Μηνύματα, Μαρτυρίες και Αποκαλύψεις από την Παναγούδα

[XAPA]

Πότε φταίμε για τους βλάσφημους λογισμούς



- Γέροντα, όταν έχω προσβολή βλάσφημου λογισμού χωρίς συγκατάθεση δική μου, φταίω;

- Αν στενοχωρεθής και δεν τον δεχθής, δεν είναι τίποτε.


- Γέροντα, πότε φταίει κανείς για έναν βλάσφημο λογισμό;

- Αν δεν στενοχωριέται που έχει τέτοιον λογισμό και κάθεται και τον συζητάη, τότε φταίει.

Καί όσο θα δέχεται τους βλάσφημους λογισμούς, τόσο θα δέχεται την ταραχή τού διαβόλου.

Γιατί, όταν του περνά ένας βλάσφημος λογισμός και τον έξετάζη και τον συζητάη με το μυαλό του, δέχεται έναν μικρό δαιμονισμό.


- Καί πώς θα φύγουν, Γέροντα, τέτοιοι λογισμοί;

- Αν στενοχωριέται κάποιος, όταν του ερχωνται τέτοιοι λογισμοί και δεν τους συζητάη, θα κόβωνται μόνοι τους, γιατί δεν θα τροφοδοτούνται.

Δένδρο που δεν ποτίζεται, θα ξεραθή.

Από την στιγμή όμως που κάποιος ευχαριστηθή μ' αυτούς, έστω και λίγο, τους τρέφει, ποτίζεται ο παλαιός άνθρωπος και δύσκολα θα ξεραθούν.


- Γέροντα, μερικές φορές δέχομαι τους βλάσφημους λογισμούς, συγκατατίθεμαι, και μετά το καταλαβαίνω, άλλα δεν μπορώ να τους διώξω

- Εσύ ξέρεις τί παθαίνεις;

Κάποια στιγμή έχεις αλλού τον νου σου, είσαι αφηρημένη και χαζεύεις με ανοιχτό το στόμα.

Έρχεται τότε το ταγκαλάκι, σου ρίχνει μέσα μια καραμέλα κι εσύ αρχίζεις να την πιπιλίζης.

Νιώθεις την γεύση της και μετά δυσκολεύεσαι να την πετάξης. Πρέπει, μόλις σε γλυκάνη λίγο, αμέσως να την πετάξης.


- Καί όταν, Γέροντα, περνάη ένας βλάσφημος λογισμός, τον δέχωμαι λίγο και μετά τον διώχνω;

- Τότε είναι σαν να σου έδωσε ο διάβολος μια καραμέλα, την πιπίλισες λίγο και μετά την έφτυσες.

Πρέπει να την φτύσης αμέσως.

Διαφορετικά, στην αρχή θα σε ξεγελάη με μια καραμέλα και ύστερα θα σε ποτίζη φαρμάκι και θα σε κοροϊδεύη.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’


ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Η εμπιστοσύνη στον λογισμό



- Γέροντα, όταν θυμώνω, γίνομαι σαν χείμαρος, δεν μπορώ να συγκρατηθώ.

- Γιατί να μην μπορής να συγκρατηθής;


- Γιατί πιστεύω στον λογισμό μου.

- Έ, τότε έχεις δικό σου πιστεύω, δικό σου σύμβολο πίστεως!...

Ο εγωισμός φταίει. Να μη δικαιολογής τον λογισμό σου.

Έναν μπανταλό (1) λογισμό, μόνη σου να τον πετάς, να μην τον δέχεσαι.


- Και πώς θα καταλάβω ότι ένας λογισμός είναι μπανταλός;

- Ε, αν δεν καταλαβαίνης, να τον λες στην Γερόντισσα και, τακ, να τον πετάς, κάνοντας υπακοή σε ο,τι σου πη.

Το να εμπιστεύεται ένας πνευματικός άνθρωπος στον λογισμό του είναι αρχή πλάνης.

Σκοτίζεται το μυαλό του από την υπερηφάνεια και μπορεί να πλανηθή.

Καλύτερα να τρελλαθή, γιατί τότε θα έχη ελαφρυντικά.


- Δεν χωράει βοήθεια, Γέροντα, από τους άλλους;

- Για να βοηθηθή, στην κατάσταση που βρίσκεται, πρέπει και ο ίδιος να βοηθήση.

Να καταλάβη ότι το να πιστεύη στον λογισμό πού του λέει λ.χ. πως είναι ο καλύτερος από όλους, ότι είναι άγιος κ.λπ., αυτό είναι πλάνη.

Ούτε με το πυροβόλο δεν φεύγει αυτός ο λογισμός, αν ο ίδιος τον κρατάη. Πρέπει να ταπεινωθή, για να φύγη.

Μερικές φορές μου ζητούν να προσευχηθώ για τέτοιες περιπτώσεις.

Τί προσευχή να κάνω; Αφού εκείνος έχει μέσα του το φιτίλι του διαβόλου, πάλι θα τιναχθή.

Σαν να κρατάη κάποιος στα χέρια του φιτίλια από φουρνέλα και ζητάη να τον βοηθήσης, για να μην ανατιναχθή.


- Γέροντα, έχω γίνει στρυφνή.

-Ποιος το λέει; Ο λογισμός σου;

Εγώ σε παρακολουθώ από το Άγιον Όρος. Έχω τον νού μου. Δεν έγινες στρυφνή. Αν όμως πιστέψης στον λογισμό σου, τότε θα σου στρίψη.

Μην πιστεύης στον λογισμό σου, ούτε αν σου λέη ότι είσαι χάλια ούτε αν σου λέη ότι είσαι αγία.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Η εμπιστοσύνη στον λογισμό δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα



- Γέροντα, όταν κάποιος έχη τον λογισμό ότι όλοι ασχολούνται μ' αυτόν κ.λπ., πώς θα τον διώξη;

- Αυτό είναι του πειρασμού που πάει να τον αρρωστήση.

Να αδιαφορήση, να μην πιστεύη καθόλου σ' αυτόν τον λογισμό.

Ένας λ.χ. που έχει καχυποψία, αν δη έναν γνωστό του να μιλάη σιγά σε έναν άλλον, σκέφτεται: «για μένα λέει. δεν το περίμενα απ' αυτόν! », ενώ εκείνοι για άλλο θέμα συζητούν.

Και αν δεν προσέξη, εξελίσσεται σιγά-σιγά και που φθάνει!

Νομίζει ότι τον παρακολουθούν, ότι τον καταδιώκουν.

Ακόμη και αν εχη συγκεκριμένα στοιχεία ότι οι άλλοι ασχολούνται μ' αυτόν, να ξέρη ότι και αυτά ο ίδιος ο εχθρός τα έχει ταιριάξει έτσι, για να τον πείση.

Και πως τα συνδυάζει ο διάβολος!

Γνωρίζω έναν νέο που, ενώ είναι εξυπνότατος, πιστεύει στον λογισμό του που του λέει ότι δεν είναι ισορροπημένος.

Με το να δέχεται τους λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι, του έχουν δημιουργηθη ένα σωρό κόμπλεξ.

Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, έχει λειώσει τους γονείς του.

Ο Θεός του έδωσε δυνάμεις και χαρίσματα, αλλά όλα του τα αχρηστεύει ο εχθρός, και έτσι βασανίζεται και αυτός και οι άλλοι.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τους δέχονται αυτούς τους ταγκαλακίστικους λογισμούς και κάνουν την ζωή τους βασανισμένη, τα βάζουν και με τον Θεό, που τόσο πολύ μας ευεργετεί και μας αγαπάει.

Όσα και εαν πης σε έναν τέτοιον άνθρωπο, δεν ωφελεί.

Εάν δεν πάψη να πιστεύη τους λογισμούς που του φέρνει ο εχθρός, μόνον που θα κουράζεσαι.


- Γέροντα, ο ευαίσθητος είναι ψυχικά αδύνατος, είναι άρρωστος;

- Όχι, το φιλότιμο και η ευαισθησία είναι φυσικά χαρίσματα, αλλά κατορθώνει δυστυχώς ο διάβολος να τα εκμεταλλεύεται.

Έναν ευαίσθητο άνθρωπο τον κάνει συχνά να μεγαλοποιή τα πράγματα, για να μην μπορή να σηκώση κάποια δυσκολία ή να την σηκώνη για λίγο και μετά να κάμπτεται, να απογοητεύεται, να ταλαιπωρήται, και τελικά να σακατεύεται.

Αν αξιοποίηση την κληρονομική ευαισθησία, θα γίνη ουράνια.

Αν αφήση να την εκμεταλλευθή ο διάβολος, θα πάη χαμένη.

Γιατί, αν δεν αξιοποιή ο άνθρωπος τα χαρίσματα του, τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος. Έτσι πετάει τα δώρα του Θεού.

Αντί να εύγνωμονή τον Θεό, τα παίρνει όλα ανάποδα.

Ο ευαίσθητος, όταν πιστεύη στον λογισμό του, μπορεί να κατάληξη ακόμη και στο ψυχιατρείο, ενώ ο αδιάφορος με το «δεν
βαριέσαι» δεν πάει βέβαια καλά, αλλά τουλάχιστον δεν καταλήγει και στο ψυχιατρείο.

Γι' αυτό το ταγκαλάκι κυνηγάει τους ευαίσθητους ανθρώπους.

Άλλοι πάλι βάζουν έναν λογισμό, ή μάλλον το ταγκαλάκι τους φέρνει έναν λογισμό, ότι έχουν κληρονομική επιβάρυνση, και προσπαθεί να τους πείση να πιστέψουν ότι κάτι έχουν.

Τους φοβίζει, για να τους ζαλίση και να τους αχρηστέψη στα καλά καθούμενα.

Αλλά και κάτι κληρονομικό αν υπάρχη, μπροστά στην Χάρη του Θεού τίποτε δεν μπορεί να σταθή.

Θυμάστε τον Άγιο Κυπριανό (1) που από μάγος έγινε Ιεράρχης της Εκκλησίας και Μάρτυς Χριστού;

Ο Μωυσής πάλι ο Αιθίοπας (2) από ληστής έγινε πιο ευαίσθητος από πολλούς μεγάλους Πατέρες. Σε τι κατάσταση έφθασε!

Όταν πήγε να τον δη ο Άγιος Μακάριος, τον ρώτησε: «Τί να κάνω; με ενοχλεί ο κόσμος και δεν μπορώ να βρω ησυχία». Και εκείνος του είπε:

«Μωυσή, Μωυσή, είσαι πολύ ευαίσθητος. Να πας στην Πετραία Αραβία (3), γιατί δεν μπορείς εσύ να διώξης τον κόσμο! » (4).

Πέρασε στην ευαισθησία και τον Μέγα Αρσένιο που ήταν από αρχοντική οικογένεια, μορφωμένος, καλλιεργημένος άνθρωπος, ενώ εκείνος ήταν ένας ληστής.

Να, βλέπεις η Χάρις του Θεού τι κάνει! Αλλά είχε πολλή ταπείνωση.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Η μνήμη του εορτάζεται στις 2 Όκτωβρίου.
(2) Η μνήμη του εορτάζεται στις 28 Αυγούστου.
(3) Η ενδότερα έρημος στο βορειοδυτικό τμήμα της Αραβίας.
(4) Βλ. Το Γεροντικόν, Άββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος κβ ', εκδ. «»Αστήρ», Αθήναι 1981, σ. 68.

[XAPA]

Οι ιδιοτροπίες ξεκινούν από τον λογισμό



- Γέροντα, αυτός πού σιχαίνεται, γιατί το παθαίνει;

- Πες μου, εσύ τι σιχαίνεσαι;


- Ολα τά σιχαίνομαι.

-Τότε όλα σ' εσένα θα έρχωνται! Και τα σκουλήκια στα φρούτα ή στα όσπρια και καμμιά τρίχα στο ψωμί κ.λπ.


- Έτσι γίνεται, Γέροντα!

- Δόξα Σοι ο Θεός! Βλέπεις πόσο σε βοηθάει ο Θεός για να το ξεπεράσης;


- Από τον λογισμό δεν ξεκινάει, Γέροντα, αυτό; Ας πούμε ότι βρήκε η αδελφή μια τρίχα.

Ας την βγάλη στην άκρη. Αυτό είναι ευλογία! Δώσ' την σ' εμένα, να την πάρω εγώ ευλογία!...

Άχ! Θυμάμαι, μια φορά στο Σινά πηγαίναμε κάπου με έναν μοναχό και του έδωσα δυό ροδάκινα.

Τον βλέπω, δεν τα τρώει.

Ήθελε να πάη να τα πλύνη, για να τα φάη, και τα κρατούσε στα χέρια, μην τα βάλη στην τσέπη και κολλήσουν μικρόβια και από την τσέπη!

Ο αδελφός του που είχε οκτώ παιδιά μου έλεγε: «Περισσότερο σαπούνι ξοδεύει αυτός, για να πλύνη τα χέρια του, παρά η γυναίκα μου με τα οκτώ παιδιά που πλένει! ».

Και να δήτε τι έπαθε!

Εκεί στο Σινά έδιναν σε κάθε καλόγερο και έναν Βεδουίνο, για να τον εξυπηρετή, να του πηγαίνη το φαγητό κ.λπ.

Ο Βεδουίνος πού έδωσαν σ' αυτόν ήταν ο πιο βρώμικος απ' όλους. Κατάμαυρος!

Μύριζαν τα ρούχα του, μύριζε ολόκληρος.

Μια εβδομάδα έπρεπε να τον βάλης στο μουσκιό, για να καθαρίση!

Τα χέρια του ήταν..., μην τα ρωτάς! Έπρεπε να τα ξύσης με την σπάτουλα!

Εν τω μεταξύ, όταν έπιανε το τσανάκι, για να του πάη το φαγητό, έβαζε τα δυό του δάχτυλα μέσα.

«Φύγε, φύγε... », του φώναζε εκείνος, μόλις τον έβλεπε.

Τελικά αυτός ο μοναχός ούτε δυό εβδομάδες δεν κάθησε στο Σινά. έφυγε.

Θυμάμαι, και στό Κοινόβιο είχαμε έναν μοναχό που ως λαϊκός ήταν νωματάρχης.

Τον είχαν βάλει διαβαστή, γιατί ήταν μορφωμένος.

Τόσα χρόνια ήταν στο μοναστήρι και σιχαινόταν.

Που να αγγίξη πόμολο! Με το πόδι άνοιγε την πόρτα ή σκουντούσε το μάνταλο με τον αγκώνα και μετά καθάριζε με οινόπνευμα το μανίκι που το ακούμπησε!

Ακόμη και την πόρτα της εκκλησίας με το πόδι την άνοιγε.

Και επέτρεψε ο Θεός, όταν γέρασε, να σκουληκιάσουν τα πόδια του, ιδίως το ένα με το όποιο άνοιγε τις πόρτες.

'Ήμουν παρανοσοκόμος, όταν ήρθε για πρώτη φορά στο νοσοκομείο της Μονής με δεμένο το πόδι.

Μου είπε ο νοσοκόμος να το λύσω και εκείνος πήγε να φέρη κάτι γάζες.

Όταν το άνοιξα, τι να δω! Πω, πω, ήταν γεμάτο σκουλήκια!

«Πήγαινε στην θάλασσα, του λέω, πλύν' το, να φύγουν τα σκουλήκια, και έλα να κάνουμε αλλαγή».

Που είχε φθάσει! Τι τιμωρία!

Εγώ τα έχασα.

Μου λέει ο νοσοκόμος: «Κατάλαβες από τί είναι αυτό; ». «Κατάλαβα, του λέω, επειδή ανοίγει την πόρτα με το πόδι! ».


- Και σ' αυτήν την κατάσταση, Γέροντα, συνέχιζε να άνοίγη την πόρτα με τό πόδι;

- Ναι, με το πόδι! Και είχε γεράσει καλόγερος!

- Δεν το κατάλαβε;

- Δεν ξέρω. Μετά πήγα στην Μονή Στομίου στην Κόνιτσα.

Τί θάνατο είχε ποιος ξέρει!

Και έβλεπες, εκεί στο Κοινόβιο μερικοί νέοι μοναχοί πήγαιναν και έτρωγαν από το περίσσευμα που άφηναν στα πιάτα τους τα γεροντάκια, για να πάρουν ευλογία!

Μάζευαν τα περισσεύματα των κλασμάτων.

Ή άλλοι ασπάζονταν το πόμολο, γιατί το ακούμπησαν οι Πατέρες, και αυτός, όταν προσκυνούσε τις εικόνες, μόλις που ακουμπούσε το μουστάκι του στην εικόνα.

Και το μουστάκι τι θα τραβούσε μετά με το οινόπνευμα!


- Όταν, Γέροντα, κάτι τέτοιο γίνεται σε ιερά πράγματα, δεν είναι ανευλάβεια;

- Μα άπό' κει ξεκινάει κανείς και φθάνει πιο πέρα.

Έφθασε στο σημείο να μην προσκυνάη, γιατί φοβόταν μήπως εκείνος που προσκύνησε πριν από αυτόν την εικόνα είχε καμμιά αρρώστια!


- Δηλαδή, γιά νά μή σιχαίνεται κανείς, δέν πρέπει νά δίνη σημασία;

-Τις σαβούρες που τρώνε οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν!

Αμα κάνη κανείς τον σταυρό του, είτε φοβία έχει είτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ο Χριστός.

Εκεί στό Καλύβι πόσοι περνάνε πού έχουν διάφορες αρρώστιες!

Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι, παίρνουν το κύπελλο πού έχω εκεί και πίνουν νερό.

Οι άλλοι που φοβούνται δεν το αγγίζουν.

Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος που είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία.

Τόσο φοβάται ο καημένος τα μικρόβια, που έχει ασπρίσει τα χέρια του, για να τα καθαρίζη με το οινόπνευμα.

Ακόμη και το αυτοκίνητο του το τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα!

Ξέρεις τι είναι να εχη τέτοια θέση και να κινήται έτσι;

Του έδωσα λουκούμι, και δεν το πήρε, επειδή το έπιασα.

Αλλά και στο κουτί να ήταν, πάλι δεν θα το έπαιρνε, γιατί θα σκεφτόταν ότι και στο κουτί θα το έβαλε κάποιος άλλος με τα χέρια του.

Παίρνω το λουκούμι, το τρίβω στα παπούτσια του και το τρώω.

Του έκανα κάμποσα τέτοια και τρόμαξα να τον κάνω να ελευθερωθή λίγο από αυτό.

Να, και σήμερα ήρθε εδώ μια κοπέλα που είχε νοσοφοβία.

Και όταν μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μην κόλληση μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από τόσα που της είπα, για να την βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή.

«Δεν σου φιλώ το χέρι, μου λέει, γιατί φοβάμαι μην κολλήσω μικρόβια»!

Τί να πης; Κάνουν έτσι μαύρη την ζωή τους.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[Matina]

Ο άγνωστος αδερφός του γέροντα Παϊσιου .





Το ταξίδι ξεκίνησε από την Αθήνα, νωρίς τα ξημερώματα με προορισμό την Κόνιτσα. Το ακριτικό χωριό του νομού Ιωαννίνων, όπου το 1925 εγκαταστάθηκε η οικογένεια Εζνεπίδη, φεύγοντας από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, μαζί με τα υπόλοιπα καραβάνια προσφύγων που έρχονταν στην Ελλάδα. Ενάμιση χρόνο πριν, το 1924 είχε γεννηθεί ένα ακόμη παιδί, από τα οκτώ συνολικά της οικογένειας, που πήρε το όνομα Αρσένιος. Ήταν το κοσμικό όνομα του γέροντα Παΐσιου, που βαπτίστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924. Λίγες εβδομάδες μετά, η οικογένεια του παίρνει τον δρόμο του ξεριζωμού, από τον τόπο που την γέννησε, με την «μεγάλη» ανταλλαγή.

Ώρα 10.15. Φτάνουμε στο Δημαρχείο. Η συζήτηση με τον Δήμαρχο Κονίτσης, Παναγιώτη Γαργάλα, με βάζει γρήγορα στο κλίμα. Στο χωριό υπάρχει ακόμα το σπίτι, όπου ο γέροντας Παίσιος, έζησε τα παιδικά του χρόνια, ενώ μέχρι σήμερα είναι στη ζωή, ο κατά 6 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του γέροντα, ο Ραφάηλ Εζνεπίδης, ηλικίας 95 ετών, κλινήρης πλέον. Ζει με την σύζυγο του και το ένα από τα παιδιά του, τον Χρήστο, ο οποίος μας καλωσορίζει στην μικρή αυλή. Στο χωριό η μέρα είναι ηλιόλουστη, αν και η ψύχρα είναι αισθητή, αφού τα απέναντι βουνά είναι ακόμα χιονισμένα. «Όταν λιώνουν τα χιόνια κάνει πιο πολύ κρύο», μας λέει ο Χρήστος Εζνεπίδης, ανιψιός του γέροντα Παίσιου και μας ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του, που ήταν ένας μικρός, μακρόστενος χώρος όλος και όλος. Κουζίνα και υπνοδωμάτιο μαζί. Εκεί καθιστός, ο 95χρονος πατέρας του, αδερφός του γέροντα, με μία φωτογραφία του Παίσιου, πάνω από το προκεφάλι του.

«Δεν ακούει καθόλου καλά και έχει να σηκωθεί 3 χρόνια από το κρεβάτι» μας λέει η σύζυγος του. Στο πρόσωπο του πάντως διακρίνει κανείς μια γαλήνη, που επιτείνεται όταν μας βλέπει. «Τι θυμάστε από τον αδερφό σας;» τον ρωτάω.


Με τη μητέρα του, κατά τη διάρκεια της μεγάλης ανταλλαγής από την Καππαδοκία στην Ελλάδα

«Ο Παϊσιος είναι σε μεγάλο κόσμο» λέει με την πολύ αδύναμη φωνή του. «Τι εννοείς παππού;» τον ξαναρωτάω, αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα και όσες καταφέρνει να αρθρώσει δεν γίνονται πάντα κατανοητές. Με ρωτάει πως με λένε και από πού ήρθα. Του φωνάζω στο αυτί «από την Αθήνα». Το πρόσωπο του φωτίστηκε: «στην Αθήνα είχαμε σπίτι με τον Παίσιο και έξω είχε μεγάλο κατακλυσμό. Τότε μαζεύτηκε όλος ο κόσμος σπίτι μας» λέει και σταματά. Δεν καταλαβαίνω όλες τις λέξεις και ρωτάω το γιο του. «Είναι ένα όνειρο που έχει δει τελευταία και μας λέει συνέχεια». Ο αδερφός του Γέροντα Παίσιου σταματά. Η -επί 64 χρόνια- σύντροφος του, του πάει ένα ποτηράκι με φρέσκο πορτοκάλι και μας λέει «Είναι πολύ μεγάλος αλλά για την ηλικία του είναι καλά» Η ίδια θυμάται τον γέροντα Παίσιο, τον κουνιάδο της να κάνει δουλειές στο σπίτι. «Εμείς τον γέροντα Παίσιο, τον θυμόμαστε σαν οικογένεια μας. Έκανε δουλειές του σπιτιού. Μετά έφυγε για το Άγιο Όρος». Ο αδερφός του γέροντα φαίνεται κουρασμένος. Μας κοιτάζει και λέει «Δεν μπορώ να βγω έξω να διαδώσω. Με πονάνε τα πόδια μου». Ο γιος του λέει «παππού κουράστηκες, ώρα να ξαπλώσεις». Έχει έρθει η ώρα να φύγουμε.

Το πατρικό.

Ακριβώς δίπλα από το φτωχικό σπίτι, που ζει σήμερα ο Ραφαήλ Εζνεπίδης, είναι το πατρικό της οικογένειας. Μία πινακίδα που γράφει «πατρική οικία Γέροντα Παισίου» σε «καλωσορίζει» στο σπίτι που μεγάλωσε και έζησε τα εφηβικά του χρόνια ο μοναχός. Η μικρή ξύλινη πόρτα ανοίγει. Το σπίτι δεν έχει αλλάξει από τότε. Η επίπλωση είναι παλιά, όπως και το πάτωμα. Και τα αντικείμενα. Στους τοίχους δεσπόζουν φωτογραφίες του γέροντα, οικογενειακά κειμήλια και προσωπικά αντικείμενα του Αγιορείτη. Στο μέσον του δωματίου, πίσω από ένα κλειδωμένο τζάμι, υπάρχουν χειροποίητα αντικείμενα του, ένα δικό του ζευγάρι κάλτσες, και βιβλία. Στο τοίχο μια φανέλα του.

«Ο γέροντας ήταν αεικίνητος, σβέλτος» μας λέει ο ανιψιός του και αποκαλύπτει την ιστορία του σπιτιού, στο οποίο πριν το 1922 έμεναν Τούρκοι και δόθηκε στην οικογένεια Εζνεπίδη με την ανταλλαγή. Στο δίπλα δωμάτιο υπάρχουν ακόμα τα κρεβάτια, που κοιμόταν η οικογένεια από τότε. Ο γέροντας έμεινε σε αυτό το σπίτι μέχρι τα 18 του, που κατατάχθηκε ασυρματιστής στο στρατό. Για του λόγου το αληθές μια φωτογραφία στον τοίχο, που είναι στα χακί, εν έτει 1948, δείχνει τον στρατιώτη Αρσένιο Εζνεπίδη. Ο ανιψιός του μας αποκαλύπτει ένα άγνωστο περιστατικό από την εφηβική ηλικία του γέροντα. «Ήταν τότε στον πόλεμο, που οι Δυτικοί προπάγανδιζαν την θεωρία του Δαρβίνου και κάποιος του την ανέφερε. Τότε ο γέροντας απάντησε πως μπορεί ο Χριστός να έχει ανθρώπινη μορφή. Αργότερα πήγε στο εκκλησάκι στο λόφο, ακριβώς απέναντι από το σπίτι του και προσευχήθηκε βαθιά. Τότε του εμφανίστηκε ο Χριστός με ανθρώπινη μορφή και του είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».


«Οι ίδιοι μας κάνουν πόλεμο και σήμερα»

Η φύση στην Κόνιτσα σε καθηλώνει. Ο ορίζοντας είναι καθαρός και η απέραντη θέα, φτάνει μέχρι την Βόρειο Ήπειρο, που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα. Η φύση εκεί του άρεσε πολύ του γέροντα. Περπατάμε στο σοκάκι εμπρός στο σπίτι και συζητάμε με τον Χρήστο Εζνεπίδη. «Ο γέροντας είναι μαζί μας. Δεν μας άφησε» λέει σε μια αποστροφή του λόγου του. «Πως το λες αυτό;» τον ρωτάω. «Το βλέπω σε όνειρο, όπως βλέπω εσένα τώρα» απαντά αφοπλιστικά και κοφτά. Όταν του ζητάς να γίνει πιο συγκεκριμένος το αποφεύγει και αινιγματικά λέει πως «ο γέροντας τα λέει με τρόπο ακόμα και σήμερα». Συζητάμε για το τώρα. Πως βλέπει τα πράγματα. «Είμαστε υπό πίεση. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Λένε ότι μπορεί να γίνει πόλεμος. Μα έτσι και αλλιώς έχουμε πόλεμο. Οικονομικό. Και από πίσω είναι οι ίδιοι που μας έκαναν πάντα πόλεμο. Δεν έχουν αλλάξει». Για την Τουρκία λέει απλά πως «η Τουρκία είναι πάντα Τουρκία» και θεωρεί πως θα τεθεί κάποια στιγμή το ερώτημα «ή εμείς ή αυτοί». Τον ρωτάω ποιοι κάνουν αυτόν τον οικονομικό πόλεμο. Η απάντηση του ξαφνιάζει «Ο αντίχριστος. Το έχεις ακούσει αυτό;» με ρωτάει με κλειστά μάτια. «Γιατί κλείνεις τα μάτια όταν μιλάς; » τον ρωτάω και γελάει λέγοντας «από τον ήλιο είναι», αφού είχε φτάσει ήδη μεσημέρι και ήταν ντάλα μεσημέρι. Κοιτάμε απέναντι τα βουνά. Στο βάθος η Βόρειος Ήπειρος. «Η Βόρειος Ήπειρος θα γίνει ελληνική» πετάει και κόβει την κουβέντα. «Που το στηρίζεις» τον ρωτάω, αλλά αποφεύγει να απαντήσει λέγοντας απλά πως «αυτά που έχει πει ο γέροντας είναι αρκετά για τους Έλληνες». Του ζητάω φεύγοντας αν έχει κάτι να μου δώσει για ενθύμιο ή να μου δείξει κάποιο λεύκωμα. Δείχνει να μην του αρέσει αυτό που του είπα. «Δεν κάνουμε εμπόριο εδώ. Δεν είναι για μας αυτά»


«Μας προστάτεψε στον σεισμό»

Η κυρία Γεωργία Κίτσιου, ζει με τον σύζυγο της ακριβώς στο απέναντι σπίτι. Γνώρισε από τον κοντά τον αγιορείτη μοναχό και θυμάται δύο περιστατικά από τον γέροντα που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη της. «Όταν είχε αρρωστήσει το παιδί της θείας μου, είχε πάρει νερό από την βρύση και σταύρωσε το παιδί. Ο πυρετός έπεσε αμέσως. Το πιστεύω ότι ο γέροντας βοήθησε. Στο χωριό βοηθούσε όλο τον κόσμο. Είχε ένα κουτάκι στο οποίο μάζευε λεφτά για τους φτωχούς», ενώ αφηγείται ακόμα ένα περιστατικό, όπου πιστεύει ότι υπήρχε βοήθεια από τον γέροντα της Ορθοδοξίας. «Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός το 1996, έπεσαν σπίτια αλλά δεν έπαθε κανείς τίποτα. Πιστεύουμε ότι μας φύλαξε ο γέροντας» λέει χωρίς περιστροφές, αποκαλύπτοντας και κάποιες ανθρώπινες στιγμές του μοναχού. «Ήταν πολύ ζωντανός άνθρωπος και έκανε καλαμπούρια. Στην μάνα μου την συγχωρεμένε της έλεγε όταν έβγαιναν οι καρποί κ. Ανέτα θα σου κλέψω τα σταφύλια»

«Στη Σπηλιά πολεμούσε τον διάβολο»

Ο πατέρας Κοσμάς, είναι μοναχός εδώ και 54 συναπτά χρόνια στην Κόνιτσα. Τον συναντήσαμε στο γηροκομείο του χωριού και παρά το γεγονός ότι το ρολόι έδειχνε τρεις και είχε ξαπλώσει για την μεσημεριανή ανάπαυση, σηκώθηκε ευγενικά και μας δέχτηκε. Θυμήθηκε μια ιστορία που έλεγε ο γέροντας συχνά. «Εφευγε από το μοναστήρι και πήγαινε σε μια σπηλιά κάτω χαμηλά. Εκεί είχε πόλεμο με τον διάβολο. Του παρουσιάστηκε και ο ίδιος ο γέροντας είχε εξομολογηθεί πως θέλησε να τον γκρεμίσει. Αυτός συνέχισε να προσεύχεται». «Τι εννοείτε ότι παρουσιάστηκε ο διάβολος;» ρώτησα τον μοναχό. «Ο διάβολος είναι οντότης, όπως έχουμε αγγέλους, που παρουσιάζεται σε αυτούς που έχουν την δύναμη να τον αντιμετωπίσουν» είπε ο πατέρας Κοσμάς, επεξηγώντας πως «Ο γέροντας είχε πολλά χαρίσματα. Τον φώτιζε ο θεός». Μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Απαντά με ειλικρίνεια «Δεν χρωστάμε μόνο εμείς. Χρωστάνε και άλλες χώρες. Πιστεύω ότι είμαστε έθνος ανάδελφον. Μας έχουν βάλει στο μάτι». Η συζήτηση κρατάει πολύ ώρα. Ο ηλικιωμένος μοναχός, λέει πολλά. Κρατάω ένα από τα τελευταία «Λένε κάποιοι ευλογία που πήραμε το δάνειο. Μα αυτά είναι δανεικά. Δεν μας τα χαρίζουν. Ο γέροντας είχε κάνει προσευχή για να βρέξει. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να έρθει βροχή όταν όλα είναι στεγνά παντού έξω; Αυτή είναι ευλογία».



Κλείνω το μαγνητοφωνάκι και βάζω την φωτογραφική στην θήκη. Βγαίνω από γηροκομείο και σε αντίθεση με όσα έλεγε ο μοναχός, έξω δεν βρέχει, αλλά έχει πολύ δυνατό ήλιο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και αφήνω την Κόνιτσα πίσω μου, με την τελευταία εικόνα που συναντώ στην έξοδο του χωριού να ασβεστώνουν, κρατώντας ένα παλιό πασχαλιάτικο έθιμο..


[web_site]
http://www.xespao.gr/2013/04/o_8877.htm ... send%22%7D[/web_site]

[XAPA]

Οι κατά φαντασίαν ασθενείς.



Μεγαλύτερη αρρώστια είναι το να πιστέψη ο άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια αρρώστια.

Ο λογισμός αυτός του δημιουργεί άγχος, τον κάνει να στενοχωριέται, να μην έχη όρεξη για φαγητό, να μην μπορή να κοιμηθή, να παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά.

Να είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω. αλλά να είναι υγιής και να νομίζη ότι είναι άρρωστος και να αρρωσταίνη στα καλά καθούμενα, αυτό είναι...

Ένας λ.χ., ενώ έχει και σωματική και πνευματική δύναμη, δεν μπορεί να κάνη τίποτε, γιατί έχει πιστέψει στον λογισμό που του λέει ότι δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα να σβήνη σωματικά και πνευματικά.

Δεν είναι ότι λέει ψέματα. Αν ο άνθρωπος πιστέψη ότι κάτι έχει, πανικοβάλλεται, τσακίζεται, και δεν έχει μετά κουράγιο να κάνη τίποτε.

Έτσι αχρηστεύεται χωρίς λόγο.

Έρχονται μερικοί στο Καλύβι που είναι τελείως τσακισμένοι.

«Μου λέει ο λογισμός ότι έχω έιτζ», λένε και το πιστεύουν.

Τους ρωτάω: «Μήπως συνέβη εκείνο, εκείνο; ». « Όχι», μου λένε. «Τότε άδικα στενοχωριέσαι».

Πήγαινε να κάνης μια εξέταση, για να σου φύγη ο λογισμός. »

«Και αν γίνη η εξέταση και βρουν ότι έχω; », λένε μερικοί και δεν μ' ακούν και βασανίζονται.

Ενώ αυτοί που ακούν, κάνουν εξέταση, βλέπουν ότι δεν έχουν τίποτε και, να δήτε, το πρόσωπο τους αλλάζει, το κουράγιο επανέρχεται.

Οι άλλοι από την στενοχώρια ξαπλώνουν στο κρεββάτι και ούτε να φάνε δεν θέλουν.

Εντάξει, έχεις έιτζ. Για τον Θεό δεν υπάρχει δύσκολο πρόβλημα.

Αν ζήσης πιο πνευματικά, εξομολογήσαι, κοινωνάς κ.λπ., θα βοηθηθής.



- Πώς ξεκινάει, Γέροντα, και νομίζει κάποιος ότι είναι άρρωστος;

- Σιγά-σιγά καλλιεργεί αυτόν τον λογισμό. Πολλές φορές μπορεί να υπάρχη κάποια αιτία, αλλά να μην είναι κάτι σοβαρό.

Βγάζει μετά και ο λογισμός κάτι ακόμη και το μεγαλοποιεί.

Όταν ήμουν στην Μονή Στομίου, ήταν ένας οικογενειάρχης στην Κόνιτσα που νόμιζε ότι είχε φυματίωση.

Δεν άφηνε ούτε την γυναίκα του να πάη κοντά του.

«Μην πλησιάζης, της έλεγε, θα κόλλησης».

Σε ένα ξύλο κρεμούσε η καημένη το καλάθι με το φαγητό και του το έδινε από μακριά.

Η φουκαριάρα είχε λειώσει. Τα παιδιά του τα κακόμοιρα από μακριά τον έβλεπαν.

Αυτός εν τω μεταξύ δεν είχε τίποτε, αλλά, επειδή ο ήλιος δεν τον έβλεπε - ήταν κλεισμένος μέσα και τυλιγμένος συνέχεια με τις κουβέρτες -, ήταν κίτρινος και πίστευε ότι έχει χτικιό.

Σηκώνομαι και πάω στό σπίτι του.

Μόλις με είδε, μου λέει: «Μη με πλησιάζης, καλόγερε, μην κόλλησης κι εσύ, και έρχεται κόσμος εκεί στο μοναστήρι. Έχω χτικιό».

«Ποιος σου είπε, μωρέ, ότι έχεις χτικιό; », του λέω.

Η γυναίκα του έφερε να με κεράση γλυκό καρύδι.

«Άνοιξε το στόμα σου, του λέω. Θα κάνης υπακοή τώρα». Το άνοιξε. δεν ήξερε τι θα κάνω.

Βάζω το καρύδι μέσα στο στόμα του και το γυρνάω δυό-τρείς φορές και ύστερα το παίρνω και το τρώω.

«Μη, μη, θα κόλλησης! », φώναζε.

«Τι θα κολλήσω! Τίποτε δεν έχεις, του λέω.

Αν είχες χτικιό, χαμένο το είχα να το κάνω αυτό; Σήκω να βγούμε έξω».

Λέω στην γυναίκα του: «Πέταξε τα όλα, φάρμακα, κουβέρτες ... ».

Τον σηκώνω και βγαίνουμε έξω.

Έπειτα από τρία χρόνια πού ήταν κλεισμένος μέσα κοιτούσε τον κόσμο παράξενα.

Υστερα, σιγά-σιγά, πήγε και στην δουλειά του.

Τί είναι ο λογισμός, όταν τον καλλιεργής!




ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

[XAPA]

Με την υπακοή όλα ξεπερνιούνται



- Γέροντα, πώς μπορεί να βοηθηθή κανείς, όταν νομίζη ότι πάσχει από κάτι;

- Για να βοηθηθή, πρέπει να έχη πνευματικό, να του έχη εμπιστοσύνη και να του κάνη υπακοή.

Θα πη τον λογισμό του και εκείνος θα του πη: «Σ' αυτό μη δίνης σημασία, εκείνο πρόσεξε το» κ.λπ.

Αν δεν έχη εμπιστοσύνη και δεν υπάκουη, δεν μπορεί να του φύγη ο λογισμός.

Ξέρεις τί είναι να σου ζητούν βοήθεια και να μην κάνουν τίποτε οι ίδιοι;

Ένας νέος που ζη ακατάστατα, έχει ψυχολογικά προβλήματα και ταλαιπωρείται, έρχεται με κάτι μάτια κατακόκκινα από το τσιγάρο και ζητάει να τον βοηθήσω.

Έχει και μια ψευτοευλάβεια, ζητάει να του δώσω την εικόνα από το τέμπλο, για ευλογία, και μπαίνει μέσα στο Κελλί με το τσιγάρο!

«Βρε, του λέω, τα μάτια σου από το τσιγάρο έγιναν κατακόκκινα σαν του λυσσασμένου σκυλιού.

Ούτε γέροι δεν καπνίζουν εδώ μέσα. Εγώ λιβανίζω εδώ πέρα».

Το δικό του αυτός. Έρχεται, ζητάει βοήθεια και δεν βγαίνει από τον λογισμό του.

«Γιατί δεν με κάνεις καλά; », μου λέει.

Θέλει να γίνη καλά με μαγικό τρόπο, χωρίς ο ίδιος να κάνη καμμιά προσπάθεια.

«Εσύ δεν είσαι για θαύμα, του λέω. Δεν έχεις τίποτε. Πιστεύεις στον λογισμό σου».

Αν έκανε υπακοή, θα βοηθιόταν.

Έχω προσέξει ότι όποιος ακούει, τάκ-τάκ προχωράει και πάει καλά. Και αυτός και οι δικοί του μετά είναι ήσυχοι.

Μια φορά πήγε ένας ιερεύς σε ένα μοναστήρι και του είπαν να ψάλη, άλλα εκείνος αρνήθηκε.

«Γιατί, του λένε, δεν ψάλλεις; ». «Γιατί ο ψαλμός λέει: «Αϊ υψώσεις του Θεού εν τω λαρύγγι αυτών, και ρομφαίαι δίστομοι εν ταις χερσίν αυτώ» (1)..

Φοβόταν την ρομφαία, αν ύψωνε την φωνή του, και επέμενε ότι ήταν κακό να ψάλη.

«Βρέ καλέ μου, βρέ χρυσέ μου, δεν είναι έτσι», του έλεγαν οι άλλοι, τίποτε αυτός, το δικό του.

Έ, πώς να συνεννοηθής με έναν τέτοιον άνθρωπο; Τί να τον κάνης;

Ακόμη και αν αυτό πού έλεγε αυτός ήταν σωστό και ο άλλος του έλεγε: «όχι, δεν είναι έτσι, έτσι είναι», και έκανε υπακοή στο λάθος του άλλου, πάλι θα έπαιρνε Χάρη, και μάλιστα μεγάλη Χάρη, γιατί ταπεινώθηκε.

Πόσοι βασανίζονται έτσι χρόνια, επειδή πιστεύουν στον λογισμό τους και δεν ακούνε!

Όσα και να τους πης, όσα και να τους κάνης, όλα τα παίρνουν ανάποδα.

Και δεν είναι ότι πίστεψε κανείς μια φορά στον λογισμό του και το κακό σταμάτησε εκεί, άλλα το κακό αυξάνει.

Καλλιεργείται- καλλιεργείται και μπορεί να φθάση στην τρέλλα.

Φτιάχνει π.χ. κάποιος ένα σπίτι και του λένε: «Πώς το φτιάχνεις έτσι; Θα πέση και θα σε πλάκωση».

Επειδή είναι στην αρχή, αν ακούση, εύκολα μπορεί να το χαλάση και να το διόρθωση.

Αν όμως το τελείωση, πώς να το γκρεμίση μετά;

Του λένε: «θα σε πλάκωση», το βλέπει και αυτός ότι θα πέση, καταλαβαίνει τον κίνδυνο, αλλά σκέφτεται ότι ξοδεύτηκε, έκανε τόσο κόπο για να το φτιάξη, και δέν το χαλνάει, και τελικά πλακώνεται μέσα.



- Αυτός μπορεί να βοηθηθή;

- Αν θέλη, μπορεί να βοηθηθή. Όταν όμως του λές ότι αυτό δεν είναι σωστό και εκείνος δικαιολογή τον εαυτό του, πώς να βοηθηθή;

Ας υποθέσουμε, ένας νέος έχει ζάχαρο και, επειδή δεν ξέρει πόσο κακό μπορεί να του κάνη, νομίζει ότι δεν είναι κάτι σοβαρό.

Του λέει ο γιατρός: «Το ζάχαρο βλάπτει και πρέπει να κάνης δίαιτα».

Αν τον ακούση, δεν θα έχη προβλήματα.

Αν όμως λέη: «ας έχω ζάχαρο. θα τρώω γλυκά, γιατί, όταν τρώω γλυκά, ζεσταίνομαι, μπορώ να κοιμάμαι χωρίς κουβέρτα, να μπω και μέσ' στο χιόνι», πώς να συνεννοηθής μαζί του, αφού επιμένει στο δικό του;



- Γέροντα, είναι φυσιολογικό ένας νέος να πιστεύη στον λογισμό του;

- Ένας νέος, αν πιστεύη στον λογισμό του, έχει πολύ εγωισμό.


- Πώς θα το καταλάβη;

- Αν λ.χ. θυμηθή μερικά περιστατικά από την παιδική του ηλικία που δείχνουν τί δόση εγωισμού είχε από μικρός, θα το καταλάβη.

Παρατηρούσα δύο παιδάκια. Το ένα πήρε ένα μαξιλάρι από αφρολέξ και το σήκωσε φυσιολογικά.

Πήγε και το άλλο να το σήκωση και έκανε σαν να σήκωνε ένα σακκί τσιμέντο.

Αυτό έχει εγωισμό. Όταν όμως λίγο μεγαλώση και καταλάβη ότι εκείνη η ενέργεια του ξεκινούσε από τον εγωισμό και το πη στην
εξομολόγηση, έρχεται η Χάρις του Θεού, λυτρώνεται και βοηθιέται.

Αλλοίμονο, ο Θεός δεν είναι άδικος!



- Όταν, Γέροντα, από κάποια πείρα που έχω, βλέπω περίπου τι εξέλιξη θα έχη μία κατάσταση του εαυτού μου, σ' αυτό υπάρχει αυτοπεποίθηση;

- Να μη βγάζης συμπεράσματα μόνη σου.

Ο Απόστολος Πέτρος, όταν τον κάλεσε ο Χριστός, περπάτησε επάνω στο νερό.

Μόλις όμως του είπε ο λογισμός του ότι θα βουλιάξη, βούλιαξε (2). Και ο Χριστός τον άφησε. «Αφού λες ότι θα βουλιάξης, βούλιαξε».

Και βλέπεις, ο ταπεινός, και θαύματα να κάνη, πάλι δεν πιστεύει στον λογισμό του.

'Ηταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα.

Διάβαζε ανθρώπους και ζώα πού είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά.

Πήγαιναν και Μουσουλμάνοι σ' αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε.

Αυτός, πριν λειτουργήση, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.

Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο.

Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρη γιατί τον ζητάνε.

Ώσπου να τον φωνάξη ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα.

Εξω έκανε πολλή ζέστη. είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα.

Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.

Όταν το είδαν οι άλλοι που καθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.

Πάνε και λένε στον Πατριάρχη: «Ο παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα! ».

Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάη: «Τί κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία; ».

«Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ».

«Γιατί το κάνεις αυτό; », τον ρωτάει ο Πατριάρχης.

«Αμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω Κατάλυση (3), πάει ο Χριστός επάνω.

Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω»!

Με καλό λογισμό το έκανε! Του λέει τότε ο Πατριάρχης: «Όχι, δεν είναι σωστό αυτό.

Πρώτα να κάνης κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο». Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε.

Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνη θαύματα, το δέχθηκε απλά. δεν είχε δικό του θέλημα.

Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πη:

«Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα. τι μου λέει αυτός;

Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».

Έχω καταλάβει ότι η υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να εχη κανείς, αν κάνη υπακοή, γίνεται φιλόσοφος.

Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνη υπακοή, ελευθερώνεται.

Λύτρωση είναι ή υπακοή.

Ο μεγαλύτερος εγωιστής είναι αυτός που ακολουθεί τους λογισμούς του και δεν ρωτάει κανέναν αυτοκαταστρέφεται.

Μπορεί κάποιος να είναι έξυπνος, τετραπέρατος, αλλά, αν έχη θέλημα, αυτοπεποίθηση και φιλαυτία, βασανίζεται συνέχεια.

Μπερδεύεται άσχημα και του δημιουργούνται προβλήματα.

Για να βρη τον δρόμο του, πρέπει να άνοιξη την καρδιά του σε κάποιον πνευματικό και να ζητήση ταπεινά την βοήθεια του.

Μερικοί όμως αντί να πάνε στον πνευματικό, πάνε στον ψυχίατρο.

Αν ο ψυχίατρος είναι πιστός, θα τους σύνδεση με κάποιον πνευματικό. Αν όχι, θα τους δώση μόνο χάπια.

Μόνον όμως τα χάπια δεν λύνουν το πρόβλημα.

Χρειάζονται και πνευματική βοήθεια, για να μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν σωστά και να καλυτερέψη η κατάσταση τους, και να μην ταλαιπωρούνται.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Ψαλμ. 149, 6.
(2) Βλ. Ματθ. 14,28-31.
(3) Μετά την θεία Κοινωνία των πιστών και την διανομή του αντίδωρου, ο ιερεύς καταλύει ο,τι απέμεινε στο Αγιο Ποτήριο.

[XAPA]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Ό αγώνας κατά των λογισμών

Η πνευματική ζωή στον λογισμό βασίζεται




- Διάβασα, Γέροντα, οτι οι Έλληνες στον Ιταλικό πόλεμο πρώτα προσπαθούσαν νά χαλάσουν τα οχυρά του εχθρού και ύστερα έκαναν επίθεση.

- Και ο διάβολος το ίδιο κάνει.

Όπως δηλαδή ο εχθρός, πριν κάνη επίθεση με το πυροβολικό, βομβαρδίζει με την αεροπορία τα οχυρά, για να τα σπάση, έτσι και ο διάβολος πρώτα βομβαρδίζει με λογισμούς τον άνθρωπο και ύστερα του επιτίθεται.

Αν δεν χαλάση τον λογισμό του άνθρωπου, δέν επιτίθεται, γιατί ο άνθρωπος αμύνεται με τον καλό λογισμό. είναι στο αμπρί (1) του!

Ο αριστερός λογισμός είναι ξένο σώμα και πρέπει ο άνθρωπος να προσπαθήση να το αποβάλη.

Αυτόν τον αγώνα όλοι έχουμε την δύναμη να τον κάνουμε.

Κανένας δεν δικαιολογείται να πη ότι είναι αδύνατος και δεν μπορεί να τον κάνη.

Δεν είναι κασμάς ούτε βαριά (2), για να μην μπορή να τα σηκώση, επειδή τρέμουν τα χέρια του.

Δεν το βλέπω δύσκολο, το να τα παίρνουμε όλα δεξιά. Γιατί να εξετάσω λ.χ. την ιδιοτροπία του άλλου;

Μπορεί στην πραγματικότητα αυτό πού κάνει να μην είναι ιδιοτροπία, αλλά να το κάνη επίτηδες, για να ταπεινωθή.



- Γέροντα, ανησυχώ, γιατί όλο αριστερά δουλεύω. Αγωνίζομαι, αλλά δεν μπορώ να γυρίσω δεξιά.

- Το να αναγνωρίζης ποιοί λογισμοί δεν είναι καθαροί, να ανησυχής και να αγωνίζεσαι να τους άπομακρύνης, και αυτό είναι πρόοδος.

Αν θέλης να προκόψης, όταν ο πονηρός σου επιτίθεται με αριστερούς λογισμούς και σε τραβάη προς το μέρος του, στρίψε με δύναμη
αντίθετα το τιμόνι και αγνόησε τον.

Να προσπαθήσης να φέρνης καλούς λογισμούς και για τις μικρότερες αλλά και για τις μεγαλύτερες αδελφές, οι όποιες κάνουν εσωτερική εργασία
αθόρυβα, γιατί το ταγκαλάκι σου χαλάει τον λογισμό, για να καθυστέρηση τήν πνευματική σου πρόοδο.

Εαν δεν σκάλωνες στους λογισμούς σου, θα είχες κάνει άλματα πνευματικά.

Όλη η πνευματική ζωή στον λογισμό βασίζεται.

Η πρόοδος στην πνευματική ζωή από τον λογισμό εξαρτάται.



- Γέροντα, πώς θα βοηθηθώ στον αγώνα κατά των αριστερών λογισμών;

- Με την εγρήγορση και την αδιάλειπτη προσευχή.

Αν βρίσκεσαι σε εγρήγορση, προσέχεις και φέρνεις καλούς λογισμούς.

Π.χ. βλέπεις ένα ποτήρι και σκέφτεσαι το Άγιο Ποτήριο, τον Μυστικό Δείπνο, τον Χριστό κ.λπ.

Ενώ, αν δεν βρίσκεσαι σε εγρήγορση, μπορεί ο νους σου να πάη σε διάφορα μη πνευματικά πράγματα ή ακόμη και σε ελεεινά.

Γι' αυτό προσπάθησε να μη μαζεύης σαβούρα λογισμών και ύστερα παλεύης να τους δίωξης.

Να λές την ευχή και να συγκεντρώνεσαι.

Και αν φεύγη ο νους σου, πάλι να τον επαναφέρης και συνέχεια να κάνης το ίδιο. Μην αφήνης τον νου σου να γυρίζη.

Γιατί, ακόμη κι αν ο νους δεν βρίσκεται πάντοτε σε άσχημα πράγματα αλλά σε ουδέτερα, ωστόσο και αυτά τον εξουδετερώνουν με τον περισπασμό, και γίνεται σπατάλη.

Οι λογισμοί μάλιστα που δημιουργεί ο περισπασμός είναι πιο ύπουλοι από τους κακούς, επειδή δεν τους καταλαβαίνουμε, για να τους πετάξουμε.



- Γέροντα, ο λογισμός μου λέει: «Δεν έκανες καμμιά προκοπή τόσα χρόνια που είσαι στο μοναστήρι».

- Για να ακούσω, τί άλλο σου λέει ο λογισμός;

Όπως έχω καταλάβει, ακούτε πολύ το ταγκαλάκι. Τί ξεγέλασμα σας κάνει! Γιατί πιστεύετε στο ταγκαλάκι; Γιατί ζαλίζεσθε; Ειρήνευε.

Στενοχωριέσαι άδικα και ταλαιπωρείσαι χωρίς λόγο. Σου παρουσιάζει το ταγκαλάκι τα πράγματα μπερδεμένα, σαν τον φακίρη.

Σε ζαλίζει με λογισμούς απαισιοδοξίας, για να σου τρώη την ώρα και να σε περισπά από την προσευχή και την προσοχή στο διακόνημα.

Έστω και λίγο αν σε ζαλίση και σε κάνη να μην έχης διάθεση να το πολεμήσης, και μόνον αυτό είναι αρκετό, για να λάβη την προαγωγή του.

Προσπάθησε, όταν εργάζεσαι μόνη σου, να έχης το εξής τυπικό: Ψαλτική, δοξολογία, ευχή νοερά ή δυνατά, ώστε να άποφεύγης την μουρμούρα
των λογισμών, δηλαδή να αλλάζης θέμα.

Αφού ο διάβολος αλλάζει θέμα, γιατί να μην αλλάξουμε κι εμείς;

Σας έχω πει και άλλη φορά ότι επάνω σε κάποια συζήτηση, την στιγμή που είναι να πω στον άλλον αυτό που θα τον βοηθήση, έρχεται κάποιος και διακόπτει ή γίνεται κάποιος θόρυβος κ.λπ., για να αναγκασθώ να σταματήσω.

Αφού ο πειρασμός κάνει τέτοια σχέδια, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς σχέδια στον πειρασμό; Να είστε έξυπνες, να κοροϊδεύετε το ταγκαλάκι.



- Γέροντα, με ταλαιπωρεί η λύπη, η ακηδία... Περνώ μαρτύριο.

- Μαρτύριο πριν από το μαρτύριο!... Εσύ έχεις αυτοπεποίθηση. Σου έχουν γίνει κατάσταση οι αριστεροί λογισμοί, γι' αυτό παιδεύεσαι.

Έχεις ανάγκη από δεξιούς λογισμούς. Πρέπει να μετατρέψης τις πονηρές μηχανές του... εργοστασίου σου σε καλές μηχανές.

Η καλύτερη επιχείρηση είναι να φτιάξη ο άνθρωπος ένα εργοστάσιο καλών λογισμών.

Τότε, ακόμη και τα άσχημα θα τα φτιάχνη ο νους του καλά.

Π.χ. έναν άνθρωπο, αν τον δης σαν ψυχή, σαν άγγελο, ανεβαίνεις αγγελικά στον Ουρανό και η ζωή σου είναι πανηγύρι.

Αν τον δης σαρκικά, κατεβαίνεις στην κόλαση.


- Μερικές φορές, Γέροντα, όταν βάζω έναν καλό λογισμό, σε λίγο μου έρχεται ένας αριστερός λογισμός και μου τα χαλάει όλα. Μήπως δεν το κάνω από την καρδιά μου;

- Σκοπός είναι να το κάνης από την καρδιά σου και, αν σου έρθη αριστερός λογισμός, να πης:

«Αυτός είναι αλλότριος. Πρέπει να τον διώξω. Τώρα υπέγραψα. πάει, τέλειωσε».



- Όταν, Γέροντα, με αγώνα έχω διώξει έναν αριστερό λογισμό, πώς γίνεται και επανέρχεται, αφού τελείωσε το θέμα;

- Ναι, το θέμα τελείωσε, αλλά το ταγκαλάκι δεν τελείωσε. Δεν πεθαίνει ο διάβολος ποτέ.

Έλεγε ένα γεροντάκι: «Ο σκύλος, μια-δυό κλωτσιές αν του δώσης, φεύγει. Ο διάβολος δεν φεύγει. επιμένει. Εκεί-εκεί!

Ανάβω ένα κερί στους Αγίους του Κελλιού, για να φύγη, και μου λένε οι δαίμονες:

«Για μας το άναψες το κερί; ». «Βρε, σαβούρα, πού για σας; Για τους «Αγίους το άναψα». «Ναί, όμως εμείς σε αναγκάσαμε», μου λένε».


- Γέροντα, όταν συμβαίνη κάτι δυσάρεστο σε κάποιον και αρχίζη να λέη: «γιατί, Θεέ μου, να μου συμβή και αυτό; », αυτός ο άνθρωπος βοηθιέται;

- Πώς να βοηθηθή! Η βάση είναι να τα ερμηνεύη ο άνθρωπος όλα με καλό λογισμό. μόνον τότε ωφελείται.

Είναι μερικοί που έχουν καλή μηχανή, πολλές προϋποθέσεις για πνευματική ζωή, αλλά το τιμόνι τους έχει λάθος κατεύθυνση.

Αν γυρίσουν το τιμόνι στην κατεύθυνση των καλών λογισμών, προχωρούν μετά στην σωστή κατεύθυνση σταθερά.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

(1) Πρόχειρο υπόγειο χαράκωμα πού προστατεύει κατά τόν πόλεμο τους στρατιώτες από τις βολές τοϋ πυροβολικού και της
αεροπορίας.
(2)Τό βαρύ και μεγάλο σιδερένιο σφυρί.

[XAPA]

Η καλλιέργεια των καλών λογισμών



- Γέροντα, οι καλοί λογισμοί έρχονται μόνοι τους ή πρέπει να τους καλλιεργώ;

- Πρέπει να τους καλλιεργής.

Να παρακολουθης τον εαυτό σου, να τον ελέγχης και να προσπαθής, όταν ο εχθρός σου φέρνη κακούς λογισμούς, να τους διώχνης και να τους αντικαθιστάς με καλούς λογισμούς.

Όταν αγωνίζεσαι έτσι, θα καλλιεργηθή η διάθεση σου και θα γίνη καλή.

Τότε ο Θεός, βλέποντας την καλή σου διάθεση, θα συγκαταβή και θα σε βοηθήση, οπότε οι κακοί λογισμοί δεν θα βρίσκουν μέσα σου τόπο.

Θα φεύγουν και θα εχης πλέον φυσιολογικά καλούς λογισμούς.

Θα απόκτησης μια συνήθεια προς το καλό, θα ερθη η καλωσύνη στην καρδιά σου, και τότε θα φιλόξενης μέσα σου τον Χριστό.

Αυτό όμως δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. χρειάζεται χρόνος και συνεχής αγώνας, για να λάβη η ψυχή τον στέφανο της νίκης.

Τότε πια ο πόλεμος εξαλείφεται για πάντα, διότι οι πόλεμοι είναι ξεσπάσματα εσωτερικής ακαταστασίας, που την εκμεταλλεύονται οι προπαγάνδες των εχθρών.


- Δηλαδή, Γέροντα, όσοι έχουν καλούς λογισμούς, το πέτυχαν με αγώνα;

- Ανάλογα. Άλλοι άνθρωποι έχουν από την αρχή της πνευματικής τους ζωής καλούς λογισμούς και έτσι προχωρούν.

Άλλοι, ενώ στην αρχή έχουν καλούς λογισμούς, ύστερα δεν προσέχουν και αρχίζουν να έχουν αριστερούς.

Άλλοι έχουν στην αρχή αριστερούς λογισμούς, αλλά, παρακολουθώντας τον εαυτό τους και βλέποντας πόσες φορές την παθαίνουν, χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και μετά έχουν καλούς λογισμούς.

Άλλοι μπορεί να έχουν μισούς καλούς και μισούς κακούς. Άλλοι περισσότερους καλούς, άλλοι περισσότερους κακούς.

Κάποιος λ.χ. που πάει να γίνη καλόγερος, ανάλογα με το περιβάλλον, με τις συνθήκες στις όποιες έζησε, έχει λογισμούς καλούς και κακούς.

Μπορεί να έχη δέκα μέχρι είκοσι τοις εκατό, ακόμη και ογδόντα τοις εκατό, κακούς λογισμούς.

Όταν αρχίση να κάνη εσωτερική εργασία, παρακολουθεί τον εαυτό του, προσπαθεί να διώχνη τους κακούς λογισμούς και να καλλιεργή τους καλούς.

Συνεχίζοντας αυτήν την προσπάθεια, φθάνει μετά από ένα χρονικό διάστημα να έχη μόνον καλούς λογισμούς.

Από το διάστημα που είχε τους κακούς λογισμούς στον κόσμο, θα εξαρτηθη και το διάστημα που θα χρειασθή για να φύγουν.

Στην συνέχεια, σιγά-σιγά σταματούν και οι καλοί λογισμοί και φθάνει σε ένα άδειασμα.

Τότε περνά μία περίοδο που δεν έχει ούτε καλούς ούτε κακούς λογισμούς.

Αυτή η φάση φέρνει και κάποια ανησυχία στην ψυχή και ο άνθρωπος αρχίζει να αναρωτιέται:

«Τί συμβαίνει; Τί γίνεται τώρα; Είχα κακούς λογισμούς, έφυγαν ήρθαν καλοί. Τώρα δεν έχω ούτε κακούς ούτε καλούς».

Μετά από αυτό το άδειασμα γεμίζει ο νους με την θεία Χάρη και έρχεται ο θείος φωτισμός.


- Αυτό το γέμισμα, Γέροντα, πώς είναι;

- Σε έναν που δεν έχει δει τα άστρα δεν μπορείς να του περιγράψης πώς είναι ο ήλιος.

Αν εχη δει τουλάχιστον τα άστρα, μπορείς να του δώσης να καταλάβη περίπου πώς είναι ο ήλιος.



- Γέροντα, τί βοηθάει να φθάση κανείς σ' αυτό το άδειασμα που αναφέρατε;

- Η πνευματική μελέτη, η αδιάλειπτη προσευχή, η σιωπή και η φιλότιμη άσκηση.

Μιά ψυχή που θα πάρη στα ζεστά τον αγώνα κατά των κακών λογισμών μπορεί να φθάση σε καλύτερη κατάσταση από μιά άλλη που δεν έχει σχεδόν καθόλου κακούς λογισμούς.

Μπορεί δηλαδή στην αρχή της πνευματικής ζωής να είχε ενενήντα κακούς λογισμούς και δέκα καλούς και να φθάση σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που είχε ενενήντα καλούς και δέκα κακούς.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

[XAPA]

Η κάθαρση του νου και της καρδιάς


- Γέροντα, πως έρχεται η κάθαρση του νου και της καρδιάς;

- Σας έχω πει ότι, για να εξαγνισθούν ο νους και η καρδιά, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τους πονηρούς λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι, ούτε ο ίδιος να σκέφτεται πονηρά.

Να προσπαθη να βάζη πάντα καλό λογισμό, να μη σκανδαλίζεται εύκολα και να βλέπη με επιείκεια και αγάπη τα σφάλματα των άλλων.

Όταν πληθαίνουν οι καλοί λογισμοί, ο άνθρωπος εξαγνίζεται ψυχικά, κινείται με ευλάβεια, ειρηνεύει, και η ζωή του είναι Παράδεισος.

Διαφορετικά, τα βλέπει όλα με καχυποψία και γίνεται η ζωή του κόλαση. Μόνος του κάνει την ζωή του κόλαση.

Χρειάζεται να εργασθούμε για την κάθαρση. Μπορεί να αναγνωρίζουμε τα χάλια μας, άλλα αυτό δεν αρκεί.

Αν δεν δεχώμαστε πονηρούς λογισμούς και οι ίδιοι δεν σκεφτώμαστε πονηρά, αλλά για ο,τι μας λένε, για ό,τι βλέπουμε, βάζουμε καλό λογισμό, θα καθαρίσουν ο νους και η καρδιά.

Ο πειρασμός βέβαια δεν θα σταματήση να μας στέλνη από κανένα
πονηρό τηλεγράφημα.

Και να απαλλαγούμε από τους δικούς μας λογισμούς, του διαβόλου τα πειράγματα θα υπάρχουν, αλλά δεν θα κολλούν, αν είναι καθαρή η καρδιά.



- Γέροντα, η προσευχή δεν βοηθάει στην κάθαρση του νου;

- Δεν φθάνει μόνον η προσευχή. Το να καίη κανείς κιλά λιβάνι, όταν προσεύχεται, αν ο νους του είναι γεμάτος από κακούς λογισμούς για τους άλλους, δεν ωφελεί.

Από τον νου κατεβαίνει το τηλεγράφημα στην καρδιά και κάνει τον άνθρωπο θηρίο.

Ο θεός θέλει να έχουμε ­καρδίαν καθαράν. (1), και η καρδιά μας είναι καθαρή, όταν δεν επιτρέπουμε να περνάη από τον νου μας κακός λογισμός για τους άλλους.



- Γέροντα, πρώτα φέρνει ο άνθρωπος καλό λογισμό και ύστερα βοηθάει ό Θεός;

- Κοίταξε, μόνον όταν ο άνθρωπος βάζη καλό λογισμό, δικαιούται την θεία βοήθεια.

Με τον καλό λογισμό καθαρίζει την πονηρή του καρδιά, διότι ­εκ της καρδίας εξέρχονται. (2) όλα τά κακά, και πάλι ­εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα. (3).

Τον ανταμείβει μάλιστα ό Θεός για τον καλό λογισμό πού βάζει.



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

(1) Ψαλμ. 50, 12
(2) Ματθ. 15, 19
(3) Λουκ. 6,45