by billsin » Fri Aug 03, 2012 11:51 pm
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ
Βασιλικός, μεγαλοπρεπής, ο λέων ήταν εξ' αρχής
σύμβολο ύψιστης σπουδαιότητας. Σαν ηλιακό αντιπροσωπεύει την
θερμότητα του ήλιου, την πύρινη αρχή, τη δικαιοσύνη, το νόμο, τη
στρατιωτική δύναμη. Στην αρνητική του όψη, υποδηλώνει την ωμότητα, τη
μανία και τους υπανθρώπινους τρόπους ζωής. Σαν σεληνιακό έμβλημα
είναι η λέαινα που συνοδεύει τη Μεγάλη Μητέρα ή σέρνει το άρμα της και
αντιπροσωπεύει το μητρικό ένστικτο.
Οι Θεές της Κρήτης, των Μυκηνών, της Φρυγίας, Θράκης, Συρίας, Λυκίας,
και Σπάρτης, έχουν όλες σαν έμβλημα τη Λέαινα. Το λιοντάρι και
μονόκερως αντιπροσωπεύουν τις συγκρουόμενες ηλιακές - σεληνιακές
δυνάμεις. Το λιοντάρι σκοτώνει τον αγριόχοιρο δείχνει τη δύναμη του
ήλιου, που σκοτώνει τον Χειμώνα. Το λιοντάρι και ο δράκος που
αλληλοσπαράσσονται υποδηλώνουν την ένωση χωρίς την απώλεια της
ταυτότητας. Μαζί με τον πρόβατο συμβολίζουν τον ξανακερδισμένο
παράδεισο και την αρχέγονη ενότητα, τη χρυσή εποχή. Το ζεύγος
λιονταριών είναι ο «κύριος της διπλής ισχύος», οι φύλακες των πυλών, των
θησαυρών, του δέντρου της ζωής.
Όταν «μόνος στα αρχέγονα ύδατα του Νουν» ο Ατούμ, ο Δημιουργός,
γεννήθηκε, και από «Ένας έγινε Τρεις», το πρώτο ζεύγος που εκπορεύθηκε
από αυτόν, ήταν ο Σου και η Τεφνουτ, η πύρινη αρχή προκαλούσε την
υγρασία (όπως από τη ζέστη δημιουργείται ιδρώτας), τα δύο αρχέγονα
Λιοντάρια. Έπειτα στο μεμφιτικό μύθο, όταν ο Θείος σιδηρουργός Φθα
(Ελληνικός Ήφαιστος) πραγματοποίησε τη δημιουργία του κόσμου μέσω
της επιθυμίας της καρδιάς του και του Λόγου της ομιλίας του, το θηλυκό
του αντίτυπο ήταν η Σέκμετ, η λέαινα, η «ισχυρή». Είναι αυτή που
αντιπροσωπεύει την καταλυτική δράση του «στυπτικού πυρός» που
συγκεντρώνεται και «κατακρημνίζει την ενέργεια σε μορφή».
Στην Ελλάδα το άρμα της Κυβέλης έσυραν λιοντάρια, στην Ινδία το άρμα
της συζύγου του Σίβα, της θεάς Κάλι σύρεται από λιοντάρια.
Στους Μάγυα βρίσκουμε τον βωμό του Ιαγουάρου (τζάγκουαρ), ερυθρό
στην πίσω πλευρά και καλυπτόμενο από ηλιακό δίσκο από τυρκουάζ,
σύμβολο φωτιάς. Στην αρχαιότητα οι ναοί περιβάλλονταν από λιοντάρια
φύλακες - πολεμιστές. Τον συναντάμε σαν σύμβολο στις όχθες της
Μεσογείου, μέχρι την Αλάμπρα, την Γρανάδα και τη Βενετία, όπου είναι
πτεροφόρος (Αγ. Μάρκος).
Στην Ασσυρία ο θεός του θάρρους ήταν λέοντας με κεφάλι και χέρια
ανθρώπινα.
Στον βουδισμό είναι ο υπερασπιστής του νομού, η σοφία του Βούδα, ο
πνευματικός ζήλος και μερικές φορές ο Βούδας κάθεται πάνω σε
λιονταρίσιο θρόνο. Ο βρυχηθμός του είναι η άφοβη διδασκαλία του
Ντάρμα (νόμου), από τον Βούδα.
Για τους Εβραίους αντιπροσωπεύει τον Νότο, τον Λέοντα του Ιούδα.Στον Ινδουισμό είναι ο τέταρτος αβατάρ του Βισνου, το λιοντάρι του
Ανγκνι του Θεού του πρωταρχικού πυρός.
Στον Μιθραισμό ο λεοντοκέφαλος Ζουρβάν - Κρόνος είναι Αιών, ο χρόνος
και το πεπρωμένο, που καταβροχθίζουν όλα τα πράγματα. Γνώρισμα του
Σουμεριακού Μαρντούκ και του Χαλδαικού Νεργκάλ, θεού του πολέμου.
Στον Χριστιανισμό η δύναμη και ισχύς του Χριστού, η ευγενική φύση του
σαν Λέοντας του Ιούδα. Θεωρείται έμβλημα του Αγ. Μάρκου, επειδή το
Ευαγγέλιο του τονίζει την βασιλεία και το μεγαλείο του Χριστού.
Αστρολογικά είναι σταθερό ζώδιο - πύρινο. Ο παντεπόπτης, η θέληση, η
κυριαρχία, η δημιουργικότητα, η μεγαλοσύνη.
Ο λέων συμβολίζει κάθε τι που είναι βασιλικό στον κόσμο των ενστίκτων
και περικλείει ένα εγωκεντρικό Ιδεώδες, με τον κίνδυνο, ο άνθρωπος να
πραγματοποιήσει το όνειρο της δύναμής του εις βάρος της ακεραιότητας
της ψυχής του. Πρέπει λοιπόν να γίνει αγώνας κατά των λεοντικών
δυνάμεων που εδρεύουν μέσα μας.
Μια φορά μιλώντας με έναν πολύ σοφό γέροντα μου είπε το εξής:
