – ο άντρας της—είναι ειρηνευμένος. Προσπάθησε να την αγαπήσεις. Είναι δύσκολο, το ξέρω…Αλλά ξέρεις γιατί δεν τη συμπαθείς;», τη ρώτησα. «Όχι», μου απάντησε. «Λοιπόν, είναι επειδή σου πήρε μακριά τον γιο σου. Δεν είναι πια δικός σου όπως τον καιρό που ήταν μικρό παιδί. Είναι φυσικό για έναν άντρα να προσκολλάται στη γυναίκα του.
Η μάνα θέλει ο γιος της να παντρευτεί και να είναι χαρούμενος μέσα στο γάμο του. Αλλά αυτή είναι που υποφέρει περισσότερο μετά τον γάμο. Τώρα, ο γιος είναι προσανατολισμένος προς τη γυναίκα του. Δεν είναι πλέον τόσο προσηλωμένος προς τη μητέρα του, όσο ήταν παλιότερα.
Να λοιπόν πότε ξεκινά ο πόλεμος των λογισμών. Μπορείς να πολεμάς σ’ αυτό τον πόλεμο για πάντα αλλά στο τέλος θα χάσεις. Προσπάθησε να κάνεις αυτό που σου λέω και θα δεις πόσο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα».

8. Οι νέοι μας έχουν κι αυτοί μολυνθεί – ιδιαίτερα τα παιδιά των διανοουμένων.
Αυτοί (οι διανοούμενοι) δεν έχουν αρκετό χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται τα παιδιά τους άνθρωποι πολύ ισχυρογνώμονες.
Εγώ γεννήθηκα πρόωρα κα είχα κακή ανάπτυξη ως παιδί. Δεν μπορούσα να φάω’ η μητέρα μου με θήλαζε μέχρι τα τρία μου χρόνια. Αργότερα δεν μπορούσα να φάω τηγανιτά φαγητά. Ακόμα και σήμερα δεν μου αρέσει να πίνω γάλα ή να τρώω αυγά. Αλλά οι γονείς μου κατέβαλλαν μεγάλες προσπάθειες να με κρατάνε μακριά από τα γλυκά. Σταμάτησα να τρώω γλυκά όταν ήμουν περίπου 22 ετών. Το είχα παρακάνει. Σήμερα μπορεί να φάω καμιά μπουκιά γλυκό, αραιά και πού, αλλά δεν με ελκύει τόσο πολύ όσο παλιότερα.
Είναι πρόβλημα όταν ένα παιδί θέλει το ένα και το άλλο και οι γονείς του ικανοποιούν κάθε του καπρίτσιο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, περιμένουν και από όλους τους άλλους να συμμορφώνονται με τις δικές τους επιθυμίες. Έχετε τύχει να δείτε ποτέ κάτι τέτοιο; Ούτε οι βασιλιάδες κι οι βασίλισσες δεν έχουν τέτοιου είδους αντιμετώπιση! Τα παιδιά των διανοουμένων, που έβλεπαν στην παιδική τους ηλικία να εκπληρώνεται κάθε τους επιθυμία, όταν μεγαλώνουν κάπως, δεν ξέρουν πλέον τι θέλουν κι έτσι πολλά απ΄ αυτά καταλήγουν σατανιστές. Έχουν ήδη δοκιμάσει τα πάντα και υπηρετούν πλέον ανοιχτά τον σατανά! Κάποια φτάνουν και μέχρι την αυτοκτονία – ο Θεός να μας φυλάει από τέτοια φρικτή αμαρτία! Απ’ τη στιγμή που δεν είναι ικανά να ζήσουν τη ζωή τους, δεν μπορούν να φροντίσουν άλλους και να αποκτήσουν τη δική τους οικογένεια. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουν καλό μέλλον.

9. Πώς καταλαβαίνουν οι γονείς μας ότι είμαστε καλά παιδιά και τους αγαπάμε; Όταν βλέπουν ότι τους σεβόμαστε και υπακούμε στα λόγια τους.

10. Οι γονείς κατσαδιάζουν τα παιδιά τους για το παραμικρό. Είναι σα να μη ξέρουν πως γίνεται να τους μιλάει κανείς ήσυχα και τρυφερά. Όταν είναι αναγκαίο να θέσει ένας γονιός όρια πειθαρχίας σε ένα παιδί πρέπει να νιώθει ότι πίσω από την αυστηρότητα υπάρχει αγάπη. Είναι μεγάλο λάθος να τιμωρείς τα παιδιά τη στιγμή που κάνουν κάτι κακό, διότι τίποτα δεν πετυχαίνεις έτσι. Πρέπει πρώτα να ηρεμούμε και κατόπιν, με πολλή αγάπη, να λέμε στο παιδί ότι θα πρέπει να δεχτεί κάποιου είδους τιμωρία. Αν συμβεί το ίδιο πράγμα ξανά, τότε το παιδί υφίσταται μια πιο αυστηρή τιμωρία και έτσι μαθαίνει.

11. Υπήρχε μια γριά γυναίκα, μια γιαγιά, που συνήθιζε να έρχεται σε μένα τακτικά τη δεκαετία του ’80. Μου έλεγε ότι ο γιος της και η νύφη της τη επέπλητταν που πήγαινε στην εκκλησία. Με ρώτησε τι να κάνει. «Θα πρέπει να διατηρήσεις την ειρήνη στο σπίτι σου με κάθε κόστος», της είπα. «Κανείς δεν μπορεί να εκδιώξει τον Κύριο από την καρδιά σου, διότι Εκείνος είναι πάντοτε εκεί. Ένας άνθρωπος μιλά πιο εύγλωττα με τις πράξεις και τη ζωή του, παρά με τα λόγια του».

12. Το άγιο θέλημα του Θεού λειτουργεί σε μας μέσα από τους γονείς μας ή μέσα από τους δασκάλους μας ή μέσα από τους εργοδότες μας. Αν χρειάζεται να διορθώσουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού, θα πρέπει να το κάνουμε αυτό με πολλή αγάπη και προσοχή.
Αν το μόνο που έχουμε κατά νου είναι να αλλάξουμε τη ζωή του παιδιού, του έχουμε δώσει ήδη ένα σκαμπίλι με τους λογισμούς μας. Το έχω παρατηρήσει αυτό μέσα από τα χρόνια της θητείας μου ως ηγούμενος. Πολλές φορές έβλεπα κάποιον αδερφό να μη συμπεριφέρεται σωστά, αλλά από τη στιγμή που σκεφτόμουν να τον διορθώσω, ένιωθα ότι του είχα ήδη δώσει ένα σκαμπίλι!
Οι λογισμοί μας μπορεί να είναι πολύ διεισδυτικοί και διαθέτουν μεγάλη δύναμη. Κι αυτό αληθεύει ιδιαίτερα στην περίπτωση των λογισμών των γονέων. Ένας γονιός πρέπει να σηκώνει πολλά και να συγχωρεί τα πάντα Μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους μόνο αν κάνουμε καλούς και αγαθούς λογισμούς.
Αν έχουμε λογισμούς που θέλουν να διορθώσουν τα λάθη των άλλων, είναι σα να τους χτυπάμε. Ανεξάρτητα πόσο κοντά μας είναι κάποιο πρόσωπο, θα απομακρυνθεί από μας, διότι θα του έχουμε δώσει ένα σκαμπίλι με τους λογισμούς μας. Κι εμείς νομίζουμε ότι οι λογισμοί δεν είναι τίποτα!

13. Συχνά δεν υπάρχει ενότητα και ομόνοια στις οικογένειές μας, επειδή οι γυναίκες και οι μητέρες παραβιάζουν την εντολή της υπακοής στο σύζυγό τους. Ο Θεός θέλει τους έγγαμους να ομονοούν. Παρακούοντας την εντολή του Θεού, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα Άδη στα σπιτικά τους.

14. Έχει τεράστια σημασία να υπάρχει κάποιος που να προσεύχεται πραγματικά μέσα στην οικογένεια. Η προσευχή προσελκύει τη Χάρη του Θεού και την αισθάνονται όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμα κι εκείνοι των οποίων η καρδιά έχει παγώσει. Πάντα να προσεύχεστε.

15. Μπορείτε να δείτε και μόνοι σας πώς μπορεί κανείς να δημιουργήσει αρμονία ή δυσαρμονία μέσα σε μια οικογένεια, ανάλογα με το είδος των λογισμών και των ευχών που κάνει. Αν η κεφαλή της οικογένειας είναι φορτωμένη με σκοτούρες και λογισμούς σχετικούς με κάποια δυσκολία, τότε η ειρήνη σε κείνη την οικογένεια διαταράσσεται. Όλα τα μέλη της οικογένειας καταθλίβονται – δεν έχουν ειρήνη και παραμυθία. Η κεφαλή της οικογένειας πρέπει να ακτινοβολεί αγαθότητα προς όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Έτσι λειτουργεί η «μηχανή των λογισμών» μας.
Όταν ήμουν νέος δεν ήξερα ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε αρνητικούς λογισμούς για τους βιολογικούς ή πνευματικούς μας γονείς. Δεν πρέπει ποτέ να τους πληγώνουμε, ούτε καν στους λογισμούς μας.
Εκείνο τον καιρό, δεν ήξερα ότι η προσβολή προς τον άλλο έχει τέτοιες αρνητικές συνέπειες προς όλους μας. Υπέφερα πολύ με το να πληγώνω τον πατέρα μου στους λογισμούς μου, και δεν μπορώ να μετανοήσω επαρκώς γι’ αυτό.
Ο πατέρας μου ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος απίστευτα αγαθός προς τον καθένα. Ουδέποτε στη ζωή του αρρώστησε, διότι είχε πάντοτε ειρήνη και τα εσώτερα όργανα του σώματός του λειτουργούσαν χωρίς άγχος. Στοχαζόταν τη ζωή του σαν να ήταν ένα φίλμ. Όταν τον προσέβαλε ενίοτε κάποιος, εκείνος δεν το έπαιρνε κατάκαρδα -- ήταν ήσυχος και πράος άνθρωπος. Θα ήμουν ευτυχής αν είχα κληρονομήσει τον χαρακτήρα του.

16. Ήρθε κάποτε να με δει ένα κορίτσι. Οι γονείς του ήταν και οι δύο γιατροί. Ήρθε στη Βιτόβνιτσα και με ρώταγε διάφορα πράγματα. Αγαπούσε πάρα πολύ τη οικογένειά της αλλά όχι τη μητέρα της. Όταν τη ρώτησα γιατί, μου απάντησε ότι η μητέρα της πάντοτε ήθελε γιο…Την ικέτεψα να μην κάνει πόλεμο στη μητέρα της, η οποία την εξέθρεψε στη μήτρα της, τη γέννησε και τη μεγάλωσε…Τώρα εκείνο το κορίτσι είναι η μόνη παρηγοριά της μητέρας της στη ζωή.
Δύο φορές έφυγε για το μοναστήρι, αλλά ο πατέρας της την έφερε και πάλι πίσω στο σπίτι. Της είπα να μην στενοχωρεί τους γονείς της και να έχει υπομονή, διότι μπορεί κανείς να είναι μοναχός ακόμα και χωρίς ράσα. Ο Κύριος δεν απαιτεί από μας να φοράμε ράσα, απαιτεί να είμαστε αγαθοί και καλοί.

17. Τιμωρούμε τα παιδιά μας, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό, διότι αποτύχαμε να τους διδάξουμε το σωστό τρόπο. Μια γυναίκα γιατρός μού έλεγε παλιότερα σε ένα γράμμα της, «Με τον άντρα μου, που είναι επίσης γιατρός, έχουμε ένα γιο.
Ο γιος μας έχει ήδη διαλύσει ολοσχερώς τρία αυτοκίνητα – δόξα τω Θεώ παραμένει ζωντανός. Τώρα θέλει να του αγοράσουμε κι άλλο αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουμε πλέον τα μέσα.
Όταν γυρίζουμε σπίτι από τη δουλειά, προσπαθεί να μας αποσπάσει χρήματα με τη βία. Τι να κάνω για να λύσω αυτό το πρόβλημα;».
Της είπα ότι δε φταίει άλλος κανείς πέρα από τους ίδιους. Είχαν ένα γιο και του έκαναν όλα τα καπρίτσια από την πρώτη του παιδική ηλικία. Όταν ήταν νεότερος, οι απαιτήσεις του ήταν μικρές, αλλά τώρα που μεγάλωσε, το ίδιο έκαναν κι εκείνες.
Το μόνο πράγμα που μπορούν τώρα να κάνουν είναι να αφιερώσουν πολλή αγάπη και πολλή φροντίδα στον γιο τους, ώστε να συνέλθει ίσως και να καταλάβει ότι οι γονείς του το μόνο που έχουν στον νου τους είναι το δικό του συμφέρον.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πέρα από τον τρόπο της αγάπης. Βλέπετε από αυτό το παράδειγμα πόσο μπορούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τις ζωές των πλησίον μας με τους λογισμούς μας. Εύχομαι να έχετε επιτυχίες προς αυτή την κατεύθυνση.

18. Βλέπετε πόσο μεγάλη είναι η δύναμη των βιολογικών αλλά και των πνευματικών γονέων; Πολλές φορές έχω δει να επαληθεύονται οι προβλέψεις των βιολογικών και των πνευματικών γονέων στις ζωές των παιδιών τους.
Κάποτε με άφησε άναυδο το πώς δύο συγκεκριμένοι ευσεβείς γονείς σκότωσαν το παιδί τους με τους λογισμούς τους. Ο μοναχογιός τους ήταν ένα ευσεβές παιδί, που γαλουχήθηκε στην πίστη από μικρό. Ήταν σαν άγγελος και είχε μια απίστευτη καλοσύνη.
Κάποτε ήρθε μια κοπέλα από την πόλη του και του ζήτησε τη βοήθειά του. Το ζήτημα είχε ως εξής: εκείνη είχε μείνει έγκυος από κάποιον και ήθελε από τον ευσεβή εκείνο νέο να την παντρευτεί, διότι οι γονείς και τα αδέλφια της ήταν πολύ αυστηροί. Αν άρχιζε να φαίνεται η εγκυμοσύνη της, η μοναδική της λύση θα ήταν να αυτοκτονήσει. Ο νεαρός άνδρας συγκατατέθηκε να προχωρήσουν σ’ αυτό το λευκό γάμο.
Συμφώνησαν πως όταν το παιδί θα γεννηθεί και θα μάθει να περπατάει, θα πάρει ο καθένας τον ξεχωριστό του δρόμο. Καθώς όμως η πόλη τους ήταν πολύ μικρή, το όλο ζήτημα έγινε γρήγορα γνωστό, και η μητέρα του νεαρού άνδρα δεν μπορούσε να αντέξει τη ντροπή.
Ο πατέρας, από την άλλη πλευρά, είπε ότι δική του ήταν η ζωή (του γιου τους) κι όχι της μητέρας του. Όμως εκείνη δεν άκουγε τίποτα. «Δεν θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου ζωντανό!», είπε. Κι αυτό ακριβώς συνέβη. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο γιος σκοτώθηκε σε δυστύχημα με τη μοτοσυκλέτα.
Αλλόφρων η μητέρα ήρθε σε μένα. «Εσύ η ίδια σκότωσες το γιο σου», της είπα. «Οι λογισμοί ενός ανθρώπου είναι πολύ ισχυροί. Είπες ότι εύχεσαι να μην τον ξαναδείς ζωντανό και αυτό ακριβώς είναι που συνέβη». Κάποιες φορές οι γονείς μας κάνουν λάθος, αλλά για μας τα παιδιά τους, έχουν δίκιο, και πρέπει να τους υπακούμε. Τότε θα έχουμε την ευλογία τους.

19. Είναι φανερό ότι όλες οι πόρτες ανοίγουν γι’ αυτούς που έχουν αγάπη. Ακόμα και σε καιρό πολέμων, όπου χάνονται διαρκώς ζωές, ο Κύριος διασώζει θαυματουργικώς εκείνους που αγαπούν τους γονείς τους, τόσο τους πνευματικούς όσο και τους βιολογικούς. Αν είχαμε αυτού του είδους την αγάπη για τους γονείς μας, ο κόσμος δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα. Αυτό που μας μένει να κάνουμε πλέον είναι να προσευχόμαστε, και ο Κύριος θα μας βοηθήσει και θα μας δώσει δύναμη.

20. Ο Κύριος ανοίγει για μας τον δρόμο. Μας αποκαλύπτει το θέλημά Του. Το θέλημά Του μας αποκαλύπτεται συχνά μέσα από τους γονείς μας. Αν υπακούμε στους γονείς μας, όλα θα πάνε καλά και θα είναι ευλογημένα, αλλά αν τους εναντιωνόμαστε, τα πράγματα δεν θα είναι καλά για μας. Η ζωή θα συνεχίζεται, αλλά τον περισσότερο καιρό πισωπατώντας.
Για παράδειγμα, ερωτεύεσαι μια κοπέλα και θέλεις να τη παντρευτείς, αλλά οι γονείς σου σε συμβουλεύουν να μην το κάνεις, λέγοντάς σου ότι δεν κάνει για σένα. Προσφέρονται να σου βρουν άλλη γυναίκα. Αλλά εσύ δεν θέλεις να ακούσεις κουβέντα – ο διάβολος σε έχει υποδουλώσει και δεν ακούς τη συμβουλή κανενός. Συνεπώς, πας και παντρεύεσαι την κοπέλα και αρχικώς όλα είναι ιδανικά. Κατόπιν, μετά από λίγο καιρό, βαριέστε ο ένας τον άλλο΄ η σχέση έχει πεθάνει.
Οι καλύτεροι γάμοι είναι εκείνοι που έχουν κανονιστεί από τους γονείς των παιδιών, και όταν η διαφορά ηλικίας μεταξύ άντρα και γυναίκας δεν είναι και πολύ μεγάλη.
Το ζευγάρι δεν έχει σχέδια’ εισέρχεται στην ένωση του γάμου με την ευλογία των γονιών τους και όλα πάνε καλά. Ο γάμος δεν είναι δρόμος στρωμένος με τριαντάφυλλα! Αντιθέτως, είναι μια πικρή ζωή. Στον γάμο σου φοράνε χαλινάρι και άροτρο κι εσύ πρέπει να το σέρνεις, και οι καμτσικιές έρχονται η μία πίσω από την άλλη.
Τα παιδιά θέλουν τη φροντίδα σου. Πρέπει να μεριμνάς γι’ αυτά. Πρέπει να σέρνεις το άροτρο, θέλεις δεν θέλεις. Όταν ήσουν μόνος σου σκεφτόσουν αλλιώς. Τώρα δεν έχεις να σκεφτείς μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τους άλλους επίσης.


Εκδόσεις Εν πλω --- Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα --- σελ. 87-89

[rose]

Περί οικογενειακής ζωής. Μέρος Β΄--- Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα


21. Ήταν κάποτε δύο αδέλφια που είχαν μια καλή και αγαθή μητέρα. Αυτή τους έλεγε πάντοτε να σέβονται τον πατέρα τους, παρότι δεν ήταν κι ο καλύτερος που θα μπορούσε να τους τύχει. «Αυτός είναι ο τρόπος για να είναι κανείς ευλογημένος από τον Θεό», έλεγε στους γιους της. Σήμερα είναι και οι δύο μεγάλοι άντρες και δεν επιτρέπουν σε κανένα να πει κακή κουβέντα για τον πατέρα τους. Είχαν δύσκολη παιδική ηλικία, αλλά είχαν και την ευλογία του Θεού, και ζουν την πληρότητα της ζωής. Είναι ευγνώμονες προς τον Θεό.
Μέσα από τους γονείς μας είναι που ο Θεός μας έδωσε το δώρο της ζωής. Εκείνοι είναι που θα δώσουν λόγο για τη συμπεριφορά τους’ δεν θα δώσουμε εμείς γι’ αυτούς. Αυτό για το οποίο θα δώσουμε εμείς λόγο είναι το αν τους σεβαστήκαμε ή όχι.
Η κατάσταση στις οικογένειές μας είναι σήμερα πολύ κακή επειδή ακόμα και τα μικρά παιδιά εναντιώνονται στους γονείς τους και βγάζουν γλώσσα. Να γιατί τα πράγματα πηγαίνουν τόσο άσχημα για μας – οι νέοι δεν σέβονται τους γονείς τους πλέον. Και η κατάσταση είναι ίδια παντού στον κόσμο.

22. Ένας από τους επισκέπτες του π. Θαδδαίου διηγούνταν: «Μια γριά γυναίκα ρώτησε τον π. Θαδδαίο τι έπρεπε να κάνει προκειμένου να γίνουν τα εγγόνια της ευσεβείς άνθρωποι. Ο π. Θαδδαίος απάντησε, ‘’Να είναι πάντοτε η γιαγιά τους πράα και καλή’ να μην οργίζεται ποτέ και να είναι πάντοτε χαρούμενη. Να υπακούει τους πάντες, κι όταν ακόμη δεν κάνει κανείς υπακοή στην ίδια. Ίσως τα εγγόνια της να μην γίνουν ευσεβείς άνθρωποι, αλλά κάποια μέρα θα θυμούνται τη γιαγιά τους και η ανάμνησή της θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους’’».

23. Εξαιτίας της πτώσης του ανθρώπου, η φυσική τάξη των πραγμάτων έγινε χαώδης. Στη φύση υπάρχει μια τάξη για όλα τα πράγματα, αλλά με τον άνθρωπο υπάρχει χάος. Τα πάντα διαστράφηκαν και αναποδογύρισαν. Εξαιτίας της παρακοής μας στις εντολές του ουράνιου πατέρα, έχουμε χάσει τη φυσική τάξη. Προκειμένου να εγκαθιδρύσουμε και πάλι αυτήν την τάξη, πρέπει να εγκρατευόμαστε.
Η εγκράτεια είναι για όλους, όχι μόνο για τους μοναχούς. Οι άντρες και οι γυναίκες που έχουν τον γάμο μονάχα για την ικανοποίηση των σωματικών τους παθών, δεν θα δικαιωθούν. Θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού για το ότι δεν υπήρξαν εγκρατείς. Βέβαια, όπως λέει ο Απόστολος, δεν είναι να απέχουν ο ένας από τον άλλο για μεγάλο χρονικό διάστημα, διότι ενδέχεται να τους στήσει παγίδες ο διάβολος να απέχουν ο ένας από τον άλλο με αμοιβαία συγκατάθεση (βλ. Α’ Κορ. 7,1-6).
Οι παντρεμένοι θα πρέπει να απέχουν από τις σαρκικές τους σχέσεις στις νηστείες και στις μεγάλες Γιορτές.

24. Ενδέχεται εύκολα να μετατρέψει κανείς τον παράδεισο σε κόλαση. Συνέβη κάτι ενδιαφέρον πριν από κάποια χρόνια. Μου ήρθε εδώ ένα παντρεμένο ζευγάρι. Ήταν προφανές ότι ο Θεός τους είχε προικίσει με μεγάλη ομορφιά’ Δεν είχα δει ποτέ μου πιο όμορφο ζευγάρι.
Ο καιρός ήταν κρύος και κάναμε τη Λειτουργία μας στο παρεκκλήσιο. Όταν η ακολουθία τελείωσε, θέλησαν να μου μιλήσουν. «Έχουμε κάποια προβλήματα», είπαν. Τους άκουσα. Είχαν παντρευτεί από έρωτα και είχαν ζήσει με ειρήνη και αρμονία για κάποια χρόνια.
Η ατμόσφαιρα στο σπίτι τους ήταν παραδείσια. Κατόπιν, πρόσφατα, άρχισαν να τσακώνονται για το παραμικρό’ δεν υπήρχε πια ειρήνη στο σπίτι τους. Το χειρότερο ήταν ότι είχαν ένα μικρό γιο, έξι ετών. Το παιδί ήταν ο λόγος που είχαν έρθει σε μένα αρχικώς.
Μου είπαν ότι το παιδί είχε ολότελα αποξενωθεί απ’ αυτούς και δεν ήθελε καν να τους μιλήσει. Ήθελε να είναι μόνο με τον παππού και τη γιαγιά του. «Του αγοράζουμε ότι ζητήσει, αλλά είναι σιωπηλό. Του αγοράζουμε παιχνίδια, ρούχα και γλυκίσματα, κι εκείνος τα γραπώνει απλώς από τα χέρια μας, τα ξεσκίζει ή τα κλωτσάει. Κι έπειτα πηγαίνει στον παππού και τη γιαγιά του και μας αφήνει μόνους.
Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Κατά τα άλλα είναι ένα υγιές και φυσιολογικό παιδί. Αποστρέφεται οτιδήποτε έχει να κάνει με μας, τον πατέρα και τη μητέρα του. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;». Τους είπα ότι προφανώς το παιδί δεν ήθελε τέτοιους γονείς.
Αναζητούσε διαρκώς τη μαμάκα και τον μπαμπάκα του, αλλά εκείνοι δεν ήταν ποτέ εκεί. «Παλιά ήσασταν ευτυχισμένοι επειδή είχατε την ευλογία των γονιών σας», τους είπα. «Οι γονείς σας δεν είχαν τίποτα ενάντια στην ένωσή σας, αντιθέτως είχαν κανονίσει τον γάμο σας πριν καν εσείς δείτε ο ένας τον άλλο. Είχατε λοιπόν την ευλογία των γονιών σας, παντρευτήκατε από έρωτα και υπήρχε ειρήνη στην ένωσή σας. Το σπιτικό σας ήταν σαν τον παράδεισο. Τώρα όλα στράβωσαν, εξαιτίας των λογισμών σας. Μέχρι πρόσφατα ήσασταν ευχαριστημένοι με ότι είχατε. Δεν φαντασιωνόσασταν άλλα. Τώρα όμως εσύ κοιτάζεις άλλες γυναίκες με λαγνεία και δίνεις την καρδιά σου σ’ αυτές τις γυναίκες. Η γυναίκα σου κοιτάζει άλλους άντρες και τους δίνει την καρδιά της. Συνευρίσκεστε μεν σαρκικά, αλλά όχι πνευματικά. Ο νους σας περιπλανιέται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Ευτυχώς –δόξα τω Θεώ! –δεν έχετε διαβεί τα όρια των συζυγικών σας όρκων. Το παιδί σας τα αισθάνεται όλα αυτά και δεν θέλει τέτοιους γονείς, διότι όχι μόνο ξεστρατίσατε ο ένας από τον άλλο, αλλά αποξενώσατε τον εαυτό σας και από το ίδιο σας το παιδί. Εσείς δημιουργήσατε την κόλαση μέσα στο σπιτικό σας με τους λογισμούς σας… Είναι πολύ οδυνηρό να έχει κανείς μητέρα και πατέρα κι εντούτοις να μην τους έχει.
Επιστρέψτε ο ένας στον άλλο», τους είπα, «και γίνεται όπως ήσασταν. Κι όλα θα φτιάξουν και πάλι».

[rose]

Στο τέλειο ανδρόγυνο ταυτίζεται η θέληση του άνδρα και της γυναίκας. Και παύουν οι αντιρρήσεις και οι διαμάχες για το τι θα γίνει ή ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο. Αγάπη και υποταγή συμβαδίζουν στην Εκκλησία με την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό. Δεν υπάρχει τίποτα το εγωιστικό και ναρκισσιστικό. Υπάρχει διοίκηση αγάπης και θυσίας και φαινομενική θα λέγαμε υποταγή, αφού το θέλημα των συζύγων ταυτίζεται και καθοδηγείται από το θέλημα του Θεού.


Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ





Χρυσοστομικές επισημάνσεις στο αποστολικό ανάγνωσμα του γάμου.


Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου:

Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ.
Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.
Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.


Λέγει ο Σειράχ (25,1) στην Παλαιά Διαθήκη· «Τρία πράγματα είναι όμορφα ενώπιον Κυρίου και ανθρώπων·

α΄) η ομόνοια αδελφών

β΄) η φιλία αυτών που συνεργάζονται και συνυπάρχουν και

γ΄) η καλή συμπεριφορά των συζύγων μεταξύ τους.

Τα δύο πρώτα εξαρτώνται και επηρεάζονται κατά κύριο λόγο από το τρίτο. Αν υπάρχει αγάπη και ομόνοια και αλληλοβοήθεια μεταξύ των συζύγων, συνήθως τότε, υπάρχει ομόνοια μεταξύ των αδελφών και φιλία μεταξύ των συνεργατών. Η εν γένει ζωή της κοινωνίας είναι απόρροια και αποτέλεσμα της καταστάσεως της οικογενειακής ζωής.

Ο Θεός από την αρχή έλαβε μέριμνα για τον γάμο. Δημιούργησε τον άνθρωπο «άρσεν και θήλυ», γιατί προετοίμαζε το έδαφος για την δημιουργία του γάμου. Η έλξη ανδρός και γυναικός θα είναι το αντίδοτο για το μίσος και τη διαίρεση που επικρατούν στους ανθρώπους μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος ότι ο γάμος είναι μεν μεταπτωτικός θεσμός, γιατί στον παράδεισο δεν υπήρχε, αλλά «σφόδρα χρήσιμος και αναγκαίος» μετά την πτώση (Ε.Π.Ε.29,522). Γι’ αυτό, ο Θεός, που προγνώριζε την εξέλιξη των ανθρώπων, έλαβε μέριμνα εκ των προτέρων και εποίησε τον άνθρωπον άρσεν και θήλυ, ακριβώς για να διορθώσει τις καταστροφικές συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος. Η αγάπη μεταξύ ανδρός και γυναικός είναι σφοδρή και κραταιά όσο τίποτα άλλο. Για να χρησιμοποιήσουμε λόγια του αγίου Χρυσοστόμου, «είναι τυραννική περισσότερο από κάθε τυραννίδα». Οι άλλες αγάπες είναι σφοδρές, αλλά δεν έχουν το αμάραντο.

Επειδή όμως η ασθένεια του ανθρώπου, μετά την πτώση, διαφθείρει όλους τους θεσμούς και διαστρέφει προς το χειρότερο τα πάντα, ακόμη και τα πιο άγια, από την έλξη αυτή, που δημιούργησε ό ίδιος ο Θεός, δημιουργούνται μεγάλα καλά αλλά και μεγάλα κακά. Δημιουργείται ο γάμος, αλλά προκύπτει και η πορνεία, η ασέλγεια, η ανηθικότητα και, αν προχωρήσει η κατρακύλα, οι παρά φύσιν σχέσεις. Γι’ αυτό ο Παύλος ασχολείται πολλές φορές με τον γάμο, τον οποίον θέλει να διατηρήσει μέσα στα πλαίσια που τον δημιούργησε ο Θεός. «Ουδέν γαρ ούτως ημών συγκροτεί τον βίον, ως έρως ανδρός και γυναικός» λέγει ο άγιος Χρυσόστομος (Ε.Π.Ε. 21,194).

Βεβαίως στην Καινή Διαθήκη ο Παύλος διδάσκει ότι εν Χριστώ Ιησού «ουκ ενί άρσεν και θήλυ» (Γαλ.3,25), διότι, στη συνάφεια που αναφέρει το ρητό αυτό, τονίζει ότι μέσα στο χώρο της Εκκλησίας παύουν οι όποιες διακρίσεις και διαφορές υπάρχουν. Είτε αυτές είναι φυλετικές (Ιουδαίος και Έλλην) είτε είναι κοινωνικές (δούλος και ελεύθερος) είτε είναι βιολογικές (άρσεν και θήλυ). Αλλά νομίζουμε ότι, πέρα από τη συνάφεια του κειμένου, ο Παύλος, λέγοντας «ουκ ένι άρσεν και θήλυ», θέλει να τονίσει ότι πρέπει να υπάρχει τόσο μεγάλη αγάπη μεταξύ ανδρός και γυναικός, τόση ταύτιση ψυχών και σωμάτων, τόση οικειότητα και φιλία, που το ανδρόγυνο ν’ αποτελεί μία ενιαία πλήρη ψυχοσωματική ύπαρξη. Αυτό άλλωστε προκύπτει και από την ιστορία δημιουργίας του ανθρώπου. Μη ξεχνάμε ότι από τον άνδρα πλάστηκε η γυναίκα. «Τούτο νυν οστούν εκ των οστών μου και σάρξ εκ της σαρκός μου» (Γεν 2,23) είπε Αδάμ, όταν είδε την Εύα. Και φωτισμένος από το Πνεύμα του Θεού προφήτεψε· «και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Ο Αδάμ δηλαδή νυμφεύθηκε όχι απλώς την αδελφή του, όχι απλώς την κόρη του, αλλά την ίδια τη σάρκα του (Ε.Π.Ε. 21,194) και ξαναενώθηκε με το τμήμα του σώματός του που απέσπασε ο Θεός για να δημιουργήσει την Εύα! Πρόσεξε, παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος, πόσο συνέδεσε και συνέπλεξε ο Θεός τον άνδρα και τη γυναίκα. «Απ’ τον ένα, τον Αδάμ, έφτιαξε άλλον ένα, την Εύα. Και ύστερα αφού τους ενώνει τους δύο σε ένα, μ’ αυτόν τον τρόπο ξανάρχεται στον ένα. Επομένως και τώρα από έναν γεννιέται ο άνθρωπος. Διότι η γυναίκα και ο άνδρας δεν είναι δύο άνθρωποι αλλά ένας…Αυτό διαπιστώνεται και από την διάπλαση του σώματος. Διότι η γυναίκα έγινε από την πλευρά του άνδρα. Δύο μισά ενώνονται σε ένα (μέσα στο γάμο)» (Ε.Π.Ε. 22,342-344).

Στο γάμο λοιπόν ο άνδρας καλείται να ενωθεί με τη σάρκα του. Να ξαναβρεί την βιολογική του πληρότητα και ολοκλήρωση. Γι’ αυτό στο αποστολικό ανάγνωσμα του γάμου λέγει ο Παύλος· «ούτως οφείλουσιν (δεν κάνουν χάρη) οι άνδρες αγαπάν τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Ο αγαπών την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά (και φυσικά είναι ανόητος, όταν δεν το κάνει)· ουδείς γαρ ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν, αλλ’ εκτρέφει και θάλπει αυτήν καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν» (Εφεσ. 5,28-29). Όπως αγαπά ο Κύριος την Εκκλησία, που είναι το σώμα του και προήλθε απ’ αυτόν, έτσι ν’ αγαπά ο άνδρας την γυναίκα, που είναι το σώμα του και προήλθε απ’ αυτόν.

Και πως αγαπά ο Κύριος την Εκκλησία, μας το λέγει στο προηγούμενο χωρίο. «Ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος (βάπτισμα) εν ρήματι, ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη έχουσαν σπίλον (κηλίδα) ή ρυτίδα (ζαρωματιά) ή τι των τοιούτων, αλλ’ ίνα ή (είναι) αγία και άμωμος».

Ας προσέξουμε ότι η αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία, όπως παρουσιάζεται στο κείμενο που αναφέραμε, δεν είναι συναισθηματική ή ρομαντική αλλά θυσιαστική και μαρτυρική. Ο άγιος Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τη φράση «καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος», λέγει· «Συνεπώς ήταν ακάθαρτος, είχε όνειδος, ήταν άσχημη και ευτελής. Και την χειρότερη γυναίκα εσύ να νυμφευθείς, δεν πρόκειται να πάρεις τόσο προβληματική νύμφη, σαν τη νύμφη που πήρε ο Χριστός, την Εκκλησία, στην ανθρώπινη της διάσταση βέβαια. Ούτε και θ’ απέχει από σένα όσο απέχει η Εκκλησία από τον Χριστό. Αλλά όμως δεν την αποστράφηκε ο Χριστός ούτε την μίσησε εξ αιτίας της υπερβολικής ασχήμιας της. Αντίθετα την αγάπησε σφόδρα. Η αγάπη αυτή τον ανέβασε στον σταυρό και έτσι έσωσε τον άνθρωπο». Ας θυμηθούμε την συμπεριφορά των ανθρώπων, όταν ο Χριστός ήταν πάνω στο σταυρό, για να εννοήσουμε πόσο προβληματική, σιχαμερή, ελεεινή και τρισάθλια νύμφη πήρε ο Χριστός.

Συνεπώς, όταν ζητά από τον άνδρα να αγαπά την γυναίκα του, όπως αγάπησε ο Χριστός την Εκκλησία του, ζητά κάτι πολύ δύσκολο και πολύ επώδυνο, που ταυτίζεται με το μαρτύριο του Χριστού. Η αγάπη δε αυτή δεν αποσκοπεί απλά να υπάρχει ειρήνη, ομόνοια, συναντίληψη και ευτυχία· αλλά στοχεύει μέσω της θυσίας του ανδρός να οδηγηθεί η γυναίκα, και η οικογένεια εν γένει, στην αγιότητα και μέσω αυτής στην σωτηρία. Διότι ο σκοπός του γάμου σε τελική ανάλυση -ποτέ μη το ξεχνάμε αυτό- είναι σωτηριολογικός και ιεραποστολικός. «Τι γαρ οίδας, γύναι, ει τον άνδρα σώσεις; ή τι γαρ οίδας, άνερ, ει την γυναίκα σώσεις» (Α΄ Κορ.7,16). Είναι δε χαρακτηριστική, για το θέμα που εξετάζουμε, η απάντηση που έδωσε ένας στάρετς σε μια Ρωσίδα, που του ζήτησε τη γνώμη του αν πρέπει να παντρευτεί· «Αν γίνεις αγία μέσα στο γάμο και δημιουργήσεις αγίους, τότε να παντρευτείς». Εμείς τον γάμο τον βλέπουμε σαν κάτι το πολύ γήινο, το πολύ πεζό, χωρίς μεταφυσικό υπόβαθρο και σκοπό. Ή, για όσους πιστεύουν και έχουν σχέση με την Εκκλησία, κάτι το πολύ χαμηλό από άποψη πνευματικότητας. Κι όμως, αρκεί να θυμηθούμε τον Μωυσή, για να κατανοήσουμε που μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος μέσα από το γάμο. Υπήρξε θεόπτης, άκρος νηστευτής, φοβερά θαυματουργός, θυσίασε το παλάτι του Φαραώ και τα βασιλικά μεγαλεία, γιατί προτίμησε «τον ονειδισμόν του Χριστού» (Εβρ. 11,26). Είναι αυτός που φάνηκε στη μεταμόρφωση του Χριστού μαζί με τον προφήτη Ηλία. Στη μεταμόρφωση του Χριστού έχουμε εποπτικά την μεγάλη θεολογική αλήθεια, ότι ο γάμος και η αγαμία είναι δύο οδοί θεώσεως. Δύο δρόμοι που καταλήγουν, πρέπει να καταλήγουν, στο Θαβώρ. Συνεπώς αξιοσέβαστοι και αξιομίμητοι και οι δύο.

Υπάρχουν βέβαια και οι σχετικοί σκοποί του γάμου, δηλαδή, η διάδοση του γένους και η αμοιβαία βοήθεια των συζύγων. Δεν είναι όμως εκ των ων ουκ άνευ. Διότι, εάν σκοπός του γάμου ήταν μόνο η παιδοποιία, θα έπρεπε ο γάμος να διαλύεται σε περίπτωση ατεκνίας. Εάν δε σκοπός ήταν μόνο η αμοιβαία βοήθεια, τότε και απλή φιλία μπορούσε ν’ αναπληρώσει τον γάμο και θα έπρεπε να διαλύεται όταν για ασθένεια ή αμέλεια ή οκνηρία οι δύο σύζυγοι δεν αλληλοβοηθούνται.

Σπουδαίος σκοπός του γάμου, που αποκαλύπτει και πάλι τον σωτηριολογικό του χαρακτήρα, είναι η προφύλαξη του ανθρώπου από τις σαρκικές διαστροφές, που τόσο τον μολύνουν και τον απομακρύνουν από τον Θεό. Δυστυχώς την έλξη που έβαλε ό Θεός ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, για τους λόγους που προαναφέραμε, έρχεται η άρρωστη φύση του ανθρώπου, υποστηριζόμενη σ’ αυτό και από τον διάβολο, να την ικανοποιήσει έξω από το σχέδιο του Θεού. Ο γάμος λοιπόν είναι το αντίδοτο και σ’ αυτή τη διάστροφη τακτική του ανθρώπου. «Δια δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, και εκάστη τον ίδιον άνδρα εχέτω» (Α΄ Κορ. 7,2) λέγει ο Παύλος. Και παρατηρεί ο Χρυσόστομος· «Μία τις έστι γάμου πρόφασις, το μη πορνεύειν, και διά τούτο το φάρμακον εισενήνεκται τούτο» (Ε.Π.Ε. 27,108). Δηλαδή, γι’ αυτούς, που δεν μπορούν ν’ ανέλθουν στο Θαβώρ διά της κατά Θεόν αγαμίας, υπάρχει ο κατά Θεόν γάμος, ο οποίος και προφυλάσσει από τις παρενέργειες του γενετησίου ενστίκτου και αξιοποιεί κατά τον καλύτερο τρόπο την έλξη που υπάρχει μεταξύ των δύο φύλων. «Επειδή γαρ εισήλθεν η επιθυμία, εισήλθε και ο γάμος την αμετρίαν εκκόπτων και πείθων μια χρήσθαι γυναικί» (Ε.Π.Ε. 27,106). Έτσι «πολύ έχει το κέρδος ουκ εών (μη αφήνοντας) τα μέλη του Χριστού μέλη γενέσθαι πόρνης, ου συγχωρών τον άγιον ναόν γίνεσθαι βέβηλον και ακάθαρτον» (Ε.Π.Ε. 29,522).

«Ότι μέλη εσμέν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού (Εφεσ. 5,30). Θα πρέπει να σταθούμε λίγο στο χωρίο αυτό. Αφού ανέφερε ο Παύλος ότι οι άνδρες πρέπει ν’ αγαπούν τις γυναίκες τους όπως αγαπούν τα σώματά τους και όπως αγαπά ο Κύριος την Εκκλησία, έρχεται στο ρητό αυτό και συνδέει τα δύο παραδείγματα. Το σώμα του ανδρός και το σώμα της Εκκλησίας. «Ότι μέλη εσμέν…». Όπως η Εύα έγινε από τη σάρκα του Αδάμ έτσι και η Εκκλησία έγινε από τη σάρκα του Χριστού. Ο Αδάμ δημιουργήθηκε με νερό και χώμα από το Θεό στην Παλαιά Διαθήκη. Ο πιστός αναγεννάται στην Εκκλησία με νερό και Άγιο Πνεύμα μέσα στο μυστήριο του βαπτίσματος. «Με το Άγιο Πνεύμα πλάθεται μ’ αυτό αναγεννάται όπως ακριβώς ο Χριστός στη μήτρα της Παρθένου» κραυγάζει γεμάτος έκπληξη και θαυμασμό ο άγιος Χρυσόστομος. Και έπειτα στο μυστήριο της θείας κοινωνίας παίρνει τη σάρκα του Χριστού και την κάνει σάρκα του. Ανακράται, μίγνυται, ενώνεται, θεούται με το σώμα του Χριστού. Γίνεται ένα φύραμα· ένα χαρμάνι. Λοιπόν είμαστε εκ της σαρκός του, λόγω των μυστηρίων. Όπως ο Χριστός γεννήθηκε χωρίς συνουσία από το Άγιο Πνεύμα και τη σάρκα της Παναγίας, έτσι και εμείς γεννιόμαστε με τα μυστήρια στο χώρο της Εκκλησίας και γινόμαστε μέλη του σώματος του Χριστού.

«Το μυστήριον τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και Εκκλησίαν». Ο γάμος λέγεται στη Γραφή μυστήριο και μάλιστα μέγα. Παρομοιάζεται δε με το μυστήριο της ενσαρκώσεως του Χριστού. Όπως ο Χριστός άφησε τον πατέρα, κατήλθε στη γη προς τη νύμφη Εκκλησία και έγινε ένα πνεύμα αφού «ο κολλώμενος τω Κυρίω, εν πνεύμα εστί (Α΄Κορ.6,17), έτσι και ο άνδρας εγκαταλείπει τους γονείς του και γίνεται μία σάρκα αλλά και μία ψυχή με τη γυναίκα που νυμφεύεται και συμπεριφερόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο ενώνεται με το Σώμα του Κυρίου, την Εκκλησία. Μυστήριο μέγα!

Και πράγματι μεγάλο μυστήριο αποτελεί ο γάμος· και όχι μόνο από τη θεολογική του πλευρά αλλά και από την καθαρά λογική. «Εγκαταλείπει ο άνδρας εκείνον που τον έσπειρε, που τον γέννησε, που τον ανέθρεψε, την μητέρα του που υπέστη τους πόνους του τοκετού, που τον θήλασε, που ταλαιπωρήθηκε τόσο για να τον μεγαλώσει και να τον παιδαγωγήσει και προσκολλάται προς εκείνη που δεν γνώριζε, η οποία δεν έχει κάτι το κοινό με αυτόν, και προτιμά απ’ όλους αυτήν. Το αντίστοιχο φυσικά γίνεται και από την πλευρά της γυναικός. Και το περίεργο οι γονείς δεν στενοχωριούνται, όταν γίνονται όλα αυτά, αλλά χαίρονται» (Ε.Π.Ε. 21,212).

«Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν». Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος· «Μη μου λες άνδρα τέτοια και τέτοια είναι η γυναίκα σου, γιατί θα σου πω και εγώ και η σάρκα σου είναι πολλές φορές τυφλή, χωλή, άρρωστη, ανάπηρη, σε πονά φοβερά, δεν σε αφήνει να χαρείς τη ζωή. Κι όμως εσύ δεν την αποχωρίζεσαι, δεν την αποκόπτεις αλλά αντίθετα ενδιαφέρεσαι γι’ αυτήν, υφίστασαι μύριες θυσίες για να την θεραπεύσεις και ενδιαφέρεσαι πρώτα για τα άρρωστα μέλη του σώματός σου και μετά για τα υγιή. Ούτε λες, δεν με ενδιαφέρει που πονά το τάδε μέλος του σώματός μου. Αλλά εκεί επικεντρώνεις το ενδιαφέρον σου, γιατί αν δεν θεραπευθεί πονά όλο το σώμα. Λοιπόν ότι και να σε κάνει η γυναίκα σου εσύ να την αγαπάς. Ακόμη κι αν δεν σε υπακούει και δεν πειθαρχεί σε σένα όπως την προστάζει ο Κύριος. Εάν το σάπιο μέλος δεν θεραπεύεται παύουμε να το φροντίζουμε; Έπειτα εσύ, που εγκατέλειψες τον πατέρα και τη μητέρα σου για να ζήσεις με τη γυναίκα σου, ποιας συγγνώμης θα είσαι άξιος, αν την εγκαταλείψεις κι αυτήν» (Πρβλ. Ε.Π.Ε. 21,210·216).

Ας δούμε όμως και τις υποχρεώσεις της γυναίκας κατά τον απόστολο Παύλο.

Α΄. «Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω. Ότι ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός, ως και ο Χριστός κεφαλή εστί της εκκλησίας, και αυτός εστί σωτήρ του σώματος. Αλλ’ ώσπερ η εκκλησία υποτάσσεται τω Χριστώ, ούτω και οι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν εν παντί».

Δεν παραγγέλει την αγάπη μόνο για τον άνδρα, και μάλιστα μια αγάπη μαρτυρική και θυσιαστική όπως είδαμε, αλλά συνιστά και την υπακοή της γυναίκας, η οποία είναι και αυτή μαρτυρική και θυσιαστική. Η αγάπη είναι το μαρτύριο του άνδρα και η υπακοή το μαρτύριο της γυναίκας. Και τα δύο είναι σκληρά και αφόρητα για την πεπτωκυία φύση μας. Πάντως ο Χριστός δεν χαρίζεται σε κανένα ούτε κάνει διακρίσεις. Και είναι ανόητο να λένε οι γυναίκες γιατί η γυνή να υπακούει και να φοβείται τον άνδρα και μάλιστα «ως τω Κυρίω», τη στιγμή που ο Θεός ζητά από τον άνδρα ν’ αγαπά την γυναίκα όπως ο Χριστός την Εκκλησία. Και είναι ασεβές και δείχνει την θεολογική αγνωσία που διακατέχει τους Νεοέλληνες το τραγικό φαινόμενο, ν’ αγωνίζονται την ώρα του αποστολικού αναγνώσματος οι νεόνυμφοι ποιος θα πρωτοπατήσει το πόδι του άλλου.

Η γυναίκα είναι η δευτέρα αρχή. Ας μη απαιτεί λοιπόν την ισοτιμία, διότι ευρίσκεται κάτω από την κεφαλή. Και αυτό συμβαίνει, ας μη το ξεχνάμε, διότι η Εύα πρώτη απατήθηκε από τον διάβολο και παρέσυρε στην πτώση και τον Αδάμ. Όπου υπάρχει πλήρη ισοτιμία και πολλοί αρχηγοί δεν υπάρχει ειρήνη. Είναι απαραίτητο να υπάρχει μία αρχή. Κι όταν μιλάμε συνεχώς για δικαιώματα μέσα στον γάμο, παύει να υφίσταται ο γάμος, διότι βασίζεται στην αλληλουποχώρηση και αλληλοανοχή των συζύγων.

Φυσικά δεν ζητά ο Θεός μόνο στη γυναίκα ν’ απαρνηθεί τα δικαιώματά της αλλά και στον άνδρα. Αυτό είναι παντελώς άγνωστο στους χριστιανούς μας ,λόγω της αγνωσίας των γραφών, που διακατέχει σχεδόν όλους μας. Αν δούμε προσεκτικά το κείμενο, θα παρατηρήσουμε ότι η υποταγή είναι ένα γενικό καθήκον πάντων ημών, αρχόντων και αρχομένων, κυρίων και δούλων, γονέων και παιδιών, και αμφοτέρων των συζύγων.

Πριν αρχίσει το αποστολικό ανάγνωσμα του γάμου, ο Παύλος (Εφεσ. 5,15-21) συνιστά κάτι που λίγοι το προσέχουν. Λέγει· να προσέχουμε πως ζούμε και συμπεριφερόμεθα, να φροντίζουμε να αντιλαμβανόμεθα το θέλημα του Θεού, να ευχαριστούμε το Θεό για όλα και να είμαστε

«υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χριστού»

Δηλαδή, όλοι μας πρέπει να υποτασσόμαστε κάποιες φορές και να υποχωρούμε έναντι των άλλων. Και ο άνδρας θα κάνει υπακοή στη γυναίκα κάποτε και η γυναίκα στον άνδρα και τα παιδιά στους γονείς αλλά και οι γονείς στα παιδιά. Αυτός που είπε «τα τέκνα υπακούετε τοις γονεύσιν υμών» είπε και «πατέρες μη παροργίζετε τα τέκνα υμών» (Εφεσ. 6,1·4). Αυτός που είπε «οι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου…ως τω Χριστώ» αυτός ο ίδιος είπε «και οι κύριοι τα αυτά ποιείτε προς αυτούς» (Εφεσ. 6,5·9). Αλλού δε ο Παύλος συνιστά «τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντας εαυτών. μη τα εαυτών έκαστος σκοπείται αλλά και τα ετέρων έκαστος (Φιλιπ.2,3-4). Και τελικά προβάλλει και παρουσιάζει το παράδειγμα της κενώσεως του Χριστού (2,7), ο οποίος έγινε δούλος για το χατίρι μας και ο οποίος μας ξεκαθαρίζει ότι αν θέλουμε να γίνουμε πρώτοι και μεγάλοι και αρχηγοί να γίνουμε δούλοι και διάκονοι πάντων (πρβλ. Ματθ. 20,25-28). Συνεπώς δεν χρειάζεται να δυσφορούμε και να παραξενευόμαστε όταν ακούμε τις εντολές της Γραφής. Μας φοβίζουν οι λέξεις γιατί δεν γνωρίζουμε το θεολογικό τους μήνυμα και διάγγελμα.


Β΄. «…η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα».

Τι είδος φόβου ζητεί η Γραφή από τη γυναίκα; Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος· «Όταν ακούς φόβο άνδρα, ν’ απαιτείς φόβο που αρμόζει σε ελεύθερη γυναίκα όχι σε δούλη. Διότι είναι δικό σου σώμα. Και αν δεν το κάνεις αυτό βρίζεις τον εαυτό σου και ατιμάζεις το σώμα σου. Πιο φόβο λοιπόν εννοεί η Γραφή; Να μη αντιλέγει, να μη εξεγείρεται, να μη επιθυμεί πρωτεία. Αρκεί μέχρι αυτά να φθάνει ο φόβος» (Ε.Π.Ε. 21,218).

Όποιος διαβάζει αυτές τις σειρές και πάλι θα έχει ενστάσεις και αντιρρήσεις για τα γραφόμενα. Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία, που λατρεύει μια άναρχη ελευθερία και θέλει μια αποθέωση του εγώ του ανθρώπου, χωρίς να σκέπτεται ότι ελευθερία χωρίς κάποιες δεσμεύσεις και χωρίς κάποια υποταγή δεν μπορεί να υπάρχει. Κι αν κάποτε υπάρξει, η ζωή μας θα γίνει σκέτη κόλαση και η ευτυχία του ανθρώπου θα εξαφανισθεί, άπαξ διά παντός. Αν όμως συνεχίσουμε τη μελέτη της πατερικής ερμηνευτικής της Γραφής, νομίζω θ’ αναπαυθούμε πλήρως.

Φυσικό είναι αυτοί που είναι μία σάρκα να είναι και ένα πνεύμα. Και δεν λέγει ο Χριστός να γίνουν ένα πνεύμα ή μια ψυχή, γιατί αυτό θεωρείται δεδομένο. Όταν λοιπόν φθάσει, και πρέπει οπωσδήποτε να φθάσει, το ανδρόγυνο σε μια τέτοια κατάσταση, παύει να λειτουργεί το συναίσθημα του φόβου και όλα εξαρτώνται και πραγματοποιούνται από την τέλεια ένωση του άνδρα και της γυναίκας. Για να το καταλάβουμε αυτό ας θυμηθούμε την εθελοντική και μη αναγκαστική υποταγή της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού στη θεία. Διότι υπάρχει πλήρη ταύτιση του θείου και του ανθρώπινου θελήματος. Έτσι και στο τέλειο ανδρόγυνο ταυτίζεται η θέληση του άνδρα και της γυναίκας. Και παύουν οι αντιρρήσεις και οι διαμάχες για το τι θα γίνει ή ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο. Αγάπη και υποταγή συμβαδίζουν στην Εκκλησία με την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό. Δεν υπάρχει τίποτα το εγωιστικό και ναρκισσιστικό. Υπάρχει διοίκηση αγάπης και θυσίας και φαινομενική θα λέγαμε υποταγή, αφού το θέλημα των συζύγων ταυτίζεται και καθοδηγείται από το θέλημα του Θεού.

Για επίλογο, ας δώσουμε τον λόγο και πάλι, στον βασιλιά του άμβωνα και της ερμηνείας των αγίων Γραφών, τον άγιο Χρυσόστομο.

«Είδες μέτρο υπακοής (λέγει στον άνδρα) άκουσε και μέτρο αγάπης. Θέλεις να υπακούει σε σένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία στον Χριστό; Φρόντιζε και συ αυτήν, όπως φροντίζει ο Χριστός στην Εκκλησία. Είτε πρέπει να δώσεις την ψυχή σου υπέρ της γυναικός, είτε πρέπει να πληγωθείς μύριες φορές, είτε να υπομείνεις και να πάθεις οτιδήποτε, να μη αποφύγεις. Κι αν ακόμη πάθεις αυτά, τίποτα ακόμη δεν κατόρθωσες, όπως ο Χριστός. Διότι εσύ μεν κάνεις αυτά, επειδή την ερωτεύτηκες και έχεις συνδεθεί με γάμο, εκείνος δε υπέρ εκείνης, που τον αποστρέφεται και τον μισεί.

»Όπως λοιπόν οδήγησε πλησίον του ο Χριστός εκείνη, που αποστρέφεται αυτόν και τον μισεί και τον περιφρονεί και ζη ασώτως, με τη μεγάλη φροντίδα του και όχι με απειλές ούτε με ύβρεις ούτε με φόβο ούτε με κάτι παρόμοιο, έτσι και συ να συμπεριφέρεσαι προς τη γυναίκα σου. Με πολύ αγάπη και φιλία μόνο θα την διορθώσεις. Ποια σύζευξη αλήθεια υπάρχει, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα; Ποια ηδονή θ’ απολαύσει ο ίδιος ο άνδρας, όταν ζη με τη γυναίκα του και την συμπεριφέρεται ως δούλη και όχι ως ελεύθερη; Κι αν ακόμη πάθεις κάτι υπέρ αυτής, να μη βαρυγκωμήσεις· διότι ούτε Χριστός έκανε αυτό.

»Και πρόσεξε ο Παύλος ασχολείται σ’ όλο το κομμάτι της περικοπής κυρίως με την αγάπη του άνδρα και πολύ λίγο με το φόβο της γυναίκας. Διότι, αν υπάρχει η αγάπη όλα υπάρχουν· όταν όμως υπάρχει μόνο ο φόβος, τότε δεν ακολουθούν πάντοτε τ’ άλλα. Είναι τόσο δύσκολο και δυσχερές πράγμα η ομόνοια, όταν οι σύζυγοι δεν είναι ενωμένοι με την τυραννίδα της αγάπης» (Ε.Π.Ε. 21,198·214).

Και κάτι άλλο να προσέξουμε·

«Ότι ενώ φαίνεται ότι η γυναίκα κυριαρχείται από τον άνδρα, επειδή διατάχθηκε να τον φοβάται, στην πραγματικότητα υπερτερεί εκείνη, διότι ο άνδρας έχει διαταχθεί το κυριώτερο, δηλαδή το ν’ αγαπά» (Ε.Π.Ε. 21,216).

Και τα λέγει αυτά ο Χρυσόστομος «όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» του άνδρα.

Δεν χρειάζεται κανένα άλλο σχόλιο.



ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

[kyriakos]

Πως γίνεσαι έγγαμος ηγούμενος;

Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου:

Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ.
Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.
Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.