Να αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνουςΣτις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα και παλληκαριά.
Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-εξι ζώα και έρχονταν στο χωράφι μας και τα φόρτωναν πεπόνια.
Μια φορά τους λέω: «Αυτά τα πεπόνια τα έχουμε κρατήσει για σπόρο• εκείνα πάρτε τα».
Σηκώνει τον βούρδουλα ο Ιταλός και μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;».
Επιασα και εγώ τον βούρδουλα και τον κοίταζα... «Μπόνε!», του λέω. Δηλαδή «καλός!».
Τάχα ότι μου το έδειξε να του πω αν είναι όμορφος! Έσπασε ο θυμός του• γέλασε και έφυγε!
Θυμάμαι και ένα περιστατικό τότε με τον ανταρτοπόλεμο.
Πήγαν μια φορά δύο στρατιώτες σε ένα μποστάνι να ζητήσουν από τον νοικοκύρη να φάνε κανένα πεπόνι, καμμιά ντομάτα.
Άφησαν τα ντουφέκια τους στην άκρη και προχώρησαν.
Ο νοικοκύρης, μόλις τους είδε από μακριά, πήρε το ντουφέκι να τους χτυπήση.
Αρπάζει τότε ο ένας στρατιώτης μια ντομάτα κόκκινη και φωνάζει: «Ασ' το το όπλο, γιατί θα σου την φυσήξω την χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος το όπλο και σηκώνεται και φεύγει!
Τί ετοιμότητα και παλληκαριά!
Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει την κάπα του κάπου μακριά σε μια γκορτσιά. (1)
Σε λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης από το βουνό και θα τον έπιανε.
«Αρχηγέ, τί να τον κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς την κάπα.
Και ύστερα, σαν να του έκανε νόημα ο αρχηγός, είπε στον αντάρτη:
«Φέρε το ντουφέκι εδώ!». Του το άρπαξε και τον αφόπλισε.
- Αρχηγός, Γέροντα, ήταν ή κάπα;- Ναι, η κάπα! Βλέπεις, ένας ήταν, μόνον την κάπα είχε, και τον άλλον τον αφόπλισε! Με αυτόν τον τρόπο είχε μαζέψει ένα σωρό ντουφέκια από τους αντάρτες.
Θέλει παλληκαριά!
Θυμάμαι και έναν Ρώσο μοναχό στο Αγιον Όρος• όταν πήγαν να τον ληστέψουν οι κλέφτες, την στιγμή που ανέβαιναν στον τοίχο, βγήκε από πάνω και φώναξε:
«Τί θέλετε, με το εξάσφαιρο ή με το δωδεκάσφαιρο να σας χτυπήσω;». Το έβαλαν εκείνοι στα πόδια.
Ενας άλλος, όταν πήγαν κλέφτες στο Κελλί του, πήρε το τηγάνι και έκανε πως τηλεφωνούσε: «Ναι, κλέφτες ήρθαν κ.λπ.!». Νόμιζαν ότι ειδοποιεί και έφυγαν.
Κάποτε πάλι ένας πολύ εύσωμος, σαν γίγαντας, άρπαξε έναν τσομπάνο από τον λαιμό, για να τον πνίξη.
Ό τσομπάνος, ο καημένος, τέντωσε τα μάτια του από τον φόβο, οπότε του λέει εκείνος: «Τί με κοιτάς άγρια;».
«Σκέφτομαι σε ποια κορυφή να σε πετάξω», του λέει ο τσομπάνος. Ο άλλος φοβήθηκε και τον άφησε!
Γι' αυτό λέω να μην τα χάνη κανείς. Να κρατάη την ψυχραιμία του και να δουλεύη το μυαλό. Γιατί, αν δεν δουλεύη το μυαλό, και μόνον από χαζομάρα μπορεί ακόμη και να προδώση.
Οτιδήποτε συμβαίνει, πρέπει να προσευχηθή, να σκεφθή και να ενεργήση. Τό καλύτερο είναι να προσπαθή με πνευματικό τρόπο
να αντιμετωπίζη μια δύσκολη κατάσταση.
Σήμερα όμως λείπουν και οι δυο παλληκαριές• ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, η οποία γεννιέται από την αγιότητα και την παρρησία στον Θεό, για να αντιμετωπισθή μιά δυσκολία με πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική παλληκαριά υπάρχει, ώστε να μη δειλιάση κανείς σε έναν κίνδυνο.
Πρέπει να έχη κανείς πολλή αγιότητα, για να φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς που νά στηριχθή;
Μιά ψυχή σε ένα μοναστήρι αν έχη πνευματική παλληκαριά, να δης, τον άλλον πού έρχεται με κακό σκοπό θα τον καθηλώνη με το ένα πόδι μέσα από την μάνδρα και με το άλλο άπ' έξω (2)!
Θά τον χτυπάη στό κεφάλι με πνευματικό τρόπο, με το κομποσχοίνι, με την ευχή, και όχι με το πιστόλι.
Λίγη προσευχή θα κάνη, και ο άλλος θα μένη εκεί έξω ακίνητος! Θα μένη για... σκοπός!
Μιά ψυχή, αν εχη πνευματική κατάσταση, και το κακό θα φρενάρη και τον κόσμο θα βοηθήση, και για το μοναστήρι θα είναι ασφάλεια.
Οι Μυροφόρες δεν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό.
Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, πού θα εμπιστεύονταν, για να κάνουν αυτό που έκαναν;
Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να απόκτηση πολύ ανδρισμό, αν έμπιστευθή τον εαυτό του στον Χριστό, στην θεία βοήθεια.
Μπορεί να πάη στην πρώτη γραμμή να πολεμήση και να νικήση.
Ενώ οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι αισθάνονται την ένοχη τους και μόνο στην βαρβαρότητα τους στηρίζονται.
Ό άνθρωπος του θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει και το δίκαιο με το μέρος του.
Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γάβ-γάβ» και φεύγει ο λύκος, γιατί αισθάνεται ενοχή.
Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι του νοικοκύρη του, - πόσο μάλλον ο
άνθρωπος που πάει να κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο που έχει Χριστό μέσα!
Γι' αυτό μόνον τον Θεό να φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι.
Ό φόβος τού Θεού και τον πιο δειλό τον κάνει παλληκάρι.
Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε. Ό Θεός θα βοηθήση στις δυσκολίες.
Αλλά για να δώση ο Θεός την θεϊκή δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώση αυτό το λίγο που μπορεί.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’
(1) Άγρια αχλαδιά.
(2) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Άγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, Θεσσαλονίκη 1987, σ. 92-93.
