ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

[Matina]

Μάθημα ζωής από την 7χρονη Ellie





Μάθημα ζωής και πάνω από όλα προσπάθειας δίνει ένα 7χρονο κοριτσάκι, το οποίο μπορεί να έχασε τα άκρα του μετά από μία βαριά ασθένεια, όμως δεν το έβαλε κάτω και συμμετέχει στην ποδοσφαιρική ομάδα του σχολείου της.
Το χαμόγελο δεν έσβησε ποτέ από τα χείλη της Ellie Challis, που καταφέρνει να εκπλήσσει με τις επιδόσεις της στο ποδόσφαιρο αν και αγωνίζεται με προσθετικά μέλη!

«Είναι κάτι που δεν πιστεύαμε ότι θα το δούμε. Είναι το πιο τολμηρό και αξιόλογο παιδί», είπε γεμάτη υπερηφάνεια η μητέρα της, Lisa, στη βρετανική «The Sun».
Η Ellie το 2005 έπαθε μηνιγγίτιδα με αποτέλεσμα να υποστούν σηψαιμία τα άκρα της. Οι γιατροί μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες κατάφεραν να την κρατήσουν ζωντανή. Παίρνοντας δύναμη από τη δίδυμη αδελφούλα της και την οικογένειά της η μικρή καθημερινά δίνει το δικό της αγώνα με αξιοπρέπεια.

«Δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα με το ποδόσφαιρο. Τα πάει πολύ καλά. Η αγαπημένη της ομάδα είναι η Άρσεναλ και παρακολουθεί τους αγώνες της ομάδας με τον πατέρα της», συμπλήρωσε η μητέρα της.

[Matina]

Ό κόσμος των μεγάλων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ν. ΣΠΑΝΟΣ,

Επεμβατικός καρδιολόγος, σύμβουλος του Ε Λ. I. Κ ΑΡ.

Ή μαμά γύρισε κουρασμένη από τη δουλίτσα της, έγειρε στην αγκαλιά τού μπαμπά να ξεκουραστεί και βρήκα την ευκαιρία να χωθώ ανάμεσα τους, πού είναι τόσο ζεστά, φτάνει να μην εμφανιστεί ό Αχιλλέας - ό Αχιλλέας είναι ό βλάκας ό μεγάλος μου αδερφός - και θέλει κι αυτός αγκαλίτσες. Μου αρέσει πολύ ή αγκαλίτσα του μπαμπά και της μαμάς και δεν θέλω καθόλου να μαλώνουνε, γιατί ό μπαμπάς και ή μαμά είναι κι οι δύο τους πολύ καλοί, όχι σαν τον Αχιλλέα, πού σε κάνει να τσακώνεσαι κάθε τρεις και λίγο! Μερικές φορές όμως ό μπαμπάς δεν συμφωνεί με τη μαμά και έχουμε γκρίνιες, όπως τότε πού αποφασίζαμε σε ποιό σχολείο θα πάει ό αδερφός μου. Ή μαμά ήθελε να πάει σε ένα μεγάλο σχολείο μακριά από το σπίτι μας και ό μπαμπάς μου της έλεγε πώς και το δικό μας, αυτό πού έχουμε στη γειτονιά και πηγαίνει ό φίλος μου ό Φίλιππος, είναι μία χαρά. Κάθε φορά πού ό Αχιλλέας ήτανε κοντά, κοιτάζονταν με νόημα και σταματούσαν τη συζήτηση, αλλά έμενα με ξεχνούσαν και τούς άκουγα να μαλώνουνε ποιο είναι το καλύτερο σχολείο για τον αδερφό μου.


Μια μέρα ό μπαμπάς είπε πώς δεν μπορούμε να πληρώνουμε κι άλλα λεφτά, φτάνουν όσα δίνουμε για το σταθμό της μικρής, και ή μαμά τον κοίταξε πολύ αγρία, όπως κοίταξε τον Αχιλλέα όταν έσπασε το βάζο της θείας Ουρανίας, δείχνοντας προς τη μεριά μου. Ό μπαμπάς μου κοκκίνισε, με πήρε αγκαλιά και κάναμε τρενάκι σε όλο το σπίτι. Μου αρέσει πολύ όταν ό μπαμπάς δεν έχει δουλίτσα και παίζουμε το τρενάκι! Μια φορά πού κάναμε τρενάκι στις σκάλες, ό μπαμπάς μου σταμάτησε γιατί κουράστηκε πολύ και φούσκωσε, και ή μαμά τού έλεγε ότι έχει μεγαλώσει ή κοιλιά του και δεν μετράει την πίεση του και πότε θα πάμε να κάνουμε τη δοκιμασία κοπώσεως πού του ζήτησε ό γιατρός και του ζαχάρου, ή κάτι με ζάχαρη, δεν κατάλαβα καλά. Ή μαμά δεν αφήνει τον μπαμπά να τρώει γλυκά με ζάχαρη, γιατί μαζεύεται στο αίμα του και θα τού κάνει κακό, και πρέπει να τρώει λίγο και να μην έχει κοιλίτσα και να περπατάει τα βράδια μετά τη δουλίτσα του.


Ό μπαμπάς όμως φεύγει για τη δουλίτσα του πολύ πρωί, και όταν γυρίζει είναι πολύ κουρασμένος και δεν μπορεί να περπατάει, ούτε να παίζουμε το τρενάκι μπορεί. Ή μαμά έχει δουλίτσα μακριά από τον μπαμπά και κουράζεται κι αυτή πολύ στη δουλίτσα της. Εγώ ζηλεύω πού ή μαμά και ό μπαμπάς πάνε στη δουλίτσα τους και θέλω να πάω κι εγώ, αλλά ή μαμά μου λέει πώς ή δικιά μου δουλίτσα είναι το σχολείο, εγώ όμως όταν μεγαλώσω θα κάνω δουλίτσα σαν της μαμάς και τού μπαμπά, σχολείο να πηγαίνει ό Αχιλλέας! Άλλες φορές πάλι ό μπαμπάς και ή μαμά έχουνε δουλίτσα και το βράδυ, κι εμείς μένουμε με τη γιαγιά μου, κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί μάς κάνει τηγανίτες με μέλι και, άμα είμαικαλό κορίτσι, κοιμάμαι στην αγκαλίτσα της. Ή γιαγιά μού φτιάχνει τηγανίτες και πίττες και ωραίες σούπες πού μου αρέσουνε πολύ και αυγά μάτια πού αρέσουνε στον Αχιλλέα. Ή γιαγιά μάς αγαπάει πολύ, αλλά μόνο εγώ κοιμάμαι στην αγκαλίτσα της, γιατί ό Αχιλλέας είναι ολόκληρος άντρας και κοιμάται μόνος στο κρεβάτι του, και ή αγκαλίτσα της είναι πολύ ζεστή και μαλακή και μού αρέσει πολύ γιατί μυρίζει ωραία.



Ή μαμά μου μαλώνει τη γιαγιά άμα μάς φτιάχνει τηγανίτες με μέλι το βράδυ, γιατί το βράδυ δεν πρέπει να τρώμε πολύ, γιατί αμέσως μετά κοιμόμαστε. Ή μαμά λέει πώς φτιάχνουμε τηγανίτες τις Κυριακές, πού έχει καλό καιρό και πάμε στην παιδική χαρά και κάνουμε βόλτα στο πάρκο και έχουμε κουραστεί και πεινάμε σαν λύκοι, όπως λέει ό μπαμπάς. Ή μαμά όμως λέει ότι δεν πρέπει να πεινάμε σαν λύκοι, πρέπει πάντα κάτι να τρώμε πριν πεινάσουμε πολύ, και ή μαμά παίρνει μαζί της στην παιδική χαρά μπανάνες κι αχλάδια και μήλα, πού έμενα μού αρέσουνε πολύ. Σάββατο και Κυριακή είναι οι καλύτερες ήμερες, γιατί ό μπαμπάς και ή μαμά δεν έχουνε δουλίτσα και εμείς δεν πάμε σχολείο και μπορούμε να ζωγραφίσουμε και να παίξουμε στην παιδική χαρά και να κάνουμε ποδήλατο. Ό Αχιλλέας έχει ένα μεγάλο ποδήλατο και ό μπαμπάς τον παίρνει μαζί σε μεγάλες βόλτες, γιατί δεν τού αρέσει στην παιδική χαρά, είναι άντρας πια, και εγώ θα πάρω μεγάλο ποδήλατο με κουδούνι και κόκκινη σέλα και θα πηγαίνουμε όλοι μαζί μεγάλες βόλτες πολύ μακριά.



Τώρα όμως μένω με τη μαμά μου στην παιδική χαρά και μού αρέσει πολύ, γιατί έχω φίλους και κάνουμε τσουλήθρα και τραμπάλα και κάνω κούνια με τη φίλη μου τη Μαίρη και παραβγαίνουμε ποιά θα φτάσει πιο ψηλά κι εγώ μια μέρα πέρασα πολύ τη Μαίρη κι έφτασα πολύ ψηλά, μέχρι τον ουρανό! Και ή μαμά μου έχει φίλες στην παιδική χαρά και μία μέρα την άκουσα πού μάλωνε τη μαμά της Μαίρης, γιατί κάπνιζε κρυφά από τον μπαμπά της και το κάπνισμα κάνει πολύ κακό και ό μπαμπάς της Μαίρης το ξέρει και δεν καπνίζει πια και ή μαμά της Μαίρης το ξέρει, αλλά καπνίζει, και ή μαμά μου τη μάλωνε γιατί καπνίζει μπροστά στο παιδί, κι εκείνη έλεγε ότι όπου μπορεί καπνίζει φτάνει να μην τη βλέπει ό Γιώργος, Γιώργος είναι ό μπαμπάς της Μαίρης πού είναι γιατρός και ξέρει ότι το τσιγάρο είναι πολύ κακό πράγμα. Κι εγώ νομίζω ότι ή μαμά μου έχει δίκιο, δεν κάνει ή μαμά της Μαίρης να λέει ψέματα στον μπαμπά της, τα καλά παιδιά δεν λένε ψέματα, ούτε ό Αχιλλέας λέει ψέματα! Μόνο οι πολιτικοί λένε ψέματα, έτσι λέει ό μπαμπάς μου και ή μαμά συμφωνεί, και ή μαμά της Μαίρης συμφωνεί, και ό μπαμπάς μου λέει ότι τα ψέματα τώρα τελειώσανε, αλλά οι πολιτικοί κάνουν σα να μην το έχουνε καταλάβει, εμείς πρέπει να το καταλάβουμε και να αλλάξουμε, και αν αλλάξουμε εμείς θα έχουμε καλούς πολιτικούς, πού δεν θα λένε ψέματα, ή θα λένε λιγότερα ψέματα, δεν κατάλαβα καλά.



Και ή μαμά μου λέει ότι μπορεί έτσι όπως τα κάναμε να μην έχουμε λεφτά, αλλά μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, τα πολλά λεφτά δεν είναι πάντα για καλό και ό μπαμπάς μου λέει ότι φοβάται πολύ για το θείο μου τον Κώστα, πού δεν έχει πια δουλίτσα, γιατί το μέρος πού δούλευε έκλεισε και έφυγε από την Ελλάδα, και εγώ κατάλαβα ότι ή δουλίτσα είναι κάτι πολύ καλό, σαν τις τηγανίτες της γιαγιάς με μέλι, και όπως όλα τα καλά πράγματα δεν είναι πάντα εύκολο να τα έχουμε. Αυτά ήθελα να σας πω για την ήμερα μας, τού παιδιού, αν και ό μπαμπάς μου λέει ότι όλες οι μέρες είναι δικές μας και όλοι τα παιδιά πρέπει να σκεφτόμαστε τώρα πού τα ψέματα τελειώσανε!

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΠΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΑΣ.ΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. ΤΕΥΧΟΣ 230.

[rose]

Αγωνίσου, έχε πίστη κι όλα θα πάνε καλά!



Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών. Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα. «Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου. Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία. «Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε. «Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!
Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού. Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).

Και μην πεις στο τέλος ότι ήταν τυχαίο!
http://istologio.org/?p=3068

[Mannlicher-Schönauer]

ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ " ΤΡΕΛΟΣ " ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ....

[Matina]

Η 14χρονη που νίκησε τον καρκίνο και έτρεξε στον Μαραθώνιο!



Ακόμα ένα μάθημα ζωής!''

Κάποτε έχανα το λεωφορείο και νόμιζα πως έγινε κάτι σοβαρό. Σήμερα θα πω, υγεία πάνω από όλα'', αναφέρει χαμογελώντας μια 14χρονη, της οποίας η ζωή έμοιαζε κάποτε με μαραθώνιο!




Ο λόγος για την παγκόσμια πρωταθλήτρια καράτε,Τζωρτζίνα Ξένου, που συγκλόνισε πριν από λίγους μήνες με την ιστορία της στις "Γυναίκες της χρονιάς", όπου και κέρδισε το βραβείο ''Πρωταθλήτρια Ζωής''.
Η Τζωρτζίνα βγήκε νικήτρια από την αναμέτρησή της με την επάρατη νόσο, πήρε χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καράτε μόλις είχε τελειώσει τη χημειοθεραπεία της και το πρωί της Κυριακής, στέλντοντας το πιο αισιόδοξο μήνυμα, έτρεξε στον 29ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
Σε συνέντευξη που έδωσε στο ''Έθνος'', λίγο πριν συμμετάσχει στον Μαραθώνιο, η 14χρονη αναφέρει: ''Ένα από τα όνειρά μου ήταν να τρέξω ολόκληρη τη διαδρομή των 42 χλμ. του Κλασικού Μαραθωνίου. Δυστυχώς, οι γιατροί μου το απαγόρεψαν κι έτσι θα κάνω αυτό που μπορώ. Θα τρέξω στα 5 χλμ.''.
Η μάχη της με τον καρκίνο ξεκίνησε στις αρχές του Δεκέμβρη του 2008, όταν ήταν 11 χρονών. Άριστη μαθήτρια στο σχολείο με πολλές χρυσές διακρίσεις και μετάλλια σε πανελλήνια, βαλκανικά και παγκόσμια τουρνουά καράτε.

Σε ηλικία μόλις 11,5 ετών αναγκάστηκε να υποβληθεί σε πολύ επίπονες εξετάσεις, χειρουργεία και πολύμηνη νοσηλεία. Μάλιστα, η διάγνωση προέκυψε μετά από επιμονή της μητέρας της, καθώς οι γιατροί έλεγαν πως οι πόνοι που ένιωθε η μικρή στην κοιλιά δεν ήταν κάτι σοβαρό.

''Ο αθλητισμός μέτρησε πολύ στην ψυχολογία μου. Είχα συνηθίσει να αγωνίζομαι. Για μένα κι αυτό ήταν ένας αγώνας'', σημειώνει η 14χρονη, ενώ η μητέρα της και δασκάλα καράτε, Μαρίζα, τονίζει: ''Η Τζωρτζίνα είναι γεννημένη νικήτρια. Όταν έρχεται η ώρα του αγώνα μεταμορφώνεται, ζητά την επιτυχία και την κατακτά''.

[Matina]

...και τον σταυρό τον έπιασε




Ήταν τότε, πρίν από χρόνια, το παιδί άρρωστο. Η μάνα σαν είδε κι απόειδε πώς οι γιατροί δεν το γιάνανε, έβγαλε την ποδιά της, εύπρέπισε τον κότσο της, στέριωσε τη μαντήλα στο κεφάλι της. Απέ άναψε την καντήλα και παρακαλέθηκε.
Χριστέ μου, να γιάνει ό Στράτος μου! Σώσε τον, Παναγία μου! Τάμα σου κάνω, εννιάχρονος να πέσει για τη χάρη Σου στη θάλασσα, να βουτήξει ανήμερα τα Φώτα να πιάσει τον τίμιο Σταυρό Σου.
Απέ ή μάνα - ή καπετάνισσα- έβαλε σαράντα μέρες το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης πάνω στην Αγία Τράπεζα. Έκανε και το σαρανταλείτουργο. Καί τώρα πού έγιανε το παιδί καί τώρα πού τα 'κλεισε πια τα εννιά του χρόνια, καιρός να γίνει καί το τάμα.
Τα φώτα ήταν αύριο...
Οι νοικοκυρές είχαν ασπρίσει αυλές, πρεβάζια, σκάλες, γλάστρες. Μύρισε το νησί πάστρα κι ασβέστη. Τα παιδιά ολημερίς είπαν τα κάλαντα. Τώρα πρίν καλοπέσει το σκοτάδι μαζεύτηκαν στα σπίτια τους. Απόμεινε έρημο το λιμάνι.
Τα καΐκια καλοπλυμένα, στολισμένα, γιορτινά με σημαίες λικνίζονται καθώς παίζει μαζί τους το ελαφρύ κυματάκι. Αναμμένα τα φωτάκια της πρύμνης καί της πλώρης ξενύχτησαν καθώς λαγοκοιμόταν το νησί.Ύπνος βαθύς δεν μπόραγε να πιάσει τους νησιώτες από την έγνοια του Σταυροϋ.
Γιατί το ξέρουνε άπ' τους πατέρες τους, κι αυτοί άπ' τους δικούς τους τους πατέρες: Καλότυχο το σπιτικό, καλότυχο καί το καΐκι ό καπετάνιος καί το τσούρμο καλότυχο αν δικός ήταν αυτός πού θα 'πιανε τον Σταυρό από τη θάλασσα αυτή τη μέρα!
Γιατί μεγάλη ή μέρα «των Θεοφανείων» για το νησί... Κατά τα μεσάνυχτα γύρισε ό καιρός. Ένας μανιασμένος μαΐστρος ήρθε καί σβούρηξε το νησί.Λυσσοκόπησε ό τόπος, αναστέναξε.
Ό Στρατής κάτω άπ' τη βελέντζα αφουγκράστηκε τον καιρό, το τριζοβόλημα του σπιτιού,τον βόγγο της θάλασσας. Το νησί δεν είναι απάνεμο. Το χτυπούν οι άγέρηδες. Μ' αυτούς τους ήχους μεγάλωσαν τα παιδιά του νησιού. Όπως καί τα γονικά τους. Ή φύτρα είναι μουσκεμένη στην αρμύρα. Άνεμοδαρμένη φύτρα, περήφανη.
Αφουγκράστηκε το παιδί καί φοβήθηκε. Ξέρει για το τάμα της μάνας του, για την τιμή καί για την ευλογία. Μα όσο να πεις, παιδί πράμα είναι, φοβάται. Καί με τούτον τον καιρό...
Αξημέρωτα πετάχτηκε επάνω. Έσπρωξε τα παντζούρια καί λιγοστό αχνό φως μπήκε στην κάμαρη. Ό καιρός είχε αγριέψει κι άλλο. Ή θάλασσα έβραζε, δερνότανε στους βράχους, καβαλούσε τα καΐκια, τις ψαρόβαρκες. Ή καπετάνισσα άναψε την καντήλα της,θύμιασε, έκανε τίς μετάνοιες της, ετοίμασε τις γιορτινές άλλαξιές. Καί τότε ακούστηκε ό πρώτος ήχος της καμπάνας. Στήν αρχή απόμακρος. Ήταν σαν ή καμπάνα να δοκίμαζε τη φωνή μα καί τη δύναμη της. Γλυκός σαν βραχνός ό πρώτος ήχος. Μετά θαρρείς ξεθάρρεψε. Καί άρχισαν παρέα να της κάνουν οι καμπάνες άπ' όλο το νησί. Να παραβγαίνουν σε φωνή, σε κάλεσμα, σε μελωδία. Σκεπάσαν έτσι τη βοή της θάλασσας. Το καταλάβανε τούτο το παιχνίδι τα κύματα κι αγρίεψαν. Μα οι καμπάνες δυνατότερα χτυπήσανε. Κι ό ουρανός χαμογέλασε καί σαν να μέρωσε λίγο...
Του καπετάνιου ό γιος, ό Στρατής, γονατιστός στην εκκλησιά παρακαλούσε: «Χριστέ μου, φέτος, μονάχα φέτος να τον πιάσω τον τιμημένο Σου Σταυρό». Κι ή καπετάνισσα -ή μάνα- το ϊδιο παρακάλαγε τον "Αη-Νικόλα. Έχει καί μία σφίξη στην καρδιά" τόσο μικρό παιδί δεν πέφτει τέτοια μέρα μέσ' στη θάλασσα! Πολύ φοβάται ή καπετάνισσα. Μα το 'χει τάμα! Έφτασε ή ώρα πού κατεβαίνουνε στη θάλασσα, να ρίξουν τον Σταυρό.
Μπροστά ό Δεσπότης, οι παπάδες, τα έξαπτέρυγα, μετά όλα τα τσούρμα, όλοι οί νησιώτες. Γιόμισε το νησί ψαλμωδία καί θυμίαμα.
Ή θάλασσα άναρριγάει από προσμονή. Να πέσει ό Σταυρός, να αγιάσει το νερό, να ημερέψει. Να πέσει ό Σταυρός! Έτοιμοι οί βουτηχτάδες κοιτάν στο στόμα τον Δεσπότη. Άπόσωστα, πρίν καλοπεί το «Εν Ιορδάνη» να πέσουν, να παλαίψουν για τη Χάρη του Χρίστου.
Σηκώνει ό Δεσπότης το χέρι του, στράφτει στο φως της μέρας ό Σταυρός. Μεγαλόπρεπα, με δυνατό τίναγμα πετάει ό Δεσπότης στο αφρισμένο κύμα τον Σταυρό. Σφυρίζουν τα καράβια, τρελλαίνονται οί καμπάνες καί τραγουδάνε, τραγουδάνε. Ό κόσμος μόλις πρόκανε κι είδε τα παλληκάρια πού χώθηκαν στη μανιασμένη θάλασσα κάτω άπ' τους αφρούς.
Προκάνει ή καπετάνισσα καί βλέπει τον Στρατή πρίν χαθεί κάτω από το κύμα. Σφίγγει το εικόνισμα -αυτό πού σαραντάμερο βλογήθηκε στην "Αγια Τράπεζα- στις χούφτες της, πού ίδρωσαν.
Άνασεμιά δεν παίρνει ό κόσμος. Να τα κεφάλια, σα να βγήκαν άπ' τη θάλασσα. Όχι, είναι να πάρουν μια ανάσα να κάνουνε πιο βαθιά βουτιά. Κι εκεί πού είχανε όλοι παγώσει από το κρύο, μα κι άπ' την αγωνία, ένα κεφάλι φάνηκε μέσα άπ' τους αφρούς. Ό Στρατής! Σταυροκοπήθηκε ή μάνα.
Το κεφάλι του παιδιού σκεπάσθηκε άπ' το κύμα. Το χέρι μόνο φαίνεται πού κρατάει τον Σταυρό. Παλεύει το καπετανόπουλο, ή θάλασσα θέλει να το αρπάξει, δύσκολο με το ένα χέρι να κολυμπήσει. Ώρες φανήκανε στην καπετάνισσα ότι περάσανε. Το φως λιγόστεψε άπ' τα μάτια της, στηρίζεται στον πιο μεγάλο γιο της. Σάν τα ξανάνοιξε τα βλέφαρα, τον είδε τον Στρατή της εκεί, πλάι στον Δέσποτα να του δίνει τον Σταυρό. Μετά να κάνει μια βαθιά μετάνοια καί πρώτος να τον ασπάζεται.
Ξανασφυρίζουν τα καράβια, οί καμπάνες δεν σταμάτησαν στιγμή. «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε», ψέλνει το νησί ολόκληρο. Κι ό Στρατής, το μικρό καπετανόπουλο, νοιώθει πώς μπλέχτηκε ή αρμύρα με το δάκρυ του καί βιάζεται για να μη το δει κανείς, να ξανακάνει μια μετάνοια.

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη
''Πειραική Εκκλησία''Ιανουάριος 2002
Εικόνα με θαλασσινό θαύμα.Αμοργός,Ι.Μ.Παναγιας της Χοζοβιώτισσας

[XAPA]

Αγαπημένοι μου φίλοι, πιστεύω ότι όσο αμαρτωλοί και αν είμαστε ο Θεός ούτε εκδικητικός είναι, ούτε και η τιμωρία που δίνει μπορεί ποτέ να είναι εξουθενωτική για ένα άνθρωπο ή ένα έθνος.

Πριν λίγο καιρό διάβασα αυτή την ιστορία που πολύ μου άρεσε και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.


Ο τιμωρημένος Άγγελος





Ένας Γέροντας είπε ότι υπήρχε κάποιος αναχωρητής, που κατοικούσε στην πιο βαθιά έρημο από αρκετά χρόνια κι είχε αποκτήσει χάρισμα διορατικό, ώστε να συναναστρέφεται με τους αγγέλους. Και συνέβη το εξής:

Δυό αδελφοί μοναχοί άκουσαν τα σχετικά μ' αυτόν και είχαν την επιθυμία να τον γνωρίσουν και να ωφεληθούν. Βγήκαν από τα κελιά τους και πήγαιναν προς αυτόν με εμπιστοσύνη στη καρδιά. Και αναζητούσαν το δούλο του Θεού στην έρημο.

Ύστερα από μερικές μέρες πλησίασαν στη σπηλιά του Γέροντα. Από μακριά βλέπουν κάποιον σαν άνθρωπο ντυμένο στα λευκά να στέκεται πάνω σε έναν από τους λόφους που ήταν κοντά στον όσιο σε απόσταση περίπου τριών σημείων,

Τους φώναξε:

«Αδελφοί, αδελφοί».

Αυτοί τον ρώτησαν:

«Ποιός είσαι και τί θέλεις;»

«Να πείτε, τους αποκρίθηκε, στον αββά εκείνον που θα συναντήσετε: θυμήσου αυτό που σε παρακάλεσα».

Οι αδελφοί ήρθαν, βρήκαν τον Γέροντα, τον χαιρέτισαν και πέφτοντας στα πόδια του παρακαλούσαν να ακούσουν από το στόμα του λόγο σωτηρίας. Πράγματι, διδάχτηκαν απ' αυτόν και ωφελήθηκαν πολύ.

Του μίλησαν και για τον άνθρωπο που είδαν καθώς έρχονταν, και την παράκληση του.

Ό Γέροντας κατάλαβε ποιός ήταν, αλλά προσποιούνταν ότι δεν τον ήξερε. Μάλιστα έλεγε: «Κανένας άλλος άνθρωπος δεν κατοικεί εδώ».

Οι αδελφοί όμως βάζοντας συνέχεια μετάνοιες και αγκαλιάζοντας τα πόδια του τον υποχρέωναν να πει ποιός ήταν αυτός που είδαν.

Ο Γέροντας τους σήκωσε όρθιους και τους είπε:

«Δώστε μου το λόγο σας ότι δεν θα μιλήσετε επαινετικά σε κανένα για μένα σαν για κάποιον άγιο, μέχρι να φύγω στον Κύριο, και τότε θα σας μιλήσω καθαρά για την υπόθεση». Εκείνοι έκαναν όπως τους ζήτησε. Τους λέει λοιπόν:

«Αυτός που έχετε δει ντυμένο στα λευκά είναι άγγελος Κυρίου, που ήρθε εδώ και παρακαλεί εμένα τον αδύναμο και μου λέει:

Ικέτευσε τον Κύριο για μένα, να ξαναγυρίσω στον τόπο μου, γιατί έχει πια συμπληρωθεί η προθεσμία που ορίσθηκε σε βάρος μου από το Θεό». Στην ερώτηση μου «ποιά είναι η αιτία της ποινής σου;» απάντησε:

«Συνέβη σε μία επαρχιακή πόλη πολλοί άνθρωποι να παροργίζουν το Θεό με τις αμαρτίες τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, και μ' έστειλε να τους παιδεύσω με ευσπλαχνία. Εγώ όμως όταν τους είδα πολύ να ασεβούν, τους επέβαλα μεγαλύτερο παιδεμό, με αποτέλεσμα πολλοί να εξοντωθούν. Γι' αυτό μου επεβλήθη η απομάκρυνσή μου από προσώπου του Θεού που μου είχε αναθέσει την αποστολή».

Όταν του είπα «και πώς είμαι άξιος να παρακαλέσω το Θεό για έναν άγγελο;», εκείνος είπε:

«Αν δεν ήξερα ότι ο Θεός δέχεται την προσευχή των γνήσιων δούλων του, δεν θα ερχόμουν και δεν θα σε ενοχλούσα».

Εγώ αναλογίσθηκα εκείνη τη στιγμή το αμέτρητο έλεος του Κυρίου και την άπειρη αγάπη του προς τον άνθρωπο, που τον έκανε άξιο να μιλάει μαζί του και να τον βλέπει, επίσης οι άγγελοί του να υπηρετούν τους ανθρώπους και να έχουν επαφή μαζί τους, όπως έχει γίνει με τους μακάριους δούλους του Ζαχαρία και Κορνήλιο και τον προφήτη Ηλία και τους άλλους αγίους. Ένιωσα κατάπληξη μ' αυτά και δόξασα την ευσπλαχνία του».

Μετά απ' το περιστατικό αυτό ο τρισμακάριστος πατέρας μας αναπαύτηκε. Οι αδελφοί τον έθαψαν τιμητικά με ύμνους και προσευχές. Κι εμείς ας επιδιώξουμε να μιμηθούμε τις αρετές αυτού του Γέροντα με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να φτάσουν στην επίγνωση της αληθείας του».

(Από το Μεγάλο Γεροντικό)

Πηγή : www. imdleo.gr

[rose]

Το δίλημμα.



Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό άνδρα ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.

Διηγείτο η ίδια: Μια περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μια μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ένα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί’’.

***

Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός.

Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου: «Ο Θεός είναι μαζί μου και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μια παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη: «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μην κλάψει. Και το θαύμα έγινε.Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάιζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο άνδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. Τι είναι αυτό; μου λέει.

Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.

Πηγή: Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας
http://istologio.org/?p=3230

[Matina]

Το σακί με τις πατάτες-Μία διδακτική ιστορία για την συγχώρηση


Οταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο. Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.
- Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.
Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ο,τι μας είχε ζητήσει.

Τότε εκείνος λέει:
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.
Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;

Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθως πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.
Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.
Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:
«Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»

[Pater_Familias]

Τα μνημόσυνα ωφελούν μόνο τους νεκρούς

Μια καταπληκτική ιστορία που συνέβη πριν πολλά χρόνια στην πάλαι σοβιετική ένωση...
Ερώτηση: Πάτερ, τα μνημόσυνα ωφελούν μόνο τους νεκρούς, ή ωφελούν και τους ζωντανούς;
Άκουσε κόρη μου, την εποχή του κομμουνισμού στη Ρωσία η εκκλησία του Θεού ήταν υπό διωγμό, κανένας δε μπορούσε από φόβο να πάει στην εκκλησία να βαπτισθεί ή να παντρευτεί χριστιανικά.
Σε ένα ανθρακωρυχείο της Ρωσίας δούλευαν εβδομήντα εργάτες και έβγαζαν κάρβουνο. Ένας από τους εργάτες ήταν κρυπτοχριστιανός και μαζί με τη γυναίκα του, που ήταν ευσεβής Χριστιανή, πήγαιναν σε μια εκκλησία, που ήταν σε ένα κρυφόν υπόγειον και εκεί εκκλησιάζονταν.
Μια μέρα έγινε έκρηξις και τινάχθηκεν το στόμιον του ανθρακωρυχείου και έκλεισε μέσα τους εβδομήντα εργάτες.
Οι εμπειρογνώμονες είπαν ότι όλοι σκοτώθηκαν και δεν υπάρχει πιθανότης να επέζησε κανείς, διότι κόπηκαν οι σωλήνες που τους τροφοδοτούσαν με αέρα.
Μόλις το έμαθε η γυναίκα του χριστιανού ανθρακωρύχου, άρχισε, από την ημέρα που πέθανε ο άνδρας της, να πηγαίνει στον ιερέα που λειτουργούσε στην κρυφή εκκλησία τρία πρόσφορα, ένα μπουκάλι κρασί, θυμίαμα και καρβουνάκια και τρία κεριά για να κάνει μνημόσυνο ο ιερέας για τον άνδρα της.
Την δέκατη Πέμπτη ημέρα την ανταμώνει κάποιος άνδρας στο δρόμο και της λέει: «Μην πας τα πρόσφορα στον ιερέα, διότι δεν είναι σήμερα στην εκκλησία».
Και η γυναίκα γύρισε πίσω εκείνη την ημέρα. Συνέχισε όμως να πηγαίνει τα απαραίτητα πρόσφορα όλες τις άλλες μέρες μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα.
Σε πολλά μέρη της Ρωσίας έχουν συνήθεια κάθε μέρα να τελούν μνημόσυνο μέχρι τις σαράντα μέρες.
Άρχισαν να διαμαρτύρονται όλες οι γυναίκες στις αρμόδιες υπηρεσίες και ζητούσαν να βγάλουν τους άνδρες τους από το ανθρακωρυχείον για να τους δούνε και να τους θάψουν σε νεκροταφείον.
Άρχισαν οι εκσκαφές και είχαν βγάλει εξήντα εννιά νεκρούς. Έμενε ακόμη ο άνδρας που πίστευε στο Χριστό.
Όταν έφτασαν στο μέρος που ήταν αυτός ακούνε τα σωστικά συνεργεία « Αδέλφια προσέξτε, διότι πάνω από μένα είναι μια ετοιμόρροπη πέτρα». Απόρησαν και είπαν: «Πως είναι δυνατόν να ζει κανείς σε τέτοιο βάθος χωρίς αέρα και νερό σαράντα μέρες;»
Όταν η γυναίκα πήγαινε τα πρόσφορα στην εκκλησία, έβλεπε ο ιερέας ότι κάθε μέρα έλειπε ένα πρόσφορο, μισό κρασί, λάδι θυμίαμα, καρβουνάκια και τα κεριά. Και είπε ο ιερέας, απόψε θα φυλάξω να δω ποιος κλέβει τα πρόσφορα της γυναίκας αυτής.
Κάποια στιγμή βλέπει μέσα στο ιερό να ανάβει μια φλόγα τρία μέτρα ύψος και μέσα στη φλόγα να σχηματίζεται ένας πανέμορφος λευκοφορεμένος άγγελος και να παίρνει το πρόσφορο, το κρασί, το λάδι, τα καρβουνάκια, το θυμίαμα και τα κεριά και πάει να φύγει! Και τότε εμφανίζεται ο ιερέας και λέει:
«Πρώτη φορά βλέπω και αγγέλους να κλέβουν».
Ο άγγελος απάντησε: «Δεν τα κλέβω, αλλά θα μάθεις αργότερα που τα πηγαίνω».
Μόλις πήραν την πέτρα οι εργάτες, τα έχασαν, διότι είδαν τριάντα εννιά πρόσφορα μισοφαγωμένα, λάδια, κεριά, μισοκαμένο θυμίαμα και μπουκάλια με κρασί.
Και του είπαν:
«Τι είναι όλα αυτά, ποιος τα έφερε εδώ;»
Και λέει ο χριστιανός: «Όταν έγινε η έκρηξις την πρώτη μέρα κόντεψα να πεθάνω.
Τη δεύτερη μέρα όμως ερχόταν ένας λευκοφορεμένος άνθρωπος, που κρατούσε στο ένα χέρι σταυρό και στο άλλο μια τσάντα με πρόσφορο, κρασί, κερί, θυμίαμα και λάδι και μου πρότεινε να φάω ψωμί και κρασί και όταν το ευλογούσε ήταν τόσο νόστιμο, που δεν είχα φάει πιο νόστιμο ψωμί.
Μετά άναβε το κερί και είχα φως και όταν άναβε το καρβουνάκι και το θυμίαμα πλημμύριζε όλο το μέρος με καθαρό αέρα και ανέπνεα.
Αυτό γινόταν κάθε μέρα και νύχτα μέχρι που με βρήκατε εσείς, κρατούσα το ωρολόγι μου και κατάλαβα ότι πέρασαν σαράντα μέρες.
Μια μέρα όμως κόντεψα να πεθάνω, διότι δεν είχε έρθει ο αόρατος αυτός άνθρωπος και όταν ήρθε την άλλη μέρα τον ρώτησα , γιατί δε μου έφερες χθες πρόσφορο; Κόντεψα να πεθάνω.
Και αυτός μου απάντησε:
Στο δρόμο παρουσιάστηκε ο διάβολος με μορφή ανθρώπου, σταμάτησε τη γυναίκα σου και της είπεν, ότι ο παπάς δεν είναι στην εκκλησία και εκείνη τον πίστεψε και γύρισεν πίσω και εγώ δεν είχα τι να σου φέρω, διότι δεν πήγε τα απαραίτητα για το μνημόσυνό σου.
Και συνέχισε να μου λέει: Είμαι άγγελος Κυρίου Θεού Παντοκράτορος και απεστάλην να σε κρατήσω στη ζωή, γιατί έχεις ευσεβή σύζυγο και για να μάθουν οι κομμουνιστές, που έδιωξαν τον Θεό απ’ την πατρίδα σου ότι ο Θεός είναι η Ζωή και η Ανάστασις και ο πιστεύων εις Αυτόν ου μη αποθάνει εις τον αιώνα τον άπαντα».
Αυτό το γεγονός το έγραψαν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες και το διάβασα όταν ήμουν στην Ευρώπη.
Οι ρωσικές αθεϊστικές εφημερίδες το αποσιώπησαν σαν να μη έγινε τίποτα.
Αλλά από στόμα σε στόμα διαδόθηκε σε πολλούς και άρχισαν να πηγαίνουν ξανά οι θαρραλέοι στις εκκλησίες, διότι κατάλαβαν ότι καλύτερα να είσαι με τον Θεό παρά με ατελείς και επιζήμιες θεωρίες.
Εδώ, αγαπητοί μου Χριστιανοί βλέπουμε ότι τα μνημόσυνα δεν ωφελούν μόνο τις ψυχές, που βρίσκονται στον ουρανό, αλλά ωφελούν και τους ζώντας.
Διότι, όποιος κάνει μνημόσυνα στους αποδημήσαντες συγγενείς των, πιστοποιεί ότι πιστεύει στον Θεόν και στην ύπαρξιν της ψυχής και θα έρθει η μέρα που θα βρει μεγάλο έλεος από τον Θεό.
Για αυτό πάντα να κάνετε μνημόσυνα, δεν χρειάζεται να είναι πολυτελή, φτάνει ένα πιάτο σιτάρι. Και στο πολυτελές και στο απλό οι ευχές θα διαβασθούν.
Αν διαβάσετε τα πατερικά συγγράμματα, θα δείτε ότι σε πολλούς πατέρες έδειξεν ο Θεός δι’ οράματος ότι τα μνημόσυνα ωφελούν τις ψυχές που βρίσκονται στον ουρανό.
Εάν μια ψυχή βρίσκεται στην κόλαση, σταματούν τα βασανιστήρια όση ώρα διαρκεί το μνημόσυνο και καλυτερεύει η κατάστασή της. Εάν μια ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός μετατρέπει τις ευχές του ιερέως και των Χριστιανών σε δώρα.
Και στεφανώνει την ψυχή με χαρά και ευφροσύνη και αυτός που κάνει το μνημόσυνο, το όνομά του γράφεται στο βιβλίον της ζωής για να ανταμειφθεί την ημέρα της κρίσεως και της ανταποδόσεως.

http://forum.christian- orthodox.gr/viewtopic.php?f=2&t=385&st=0&sk=t&sd=a&start=15
Αναρτήθηκε από amphilochios στις 2:52 π.μ.