ΛΟΓΟΙ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

[eternity]

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΟΝΙΜΑ;

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Πως γεννιέται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου η αγάπη;
Η αγάπη είναι καρπός της αρετής. Αλλά και η αγάπη ,με τη σειρά της, γεννάει την αρετή. Και να πως γίνεται αυτό: Ο ενάρετος δεν προτιμάει τα χρήματα από την αγάπη στο συνάνθρωπό του. Δεν είναι μνησίκακος. Δεν είναι άδικος. Δεν είναι κακολόγος. Όλα τα υπομένει με ψυχική γενναιότητα . Από αυτά προέρχεται η αγάπη.

Το ότι από την αρετή γεννιέται η αγάπη ,το φανερώνουν τα λόγια του Κυρίου: « όταν θα πληθύνει η κακία, θα ψυχρανθεί η αγάπη » ( Ματθ. 24: 12 ). Και το ότι από την αγάπη πάλι γεννιέται η αρετή, το φανερώνουν τα λόγια του Παύλου: « Όποιος αγαπάει τον άλλο ,έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού » ( Ρωμ. 13: 8 ) . Ένα από τα δύο, λοιπόν, απαιτείται ,η αγάπη ή αρετή. Όποιος έχει το ένα, οπωσδήποτε θα έχει και το άλλο. Και αντίθετα: Όποιος δεν αγαπάει ,θα κάνει και το κακό. Και όποιος κάνει το κακό, δεν αγαπάει. Την αγάπη, επομένως, ας προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ,γιατί είναι ένα φρούριο, που μας προφυλάσσει από κάθε κακό…

Ο απόστολος δεν είπε απλά « αγαπάτε » ,αλλά « επιδιώκετε την αγάπη » ( Α΄ Κορ. 14 :1 ) ,καθώς απαιτείται μεγάλος αγώνας για να την αποκτήσουμε . Η αγάπη τρέχει γοργά και εξαφανίζεται, γιατί πολλά πράγματα του κόσμου τούτου την καταστρέφουν. Ας την επιδιώκουμε, ας τρέχουμε συνεχώς από πίσω της ,για να τη συλλάβουμε ,πριν προφθάσει να μας φύγει…

Πώς όμως ,θα είναι μόνιμη η αγάπη; Μας το υποδεικνύει και αυτό ο απόστολος ,λέγοντας: « Να συναγωνίζεστε ποιος θα τιμήσει περισσότερο τον άλλο » ( Ρωμ. 12: 10 ) . Με αυτόν τον τρόπο και δημιουργείται η αγάπη και μόνιμα παραμένει. Γιατί στα αλήθεια δεν υπάρχει καλύτερο μέσο για τη διατήρηση της αγάπης ,όσο το να παραχωρούμε στον άλλο τα πρωτεία της τιμής. Έτσι και η αγάπη γίνεται ζωηρή και η αλληλοεκτίμηση βαθειά.

Πέρα από την τιμή, χρειάζεται ακόμα να δείχνουμε ενδιαφέρον για τα προβλήματα του άλλου ,γιατί ο συνδυασμός της τιμής με το ενδιαφέρον δημιουργεί τον πιο θερμή αγάπη. Δεν φτάνει να αγαπάμε μόνο με την καρδιά, αλλά είναι απαραίτητα κι αυτά τα δύο, τιμή και ενδιαφέρον, που είναι της αγάπης εκδηλώσεις , αλλά και συνάμα προϋποθέσεις. Γεννιούνται από την αγάπη, αλλά και γεννούν αγάπη…

Από το βιβλίο « Θέματα ζωής» Α΄
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Ιερά Μονή Παρακλήτου
Ωρωπός Αττικής 2003

( Ματινακι σε προλαβα σημερα)

[Matina]

Υπέροχο το κείμενο του Αγίου Ιωάννου γλυκιά μου,σ'ευχαριστώ πολύ,μου γλύκανες την καρδιά!

[Μαρία]

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Να η ένδειξη: Αν στεναχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτα. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ό,τι θέλει, μένει ήρεμος σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτα: ούτε θύελλες, ούτε ληστές, ούτε τίποτα άλλο. Ό,τι κι αν έλθει λέει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», και έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα.
Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζουμε τις θλίψεις με ελπίδα. O Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού.

[Εφραίμ]

Συλλογή μερικών κειμένων Οσίων Γερόντων και Αγίων της Εκκλησίας:

http://www.aganargyroi.gr/index.php/201 ... 40-09.html

[Matina]

Ο Τριαδικός Θεός



Πνεῦμα ὁ Θεός». Ἕνα Πνεῦμα ἕνα Φῶς, ὁ Θεός, ἀλλ' ὅμως ἐμφανίζεται, καὶ φανερώνεται σὰν τρία Φῶτα, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα»... καὶ δι' αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται Τριάδα σέβειν Ἁγίαν».

Ἕνας Θεὸς ἀλλὰ φανερώθηκε σὰν τρία Ὄντα, σὰν τρεῖς Ὑποστάσεις, σὰν τρία Πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς φανέρωσε καὶ ὀνόμασε Πατέρα, Υἱόν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.
Γιὰ τοῦτο πιστεύομεν εἰς τριαδικὸν Θεόν. Ὄχι εἰς τρεῖς Θεούς, ἀλλ' εἰς ἕνα Θεὸν τριῶν Προσώπων καὶ Ὑποστάσεων. Μᾶς εἶναι δύσκολο, ἴσως, νὰ κατανοήσουμε, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἕνας Θεὸς ἀλλὰ νὰ ἔχει τρία πρόσωπα ἢ αὐτὸς ὃ ἕνας Θεὸς ποῦ ἐμφανίζεται ὡς Πατήρ, ὡς Υἱὸς καὶ ὡς Ἅγιον Πνεῦμα, ὅτι εἶναι ἕνας. Μᾶς φαίνεται ἀδύνατον ἢ παράλογο νὰ τὸ πιστεύουμε.

Εἶναι δυνατὸν τοῦτο τὸ πραγματικὸ Μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ γίνει κατανοητὸ στὸν ἄνθρωπο μὲ παραδείγματα παρμένα ἀπὸ τὴν γύρω μας φύση καὶ τὰ ὁποῖα, ὄχι ἀκριβῶς, ἀλλὰ περίπου, μᾶς βοηθοῦν, μᾶς διδάσκουν ὅτι εἶναι δυνατὸν πράγματα ποῦ φαίνονται σὰν ἕνα νὰ εἶναι τρία καὶ τὰ τρία νὰ εἶναι ἕνα. Ἕνα παράδειγμα, ὁ ἥλιος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀντιληπτὸς σ' ἐμᾶς σὰν σχῆμα, ὅταν φῶς, σὰν θερμότητα. Ἄλλο παράδειγμα ὁ λόγος, ἡ λογικὴ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει σὰν σκέψη μέσα μου χωρὶς νὰ τὴν ἀνακοινώσω σὲ ἄλλους. Αὐτὴν τὴν ἴδια σκέψη τὴν φανερώνω μὲ τὸ στόμα μου, μὲ λόγο πρὸ φορικό. Αὐτὴν τὴν ἴδια σκέψη, τὴν γράφω στὸ χαρτὶ. Ἄλλο παράδειγμα τὸ νερό. Τώρα τὸ βλέπω νερὸ ρευστὸ στὸ ποτήρι μου. Ἔπειτα τὸ βλέπω σὰν πάγο. Τὸ ἴδιο νερὸ τὸ βλέπω νὰ ἐξατμίζεται καὶ νὰ ξαναγίνεται νερό. Εἶναι γνωστὸ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος.

Ὅταν συζητοῦσαν στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ θέμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων πῆρε ἕνα κομμάτι κεραμίδι στὸ χέρι του, τὸ ἔδειξε στὸν αἱρετικὸ Ἄρειο καὶ τοῦ λέγει, «ἕνα πράγμα εἶναι αὐτὸ τὸ κεραμίδι, ὅμως ὁ Θεὸς θὰ σοὺ ἀποδείξει μὲ θαῦμα ὅτι εἶναι τρία πράγματα, χῶμα, νερὸ καὶ φωτιὰ ποῦ τὸ ἔψησε». Ἔγινε τὸ θαῦμα. Ἔμεινε στὸ χέρι τοῦ Ἅγιου τὸ χῶμα, ἔτρεξε τὸ νερὸ καὶ μία μικρὴ φλόγα ἔφυγε πρὸς τὰ ἐπάνω.
Ἀλλὰ περισσότερη σημασία ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ φανερώνει τὴν Ἁγία Τριάδα. Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ λέγει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παναγία «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι, δι' ό καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ». Στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἀγγέλου ἐμφανίζονται καὶ τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Πνεῦμα Ἁγίου - Δύναμις Ὑψίστου - καὶ Υἱὸς Θεοῦ.


Κατὰ τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου βλέπουμε τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν. Ἀκοῦμε τὴν φωνὴν τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ποῦ λέγει «Οὗτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Ἐμφανίζεται καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα -ἐν εἴδει περιστερᾶς». Γιὰ τοῦτο καὶ στὸ ἀπολυτίκιο τῶν Θεαφανείων ψάλλουμε «ἐν Ἰορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις».
Ὁ Κύριος δίνοντας στοὺς Ἀποστόλους τὴν ἐντολὴ νὰ κηρύξουν στὸν κόσμο τὸ Εὐαγγέλιο λέγει νὰ βαφτίζουν ὅσους πιστεύουν «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...».
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει στὸ Εὐαγγέλιο του τὴν συγκινητικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν νύκτα τοῦ Μυστικοῦ: «Πάτερ Ἅγιε τήρησον αὐτοὺς (τοὺς μαθητές μου) ἐν τῷ ὀνόματί Σου, ἴνα ὦσιν ἓν καθὼς ἠμεῖς ἓν ἐσμὲν» φύλαξέ τους ἡνωμένους στὸ ὄνομά σου, στὴν πίστη, ὅπως ἡνωμένοι εἴμεθα ἠμεῖς, τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ποῦ ἀποτελοῦμε μίαν ἑνότητα, ἕνα Θεόν.

Τὴν πίστη μας εἰς τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁμολογοῦμε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως στὸ ὁποῖο δίνουμε τὴν βεβαίωση: Πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸν πατέρα Παντοκράτορα... Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστός... καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Τὴν Ἁγία Τριάδα ἐμφανίζει καὶ, ἡ εὐχή, τὴν ὁποίαν δίδει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ τὴν ὁποίαν σὲ κάθε Θεία Λειτουργία ἐπαναλαμβάνει ἡ Ἐκκλησία μας «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ἠμῶν».
Ἐπίσης σὲ κάθε Λειτουργία ὁμολογοῦμε καὶ πιστεύουμε «Πατέρα, Υἱόν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον».


Εἰρήνη

Ἡ εἰρήνη εἶναι θεῖο δῶρο πού χορηγεῖται πλουσιοπάροχα ὅσους συμφιλιώνονται μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἐκτελοῦν τὰ θεία Του προστάγματα.
Ἡ εἰρήνη εἶναι φῶς καὶ φεύγει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία πού εἶναι σκοτάδι. Ἕνας ἁμαρτωλὸς ποτὲ δὲν εἰρηνεύει.
Νὰ ἀγωνίζεστε κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μὴ σᾶς ταράζει ἡ ἐξέγερση τῶν παθῶν μέσα σας.
Ἂν στὴν πάλη μαζί τους νικήσεις, τὸ ξεσήκωμα τῶν παθῶν ἔγινε γιὰ σένα ἄφορμη νέας χαρᾶς καὶ εἰρήνης. Ἂν νικηθεῖς -ὃ μὴ γένοιτο—τότε γεννιέται θλίψη καὶ ταραχή. Ἂν πάλι, μετὰ ἀπὸ σκληρὴ μάχη, ἐπικρατήσει πρὸς στιγμὴν ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ ἐσύ ἐπιμείνεις στὸν ἀγώνα, τότε νικᾶς καὶ ἡ εἰρήνη ξανάρχεται.

«Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδείς ὅψεται τὸν Κύριον» (Ἑβρ. 12,14).
Ἡ εἰρήνη καὶ ὁ ἁγιασμὸς εἶναι δύο ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιὰ ἐκεῖνον πού ζητάει μὲ πόθο νὰ δεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἰρήνη εἶναι τὸ θεμέλιο στὸ ὁποῖο στηρίζεται ὁ ἁγιασμός.
Ὁ ἁγιασμὸς δὲν παραμένει σὲ ταραγμένη καὶ ὀργισμένη καρδιά. Ἡ ὀργὴ ὅταν χρονίζει στὴν ψυχή μας, δημιουργεῖ τὴν ἔχθρα καὶ τὸ μίσος κατὰ τοῦ πλησίον. Γι αὐτὸ ἐπιβάλλεται ἡ γρήγορη συμφιλίωση μὲ τὸν ἀδελφό μας, ὥστε νὰ μὴ στερηθοῦμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἁγιάζει τὴν καρδιά μας.
Ἐκεῖνος πού εἰρηνεύει μὲ τὸν ἑαυτό του, εἰρηνεύει καὶ μὲ τὸν πλησίον του, εἰρηνεύει καὶ μὲ τὸ Θεό. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι γεμάτος μὲ ἁγιασμὸ γιατί ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς κατοικεῖ μέσα του.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Ι. Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[Matina]

Γιατί το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας (Αγίου Νικολάου Αχρίδος)





Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι.

Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ήμερα της Ανάστασης, το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι.

Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Αγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φώς και για την πνευματική ζεστασιά.

Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. Μ΄αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Αγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.

Γιατί το πυρ εμφανίζεται με τη μορφή γλωσσών πάνω άπό τα κεφάλια τους; Επειδή οι απόστολοι έπρεπε μέσω της γλώσσας να κηρύξουν στους λαούς το χαρμόσυνο νέο, την ευαγγελική αλήθεια και ζωή,την επιστήμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης.

Με τον λόγο έπρεπε να μάθουν με τον λόγο να θεραπεύουν, με τον λόγο να παρηγορούν, με τον λόγο να αγιάζουν και να καθοδηγούν, με τον λόγο να φροντίζουν την Εκκλησία. Επίσης, με τον λόγο να αμύνονται, αφού τους είπε ό Οδηγός να μην φοβούνται τους διώκτες και να μην υπερασπίζονται εαυτούς στα δικαστήρια κατά το δοκούν, επειδή είναι απλοί άνθρωποι, και τους βεβαίωσε: «Ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. 10,20). Θα μπορούσαν άραγε να μιλούν τη συνηθισμένη γλώσσα των ανθρώπων για το μέγιστο χαρμόσυνο νέο το όποιο έφθασε ποτέ στα αυτιά των ανθρώπων, ότι ο Θεός εμφανίσθηκε στη γη και άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες της αθάνατης ζωής;

Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος με τη θνητή ανθρώπινη φύση να διαδώσει αυτό το ζωοποιό βάλσαμο μέσα από τη δυσωδία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μάλιστα έως την άκρη του κόσμου; Με τίποτα και ποτέ. Μόνο το πύρινο Πνεύμα του Θεού μπορούσε να το κάνει, το οποίο διά στόματος αποστόλων σκόρπισε ουράνιες σπίθες στο επίγειο σκοτάδι.

Αλλά, άνθρωπε, δεν αισθάνθηκες ποτέ το Πνεύμα του Θεού μέσα σου; Δες, και εσύ είσαι βαπτισμένος με Πνεύμα· με νερό και Πνεύμα. Άραγε ποτέ δεν σε ξάφνιασε μέσα σου κάποια μεγάλη και φωτεινή σκέψη, σιωπηρός λόγος του Αγίου Πνεύματος; Ποτέ δεν σε ξάφνιασε σαν άνεμος και δεν φούντωσε μέσα στην καρδιά σου η αγάπη για τον Δημιουργό σου φέρνοντας σου δάκρυα στα μάτια;

Παραδώσου στην θέληση του Θεού και φύλαξε αυτό που δονεί την ψυχή· θα γνωρίσεις το θαύμα της Πεντηκοστής, που στάθηκε πάνω από τους αποστόλους.

Ειρήνη και χαρά από το Άγιο Πνεύμα.

(ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλω, σ. 104)

[Matina]

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς


Η αγάπη είναι ανώτερη από τη γνώση



Όταν κάποιος επισκεφθή το Άγιον Όρος και δη τους ταπεινούς καλογήρους, μπορεί να συλλογισθή και να σκεφθή ότι αυτοί τεμπέλικη ζωή και χωρίς σκοπό. Αυτό φαίνεται έτσι, όταν κάποιος βλέπει τα πράγματα εξωτερικά. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θα μπορούσαν να καταλάβουν το φοβερό και χωρίς διακοπή πόλεμο που γίνεται μέσα στις ψυχές των μοναχών.

Αυτός ο πόλεμος είναι σχεδόν υπερφυσικός, αόρατος και (διεξάγεται) όχι μόνο εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων των αρχόντων του σκότους, αλλά για τους αρχαρίους και εναντίον της σαρκός, δηλαδή κατά της σαρκικής επιθυμίας και των παθών.

Στα γραπτά του ο πατήρ Σιλουανός περιγράφει πως αυτός ο πόλεμος τον έφερε στην απόγνωση και σχεδόν μέχρι την αυτοκτονία. Η Παναγία Θεοτόκος φανερώθηκε σ' αυτόν όταν περνούσε το δυσκολότερο πόλεμο κατά των παθών και τον απεκάθηρε από τις ακαθαρσίες, τις σαρκικές επιθυμίες και τους λογισμούς. Ο Χριστός φανερώθηκε σ' αυτόν και τον ενδυνάμωσε, ώστε να νικήση και να βασιλεύση επάνω στους γήινους λογισμούς και τα πονηρά πνεύματα. Και έτσι αφού πέρασε ένα τέταρτο αιώνος με δυνατό και κοπιαστικό πόλεμο, έφθασε στη νίκη. Ενώ μέχρι τότε αναζητούσε τον Θεό, έφθασε στην θεογνωσία, και από μαθητής, έγινε δάσκαλος.

Ο Γέροντας Σιλουανός ήταν και δικός μου δάσκαλος. Μία φορά τον ρώτησα: «Πάτερ Σιλουανέ, μήπως αυτός ο πολύς κόσμος φέρνει ταραχή στον νου σας και στην προσευχή σας; Δεν θα ήταν καλύτερα για σας να πάτε σ' ένα ασκητήριο στα Καρούλια και εκεί να ζήτε μέσα στην ειρήνη, όπως ο π. Αρτέμιος, ο π. Δωρόθεος και ο π. Καλλίνικος; Είτε να ζήτε σ' ένα απομονωμένο σπήλαιο, όπως ο π. Γοργόνιος;». «Εγώ ζω στο σπήλαιο», μου απάντησε ο π. Σιλουανός. «Το σώμα μου είναι το σπήλαιο της ψυχής μου. Και η ψυχή μου είναι σπήλαιο του Αγίου Πνεύματος. Και εγώ αγαπώ τον λαό του Θεού και τον διακονώ, χωρίς να βγαίνω από το σπήλαιό μου».

Παρά τη προθυμία του να διακονή τον κάθε ένα και την θαυμαστή μετριοφροσύνη και την πρόθυμη φιλοστοργία του, μιλούσε για τον Θεό με εξαίρετο ενθουσιασμό και με την παρρησία που θα μιλούσε κάποιος για ένα φίλο του: «Εγώ γνωρίζω τον Θεό. Αυτός είναι φιλόστοργος, αγαθός, ταχύς εις βοήθειαν». Όταν τα έλεγε αυτά ο Γέροντας, κάποιος μοναχός, ο π. Θεοφάνης, τα άκουγε με φόβο και σκεπτόταν ότι ο Σιλουανός είχε χάσει το φόβο του Θεού. Αργότερα όμως, όταν διάβασε τα συγγράμματα του π. Σιλουανού, ο π. Θεοφάνης άλλαξε γνώμη και είπε: «Ο π. Σιλουανός προχώρησε και έφθασε στα μέτρα των Πατέρων της Εκκλησίας».

Εγώ νομίζω ότι τα κείμενα του πατρός Σιλουανού θα έπρεπε να πάρουν θέση ανάμεσα στα βιβλία της ψυχολογίας. Αν και για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να επιβεβαιώσουν ότι (ο συγγραφέας τους) ήταν ένας πνευματικός πολεμιστής του 20ουαιώνος και για να επικυρώσουν όσα εδίδαξαν και έγραψαν δοξασμένοι Πατέρες της Εκκλησίας.

Υπάρχει και κάτι καινούριο ανάμεσα στις διδαχές του πατρός Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Εκφράζει (με το λόγο αυτό) μία παρότρυνση και υπόμνηση κατά της μελαγχολίας και της ακηδίας. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια.

Σπουδαία είναι και η άλλη έκφρασις: «Η αγάπη είναι ανώτερη από τη γνώση (γνωσιολογία)». Αυτή είναι η καθημερινή και θεμελιώδης διδασκαλία του αγίου Σιλουανού.

Με την αγάπη του, που συνοδευόταν από την μετά δακρύων προσευχή του, συγχωρούσε τις αμαρτίες των αμαρτωλών, στήριζε τους αδυνάτους, διόρθωνε αυτούς που έκαναν πονηρά έργα, θεράπευε τους αρρώστους, ειρήνευε τους ανέμους. Στο μοναστήρι έκανε κοπιαστική εργασία. Είχε την αποθήκη με τα βαριά αντικείμενα.

Κάποτε του είπα ότι οι Ρώσοι μοναχοί βρίσκονταν σε μεγάλη ταραχή, λόγω της τυραννίας των μπολσεβίκων στην ρωσική εκκλησία του Θεού. Τότε αυτός απήντησε: «Και εγώ στην αρχή είχα ταραχή γι' αυτό το θέμα. Μετά όμως από πολλή προσευχή μου ήρθαν οι εξής λογισμοί: ";Ο Κύριος αγαπά ανέκφραστα όλους";. Εκείνος γνωρίζει τα σχέδια όλων και τον καιρό του καθενός. Ο Κύριος επέτρεψε τον διωγμό στο Ρωσικό λαό για κάποιο μελλοντικό καλό. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω ούτε να το σταματήσω. Μου μένει μόνο η προσευχή και η αγάπη. Αυτά λέω στους αδελφούς που έχουν ταραχή: ";Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε την Ρωσία μόνο με την προσευχή και την αγάπη. Ο θυμός και οι κραυγές εναντίον των άθεων δεν διορθώνουν τα πράγματα";»

* Περιοδικό Πρωτάτον, Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2007

[Matina]

Ο «τόκος»



«Λέγεται «τόκος» γιατί γεννάει πολλά. Λέγεται έτσι λόγω γονιμότητας του κακού. Διότι από πού αλλού θα έπαιρνε αυτό το όνομα; Μήπως λέγεται για τις πίκρες και τις λύπες, που προξενεί στις ψυχές των δανειοληπτών. Διότι, όπως παρουσιάζεται ο πόνος σ’ εκείνη που πρόκειται να γεννήσει, έτσι παρουσιάζεται κι η προθεσμία στον χρεοφειλέτη. Τόκος πάνω στον τόκο είναι τέκνο πονηρών γονέων. Αυτά ας θεωρούνται ως γεννήματα εχιδνών, τα (γεννήματα) των τόκων.

Λέγουν ότι οι έχιδνες γεννώνται, αφού καταφάγουν την κοιλιά της μητέρας τους. Κι τόκοι σταματούν να γεννούν αφού φάνε τα σπίτια των οφειλετών. Τα σπέρματα με τον καιρό φυτρώνουν, και τα ζώα με το χρόνο γεννιούνται. Ο τόκος σήμερα γεννιέται και σήμερα αρχίζει να γεννά. Όσα από τα ζώα γεννούν γρήγορα, γρήγορα παύουν και να γεννούν. Τα χρήματα, όμως, γρήγορα αρχίζουν και πολλαπλασιάζονται κι έχουν ατελείωτη αύξηση. Το καθένα από τα ζώα, που αυξάνει, όταν φθάσει στο κανονικό του μέγεθος, σταματά ν’ αναπτύσσεται. Τα χρήματα όμως των πλεονεκτών αυξάνουν συνεχώς με την πάροδο του χρόνου. Τα ζώα παύουν να γεννούν, όταν τα παιδιά τους μπορούν να γεννούν. Τα χρήματα όμως, των δανειστών και τα νέα γεννούν και τα παλαιά γίνονται νέα. Εσύ να μη λάβεις πείρα αυτού του παράδοξου θηρίου».

Μέγα Βασιλείου, «Ομιλία στους Ψαλμούς»
Πηγή: agiabarbarapatras.blogspot.gr

[XAPA]

"Απόλαυσα έκατονταπλασίονα θησαυρό στον ουρανό...



Διήγηση Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη




Η διήγηση αυτή βρίσκεται στο Νέο Εκλόγιο και το Λειμωνάριο του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη.

Γράφει ο Άγιος Νικόδημος:

Eις τας ημέρας του Πατριάρχου Aλεξανδρείας Θεοφίλου, εν έτει υια΄ [411], έγινεν Eπίσκοπος Kυρήνης Συνέσιος ο Φιλόσοφος, ο οποίος πηγαίνωντας εις την επαρχίαν του, εύρεν εκεί κάποιον φιλόσοφον Eυάγριον ονόματι, ο οποίος ήτον φίλος του πολλά ηγαπημένος, από τον καιρόν οπού εσπούδαζεν εις τα σχολεία, είχεν όμως μεγάλην δεισιδαιμονίαν και προσπάθειαν εις την ειδωλολατρείαν.

Όθεν ο Συνέσιος, ποθών να μεταστρέψη τον φίλον του από την πλάνην των ειδώλων, και να τον κάμη Xριστιανόν, είχε μεγάλον αγώνα και πρόνοιαν, και εζήτει με παντοίους τρόπους, πώς να τον φέρη εις την ευσέβειαν.

Aλλ’ εκείνος δεν έστεργε παντελώς, ουδέ εδέχετο τους λόγους του, μόλον τούτο ο Συνέσιος, ελκόμενος από την πολλήν φιλίαν, οπού είχον αναμεταξύ των, δεν έπαυεν από το να τον νουθετή, καθ’ εκάστην ημέραν, και να τον παρακινή, διά να έλθη εις επίγνωσιν αληθείας.

Eν μιά δε των ημερών, αφ’ ου του είπε πολλά ο Συνέσιος, απεκρίθη προς αυτόν ο Eυάγριος.

Kατά αλήθειαν κύριε Eπίσκοπε, δεν μοι αρέσει κοντά εις τα άλλα και τούτο οπού λέγετε εσείς οι Xριστιανοί, ήγουν ότι έχει να γένη συντέλεια του κόσμου, και ότι μετά την συντέλειαν, όλοι οι άνθρωποι, οπού έγιναν απ’ αιώνος, έχουν να αναστηθούν με το ίδιον σώμα, το οποίον τότε μέλλει να γένη άφθαρτον και αθάνατον, και ότι έχουν να λάβουν τότε την ανταπόδοσιν κατά τα έργα των.

Kαι προς τούτοις, δεν μοι αρέσει και τούτο οπού λέγετε, ότι όποιος ελεεί πτωχόν, δανείζει εις τον Θεόν. Kαι όποιος σκορπίσει τα άσπρα του εις τους πτωχούς, αυτός θησαυρίζει εις τους Oυρανούς, και εις την κοινήν ανάστασιν έχει να τα λάβη εκατονταπλασίονα, και ζωήν την αιώνιον. Tαύτα όλα μού φαίνονται, πως είναι παραμύθια και πλάνη και περιγέλασμα.

O δε μακάριος Συνέσιος τον εβεβαίωνεν, ότι όλα, όσα λέγουν οι Xριστιανοί, είναι αληθινά, και δεν έχουν κανένα ψεύδος, και ταύτα απέδειχνε με πολλάς αποδείξεις.

Όθεν και μετά ολίγον καιρόν τον εκατάπεισε και έγινε Xριστιανός, και εβάπτισεν αυτόν και τα τέκνα του, και όλους τους ανθρώπους του οσπητίου του.

Aφ’ ου λοιπόν εβαπτίσθη ο Eυάγριος, έδωκεν εις τον Συνέσιον τριακοσίας λίτρας χρυσίον, διά να το μοιράση εις τους πτωχούς, λέγων ούτω.

Λάβε ταύτα και μοίρασαί τα εις τους πτωχούς, και γράψον μοι ένα ιδιόχειρόν σου γράμμα χρεωστικόν, ότι θέλει αποδώσει εις εμέ ταύτα ο Iησούς Xριστός.

O δε Συνέσιος εδέχθη το χρυσίον, και έγραψε προθύμως το γράμμα, οπού εζήτει ο Eυάγριος, και το έδωκεν εις αυτόν.

Mετά δε ικανόν καιρόν ησθένησεν ο Eυάγριος, και ερχόμενος εις το τέλος του θανάτου, έδωκεν εις τα παιδία του το γράμμα του Eπισκόπου βουλλωμένον, και παρήγγειλεν εις αυτά, ότι όταν τον ενταφιάσουν να βάλουν το γράμμα εις το χέρι του, χωρίς να έχη τινάς είδησιν, και έτζι έκαμαν τα τέκνα του.

Ύστερον δε από την τρίτην ημέραν της ταφής του, εφάνη ο Eυάγριος την νύκτα εις τον Eπίσκοπον, και του λέγει.

Άνοιξον τον τάφον μου, και λάβε το ιδιόχειρον γράμμα σου, ότι απέλαβον το χρέος, και δεν έχω πλέον να το ζητώ από λόγου σου, και προς πληροφορίαν σου, ιδιοχείρως υπέγραψα εις το εδικόν σου γράμμα.

O γαρ Eπίσκοπος δεν ήξευρε, πως ενταφιάσθη μαζί με τον νεκρόν και το ιδιόχειρον γράμμα του.

Tο πρωί λοιπόν έκραξεν ο Συνέσιος τα τέκνα του Eυαγρίου, και τα ερώτησεν, εάν έβαλαν εις τον τάφον του πατρός των κανένα πράγμα.

Eκείνα δε έλεγον, ότι δεν έβαλον άλλο τίποτε, πάρεξ το σώμα με τα ρούχα, οπού εφόρει.

O δε Eπίσκοπος, ουδέ κανένα χαρτί τους είπε, δεν εθάψατε, με το σώμα του πατρός σας;

Tότε εκείνοι ενθυμήθηκαν, και είπον, ναι Δέσποτα, όταν ο πατήρ μας έμελλε να αποθάνη, μας έδωκεν ένα χαρτίον, και μας παρήγγειλεν, ότι όταν με ενταφιάσετε, βάλετε και το χαρτίον τούτο εις τας χείρας μου, χωρίς να έχη τινας είδησιν.

Tότε εφανέρωσεν ο Συνέσιος το όραμα οπού είδεν, εκείνην την νύκτα.

Όθεν επήρε τα τέκνα του Eυαγρίου, ομού και τους εδικούς του Kληρικούς, και άλλους πολλούς Xριστιανούς, και επήγαν εις τον τάφον του Eυαγρίου, και ανοίξαντες αυτόν, ευρήκαν τον νεκρόν οπού εκράτει εις το χέρι του το γράμμα του Eπισκόπου.

Πέρνοντες δε αυτό από το χέρι του, το άνοιξαν και ω του θαύματος!

ευρήκαν υποκάτω εις το ιδιόχειρον γράμμα του Eπισκόπου, άλλα γράμματα γεγραμμένα ιδιοχείρως από τον Eυάγριον, τα οποία έγραφον ταύτα·

«Eγώ Eυάγριος ο φιλόσοφος λέγω εις εσένα τον οσιώτατον Eπίσκοπον κύριον Συνέσιον, να χαίρης.

Aπέλαβον από τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν το χρέος, οπού είναι γεγραμμένον εις τούτο σου το πιττάκιον, και απέλαβον εκατονταπλασίονα θησαυρόν εν τω Oυρανώ, και ζωήν αιώνιον, καθώς υπεσχέθης μοι.

Όθεν δοξάζω τον Θεόν, και ευχαριστώ την οσιότητά σου, οπού με ωδήγησας εις το φως».

Oι δε παρεστώτες ακούσαντες ταύτα, και βλέποντες τα γράμματα, πως ήτον νεωστί γεγραμμένα, και της χειρός του ιδίου Eυαγρίου, μάλιστα δε πληροφορηθέντες από τα παιδία του οπού εβεβαίοναν, ότι μόνα τα γράμματα του Eπισκόπου περιείχε το χαρτίον, όταν ενταφιάσθη με το νεκρόν σώμα του πατρός των, ταύτα, λέγω, μαθόντες, έμειναν όλοι εκστατικοί, φωνάζοντες ώραν πολλήν το «Kύριε ελέησον».

Όθεν εδόξαζον τον Θεόν, οπού κάμνει τοιαύτα θαυμάσια, και δίδει πάντοτε εις τους δούλους του τοιαύτας πληροφορίας.

Eκείνος δε οπού εδιηγήθη εις ημάς το θαυμάσιον τούτο, εβεβαίονεν, ότι το γράμμα εκείνο, ευρίσκεται εις το Σκευοφυλάκιον της αγιωτάτης Eπισκοπής Kυρήνης μέχρι της σήμερον, εις πληροφορίαν πολλών. Kαι το μεν χρέος δείχνει, πως είναι παλαιότερα γεγραμμένον, από το χέρι του Eπισκόπου.

H δε πληρωμή του χρέους δείχνει, πως εγράφη ύστερον από τον θάνατον του Eυαγρίου με το χέρι εκείνου.

(Tούτο το διήγημα ευρίσκεται και εν τω Nέω Eκλογίω υπό του Λειμωναρίου ερανισθέν, με κάποιαν ολίγην παραλλαγήν.)


saint.gr

[Μαρία]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Εις μίαν ομιλίαν του, την οποίαν εξεφώνησε κατά τήν περίοδο των ανόσιων δολοπλοκιών καί των σκληρών διωγμών πού εκίνησε εναντίον του ο Αλεξανδρείας Θεόφιλος σέ συνεργασία μέ τήν αυτοκρατορική αυλή, πού ειχε ως κατάληξη τήν πρώτη εξορία του λέγει: "Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον, αλλ' ου δεδοίκαμεν μή καταποντισθώμεν. Επί γάρ της πέτρας εστήκαμεν. Μαινέσθω η θάλασσα, πέτραν διαλύσαι ου δύναται. Εγειρέσθω τά κύματα τού Ιησού Χριστού. Τό πλοίον καταποντήσαι ουκ ισχύει. Τί δεδοίκαμεν ειπέ μοι, τόν θάνατον; Εμοί τό ζην Χριστός καί τό αποθανείν κέρδος. Αλλ' εξορίαν, ειπέ μοι. Τού Κυρίου η γή καί τό πλήρωμα αυτής. Αλλά χρημάτων δήμευσιν; Ουδέν εισενέγκαμεν εις τόν κόσμον, δηλον οτι ουδέν εξενεγκείν δυνάμεθα. Καί τά φοβερά τού κόσμου, εμοί ευκαταφρόνητα, καί τά χρηστά καταγέλαστα. Ου πενίαν δέδοικα, ου πλουτον επιθυμώ., ου θάνατον φοβούμαι, ου ζησαι ευχομαι, ει μή διά την υμετέραν προκοπήν. (Ομιλία πρό της εξορίας).

ΔΗΛΑΔΗ:

Ειναι πολλά τά κύματα καί φοβερός ο σάλος, αλλά δέν φοβόμαστε μήπως καταποντισθουμε. Γιατί στεκώμαστε πάνω στήν πέτρα. Ας μαίνεται η θάλασσα. Τήν πέτρα δέν μπορεί νά τήν διαλύσει. Ας ξεσηκώνονται τά κύματα, νά καταποντίσουν τό πλοιο τού Ιησού Χριστού, δέν μπορούν. Τί νά φοβηθούμε, πές μου. Τόν θάνατο; Γιά μένα ζωή ειναι ο Χριστός πού ζεί μέσα μου καί τό νά πεθάνω ειναι κέρδος, αφού θά πάω κοντά του. Αλλά νά φοβηθώ την εξορία; Πές μου; Η γή ανήκει στόν Κύριο καί ολα οσα βρίσκονται σ αυτήν. Αλλά νά φοβηθώ την δήμευση των χρημάτων; Τίποτα δέν φέραμε στόν κόσμο καί ειναι φανερόν οτι τίποτα δέν θά βγάλουμε, οταν φύγουμε απ αυτόν. Καί τά φοβερά περιστατικά τού κόσμου, γιά μένα ειναι ευκαταφρόνητα καί τά καλά καταγέλαστα. Δέν τρέμω τήν φτώχεια, δέν επιθυμώ τόν πλούτο, δέν φοβάμαι τόν θάνατο, δέν ευχομαι νά ζήσω, παρά μόνο γιά τήν δική σας προκοπή.